Vandaag was het alweer twee weken geleden. Twee hele weken zonder Jasper. Julia zuchtte terwijl ze aan de ontbijttafel ging zitten.Ze had het nog niet tegen mama en haar broers verteld, alleen papa wist het.Ooit moest ze het wel vertellen, voor de vakantie afgelopen was, anders zouden ze er op school achter komen. Maar ze wilde het niet vertellen, dan leek het zo definitief.

“Zeg” begon Robin met volle mond. Nog voor hij verder kon praten had mama al gezegd dat hij zijn mond moest leeg eten.Toen zijn mond leeg was begon hij opnieuw: “Zeg Juul, komt Jasper nog 'es een keertje?”

Julia verschoot van kleur en ze voelde de tranen branden achter haar ogen.Wat moest ze nu zeggen? Ze wist het niet, ze bleef zwijgen. Robin nam hier geen genoegen mee. “Ben je doof ofzo?” vroeg hij, het was als grapje bedoeld, dat snapte Julia ook wel.

Papa deed zijn mond open, hij wilde zich ermee bemoeien. Julia had hier geen zin in. Ze stond op, schoof haar stoel netjes aan, dat wilde mama altijd graag. Toen rende ze zo snel als ze kon naar boven toe.Ze hoorde Luuk nog vragen: “Juul toe?” maar dat kon haar niks schelen.

Boven aan de trap plofte ze neer, ze trok haar knieën hoog op en deed haar handen voor haar gezicht.Ze snikte. Iedere avond had ze zichzelf in slaap gehuild, ze kon helemaal niet zonder Jasper. En door Robins vraag leek alles definitief over. Natuurlijk kon haar broer daar niks aan doen, maar zo voelde het wel.

Ze keek op toen ze voetstappen op de trap hoorde. Het was Joshua, niet papa die ze eigenlijk verwacht had.“He sis” zei hij zachtjes.Julia snikte nog steeds. Ze verborg haar hoofd weer in haar handen.

Joshua ging naast haar zitten en zei een tijd lang niks. Hij wreef met zijn hand over haar rug.“Gaat het?” vroeg hij na een tijdje, toen Julia minder snikte.

“Het is uit, of niet?” vroeg Joshua fluisterend.Julia knikte. “Al twee weken” haar stem piepte toen ze dat zei.Joshua keek haar treurig aan.“Dat vind ik echt superjammer. Ik vond jou en Jasper zo goed bij elkaar passen” zei hij. “Jasper vond dat blijkbaar niet” zuchtte Julia.

“Ik begrijp dat het moeilijk is, maar je kunt het beter wel aan mama en Robin vertellen.” zei Joshua, terwijl hij ging verzitten.“Ik ben bang dat ik weer moet huilen” zei Julia.“Dat geeft niks, dat mag. Het is toch logisch?”Julia zuchtte, ze wist dat Joshua gelijk had.

De tafel was inmiddels afgeruimd. Papa, mama en Robin zaten in de zithoek. Luuk speelde met zijn xylofoontje. Het gepingel was het enige hoorbare geluid. Julia en Joshua gingen zitten in een stoel. Julia keek naar haar handen. Toen schraapte ze haar keel en vertelde alles.

Toen ze klaar was met praten keek ze naar mama. Die keek verdrietig.“Meisje toch” zei ze. Precies hetzelfde wat papa had gezegd. “Maar wij zijn er voor je Juul, wat er ook gebeurd”

“En als het je oplucht wil ik Jasper wel in elkaar slaan voor je” zei Robin. Hij zat onderuit gezakt op de bank, alsof het hem niks kon schelen, maar Julia wist beter. Hij keek verward. Het was ook niet niks. In die drie jaar was Jasper al zovaak over de vloer geweest dat Robin en Joshua hem als zwager hadden geaccepteerd. En nu was alles voorbij.Ze dronken in stilte koffie. Luuk begreep er niks van. Iedereen was verdrietig, er was toch niemand dood?De bel ging. “Ik doe wel open” zei Julia. Emma had gesmst dat ze langs zou komen, dat was ze vast.

“Em!” Julia vloog haar beste vriendin om de hals.“Juul, alles in orde?”Julia knikte eerst van ja, maar schudde toen haar hoofd.“Wat is er?” vroeg Emma. “Zullen we naar je kamer gaan” vervolgde ze.“Goed idee, dan vertel ik het je.” Emma moest het ook weten, anders zouden er na de vakantie rare situaties ontstaan wat misschien nog veel meer pijn zou doen.

Emma was meteen op het bankje geploft. “Wat is er Juul?” vroeg ze.“Jasper heeft het uitgemaakt” gooide Julia eruit. Erna ratelde ze het hele verhaal eruit, hoe het was gegaan en hoe rot ze zich nu voelde.Op de een of andere manier luchtte het op. Meer nog dan net, toen ze het aan mama en Robin vertelde.

Emma had haar handen voor haar mond geslagen.“Juul, wat vind ik dat erg voor je!” zei ze geschrokken. “Ik kan me het echt niet voorstellen, jullie waren al zo lang bij elkaar!'“Vanaf de eerste klas” zuchtte Julia, ze moest heftig met haar ogen knipperen om te voorkomen dat ze weer ging huilen.

“Kom Juul” Emma was opgestaan van de bank en knuffelde haar.“Het komt ooit goed, geloof me. Er komt een betere jongen dan Jasper, hard to believe, maar ik weet zeker dat het gaat gebeuren!”Julia vond het lief bedoeld, maar ze kon Emma niet geloven. Beter dan Jasper bestond namelijk niet.

De vakantie was voorbij. Enerzijds vond Julia het vervelend, nu zou ze Jasper weer iedere dag zien. Anderzijds was ze blij dat ze zich nu op andere dingen kon concentreren. Ze zouden bergen huiswerk krijgen. En deze week zou het thema van het muziekexamen in december bekend worden, dan kon ze zich vast voorbereiden. En ze was blij dat ze haar vriendinnen weer zag. Eva vertelde enthousiast over haar vakantie. Stiekem keek Julia om zich heen, ze had Jasper nog niet gezien.

Toen ze hem ontwaarde schrok ze. Veel erger dan ze verwacht had.Eva vroeg iets, maar Julia hoorde haar niet. Het enige wat ze kon denken was: 'Jasper'. Ze wilde hem om zijn nek vliegen en zeggen dat ze hem gemist had en dat het zo echt niet beter was. Maar ze wist dat het geen zin had. “Julia, ik vroeg wat” zei Eva.“Jasper” zei Julia zachtjes. Dina en Eva keken haar niet- begrijpend aan.

Emma begreep haar wel.“Juul toch” zei ze en ze sloeg haar armen om Julia heen.“It will be okay, believe me” zei ze.Maar Julia kon haar niet geloven.

Maybe I was wrongMaybe I'm to blameI thought I'd see you and it would be the sameWhen I look at youDunno know who I seeIt's someone new or just a memory

Don't know where I amDon't know where is homeDon't know much at allBut it ain't much fun aloneGuess I'll work it outWhat else can you doMaybe life goes on with one instead of two

Days drift bySometimes I cryI never really understoodI always thought that you'd be thereWas I crazy, crazy?Sometimes......its so unfair

~Wordt vervolgd~

Lyrics:Am I Crazy – Rebecca Lavelle