Het kleine huisje van de familie Montaq word in de nacht van vrijdag op zaterdag een klein beetje groter. Een klein beetje maar, niet heel veel, maar de verandering is toch welkom.

Voor Nils en Lynn word er een klein kinderkametje van 4x4 gebouwd, dat is voor Brooke en Nick ook fijn, als de kinderen wakker worden en ze slapen, worden ze minder snel wakker.

Ook de badkamer heeft nu een muur, Brooke en Nick waren het er over eens dat dat toch plezieriger douchen was.

Vermoeid zitten Brooke en Nick aan tafel. Het is midden in de nacht. Misschien een raar moment, zou je zeggen, maar voor hen is het een normaal ritueel geworden. 'S nachts wakker worden, met dank aan de tweeling, niet meer in slaap komen, koffie zetten en dan 's ochtends weer aan het werk. Het is uitputtend.

Er klinkt gehuil van een baby uit de kinderkamer. Al snel word de stem bijgevallen door de tweede. “Ik ga wel.” mompelt Brooke. Nick kleed zich aan en komt haar dan toch helpen. Met de tweeling is dat wel zo handig.

Na het flesje stoppen de ouders hun tweeling een voor een in bad. Ze houden van hun kinderen, daar niet van, maar soms is het heel vermoeiend, zoals nu.

Na het bad en een schone luier word de tweeling weer op bed gelegd, waar ze bijna meteen in slaap vallen. Oranje zonlicht kruipt door de ramen. De zon komt op. Het word ochtend. Weer een nacht voorbij.

Nog een nieuwe aanwinst voor de familie is de geldboom. Tijdens het werken bij een van haar vele banen, dit keer in de wetenschap, vroeg een collega aan Brooke of het wat was om dat te testen. Met goede verzorging zou de boom geld afstaan. Brooke, die wist dat hun kapitaal steeds tot duizend simdollar steeg en daarna weer daalde, nam dit verzoek met open armen aan.

Tijdens het ontbijt, en tevens de slaap van de tweeling, heeft Brooke naar een ander baantje gezocht. Ze vond iets heel geschikts. “Nick? Ik heb een baantje gevonden in de dans. Dat wou ik al sinds ik klein was, maar het probleem is dat de werktijden waarmee ik begin, samenvallen met jouw werktijden.”

“Ik meld me voor vandaag wel ziek.” besluit Nick, resoluut. “Weet je dat zeker?” vraagt Brooke. Nick knikt. “Natuurlijk, jij en de tweeling gaan voor mij.” Brooke glimlacht bij die woorden. “Fijn.”

Er klinkt opnieuw gehuil uit de kinderkamer. “Ik ga wel.” meld Nick. Zodra hij binnenkomt vult een stank zijn neusgaten. “Jullie hebben wel je best gedaan he?” Het word beantwoord met gehuil.

Als Nick Nils verschoont heeft, klinkt er getoeter van twee carpools. Brooke zwaait hem gedag en stapt vrolijk de carpool in, maar Nick vloekt. Hij heeft zich nog helemaal niet ziekgemeld! Snel legt hij Lynn op de tafel neer en pakt de telefoon op.

Zijn baas is altijd heel vriendelijk, een wat oudere man, die verstand van het leven heeft. Maar helaas, nu gaan zijn vrouw en kinderen even voor. Hij zet zijn meest krakende, zieke stem op en toetst het nummer in.“Dag meneer.”“....”“Ik voel me niet zo lekker.” (hij kucht even, om zijn woorden kracht bij te zetten.)“....”“Weet u het zeker?”“....”“Dank u wel. Overmorgen ben ik er weer.”“....”

Daarna loopt hij terug naar de commode. “Zo meisje, en nu eindelijk maar eens rustig jou verschonen.” Zijn baas vond dat hij niet zo lekker klonk, en dat hij gisteren er ook al vermoeid uitzag (wat nog waar was ook, vond Nick) en dat hij vandaag maar thuis moest blijven. Morgen was trouwens sowieso zijn vrije dag.

Het enige wat hij de rest van de dag doet is opruimen, voor de tweeling zorgen en eten. Aan het eind van de middag is hij doodop. Moe valt hij in slaap.

Als Brooke even later thuiskomt ziet ze dat alles schoon is en iedereen slaapt. Ze glimlacht. Nick heeft goed voor alles gezorgd. Haar werk was erg vermoeiend, ook al was ze nu nog maar aerobics instructrice, zelf moest ze natuurlijk al die bewegingen ook uitvoeren. Ze was er ongekend moe van geworden, zodat een andere medewerker het uiteindelijk van haar overnam.

Vlug stapt ze onder de douche. Achter haar wordt Nick wakker. “Wat ben je vroeg thuis. Je bent toch niet ontslagen?” Brooke lacht, “Nee, gelukkig niet. Het werd van me overgenomen. Zullen we de tweeling maar naar de taart brengen?” Nick knikt stilletjes.

Na een flesje voor de tweeling verschuift Nick de eettafel. Het aanrecht is niet groot genoeg om de tweeling naast elkaar op te laten groeien, maar zo zijn ze toch bij elkaar in de buurt. Brooke pakt de taarten uit de koelkast.

Het is zover, de tweeling word peuter. Het is zo snel gegaan, vind Brooke.

Als een ware tweeling worden Nils en Lynn door hun ouders tegelijk de lucht in gegooid, om als peuters veilig in hun armen te landen.

Zodra Nils en Lynn peuter zijn, wankelen ze naar elkaar toe. Echt een heuse tweeling.

Dat de tweeling is opgegroeid tot peuter, wil niet zeggen dat ze nu rustiger zijn. Ze zijn op de gekste tijden moe. Midden in de nacht, vroeg in de ochtend... En meestal niet tegelijk.

Ook hun karakter komt nu verder naar voren. Als Lynn iets wil, weet ze absoluut hoe ze dat duidelijk moet maken. Huilen en schreeuwen, heel hard. Nils daarentegen wacht rustig tot zijn ouders even komen kijken. Of hij wacht totdat ze zijn zusje op komen halen, dat kan ook.

Naast de psychische opvoeding, is er natuurlijk ook de fysieke opvoeding. Woordjes moeten aangeleerd worden, potjes bijten niet enzovoorts. Maar de grootste uitdaging voor Brooke en Nick is wel... het leren lopen.

Nils pikt het vrij snel op, maar Lynn weet nog niet helemaal zeker wat nu slimmer is; kruipen of lopen. Brooke en Nick doen het met plezier en even later blijft toch ook Lynn staan.

Brooke leest een boek. Tijd voor ontspanning. Ze zucht. Dat had ze wel nodig, de laatste tijd.

Voorzichtig gluurt Brooke over de rand van haar boek. Lynn en Nils zijn rustig aan het spelen. De speeltafel is echt een uitkomst. Ze zijn uren bezig.

Nick komt naast haar liggen. “Het is gewoon weer perfect.” verzucht hij. Brooke knikt. Daarna betrekt haar gezicht. “Even naar de wc.” piept ze.

Als Brooke de kamer weer binnenkomt heeft ze een fleurige jurk op kniehoogte aan. Nick kijkt eerst verbaasd, ze ging immers naar de wc, maar daarna vormt er een glimlach om zijn lippen. Ze is weer zwanger.

TTot de volgende keer!ot de volgende keer!