Iedereen moet maar doen en laten wat hij wil, zeker wie zich

dezer dagen nog wil wagen aan de nobele kunst van het

schrijven - maar als er tien termen bestaan voor één en

hetzelfde verschijnsel, waarom zou uitgerekend iemand als ik

er dan slechts eentje gebruiken in plaats van al die tien?

Waarom zou ik er niet ook nog een paar nieuwe bij proberen

te verzinnen? Het heet niet voor niets woordenschát.

Bespaar ons die strijdkreet van de schoolfrik, dat

afgezaagde 'Geen woord te veel'. Een adagium dat je blijkbaar

ook nog eens hoort uit te spreken met een gezicht alsof je juist

een nachtemmer azijn hebt leeggedronken. Geen woord te

veel? In gebruiksaanwijzingen van iPod-oortjes en elektrische

tandenborstels, daar hoort geen woord te veel te staan. De

gebruiksaanwijzing van alles wat een mens in zijn oor of in

zijn mond moet steken en bij uitbreiding in al zijn

lichaamsopeningen - daarvan moet, akkoord, de uitleg bondig

zijn en droog. Maar als het gaat over letteren die niet in de

eerste plaats naar schoonheid haken, maar naar

waarachtigheid, zelfs al moeten ze daarvoor uit hun voegen

barsten en knarsen en botsen en krijsen? Kom dan om de

liefde Gods niet elke keer en bij ieder thema aankakken met

dat vervloekte 'Minder is meer', dat bij enkele grootmeesters,

ik geef het grif toe, briljante boeken heeft opgeleverd, tijdloze

teksten, nederigmakende chefs-d'oeuvre, maar dat daarbuiten

voornamelijk wordt misbruikt door onmachtigen en

ongetalenteerden om hun gebrekkige greep te verhullen op

zowel hun materiaal als hun materieel.