Samen – een eilandervaring?

In Zuid-Afrika neemt de polarisatie toe. Vijftien jaar geleden bleek de droom van samen in harmonie in

hetzelfde land te kunnen wonen, even waar te worden. De nazaten van de Europeanen, de Afrikanen,

de Indiërs, de Aziaten, alle huidskleuren die er in dit land rondlopen. Een regenboognatie, zoals het

genoemd werd. Anno 2010 lijkt daar niet veel van over te zijn. De polarisatie neemt toe, niet alleen

tussen blank en zwart, ook tussen de zwarte autochtonen en allochtonen – de miljoenen vluchtelingen

uit andere Afrikalanden zoals Zimbabwe. Daarbij komt dat de politiek momenteel ook niet het samen

gevoel versterkt. Omdat het regerende ANC partij veel kritiek krijgt – de zogenaamde service delivery

protests – probeert ze haar imago op te poetsen met goedkope politiekerij. Ze spelen de rassenkaart. In

het verleden kon het ANC nog campagne voeren door zich te profileren als de partij voor de armen – in

de apartheidstijd waren de zwarten overwegend arm en de blanken rijk. Nu lukt dat niet meer, want er

zijn nu veel rijke zwarten. En vooral de ANC-top heeft zichzelf mateloos verrijkt. Blijft nu over

(goedkope) campagne te voeren met de rassenkaart, door zwart tegenover blank op te hitsen. Oude

liedjies uit de struggle worden weer uit de kast gehaald, zoals het liedjie Shoot the boer:

Schiet, schiet...

Moeder, sta me toe,

O moeder, sta me toe,

Een blanke boer dood te schieten

Schiet, schiet...

De lafaards zijn bang,

Schiet, schiet...

Vijftien jaar geleden werd besloten samen een nieuwe toekomst te bouwen. Gebeurtenissen, woorden

en liedjes die andere bevolkingsgroepen kwetsen, zouden voortaan achterwege gelaten worden.

Gedurende de afgelopen vijftien jaar heeft de Here het zendingswerk in Zuid-Afrika enorm gezegend.

Momenteel zijn er acht zendelingen in de Free Reformed Churches aan het werk. Zwart, bruin en blank

werken samen aan de grote zendingsopdracht. In het kerkverband functioneren zwart, bruin en blank

samen. Ik ken geen ander kerkverband in de wereld waar er zoveel verschillen zijn in taal, cultuur, en

ethniciteit, maar waar men toch intensief samenwerkt.

Maar begint deze samenwerking nu hoe langer hoe meer een eilandervaring te worden? Laten we

bidden dat Zuid-Afrika niet de kant van Zimbabwe opgaat, maar dat de samenwerking die de kerk

demonstreert ook steeds meer zichtbaar mag worden in de samenleving.

Ds. P.G. Boon is zendeling in Soshanguve, Zuid-Afrika