Welkom terug bij de WRRL. Allereerst wil ik jullie bedanken voor alle lieve, positieve berichtjes.De vorige keer konden jullie zien hoe Levi over het strand zwerft en terugdenkt aan zijn studententijd die hij samen met Tara, Justin en Sandra heeft doorgebracht. De update eindigde met een mysterieuze vrouw die tegen Levi praat wanneer hij slaapt op het strand.

Nu Levi had bekend dat hij verliefd was op Tara, waren de twee tortelduifjes onafscheidelijk. Tijdens het studeren door waren ze daarom ook vaak samen te vinden.

Het zou niet lang meer duren voor ze aan hun laatste semester zouden beginnen en daarom werd er hard gewerkt aan de papers en de opdrachten die ze kregen.

Gelukkig was er tijdens het studeren door nog genoeg tijd voor wat romantiek. Niet alleen Levi en Tara waren heel erg gelukkig, maar tussen en Justin en Sandra kon de liefde ook niet op.

Levi werkte in zijn vrije tijd ook nog steeds in het kleine cafetaria in het studentenhuis. Veel studenten waren nog steeds blij dat Levi kookte, want zijn eten was toch veel beter dan dat van de kok.

‘Daar is mijn favoriete kok.’ lachte Tara en ze sloeg haar handen om zijn nek. Ze wist dat Levi dit liever niet wilde nu hij aan het werk was, maar ze kon er niets aan doen. Haar liefde was te groot om te negeren.

Levi lachte ook, maar toen hij zich omdraaide was zijn gezicht weer serieus. ‘Tara, je weet dat ik dat liever niet wil als ik aan het werk ben. Ik wil me graag kunnen concentreren zodat er niets aanbrand.’ zei hij.

Tara grijnsde. ‘Dat is niet mijn bedoeling.’ zei ze en drukte een kus op zijn wang. ‘Als je klaar bent, kom je dan naar boven?’ Levi knikte en Tara liep naar boven terwijl Levi haar nakeek.

Na zijn dienst kleedde Levi zich om en voegde zich bij zijn vrienden aan de speeltafel. Zoals altijd ging hij helemaal op in het spelletje. Met een geconcentreerd gezicht legt hij het stokje op de stapel.

‘Het gaat je toch niet lukken.’ mompelde Justin en hij keek Levi uitdagend aan, maar die had alleen oog voor het spel. Voorzichtig boog hij zich over de stapel tot Justin in zijn ooghoek plotseling beweegt. Hij stoot met zijn voet tegen de tafelpoot en de stapel valt om.

‘Volgens mij is dit de eerste keer dat Levi verloren heeft.’ lachte Justin. De andere lachte mee, maar Levi zuchtte. ‘Je lijkt Marjolein wel, die vond dat ook altijd zo leuk.’

Plots werd het stil aan tafel. Justins mond viel open en Sandra en Tara keken hem met grote ogen aan. ‘Marjolein?’ zei Tara vragend.

Levi knikte. ‘Mijn zus.’ legde hij uit. ‘Marjolein vond het ook leuk om mij af te leiden van het spel. Ik weet nog goed dat ik dan altijd heel kwaad op haar was.’ zei hij en een lach verscheen op zijn gezicht.

Hij keek Justin aan. ‘Wat is er?’ vroeg hij. Justin haalde zijn schouders op. ‘Je hebt het nooit over je familie. Ik was gewoon verbaasd dat je er zo makkelijk over praat nu.’

De rest van de avond ging het niet meer over Marjolein of over het verleden van Levi, maar hij merkte dat hij het toch fijn vond om er even over te praten. Justin en Sandra gingen naar bed terwijl Tara en Levi nog even naar de kamer van Levi gingen.

Tara kroop bij Levi op schoot. ‘Ik was eerst bang dat Marjolein een of andere ex van je was, maar ik ben toch blij dat je over haar vertelt hebt.’ zei ze en ze drukte een kus op zijn lippen. Levi zei niets, maar hij keek haar enkel aan. Het voelde goed om zo met haar te zitten.

Tara drukte hem een stukje achterover en ze kuste hem. Levi duwde haar zachtjes van zich af. ‘Ik moet nog even studeren.’ zei hij en Tara knikte teleurgesteld. ‘Ik ga naar bed. Tot morgen.’ mompelde ze en ze liep de kamer uit.

Levi zuchtte en liet zich op zijn bed vallen. Hij pakte een van zijn boeken van het nachtkastje en begon te lezen. Zijn gedachten waren niet bij het boek en hij had geen idee wat hij las, maar dat maakte hem niet uit.

De volgende ochtend zat het viertal samen aan het ontbijt. Ze hadden over een uur hun een na laatste examen en de zenuwen waren duidelijk aanwezig.

Gelukkig kwam alles weer goed en een paar uur later stonden ze alle vier met een tien op zak weer voor het studentenhuis. Hun laatste semester was nu aangebroken.

Dat betekende dat er weer hard geblokt moest worden. Tara en Levi waren vaak samen te vinden. Ze hadden dezelfde specialisatie en dat maakte het studeren samen veel gemakkelijker. Natuurlijk moest Levi ook nog af en toe werken en dan studeerde Tara vaak alleen.

Vaak waren de studenten nog tot diep in de nacht bezig met hun schoolwerk. Niet alleen met de papers en de studieboeken die ze moesten lezen, maar ook met de opdrachten die ze moesten maken.

Tot slot waren er ook nog de colleges die gevolgd moesten worden. Sommigen leerden het nooit en kwamen in hun laatste jaar nog regelmatig te laat. Gelukkig waren er ook studenten die altijd netjes op tijd waren.

Uiteindelijk was er ook in het laatste jaar nog genoeg tijd om van elkaar te genieten. ‘Ik moet nu echt gaan, Justin.’ fluisterde Sandra tussen twee zoenen door, maar Justin schudde zijn hoofd en boog zich weer naar haar toe.

‘Ehm, kan dat misschien ergens anders. Er zijn hier ook nog studenten die gewoon willen studeren voor hun eindexamen.’ mopperde een student die langs liep.

Sandra liet Justin los, maar Justin grijnsde. ‘Dat kan geregeld worden.’ zei hij en hij tilde haar op. Sandra slaakte een klein gilletje. ‘Gek, zet me neer.’ lachte ze.

Justin duwde de deur van de kamer van Sandra open. ‘Wat u wilt, majesteit.’ zei hij en hij legde haar op haar bed. ‘Wat is hier eigenlijk de bedoeling van?’ vroeg Sandra en ze keek Justin vragend aan.

Justin grijnsde. ‘Dit.’ zei hij en hij kroop op het bed. Sandra bleef ademloos liggen terwijl hij dichterbij kwam. Uiteindelijk kuste hij haar in haar nek en ze liet haar ingehouden adem ontsnappen. ‘Ik hou van je.’ fluisterde ze, maar meer woorden waren niet nodig.

Tara liep op de verdieping daarboven. ‘Ben je nu nog steeds aan het studeren? Er is hier niemand die zoveel gestudeerd heeft als jij. Als je geen tien haalt weet ik het ook niet meer.’

Ze liep naar hem toe en trok het boek uit zijn handen. ‘Er zijn veel leukere dingen die we kunnen doen.’ fluisterde ze en ze ging op zijn schoot zitten. Levi slikte en keek haar niet aan.

Tara duwde zijn hoofd voorzichtig omhoog zodat hij haar aankeek. Hij kon het niet. Tara boog zich naar hem toe en drukte een kus op zijn wang. Daarna een op zijn neus.

Voor ze zijn lippen kon kussen duwde hij haar zachtjes van zich af. ‘Ik ga naar bed.’ zei hij en hij liep snel naar zijn kamer, Tara verbijsterd achterlatend.

Hij liet zich op zijn bank vallen. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Hij kon geen relatie hebben met Tara als zij niet wist wie hij was, wie hij echt was. Hij kon zich niet langer verbergen achter zijn masker.

Hij kon niet tegen haar liegen en toch het gelukkige stel spelen. Hij moest haar vertellen wie hij werkelijk was, hij moest haar vertellen over zijn verleden. Maar hoe vertel je zoiets? Tara zou net als hij en zijn familie haar hele leven achterom moeten kijken. Het zou alles veranderen.

De volgende ochtend zaten Levi, Tara, Justin en Sandra samen aan het ontbijt. Levi voelde zich wat ongemakkelijk met Tara naast zich. Ze was niet meer over de avond ervoor begonnen, maar hij wist dat ze vragen had.

Ze deed wel heel vrolijk, maar Levi wist dat ze graag wilde weten waarom hij gisteren zo afstandelijk deed. ‘Wat vind jij, Levi?’ vroeg ze en ze keek hem vragend aan.

‘Eh…’ Hij was er met zijn hoofd niet bij en hij had geen idee waar het gesprek over ging. Hij zocht in zijn hoofd naar iets wat hij had opgevangen, maar hij kon niets bedenken.’

‘Ik vind het wel een goed idee. We hebben wel een vakantie verdient na al dat studeren en Twikki eiland is een prachtige plek.’ zei Justin en hij knipoogde naar Levi. Levi knikte. ‘Dat vind ik ook.’ zei hij.

Sandra knikte goedkeurend. ‘Dan wordt het Twikki eiland. Misschien kunnen we later nog eens naar Drie meren.’ zei ze en keek naar Tara. Die knikte, maar Levi zag dat het niet van harte ging.

Ze bespraken nog een paar details over hun reis en Levi probeerde zijn aandacht erbij te houden. Twikki zou een goede plek kunnen zijn om Tara de waarheid te vertellen, maar voor het zover was moest hij zijn eindexamen eerst nog halen.

Gelukkig hoefde hij zich daar verder geen zorgen meer over te maken. Ze haalden opnieuw alle vier een tien en dat betekende dat ze binnenkort naar Twikki eiland zouden gaan. Levi twijfelde nog of hij heel blij of heel bang moest zijn.

‘Word eens water, jongen.’ Een vriendelijke, maar dwingende stem laat Levi zijn ogen openen. Het eerste wat hij ziet is de blauwe hemel die boven het strand staat. Verbaasd kijkt hij naar het zand onder zijn hand en dan pas weet hij waar hij is.

Hij duwt zichzelf omhoog. ‘Dat werd wel eens tijd.’ mompelt de man. Levi negeert hem en wrijft de slaap uit zijn ogen. Hij kijkt om zich heen. Het moet nog vroeg in de ochtend zijn.

Nu pas herinnert hij zich zijn droom weer. Zijn hele studententijd heeft hij in een paar uur opnieuw beleeft. De man achter hem kucht zachtjes en Levi draait zich uit beleefdheid naar hem toe.

‘Wat doe je hier zo alleen op het strand?’ vraagt de man nieuwsgierig. Levi kijkt naar het zand. ‘Ik eh…’ hij besluit gewoon de waarheid te vertellen. ‘Ik liep langs het water en toen stapte ik in een stuk glas.’ zegt hij en wijst naar zijn voet waar nog steeds bloed op zit. ‘Ik moet in slaap gevallen zijn.’

‘Dat ziet er niet goed uit.’ mompelt de man. ‘Daar moet je iemand naar laten kijken.’ Levi haalt zijn schouders op. ‘Het gaat best.’ zegt hij en gaat staan. Zodra zijn voet het zand raakt, voelt hij een scherpe pijn door zijn hele lichaam. De man schudt zijn hoofd. ‘Ik weet wel iemand, maar ik zal me eerst voorstellen. Ik ben Carlos Koeman.’ ‘Levi Wander.’ antwoordt Levi.

Een klein half uurtje later staat Levi naast Carlos voor een klein appartementencomplex. Carlos moest even aandringen, maar uiteindelijk liep Levi toch met hem mee. Zijn voet doet nog steeds pijn, maar het wordt al minder.

Carlos belt aan en na een paar tellen gaat de deur open. Een vrouw met zwart haar verschijnt in de deuropening. ‘Carlos, wat een verrassing.’ zegt ze een beetje verbaasd. Carlos lacht. ‘Ik had eerder langs moeten komen, maar je weet hoe het gaat.’

De vrouw knikt. ‘En wie is dit?’ vraagt ze en ze knikt naar Levi. Levi steekt zijn hand uit. ‘Levi Wander.’ stelt hij zich voor. De vrouw neemt zijn hand aan. ‘Vivian Epema.’ zegt ze en ze neemt hem onderzoekend op. Haar blik blijft op zijn voet hangen. ‘Kom snel binnen!’

Vivian duwt hem in de richting van de bank en Levi gaat gehoorzaam zitten. Een andere vrouw lacht vriendelijk naar hem. Het is een soort vrouw die Levi altijd had voorgesteld als een engel. Haar gezicht straalt vriendelijkheid uit en wordt door haar zwarte haar omlijst.

Vivian loopt weg bij de bank en kijkt over haar schouder. ‘Sam, misschien kan jij even naar zijn voet kijken. Het ziet er niet goed uit.’ zegt ze en loopt dan weg.

De vrouw die blijkbaar Sam heet laat zich van de bank glijden en buigt zich over de voet van Levi. ‘Dat ziet er inderdaad niet zo best uit. Het glas heeft redelijk diep in je voet gesneden, maar ik weet niet zeker of het een ader heeft geraakt.’ mompelt ze. Levi kijkt haar verbaasd aan.

‘Sam is arts en een heel goede ook.’ legt Carlos uit. Levi zou bijna vergeten dat hij er is. Hij heeft zich in de hoek van de kamer terug getrokken. ‘Er zijn wel meer goede artsen in Belladonnabaan.’ zegt Sam en Levi ziet dat ze een beetje bloost.

‘Ik zal het moeten ontsmeten en verbinden.’ zegt Sam en op dat moment komt Vivian de kamer binnen. ‘Hier is de verbanddoos. Ik heb hem echt al veel te lang niet gebruikt.’ zegt ze en ze geeft de doos aan Sam. Die opent hem meteen en begint aan de voet van Levi.

‘Vivian, kunnen wij even praten?’ vraagt Carlos en Vivian knikt. ‘Laten we even naar de keuken gaan dan kunnen we rustig praten.’ stelt ze voor. Carlos knikt en komt in beweging. Hij volgt Vivian richting de keuken.

Sam begint het bloed van de voet van Levi te vegen. Even kijkt ze verbaasd op, maar schudt dan haar hoofd en buigt zich weer voorover. ‘Sam dus?’ vraagt Levi en hij kijkt haar vriendelijk aan.

Sam kijkt op en lacht haar witte tanden bloot. ‘Eigenlijk Samantha, maar iedereen noemt me Sam.’ legt ze uit. Ze legt de laatste hand aan het verband en kijkt hem dan weer aan. ‘Ik denk dat het zo beter moet zijn. Je kan beter nog geen marathon lopen, maar het moet de pijn verzachten.’

Sam staat op en gaat weer op de bank zitten. ‘Bedankt.’ zegt Levi en hij kijkt haar dankbaar aan. Samantha knikt. ‘Ik ben blij dat ik kon helpen.’ Het blijft even stil tussen de twee tot Samantha vraagt: ‘Mag ik vragen wat je op het strand deed?’

Levi kijkt naar zijn handen. Tegen Sam wil hij eigenlijk niet liegen, maar hij kan ook niet vertellen wat er gebeurd is. ‘Ik had wat problemen met een vriendin en om rustig te worden liep ik over het strand.’ zegt hij en de leugen is niet eens zo heel groot.

Sam knikt. ‘Het strand kan erg ontspannend werken. De golven stralen rust uit.’ zegt ze. Levi lacht. Hij merkt dat hij Sam aardig vindt. Even lijkt hij alles met Tara te vergeten en alleen nog maar aan deze vrouw voor hem te denken.

‘Werk je allang als arts?’ vraagt Levi belangstellend. Sam knikt. ‘Al wel een tijdje. Na mijn studie vond ik al vrij snel een baan in het plaatselijke ziekenhuis.’ legt Sam uit en haar vriendelijke lach staat weer op haar gezicht.

Dan komen Vivian en Carlos de kamer weer inlopen. ‘Bedankt dat ik hier even mocht komen.’ zegt Levi en hij wil opstaan, maar Vivian gebaart dat hij moet gaan zitten. ‘Wacht nog even. We willen het even ergens met je over hebben.’

Levi gaat weer zitten en Carlos komt naast hem zitten. Vivian neemt het woord. ‘Carlos vertelde dat je net klaar bent met je studie en dat je nog geen huis hebt.’

Levi knikt. Even heeft hij spijt dat hij dit heeft vertelt. Hij had veel voorzichtiger moeten zijn, maar zijn hoofd kan op dit moment geen rust vinden. Alles wat er de afgelopen dagen is gebeurd blijft door zijn hoofd spoken.

Vivian gaat verder: ‘Als je wilt zou je hier kunnen komen wonen. Ik heb toch een kamer leeg staan en ik weet zeker dat Etsu het ook niet erg zal vinden.’ zegt ze en ze wijst naar het kleine meisje bij de speeltafel.

Levi moet moeite doen om zijn verbazing te verbergen. ‘Dat kan ik toch niet van je aannemen.’ zegt hij ontzet. Carlos lacht. ‘Wil je dan opnieuw over het strand gaan zwerven. Je hebt geluk gehad dat ik je vond tijdens het joggen, want ik denk niet dat iedereen zo aardig voor je zou zijn.’

‘Nonsens. Je kan hier gewoon komen wonen. Ik vind het wel gezellig om wat gezelschap te hebben en Etsu zal het ook leuk vinden om een man in huis te hebben.’ lacht Vivian. ‘Als je wil mag je gewoon een deel van de huur betalen.

Levi knikt aarzelend. Carlos springt op van de bank. ‘Dat is dan geregeld. Ik ga weer verder, want ik moet mijn rondje nog afmaken.’ zegt hij lachend en hij loopt naar de deur.

Ook Samantha staat op. ‘Ik moet ook maar eens gaan. Ik moet straks weer werken.’ zegt ze en ze kust Vivian op haar wang. ‘Tot ziens, Levi.’ zegt ze en ze loopt ook naar buiten.

Vivian en Levi blijven samen achter. ‘Ik zal je je kamer laten zien.’ zegt Vivian en Levi volgt haar. ‘Dit is dus de logeerkamer.’ zegt Vivian en ze klapt het tweepersoonsbed uit.

‘Echt heel erg bedankt dat ik hier mag logeren.’ zegt Levi. Vivian knikt. ‘Ik vind het echt niet erg. Het is lang geleden dat ik niet alleen met Etsu was. Je bent echt heel erg welkom hier.’

Levi en Vivian lopen weer terug naar de woonkamer. ‘Het is tijd dat jij naar bed gaat, jongedame.’ zegt Vivian en ze pakt het kleine meisje op. Levi volgt haar naar de kamer die duidelijk de kinderkamer is.

Vivian pakt de kleine, roze pyjama van de commode en ze kleedt Etsu om. Dan legt ze haar in het bedje. ‘Slaap lekker, schatje van me.’ fluistert ze en samen met Levi verlaat ze de kamer weer.

Levi gaat aan de tafel zitten en Vivian volgt zijn voorbeeld. Levi aarzelt even. ‘Vindt je man het wel goed dat ik hier logeer?’ vraagt hij na een paar seconden.

‘Ik heb al heel lang geen man meer. Etsu heeft haar vader nooit gekend. Hij ging vreemd en op de dag dat ik ontdekte dat ik zwanger was van Etsu ging hij op vakantie met zijn vriendin.’

Levi knikt. Hij kan zichzelf wel voor zijn kop slaan. Dit was weer geen goede vraag om te stellen. Zijn gedachten blijven maar door elkaar gaan en hij kan geen rust vinden. ‘Waar is hij nu?’

Vivian haalt haar schouders op. ‘Hij en zijn vriendin zijn nooit aangekomen in hun hotel. Ze zijn onderweg verongelukt en ze waren allebei op slag doodt.’ zegt ze zonder enige emotie te tonen.

‘Het spijt me voor je.’ zegt Levi zacht. Vivian haalt haar schouder op. ‘Het is intussen al een paar jaar geleden en als ik naar het gezichtje van Etsu kijk vergeet ik alles. Het is zo’n lief meisje. Zij is de reden dat ik verder kan met mijn leven.’

‘Je hoeft je echt geen zorgen te maken. Je bent hier meer dan welkom. Nu we het er toch over hebben. Zou jij misschien even op Etsu willen passen? Dan kan ik even boodschappen doen voor het avondeten.’ zegt Vivian.

‘Ik ga wel, dan kan jij bij Etsu blijven. Ik moet toch nog wat mensen bezoeken.’ zegt Levi en hij schuift zijn stoel naar achteren. ‘Dank je.’ zegt Vivian dankbaar. ‘Het lijstje ligt al klaar in de keuken.’

Ergens anders in Belladonnabaan ligt Tara op haar bed. Ze moet toegeven dat ze de zachte kussens heeft gemist tijdens haar studietijd. Ze zucht en gaat rechtop zitten. Hoe heeft ze zich zo kunnen vergissen? Waarom heeft ze het toen niet gezien?

Het was ruim vier jaar geleden dat ze ‘s avonds achter de vleugel zat. Haar vader bleef maar aandringen dat ze wat vaker moest oefenen en hij ging achter haar staan om haar in de gaten te houden.

Levi stond voor de witte deur van het appartement. Hij twijfelde. Was dit wel zo’n goed idee? Waarom zou hij hem überhaupt helpen? Hij kende hem niet eens.

Hij schoof al zijn twijfels in één keer aan de kant. Hij moest het gewoon proberen. Zonder te aarzelen klopte hij twee keer op de deur. Hij voelde de zenuwen door zijn hele lichaam, maar hij bleef staan.

Het duurde een paar tellen, maar toen ging de deur open. Een man van middelbare leeftijd stond in de deuropening en keek hem vragend aan. ‘Eh, sorry dat ik u stuur. Ik ben Levi Wander.’ zei hij en stak zijn hand uit.

‘Armand De Bateau. Kom binnen.’ Levi knikte en deed een stap naar binnen. Armand sloot de deur en keek hem nogmaals vragend aan. ‘En wat brengt u hier, meneer Wander?’

‘Ik heb veel over u gehoord, Meneer De Bateau.’ begon Levi. ‘En het komt misschien heel brutaal over, maar ik ben opzoek naar een studieplek. Ik dacht dat u mij daar misschien bij kon helpen.’

Armand begon te lachen. ‘Je lef bevalt me wel.’ zei hij lachend en Levi keek hem hoopvol aan. ‘Zeg eens, Levi, waar zijn je ouders?’ vroeg Armand en hij keek hem weer serieus aan.

Levi slikte. Hier had hij niet op gerekend. ‘Eh, mijn ouders zijn een paar maanden geleden overleden, bij een brand. Alles wat we hadden is weg.’ loog hij. Dit verhaal had hij al vaker vertelt onderweg.

‘Dat spijt me voor je.’ zei Armand, duidelijk even ontdaan door het antwoord. ‘Heb je misschien wat papieren bij? Paspoort? Diploma’s?’ vroeg hij toen hij zich weer herstelt had. Levi schudde zijn hoofd. ‘Alles is verbrand.’

Tara zat nog steeds achter de vleugel. Haar vinger gingen steeds langzamer over de zwarte en witte toetsen. Ze hoorde haar vader zachtjes praten, maar kon net niet verstaan wat er gezegd werd.

Ze stond op van het kleine krukje en liet stilletjes naar de hal. Ze gluurde om het hoekje en toen zag ze hem. Haar hart bleef even stilstaan. Ze liep een paar stappen naar achteren en leunde tegen de muur. Hij zag haar niet, maar ze keek voorzichtig naar hem.

‘Ik zal kijken wat ik voor je kan doen, maar ik ben bang dat ik niet veel kan doen. Zonder documenten zal het moeilijk worden.’ hoorde ze haar vader zeggen. Hij schudde de hand van de jongen en hij liep de deur uit.

Haar vader draaide zich om en liep naar haar toe. Hij keek verbaasd op toen hij haar niet bij de piano aantrof. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg hij verbaasd. ‘Stond je ons nu af te luisteren?’

Tara negeerde de vraag van haar vader. Ze zette zich af tegen de muur en liep naar hem toe. ‘Ga je hem een studieplek geven?’ vroeg ze nieuwsgierig.

Armand haalde zijn schouders op. ‘Dat weet ik nog niet, maar volgens mij zijn dit jou zaken niet.’ zei hij streng. ‘Meneer Wander heeft mij gevraagd of ik hem aan een studieplek kon helpen en daar moet ik nog even over nadenken.

‘Oh, kom op, pap. Je doet net of hij een crimineel is. Hij zag eruit als een aardige jongen. Je kan hem toch best helpen. Je kan toch wel voor één keer een uitzondering maken.’ viel Tara hem in de reden.

‘Sinds wanneer ben jij zo begaan met de mensen?’ vroeg Armand cynisch. ‘Ik kan niet voor elke jongenman die hier langs komt zomaar alle regels omgooien.’

‘Waarom voor hem niet en voor mij wel?’ vroeg Tara. ‘Taartje, je weet best dat ik voor jou een uitzondering heb gemaakt omdat je mijn dochter bent. Ik weet dat jij mij niet teleur zult stellen.’ zei Armand.

‘En als je het nu voor mij doet? Als je hem voor mij nu een plekje geeft. In het studentenhuis is toch nog een kamer vrij.’ vroeg Tara met haar liefste gezicht. Armand zuchtte. ‘Vooruit dan maar. Ik zal mijn best doen.

Nu ziet ze pas in hoe stom ze is geweest. Ze staat op van haar bed en begint door de kamer te lopen. Plotseling blijft ze staan. Ze drukt zichzelf tegen de muur en spitst haar oren. Zou het kunnen? Ze opent de deur een klein stukje.

Ze hoort twee mannenstemmen in de woonkamer. Ze houdt haar adem in en luistert aandachtig naar de man. ‘Ik wil u heel erg bedanken voor deze kans, meneer De Bateau.’ hoort ze de stem van Levi zeggen.

‘Het is al goed jongen, ik ben blij dat ik iets voor je heb kunnen doen. Het is niet niets om op zo’n jonge leeftijd alles te verliezen.’ Levi knikt. ‘Het viel niet mee, maar met u hulp heb ik het toch allemaal weer op kunnen pakken.’

Tara voelt hoe haar bloed begint te koken. Ze opent de deur nog iets verder en ze glipt naar buiten. Bijna geruisloos laat ze zich op de bank vallen. De stemmen zijn nu veel duidelijker te horen.

‘Ik weet dat ik veel van u vraag, maar ik zou graag nog een verzoek willen doen.’ Tara knarste met haar tanden. Waar haalde hij het lef vandaan om dit allemaal van haar vader te vragen. Alsof hij nog niet genoeg mensen pijn had gedaan.

Ze hoort niets, maar ze weet dat haar vader knikt. Die arme man heeft geen idee wie hij voor zich heeft. ‘Ik weet dat u veel invloed heeft hier in de stad en ik vroeg me af of u misschien een baan voor me heeft.’

Armand begon te lachen. ‘Je weet wel hoe je zaken moet doen.’ Tara’s gezicht vertrekt opnieuw. Haar vader moest nog veel leren. Hoe kon hij in hemelsnaam op dit moment lachen?

‘Nou Levi Wander, ik zal kijken wat ik voor je kan doen. Ik heb je cijfers gezien en ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben. Ik denk dat wij wel zaken kunnen doen.’ zegt Armand als hij uitgelachen is.

‘Heel erg bedankt, meneer De Bateau.’ zegt Levi dankbaar. ‘U hebt me echt heel erg geholpen. Ik beloof dat ik u niet teleur zal stellen.’ Armand lacht opnieuw. ‘Ik zal eerst eens kijken of ik iets voor je heb.’

Levi en Armand nemen afscheid en zodra de deur in het slot valt, springt Tara op van de bank. ‘Je gaat hem toch niet serieus een baan aanbieden?’ zegt ze meteen.

Armand kijkt haar verbaasd aan. ‘Stond je ons nu alweer af te luisteren? Je weet dat dat heel onbeleefd is en dat ik dat liever niet wil hebben als het om zaken gaat.’ zegt hij.

Tara wuift het antwoord weg. ‘Je negeert mijn vraag. Ga je hem serieus een baan aanbieden?’ vraagt ze. Haar stem klinkt hard en ze voelt de woede door haar aderen stromen.

Armand kijkt haar nog steeds verbaasd aan. ‘Waarom niet? Het is een aardige jongen en hij heeft zichzelf wel bewezen op de universiteit. Waarom heb je zo’n hekel aan hem? Je wilde toch zo graag dat hij ging studeren?’

‘Dat is niet waar!’ roept Tara. Ze kan haar woede niet langer beheersen. ‘Levi Wander is een leugenaar en niet te vertrouwen! Je mag hem geen baan geven!’ schreeuwt ze.

‘Taartje, prinsesje, doe eens rustig. Zo ken ik je helemaal niet.’ zegt Armand. ‘Wat is er zo erg aan meneer Wander?’ vraagt hij verbaasd. ‘Je zult me eerst moeten vertellen wat er is voor ik een beslissing kan nemen.

Tara zucht. ‘Levi is niet te vertrouwen. Ik heb hem wat beter leren kennen en hij leeft samen met leugens.’ zegt ze al een stuk rustiger. ‘Je mag hem echt niet vertrouwen, papa. Ik wil niet dat hij je pijn doet.’ zegt ze met een zielig gezicht.

Armand zucht. ‘Als jij het zo zegt dan zal ik je maar geloven.’ zegt hij met tegenzin. ‘Maar hier is het laatste woord nog niet over gezegd, jongedame.’ zegt hij en hij loopt naar zijn werkkamer. Tara zucht van opluchting.

Levi staat intussen voor een ander appartementencomplex in Belladonnabaan. Hij kijkt veel meer uit naar dit bezoek dan het vorige. Hij drukt op de bel en wacht tot de deur open gaat.

Het duurt minstens een halve minuut voor de deur open gaat, maar dan staat zijn beste vriend in de deuropening. ‘Levi?’ vraagt hij verbaasd. ‘Hallo.’ zegt Levi en hij lacht.

‘Man, waar heb je al die tijd gezeten?’ zegt Justin zodra hij van de schok bekomen is. ‘Ik heb 2 weken geprobeerd om je te bereiken! Ik dacht dat je van de aardbodem verdwenen was!’

Levi lacht. ‘Misschien is het een goed idee als ik eerst binnen kom.’ stelt hij voor. Justin knikt en wijst naar de bank waar Sandra ook zit. Levi loopt naar binnen en gaat zitten op de andere bank.

‘Waar heb je in hemelsnaam de afgelopen weken gezeten?’ vraagt Sandra zodra hij zit. Levi lacht. ‘Ik kan merken dat jullie een stelletje zijn.’ zegt hij. ‘Je praat er omheen.’ zegt Justin streng.

Levi aarzelt even. Moet hij Justin wel de waarheid vertellen? ‘Ik ben met Tara op vakantie geweest, maar dat weten jullie.’ zegt hij. ‘Maar waarom zijn jullie eerder terug gekomen?’ vraagt Sandra. Levi antwoordt met een vraag: ‘Wat heeft Tara precies vertelt?’

‘Net zoveel als jij, helemaal niets dus.’ zegt Justin. ‘Ze heeft alleen gezegd dat het niet meer ging tussen jullie en dat ze daarom eerder terug is gekomen.’ zegt Justin. ‘Ik dacht dat jij ons meer kan vertellen.’

Levi schudt zijn hoofd. ‘Tara heeft gelijk. De rest is niet belangrijk.’ zegt hij. ‘Maar waar heb jij dan al die tijd gezeten?’ vraagt Justin, hij weet dat hij beter niet verder kan vragen over de vakantie. Levi haalt zijn schouders op. ‘Overal en nergens. Ik had tijd nodig om na te denken.’

‘Dus het is nu echt over tussen jou en Tara?’ vraagt Sandra en Levi knikt. ‘Het is beter zo.’ zegt hij. Justin haalt zijn schouders op. ‘Ik vond jullie erg leuk samen. Ik dacht echt dat het iets kon worden tussen jullie.’

Levi haalt zijn schouders op. ‘Hoe is het eigenlijk met jullie? Wat hebben jullie de laatste twee weken uitgespookt? Ben je nog ziek, Sandra?’ vraagt hij in één zin.

Sandra schudt haar hoofd en Justin begint te stralen. Hij slaat zijn armen om Sandra. ‘Wat is er?’ vraagt Levi verbaasd. ‘We weten nu waarom ik zo ziek was.’ zegt Sandra met een stralende lach. Ze stoot Justin aan. ‘We zijn zwanger.’ zegt die stralend.

Levi lacht. ‘Gefeliciteerd!’ zegt hij. Hij is opnieuw heel blij voor zijn beste vriend. Justin is echt gelukkig met Sandra. ‘Dat is echt geweldig nieuws!’ zegt hij.

Justin knikt. ‘We zijn er zelf ook heel blij mee. We willen nu zo snel mogelijk trouwen.’ zegt hij. Ze praten nog een tijdje over de bruiloft en de baby tot Justin vraagt: ‘Heb je al woonruimte gevonden?’

Levi knikt. ‘Ik kan voorlopig bij Vivian Epema logeren en ik ben net bij meneer De Bateau geweest om te vragen of hij een baan voor me heeft.’ Justin kijkt hem verbaasd aan. ‘Meneer De Bateau? Als in Armand De Bateau?’

Levi knikt. ‘Je kent hem toch wel? Het is…’ Justin valt hem in de reden. ‘Ja, ik weet wie hij is. Het is de vader van Tara.’ Nu is het de beurt aan Levi om verbaasd te zijn. ‘Dat wist ik helemaal niet.’ zegt hij.

‘Misschien was dat niet zo’n goed idee. Ik weet niet wat er tussen jou en Tara is gebeurd, maar ze was niet echt blij met je.’ zegt Justin en Levi zucht. ‘Denk je dat ze wat tegen haar vader heeft vertelt?’ Justin haalt zijn schouders op. ‘Ik weet het niet, maar ik twijfel of je een baan krijgt.’

Levi haalt zijn schouders op. ‘We zijn twee volwassen mensen, dit kunnen we toch wel op een andere manier oplossen. Ik denk trouwens dat ik moet gaan, ik moet nog boodschappen doen.’ zegt hij en staat op. ‘Fijn om je weer gezien te hebben.’ zegt hij en neemt afscheid van Justin en Sandra.

Een uur later staat Levi weer voor het appartement van Vivian. Hij heeft een grote zak met boodschappen in zijn hand en hij drukt op de bel. Het is intussen al donker geworden en de straatverlichting is aan.

Vivian opent de deur en ze laat Levi binnen. ‘Ik ben helemaal vergeten om je een sleutel te geven. Ik ben natuurlijk niet altijd thuis om de deur voor je open te maken.’ zegt ze en loopt naar het bureau.

Uit een van de laadjes haalt ze een sleutel. Ze geeft hem aan Levi en met de andere hand pakt de de zak met boodschappen over. ‘Ik ga koken, zou jij Etsu uit bed willen halen?’

Levi knikt en loopt naar de kleine kinderkamer. Hij haalt Etsu uit haar bedje en zet haar op het potje. Daarna neemt hij haar mee naar de woonkamer. Hij zet haar in de kinderstoel en geeft haar een bordje pap.

Op dat moment komt Vivian de kamer in met twee schaaltjes. ‘Hoe waren je bezoekjes?’ vraagt Vivian nadat het een paar minuten stil is geweest aan tafel.

Levi knikt. ‘Het was wel gezellig. Ik heb een oude vriend en zijn verloofde opgezocht.’ Vivian knikt goedkeurend. ‘Ken je nog meer mensen hier in de stad?’ vraagt ze. Levi schudt zijn hoofd, maar hij zegt niets. Vivian hoeft niet te weten van Tara.

Het blijft weer een tijdje stil. ‘Ik vergeet het bijna te vragen. Heb je zin om vanavond mee te gaan naar mijn werk? Ik heb een optreden hier in de stad.’ vraagt Vivian na een paar minuten.

‘Ik wil ook wel op Etsu passen.’ stelt Levi voor, maar Vivian schudt haar hoofd. ‘Dat is niet nodig, ik heb al een oppas geregeld. Ik had gisteren niet verwacht dat ik een logee zou krijgen.’ lacht ze.

Levi knikt. ‘Dan ga ik vanavond wel mee, dat lijkt me gezellig.’ Als ze allebei hun bord leeg hebben, staat Levi op. ‘Ik doe de afwas wel.’ zegt hij en Vivian staat ook op. ‘Dat is goed, dan ga ik me klaarmaken.’

Levi stapelt alle bordjes op en loopt naar de keuken. Hij laat de gootsteen vollopen en laat de vieze vaat in de gootsteen glijden. Als alles weer schoon is, zet hij alles terug in de kast.

Daarna pakt hij Etsu uit haar kinderstoel. ‘Ga je vanavond lief zijn voor de oppas?’ vraagt hij en Etsu kijkt hem met een lief gezichtje aan. ‘Nee?’ vraagt hij zogenaamd verbaasd en hij begint haar te kietelen.

Etsu schatert het uit en Levi kijkt vertederd naar haar kleine gezichtje totdat de bel gaat. ‘Eh, goede avond.’ zegt hij wanneer hij een man en een klein meisje voor de deur zit staan. ‘Tien!’ roept Etsu en ze steekt haar armpjes uit naar de man.

De man lacht. ‘Hoi meisje.’ Levi doet een stap naar achteren. ‘Kom binnen.’ Op dat moment komt ook Vivian uit haar slaapkamer. ‘Ik dacht al dat ik jullie hoorde.’ zegt ze.

‘Vivian!’ roept het voor Levi onbekende meisje en ze valt Vivian om de hals. ‘Ben je nu alweer gegroeid, Sassia?’ vraagt Vivian. Sassie knikt trots. ‘De juf zegt dat ik wel een halve centimeter groter ben geworden.’

Vivian lacht. ‘Dat is heel mooi.’ Dan buigt ze zich naar het meisje toe en fluistert iets in haar oor. ‘Echt? Voor mij?’ Vraagt ze en Vivian knikt. ‘Ga maar snel naar de keuken.’ Dat laat Sassie zich geen tweede keer zeggen. Ze sprint meteen naar de keuken.

‘Wat heb je gezegd?’ vraagt de man naast Levi. ‘Oh, alleen dat ik een zak chips voor haar in de keuken heb klaargelegd.’ zegt Vivian lachend. De man lacht ook. ‘Ik snap wel waarom ze het zo leuk vindt als ik hier kom oppassen.’

‘Je, eh, ziet er weer prachtig uit.’ zegt de man een beetje verlegen. Levi ziet dat de wangen van Vivian een beetje rood kleuren. ‘Eh, dankjewel.’ zegt ze zachtjes.

De man draait zich naar Levi toe. ‘Volgens mij hebben wij elkaar nog niet ontmoet.’ zegt hij en steekt zijn hand uit. ‘Tinus Ritsema.’ stelt hij zichzelf voor. Levi geeft Etsu aan Vivian en neemt de hand aan. ‘Levi Wander. Ik logeer hier.’

‘Dan zullen we elkaar vast nog wel vaker zien. Ik woon samen met Sassie hierboven.’ zegt Tinus. Levi knikt. Vivian geeft Etsu intussen een kusje. ‘Ga je lief zijn voor Tinus en Sassie?’ vraagt ze en Etsu knikt. ‘Dag mama.’ zegt ze.

Vivian zet Etsu bij haar speeltafel. ‘Tot straks.’ zegt ze, maar het meisje gaat al helemaal op in haar tekening. ‘Jullie weten waar alles staat, he?’ Doe alsof je thuis bent en als er iets is kan je me altijd bellen.’ zegt Vivian.

Tinus lacht. ‘Dat is goed. Gaan jullie maar, anders komen jullie nog te laat. Wij letten wel op Etsu.’ zegt hij en Vivian knikt. ‘Tot straks.’ roept ze nog en Levi volgt haar naar buiten.

Een kwartier later lopen Levi en Vivian een klein cafeetje binnen. Levi herkent de plek meteen, hier zat hij ongeveer 2 jaar geleden met Justin en Sandra. ‘Hee, Henk.’ begroet Vivian een man achter de bar.

‘Hee, Vivian.’ zegt de man die blijkbaar Henk heet. ‘Wie heb je meegenomen?’ vraagt hij verbaasd en wijst naar Levi. ‘Dit is Levi, hij logeert voorlopig bij mij.’ legt Vivian uit.

Ze draait zich naar Levi. ‘Ik moet me klaar gaan maken voor het optreden. Vermaak jij je hier even?’ vraagt ze. Ze wacht niet op antwoord, maar verdwijnt meteen richting het podium.

Levi kijkt haar even na. Hij is haar nog steeds heel erg dankbaar dat hij bij haar mag logeren. Hij zou niet weten waar hij anders naar toe zou moeten. Hij loopt naar de espressobar en bestelt een espresso bij Henk.

Hij drinkt zijn kopje leeg en kijkt het café rond. Het begint al aardig druk te worden en hij vraagt zich af of iedereen voor Vivian komt. Hij kan zich van de vorige keer herinneren dat ze mooi kon zingen. Hij nestelt zich in een van de stoel en wacht tot Vivian op komt.

Why would you wanna break a perfectly good heart

Why would you wanna take our love and tear it all apart now

Why would you wanna make the very first scarWhy would you wanna break a perfectly good

heart

Maybe I should've seen the sign, should've read the writing on the wall

And realized by the distance in your eyes that I would be the one to fall

No matter what you say, I still can't believeThat you would walk away

It don't make sense to me but

Why would you wanna break a perfectly good heart

Why would you wanna take our love and tear it all apart now

Why would you wanna make the very first scarWhy would you wanna break a perfectly good

heart

It's not unbroken anymoreHow do I get it back the way it was before

Why would you wanna break a perfectly good heart

Why would you wanna take our love and tear it all apart now

Why would you wanna make the very first scarWhy would you wanna break a perfectly good

heart

Why would you wanna break a perfectly good heart

Why would you wanna take our love and tear it all apart now

Why would you wanna make the very first scarWhy would you wanna break a perfectly good

heart

Vivian heeft net haar laatste zin gezongen en Levi staat op. Hij veegt de traan van zijn gezicht en loopt naar de deur. Hij moet hier weg, hij wil niet meer herinnert worden aan haar, aan alles wat er gebeurt is.

Hij belt een taxi en hij moet een paar minuten wachten. Ongeduldig loopt hij heen en weer. Hij kijkt niet naar de mensen om hem heen, hij wil even alleen zijn. Hij zucht opgelucht als de taxi de straat in komt rijden.

Een half uur later steekt hij de sleutel die hij die middag van Vivian heeft gekregen in het slot. Hij opent de deur en loopt zuchtend naar binnen.

‘Hee, nu al terug?’ vraagt Tinus verbaasd vanaf de bank. Levi gaat zitten en knikt. Hij was eigenlijk vergeten dat Tinus er nog was. Gelukkig is hij verdiept in zijn tvprogramma.

Tot zijn spijt pakt Tinus de afstandsbediening en drukt de tv uit. ‘Ik wil me er niet mee bemoeien, maar als je ergens mee zit wil ik je best helpen.’ zegt hij en kijkt Levi vriendelijk aan.

Levi schudt zijn hoofd. ‘Het is niets. Ik heb gewoon wat problemen met, eh, iemand.’ zegt hij en hij liegt niet eens. ‘Ik heb gewoon even wat tijd nodig om na te denken.’

Tinus knikt. ‘Die iemand is zeker je vriendin en omdat je wilde nadenken kwam je naar Belladonnabaan.’ zegt hij en Levi kijkt hem verbaasd aan. Hoe kon Tinus dit weten? Zou hij Tara kennen?

‘Eh, zoiets ja.’ zegt hij voorzichtig. Tinus lacht. ‘Ik snap je verbaasdheid. Ik weet niet om wie het gaat, maar mijn vriendin was voor mij ook de reden om hier naartoe te komen.’

‘Ze ging ervan door met een jongere en vooral rijkere man. Sassie en ik pasten niet meer in haar nieuwe leven. Ik moest vertrekken en Sassie meenemen. Het kleine meisje heeft haar moeder nooit gekend.’

Levi kijkt hem nog steeds verbaasd aan. Tinus staat op. ‘Ik ga maar. Sassie ligt al te slapen en nu jij er bent, is Etsu niet helemaal alleen meer. Succes nog.’ zegt hij en hij loopt weg.

Levi kijkt nog even bij Etsu, maar die ligt vredig te slapen in haar bedje. Dan loopt hij naar zijn slaapkamer. Hij trekt zijn pyjama aan en kruipt onder de dekens, moe van zijn eerste dag in Belladonnabaan.

Een week later werd Levi al vroeg wakker. Hij was intussen al aardig gewend in zijn nieuwe woonplaats en in zijn tijdelijke woning. Hij had Vivian de hele week al meerdere keren bedankt voor haar gastvrijheid.

Hij loopt naar de woonkamer en als hij naar de keuken wil gaan om ontbijt te maken, hoort hij een zacht gebrabbel uit de kamer van Etsu komen. ‘Wat ben jij weer vroeg wakker.’ zegt hij en hij haalt haar uit haar bedje.

Een half uur later is Etsu aangekleed en zit ze in haar kinderstoel te eten. Levi heeft intussen pannenkoeken gebakken. ‘Wat ruikt het hier lekker.’ merkt Vivian op als ze de kamer in komt.

‘Goedemorgen.’ zegt ze en ze schuift aan tafel. ‘Waar hebben we dit ontbijt aan te danken?’ vraagt ze terwijl ze begint te eten. Levi haalt zijn schouders op. ‘Ik ben jullie gewoon nog heel dankbaar dat ik hier mag logeren.’

‘Heb je nog plannen voor vandaag?’ vraagt Vivian en Levi knikt. ‘Het is vandaag de bruiloft van Justin en Sandra. Ik ben getuigen dus ik moet wel aanwezig zijn.’ zegt hij.

Daarom staat hij een uur later in zijn nette pak in de woonkamer van het appartement van Justin en Sandra. Justin wiebelt zenuwachtig op zijn benen. ‘Je hoeft echt niet bang te zijn. Ze houdt zielsveel van je.’

Justin knikt. ‘Weet ik wel.’ zegt hij. ‘Vind je het echt niet erg dat we Tara ook hebben gevraagd? Ik weet niet hoe het nu gaat tussen jullie.’ zegt Justin. Levi slikt even, maar hij schudt zijn hoofd.

‘Ik weet dat Tara een heel goede vriendin is van jullie allebei. Ik wil deze dag niet voor jullie verpesten en ik weet zeker dat Tara er net zo over denkt.’ zegt hij tegen zijn vriend.

Op dat moment klinken er zachte voetstappen op de trap. Levi draait zich om en slaat zijn ogen neer als hij ziet dat Tara onderaan de trap verschijnt. ‘Eh, Tara, zouden wij zo even kunnen praten?’ vraagt hij voorzichtig.

Tara knijpt haar ogen samen. ‘Wat mij betreft zijn we uitgesproken. Wij hebben genoeg gepraat.’ zegt ze nors. ‘Sandra komt er zo aan.’ zegt ze tegen Justin en ze loopt weg.

Levi kijkt naar de grond en voelt de hand van Justin op zijn schouder. Dan horen ze opnieuw voetstappen boven aan de trap. Justin’s mond valt letterlijk open wanneer hij Sandra ziet verschijnen.

Hij doet een paar stappen naar de trap en pakt haar hand. ‘Je ziet er prachtig uit.’ fluistert hij met een dikke stem. Sandra straalt. ‘Jij ook.’ fluistert ze terug.

De gasten verzamelen zich rond het koppel. Ze houden de bruiloft klein en alleen Levi, Tara, Marilou en Jamai zijn aanwezig, maar dat is genoeg. Ze willen het graag intiem houden. Om de buurt spreken ze de huwelijksbelofte uit.

Levi kan er niets aan doen, maar vanuit zijn ooghoek gluurt hij naar Tara. Ze kijkt strak voor zich uit en ze besteed geen aandacht aan hem. Hij wil het eigenlijk niet toegeven, maar dat doet hem pijn.

Hij dwingt zichzelf om zijn blik af te wenden en hij kijkt weer naar Justin en Sandra. ‘Dan zijn we nu officieel meneer en mevrouw Crone.’ zegt Justin en de omstanders beginnen te klappen.

Het kersverse bruidspaar kijkt elkaar liefdevol in de ogen en dan trekt Justin Sandra naar zich toe. Hij drukt zijn lippen op die van Sandra voor een lange, liefdevolle kus.

Wanneer Justin en Sandra elkaar los laten, stappen Levi en Jamai meteen naar voren om het paar te feliciteren. ‘Ik weet zeker dat jullie elkaar heel gelukkig gaan maken.’ fluistert Jamai Sandra in haar oor.

Jamai loopt naar zijn zoon om hem te feliciteren en Marilou loopt naar haar schoondochter. ‘Gefeliciteerd.’ zegt ze. ‘Jullie zijn echt voor elkaar gemaakt.’ Sandra bedankt haar, maar kijkt haar toch even verbaasd aan. Ze kan niet anders zeggen dan dat Marilou het meent.

Nadat het bruidspaar uitgebreid gefeliciteerd is door de aanwezige gasten, verzamelt iedereen zich in de keuken en de bruidstaart wordt aangesneden. Samen genieten ze van de taart en ze praten over gezellige dingen.

Als alle gasten weg zijn tilt Justin zijn vrouw op en hij draagt haar de trap op. ‘Gek, zet me neer.’ lacht Sandra, maar ze drukt zich tegen zijn warme, vertrouwde borstkas. ‘Je weet wat hier de vorige keer van is gekomen.’

Justin lacht en legt haar voorzichtig op het bed. ‘Dat weet ik inderdaad.’ zegt hij. ‘En dat beviel me eigenlijk heel goed.’ Sandra lacht en Justin gaat op het bed zitten. ‘Ik hou van je, voor altijd.’

Levi is intussen onderweg naar huis. Hij is al bijna bij het appartementencomplex als zijn telefoon gaat. ‘Met Levi Wander.’ zegt hij in de telefoon. ‘Meneer De Bateau, wat leuk om van u te horen.’

‘Dat is erg aardig van u.’ zegt hij, maar Armand onderbreekt hem. Levi’s gezicht betrekt steeds meer. ‘Dat begrijp ik. Dat is erg jammer. Ik snap dat u niet meer voor me kan doen. Heel erg bedankt voor u tijd.’ zegt hij en hij hangt op.

Een stuk minder vrolijk loopt hij richting het appartement. ‘Hee, hoe was het?’ vraagt Vivian zodra hij de sleutel in het slot stopt. Levi haalt zijn schouders op en loopt naar de bank.

Vivian komt naast hem zitten. ‘Was het niet gezellig?’ vraagt ze. Levi schudt zijn hoofd. ‘De bruiloft was heel erg gezellig.’ zegt hij. ‘Maar wat is er dan.’ Levi haalt zijn schouders weer op.

‘Ik heb je toch vertelt dat ik naar meneer De Bateau ben geweest?’ vraagt hij en Vivian knikt. ‘Op je eerste dag al.’ Levi knikt. ‘Ik heb hem toen gevraagd naar een baan en hij belde me net.’

Vivian knikt weer als aanmoediging. ‘Hij kan niets voor me doen.’ zegt Levi en hij kijkt naar zijn voeten. Vivian knikt meelevend. ‘Misschien vind je iets anders. Meneer De Bateau is echt niet de enige die hier iets te zeggen heeft.’

Levi kijkt haar aan. ‘Ik zou niet weten bij wie. Meneer De Bateau heeft zo ongeveer alles in deze stad in handen.’ Vivian klopt op zijn schouder. ‘Je vind wel iets, ik weet het zeker.’

De weken daarna zwerft Levi een beetje door de stad en door het huis. Hij doet elke dag de dagelijkse klusjes, maar ook dat gaat al snel vervelen. Bovendien kan hij niet de hele dag de afwas doen.

Hij is dan ook heel verbaasd wanneer op een ochtend als hij net het afwaswater heeft weggespoeld, zijn telefoon gaat. ‘Met Levi Wander.’ zegt hij verbaasd in de hoorn.

Verbaasd luistert hij naar de stem aan de andere kant van de lijn. ‘Eh, ja, dan heb ik wel tijd.’ zegt hij verbaasd. ‘Oké, dan zie ik u zo.’ zegt hij en hij hangt op.

Nog steeds wat verbluft loopt hij naar de woonkamer. ‘Eh, ik ben even weg. Ik heb een afspraak met iemand.’ zegt hij. Vivian kijkt op. ‘Ben je thuis met de lunch?’ Levi schudt zijn hoofd. ‘Reken er maar niet op.’

Een half uur later staat Levi voor een groot huis. Hij kijkt nogmaals naar het adres, maar hij kan niet anders dan concluderen dat het klopt. Hij haalt even diep adem en loopt dan het trappetje op, naar de voordeur.

Hij kijkt nog eens naar het naambordje, maar belt dan toch aan. Het duurt niet lang voor er een vrouw met blond haar in de deuropening verschijnt. ‘Ah, meneer Wander. Fijn dat u zo snel kon komen.’ zegt ze zakelijk.

Levi knikt. ‘U klonk nogal dringend aan telefoon.’ De vrouw knikt. ‘Kom toch binnen. Hier buiten kunnen we dit niet bespreken.’ Levi volgt haar naar een ruimte waarvan hij aanneemt dat het de woonkamer is. ‘Ik zal me even voorstellen. Ik ben Jessica Peters.’

Levi neemt haar uitgestoken hand aan. ‘Ik ben Levi Wander, maar dat wist u al.’ De vrouw die Jessica heet lacht. ‘Inderdaad. Ik heb al veel over u gehoord.’ zegt ze vrolijk.

‘Niets dan goed hoop ik.’ De vrouw lacht opnieuw. ‘Wees maar niet bang. Ik wil je – mag ik je zeggen? – een aanbod doen.’ Levi knikt. ‘Laten we even gaan zitten, dat praat wat makkelijker.’

De vrouw draait haar rug naar hem toe en loopt weg. Levi volgt haar met snelle stappen. In een andere ruimte, die voor Levi heel veel op een eetkamer lijkt, gaat de vrouw zitten. Levi neemt tegenover haar plaats. ‘Je bent vast benieuwd wat je hier doet?’

Levi kan niet anders dan knikken. ‘U, of je, zegt dat je veel over me weet. Zou ik misschien mogen vragen hoe dat kan.’ vraagt hij voorzichtig en Jessica kijkt hem vriendelijk aan.

‘Ik ben een zakenvrouw.’ zegt Jessica. ‘En ik wil niet arrogant klinken, maar een goede ook. Ik moet natuurlijk wel weten wie ik vraag hiernaartoe te komen. Ik vraag je namelijk niet zomaar om hier naartoe te komen. Ik wil je graag een voorstel doen.’

‘Dat zei je al. Mag ik weten wat dat voorstel in houdt?’ Jessica lacht opnieuw. ‘Ik heb gehoord dat je op zoek bent naar een baan.’ Levi knikt. ‘Daarom wil ik je graag een baan aanbieden in mijn bedrijf.’ vervolgt Jessica haar verhaal.

Levi’s mond valt open en hij kijkt Jessica schaapachtig aan. ‘Ik weet werkelijk niet wat ik moet zeggen.’ weet hij uiteindelijk uit te brengen. Jessica lacht. ‘Je wilt natuurlijk eerst de bedragen zien.’ zegt ze en ze staat op.

Jessica pakt een grote, grijze map uit de kast en loopt naar de tafel. Ze bladert even door de papieren en schuift de map dan richting Levi. Ze wijst naar een paar cijfers op het papier. ‘Wat vind je ervan?’

Levi weet nog steeds niet wat hij moet zeggen. ‘U wilt mij dát betalen?’ vraagt hij en Jessica knikt. ‘Is het niet genoeg?’ vraagt ze en Levi schudt haar hoofd. ‘Het is alleen… Ik krijg het gevoel dat u dit niet voor mij doet. Ik kan me niet voorstellen dat u dit al u werknemers betaalt.’

Jessica lacht opnieuw. ‘Dat heb je heel goed begrepen. Ik betaal dit zeker niet iedereen, maar jij bent ook niet iedereen. Jij bent speciaal en wat mijn verdere redenen zijn, is mijn zaak.’

‘Dus mijn enige vraag is: Wil je de baan?’ vraagt ze en ze kijkt Levi uitdagend aan. Op dat moment gaat de deur open en een man verschijnt in de deuropening. ‘Ah, hier zijn jullie.’ zegt hij en loopt naar hen toe.

Hij knikt naar Levi ter begroeting en buigt zich dan over Jessica heen. ‘Ik heb je gemist, schatje. Ben je niet te streng voor hem?’ vraagt hij en kust haar. Jessica schudt haar hoofd. ‘Nee hoor. Ik zou niet durven.’

Levi kijkt even naar het gelukkige paar. Binnenin hem voelt hij een steek van jaloezie. Opeens kan het hem niet meer schelen wat de reden van Jessica is. Hij krijgt een baan aangeboden en die kan Tara hem niet afpakken. ‘Ik doe het.’ zegt hij vastbesloten. ‘Ik neem de baan.’

Diezelfde middag nog staat hij samen met Jessica voor een groot gebouw. De grote fontein ervoor spuit het water de lucht in. ‘Dit is het dus.’ zegt Jessica en ze blijft even staan. Levi kijkt bewonderend om zich heen. ‘Het is prachtig.’

Jessica lacht haar voor Levi intussen bekende lach. ‘De buitenkant zegt al veel over de binnenkant.’ zegt ze en ze loopt met snelle passen naar de voordeur. Levi volgt haar en kijkt hoe ze de deur opent.

Binnen wordt de verbazing van Levi alleen maar groter. Hij staat in een ruime winkel. Het gebouw is ingedeeld in verschillende hoekjes waar verschillende sets van meubels verkocht worden. ‘Wat vind je ervan?’ vraagt Jessica, maar Levi kan niets zeggen.

De weken daarna is Levi alweer helemaal gewend aan zijn nieuwe baan. Voorlopig staat hij achter de kassa, maar dat bevalt hem goed. Jessica houdt zich vooral bezig met de voorraad en de klanten.

Het is weer een heel normale werkdag en Levi staat achter zijn vertrouwde kassa. Plots verschijnen er twee zwartharige vrouwen bij de kassa. Zijn hart maakt even een sprongetje en hij voelt hoe het onrustig begint te kloppen.

‘Levi, wat een verrassing om jou hier tegen te komen! Ik wist helemaal niet dat je hier werkte.’ zegt Samantha vrolijk en Levi lacht voorzichtig naar haar. ‘Ik werk hier ook nog niet zo lang.’ zegt hij.

Er klinkt een zacht gekuch naast Samantha en Levi kijkt opzij. ‘Ga je me nog voorstellen, zusje? Of mag ik niet weten wie deze leuke jongen is.’ zegt de vrouw flirtend.

Samantha kijkt haar zus fel aan en Levi wordt een beetje rood. ‘Ik ben Levi Wander.’ zegt hij en steekt zijn hand uit. ‘Ik ben Kimberly Vrolijk.’ stelt de vrouw zich voor.

Levi knikt. ‘Leuk om je te ontmoeten.’ zegt hij beleefd. Dan komt ook Jessica aanlopen. ‘Je mag wel even pauze nemen. Ik neem de kassa wel van je over.’ stelt ze voor. Levi schudt zijn hoofd, maar ze kijkt hem dwingend aan en hij doet toch maar een stap opzij.

Hij loopt achter de toonbank vandaan en Kimberly draait zich naar hem toe. ‘Woon je allang in Belladonnabaan? Ik heb je hier nog nooit eerder gezien.’ vraagt ze.

Levi schudt zijn hoofd. ‘Ik ben een aantal weken geleden afgestudeerd en toen ben ik hier terecht gekomen.’ zegt hij en hij lacht vriendelijk. ‘En hoe heb je mijn lieve zusje leren kennen?’ vraagt Kimberly verder.

Samantha stoot haar zus aan. ‘Laat Levi even genieten van zijn pauze. Je weet dat het onbeleefd is om hem het hemd van het lijf te vragen.’ zegt ze. Kimberly rolt met het ogen. ‘Wat jij wilt.’ zegt ze.

‘We zouden even buiten kunnen zitten. Het is heerlijk weer.’ stelt Levi voor en de vrouwen knikken. Levi gaat naast Samantha op een bankje zitten. ‘Ik wilde je nog bedanken voor laatst.’ zegt hij een beetje verlegen.

Samantha lacht vriendelijk naar hem. ‘Dat was echt niets. Het is mijn werk. Ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen.’ Levi knikt. ‘Ik wilde je toch graag bedanken.’

Hij aarzelt even. ‘Zou je het leuk vinden om een vanavond wat te gaan eten? Gewoon als vrienden natuurlijk.’ voegt hij eraan toe. Samantha lacht weer en Levi lacht aarzelend terug. ‘Dat lijkt me heel gezellig.’ zegt ze.

Kimberly zit tegenover hen en kijkt geïrriteerd toe. ‘Moest jij geen nieuwe vaas kopen?’ vraagt ze met harde stem en Levi en Samantha kijken haar tegelijk aan.

Samantha knikt en staat op. ‘Tot vanavond, Levi.’ zegt ze. Levi knikt. ‘Zal ik je om een uur of zeven komen ophalen?’ vraagt hij en Samantha knikt. ‘Dat is goed, ik verheug me erop.’

Levi kijkt toe hoe Samantha richting de winkel loopt. ‘Ik vroeg me af of je zaterdag iets te doen hebt.’ zegt Kimberly en Levi draait zich naar haar toe. ‘Nog niet.’ Kimberly lacht. ‘Ik heb kaartjes voor die nieuwe club. Heb je zin om mee te gaan?’

Levi aarzelt even. Hij kijkt naar het gezicht van Kimberly dat hem afwachtend aankijkt. Hij knikt langzaam. Kimberly begint te stralen. ‘Dat is geweldig.’ zegt ze blij.

‘Ik ga even kijken of Sam iets kan vinden.’ zegt ze vrolijk en ze springt op. ‘Ik zie je zaterdag.’ zegt ze over haar schouder en verdwijnt dan de winkel in, Levi alleen achterlatend.

Die avond loopt Levi met zijn paraplu in zijn handen het kleine trappetje naar het huis van Samantha en Kimberly op. Met een licht trillende hand reikt hij naar de deurbel.

Een paar seconden later verschijnt Samantha in de deuropening. ‘Hoi.’ zegt ze. ‘Hoi.’ antwoordt Levi zachtjes. ‘Wacht even, dan pak ik mijn paraplu.’ Samantha verdwijnt weer.

Niet veel later verschijnt ze weer in de deuropening met een rode paraplu. Ze trekt de deur achter zich dicht en kijkt Levi afwachtend aan. ‘Waar gaan we naartoe?’ vraagt ze nieuwsgierig.

‘Ik heb een tafeltje gereserveerd in een klein restaurantje, niet ver hiervandaan.’ zegt hij. ‘De taxi staat al klaar.’ zegt hij en wijst naar de gele auto. Samantha knikt. ‘Laten we dan maar gaan.’ zegt ze en ze lopen naar de taxi.

Een paar minuten later komen ze aan bij het restaurantje dat Levi heeft uitgekozen. Ze geven hun natte paraplu’s af en de gastvrouw wijst ze de weg naar hun tafeltje.

Ze nemen plaats aan hun tafeltje en de ober komt al snel bij hen. ‘Willen jullie al bestellen?’ vraagt ze en Levi knikt. De ober neemt de bestelling op en loopt dan weer richting de keuken.

Levi wiebelt onrustig heen en weer en neemt een slok van zijn water. ‘Hoe bevalt het tot nu toe in Belladonnabaan?’ vraagt Samantha geïnteresseerd. Levi zet zijn glas weer neer.

Net als Levi wil gaan praten, komt de ober. Ze zet 2 borden op tafel. ‘Eet smakelijk. Geniet van de avond en elkaar.’ voegt ze er aan toe met een knipoog. Levi kijkt met een rood hoofd naar zijn bord. ‘Dank u.’ hoort hij Sam naast hem zeggen.

Levi hoort de ober weglopen en hij kijkt weer in de vriendelijke ogen van Samantha. Ze lacht. ‘Volgens mij ziet die ober hier vaak stelletjes.’ zegt ze en Levi lacht mee.

‘Maar hoe bevalt het je tot nu toe?’ komt Samantha terug op haar vraag. Levi knikt goedkeurend. ‘Erg goed. Ik heb al veel aardige mensen ontmoet en ik vind het erg gezellig bij Vivian.’

Samantha knikt. ‘Vivian is echt een schat, maar dat zal je al wel gemerkt hebben.’ zegt ze. Levi knikt. ‘Ik ben haar heel dankbaar dat ik bij haar mag logeren. Ik zou niet weten waar ik anders terecht was gekomen.’

Na het eten lopen Levi en Samantha naar buiten. Het is intussen gestopt met regenen en de zomerlucht voelt nog steeds warm aan. Samen staren ze zwijgend naar het water.

Een zacht muziekje begint te spelen en Levi draait zich naar Samantha toe. ‘Mag ik deze dans van u?’ vraagt hij beleefd en Samantha begint te giechelen. ‘Natuurlijk, meneer.’ zegt ze.

Minutenlang dansen ze samen over het kleine terras aan het water. Ze kijken in elkaars ogen en genieten van het moment samen. De muziek is intussen al overgegaan in een ander lied, maar ze trekken zich er niets van aan.

‘Ik vond het erg gezellig vanavond.’ fluistert Levi uiteindelijk en Samantha knikt. ‘Heel gezellig.’ beaamt ze. Levi kijkt in haar prachtige bruine ogen en Samantha buigt zich langzaam naar hem toe.

Levi buigt zich ook naar voren, maar herstelt zich net op tijd. Hij laat haar een rondje om haar as draaien zodat ze zijn gezicht voor een klein moment niet kan zien.

Een donker gestalte laat zich aan de rand van de rivier op de grond zakken. Haar benen trillen en kunnen haar niet langer dragen. De koude tegels lijken haar wat meer stevigheid te geven.

Ze wendt haar blik af van de personen voor haar. Hoe kan hij nu alweer gelukkig zijn? Is hij alles dan al vergeten? Hoe kon hij verder gaan met zijn leven terwijl hij dat van haar verpest had? Ze voelt hoe haar ogen nat worden en ze staat op, weg van die alles.

Levi heeft zich intussen weer herstelt. Hij en Samantha blijven op afstand, maar voor Levi is dat nu meer dan genoeg. Hij geniet al van dit kleine moment, deze kleine aanraking.

Ze zijn allebei zo in elkaar verdiept dat ze niets merken van wat er om hen heen gebeurt. Als het plots donker wordt, laat Samantha hem pas los en ze kijkt verbaasd om zich heen.

Ze kijken allebei verbaasd naar de lamp op het hek. Het licht in de lamp scheen een paar minuten nog heel fel, maar daar is nu niets meer van te zien. Levi kucht. ‘Ik zal je naar huis brengen.’

Een aantal minuten later staan ze weer voor het huis van Samantha. ‘Ik vond het echt een heel gezellig avond, Levi. Dit moeten we vaker doen.’ zegt ze en maakt nog geen aanstalten om de deur te openen.

Ze slaat haar armen om zijn nek en doet een stap naar hem toe. ‘Ik vond het echt heel gezellig.’ zegt ze en ze omhelst hem. Levi voelt een warm gevoel door zijn lichaam stromen. Dit moment zou hij eeuwig vast willen houden.

Plotseling gaat de deur open. ‘Sam, Levi, ik wist niet dat jullie er al waren.’ zegt Kimberly en ze stapt naar buiten. ‘Eh ja, we zijn er dus al.’ zegt Samantha en ze haalt haar armen van zijn schouders.

Ook Levi doet een stap naar achteren. ‘Hoi Kimberly.’ zegt hij. ‘Ik denk dat ik maar eens ga. Ik moet morgen natuurlijk weer vroeg op.’ zegt hij. Kimberly knikt. ‘Ik zie je zaterdag.’ zegt ze en Levi knikt. ‘Tot dan.’ mompelt hij en loopt weg.

De rest van de week is het humeur van Levi beter dan ooit. De hele dag loopt hij fluitend door het huis en zijn glimlach is groter dan ooit. Ook Etsu merkt dat Levi vrolijk is. Ze hoeft het maar te vragen en Levi staat klaar om met haar te spelen.

Levi wil Etsu nog eens de lucht in gooien als Vivian de kamer binnen komt. ‘Wat ben jij vrolijk.’ merkt ze op en loopt lachend naar het tweetal toe. ‘Je bent de hele week al zo vrolijk. Heeft het soms iets met Sam te maken?’

Levi schudt zijn hoofd. ‘Ik heb gewoon een leuke avond met haar gehad. Ik ben niet minder vrolijk dan anders. Ik vind het gewoon leuk om met Etsu te spelen.’ zegt hij.

Vivian lacht. ‘Dat zal wel.’ zegt ze en pakt Etsu van hem over. ‘Maar voor deze dame is het nu toch echt tijd om naar bedje te gaan.’ zegt ze en Etsu kijkt haar met smekende oogjes aan. ‘Nog even?’ vraagt ze, maar Vivian schudt haar hoofd. ‘Straks weer, oké?’

Die avond zitten Levi en Vivian samen aan tafel. ‘Vanavond ga je toch met Kimberly uit?’ vraagt ze en Levi knikt. ‘Ik wil me er natuurlijk niet mee bemoeien, maar is dat nu wel verstandig. Je kan haar niet aan het lijntje houden.’ zegt Vivian.

Levi kijkt haar verbaasd aan. ‘We gaan gewoon als vrienden wat drinken. Ik houd helemaal niemand aan het lijntje.’ zegt hij verdedigend. ‘Bovendien was het haar idee en ik kon geen nee zeggen.’

Vivian knikt. ‘Ik wil alleen maar zeggen dat je voorzichtig moet zijn. Ik zie toch wat Sam met je heeft gedaan laatst. Je moet Kimberly geen verkeerde ideeën geven.’

De rest van de avond wordt er weinig gezegd en Levi staat een kwartier te vroeg voor het huis dat Samantha en Kimberly delen. Hij drukt op de bel en na een halve minuut verschijnt Samantha in de deuropening. ‘Hoi.’ zegt ze en ze lacht vriendelijk naar hem.

‘Kim is nog boven. Je mag wel even binnen wachten.’ zegt ze en Levi volgt haar naar de woonkamer. ‘Ik vond het erg gezellig laatst.’ zegt hij als hij naast haar op de bank zit.

Samantha knikt. ‘Dat vond ik ook. Ik heb een geweldige avond gehad. We moeten zeker nog eens vaker afspreken.’ zegt ze en Levi knikt. Hij verheugt zich er nu al op, maar dat zegt hij niet.

Hij wil net vragen of ze volgende week een keer tijd heeft als Kimberly in de deuropening verschijnt. ‘Je bent er al!’ zegt ze. ‘Waarom heb je me niet even geroepen?’ vraagt ze en kijkt beschuldigend naar Samantha.

Kimberly gaat naast Levi op de bank zitten en Levi voelt zich een beetje ongemakkelijk. ‘Ik ben er nog maar net.’ zegt hij snel. Kimberly rolt met haar ogen. ‘Dat zal wel.’ mompelt ze.

‘Zullen we maar gaan.’ zegt ze erachteraan. ‘Of blijf je liever de hele avond hier op de bank zitten met mijn zusje?’ vraagt ze en ze begint te lachen. Levi knikt. ‘Ja, laten we gaan.’

Een half uur later zitten Kimberly en Levi samen aan de bar. De hele taxirit heeft Levi amper iets gezegd. Kimberly was de grootste tijd aan het woord, maar Levi moet toegeven dat hij dat niet zo erg vind. Af en toe knikte hij, maar de rest van de tijd was hij met zijn gedachte ergens anders.

‘Zullen we eerst wat drinken?’ vraagt hij als Kimberly even stil is, maar ze schudt haar hoofd. ‘We komen hier natuurlijk om te dansen.’ zegt ze en ze trekt hem van zijn kruk.

Ze trekt hem mee richting de dansvloer. Kimberly begint meteen wild te dansen, maar Levi voelt zich niet helemaal op zijn gemak. Een beetje gegeneerd kijkt hij naar de mensen om hem heen. Kimberly lacht naar hem en hij lacht langzaam terug.

Een paar meter van de dansvloer staat een vrouw. Met een woedende blik kijkt ze naar de personen op de dansvloer. Hoe kan hij hier nu zijn met haar. Waarom doet hij dit? Om haar pijn te doen? Alsof hij dat nog niet genoeg heeft gedaan.

Hoe kan Levi haar vergeten zijn, na alles wat ze samen hebben meegemaakt. Hoe kan hij in één week met 2 verschillende vrouwen op pad gaan terwijl zij zoveel moeite moest doen om enig contact met hem te krijgen.

Net als eerder deze week voelt ze de tranen in haar ogen opwellen, maar ze doet niets om ze terug te dringen. Ze laat de tranen over haar wangen lopen en ze rent in een recordtempo naar de deur. Weg van deze vreselijk plek.

Levi blijft plotseling staan. Hij kijkt naar de deur. Zou het kunnen? Zou ze hier kunnen zijn? Kimberly kijkt hem vragend aan en hij buigt zich naar haar toe. ‘Ik ga even wat drinken.’ roept hij boven de muziek uit.

Plotseling is zijn hoofd weer vol verwarring. Hij gaat op een van de barkrukken zitten en hoort het maar half als de vrouw achter de bar zijn bestelling opneemt. Hij mompelt iets en een paar minuten later staat er een glas voor hem.

Hij tilt het glas naar zijn mond en de geur van alcohol dringt meteen zijn neusgaten binnen. Met een vies gezicht zet hij het terug. Die vrouw dacht vast dat hij het heel moeilijk heeft. ‘He, Levi was het toch?’ hoort hij plots een stem naast hem.

Hij draait zich om en ziet de man zitten die hij een paar weken geleden ook bij Jessica heeft gezien. Hij graaft even in zijn geheugen. ‘Gijs?’ zegt hij vragend en de man knikt.

‘Vermaak je je een beetje?’ vraagt Gijs en Levi haalt zijn schouders op en hij ziet dat de blik van Gijs naar zijn glas gaat. Hij schuift het snel aan de kant. ‘Het is niet echt mijn ding, maar ik ben hier met een vriendin.’ legt hij snel uit.

Gijs knikt en kijkt om zich heen. ‘En waar is die vriendin nu?’ vraagt hij. Levi draait zich om en meteen ziet hij dat Kimberly achter hem staat. ‘Eh, dit is Kimberly.’ zegt hij tegen Gijs.

Kimberly gaat naast Gijs zitten. ‘Wij kennen elkaar al.’ zegt ze en Gijs knikt. ‘Hoe is het nu met je?’ vraagt hij. ‘Goed.’ zegt Kimberly en met een klein lachje. ‘En met jou?’

Een paar uur later staan Levi en Kimberly weer voor het huis. ‘Jammer dat je alweer zo vroeg weg moet, maar ik vond het erg gezellig.’ zegt Kimberly en Levi knikt. ‘Ik ook.’

Kimberly doet een stap naar hem toe. ‘Dit moeten we echt vaker doen.’ zegt ze en komt nog iets dichterbij. Levi knikt. ‘Dat zouden we nog wel eens kunnen doen.’ De afstand tussen hem en Kimberly wordt steeds kleiner en ze buigt zich naar hem toe.

Hij doet een grote stap naar achter en snel draait hij zich om. ‘Sorry, maar ik moet nu echt gaan.’ zegt hij en loopt het kleine trappetje weer af. ‘Ik zie je nog wel eens.’ zegt hij over zijn schouder en loopt snel naar huis.

Niet veel later komt hij aan bij het appartementencomplex. Hij opent de deur en tot zijn verbazing zit Vivian nog op de bank. ‘Wat ben je vroeg, was het niet gezellig?’ vraagt ze.

Hij gaat naast haar op de bank zitten en haalt zijn schouders op. ‘Het was wel gezellig.’ zegt hij en Vivian kijkt hem indringend aan. ‘Dat klinkt niet zo overtuigend.’ zegt ze.

Levi haalt nogmaals zijn schouders op. ‘Ik zit gewoon met mijn gedachten bij andere dingen.’ zegt hij en Vivian kijkt hem peinzend aan. ‘Dus het lag niet aan Kimberly?’ vraagt ze en Levi schudt zijn hoofd. ‘Het was iets anders.’ zegt hij en staat op. ‘Ik ga maar eens naar bed.’

De persoon die de gedachten van Levi opnieuw door de war gooit is intussen ook aangekomen bij haar huis. Met een klap laat ze de voordeur achter zich dichtvallen en ze stormt naar haar slaapkamer.

Ze laat zichzelf tegen de muur omlaag zakken. Ze trekt haar benen op en laat de tranen over haar wangen glijden. Haar gezicht is vertrokken van woede en de tranen maken haar alleen maar kwader. Ze wil niet meer huilen en zeker niet om hém.

Na een paar minuten gaat ze rechtop zitten. Hij zal hiervoor boeten. Hij zal hier niet ongestraft mee wegkomen en daar zal zij voor zorgen. In haar hoofd begint ze haar hele plan uit te werken.

Ze veegt de tranen van haar gezicht en staat op. Ze pakt haar mobiel uit haar zak en begint tussen de papieren op haar bureau te rommelen tot ze het nummer vindt dat ze zoekt. Ze drukt snel op de toetsen en de telefoon gaat een paar keer over voor er opgenomen wordt. ‘Leo, met Tara. Ik wil dat je wat voor me doet.’ zegt ze in de telefoon en een kwaadaardig lachje vormt zich rond haar lippen.

Helaas, dit was het weer voor deze keer. Laat gerust een berichtje achter met wat je er van vond en dan zie ik jullie weer bij hoofdstuk 3 van A Wandering Round Robin Legacy!

X Sandra