Geen betere manier vanrouwen dan werken

Daan Westerinkpubliciste en rouwdeskundige

Staatssecretaris Aboutaleb vansociale zaken wil dat weduwenniet langer dan twee jaar finan-

cieel ondersteund worden na dedood van hun partner. De hele we-reld valt over hem heen. Maar ik vindhet een erg goed voorstel.

Toen mijn vader in 1983 weduw-naar werd, was er geen vangnet voorweduwnaars, alleen voor weduwenen wezen. Weduwnaars mochtenpas vanaf 1988 aanspraak maken opde nabestaandenwet. Mijn broer enik waren toen echter al volwassen.

Daarom stond hij in no time tochweer op de bouwsteigers, versletenrug of niet. Want er moest geld ver-diend worden. Barbaars? Nee, mijnvader heeft zijn broek altijd zelf om-hoog gehouden, hij wilde niet afhan-kelijk zijn van de overheid.

Ik vond het wel bizar. En dat vind iknog steeds. Niet dat hij geen uitke-ring kreeg, wel dat er nog steeds on-derscheid gemaakt wordt tussen we-duwen en weduwnaars.

Mannen als mijn – inmiddels over-leden –vader kom ik bij bosjes tegen.Sterker nog: ik ken eigenlijk geenman die na het overlijden (of hetscheiden) van zijn partner voor lan-gere tijd een beroep moet doen opwelke uitkering dan ook. De meestemannen die hun partner verliezen(ook die ik niet ken) gaan na verloopvan tijd weer aan het werk.

Dat betekent niet dat mannen kor-ter rouwen dan vrouwen. Uit onder-zoek blijkt dat je naast het rouwenook moet werken aan je herstel. Eenbaan kan je daar letterlijk bij helpen.Thuis is het al zwaar genoeg: je komtals alleenstaande ouder haast nietaan je eigen rouw toe, omdat er ookrouwende kinderen rondlopen. Hethebben van een baan, attente colle-ga’s, een begripvolle baas die jewerktijden tijdelijk aan wil passen,en goede opvang, betekent voor veelmensen een grote steun. Die regel-maat blijkt bovendien belangrijk alsje zo’n intens verlies meemaakt, eneen reden om je bed uit te komen.

De tegenstanders van staatssecreta-ris Aboutalebs wetsvoorstel schilde-ren weduwen af als zielige wezens,niet in staat voor zichzelf en hunkroost te zorgen. Vadertje staat moethen komen redden. Het ontbreekt deweduwen in de beeldvorming nogaan een zwart kostuum met rouw-band, dat zij verplicht moeten dra-gen.

Kom op zeg! De vrouw anno 2008 isheel goed in staat voor zichzelf tezorgen, of zou dat althans moetenzijn. De vroegere meisjes uit de jarentachtig, die werden gestimuleerd omop hun toekomst voorbereid te zijn,hebben bijna allemaal een betaaldebaan, al dan niet in deeltijd.

Met het krijgen van kinderen val-len sommigen terug op de traditievan hun voorouders, waarin eenmoeder fulltime bij haar kinderenhoort te zijn. En begrijp me goed:

ook ik vind dat er niets mis is metthuisblijven. Maar er is wel iets metje mis als je vervolgens van de over-heid verwacht dat zij je tot in lengtevan dagen ondersteunt wanneer jeer onverhoopt alleen voor komt testaan, door een scheiding, of door dedood van je partner.

Dat Aboutaleb weduwen twee jaarde kans wil geven om de boel weereen beetje op de rails te krijgen, bete-kent niet dat hij zegt dat een rouw-proces twee jaar duurt. Dat van mijnvader duurde tot zijn dood. Maar hijwerkte wel. Zo heeft hij ons ook op-gevoed: je moet goed voor jezelf zor-gen.

Wil je thuisblijven, zorg er danvoor dat je goed verzekerd bent –al ishet de vraag hoe zeker dat is, in dezetijden van crisis. Verstandiger, enook goed voor je geestelijke herstel,is het om ervoor te zorgen dat je, ookals vrouw, je eigen broek op kunthouden. Niet alleen in tijden van cri-sis, ook als voorbeeld voor je eigenkinderen. We willen toch gelijk be-handeld worden als mannen? Noudan!

Daan Westerink schreef ’Leven zonderouders’, over volwassen kinderen en hetoverlijden van hun ouders (Ten H av e ,2007).

Het onderscheid tussen weduwen en weduwnaars isbizar. Alsof weduwen zielige wezens zijn.

Rouw van mijnvader duurde totaan zijn dood

De regelmaat van een baan is belangrijk na een intens verlies. FOTO ANP

TR

09-

12-0

8 ka

tern

2 p

agin

a 08