Het nieuwe semester is alweer een paar weken bezig en Nora heeft het nog

steeds erg naar haar zin. Ze doet veel aan haar studie, en is erg gemotiveerd.

Tussen haar en Ted wordt het steeds serieuzer. Ze hebben nu al meer dan een

half jaar een relatie en zien elkaar meerdere keren per week. Bovendien

hangen ze elke dag minstens een uur aan de telefoon.

Toch voelt ze dat er iets mist. Als ze niet samen zijn, mist ze Ted, zelfs als ze

elkaar een paar uur geleden nog hebben gezien. Ze heeft het natuurlijk ook erg

gezellig met Yvette, maar dat is toch anders. Ze zou graag willen samenwonen

met Ted, maar iets weerhoudt haar er van om het ter sprake te brengen.

Op een avond besluit Nora om haar gedachten en zorgen aan Yvette te

vertellen. Zij weet vast wel wat ze moet doen, ze geeft haar altijd goed advies.

“Waar wilde je het over hebben?” vraagt Yvette die avond, als de rest van de

bewoners allemaal naar bed zijn gegaan.

Nora kijkt op. “Ik heb wat advies nodig.”

“Aha.” Yvette kijkt haar nieuwsgierig aan. “Waarover?”

Nora bloost een beetje. “De liefde. En zo.”

“O, ‘de liefde en zo’.” Yvette knikt begrijpend. “Dat gaat zeker over jou en Ted.

Is er iets mis?”

Nora schudt haar hoofd. “Nee hoor, helemaal niet. We zijn heel gelukkig

samen.” Terwijl ze het zegt begint ze een beetje te stralen.

“Wat is er dan?” Yvette begrijpt het niet helemaal. Als alles goed is, waar wil ze

dan over praten?

Nora zucht en vertelt Yvette over wil om samen te wonen met Ted. “Ik mis

hem gewoon als we elkaar ’s avonds niet zien en ik in mijn eentje in slaap valt.

Maar ik weet niet hoe hij erover denkt,” besluit Nora haar verhaal.

“Vraag het hem gewoon,” zegt Yvette terwijl ze haar schouders ophaalt.

“Maar wat nou als hij het niet wil?” zegt Nora met een klein stemmetje.

“Dan doen jullie het niet,” zegt Yvette simpel. “Maar ik denk niet dat je je daar

zorgen over hoeft te maken. Heb je wel eens gezien hoe Ted naar je kijkt? Dat

is een en al adoratie.”

“Ja, maar-” zegt Nora.

“Niks ‘ja, maar’. Als je het niet durft, vraag je het niet, maar ik zou het gewoon

doen. En nu ga ik naar bed, ik ben doodop.” Yvette knijpt even in Nora’s hand

en loopt dan de trap af naar haar kamer.

Nora blijft nog even zitten, voor zich uit starend, maar staat dan met een zucht

op, en loopt naar haar slaapkamer. Misschien heeft Yvette gelijk, en moet ze er

gewoon over praten met Ted, maar durft ze dat wel?

Terwijl ze haar pyjama aantrekt kan ze een gaap niet onderdrukken. Het is

genoeg geweest voor vandaag, morgen is er weer een dag waarop ze zich

zorgen kan maken.

De volgende avond liggen Nora en Ted samen in het gras te genieten van de

warme avond en de heldere sterrenhemel boven hen.

“Wat is er?” fluistert Ted. Hij heeft door dat Nora wat dwars zit.

Nora schrikt op. “Niks,” zegt ze.

“Kom op, je kan het me toch vertellen? En je maakt mij echt niet wijs dat er

niets is, je doet de hele avond al nerveus.”

Ted streelt Nora’s schouder liefdevol en dan beseft Nora dat ze het gewoon

moet vragen. Ze gaat weer staan en trekt Ted overeind.

“Hoe lang zijn we nu al samen? Ruim een half jaar, toch?” vraagt Nora terwijl

ze Teds handen pakt.

Ted knikt. “Bijna acht maanden, nu,” zegt hij, en hij glimlacht.

Nora glimlacht terug, ietwat zenuwachtig. “Ik ben heel gelukkig met jou, maar

ik heb het gevoel dat er iets mist.”

Teds glimlacht valt weg. “Hoe bedoel je?”

“O, maak je maar geen zorgen!” zegt Nora snel als ze merkt hoe dat klonk. “Ik

bedoel…” Nora haalt even diep adem en besluit het er gewoon uit te flappen.

“Ted, wil je met me samenwonen?”

Ted fronst. “Wil je hier samen gaan wonen?” vraagt hij.

De moed zinkt Nora in de schoenen. “Nee, niet hier. Ik dacht dat we een huisje

zouden kunnen huren, maar als je het niet wilt…” Haar stem sterft weg en ze

kijkt naar haar schoenen.

“Liefje,” zegt Ted en hij streelt Nora’s wang.

Nora kijkt weer op en haar ogen belanden in de glimmende, felgroene ogen van

Ted.

“Ik hou van je, en ik wil dolgraag met je samenwonen.”

Nora begint te stralen. Ze hebben nog nooit tegen elkaar gezegd dat ze van

elkaar houden, dit is de eerste keer.

“Ik hou ook van jou!” zegt Nora, en ze voelt dat ze het tot in de puntjes van

haar tenen meent. Ze houdt van Ted, met heel haar hart.

Ted lacht en neemt Nora in zijn armen. Hun lichamen verstrengelen zich met

elkaar voor een zoen met zoveel passie en liefde dat ze tijd en ruimte vergeten.

Na een romantische avond nemen Nora en Ted afscheid van elkaar. Als Nora

naar boven loopt om naar bed te gaan, komt ze Yvette tegen.

“Ik heb het gevraagd!” zegt ze, terwijl ze op haar vriendin afloopt.

Yvettes gezicht klaart op. “En? Wat zei hij?”

“Hij zei ‘ja’!” Nora begint te stralen. “We gaan volgend semester samen een

huisje huren hier op de campus! Zo hebben we nog een semester om alles te

regelen, en bovendien hebben we dan nog wat extra beurzengeld.”

Yvette glimlacht. “Ik ben blij voor je.”

“Dank je.” Nora’s stralende gezicht verzacht en ze kijkt Yvette met een klein

glimlachje aan. “Ik ga je missen.”

“Ik jou ook,” antwoordt Yvette en ze omhelst Nora stevig.

De rest van het semester studeert Nora hard om weer een hoog cijfer te halen

en daarmee ook een hoog bedrag aan beurzengeld binnen te halen. Bovendien

probeert ze zoveel mogelijk tijd met Yvette door te brengen voor ze volgend

semester zal verhuizen. En natuurlijk wordt Ted ook niet vergeten.

De avond voor haar examen gaat Nora vroeg naar bed. Ze heeft haar examen

de volgende ochtend al erg vroeg, en wil goed uitgeslapen zijn. Daarbij komt

ook nog dat ze morgen gaat verhuizen.

Voor ze in slaap valt kijkt ze nog even rond door haar kleine, gezellige

kamertje. Dit is de laatste nacht dat ze hier zal slapen…

De volgende morgen staat ze vroeg naast haar bed. Na gedoucht te hebben en

een kommetje cornflakes naar binnen te hebben gewerkt vertrekt ze met de

inmiddels bekende zenuwen naar het universiteitsgebouw.

Ze komt weer thuis met een tien en dus ook een grote beurs. Ze kijkt even

rond of ze Yvette kan vinden, maar die is kennelijk nog niet terug van haar

examen, dus Nora loopt naar boven, naar haar kamer, ze moet namelijk alle

spullen die ze meeneemt nog inpakken. Voor ze begint kijkt ze nog even rond.

Hier heeft ze tweeëneenhalf jaar lang gewoond, het was haar eigen plekje, en

ze voelde zich er thuis. Het is toch wel een einde van een tijdperk. Maar dan

bedenkt ze zich dat ze nu met Ted samen gaat wonen, en met goede moed

begint ze met het inpakken van haar spullen.

Na alles ingepakt te hebben en een taxi te hebben gebeld gaat Nora op zoek

naar Yvette en vindt haar in de hal – ze komt net thuis van haar examen.

“Hee!” zegt Yvette. “Hoe ging je examen? Ik had weer een tien.”

Nora glimlacht. “Ja, ik ook.”

Even is het stil; allebei weten ze dat nu het moment is aangebroken om

afscheid te nemen. Natuurlijk niet voor altijd, ze zullen elkaar nog vaak genoeg

zien, maar toch een stuk minder nu ze niet meer bij elkaar in huis wonen.

“Mijn taxi kan er elk moment zijn,” zegt Nora.

Yvette knikt. “Nou. Dit is het dan.”

“Ik zal je echt gaan missen,” zegt Nora en ze krijgt tranen in haar ogen. “Je

bent de beste vriendin die ik ooit gehad heb.”

Na die woorden houdt Yvette het ook niet meer droog en ze valt Nora in de

armen. “Ik zal jou ook missen!”

Ze houden elkaar even stevig vast, maar dan klinkt buiten de toeter van de taxi.

“Ik moet gaan…” snikt Nora. Ze laten elkaar los, en samen met Yvette brengt

Nora haar dozen naar de taxi. Nog even omhelst ze Yvette en dan stapt ze in de

taxi op weg naar haar nieuwe huis.

Ze heeft met Ted afgesproken voor hun huis, en als ze aankomt blijkt ze de

eerste te zijn. Nora kijkt naar het huisje voor haar, en voelt een vlaag van

opwinding door zich heen gaan. Nu gaat het echt gebeuren!

Behalve de opwinding voelt ze ook nog iets anders – regendruppels, die elkaar

steeds sneller opvolgen.

“Ik hoop dat Ted er snel is,”mompelt Nora.

Nog geen minuut later stopt er nog een taxi, en stapt Ted uit.

“Je bent er al!” zegt hij vrolijk. Hij loopt naar haar toe en geeft haar een zoen.

“Laten we naar binnen gaan,” zegt Nora. “Ik en mijn spullen zijn al nat

genoeg.”

Samen lopen ze het huisje binnen en kijken ze rond in hun nieuwe domein.

“Het is perfect!” zegt Nora blij.

Ted knikt. “Ja, het is precies goed voor ons tweetjes.”

Nadat ze hun weinige spullen hebben uitgepakt maakt Ted een laat ontbijtje

klaar, en samen gaan ze aan de keukentafel zitten.

“Ik kan niet geloven dat we eindelijk samenwonen,” zegt Nora met glimlach.

Ted knikt. “Ik weet het. Maar het voelt goed, vind je niet?”

“Ja, nog veel beter dan ik verwacht had.”

Na het eten belt Nora Yvette op om te vertellen dat ze goed is aangekomen en

over hoe het huisje is.

“Heb je zin om binnenkort langs te komen? Wat zeg je van… volgende week

om deze tijd?”

“Klinkt goed!”

“Oké, dan zie ik je dan!”

Na nog even met Yvette te hebben gekletst doet Nora de radio aan, om wat te

sporten. Ze heeft geen zin om naar de sportschool te gaan, en zo gaat het ook

heel goed.

Na een poosje komt Ted de keuken in lopen. “Ha, zo mag ik het zien,” lacht hij.

“Hmpf,”mompelt Nora, die het ondertussen wel gehad heeft met het sporten.

“Als jij nou eens wat te eten klaarmaakt?”

Ted doet wat hem opgedragen wordt en maakt een paar tosti’s voor hen klaar.

Nora heeft het sporten ondertussen opgegeven en is even op de bank gaan

zitten.

“Kom je eten?” vraagt Ted.

Nora staat op en loopt de keuken weer in. “Hmm, dat ruikt heerlijk! Veel beter

dan die smakeloze chili die ik eerst altijd voorgeschoteld kreeg.”

Ted lacht. “Ja, daar heb je mij nu voor, hè!”

Nora en Ted kletsen gezellig tijdens het eten, maar als Nora op de klok kijkt

schrikt ze.

“Shit!” zegt ze. “Ik heb over een half uur college!” Snel staat ze op, geeft ze

Ted een zoen en vertrekt ze in haar sportkleding naar het universiteitsgebouw.

Als ze weer thuiskomt is het al donker. Ze gaat op zoek naar Ted, maar vindt

hem niet op de benedenverdieping.

“Ted? Waar – o, hier ben je,” zegt ze als ze de slaapkamer inloopt.

Ted glimlacht. “Hoe was je college?”

“Leuk,” zegt Nora terwijl ze naar het bed toe loopt. “We gaan dit semester iets

behandelen wat ik echt heel interessant vindt,” vertelt ze en ze nestelt zich

tegen Ted aan op het bed.

“Mooi zo,” zegt Ted en hij slaat zijn arm om Nora heen.

“En wat heb jij gedaan vanmiddag?”

“Och, niet zoveel. Een beetje gestudeerd, wat gegeten, en toen besloot ik om

hier op mijn prachtige vriendin te wachten. Ik heb overwogen om in mijn

ondergoed te wachten, maar dat leek me nogal frisjes.”

Nora lacht. “En waarom wilde je zo graag op mij wachten?” vraagt ze speels.

“Omdat ik dit huis eens goed wil inwijden,” antwoordt Ted ondeugend, en dan

duwt hij Nora achterover in een passionele zoen.

Pas veel later die nacht komen Nora en Ted weer boven de dekens uit.

“Ik hou van je,” fluisteren ze en dan vallen ze tegen elkaar aan in slaap.

Een weekje later staat Yvette om de afgesproken tijd voor de deur.

“Hee!” Nora begroet haar vriendin met een knuffel. “Leuk je weer te zien!

Toch raar hoor, dat we elkaar niet meer elke dag spreken.”

“Klopt, het is ineens heel anders in huis zonder jou.”

Nora knikt. “Je hebt Guus toch niks verteld?”

“Nee, ik heb gedaan wat je hebt gezegd en het voor hem stil gehouden. Maar

laten we het niet over Guus hebben, ik wil een rondleiding!”

Nadat Nora Yvette het huisje heeft laten zien gaan ze samen in het kleine

woonkamertje zitten.

Yvette zucht even. “Je bent hier echt heel erg gelukkig, hè?”

“Ja,” zegt Nora met een glimlach. “Dat kun je wel zeggen, ja. Je klinkt er alleen

niet al te blij over… Is er iets mis?”

Yvette haalt haar schouders op. “Ach, ik weet niet… Het is gewoon… Nee,

niks.”

“Je kan het me echt wel vertellen. Ik ben ik weet niet hoe vaak bij jou gekomen

met mijn problemen. Dat werkt beide kanten op, wat mij betreft,” zegt Nora

veelbetekenend.

Yvette kijkt haar even aan en zucht dan weer. “Ja, oké, je hebt gelijk. Het is

gewoon dat nu ik jou en Ted zo gelukkig zie samen… Dat wil ik ook, weet je. Ik

ben nog nooit echt verliefd geweest, en de afgelopen tweeëneenhalf jaar ben

ik ook niemand tegen gekomen waar ik verliefd op zou kunnen worden.”

Nora knikt begrijpend. “Weet je welke wijze woorden een vriendin ooit tegen

mij zei?”

Yvette kijkt haar verwachtingsvol aan. “Nou?”

“Dat als je op zoek gaat naar ware liefde je het nooit zult vinden.”

Yvette glimlacht. “Ha. Wat een wijze vriendin heb je.”

“Je had gelijk toen je dat zei, Yvette. Zodra ik stopte met zoeken kwam ik Ted

tegen. Je moet het allemaal gewoon laten gebeuren, dan kom je hem vanzelf

tegen. Geloof mij nou maar,” zegt Nora bemoedigend.

“Ik weet ook wel dat je gelijk hebt…Maar ik voel me af en toe zo alleen, zeker

nu jij verhuist bent – o, sorry,” zegt ze dan en ze slaat haar handen voor haar

mond. “Ik wil je geen schuldgevoel aanpraten!”

“Maak je maar geen zorgen om mij, ik merk niks hier op mijn roze wolkje,” zegt

Nora met een knipoog.

Yvette lacht. “Oké, dan is het goed. Pfft, dit lucht echt even op, dat ik er over

kan praten. Dankjewel, Nora. Je hebt gelijk, zoals wel vaker het geval is.”

Yvette glimlacht dankbaar naar haar vriendin.

“Niks te danken. Daar zijn vriendinnen voor.”

Dan kijkt Yvette op de klok aan de muur. “O, ik moet gaan, ik heb zo college.”

Beide vrouwen staan op. Even kijken ze elkaar aan, maar dan geven ze elkaar

een knuffel.

“Ik kan me geen betere vriendin wensen,” zegt Yvette als ze elkaar los laten.

Nora knijpt even in Yvettes hand. “Ik ook niet.”

Dan draait Yvette zich om en loopt ze de kamer uit. Nora kijkt haar na. Ze

hoopt dat Yvette ook iemand vindt waarmee ze gelukkig kan worden, want als

ze zo alleen en ongelukkig zou blijven zou Nora dat niet kunnen verdragen.

De rest van het semester gaat alles zijn gangetje. Nora en Ted houden hun

studie goed bij, en ook hun papers hebben ze ruim op tijd af. Ze houden ook

nog genoeg tijd voor elkaar over, en allebei zijn ze tot de conclusie gekomen

dat samenwonen het beste idee is dat ze ooit hebben gehad.

Op de ochtend van hun examen komen ze allebei kreunend het bed uit. Net

zoals de vorige keer is het deze keer ook weer enorm vroeg gepland. Nora is

als eerste wakker en port Ted in zijn zij.

“Wakker worden, we moeten zo weg.”

“Hrmpf.”

Ted is duidelijk heel wat langzamer ‘s ochtends dan Nora, maar uiteindelijk

weet zij hem te motiveren om toch op te schieten.

“Kom op, slome, straks zijn we te laat!” roept ze, terwijl ze een heel eind voor

hem uitloopt.

Weer weet Ted niks anders uit te brengen dan een duf “Hrmpf.”

Als ze weer thuiskomen zijn ze echter goed wakker. Nora vliegt Ted in de

armen. Allebei hebben ze weer een tien.

“Ons laatste jaar, Ted! Ons allerlaatste jaar!”

Nora begint gelijk al goed. Het laatste jaar is het zwaarste, dat is algemeen

bekend, dus ze wil een goede start maken.

Met de ingang van het laatste jaar is ze ook weer gaan denken aan de legacy

die ze nog altijd wil beginnen, en alles wat daar mee gepaard gaat. Ze beseft

dat ze het aan Ted moet vertellen als ze met hem verder wil gaan. En dat wil ze

zeker.

Maar het vertellen… Dat is nogal een stap. Ze heeft het tot nu toe aan

niemand verteld, zelfs niet aan Yvette. Ze wil niemand in gevaar brengen, en

natuurlijk wil ze het ook niet zomaar rondbazuinen. Ze vertrouwt Ted,

natuurlijk vertrouwt ze Ted, maar wat nou als hij haar niet meer wil na alles

wat ze hem te vertellen heeft te hebben gehoord?

Dat zou ze niet aan kunnen. Maar als ze het hem niet zou vertellen zou ze hem

alsnog verliezen als hij er ooit achterkwam.

Ja, ze moet het hem vertellen. Maar hoe? En wanneer?

Kennelijk is het duidelijk dat ze ergens mee zit, want al snel vraagt Ted haar er

naar.

“Is er iets mis? Je lijkt zo gespannen de laatste tijd.”

Nora schrikt er een beetje van. “Mis? Nee hoor, er is niets mis. Ik ben gewoon

een beetje gestresst door al het werk wat we moeten doen, en het

eindejaarsprojet en zo.”

“Aah, ik snap het,” zegt Ted. “Draai je eens om, misschien helpt een massage

wel een beetje.”

Nora zucht. Wat is het ook een schat.

“Dankjewel,” zegt Nora en ze geeft hem een zoen. “Ik hou van je.”

Ted glimlacht, pakt een schrift en gaat op de grond aan zijn opdracht werken.

Nora pakt ook maar een schrift en gaat aan tafel zitten. Ze voelt zich enorm

schuldig. Ted is zo lief voor haar, en houdt zo veel van haar – zij ook van hem,

natuurlijk – en zij verzwijgt zo iets groots voor hem. Maar ze is er gewoon nog

niet klaar voor om het hem te vertellen…

De rest van het semester blijft Nora met een schuldgevoel zitten, maar ze

vertelt het Ted nog steeds niet. In plaats daarvan werpt ze zich helemaal op

haar studie, om maar een smoes voor zichzelf te hebben om het hem niet

te vertellen.

De dag voor hun examen zitten ze te lunchen als Ted haar hand pakt.

“Ik heb een verrassing voor je,” zegt hij met een glimlach.

“O ja? Wat dan?”

“Ik heb voor vanavond een tafel gereserveerd in Restaurant Zwanenbeek. Ik

vond dat we er wel eens tussenuit mogen, ik heb het gevoel alsof we elkaar de

laatste tijd helemaal niet meer spreken, ook al wonen we in hetzelfde huis.”

Nora knikt, maar zegt niks. Dan moet het vanavond maar…

Die middag worden ze opgehaald door een taxi, die hen naar het restaurant

brengt. Met zenuwen in haar buik stapt Nora in. Hoe zou Ted reageren op wat

ze hem zometeen allemaal zal vertellen?

Aangekomen in het restaurant leidt de gastheer hen naar hun tafeltje en

krijgen ze een glas drinken geserveerd door de ober die ook hun bestellingen

opneemt. Beiden zijn ze stil en diep verzonken in hun eigen gedachten. Nora

probeert een manier te verzinnen waarop ze alles op een niet al te schokkende

manier aan Ted kan vertellen, maar slaagt daar nog niet zo zeer in. Ze zucht

onmerkbaar en besluit om het maar gewoon te vertellen.

“Ted?” zegt ze. “Ik moet je wat vertellen.”

“O jee,” lacht Ted. “Je gaat me toch niet vertellen dat je een affaire hebt?”

Maar dan ziet hij Nora’s ernstige gezicht, en zijn uitdrukking verandert meteen.

“Wat is er aan de hand?”

“Ik ben niet helemaal eerlijk tegen je geweest,” zegt Nora zachtjes.

Ted kijkt haar verbaasd en ietwat bang aan. “Hoe bedoel je? Waarover?”

“Vanalles. Dit heb ik nog nooit aan iemand verteld, en ik vind het ook erg lastig,

dus… Nou ja, luister maar gewoon, oké?”

Ted knikt. “Ik zal je niet onderbreken. Maar vertel me nu alsjeblieft waar dit

over gaat.”

Nora haalt even diep adem, en begint dan te praten. “Ik heb je altijd vertelt dat

mijn ouders zijn omgekomen in een auto-ongeluk, het jaar voor ik zou gaan

studeren, maar dat is niet helemaal waar. Ze – ze zijn voor mijn ogen

vermoord,” zegt Nora zacht. De herinnering aan die verschrikkelijke avond

komt even terug, en ze slikt. Teds ogen worden groot van schok, maar zoals

beloofd onderbreekt hij Nora’s verhaal niet. “Het is nogal een lang verhaal, en

ik wil het je allemaal graag vertellen,” gaat Nora verder. “Het klinkt allemaal

nogal… ongeloofwaardig, maar geloof me; het is echt waar.”

Ted knikt en Nora praat door. “Ik en mijn vader, wij stammen af van iemand

die je een magiër zou kunnen noemen, die eeuwen geleden geleefd heeft. Hij –

dit zal erg raar klinken – is de enige die het ooit is gelukt om het recept der

onsterfelijkheid uit te voeren.” Nora kijkt even om zich heen, ze wil niet

afgeluisterd worden. Dan kijkt ze weer naar Ted, die haar nog steeds met grote

ogen aankijkt. “Hoe hij dat gedaan heeft weten we niet – was het een drank,

een toverspreuk… God mag het weten. Maar het is hem in ieder geval gelukt,

hij werd onsterfelijk.”

“Dit ging allemaal op een heel vredelievende manier, hij hoefde hier niemand

voor te doden of pijn te doen. Er is echter een andere manier om onsterfelijk te

worden, en dat is via de Drank der Onsterfelijkheid. Dit is een veel wredere

manier. Hiervoor moeten namelijk wel mensen voor gedood worden.

Onschuldige mensen om precies te zijn; hun smetteloze ziel wordt na hun dood

gestolen en verwerkt in deze Drank der Onsterfelijkheid. Deze drank moet

iedere zestig dagen ingenomen worden, en voor elke portie moet er iemand

vermoord worden.” Nora haalt even adem. Ze durft Ted niet goed aan te kijken,

bang voor zijn geschokte blik.

“Op dit moment is er iemand bezig met het creëren van deze drank. Ik weet

niet precies wie dit is, en waar het gebeurd, maar er wordt één keer in de

zestig dagen iemand vermoord, of in ieder geval dood gevonden, en dat zegt

genoeg. Ik heb met dit alles te maken, want zoals ik je zonet al vertelde stam ik

af van de magiër die ook onsterfelijk was. De toverkracht van zijn

onsterfelijkheid bleek niet bestand te zijn tegen moord, en zo is hij uiteindelijk

ook om het leven gekomen; hij is vermoord. Hij heeft echter wel aan elk van

zijn afstammelingen een deel van de magie van zijn onsterfelijkheid

meegegeven.”

“Dit stukje magie zit dus ook in mijn bloed – Nee ik ben niet onsterfelijk,” zegt

ze gauw als ze Teds blik ziet. “Ik leef niet eens langer dan de normale mens.

Het enige wat in de buurt komt van onsterfelijk zijn is dat ik meer immuun ben

voor ziektes. Zo ben ik in mijn jeugd nooit ziek geweest, zelfs geen hoofd- of

buikpijn. Ik ben alleen wel de enige die kans maakt om degene die deze Drank

maakt te verslaan. Nou ja, elke afstammeling van de magiër zou kans maken,

maar ik ben de enige. Het was de bedoeling dat ik ook vermoord werd, maar ik

ben die avond ontsnapt. Ik en mijn vader waren de enige nog levende

afstammelingen en nu sta ik er alleen voor.”

Nora haalt even trillerig adem en knijpt haar ogen dicht om haar tranen tegen

te gaan. “Ik ben dit alles te weten gekomen na de dood van mijn ouders. Vlak

voor mijn moeder stierf heeft ze me een brief in de handen geduwd waar dit

alles instond, en toen ben ik weggerend, voor ze mij ook…” Nora prikt even in

het eten, wat ondertussen ligt koud te worden op hun borden. “Ze hebben me

een opdracht gegeven. Ik moet ervoor zorgen dat onze familie blijft bestaan,

zodat er uiteindelijk gevocht kan worden tegen deze man – of vrouw, wie weet

– die al dat verdriet en verderf zaait. Ik hoef dat bestrijden niet per se te doen,

ik moet eerst zorgen dat ik en mijn familie veilig zijn.”

“En daarom heb ik besloten om een legacy te beginnen. Ik moet zorgen dat er

afstammelingen van die magiër blijven bestaan op deze wereld, dat moet,

anders is alles verloren. Wie weet wat deze persoon allemaal kan doen als er

niemand meer is om hem tegen te houden?” Nora haalt diep adem en durft Ted

eindelijk weer aan te kijken. “Dus… Dat is mijn levensverhaal, en dat is wat ik ga

doen met mijn leven. Als je me nu niet meer wilt, of als je me haat omdat ik het

niet eerder verteld heb, dan begrijp ik dat…”

“Wat? Ben je gek? Ik hou van je, Nora, ik laat je echt niet zomaar gaan. Het is

nogal wat, en ik denk dat het allemaal nog moet bezinken, maar op dit

moment ben ik er alleen nog maar zekerder van dat ik dit wil doen,” zegt Ted.

Hij graait met zijn hand in zijn broekzak en zet een klein, zwartfluwelen doosje

op de tafel.

Nora staart er met open mond naar.

“Maak maar open,” zegt Ted zacht.

Nora doet wat haar gezegd wordt en opent het doosje voorzichtig. Een gouden

ring met een fonkelende diamant komt tevoorschijn, en een grote glimlach

verspreidt zich over Nora’s gezicht.

“Nora Wander,” zegt Ted. “Wil je met me trouwen?”

Nora pakt de ring voorzichtig uit het doosje en schuift het om haar vinger. “Ja!”

roept ze dan, vol overtuiging en met een zo mogelijk nog grotere glimlach.

“Natuurlijk wil ik met je trouwen!”

Nora springt op van de tafel, en Ted kan nog net op tijd haar voorbeeld volgen,

want ze valt hem in zijn armen en zoent hem vol overgave.

“Ik hou van je, Ted,” fluistert ze in zijn oor.

“Ik hou ook van jou, en ik zal alles doen om je gelukkig te maken en te

beschermen,” fluistert Ted terug. “Dat beloof ik.”

Ze laten hun hoofden tegen elkaar rusten en zo staan ze een poosje te

genieten tot ze beseffen dat ze raar aangekeken worden door de andere

gasten van het restaurant.

Ted lacht. “Volgens mij kunnen we beter naar huis gaan.”

“Ik geloof het ook,” antwoordt Nora.

Buiten belt Ted een taxi, en tijdens het wachten maken de twee goed gebruik

van hun tijd. Ze merken niet dat de taxi aan komt rijden – zo innig en

passioneel zoenen ze – totdat deze begint te toeteren.

Geschrokken kijken ze op, maar dan lachen ze en stappen ze in.

Thuis gaan ze meteen naar boven. Ted gooit Nora op het bed, en zoent haar

dan vol lust en liefde.

Ze ontdoen elkaar van hun kleren en al snel verdwijnen ze onder de dekens,

waar hun liefdesspel zich voortzet.

Pas veel later komen ze weer boven de dekens uit. Nora is dolblij dat ze alles

verteld heeft, en er is een enorme last van haar schouders gevallen. Nu weet ze

ook zeker dat Ted van haar houdt, dat het ware liefde is. Bovendien zijn ze

verloofd! Ze kan het allemaal nog niet bevatten en valt met een gelukszalige

glimlach op haar gezicht in slaap.

De volgende ochtend moeten ze echter al vroeg weer op. Gapend wrijven ze

de slaap uit hun ogen.

“Weet je zeker dat het zo’n goed idee was om gister uit eten te gaan?”

mompelt Nora.

“Hrmpf.”

Nadat ze zich aangekleed hebben gaan Nora en Ted nog even beneden op de

bank zitten, totdat het tijd is om naar hun examen te vertrekken. Ze zijn

ondertussen een stuk wakkerder.

“Ted?” vraagt Nora.

“Hmm?” antwoordt Ted.

“Weet je zeker dat je het niet erg vindt wat je gister allemaal hebt gehoord? Ik

bedoel, er ligt nogal een last op je schouders, als je mijn man wordt. Met de

legacy en het gevaar… Zei je dat gister allemaal omdat je het meende of

omdat je je anders schuldig voelde?” Nora kijkt Ted onzeker aan.

Ted trekt Nora op schoot. “Wat denk je zelf?”

“Nou…” Nora weet niet wat ze daarop moet zeggen.

“Nora, ik hou van je. En ook al zou ik beide benen voor je moeten afhakken,

dan nog zou ik bij je willen zijn. Zegt dat genoeg?” Ted kijkt haar indringend

aan.

Een glimlach breekt door op Nora’s gezicht en ze trekt Ted in een stevige

omhelzing.

“Oké,” zegt ze. “Ik geloof je.”

Even later vertrekken ze hand in hand en met stralende gezichten naar hun

examen, met het gevoel alsof ze de hele wereld aankunnen.

Beiden komen ze weer met een tien thuis.

“Wauw,” zegt Nora. “Ons allerlaatste semester. Kan je het geloven?”

“Niet echt. Het is allemaal zo snel gegaan!” zegt Ted. “Maar ik kan niet

wachten tot het voorbij is, want dat mag ik met jou trouwen.”

Nora lacht en geeft haar verloofde een zoen.

Het semester begint goed, ze blijken hun colleges tegelijk te hebben, en daar

zijn ze erg blij mee. Bij Ted is ondertussen het hele verhaal van Nora ingezonken.

Het is allemaal nogal wat, maar hij hoefde er geen moment over te twijfelen of

hij bij Nora wilde blijven.

Natuurlijk wil hij dat. Ze is zijn alles, het belangrijkste op de hele wereld voor

hem. En hij zou alles voor haar doen.

Al snel vervalt alles weer in het dagelijkse patroon. Nora en Ted werken

harder dan ooit, het lijkt wel alsof de docenten hen het laatste semester nog

even extra veel werk op willen geven. Hun papers moeten twee keer zo lang,

en ook zijn er minstens twee keer zoveel opdrachten.

Natuurlijk blijft er ook nog wel tijd over voor romantiek, en anders maken ze

die tijd wel. Nora is gelukkiger dan ze ooit nog dacht te worden, en kijkt elke

dag minstens één keer met een gelukzalige glimlach naar haar verlovingsring.

Aan het einde van het semester hebben Nora en Ted even helemaal genoeg

van al het studeren en werken aan hun vierdejaarsproject. Buiten ligt een dik

pak sneeuw, en ze laten zich even helemaal gaan in een uiterst fanatiek

sneeuwballengevecht.

“Ha, je kunt me toch niet raken!” Nora springt vrolijk heen en weer.

Ted pakt een hand verse sneeuw en vormt het tot een bal. “O nee? Dat zullen

we nog wel eens zien!”

Ted verstomt in zijn bewegingen als hij achter Nora iemand aan ziet komen

lopen.

“Wat is er?” lacht Nora. “Durf je niet meer? Bang om de volle laag te krijgen?”

Ted schudt zijn hoofd en laat zijn arm zakken. “Ehm, Nora, we hebben bezoek.”

Nora fronst haar wenkbrauwen, draait zich om en kijkt ineens in het grijnzende

gezicht van Guus. Haar hart begint harder te slaan; die grijns kan niet veel

goeds betekenen.

“Wat doe je hier?” vraagt ze hem kortaf.

“Goh, wat een hartelijke ontvangst!” zegt Guus, nog steeds met die

verachtelijke grijns op zijn gezicht. “Ik kwam gewoon even een kijkje nemen.

Leuk optrekje. Waarom heb je me niet verteld dat je bent verhuisd?” Zijn stem

klinkt akelig vriendelijk, en Nora ziet dat hij er niks van meent.

Ted kijkt van een afstandje toe hoe Nora met Guus staat te praten. Hij heeft

Guus nog nooit eerder ontmoet, maar ziet in één oogopslag dat het hem is, en

de blik op zijn gezicht bevalt Ted absoluut niet. Hij besluit om Nora te hulp te

schieten en loopt naar het tweetal toe.

“Hallo,” zegt hij zogenaamd vriendelijk. “Guus, toch?”

Guus kijkt op. “Ja, dat klopt, en jij moet Ted wezen, als ik het goed heb. Nog

steeds samen, zie ik?”

Nora knikt behoedzaam. “Ja. We zijn verloofd.”

“Och, verloofd, wat enig,” zegt Guus overdreven, en het is duidelijk dat hij niks

meent van wat hij zegt. “Ik had niet verwacht dat het zo lang stand zou

houden.”

“En wat bedoel je daar nou weer mee?” vraagt Ted, terwijl hij alle

vriendelijkheid laat gaan.

Guus haalt zijn schouders op. “Och, ik had gewoon niet verwacht dat je het zo

lang met haar zou uithouden. Nou ja, eerder andersom eigenlijk.”

“Wát?” Teds ogen vormen zich tot spleetjes.

“Nou, aangezien Nora nogal een slet is…” zegt Guus achteloos.

“Wáág het niet om Nora een slet te noemen!” sist Ted en hij geeft Guus een

duw.

Nora kijkt verschrikt toe. Ze zullen toch niet gaan vechten?

Guus’ grijnzende blik is nu ook helemaal weg. “Als ik haar zo wil noemen, dan

noem ik haar zo! Wij hadden iets samen, iets échts, en toen kwam jij… en was

ik gelijk vergeten!”

“Zo is het niet gegaan en dat weet je,” zegt Ted met dreigende stem.

“Dat is wat ze jou verteld heeft, maar hoe weet je of dat echt waar is? Ze heeft

me keihard laten vallen, de vuile…”

Voor hij zijn beschuldigingen verder kan uitspreken heeft hij een klap in zijn

gezicht van Ted te pakken. Nora slaat haar handen voor haar mond. O nee, dit

draait nog op een echte scène uit.

“En nu wegwezen!” schreeuwt Ted tegen Guus. “En als ik je hier ooit weer zie,

of als je Nora ooit weer beledigd zal het je berouwen!”

Guus gromt wat, maar zegt niks terug. Hij werpt een dodelijke blik op Nora,

draait zich om en loopt met ferme tred weg.

Nora blaast de adem die ze ongemerkt inhield uit en draait zich naar Ted toe.

Ted neemt haar in zijn armen. “Hij is weg,” fluistert hij in haar oor.

“Ik weet het. Dank je,” zegt Nora. “Maar je had hem niet hoeven slaan. Ik was

echt bang dat hij terug zou slaan en jullie zouden gaan vechten!”

Ted haalt zijn schouders op. “Ik kon hem jou niet zo maar ongestraft laten

uitschelden.”

Nora glimlacht. Wat is het ook een machomannetje. “Ik hou van je.”

De laatste dagen voor het examen gaan Nora en Ted er nog even hard

tegenaan, maar veel lijken ze niet meer op te kunnen nemen. Zelfs Nora, de

kennissim van hen tweeën heeft het helemaal gehad.

De ochten van hun examen staan ze zo als gebruikelijk vroeg op, maar deze

keer niet omdat hun examen zo bizar vroeg gepland is, maar omdat ze van de

adrenaline die door hun lijf giert niet meer kunnen slapen.

Ted maakt wat pannenkoeken voor hen klaar en die eten ze zonder echt

honger te hebben op, ze zijn eigenlijk veel te zenuwachtig. Na het ontbijt

proberen ze allebei nog wat afleiding te krijgen, maar heel erg wil dat niet

lukken.

Ruim van te voren vertrekken ze samen naar het universiteitsgebouw – langer

kunnen ze echt niet meer wachten. Voordat ze naar de verschillende zalen

gaan waar ze hun examen hebben geven ze elkaar een zoen en wensen ze

elkaar succes. Daarna moeten ze het zelf doen.

En dat lukt hen heel goed! Dolblij komen ze allebei thuis. Ted tilt Nora op en

zwiert haar in het rond.

“We zijn afgestudeerd! Klaar, helemaal klaar!” lacht hij. “Geen papers meer,

geen opdrachten, geen colleges!”

Hij zet Nora weer op de grond, en zij kijkt hem blij aan.

“Nu gaat de rest van ons leven beginnen,” zegt ze.

“Ik kan niet wachten!” lacht Ted.

“Ik wilde vanavond Yvette uitnodigen voor een etentje, om ons studentenleven

af te sluiten. Dat is toch wel goed?”

Ted knikt. “Natuurlijk is dat goed. Ik hoop dat zij haar examen ook goed heeft

gedaan.”

Blij gaan ze samen naar binnen. Nora belt gelijk Yvette op, die ook met vlag en

wimpel geslaagd blijkt te zijn en het lijkt haar hartstikke leuk om langs te komen

voor een etentje.

“Ted maakt spaghetti!”

“Klinkt heerlijk!”

Die avond staat Yvette rond vijf uur voor de deur.

“Gefeliciteerd!” roepen de twee vriendinnen in koor, en lachend vallen ze

elkaar om de hals.

“Ik heb je trouwens ook iets leuks te vertellen,” zegt Yvette geheimzinnig.

“O ja? Wat dan?” vraagt Nora nieuwsgierig.

Ze moet echter nog even wachten, want op dat moment roept Ted dat

spaghetti klaar is. Nora en Yvette lopen naar de keuken waar een heerlijke geur

van tomatensaus hangt.

“Het smaakt heerlijk, Ted,” zegt Yvette gemeend. “Je bent een natuurtalent.”

Ted lacht. “Nou, dat weet ik nog zo net niet, maar in ieder geval bedankt voor

het compliment.”

De drie kletsen heel wat af, en tussen Yvette en Ted klikt het ook goed. Alledrie

hebben ze een heerlijke avond, en een perfecte afsluiting van de vier jaar die

ze op de campus hebben doorgebracht.

Als Ted aan het afwassen is komt Nora terug op wat Yvette aan het begin van

de avond zei.

“Wat was het nou wat je me moest vertellen?” vraagt ze nieuwsgierig.

Yvette lacht. “Nou… Ik ben verliefd!”

Nora’s gezicht klaart op. “Echt? Wat geweldig! Op wie? En is het wederzijds?

Hoe lang is het al gaande?”

“Hoezo nieuwsgierig,” lacht Yvette. “Het is iemand die je kent.”

“Oeh, is het Joel? Of Klaas? O, zeg dat het niet Guus is, alsjeblieft, zeg dat het

niet Guus is!”

“Het is niet Guus.” Yvette is even stil. “Het is Celeste.”

Nu is Nora even stil terwijl ze de informatie die ze net gekregen heeft te

verwerken. “Celeste? Echt? Goh, dat had ik nooit verwacht. En, is het

wederzijds?”

Yvette knikt. “Ja, we hebben nu alweer een paar maanden iets.”

“En je dacht er niet aan om mij dat te vertellen,” vraagt Nora met speels

opgetrokken wenkbrauwen.

De twee meiden praten nog lang door, en nemen rond elf uur afscheid.

“Ik zie jou en Celeste over een paar dagen,” zegt Nora als ze Yvette omhelst.

“Ik ben blij dat jij ook jouw ware hebt gevonden.”

Yvette glimlacht. “Ja, ik ook.”

Ze houden elkaar even stevig vast, en dan laat Nora Yvette uit. Ze kijkt haar na

met een glimlach op haar gezicht.

Dan loopt ze naar boven, waar Ted alvast in bed is gaan liggen. Ze trekt haar

pyjama aan en gaat naast hem liggen. Ted, die al half slaapt, kruipt tegen haar

aan. Nora houdt hem vast en denkt aan de afgelopen vier jaar. Ze is blij dat

Yvette nu ook eindelijk de liefde heeft gevonden, net als zij.

De volgende ochtend pakken ze hun spullen in en bellen ze een taxi in. Aan de

keukentafel wachten ze tot die gearriveerd is. Allebei zijn de verzonken in hun

eigen gedachten. Dan worden ze opgeschrikt door de toeter van de taxi. Ze

pakken hun spullen, zetten ze in de taxi en stappen in.

Nora kijkt nog één keer naar het huis waar ze de afgelopen anderhalf jaar heeft

gewoond. Ze heeft het er geweldig gehad, maar ze is heeft ook zin in wat er nu

komen gaat. Een leven met Ted, en de legacy die ze samen zullen beginnen…

“Je maakt een grapje. Dit is voor ons?”

“Jup.”

“Dit hele huis?”

“Jup.”

“Maar – hoe? We hebben gespaard, dat wel, maar lang niet genoeg voor dít!

Toch?” Nora staart met open mond naar het huis voor zich, dat blijkbaar van

haar is.

Ted lacht schaapachtig. “Laten we zeggen dat mijn oma niet de armste was en

ik haar lievelingetje – ik heb nogal een fortuin geërfd.”

“Was je ooit van plan om me dat te vertellen?”

“Ja. Nu,” lacht Ted. Hij pakt haar hand en trekt haar mee het tuinhekje door.

“Kom, dan laat ik je het huis zien!”

Nora heeft haar hand al op de deurknop als ze wordt gestopt door Ted.

“Ho,” zegt hij. “Dat gaat zo maar niet.”

Nora trekt haar wenkbrauwen op. “Waarom niet – aah!”

Ted heeft haar opgetild en houdt haar in zijn armen. “Ik hoor je over de

drempel te dragen, dat weet je toch?”

Nora lacht. “Dat is pas als we getrouwd zijn, grapjas.”

“Ach, wat maken twee dagen nou uit?”

“Had ik echt niet een sluier moeten dragen?” vraagt Nora twee dagen later

onzeker. “En zit mijn haar zo wel goed?”

De zenuwen dansen al rond in haar maag sinds ze die ochtend om zeven uur

wakker werd. Vandaag is de dag!

Yvette kijkt glimlachend naar haar beste vriendin. “Je ziet er prachtig uit, Nora,

dus stop met zeuren en kom naar beneden. Iedereen zit te wachten.”

Nora zucht. “Oké, ik kom er aan.”

“Ik ga alvast. Tot zo.” Yvette knijpt even in Nora’s schouder voor ze de

slaapkamer uitloopt, naar de tuin, waar de ceremonie gehouden zal worden.

Nora haalt even diep adem, checkt nog één keer haar make-up, en loopt dan

ook naar beneden…

I am amazed

When I look at you

I see you smiling back at me

It's like all my dreams come true

You are the love of my life

And I'm so glad you found me

You are the love of my life

And baby put your arms around me

Sometimes it's so hard to believe

When a love can be so strong

And faith gives me the strength

And kept me holding on

I guess this is how it feels

When you finally find something real

My angel in the night

You are my love

Love of my life

“Iedereen is weg.”

Nora opent haar ogen. “Wat? Ik wilde ze nog gedag zeggen en bedanken!

Waarom zijn ze zo ongemerkt gegaan?”

Ted glimlacht. “Niet ongemerkt, jij merkte gewoon niks.”

Nora lacht ook. Ze heeft genoten van vandaag.

“Laten we naar boven gaan,” fluistert Ted. “De huwelijksnacht is het beste

deel…” Zijn ogen glimmen ondeugend.

Nora geeft hem een zacht duwtje, maar volgt hem toch de trap op naar boven.

“Vandaag was geweldig,”mompelt ze als ze in Teds armen op hun bed ligt.

“Hmm, dat kun je wel zeggen. Ik ben eindelijk meneer Wander.”

“Vind je het echt niet erg om mijn naam aan te nemen?” vraagt Nora.

“Voor jou doe ik alles,” zegt Ted.

Nora glimlacht.

“Maar doe mij nu ook een plezier. Laat me je kussen.”

You are the love of my life

And I'm so glad you found me

You are the love of my life

And baby put your arms around me

I guess this is how it feels

When you finally find something real

My angel in the night you are my love

My angel in the night you are my love

Love of my life