Nieuwjaarsreceptie Officiersmess 2a helchterenkvoolimburg.magix.net/public/2006/december...

NieuwjaarsreceptieNieuwjaarsreceptie dinsdagdinsdag 1166 januari 200januari 20077

OfficiersmessOfficiersmess 22aa helchterenhelchteren

Wij nodigen U uit op onze jaarlijkse nieuwjaarsreceptie in de Officiersmess van het 2de Artillerieregiment

op dinsdag 16 januari 2007

Inschrijven : telefonisch op 011.228848 of met het elektronisch formulier ‘januari’

vóór 30 december 06 ! ! ! Het bedrag van € 31 per persoon met code ‘nieuw/2007’

moet op rekening 961-1951400-46 van KVOO LIMBURG geboekt staan vóór 06 januari ‘07

Vergeet niet te vermelden met wie u de tafel wenst te delen.

Cdt Jules Neven

Jaargang 32 - nummer 12 December 2006

KONINKLIJKE VERENIGING VAN OPRUSTGESTELDE OFFICIEREN - KRING LIMBURG

Woordje van de voorzitter

H et nieuws dat de laatste paar dagen met grote koppen de voorpagina’s van de kranten be-heerste betrof de sluiting van de VW-vestiging in Vorst. In feite had men dat reeds lang kunnen zien aankomen, maar toch kwam de mokerslag ongemeen hard aan en werden er veel meer werknemers door getroffen dan verwacht. Van-daag, een tweetal dagen na de radi-cale beslissing in Wolfsburg, is de spektakelwaarde fel verminderd, en moet men al naar de binnenbladzij-den gaan om het verdere verloop van de gebeurtenissen te volgen. Ik ga hier niet uitweiden over het noodlot dat weer maar eens zoveel duizenden mensen heeft getroffen; elke dag gaan er meerdere bedrij-

(Vervolg op pagina 2)

In dit nummer :

Woordje van de Voorzitter In en Uit document 16 januari : Nieuwjaarsreceptie Verslag 15 november en Korpsmaal “Over voeding, gezondheid en beweging” - Veerle Vos - Van Hoof “Het Haïtiaans Gerecht….”

- Willy De Greeve “Blunders” - Luc Vandenborne “De Dame van Vukovar ”

- Jef Schoups Verslag Rusland - deel 2 Programma 2007

Ik heb een wens voor iedereen, een mooie kerst met lieve mensen om je heen. Mensen die van je houden om wie je bent,

in wie je misschien een stukje van jezelf herkent. Laat merken dat je om die mensen geeft, dat je samen met hen iets moois beleeft.

Geniet van dit alles niet alleen met kerst, het zou het hele jaar zo moeten zijn.

Geniet van alle extra's, alle franje als aanloop naar een schitterend nieuwjaar, de belletjes die dansen in champagne waarmee we straks weer toasten op elkaar. Hele fijne dagen toegewenst en natuurlijk alle goeds, gezondheid, geluk, liefde

en voorspoed voor het komende nieuwe jaar !!

De redactie en de vaste medewerkers van de nieuwsbrief ‘KVOO LIMBURG’ wensen

U en Uw familie een Vrolijk Kerstfeest en een Gelukkig Nieuwjaar.

Moge 2007 u en uw familie veel geluk, voorspoed, en vooral een goede gezondheid schenken.

Wij hopen u in 2007 nog veel leesgenot te kunnen brengen. ook in 2005 nog veel leesgenot te bezorgen.

1145 uur Deuren om 11.45u ! Aankomst en verwelkoming

Nieuwjaarsreceptie

1215 uur Nieuwjaarstoespraak van de voorzitter

1230 uur Koud buffet met wijnen en dessert

1500 uur Gezellig samenzijn voor eigen rekening. De bar is ter beschikking tot 1700 uur.

ven over kop, waardoor telkens weer massa’s mensen op zoek moe-ten naar een nieuwe job, zonder dat hierover veel heisa wordt gemaakt door massa’s militanten in gekleurde plastic-vestjes.

Dat er collectief uiting wordt gegeven aan de teleurstel-ling, waarbij in dit geval de schuld natuurlijk wordt gelegd bij de nati-onalistische reflex van het Duitse moederbedrijf en het “kapitalisme” is normaal, maar hopelijk wordt er toch ook voldoende rekening gehou-den met de objectieve vaststelling dat de uiteindelijke beslissing in eerste instantie een gevolg is van een vergelijking tussen de drie bedrijven waar de VW Golf wordt geproduceerd. Onze betrokken vak-bondsbonzen en sommige politici hebben het vandaag in Vorst altijd over een goed draaiend modelbe-drijf, met uiterst bekwame, gemo-tiveerde en flexibele werknemers, maar vergeten maar al te graag dat zijzelf in vroegere jaren mee oor-zaak waren van een toch wel wat minder gunstig imago. Ik ben geen kenner terzake, maar volgens vele bronnen moest de flexibiliteit voor-al van de kant van het bedrijf zelf komen, en zorgden de vakbonden voor een combatieve sfeer, met regelmatige stakingen voor loonop-slag en werktijdvermindering, ter-wijl er zelfs een tijdlang heuse sa-botageacties hebben plaatsgevon-den. Na weer een nieuwe afgedwon-gen arbeidsversoepeling werd er dan triomf gekraaid, maar dat alles wordt natuurlijk ergens nauwkeurig geregistreerd, en als er dan uitein-delijk pijnlijke keuzes noodzakelijk worden krijgt men de eigen reke-ning gepresenteerd. Hopelijk worden er nu eindelijk toch enkele serieuze lessen getrok-ken voor de toekomst, al was het maar om tenminste de 1500 overge-bleven arbeidsplaatsen ook al niet

Woordje van de Voorzitter

(Vervolg van pagina 1)


K.V.O.O. - LIMBURG december 2006 - 2 -

K.V.O.O.

13.11 Van 2A - detailregeling nieuwjaarsreceptie 16 jan - pg 1

18.11 t’ driessent - definitieve afspraken korpsmaal 22 nov - 149 deelnemers

22.11 LtGen Jef Schoups artikel : “De dame van Vukovar” - pg 16

24.11 Marcel Demot : “Woordje van de Voorzitter” - pg 1

26.11 Willy De Greeve artikel : “Het Haïtiaans gerecht … een apart verhaal” - pg 10

27.11 Veerle Vos-Van Hoof eerste artikel van een reeks “over voe-ding, gezondheid en beweging” - pg 8

28.11 Jules Neel artikel “Andere praktijken in de Europese achter-tuin” - nieuwsbrief januari

29.11 Jean Reinquin - reis in eigen beheer ‘Canada’ gecanceld wegens te geringe belangstelling (8 intekeningen)

02.12 Anne Van Royen en Alain Hourdisse - fotoreeksen bij de artikels over Rusland - pg 20

Tientallen felicitaties bij de organisatie, de catering, de wijnen en de gezellige sfeer bij het korpsmaal van 22.11.06. Nieuwe reservatie in t driesent werd geboekt voor 2007

Verblijven momenteel in de ziekenboeg met erge en minder erge kwaaltjes : Geert Deroo - Frans Kenis - Jef Hendrix - Louis Van den Veyver - Hanny Roggen - Wij wensen hen allen een spoedig herstel

23.11 Luc Vandenborne : “Blunders” - pg 14

LID GELD EN 2007

1. Wie om een of andere reden niet de gelegenheid had om het lidgeld 2007 te storten, wordt vriendelijk uitgenodigd om dit per kerende te doen !!! 2. De bijdrage LIMBURG mag samen met het NATIONAAL lidgeld worden gestort op r e k e n i n g : 961-1951400-46 KVOO LIMBURG Helbeekplein 3/7 3500 Hassel t. 3. Fondsen Natio-naal (ref IB) zelfde procedure

LIDGELD 2006 U BETAALT

Weduwe 21,50 € 9,50 12

Cdt met * 29 € 12 17

Cdt zonder ° 26,50 € 9.50 17

Maj met * 33 € 12 21

Maj zonder ° 30,50 € 9.50 21

LtKol met * 35 € 12 23

LtKol zonder ° 32,50 € 9.50 23

Kol met * 36 € 12 24

Kol zonder ° 33,50 € 9.50 24

GenMaj 41 € 12 29

LtGen en Gen 43 € 12 31

Waarvan voor Limburg Nationaal

Sympathisant 32 € 12 20

K..V.O.O. - LIMBURG juni – juli 1999 -3- K.V.O.O. - LIMBURG december 2006 - 3 -

direct op de helling te zetten. Maar of de enkele toppolitici die in ons landje de touwtjes echt in handen hebben voldoende lef en doorzicht hebben om in dit verband nu eindelijk eens moedige standpun-ten in te nemen, desnoods dwars tegen achterhaalde vakbondseisen in, valt ten zeerste te betwijfelen. Het wijdverbreide populisme is he-laas veel lonender, en de verlam-mende werking van de volgende ver-kiezingen begint zich reeds te laten gevoelen. Als men daarbij ziet hoe amateuristisch er met ons kostbaar belastinggeld wordt omgesprongen door diezelfde beleidsverantwoor-delijken kost het soms toch moeite om er nog in te geloven. Neem nu het recentelijk aan het licht gekomen schandaal, waar-bij het zogezegde begrotingsover-schot in feite reeds sinds jaren neerkomt op een fameus tekort, dat dan door allerhande trucjes, o.m. door de verkoop van overheids-gebouwen of ander patrimonium, gecamoufleerd werd. Toen indertijd de nieuwe onervaren begrotingsmi-nister zelf bekende slecht te zijn in wiskunde en moeite te hebben met rekenen, had ik daarbij serieuze bedenkingen,maar misschien was het maar een weliswaar flauw, maar toch onschuldig grapje. Maar haar recente reactie op het terechte verwijt vanwege het Rekenhof in verband met de verwerpelijke prak-tijk van het eerst met veel verlies verkopen, en nadien opnieuw huren van nieuwe peperdure overheidsge-bouwen, was ondermaats. Heel non-chalant, alsof het om een onschuldig anekdootje ging, verklaarde ze met haar intussen welbekende grimas-jes, dat aldus het onderhoud en eventuele latere dure herstellingen aan die gebouwen niet meer ten laste valt van de overheid, maar ze vergat er wel bij te vertellen dat de enige bedoeling van de nieuwe eige-




Culturele uitstap Brussel

06 december 2006 Onder leiding van Herman Schrijvers namen 28 leden op 6 december 06 deel aan de jaarlijkse traditionele culturele uitstap naar Brussel.

Met een comfortabele dubbel-dektrein spoorden we tot in het Centraal station. Een korte wandeling, een aperitief en een smakelijke lunch in de Club Prins Albert, waarna het per metro naar de “Cinquantenaire” ging waar een groot gedeelte het museum van Kunst en Geschiedenis is ondergebracht.

Herman had gezorgd voor een set audiofoons die ons vakkun-dig doorheen de tentoonstel-ling : “van de Middeleeuwen tot de Renaissance” gidsten.

Alle “schatten” beschrijven is onmogelijk, maar blijvende indrukken deden wij onder meer op bij het retabel over de te r e ch ts te l li ng v an d e H. Joris, de vijf maaltijden waarbij Christus aanzat, de prachtige wandtapijten, een schitterende collectie zilver-werk, de vloer van de abdij Herckenrode, en zoveel meer …

Afsluitend nog een verfrissing in het cafetaria waar nog van gedachten werd gewisseld over al deze merkwaardigheden.

Sommigen namen nog een kijkje in het harte Brussel waar de kerstsfeer al hing. Nog een terrasje op de Grote Markt of een shoppinguurtje en voldaan spoorde daarna iedereen op eigen initiatief naar huis.

Het was een heerlijke dag. Bedankt en proficiat Herman, wij hebben er echt van genoten

JH.


In aanwezigheid van tal van prominenten en hoogwaardigheids-bekleders, woonden twintig leden van KVOO Limburg het plechtig Te Deum bij dat op 15 november in de Sint Quintinuskathedraal te Hasselt gecelebreerd werd door Monseigneur Hoogmartens en dat gezongen werd door het Virga Jesse mannenkoor. Gouverneur Steve Stevaert en Provinciecommandant

Kolonel SBH Raymond Joris zaten de plech-tigheid voor. In de raadzaal van het stadhuis werd aanslui-tend door het Provin-ciecommando Limburg aan een tweehonderd-tal genodigden een stijlvolle receptie aan-geboden. Bij aanvang hield Provinc iecommandant

Kolonel SBH Raymond Joris de traditionele 15-november toespraak , waarvan wij hieronder de essentie in citaatvorm weergeven. “Heren Ministers van Staat, Mijnheer de Gouverneur, Mijnheer de Burge-meester van HASSELT, Generaal, Zeer geachte Burgerlijke, Rechterlijke, Kerkelijke en Militaire autoriteiten, Geachte afgevaardigden van de Vader-landslievende verenigingen, Beste collega’s, Dames en Heren, geachte genodigden, Het is voor mij, net als vorig jaar, een grote eer en een oprecht genoe-gen om U in naam van het Militaire Commando van de Provincie LIM-BURG – en eigenlijk in naam van de hele militaire gemeenschap in LIMBURG – hartelijk welkom te mogen heten op deze receptie ter gelegenheid van het Feest van Zijne Majesteit de Koning. In de eerste plaats dank ik, in naam van allen, Minister van Staat en Gouver-neur van LIMBURG, de Heer Steve STEVAERT, voor zijn uitnodiging om van-daag deel te nemen aan het TE DEUM. Vervolgens houd ik eraan om de Burgemeester van Hasselt, de Heer Herman REYNDERS, en zijn medewerkers, van harte te danken voor het feit dat ons eens te meer deze prachtige zaal ter beschikking wordt gesteld. Ook dank ik de Bisschop van Hasselt, Monseigneur Patrick HOOGMARTENS, voor het plechtige TE DEUM dat zojuist in onze kathedraal gezongen werd. Vervolgens dank ik eveneens welgemeend onze militaire chef, generaal-majoor Eddy TESTELMANS, dat hij dit jaar Hasselt heeft uitgekozen om Koningsdag te vieren. Tevens maak ik van de gelegenheid gebruik om de directie, het personeel en de leerlingen van de Hotelschool van Hasselt te danken voor het verzorgen van deze receptie. Het is misschien ongebruikelijk (en ik weet wel dat er andere interne gelegenheden zijn om het te doen), maar ik wil vanaf dit spreekge-stoelte ‘en public’ ook mijn eigen medewerkers even ‘in het zonnetje’ zetten en


Koningsdag 15 november 2005

naars is van die gebouwen natuurlijk met veel winst te verhuren, en dat de onderhouds- en gebeurlijke her-stellingskosten dik doorgerekend zullen worden in die huurgelden, en dat voor vele tientallen jaren, op kosten van de belastingbetaler. Al-hoewel ik helemaal geen bolleboos ben in overheidsfinanciën, moest ik tot mijn grote consternatie toch vaststellen dat haar vroegere zelf-diagnose aangaande haar ontbre-kend wiskundig knobbeltje wel de-gelijk klopte, en dat er in de verste verte niet aan gedacht werd om daar ook maar enige verbetering in te brengen… Maar dichter bij huis,en meer bepaald in de schoot van onze eigen Kring zijn er gelukkig veel aangenamer dingen te beleven. Zo hebben we gisteren echt genoten van de opgewekte en vriendschap-pelijke sfeer die er heerste tijdens ons traditioneel korpsmaal, en het was opvallend hoe dat voor ieder van jullie die aanwezig waren het geval was. Wanneer ik vaststel hoe sommige kringen geconfronteerd worden met vervelende problemen, prijs ik me echt gelukkig voorzitter te mogen zijn van zulk een fantasti-sche Kring als die van ons, waar zulk een fijne en optimistische spirit heerst ; en ik zeg dit absoluut niet om stroop te smeren!...

Met de eindejaarsfeesten voor de deur maak ik alvast van de-ze gelegenheid gebruik om U Pretti-ge Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar toe te wensen, met veel geluk en voorspoed voor Uzelf en al Uw dierbaren !

Uw voorzitter,

Marcel



Algemene Vergadering 13 februari 2007

Voorstellen voor de dagorde : op het secretariaat toekomen vóór

29 december 2006

hen danken voor hun voorbereiding en medewerking aan deze plechtigheid.

Dames en Heren, ik heb tijdens het afgelopen jaar (en mijn eerste jaar in deze functie) geleerd dat men in dit mooie stadhuis een evenmooi principe heeft, namelijk: hoe korter de speech, hoe langer de receptie. Ik zal trachten dit prin-cipe te eerbiedigen. Ik heb vorig jaar vooral gesproken over het ‘waarom van 15 november’ en bewust NIET gesproken over de relatie Leger – Natie en de verschillende projecten daaromtrent. Ook dit jaar ga ik geen balans opmaken van onze activiteiten. Vermits ik echter slechts éénmaal per jaar de gelegenheid krijg zoveel autoriteiten gezamenlijk te mogen toespreken, wil ik deze kans niet laten voorbij gaan om, in naam van mijn medewerkers en in mijn persoonlijke naam, alle autoriteiten en ieder in zijn of haar domein, van harte en welgemeend te danken voor de fijne samenwerking. Ik kan - echt waar - alleen maar hopen dat dit zo zal blijven.

Geachte aanwezigen, ik heb U dus vorig jaar gesproken over het ‘waarom van 15 november’ en de tradities en gebruiken die deze dag met zich meebrengt. Het zou getuigen van weinig verbeelding om dit vandaag nog eens te herhalen. Waar ik het dan wel wil over hebben is over tradities en herinneringen.

Wat dit laatste betreft, wil ik graag even herinneren aan het militaire verleden van Hasselt. Decenia lang is Hasselt een echte garnizoensstad geweest. Het sociale en economische leven van de Hasselaren was nauw verweven met het militaire leven. De kazernes werden echter gesloten en de grote militaire eenheden van weleer zijn verdwenen. Maar, geachte dames en heren, velen hier aanwezig zullen zich de verschillende eenheden, destijds gekazerneerd in Hasselt, wel herinneren.

Het roemrijke Elfde Linieregiment (in de volksmond ‘het Elfde’ genoemd) was één van de belangrijkste van deze eenheden. Zelf was ik toen nog te jong, maar dikwijls heb ik de verhalen gehoord over het Elfde Linieregiment met zijn meer dan duizend soldaten. Dit regiment vertrok regelmatig voor weken ‘op exercitie’ naar het Kamp van Beverlo en wanneer het dan te voet naar Hasselt terugkeerde, werd het aan de Kerk van Kiewit opgewacht door de eigen muziekkapel. Van daaruit ging het dan ‘in défilé’, ‘en neu mut ich effekes Hesselts kalle: lengs den boulvaer, ever den Havermerk, ever de Groete Merk, dur de Mastrichterstroat en zoe no de Kasèreme an wa neu het Kolonel Dusarplaan heet, ma toen de Plas D’arm’. En, niet onbelangrijk in de nostalgische herinneringen van diegenen die toen scholier waren: de scholen hadden vrij die dag om naar deze défilé te gaan kijken. Bovendien: hoeveel koppeltjes zouden elkaar niet hebben leren kennen tijdens de concerten van de Muziekkapel van het Elfde Linie vanop de kiosk, tegenover het casino? Wel, Dames en Heren, dit Elfde Linieregiment heeft Has-selt precies vijftig jaar geleden verlaten. En ik ben de

Heer Burgemeester van Hasselt, Herman Reynders, en zijn medewerkers ontzettend dankbaar dat zij dit hebben wil-len gedenken met een tentoonstelling van zes weken (waarvan het vandaag de laatste dag is) en een militaire plechtigheid die de opening van deze tentoonstelling voor-afging.

Geachte aanwezigen, ik ben mij tenvolle bewust van het feit dat ik hier vooral dien te spreken in naam van de mili-taire gemeenschap en minder in mijn persoonlijke naam. Maar omdat ik weinig andere gelegenheden heb, neem ik hier enkele seconden de vrijheid om TOCH mijn persoonlij-ke gevoelens te verwoorden. In een carrière van meer dan 37 jaren heb ik wel links of rechts iets meegemaakt, maar mijn grootste kippevelmoment – en ik overdrijf helemaal niet - was dit jaar op vrijdag 29 september, iets na 1700 Hr, toen ik hier voor het Stadhuis, het Vaandel van het Elfde Linieregiment definitief terug mocht ontvangen en vervolgens de Mars van het Elfde hoorde spelen.

Weet, Mijnheer de Burgemeester, dat vele Hasselaren U ontzettend dankbaar zijn dat U met de idee bent gekomen om aan de Defensiestaf voor te stellen het Vaandel van het Elfde terug en definitief zijn plaats in Hasselt te geven. En ik dank van hieruit mijn militaire chefs in Evere dat zij met dit idee hebben ingestemd.

Wij militairen – en nu spreek ik weer in naam van de militaire gemeenschap – zijn al diegenen die de herinnering aan het militaire leven in Hasselt in ere houden, bijzonder dankbaar.

Geachte aanwezigen, ik weet dat hetgeen ik daarnet ge-zegd heb niet onmiddellijk iets te maken heeft met ‘Koningsdag’. Maar ik ben blij dat ik juist door ‘Koningsdag’ hier vandaag heb mogen spreken en dus de gelegenheid heb gekregen dit te kunnen zeggen. Dames en Heren, laten wij tot slot toch terugkeren naar ‘Koningsdag’ zelf. Het is voor mij een hele eer, Dames en Heren, om als lid van deze militaire gemeenschap, hier in dit mooie stadhuis, U te mogen uitnodigen een toast uit te brengen ter ere van Zijne Majesteit de Koning. Leve de Koning!!




Generaals, Dames, Heren, Beste Vrienden,

In naam van ons Bestuur heet ik U van harte wel-kom op ons traditioneel Korpsmaal ter gelegenheid van “Koningsdag”.

Voortgaande op de vele positieve reacties die we vorig jaar mochten ontvangen hebben we niet geaarzeld om terug het stijlvol kader en de fijne gerechten van ’t Driessent te verkiezen voor de organisatie van deze jaarlijks terugkerende samenkomst, die we toch als een topevenement kunnen beschouwen tussen de activitei-ten van onze Kring.

Misschien is dat ook één van de redenen waarom jullie respons zo denderend is, zodat het aantal deelnemers gestaag in stijgende lijn gaat, en dit jaar niet minder dan 149 bedraagt, t.t.z. 18 meer dan het record van vorig jaar !

Maar natuurlijk speelt ook onze gehechtheid aan deze mooie traditie en aan onze Vorst een grote rol, en niet te vergeten de gezellige en kameraadschappelijke sfeer die gepaard gaat met dit fijne culinaire gebeu-ren.

Het is een traditie om nieuwe leden, die voor de eerste maal deelnemen aan een activiteit even hartelijk welkom te heten. Zo begroeten we vandaag in het bijzonder :

Cdt Gd Jean BLEYEN LtKol TTr Eugène DEBRUYN en zijn echtgenote MARIE-JOSÉE Maj v/h Vlw Emiel GROENEN Kol SBH Inf Wilfried VAN HOECK en zijn echtgenote CHANTAL

Van harte welkom en we hopen jullie regelmatig te mogen ontmoeten tijdens één van onze volgende activi-teiten.

Graag nodig ik U nu uit tot het uitbrengen van een toast ter ere van Zijne Majesteit de Koning :

LEVE DE KONING !

Dan blijft er mij nu nog alleen over U een gezellige namiddag toe te wensen en smakelijk eten !


K O R PSM AAL K VO O LIM B UR G

22 november 2006

Honderd negenenveertig leden namen op 22 november ll. deel aan het jaarlijks korpsmaal dat dit jaar opnieuw in “ ‘t Driessent” te Diepenbeek werd georganiseerd - een absolute recordopkomst, een prachtige locatie en een stijlvolle en uiterst gezellige sfeer maakten dit gebeuren tot het topevenement van het jaar 2006. Na het aperitief en de het poseren voor de groepsfoto verwelkomde onze Voorzitter Kolonel Vl. SBH Marcel Demot de aanwezigen met een korte toespraak.

Jean Beyen Eugène Debruyn en Marie-Josée Emiel Groenen Wilfried Van Hoeck en Chantal

Traditiegetrouw werd er ook dit jaar weer een postogram gericht aan onze Koning ter gelegenheid van Koningsdag, waarvan voorlezing :

Sire,

De Voorzitter, de Officieren en de Dames van de Koninklijke Vereniging van Oprustgestelde Officieren van de Kring Limburg, verenigd tijdens hun jaarlijks korpsmaal, bieden aan Zijne Majesteit Koning Albert hun eerbiedige gevoelens van gehechtheid aan en bevestigen hun trouw aan de Dynastie. Zij wensen Hare Majesteit Koningin Paola in deze wensen te betrekken en betuigen hun gevoelens van sympathie voor de Koninklijke Familie.

Hasselt, 22 november 2006


mededelingen tussen de hoofdschotel en het dessert

Nu we hier toch zo talrijk aanwezig zijn is dit een ideale gelegenheid om enkele mededelingen te doen in verband met een paar aanstaande activiteiten waarvoor toch min of meer dringende acties gevraagd worden.

1. Reis KVOO-Limburg 2007 Zoals reeds aangekondigd in onze laatste Nieuwsbrief werd er tijdens de laatste bestuursvergadering geop-teerd voor een 8-daagse reis naar TOSCANE in Sep 2007, georganiseerd door Leon Monsieur. Het wordt een busreis, met overnachting in LUGANO bij de heen-reis, en in COLMAR tijdens de terugreis. Ter plaatse is er een mooi gevuld programma, met dagelijkse bezoe-ken aan prachtige bezienswaardigheden, o.m. in FIRENZE, SIENA, PISA, enz… Details, evenals de prijs,die zal afhangen van het aantal deelnemers, moeten nog worden uitgewerkt, en zullen zodra mogelijk worden meegedeeld. Dus: warm aanbevolen, en hoe meer deelnemers hoe liever !

2. Reis CANADA 12-daagse vliegreis naar de regio QUEBEC – ONTARIO, van 01 – 12 juni 2007, in eigen beheer, op initiatief van onze collega Jean Reinquin. Hij heeft deze reis reeds 2 maal gedaan, en vindt ze zo prachtig dat hij ons er ook van wil laten genieten. Een gedetailleerd programma verscheen reeds in onze laatste Nieuwsbrief, en de prijs zou rond de € 2000 bedragen, all in. Het is werkelijk een buitenkans, met o.m. een bezoek aan MONTREAL, de NIAGARA-watervallen, een paar boottochten, enz…, ik verwijs naar het verschenen detailprogramma. Om te weten of er voldoende geïnteresseerden zijn ( we zouden toch minstens een 20-tal deelnemers moeten hebben ) worden deze verzocht zich ten laat-ste tegen midden Dec kenbaar te maken aan Jean.

3. Culturele uitstap naar Brussel op 06 Dec Niet vergeten tijdig in te schrijven, slechts 35 plaat-sen beschikbaar in de Club ALBERT. Vandaag nog 8 plaatsen vrij.

4. Petitie solidariteitsbijdrage De voorzitter van de “Federatie van Bruggepensioneer-den en Gepensioneerden VZW” heeft mij een aantal petitieformulieren overgemaakt. Bedoeling : nog maar eens te pogen om deze solidari-teitsbijdragen te doen afschaffen, zoals reeds zo lang beloofd. Formulieren -> circuleren, invullen en ondertekenen

indien U wenst. Wij zullen ze dan overmaken, op hoop van zegen…

5. Om te besluiten : dezen die straks, na het dessert en koffie, nog wat willen nagenieten met een glaasje kunnen dit uiteraard, natuurlijk op eigen rekening. Nog veel plezier ! De 149 deelnemers aan het Korpsmaal van 22.11.06

Anthoens Marcel en Nicole, Antonissen Leonard en Paula, Bax Louis en Lieve, Bieghs Rik, Billen Hubert, Bleyen Jean, Blendeman Willy, Boonen Roger en Gaby, Brys Christian en Monique, Buelens Frans en Vera, Bunckens Jean en Mariette, Capelle Danny en Ann, Colla Jef en Maria, Colson Rik en Yvonne, Corthouts Marcel, Coucke Georgette, De Bruyn Herman en Clementine, De Graeve Bob en Agnes, De Groote Roger en Jenny, De Heyn Jozef en Virginia, De Keyzer Danny en Jetje, De Wulf Nieke, Debruyn Eugène en Marie-Josée, Del Savio Guido en Mia, Demot Marcel en Irma, Derdeyn Christian en Corinne,, Derwael Albert, Desmedt Roland en Liliane, Feyen Louis en Ghislaine, Frederix Netta, Geens Jan en Georgine, Gielis Achille, Gilles Germaine, Groenen Emiel, Hendrix Jef en Lea, Hennemann Dolf en Gundi, Hermans Jos en Conny, Hourdisse Alain en Anne, Jansens André en Maria, Janssen Wim en Suzy, Lambrechts Yvan en Greta, Lavigne Mia, Luysterborg Lisette, Maes Zelie, Magon Gaston en Alice, Massé, Eddy en Sidi, Mertens Guy, Monsieur Leon en Henriette, Moons Gilbert, Moons Raymond en Suzy, Neuteleers Jos en Anny, Neven Jules en Godelieve, Paulissen Urbain en Lisette, Polus Henri en Anne-Marie, Reinquin Jean en Yvonne, Roggen Nic en Hanny, Rogiest Marc en Diane, Schampaert Willy en Monique, Schoups Jef, Schrijvers Herman en Nelly, Snoekx Jef en Paula, Snoekx Marcel en Catherina, Soos Stef en Joske, T'Sjoen Marcel en Yolande, Van Aelten Alfons en Lisette, Van Bambost Alex en Greta, Van Camp Luc en Monique, Van den Veyver Louis en Lutgarde, Van Glabeke Lieve, Van Hoeck Wilfried en Chantal, Van Holle André en Iris, Van Loenhout Laurent en Simone, Van Thienen René en Esther, Vandenborne Jos en Angèle, Vaneetvelde Germain en Yolande, Vanhove Georges en Nora, Verfaillie Paul en Lieve Vermeulen Jan en Juliette, Vuylsteke Walter en Martha, Wagner Lucien en Bernice, Warmoes Freddy en Catharina, Weglewski Fred , Wijnants Henri en Annette, Willemoens Mia, Willems André en Yvette



Eerste artikel van een reeks over :

“Over voeding, gezondheid en beweging” door Veerle Vos - Van Hoof (4033 Stavanger - NORWAY)

Waarschijnlijk zal ik wel enige mensen ontmoedigen als ik zeg dat dit geen artikel is over afvallen, diëten en vermageren. Trouwens, de beste manier om overgewicht op te bouwen, is diëten. Hoe meer je dieet, hoe zwaarder je wordt! Dit is een axio-ma. Maar in de marge zal ik zeker over de problematiek van overgewicht spreken. Neen, dit is eerder een artikel met tips voor een goede, algemene gezondheid van de mensen en voor een prima conditie. Maar je zult merken dat, als je gezond leeft, je lichaam automatisch het gewicht zal aannemen dat goed voor je is. En geloof me vrij, van overgewicht zal dan geen sprake meer zijn. Dus op naar onze nieuwe levenshouding! Maar laat ik me voor de goede gang van zaken eerst

even voorstellen. Mijn naam is Veerle, echtgenote van Chris, en we wonen momen-teel in Noorwegen waar ik werk met mentaal gehandi-capten. Als politieagente in een vorig leven heb ik me steeds ingezet voor crimi-nele jongeren en mensen met familiale problemen. Op zeker ogenblik wilde ik echter meer weten over deze problematiek en begon

ik steeds meer te zoeken achter de directe oorzaak achter deze problemen. Hierdoor ben ik na een lange zoektocht terechtgekomen bij homeopathie waar met belangstelling gekeken wordt naar de samenhang tussen lichaam, geest, gedrag en voeding, vier belangrijke componenten van “het eindproduct mens”. Ik volgde vijf jaar opleiding tot homeopaat in het Centrum voor Klassieke Homeopathie in Leuven. Nadien specialiseerde ik mij verder in deze materie door studie en praktijkervaring in België, in Nederland, in Duitsland en in India. Nadien heb ik mijn homeopathi-sche opleiding nog aangevuld met kennis over de algemene, klassieke voeding en uiteindelijk heb ik me verder verdiept in de Chinese voedingsleer en de tradi-tionele Chinese geneeskunde. Later zal ik hier uitgebreid op terugkomen maar wees er alvast van overtuigd dat de combinatie van voldoende rust, vol-doende beweging, gezonde voeding en mentaal even-wicht in grote mate bepalend zijn voor uw gezondheid

en uw algemeen welbehagen. Daarnaast zijn er nog andere factoren die uw gezondheid bepalen zoals: erfelijkheid, constitutie, karakter, omgeving,… Hopelijk draagt mijn artikelenreeks op de een of andere manier bij tot een andere, ruimere kijk op de problematiek van voeding, beweging en gezondheid maar hopelijk ook op het leven in het algemeen want zoals hoger reeds aangehaald zijn al deze elementen onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het is duidelijk dat we allemaal op zoek zijn naar de zin van ons leven, nu meer dan ooit tevoren, en dikwijls maken we het onszelf hierin erg moeilijk. De Chinese leer geeft hier-op een kort en duidelijk antwoord: de zin van het leven is gelukkig zijn. Dit is de opdracht van elke mens. Verder hoef je het niet te zoeken. Gelukkig zijn onder je medemensen. Niet morgen, niet in de verre toekomst maar wel nu en in alles wat je doet. Gelukkig zijn brengt voor ieder van ons wel een grote verantwoordelijkheid met zich mee: namelijk goed zorgen voor jezelf, voor je lichaam en voor je gezondheid. In zijn artikeltje over Noorwegen vertelde Chris over zijn ontmoeting met die Amerikaanse generaal die erg begaan was met zijn gezondheid. Chris vertelde me verder dat het echt een plezier was om te zien hoe hij genoot van zijn gezond-heid, van zijn fitheid, van zich goed te voelen in zijn lichaam en van te genieten van het leven. Dit is ook voor ieder van ons weggelegd Met de kerst- en nieuwjaarsdagen voor de deur is het misschien goed om eens tijd te maken voor jezelf, na te denken over jezelf en om eens echt goede voornemens te maken. Misschien kunnen we daarom deze keer eens de nadruk leggen op voornemens die onze gezondheid ten goede komen. Voorkomen is nog altijd veel beter dan genezen. Ik stel voor dat je je voornemens hierom-trent op schrijft op een briefje en dat je die tijdens het jaar eens regelmatig door neemt om te kijken hoever je staat.


Maar vergis je niet! Gezond leven vraagt veel zelfdiscipline en veel doorzettingsver-mogen. Alle andere beweringen moet ik kordaat naar het rijk der fabelen verwij-zen! De verlokkingen om van je nieuwe

levenshouding af te wijken loeren om elke hoek en zijn immens groot! Aan de andere kant: wondermiddeltjes, geneesmiddelen,….die je heel veel beloven en waarvoor je zogezegd geen enkele moeite moet doen, bestaan gewoonweg niet. Maar laten we kort voor de feestdagen beginnen met enkele eenvoudige tips, onze “tien basisprincipes”, die je al een heel eind op weg zullen helpen. Voeg daar nog wat geduld aan toe en we zijn zeker op de goede weg. En we beginnen NU! Niet morgenvroeg en niet volgende week en ook niet na het verjaardagsfeest van nonkel Gust en ook niet na kerstmis of na nieuwjaar. Neen, we beginnen NU, op dit eigenste moment! Dit is de eerste dag van de rest van je kostbare leven! Wanneer je de volgende regel leest ben je dus al bezig met je nieuwe levenshouding die je jezelf voor de rest van je nieuwe leven eigen maakt! Hier gaan we dan 1. Geniet van je maaltijden! Elke maaltijd is een

feest! 2. Eet langzaam en kauw je eten heel goed. Kauw tot

vijftig keer op dezelfde hap! 3. Als drie maaltijden per dag niet voldoende zijn,

eet dan zonder schuldgevoel een gezond tussen-doortje. Dit is helemaal geen probleem!

4. Eet veel groenten en fruit! 5. Suiker is uit den boze!!!!!! Ons suikerverbruik daalt

tot NUL!!!!!! 6. Vermijd het gebruik van varkensvlees! 7. Vermijd het gebruik van melk en melkproducten! 8. Niet roken en schrap koffie, zwarte thee, alcohol

en frisdranken van het menu! Drink voldoende water en kruidenthee’s!

9. Beweeg veel! Doe aan sport! 10. Slaap voldoende en neem na de lunch 30’ tot

1 uurtje rust. In een volgend artikel zal ik het hoe en het waarom achter deze tien basisprincipes verder in detail uitleg-gen. Want het terzijde schuiven van varkensvlees heeft helemaal niets te maken met een of andere religie dan wel met de opbouw van chronische ziekten. Ik zal ook de mogelijke alternatieven bespreken voor suiker, melk en melkproducten. In verdere artikels ga ik dan verder in op sport en beweging, rust, afslanken, de invloed van de geest op je leven, vaccinaties, chroni-sche ziekten, allergieën, tips uit de Chinese geneeskun-de…. Maar ervaring wijst uit dat de eerste drie tot vier weken tamelijk moeilijk zullen zijn om op schema te blijven en dat je beroep zal moeten doen op je zelfdis-cipline, je doorzettingsvermogen en je vastberaden-heid. Vier weken is zo ongeveer de periode die je nodig hebt om je nieuwe gewoontes eigen te maken. Nadien zal het je gemakkelijker vallen. Maar houd vol, geef niet op! Want dit is het mooiste kerstgeschenk dat iemand zichzelf cadeau kan doen.

Suggesties voor de bespreking van bepaalde onderwer-pen of vragen, van welke aard ook, zijn steeds welkom. Prettige eindejaarsfeesten!

Veerle



Een blondje

Een blondje besluit een aquarium te kopen. Ze wil echter zoutwatervissen. Ze besluit naar zee te rijden om aan zout water te geraken.

Op de pier van Oostende gekomen ontmoet ze een visser. Ze spreekt hem aan en vraagt om zout water. Da's hier geen probleem zegt hij. Wat kost een emmer vraagt ze. Vijf euro antwoordt hij. Bon, doe me maar een emmer. De man schept een emmer zeewater en ze betaalt hem vijf euro. Thuisgekomen kiepert ze deze in het aquari-um. Ze stelt vast dat ze heel wat tekort komt en dat ze nog enkele malen heen en weer zal moeten rijden. Terug te Oostende zit daar nog steeds dat-

zelfde vissertje. Ze spreekt hem terug aan. Maar ondertussen was het lage tij geworden...

Amaai, zegt ze, g' hebt goed verkocht vandaag!

Frans Kenis

computerverslaafde & zijn helpdesk Geachte heer, mevrouw,

Anderhalf jaar geleden ben ik van het programma Verloofde 7.0 overgestapt op Vrouw 1.0 en ik heb opgemerkt dat hierbij een applicatie werd geïnstalleerd genaamd Baby 1.0 die heel veel ruimte inneemt op mijn harde schijf. Deze applicatie wordt niet genoemd in de gebruikershandleiding van Vrouw 1.0.

Bovendien installeert Vrouw 1.0 zichzelf in alle andere programma's en start zichzelf op zodra ik om het even welk ander programma

open en saboteert op deze wijze de correcte uitvoering van andere programma's. Sommige programma's zoals Avondje-KroegMetVrienden 10.9, HeleNachtFeesten 2.5 en RustigZondagavondjeVoetbalVoor-DeBuis 16.4, werken zelfs helemaal niet meer! Daar komt nog bij dat een bepaald achtergrondprogramma (virus?) zichzelf auto-installeert Schoonmoeder (1.0) waar-door óf het hele systeem vastloopt, óf Vrouw 1.0 ineens heel raar gaat doen. Ik overweeg om weer gebruik te gaan maken van Verloofde 7.0, maar de de-installatie van Vrouw 1.0 wil mij maar niet lukken, en ik kan niet inschatten welke gevolgen dit zou kunnen hebben voor andere programma's zoals Baby 1.0 hetwelk, ik moet het toege-ven, mij toch zeer bevalt. Kunt u mij helpen? Een ontmoedigde gebruiker Louis Feyen


Over het gerecht valt in België de laatste tijd heel wat te zeggen. Er is veel kritiek op bepaaalde vonnisen van rechters, de debatten over de voorlopige invrijheids-stelling, de toepassing van de wet “Lejeune”, de ont-snappingen uit de gevangenissen,.... Maar wat we op Haïti gezien en meegemaakt hebben is toch nog andere koek want wat daar allemaal gebeurt is dikwijls voor een Europeaan niet te begrijpen.

Voor ons lijkt de Haïtiaanse justitie op het eerste zicht onlogisch, verouderd en primitief. De manier van denken en doen verschilt ook totaal van de onze en de invloed van de voodoo-cultuur er nog bovenop maakt dat het geheel zeer ontnuchterend werkt. Wie grieven heeft tegen een andere kan al voor een kleinigheid bij de “Juge de Paix” (de vrederechter, maar niet te vergelijken met onze gelijknamige magistraat) een man-daat voor diens arrestatie gaan halen. De lage salaris-sen van zowel de vrederechter (22 à 23 € per maand), die zaken afhandelt als mishandeling, verkeersovertre-dingen – waar zouden ergens die op het platteland zonder wegen gebeuren en wie zou daar dan ook nog de vaststellingen van doen ??? – of diefstal tot 60 Haïtiaanse dollar (ca.25€) als bij de “Juge d’Instuction-” (de onderzoeksrechter maar in feite de arrondisse-mentsrechter, met een salaris van ca. 28€ per maand) die de zw aard ere gev a l le n beh ande lt. Betalen voor het verstrekken van een in principe gratis mandaat is daarbij niet ongebruikelijk. Het vertrouwen van de bevolking in de rechters is dan ook gering en zeker wanneer zij in het verleden onder het regime van Cedras reeds dezelfde posities bekleedden.

Het gerechterlijk systeem in Haïti kent in feite drie gerechtelijke niveau’s: het “Tribunal de Première Instance” (vrij vertaald: de “Rechtbank van Eerste Aanleg”), het “Cour Supérieure” (of het “Hoger Ge-rechtshof”) en het “Cour Suprême” (of het “Opperste Gerechtshof”).

Met de laatste twee zijn wij nooit in contact geweest en over de werking ervan wil ik dan ook niet uitwijden. Hun rol was een beetje te vergelijken met ons Hof van Assisen, ons Hof van Beroep en ons Hof van Cassatie. Of zij in de periode dat wij er waren ook werkten durf ik sterk te betwijfelen en over de waarde van hun vonissen – indien die er waren – heb ik mijn twijfels.

Ik wil mij beperken tot de rechtbank die in Port-de-Paix “zetelde” en waar wij wél mee te maken hebben gehad.

In elk Département bestaat er een Tribunal de Premiè-re Instance dat geleid wordt door één “Juge de Paix “, bijgestaan door een paar substituten. Deze vrederech-ter – soms was het meer een “wrede” rechter - handelt alle gerechtszaken af die zich binnen het Département voordoen. Het gaat van echtelijke twisten, burenruzies, vechtpartijen en diefstallen tot verkrachtingen en moordzaken. Hij zetelt, pricipieel, alleen en doet ook, principieel, alleen uitspraak. Nu zal iedereen zich afvragen waarom ik het woordje “principieel” tot tweemaal toe gebruik maar dat wordt in het verloop van dit artikel wel duidelijker....

Per Département is er ook een parket voor assisenza-ken dat geleid wordt door een “Juge d’Instruction” en dat een paar bedienden telt die als zijn hulp (lees: “handlangers”) fungeren. Normaal wordt de man voor de uitvoering van het gerechterlijk onderzoek ook bij-gestaan door de Politie...maar die is er niet en dus doet hij dan maar alles alleen! In ons Département du Nord-Ouest (zo groot als de Provincie Limburg, een stukje van Vlaams-Brabant en Antwerpen met zo’n 405.000 inwoners die verspreid leven over het hele gebied) was er wel geteld één onderzoeksrechter voor het hele Département. Zoals eerder reeds gezegd loopt er één grote berijd-bare weg doorheen en er is geen enkel operationeel communicatiemiddel. Dit is dan ook niet bevorderlijk voor de uitvoering van zijn taak als onderzoeksrechter. Neem dan daar nog bij dat de “brave man” zich moet verplaatsen met de “tap-tap” (het openbaar vervoer) want hij beschikt niet over een dienstvoertuig – dat ligt waarschijnlijk bij de dienstvoertuigen van de Politie op de schroothoop in de kazerne – en ook geen eigen auto heeft. Gezien hij in dit onherbergzaam land van roversbendes,


Het Haïtiaans Gerecht..... een apart verhaal !

LtKol Willy De Greeve


verkrachters en plunderaars zeker niet tot de meest populaire figuren behoort heeft de man – reeds 20 jaar in functie – steeds voor de veiligste oplossing gekozen: thuisblijven en het onderzoek laten doen door de niet opgeleide politieagenten.....met alle gevolgen van dien, natuurlijk, voor wat de waarde van het onderzoek betreft.

Ik had de “ontegensprekelijke eer” en het “onvoorstelbare genoegen” om enkele weken na onze aankomst officieel ontvangen te worden door de plaat-selijke rechterlijke “overheden” in het administratief gebouw van het gerechtshof, een gebouw enkele hon-derden meters verwijderd van het tribunaal. Toen ik er met mijn mensen van het commando toekwam wisten we niet wat we zagen. De magistraten werkten in een oude, vervallen keet achter gammele burelen - een opkoper van oude rommel hier bij ons zou er nog geld voor vragen om het te ko-men halen - tussen stapels uit elkaar gevallen dossiers. De Juge de Paix was een lange magere verschijning en de onderzoeksrechter was een klein schichtig manne-tje. Zij waren alle twee gekleed in een afgedragen ver-sleten grijs pak dat perfect paste bij het interieur: zij vormden er één geheel mee! Het waren alle twee figuren die opperbest pasten in een film van Laurel en Hardy.

Met veel lof werd onze aanwezigheid en onze reputatie bezongen – dit maakte mij al dadelijk zeer achterdoch-tig – waarna wij een opsomming kregen van hun goede resultaten gedurende hun studies “Rechten” in Frank-rijk. Mijn Luitenant gewaagde zich aan een voorzichtige vraag “aan welke universiteit?” maar die bleef echter onbeantwoord...... Wij, van onze kant, lieten hen verstaan dat onze opdracht er in de eerste plaats in bestond om de poli-tiemensen op te leiden maar dat er, tegelijk, acties zouden ondernomen worden om de orde en de rust te herstellen en dat vonden zij een lovenswaardig initia-tief. Toen ik hen dan ook nog vertelde dat wij in de eerste weken en maanden tot de nieuwe politie operationeel zou zijn het politiewerk zelf zouden doen – dus ook het gerechterlijk onderzoek en de ondervragingen van de betrokken partijen - was er duidelijk een lichte vorm van paniek van hun kant merkbaar. Zij beseften blijk-baar onmiddellijk dat het gevaar bestond dat zij nu wel eens een “bende pottenkijkers” op hun duistere wegen konden krijgen die niet gekomen waren om er mee te lachen.

Of zij nadien ook aan “lopen gaan” zoals de Militaire Commandant en zijn Staf of de Burgemeester en zijn companen gedacht hebben durf ik niet te zeggen....zij

zijn in ieder geval gebleven toch gebleven en dat was een verstandige beslissing want iets dergelijks zouden wij geen tweede keer meer laten gebeuren!

Nu wij er waren kon de rechtbank weer zetelen en er werd ons gevraagd ook aanwezig te zijn in de rechts-zaal. Dit betekende dus concreet dat er tweemaal per week voor ons een opdracht bijkwam....maar dat zou nadien de plezierigste van allemaal blijken te zijn en er waren steeds kandidaten genoeg om deze taak te vervullen.

De eerste ploeg – zeven man sterk - die werd uitge-stuurd om de dienst “Palais de Justice” te verzekeren had zich immers gewoonweg “kapot gelachen”. Zij wilden echter hun verhaal niet kwijt maar nodigden mij uit om op de volgende zitting van ’s vrijdags aanwezig te zijn. En vemits ik ook graag lach ging ik op de uit-nodiging in.....

Dus vrijdagmorgen na mijn ontbijt begeef ik mij met enkele van mijn mensen naar de zitting van 10.00Hr. En opnieuw kom ik in een “Comedy Capers” – film terecht....

Het gerechtsgebouw is een krakend houten krocht in de Rue Principale. Er staan geen ruiten in de ramen en de helblauwe houten luiken zijn geopend. Aan elk raam – zonder ruiten - dat uitzicht geeft op de gerechtszaal staat een schare rumoerige kijklustigen en toehoorders die een ietsje verstommen wanneer “les Monituers Belgiques” – want zo worden wij genoemd – daar verschijnen. De meute voor de deur gaat gewillig open zodat wij binnen kunnen. Binnen heerst in de over-volle zaal heerst de drukte van een zondagsmarkt. Wij plaatsen ons achteraan tegen de muur. Het valt mij al dadelijk op dat onze mensen, die zich over de zaal verdeeld hebben, aan de open ramen zijn gaan staan. Waarom zal mij gedurende de zitting duidelijker worden. Maar ik mis er twee ....waaronder de chef van de ploeg maar zoek er verder niets achter. Achter een klein houten tafeltje zit de onderzoeksrechter die hier ook fungeert als “openbare aanklager” in alle zaken die op de rol van de dag staan.

“La Cour” klinkt het uit de mond van één van mijn MP’s en iedereen krijgt de aanwijzing van mijn gasten met dienst in de zaal om recht te staan.

De rechter komt, samen met mijn twee kerels, binnen en ik heb alle moeite van de wereld om een lach te onderdrukken bij het zien van de man: gekleed in dat zelfde grijs pak met op zijn hoofd een veel te kleine grijze deukhoed, en onder zijn veel te korte broekspij-pen schitteren een paar witte sportsokken. Tot mijn grote verwondereing draagt hij, als uiterlijk teken van zijn waardigheid, op de borstzak van zijn vest een




kenteken: een borstzakkenteken van de Belgische Mili-taire Politie!!! Een vluchtige blik naar mijn collega’s aktiveert mijn lachspieren nog meer.... De rechter neemt plaats in een schemerige hoek van de zaal ....en naast hem moeten mijn twee MP’s gaan zitten! Wat hiervan de bedoeling mag zijn en wie op dat lumineuze idee gekomen is weet ik niet maar kan ik wel vermoeden. Bij het zien van deze “vaudeville” wordt “je serieus houden” steeds moeilijker en dan moet de zitting nog beginnen......

Op een houten communiebank – zoals je er vroeger bij ons vooraan in de dorpskerk nog al eens zag staan – aanhoort een vrouw reikhalzend de wijze woorden van de “magistrat”. Af en toe likt hij zijn vingers en laat die plechtig door een lijvig wetboek dwalen. Waarover het precies gaat heb ik nooit kunnen achterhalen maar het bleek om een banale burenruzie te gaan.De vrouw mag even later beschikken. Zeer overtuigd van zijn cor-recte wijze van handelen en, blijkbaar, voldaan over zijn uitspraak kijkt de rechter naar mijn twee MP’s die hem flankeren. Een instemmende knik met het hoofd van de twee stelt de rechter gerust..

De volgende zaak op de rol van de dag heeft blijkbaar een zwaarder karakter: het gaat hierbij om de diefstal van een varken, een misdrijf dat in dit land op hetzelf-de niveau staat als een moord! De aanklager – een substituut van de Juge de Paix - begint wild zwaaiend met zijn armen zijn betoog maar krijgt al onmiddellijk een hoop scheldwoorden naar het hoofd geslingerd van de “spionkop van de supporters” die op straat achter het geopende raam het proces volgen. Allerhande projectielen – de inslagen ervan op je body zijn niet pijnlijk maar laten wel stinkende vlekken achter – worden vanaf de tribune naar binnen geslingerd en de zitting moet even onderbroken worden wanneer mijn gasten met toezicht in de zaal tussen-komen. Nu begrijp ik ook waarom zij naast en niet in de opening van de vensters zijn gaan staan... De beschuldigde van het misdrijf – te arm om een advo-caat te betalen – krijgt zelf het woord en ontkent alle feiten die tegen hem worden aangehaald. Hij beweert dat hij geen varken wilde stelen maar wel een koord....waar toevallig dat varken aanhing. Een luid ap-plaus en gejoel breekt los vanop straat.

Na 30 jaar huwelijk was een dergelijk welbedacht soort uitleg tegenover mijn vrouw nog nooit bij mij op-gekomen en ik heb er nochthans dikwijls moeten uit mijn mouw schudden om mijn uur van thuiskomst te rechtvaardigen.....gewoon niet te vatten wat je daar hoort! De rechter zit blijkbaar verveeld met deze verdedi-

gende argumenten, wordt tegelijk met dreigende ogen aangekeken door het “Openbaar Ministerie” – mijn twee MP’s zitten er onbewogen bij – en velt zijn vonnis: twee maanden gevangenis! Opnieuw treedt de “spionkop” in actie. Een blik in de richting van mijn twee MP’s die een vluchtig “neen” knikken zorgen voor een aanpassing van de strafmaat: één maand gevangenis en na een tweed vluchtige “neen” van de “bijzitters” wordt het twee weken.... en daar kunnen de Chef en de Korporaal-Chef wel mee akkoord gaan en ook de supporters laten een instemmend gegrom horen.

Ik deed teken op onze twee MP’s om tot bij mij te komen want ik wilde niet dat zij verder deelnamen aan deze klucht. Achteraf bleek dat het hele spelletje door onze Juge de Paix in elkaar gestoken was. Waarschijn-lijk voelde hij zich op die manier veiliger .....

Opeens trekt er een golf van tumult door de zaal. In een andere uithoek van het hof wil een man een ander de schedel inslaan met een fles. Dat wil niet helemaal lukken maar het onfortuinlijke slachtoffer bloedt wél als een rund. In een mum van tijd heeft onze ploeg de dader overmeesterd – en nu vloeide er ook bloed bij de dader want een belgische MP-matrak moet qua uitwer-king niet onderdoen voor een haïtiaanse fles – waarna ze alle twee ijlings met de open Chevy Pick-Up voor verzorging naar de kazerne worden gevoerd.

De volgende zaak op de rol – nu mag onze Juge de Paix dus eens alleen handelen – was een geval van verkrach-ting. Na een korte uiteenzetting van de klacht door het slachtoffer zelf over haar aanranding – zij spaarde geen enkel detail en toonde zonder schroom, als bewijs, de sporen van de beten in haar borsten aan de rechter en het publiek in de zaal – werd de man die beticht werd vrijgesproken. Er kon volgens onze rechter al geen sprake meer zijn van verkrachting....want de vrouw had toegegeven dat zij voordien al geen maagd meer was!

Deze uitspraak was voor ons voldoende om de gerechtszaal te verlaten en naar huis te gaan want dit was toch te gortig!

Enkele dagen later kreeg ik ’s avonds het bezoek van de Juge d’Instruction. Hij kwam vragen of wij voor hem een moordzaak wilden onderzoeken die een jaar voor-dien gebeurde in een klein gehuchtje in de heuvels net buiten de stad. De zaak wordt zorgvuldig genoteerd door de mensen van ons onderzoeksbureel en zal de volgende dag aangepakt worden. Hoe dat verliep vertel ik wel in een ander artikel.

Nadat de man weer eens had aangetoond hoe goed hij in Frankrijk gestudeerd had – maar hij vertelde er




weer niet bij waar het was - gaf de man mij de goede raad om mijn mensen toch een beetje bijscholing te geven op gebied van forensisch onderzoek en bij de Amerikanen om hulpmiddelen te gaan vragen voor het oplossen van moordzaken. De brave man vond dat wij in het Westen op dat vlak ook nergens stonden en een absoluut gebrek aan middelen hadden om moordzaken te kunnen ophelderen. Wanneer wij, Westerlingen, een moord willen oplossen en de dader opsporen doen wij dat door het nemen van vingerafdrukken, het zoeken naar bewijsmateriaal en verklaringen van personen die bij de zaak betrok-ken zijn of door het verhoor van getuigen. En daar hadden wij, volgens hem, een enorme achterstand op de Amerikanen. Zij hadden immers een systeem waar-bij zij een foto namen van het beeld dat zich op het netvlies van het dode slachtoffer van het slachtoffer bevond. Dit was immers, nog altijd volgens zijn theo-rie, het laatste wat het slachtoffer van zijn dader gezien had. Dat beeld werd dan uitvergroot en gaf de onderzoekers dadelijk de oplossing. Vermits wij dit niet konden waren wij dus maanden bezig om een raadsel op te lossen.......en bijgevolg dus ook minder bekwaam! En daarmee wisten wij het.

De tranen kwamen mij in de ogen bij het horen van dit alles en een eigenaardig gevoel bekroop mij. De tranen waren van de lach maar dat raar gevoel was het besef dat wij moesten werken in opdracht van deze man en soortgelijke idioten die in dit land het recht handen om te oordelen over goed en kwaad, over schuld en onschuld!

Gelukkig – of spijtig want het was best amusant om te luisteren naar dergelijke idiotie – moest hij terug naar huis.Hij vroeg om hem thuis te brengen want het was nogal ver door de niet verlichte straten van de stad.....of was hij misschien bang dat wij die nacht ook nog een foto van zijn netvlies moesten gaan maken? Die kans was reëel ....

Hoe wil je een degelijk politie-apparaat op poten zetten en hiervoor mensen opleiden wanneer zij dan geleid worden door een gerechterlijke overheid – en ik schrijf het gewild zonder hoofdletter – die derge-lijke onnozele praat vertelt, lachwekkende en tegelij-ke trieste oordelen velt en vonnissen uitspreekt, en die nog corrupter is dan je voor mogelijk houdt. Je zou er de moed bij verliezen om het werk waarvoor je door je land uitgestuurd wordt te willen aanvangen. In een volgend artikel vertel ik wat meer over de belevenissen van alle dagen.

WDG.


16/jan Nieuwjaarsreceptie Jos Hermans 13/feb Algemene Vergadering Gilbert Moons 13/feb Modeshow Marc Rogiest 27/feb Filmvoorstelling Louis Truyers 13/mrt Theux en Binche Leon Monsieur 27/mrt Luik Jean Pierre Dechesne 13/apr 150 jaar KVOO Herman Schrijvers 8/mei Braunkohlwerke Jean Reinquin

12/jun Maastricht Urbain Paulissen 19/jul Nationale Feestdag Jos Hermans 26/jul Barbecue Herman Schrijvers 7/aug Leopoldsburg Julien Van Hurck

11/sep Wandeling Jef Hendrix 9/okt Affligem Jos Hermans

15/nov Koningsdag Jos Hermans 21/nov Korpsmaal Jos Hermans

5/dec Culturele dag Herman Schrijvers 18/dec am. Loopbanen Peter Prévot 18/dec pm. causerie Haïtie Willy De Greeve

Bestuursvergadering 05 december 06

Aanwezig : Marcel Demot, Herman Schrijvers, Luc Vandenborne, Leon Monsieur, Gilbert Moons, Jules Neven, Jos Hermans Verontschuldigd : Luc Van Camp, Jef Hendrix

Evaluatie activiteiten : 10 okt : Ambachtelijke Tour - Luc Van Camp 47 deelnemers - Zeer Goed 22 nov : Korpsmaal - 149 deelnemers - Prima Gelieve het aanvangsuur te respecteren - niet te vroeg toekomen. (organisatieproblemen)

Vooruitzichten activiteiten: 06 dec : Brussel - Herman Schrijvers - aantal 38 12 dec : Kinepolis - Film Rusland - Marcel Demot 16 jan : Nieuwjaarsreceptie - zie pg 1.

KVOO-reis TOSCANÏE - 01 - 09 september 07 Leon Monsieur geeft enkele toelichtingen. De datum ligt vast - prijzen worden opgevraagd - in januari volgt de volledige presentatie van de reis.

KVOO 150 jaar Herman Schrijvers geeft een overzicht - zie IB

Raad van bestuur 21 nov 06 Marcel Demot - voor bijzonderheden zie IB

Werkgroep vzw. Jules Neven zetelt voor Limburg en zal regelmatig verslag uitbrengen.

Tafelronde : planning ziekenbezoeken volgt

Volgende vergadering en nazicht boekhouding : 22 jan 19.30 u (uitnodigingen volgen) Voorafgaande werd door JeanPierre Dechesne het Progrmma LUIK voorgesteld - µµµµµ

PROGRAMMA 2007

Genk 22/11/2006 In plaats van gezellig aan te zitten in " 't driessent" heb ik vandaag drie stonden een boekje mogen lezen in het ZOL. 't ZOL is die permanente bouwwerf aan gene kant van Genk waar men zieken

behandelt. Bij het einde van het derde uur mocht ik dan vernemen dat er niets aan de hand was. Enerzijds tevreden om het genadige gezondheidsbulletin maar anderzijds "brak mijn tempel" om de zoveelste blunder van de medische wereld. Mijn vertrouwen in die wereld kreeg, voor zover het nog leefde, een bijkomende deuk en mijn hekel aan ziekenhuizen (geboren uit pure schrik ) groeide evenredig met die deuk. Blunder dus en daar zullen we het dan maar over hebben. Neen niet over het "Blunderboek" van ons Rekenhof. Kom ik immers net te lezen dat die deskun-digen brandhout hebben gemaakt van het, door onze excellenties toch zo triomfantelijk aangekondigde, budget. Dus niet over de puinhoop van éénmalige maatregels die €800 miljoen moeten waar maken of de verkoop van gebouwen die dan voor een twintigtal jaren worden gehuurd aan marktprijzen. Die verkoop verliep dan meestal in vrij duistere omstandigheden, de laatste poging om al de rest te verkopen (moest dienen om die put van 800 miljoen te dempen) werd trouwens geblok-keerd omdat de trukendoos blijkbaar een beetje vol was. Neen, daar kunnen we niet verder over uitweiden want dan wordt onze “nieuwsbrief” nog vetter dan hij al is. Alhoewel als men de positie van ons landje, wat betreft de indicatoren op bedrijfs- economisch vlak, bekijkt is het meer dan duidelijk dat we de laatste 15 jaar een sterk afglijdende tendens waarnemen. De blunders allerhande worden, zoals de vis van Heyermans, "duur betaald". Neen, we staan nog ner-gens vermeld als "rode lantaarn" maar het scheelt echt niet veel en als het geblunder aanhoudt duurt het geen jaren meer Bijzonder op de schaal van verspilling van publieke middelen is de tuimeling indrukwekkend. Het schijnt dat onze belastingsdiensten zo efficiënt zijn dat er nog twee landen overblijven die het slechter doen. Als die twee nog een tandje bijsteken krijgen we eindelijk de trofee.

Prachtig ook vind ik de toestand bij onze cipiers .Die mannen staken om de haverklap terwijl hun deuren blijkbaar niet altijd even dicht zijn. Personeels-tekort is de grote roep om te staken en dan liefst zo rond kerstmis en nieuwjaar. Welnu, de politie, die dan de taak moet overnemen, verwittigde onlangs dat ze bij de aankomende feestdagen hun trucje niet meer mochten herhalen. Bij een discussie over die standpun-ten kon men toen horen dat er zowat 9500 gevangenen zijn en 6500 cipiers. Helaas van die 6500 zijn er gemiddeld steeds 2000 afwezig. Het meest ergerlijke was dan wel dat de vakbondsman van onze cipiers die toestand beaamde en dat vrij normaal scheen te vinden. Neen, daar gaat het hier dus niet over. Ik wilde al zolang wat zeggen over de blunders in het Midden-Oosten bij de oorlog tussen Israël en Hezbullah maar mijn inspiratie werd in de voorbije twee brieven telkens overrompeld door meer triviale onderwerpen. De eerste blunder was van Nasrallah. Politiek was zijn partij in de regering van Libanon en wetende dat Israël erg getergd was ingevolge de ontvoering van een paar soldaten door Hamas stuurde hij samen met honderden raketten ook zijn manschappen in Israël om een Israë-lische basis aan te vallen en een paar soldaten als trofee mee naar huis te voeren. Hij wist dat Israël niet onverschillig kon blijven maar met ruggesteun van de “regionale manipulator” Amadinejad (Iran) riskeer-de hij de uitdaging. Nasrallah strekt tot eer dat hij nadien zijn blunder heeft toegegeven. Blunder nr2 kwam van Israël. Voor één keer hadden ze de wereldopinie achter zich, zelfs verschillende Arabi-sche landen veroordeelden de aanval van Hezbullah, voor de eerste keer in 30 jaar konden ze zich in de rol van slachtoffer wentelen. Helaas hun militaire hoog-moed kreeg nogmaals de bovenhand. Nochtans Olmert is geen militair en had zeker beter moeten weten. Blunder nr 3: het in die regio onoverwinnelijk geachte leger verloor de oorlog ingevolge onverantwoorde poli-tieke beslissingen. De politieke doelstelling van Israël was de volledige vernietiging van Hezbullah terwijl de sluwe Nasrallah stelde dat overleving van Hezbullah de overwinning betekende. Wie bereikte zijn doelstelling?Israël moest zich terugtrekken, na ernstige verliezen, terwijl Hezbullah niet alleen stand hield maar de laat-ste dag nog 246 raketten op Israël afvuurde. Blunder nr 4: Israël bleek wel afdoende inlichtingen te hebben over de vaste opstelling van raketten voor



Blunders

Kapt/Zee Luc Vandenborne


langere afstand en kon die vernietigen maar de beweeglijke korte afstandstuigen werden niet uitge-schakeld. Blunder nr 5: In plaats van een massale grondaanval om de korte afstandstuigen tot een 30 km terug te drin-gen (wat de dreiging zou hebben geëlimineerd) besliste men alles aan hun luchtmacht over te laten. De schade die bij deze onmogelijke doelstelling werd aangericht haalde, terecht, de woede van de wereldopinie over Israël. Het is wel verbazend hoe dikwijls in de geschiedenis de blunder van “alleen de luchtmacht zal de klus wel klaren” zich heeft herlaad. De oorsprong van die stel-ling ligt bij wie anders dan Winston Churchill. In 1919 verklaarde de Emir van Afganistan de “jihad” (nog van gehoord?!) tegen de Britse strijdkrachten. De RAF scheepte één Handley Page tweedekker in voor Karachi, het vliegtuigje vloog over Kabul en loste 4 (112 pd) en 16 (20pd) bommen. De Emir vroeg kort daarop om vrede te sluiten. Bij het begin van de 20ste eeuw kregen de Britten last met the "Mad Mullah" in Somaliland. De strijd van 4 verschillende expeditiekorpsen duurde bijna 20 jaar en dit zonder succes. Churchil, dan minister van oorlog, stelde voor om de RAF te sturen. Zes kleine vliegtuigen werden ingescheept voor Oost-Afrika ze bombardeer-den de Mullah gedurende twee dagen en een maand later was, dacht men, de zaak geklaard. Churchill fier over zijn voorstel blufte dat de expedities het land 6 miljoen pond hadden gekost terwijl het RaF's succes slechts 77000 pond kostte. Helaas de Mullah was er met een paar duizend van zijn manschappen onderuit gemuisd en de LM ondervond dat hun taak werd bemoeilijkt door de verspreiding van de vijand. De RAF kreeg een paar jaar later de opdracht de Brit-se autoriteit in Irak te onderhouden. Dit gaf aanleiding tot de volgende uitspraak van de plaatselijke Britse opperbevelhebber: “De RAF operaties zijn een stel vliegtuigen komende van God weet waar, hun bommend werpend op God weet wat en terugvliegend naar God weet waar”. De discussie bleef duren en Arthur Harris, de latere “bomber Harris” (WO II)” verklaarde “het is beter een

beslissende oorlog te voeren vanuit de veilige lucht dan een stel sukkelaars te ronselen die uiteindelijk verstrikt raken in de prikkeldraad en in de maag wor-den geschoten in de modder van Vlaanderen”(WO I). Diezelfde Harris argumenteerde tot in de laatste dagen van de planning voor de “Langste Dag” dat de oorlog van uit de lucht kon worden gewonnen. Twintig jaar later werd President Johnson eveneens geconfronteerd met militaire raadgevers die hem in Vietnam succes van uit de lucht verzekerden. Hij raak-te bij gebrek aan enig succes zodanig geïrriteerd dat hij bulderde: ”Ik heb geen tien generaals nodig die hier tien keer per dag binnenlopen om me te zeggen te bom-barderen”. Precisiewapens daarentegen waren succesvol in de eerste golf- en de Balkanoorlog. De Israëlische luchtmachtbaas generaal Halutz was blijkbaar zeer onder de indruk van het psychologisch effect van de NAVO bombardementen op Servië die Milosevic deden knielen. Ondertussen mag het wel duidelijk zijn dat luchtaanvallen nooit beslissend kun-nen zijn tegen terroristen en door het volk gesteunde rebellen. Laatste blunder en niet de minste. Europa stuurt troepen in het wespennest Libanon. In 2004 werd in de UNO een resolutie goedgekeurd die opdracht gaf Hezbullah te ontwapenen. In 2006 beschikken ze over zowat 10000 raketten! Een nieuwe resolutie na de laat-ste oorlog beveelt opnieuw de ontwapening. Nasrallah zegt onmiddellijk dat er van ontwapenen geen sprake is. De UNO troepen moeten toezien op de ontwapening maar Europa zegt dat hun troepen niets met die ontwa-pening willen te doen hebben. Zij gaan alleen om die arme Libanezen te beschermen!!!!! Wat doen ze daar dan? Juist een buffer vormen om Hezbullah toe te laten zich in alle rust te herbewape-nen. Hezbullah, wiens politieke vleugel aanstuurt op een confrontatie in Libanon, hun ministers zijn ondertussen uit de regering gestapt en gisteren werd Gemayel vermoord. De vijfde politieke moord in de laatste twee jaren, waarbij de premier Hariri. Nu dus een Christen. De regering heeft dus geen Shiïtische leden meer, een toestand die voor Iran onaanvaardbaar is. In het beste geval komen er verkiezingen. De winnaars zijn dan ofwel Hezbullah die met koffers vol Iraans geld door het land zeulen ofwel de coalitie van Sunni’s, Drusen en Christenen die zich laten beschermen door “infidéles”. In het slechtste geval komt er een nieuwe burger-oorlog. In beide gevallen zitten die UNO troepen daar al niksend in de tang.

Vermoeid van al dat geblunder stuur ik groeten uit

Genk lvdb


1991 Vijftien jaar geleden belegerde het Servische leger Vukovar. Schrikwekkende beel-den van militaire criminaliteit werden op TV getoond. Ik was toen in Heidelberg.

1996. Vijf jaar later sta ik in Zagreb met een UNO-

mandaat om het zaakje in Oost-Slavonië te gaan klaren. Van zodra ik op de luchthaven in Pleso land, staat een uitgebreide delegatie Kroatische dames paraat voor een onderhoud. "Apel" – "De moeders van Vukovar", met Mevrouw Farkas als woordvoerster. Met foto's, verhalen, krantenknipsels en andere documenten lichten ze de gebeurtenissen van november 1991 toe: verdwenen zonen en echtgenotes, ontvoerde en ver-moorde familieleden. Vragen om hulp, opheldering, uitsluitsel over het lot van een of andere bekende. Een naam blijft in mijn geheugen hangen : Mevrouw Vesna Bosanac –"Zij weet precies wat er gebeurd is – zegt Mevrouw Farkas; zij kan getuigen – die moet ge ontmoeten ." Tijdens mijn verblijf in Vukovar vraag ik aan verschil-lende mensen of die naam hun iets zegt. Aan Agathe Stricker, Stephane Jacquier, Michael Frey, medewer-kers van het internationale comité van het Rode Kruis, aan Katica Ratkovic, voorzitster van de "Kroatische Moeders" in Vinkovci; aan Katarina Kruhonja, presiden-te van het Osijek centrum van vrede en mensen-rechten. En ja hoor, Vesna Bosanac is wel bekend. In 1997 was mijn mandaat afgelopen. Veel heb ik over haar horen vertellen, nooit heb ik haar in die tijd ontmoet. 2006 Nog tien jaar later kijk ik op een novembermorgen naar CNN. "Combat hospital" – het verhaal van een Amerikaans Hospitaal in Irak. Onwille-keurig komt de naam van Vesna Bosanac weer voor mijn geest. Toch eens opzoeken op internet of er misschien iets over te vinden is. En hier gaan we dan … Door gewoon “Vukovar” op google in te tikken kom ik in een heel uitgebreide bibliotheek terecht. Bij de Franse ambassade in Kroatië vind ik “La Dame de Vukovar” – een artikel van Marion Van Renterghem in Le Monde van 14.08.2004. Ik weet nu waarom die dame door zovelen op de handen wordt gedragen. Ik dacht zo dat het verrijkend zou zijn om dat artikel voor jullie te vertalen … Het ver-

haal gaat over een kinderdok-teres. Ze heeft in die zomer van 1991 alles be-leefd. Obussen, overvolle lijken-huisjes, de aan-komst van de Serviërs. Zes jaar later keert ze terug. Ze heeft steeds dezelfde droom, brandende beel-den: de verlaten stad, de zon, de stilte; helemaal alleen op wandel tussen ruïnes en puinhopen. Vesna Bosanac is teruggekeerd in Vukovar. Terug in haar bureel, haar plaats, als hoofd van het hospitaal in die verre uithoek van Kroatië. Dat was ze ook gedurende de drie maanden van de Servische bombardementen en belegering, de start van de oorlogen in ex Joego-Slavië. Ze is Kroatische, staat aan het hoofd van een hecht team; ze heeft de verzorging van de gekwetsten geor-ganiseerd; ze heeft de verschillende westerse kansela-rijen tevergeefs geïnterpelleerd en ter hulp geroepen. Tot op 18 november 1991 – de val van de stad, die merkwaardige dag dat het doodstil werd. Ze is teruggekeerd in 1997 wanneer de administratie van de regio weer in Kroatische handen overging. Ze heeft opnieuw een medisch team samengesteld met Servische en Kroatische dokters. Enkelen hadden sa-men met haar die drie maanden in de hel beleefd, de gruweldaden, in een stad platgebombardeerd zoals Dresden in 1945. Het hospitaal werd heropgebouwd. Je ziet het verrijzen, keurig verzorgd, tussen de nieuwe paviljoenen zonder geest en een massa spookgevels overwoekerd door de jungle. Af en toe een ontploffing die er aan herinnert dat het puin eromheen nog steeds niet is ontmijnd. Je verwacht een slanke silhouet, een figuur die door energie bewondering afdwingt in de oorlog. Maar ze is een mollige dame met een grauwe gelaatskleur, even de



De dame van Vukovar

LtGen Jef Schoups Watertoren - symbool van Vukovar 1991


50 voorbij. Ze komt ons tegemoet en reikt de hand, gaat vermoeid zitten. Voor haar : een stapel dossiers, een verguld kruisbeeld, twee mobiele telefoons, een grote foto van haar kleinzoon en een asbak vol sigaret-tenpeuken. Dan steekt ze koortsachtig een sigaret op en luistert naar de eerste vraag. Begint te praten, zonder ophou-den met een dwalende blik in de ogen. Zonder zuchten, zonder glimlach, met een eentonige stem, vertelt ze haar verhaal over Vukovar voor de oorlog. Een Kroatische stad aan de boorden van de Donau die er de grens met Servië vormt. De rubberindustrie en de wijngaarden, de welstand. Een twintigtal nationalitei-ten, vooral Kroaten en Serviërs, maar ook Ukraïners, Slovaken, zigeuners die daar samenwonen zonder zich veel vragen te stellen. Tot bij de ontploffing. Van bij Tito’s dood in 1980 maakt de Servische president Slobodan Milosevic een Joego-Slavië onder Servische overheersing; de Albanezen van Kosovo vragen hun verloren autonomie terug. Slovenië scheurt zich zonder veel geweld af, Kroatië verklaart zelf zijn onafhankelijkheid. De conflicten tussen de republieken worden talrijker. De ongeruste minderheden, radicaler. Joego-Slavië valt uiteen. Op weg naar het groot Servische nationalisme in Kroatië is Oost-Slavonië de eerste multi-etnische regio die het Joegoslavische leger en de paramilitaire milities tegenkomen. Vukovar, de eerste stad, het eerste doelwit. De atmosfeer vertroebelde plots. Voor Vesna Bosanac op 2 mei 1991: twaalf Kroatische politiemannen worden door Servische extremisten vermoord in Borovo, voor-stad van Vukovar. Haar Servische collega beleefde de ommezwaai al een jaar eerder, bij de verkiezing van de Kroatische nationalist Franjo Tudjman tot president. Toen plakten Kroatische milities dreigbrieven op haar voordeur en werden Servische cafés opgeblazen. In het hospitaal,

zoals overal elders, wordt gespeculeerd “over wie begonnen is”, of men zwijgt vertwijfeld. Zoals de secretaresse van Vesna Bosanac: “Ik wil er niet meer aan denken en ook niet meer over praten. Het enige wat ik verlang is dat alles niet opnieuw begint.” Op 24 juli 91, in die woelige dagen wordt Vesna Bosanac verkozen tot directrice van het hospitaal. Het is de “raad van de arbeiders” (een meerderheid van de Serviërs) die haar voordraagt. “Ik wist toen dat de omstandigheden mijn werk niet zouden vergemakkelijken, mijmert ze. Voor mij was het een uitdaging. Ik ben van natuur uit strijd-lustig. Maar niemand kon zich inbeelden wat er ons te wachten stond.” Vesna Bosanac begon te tellen. Van bij de eerste obus die het hospitaal raakt half augustus tekent ze plichts-bewust een kruisje in haar agenda telkens wanneer een granaat het gebouw treft. “Vanaf dan is er geen dag geweest zonder dat het hospitaal werd gebombar-deerd. Projectielen van allerlei kaliber. Alsof Vukovar het testterrein was voor alle soorten munitie.” Na drie maanden maakt ze de rekening : meer dan 800 kruisjes.” “Wie ben je dan wel Vesna Bosanac?” Geen trilling in haar stem, geen vochtige ooghoek, alleen sigaretten … doorlopend. Je moet eigenlijk Servische en Kroatische getuigen ontmoeten om je een beeld te vormen van die kleine vrouw, vol tact, onvermoeibaar, directrice van het hospitaal, die alarmberichten en vragen om hulp blijft verzenden naar de internationale gemeenschap, voor alles kinderarts aan het ziekbed van alle gekwets-ten. De chirurg Juraj Njavro, nu op rust in Zagreb, herinnert het zich, de dag waarop Vesna Bosanac kraakte: een grootmoeder was aangekomen met een zes maanden oude baby in haar armen, dood. Voor het eerst zag ik haar wenen. Ze herhaalde: Doe toch iets! Men zei haar dat het kind dood was; ze wilde niets horen. Voor haar was niets onmogelijk, alles kon worden ge-daan, alles moest worden gedaan. Zelfs een dood kind weer tot le-ven wekken.” In de belegerde stad onder het o no p h o ud e l i j k geschut van de Servische artille-


Uittocht van de niet-Serviërs

Vernieling hospitaal


rie moest het hospitaal worden gereorganiseerd. De verdiepingen leeg maken, alles op gelijkvloers en in de kelders samenbrengen. De intensieve zorgen verhuizen naar de antiatoomschuilkelders, de chirurgie naar de “plaasterzaal”, de rest naar waar het kon. Regenwater moet worden opgevangen, nabijgelegen waterputten van huizen aangeboord, alle leidingen waren onderbroken; Drie warme maaltijden per dag gereed maken. Plaats zoeken voor stoelen en bedden, voor het verzorgend personeel dat ook moest onderkomen krijgen. “Dank zij al die maatregelen, vertelt Vesna Bosanac koel, hadden we slechts twee doden bij ons personeel te betreuren: de eerste was buitengegaan om bood-schappen te doen, de tweede – een technieker van de verwarming – werd door een granaat gedood toen hij even uitrustte in de zon." Doden, doden overal. Zij die sterven in het hospitaal; zij die ernaartoe worden gebracht: lijken opgehaald in de stad – het kerkhof is ontoegankelijk. “Het was verschrikkelijk, vertelt Vesna Bosanac opgejaagd. De lijken overspoelden ons, we werden erdoor geobsedeerd. Tussen tien en twintig per dag. Geen doodskisten. Deuren, tafels, alles was goed om een doodskist te maken. In het begin werden de doden naar het kerkhof in het centrum van de stad gebracht. Dan werd het kerkhof door bommen getroffen: lijken lagen verspreid, in stukken uiteengereten. Niemand wilde er nog gaan. Uiteindelijk heeft men beginnen graven voor het hospitaal. De doden werden in zakken gestopt. Wanneer de stad viel lagen er 120 lijken daar opeengehoopt, voor de deur.” … pauze … “ik vroeg me af of ik schrik had. Even. Maar het antwoord is neen. Dat is eigenaardig. Ik denk dat ik de tijd niet had daarvoor …” Tijd – die wijdt zij aan haar principes : voorrang voor de zieken, eerbied voor de eed van Hippocrates, geen psychologie. Vesna Bosanac bouwt haar imago van beton op. Ze wordt in 1992 genomineerd voor de Nobelprijs van de vrede. Het team prijst haar moed, haar menselijkheid, haar getrouwheid aan haar principes van arts. “Ze heeft haar politieke overtuiging opzij kunnen schui-ven” beklemtoont de Servische dokter Mlader Ivanko-vic. Tijdens de belegering worden de gewonde burgers en de Kroatische soldaten verzorgd. Maar ook Servische strijders en soldaten van het Servische nationaal leger; ze worden afzonderlijk ondergebracht. “Tegen het ein-de, zegt de directrice, heeft een obus hun afdeling getroffen en werden ze bij de anderen in de gangen gelegd. Een eigenaardige toestand.” En dan de stilte, plotseling; de zon; die beruchte morgen van 18 november, dag waarop Vukovar zich overgeeft aan het Joegoslavische leger. Moeilijk

woorden te vinden: geen geweersalvo’s, geen bommen, niets meer. “We kenden de stilte niet meer. We wisten niet of we verheugd of bevreesd moesten zijn.” Op drie dagen 18, 19, 20 november, werd voor Vukovar het blad omgedraaid. De soldaten van “het bevrijdingsleger” dringen het hospitaal binnen. Dokter Vesna Bosanac wordt uit haar functie gezet. Het hospitaal komt onder bevel van Majoor Veselin Sljivancanin. Het personeel wordt in “de plaasterzaal” verzameld. De militairen nemen over. Neda Striber, ophtalmoloog, die in Den Haag getuigde, ziet van in de “plaasterzaal” hoe de patiënten met spoed naar buiten worden gebracht en in autobussen worden gestopt. 261 niet-Serviërs worden zo door de Servische federale troepen uit het hospitaal “geëvacueerd”. De meesten werden in 1996 teruggevon-den in het massagraf van Ovcara enkele kilometers bui-ten Vukovar. In een nabijgelegen hoeve werden ze eerst verzameld, gemarteld en dan neergeschoten. Daarna gedumpt. Dat was de eerste grote golf van massamoorden in ex-Joegoslavië. “Mijn schoonvader werd er ook teruggevonden” voegt Vesna Bosanac er aan toe. Van de evacuatie van de gekwetsten heeft ze zelf niets gezien … argeloos was ze bezig met de Servi-sche troepen om hen ertoe te bewegen het hospitaal te verlaten … Daarna werd ze opgesloten voor drie weken in de gevangenis van Srem Mitrovica en nadien overgedragen aan de Kroatische autoriteiten in Zagreb. Ze blijft vijf jaar in de hoodstad, “directrice in ballingschap van het hospitaal van Vukovar.” Maar ze keert terug … Midden alle spanningen, roddels en geruchten, haat en verwijten. Een gedeelte van het Kroatisch medisch team dat uit de “bevrijde” stad werd verjaagd, keert weer naar het hospitaal dat gedurende zes jaar door Servisch personeel was overgenomen. Haar eerste ontmoeting staat haar nog helder voor haar geest, alsof het gisteren gebeurde.

(Vervolg op pagina 19) Herinrichting


Een Kroatisch dokter weigert het Servisch personeel te groeten. Een Serviër verlaat de zaal. Een andere drukt zijn schaamte uit en stelt voor g e z a m e n l i j k weer de toe-komst op te bouwen. Vesna Bosanac houdt het kort: "Houd uw psychologi-sche problemen voor u. Blijf

professioneel."

In januari 2003 gaat ze getuigen bij het Internationaal Tribunaal in Den Haag tegen oud-president Milosevic. “Ik heb goed gedaan. Hij was onbenullig, in zichzelf gekeerd, bezeten door zijn groot-Servische gedachte. Hij hoorde niet wat ik vertelde. Hij steunde op een dossier waarvan ik de oorsprong niet kende en betwist-te het aantal gekwetsten en het aantal doden.” Zij ge-tuigde ook in andere processen zoals dat van Majoor Sljivancanin. Vukovar is leeg. Aan de andere kant van de Donau laat alleen een discrete vlag de Servische grens vermoeden. De kleine kosmopolitische stad die voor de belegering 45000 inwoners telde is voor de helft leeggelopen. Zij die terugkeren vertrekken weer: geen werk en een on-behaaglijk gevoel. Vesna Bosanac zal er niet meer weggaan. Het hospitaal van Vukovar is haar toevluchtsoord, haar lot. “Ik draag het kruis Vukovar op de rug, zegt ze. Dat

zit in mijn binnenste. Ik leef er mee en ik begrijp dat niet. Ik zie weer de opgedrongen ideologie, het grote Servië, de vlaggen met doodskoppen, de meetings. Daarna zie ik weer de stad in puin, de bange afwach-ting, de verblindende zon, de schrikwekkende stilte. Alles komt zeer snel weer zoals een sneltrein die voor mij voorbijraast. Juist een brandende flits …”

Vandaag is het 18 november, even voor middernacht, wanneer ik de laatste zinnen van deze bijdrage neerschrijf. Op Euronews zie ik hoe deze dag in Kroatië werd her-dacht. Van het hospitaal in Vukovar tot op de plaats van het voegere massagraf in Ovcara wandelt een stille stoet van 25.000 ingetogen mensen.

Jef.

Monument aan de Donau 1999 Gedenksteen op de plaats van het massagraf in Ovcara 1999. Nu staat er een mooi monument

Binnen de begrenzing van wolken en donkergroene dennenbomen, als wind en schemering zijn gaan liggen, hemel en aarde elkander even raken, ligt deze nacht in ademnood te wachten. Er zal een lichtvlek ontstaan die met geen ster te vergelijken is.

Je zal het oude verhaal weer horen,

wat warmte brengen en een handvol helder heidezand

om in te spelen, niet nu,

maar later in het ander land.

Vergeten zul je deze avond nooil.

Ludo Cohnan


Dag 5 - maandag 11 september 2006

Jean bunckens

Op maandag 11 september verlieten we Moskou om ons naar Souzdal te begeven. Onderweg maakten we 2 haltes: een korte ter hoogte van de universiteit van Moskou van waaruit we een mooi

zicht hadden op de Russische hoofdstad, en een lange-re om het prachtige Novodevichi-klooster te bezoeken. Vooraleer het eigenlijke klooster aan te doen, slenter-den we doorheen het aangrenzende kerkhof met be-kende graven. We noteerden o.a. deze van Raisa Gor-batsjova (+ 1999), van generaal Lebed (+ 2002 in een heli-crash), van Tupolev (+1972, vliegtuigbouwer met o.a. de Concordski ), van Nikita Chroetsjov (+1971) met echtgenote Nina (+1984), van de auteur Tsjechov (+1959) en van nog vele andere personaliteiten. Het klooster zelf, erkend door Unesco als wereld-cultuurmonument, is eigenlijk een versterkt religieus gebouw. Na de verovering van de toenmalige Litouwse stad Smolensk liet tsaar Vasili in 1524, zoals gebruike-lijk, een kathedraal bouwen ter herinnering aan deze

o v e r w i n n i n g . Rond deze kerk ontstonden dan in de loop van de 16de en 17de eeuw de meeste andere gebou-wen, voorname-lijk onder impuls van de halfzus-ter van Peter de Grote, nl de re-gentes Sophia. In 1689 schoof Peter zijn half-zuster opzij en zette haar ge-vangen in het klooster voor de rest van haar leven. In de oorspronkelijke kathedraal bewonderden we de unieke iconostase. Men vertelt dat Napoleon's troepen in 1812 het klooster wilden opbla-zen maar dat dit belet werd omdat de nonnen de lonten tijdig uitdoofden. In een klein museum werden we to-taal onverwacht vergast op een koor met 4 jonge-mannen, die voor ons het Onzevader en de Boot-trekkers van de Wolga opvoerden. Onze groep werd er helemaal stil van,het was een intens ontroerend mo-ment dat ons liet gissen naar de diepte van de Slavi-sche ziel. Actueel wordt het klooster nog gerund door 15 nonnen. Na het middagmaal trokken we verder om Souzdal na circa 200 Km te bereiken. Deze oude plattelandsstad ligt op de Gouden Ring tussen Moskou en Sint- Peters-burg. We betrokken er kwartier in het mooie RISALIT-hotel.

Jean


Hieronder het tweede deel van het verslag over de reis naar Rusland. De meeste auteurs zorgden zelf voor de illustraties, maar wie door omstandigheden geen foto’s kon nemen, kreeg de hulp van Anne Van Royen (Mevrouw Hourdisse), Armande Chanet (Mevrouw Doucet) en van Sus Lecluyse, waarvoor van harte dank.

Ingang van het Novodevitsji klooster

Novodevitsji kerkhof - graf van Raisa Gorbatsjova

Zicht op Moskou vanaf Mussenbergen - op de voorgrond het Loezjniki sportcomplex waar in 1980

de Olypische Zomer spelen plaats vonden.


Dag 6 - dinsdag 12 september 2006

Alain Houridisse Vanwege het historische belang van de steden ten noordoosten van MOSKOU, kregen ze, in de jaren zestig de titel Gouden Ring. Vandaag vertrekken we naar twee oude steden van deze ring: SOEZDAL en VLADIMIR.

SOEZDAL Gelegen op 220Km van MOSKOU, aan de oevers van de rivier Kamenka, geen of bijna geen nieuwe gebouwen, geen dominante villas van rode bakstenen maar een massa koepels, klokkentoren en houten huisjes. Het landschap is onveranderd sinds de middeleeuwen en deze oude stad van centraal Rusland, bespaard door de oorlogen, is nu door de UNESCO geklasseerd. In de XIIde eeuw was SOEZDAL het politieke centrum van Rusland. In de XVde eeuw werd ze terug provinciestad en MOSKOU het nieuwe politieke centrum. We beginnen ons bezoek met het Openluchtmuseum voor houtbouwkunst.

Sinds 1960 werden huisjes, k e r k e n o f houten molen herbouwd op basis van zeer oude plannen, soms werden ze verhuisd en g e r e no ve e r d . Prachtig is de w i n t e r k e r k , klein, met drie kleine zalen dus beter geïsoleerd en gebouwd zon-der spijker. We bezoeken een

zeer mooi houtenhuisje. De voornaamste uitrusting is de kachel. Rond en boven de kachel verzamelde zich een hele familie, soms tot vijftien personen, om te le-ven en te slapen. Tegen het huisje, een kleine schuur voor de landbouwgereedschappen of een paar beesten. Een jonge koppel begroet ons met populaire liedjes. De jongen speelt op een “gousli”, een strijkinstrument al gekend van in de VIde eeuw. Het Kremlin ligt aan de rivier Kamenka. Rond de han-delsmarkt zien we talrijke kerken. Deze kerken werden gebouwd door rijke handelaars. In feite één kerk per

gilde en hoe rijker was de gilde hoe groter was de kerk. De gelijkvloer van de kerk was voorzien voor het op-slaan van de goederen, de eerste verdieping voor het administratieve werkgedeelte en daarboven ruimten voor de religieuze ceremoniën. De Maria Geboorte-kathedraal is het grootste gebouw met zijn blauwe, met sterren overdekte koepels. In deze kerk zien we de grootste lantaarn (120 Kg) van Rusland. Voor de processies wordt deze lantaarn door twaalf mannen gedragen.

We hebben recht op een dinerconcert in het Maria-Bescherming klooster. Door de jonge muzikanten krijgen een paar mensen van onze groep een zeer sym-pathieke dansles. Onze organisator, Lucien, zorgt voor het “pouce-café” , een vodka voor iedereen.

VLADIMIR De stad werd gesticht in het begin van de XIIde eeuw door Vladimir Monomaque en werd zeer vlug beroem-der dan ZOEZDZAL. In de XIIIde eeuw werd de stad geplunderd en vernietigd door de Tartaren. In de XVI-IIde eeuw verloor VLADIMIR zijn statuut van hoofd-stad van noordoostelijk Rusland maar bleef een zeer belangrijk handelcentrum.




We komen de stad binnen door de zeer mooie Gouden Poort die de functie van triomfboog en die van bastion combineert. Het bouwen van de Maria-Hemelvaartkathedraal begon in 1158 op de hoogste heuvel van VLADIMIR. De zeer beroemde Icoon van de Moeder Gods was daar te zien gedurende jaren. De Maria-Hemelvaartkathedraal van MOSKOU werd ge-bouwd op het model van deze van VLADIMIR. We be-zoeken ook de Dimitrikathedraal die met meer dan duizend bas-reliëfs bedekt is.

Voor het vertrek naar het hotel beslist een deel van onze groep zegels te gaan kopen in de lokale post. Door onze massale vraag naar buitenlandse zegels was het lokale Russische personeel “de kluts kwijt” en zijn ze waarschijnlijk nog niet bekomen van ons bezoek.

Alain dag 7 - woensdag 13 september 2006

Marcel demot Vandaag gaan er heel wat kilome-ters moeten afgelegd worden. Na het ontbijt worden de valiezen in-geladen, en om 09.00 uur vertrekt onze bus naar het 215 Km verder op de Gouden Ring gelegen Sergijev

Posad. Even een korte stop aan de plaatselijke apo-theek, ten behoeve van Luc, die gisteravond nog verging van de tandpijn, maar er vanmorgen bijzonder opgewekt uitziet. Dit dank zij het laatavondlijk bezoek, vergezeld van onze gids, aan de spoed-afdeling van het 25 Km verder gelegen ziekenhuis in Vladimir, waar zijn gebit uitstekend werd verzorgd door een charmante 21-jarige (vrouwelijke) tandarts van dienst; volledig gra-tis, en hij kreeg er bovenop nog haar vriendelijk naam-

kaartje bij, met in keu-rig engels: “I’m glad to see you!! Come in Vladi-mir again!”. Luc’s char-mes zullen er zeker wel voor iets tussen gezeten hebben… O m s t r e e k s 12.30 uur komen we aan in Sergijev Posad. Na een uitstekend 4 gangen middagmaal wandelen we om 14.00

u u r n a ar h e t “ Dr i e v u ld i g h e i d s - e n Sergiusklooster”, gesticht in de 14de eeuw door de mon-nik Sergej. In de loop der tijden is dit Lavra (= belang-rijk klooster), met twee indrukwekkende kathedralen

en meerdere kleine-re kerken en to-rens, uitgegroeid tot het grootste klooster en het Vatikaan van Rus-land, waar niet min-der dan 500 monni-ken verblijven. Aan de ingangs-poort worden we verwelkomd door de in zwarte pij uitge-doste gids Michaël, een Oekraï nse Orthodoxe priester in spe, en ex-student van het plaatselijk semina-rie. Een sympathie-ke jongen, maar algauw blijkt dat hij er maar voor de show bijloopt, ter-wijl het onze eigen vertrouwde en goed gedocumenteerde Nadia is die ons de nodige toelichtin-gen verschaft. In de enorme r i jkbeschi lderde 17de eeuwse refter werden de laatste twee Russisch-orthodoxe Patriar-chen (= equivalent van onze Paus) ver-kozen door de Synode van de me-tropolieten. Een eigenaardigheid is dat deze refter onder het commu-nisme vóór de tweede WO als schietstand ge-bruikt werd, maar nadien terug in ere werd hersteld. We leren o.m. dat één van de wezenlijke verschillen tussen priesters en monni-




ken is dat deze laatste niet mogen trouwen, en de priesters wel; ook bij hen kunnen vrouwen geen pries-ter worden. In de Drievuldigheidskathedraal, de oudste kerk van het klooster, met een unieke vergulde koepel, wordt permanent een dienst opgedragen, waarbij de priester regelmatig briefjes met wensen voorleest die hem door de gelovigen worden toegestopt. De hoofdkerk van het klooster is de prachtige Maria-Hemelvaart-kathedraal, gebouwd in de 16de eeuw door Ivan de Verschrikkelijke; een copie ervan bevindt zich ook in Moskou. De vijf uivormige torens, waarvan de middelste verguld is en de vier andere helblauw ge-schilderd zijn met daarop gouden sterretjes, zijn van ver zichtbaar. In het rijkbeschilderde interieur met de kunstig gesneden iconostase wordt tweemaal daags een mis opgedragen, doch wegens het ontbreken van ver-warming gebeurt dit enkel tijdens de warme periode van het jaar. Omstreeks 15.45 uur zet onze bus zich terug in beweging naar het 200 Km verder gelegen Tver. Ook nu weer bestaat het landschap bijna uitsluitend uit einde-loze vlakten met bossen, moerassen, en nu en dan kleine dorpjes met typische houten huisjes. Om 19.15 uur bereiken we onze bestemming in het mooi in het groen gelegen Park hotel, vlak aan de oever van de Wolga, waar we worden vergast op een uitstekend avondmaal. Weer een goed gevulde dag die veel te vlug voorbij ging.

Marcel Dag 8 - donderdag 14 september 2006

Vic Mardaga We ontwaken in een ruime suite van het prachtige Park Hotel, gelegen aan de oever van de Wolga even buiten het historische stadje TVER. Volgens de gids zou Fidel Castro hier nog ooit gelogeerd hebben. TVER dat in de vroege middeleeu-

wen ooit het centrum was van het gelijknamige vorsten-dom, is een der oudste steden van Rusland, reeds ver-meld in de kronieken in 1132. Vandaag telt het 450 000 inwoners. De Wolga ontspringt in een meer, gelegen op nauwelijks 300m boven het zeeniveau in de Valdai hoogten. Tver ligt op 220 Km stroomafwaarts, en vanaf hier is de ri-vier meestal bevaarbaar voor de resterende 3470 Km tot aan de monding in de Kaspische zee. Tver heeft daarom ook van oudsher een haven. Vandaag vinden we in deze industriestad ijzer en staal-

nijverheid (o.a. spoorwegwagons), en chemische bedrij-ven. Tijdens onze korte toer zien we typische gebouwen uit de 18de eeuw, een standbeeld van Lenin, en langs de So-vietstraat komen we aan het reusachtige 45 meter ho-ge monument, met fakkel, ter herdenking van de oor-logslachtoffers, waar we even uitstappen. (Tver was gedurende twee maanden door NAZI troepen bezet, maar het front was twee jaar lang vlakbij). In het te-genoverliggende stadspark staan we even stil bij een der meest bekende Russische sprookjesschrijvers KRILOV (de Russische Lafontaine). Zijn monument is omringd door een aantal afbeeldingen van bekende sprookjes zoals “de vos en de raaf”, de “wolf en het kalf”, …etc. De gids toont ons een militair complex waar-binnen men jon-ge rekruten opleidt tot offi-cieren, een soort cadetten-school of mili-taire academie. We maken nog even halt bij de Wolga, aan het monument van de Russische ontdekkingsrei-ziger te land en te water NIKI-TIN die o.m. tussen 1469 en 1472 een reis naar India maakte. Na nog een blik op de oudste brug over de Wolga, beginnen we even na 11 uur aan de lange busreis naar NOVGOROD (circa 360 Km). Even houden we ons hart vast wanneer een politiecontrole onze bus doet stoppen, maar gelukkig mogen we na een paar minuten




verder rijden. Tijdens de rit vertelt gids Nadia over het oude Rusland. In de 10de eeuw stuurde grootvorst Vladimir vanuit Kiev verkenners naar Constantinopel en Jeruza-lem. Toen zij terugkeerden raakte Vladimir in de passie van de Grieks Orthodoxe rituelen. De grootvorst huwt in 988 een Byzantijnse prinses, en het christendom wordt volks en staatsgodsdienst. Kerken en kloosters werden gebouwd en versierd naar Grieks voorbeeld. Later zullen kunststromingen zoals scholastiek, huma-nisme en renaissance aan Rusland voorbijgaan, zonder de oorspronkelijke kunstvormen te beïnvloeden. Tot op heden vindt men ook in de politiek een antiwesterse, puur Slavische strekking, met als tegenhanger een pro-westerse beweging, die ijvert voor aansluiting bij Euro-pa. Omstreeks 3 uur verlaten we het schier eindeloze Russische vlakke land, en komen de regio van Novgorod binnen. We doorkruisen nu een heuvelachtig landschap met bossen en meren, genoemd “VALDAÏ”. In dit mooie rustige natuurgebied vinden we de buitenverblijven van de allerrijkste Russen, maar ook van Gorbatsjov, van Jeltsin, en van Putin.

Nog een uurtje later bereiken we Novgorod, gelegen aan de rivier VOLGOV. Na een late lunch gaat het naar het hotel. Er is nog vrije tijd voor een wandeling, en na het avondmaal zijn we rijp voor een verkwikkende nachtrust.

Vic

De foto’s bij deze vier verslagen zijn van Alain Hourdisse en Anne Vanroyen


Verkeerde opmerkingen: Sterven op het "Heinekenplein" met een gestolen blikje Bavaria in je hand.... Iemand na een allergietest vragen of ie al uitslag heeft Tijdens de sex niets in te brengen hebben Tegen een houthakker roepen: "en nou kappen" Een spuitjunk die om een bijdrage voor de "armen" vraagt Een heroïnehoer die het voor een prikkie doet Een voetballer zonder doel in zijn leven Tegen een astronaut zeggen: loop naar de maan! Negen maanden wachttijd in een abortuskliniek Een telefoon die in het ziekenhuis wordt opgenomen Aan een verloskundige vragen of haar werk bevalt

Nooit grappig: Je fotorolletje naar een ontwikkelingsland sturen Chauffeur zijn op een collectebus Een tor die kleine kevertjes lastigvalt, een tor-pedo noemen Een blondje in een smart Een student die wiet verbouwt een teelbal noemen Een blinde die te diep in het glaasje heeft gekeken Voor een gesloten deur staan op de open dag van een gesloten inrichting Een zin niet afmaken is n… Een mimespeler die schijndood is Een textielbaron die zijn eigen kinderen van kant maakt Een matroos over de andere boeg gooien Een bordeelhoudster voor pijpleiding uitmaken Een tandarts die een kroon op zijn werk zet

Sprinkhanen plagen Met je rolstoel een antilope aanrijden Een allergische student naar zijn uitslag vragen Een smurf die een blauwtje loopt Een missionaris die zich geen houding weet te geven Een wegatlas die je niet kunt vinden Confetti kopen voor op je snipperdag Een kapperszaak die permanent gesloten is Een porno-acteur die overal zijn neus insteekt Een houthakker die voor de bijl gaat Sinaasappelen beroven van hun persvrijheid Luier dan een pamper zijn Een kapper met een onderscheiding Achterin de kerk roepen dat je de kogel hebt gevonden Een barman die met consumptie praat Af en toe sex met Klaas Vaak Een ongestelde vrouw die doet alsof haar neus bloedt Een hengst die de tafel dekt In een antiekwinkel vragen of ze nog iets nieuws hebben Een blaasorkest bij de alcoholcontrole Babi gangbang bestellen bij de chinees Een schoppenboer van harte door een ruit schoppen Een boswachter die een uiltje knapt Stotteren in gebarentaal Een konijn die een hazewind laat Een kok die roet in het eten gooit Een bruine beer met rode hond Een verkouden pyromaan die de rest aansteekt is nooit grappig

Louis Feyen (wordt vervolgd)


Koninklijke Vereniging van Oprustgestelde Officieren

v.z.w.

K.V.O.O. - LIMBURG Nieuwsbrief

December 2006 verschijnt maandelijks

op 300 exemplaren

Hoofdredacteur en Verantwoordelijke uitgever : Jos HERMANS Lay-out en verzending : Jos en Conny Hermans

Helbeekplein 3 bus 7 3500 Hasselt Tel / Fax : 011.228848 GSM : 0472/825510 E-mail : [email protected] Web-pagina : http://users.belgacom.net/kvoo.limburg [email protected] http://users.skynet.be/kvoolimburg

In de volgende nieuwsbrief : Nieuwjaarsreceptie

Woordje van de voorzitter

In en Uit document

Verslag Brussel KMKG

met Herman Schrijvers

Artikel door : Luc Vandenborne

Jef Schoups

Willy De Greeve

Hilde Vos - Van Hoof

Vervolg van de verslagen Rusland

Allerlei en varia

Deadline volgende nieuwsbrief : 30 Dec

KVOO LIMBURG KORPSMAAL 22 NOVEMBER 2006

Nieuwjaarsreceptie Officiersmess 2a helchterenkvoolimburg.magix.net/public/2006/december...

Documents

Transcript of Nieuwjaarsreceptie Officiersmess 2a helchterenkvoolimburg.magix.net/public/2006/december...