Hoofdstuk 7 Conclusie

Wat wij zouden willen meegeven aan onze mede collega’s is: probeer het probleem van de zorgvrager zo duidelijk mogen te krijgen en pas daar de hulp op aan. Er zijn vaak veel wegen die bewandeld kunnen worden voor een prettiger leven met een handicap.

Mevrouw P. is een mw. die niet gewend was de controle te verliezen over haar leven. Hier schrok ze van toen de ziekte Macula Degeneratie zich ging manifesteren. Ze werd er onrustig van en wist niet goed hoe te handelen. Bovendien wilde ze het eigenlijk niet weten, ze wilde het niet accepteren.Na enige gesprekken met mw. en met de hulp van Bartiméus, gaat het al een stuk beter mw. is eigenlijk een ‘schoolvoorbeeld’.

Op dit moment gaat mw. weer naar de soos. Ze heeft een apart programma gekregen.Elke week heeft ze contact met een maatschappelijk werker van Bartiméus. Ze zijn bezig met de hulpmiddelen die mw. krijgt. Een ergotherapeut is, na machtiging van de huisarts, bij mw. op bezoek geweest. Ze heeft bekeken welke hulpmiddelen voor mw. van toepassing zijn. Dit is nog in volle gang.

Ook de familie is tevreden hoe het nu met hun moeder gaat. Ze hebben een goed contact met de medewerkers. Er is duidelijkheid gekomen. Ze vonden het fijn dat ze aan het MDO-gesprek konden deelnemen. De relatie tussen de zorgverleners en de mantelzorgers is hierdoor sterker geworden, wat een goed gevoel geeft zowel bij de familie als bij de hulpverlening.Mevrouw zelf was niet aanwezig bij het MDO-gesprek. Zij liet het over aan haar kinderen.

In het werkstuk en bij de presentatie is al veel genoemd. Zelf willen wij er graag nog op attenderen dat lid zijn van een belangenvereniging vaak veel baat heeft bij het accepteren van je handicap. Niemand is de enige met een probleem!!!