The HappeningTh

e H

app

enin

gTh

e Hap

pen

ing

Ik klopte met mijn vuist op de

muur. Het kon niet, het mocht

niet. Nu zat ik hier weer, en ik

schatte de kans dat ik hier weg

mocht niet echt hoog.

Ja, ik zat weer in de gesloten

instelling. Maar nu was het

erger. Ze hebben mij „omdat ik

gevaarlijk was voor de

maatschappij‟ opgesloten in

mijn kamer. Ik mocht niet meer

meedoen aan de sociale

activiteiten met de anderen.

Ik mocht enkel bezoek

ontvangen. Maar ik dacht niet

dat ik dat zou krijgen. Ik kreeg

het dus wel…

Na 2 dagen opgesloten te

hebben gezeten, kreeg ik

bezoek. Mijn hart begon zwaar

te bonken wanneer ik zijn

naam hoorde. Was hij soms

verplicht om hier te komen?

Wat wou hij me zeggen?

Ik kwam de zaal binnen en

beelden van het laatste

gesprek met mijn ouders dat ik

hier had, floepten in mijn

hoofd. Ik zag zijn

volmaakte, maar toch een

beetje gebroken, gezicht naar

mijn staren. Zijn

naam, Milan, zou me tot de

dood achtervolgen.

“Hallo,” zei hij.

Hij stond recht en schudde me

formeel de hand.

“Wat kom je hier doen?”

Fluisterde ik pissig.

“Ze hebben me verteld wat er

allemaal is gebeurt vroeger en

ik wil het één en ander

rechtzetten, zodat we allemaal

verder kunnen met ons leven.”

“Kom je je schuldgevoelens

wegpraten?” Vroeg ik nog

steeds boos.

“Nee, ik wil je gewoon vertellen

wat er echt is gebeurt. Je hebt

het je allemaal ingebeeld.”

“Denk jij nu ook al dat ik gek

ben!” Tierde ik.

Ik zag dat zijn ogen een beetje

vochtig werden.

De bodyguards kwamen me

weer halen zoals de eerste keer

dat ik hier zat en begon te

roepen. Maar voordat ze me

naar mijn kamer wegbrachten,

stopte Milan me nog een brief

toe.

Ik mijn kamer begon ik niet,

zoals ik normaalgezien zou

doen, te huilen. Ik was

veranderd, ik was mezelf niet

meer. Iedereen had gelijk,

kwam ik tot het besef. Er zat

iemand anders in mij.

Ik verloor al mijn zelfrespect en

opende de brief en begon

hem te lezen, over en over. Tot

het kleinste detail.

Ik wist dat dit de laatste keer

was dat ik die bezoekerszaal

had betreed.

Ik drukte op het belletje van

mijn kamer zodat er iemand

zou komen.

Even later opende een tengere

vrouw de deur en vroeg wat ik

wou. Ik antwoorde niet en

duwde haar opzij. Ik rende

naar het luikje dat naar het dak

leidde.

Eenmaal op het dak, hoorde ik

de vrouw alarmslagen.

Vervolgens voetstappen die

zich naar het dak verplaatsten.

Maar snel als ik was, liep ik naar

de rand van het dak en sprong

naar beneden. Niemand kon

me nog tegenhouden.

Ik voelde nog even de wind

over mijn wangen strelen, dan

een smak op de grond en dan

niets meer.

*****

Ik zweefde naar boven en

bekeek de wereld zoals god. Ik

zag mijn lichaam liggen op de

grond liggen. Het leven van

Imke De Vries was over.

*****

Ik wil jullie nog even bedanken

dat jullie naar mijn verhaal

hebben geluisterd en mij

hopelijk hebben geloofd. En

niet zoals alle andere mensen

het verhaal van Milan.

Dit was dus de brief van Milan

met daarin de „waarheid‟.

Lieve Imke,

Ik steek de schuld niet op jouw dat je mij en mijn vader van zo iets beschuldigt. Het ligt waarschijnlijk aan je ziekte.

De artsen hebben mij alles vertelt wat er is gebeurt met jouw. Nu begrijp ik je reactie.

Maar ik wil toch nog even zeggen wat er die avond echt is gebeurt. Misschien heldert het dan bij je op.

Ik had je die dag dus zien zitten met je vriendin. Ik wou al langer met je op date, maar ik had nog nooit de durf gehad om het je te vragen.

Ik raapte al mijn moed bijeen en stapt op je af. Ik was zo blij toen je ja zei.

Die avond was je gewoon prachtig toen je aankwam. Ik begon je ene rondleiding te geven in ons huis en ineens viel je flauw.

Ik had je samen met mijn vader in een kamertje gelegd waar je weer bij je positieven kon komen.

Toen we je nog eens kwamen nakijken, was je wakker geworden. Je was ineens zeer agressief en begon te schreeuwen.

Toen mijn vader je wou onderzoeken of je niets had opgelopen tijdens je val, had hij iets vergeten. Maar wanneer hij dat gehaald had en terugkwam, was je er niet meer.

We dachten dat je naar huis was.

De volgende dagen kregen we plots veel politie over de deur. Ze hadden mijn vader verteld waarom, maar niet aan mij. Ik snapte helemaal niet wat er gaande was, en heb het dus gewoon proberen te vergeten.

En toen kwam ik jouw weer tegen en was ik zeer gefascineerd door jouw. En het vervolg ken je.

Ik hoop dat ik dus van alles heb kunnen verklaren en je niet meer boos op me bent. Ik wil je graag helpen door het genezingsproces.

Liefs,

Milan

Wordt niet vervolgd…