N.A.A.K.T. Nieuw Actueel Archeologisch en Kunsthistorisch Tijdschrift 2006-2007 n°4

KHKrant

Héél véél foto’s

Cultuur deze zomer

Jeneviève en haar Disneyfilms

Grumpy Old Men

Tips en Tricks voor toekomsti-ge archeologen

The Zainudies

3

Editoriaal: Taken

Voorwoord Praeses KHKrant: Het relaas van het tweede semester

Het nieuwe praesidium KHKalender Cultuur deze zomer KHK foto’s Jeneviève en haar Disneyfilms De oude man verhaalt Grumpy Old Men: Global Warming is Cool Tips en Tricks voor toekomstige archeologen The Zainudies

Inhoud

4 5 7 17 18 20 27 28 30 32

4

Taken En voila: hier hebt u de laatste N.A.A.K.T. van het academiejaar in handen! Ik hoop dat deze editie even genietbaar is als de vorige, ondanks dat er minder leesstof in-staat. Dit komt doordat alle praesidiumleden en medewerkers druk bezig waren met het schrijven van allerhande taken. Ik ben hiervan gelukkig gespaard gebleven dit semester, dus kon ik mij nog even volledig toeleggen op mijn praesidiumtaak: het ineensteken van de N.A.A.K.T. Je zal deze keer dus niet zoveel artikels kunnen verslinden als anders, maar we hebben al genoeg cursussen te lezen, dus mogen onze ogen en hersenen ook wat rust hebben. Wel mag je je verwachten aan meer dan tien bladzijden KHKrant en kan je zo nog even terugdenken aan de voorbije activiteiten. Als je nog meer wil terugdromen, ga dan direct naar pagina 20 en bekijk de zeven bladzijden aan foto‟s. Ik wil trouwens geen klachten horen over de selectie die ik gemaakt heb: als je er niet goed opstaat, moet je de camera maar proberen vermijden in het vervolg ;-) Verder vind je in deze N.A.A.K.T. een overzicht van interessante cultuuractiviteiten voor deze zomer, tips en tricks voor toekomstige archeologen, de oude man die af-scheid van ons neemt, een andere oude man die knorrig zijn verhaal doet en Jene-viève die uitleg geeft over haar favoriete Disneyfilms (jawel, Disney heeft de N.A.A.K.T. gehaald!). En we sluiten weerom af met de befaamde Zainudies. Vergeet zeker niet om op pagina 17 te kijken wanneer de twee laatste en tevens leukste activiteiten van het jaar plaatsvinden en wie er volgend jaar deel zal uitma-ken van het nieuwe praesidium. Ikzelf zal de taak van Studiepraeses voor de Kunst-wetenschappen op mij nemen, dus dit is voorlopig de laatste N.A.A.K.T. die ik in-eengestoken heb, en ik heb het graag gedaan!

Rest mij enkel nog iedereen te bedanken die het voor-bije academiejaar zijn steentje heeft bijgedragen aan dit Nieuw Actueel Archeologisch en Kunsthistorisch Tijdschrift: Merci! Liesbet Kint KHK-Scriptor 2006-2007

Editoriaal

5

Beste kunstwetenschappers, archeologen en andere academici in spé, Voor jullie ligt nu de laatste N.A.A.K.T., het laatste schrijfsel van onze scriptor dat jullie ongetwijfeld zullen verslinden in de periode die voor de deur staat. Het is waar, de examens naderen, deadlines voor taken komen angstvallig dichterbij en ook voor de KHK zit het academiejaar 2006-2007 er bijna op. Met trots kan ikzelf terugblikken op een succesvol jaar waarin wij steeds getracht hebben jullie op aller-hande manieren te entertainen, en als ik de ontvangen reacties evalueer blijkt ons dat ook gelukt te zijn. “Broeva, Haro”, zoals het een dronken dikke Galliër wel eens durft te verwoorden. Nu, genoeg over dikke Galliërs, dit voorwoord wil ik in de eerste plaats aanwenden om mijn praesidium te bedanken, niet enkel voor hun geleverde werk; maar ook voor hun onvoorwaardelijke hulp, steun, werklust en creativiteit. Melanie: mijn steeds trouwe rechterhand, soms ietwat zwaar alcoholisch en grappig geschift. Maar dat zorgde voor een uiterst amusante combinatie! Evi: Ik moet het zeggen, als een ware pro heb jij je ontfermd over de financiële status van het KHK, en ik kan mij geen persoon indenken die het ook maar beter had kunnen doen! Maarten: a.k.a. Boris, a.k.a. Lazy fuck, je bent ongetwijfeld een héél lelijke secretaresse, maar zon-der had het leven in de Therminal er helemaal anders uitgezien. Je functie als hoofdkatalysator bij Kolonisten van Catan-spelletjes is zeker niet onopgemerkt voor-bijgegaan! Yoeri: Als ietwat mysterieuze en zonderlinge figuur ben je steeds in staat geweest de KHK-kudde te leiden naar ver afgelegen gebieden. Met jou als reispraeses stond er altijd wel één ding vast: via één of andere avontuurlijke wan-deling geraakten we er altijd wel, al dan niet binnen het opgestelde tijdsbestek. Niene: Als nieuwkomer heb jij je direct in het praesidiumleven geschoten en direct je hulp geboden bij tal van zaken. Je was telkens bezig wel één of andere studen-tencursus of weet ik veel wat op te stellen. Ik kan het gerust zeggen: de studenten-cursussen van dit jaar zijn beter dan ooit tevoren! Thierry V.N.: Je bekendheid bin-nen de KHK heb jij ook ontzettend snel verworven, de woorden: “je moe goan!” zul-len ongetwijfeld legendarisch blijven. Ook jij hebt je strepen als studie meer dan genoeg verdiend, jij en Niene vormden een perfect team studies waar elke praeses gerust jaloers mag op zijn. Sarah: Als cultuur heb jij ervoor gezorgd dat we niet enkel een interessante maar tevens gevarieerde cultuuragenda hadden dit jaar. Dat dit niet onbelangrijk is in een richting als Kunstwetenschappen moet ik uiteraard niemand meer wijsmaken. Devi: Ik was heel blij dat ik je na een jaar afwezigheid terug kon verwelkomen in het praesidium. Om eerlijk te zijn, ik vond dat het aan-deel cafésporten in het aanbod veel te klein was, maar dat kan uiteraard ook moge-lijk aan mijn interessesfeer liggen. Liesbet: Ik vermoed dat jij zo ongeveer wel het meest bezige bijtje was van de KHK. Ik kon geen dag het lokaal binnenwandelen of jij was er wel druk in de weer. Je functie als scriptor heb je perfect uitgeoefend, zonder dat je daar echt ervaring in had. Chapeau, als het ware. Jennifer: Ook jij bent niet onopgemerkt gebleven, en dat was niet enkel te wijten aan je fluo en fel-

Voorwoord Praeses

6

gekleurde kledij. Ontelbaar zijn de keren dat ik je in de Blandijn zag rondlopen met een rolleke plakband en een hoop affiches onder de arm. Jen: Je bent een beetje gegooid in je functie als web, en laten we eerlijk zijn, soms was de website niet helemaal up-to-date. Maar je aanwezigheid op vele feestjes, café-bezoeken en dergelijke is mij zeker opgevallen. Waar het ook was, den Amber, „Little Odessa‟ (inclusief dikke negerinnen en seksueel ambigue personen), Durbuy of weet ik veel waar, steeds slaagde je erin mensen te entertainen met je obsessie voor vrouwelijke borsten. En terecht! Thierry D.L.: Opmerkelijk persoontje, al was het door je overdreven plat accent, voorliefde voor een niet nader genoemde onderontwikkelde stad en vreemde afkomst (jawel, de alom gevreesde anale driehoek). Over onze fuiven kan ik weinig opmerken, die wa-ren in orde, wat ook te merken aan jouw alcoholische toestand het einde van de avond. Maar dat houdt wel een beetje van de charme in, nietwaar? Gwen-ny: Jouw overschakeling naar feest, en dan voornamelijk voor de organisatie van het Bal Masqué, bleek een goede te zijn. Zonder de tijd en het werk dat jij in het Bal Masqué hebt gestoken had de editie van 2007 er waarschijnlijk an-ders uitgezien. Frauke: Met trots kon ik dit jaar de fakkel van jou overnemen, al je verrichte werk is niet zonder de gepaste aandacht gepasseerd. Je functie als schachtentemster heb je absoluut naar behoren uitgevoerd, zelden zag ik schachten zo enthousiast de bladzijde (of was het nu de pagina?) afroepen dan dit academiejaar. Alexander: Jaja, ook extreem oude zakken krijgen aan-dacht in dergelijke betuigingen van dank. Mijn oh-zo trouwe rechterhand op cantussen en drinkvriend op café, als ik heel eerlijk moet zijn, ik heb veel aan u te danken. Woorden en drank schieten hierbij te kort, maar gelukkig zijn dat dingen die rechtgezet kunnen worden op café bij pot en pint. Voila, het zit erop. Dit schrijfsel is vermoedelijk het laatste wat jullie zullen le-zen van mij in mijn hoedanigheid als praeses. Met spijt in het hart maar met enorme trots kan ik terugblikken op een ongelooflijk plezant academiejaar. Ik ben er zeker van dat mijn opvolgers het komende academiejaar een minstens even spetterend festijn van zullen maken, en daarmee wens ik ze uiteraard alle succes! Rest mij niets anders dan jullie succes te wensen voor de komende examens en ik hoop jullie volgend jaar terug massaal op onze activiteiten te ontmoeten. Ut Vivat, Ut Floreat, Ut Crescat! (ut oenger, dust, en goeste) Thomas Van de Velde Praeses KunstHistorische Kring 2006-2007

7

Khkrant

Het relaas van het tweede semester...

Dinsdag 20 februari: Sixties Party

Allerlei langharige types die antioorlog leuzen rondbazuinden. Een lang

aanslepende Amerikaanse oorlog met een groeiende protestbeweging. Jong,

vrij, onbezonnen, studentikoos en verzot op rockmuziek. Lang leve de

Maar zoals je ziet is het meeste ook van toepassing op dit eigenste moment.

Het was met andere woorden hoog tijd om de platen van onze vaders van

onder het stof vandaan te halen, en hun muziek nog eens uit de boxen te

laten knallen. In een ware “I love the summer of sixty-nine”-sfeer kon men zich dinsdag 20 februari komen uitleven

in de Tequila.

Al het beste van de jaren 60 en 70 kwam weer tot leven. Hippies in floeren broeken, peace-symbolen, grote zonnebril-

len, (heel heel veel) meisjes in rokjes… jammer genoeg vond ik wel niemand gewillig om het free-loving concept

nieuw leven in te blazen. Hoewel, misschien zijn sommige zaken maar beter in het verleden te laten.

Wij „no good‟ hippies konden ons verheugen op muziek van the Rolling Stones, the Beatles, the Doors en vele ande-

re, iets oudere, muziekgoden. Voor sommigen onder ons was het verkleden gemakkelijker dan voor anderen, zo moest

onze Praeses geen langharige pruik meer zoeken.

Voor diegenen die de verleiding van deze spetterende fuif toch hebben weten te weerstaan, kunnen de sfeer opsnuiven

uit de foto‟s op de KHK-site.

Thierry de Laet

Maandag 5 maart: KHK-cantus

KHKQuantus (ofte hoe een format oeverloos fout kan lopen)

Wij spreken begin maart, het zaaltje achter café den Salamander in de Gentse

Overpoortstraat, genoegzaam bekend als de verdorven plaats die God tijdens het

platleggen van Sodom en Gomora abusieflijk over het hoofd zag – of gewoon

niet in de as wilde leggen omdat het de enige plaats in het Gentse is waar ze,

aldus God en de nieuwe señiorita, fatsoenlijke kumpirs weten te serveren. In

ieder geval, daar zaten we dan, met een goed gevulde gelagzaal, een paar rijke-

lijk gevulde kroezen in de hand en een aantal steeds minder goed gevulde vaten achter de tapkast. Het leven kan mooi

zijn: “la douce hospitalité, les chers amis”.

Het basisplan was in feite nogal simpel: we zouden cantussen; cantussen en quizen te-ge-lijk! Het opzet en de eigen-

lijke uitvoering waren om het zacht uit te drukken voor een cantus nogal complex: een deelnemer moest zich in feite

door vier pagina‟s regels worstelen alvorens deel te kunnen nemen aan de drankuitvoering van Trivial Pursuit. Op

zich in feite nog steeds niet echt een probleem: we zijn allemaal academici onder elkaar, en wat zijn nu vier bladzij-

den in het leven van de uniefstudent. Edoch, over het hoofd werd een beetje gezien

dat naarmate de avond vordert de drank soms al eens een beetje in de man durft te

geraken, de wijsheid in de kan en de kat op het koordje! En tenslotte is er dan ook

bij ondergetekende veel te laat het besef gekomen dat een cantus en een quiz eigen-

lijk naar doelstelling van beide instituten toe vrij onverenigbaar zijn: luciditeit van

geest is een basisvereiste voor het welslagen van een quiz, troebelheid van geest

voor het welslagen van een cantus: daarom kan ik met fierheid zeggen dat het de

allereerste oxymorontische cantus was. Foutje van de maatschappij: hele legioenen

zedenmeesters hadden de orde niet terug kunnen brengen. De quizmaster kwam,

zag dat de boel naar de botten was, en besloot het dan maar op een ongebreideld

zuipen te gaan zetten. Voor het overige wel een best fijne cantus gehad, daar niet

van, maar voor herhaling was het Quantus-format in ieder geval niet vatbaar. Voor

de rest hebben we wel al bij al goddomme goed gelachen en veel fijne pintjes ge-

dronken. En een wijze les geleerd!

Rednaxela Eppewed, Ed Rotnauq

8

Donderdag 8 maart: Bal Masqué

De meest glamoureuze KHK-activiteit van het jaar zit er weer

op. Het Bal Masqué was ook weer dit jaar een ongelooflijk suc-

ces. De jongens fraai verpakt in een kostuum met strik of das,

om nog te zwijgen van de dames in schitterende jurken. De één

al origineler gemaskerd dan de andere, maar zeker het zien

eens waard.

Onder het alziend oog van de organiserende kringen leek het

uitbundige volkje zich goed te amuseren op de dansvloer, maar ook naast de dansvloer. Dit jaar

had het bal net dat ietsje meer. De aanwezigen werden niet alleen voorzien van overheerlijke hap-

jes, ze kregen ook de kans zich te laten schetsen in al hun glorie (en glitter) door een garde kunste-

naars. En voor wie het nog niet genoeg was, waren er enkele bevallige grimeurs van dienst. Zij

toverden de meest ondenkbare figuren en decoraties op de mooie koppies van de aanwezigen.

Aan het organiserende team, proficiat, voor alle aanwezigen, ook proficiat, voor zij die er niet wa-

ren, geen proficiat. Maar geen paniek, volgend jaar zijn we toe aan de 4de editie en het belooft op-

nieuw een knaller te worden!

Evi Huys

Dinsdag 13 maart: Lezing ‘De discrete charme van het

anti-voyeuristisch kijken’ Johan Swinnen

Televisie, computer, reclameborden langs de wegen, „decorated sh-

ed‟,... de mens wordt non-stop, gewild en ongewild, bewust maar

nog veel vaker onbewust, van overal geprikkeld met visueel materi-

aal. Sinds het ontstaan van de fotografie leven we in een beeldmaat-

schappij, balanserend op de steeds dunner wordende grens tussen

fictie en werkelijkheid. Door de digitalisering verloopt die ontwik-

keling in stroomversnelling, wat ons enerzijds blootstelt aan grote

gevaren maar anderzijds tal van nieuwe mogelijkheden met zich

meebrengt.

Als kunstwetenschappers (beeldende kunsten) is het beeld natuurlijk

ons domein. Fotografie kwam nog niet aan bod in onze (soms te be-

perkte) studierichting en de (vele) studenten Kunstwetenschappen

die niet kwamen luisteren en kijken naar deze interessante voordracht hadden dan ook ongelijk.

Prof. dr. Johan Swinnen is hoofddocent Hedendaagse Kunstgeschiedenis aan de Vrije Universiteit

Brussel en hoogleraar Kunstgeschiedenis en Museologie aan de Hogeschool Antwerpen. Hij ging

in op onze uitnodiging en gaf een uiterst interessante lezing in de Therminal, naar aanleiding van

zijn artikel dat in een recente publicatie verscheen.

Na een welkome inleiding over de geschiedenis van de fotografie, vertelde Swinnen ondermeer

over de evolutie van analoge naar digitale fotografie en de verschillen ertussen, bijvoorbeeld met

betrekking tot de manipulatie. Foto‟s, digitaal of niet, ondergaan altijd een manipulatie, er bestaat

namelijk niet zoiets als een objectieve foto. De grootte van een foto, het standpunt en de techni-

sche kennis van de fotograaf, het aangewende teleobjectief, de textuur,... de kijker wordt altijd er-

gens gestuurd en maar al te vaak werkelijk misleid door de fotograaf, waarbij ook de onderschrif-

ten niet vergeten mogen worden. Swinnen gaf talrijke voorbeelden uit de media in zijn presentatie,

zoals bewerkte nieuwsbeelden, oorlogsfoto‟s…

We willen Johan Swinnen bedanken voor deze boeiende en leerrijke lezing.

Sarah Vermeulen

9

Woensdag 14 maart: lezing Kevin Wilson

Reconstructietekeningen, we worden er regelmatig met geconfronteerd. Maar wie

maakt die dingen toch allemaal en wat voor werk steekt er in? Dat was wat Kelvin

Wilson, fulltime reconstructietekenaar ons kwam vertellen.

Na een tip van KHK-sympathisanten contacteerde uw favoriete studentenkring

deze vriendelijke noorderbuur, die onmiddellijk bereid was om “tussen de soep en

de patatten” een tussenstop te maken in het mooie Gent. Een auditorium regelen

op korte tijd bleek geen sinecure te zijn. Na veel bloed, zweet en tranen van onder-

getekende slaagden we er dan toch in auditorium B te reserveren, kwestie van ge-

noeg plaats te hebben. Dit bleek achteraf gezien een overschatting van formaat,

maar beter een klein en geïnteresseerd publiek dan een bende luidruchtige var-

kens. De lezing zelf was verrijkend, hoewel niet altijd strokend met wat we weten-

schappelijke accuraatheid zouden kunnen noemen.

Kelvin, een sympathieke grappige man overigens, had nog nooit het charmante

centrum van onze studentenstad bezocht. Daar besloten we wat aan te doen: een

rondleiding doorheen historisch Gent en pintjes in de Dulle Griet (en na sluitingstijd de Amber, ons toevluchts-

oord in donkere tijden). We hopen dat hij het even amusant vond als wij.

Al bij al een geslaagde activiteit dus.

Jen Smet

Donderdag 29 maart: Bowlen

Donderdagavond 29/03/2007, laatste avond voor de start van het Paasverlof (die de

meesten onder ons ongetwijfeld achter de bureau zullen doorbrengen), ideaal dus om

een KHK-activiteit te organiseren. Onder het motto: crush de archeoloog of kunstwe-

tenschapper trokken 16 KHK'ertjes richting Overpoort Bowl om er hun stoutste schoen-

tjes aan te trekken, Bowlingschoentjes dan wel. De goede moed waarmee eenieder aan

het spel begonnen was, ruimde al na twee spelletjes plaats voor hoofdzakelijk ontgoo-

cheling. Blijkbaar was het grootste deel van de deelnemers toch niet de professionele

bowler die hij dacht te zijn. Met slechts tien punten na vier spelletjes, wat wil je… Al snel werd ook duidelijk

wie de te kloppen man zou zijn. Met een overweldigende voorsprong begon Kwak aan de laatste vijf frames.

Toen echter sloeg het noodlot toe onder de vorm van een vreselijke bowlingblessure, blaren op de vinger!!!! De

voorsprong smolt als sneeuw voor de zon en het werd als het ware terug spannend. Op het nippertje slaagde

Kwak er echter nog in enkele punten voorsprong te behouden. De avond werd na deze intense bowlingpartij

afgesloten met een rustige dronk, om van alle emoties te bekomen.

Devi Taelman

Dinsdag 17 april: Baseball

Om 18u spraken een aantal enthousiaste KHK-ers af aan de trappen van de Blandijn om een keertje sportief te

gaan doen. Deze keer stond er baseball in het Zuid-park op het programma. Daar aangekomen kwamen we juist

één persoon tekort om mooie ploegen van vijf personen te vormen, dus sprak Thierry een voorbijwandelend

meisje aan die hij met zijn charmes wist te overtuigen om mee te spelen. De wedstrijd ging van start en de eerste

ploeg begon heel sterk, toen de andere ploeg aan slag kwam, deed die het ook niet slecht en de score ging onge-

veer gelijk op. De één kon al beter op de bal slagen dan de andere (lees = ik persoonlijk kan wel op de bal slaan,

maar van kracht is er amper sprake) en er werden verschillende home runs geslagen. Op een gegeven moment

stond er een buitenlander zeer geïnteresseerd te kijken aan de zijlijn. Het bleek een cricketspeler te zijn en na

een korte uitleg van het spel speelde hij mee. Zijn slag was perfect om dit

nog nooit gedaan te hebben, maar dat hij moest lopen naar de honken had

hij precies niet goed begrepen.

Na zo‟n uur en half spelen en het winnen van de tweede ploeg (geen idee

of hij de stand juist heeft bijgehouden, maar we zullen Thierry maar gelo-

ven) besloten we om allemaal terug naar ons kot te gaan of te gaan eten,

aangezien we van deze toch wel inspannende sportactiviteit honger hadden

gekregen. Volgend jaar doen we dit hopelijk weer, want was is er leuker

dan op een balletje kloppen met een grote baseball bat.

Liesbet Kint

10

Vrijdag 20 t.e.m. maandag 23 april: Praesidi-

umweekend

Het normaal jaarlijks voorziene praesidium-

weekend ging dit jaar door in de chalet

"l'Observatoire" in de buurt van het Waalse ge-

hucht Barvaux. Dit weekend begon vrijdag 20

april met het vertrek van twee groepen. Eén 's

middags (bestaande uit Phierry, Jennifer en

Liesbet = de saaie groep natuurlijk

(gepatenteerde grijns) ) en één 's avonds

(bestaande uit mezelf, Jen, Dees en Boris =de

toffe, übercharmante, hyperintelligente sectie

van het hoopje, natuurlijk). Ons avondgroepje

verzamelde in Gent St. Pieters waar ik als eerste

arriveerde, Jen/Dees en den bak Jupiler als

tweede en onze Boris en zijn thesis als derde.

Na wat gezever en gezuip namen we onze eerste

trein richting Luik. Op deze trein verbleven we

in de hal tot we Brussel gepasseerd waren en we

ons in de zetels konden zetten. Tot Brussel

speelden we wiezen en vertelden we wat losse

anekdotes en moppen en aten Jen en Dees een

salami bij hun pinten. Na Brussel eigenlijk het-

zelfde scenario, maar dan kaas i.p.v. salami bij

de pinten. Ook hier ontdekte Jen dat hij zijn

GSM had laten liggen in de hal van de trein en

tja in onze tijden en op dergelijke lijn moest

men natuurlijk niet hopen dat dat ding daar nog

lag. In Luik aangekomen kon men aan het over-

dreven station zien waar al dat belastingsgeld

broodnodig lijkt voor te zijn. Het was zo een

lelijk post-modern, overprijzig stuk smeerlappe-

rij waarin men niet de moeite moest doen om

een gouden snede in te gaan zoeken (Viva la

revolucion!). Hier namen we de trein vervol-

gens richting Durbuy die ook stopte aan onze

halte, zijnde Barvaux. Het kluchtenniveau op

deze trein begon af en toe een beetje te feno-

menale laagtes te

bereiken voor onze

Boris en een Waals

vrouwelijk exem-

plaar naast ons. Dus

ik en Boris begonnen

een discussie over

he t l a ndsc ha p ,

grondinvesteringen,

wonen in deze streek

en hoe men in de

toekomst een huisje

aan zee zou kunnen

hebben in deze

streek met de opwar-

ming van de aarde

en de stijging

van de zeespie-

gel. Het enige

spijtige was het

volk en de taal

in deze streek.

Waarop ik zei

geen probleem:

een beetje et-

nisch zuiveren

en voilà pro-

bleem opgelost.

Waarop onze

Boris dan zei :

dus die Dode

Zee Rollen hadden dus toch gelijk. Reactie hier-

op van mijnentwege was natuurlijk die overbe-

kende grijns. We kwamen uiteindelijk aan in

Barvaux en begonnen onze wandeltocht richting

onze hut die 4 kilometer verder lag met een

nogal gebrekkig plan (zijnde een stylolijn door

een grote witte plek - en u vraagt zich nog af

waarom Belgen nooit een oorlog gewonnen

hebben en zo graag gatkussen). Gelukkig is er

natuurlijk die fantastische moderne technologie

van de GSM (=Genitaal Sterilisatie Mobieltje),

zodat onze Boris kon bellen naar zijn vrouwtje

(=Jennifer) voor richtinggeving. Tja, u raadt het

al.... Toen we een lang boerenpad bewandeld

hadden en we niet direct iets zagen opdoemen

besloot onze Boris toch wederom even te polsen

bij Jennifer en we zaten natuurlijk verkeerd. Iets

wat Jen en Dees natuurlijk niet echt apprecieer-

den, omdat ze al die tijd naast hun rugzak die

bak bier hadden moeten dragen. Ik vond dit ge-

heel natuurlijk zeer grappig en grijnsde me een

breuk. In de juiste richting wandelend zei Dees

vervolgens dat ze beter maar eten klaar zouden

hebben als we toekwamen. Tja, ik heb het Dees

al vroeger eens ge-

zegd. Die tijden zijn

gepasseerd mijn bes-

te. Vrouwen willen

en kunnen niet meer

koken (Viva la revo-

lucion! Viva la pas-

ta! Viva la junk

food!). Goed, uitein-

delijk kwamen we

aan in onze chalet

(dat me direct het

gevoel gaf in de Al-

pen te zijn) en als

verwacht overdreven

l u x u e u s w a s

11

(vrouwen hé) en waar de eerste groep naar TV

aan het kijken was (=hedendaagse gezelligheid).

We aten uiteindelijk pasta bolognese en startten

vervolgens de avond van discussies, kluchten,

zuipen, sigaren roken (Jen en Dees) en Phierry

leerde ons die avond dat Egypte blijkbaar het

meest stabielste land in de wereld is (politieke

correctheid, leugen ... allemaal één grote pot

nat. Alleen erg dat intelligente mensen op den

duur zelf niet meer het verschil kunnen zien tus-

sen onzin en realiteit en zelfs kwaad worden als

ze er op gewezen worden. Fantasie is aangena-

mer dan realiteit, daarom ook de voorkeur voor

het eerste). Uiteindelijk bleven Jen, Dees en ik

over als diegenen die wakker bleven tot 6u 's

ochtends. Tijdens die uren alleen ging ik op een

bepaald moment drinken in de keuken halen en

besloot een deur open te doen die als enige ge-

sloten was. Dit bleek de toegang te zijn tot de

kelder, waarvan we tot dan toe nog niet op de

hoogte waren. Ik dwaalde de trap af, terwijl

Dees en Jen nog in de salon zaten, en zag in de

eerste ruimte ineens een ping pong tafel staan

(tja, in Wallonië gebeurd alle plezier in de kel-

der hé). Ik riep dit naar boven en we speelden

vervolgens een paar partijtjes ping pong, terwijl

we wat zeverden. De kelder was echter ook ge-

scheiden door muren in verschillende comparti-

menten (weer zo een Waals fenomeen hé) en

had nog drie andere opeenvolgende deuren naar

andere ruimtes. Laten we zeggen wat men ach-

ter deze deuren vond steeds nogal zeer euh apart

was. Ach fuck al die verbloeming. Het waren

duistere, stinkende ruimtes met puin, matrassen,

rioleringsbuizen, afval en zaken die men in het

duister niet kon identificeren (hopelijk dode po-

litici). Hierna gingen we even terug naar het

salon, waar Dees per ongeluk het glas van Pier-

ry, dat op de salontafel was blijven staan, omver

stootte. Toen ontstond een discussie: zouden we

a/ Pierry wakker maken om zijn glas op te kui-

sen b/ een papiertje leggen met "Pas Op Glas!"

of c/ het achter het gordijn vegen. Het werd op-

tie c en ik maakte een foto van deze marginale

doch hilarische actie. Hierna besloten we te

gaan slapen. Dees en Jen besloten buiten te sla-

pen in het gras. Uiteindelijk waren ze reeds

vroeg wakker

door de dauw en

besloten ze om

8u30 iedereen

wakker te ram-

melen met potten

en pannen. Ik

was zelf al wak-

ker dus was hiermee niet echt gekloot. De ande-

ren... tja... brute pech hé. Ik dekte de ontbijttafel

en kookte wat eieren en na het ontbijt besloten

we te voet naar Durbuy te gaan langs de Ourthe.

Een mooie wandeling van ongeveer 8 kilometer.

In Durbuy staarden we even bij een beenhouwer

naar de varkenspootjes aan het spit wat Boris

Bourgondische hammetjes noemde. Hierna de-

den we een terrasje en volgde ik Phierry in de

keuze van een Durbuy Blonde, zonder te weten

dat dat onding 3,60 Euro koste. Allé, het was

geen slecht bier, maar het was nu ook niet het

beste dat ik ooit gezopen had en het was ver-

draaid geen 3,60 Euro waard! (smerige Waalse

uitbuiters, Grmph!!!!!). Na hier als de doorsnee

Japanse toerist afgezet te zijn geweest besloten

we langs een wandelpad de berg achter Durbuy

te beklimmen. Bovenaan hadden we een goed

uitzicht over het geheel van Durbuy. Hierna

daalden we weer af en gingen we op zoek naar

een goeie eetplaats. Eén ding dat men moet we-

ten dat men hier nogal zware prijzen heeft. Nog

niet op Parijs niveau, maar men voelt toch al de

lichte neiging een molotov te fabriceren en een

lokaal autootje te massacreren (grijns). We von-

den eerst een broodjesbar die aannemelijk leek,

maar terwijl Jen, enz. de tafels tegen elkaar wa-

ren aan het plaatsen kwam de bazin naar buiten.

De dame stond eerst stil met haar hand voor de

mond met een Hollywood jaren dertig drama

expressie op haar gezicht (u weet wel "Oh no

King Kong you big hairy ape, don't take me"

het enigste dat ontbrak was de melodramatische

schreeuw). Na dit stil moment zei ze "kijk elke

dag moet ik die tafels stabiliseren op deze keien

en als ge ze verplaatst dan gaan die poten kapot,

begrepen?!" Gericht voornamelijk tegen Jen,

wiens blik ik aandachtig in het oog hield en zo-

ver ik Jen reeds ken, slikt deze geen autoriteit of

autoritaire uitlatingen. Zijn reactie verwachtte ik

dus al en hij stelde zich recht en zei dat hij hier

niet zou eten "met dat boertig wijf" en moest

12

zijn razernij duidelijk even zwaar onderdruk-

ken. Dees zei vervolgens ook dat klantvriende-

lijkheid iets was dat deze dame blijkbaar niet

doorhad. Dus we zochten een andere plek. Som-

migen wilden zelfs eerst doorwandelen tot Bar-

vaux om daar iets te zoeken. Ik zei echter dat

dat dat een slecht plan was, want we hadden in

Durbuy veel meer keuze en Barvaux was nog

een eindje wandelen (8 kilometer). We vonden

uiteindelijk een restaurant dat de andere kant

leek te zijn van het terrasje waar we eerder iets

gedronken hadden (we herkenden de dienster).

Hier was er wederom discussie over de prijzen

van het eten. Uiteindelijk bestelden Jen en Dees

een macaroni met hesp, de rest een soepje en

ik... wel het fossiel dat ik ben, had

nood aan een echte maaltijd. Geen

pasta, pizza of andere rommel waar

men een 200 kilo, ik zie mijn fluit

niet meer, nicht van wordt. Dus ik

ging voor het konijn met pruimen.

Decadent zoals Jen het noemde. Ik

zie echter het andere als het deca-

dente en betaalde voor dit gerust wat

meer dan weer voor de 6000ste keer

te kauwen op een stuk pasta. Hierna

gingen we naar de reserveringsplaats

voor onze kajaks voor zondagmid-

dag. Terwijl Dees en zo gingen re-

serveren zaten wij buiten te wachten op Evi en

Niene die uiteindelijk dan ook bij onze groep

gingen aansluiten. Uiteindelijk kwamen ze uit

de hoger gelegen straat aangestapt beiden met

zonnebril, een ijsje en een guitige blik van

"hahaha". Hier maakten we de afspraak dat Evi,

Niene en Phierry met de auto om eten zouden

gaan en ons dan zouden ontmoeten in Hamoir

waar we normaal naar toegingen voor een paar

grotten. We namen de afslag naar Hamoir 10

km langs het water wat uiteindelijk op het einde

de verkeerde weg zou blijken te zijn. We beslo-

ten de avontuurlijke route te nemen waar er

geen pad was door het struikgewas op de hellin-

gen, enz… Was tof, maar Boris had geen grip

op zijn schoenen en ook Liesbet en Jennifer

hadden wat last. Dus de kopgroep bestond uit

mezelf, Jen en Dees. Later veranderde dit en

werd dit mezelf, Jennifer, Boris en Liesbet

doordat de twee andere kornuiten een ander

padje gevonden hadden in een uitgeschuurde

bedding. Uiteindelijk kwamen we uit in Bar-

vaux, waar dan een pijl stond Hamoir 12 kilo-

meter in de richting waar we vandaan kwamen.

Grappig en de nodige stekken volgden natuur-

lijk op dit alles. We wachten toen uiteindelijk

op Evi en Co., die moesten terugkomen uit Ha-

moir met de auto, op de trappen van de kerk van

Barvaux. Ze bleven echter maar weg en Dees

maakte zich al ongerust dat Phierry een orgie

aan het houden zou zijn met de twee

deernes. Hij uitte dan ook het drei-

gement dat als dat het geval zou zijn

ik dood zou zijn. Natuurlijk greep ik

dit aan om steeds wat olie op het

vuur te gieten door plagende sugges-

ties (befaamde grijns). Allé, ik leef

nog dus ge kunt het al raden, onze

Phierry did not get lucky. Ze kwa-

men uiteindelijk niet naar de kerk en

we gingen vervolgens te voet naar

de hut terug. Daar gingen we een

barbecue houden als avondmaal. Als

enige had ik die avond niet zo een

grote honger, omdat ik 's middags goed gegeten

had en dat beste kindertjes is wederom een

voordeel van een deftige maaltijd tegenover het

standaard pasta-infuus. Wederom werden leven-

dige discussies gevoerd tot diep in de nacht en

ontkurkte ik ook een fles rode wijn die ik mee-

had. Een goede zachte, fruitige Bordeaux Trois

Colonnes die ik deelde met Boris, waarmee ik

het merendeel van de avond discussieerde. Uit-

eindelijk ging iedereen die avond wat vroeger

gaan slapen. De volgende ochtend was ik als

eerste op en werd snel vervoegd door Boris, die

wraak wou voor de eerste ochtend. Uiteindelijk

besloten we Jen en Dees buiten te sluiten door

de ruiten en deuren te sluiten en te ontbijten

13

voor hun

neus zon-

der ze bin-

nen te la-

ten. Ik ben

echter een

e de lm oe -

dig per-

soon en

legde mooi

twee bananen op de vensterbank (genotsvolle

grijns). Ik wist echter dat ze niet zouden komen

smeken aan de ruit om binnen te mogen (wat ze

ook niet deden). Dus wij aten op ons gemak en

ik liet hen even zien dat ik een lekkere koffie-

koek aan het verorberen was door dit voor de

ruit te gaan tonen (vrouwelijke onschuldige

blik). Na het ontbijt ruimden we op en uiteinde-

lijk gingen we weg via de garage en gaven de

sleutel aan Dees en Jen, die geen happy campers

meer waren. Uiteindelijk haalden ze ons in voor

het kajakken en bleek er een veel kortere route

van 3 kilometer te zijn over een grote heuvel,

die we namen. Iedereen ging in een kajak van

twee, behalve ik. Ik wist echter uit ervaring dat

ik beter op mijn eentje zou kunnen gaan, dan

samen met iemand anders die dan constant te-

genpeddelt of je doet zigzaggen. Als een echte

mesolithische visser zat ik dan samen met Dees

en Jen (die samen zaten) honderden meters voor

op de rest (zonder zelfs veel te moeten pedde-

len). Ja, bepaalde dames, ik noem geen namen,

Evi en Niene dus (grijns) bakten er werkelijk

niets van. Tja, ooit afgevraagd waarom we se-

dentaire pastavreters geworden zijn?! Doe zelf

eens een dergelijk empirisch experiment en het

wordt wel snel duidelijk. Het eindigde dan ook

een beetje in een rel tussen Evi/Niene en Dees/

Jen, omdat ze niet wilden wisselen, zodat het

een man/vrouw kajakformatie zou worden. Uit-

eindelijk kwam Evi terecht in de kajak met

Phierry en verscheen er een grijns op haar ge-

zicht. Natuurlijk als professioneel grijnzer was

ik niet zwaar onder de indruk van dat staaltje

"haha still got the charm" grijnsje. Doch die

hoffelijkheid van Phierry was benoemenswaar-

dig en natuurlijk compleet onbaatzuchtig zoals

het een man beaamt (grijns). Uiteindelijk kwam

ik als eerste aan het eindpunt (ja, ik ben een ma-

cho voor jullie zwakkelingen en inferieure

macha's - grijns) en op deze plek besloten Jen

en Dees een beetje te zwemmen voor we terug

gingen naar de hut. In de hut gingen we pannen-

koeken eten, gemaakt door onze Jen en ze wa-

ren niet slecht en zoals ik al eerder eens zei er

zit meer in Jen dan ge hem op het eerste gezicht

zou geven (is geen stek). Hierna gingen Evi,

Niene, Dees en Jen naar huis met de auto en

bleven ik en de rest achter tot maandag. We

aten die avond hotdogs (God bless America) en

speelden spelletjes zoals jungle speed en wiezen

en spraken een beetje over de gebeurtenissen

van het weekend. De volgende ochtend kuisten

we op en moesten we ons haasten naar het stati-

on, zodat ik, Boris en Phierry al doorgingen met

eveneens de valiezen van de dames, die aan het

betalen waren bij de lokale dame in kwestie. Op

beide treinen ontstonden verhitte discussies. De

laatste op de tweede trein ging over kuisvrou-

wen. Nu voordat jullie mannenhaters mij begin-

nen te verdenken van vrouwonvriendelijke sen-

timenten en uitspraken: ik startte dit onderwerp

NIET. Echt, dit was een discussie tussen de

twee fronten van Boris, Jennifer, Liesbet (pro)

versus Phierry (contra). Nu dat hield mij natuur-

lijk niet tegen af en toe een beetje gevatte steun

te leveren aan Phierry (grijns). Mijn punt: wilt

ze niet kuisen en ze neemt een kuisvrouw dan

dumpt ge haar gewoon voor die kuisvrouw en

voilà probleem opgelost. Dat of natuurlijk zo

een stukje import vanuit Oost-Europa of Thai-

land natuurlijk (damn reality is funny). Natuur-

lijk het probleem lost op termijn zijn eigen dan

zelf op hé, want de luie dochters van onze luie

dames kunnen dan gaan kuisen bij de dochters

van die geïmporteerde ex-slaven en raad dan

eens wie vanuit de hemelen eens breed zal

grijnzen. Juist mezelf en Odoaker natuurlijk

(voldane grijns). Allé, dat was het en voor meer

info en politieke incorrectheid trakteer me eens

een pint als ge me tegen het lijf loopt.

Yoeri De Nil

14

Woensdag 25 april: De opera: verslag van een avontuur!

Deel 1: de heenreis

Allereerst wil ik u verblijden met de meest opmerkelijke hoogtepunten van deze reis:

-Een eerste reactie van Liesbet Kint: „Ik ben een klungel op mijn hakjes‟, praktisch onmiddellijk gevolgd door „De

buschauffeur is een vriendelijke mens‟.

-Om 18.41 u was de 47-koppige bus reeds gezwind onderweg naar Brussel, hoofdstad der Belgen.

-18.42 u: Jen deelt de tickets uit, na geen zorgvuldig onderzoek naar de 4 beste plaatsjes om onszelf ongegeneerd op

neer te vleien. Slechte corruptiepunten Jen!

Liesbet is helemaal niet tevreden. Ze gaat waarschijnlijk helemaal vanboven zitten. Bij deze gaat ze toch, ook al klun-

gelt ze, van haar plaats komen om nogmaals, zijnde voor de derde maal, de aanwezigen te tellen. Melanie

(kunstwetenschapster) deed dit de eerste maal op perfecte wijze, aangezien het aantal getelde aanwezigen vakkundig

overeenstemde met de door Liesbet opgestelde lijst, rekening houdend met het feit dat er drie mensen niet kwamen

opdagen en er één verstekeling zodoende wel meekon. Jen (archeoloog) telde er twee te weinig. Liesbet

(kunstwetenschapster) telde juist en vond de verloren plaats, die haar toch nog een mooi plekje op zou leveren. Dit

geregeld hebbende, trekt ze voldaan haar schoenen terug aan, die ze eerst met moeite verwijderd had om de bus te

kunnen doorwaden zonder op haar gezicht te gaan.

-18.53 u: Liesbet heeft geen idee waarover de opera gaat gaan. Melanie beaamt dit. Liesbet Kint was wel de enige die

zo slim was geweest om op voorhand eens op te zoeken hoe lang de opera zal duren. Met de snelheid van een hyper-

actieve rekenmachine berekent Melanie vervolgens hoe laat de voorstelling dan zal afgelopen zijn en hoeveel ze nog

zal kunnen meepikken van de OAK-cantus, special edition. Dit zal niet zo veel meer zijn , bedenkt ze triest. (Nota van

de auteur: de nabije toekomst zou echter uitwijzen dat die cantus fenomenaal lang gerokken werd en ze kon nog twee

volledige tempi meepikken).

-19 u: De airco staat te hard, aldus Kint. In de

verte zien we Brussel al liggen. Brussel, met

zijn grote, hoge, heel erg lelijke gebouwen.

Een architecturaal genie als Melanie heeft

natuurlijk direct gezien dat dat gebouwen zijn.

Er zijn ook auto‟s, veel auto‟s…

-19.02 u: We naderen het eind van de auto-

snelweg. Nu kunnen we onze snelheid van

120 km per uur niet meer behouden en is de

kans dat we nu trager zullen gaan plots groter

geworden met een minimum van 30 km per

uur.

-19.04 u: RECLAME: Melanie besluit om een

boek te schrijven. Zie misschien een of andere

N.A.A.K.T. voor de inleiding hiervan. Tot

dan blijft de mogelijke inhoud ervan voor u

zowel als voor ons een raadselachtig geheim.

-19.07 u: Liesbet geeuwt. Ze vindt de opera

saai. En hij is nog niet eens begonnen. En dat wil musicoloog worden, tss… We passeren een heel lelijk gebouw. Het

is de basiliek van Koekelberg. Ik denk dat het tijd wordt dat we die mannen eens een goeie verver aanraden om hun

dak eens een ander couleurken te geven. Ik weet er al een!

BVBA Scheys Marc, schildersbedrijf, Klapstraat 30, 9402 Meerbeke

Dat is Melanie ‟s papa. Liesbet stelt de belachelijk onnodige vraag of zij dan ook goed is in verven. A ja, want verf,

dat zit ons in het bloed. Ik heb dan ook doelbewust gekozen voor de richting Kunstwetenschappen om later in de zaak

van ons vader te kunnen gaan.

-19.12 u: We passeren de KUB. Allemaal samen: “Jannetten!!” En Liesbet geeuwt opnieuw.

-19.13 u: Eerste indruk van Brussel, hoofdstad der Belgen: veel stad, weinig Belgisch hoofd. Veel vuil en mannen die

onder auto‟s liggen. Veel homies en pittabars,… eigenlijk zo‟n klein beetje lijk de Overpoort, maar dan in „t groot. In

het café „Petit Stella‟ verkopen ze Maes. Gelukkig hadden we hem niet bij op onze bus.

-De opera blijkt van Stravinsky te zijn. Deze man is verantwoordelijk voor Liesbet‟s angst voor dino‟s.

-19.23 u: We bevinden ons in de Antwerpse laan. We zijn hier mis e…

-19.29 u: We passeren de parking van het Alhambra. We zijn hier echt serieus mis e…

Deel 2: The Rake‟s Progress

We zitten nu in de Muntschouwburg te Brussel. Vanaf hier ben ik (d.w.z. Melanie) gedwongen om dit spannende ver-

haal verder alleen af te maken, want mijn compagnon Liesbet zit momenteel op zo‟n 20 meter afstand onder mij in

15

een hoek van 45°.

De sfeer is vergelijkbaar met de sfeer net voor het

begin van een opera in de Muntschouwburg te

Brussel. De mensen zoeken hun plaats en babbelen

nog wat na over de busreis. De fluiten maken irri-

tante fluitgeluiden. Ze doorlopen elk een willekeu-

rige toonaard. De violen doen zo mogelijk nog

irritanter. Ik hoop eigenlijk dat ze niet allemaal

samen nog gauw een stukje aan ‟t inoefenen zijn.

De opera begint…

Deel 3: The Rake‟s Progress, the sequel

Bij deze stopt het rechtstreeks verslag, want tij-

dens de opera kon ik natuurlijk niet schrijven e. Ik

zal jullie niet langer in spanning houden, want de vraag die op iedereen „s lippen brandt, luidt natuurlijk: „Hoe was

den opera nu eigenlijk?‟ Awel, goed…

Op vlak van enscenering was ik wederom serieus verblijd, want ik ben grote fan van spectaculaire decors en allerlei

trucjes van de foor. Alhoewel het grote voedingsaanbod voor de ogen hier misschien ook wel een beetje bedoeld was

als afleiding van de muziek. Ik heb niets tegen Stravinsky natuurlijk, toffe gast, maar zijn muziek is gewoon mijn ding

niet helemaal. Toch niet de muziek van the Rake‟s Progress. Laat mij het zo stellen: in mijn ogen was dit eigenlijk

meer een theaterstuk op muziek gezet, meer recitatief als iets anders. En toch waren er van die ogenblikken dat ook de

muziek mij heel erg kon raken. Vooral tijdens de sologezangen van Anne, de verloofde van Tom die tevergeefs wacht

tot haar vriendje haar naar Londen laat overkomen.

Even een korte schets van het verhaal: Tom Rakewell,een jongen van het platteland, is verloofd met Anne, de dochter

van een rijke landeigenaar. Op een dag komt er een man met het testament van een verre nonkel van Tom, die plots

schandalig rijk blijkt te zijn. Tom vertrekt met de man, Shadow genaamd, naar Londen, maar valt daar ten prooi aan

de verlokkingen van de grote stad :drank, seks, drugs,… Volledig onder de invloed van Shadow doet hij dingen die

hij normaal nooit zou doen, en hij vergeet zijn liefje op het platteland. Hij trouwt zelfs met de behaarde Baba, puur

voor de publiciteit. Diep in zijn hart is Tom echter nog smoorverliefd op Anne, die hem komt opzoeken. Hij wil haar

echter beschermen tegen de gevaren van de stad en stuurt haar terug naar huis. De gebeurtenissen volgen elkaar op.

Tom geraakt dieper en dieper in de misérie en zijn enige „vriend‟ Shadow blijkt uiteindelijk de duivel te zijn, die nu

zijn ziel, doortrokken van de slechte daden, komt opeisen. Tom ontsnapt hieraan door een kaartspel te winnen van de

duivel, waarbij de liefde dus duidelijk het kwade overwint. Toch loopt het nog slecht af: Shadow beschadigd Tom‟s

brein, waardoor hij gedoemd is om voor de rest van zijn leven als krankzinnige door het leven te gaan.

De decors: eerst begint het vrij sober met een plattelandsuitzicht, maar vanaf het moment dat Tom in Londen komt,

wordt het spectaculair: bedden verdwijnen in het niets, caravans komen als paddenstoelen uit de grond en vliegen

daarna hoog de lucht in. Ook de maquette van de villa van Anne ‟s vader kwam zeer speciaal over bij mij. Het twee-

de deel: een geweldig balkon met zwembad, waaraan later een veiling wordt gehouden om Tom ‟s spullen na diens

vertrek te verpatsen.

Baba, de behaarde Turkse, was mijn persoonlijke favoriet. En ik denk dat ik daar niet alleen in was. Dit afzichtelijk

vrouwmens, onbeminnelijk als vrouw, maar fel begeerd als kermisattractie, had inderdaad overal haar. In haar bikini

was ze dus niet bepaald ons prototype van vrouwelijk schoon.

De slotscène is eigenlijk de minst spectaculaire, en het einde is er dan ook een beetje aangebreid.

Totaalbeeld dus van deze avond: ik vond het geweldig plezierig, tof verhaal, toffe opera, maar enkel op basis van de

muziek zou ik er niet toe aangetrokken worden, en dat heb ik bij veel andere opera‟s wel.

Deel 4: De terugreis

De terugreis was minder spannend en avontuur-

lijk als de heenreis. De mensen op de bus praatten

nog wat na of overlegden al wat ze zouden doen

eens ze terug in Gent waren. Wij roddelden wat

over iedereen die er niet bij was, wat onmiddel-

lijk één van de redenen is waarom ik altijd overal

bij wil zijn. De buschauffeur wenste ons nog alle

geluk toe met onze studies, waaruit ik enkel de-

zelfde conclusie kon trekken die Liesbet zo‟n 4

uur vroeger al trok: „De buschauffeur was een

vriendelijke mens…‟

Melanie Scheys

16

Dinsdag 2 mei: Streekbierenavond

Aan alle die er net als mezelf een houten kop hebben aan overgehouden, gegroet.

Aan alle die slimmer zijn geweest, of hebben kunnen uitslapen, ook gegroet (maar

met minder medeleven). Zij die het niet meegemaakt hebben foei foei foei. Jaja, de

Amber was een paar weken geleden weer the place to be. Aan zeer markteconomi-

sche prijzen, namelijk €1,10 per bier. En zoals iedereen wel weet: BIER = PLE-

ZIER, en dus Weinig GELD = Veel BIER = Veel PLEZIER. Onder de normale (geplande) omstandighe-

den ging iedere gelukkige (lees aanwezige) het recht hebben op VIJF verschrikkelijk originele streekbieren.

Na de 5 rondjes ging iedere gelukkige een Achel, een Zwijntjesbier, een Augustijn, een Karmeliet en een

BarBar geproefd hebben. Maar vanwege een kleine overschatting mijnentwege was er nog bier genoeg

voor diegenen die nog niet voldaan waren. En vele gelukkigen lieten het zich dan ook welgevallen. Zij za-

gen zich wel genoodzaakt een hartverscheurende keuze te maken tussen al deze topklassenbieren. Hoewel

BarBar naar mijn inziens het vaakst aan het kortste eind trok. De dialogen voor zover ze niet over de bieren

gingen, brachten elk mogelijk gespreksonderwerp aan bod. (Ik ga jullie zelf laten uitmaken hoe je dit het

best kunt interpreteren.) Aan het einde van zulk een fantastische avond gekomen gingen de overgebleven

gelukkigen..... (weet ik veel, ik ben gaan slapen, maar wat de rest gedaan heeft.....)

Thierry De Laet

Woensdag 3 mei: Workshop hedendaagse dans door Nathalie Elghoul

De vloer van de podiumzaal in de Therminal moet dringend nog eens gekuist worden! Dat is de eerste con-

clusie die ik trok na het zien van mijn zwarte blote voeten na de workshop hedendaagse dans. Mijn volgen-

de conclusie was dat het heel plezant en ontspannend was geweest! De danseres hedendaagse dans die ons

kwam lesgeven (en waar enkelen onder ons al eens oriëntaalse dans van hadden gekregen) was Nathalie

Elghoul.

We begonnen allereerst met op de grond te gaan liggen en rustig adem te halen. Daarna leerde Nathalie ons

een dans aan waarbij vloeiende bewegingen centraal stonden. Er moest soms gelopen en gesprongen wor-

den en op een gegeven moment viel er zelfs een slachtoffer: een voet die in het gezicht van iemand anders

terechtkwam. Een koude fles cola die nog in de koelkast lag van

de podiumzaal diende eventjes als ijszak, hoewel een rode bult al

tevoorschijn kwam op het voorhoofd van het slachtoffer. Na deze

korte pauze gingen we nog even verder met de hedendaagse dans

en schakelden we daarna, op aanvraag van één van de deelneem-

sters, over op oriëntaalse dans.

We eindigden deze dansworkshop met een ontspanningsoefening

en met onze dankbetuigingen aan Nathalie.

En ook al had ik toch wel wat spierpijn de volgende dag: deze

activiteiten zijn zeker voor herhaling vatbaar!

Liesbet Kint

Dinsdag 8 mei: Jong bloed vergadering

Woensdag 9 mei: Gratis vat ter ere van het nieuwe praesidium

Het academiejaar loopt stilaan op z‟n einde en dan moet er al eens gedacht worden aan het volgende jaar.

Daarom hield de KHK op 8 mei een Jong Bloed Vergadering. Tijdens deze bijeenkomst wordt het nieuwe

praesidium samengesteld.

Rond 20u gingen de verkiezingen van start. Eerst werden de nieuwkomers uit de vergaderzaal gekeild zo-

dat het dagelijks bestuur kon worden verkozen door het oude praesidium. Na enkele (niet zo spannende,

maar wel grappige) stemronden was deze opdracht al achter de rug.

Daarna mochten alle nieuwkomers terug binnen en werden de andere functies verdeeld. Soms was er maar

één kandidaat, wat gemakkelijk was, maar voor andere functies duurde het meerdere stemronden om de

uiteindelijke „winnaar‟ te kunnen aanduiden. En hoeveel keren Tho zich ook stelde, hij geraakte jammer

genoeg niet verkozen, er waren dan ook niet zoveel plaatsen vrij. Het echte jonge bloed komt dit jaar maar

van vier personen, waar er vorig jaar acht waren. De meeste hiervan wilden graag nog een tweede jaar de

KHK ten dienste staan, wat dus het beperkt aantal nieuwe plaatsen verklaart. Er zijn ook enkele wijzigin-

17

gen aangebracht in de structuur van het praesidium: de functie van feestpraeses is gereduceerd van twee

personen naar één en de functies heraut en P.R. zijn samengevoegd tot twee P.R.‟s, één voor de Archeolo-

gie en één voor de Kunstwetenschappen.

Zo‟n twee uur en half en een grote zak chocotoffs later was het praesidium 2007-2008 samengesteld! Dit

gingen enkelen onder ons al vieren in de Amber en de dag nadien deden we dit nog eens over met een gratis

vat voor alle KHK‟ers ter ere van het nieuwe praesidium! Het werd een leuke en lange avond met veel gra-

tis pintjes, cola en water (maar dan vooral pintjes) en interessante gesprekken.

Hopelijk zal het nieuwe praesidium zijn taak goed volbrengen. De volgende mensen gaan er in ieder geval

voor proberen zorgen dat volgend jaar minstens even goed en wie weet zelfs nog beter gaat worden als dit

jaar:

Khkalender

De laatste, maar vooral leukste activiteiten van dit academiejaar zullen zijn:

Preproclamatiecantus: Maandag 2 juni, Salamander, 20u

Preproclamatiefuif: Woensdag 4 juni, Tequila, 21u

Be There!

Praeses

Melanie Scheys

Vice-Praeses

Evi Huys

Secretaris

Niene Dauphin

Penningmeester

Jennifer Van den

Avijle

Studiepraeses

Kunstwetenschappen

Liesbet Kint

Studiepraeses

Archeologie

Thierry Van Neste

Feestpraeses

Jen Smet

Webpraeses

Thomas Van de

Velde

P.R.

Archeologie

Thierry De Laet

P.R.

Kunstwetenschappen

Sophie Bonnewijn

Scriptor

Devi Taelman

Schachtentemster

Frauke Hamerijck

Reispraeses

Karlien Jordens

Sportpraeses

Alexander Cattrysse

Cultuurpraeses

Cumur Küçük

18

Naast het harde werken van de komende weken dat ons voor de boeg staat, mag er toch reeds een blik geworpen worden op wat (culturele) ontspanning: naast de vele

festivals die voor de deur staan, zijn er deze zomer ook enkele andere niet te missen evenementen en andere activiteiten in Gent. Hier volgt een kleine selectie, nog leuke

ideeën vind je op de site van de Vooruit of op www.gent.be

Heropeningstentoonstelling: Kunstenaarsportretten uit Antwer-

pen, Brugge en Gent Heropening na 4 jaar renovatie. Nieuwe opstelling van de werken. Tentoonstelling

zelfportretten en portretten van kunstenaars. Wanneer: 26/05 tot 19/08 2007

Waar: Museum voor Schone kunsten Gent

De Gentse Feesten Van zaterdag 14 tot en met maandag 23 juli 2007, ze beloven opnieuw geweldig te worden! Met vier internationale spelers, gratis muziek op elf pleinen en honderden binnenactiviteiten is er voor elk wat wils.

Voor de 13de keer vindt tijdens de Gentse Feesten 10 Days Off plaats. Ook dit jaar zijn de drie podia in het Kunstencentrum Vooruit bestemd voor namen als: Booka

Shade (Duitsland, live), Grooverider (Groot-Brittannië), Joakim (Frankrijk, live), de peetvader van de Franse dancescene Laurent Garnier (Frankrijk, live), Martin Solveig

(Frankrijk), Monika Kruse (Duitsland), Richie Hawtin (Canada), Stijn (België, live),… Het Internationaal Figurentheatercentrum nodigt van maandag 16 tot en met vrijdag 20 juli groepen uit de hele wereld uit. Als opener op de Korenmarkt komt

Biezebaaze, Gentser kan het niet, en Jean Bosco Safari. Het Beverhoutplein wordt tien dagen omgebouwd tot om tot Place Musette waar met aangepaste muziek, drank

en animatie een gezellige Franse sfeer wordt gecreëerd. Elke avond brengen Gentse muzikanten, waaronder Derek, Dirk De Vriendt en Hans Mortelmans, liedjes van Edith Piaf, Georges Brassens en Jacques Brel. Meer namen van deze en andere orga-

nisatoren volgen in de komende weken, maar dit gaf ons toch reeds een voorsmaak-je van dit spectaculaire, niet te missen evenement!

Feest mee aan den arrivée!! De maanden die de Tourgekte vooraf gaan, het allerlaatste weekend ervoor, en de dag zelf

staan bol van theater, tentoonstellingen, fiets-tochten en fietsevenementen, muziekoptredens,

vuurwerk, noem maar op. Zo zal niemand ver-geten dat de Tour Gent aandoet op maandag 9 juli. Een volledig overzicht van alle randactivi-

teiten staat op de website www.tourgent.be. Onder de rubriek „Evenementen‟ staat een

agenda met de activiteiten, samen met hun exacte data, locatie(s) en prijzen.

Cultuur deze zomer

19

Jazz int park (gratis)

Zomerdansworkshop Capoeira Zomerdansworkshop Capoeira van maandag 2 tot en met vrijdag 6 juli telkens van

20u tot 22u in het sport- en recreatiepark de Blaarmeersen. Meia lua, armada, queixada, benção, martelo, negativa, esquiva,… is voor jou ge-

woon basiskennis? Of klinkt jou wel exotisch in de oren maar blijft voorlopig nog on-verstaanbaar? Cal Matos, contra mestre, heet je sowieso welkom. Beginners worden geïnitieerd door een assistent, Cal neemt de rest onder handen. Meer info : www.de-

ingang.be

Salsa Summertime Gent Openlucht Salsa evenement Workshops, demo's en fuif DJ Marco & Lady DJ Tania Indoor en Outdoor dansvloer.

Waar: Gent Knights BBSC vzw Dorngensesteenweg 365, Gent.

Wanneer: 25/08/2007 om 15uur.

Iedereen op TV

En maar jammeren dat er vanavond weer niks is op tv, dat alle programma's op elkaar beginnen

lijken en als het binnenkort niet beter wordt, dat we dan ons toestel aan de ontwikkelingslanden schenken, en dat het eerste land dat belt, wint. Er

is vandaag echter veel meer op tv dan vroeger maar we zien het niet meer…

Theater Tinnenpot: Tinnenpotstraat 21, Gent Prijs: 13 euro, studenten 11 euro

Emmely Boudry

vr 24/08/2007

za 25/08/2007

zo 26/08/2007

vr 31/08/2007

za 01/09/2007

zo 02/09/2007

za 14/07/2007 om 19:30

zo 15/07/2007 om 19:30

ma 16/07/2007 om 19:30

di 17/07/2007 om 19:30

wo 18/07/2007 om 19:30

do 19/07/2007 om 19:30

vr 20/07/2007 om 19:30

za 21/07/2007 om 19:30

zo 22/07/2007 om 19:30

ma 23/07/2007 om 19:30

20

KHK–Foto’s

Sixties Party!

21

Cantus

22

Bal Masqué

23

24

Baseball

Workshop hedendaagse dans

25

Praesidiumweekend

26

Gratis vat ter ere van het nieuwe praesidium

27

Jeneviève en haar Disneyfilms Hoe hij het deed, weet ik niet. Elk meisje aanbidt hem en hij heeft (had) de wereld op een schaaltje. Over wie heb ik het? Don Juan? Brad Pitt? Maarneeeee! Walt Disney, natuurlijk!! Laten we het eens hebben over deze genia-le man en zijn creaties. Onzen Walt zelf kwam uit Chicago en ver-huisde een paar keer, tot hij terechtkwam op een kunstacademie, God zij dank! Deze vriendelijke meneer werkte een tijdje in Frankrijk voor het rode kruis en kwam terug naar Amerika in 1919. Toen begon zijn carrière als tekenaar. Den sukkelaar besefte wel al snel dat zijn te-kentalenten moesten onder-doen voor deze van anderen, maar hij had wel een immens gevoel voor humor. (Alweer driewerf halleluja!) Hij nam dus allemaal tekenaartjes in dienst en bedacht zelf de situaties. Ergens in 1928 ontstond Mickey Mouse. Het had niet veel gescheeld of Mickey had Mortimer geheten maar meneer Disney zijn madam vond Mickey een betere naam. Stel u al voor dat ge op 2-jarige leeftijd aan uw mama vraagt om naar ‘Mortimer en Mini Mouse’ te kijken. Dat klopt niet, hee. Zijn eerste film was Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Het werd (natuuuuurlijk) een groot succes met vanalle prijzen en zo. Nog een sjans dat hij het niet had gemaakt zoals de oude verhalen het vertelden, want da’ s naar ‘t schijnt nogal vulgair… Dat verhaal werd toen verteld als volwas-senen zich verveelden en de kindjes al lang in bed lagen… Een heel plezant weetje is dat Walt Disney in ’66 overleed en zijn lichaam heeft laten invriezen , in het geval er in de toekomst een manier werd gevonden om hem terug tot leven te brengen. Zot, hee. Ik zal eens met plezier mijn favoriete te-

kenfilms verklappen. Allereerst is er Belle en het Beest, met die rare snuiter Gaston: ‘En overal ben ik zwaar behaaaaaaaaaaaaaaaaard’ Ahum, que? More than we need to know!! En de Kleine Zeemeermin! Goh, jongens, de romantiek stroomt (bijna letterlijk, met die zee en al) van uw scherm. Dan is er de Leeuwenkoning. Het grappig-ste is toch wel als Zazu een liedje moet zingen in zijn kooitje, en als Timon een hu-ladansje doet. ‘En nu moet ik er echt van-door, hu…’ of zo iets, t is al een tijdje gele-den.

Natuurlijk zijn er nog hee-eeeeeeeel veel goede teken-films van Disney waar ik ma-ssa’s fan van ben, maar om jullie toch niet té veel te ver-velen, eindig ik met: The Emperor’s new Groove, ofte Keizer Kuzco. Boom, baby! Dit is een redelijk re-cente tekenfilm waarbij je 70% van de tijd plat ligt van het lachen. Eerlijk waar. Ik kan niet anders doen dan iedereen aanraden, nee, ver-

plichten deze film te zien. Voorproefjes: This is Yzma, the Emperor’s advisor.

Living proof that dinosaurs once roamed the earth.

My beautiful face! I’m a stinking lama! Lamafaaaaaaaaaace!!

Kronk, do you have the poison? ---- Riiiiiiiiight, the poison, the poison especially chosen to kill Kuzco, Kuzco’s poison….That poison? ----YES, THAT POISON!

Ziezo. Na mijn goede raad en korte histo-rie over Disney zelf, rest mij alleen nog jul-lie extra te verplichten elke Disney teken-film te bekijken. Behalve Dumbo, tenzij uw hart van steen is. Anders zijn het alleen maar uw eigen tranen die je ziet. De groeten en tot volgend jaar!

Jennifer Van den Avijle

28

Grumpy Old Men: Global Warming is Cool

(zie campagne: “durf den-ken” UGent)

Liefste lezertjes, geplaagd door

waterige knieën, een alzheimerig brein-

tje, hoge bloeddruk, een vals kroepje en meer van dergelijke kwaaltjes die

veelal gepaard gaan met het ouwe mor-rige knorpottendom, heb ik, Pelewaen Paeddrex de oudere, reeds geruime tijd

noch de moed noch de opofferingsgave gevonden om jullie, lieve jeugdige le-

zertjes, te schrijven. Edoch, hier ben ik weer, en ik beken, het doet goed om terug te zijn. En mede door de voor de

tijd van het jaar geweldige temperatu-ren voel ik me opperbest, goed genoeg

om jullie een verhaaltje te vertellen. Hieronder het relaas van wat mij on-langs overkwam.

Genietend van de voorlopig feno-menale gevolgen van de opwarming

van de aarde, slurp ik luid aan het ei-genlijk nog te warme kopje koffie dat de kelner zo net voor mijn neus kwam

neerzetten. Wat verder op het plein ha-len stoere jongens op bijzonder nichte-

rige fietsjes halsbrekende kunstjes uit, naar mijn mening om indruk te maken

op de meisjes. Vanop de plaats die ik op dit zonovergoten terras inneem, is echter als publiek voor de rijwielacroba-

ten enkel een batterij op een bank ge-zeten nonnen als publiek te ontwaren.

Jammer van de moeite, zo denk ik bij mezelf, terwijl ik de rest van het plein in ogenschouw neem. Bij de fontein

maakt een jongen zijn marina-gewijs volledig in het wit getooide liefje – al-

thans, zo veronderstel ik, daar zij tot zeer voorkort handje in handje liepen – van kop tot teen nat, met de voor witte

kledij bekende gevolgen vandien. Ik kan niet ontkennen dat ik van het

schouwspel geniet: ik mag dan al een

in mezelf gekeerde brommende misan-

troop zijn, van een in cellofaan verpakt vrouwenlichaam ben ik nog nooit vies

geweest. Tijdens de daarop volgende scène die het meisje voor alle residen-ten en toevallige passanten van het

plein ten beste geeft, word ik overmand door een gevoel dat zich tussen mede-

lijden met de jongen, leedvermaak en plaatsvervangende schaamte in be-vindt. Wat flauw, het is menslief 28°C

en dan staat die griet nog steeds te kankeren over een stom beetje water.

Tssssss! “Weet je”, zegt mijn tafelgenoot

(een al even knorrige en net iets min-

der oude man dan ikzelf), “de unief is naar de botten”. Waar dit precies van-

daan mag komen weet ik niet, maar ze-ker is dat deze man dit niet zomaar

zegt: daar heeft hij, als ik hem een beetje ken, hèèl lang over nagedacht. “De kleinere opleidingen krijgen zo

goed als geen geld meer en worden op-gedoekt, het economische belang pri-

meert boven fatsoenlijk academisch on-derwijs, en over een jaar of drie is er geen waarneembaar verschil meer tus-

sen de universiteit en de hogeschool”. “En weet je, ze doen maar op, mij is

het allemaal best: het zou me geen ene moer kunnen schelen ware het niet dat ik zelf in het bezit was van een diploma

waar ik binnenkort zo goed als niks meer mee zijn zal”. Ik geef hem gelijk:

als ik van “Mister Holland’s Opus” iets heb onthouden is het dat er ten eeuwi-gen dage voldoende budget zal worden

opengesteld voor wiskunde, economie en voetbal. De vraag is of er een paar

generaties van hier nog voldoende schriftgeleerden zullen zijn om een stukje literatuur, zwaarder dan de laat-

ste P-magazine, te kunnen ontcijferen, laat staan naar waarde kunnen schat-

ten. Op het plein trekt intussen een

caravaan flitsende Oost-Aziaten voorbij,

De oude man verhaalt "De oude man heeft genoeg van jullie jongelui, gaat op pensioen en neemt al zijn wijsheid en kennis mee

in het graf. Damn hippies!!!!"

29

die geen vierkante centimeter van

voornoemde fontein ongefotografeerd laten. Bizar, want die fontein is tussen

twee bijzonder oude torens in gepositi-oneerd en is aldus het enige niet au-thentieke wat dit plein te bieden heeft.

Het tafeltje naast mij zit een meisje hartstochtelijk te lullen over wat een

zekere “Hrinhoo” nu weer heeft uitge-spookt en dat een andere geestelijke gnoom een doos heeft waarin een mij

tot dusver onbekende substantie in be-waart. De doos in kwestie schijnt hem

bovendien veel problemen op te leve-ren. Wanneer ik enkele ogenblikken na-dien ontdenk dat deze vorm van café-

conversatie het zoveelste bijverschijn-sel van de “Temptation Island”-manie

is, staak ik luistervinkactiviteiten. Het is niet dat ik een doemdenker ben, of me

beter voel dan sommige mensen, maar een aantal verschijnselen doen me te-genwoordig huiveren. Zo liep ik in het

begin van het academiejaar door de Gentse Overpoortstraat, en wat ik daar

zag, heeft me diep geraakt, maar geenszins blij gemaakt. Zoals ik ze mij herinner uit de eerste jaren van mijn

studentikoze leven was het een plaats waar de lach, soms wat bezopen, maar

niettemin de lach, koning was. Nu maakte een woeste anderstalige mede-burger me vrij hardhandig diets – wat

ik voor een uitheems specimen van de menselijke soort in feite wel knap vind

– dat ik hem in het vervolg maar beter kon bedanken wanneer deze een siga-rettenpeuk in mijn haar katapulteerde.

Wat verder kwam ik voor bij wat in het milieu bekend staat als een studenten-

doop. Voor een gelagzaal lagen een vijftiental academici in de knop met al vrij drekkerige kleren netjes op een rij-

tje vies te wezen. De plaatselijke hofnar kwam nadien oordeelkundig een emmer

viezigheid – wat kort daarna de kots van de ouderejaarsstudenten bleek te zijn – over hen leegkappen. “Hoger on-

derwijs”, denk ik dan bij mezelf: “You can‟t beat it”. En die zaken zijn geens-

zins nieuw, dat weet ik ook, maar het stuit me immens voor de borst wanneer ik er op nog geen tweehonderd meter

stappen tot tweemaal toe mee word ge-

confronteerd.

Twee als ghetto pimp vermomde mannetjes met een boombox rijden op

van die getunede fietsjes – je weet wel, van die velootjes die denken dat ze “Easy Rider”-Harley Davidsons zijn –

het terras waar ik zit te dagdromen voorbij. Uit hun muziekdoos weerklinkt

luid de uitroep “Boobie Boobie Boobie Boobie”. Ik weet het toch allemaal niet meer: het is niet dat muziek voor mij

per se van Dylan of the Beatles moet zijn, meer nog, die sixties-gozers kun-

nen me geen lor schelen, maar “Boobie Boobie Boobie Boobie” vind ik maar be-zwaarlijk een goed overdachte tekst

voor een liedje. OK, ik kan er heus wel bij dat je twee grieten kent met dikke

borsten, en niet zomaar dikke borsten, maar echt het type waar je even van

moet bekomen, en denkt, “Jezus Chris-tus, dat zijn nog eens enorme joekels”, maar dan mag het liedje in kwestie van

mij toch heus nog wel een tikje meer boodschap bevatten dan “Boobie Boobie

Boobie Boobie”. Voor de allerkleinsten onder jullie, die niet meer weten wie ik ben, ik ben een

oude kunsthistorische mopperkont die af en toe niet helemaal meer akkoord

gaat met de jeugd en de cultuur van tegenwoordig en jullie dusdanig op de hoogte poogt te brengen van wat hem

dwars zit in dit wreedaardig en tranen-dallerig flauw afkooksel van een wereld

waarin wij ons thans voort plegen te slepen. Wanneer ik me echter deze be-denkingen maak, wijst de kelner me

erop dat zijn shift erop zit en dat hij graag af zou willen rekenen. Ik betaal

hem het verschuldigde bedrag, overzie nog eens het in de zon badende plein dat net in mij zulke pessimistische ge-

dachten boven bracht en besluit dat het allemaal toch nog niet zo slecht met

ons is gesteld: neem nu bijvoorbeeld het weer! Zulk prachtig weer hebben we in april nog nooit gezien; dat is ten-

minste nog eens echt goed nieuws. Toch?

Pelewaen Paeddrex

30

Tips en Tricks voor toekomstige archeologen Wat is archeologie, waarom wil je nu precies archeoloog zijn, en wat moet je kunnen om archeoloog te worden? Wij hebben het voor u onderzocht, en het antwoord gevon-den bij Paul Bahn’s “The Bluffer’s guide to Archaeology”.

Wat is archeologie? Archeologie is eerder een grote vijandige puzzel, uitgevonden door de duivel als een instrument

van kwelling, want: a) Hij zal nooit afgewerkt worden b) Je weet niet hoeveel stukken er ontbreken c) De meeste stukken zijn voor altijd verloren gegaan d) Je kan niet vals spelen door naar het prentje te kijken

Een archeoloog zijn Het vergt speciale kwaliteiten om je leven te wijden aan problemen zonder haalbare oplossing en

om te zoeken in het afval van dode mensen: woorden als „nieuwsgierig‟, „masochistisch‟ en „volslagen getikt‟ komen onmiddellijk boven. Dat is waarom excentriciteit een stempel is van het beroep. Hetzelfde geld voor een verslaving aan alcohol (eigenlijk zouden archeologie en alco-holisme synoniemen kunnen zijn).

Je kan een archetypische archeoloog herkennen aan de baard, de gekrulde pijp, vormloze swea-ter of T-shirt en sandalen of wandelbottines – en dan gaat het nog enkel over de vrouwen.

Het is erg maar waar om te zeggen dat: De enige manier om goed geld te verdienen met archeologie is door je een weg te bluffen

tot je professor bent. De enige manier om veel geld te verdienen is door een felle gestreepte trui te dragen, een

vreemd kapsel te hebben en een short te dragen ongeacht het type weer, op TV ver-schijnen, praten met een ongebreideld enthousiasme (liefst met een bizar accent), en te bluffen zodanig dat het publiek denkt dat je een expert bent.

De enige manier om echt héél veel geld te ver-dienen is door het schrijven van The Clan of the Cave Bear.

Types archeologen Veldarcheologen Worden vaak “vuile archeologen” genoemd, een term

die niet zozeer van toepassing is op hun gedachten of hun voorkomen , hoewel dat vaak wel zo is. Zij zijn diegene die proberen te leven volgens het beeld van Indiana Jones “Action Man”, meestal met een duidelijk gebrek aan succes

Veldarcheologen hebben de neiging om zonnebrand, insectenbeten, blaren op handen, knieën en voeten, regelmatige katers en diarree te hebben.

Zetelarcheologen Zetelarcheologen zoeken hun rol voor een reeks rede-

nen: ijdelheid, incompetentie, een onwil om hun han-den vuil te maken, of een afkeer van zonlicht

Zetelarcheologen hebben de neiging om egomanie, permanente katers en zweren te krijgen.

Het verschil kan erg eenvoudig samengevat worden: veldarcheologen graven de rommel op, theoretische archeologen schrijven de rommel neer.

31

Archeologie in het veld Sites vinden Het specifieke gebied waar archeologen zoeken te werken is zogezegd geselecteerd om antwoorden te vinden op vragen met een specifieke relevantie voor hun onderzoeksin-teresse. In werkelijkheid zijn de meeste of alle van deze factoren beslissend: Het klimaat De aanwezigheid van een geliefde De mogelijkheid om te gaan zwemmen De lokale drank Om deze redenen is Frankrijk erg populair. Er is ook goed eten te vinden en ze hebben een zinnige Franse tendens om daken over hun opgravingen te plaatsen.

Maarten in een 19de eeuwse waterput

Handige dingen om mee te nemen naar een opgravingen Kampeeruitrusting Smerige oude kledij, waaronder een T-shirt waarop staat “Archaeologists do it in holes” Een gepunt truweel (in Frankrijk is een gebogen schroevendraaier beter, wat je al iets vertelt over

de Fransen). Zorg er zeker voor dat het oud en veelgebruikt uitziet om jezelf te laten doorgaan als veteraan

Verzekering (voor als een sleuf bovenop je instort) Een flessenopener en een kurkentrekker Condooms Insectenwerend middel (zeker cruciaal als je in een wolk Siberische muggen terechtkomt)

Handige dingen om mee te nemen naar een prospectie Kampeeruitrusting Smerige oude kledij, waaronder een T-shirt waarop staat “Archaeologists do it systematically all

over the landscape” Losse hoed (een paraplu in Groot-Brittannië) Poeder voor de voeten Een kompas Een lokaal woordenboek (voor bordjes als “opgepast voor de stier”, “elektrisch hek”, “mijnenveld”,

…) Wil je meer weten?: Bahn P. 2004, The Bluffer’s © guide to Archaeology, London. (± 7€)

Thierry Van Neste Thierry en Saskia

32

THE ZAINUDIES

33