2 Groninger Studentenkrant Entree

ColofonGroninger StudentenkrantSt. Walburgstraat 22C9712 HX GRONINGENwww.studentenkrant.orgISSN 09270237

De Groninger Studenten-krant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Gro-ningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 6000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehoge-school en andere locaties in Groningen.

StichtingsbestuurVoorzitter: Sybrenne Len-stra (06-49105092), acquisitie en pr: Hanna Mai Hulshof (06-12939719) en Rigje Rosier (06-42021286), penningmeester: Arjan Kwakernaak (06-49779297) bestuur@studentenkrant.org

HoofdredactieRicus Dullaert (06-41886410) en Zosia Kooi (06-12540884)hoofdredactie@studenten-krant.org

EindredactieJan Luursema

RedactieFloris te Boekhorst, Deir-dre Das, Roza Freriks, Hanneke Jansen, Jan Luursema, Maaike Piscaer, Anke van Ravensteijn, Bart Jan Teunisse, Pieter Visser, Ester Westerhuis, Amer-ins Westra, Hans van der Woude, Wanda van der Zee

FotografieJan Luursema, Ester West-erhuis, Liz Wijma, Wanda van der Zee

VormgevingRicus Dullaert

MedewerkersJacob Creuzfeld

DrukwerkGrafische Industrie de Marne

CoverfotoJan Luursema

Webmastervacature

Studentenkrant Juni 2007InhoudGesprek Hilbrand Nawijn

Oud-Groninger student Hilbrand Nawijn bestormt na zijn zijn mis- lukte politieke carrière de hitlijsten met zijn jumpstyle-act. Lees hoe de oud-LPF’er vanuit een kleine kamertje in Korrewegwijk het tot mi- nister schopte en nu een heel nieuw pad is ingeslagen...

Pagina 3

Pagina 5

Pagina 6/7

Pagina 8

Achtergrond Lesgeven aan asielzoekers

Uitgespreid Bier en wijn zijn fijn

Sport Student Air Race

Fotostrip Ester Westerhuis

Surf naar www.studentenkrant.org voor meer nieuws over het Groninger studentenleven. Lees de

laatste berichten, columns en spannende recensies.

Nog even doorbijten om de tentamens te halen, en dan is het weer zomer. Het zijn twee goede redenen om eens een lekker biertje of wijntje te drinken. Welke moet je pakken en welke laten staan? De Studentenkrant offerde zich op en zocht het voor je uit.

Je hoort het niet vaak, studenten die aan vrijwilligerswerk doen. Stu-dente Eveline Bijlsma reisde elke week af naar het AZC in Oude Pekela om Nederlandse les te geven aan een asielzoekster. ‘Straks spreekt ze met een Gooise R.’

Rotterdam heeft de RedBull Air Race, Groningen heeft een studen-tikoze versie ervan. Weliswaar op iets kleinere schaal, maar daarom niet minder spectaculair. Lieten de studenten veel vliegtuigen crashen? Lees het op pagina acht.

Het gesprek Groninger Studentenkrant 3

Jumpstyle-ster Nawijn trekt zich niets aan van kritiek

Oud-minister maakt rare sprongenVan de politiek tot het podium, niets is te gek voor Hilbrand Nawijn. De oud-Groninger stu-dent bestormt op dit moment de hitparades met zijn nieuwe single ‘Hey jumpen’. Hij showde zelfs bij Jensen! zijn eigen jumpkun-sten. Van kritiek trekt de voorma-lige LPF-minister zich niets aan. ‘Dat is gewoon de sloomheid van Nederland.’

Door Ricus DullaertFotografie Jan Luursema

Nawijn kwam in 1969 naar Groningen om rechten te stu-deren. ‘Eigenlijk had mijn vader rechten willen doen, maar daar was geen geld voor. Ik moest het stokje overnemen.’ De overgang van het gereformeerde Staphorst naar Gro-ningen was in het begin even wennen. ‘Ik kwam op een klein kamertje in de Korrewegwijk terecht, waar net een bed en een tafel in konden staan. Ik ben toen lid geworden van de studentenvereniging Hendrik de Cock, nu Di-onysos. Ik heb zelfs nog een tijdje in het sociëteitsbestuur gezeten, ik stond zeker een keer per week achter de bar. Daar was het bier natuurlijk ook veel goedkoper. Het kostte toen maar twee kwartjes per pilsje.’ Na twee jaar kreeg Nawijn een kamer in de Pluimerstraat, een zijstraat van het Schuitendiep. ‘Dat was echt een bouwval. De wc was op het balkon, en in de winter was die helemaal bevroren. De huisbaas was een rasechte huisjes-melker. Maar het was wel heel gezellig met z’n vieren in dat Hendrikhuis.’De latere LPF’er ging voortvarend door zijn studie heen. Na vier jaar had hij zijn bul behaald. ‘Maar het verschil met de studenten van nu is dat ik al twee jaar had verspild door in militaire dienst te gaan. Ik wilde gewoon snel aan het werk.’ Betekent dit ook dat Nawijn de huidige studenten maar lui vindt? ‘Nee hoor, je moet natuurlijk wel genieten van je studententijd. Ik vind het best als mensen er vijf of zes jaar over doen. Het is wel belangrijk dat je tijdens je studietijd naast het feesten ook betrokken raakt bij de samenleving.’

Zelf ging Nawijn na zijn studietijd aan de slag bij het Ministerie van Justitie. Hij schopte het tot directeur van wat onder zijn leiding de IND zou worden. Vooral daarom werd hij na zijn toetreding tot de LPF ook minister van Vreemdelingenzaken en Integratie. Na de val van het kabi-

net Balkenende I probeerde hij het nog in zijn eentje in de landelijke politiek, maar dit bleek geen succes. Begin dit jaar begon de oud-minister aan een heel andere carrière: hij besloot mee te doen aan het programma So you wanna be a popstar. ‘Ach, dat was gewoon een uit de hand gelopen grap. Ik vind het leuk telkens iets anders aan te pakken.’ Geluiden dat hij niet zou kunnen zingen en dat politici niet in zulke shows moeten verschijnen doen hem

niets. ‘Bekijk het. Doe zelf eens wat! Dat is nou de sloom-heid van Nederland. Waarom mogen ministers niet zingen? Dat zijn ook maar mensen. De politiek vindt zichzelf zo belangrijk, maar ondertussen zijn ze elk contact met het volk kwijt. Ik heb via mijn optredens heel veel contact met gewone mensen. Ik ben een man van het volk.’Het initiatief van het nieuwe kabinet om honderd dagen

het land in te gaan vindt Nawijn maar niks. ‘Ze gaan dan een dag op stap met mensen van de krant, en komen dan mooi op de foto. Zo werkt het natuurlijk niet. De mensen die ik bij mijn optredens tegenkom, hebben nog nooit een minister een hand gegeven. Politici zitten te veel in hun papieren te kijken.’

Nadat de publiekslieveling van So you wanna be a pop-star in de sing-off werd verslagen door Viktor Brand, leek zijn muzikale carrière over. Maar niets bleek minder waar. Nawijn bracht onlangs de single ‘Hey jumpen’ uit. ‘Het was een idee van mijn platenmaatschappij. Ze hadden al een liedje, ik hoefde het alleen maar in te zingen en de clip te schieten.’ In de clip zien we Nawijn meedoen aan het popu-laire jumpstylen, waarin hij van tevoren een paar lessen kreeg. ‘Ik had er nog nooit van gehoord. Maar het is wel goed voor je, ik ben al een paar kilo afgevallen.’ De clip levert hem veel populariteit op, vooral bij jongeren. ‘Het filmpje is al 175.000 bekeken op Youtube. Dat is toch kicken?’ Nawijns agenda staat dan ook steeds voller met allerlei optredens. ‘Vanavond moet ik naar de ‘Foute mu-ziek party’ van Q-Music. Maar met foute muziek bedoelen ze natuurlijk eigenlijk goede.’ Een authentiek optreden van Nawijn is niet goedkoop. ‘Een optreden kost nu 2500 euro per half uur. Maar dat gaat niet allemaal naar mij hoor. En je krijgt er vier professionele jumpstyle-danseressen bij, die kunnen echt jumpen. Ik niet.’ Welke politicus kan er wel eens een jumpstyle-cursus gebruiken? ‘Ja, Balkenende natuurlijk. Maar volgens mij hebben Rouvoet en Klink het ook al eens geprobeerd.’

Toch vindt de politicus het ook belangrijk iets voor de sa-menleving te doen met zijn muziekcarrière. ‘Ik ben al twee keer gevraagd om in gevangenissen en de jeugdzorg op te treden.’ Vorige maand trad Nawijn op bij zijn oude vereni-ging Dionysos. Had hij daar ook een serieuze boodschap voor zijn publiek? ‘Nee, ik heb alleen maar lol gemaakt.’ De oud-minister wil de hedendaagse student toch één ding op het hart drukken. ‘Volg je intuïtie, en doe vooral wat je leuk vindt. Dertig jaar dezelfde baan is frustrerend. Ik ben 23 jaar ambtenaar geweest, en dat was al te lang. En ga je niet in dure dingen verstoppen, die zogenaamde elite is helemaal niet echt. Studenten zijn nog los en ongedwon-gen, dat moeten ze niet kwijtraken.’Nawijn vindt de studenten van tegenwoordig wel wat tam, hoewel hij zelf ook niet zo’n activist was. ‘Vroeger was er elke week wel een demonstratie. Ik herinner me nog dat een gebouw van de Letterenfaculteit in de Oude Bote-ringestraat bezet werd. Daar ben ik toen nog naar binnen gelopen.’

Voor de die-hard Nawijn-fans is er goed nieuws: de jump-style-ster is een van de hoofdacts tijdens de KEI-week. ‘Ja, natuurlijk doe dat ik dat omdat het in Groningen is. Ik heb toch een speciale band met de stad en de studenten. Uiteindelijk ben ik ook maar begonnen als simpel studentje aan de universiteit.’

‘Waarom zouden ministers niet

mogen zingen?’

4 Groninger Studentenkrant Nieuws & Achtergrond

Kort

jes

Studenten bang om te besturen

VOS verliest zetel aan Calimero in U-raadBij de Universiteitsverkiezingen van afgelopen maand heeft Lijst Calimero het aantal zetels verdubbeld van een naar twee. Dit ging ten koste van het Vooruit-strevend Studenten Overleg (VOS). De grootste partij, het SOG, behield hun zes zetels.

Studentenuitvinding:alcohol in poedervormVijf studenten van een opleiding voor voedingsmiddelentechnologie uit Boxtel hebben een poeder ontwikkeld dat met toevoeging van water een alcoholisch drankje is. Het poeder met de naam Booz 2 go bevat als drankje drie procent alcohol. De studenten hebben marktonderzoek gedaan onder jongeren en dit product bleek eruit te springen omdat het nieuw en makkelijk mee te nemen is. Student Mar-tijn Rijken: ‘Zakjes poeder zijn makkelijk mee te nemen als je op reis bent bijvoor-beeld en water heb je overal.’

Studenten krijgen minder college maar studeren meerZowel aan universiteiten als aan hogesc-holen besteden studenten meer tijd aan studie dan twee jaar geleden. Dat conclu-deert minister Ronald Plasterk (Onder-wijs). In hun eerste jaar staken universi-taire studenten 33 uur in hun studie, tegen 30,5 uur in 2005. Voor hbo-studenten steeg de onderwijstijd van 32,6 naar 35 uur. De minister had de inspectie gevraagd om te onderzoeken hoeveel college de studenten krijgen na klachten van studenten dat ze hun docenten steeds minder zien.

Nieuws & Achtergrond

Hoewel dit niet geldt voor alle besturen, lijkt het wel of studenten steeds minder te porren zijn om de studie een jaartje te laten voor wat het is en zich in te zetten voor andere nobele zaken. Wat zijn de oorzaken van de lege bestuurstoelen? En wat zijn de redenen dat studenten de ‘enerverende ervaring’ van een jaar bestuur laten lopen?Sportstichting Aclo is een van de verenigingen die kam-pen met het nijpende animo voor de bestuursfuncties. ‘Na de gebruikelijke methodes voor het werven van bestu-ursleden, zoals posters, emails en advertenties, zijn wij inmiddels overgestapt op het persoonlijk benaderen van studenten om ze te interesseren voor een jaar dagelijks be-stuur van de Aclo’, vertelt Leon Assink, secretaris van het Dagelijks Bestuur. Volgens hem is een jaar bestuurswerk voor iemand die bijvoorbeeld Sportmanagement studeert een unieke kans om zijn studie in de praktijk te brengen. Dit geldt natuurlijk voor de meeste studie-gerelateerde besturen, maar het gekke is dat juist hier de belangstelling slinkt. Gezelligheidsverenigingen, niet meteen de eerste optie

voor een ambitieuze student, lijken minder problemen te hebben met het aantrekken van nieuwe bestuursleden. Zo zegt Leendert Wagenaar van studentenvereniging Cleopa-tra: ‘Wij hebben dit jaar nauwelijks problemen gehad bij het vormen van het bestuur.’ Volgens Wagenaar is de spoe-ling sinds een aantal jaren wel wat dunner, ‘maar er zijn altijd wel mensen te vinden die persoonlijke ontwikkeling en hun hart voor de vereniging willen combineren door een jaar een bestuursfunctie te vervullen’.Wat dan ook mee lijkt te spelen bij de interesse voor een bestuur, is de band die studenten met de desbetreffende vereniging hebben. De Aclo is bijvoorbeeld een losse over-koepelende stichting, zonder dat de leden echt betrokken zijn bij het reilen en zeilen van de vereniging. Ook bij studiebesturen kan dit mede verantwoordelijk zijn voor het inkrimpen van de ‘enthousiaste studenten aanwas’. Studies worden groter en minder persoonlijk en ook de toegenomen studiedruk maakt dat studenten liever door-vlammen met hun vakken dan zich een jaartje profileren.Onder andere de plannen van voormalig staatssecretaris

van Onderwijs Mark Rutte, dat studenten sneller hun studie moeten afronden of dat anders het collegegeld fors kan stijgen, hebben invloed op de overweging om een bestuursjaar te doen. Ook Assink noemt de toegenomen studiedruk als een van de redenen, en dit geldt volgens hem met name op het HBO. Daarnaast is het moeten missen van een jaar studiefinanciering een obstakel voor sommige twijfelaars. ‘Maar’, zegt hij, ‘een bestuursbeurs vergoedt natuurlijk wel iets, plus dat er vacatiegeld wordt uitgekeerd.’ Dit is een bedrag dat je ontvangt naast de be-stuursbeurs en is afhankelijk van de zwaarte van de functie die je uitoefent. Voorop staat toch dat studenten zich verbonden moeten voelen met datgene waar ze zich een jaar voor inzetten. Een jaar je studie opgeven, puur om je CV op te krikken, wordt niet door veel studenten nagejaagd. CV-building moet wel gepaard gaan met plezier en betrokkenheid. Wagenaar verwoordt treffend: ‘Studenten moeten het maximale eruit willen halen, voor zichzelf én voor de vereniging.’

‘Bestuursleden gezocht!’ Eén stap richting je faculteit en de posters en flyers met deze kreet vliegen je om de oren. Een jaar bestuur zou leuk, gezellig en leerzaam moeten zijn, en fonkelt bovendien op je cv. Toch stapelen de affiches zich op en worden deadlines voor mo-tivatiebrieven naar voren opge-schoven.

Door Anke van RavensteijnFoto Jan Luursema

Dat hij nog steeds zo overtuigd is van zijn gelijk, is opmer-kelijk. In zijn kleine huisje vol eigen schilderijen maakt hij nu al twintig jaar ingewikkelde berekeningen aan de hand van bijbelteksten, en telkens komen zijn voorspellingen niet uit. ‘Mensen vertellen me dat ik kleiner moet worden, ik heb er immers vaak naast gezeten, maar ik word alleen maar gro-ter! Ik ben er juist na iedere vergissing meer van overtuigd dat mijn idee klopt.’Ypey was niet teleurgesteld dat hij er dit keer opnieuw naast zat. ‘Ik keek zeventien mei wel even vreemd om me heen, dacht: ‘waar zijn we nou helemaal mee bezig?’ Dit brengt Ypey echter niet van zijn ideeën over het begin van Gods Koninkrijk af. ‘Het lijkt inderdaad alsof de voorspelling niet klopt, maar dat is niet zo – meer leg ik niet uit! De volgende

dag had ik door waar de fout zat. Ik heb de datum al bijgesteld. Ik weet dat er iets gaat gebeuren.’Het is makkelijk de Groninger met z’n obsessieve bijbel-studie en verkondigingdrang voor gek te verslijten. Voor hemzelf is er echter niets opmerkelijks aan. ‘Ik merkte dat alle religieuze systemen niet kloppen, dus ben ik het zelf maar uit gaan zoeken.’ Dat verklaart echter nog niet waarom hij zo sterk de behoefte voelt zijn voorspellingen wereldkundig te maken. Hij begrijpt niet dat mensen dit aandachttrekkerij kunnen vinden. ‘Wanneer je iets ontdekt in de bijbel’, legt hij geduldig uit, ‘wil je dat gewoon vertellen. Als jij een jongen leuk vindt of het eten lekker, wil je toch ook dat iedereen dat weet?’ Deze opmerkelijke man weet zeker dat er niets mis met hem is. ‘Als ik dacht dat ik gek was’, zegt hij lachend, ‘zou ik toch niet met dat bord rondrijden? Ik heb gewoon gelijk!’

Waarschijnlijk heb je Lucas Ypey wel rond zien rijden met zijn aan-hangwagen. Uit de speakers bo-venop zijn auto schalde zijn bood-schap: ‘Zeventien mei, einde der religies. Dertig juni, Zijn terug-komst.’ Zeventien mei jongstleden gebeurde er echter niets. Wie ver-wacht dat de moderne profeet nu een gebroken man is, vergist zich. Hij blijft het maar herhalen: ‘Het kán niet dat het Koninkrijk Gods niet komt!’

Door Roza FreriksFoto Ester Westerhuis

Profetieën uit Paddepoel

Verenigingen wanhopig op zoek naar bestuursleden

Het is vrijdagochtend en Eveline moet zich haasten naar het ziekenhuis. Ze heeft om elf uur afgesproken met Sophie, een asielzoekster uit Oost-Afrika die sinds kort een officiële status heeft. Elke vrijdag ontmoeten de studente uit Groningen en de Afrikaanse vrouw elkaar voor een les Nederlands. Vandaag is voorlopig de laatste keer dat ze elkaar zullen zien, want Eveline gaat stage lopen in Amsterdam.Het was ongeveer een half jaar geleden dat Eveline haar voor het eerst leerde kennen. Een huisgenoot van haar werkte op het asielzoekerscentrum (AZC) in Oude Pekela. Eveline zat destijds thuis met RSI en verveelde zich kapot. ‘Ik werd echt gek. Als je niks aan je studie kan doen of niet kunt werken, is zo’n dag best lang.’ Ze vervolgt lachend: ‘Toen zei ik uit frustratie tegen mijn huisgenoot dat ik zelfs wel vrijwilliger-swerk zou willen gaan doen.’ Toevallig kende haar huisgenoot wel iemand die graag Nederlands wilde leren. Asielzoekster Sophie spreekt Frans, dus het kwam goed uit dat Eveline die taal anderhalf jaar lang had gestudeerd. Eveline: ‘Als het een Koreaan was geweest, had ik er niet echt mee uit de voeten gekund.’

De Afrikaanse was meteen enthousiast. De eerste keer dat Eve-line bij haar kwam had ze een schrift gekocht met een rode en blauwe pen, terwijl ze maar vijftig euro per week heeft om mee rond te komen. Het schriftje staat ondertussen vol met ver-haaltjes. Het Frans rood geschreven en het Nederlands blauw. Met simpele zinnen als: ‘Hoe gaat het?’, en: ‘Sophie woont in Pekela’, probeert Eveline de asielzoekster wegwijs te maken in de Nederlandse taal. ‘Ik verwachtte wel dat ze die dan ook af en toe oefende als ik er niet was. Maar dat gebeurde niet altijd. Dan stopte ik er ook wel eens een zinnetje tussen als: Sophie heeft haar huiswerk niet gemaakt’, vertelt ze plagend.Hun levens zijn erg verschillend. Eveline: ‘Haar vluchtverhaal was vreselijk om te horen. Dat wens je je ergste vijand niet toe.’ Maar het weerhoudt haar er niet van om over zichzelf te praten. ‘Ik kan het beter relativeren als ik zelf ergens mee zit, maar vind mijn eigen problemen niet per definitie minder erg vergeleken bij die van Sophie. Ik kan het onderscheid wel maken: ik kom uit Nederland en zij uit Afrika. Dan heb je nou eenmaal een ander referentiekader.’ Ook zijn er soms culturele verschillen tussen de twee. ‘Dan komt ze mijn huisgenoot tegen en dan zegt ze: ‘Wat ben je dik geworden!’ Tja, dat is in haar ogen natuurlijk een compliment, maar voor ons is dat wel

even slikken.’Zelf is Sophie blij met de lessen. ‘Het is belangrijk dat je de taal leert als je in een nieuw land gaat wonen. Je moet toch kunnen communiceren. Ik vind het gênant als ik telkens moet vragen: wat zeg je?’ Ze blikt terug naar haar eerste momenten in Nederland: ‘Elke keer als ze me wat aanreikten zeiden ze: ‘Alstublieft, alstublieft.’ Ik dacht op een gegeven moment bij mijzelf, wat bedoelen ze daar toch mee, alstublieft.’

Nederlandse lessen worden niet vanuit het AZC aangeboden aan de asielzoekers. Eveline legt uit: ‘Het is niet de bedoe-ling dat ze inburgeren, omdat het nog onduidelijk is of ze hier mogen blijven wonen. Als ze eruit gezet worden is het extra moeilijk als ze al een band hebben met ons land.’ Ook al klinkt dat hard, ze begrijpt het wel. Maar het heeft haar wel heel anders tegen het asielzoekersbeleid doen aankijken. ‘Van mij mogen alle economische vluchtelingen er meteen uitge-knikkerd worden, zodat mensen als Sophie, die niet terug kun-nen naar hun land omdat ze anders doodgeschoten worden, sneller een status kunnen krijgen.’In het ziekenhuis wordt er vooral bijgepraat. Alle mensen die binnenkomen worden door het tweetal uitgebreid gekeurd, en Sophie vertelt dat ze een nieuwe broek wil gaan kopen bij C&A. Sophie: ‘Eveline is een goede lerares. Maar af en toe vergeet ze dat ze les moet geven en dan zitten we de hele tijd alleen maar gezellig te kletsen.’ Het is dan ook alsof je twee vriendinnen op een bankje ziet zitten. Ze hebben een hechte band gekregen tijdens de wekelijkse les. Eveline: ‘Haar kinderen zitten nu nog ondergedoken in haar thuisland. Maar ze proberen ook hierheen te vluchten. Als haar kinderen aankomen, wil Sophie graag dat ik meega naar Schiphol om ze op te halen. Dat is toch wel bijzonder.’Als Eveline zich excuseert omdat ze haar pupil moet helpen met het bestellen van een taxi, komt ze erachter dat Sophie het zelf al aan het regelen is. Ze staat druk te praten met de vrouw achter de balie. Een beetje Frans, een beetje Engels en een beetje Nederlands. Op de vraag of ze de taal al beter is gaan begrijpen, antwoordt Sophie dan ook in het Nederlands: ‘Beetje, beetje.’ Eveline, die uit Zeist komt, lacht: ‘Straks heb je wel een Afrikaan die Nederlands spreekt met een Gooise R.’

foto Jan Luursema

Groninger Studentenkrant 5

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik was acht jaar oud en ik deed mee aan de mini-playbackshow als de schlagergrootheid Reinhard Mey met het nummer ‘Gute nacht Freunde’. Ma Creuzfeld had speciaal voor mij een glim-mend pakje genaaid en ik mocht de gitaar van pa Creuzfeld lenen. Samen met Henny zocht ik minutenlang naar mijn outfit. Eenmaal gevonden kon ik de Bühne op en toen begon het succesver-haal: ‘Gute Nacht, Freunde, es wird Zeit für mich zu geh’n. Was ich noch zu sagen hätte, dauert eine Zigarette und ein letztes Glas im Steh’n.’ Ik playbackte als een volleerde Duitse schlager-zanger. Mijn transnationalistische gevoelens kwamen toen voor het eerst aan de oppervlakte. Daarna kwam de prijsuitreiking en iedereen zong uit volle borst: ‘hier stond je dan vanavond, het was wel spannend, maar toch ook fijn. En zoals bij elke wedstrijd kan er maar één de winnaar zijn.’ En dat was ik. Het was overigens een nipte overwinning, want de rest werd allemaal tweede. Ik moest aan deze gebeurtenis denken toen ik een zeer ingrijpende beslissing nam: ‘es wird nämlich Zeit für mich zu geh’n’.

Ik kwam tot dit besluit na het zien van beelden van de Lange Mars. Niet die van Mao of Mus-solini. Dat was peanuts vergeleken bij de Lange Mars waar ik het over heb: ‘de honderd da-gen’ van het kabinet Betutteling IV. Heroïsche taferelen heb ik gezien tijdens de tocht van onze ministers door het land. Onze minister van Achterstandswijken bivakkeerde met gevaar voor eigen leven een nacht in een achterbuurt. Daarbij lag het gevaar van een drive-by-shooting constant op de loer. De minister van Jeugd en Gezin, de meest walgelijke ministerspost ooit, jumpstylede alsof hij op hete kolen stond. Onze minister met het lekkere kontje en tevens boomdeskundige moest zelfs maken dat hij weg kwam bij een bezoek aan een achterbuurt toen hij hoorde dat er processierupsen in een boom zaten. Daarbij vergeet ik nog te vermelden dat er daarnaast ook nog met het gehele volk gepraat moest worden. Jullie hebben je vast vermaakt toen jullie met een van onze ministers spraken. Mij is niets gevraagd, maar waarschijnlijk lag ik in een comateuze slaap toen de heren en dames minister bij de Hoen-diepflat aanbelden. Gelukkig hebben alle minis-ters deze barre tocht overleefd en nu gaan ze met de ideeën van het volk plannen maken.

Dit heeft zoveel indruk gemaakt op mij dat ik besloten heb om het nu voorgoed over een andere boeg te gooien. Daar komt bij dat je op je hoogtepunt moet stoppen, ook al denk ik daar tijdens de seks vaak anders over. Maar er is nou eenmaal tijd van arriveren en een tijd van gaan. Daarom trek ik, geïnspireerd door onze gezagsdragers, de wijde wereld in als missio-naris van het Fortuynisme om in de ganse wereld het ‘Woord Pims’ te verkondigen. Ik ga hierbij overigens niet naar het volk luisteren zoals het kabinet, men luistert naar Jacob. Eigenlijk zoals het altijd gaat als ik in gezelschap ben. Net zoals bij de Grote Rode Leider Mao zullen de vrouwen het een eer vinden om een geslachtsziekte van de messias van het Fortuynisme op te lopen, want ik word uiteraard niet alleen missionaris voor Pim, maar ook een beetje voor kleine Jacob. Mijn collega Schopenhauer verwoordde het al eens treffend: De geslachtelijke liefde is het uiteinde-lijke doel van vrijwel elk menselijk streven.’ Ik zal de laatste zijn die dat ontkent.

Binnenkort zul je mij misschien zien lopen met mijn backpack op mijn rug, het boek der boeken: ‘De puinhopen van acht jaar paars’ onder mijn arm en met mijn koptelefoon op mijn hoofd. Uit mijn koptelefoon zal de prachtige tekst: ‘once there was a purple cabinet, it was full of shit, then came Pim and tried to change it, but before he could act, the clothes in the cabinet turned red’, van The Almond Flavoured Rounds klinken. Ik ben dan op weg naar oorden waar men mij met open armen en benen zal ontvangen. Ik heb er heel veel zin in, want er is nog zoveel in deze wereld dat ik nog niet geneukt heb.

MissionarisDoor Jacob Creuzfeld

Nieuws & Achtergrond

ColumnVrijwilligerwerk, is het een must voor elke student? ‘Je moet het wel echt willen, maar ik kan het iedereen aanraden’, vertelt Eveline Bijlsma, studente Journalistiek. Zij geeft sinds kort een Afrikaanse vluchteling les in de Nederlandse taal. De studente benadrukt: ‘Ik ben geen filantroop. Het gaat mij er niet om dat ik wat goeds heb gedaan.’

Door Zosia Kooi

De NS. Ik weet het, er is al te veel over geschreven, maar dit is echt het ergste dat ik ooit heb meegemaakt bij onze ver-voersvrienden. En ik beloof dat het woord vertraging niet zal vallen.Wat was het geval? Ik moest samen met een vriend de trein van 11.42 naar Zwolle pakken om op tijd voor een afspraak in Apeldoorn te zijn. Allebei weekend-OV, dus we kochten twee kaartjes tot Assen. Dat is ongeveer een kwartiertje. We zouden daar mooi rond twaalf uur aankomen en verder kunnen op onze OV. So far, so good. Drie minuten voor twaalf komt de conducteur langs. Bij het zien van onze kaartjes, vraagt hij of we er wel in Assen uit-gaan. ‘Nee, maar we hebben een OV, dus kunnen we gewoon verder’, leg ik de conducteur uit. De kaartjesknipper: ‘Nee, je moet er in Assen uit. De trein vertrekt namelijk om 11.59 uit Assen. En je mag pas vanaf twaalf uur vrij reizen.’ We kijken hem ongelovig aan. Maakt hij een grapje? Maar de NS’er blijkt bloedserieus. ‘Anders wordt deze trein veel te vol. Als ik jullie nog zie als ik zo terugkom, krijgen jullie allebei een boete van 35 euro.’ Verder protesteren helpt niet. Met nog een tiental vloekende medereizigers wijken we voor deze NS-terreur, en wachten op de te kleine, stampvolle trein van twee over twaalf.Het nare is, de conducteur staat volledig in zijn recht. Ja, we zouden een minuut gratis reizen en ja, eigenlijk moeten we

een kaartje tot Zwolle kopen (het was de intercity). Maar is dat reden om in een botte machtswellusteling te veranderen? De conducteur zal claimen dat het NS-beleid is. Maar ik denk dat het probleem dieper ligt. Nederland verandert, keert naar binnen. We waren vooruitstrevend, open, ruimdenkend, zowel op nationaal als individueel niveau. Nu trekt iedereen zich terug op zijn eigen veilige stukje grond. Weg van het vreemde, weg van wat anders is. We concentreren ons op de kleine dingen die we nog wel kunnen concentreren, de regeltjes. We zien het aan Europa. Balkenende moet tegen de Europese Grondwet gaan pleiten omdat het Nederlandse volk oogklep-pen op heeft, bang is voor verandering. We zien het op straat, in de kantine, in de trein. Mensen durven geen oogcontact te maken, zijn bang voor contact met een vreemde. We zien het aan gemeenteambtenaren, winkelpersoneel en conducteurs. Ze trekken zich terug in hun veilige wereldje waar zij de baas zijn, zij de regels kunnen bepalen. Onze grote vriend de conducteur beseft het misschien nog niet, maar het genoegen dat hij haalt uit zijn kleine power trips zal hij duur moeten betalen. De prijs? Een wereld waarin iedereen compleet langs elkaar heen leeft, veilig in zijn cocon. Maar waarschijnlijk vindt hij dat niet erg.

Door Ricus Dullaert

Student geeft asielzoeker les

Opinie: NS-terreur

Uit

gesp

reid

Bier

test

Bier geeft plezier? Grunn HoagelwitWat moet je nou meenemen als je ouders om iets écht Gronings vragen? Je komt dan al snel op een Groninger Koek uit. Weinig mensen weten dat Groningen een veel interessanter en alcoholisch verantwoorder product heeft: Grunn bier! Grunn brouwt zes bieren, met authentiek klin-kende namen als ‘Hail en zegen’ en ‘Rode Hoan’. Mooie benamingen, maar de belangrijkste vraag blijft natuurlijk: valt het een beetje te zuipen? Wij kiezen Grunn Hoagelwit, het witbier van de Gro-ningse stadsbrouwerij. Bij het openmaken van het flesje wacht ons de eerste verrassing. Bijna de helft van het bier schuimt over de rand heen, recht over mijn broek. En ik had niet eens geschud! Een goed begin is het halve werk...jullie zijn in ieder geval gewaarschuwd.

Dan de smaak. Volgens het etiket moet het bier op drie graden gedronken worden, zonder een schijfje citroen. Aan die onzin doen de nuchtere Groningers blijkbaar niet.Of het aan de afwezigheid van de citroen ligt of aan iets anders, maar de smaak van het bier ligt dichterbij gewoon pils dan gedacht. Wellicht komt dit doordat het volgens het Beierse Reinheitsgebot is gebrouwen. Dit houdt in dat het bier alleen uit tarwe, gerst en hop gemaakt mag zijn. Kruiden of fruit mogen niet worden toegevoegd. En dat is nou vaak hetgene dat een biertje wat extra frisheid geeft. Grunn Hoagelwit mist deze extra kick. Niet iedereen zal hier een probleem mee hebben: ‘Ik kan dit de hele avond drinken’, is een van de reacties. ‘Dan heb je wel een saaie avond’, is het gevatte antwoord.

Corona heeft iets spannends. Mexicaans import-bier: het roept een gevoel van mariachibandjes en nachten vol tequila op. Het flesje is ook nog eens doorzichtig en het bier lijkt een spannende gouden kleur te hebben. Het is sowieso veel exotischer dan Heineken in een glas met een ou-derwets Nederlandse schuimkraag. Corona hoort niet in een glas, en doet niet aan schuimkragen. Dat je wat meer moet betalen voor een six-pack maakt eigenlijk niet meer uit. Corona is cool.Vol verwachting nemen we dan ook onze eerste slok. Dan volgt de schok: Corona is eigenlijk heel gewoon bier! ‘Wist je dat niet? Corona is hele-maal niet zo speciaal hoor.’ Weer een illusie aan diggelen. En na wat research blijkt de prijs ook niet in verhouding te zijn met de kwaliteit: het ‘Mexicaans speciaalbier’ wordt voornamelijk van maïs en rijst gemaakt, omdat dat een stuk goed-koper is. Bierkenners noemen het zelfs een van de slechtste bieren ter wereld. Waarschijnlijk stoppen ze het grootste deel van hun inkomsten in hun marketingmachine. Dat is echter niet genoeg om de laffe smaak te verdoeze-len. Zoals iemand treffend opmerkt: ‘Echt een biertje voor beginners’.

Niet echt een soort bier dat tot de verbeelding spreekt. Hier zie je jezelf niet mee staan omringd door een koor van zingende engelen en met vrienden bij de vleet. Dit is meer een bier dat je in een donkerbruin café drinkt, met naast je een stel lege barkrukken. Kortom: een beetje depressief bier. De kleur is daar vooral debet aan. Donker-bruin, met ook maar een klein schuimlaagje (niks: ‘twee vingers’). Daar komt nog bij dat er in het blikje, net als bij het flesje, iets rammelt. Niet aan de smaak of aan het uiterlijk, maar letterlijk: er ram-melt iets. Nadat we het blikje zonder bloederige toestanden open hebben weten te krijgen, vinden we een veredeld pingpong-balletje. Een vreemd attribuut in een biertje dat vooral hoort bij robuuste Ieren die Gaelic Football of Rugby spelen. Maar

goed, over smaken valt altijd te twisten, en dat zal ook wel weer bij dit bier gelden. Ons valt in ieder geval op, dat al het vocht uit je mond wegtrekt zo-dra je de eerste slok hebt genomen. Beetje vreemde gewaarwording, maar dit is dus bier waar je een droge mond van krijgt. Verder heeft het een beetje een stoffige-zolder-smaak. Niet heel bijzonder, niet heel erg fris en niet heel erg smaakvol. Men zegt wel eens over een biertje dat het evenveel calo-rieën bevat als een boterham: in dat geval is een glas Guinness een gevuld Bartje met kaas, ham, boter en ei gecombineerd met een half stokbrood kruidenboter. Zoiets. Algeheel is het dus een goed vullend biertje, met een vreemd kleurtje en weinig smaak. En toch... Het heeft wat... We voelen ons wat vreemd als we het drinken... Zou het...? Of nee, waarschijnlijk zijn we gewoon dronken.

‘Lentebok is gebrouwen voor de lengende dagen en de frisse avonden’, aldus de brouwerij. Hoewel het steeds warmer wordt in ons koude kikker-landje, zijn de avonden vaak nog fris. Grolsch Lentebok lijkt daarom een uitermate ge-schikt biertje om samen met je vrienden op een mooie, maar frisse avond te drinken. De vraag die dan rijst is: is het bier smaakvol en zorgt het ervoor dat je een leuke avond hebt? Het etiket belooft in ieder geval veel goeds: ‘Een stevig bier, fris, volblond van kleur met een ietwat zoete smaak.’ Ons testpanel was het er unaniem over eens dat deze ietwat zoete smaak een un-derstatement is. Lentebok is namelijk behoorlijk zoet. Als je dan ook nog eens leest dat als zoetsof suiker wordt gebruikt en het bier op kleur wordt gebracht met karamel dan kun je concluderen dat dit hier sprake is van een artificieel standje van ‘vakmanschap is meesterschap’. Ons gehele testpanel, op één iemand na, vond het bier dan ook niet bepaald smakelijk. Het commentaar van de dissident: ‘Ik ben geen bierdrinker en dit is voor mij wel te drinken.’ Is er dan helemaal niets positiefs te melden over dit biertje? Jawel. Er is een klein pluspunt: Grolsch Lentebok bevat 6,5 procent alcohol. Je wordt er dus sneller dronken van dan van gewoon bier, maar dat heeft natuurlijk weinig te maken met het ge-nieten op die frisse avond. Uiteindelijk gaf een van onze panelleden na de nodige biertjes pre-cies weer wat je wel beleeft als je op die frisse avond toch Lentebok drinkt: ‘Grolsch Lentebok; alsof er een bokje over je tong pist.’

Niet alle vrouwen houden van bier en dat vindt de bierindustrie maar niets. Zo komen er steeds meer biertjes op de markt waar een smaakje aan toe is gevoegd, zoals citroen. Wieckse probeert het deze zomer met de Wieckse Rosé, een speciaal roze biertje voor vrouwen. Nieuw is het allemaal niet en daarom pakten wij het oude vertrouwde originele kriekbiertje erbij.Kriekbier wordt gemaakt door fruit aan het bier toe te voegen terwijl het staat te gisten in een biervat. Meestal worden er kersen bij gedaan waardoor kriekbier een roze kleur en een kersen-smaak krijgt, maar er zijn ook andere fruitvari-anten zoals appel- of perzikkriek.Wij gaan voor de roze variant. Een beetje vreemd

gezicht is het wel zo’n roze biertje. Niet alle redactieleden geloven dat dit bier is: ‘Dit is kriek? Het ziet eruit als cassis!’ Ook over de smaak is niet iedereen enthousiast. ‘Geen bier en ook geen wijn’, concludeert een redactielid dat niet van bier houdt. ‘Saaie laffe aanmaaklimonade zonder suiker’, ‘beetje een wijvendrankje’ en ‘een mis-selijkmakende combinatie van bier en siroop’, concluderen de andere redactieleden.Slechts twee proefpersonen zijn positief. ‘Lekker fris voor een warme zomerdag.’ En: ‘Je drinkt het zo weg, dus je wordt er vast snel dronken van.’ Uiteindelijke conclusie: Om mee te begin-nen helemaal zo slecht nog niet. De smaak is een beetje vreemd, maar als je niet van bier houdt lust je dit toch wel. Of zoals iemand scherp opmerkte: ‘Kriek is de breezer onder de bieren.’

Guinness

Corona Extra Grolsch Lentebok

Mort Subite

Tekst: Deirdre Das, Ricus Dullaert, Pieter Visser, Hans van der Woude

Fotografie: Jan Luursema

7

5

6

5,5

2

Uitgespreid

Wijntest

Droog, fruitig en kruidig, schreeuwt het etiket ons tegemoet. Het huismerk van de Albert Heijn heeft een Italiaanse droge witte wijn tot huiswijn gebombardeerd. ‘Goed bij mosselen en ander zeebanket’, aldus onze fijnproevers van de AH. In de zomer ontkurkt menig student deze flessen bij een borrel of barbecue op het balkon.

Wij testen dit heldere goedje, hoewel de mosselen ontbreken, op zijn smaak en drinkbaarheid alvast voor komende zomer. Ofschoon het in koeienlet-ters op het etiket te lezen is, is de afdronk van deze Appie-wijn geenszins droog. De meningen waren verdeeld tussen zoet dan wel zuur, maar voor een smaakvol droog wijntje moet je toch

echt andere fles uit ’t schap trekken. Hoewel het literformaat van deze versnapering de prijs/kwa-liteit verhou-ding enigszins omhoog haalt, is het geen lust voor onze pappilletjes. Dit kan overigens komen omdat deze lichtelijk bezoedeld waren doordat de Appiefles als één van de laatste uit de ijskast werd gehaald. Maar de staat van onze smaaksensoren daargelaten, dit supermarktalco-holicum is geen topper. Na wat quasi-vakkundig draaien, ruiken en smakken worden ook de ‘fruitige’ en ‘kruidige’ elementen niet ontdekt. Wat overblijft is een drinkbaar maar smaakloos druivensapje.

Om de naderende balkonpartijen toch een beetje verfijnd te houden, moeten we overwegen wat dieper in de knip te grabbelen.

Wijn is fijn!

Rosétjes doen het altijd goed in de zomer. Reden voor ons om op zoek te gaan naar het perfecte rosétje voor op het terras, in het Noorderplant-soen of bij de Hoornse Plas. Met deze gedachte in het achterhoofd beginnen we de testavond met deze Lindemans. Nog vol enthousiasme en helemaal nuchter trekken we de fles open. Kom maar op met dat ultieme zomergevoel! Helaas, na de eerste slok zijn we een beetje teleurgesteld. Het blijft zelfs even stil. Dit wijntje is niet helemaal wat we verwacht en gehoopt hadden. Maar goed, het is een test, dus niet alle drankjes kunnen uitblinken. We hebben hier duidelijk te maken met ‘een standaard rosétje’. Niks spannends, niks onverwachts en zeker niks that blows your mind away. Iemand vat het pakkend samen: ‘Het wijntje smaakt zoals alle wijntjes smaken aan het einde van de avond.’ Gelukkig hebben de mensen van Lindemans een hoop zelfkennis. Ze noemen het wijntje zelf toegankelijk. En dat komt ongeveer op hetzelfde neer als ons oordeel: saai. Ideaal dus als er al een aantal flessen doorheen gegaan zijn. Maar om het spits mee af te bijten lijkt het geen goede keuze. Fantasieën over zwoele zomers en hef-tige vakantieliefdes roept het in ieder geval niet op. Misschien dan toch meer een winterwijntje?

Deze wijn is spotgoedkoop en bevat de vereiste hoeveelheid alcohol. Tot zover het goede nieuws. Helaas is dit bocht vanaf de eerste slok bijtend op de tong en laat het spul een branderig gevoel achter op het gehemelte. ‘Mooikaap’ wordt dan wel als droge witte wijn verkocht, maar de smaak is mierzoet. Ge-nadeloos classificeren de proevers de waterige substantie dan ook als ‘febowijn’; een drank die net goed genoeg is voor bij een broodje kroket uit de muur na het uitgaan. Toch valt te betwijfelen of het spul zelfs op dat tijdstip iets toe kan voe-gen aan de feestvreugde. Misschien

helpt het om het kleffe broodje weg te spoelen.We proberen nog maar een slok, helaas zonder positief resultaat. Hoe vaak we deze budgetwijn ook door onze mond laten rollen en enige geur proberen op te snuiven, iets interessantst ontdekken we niet aan de smaak. Met tegenzin slikken we daarom zo snel mogelijk door. Het enige dat we tenslotte merken, is dat het branderige gevoel aan ons gehemelte zich nu ook naar onze keel uitbreidt. Dit brengt ons er toe de rest door de gootsteen te spoelen. En een dikke onvoldoende uit te delen.

‘Oeps, nou hij schuimt in ieder geval goed.’ Dit is onze eerste reactie na het openen van de fles Canei Mellow Red Wine, waar zonder dat we er nog maar een druppel van gedronken hebben, al een stuk minder in zit. ‘Niet schudden voor gebruik,’ was in dit geval geen overbodige aan-wijzing geweest. Maar ja, het is dan ook een mousserend wijntje, al blijkt dat na de eerste slokken dat het woord ‘cassis’ hier eerder op z’n plaats is. Deze rode wijn – die eigenlijk meer weg heeft van een rosé – smaakt zoet, zoeter, zoetst. ‘Hier ga je echt heel erg misselijk van worden.’

Als er een Jip en Janneke champagne bij de HEMA mag liggen, dan mogen ze deze ernaast plaatsen als de Jip en Janneke wijn. Het is echt een verdo-vingsvloeistof voor kleine kinderen. Hoewel een paar redactieleden hem ‘nog wel te doen’ vinden, klaagt de rest over ‘de gore nasmaak’, die verassend genoeg niet zoet, maar juist bitter is. (Vlierbessen?!) Een ver-warrend wijntje dus. Al moet voorop worden geplaatst dan deze ‘drank’ de benaming wijn niet waard is: eerder een verdund kersenlikeurtje, met prik en een vleugje alcohol.

Mooi Kaap

Canei Mellow Red Wine

AH witte wijn

Lindemans

Tekst: Roza Freriks, Zosia Kooi, Maaike Pis-caer, Anke van Ravensteijn, Ester Westerhuis

Fotografie: Jan Luursema

Rode wijn is geen goede ad-wijn.Wanneer de student zich in de kroeg lam zuipt, zal hij de rode wijn daarom buiten beschouwing laten. Diegene die het wel een keer op een drinken heeft gezet met dit rode nat, zal daar waarschijnlijk de nega-tieve gevolgen van ondervonden hebben. Rode wijn geeft nou eenmaal een ellendiger kateref-fect dan zijn wit- en rosekleurige collega’s. Het is misschien maar goed dat het geen minderwaardig plezierdrankje is geworden, want rode wijn moet je proeven, je moet ervan genieten. Que Mas, een Cabernet Merlot uit Chili, is een prettige wijn. Voor een beginner is het een aangename introduc-tie in de wereld van rode bessen, bramen, zwarte bessen en al het ander natuurlijk schoon dat zijn smaak geeft aan de Bourgondische drank. Een collega beschreef de Merlot als volgt: ‘Ik lust geen rode wijn, maar dit is eigenlijk best te doen.’ Ook voor de mensen die wél van rode wijn houden is dit een goede keus. De smaak is krachtig en toch soepel. Voor het luttele bedrag van 1.99 euro is het zeker geen miskoop. Jammer is wel dat het aroma na een slok snel verdwijnt. We mogen hier dan niet spreken van een exclusief exemplaar, een appetijtelijk wegdrinkertje is het wel.

Que Mas Cabernet Merlot

7,5

2

4

6

5,5

8 Groninger Studentenkrant Sport

(Advertenties)

Met een vliegtuig een parcours afleggen net zoals Nederlands beste stuntpiloot Frank Ver-steegh? In conferentiezaal ‘De ap-pel’ van Hanze Hogeschool kon je met een elektrisch bestuurbaar vliegtuigje je pilootkunsten tes-ten. Op woensdag 16 mei was daar de Student Air Race, een studen-tikoze versie van de RedBull Air Race. Initiatiefnemer Juriaan Mat-thijsen, lid van Hanze marketing-vereniging ACTIS, organiseerde samen met RedBull dit evenement.

Door Amerins WestraFoto Jan Luursema

Met een vliegtuig een parcours afleggen net zoals Neder-lands beste stuntpiloot Frank Versteegh? In conferentiezaal ‘De appel’ van Hanze Hogeschool kon je met een elektrisch bestuurbaar vliegtuigje je pilootkunsten testen. Op woens-dag 16 mei was daar de Student Air Race, een studentikoze versie van de RedBull Air Race. Initiatiefnemer Juriaan Matthijsen, lid van Hanze marketingvere-niging ACTIS, or-ganiseerde samen met RedBull dit evenement.

Het evenement is een groot succes, er zijn in de middag al meer dan vijftig piloten geteld en de sfeer is erg gezel-lig. Om mee toe doen hoef je je alleen maar in te schrijven. Even oefenen op het oefenparcours samen met een Flight Instructor, en dan van start. Als je deze kans liever aan je voorbij laat gaan, kan je ook lekker gaan relaxen op een fat-boy met een RedBull in je hand.

De vliegtuigjes waarmee gevlogen wordt, zijn kleine be-stuurbare vliegtuigjes van piepschuim. Er kunnen maar een paar vliegtuigjes tegelijkertijd de lucht in, dat komt door de frequenties waar de controllers gebruik van maken. Hier, in De appel, zijn maar een beperkt aantal frequenties beschik-baar. Daarom moeten mensen even wachten voordat ze aan de slag kunnen en hun kunsten mogen vertonen.

Ook de Studentenkrant mag het een keer proberen. Na een paar dramatische oefenrondes en veel gelach, is daar dan de officiële ronde. Twee minuten later en veel crashes verder, zoals tegen het plafond aanvliegen, neerstorten en tegen de DJ botsen geven wij de strijd op. Gelukkig zijn er veel piloten die het beter kunnen. Zo heeft Matthijsen de vorige dag de tijd van twaalf seconden gehaald. Ook Co-lin, medewerker bij dit evenement, wil het wel eens doen, ‘maar eerst mogen de studenten het proberen’.

De ‘volwassen’ versie van Air Race wordt elk jaar in Ned-erland gehouden met echte stuntvliegtuigen. Matthijsen is hierdoor op het idee van dit evenement gekomen. ‘Ik kijk

trouw elk jaar naar deze race. Ja, je zou wel kunnen zeggen dat ik fan ben van Frank Versteegh!’ Hij mag dan ook sa-men met de winnaar van de eerste prijs meegaan op een vlucht met de bekende stuntpiloot. De tweede prijs is een jaar gratis RedBull in je koelkast en de derde prijs twee kaartjes voor een dance-event. Naast een deskundige jury zijn er ook samplingdames om iedereen wegwijs te maken. Laurien, een van de samplingdames vindt het evenement geslaagd. ‘Het is hier erg gezellig en er zijn veel mensen.’

Ook leden van de ACTIS zijn van de partij om meer infor-matie te geven over de vereniging en de Student Air Race. ‘De vereniging organiseert veel van dit soort evenementen, zoals gala’s en feesten. Maar daarnaast houden wij ons ook bezig met serieuze zaken als congressen’, aldus Ernst Bosch, voorzitter van ACTIS. Dit is de eerste keer in heel Europa dat dit evenement wordt gehouden. ACTIS is daarom ook erg blij met de primeur van deze Student Air Race. ‘Helaas wordt dit evenement niet ieder jaar georganiseerd, maar misschien komt de Air Race over een paar jaar weer terug. Dat is nu nog moeilijk te zeggen.’

Spelen met vliegtuigjes op het Zernike

Student Air Race maakt vliegende start

Cultuur Groninger Studentenkrant 9

Japanse UFO leest je gedachten

Grun

nen

rock

sTe

kst:

Maa

ike

Pisc

aer

Foto

: Ja

n Lu

urse

ma

Als het eigenlijk al na sluitingstijd is en de ‘normale’ museumgangers de deur uit zijn gewerkt, opent het Groninger Museum toch weer zijn deuren. Ditmaal voor de studenten die in een relaxte sfeer een beetje cultuur op willen snuiven. De derde Groninger Museum Studentensalon gaat van start.

Door Zosia KooiFotografie Jan Luursema

Een ongeduldige groep van ongeveer zestig man staat een beetje om zich heen te kijken op de bo-venste verdieping van het Groninger Museum. Voor hen staat een megagroot object wat lijkt op een vreemd gevormde UFO. Deze UFO is onder-deel van de tentoonstelling ONENESS van de Japanse kunstenares Mariko Mori die vandaag centraal staat tijdens de derde Museum Studenten-salon.

Eerst is er de openingsact. Twee mannen in traditionele kleding demonstreren geheel in het thema een Japanse vechtkunst. Iedereen staat met gespannen blik te kijken naar het spektakel met zwaarden en stokken. ‘Aikido’, vertelt de oudere man van het tweetal, ‘is geen wedstrijdsport, maar het draait hierbij om de kunst van het vechten.’ Voordat ze het zwaard weer opbergen in zijn schede, maken ze eerst een veegachtige beweging langs hun broek. Een nieuwsgierige toeschouwer vraagt dan ook waarom. ‘Euhm, misschien niet zo’n charmant ver-haal’, zegt de zwaardvechter twijfelachtig. Maar hij vertelt toch: ‘Dat is nog een overgebleven ritueel van vroeger. Als je iemand een kopje kleiner maakt dan veeg je natuurlijk eerst even het bloed van je zwaard voordat je hem weer opbergt.’ Sommige blikken verraden afschuw, andere lijken ineens gefascineerd te zijn door de Japanse vechtkunst. Daarna wordt de groep naar het auditorium geloodst waar een lezing van Yvo Smits plaatsvindt. Hij is docent in Japanse literatuur en film aan de universiteit van Leiden. Het lijkt even op een hoorcollege te gaan lijken, maar de grappige Japanse reclamefilmpjes maken het onderwerp toch levendig. Vooral het enthousiasme van de leraar kent geen grenzen. ‘Jullie kennen otaku toch wel? Dan kan ik dat verhaal overslaan.’ Helaas voor hem blijft het ijzig stil in de zaal. Misschien schat hij de interesse van de gemid-delde student voor Japan toch iets te hoog in. Maar aan het einde van de les is de boodschap duidelijk: Japan houdt van meisjesachtige vrouwen met superkrachten, die hulp krijgen van kleurige fantasiefiguren. Met deze gedachte beginnen we de rondleiding door de tentoonstelling. Foto’s, filmpjes en lichtgevende stenen zijn

er onderdeel van. Mori’s werk is vooral fantasierijk: ze is al-tijd op zoek naar het onbekende. De science fiction figuren, waar Smits over vertelde, vind je dan ook overal terug. Op een plateau staat een kring van ruimtewezens, die je kan knuffelen. Als je ze beetpakt lichten hun oogjes op en gaat hun hartje kloppen. Als je ze allemaal tegelijk als groep omhelst, licht het hele plateau op. Dit draagt duidelijk bij aan het groepsgevoel, want iedereen knielt haastig neer om een alien een dikke knuffel te geven. ‘Wat is hij zacht. Het is net een knuffel.’ ‘Kan ik hem ook mee naar huis nemen? Ik vind hem nu al leuker dan mijn kat.’

We eindigen waar we begonnen zijn, bij de Wave UFO. Hier kunnen vier mensen tegelijkertijd in, die gekoppeld worden aan sensoren. Daardoor kan de UFO real time hersengolven vertalen naar een grafisch programma, zodat je je gedachten terug ziet op een beeldscherm in de vorm van kleuren en figuren. Ook de gids, die ons rondleidt, snapt dat het misschien allemaal een ver van je bed show is. Ze vraagt: ‘Hoe vinden jullie het? Is het allemaal niet een beetje te.. tja, hoe zal ik het zeggen?’ Een jongen uit haar groep weet het wel te verwoorden en schiet haar dan ook direct te hulp: ‘Zweverig?’

De jaren ’60 zijn een van de meest spraakmakende peri-oden uit de geschiedenis. Ter aanvulling van een geschiede-niscollege over deze roerige jaren nemen zangeres Anne Visser van de coverband Like This en gitaristen Karst van der Velde en Eric van der Wal van Cousin Mosquito ons mee ‘back to the sixties’. De leden van beide bands kennen elkaar via via, maar hebben nog nooit eerder samen gespeeld. ‘Dit is echt een gelegenheidsbandje’, zo stelt Anne. Toch is het resultaat daar niet minder om. Integendeel, num-mers als Yesterday en Son of a preacher man nemen je echt even mee terug in de tijd. Doordat beide bands coverbands zijn, zijn ze niet geheel onbekend met het repertoire dat ze op dit college ten gehore brengen. De muzikanten spelen regelmatig nummers uit the sixties. ‘Maar dan zijn het wel wat hardere nummers hoor, zoals van The Doors en The Stones’, vertelt Karst. Daarnaast speelt Cousin Mosquito eigen geschreven muziek, wat ze vooral typeren als ‘funky pop rock’. Hoewel alle drie de ‘leden’ van dit gelegenheids-bandje nog nooit tijdens een college hebben gespeeld, is hun eerste ervaring hiermee niet slecht. ‘In de kroeg zijn mensen veel te bezopen om nog écht naar je muziek te luisteren’, zo stelt Karst. ‘In zo’n college luisteren mensen echt. ‘Daarnaast is het nadeel van in kroegen spelen dat mensen vaak alleen maar bekende

nummers willen horen. Als je je eigen nummers speelt is het al snel “hey, wanneer spelen jullie dat ene nummer van The Doors” of iets dergelijks.’

De band van Anne - Like This - is een semi-profes-sionele coverband die vooral speelt op bruiloften, feesten, partijen en in kroegjes. ‘Waar we maar voor geboekt worden.’ Zo heeft Like This ook gespeeld op het afgelopen geneeskunde- en geschiedenisgala. Op de vraag waar Anne nu het liefst speelt is ze duidelijk: kroegjes. ‘Tijdens zo’n gala letten de meisjes vooral op hun jurk en schoenen en laten ze zich niet echt mee gaan op de muziek. In kroegjes heb je veel meer interactie met het publiek.’ Daarnaast vindt ze het veel leuker als mensen zich tijdens hun optreden echt lekker laten gaan. ‘Soms komen mensen achteraf naar je toe om te zeggen dat ze het goed vonden, maar laten dat tijdens het optreden zelf niet zien. Dat is minder leuk.’ Like This is druk op weg hun naam te vestigen. In de landelijke wedstrijd ‘Clash of the coverbands’ zijn ze onlangs weer een ronde verder gekomen. Anne’s grote droom met haar band is dan ook deze wedstrijd te winnen en verder gewoon lekker plezier maken met z’n allen.

De heren van Cousin Mosquito zijn wat betreft hun toe-komstdroom wat min-der bescheiden. Eric, die naast Cousin Mosquito nog in zeven andere bandjes zit, verklaart dat hij nog nooit in een band heeft gezeten met zoveel potentie. Hun doel is dan ook eind van

dit jaar een clipje op te nemen en de markt te gaan be-stormen met hun ‘poppy nummers’. En dat ze daarin gaan slagen staat volgens beide heren buiten kijf. ‘De punk en metal scene zijn verzadigd’, aldus Eric. Het gaat het om ‘subtiliteit’ en ‘het gevoel overbrengen’. ‘Tegenwoordig worden al veel te veel nummers helemaal dichtgeplakt. Met een mooie solo bereik je meer dan keihard rammen op je gitaar.’ Door hoog in te zetten wil Cousin Mosquito de top bereiken. ‘Wil je de top bereiken, dan moet je je muziek de wereld in lanceren.’ Niet veel optreden, maar YouTube bombar-deren met je clipje: dat is de weg naar succes, aldus Karst en Eric. Het is ons wel duidelijk. Hoewel de heren geen blad voor de mond nemen, klinkt het allemaal veelbelo-vend. Het zal ons niet verrassen als we binnenkort inderdaad meer van Cousin Mosquito gaan horen. De juiste instelling en een onverwoestbare ambitie zijn in ieder geval aanwezig. Daarnaast klinkt hun muziek nog lekker ook. Succes gegarandeerd toch?!

Zweverige tentoonstelling bij Museum Studentensalon

Muziek brengt leven in de collegezaal

10 Groninger Studentenkrant Advertenties

De Groninger Studentenkrant

zoekt nieuwe, enthousiaste en

geschikte bestuursleden voor

2007/2008!We zijn op zoek naar een:

- voorzitter

- penningmeester

- acquisitie en PR (2x)

Bestuurservaring is niet vereist, eerder com-

missiewerk wel een pre! Het kost je per week

ongeveer 10 tot 15 uur, je ontvangt hiervoor

een

bestuursbeurs.

Kijk voor meer informatie op

www.studentenkrant.org of mail naar

bestuur@studentenkrant.org.

Deadline 7 juni

Recensies Groninger Studentenkrant 11

Maroon 5 - It won’t be soon before longDoor Floris te Boekhorst

In de muziekindustrie kan een periode van vijf jaar veel uitmaken. Het kan het verschil zijn tussen metal en grunge, tussen grunge en tienerpop. Wat dat betreft mag Maroon 5 tevreden zijn dat er geen grote veranderingen hebben plaats-gevonden in het muziekland-

schap. De nieuwe plaat ‘It Won’t Be Soon Before Long’ heeft namelijk vijf jaar op zich laten wachten. Wellicht mag Maroon 5 vooral dankbaar zijn dat het enige jaren heeft geduurd voordat de singles van het eerste album hits werden. Hierdoor kreeg het kwintet uit Los Angeles de kans de inspiratie voor de nieuwe plaat lekker te laten gisten, wat heeft geleid tot een waardige opvolger van de debuutplaat.Op ‘It Won’t Be Soon Before Long’ lijkt Maroon 5 zich qua invloeden vooral te houden aan drie P’s: Prince, the Police en Popmelodieën die onmiddellijk in de hersenpan blijven rondgalmen. Vooral Prince lijkt de grote inspirator te zijn geweest. Een luchtige, funky pulse is de leidraad van een groot deel van de num-mers, zoals op de openingstrack ‘If I Never See You Again’, de sappige, erotische voorstellingen die door het nummer ‘Kiwi’ worden opgeroepen en het sexy, bluesy ‘Back At Your Door’, het afsluitende nummer van de plaat. Toch is ondanks de sterke invloed van de muziekgrootheid Prince duidelijk het eigen geluid van Maroon 5 terug te horen.

Natasha Bedingfield - N.B.Door Deirdre Das

De tweede cd is voor veel artiesten een kruispunt: het definitief vastleggen van het succes of het roemloos wegzakken in het B-circuit. Natasha Bedingfield heeft bijna dezelfde cd gemaakt als de eerste. Slecht is het niet. Het album begint zelfs uitermate

sterk. Maar zal dit haar carrière verder helpen? In ieder geval verdient ze hierna nog wel één poging om met iets nieuws te komen. De eerste cd van de Britse pop-prinses is verfrissend en origineel. Uitermate vrolijk, springerig en afwisselend. Hier en daar een gitaarsolo, daar een dancebeat en nog een scratch om het af te maken. Wat vooral opvalt zijn de lieve teksten over hoe verliefd ze was en dat haar leven als een leeg blaadje was. De roze bril is nog niet verdwenen, want op deze cd roept ze misschien niet I love you, I love you, I love you! Maar wel: I wanna have your babies! En I have so much love for you!

Je moet ervan houden, maar vrolijk word je er wel van. De openingstrack is opzwepend en meteen een oproep aan alle vrouwen dat zij net zo goed de eerste stap kunnen zetten als mannen. How do you do?! Bedingfield heeft onmiskenbaar een enorme uitstraling en een fijne stem om naar te luisteren. Tegen het einde verzanden de tracks in veel van hetzelfde. De blon-dine is gewoon doorgegaan waar de vorige cd stopte. Benieuwd waar ze volgende keer mee komt.

Black Snake MoanDoor Ester Westerhuis

Seks tussen Justin Timber-lake en Christina Ricci. Daar opent Black Snake Moan mee. Maar denk je dat het hier om een pril liefdeskop-pel gaat dan heb je het mis, want zodra haar vriendje Ronnie (Timberlake) weg is om het Amerikaanse leger te dienen wordt Rae (Ricci) hard genomen door de plaatselijke pooier. De regis-seur laat er geen gras over groeien en het is voor de kijker al snel duidelijk: Rae

is een nymfomane.Samuel L. Jackson speelt de rol van Lazarus Woods, een plaatselijke boer en blueslegende. In een mooier verleden was hij getrouwd en bezocht hij elke zondag braaf de kerk. Wanneer zijn vrouw hem vertelt dat ze niet meer van hem houdt en er vandoor gaat met zijn broer, lijkt zijn levenslust opslag verdwenen. Een nieuw doel lijkt hij pas weer te vinden wanneer Rae in zijn leven komt.

Lazarus vindt de halfnaakte en in elkaar geslagen Rae naast de weg en neemt haar zorg op zich. IJlend van de koorts en getergd door visioenen over het seksuele misbruik in haar verleden rent Rae ’s nachts telkens het huis uit en de groentetuin van Woods in. Praten blijkt zinloos, en hardere maatregelen worden getroffen om Rae te temmen. Een twintig kilo zware ketting wordt uit de schuur gehaald en Rae wordt als een hond vast-gelegd. Hij zweert bij God dat hij haar pas laat gaan als ze genezen is; ‘God put you on my path and I am to cure you from your wickedness’.

Geen ander dan Samuel L. Jackson had beter de rol van Lazarus kunnen vertolken. Het sarcasme, maar ook de vriendelijkheid die Jackson in bijna elke rol neerlegt, past ook hier perfect in het plaatje. De voorheen nog onbekende muzikale kwaliteiten van de acteur worden prachtig neergezet. En de scènes waarin hij zijn gitaar pakt en de blues begint te zingen zijn dan ook een ware traktatie voor de kijker.

Het lijkt erop dat Ricci wat meer tijd nodig had om in haar rol te komen. In het eerste half uur van de film weet ze haar rol als nymfomane nog niet heel geloofwaardig te brengen. Pas later, als haar personage meer doet dan mannen bespringen, krijgt ze de kans om een overtuigend plaatje neer te zetten van een door het leven geharde jonge vrouw. Een storend aspect, maar daar zullen de meningen zeker over verdeeld zijn, is dat Ricci de eerste drie kwartier van de film in haar ondergoed rondloopt. Het is niet zozeer het naakt dat stoort, als wel de ongeloofwaardigheid. De godvrezende Lazarus doet er namelijk wel erg lang over voor hij beseft dat dit meisje wel een wat meer verhullende outfit kan gebruiken.

Geschreven en geregisseerd door Craig Brewer zal deze film er eentje zijn die in 2007 niet onbesproken aan ons voorbij zal gaan. De sfeervolle beelden van een Zuid-Amerikaans dorp en de ruwheid die wordt afgewisseld door emotionele als wel humoristische situaties maken deze film een bijzondere vertoning.

The DepartedDoor Pieter Vissser

Een topcast, Martin Scorcese aan het roer en een gouden beeldje bij de Oscars. Dat moet haast wel ga-rant staan voor een topper. The De-parted is dat dan ook. Een film met een verhaal dat geweldig in elkaar steekt, op de juiste momenten de verschillende personages belicht en zulke goede acteerprestaties neerzet dat je aan de buis genageld blijft. Het enige dat de pret nog

enigszins kan drukken is het wat gemaakte accent dat door de verschillende acteurs gesproken wordt. Jack Nicholson (de maffiabaas) heeft hier blijkbaar schijt aan en zet tevens een weergaloze, koele en meedogen-loze maffiabaas neer. De film draait om twee agenten, waarvan de ene infiltreert in de maffiawereld om Frank Costello (Nicholson) te ontmaskeren. De andere agent, praktisch de zoon van Costello, is ook aangesteld om de maffiabaas op te pakken, maar is in werkelijk-heid de mol die voor de maffia werkt. Een beetje een ingewikkelde omschrijving, maar één die precies bij de film past. Ingewikkeld is deze namelijk doordat je heen en weer geslingerd wordt tussen de verschillende per-sonages. Hierdoor vraag je je vooral aan het begin en einde van de film steeds af wie nu wie is en wie voor wie werkt. Als zoiets zelfs aan het einde van de film de gemoederen bezig blijft houden, moet deze wel geniaal zijn. De film is dan ook onderhoudend, spannend, enerverend en verassend tot het eind. Het lijkt in eerste instantie weer een film zoals velen in dit genre. Toch is deze beter dan de rest. Of dit nu komt door Jack Nicholson, Scorcese, Di Caprio of Matt Damon, die allemaal fantastisch acteren, maakt dan niet eens meer uit. Een reden om de film niet te gaan zien is er dus niet, behalve dan dat hij al zijn voorgangers doet vergeten.

BobbyDoor Deirdre Das

Een moord op een politicus heeft veel impact, ook vele jaren later nog. Dat blijkt wel uit de enorme sterrencast die mee wilde werken aan een film over de moord op Bobby Kennedy. De film is geba-seerd op een waargebeurd feit. Bobby Kennedy werd vermoord in de keuken van het Ambassador Hotel op 6 juni 1968, de avond dat hij zou worden gekozen tot demo-

cratische presidentskandidaat. De film volgt de bele-venissen van 22 personen die die bewuste dag aanwezig zijn in het hotel: hotelpersoneel, campag-nemedewerkers van Kennedy en gasten. Terwijl de portier een potje schaak speelt, trippen twee campag-nemedewerkers op LSD en drinkt nachtclubzangeres Virginia Fallon de ene na de andere borrel. Allemaal losstaande verhaallijnen die samenkomen op het mo-ment van de moord. Met historische beelden wordt de hele jaren zestig sfeer teruggehaald. Bovendien zien alle acteurs en vooral actrices er beeldschoon uit in hun sixties kleding met veel haar en felle kleuren. De line-up van acteurs en actrices als Anthony Hopkins, Sharon Stone, Demi Moore, Christian Slater, Helen Hunt en vele anderen zorgt voor een knap staaltje acteerwerk. De losstaande verhalen zijn bovendien zo in elkaar verweven, dat je ademloos blijft kijken en meeleeft met de jonge Diane (Lindsay Lohan), die gaat trouwen met een vriend om te voorkomen dat hij moet vechten in Vietnam en Miriam de kapster (Sharon Stone), die erachter komt dat haar man haar bedriegt.De film is zo knap gemaakt dat we voor lief nemen dat Bobby Kennedy wordt neergezet als een heilige die in zijn leven niets dan goeds heeft gedaan. Of zoals een van de personages zegt: ‘Martin Luther King is dood, maar gelukkig hebben we Bobby nog.’ Verwacht in deze film geen complotverhalen over de moord of een reconstructie hoe de moord precies werd gepleegd. Wel een psychologisch drama dat meer over het leven gaat dan over de dood.

v

Recensies

CD Film DVDIn samenwerking met videotheek Sleaze

12 Groninger Studentenkrant Nadruk

Uit

ladd

erD

oor

Piet

er V

isse

r

Het statige Feithhuis roept bij binnenkomst hoge verwachtin-gen op. De sfeer is er klassiek en helder, net als de gerechten. Ge-lukkig blijken de kroonluchters perfect te combineren met de goede wijnen en de zachte smaak van de geitenkaasjes net zo zeer met de zoete kaneelsaus.

‘t Feithhuis is een groot restaurant, opgebouwd uit verschillende delen. Die ruimtes zijn allemaal via doorkijkjes met elkaar verbonden en het gebouw ver-rast telkens weer. Zo blijkt er nog een balkon te zijn aan de voorzijde en een genoeglijk terras achter. In het gebouw zelf is er een ‘grillrestaurant’, gevestigd in een nagebouwd Zwitsers chalet en een ‘stadscafé’. De zalen bovenin worden ook veel gebruikt voor gezelschappen; wanneer we aankomen daalt er net een bruid met haar gevolg de trappen af.

In het stadscafé, waar wij eten, hanteert men een Franse kaart. De voorgerechten, van zo’n zeven euro vijfentwintig, zijn allemaal erg geslaagd. We smullen van de garnalenspies, die wordt geserveerd met een heerlijke spinazie-speksalade. Ook de carpaccio met parmezaan is prima, al is de smaak wat voorspelbaar. Het enige voorgerecht dat tegenvalt is de ‘vitello tonato’, een terrine van kalfsfricandeau en tonijn. De smaak van kalfsvlees wordt volledig weggecijferd door de wat waterige tonijn. Over de hoofdgerechten wordt positief geoordeeld. Al is de morilles-madeira-saus iets aangebrand, de entrecôte waar hij bij hoort is erg lekker. Ook de parelhoenfilet met knol- en wortelgroenten en salie-balsamicosaus is een succes. Verrassend is dat de varkenshaas verpakt is in blader-deeg en dat de frites worden geserveerd in minipunt-zakjes. Voor vijftien euro vijfenzeventig worden de verwachtingen goed waargemaakt. Aan een toetje wagen we ons niet meer; de maaltijden vullen prima en echt studentikoos geprijsd zijn de gerechten nou ook weer niet. Wel blijven we nog even hangen achter cappuccino’s met veel schuim, zodat we met charmante melksnorren de rekening betalen. Vrolijk verlaten we de plek waar ooit het adellijke geslacht Feith zelf woonde, na even gesmuld te heb-ben van de luxe om ons heen en op ons bord.

Feithelijk heerlijkSK

pade

Zaterdag 2 Juni: Groverpop, Groninger Popprijs. Het Viadukt

Zondag 3 Juni: Rabo Streetball Tour Groningen, Grote Markt, 10:00

Woensdag 6 Juni: Dag van de architectuur, openstelling diverse gebouwen.

Donderdag 7 Juni: City Beach! Tour Groningen, strandsport, Grote Markt.

Vrijdag 8 Juni: Before The Fame Awards, Simplon, 21:00

Zaterdag 9 Juni: World on Wheels, Stadspark, skeelerwedstrijden en demonstraties, 17:00

Zondag 10 Juni: Sterrenbos Live, Sterrenbos, diverse optredens. 15:00

Maandag 11 Juni: New York Comes to Groningen, concert Veemarkt-straat, 14.00

Dinsdag 12 Juni: Voetbalmarathon: Kick Racism, Grote Markt, 20:00

Woensdag 13 Juni: EK -21 Voetbal, Nederland-Portugal, Euroborg, 20:45

Donderdag 14 Juni: Movin Out, Musical/Theater, Huize Maas.

Vrijdag 15 Juni: Swingnight, Platformtheater, 23:00 Zaterdag 16 Juni: Groninger Filmfestival, Images.

Zondag 17 Juni: Talent Fever ‘City of Talents’, Grote Markt/Vismarkt, 13:00

Maandag 18 Juni: New York comes to Groningen, concert David Berk-man, Veemarktstraat

Dinsdag 19 Juni: Boeddhisme voor Drukbezette Mensen, Schim-melpenninck Huys, 19:30

Woensdag 20 Juni: Murphy’s Quiz Night, Café De Toeter, 20:00

Donderdag 21 Juni: The Cheaters, Vera

Vrijdag 22 Juni: Finale Groninger Popprijs

Zaterdag 23 Juni: Finale EK -21 voetbal, Euroborg, 20:45

Zondag 24 Juni: Comfort Zone (Jazz), Buckshot Café , 16:30

Dinsdag 26 Juni: Roel Tempelaar, Huis de Beurs, 17:00

Woensdag 27 Juni: Joan As Police Woman

Donderdag 28 Juni: Open Blues Sessies, Buckshot Café, 21:00

Juni Lief dagboek, Zaterdag 5 mei.

Bevrijdingsdag. Met een wisselende groep vrienden naar het Bevrijdings-festival geweest in het Stadspark. ‘s Middags onder andere genoten van het Nederlandse Levensliedduo Christian en Diane, die volgens het programma houden van elkaar en het Levenslied.

‘s Avond gestaan bij de Technotent, alwaar aardig wat bezoekers disco-biscuitjes moeten hebben gehad. Een andere verklaring waarom een volwas-sen kerel een uur lang halfnaakt als een bezetene staat te dansen kan er niet zijn.

Dinsdag 15 mei.

Met trainen knie verrekt, tegenstander gaf er een harde trap op. Mijn trainer reageerde stoïcijns: ‘Rust nemen en daarna de spieren om je knie trainen

zodat ze sterker worden. En nu heb je tenminste een geldig excuus om bij vrouwen in bed geen fluit te hoeven uitvoeren.’

Donderdag 18 mei.

Lees op www.nieuwnieuws.nl dat in Groningen men het dikst is. De man weegt gemiddeld 86 kilo, de vrouw gemiddeld 87 kilo! Als je even op de meikermis rondloopt kun je zien dat dit nieuwsberichtje redelijk klopt. Zal blij zijn als de kermis weer is vertrokken.

Zaterdag 26 mei.

Kamer helemaal uitgemest en op orde gebracht om effectiever te kunnen studeren. Kwam een aantal condooms tegen die allang over datum waren. Me voorgenomen betere prioriteiten te stellen.

Bart Jan Teunisse

Teks

t: R

oza

Frer

iks

Foto

Jan

Luu

rsem

a

Dit was het nieuws

U-raad verkiezingen verlopen rustiger dan gedacht.