Lynn was een verlegen meisje. Ze wist nooit waar ze aan toe was. Het leven leek haar tegen te zitten. Ze kwam nooit op, ook niet als ze gepest werd. Ze deed net als of het haar niets kon schelen. Maar diep in haar hart waren er tranen zichtbaar. Het liefst was ze ook gewoon zo snel mogelijk van de wereld weg.

Op een dag kwam ze weer een pestkop tegen. ‘Zeg, zou je niet eens gauw naar huis gaan? Naar je mammie?’ lachte de jongen. ‘ Lynn keek hem strak aan maar zei verder niks. Alleen wat gemompel ontsnapte uit haar mond. ‘Waarom antwoordt je nooit eens?’ grinnikte de jongen.

‘Wil je soms zielig zijn ofzo?’ Lynn schudde haar hoofd. ‘Wat dan?’ Met een klap sloeg de jongen Lynn bijna op de grond. ‘Hou op! Hou op!’ smeekte Lynn de jongen. Maar wilskracht van de jongen kwam naar voren en sloeg Lynn in haar gezicht.

Zachtjes begon Lynn te huilen. Maar ze had geen tegenspraak. Dat zou ze niet durven. Haar handen trilden helemaal. Ze wist wat er ging gebeuren. De jongen zou haar toto moes slaan. Een blauw oog of misschien erger. De jongen lachte Lynn uit terwijl de tranen over haar wangen rolden.

Maar plots stopte de jongen. Hij zag hoe Lynn naar haar hart kreeg en naar zuurstof hapte. ‘Doe niet zo eng! Doe normaal.’ beveel hij haar. Maar Lynn kon niet normaal doen. Keihard hard de jongen een stomp gegeven waardoor ze geen lucht meer kon krijgen.

De pijn van binnen was erger dan die van buiten. Amper kon ze nog adem halen. Haar hand hielt ze tegen haar hart aan. ‘Help me.’ zei ze zachtjes. De jongen keek haar angstig aan. ‘Ik heb hier niet voor gezorgd, doeg.’ Zonder Lynn te helpen rende de jongen met zweet op zijn voorhoofd naar huis. Hij wist dat het fout was om haar te laten zitten maar door de angst kreeg hij geen keus.

Eindelijk kreeg Lynn weer lucht. Ze slokte de adem op. Opeens stond de jongen lachend tegenover haar. ‘Dus je hebt het gered?’ ‘Ja, niet dankzij jouw hulp.’ Lynn schrok van haar antwoordt. Dat ze dat durfde! De jongen begon opnieuw te lachen. ‘Tja, hulp had je niet nodig zo te zien.’

Even twijfelde Lynn maar toen rende ze langs de jongen heen. Trillend en angstig rende ze weg. Steeds keek ze achterom of de jongen nog niet te dicht bij haar was. De jongen begon te schelden terwijl Lynn het probeerde te verdragen. ‘Ik wil dood.’ herhaalde ze steeds tegen zichzelf.

Maar zonder te kijken stook ze de weg over waardoor er een auto tegen haar aan knalde. Meteen reed de auto een stukje achteruit. Lynn zakte in elkaar. De tranen rolden over haar wang. Meteen stapte de vrouw in de auto uit en probeerde haar overeind te helpen. Maar het hielp niet. Lynn was zo zwak dat ze even later haar bewust zijn verloor.

De vrouw had een liefelijk gezicht. Met rustige woordjes probeerde de vrouw Lynn toe te spreken en wakker te maken. Maar het hielp niet. De vrouw die Karin heet legde Lynn voorzichtig in haar auto. De jongen die Lynn had gepest keek toe achter een boom. En hij kreeg spijt wat hij had gedaan.

Dit was het alweer. Misschien best kort maar het is ook een proloog.

Hopelijk blijven jullie het volgen. Roxanne