51

sprak met Jeanne DevosAls iemand nog eens een verkiezing zou uitschrijven voor Grootste Belg, dan kiezen wij voor Jeanne Devos. Tijdens haar recente verblijf in België, sprak ze met vuur over India, over wat er soms moeilijk gaat en over wat haar hoop geeft.

lees verder op blz. 8

I N D I T N U M M E R

Nieuwe windWe hebben een nieuwe paus. En wat voor een. De eerste Zuid-Amerikaan. De eerste paus die als Franciscus door het leven wil gaan. Dat zijn hoopgevende signalen.

Een Argentijnse paus. Aan de start van het conclaaf konden we enkel hopen dat de kardinalen hun blik eens buiten Europa lieten dwalen. Het zou een mooi gebaar zijn naar de vele Aziatische, Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse christenen om een van hun kardinalen tot paus te benoemen. En zo geschiedde. Met deze Zuid-Amerikaan als bisschop van Rome staat de deur naar de wereldkerk definitief open. Het katholieke geloof is in Europa veel van haar pluimen ver-loren en heeft nood aan herbronning. Numeriek scoort Zuid-Amerika veel beter. Maar ook spiritueel gooit het continent hoge ogen: het geloof is er springlevend. En wie weet kan de benoe-ming van een Zuid-Amerikaanse paus de eerste stappen van de ontkerkelijking een halt toe roepen?

Franciscus dus. Een naam die doet hopen. De paus die liever met de bus gaat dan met de eigen wagen. Een paus die het opneemt voor de armen. Het doet vermoeden dat deze paus zal teruggaan naar de essentie. Want het is makkelijk gezegd dat God er is voor alle mensen van goede wil. Wie straatarm geboren wordt, geraakt met de beste wil van de wereld niet snel uit die miserie.

En wat met die nieuwe wind? Een progressieve paus, die de ethische vraag-stukken niet met dezelfde woorden als zijn voorgangers beantwoordt? Het zou mooi zijn, maar laat ons niet te hard van stapel lopen. Een stapje per keer. Als Franciscus onverminderd aandacht blijft hebben voor de armen en voor een bloeiende wereldkerk, is dat al heel veel. Hij kan en mag het pad effenen. Dat is hoopgevend.

Herlinde Hiele

Hoop geven doet leven

Braziliaanse jongeren dankzij onze jeugd op weg naar Rio U heeft wellicht al ergens opgevangen dat de Wereldjongerendagen deze zomer zullen plaatsvinden in Rio de Janeiro, in Brazilië. Wat u misschien niet wist, is dat veel Braziliaanse jongeren te arm zijn om deel te nemen. En wat u misschien graag wil weten, is dat Missio hen samen met jongeren uit Vlaanderen die kans geeft.

lees verder op blz. 3

Foto

: Jed

idia

h C

loth

ing

© W

erel

dm

edia

thee

k, J

oh

an D

enis

Afgiftekantoor: Antwerpen x

P 508033

m A A r t – A P r i l – m e i 2 0 1 3

Suara

• Boodschappers van hoop

• Vlaamse jongeren zetten

Braziliaanse collega’s op weg naar rio

• Christenen duiken onder in mali

• Bommen ruimen brengt troost

• in memoriam

• Kerk met beide voeten op

de grond | Pater lievens

• Wereldjongerendagen in rio |

Jongeren weten waarom

• tweede Vaticaans Concilie

door een Aziatische bril

• te boek gesteld | Dirk Van Kerchove

• Groeten uit het seminarie

• Column michel Coppin

• Jeanne Devos | exodus in india

Stem van mensen wereldwijd • Missio België, Vorstlaan 199, 1160 Brussel • Driemaandelijkse informatiekrant van Missio

Ernstige problemen leggen wereldwijd de economie plat. Wij gaan door een langdurige crisis die onze werkgelegen-heid en onze economische groei aantast. We vallen ten prooi aan wanhoop en denken met melancholie terug aan het tijdperk toen vele generaties enkel positieve dingen zagen aan de horizon. En dan klinkt de waarschuwing van de Franse filosoof Edgar Morin: “We hebben nood aan hoop-herstellers”. Gaat het over de hoop van een zorgeloze wereld met de wetenschap van een verzekerd hiernamaals? Het antwoord is neen, tenminste als we het joods-christe-lijk concept vanuit een nieuw perspectief bekijken. Christelijke hoopChristenen geloven dat God door Jezus Christus alle kwa-de krachten heeft verslagen en dat Hij bevrijding bracht aan “alle mensen die hun leven lang slaaf waren van hun angst voor de dood” (Heb 2,15). Om het Koninkrijk aan te kondigen, is Christus niet ontsnapt aan de hardheid van het menselijk bestaan. Het is zelfs door middel van lijden en dood dat Hij de mensheid een onverwachte weg voor de toekomst toonde. In de verrezen Christus hopen we op een definitieve toekomst. Hoop is geen synoniem voor onbewogen niets doen, berusting of verwaarlozing van verdriet. Het is een kracht die ons stuwt in de richting van verandering, van iets volkomen nieuws. De christelijke hoop is dus geen vlucht uit onze geschiedenis.

Stem van liefdeMisschien kent u het lied van Les Poppys, waarvan het refrein me telkens opnieuw een gevoel van hoop bezorgt: Gandhi, Luther King ou Jésus-Christ,ils ne mettaient jamais la main sur un fusil.Dites-moi donc pourquoi on leur a pris la vie.

(Gandhi, Luther King of Jezus Christus,ze hebben nooit de handen op een pistool gelegd.Vertel me dan waarom hun leven werd ontnomen.) In hun lied verwijzen ze naar de hongerstaking die werd aangevoerd door Mahatma Gandhi, een apostel in de strijd tegen onrechtvaardigheid. Een pionier van de waarheid wiens hoop altijd primeerde. “Als ik wanhoop, dan denk ik aan de stem van de waarheid en de liefde. Zij heeft doorheen de hele geschiedenis altijd gezegevierd”, zo zei hij ooit. “In deze wereld hebben tirannen en moordenaars bestaan. Soms lijkt het alsof ze onoverwinnelijk zijn. Maar uiteindelijk moeten ze het onderspit delven. Denk daar altijd aan.” Stil pacifisme1 december 1955. Een vrouw uit Alabama, een staat in het zuiden van de Verenigde Staten, weigert op een bus haar zitplaats af te staan aan een blanke passagier. Haar naam

was Rosa Parks. Ze voerde actie op een stille, vreedzame manier. Onder leiding van Martin Luther King zette ze haar boycot van de busmaatschappij verder, waardoor de Afro-Amerikanen eindelijk gelijke rechten verwierven.

Het was de realisatie van een droom (I have a dream).“Leven is relatief... Is het de moeite waard om tachtig jaar oud te worden en te zien wat ik elke dag zie?” Dat vroeg een gedesillusioneerde dokter Mukwege zich af. Hij ondersteunt in het oosten van D.R. Congo vrouwen die het slachtoffer werden van verkrachting. En hij wil hen opnieuw hoop geven. Dit zijn, in grote lijnen, een aantal aspecten van bood-schappers van hoop of moderne apostelen die de geschie-denis mee richting geven. Laten we allemaal even vast-beraden zijn als zij!

Boodschappers van hoop In onze samenleving hebben hele generaties het moeilijk met de crisis. Pessimisme treft tegen-woordig mensen van alle leeftijden. Deze wan-hoop is voor een deel te wijten aan een gebrek aan durf. We hebben boodschappers van hoop nodig, die ons tonen hoe het moet.

Sylvain Kalamba Nsapo

• Door de jaren heen zijn er moderne apostelen opgestaan• Hoop is een kracht die ons

stuwt om iets te veranderen• We hebben ook nu nood aan

‘hoop-herstellers’

“Als ik wanhoop, dan denk ik aan de stem van de waarheid en de liefde. Zij heeft doorheen de hele geschiedenis altijd gezegevierd.”

Suara 2Stem van mensen wereldwijd

5 Vorige maand kreeg Rosa Parks als eerste zwarte vrouw een standbeeld in de beeldenzaal van het Kapitool in Washington D.C.

Foto

: Oliv

ier

Do

ulie

ry (B

elga

)

51

Jullie waren geweldig!

5 De Sterzangers uit Hoegaarden stuurden deze foto in voor de fotowedstrijd van Missio. De strijdlust fonkelt in hun ogen, bij aanvang van de tocht door de straten. Ze zongen 400 euro bijeen! Dankjewel aan iedereen die meedeed.

5 Ook in Rwanda trokken Sterzangers erop uit om te zingen. Ze verzamelden 52 kg bonen, 47 kg aardappe-len, 1 kg uien, 3 kg maniok en 5.200 Rwandese frank (7 euro). Met het eten werd een kerstmaal voor de allerarmsten bereid. Het geld gaat naar Missio.

Missio: Krijgen de christenen het zwaar te verduren?Jacob Drabo: «95% van de inwoners van Mali is moslim. De christenen maken er maar 2% van de bevolking uit . Toch heeft de christelijke kerk een belangrijke plaats in de samenleving. De christenen werden nooit vervolgd of onderdrukt. Integendeel, de kerk wordt hoog ingeschat. Veel belang-rijke politici en vooraanstaande Malinezen hebben in christelijke scholen gestudeerd.

TolerantDe islam in Mali was altijd zeer gema-tigd en tolerant. De christenen hebben altijd in vrijheid kunnen leven. Maar de extreme moslims in het noorden willen daar verandering in brengen. Als ze een stad innemen, vallen ze meteen de chris-telijke gebouwen aan. In het noorden moesten de christenen dus vluchten. Ik ken priesters die amper twintig minuten voor een inval konden vluchten. Net op tijd dus. Er zijn nog wel christenen in

het noorden, maar ze leven ondergedo-ken. Alle Europese priesters en zusters zijn uit voorzorg naar Bamako gestuurd. Om geen risico te nemen en gijzelingen te voorkomen. Maar sommige autochtone priesters zijn nog steeds ter plaatse.»

Missio: Hoe helpt de kerk de mensen?Drabo: «In het noorden kan de kerk niet veel doen. Daar moeten christenen vluch-ten of zich verstoppen. In het zuiden doet de kerk wel veel om het menselijke leed te verzachten. Veel mensen zijn naar het zui-den gevlucht, op de loop voor het geweld. Vluchtelingen kunnen terecht bij hun familie, maar de families kunnen natuur-lijk niet alles opvangen. De meesten hebben al problemen om te overleven en kunnen er niet nog eens extra mensen bijnemen. Het is daar dat de kerk te hulp schiet. In de hoofdstad Bamako hebben de bisschop-pen een humanitair centrum geopend, waar tweehonderd families terecht kunnen.» Missio: Denkt u dat Mali terug vrede zal kennen?Drabo: «Dat is moeilijk in te schatten. Het is makkelijker om iets af te breken dan iets op te bouwen. De religieuze harmonie die in Mali bestond, is gedurende vele eeuwen opgebouwd. Nu moet het vertrouwen her-steld worden. Mensen moeten opnieuw leren geloven in elkaar, in de toekomst.»

Om de Braziliaanse jongeren de kans te geven om ook naar Rio te gaan en mee te vieren, slaan Missio en Jongerenpastoraal Vlaanderen (IJD) de handen in elkaar. Alle jongeren die vanuit Vlaanderen naar Rio afreizen, storten twintig euro in een soli-dariteitsfonds. Aan het einde van de actie verdubbelt Missio het verzamelde bedrag. Met dit geld kunnen Braziliaanse jonge-ren uit het bisdom Ruy Barbosa naar Rio reizen en deelnemen aan de WJD. André Dewitte, Vlaamse bisschop in het bisdom Ruy Barbosa, licht toe waarom deze actie zo belangrijk is: “Naar aan-leiding van de WJD willen we in alle gemeenschappen het werk door en met de jeugd aanmoedigen. Dat werk aan de basis is het allerbelangrijkste. Iedere paro-chie van het bisdom zal hopelijk twee of drie jongeren naar Rio kunnen sturen als vertegenwoordiger. Dit is een ongelofelijke kans voor de deelnemers en al diegenen die ze vertegenwoordigen. Het werkt enorm motiverend dat dit mogelijk is door steun van jongeren elders ter wereld. Die soli-dariteit van andere kerkgemeenschappen is een fantastisch evangelisch getuigenis.” “Ik ben heel blij dat de WJD dit jaar in Brazilië zullen plaatsvinden”, zo zegt Sirlandia de Oliveira Santos (29 jaar) die Ruy Barbosa woont. “Ik ben heel benieuwd naar hoe alles zal verlopen, met miljoenen jongeren van alle rassen en culturen bij elkaar. Ik hoop ervaringen te kunnen uit-wisselen met geëngageerde jongeren van IJD en andere groepen. Ik wil tijdens de

WJD eenvoudig en respectvol mijn paro-chie vertegenwoordigen en mijn uiterste best doen om die ervaringen nadien door te geven in de parochie.” Sirlandia zal de kans krijgen om de jongeren van IJD te ontmoeten tijdens hun bezoek aan Ruy Barbosa. De Vlaamse jongeren zullen er samen met de plaatselijke gemeenschap de Missieweek vieren. Na die Missieweek vliegen de Vlamingen verder naar Rio. De Braziliaanse jongeren nemen de bus, die hen dertig uur later in Rio zal afzetten. Dat de jongeren in deze regio van het land het geld niet hebben om zelf hun deelname te bekostigen, komt volgens Dewitte door een economische ongelijkheid die door de eeuwen heen gegroeid is: “De noden op vlak van onderwijs, gezondheid en werkge-legenheid zijn groot. Door de economische opgang van Brazilië is de situatie weliswaar verbeterd. Al zijn er nog veel mensen die onder de armoedegrens leven.” Dewitte zal deze zomer zelf niet naar Rio gaan. “Dat laat ik aan de jeugd. Maar ik kijk wel uit naar wat de jongeren – in Ruy Barbosa en Vlaanderen – nadien te vertel-len gaan hebben!”

Vlaamse jongeren zetten Brazilianen op weg naar Rio

Christenen leven ondergedoken in Mali De oorlog in Mali heeft op korte tijd diepe wonden geslagen. Jacob Drabo, een Burkinese priester die jaren werkte in Mali, vertelt hoe de kerk er probeert de christenen zoveel mogelijk te helpen.

Herlinde Hiele

Jongeren van over de hele wereld reizen deze zomer af naar Rio om er samen hun geloof te vieren tijdens de Wereldjongerendagen (WJD). Maar wat met de Braziliaanse jongeren? Zij willen er even graag bij zijn maar het ontbreekt hen vaak aan middelen. Een busticket om van de andere kant van het land naar Rio af te reizen, is voor velen onbetaalbaar.

Herlinde Hiele

Benieuwd hoe onze jonger-en zich voorbereiden op de Wereldjongerendagen in

Brazilië? Lees de brieven van Elke en Ward op blz. 5.

“Uit voorzorg zijn alle Europese priesters en zusters naar Bamako gestuurd. Om gijzelingen te voorkomen.”

Suara 3Stem van mensen wereldwijd

Foto

: Ch

rist

ine

lau

reys

51

5 Deze parochie in Ruy Barbosa maakt zich alvast op voor de WJD. Foto: missio

Dialoog

Ontmoeting

Solidariteit

Dialogue

Rencontre

Solidarité

5 Jacob Drabo

Suara 4Stem van mensen wereldwijd

51

Missio: Heeft de bevolking erg te lijden onder het conflict in Goma? Christian Lomasa: «Oorlog is nooit een goede zaak. De bevol-king betaalt een zware prijs op vlak van veiligheid. Maar ook sociaal, economisch en psychologisch is het afzien. Iedereen – vluchteling of niet – die met oorlog te maken krijgt, heeft af te rekenen met verschrikkelijke stress die veroorzaakt wordt door het conflict. Ik vind het persoonlijk heel moeilijk om woorden te vinden die het dagelijkse leed van de bevolking van Goma beschrijven. Ik ben zelf van de regio afkomstig, dus ik heb het van zeer nabij gezien.»

Missio: Wat weten we over de toestand van de vluchtelingen? Lomasa: «De oorlog is zeker nog niet voorbij, dus het ziet er niet meteen naar uit dat er een einde komt aan het lijden van de vluchtelingen. De mensen die in kampen wonen of bij gastgezinnen of in kerken en scholen worden opgevangen, zijn haast niet meer te tellen.» Missio: Wat is de bedoeling van uw werk? Bent u een boodschapper van hoop voor deze mensen? Lomasa: «Wij proberen de burgers zo goed mogelijk te beschermen tegen de gevolgen van de oorlog. Wij sporen niet-ontplofte oorlogsmunitie op en proberen gevaarlijke

zones opnieuw veilig te maken. Daarnaast doen we ons best om morele en fysieke ondersteuning te bieden. Op allerlei manieren proberen we mee te werken aan de vrede in het dagelijkse sociale leven. Je zou kunnen stellen dat wij hoop en troost brengen voor de mensen. Maar dan vooral in de zones waar geen explosieven meer zijn en waar we de veiligheidssituatie onder controle hebben.»

Missio: Haalt u inspiratie voor uw inzet uit het christelijke geloof? Lomasa: «Ja. Ik geloof wel dat wij het christelijke geloof dichter bij de vluchtelingen moeten brengen. Dat zal hen helpen deze beproeving te overwinnen.»

Missio: Hoe ziet u de toekomst van Goma?Lomasa: «Wat we de mensen vaak vertellen, is dat ons toe-komstbeeld de realiteit niet mag verhullen. We gaan door een harde periode, met veel problemen en weinig illusies. De christelijke hoop roept ons op om samen te werken aan het Koninkrijk van God. Daarom moeten we werken aan een meer rechtvaardige, oprechte en broederlijke wereld. In Goma is men hard bezig een onderwijsnet op poten te zetten dat de toekomstige leiders van ons land kan klaar-stomen en dat hen de menselijke waarden bijbrengt.»

Bommen ruimen als troost Christian Lomasa werkt in Goma in het kader van een humanitaure missie van de Verenigde Naties. Hij maakt er deel uit van het UNMACC, het United Nations Mine Action Coordination Centre. Dagelijks is hij in de weer om van Goma een veiligere plek te maken. Hij vertelt ons over de situatie in het oosten van D.R. Congo en over de hoop en de overtuiging van de mensen ter plaatse.

Sylvain Kalamba Nsapo

• De bevolking van Goma is steeds opnieuw het slachtoffer van geweld.

• Er zijn veel manieren om hoop te geven aan de bevolking.• Hun land bommenvrij maken is er een van

5 Het is belangrijk om de inwoners van Kivu, waaronder deze kinderen, opnieuw hoop te geven.

“Hun geloof zal de vluchtelingen helpen deze beproeving te overwinnen.”

“Zones waar we de veiligheids­situatie onder controle is, brengen hoop en troost voor de mensen.”

Jules BaghdassarianHet geweld in Syrië beheerst na een jaar nog steeds de actualiteit. Regeringstroepen en rebellen bekampen elkaar in alle hevigheid. Begin dit jaar was er sprake van minstens 60.000 doden en duizenden vluchtelingen. Daarnaast eist de oorlog ook onrechtstreeks slachtoffers. Een van hen is Jules Baghdassarian, de Missio-directeur van Syrië. Hij stierf niet in de vuurlinie, maar de toe-stand in zijn land werd hem teveel. Baghdassarian, een Grieks-katholieke priester, werd Missio-directeur in 2003. Op 14 november, net na het ter perse gaan van onze vorige Suara, vernamen we dat hij overleed op 55-jarige leeftijd. Hartfalen zou

Baghdassarian fataal geworden zijn. Een doodsoor-zaak die door veel mensen in verband wordt gebracht met het aanhoudende conflict in Syrië. Hij woonde en werkte immers in Aleppo, een van de strijdtonelen van het conflict. Baghdassarian nam de zorg voor vluchtelingen op zich en probeerde hulp te bieden aan getroffen families. Die inzet, bovenop zijn andere taken, gecombineerd met de angst en stress in een oorlogssituatie, werden zijn hart te veel. Na zijn overlijden zei de Grieks-katholieke patri-arch Gregorius III dat Baghdassarian in de Syrisch-christelijke geheugens gegrift staat als “vriend van de armen, die een ongekende inzet voor liefdadigheid aan de dag bracht. In zijn woordenboek stonden bovenal de werkwoorden ‘liefhebben’ en ‘dienen’ centraal.” Verder zei hij nog te hopen dat zijn dood kan bijdragen aan een verzoeningsproces in Syrië, voor de toekomst van Syrië, van het hele Midden-Oosten en van de christelijke gemeenschap.

Charles WinbomontOp 26 januari 2013 overleed pater Charles Winbomont. Zijn hele leven stond in het teken van de verkondiging van de Blijde Boodschap. En zijn naam zal voor altijd verbonden zijn met de SMJ, de Service Missionaire des Jeunes. In 1965 startte hij deze jongerenbeweging in Eupen, die later uitweek naar Luik. Met de SMJ wilde hij jongeren laten ken-nismaken met de wereldwijde missie en hen aansporen tot internationale en interculturele solidariteit. Vanaf de jaren zeventig kende de beweging veel succes, hon-derden groepen jongeren waren erin betrokken. Later stichtte Don Gabriel Vecino, een goede vriend van Winbomont, een gelijkaardige beweging in Spanje. Charles Winbomont was een goede vriend en trouwe sympathisant van Missio. Hij heeft zich steeds ingezet voor de vorming van seminaristen en onderstreepte het grote belang van hun vorming. Met genegenheid denken we terug aan alles wat hij ons geleerd heeft. (cdr, hh)

In Memoriam

Foto

: Nei

l Pal

mer

(CiA

t)

Constant Lievens was 24 jaar toen hij naar India vertrok. Zeven jaar later keerde hij om gezondheidsredenen terug naar België, waar hij niet veel later overleed. Op die tijd was de missie in Ranchi enorm veranderd. Lievens doopte er op zeven jaar tijd 25.000 mensen en de missie groeide van 2.000 tot 100.000 katholieken. Welke gave had de jezuïet uit het kleinseminarie van Roeselare om op zo’n korte tijd een vitale, jonge kerk op te richten die tot op vandaag bestaat? Daad bij het woord“Hij was een durver”, zo klinkt het bij Bart Geryl, pries-ter-leraar aan het kleinseminarie. “Pater Lievens leerde de mensen in zijn bisdom de catechese kennen en toonde hoe ze zich konden verdedigen tegen onrecht. Omdat ze zagen dat hij de daad bij het woord voegde, kwam er een massale bekeringsbeweging op gang.”

Nadat Lievens even in Calcutta werkte, trok hij naar Chotanagpur. Daar leefden de Adibasi, een volk dat werd uitgebuit door landeigenaars, geldschieters en ambtena-ren. Dankzij zijn inzet werd een wet gestemd waardoor de Adibasi het recht op grondeigendom verwierven en dat recht ook voor de toekomst konden behouden. Dat zijn daden tot vandaag de gelovigen in Ranchi inspireren,

konden de leerlingen van het kleinseminarie zelf ondervin-den. Om de twee jaar organiseert de school een inleefreis naar India. Vijfentwintig jongeren krijgen dan de kans om zelf de Lievensmissie in Ranchi te bezoeken. Leerling Nicolas Geerardyn was er vorige zomer bij, hij vertelt: “We maakten in India kennis met een bloeiende, jonge kerk. Pater Lievens leeft er echt nog. Al nam de bevolking zelf de fakkel over, toch blijft er een grote dankbaarheid tegenover hem en de Vlaamse missionarissen.” Vandaag werken er nog zeven Vlaamse jezuïeten in Ranchi en staan er negentig novicen klaar om hen op te volgen. ZaligverklaringMaar hoe zit het met zijn zaligverklaring? In 2001 werd daar-toe een procedure opgestart. Vorig jaar is die op vraag van de bisschop van Brugge in een stroomversnelling terecht geko-men. Bart Geryl is postulator (de promotor van de zaak), en volgt de procedure op de voet. “Er komt een juridisch onderzoek op basis van documenten en getuigenissen”, aldus Geryl. “Een diocesaan tribunaal zal op basis van mijn onder-zoek nagaan of er niets aan te merken valt op zijn geloof of goede zeden. Daarna gaat het dossier naar Rome, waar verschillende instanties zich over de zaak buigen. Vervolgens gaat het dossier naar de paus. Dat kan dus nog even duren, maar ik heb er goede hoop op dat het in orde komt.”

Meer informatie vindt u op wwww.constantlievens.be en www.lievensmissie.be

De kerk met beide voeten op de grond | Pater Lievens De naam Constant Lievens doet misschien niet meteen een belletje rinkelen. Toch is hij op weg naar een zaligverklaring. Deze Vlaamse jezuïet was zeven jaar actief in Ranchi, India. Hondertwintig jaar na zijn dood leeft hij er nog altijd.

Herlinde Hiele

5 Gelovigen uit Ranchi poseren bij een schilderij van Lievens in het Klein Seminarie in Roeselare.

Foto

: co

nst

antl

ieve

ns.

be

Suara 5Stem van mensen wereldwijd

51

Dialoog

Ontmoeting

Solidariteit

Dialogue

Rencontre

Solidarité

WJD in Rio | Jongeren weten waarom

Het thema van de Wereldjongerendagen in Rio deze zomer: “Ga en maak alle vol-keren tot leerlingen” (Mt 28,19) Allemaal goed en wel, maar hoe doe je dat? Waar begin je? Wat zeg je? Of is het misschien, wat doe je? Spreek je zomaar iedereen in het wilde weg aan? Of richt je je op de enkelingen die willen luiste-ren? Maar hoe zorg je ervoor dat mensen luisteren? Luisteren naar wat? Naar het Woord van God? Maar wat is het Woord van God? En wie ben ik om dat Woord te gaan verkondigen? Ken ik dat Woord wel voldoen-de? Of ben ik zelf ook één van die leerlingen? Bedoelt Jezus met deze zin dat we samen leerlingen moeten worden? En wat moeten we dan leren? De woorden? Of ook de daden? Is het mis-schien via de daden dat ik ook anderen tot leerling kan maken? U ziet het, ik ben er zelf nog niet hele-maal uit. Gelukkig heb ik gisteren gemerkt dat ik hierin niet alleen ben. Over dit soort din-gen spreken met vrienden lost de vragen misschien niet op, maar het helpt wel om er op een andere manier naar te kijken. IJD organiseert over heel Vlaanderen voorbereidingsgroepjes. Samen proberen

we op weg te gaan naar Rio, lang voor we het vliegtuig nemen. Er waren gisteren niet enkel Rio-gangers present, maar ook andere jonge mensen die niet kunnen gaan, maar wel een deeltje met ons mee willen stappen. En dat is bemoedigend. We trekken met zo’n tweehonderd Vlamingen richting Rio de Janeiro. Niet zo veel op een bevolking van zes miljoen, zou u denken. Maar u en ik weten dat

het niet enkel die tweehon-derd zijn. We zijn met veel meer. Jonge mensen die graag mee willen, maar tweede zit hebben, of het niet kunnen betalen. Oudere mensen die nog heel graag samen wil komen met de jonge garde om de wereld te tonen dat we niet alleen zijn. Maar ik denk ook aan alle mensen die zelfs

niet weten dat het bestaat. Die nog nooit gehoord hebben van een liefdevolle God, laat staan de Wereldjongerendagen. En al die mensen die denken dat ze weten wat het is, maar toch niet beseffen waarom kerk zijn zoveel meer is dan in een clubje op zondag wat rituelen uit te voeren. Het zijn zij die ik wil bereiken. Het zijn zij met wie ik samen op weg wil. Het zijn zij met wie ik samen leerling wil zijn van Jezus. Maar hoe doe je dat?

- Elke Schouwaerts

Dat voorbereiding al half het werk is, dat is een wijsheid. Dat Rio een waar-dige voorbereiding verdient, dat is een feit. Nog voor we de eerste stap zetten in de grootstad zullen we eerst zeven dagen verblijven bij gastgezinnen in het dorpje Ruy Barbosa. Ik kijk er naar uit, aangezien ik per-soonlijk niets zo zalig vind als nieuwe mensen ontmoeten. Gezellig praten over opgedane ervaringen, anekdotes vertellen, spre-ken over gelijkenissen en verschillen tussen onze cul-turen... Heerlijk. Ik was al aan het wegdromen toen ik opeens besefte dat praten, vertellen en spreken nogal moeilijk zal worden. Tussen de Braziliaanse jongeren en mezelf gaapt er een gigan-tische kloof: de taal. Ik spreek geen Portugees, zij spre-ken geen Nederlands en sinds de Wereldjongerendagen in Madrid weet ik dat Engels toch ook niet overal wordt gesproken. Ik herinner me nog levendig een scene in een klein Spaans restaurant. Wij wilden betalen, terwijl de eigenaar in de waan was dat wij al hadden betaald. Al snel groeide dit klein misverstand uit tot een absurde situatie. De eigenaar dacht dat wij niet tevreden waren en zelfs ons geld terug-

vroegen en vroeg zich luidop af wat hij verkeerd had gedaan (dat is ten minste wat ik eruit kon opmaken). Gelukkig kwam een meertalige redder ons te hulp en was alles weer peis en vree. In Ruy Barbosa zal de situatie ietwat anders zijn. In tegenstelling tot de duur van een maaltijd zullen wij maar liefst zeven dagen lang worden opgevangen door mensen die mogelijks het woord

‘food’ niet kennen. Opeens kreeg ik een wild idee. Als die gastgezinnen zo vriendelijk zijn om ons op te vangen, dan kan ik ook wat moeite doen. Misschien moest ik maar eens Portugees leren. Sinds die dag probeer ik trouw elke avond een

kwartiertje een inspanning te leveren. Soms vergeet ik het, vaak sla ik het over, maar meestal vind ik de moed. Veel kan ik nog niet zeggen, laat staan dat ik een zin zonder vijftien euhm’s kan vormen, maar de belangrijkste zin, dixit Tom Waes, ken ik al: ‘Eu quero beber duas cervejas geladas’.

- Ward Quaghebeur

In augustus 2013 maakt Rio de Janeiro zich op om gelovige jongeren van de hele wereld te ontvangen, tijdens de Wereldjongerendagen (WJD). Wij volgen de voorbereidingen van Elke en Ward, twee jongeren die volgende zomer naar Brazilië gaan.

Suara 6Stem van mensen wereldwijd

51

Tijdens het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) gingen de concilievaders in op de relatie tussen de kerk en de moderne wereld. Nu, vijftig jaar later, stond een diep-gaande en kritische reflectie over de impact van dat concilie op de wereldkerk op het programma. Speciale aandacht was er voor de identiteit en het unieke karakter van de kerk in Azië. Eerst bogen de deelnemers zich over de historische, culturele, filosofische, theologische en pastorale context waarin het concilie plaatsvond. Nadien analyseerden ze de verschillende documenten van het concilie. In welke mate zijn deze documenten

relevant voor de verdere vernieuwing van de kerk en de samenleving vandaag en mor-gen? Wat heeft het concilie totnogtoe bijgedragen aan de vernieuwing van de kerk? Wat betekent het concilie voor de voortdurende vernieuwing van de kerk en voor de Aziatische kerken? Wat heeft de Aziatische kerk bijgedragen aan het concilie? Dharmaram Vidya Kshetram (DVK), een Pauselijk Atheneum voor Filosofie, Theologie en Canoniek Recht in Bangalore, nam het initiatief voor dit gebeuren. Verschillende binnen- en buitenlandse organisaties droegen hun steentje bij, zo ook Missio. Prominente theologen en geleerden van verschillende continenten kwamen aan het woord. Zo’n zevenhonderd deelnemers van overal ter wereld en van verschil-lend allooi wisselden er gedachten uit: theologen, professoren, kerkleiders, priesters, religieuzen, lekenleiders, seminaristen en studenten van DVK. Meer info over het congres vindt u op www.vatican2conference.dvk.in

Missio: Waarover gaat het boek?Dirk Van Kerchove: «In dit boek behandelt Benedictus XVI wat de evangelies van Lucas en Matteüs vertellen over de kinderjaren van Jezus. Het boek bestaat uit vier hoofd-stukken en een epiloog. In het eerste hoofdstuk bespreekt onze vorige paus de betekenis van de stambomen van Jezus en de proloog van het Johannesevangelie. In de volgende hoofdstukken komen verschillende zaken aan bod: de aankondiging van de geboorte van Johannes de Doper, de boodschap aan Maria, de maagdelijke geboorte in Bethlehem, de opdracht van Jezus in de tempel, de geschiedenis van de wijzen uit het Oosten en de vlucht naar Egypte. De epiloog handelt over de twaalfjarige Jezus in de tempel te midden van de schriftgeleerden. Bij elk hoofdstuk gaat de paus ook in op de literaire eigenheid van de teksten en het geschiedkundig kader waarin de gebeurtenissen zich afspelen.»

Missio: Wanneer hebt u dit boek voor het eerst gelezen?Van Kerchove: «Ik heb het boek onmiddellijk na zijn ver-schijnen besteld bij de Libreria Editrice Vaticana om het zo snel mogelijk in handen te hebben. Dat was in november vorig jaar.» Missio: Wat vindt u speciaal aan dit boek?Van Kerchove: «Het boek is van een zeer hoogstaande exe-getische en theologische waarde. De paus gaat in dialoog met tal van Bijbelkenners en theologen van vroeger en nu en brengt heel wat verrassende inzichten.» Missio: Welke (belangrijke) gedachte uit het boek zal u nog lang bijblijven?Van Kerchove: «Een belangrijke gedachte is dat de verhalen over de kinderjaren van Jezus niet mogen afgedaan wor-den als zijnde zonder historisch fundament of als mythen. De paus schrijft letterlijk: ‘De evangelisten willen de lezers niet bedriegen. […] Zij vertellen historische feiten. […] De evangelies zijn geen meditatie in verhaalvorm. Zij vertellen echt gebeurde geschiedenis die theologisch wordt geïnterpreteerd en ons zo helpt het mysterie van Christus beter te begrijpen.’» Missio: Aan wie zou u het boek cadeau doen en waarom?Van Kerchove: «Ik zou het boek cadeau willen doen aan alle godsdienstleerkrachten, aan alle catechisten, aan allen die belast zijn met het houden van een homilie. Zij zullen in dit boek vele vernieuwende inzichten vinden en het zal hen helpen om hun publiek tot een juist begrijpen van de evangelies te brengen.»

Missio-CMI | Het Tweede Vaticaans Concilie door een Aziatische bril

Te boek gesteld | Dirk Van Kerchove

Vorige maand bogen meer dan zevenhonderd deelnemers in het Indiase Bangalore zich over het Tweede Vaticaans Concilie op de internationale conferentie ‘Revisiting Vatican II: 50 Years of Renewal’. Michel Coppin, directeur van Missio, was ook van de partij. Missio ondersteunde boven-dien de praktische organisatie van deze conferentie.

Caroline Medats

Een kamer zonder boeken is een lichaam

zonder ziel, liet Cicero zich twee millennia gele-

den ontvallen. In deze rubriek snuistert Missio

telkens rond in iemands bibliotheek en vragen

we om tekst en uitleg bij een bijzonder boek.

Dirk Van Kerchove, de nieuwe verantwoordelij-

ke van Missio Gent, koos voor een boek van de

hand van de vorige paus, Benedictus XVI:

Jezus van Nazareth, Proloog, De Kinderjaren.

Herlinde Hiele

• Congres naar aanleiding van vijftigste verjaardag Tweede Vaticaans Concilie • Nadenken over de Aziatische kerk• Deels gefinancierd door Missio-CMI Fonds

5 Misviering aan de start van het congres. Foto: missio

Sinds 2011 heeft het CMI, het Comité van de Missionerende Instituten, onderdak gevonden bij Missio. Met het Missio-CMI-Fonds steunen we kleine pastorale

projecten in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Via het Missio-CMI-Fonds financierde Missio de reiskosten van de

sprekers van de plenaire sessies van de conferentie.

Groeten uit het seminarieBeste vrienden van Missio, Mijn naam is Christian Atangana en ik ben semi-narist in het aartsbisdom van Douala, in Kameroen. Ik ben afkomstig uit het zuiden van het land maar ik ben altijd naar school geweest in Douala, de eco-nomische hoofdstad van mijn land. Nadat ik mijn middelbare studies had afgerond, heb ik de oproep van de Heer beantwoord en ben ik ingetreden in het groot-seminarie Paulus VI van Douala. Nadat ik daar drie jaar Filosofie gestudeerd had, ben ik voor een jaar op pasto-rale stage vertrokken. Na dat jaar ben ik teruggekomen en ben ik begonnen als student in de theologie. Ik zou u langs deze weg allemaal willen bedanken voor jullie spirituele en materiële hulp. Sinds het begin van mijn studies word ik geholpen door Missio. Ik hoop dat jullie me blijven ondersteunen tot aan het einde van mijn studies, zodat ik kan afstuderen als priester. Dan kan ik volledig ten dienste staan van de Heer Jezus Christus. Ik wens jullie allemaal een Zalig Pasen. We zullen verenigd zijn in onze gebeden, jullie in België en wij in het grootseminarie van Douala. Groeten, Christian Atangana

Suara 7Stem van mensen wereldwijd

51

Tijdens de paasvakantie organiseert Averbode opnieuw twee pedagogische dagen. Dit jaar staat alles in het teken van de godsdienstles in het kleuteronderwijs en het (bui-tengewoon) lager onderwijs. Leerkrachten kunnen er inspiratie opdoen tijdens 15 verschillende workshops. Ook Missio zal een workshop organiseren voor leerkrach-ten uit het (buitengewoon) lager onderwijs. We reiken je tips aan over een open blik tijdens de godsdienstles. Hoe werk je met je leerlingen rond de wereldkerk, hoe laat je hen over alle grenzen heen denken en leren? We beschou-wen de pedagogische dagen ook als de avant-première van onze nieuwe oktobercampagne. Wees er dus zeker bij als u als eerste op de hoogte wil zijn van ons nieuwe gastland, ons thema en ons aanbod voor het onderwijs!

De eerste pedagogische dag gaat door op 4 april in de Oude Abdij van Drongen. De tweede kans om erbij te zijn is op 10 april in het bezinningscentrum van de abdij in Averbode. De dag duurt telkens van 9.30u tot 15.30u en u kan drie workshops volgen. Een overzicht van alle workshops en het inschrijvingsformu-lier vindt u op www.averbode.be/apd. Voor meer informatie kan u ook onze vormingsdienst contacteren op vorming@missio.be of telefonisch op 02 679 06 30.

De godsdienstles, een belevenis 15 workshops voor de godsdienstles in kleuter- en (buitengewoon) lager onderwijs

COLOFON Jaargang 12

Suara is het Indonesische woord voor ‘stem’. Suara, stem van mensen wereldwijd. Suara, stem van God in vele talen. Hoofdredactie: Kenny FrederickxEindredactie: Herlinde HieleMedewerkers: Michel Coppin, Catherine De Ryck, Sylvain Kalamba Nsapo, Caroline Medats, Elke Schouwaerts en Ward QuaghebeurFoto’s: Olivier Douliery (Belga), Christine Laureys, Jedidiah Clothing, Missio, Neil Palmer (CIAT) en Xavier Vankeirsbulck

Druk- en zetwerk: Halewijn Printing & PublishingNationaal directeur: Michel CoppinV.U.: Michel Coppin, Vorstlaan 199, 1160 Brussel Missio is een internationale kerkorganisatie die de wereldwijde solidariteit bevordert en ontmoetin-gen met andere culturen en religies promoot. Een 130-tal landen zijn in deze Missio-beweging verbonden. Missio steunt zo meer dan 1000 loka-le gemeenschappen en bisdommen.

Rekeningnummer van Missio vzw Vorstlaan 199, 1160 Brussel:IBAN : BE19 0000 0421 1012 BIC : BPOTBEB1 Missio nationaal secretariaatVorstlaan 199, 1160 BrusselTel: 02 679 06 30info@missio.bewww.missio.be

Missio AntwerpenGroenenborgerlaan 149, 2020 AntwerpenTel: 03 287 35 87antwerpen@missio.be Missio BruggeDoorniksesteenweg 149, 8500 KortrijkTel: 056 23 15 60 brugge@missio.be

Missio BrusselVlasfabriekstraat 14, 1060 BrusselTel: 02 533 29 80brussel@missio.be Missio GentBiezekapelstraat 2, 9000 GentTel: 09 245 20 74gent@missio.be

Missio HasseltTulpinstraat 75, 3500 HasseltTel: 011 24 90 62hasselt@missio.be Missio MechelenVorstlaan 199, 1160 BrusselTel: 02 679 06 30mechelen@missio.be

ColumnBeste Missio-vrienden,

In kerkelijke kringen heeft iedereen het over het jaar van het geloof. Er wordt hierover heel wat nagedacht en geschreven. Soms hoor je zeggen dat België zelf een missieland geworden is. Mij lijkt deze bestempeling een ietwat te gemakkelijke kwalificatie, die bovendien tot verwarring kan leiden. Daarom zou ik liever pleiten voor een dynamiek van evangelisatie. We moeten de boodschap van het leven van Christus, zoals door de evangelies overgeleverd, leren ontdekken en een plaats geven in ons leven. Maar voor we die boodschap ter harte nemen moeten we eerst andere stappen zetten. Een direct verkondigingswerk binnen de Westerse cultuur, is niet haalbaar. Als we niet meteen op een muur willen botsen, moeten we de cultuur waarin we leven ernstig nemen. Het is een cultuur zonder een relatie met enige godheid. De mens wil vrij zijn van elk dwingend gezag. Het individuele is voor hem de maatstaf. Hij wil autonoom over het leven kunnen nadenken. Enkel wat hij kan waarnemen, bestaat. Een nieuwe evangelisatie moet deze fundamentele wensen van de hedendaagse mens ernstig nemen. Deze verlangens zijn niet vanuit het niets ontstaan. Ze zijn het resultaat van een proces van ontvoogding. Al kunnen we ons afvragen of deze ontvoog-ding authentiek is, toch is ze een feit. Een evangelisatie moet daarom beginnen met een re-flectie over wat het betekent autonoom na te denken en welke zin we aan vrijheid geven. Kunnen we het individu aannemen als de maatstaf van ons denken en handelen of is er meer? En is de positivistische kijk op het leven wel de enig geldende? Hebben we de moed om onszelf, onze geschiedenis en ons handelen in al zijn dimensies te begrijpen? Hopelijk koesteren we het verlangen om het diepere gedachtegoed te doorgronden. Ik wil bewust niet over God, Christus of zijn boodschap spreken. De moderniteit koos voor het denkwerk. Laten we het dan ook eerlijk uitvoeren zonder etappes te verbranden. Het is zeker geen zoektocht met een verdoken agenda, die tot het geloof zou moeten leiden. Het gaat om een proces om in alle eerlijkheid over onze cultuur, over ons eigen leven en over onze wensen na te denken. Zo’n denkwerk is voor onze Westerse cultuur noodzakelijk maar ook zinvol. Los van het feit of het al dan niet tot een gelovig leven leidt. Een column biedt geen ruimte om alle aspecten uit te werken, maar ik beloof u de volgende keer mijn gedachtegang samen met u verder te zetten. Vandaag had ik het slechts over een eerste maar wel belangrijke stap.

Michel Coppin, directeur van Missio

De godsdienstles, een belevenis15 workshops vol inspiratie voor uw godsdienstles

Het gedetailleerde programma en alle praktische informatie vindt u op

www.averbode.be/apd

APDAVERBODESPEDAGOGISCHE DAGEN

Prentenboekenbeleven

Ontmoeting, de islam

in de katholieke godsdienstles

Luisteren en spreken

vanuit het hart Theologiseren

met kinderen

Bijbelse symbool-panelen

Zingen in de godsdienstles

Geloofs-tijdschriften

in de klas

Godly Play

Van Antje Anders

tot Zoë Zoentje

De kunst van de stilte(meditatie)

Godsdienst met een

open blik op de wereld

4 april 2013 • Oude Abdij Drongen10 april 2013 • Abdij Averbode

Rituelen in de klas

Sterren aan

de hemel

Buitengewone lessen

godsdienst

MB4

606/

1013

40

MB4609_101340_APD_Flyer.indd 1 16/01/13 16:08

De godsdienstles, een belevenis15 workshops vol inspiratie voor uw godsdienstles

Het gedetailleerde programma en alle praktische informatie vindt u op

www.averbode.be/apd

APDAVERBODESPEDAGOGISCHE DAGEN

Prentenboekenbeleven

Ontmoeting, de islam

in de katholieke godsdienstles

Luisteren en spreken

vanuit het hart Theologiseren

met kinderen

Bijbelse symbool-panelen

Zingen in de godsdienstles

Geloofs-tijdschriften

in de klas

Godly Play

Van Antje Anders

tot Zoë Zoentje

De kunst van de stilte(meditatie)

Godsdienst met een

open blik op de wereld

4 april 2013 • Oude Abdij Drongen10 april 2013 • Abdij Averbode

Rituelen in de klas

Sterren aan

de hemel

Buitengewone lessen

godsdienst

MB4

606/

1013

40

MB4609_101340_APD_Flyer.indd 1 16/01/13 16:08

De godsdienstles, een belevenis15 workshops vol inspiratie voor uw godsdienstles

Het gedetailleerde programma en alle praktische informatie vindt u op

www.averbode.be/apd

APDAVERBODESPEDAGOGISCHE DAGEN

Prentenboekenbeleven

Ontmoeting, de islam

in de katholieke godsdienstles

Luisteren en spreken

vanuit het hart Theologiseren

met kinderen

Bijbelse symbool-panelen

Zingen in de godsdienstles

Geloofs-tijdschriften

in de klas

Godly Play

Van Antje Anders

tot Zoë Zoentje

De kunst van de stilte(meditatie)

Godsdienst met een

open blik op de wereld

4 april 2013 • Oude Abdij Drongen10 april 2013 • Abdij Averbode

Rituelen in de klas

Sterren aan

de hemel

Buitengewone lessen

godsdienstM

B460

6/10

1340

MB4609_101340_APD_Flyer.indd 1 16/01/13 16:08

De godsdienstles, een belevenis15 workshops vol inspiratie voor uw godsdienstles

Het gedetailleerde programma en alle praktische informatie vindt u op

www.averbode.be/apd

APDAVERBODESPEDAGOGISCHE DAGEN

Prentenboekenbeleven

Ontmoeting, de islam

in de katholieke godsdienstles

Luisteren en spreken

vanuit het hart Theologiseren

met kinderen

Bijbelse symbool-panelen

Zingen in de godsdienstles

Geloofs-tijdschriften

in de klas

Godly Play

Van Antje Anders

tot Zoë Zoentje

De kunst van de stilte(meditatie)

Godsdienst met een

open blik op de wereld

4 april 2013 • Oude Abdij Drongen10 april 2013 • Abdij Averbode

Rituelen in de klas

Sterren aan

de hemel

Buitengewone lessen

godsdienstM

B460

6/10

1340

MB4609_101340_APD_Flyer.indd 1 16/01/13 16:08

Suara 8Stem van mensen wereldwijd

51 Dialoog

Ontmoeting

Solidariteit

Dialogue

Rencontre

Solidarité

Missio: U komt op voor de rechten van meisjes en vrouwen in de huissla-vernij. Hoe bent u daartoe gekomen?Jeanne Devos: «Als missionaris vertrokken we om de Blijde Boodschap te verkondi-gen aan de armen. In India gaf ik eerst les aan dove kinderen. Nadien startte ik met een studentenbeweging. Ik stelde telkens vast dat vrouwen vaak als minderwaardig worden beschouwd. In de Indiase maat-schappij en in andere samenlevingen heeft de vrouw nog steeds een tweede-rangsfunctie. In de kerk heeft de vrouw ook niet veel te zeggen. Laat ons eerlijk zijn, vrouwen worden wel gebruikt maar hebben totaal geen inspraak. Huisarbeid Vooral de vrouwen die werken als huis-arbeiders zijn heel kwetsbaar. Zij zijn een soort moderne slaven: ze zijn totaal afhankelijk van dat werk, omdat ze vaak een lening moeten terugbetalen. Ze worden ook dikwijls seksueel bedreigd en misbruikt. Toen wij met onze bewe-ging begonnen, hadden deze vrouwen totaal geen rechten en bijgevolg ook helemaal geen gevoel van eigenwaarde. Dus begonnen we te focussen op waar-digheid van werk en persoon, rechten en empowerment. En beetje bij beetje wierp dat vruchten af. Je zag bij wijze van spreke de hoofden van die vrouwen omhooggaan naarmate ze hun eigen talenten ontdekten. In 1999 hebben de Verenigde Naties door ons toedoen die vorm van huisarbeid erkend als slavernij. Intussen zijn we ook gestart met acties tegen kinderarbeid en mensenhandel. Maar kartels van mensenhandel hangen vaak samen met wapen- en drugshandel. Daarom durven regeringen ze vaak niet aan te pakken.»

Missio: Met de recente heisa rond de verkrachtingen in India kreeg uw werk plots veel weerklank.Devos: « Die zaak heeft heftige reacties los-geweekt. Verkrachting heeft eindelijk een naam gekregen. Wij zijn mee op die kar gesprongen en hebben verkrachting achter gesloten deuren, bij kinderen die werken als huisarbeiders, aangekaart. Dit zal nog geen ommekeer veroorzaken, maar brengt

toch het misbruik aan het licht. Tot nu toe hebben wij maar één verkrachtingszaak gewonnen. Honderden anderen hebben we verloren.» Missio: Waar haalt u de kracht vandaan om dit werk vol te houden?Devos: «Soms steekt de twijfel de kop op, maar ik heb leren vertrouwen in een kracht die zegt: ‘Ga maar, ik zal er zijn, alle dagen.’ Ik ervaar duidelijk dat er zo’n kracht is. Ik noem dat de Voorzienigheid. Angelie, een Brahmaanse Hindou, noemt dat de krachtlijnen van de energie die samenwerken. Maya, die boeddhistisch

is, beschouwt het als een cirkel. En de Parsi in de beweging beschouwen het als vuur. Iedere godsdienst heeft zijn eigen inter-pretatie en dat is zeer verrijkend. AanrakenIk put ook veel inspiratie uit het evangelie. In de Exodus staat: ‘Set my people free’. Er staat niet dat je hen schone kleren of eten moet geven, maar dat je hen hun vrijheid moet geven. In de Bijbel staat ook: ‘Maria Magdalena herkent Jezus pas als ze Hem aanraakt’. Dat vind ik zo goed gezegd. Je herkent armoede ook pas als je het aan-raakt. Ik hoorde zonet op de radio dat 28% van de Brusselaars onder de armoedegrens leeft. Zoiets is natuurlijk snel gezegd. Maar staan wij er bij stil wat dat betekent? Je zou eens moeten binnengaan bij een moeder met drie kinderen, in een huis waar de elektriciteit en het water zijn afgesloten. En een uurtje samen met hen in de koude zitten. Dan heb je pas door waarover het gaat. In India leven 700 miljoen mensen in armoede. Zoiets is ook rap gezegd hé.»

Missio: U ziet veel ellende. Is het niet moeilijk om het positieve te blijven zien?Devos: «Soms is het moeilijk, ja. Soms werkten we wekenlang aan een rechtszaak die we overduidelijk moesten winnen. Als dan de beklaagde wordt vrijgespro-ken omdat hij de rechter een flinke som geld heeft aangeboden, zakt de moed je in de schoenen. Soms neem je dan verkeer-de beslissingen. We hebben een paar jaar gezegd dat we niets meer met het gerecht wilden te maken hebben. Rechters kan je omkopen, dat werkt voor ons dus niet. We zijn dan blame and shame beginnen toepas-sen. Vijfhonderd vrouwen die voor je deur zitten met spandoeken waarop staat wat je hebt mispeuterd. Dat is een efficiënte actie.

MolensteenSommigen zeggen dat die methode niet erg christelijk is. Maar Jezus zei toch ook: ‘Bind hem een molensteen aan de hals en gooi hem in het midden van de zee’. Het is niet meteen de zachte methode, maar het werkt wel.» Missio: Komt u met uw werk in aanvaring met bepaalde stromingen binnen de kerk?Devos: «Goh. Ik hou mij niet bezig met de grote theorieën. Ik sta te veel met mijn voeten in de realiteit. Het leven bepaalt wat ik doe. Als ik voor een probleem sta, zegt mijn vrouwelijke intuïtie wat ik kan en mag doen. Dat is voor mij geen rebelse houding, dat is gewoon een manier om in het leven te staan.» Missio: Wanneer is voor u het werk in India voltooid?Devos: «Dat punt ligt al achter mij. Ik heb mijn werk doorgegeven. Dat geeft mij wel voldoening. Maar dat wil niet zeggen dat ik op vakantie ben. Mensen komen voort-durend met allerlei vragen naar mij.» Missio: In België leeft de idee dat het missiewerk stilvalt na het vertrek van een missionaris.Devos: «Dat vind ik zo jammer. Annemie Struyf stelde het ook zo voor in haar pro-gramma In Godsnaam. Ze interviewde daar de zusters in Haïti, die aankondig-den dat met hen het werk stopt. Terwijl er Indische, Filipijnse en Latijns-Amerikaanse opvolgers klaarstaan om de boel over te nemen. Het is niet omdat Vlaanderen stopt, dat de missie stopt. De provinciaal in Brazilië, Kameroen en Guatemala zijn Indiërs. Dat zijn Indische zusters van onze congregatie. En ik ben daar best fier op, want ik heb nog een tijdje de verantwoor-delijkheid gehad om hen op te leiden. En ze doen het verdorie goed.»

Jeanne Devos | Exodus in India Wat begon als missioneringswerk in Bombay, kreeg intussen navolging in heel India. Jeanne Devos maakte de strijd voor waardig werk voor de huis-arbeidsters in India tot haar levenswerk. In januari kreeg ze daarvoor een gouden erepenning in het Vlaamse parlement. Tijdens ons interview vroeg ze zich luidop af of haar methode wel christelijk is. Oordeel vooral zelf.

Herlinde Hiele & Caroline Medats

Foto

: Xav

ier

Van

keir

sbu

lck

“In de kerk heeft de vrouw niet veel te zeggen. Vrouwen worden wel gebruikt maar hebben totaal geen inspraak.”

“28% van de Brusselaars leeft onder de armoede­grens. Zoiets is natuurlijk snel gezegd. Maar staan wij er bij stil wat dat betekent?”