Nick Montac tikt met een schroevendraaier op een metalen plaat. Het was een moeilijke, dure beslissing, en het gaat ook lang duren, maar op den duur zal het ze geld gaan besparen, daar is hij zeker van. Een robot. Een robot die ze kan helpen in het huishouden. Een servo, zegmaar. Ze zouden de servo op tijd uit moeten zetten, en niet te vaak gebruiken zodat er weinig rekeningen bleven, maar het zou werken. Hij zou er ook rechtstreeks een kunnen kopen, maar dat is vreselijk duur, en bovendien, Nick grinnikt, dit is ook wel leuke ontspanning.

En tja, als er iets is wat hij nodig heeft, de komende tijd, is het ontspanning. Vooral sinds Brooke doodleuk binnenkwam met het nieuws dat het weer zo ver was. Hij had verbaasd omgekeken. En inderdaad, het was weer zo ver, Brooke was zwanger. Nick glimlacht. Vandaag was ze uitgerekend. Trouwens, ze waren nooit erg voorzichtig geweest. Geen enkel voorbehoedmiddel was ooit de revue gepasseerd. Hun kinderwens en liefde was sterker.

Nick luistert naar het gekras van zijn gereedschap over de werkbank. Het is het enige geluid dat hij op zijn ademhaling hoort. De kamer is een eindje afgezonderd, ook al zit hij gewoon vast aan het huis.

“Pap?” Lynn komt paniekerig de kamer in rennen. Nick kijkt op van zijn gedachten en werk. “Wat is er meisje?” “Mam begon te gillen, en ze riep jou, en toen hoorde je haar niet, en toen haalde ik jou, en, en, ze heeft zo'n pijn pap.” stottert Lynn, die altijd spontaan en vrolijk is. Nick gooit zijn gereedschap op de grond en rent de kamer uit. Brooke bevalt.

Als hij in de kamer komt ziet hij dat Brooke het inderdaad uitgilt van de pijn. “Rustig meisje, ik ben er, het komt goed, je kunt het.” fluistert hij tegen haar. Brooke puft iets zachter, maar iedere idioot kan de pijn op haar gezicht aflezen.

“Je hebt dit al drie keer gedaan, het lukt wel, het komt goed.” vervolgt Nick zenuwachtig, meer tegen zichzelf dan tegen zijn vrouw. Brooke gilt opnieuw. De gil trekt door zijn ziel. De zenuwen, de pijn, het word niet minder na mate hij het vaker meemaakt. Maar het prachtige kind is zo veel waard.

Nils balt zijn vuisten. Kon hij maar iets voor zijn moeder doen. Hij bijt op zijn lip en sluit zijn ogen. Hij weet niet goed of hij dit wel wil zien.

Plots valt het gegil stil. Brooke's ademhaling neemt langzaam weer haar normale tempo aan. Een prachtige zoon steunt in haar handen. Met een blik vol geluk staart ze naar het kleine wezentje. Het blijft altijd even mooi. Daarna kijkt ze naar Nick. “Een jongen...” mompelt hij met schorre stem. “Dan heet hij dus Björn.”

“Ja.” knikt Brooke. Voorzichtig legt ze Björn op haar arm. “Wat ben jij een prachtig knulletje.” Grinnikt ze tegen haar zoon, haar optimisme me meteen terug en haar geluk sluit zich borrelend om haar hart.

“Had je niet een uurtje kunnen wachten?” brabbelt Brooke vrolijk tegen Björn. “Dan had hij het ook mee kunnen maken.” Voorzichtig geeft ze Björn aan haar man. “Hij moet maar in de werkkamer slapen, naast ons, dan moet je maar buiten werken, alleen tot we genoeg hebben om te verbouwen.” Nick knikt en loopt voorzichtig naar de kamer.

Op dit soort gebeurtenissen is gerekend, en het duurt niet lang voordat Björn rustig in zijn bedje ligt te slapen. Brooke roept Nick vanuit de keuken. Nu moet Fons nog opgroeien.

Brooke staat al klaar met Fons op haar arm. De kaarsjes branden ook al. Nils, Lynn en Brooke staan vrolijk op hem te wachten. Brooke buigt zich voorzichtig naar de taart en kijkt naar haar familieleden.

Deze hebben de feestdoos van onder het bed gehaald en moedigen hen vrolijk aan.

Dan blaast Brooke in één adem de kaarsjes uit. Fons kijkt lachend toe hoe de vlammetjes vrolijk heen en weer bewegen en dan uitgaan. Dan gooit Brooke hem de lucht in, in afwachting van zijn peuter zelf.

Een vrolijke peuter land in haar armen. Fons brabbelt vrolijk iets en kijkt rond in de kamer die nu ineens veel duidelijker in beeld is. “Zullen we je dan maar eventjes omkleden?” vraagt Brooke, met een blik op zijn pakje. Fons knikt zachtjes en word door Brooke meegenomen naar de commode.

----If you'd like to know, nee, het is niet Justins haar. Bedankt voor uw aandacht. :)

Even later speelt Fons, in andere kleding ongestoord met Brooke's haren. “Dat is beter he?” vind Brooke. Fons glimlacht naar haar als antwoord. “Eens kijken of je met jouw broertje en zusje om kan gaan.” glimlacht ze.

Als ze in de kamer aankomen spelen Lynn en Nils aan de tafel. Ze kijken even op. Brooke zet Fons neer. “Mag hij meedoen?” Nils knikt en Lynn glimlacht. Fons kruipt nieuwsgierig naar de tafel toe.

Lynn kijkt boos naar haar blokkentoren, die net ingestort is. Nils gaat onverstoord verder met het bouwen van zijn muur en kijkt af en toe op naar zijn broertje, die een blokje uit het midden heeft gepakt, en hem nieuwsgierig bestudeert.

Als het blokje een inspectie heeft ondergaan, besluit Fons de inspectie nog grondiger te maken en stopt het blokje in zijn mond, om er zachtjes op te kauwen. “Volgens mij snapt hij het niet helemaal.” grinnikt Nils. Lynn haalt zonder op te kijken met een glimlach haar schouders op en gaat geconcentreerd verder met het opnieuw opbouwen van haar toren.

“Fons, niet doen, dat hoort niet met een blokje.” zegt Nils tegen Fons, die hem erg verbaasd aankijkt bij deze woorden. Voorzichtig legt hij het blokje neer. Nils knikt goedkeurend. “Je moet er dingen mee bouwen, kijk zo.” Nils bouwt als voorbeeld een klein huis. Hij kijkt opnieuw naar Fons en legt geduldig uit hoe het moet. Lynn geeft haar toren op en helpt Fons met het plaatsen van de blokken.

Brooke en Nick luisteren naar het vrolijke gebabbel van hun kinderen. Nick pakt Brooke's hand. “We zijn geweldige ouders.” fluistert hij. “Met geweldige kinderen.” maakt Brooke zijn zin af.

Tot de volgende keer!Tot de volgende keer!