Het bovenste ook goed zien? Zoom in met CNTRL + scroller van je muis!

- Werd duidelijk dat Lise en Auke een stelletje zijn geworden na Valentijnsdag

- Maakte Amber kennis met Lise-May

- Merkte Stan dat Simone haar overduidelijk vermijd toen Esmée tegen afspraak

in in haar eentje bij hem kwam om te gaan voetballen

- Heeft Emma het uitgemaakt met Pepijn, waarna ze gewoon verder voetbalden

- Ontmoetten Kay, Kelson, Victoria en Lenny elkaar in het park, waarna Kay en

Kelson na afloop nog even meegingen naar het huis van Victoria’s tante

- Ging Simone even langs bij Cooper, een jongen uit de vriendengroep van haar

(en Esmée; Cooper is Jordy’s broertje*) en merkte hij dat er iets was, maar in

plaats van het over Stan te hebben, hebben ze het over andere dingen gehad

- Vierde Kelson zijn verjaardag en beviel Serena van een dochter genaamd

Robyn, waardoor Auke ineens ging nadenken over kinderen

- Leerde Iris voor haar tentamenweek en beloofde Tim haar te laten zien waar ze

hun lange weekend heen gaan in de vakantie

*zie update 9: onverwachte wendingen

Iris stond net op het punt naar beneden te gaan, Tim wilde net boven gaan

kijken hoe het met Iris’ leerwerk stond. Zo te horen had ze Gilbert O’Sullivan het

zwijgen opgelegd en nu wilde hij hetzelfde bij haar doen toen ze beneden de voordeur

hoorden slaan: Joey en Cathelijn.

‘Cathelijn is thuis.’ Tim grinnikte: Aukes voorspelling klopte. ‘En ik geloof dat ze erg

blij is dat ze er weer eens bij mocht zijn, bij een geboorte.’

‘Des te meer reden om terug naar m’n kamer te gaan,’ verzuchtte Iris. ‘Ik wil best

horen hoe het ging daar, maar eerst zien waar we heen gaan,’ verduidelijkte ze vlug.

‘Je weet hoe ophoudend m’n oma soms kan zijn. Al is het nog zo leuk om te horen.’

Tim leek even na te moeten denken. Iris begon te denken dat hij de foto’s toch niet

zou laten zien, tot hij zijn vinger opstak. ‘Goed.’ Er speelde een geheimzinnig

glimlachje om zijn mond dat Iris’ niet beviel. Ze voelde een ‘maar’ aankomen. ‘Maar

dan moet je even wachten, want ik moet het eerst op de computer opzoeken.’

Voor Iris door had wat er gebeurde, draaide Tim haar om, legde zijn handen voor

haar ogen en gebood haar naar haar kamer te lopen. ‘Als ik de foto’s heb laten zien,

gaan we de stad in, goed?’ Tim zorgde ervoor dat Iris zat en niets kon zien terwijl hij

het adresje opzocht. ‘Wat zei ik nou?!’ Riep hij uit toen Iris haar gezicht draaide.

‘Ogen dicht! – We gaan de stad in. Niks te maren. Je moet eruit na al dat leren.’

Iris kon het niet laten om te glimlachen. De toon in Tims stem liet haar weten dat ze

er inderdaad niets tegenin te brengen had. Erg vond ze het niet. Eigenlijk had hij wel

gelijk. Ze was zo duf als een konijn van al dat leren. Het liefst bleef ze thuis zitten. Ze

wist dat ze dan met haar hoofd bij de examens zou blijven zitten. Dat was ook niet

goed. Wat was Tim toch ook een lieverd.

Iris deed of ze in Tims hand beet. ‘Duurt het nog lang?’ Vroeg ze plagerig. Ze wist

dat hij langzaam was met elektronica. Daarom waardeerde ze het des te meer dat hij

dit deed.

‘Klaar.’ Tim haalde zijn handen weg en Iris’ ogen flitsten richting het beeldscherm.

Sander knakte zijn vingers zo gauw hij uit zijn concentratie werd gehaald.

Geeuwend kwam hij overeind, zijn laptop achterlatend. In het voorbijgaan probeerde

hij niet te letten op de kleren die overal door de kamer verspreid lagen.

De eerste paar weken was het een raar aanzicht, maar Sander had de puf niet om

het op te ruimen. Nu zag hij het amper nog.

‘Wie komt er nou nog op een zondag rond deze tijd?’ Sander slaakte een zucht en

begaf zich naar de voordeur. Misschien kon hij beter wat aandoen, maar hij kon er

niet mee zitten.

In de gang hield Sander prompt halt. De voordeur viel alweer in het slot.

Zijn bezoeker had zichzelf al binnengelaten. ‘O, jij bent het.’

‘Hé dude! Ik dacht: ik bel maar even aan. Ik kom even kijken of je nog leeft.’ Met zijn

glimlach van oor tot oor straalde Dennis als een klein kind in een snoepwinkel.

‘Ah, oké,’ mompelde Sander. Hij haalde een hand over zijn gezicht en gebaarde dat

Dennis verder mee moest lopen. ‘Wil je wat drinken of zo?’ Zonder het antwoord af te

wachten liep Sander richting koelkast. Gezien het tijdstip wilde Dennis wel vaker bier.

‘Ja, maar niet hier. Ga je effe mee het café in? Ik trakteer op een biertje!’

Sander keek zijn beste vriend met opgetrokken wenkbrauwen aan. Mee de kroeg in?

Het was al avond en ze moesten de volgende dag werken. Hij had geen zin om de

stad nou nog in te gaan. Dan kon hij zich eerst nog gaan aankleden en dan zou hij al

die Sims onder ogen komen die hij niet wilde zien. Gadverdamme. Sander begon

moed te verzamelen om te zeggen dat hij niet mee wilde. ‘Ik eh…’

Dennis was al verder de kamer in gelopen en draaide zich om naar Sander. ‘Het is

zo dat ik je al een paar keer heb gebeld vandaag. Je nam je telefoon niet op. Je moet

je niet zo druk maken om je werk, dude. Kap voor vanavond, het blijft wel liggen. We

hebben iets te vieren! Ik ben weer vader geworden, weet je!’

De glimlach op Sanders gezicht was als die van een boer met kiespijn. ‘Tof! Gefelici-

teerd, Den.’ Het zou alleen maar egoïstisch zijn als hij nu zou zeggen dat hij niet mee

ging. ‘Ik schiet gauw wat aan, kom zo terug.’ Sander verdween naar boven.

Grijnzend knikte Dennis en liep wat door de kamer, keek wat rond. Sanders huis be-

gon zo onderhand wel een rampgebied te lijken. Soms vroeg Dennis zich af of Sander

het wel trok met alles wat er gaande was op het moment. Dan bedacht hij zich dat het

waarschijnlijk niets voor Sander was om eraan onderdoor te gaan. Die stond zijn

mannetje altijd wel.

Dennis’ oog viel op de laptop en keek naar wat Sander open had staan. Hij klikte het

Internet aan om nog even in te loggen op Hotmail en iemand van zijn werk te mailen,

maar vergat dat prompt toen hij zag wat Sander op internet aan het doen was ge-

weest. Er stonden een aantal vakantiesites open. Nieuwsgierig bekeek Dennis de

bestemmingen. Zo te zien was hij niet van plan hier in Nederland te blijven. Met het

geld dat hij per maand verdiende kon hij een flinke reis boeken. Ineens voelde Dennis

zich schuldig. Het was net alsof hij nu stiekem op de laptop van zijn beste vriend aan

het neuzen was. Echter was hij te nieuwsgierig om het weg te klikken. Hij keek verder.

Alles duidde erop dat hij op zoek was naar een vakantie voor hem alleen. Sander en

op vakantie gaan? Zover Dennis zich kon herinneren was dat nog nooit gebeurd. Evi

en Noah hadden het altijd te druk met hun eigen dingen gehad. Te druk om met zijn

drieën als gezin iets te ondernemen. Sander was weleens een weekend wegge-

weest. Naar het buitenland zeker weten nog nooit. Dennis fronste, schudde lachend

zijn hoofd. Dus Sander had er wel degelijk behoefte aan om er even tussenuit te

gaan. Op de één of andere manier voelde het raar. Het was niet het soort iets wat

Sander zou doen zonder hem dat te vertellen.

Voor Sander weer beneden kwam, liet Dennis alles achter zoals het was en ging op

het punt je van de bank zitten. De timing was perfect. Sander kwam net de trap af.

‘Sorry dat het even duurde,’ mompelde Sander. ‘Ik pak mijn portemonnee en dan

gaan we.’ Sander liep langs Dennis heen. Vlug versperde hij hem de weg.

‘Doe nou niet. Ik zei toch dat ik trakteer? Mijn tweede dochter is geboren.’ De herin-

nering aan Robyns blauwe ogen maakten hem opnieuw euforisch. De grijns zat onder

moeite op zijn gezicht. Hij hoefde niet te doen alsof hij iets te weten was gekomen

waarover hij zich nu raar voelde. ‘Ze lijkt op ma. Haar haren zijn bruin en haar ogen

blauw. Net als die van mij. Al heeft Serena zelf ook blauwe ogen natuurlijk.’

Sander sloeg broederlijk een arm om Dennis heen. Het gevoel stak al minder als

toen Dennis over Nena had verteld toen ze nog niet was geboren. Het blij zijn voor

zijn vriend ging ook al beter, maar het bleef een dubbel gevoel. ‘Het zal wel druk zijn

geweest daar, hmm? O ja, vandaag is die knul van Serena toch jarig? Haar eh…?’

Dennis knikte. ‘Ja. Een achterneefje geloof ik. Ma was natuurlijk gelijk helemaal door

het dolle heen. En die zus van mij… Soms heb ik echt het idee dat we precies op één

lijn liggen, weet je.’ Dennis lachte toen Sander de garagedeur opendeed en ze die

binnenstapten. ‘Ze zag lijkbleek toen Serena beviel. Het viel me met Kay’s geboorte

op en nu weer. Ze houdt echt van kinderen, zie je. Maar ja. Je kent Nien. Die heeft

haar principes en één van die principes is dat ze nooit zelf een kind zou willen baren.’

Sander lachte. Hij kon het zich precies voorstellen. Als kind was Nienke al niet erg

meisjesachtig geweest. Ergens hadden ze het best kunnen weten. Al hoeft het niet al-

tijd wat te betekenen. ‘Rij ik of jij?’ Sander stak de sleutel uit. Hij wist het antwoord al.

‘Ga jij maar eens even zitten. Ik ga wel rijden, ja.’

Sander haalde zijn schouders op. Hij maakte het zich gemakkelijk op de passagiers-

stoel. Uit zijn broekzak haalde hij een pakje sigaretten tevoorschijn.

Dennis draaide het sleuteltje om en reed de garage uit. ‘Ik kan me nog amper

herinneren dat ik rookte, weet je.’

Sander knikte. Dennis was gestopt toen hij Keisha leerde kennen. En hijzelf? Hij liet

de meiden met wie hij was geweest rustig meeroken.

Een rit over de voetbaltrainingen die Dennis gaf, hoe hard Nena groeide en

over dat de drieling over een paar weken al jarig zou zijn kwamen ze aan bij hun

vaste stamkroeg uit de tijd dat ze nog op de universiteit zaten.

‘Zien of ze ons hier nog kennen.’ Dennis grijnsde alweer en sloeg Sander joviaal op

zijn schouder. Hij stak de sleutels in zijn zak. Samen liepen ze met naar BEING 20.

In stilte keken ze op naar het gebouw. Er was een tijd geweest dat Sander hier nog

vaak kwam. Het zette hem aan het denken. Destijds had hij zich gruwelijk veel te oud

gevoeld. Als hij dan naar Dennis keek, vroeg hij zich af of hij zich niet al helemaal de

ouwe lul moest voelen aangezien hij al vader was en Sander niet.

Met hun biertjes gingen ze zitten. Dennis zoals wel vaker op de rand van de

stoel. De kroegbaas van vroeger vond dat altijd goed. Ze hadden hem nog niet kun-

nen ontdekken, maar als er wat van gezegd werd zag Dennis het dan wel weer.

‘Hoe gaat het nu eigenlijk met je?’ Oprecht geïnteresseerd keek Dennis Sander aan.

Sander trok een gezicht, alsof hij het niet zo expliciet had hoeven vragen. Alsof het

vanzelfsprekend was dat het goed ging. ‘Ach ja, z’n gangetje,’ antwoordde hij maar.

‘Je kent het wel. Het is toch steeds dat werk dat je aan de gang houdt, hmm. Met pa

gaat het ook nog steeds niet al te best. Dat zul je al wel hebben gehoord van Cath.’

Dennis knikte spijtig. ‘Het is klote,’ concludeerde hij met een serieus gezicht. ‘Ze zei

dat hij al steeds minder doorheeft dat hij dingen vergeet.’

‘Hmm-hmm. Dat is op zich beter. Dan heeft hij er zelf niet zo’n last van.’ Sander her-

innerde het zich maar al te goed hoe zijn vader in het begin was geweest. Soms had

hij een woedeaanval, soms zat hij te huilen in zijn bed. Het deed hem misschien nog

wel meer pijn dan Sander. Sander probeerde het, maar kon zich echt niet voorstellen

hoe dat moest voelen. Hoogstwaarschijnlijk erg eenzaam. Vechtend tegen je eigen

verstand. ‘Gelukkig heeft hij er verder geen pijn van, maar het blijft klote. Meestal her-

kent hij me niet eens meer. Hij praat ook zelden. Het lijkt net of hij het niet meer kan.’

Met de tijd begon Sander zich bewust te worden van het kutgevoel dat hem over-

spoelde. Zo wilde hij zich niet voelen. Hij had moeten wennen aan het idee even uit

huis te zijn en nu had hij er zin in, sloeg zijn stemming weer om. Dit was niet goed.

‘Robyn dus,’ steeds hij een ander onderwerp aan. ‘Wel een mooie naam.’

‘Dat zou ik ook zeggen.’ Dennis grinnikte. ‘Herinner je je nog dat ene grietje? Heette

ze niet Robine of zo? Ze was op dat ene studentenfeest met die bellenblaasmachine.’

Sander probeerde zich ene Robine voor de geest te halen. ‘Was dat niet een blond

geval? Die de hele avond om me heen hing? – Ja, ik herinnerde het me nog.’ Prompt

verslikte Sander zich haast in zijn biertje. ‘Wat een figuur zeg. Ik heb nog nooit zoiets

meegemaakt. Ben ik blij dat ze niet hier uit de buurt kwam.’

Dennis zette lachend zijn flesje aan zijn lippen. Het deed hem goed Sander weer

eens te zien lachen. Had hij het toch goed gehad. Sander had het wel moeilijk met

Noahs toestand. Nu zat hij in tweestrijd. Hij wilde Sander geen ongemakkelijk gevoel

bezorgen, maar zijn nieuwsgierigheid brandde. ‘Zeg,’ begon Dennis. ‘Ik wil er niet om-

heen draaien, dus ik zeg het maar gewoon. Ik zat daarstraks even op internet bij jou.

Hoe zit dat met die vakanties? Ben je van plan er een weekje of twee tussenuit te

gaan of zo?’ Dennis probeerde het koeltjes te brengen, maar de vraag liet een bittere

smaak achter in zijn mond. ‘Zal je best goed doen, een beetje zon en zo.’

Sander wist inderdaad even niet waar hij het zoeken moest. Hij voelde zich gerieflijk

en ging verzitten, niet wetend hoe hij moest reageren. ‘Ja, ach,’ mompelde hij vaag.

‘Eigenlijk was ik meer voor de lol aan het kijken. Alsof ik wegga nu het slecht gaat met

pa.’ Daar was geen woord van gelogen. Hij voelde sterker de behoefte om er tussen-

uit te gaan dan hij wilde toegeven, maar hij zou het nooit doen vanwege Noah. De

gedachte dat Sander pas zou gaan als Noah niet meer leefde maakte dat hij zich nog

schuldiger voelde, en dat was precies waarom hij schrok toen Dennis over die

vakantie begon. Hij voelde zich betrapt en het zweet brak hem uit.

‘Dat snap ik wel. Maar je moet ook wel een beetje aan jezelf denken, Sander.’

Schuin keek Sander zijn vriend aan. Wat bedoelde hij nou eigenlijk? Dat hij er ge-

woon schijt aan hebben en moest gaan? dat kon hij toch niet. ‘Ik was gewoon even

benieuwd naar de prijzen en zo. Mijn hoofd staat er eigenlijk helemaal niet naar.’

Daarmee was het onderwerp afgedaan. Maar goed ook, want het volgende moment

klonk er een bekende stem door het gebouw. ‘Hé, Sander, Dennis!’

‘Kijk eens wie we daar hebben!’ Was het eerste wat Dennis riep zodra hij zijn nichtje

zag. Direct stond hij voor hen. ‘Als dat onze harde leerster niet is.’

Iris lachte en stapte op hen af. ‘Nou ja zeg!’ Riep ze uit. ‘Ik heb best geleerd, hoor!’

‘Dat mag ik hopen, ja!’ Quasistreng plantte Dennis zijn handen in zijn zij. Waarheid

was dat hij veel te blij was vandaag om streng te zijn of droevig of wat dan ook.

‘Grapje man! Ik geloof in je, Iris! Gefeliciteerd met Robyn, hè!’ Hij trok zijn nichtje

tegen zich aan en gaf haar op elke wang een zoen. Hij wendde zich tot Tim en gaf

hem een broederlijke hand. ‘Jij ook gefeliciteerd. Jij hoort er immers ook bij.’

Tim hakkelde een bedankt en wenste Dennis hetzelfde als biologische vader zijnde.

Sander kwam overeind en knikte hen toe met zijn handen in zijn zakken. ‘Dus…’

‘Even een break van het leren?’ Was Dennis’ retorische vraag. ‘Weet je, anders kom

-en jullie toch lekker bij ons zitten?’ Stralend keek Dennis van Iris naar Tim en tenslot-

te naar Sander. Iris was direct enthousiast en keek Tim verwachtingsvol aan. Zijn

reactie zat tussen schouders ophalen en een knik. Sander was nog het minst blij met

het hele idee maar liet het vooral niet merken.

‘We kunnen beter op de bank gaan zitten. Ik denk niet dat ze er blij van worden als

er met de hele inboedel wordt gesleept.’ Iris lachte en pakte Tim bij zijn hand. ‘Dit is

dus de kroeg waar ik veel kwam,’ liet ze hem weten. ‘Vooral met Dennis en Sander.’

Dennis grinnikte. ‘Hou haar vooral tegen als ze begint met anekdotes,’ raadde hij

Tim aan. Hij plofte neer en klopte op haar knie. ‘Alles oké? Ook met jou, Tim?’

‘Best goed!’ Tim glimlachte vriendelijk naar Dennis. Gelukkig kende hij dat deel van

Iris’ familieleden al. Tot dusver waren ze geen familieleden tegengekomen die hij nog

niet kende. ‘Tenminste… Dan spreek ik wel erg namens ons beiden.’ Hij lachte naar

Iris. ‘Vanochtend is het vooral leren geweest voor Iris. Toch, hmm?’

Iris knikte bevestigend en stak meteen een heel verhaal af. ‘We zijn pas laat wakker

opgestaan en zo, en toen heb ik nog even geleerd. Daarom was ik er niet vandaag.’

‘Ja, dat snap ik.’ Dennis bedacht zich opeens iets. ‘Kay was wel een beetje teleur-

gesteld. Hij had je graag gezien, weet je. Hij ging zelfs door nadat ma had duidelijk-

gemaakt dat hij op moest houden met zeuren. Het was best zielig.’ Dennis pruilde.

‘We gaan vast nog een andere keer langs,’ verzekerde Tim Dennis. Hij wisselde een

blik met Iris. Ze maakte een bevestigend geluidje. ‘Ik heb immers ook nog ooit beloofd

één of ander spelletje te doen op de gamecomputer. Die jongens ook.’ Tim rolde met

zijn ogen, maar de lach erbij maakte veel goed: Dennis lachte zelfs even mee.

‘Ja, leer er maar vast mee te dealen. Op een dag zal je er zelf aan zitten, denk ik.’

Iris lach klaterde door het café. ‘Voorlopig nog even niet, hoop ik van harte.’

De jongens lachten mee. ‘Over kinderen gesproken,’ ging Dennis verder. ‘Serena en

Nienke zijn niet de enige kersverse ouders, hè?’

Toen hij zeker wist dat Dennis ieders aandacht had, gooide hij het eruit. ‘Mijn bloed-

eigen tweelingbroer en zijn man hebben vorige week de adoptie afgerond. Het is nu

officieel. Heb gehoord dat het jochie met de Pasen komt.’

‘Goh, echt?!’ Riep Iris uit. ‘Hoe komt het dat ik het nog niet heb gehoord? Oma tettert

dat soort dingen altijd rond voor diegene de kans heeft het zelf te vertellen.’ Iris’ mond

zakte open. ‘Weet ze het nog niet?!’

Dennis trok een gezicht en haalde zijn schouders op. ‘Geen idee. Ik weet in elk wel

zeker dat pa het weet. Van ma weet ik het niet. Ik neem dan aan van niet. In elk geval

schijnt hij Johan te heten en hij is niet erg veel jonger dan Abel en Emine.’

‘Joh, wie had dat gedacht.’ Sander glimlachte om dat nieuws. ‘Hun derde kindje dus.’

Iris knikte. ‘Het is echt tof voor ze. Je moest eens weten hoe blij Abel is.’

Er ontsnapte een giechel uit Tims keel. ‘Ja, nogal. Heeft hij nog iemand om van te

winnen met dat computerspelletje van hem. Emine maakt hem altijd in. Echt altijd.’

Dennis wist er alles van. Hij had vaak genoeg op zijn neefje en nichtje gepast. Hij

kon het weten. ‘Vrees trouwens dat Nena er ook mee zal worden besmet.’

De groep lachte weer even en na een korte stil stelde Dennis voor om

samen iets te drinken. De rest stemde in en ze bestelden wijn en bier.

‘Hé, Tim! Jij drinkt ook wijn,’ merkte Dennis op toen hun bestelling werd geleverd.

‘Een man naar m’n hart.’ Hij grinnikte en keek Sander aan.

‘Ach, nou ja. Ik drink ook weleens wijn. Maar ik vind bier lekkerder.’ Sander zuchtte.

‘Over wijn gesproken,’ mengde Iris zich in het gesprek. ‘We moeten wel zorgen dat

er genoeg is over 2,5 week. Tim en ik gaan een lang weekendje weg met z’n tweeën.’

Dennis keek met een veelbetekenende blik naar Iris en Tim en terug. ‘Even lekker

ontsnappen aan onze drukke familie?’ Hij richtte zich tot Tim, hield één hand bij zijn

mond zodat Iris het zogenaamd niet kon horen en zei: ‘Wen er maar vast aan, man.’

Ze grinnikten en kletsten nog wat door. De tijd verstreek en het werd al donker

buiten. Bij het bestellen van nieuw drinken schudde Tim zijn hoofd. ‘Ik ga maar eens.’

‘Wat? Maar het is…’ Iris keek terneergeslagen naar haar mobiel. ‘Ik snap het.’

‘Ik heb beloofd Maiden nog te helpen met het hout, weet je nog,’ herinnerde Tim Iris

eraan dat hij eerder weg zou moeten. Ze wist het weer. Daarnaast wist hij dat Iris vast

nog wel wat tijd met Sander alleen wilde, maar dat zei hij er niet bij. ‘Maak jij het ook

niet te laat, lieverd?’ Hij kuste haar voorhoofd. ‘Jij mag gerust blijven, hoor. We moet-

en toch allebei een andere kant uit, al wil ik je best afzetten.’ Tim keek Iris onder-

zoekend in haar ogen. Ze had de boodschap begrepen en kuste hem.

Sander probeerde uit alle macht niet naar Tim en Iris te kijken en zich te richten op

het verhaal dat Dennis vertelde over één van de kinderen uit zijn trainingsgroepen. Hij

had zich in het begin van de avond vooral lopen irriteren, maar naarmate de tijd

vorderde, nam de ergernis om Tim af en werden ze beiden wat losser. Er klopte nog

altijd iets niet aan dat jong, vond Sander.

Na wat leek een eeuwigheid lieten Iris en Tim elkaar los. ‘Tot snel hè,’ fluisterde Tim

in haar oor, waarna hij zich omdraaide. ‘Veel plezier nog vanavond. Binnenkort zien

we elkaar vast nog wel.’ Tim stak zijn hand op bij de deur waarheen hij was gelopen

nadat Dennis en Sander hem hadden bedankt voor de avond en gedag zeiden.

Iris kwam net terug van buiten toen de nieuwe drankjes gebracht werden.

‘Ik ga jullie even achterlaten.’ Sander kwam overeind en tastte zijn broekzak af.

‘Rook je nog altijd, Sander?’ Iris keek naar hem op en schudde haar hoofd. ‘Foei.’

Sander trok een gezicht en liep lachend naar buiten. Iris keek hem met tweestrijdige

gevoelens na. Er was een tijd dat ze achter hem aan zou zijn gegaan. Ze merkte dat

ze het liefste nu nog achter hem was aangegaan. Al was dat waarschijnlijk meer om-

dat ze het gewend was vanwege Tim. Opeens merkte ze dat ze zelf ook zin had om

een sigaretje te roken. Jammer dat Tim al weg was. Aan Sander een sigaret vragen,

leek haar zo raar. ‘Het is me wat,’ verzuchtte Iris. ‘Ik kan ook niet te lang meer blijven.’

‘Ik drink deze nog en dan ga ik,’ liet Dennis haar weten. ‘Ik hoop dat Keisha het voor

elkaar krijgt om Nena door te laten slapen. Anders krijgt ze nog eens een nervous

breakdown.’ Dennis lachte om zijn eigen grapje en Iris giechelde mee. ‘Niet dat Nena

zo’n moeilijk kind is, hoor. Helemaal niet denk ik. Maar wat weet ik er nou van. Ben

vader van drie kinderen, maar heb slechts ervaring met één.’

‘Is dat nou niet gek?’ Ineens was Iris nieuwsgierig. ‘Het lijkt me heel bijzonder als je

twee kinderen hebt die je amper ziet. Eigenlijk heeft Nena dus een halfzusje en half-

broertje, en voor Kay en Robyn geldt hetzelfde. Maar voor jou moet het helemaal raar

zijn…’ Dacht Iris hardop. Ze wist dat het door de wijn kwam, maar het voelde goed.

Dennis slaakte een zucht en staarde in zijn glas, alsof hij even heel diep na moest

denken. ‘Nou,’ begon hij. ‘Het is inderdaad best wel dubbel. Soms beeld ik me wel-

eens in hoe het zou zijn als ze gewoon bij mij in huis zouden wonen, weet je. Of ja,

Kay dan. Robyn is nog moeilijk voor te stellen nu ze er is. Eerst zat ze in Serena.’

Iris giechelde. ‘En Serena dan? Zie je Serena daar dan bij?’

Recht keek Dennis haar aan. ‘Natuurlijk. Zij is hun moeder. Zij hoort erbij.’ Het

volgende moment fronste hij, besefte zich dat Nienke hier nergens een rol in had.

‘Maar ja.’ Vlug nam hij een nipje van zijn wijn. ‘Dat is alleen maar gedachtegang. Dat

gebeurd niet en dat is maar goed ook, want ik heb Nena. Nena en Keisha.’

Iris glimlachte en sloot haar ogen even. De wijn maakte haar tam en mak. Eigenlijk

was ze al best moe, maar ze had geen zin om te gaan. Het was zo lang geleden. Als

Dennis nou gewoon doorpraatte en Sander die nu achter haar langsliep verder praat-

te, leek het net alsof er in die jaren niets veranderd was. Ze kon de rooklucht ver-

mengd met zijn luchtje of wat het ook was ruiken. De Sanderlucht waardoor ze altijd

zo rustig van kon worden. Zo te merken kon het nog steeds.

‘Ik geloof dat ik maar een taxi bel, weet je. Het was erg gezellig, maarreh…’

Sander en Iris keken Dennis aan. ‘Wacht,’ zei Sander. ‘Neem mijn auto. Ik neem zelf

wel een taxi.’ Dennis keek Sander raar aan. ‘Nee, echt. Ik heb toch teveel op.’

Dennis wilde ook niet al te moeilijk doen en had geen zin in wellesniettes. Hij wuifde

het weg. ‘Goed. Ik zal ‘m in je garage zetten en de sleutels door de brievenbus gooi-

en. Dat straatje kan ik nog wel door het donker lopen.’

Ze namen afscheid en daar zaten Iris en Sander dan met zijn tweeën. Geen van

beiden leken ze zich te beseffen dat ze nu echt met zijn tweeën over waren, niemand

die ze kenden in de buurt. In stilte keken ze het café rond. Het was half al laat en de

meeste Sims waren allang naar huis. Naar hun gezinnen. In bed. Genoeg energie

tanken voor college, school of hun werk. Iris wist dat ze ook moest gaan, maar wilde

niet. Ze was verbaast dat Dennis niets had gezegd. Kennelijk was er inderdaad het

één en ander veranderd. Ineens kreeg ze een idee. ‘Sander…’ Begon ze langzaam.

‘Ik weet dat je net van buiten komt, maar…’ Op de één of andere manier kreeg Iris het

er zonder blikken of blozen uit. ‘Heb jij een sigaretje voor me? Ik heb geen zin om hier

binnen te zitten.’ Het was even stil. ‘Ik bedoel… Zullen we gewoon naar buiten gaan?’

Sander was met stomheid geslagen en bleef haar maar aankijken. Hij twijfelde of hij

het wel of niet moest doen. Zijn instinctieve reactie was te liegen. Natuurlijk kon hij

nee zeggen. Hij wilde niet dat ze rookte. Maar was dat niet haar eigen keuze? Ergens

er niets mis geweest met zijn vroegere denkwijze. Toch voelde hij zich schuldig over

alle keren dat hij haar te kort had geschoten. ‘Eentje dan,’ verzuchtte hij uiteindelijk.

De regen kletterde op het glazen afdak boven hen en Iris keek omhoog. De

barkeepers verklaarden hen voor gek en er vloekte er één omdat ze de deur open

lieten staan.

Iris daarentegen was intens gelukkig. De lucht van regen en sigaretten deden haar

denken aan een dag dat Sander nog op de universiteit woonde. Ze had haar handen

in zijn vochtige haar begraven en ze hadden gezoend, middenin de regen. Plots

besefte ze zich waar ze aan zat te denken en voelde zich betrapt.

Sander vertelde over Noah, wat nu ineens gemakkelijk leek te gaan. Iris snapte het

als geen ander, want Iris had altijd gemak gehad bij het begrijpen van de shit waarin

hij zich had bevonden. Het was alleen zo dat hij vroeger niet graag over zijn pro-

blemen had gepraat bij haar en nu wel. Bij andere Sims was dat zeker het geval,

maar bij haar vroeger nog meer. Nu leek de barricade opgelost. Ook hij merkte dat er

iets was veranderd. Het werd nooit meer zoals het was, dat wist hij ook wel. En toch

kon hij het niet uitstaan dat ze met die Tim was. Hij wist dat hij beter zou zijn voor

haar dan die knul. Zijn opmerkingen waren te irritant voor woorden en de manier

waarop Iris telkens liet weten dat ze hem schattig vond klopte al helemaal niet. Alsof

hij zijn ballen niet op de goede plek had zitten, zo concludeerde Sander grijnzend.

‘Wat is er?’ Stralend als de zon zelf keek Iris Sander aan. ‘Laat mij ook eens lachen.’

Waarschijnlijk zou Iris inderdaad hard lachen als Sander haar vertelde hoe hij

eigenlijk over Tim dacht. Dat hij best wilde wedden dat hij beter zou zijn dan Tim voor

haar was, aangezien hij veranderd was en minder roekeloos dan vroeger.

Tim drukte de peuk uit tegen de muur en wees op Iris’ broekzak. ‘Je mobieltje gaat.’

Verwoed liet Iris de peuk vallen. Haar ogen werden groot toen ze zag hoe laat het

was en vlug nam ze op – het was haar oma. ‘Ja, ik ben buiten de stad. Ik kom elk

moment richting huis. Geen idee hoe lang het duurt. – Natuurlijk niet een uur. Ik ben

net buiten de stad, zei ik toch… - Ja, oké.’ Met een zucht hing Iris op. Ze voelde zich

net een klein kind dat te laat thuis kwam van het buitenspelen. ‘Ik moet naar huis.’

‘Dat had ik al door,’ reageerde Sander nuchter. ‘Kom, we lopen samen naar de uit-

gang.’ Hij had ook geen zin om hier te blijven. Er was geen kip meer te bekennen.

Aan de straat wachtte Iris ongeduldig op haar taxi. Sander zocht naar zijn

mobiel, maar kon die niet vinden. ‘Shit,’ zei hij. ‘Ik heb mijn mobiel thuis liggen. En

mijn portemonnee ook…’ Fuck. Erg fijn. Hij had niet moeten luisteren naar Dennis.

Iris haalde haar schouders op. ‘Er is toch al een taxi onderweg. Rij met mij mee.’

Zonder tegensputteren stapte Tim na Iris in de taxi. Ze gaven Iris’ adres op. Samen

zaten ze op de achterbank. In stilte zaten ze daar, bekeken ze elkaar.

Iris was zowat ingedommeld toen de chauffeur zijn keel schraapte en zei: ‘Dame en

heer? We zijn er.’ Slaperig opende Iris haar ogen en gaf het geld, waarna hij hen nog

een prettige avond wenste samen. Dat zal best, dacht Iris. Alleen dan niet samen.

‘Ik geef je het geld nog wel terug,’ verzekerde Sander Iris. ‘Ik kan zelfs morgen al…’

Iris schudde haar hoofd en keek de taxi na. ‘Zo’n haast heeft het niet. Het is nog

geen tien euro. Het komt wel een keer. – Kom je mee naar binnen?’

De blik in zijn ogen was minstens bevreemd te noemen. ‘Ik ga beter nu richting huis.’

‘Ben je gek geworden? Het onweert! Opa brengt je wel. Kom op, Sander.’

Het regende nu zo hard dat je amper vijf meter zicht had. Sander hield een hand

boven zijn ogen en keek op naar het huis waarin hij zoveel tijd had doorgebracht als

jongvolwassene. Hierin woonden de Sims die hem beschouwden als een onofficiële

zoon. Hij ontdekte Joey bij het keukenraam. ‘Ik wil niet lastig zijn.’

‘Ben je heus niet!’ Riep Iris boven een oorverdovende knal uit. ‘Kom gewoon mee.’

De volgende ochtend werd Iris wakker met een bonkend hoofd. Ze meende

dat het kwam vanwege de wijn. Ze had niet erg veel water gedronken. Zodra haar

voeten op de grond stonden, voelde ze het. ‘Mijn god,’ mompelde ze. De hele kamer

draaide en haar blikveld werd belemmerd door witte lichtpuntjes. Ze liet zich terug op

haar bed vallen. Dit was niet goed. Helemaal niet goed. Hijgerig haalde ze adem, pro-

beerde zich krampachtig te bedenken waarom ze ineens zo duizelig kon wezen. On-

gesteld was ze niet.

Ze kreunde bij het overeind komen, besefte dat het vandaag niet ging lukken. Hard

riep ze om Cathelijn. Binnen tien seconden vloog haar deur open.

‘Lieverd? Wat is er aan de hand?’ Bezorgd keken Cathelijns ogen in die van Iris.

Diens blik stond op wanhopig en dat was voor Cathelijn net bevestigend genoeg voor

Iris flauwviel.

Verveeld en doelloos liep Pepijn door de tuin. Hij had geprobeerd gewoon

bij zijn ouders en grootouders te zitten. Stan was er niet om ruzie mee te maken en

Emma was bij Emily vandaag. Pepijn wilde niet meer luisteren naar de zorgen om Iris.

Hij begreep niet waarom ze zo moeilijk deden over haar hoofdpijn. Iedereen had toch

wel examenstress? De plannen voor het verjaardagsfeestje van de drieling al waren

helemaal niet interessant. Pepijn baalde nu al: het zou in de krokusvakantie zijn.

Het was te warm. Een eindje verderop fladderden vlinders en plots kreeg Pepijn een

idee. Zich concentrerend op waar ze vlogen, volgde hij ze met vlakke handen. Hij was

klaar om er één tussen zijn handen te klappen als hij de kans kreeg.

‘Het is best heftig als ik het zo hoor.’ Sarah slaakte een zucht. Ze wist van

het zwakke hart van haar nichtje en leefde helemaal mee. ‘Gelukkig maar dat ze weer

aan de beterende hand is. Als ik kijk naar hoe Veerle is… Het vwo dat Iris doet, is nog

moeilijker dan de havo natuurlijk.’ Sarah was blij dat Veerle goed kon leren, gunde het

haar ook van harte volgend jaar te gaan studeren. Iets wat voor haar te hoog ge-

grepen was geweest. Veerle wel, net als de rest van haar vriendengroep gelukkig.

Het tuinpoortje klikte open. Fit en opgewekt van de volleybaltraining stapten Veerle,

Esmée en Simone de tuin binnen.

‘Hé, opa en oma!’ Riep Veerle blij uit. Ze gaf hen allebei een knuffel. ‘Hoe gaat het?!’

Joey en Cathelijn waren blij hun op één na oudste kleindochter weer eens te zien.

‘We zijn natuurlijk vooral benieuwd hoe je tentamens tot nu toe zijn gegaan!’ Joey

glimlachte Veerle trots toe. ‘Of jullie tentamens, moet ik zeggen.’ Kort wierp hij een

blik op Simone en Esmée die achter Veerle waren blijven staan. ‘Lekker getraind?’

Veerle stak een verhaal af over haar tentamens, af en toe bijgevallen door Esmée.

Simone hield zich op de achtergrond. Ze had allang vijf keer gecheckt of Stan er niet

was. Natuurlijk niet – waarom zou Veerle daarover liegen? Iets vertelde Simone dat

ze belachelijk bezig was, niet zo paranoïde moest doen. Veerle en Esmée waren er-

bij en bovendien zat Stan bij Idde en dat zou nog wel even duren. Niets aan de hand.

‘Aarde aan Simone?’ Lachend zwaaide Veerle haar hand heen en weer. Die keek

naar de vlinder die Pepijn had geraakt. Hij dwarrelde dood naar beneden.

‘Wat is er?’ Verward keek Simone op naar haar vriendin. Ze werd vuurrood. Gelukkig

liepen ze naar binnen. Als ze nou gewoon achteraan bleef lopen, viel het niet op.

‘Oh, ze zit vast weer aan die ene jongen te denken,’ jubelde Esmée. Plagerig keek

ze over haar schouder naar haar tweelingzusje en trok een gezicht.

‘Ja!’ Viel Veerle bij terwijl ze drinken scoorde voor hen drieën. ‘Vertel het nou eens!

Wie is het? Waarom wil je het niet zeggen? Het is iemand die we kennen, hè?’

Simone voelde hoe de grond onder haar voeten vandaan zakte. Wat moest ze zeg-

gen? Wat kon ze zeggen? Als de waarheid aan het licht kwam, was ze er geweest.

Esmée wist dat ze Stan leuk vond. Dat gold voor haar en Esmée al zo ongeveer sinds

ze hem kenden. Uiteindelijk had Stan voor Esmée gekozen en Simone had er vrede

mee gehad. Ze snapte het niet. Het was overduidelijk dat Stan achter Esmées rug om

probeerde die gevoelens in Simone probeerde los te peuteren. Aan de andere kant

was had ze ook nog Veerle. Ze was dan wel langer bevriend met Stan, maar toch…

Voor Simone iets kon zeggen, had Esmée al voor haar geantwoord. ‘Veerle,’ zuchtte

ze. ‘Geef het maar op. Ze vertelt het toch niet. Je kunt wachten tot je een ons weegt.’

Veerle keek Esmée met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Ze hoeft het niet te...’

Simone had hier geen zin in. Zacht zei ze: ‘Ik ga even naar de wc.’

Op de badkamer ademde ze diep in en dronk ze wat water. Hier was er

niemand die zeurde over het gegeven dat ze zo stond te staren. Het zal dan zeker

wel te maken hebben met het kaartje van Valentijnsdag. Simone schudde haar hoofd,

alsof ze hoopte dat alles zo zou ophouden. Veerle en Esmée praatten met gedempte

stemmen achter de deur.

‘Het zou me niet eens verbazen,’ begon Esmée. ‘Als het geen jongen is.’

Het was even stil en Simone voelde haar hart een paar slagen overslaan. Starend

naar het textuur in de handdoeken boven haar en met gespitste oren slikte ze

moeizaam. Ze hoorde voetstappen die dichterbij kwamen.

‘Ga maar vast,’ klonk Veerles zachte stem. Simone hoorde iemand op de trap –

ongetwijfeld Esmée – maar ook geklop op de deur. ‘Simone? Gaat het wel met je?’

De lieve klank in Veerles stem zorgden ervoor dat de tranen in haar ogen sprongen.

Ze had de neiging haar oren dicht te drukken. Diep haalde ze adem en trok de wc

door. Ze draaide de kraan open, zodat het trillen in haar stem werd verbloemd. ‘Ja, ik

kom,’ zei ze zo luchtig mogelijk. Met één laatste blik in de spiegel ging ze weg.

Geeuwend ging Dennis verliggen op de bank en verlaagde het volume.

Achter hem klonken voetstappen van Keisha’s naaldhakken. Hij trok een gezicht en

keek naar Nena. Net als het geluid van de tv leek het haar weinig te deren. Tevreden

keek Dennis verder naar de wedstrijd op tv.

Keisha ging voor hem staan en belemmerde zijn blikveld.

‘Wat doe je!’ Riep Dennis op fluistertoon. ‘Ik kijk tv!’

Om haar mening kracht bij te zetten, sloeg ze haar armen over elkaar en keek ze

hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Je schoenen…’ Verzuchtte ze.

Dennis keek een tijdje met een plagerige blik naar boven. ‘Keisha, relax. Die bank

heeft ook een leven. Niet alles in huis hoeft smetteloos en schoon te zijn.’

Keisha opende haar mond om iets te zeggen, maar klapte haar kaken weer op me-

kaar toen Dennis zijn schoenen van de bank haalde en overeind kwam.

‘Oké,’ begon Dennis. ‘Schenk me eens zo’n schitterende glimlach van je.’

In alle macht probeerde Keisha haar voorhoofd in de plooi te houden, maar toen

Dennis haar begon te kietelen, gierde ze het uit. ‘Oké! Oké! Kalm maar! Hou op!’

Tevreden grijnzend trok Dennis zich terug. ‘Goed zo! Zo ken ik je weer.’

Achter hen klonk een geluidje en tegelijkertijd keken Keisha en Dennis om naar de

kleine Nena. Kennelijk had ze zich alleen even bewogen, want ze sliep rustig verder.

‘Wat een schatje is het, hè?’ Keisha trok Dennis naar zich toe.

‘Zeker. Ze lijkt net op jou als ze slaapt. Je kunt haar nergens mee wakker krijgen.’

Keisha porde Dennis in zijn zij. ‘Doe niet zo flauw.’

‘Het is zo!’

Rollend met haar ogen lachte Keisha toch wel weer. ‘Ik zou wel duizend baby’tjes als

Nena willen hebben…’ Als ze eraan dacht dat er nog een broertje of zusje voor Nena

zou komen, werd ze direct enthousiast. Het voelde geweldig dat er weer een stukje

aan de puzzel was toegevoegd. Iets dat deel uitmaakte van hun gezin, haar gezin.

Het liefst zag ze dat Nena niet erg veel ouder was dan haar broertje of zusje. Het leek

haar geweldig met meerdere kinderen waar zo min mogelijk leeftijdsverschil tussen

zat. Ze keek erg op naar de band die Dennis met zijn broers en zus had. Zij als enig

kind vond het heel erg bewonderenswaardig. ‘Wat zeg je ervan?’

‘Hmm?’ Dennis had ook een tijdje naar Nena staan staren. De vertederende blik ging

over van haar naar zijn vrouw. ‘Wat vroeg je ook alweer?’

Met twinkelende ogen draaide Keisha zich naar Dennis toe. Haar mond kwam dicht-

bij zijn oor, waarin ze fluisterde: ‘Ik zei dat ik nog wel duizend kindjes als Nena wil.’

Dennis hield haar even van zich af en drukte een kus op haar mond. Lachend

schudde hij zijn hoofd voor hij zijn handeling herhaalde.

‘O, maar ik meen het.’ Glunderend keek Keisha Dennis aan. ‘Het zou toch geweldig

zijn als Nena als peuter...’ Handgebaren liet ze haar zin afmaken. Dennis wist heus

wel wat ze bedoelde. ‘Dan zit er niet zoveel leeftijdsverschil tussen.’

‘Lieverd.’ Dennis lachte om haar enthousiasme. ‘We hebben hier nog een kleintje.

Ik zou niet willen dat ze jaloers werd van de aandacht die dan uit zou gaan na het

nieuwe baby’tje.’ Dennis maakte zich los uit Keisha’s greep en boog zich over Nena.

‘Geloof dat we jou maar eens in je bedje moeten leggen. Morgen weer een nieuwe

dag. En dan krijg je alle aandacht van je papa.’

Teder legde Dennis Nena tegen zijn schouder en aaide zachtjes over haar ruggetje.

Hun kleine wondertje. Hij kon zich niet voorstellen dat ze ooit ouder zou worden, ooit

de wereld zou ontdekken en zien zoals zij hem zagen. Ze had nog een lange weg te

gaan en maar goed ook. Hij verheugde zich op elke dag dat hij haar nog in zijn armen

kon houden.

Met zijn voet deed hij de staande lamp naast Nena’s bedje uit. Het vrolijke

en drukke kinderkamertje leek nu ineens heel anders. De nepklimop achterop de

muur deed hem denken aan een zomeravond waarop je nog even na zit te praten in

de achtertuin. Het lantaarntje en de ezel voegden wat toe aan de vrije sfeer die er in

de kamer hing. Het speelgoed dat klaarstond om gebruikt te worden… Dennis werd er

blij van. Zachtjes aaide hij over het hoofdje van Nena en kwam toen overeind van het

wiegje. Ze sliep gewoon door toen hij het hek naar boven klikte. ‘Welterusten, Nena.’

‘Dennis,’ zei Keisha langzaam. Ze stond in de deuropening en wiebelde met haar

wenkbrauwen. Het idee van beneden was overduidelijk in haar hoofd blijven hangen.

Dennis liet zijn ogen over haar lichaam glijden en knikte goedkeurend. ‘Dat is nieuw.’

Trots knikte Keisha. ‘Nou nou. Dat heb je goed onthouden, mannetje van me.’

‘Tsja, wat kan ik zeggen…’ Dennis deed of hij zich gevleid voelde. Zijn handen

gleden om haar middel. ‘Is het niet pas half zeven,’ fluisterde hij.

Keisha’s hand gleed omlaag en ze giechelde. ‘Wel voor stoute jongentjes...’

Onder de dekens kropen ze dicht tegen elkaar, hun naakte lichamen

verstrengeld. ‘Heb ik je al vertelt,’ begon Keisha. ‘Dat ik het slikken van de pil nog niet

heb opgepakt?’ Met een ondeugende twinkeling in haar ogen keek ze Dennis aan.

Dennis was bijna in gedoezeld, maar opende direct zijn ogen. ‘Wat?’ Zijn ogen

onderzochten de hare. Hij dacht dat ze een grapje had gemaakt. Dat was niet zo.

‘Ja,’ zei ze trots. ‘Ik slik de pil expres niet. Ik wil zo snel mogelijk zwanger worden.’

Dennis tilde zijn hoofd op. Het magische, tedere moment tussen hen was verbroken.

‘Lieverd, ik denk dat je een beetje te hard van stapel loopt. Nena is nog maar een

baby. Je kunt haar toch niet de zorg geven die ze nodig heeft en verdient als jijzelf al

snel moe bent en zo?’ Bezorgd keek Dennis op zijn vrouw neer.

‘Natuurlijk wel.’ Keisha sloot haar ogen. Ze wilde slapen. ‘We hebben al seks gehad.’

‘Jezus, Keisha.’ Dennis trapte de dekens van zich af en griste zijn boxershort van de

grond. Wat was dit in godsnaam voor iets kinderachtigs? ‘Waar slaat dit op?’

Waar dit op sloeg? Verbaast om zijn reactie en boos om zijn toon kwam Keisha

overeind. ‘Ik hoef heus niet meteen zwanger te zijn, hoor,’ siste ze. ‘Als je daar soms

bang voor bent! Want natuurlijk maak je je daar zorgen om.’

‘Keisha,’ verzuchtte Dennis. Hij haalde een hand over zijn gezicht, zuchtte opnieuw.

‘Nee, Dennis!’ Keisha’s stem leek meer op grauwen dan praten. ‘Geef het vooral niet

toe. Voor Serena zou je het best doen, maar je eigen gezin? – Welnee, natuurlijk niet!’

Dennis’ gezichtsuitdrukking wisselde vijf keer binnen een paar seconden. Hij wist

niet waar hij het zoeken moest. Keisha zag dat ze hem geraakt had; een schoot in de

roos. Een golf van triomf overspoelde haar. Tot ze de tranen in zijn ogen zag. Vlug

opende ze haar mond om iets te zeggen. Dennis was haar voor. ‘Luister,’ zei hij zacht.

Hij klonk niet boos, zelfs niet geërgerd of vermoeid. Het was de teleurstelling. ‘Kay en

Robyn… Dat is een heel ander verhaal. Daar draag ik niet elke dag zorg voor. Voor

Nena wel, net als voor jou. Ik houd zielsveel van jullie allebei. Dat is precies de reden

dat ik nog even wil wachten. Ik wil de tijd nemen om tijd met Nena te spenderen. Ik

besef pas net dat we, eindelijk, met zijn drieën zijn en jij wilt gelijk al meer. Het spijt

me, Keisha, maar dat wil ik niet. Nog niet. Daar ben ik nog niet klaar voor.’

‘Sorry.’ Er biggelden tranen over Keisha’s wangen. ‘Het spijt me, dat had ik niet

moeten zeggen…’

Dennis schudde zijn hoofd. ‘Misschien juist wel. Met zulke dingen moet je niet blijven

rondlopen, weet je.’ Een nietig glimlachje schudde hij zijn hoofd. ‘Maar één ding moet

je weten. Als er iemand is van wie ik hou, ben jij het wel. En ik hou ook van Nena.

Jullie komen op de aller- allereerste plaats bij mij. Vergeet dat niet.’

Keisha knikte. Haar blik schoot over de patronen van de vloer. ‘Oké…’

Dennis pakte haar hand vast. ‘Kijk me eens aan.’ Met zijn vrije hand veegde hij een

traan van haar kin en duwde die omhoog. Nu moest ze hem wel aankijken. ‘Ik hou

van je,’ zei hij. De kus die hij haar gaf was zacht, teder en vol liefde.

‘Ik houd ook van jou.’ Keisha kon weer een beetje glimlachen.

Dennis’ glimlach was er nu ook weer van harte. Hij drukte haar tegen zich aan, voel-

de haar lichaamswarmte. Zo was het nog te doen, maar zij moest het minstens zo

koud hebben als hij.

‘Kom, we gaan terug in bed. Laten we lekker vroeg gaan slapen vandaag.’

Keisha knikte en nestelde zich opnieuw tegen Dennis aan.

Esmée had de knop van Veerles slaapkamerdeur al in haar hand. ‘Kom je?’

‘Hé! Krijg ik geen knuffel meer?!’ Riep Veerle lachend en vloog Esmée om haar hals.

Simone liet zich weifelend van het bed af glijden. Esmée ergerde zich omdat ze op

haar zusje moest wachten. ‘Ik eh… Ik denk dat ik nog even blijf.’ Vluchtig keek ze

naar Veerle. ‘Als jij dat oké vindt? Ik bedoel… Ik wilde nog wat vragen over biologie.’

‘Of ik dat oké vindt? Natuurlijk! Van mij hoeft er nog niemand weg, hoor.’ Veerle

toverde een glimlach tevoorschijn en keek Esmée kort aan.

‘Ik laat mezelf wel even uit,’ liet ze weten. ‘Ik moet nog wat doen voor de tentamens.’

Simone merkte pas dat ze haar adem had ingehouden toen ze uitademde zodra

Esmée bij de deur wegliep. Ze had er zomaar uitgeflapt dat ze wilde blijven.

Veerle plofte op het bed en klopte naast zich. ‘Dus,’ zei ze. ‘Wat wilde je zeggen?’

Ongemakkelijk schoof Simone op en neer op haar plek op het bed. Veerle had het

door. Ze was hier niet gebleven voor extra uitleg over voor de tentamenweek. Wat

dacht Veerle in godsnaam dat ze ging zeggen? Ze was blij dat er eens een dag was

waarop Stan laat thuis kwam. De laatste tijd was ze zo weinig bij Veerle thuis geweest

dat het haast een brok in haar keel had veroorzaakt toen ze de drieling weer eens

zag. Dat kon ze Veerle allemaal vertellen nu ze met zijn tweeën waren. Zich bewust

van de bende die het zou aanrichten, sloeg Simone haar ogen op.

Esmée sjokte richting de trap. Dus nu bleef Simone ineens langer dan haar.

Lekker dan. Ze had het heus wel gezellig gevonden bij Veerle, maar nu vond ze het

ook wel weer best en begreep niet waarom Simone dan nog langer bleef.

Halverwege haar weg naar beneden kwam Stan de trap op. ‘Hé!’ Riep ze. ‘Hoe…’

‘Ik ben eerder thuis gekomen,’ beantwoordde Stan Esmées vraag voor ze hem

volledig gesteld had. ‘Voor jou. Ik wist dat jij hier zou zijn.’ Hij opende zijn armen en

grijnsde toen Esmée zich erin nestelde. ‘Laat Veerle even. Kom mee naar m’n kamer.’

Dat had Esmée niet zien aankomen. ‘Ik moet op tijd thuis zijn,’ loog ze voor ze het

door had. ‘Ja. Want ik moet nog leren voor het tentamen van biologie, weet je…’

Stan rolde met zijn ogen en gaf haar een kus op zijn wang. ‘Tot morgen dan maar.’

Veerles gezichtsuitdrukking veranderde ineens. ‘Ik bedenk me opeens dat

ik de drieling naar bed moet brengen! Maar het is pas net over acht, dan loopt het

maar een keertje uit. Ze zullen het heus niet erg vinden. Jij hebt wat op je hart. Vertel.’

Opgelucht en nerveus tegelijk stootte Simone een lachje uit. ‘Oh, het kan erna wel.’

Zo kon ze nog even nadenken over wat ze exact ging zeggen. Veerle keek bedenk-

elijk. Simone zag het, wuifde het weg. ‘Ik weet het zeker! Weet je, ik help wel even.’

Met een geeuw liet Yara zich omkleden. Veerle had expres eerst Wende en

Marijn naar bed gedaan. Wende was het moeilijkst als er geslapen moest worden.

‘Ga je lekker slapen, lieverd van me?’ Veerle probeerde een lieve lach, maar Yara

trapte er niet in. Zo te zien leek slapen haar niet lekker en wilde ze al helemaal niet de

lieverd uithangen. Iets murmelend over Knuf duwde ze haar hoofd tegen Veerles

schouder. ‘Wacht even,’ zei ze tegen Simone. ‘Ik ben vergeten dat haar knuffel nog

beneden ligt. Wil jij even op haar letten? Waarschijnlijk slingert het ding weer ergens

in de keuken rond of buiten…’ Veerles blik was haast smekend.

‘Natuurlijk, geen probleem.’ Gelukkig had Simone al enige ervaring met kinderen.

Zoveel jonger dan Mira was de drieling niet.

Met het kleine, blonde meisje dat binnenkort alweer op zou groeien op haar arm liep

Simone door de slaapkamer. Opeens begon Yara te huilen en te wijzen.

‘Daar, daar!’ Jammerde ze onverstaanbaar. Simone voelde hoe het zweet haar uit-

brak. Het duurde even tot ze doorhad wat Yara bedoelde: Knuf lag onder het bed.

Ze bukte om het knuffeltje op te rapen en meteen stopte Yara met huilen. ‘Knuf!’

Opgelucht glimlachte Simone en kuste Yara op haar hoofd. ‘Zie? Niks aan de hand.

Ik zet je vast in bed. Even wachten, ben zo terug, oké?’ Simone maakte oogcontact.

Yara zou niet moeilijk doen: ze was te gelukkig met haar knuffeltje. Vlug liep Simone

richting de overloop. Veerle was nu voor niets aan het zoeken.

Drie meter van de deur bleef ze staan. Hij ging voor haar open en Stan stapte de

kamer in. Direct voelde ze hoe haar hart sneller ging kloppen en hoe ze verstrakte.

Hoe kon dit? Stan zou toch veel later thuis komen? Het kon nog niet half negen zijn…

‘Hé. Alles oké? Ik hoorde Yara schreeuwen…’ Begon Stan. ‘Die zus ook van mij. Ze

moet haar ook niet alleen met je laten. Die peuters ook soms…’ Even leek het alsof

Stan alleen was komen kijken naar Yara. Tot hij zich omdraaide, Yara pal achter zich.

Geschrokken hield Simone haar adem in. Stan glimlachte naar haar en kwam

dichterbij. ‘Ik weet wel wat je denkt,’ zei hij zachtjes. Hij stak zijn arm uit naar haar.

O ja? Wist hij dat ze zich er al heel lang bij had neergelegd dat hij voor Esmée had

gekozen? Wist hij dat ze nu helemaal in de war raakte, maar eigenlijk nog meer bang

was dat het uit zou komen tegenover Esmée? Dit kon niet. Dit mocht niet.

‘Maar je hoeft je geen zorgen te maken,’ ging Stan verder. ‘Blijf gewoon staan.’

Simone merkte nu pas op dat ze achteruit was gelopen met elke stap dat Stan

dichterbij was gekomen. Ze stond nu pal tegen de kledingkast van Yara aan. Ze slikte.

Haar hart bonsde onderhand zo hard dat Stan het wel moest horen. Ze was bang.

‘Rustig maar, lieverd. Veerle blijft nog wel even weg. Soms kan het wel een kwartier

duren.’ Veelbetekenend keek hij haar aan. ‘Je hoeft niet meer te doen alsof.’

Alsof ze doodsbang was? Alsof ze nerveus was? Alsof ze dit niet wilde. Alsof wat?

Stan zei niets meer, streelde alleen maar over haar wang. ‘Jij bent echt de zachte,

subtiele kant van jullie twee, wist je dat?’ Simone begreep dat het over haar en

Esmée ging. ‘Eigenlijk had ik niet gedacht dat je zo hard-to-get zou zijn. Je hebt me

lang genoeg aan het lijntje gehouden. Knap staaltje werk. De meeste meiden…’

Lachend schudde hij zijn hoofd. Simone wist dat hij de zin niet af ging maken. Het

hoefde ook niet. De blik in zijn ogen zei genoeg. ‘Maakt het uit. Ze zijn niets

vergeleken bij jou. Je bent lief, een goede vriendin. Je bent niet zo opvliegend als Es.’

Per woord was Stan zachter gaan praten. Zijn hand gleed over haar kaaklijn, stopte

bij haar kin. Zacht trok hij die naar voren. Simone rilde onder zijn aanraking, draaide

haar hoofd weg. ‘Shh,’ deed hij. ‘Het is oké. Ik weet dat je het wilt. Je wilt het, hmm?’

Simone dwong zichzelf in Stans ogen te kijken. Ze moest het zeggen. Dit wilde ze

niet. Het moest eruit. De woorden bleven hangen in haar keel. Ze slaakte een zucht

en haar keel voelde droog aan. Verslagen sloeg ze haar ogen neer.

Zijn greep om haar kin verslapte. Naïef als ze was, schoot het kort door Simones

gedachten dat Stan haar los zou laten. Ze richtte zich op, zag Stan glimlachen. Hij

sloeg zijn armen om haar heen, kuste haar in haar hals, vlak boven haar sleutelbeen.

Er trok een siddering door Simones lichaam en ze sloot haar ogen met een zucht.

Ze voelde hoe haar lichaam reageerde op de kus. Dit was waar ze altijd van had

gedroomd. Dit was wat ze altijd had gewild. Zijn lippen verdwenen van haar huid.

Direct opende ze haar ogen. Stan had de zijne nog gesloten, naderde met zijn hoofd

het hare. Van haar adem benomen voelde ze zijn vurige kus, op haar lippen dit keer.

Hij bewoog ze zacht en teder van elkaar en haar hart maakte een sprongetje.

Met dat gevoel verdwenen alle zenuwen, onzekerheden en andere twijfels uit haar

hoofd. Het enige dat er over bleef was Stan. Zijn lippen, zijn ruwe vingers door haar

haren. De warme adem door zijn neus die haar wang streelde en kippenvel

veroorzaakte. Ze waren zo in elkaar verstrengeld dat ze het er warm van kreeg en

koud tegelijk.

Stan daarentegen voelde alles in zich grimassen en juichen. Het was hem

eindelijk gelukt. Het meisje op wie hij al jaren verliefd was – hij stond met haar te

zoenen! Een triomfantelijk en vreugdevol gevoel spoelde door zijn lichaam, het maak-

te hem helemaal gek. Het maakte dat hij zich wilde laten gaan, zijn handen onder

Simones haren en shirt wilde schuiven. Hij wist dat Simone een kwetsbaar meisje

was. Hij moest voorzichtig met haar omspringen, niet alles in één keer doen. Voor-

zichtig en langzaam liet hij haar los. Alsof ze van porselein was.

Teleurgesteld en met een tollend hoofd slaakte Simone een zucht. Het eerste wat er

door haar heenging, was een gevoel van teleurstelling. Direct daarop volgde het kei-

harde besef wat ze had gedaan. Geschrokken keek ze naar hem op.

‘Rustig Siem, het is oké.’ Stan wilde haar wang strelen, maar ze stapte weg.

‘Niet! Dat is het niet,’ kwam op fluistertoon haar mond uit. Schichtig keek ze naar

hem op, opende en sloot haar mond en spurtte weg.

Het enige wat Veerle kon zeggen was: ‘Hé, Knuf ligt…’ voordat ze bijna

door Simone ondersteboven werd gelopen.

‘Sorry, ik moet naar huis!’ Simone keek over haar schouder.

‘Siem, wacht even! En de uitleg dan?’ Veerle liep richting trap, achter Simone aan.

Ze fronste en keek naar Stan, die zijn schouders niet-begrijpend ophaalde.

Onderaan de trap bleef Simone nog even staan. ‘Is niet meer nodig, ik snap het al!’

Het duurde even tot Veerle wist hoe ze moest reageren. ‘Tot morgen dan!’ Als ant-

woord hoorden Veerle en Stan de deur slaan en hun moeder verbaast afscheid

nemen van Simone.

‘Oké…’ Met opgetrokken wenkbrauwen draaide Veerle zich om naar Stan. ‘Wat was

dat nou ineens? Heeft ze iets tegen jou gezegd?’

Stan haalde opnieuw zijn schouders op. ‘Nou, neuh, ze moest er snel vandoor.’

Veerle glimlachte en schudde haar hoofd. ‘Ach ja. Misschien zijn Esmée en Simone

dan toch meer een tweeling dan ik dacht.’ Het was echt Esmées ding om er ineens

snel vandoor te moeten omdat haar plots iets te binnenschoot. Wat het was waarmee

haar vriendin zat, wist Veerle niet. Het moest iets geks en raars zijn en het baarde

haar zorgen. Dit was echt niks voor Simone. Ze moest er later maar naar vragen.

‘Oh, Yara,’ verzuchtte Veerle. ‘Je hebt Knuf al! Dus hij lag toch hier.’

‘Oh, ja,’ mompelde Stan. ‘Dat vertelde Simone me al. Knuf lag onder het bed of zo.

Moest ik nog doorgeven aan je.’

Veerle glimlachte door de nieuwe klamboe van haar zusje heen. ‘Lekker slapen,

meisje. Morgen ben je weer een dagje dichterbij je verjaardag.’

Iris gooide met een zucht haar pen van zich af. Nu had ze het wel weer ge-

had met dat leren. Nog niet eens zo heel lang geleden had ze haar laatste proefwerk-

week gehad en nu werden ze alweer doodgegooid met andere tentamens. Erg fijn.

Met een zucht liet ze zich op haar bed zakken. Twee dagen voor haar eerste

tentamens was ze weer naar school gegaan. Ze was blij dat ze de tentamens prima

had gemaakt. Dat was vanochtend wel gebleken. Desalniettemin was Iris toch blij dat

ze de rest van de dag vrij hadden gekregen, want rond een uur of vijf leek de koppijn

de ene dag terug te komen en de andere dag weer niet.

Iris zette haar mobieltje aan en kreeg twee berichtjes van Tim binnen. Ze glimlachte

om zijn verrukte reactie op haar tentamencijfers. Ik ga even slapen sms’te ze terug en

zette het ding op stil.

Er was één ding aan die dag wat Iris maar niet uit haar hoofd kon zetten.

Bijgekomen van het flauwvallen had Cathelijn haar op bed geholpen. Wachtend op

het aspirientje dat haar oma haalde besefte ze zich wat er was gebeurd. Zonder dat

ze het een minuut eerder had kunnen voorspellen, was ze tegen de vlakte gegaan.

Het eerste wat nadat het tot haar doordrong door haar hoofd schoot, was: Ik ben blij

dat Sander al naar huis is. Ze was blij dat hij het niet mee had hoeven maken, omdat

ze wist hoe bezorgd hij was geweest. Hetzelfde moment dat ze dat gevoel probeerde

te analyseren, werd ze overdonderd door een tegenstrijdig gevoel. In haar hoofd was

een tweestrijd ontstaan. De ene stem zei dat ze niet zo gek moest doen, dat het

logisch was als Sander zich zorgen maakte. De andere stem zei haar dat ze het weg

wilde drukken en ze wist dondersgoed waarom.

Ergens vond ze het hartstikke fijn dat Sander en zij weer bevriend waren. Het had

goed gevoelt om weer met hem te kunnen praten als vanouds. Het was haast alsof

alles in die tussentijd nooit was gebeurd. Dat idee gaf haar een warm en vertrouwt

gevoel. Ze wist niet of ze zich eraan vast moest klampen of dat ze ervan weg moest

rennen. Niemand mocht het weten dat zoiets haar alleen al door het hoofd was ge-

schoten. Zelfs hier, in haar eentje, lag ze te blozen van schaamte. Ze wilde zichzelf

niet toestaan zoiets te denken. Ze was met Tim. Maar zo’n gevoel als ze kreeg bij

Sander was toch zeker niet meer dan vriendschap? Dat viel heus niet onder vreemd-

gaan. Natuurlijk niet. Verward schudde Iris haar hoofd, probeerde slaap te vatten.

Haar ogen waren dicht. Haarscherp doemde het beeld van het café voor

haar op waar ze in Sanders studententijd veel hadden gezeten. De bar waar hij bier-

tjes bestelde voor haar, de pokertafel waaraan ze veel Sims blut hadden gemaakt of

waaraan hij veel geld had verloren – leek maar net hoe je het bekeek. Het podium

waarop dikwijls veel Sims waren afgegaan of het café soms avonden stampvol stond.

Iris voelde een persoon achter haar komen staan en wilde zich omdraaien. Op dat

moment schrok ze wakker. Beduusd keek ze naar haar kamer. Het was goed, hield ze

zichzelf voor. Ze was in haar kamer.

Verstard bleef ze overeind zitten. Waarom had ze nu ineens gedroomd over die ene

keer dat er een gozer achter haar was komen staan en haar in haar nek zoende op

eenzelfde manier als Sander altijd deed? Iris herinnerde zich nog hoe boos hij was

geworden op die kerel en hoe die knul met Sander op de vuist was gegaan.

Met haar hoofd schuddend probeerde ze de herinnering te laten varen. Ze had er

tijden niet aan gedacht. Het moet al zeker twee jaar terug zijn gebeurd.

Opgestaan merkte ze dat haar hoofdpijn weg was. Haar wekker gaf half vijf aan: al

met al had ze toch een uur geslapen. Dat was tegen verwachtingen in.

Zo te zien had Tim haar terug ge-sms’t. Zijn vraag was of ze soms hoofdpijn had.

Eigenlijk had ze niets te doen, dus was de beslissing snel gemaakt.

‘Hai Tim, met mij!’ Riep Iris opgewonden zodra er opgenomen werd. Tim klonk

minstens even opgewekt en vroeg hoe het nu met haar ging. Dat had natuurlijk even-

goed een retorische vraag kunnen wezen.

Lachend babbelden ze over Iris’ cijfers terwijl Iris richting de overloop liep. Daar luis-

terde ze of er één van de jongens boven was. Zo te horen was het stil, dus liep Iris

door naar beneden.

‘Nee, oma vindt dat ik nog rustig aan moet doen,’ mompelde Iris in de hoorn. Wat ze

er maar niet bij zei was dat ze het daar totaal niet mee eens was. Haar oma kon nog

weleens beneden zitten.

Iris merkte dat ze gelijk kreeg toen ze beneden aan de trap stond. ‘Hé, oudjes.’

Joey keek op van zijn laptop. Hij was ongetwijfeld bezig met nakijken. ‘Pas op jij, hè.’

Iris wilde haar oma een reactie ontlokken en klopte haar op haar rug. Ze passeerde

haar om de koelkastdeur open te doen. Had ze niet al met vragen overspoeld moeten

zijn over wat haar tentamencijfers waren?

‘Oh, je bent ook aan de telefoon,’ merkte Iris hardop op. ‘Nee, Tim, ik weet dat jij aan

de telefoon bent…’ Iris giechelde en lachte haar oma toe.

Cathelijn daarentegen lachte niet mee. Iris haalde haar schouders op. Ze draaide de

dop van een pak drinken terwijl ze naar Tim luisterde en achter haar iets probeerde

op te vangen van het gesprek dat Cathelijn voerde, vooral met wie. ‘Nee, je meent ‘t!’

Iris vergat haar drinken opslag toen Cathelijn de badkamer in liep en ze

haar niet meer kon afluisteren. Ze ging bij de deur staan en viel toen opslag stil.

Voor ze doorhad wat ze deed, liep Iris naar de voordeur. Ze merkte nog dat

haar opa doorhad wat ze van plan was en opstond.

‘Iris, waar ga je naartoe?’ Met zijn blikje drinken in zijn hand en zijn bril afzettend met

zijn andere hand stond hij op. ‘Iris?!’ Een paar stappen voor de deur bleef hij staan.

Zo te zien was ze hevig in gesprek met Tim. Iris zag haar wild gebaren en bedacht

dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Ze zou er niet vandoor gaan. Iris wist wat

er afgesproken was: ze kon na vijf uur beter niet meer in haar eentje de deur uitgaan

voor het geval er wat gebeurde.

In een paar passen stond Joey bij de badkamerdeur. Hij wilde weleens

peilen hoe het zijn vrouw verging nu ze Sander aan de telefoon had. Het feit dat ze in

de badkamer was gaan staan, betekende meestal niet erg veel goeds.

Aan Cathelijns reactie te zien op Sanders woorden, had Joey al ingeschat

dat er iets moest zijn. Hij was natuurlijk nieuwsgierig maar liet hen even rustig praten.

Niemand had er iets aan als hij er nu al met zijn neus tussen ging zitten.

Echter won de nieuwsgierigheid het van het geduld. Zachtjes duwde hij de

deur open. ‘Lief, is alles oké hier?’

Cathelijn had de tranen in haar ogen staan en ze overhandigde hem de telefoon.

De voordeur sloeg dicht en Iris haastte zich de oprit over met haar fiets aan

haar hand. Klungelig probeerde ze op te stappen met haar schoudertas aan haar

arm. Waarom had ze dan ook deze tas meegenomen en niet gewoon een andere?

Tijd om er verder nog over in te zitten, gunde Iris zichzelf niet. Ze wilde niet

dat haar oma haar tegen zou houden. Dat ze dat zou doen, wist Iris namelijk zeker.

Onhandig wurmde Iris haar hand in haar tas. Waar had ze haar mobieltje?

Die kon toch niet weg zijn? Daarnet had ze hem nog. Hij moest ergens in haar tas

zitten… ‘Shit, shit, shit,’ mompelde Iris in zichzelf terwijl ze gestaag doortrapte. Einde-

lijk zag ze het ding ergens tussen haar boeken zitten. ‘Hebbes!’

Vluchtig toverde Iris What’s App tevoorschijn en zocht ze naar het gespreksvenster

van één bepaalde persoon. Voor ze het wist, had ze het al getypt: Hoorde wat er is

gebeurd. Kom naar je toe.

Amper kon Iris het zich bevatten. Het ene moment was ze aan het lachen

met Tim, het andere moment ving ze iets op van een telefoongesprek dat haar oma

voerde. Iets wat ze niet had willen horen, maar ook weer wel. Al tijden had ze het ge-

vreesd en nu was het werkelijkheid geworden.

Tim had verontwaardigd gereageerd toen ze zei dat ze moest ophangen en ze

wegging. Hij wilde natuurlijk weten wat er was. Dat kon ze hem nu niet uitleggen. Ze

moest weg. Ze wilde voor één keer toegegeven aan haar instinctieve reactie zonder

het te heroverwegingen.

Ze was al in de straat waar ze zijn moest. Ineens wist ze het niet meer zo zeker. Had

ze niet een beetje over emotioneel gereageerd? Misschien was hij niet eens thuis…

Nee, dit kon ze niet maken. Ze moest gewoon op de bel drukken en hopen dat er

open werd gedaan. Ze moest doen wat hij jaren voor haar had gedaan. Ze wilde het.

De deur ging open en daar stond Sander. Hij straalde iets uit wat Iris ongemakkelijk

liet voelen. Zo terneergeslagen had ze hem nog nooit meegemaakt. ‘Sander.’

Het was er zachter uitgekomen dan ze had gewild. Haar stem klonk schor en ze

schraapte haar keel. Nee, ze moest nu even haar tanden op elkaar klemmen. Ze

moest haar angsten en overige gevoelens opzij zetten. Zich concentrerend op de

struik naast de deur verzamelde ze moed. Ze moest er voor hem zijn zoals hij er voor

haar was geweest, omwille van wat dan ook. Kalmheid en vastberadenheid over-

spoelden haar nu. ‘Noah…’ Zuchtte ze, niet-wetend hoe ze verder moest.

Iris haatte het machteloze gevoel dat op kwam zetten en richtte haar blik op. Hun

blikken vingen elkaar kort en krachtig. Iris kreeg opnieuw de rillingen. Die blik…

Zijn ogen zeiden wat zijn mond niet kon. Hij knikte enkel, hield de deur verder open.

Twee updates zonder clifhanger. Je

begon er zeker aan gewend te

raken, hmm? Nou, dit keer is er dus

wel één. Ik voel me weer

opper(be)st (gemeen)! =D

De laatste paar dia’s hebben nogal

lang op zich laten wachten, maar ik

heb het gehaald. Iris Sander? Ja,

inderdaad.

Als je wilt weten hoe het verder

gaat, houd dan vooral de FP in de

gaten. De examens lopen ten einde.

Dat betekend dat ik sowieso meer

tijd en misschien ook wel meer zin

heb om de volgende update snel te

laten volgen… --]