Op naar Charleroi. Stephan (Vanfleteren) heeft daar een prachtige foto gemaakt. Charleroi ontbreekt in bijna alle gidsen. Oneindige achterbuurten. Industrie. Bergen kolen. Op pad dus.De bestemming ingetoetst. En ik kom voor ik het besef in la France terecht. Toch even schrikken. Met de politie valt niet te spotten. Ook als je niks op je kerfstok hebt.Givet. Foto als bewijs.

Typische ansichtkaartfoto. De citadel.

Bootje... met een stoel. Erop zitten terwijl je vaart lijkt me niet stabiel en bovendien een potsierlijk gezicht. Maar wel op de goede manier bedenk ik mij in tweede instantie, à la monsieur Hulot. En het is Frankrijk. En leuker dan de andere alternatieven die ik kan bedenken.

Fijn als de huizen een beetje tegen de kerk aanschurken. Met een 135mm lens is dat snel het geval. Compressed landscape heet dat. Maar toch..., in het echt ziet het er ook zo uit. Fraaie klok. Overigens.

Kerken, beelden, dolmen, hunebedden, menhirs, mensen, hekken, deuren, berken, mos en.... `verlaten kermisen. Mickey Mouse met een levensecht paard. Vive la fête, Casino!

Najaar. Zonneschermen. Voor het geval dat. Vergaan, maar nochtans felblauw.

Onderweg van Givet naar Charleroi. Parkeerplaats. Mooi licht. Had het schuurtje al gespot. De foto is bijna té.

En de zon komt weer op. Xcuses. Ik weet dat ik niet achter het stuur mag fotograferen.

Aangekomen in Charleroi rij ik eerst een rondje over de binnenste ring. Het bijzondere is dat het verkeer maar één kant op rijdt, tegen de klok in. Net als op de atletiekbaan. Eerst maar eens indrukken opdoen. Bij het zien van een groot industrieel complex, Carsid, sla ik af. Ik parkeer de auto en loop terug. Vanwege deze treinbrug.

Er is een man in de weer met spullen. Bij Carsid lijkt weinig te gebeuren.

De omgeving.

Ik ben inmiddels omgereden. Op de achtergrond de Carsid fabriek, maar het ging me hier om de muur en het betonnen transformatorgebeuren.

Blik 90 graden naar rechts. Dit is ook Carsid. De om-vang van het complex begint langzaam duidelijk te worden. De geparkeerde grijze auto is mijn trouwe Zafira.

Inkoppertje. Bijna te gemakkelijk om te fotograferen.Blijkbaar wordt als iets op is, het gelaten voor wat het is, en gaat men elders verder. Schijnt ook in Amerika zo te gaan. En in toenemende mate in Nederland.

Het vreemde is, er lijkt helemaal niets te gebeuren. Er is geen activiteit te zien. Dit is toch niet de grote versie van het benzinestation?

Toch maar even Duferco opgezocht. Een staalbedrijf. Bij Carsid worden platen gemaakt voor fabrieken van Du-ferco in La Louvière en Clabecq. De kolenfabriek is in 2008 gesloten. Misschien daarom dat sommige gedeelten erg rustig lijken. De kolenfabriek wordt nu schoongemaakt om plaats te maken voor een gascentrale.

Mos!

Daar heeft dus iemand gelopen om wat te doen, of ergens naar op weg. Waarheen? Waarvoor? En hoe kom ik daar achter?Bij nadere beschouwing zie ik ineens felgele bloemen. Sterker nog, als ik inzoom, zie ik er nog meer.

Ik loop verder. Wat een boel tinten bruin.

Nog steeds geen levende ziel te zien....

Ik heb de fabriek van de vorige foto’s hier zo’n 200 meter achter me gelaten.

Een mens. Weliswaar buiten het fabrieksterrein, maar toch.

Op de terugweg. Verval. Dit wordt echt niet meer gebruikt. Maar ik zie ook niemand schoonmaken.

Ik ben ook reuze benieuwd wat de definitie van schoonmaken is. Er ligt en staat nogal wat troep. Mooie troep. Maar wel troep.

Deze had ik op de heenweg al gezien. Er staat een tekst: ici mur d’expression. libre pour tous. Dat libre had mijn aandacht getrokken, maar ook dat ik onderaan onder de brug door kan lopen. Dat geeft vast weer een andere blik.

Wow. Een strijdolifant.

En inderdaad. Nieuw perspectief.

Hé, boten. Er moet toch ergens iets gebeuren. Ik heb enorm ingezoomd. Geen mens te zien.

Rechts bij het dak is wat rook of damp te zien. Geen mensen.

Ah. Mur d’expression. Kuifje!

De trap. Ik heb de foto genomen vanwege de tekst. Wim Kaizer heeft een prachtige tv-serie gemaakt genaamd Een schitterend ongeluk. Deze foto is een schitterend ongeluk, maar ik had het schitterende liever met opzet ver-oorzaakt. Donders.

Terug bij het benzinestation. Drie pijpen in de primaire kleuren. Fladderend lint. Mooi.

In de auto viel dit gebouw me op. Toen ik ervoor stond zag ik het alziende oog. Ik moet dat boek van Dan Brown maar snel uitlezen. Het wordt echt te gek qua symboliek.

Ik dacht: Ik heb nog wel even tijd om langs Namen te rijden. Spitsuur. Fuik. Op de achtergrond het centraal station. Stomstomstom. Ik heb niet eens bergen kolen gefotografeerd in Charleroi. En nu sta ik in een file. In Namen!

Namen is Antwerpen, maar dan in Wallonië. Veel winkels. Studenten. Oude panden. Niet verkeerd. Integendeel. Maar ook niet heel eigen. Deze kerk vond ik wel weer leuk. Vanwege de kleur.

Op de sokkel staat een engel blij een bazuin te blazen. Waarom dan een ongelofelijk boos kijkende ram als versiering van de sokkel? Maakt het beeld wel leuk.

Bijna bij de rivier. Op de een of andere manier trekt het wapen de aandacht. Heraldiek heet dat toch? Hier zit behoorlijk wat informatie in. Lijkt mij. Ik ga het uitzoeken.

Ansichtkaart. Links de citadel.

Hé. Figuratief monumentaal. Daar was ik wel even aan toe. Met ondergaande zonglans.

Googelen leert dat de slak het symbool is van Namen, omdat inwoners van Namen langzaam zijn. Dat verklaart deze scene niet. Iemand?

Het leuke vond ik dat de bovenkant van hout is.

Nou ja. Ik heb al verklapt dat ik het fijn vindt als de huizen een beetje tegen de kerk aanschurken.

Op weg naar huis. (Als ik dat mag zeggen). Ik vraag me af of ik alles uit Charleroi gehaald heb. Geen mensen gefotografeerd. Of bergen kolen. De volgende keer beter voorbereiden. En om 8 uur present.

Fotograferen is met licht schilderen :-).

Ben nog aan het bedenken waar ik morgen heen ga.Maar er komt vast een vervolg.