Two for oneProletariër Uitdaging

Amber kijkt met een glimlach op naar haar oudste broer, hoe hij al zelfstandig op zijn potje kan zitten.

Siemen blijft steeds schattig als ik hem een flesje wil geven. Kleine kinderen worden ook steeds maar groter.

De volgende ochtend breekt de allerlaatste dag van deze week aan. “Zondag.” zucht Arthur wanneer hij zijn ogen open heeft gedaan en dicht bij mij komt liggen, “wie gaat mij een handje

helpen als je moet werken?” Ik haal mijn schouders op.

“Je bent een geweldige vader! Als je dat gelooft, kun je dit ook alleen aan.” spreek ik hem de moed in. Tegelijkertijd moet ik

denken aan mijn werk. Na zoveel dagen vrij kan ik om acht uur weer vertrekken. Wat een gevoel!

De tweeling Luca en Luna hun luier verversen, dat is de eerste wat we vandaag deze dag mogen doen.

De tweeling hebben elk hun flesje ook nodig. Wanneer ik Luna voedt, wil Arthur Luca ook voeden. Volgens hem sta ik in de weg. “Kelsey! Aan de kant!” zeurt hij. “Maar schat, ik moet Luna nog

een flesje geven.” klink ik poeslief.

“En dan nog? Luca moet zijn eten ook krijgen. Aan de kant!” blijft Arthur nog steeds zeuren over het feit dat ik aan de kant moet.

Hij moet maar begrijpen dat dit eventjes kan duren voor hij eten voor Luca kan pakken.

Op een moment is de maat voor Arthur vol en duwt me van de koelkast weg. Dit draait uit op een fatale resultaat, ik val op de

grond tegen de kast en met het kleine Luna in mijn armen betekent dat ze ook op de grond valt. Het meisje jankt fel van de pijn en ik voel de tranen aankomen. Is dit de lieve, behulpzame

Arthur die ik heb leren kennen? Dacht ik niet.

“Jij…” wil ik hem zijn huid vol uitschelden, maar ik kom er niet uit. Met moeite probeer ik op te staan. Arthur realiseert pas wat hij

heeft gedaan: hij heeft mij niet alleen pijn gedaan, ook zijn babydochtertje die uit mijn armen is geflipt. “Het spijt me.” piept

hij angstig. Stampend ga ik op weg naar de slaapkamer; me omkleden voor de carpool voor de deur staat. “Trek je plan,

Arthur!” schreeuw ik boos voor ik de slaapkamerdeur dichtklap.

Paar minuten later kom ik omgekleed de slaapkamer uit. Mijn ogen richten naar de open keuken, Arthur die zijn geliefde zoontje Luca eten geeft. En waar ligt Luna? Juist ja, nog altijd op de grond.

Hoe egoïstisch kan hij zijn? Zo ken ik hem in ieder geval niet.

Ik doe de voordeur open en de zonnestralen richten direct naar mij. Met een fake smile kijk ik naar de carpool. Achter deze lach zit alle ‘miserie’ die ik nu heb. Vier kleine jonge kinderen tegelijk opvoeden, het is geen eitje. Ik kan al niet wachten tot Siemen en

de tweeling zullen opgroeien, dan is het stukje last van mijn schouders weg.

Ondertussen zit ik al op mijn werk en Arthur staat daar thuis alleen, met vier kleine bloedjes van kinderen. Benieuwd hoe hij dit gaat regelen… “Luna, hoe kan ik dit goedmaken?” zucht hij,

wanneer hij Luna in de beugelboog heeft gezet en ermee speelt.

Tegen de middag is alles weer goed verlopen. De tweeling zit lekker te spelen met hun beugelboog, Siemen is ietwat moe en ligt daarom in zijn bedje. Ondertussen zit Arthur te bokken voor de televisie en Amber komt hem tegen. “Heb je ruzie gehad met

mama?”

“Och meisje toch.” zucht Arthur nog eens heel diep, “als jij later een man hebt en heel veel kinderen, zal je me wel begrijpen.” Echter Amber is steeds nieuwsgierig wat er met haar geliefde vader scheelt. “Heb je haar en Luna tegen de kast geduwd?”

Arthur slikt. Hoe weet Amber dat? Heeft ze ‘die tragedie’ gehoord of gezien? “Niet met opzet. Ik wil je moeder zachtjes van de

koelkast schuiven, omdat Luca ook moet eten. Maar…” Dan stopt hij, midden in zijn zin. Hij slakt nog een diepe adem, “het loopt

fataal af. Ik mag blij zijn dat ze ongedeerd zijn. En ineens boem, je moeder is kwaad op mij.”

“Dan ben ik ook zeer blij!” Amber klapt jubelend in haar handen en wil naar haar kamer gaan. “Wat ga je nu doen, als ik dat mag weten?” haalt Arthur de typische vaderstreken uit. “Mijn cursus

Engels voor school overlopen.” antwoordt Amber zonder het omkijken naar haar vader en met een klap gooit ze de deur toe.

Vervolgens grabbelt Amber in haar boekentas naar haar cursus Engels en op haar bed begint ze te leren. Toch kan ze niet

concentreren, door haar ouders. De laatste tijd maken ze voor het minste ruzie. Ze denkt dat dit komt sinds de geboorte van de

tweeling; twee kinderen tegelijk opvoeden is niet gemakkelijk en zeker niet als ze nog baby’s zijn. Als ze een stuk groter worden

komt alles terug goed, denkt Amber.

Wanneer Arthur aan het avondeten wil werken, stapt Siemen zonder hulp en op twee voeten naar de badkamer. Arthur moet wel schrikken, als hij zijn peuterzoon alleen naar de badkamer ziet stappen… en deze avond zal Siemen ook nog opgroeien.

Helaas pindakaas, Arthur’s macaroni met kaassaus is mislukt. “Verdomme, veel werk aan gehad en toch aanbranden.” moppert

Arthur, “vandaag is mijn dag niet.”

Weer tegen de avond breekt de tijd voor Siemen aan om op te groeien. Hij staat daar voor zijn oud wc-potje, precies een cowboy

met zijn kleding.

Gelukkig heeft hij een zus die Amber heet en die hem een make-over wil geven. Wanneer ze met zijn haren bezig is, begint het

bruiner te worden. Die twee vinden het al bizar maar voor Siemen is dit niet het einde van de wereld. “Je bent de beste!” Hij

valt in de armen van zijn ietwat oudere zus.

Laat in de avond kom ik terug thuis van mijn werk. Normaal moet ik al in de middag thuis zijn maar ik heb promotie gekregen, dat ik langer op het werk moet blijven. Nu heb ik nog een promotie tot

bureau-agente gekregen. Het geld rolt…

Mijn buik rommelt wel van de honger. Voor ik ga slapen, eet ik nog een bord boterham. Pardoes kruipt Amber op de stoel naast

mij. “Moet jij niet gaan slapen?” grinnik ik, op de manier hoe Amber op de stoel kruipt. “Ik weet het. Maar ik ben niet echt

moe.” verklaart ze.

“Morgen is het wel terug school. En, hoe was het verjaardagsfeestje van Siemen?” zeg ik. “Er is helemaal geen feest

geweest maar dat vinden wij niet erg. Siemen is kei groot geworden.” antwoordt ze, met een klein glimlachje op haar

gezicht. Meer wil ik niet weten, wel dat Amber onmiddellijk naar haar bed gaat.

Toch is Amber in haar bed te krijgen. Ik heb bij de tweeling gekeken en daar is alles in orde. Bij Siemen hetzelfde. Wanneer ik in de slaapkamer kom, ligt Arthur ook in bed. Misschien heeft hij me niet met opzet hard van de koelkast geduwd. Ik mag blij zijn

dat me niets is overkomen en ook niet bij Luna.

De volgende dag is de drukke week weer begonnen. Terwijl de kinderen naar school gaan – Siemen voor het eerst – ga ik weer

naar het werk.

Een kindermeisje kunnen we steeds niet veroorloven. Arthur heeft zich nog een keer ziek gemeld op zijn werk maar daar trappen ze niet meer in zijn nep-kuchtjes en hij wordt direct

gedegradeerd. Dat interesseert hem helemaal niet. De kinderen komen vooral bij hem op nummer één!

Tegen de middag komen de kinderen weer thuis van school. Amber maakt haar huiswerk zonder moeite af, terwijl Siemen

ermee treuzelt. Begrijpelijk als je niet zo lang op school zit.

Tegen de late avond neem ik een kijkje bij de tweeling als peuter. Zo te zien slapen ze goed diep…

Bij Amber is dat net hetzelfde. Dan denk ik aan over paar dagen, dat ze weer gaat opgroeien. Deze keer gaat ze een eigenwijze

puber worden.

Bij Siemen in zijn roze pyjama is ook alles in orde. Ik kan steeds niet geloven dat kleine kinderen heel snel groot worden. Ik heb het gevoel dat het ook niet lang duurt voor Siemen, eer hij een tiener wordt. Enfin, voor hem duurt het nog heel even maar bij

zijn zus Amber… niet meer lang vrees ik.

Nadat ik alle kamers ben afgegaan, kruip ik zelf in bed dicht bij mijn lieve echtgenoot. Klaar voor de volgende dag…

De volgende dag ben ik opnieuw met een dikke buik wakker geworden. Ik kan dit steeds niet geloven: mijn vierde

zwangerschap op twee weken tijd…

Arthur moet zijn ogen opnieuw open trekken als hij mijn dikke buik weer ziet. “Dit is toch niet te geloven?” zucht hij, “ik wil wel kinderen maar niet zo…” En hij kan niet meer verder, door getoet van een auto buiten, een teken dat hij moet gaan. Arthur geeft

me snel een zoen en vertrekt.

Ik herinner me nog dat Luna zindelijk moet worden en dat is bij deze gelukt.

Vervolgens geniet de tweeling van hun speelgoed.

Tegen de middag komen de oudste kinderen weer thuis van school. Amber begint direct aan haar laatste huiswerk van de

basisschool, terwijl Siemen nog uit de bus moet stappen.

Normaal zijn Amber en Siemen beste maatjes voor het leven. Deze keer doet hij afstandelijker van zijn zus, omdat ze vandaag tot tiener gaat opgroeien. Vooral uit angst dat ze hem ook zal

pesten. Hij heeft nogal zo’n verhalen gehoord van zijn vriendjes, die dikwijls last hebben van hun grotere broer of zus.

Een uur later komt Arthur thuis met weer een promotie.

Zo kan het verjaardagsfeestje – mét taart – van Amber beginnen. Ze is vooral enthousiast dat ze kaarsjes mag uitblazen, gedaan

met fantaseren hoe groot ze zal wel zijn en dat ze nog meer vriendjes en vriendinnetjes kan maken. Alles wordt een realiteit!

Niet veel later staat een grote jongedame in plaats van een klein meisje. Siemen zet ondanks alles toch een big smile op, ‘fier’ op

zijn grote zus.

Het is tijd voor Amber om een wens, verleidelijkheden en afknapper te kiezen. Ze kiest voor een kenniswens, haar

verleidelijkheden zijn: blond en sportief en haar afknapper is: inzicht – of wat dat ook is –

Haar levenswens is de top bereiken in carrière Dansen.

De volgende dag komt de tweeling aan de beurt, om op te groeien maar dan tot kleine snoezige – ietwat zelfstandigere –

kinderen.

Amber kan al niet wachten tot ze haar eerste stap in de middelbare school heeft gezet. Daarop concentreert ze zich, de

rest mag voor haar part ‘ontploffen’.

Voor mij is dit de zoveelste zwangerschap dat me uitput. De laatste tijd voel ik me zo uitgeput, terwijl ik bijna geen poot

uitsteek: behalve voor de tweeling zorgen.

In plaats van drie uur ‘s middags komt ze om één uur ‘s middags thuis. Ik zie het al voor me, Amber met een big smile die de bus

uitstapt. Ze moet wel een fantastische dag op de middelbare school beleefd hebben! Eén minpunt… huiswerk.

Twee uur later komt Siemen thuis, die blijkbaar ook iets leuks meegemaakt heeft. Een 10 op zijn rapport; niemand kan aan zijn

gevoel tippen en zelfs zijn oudste tienerzus niet! Hij trekt zich vooral niet van zijn zus aan, die moeilijk met haar huiswerk heeft.

‘Dat ze haar plan trekt’ denkt Siemen.

‘s Avonds als de kinderen hun huiswerk af hebben, kan de tweeling opgroeien tot kinderen.

Luna.

Luca.

Kleine kinderen worden snel groot.Ik sta er ook versteld van, bij Amber en Siemen. Ook bij de

tweeling Luna en Luca. Hier in real life gaat dat niet zo snel in het spel, maarja.

Je was misschien geschrokken toen Kelsey met Luna in haar armen tegen een kast werd geduwd. Ik had toen zin om een

verhaal in te werken. Nu is het aan jou! Moet ik blijven afgaan van ‘hij groeit op, hij leert lopen’ de gewoonlijke dingen of mogen er ook spannende dingen gebeuren, ‘een verhaal’ in deze uitdaging inwerken? Zoals toen Kelsey met Luna in haar armen tegen een

kast werd geduwd?

Amber als tiener,de tweeling Luna en Luca als kinderen.

Het gaat erg snel…

Binnenkort weer voor meer!

xxx Shirley

Dit was de 3de update!

Two for oneProletariër Uitdaging