Mango zoekt kokosnoot – De Groene Amsterdammer · voorwerk gedaan op internet.Op simplymarry.com...

1Mango zoekt kokosnoot – De Groene Amsterdammer

3 november 2014 15:14:14http://www.groene.nl/artikel/mango-zoekt-kokosnoot

woensdag 24 juli 2013

Liefde in tijdenvan verandering India

Mango zoekt kokosnoot

Wie in Indiawil trouwen, zoekt een geschikte partner online. Maar wievrolijk wil daten loopt al snel tegen moeilijkhedenaan. ‘We houdenonsenigszins gedeisd.’



door Casper Thomas

NEWDELHI – Op een zaterdagochtend, nog voor de bewoners van de buitenwijk Noidaaan hun dag beginnen, verzamelt een verwachtingsvolle menigte zich bij het Country InnSuites hotel, gelegen langs de snelweg richting Delhi. Het hotel is typerend voor dezevoorstad: gloednieuw , karakterloos en minstens tien verdiepingen hoog. Normaal is diteen doorgangsoord voor zakenlieden , maar vandaag vindt hier een gebeurtenis plaats dieeen mensenleven voorgoed kan bepalen. De website simplymarry.com organiseert eenbijeenkomst waar je een potentiële huwelijkspartner kunt ontmoeten.

Aanwezig zijn tweehonderd families. De helft met een huwbare dochter, de andere helftmet een huwbare zoon. Bij binnenkomst passeren de bezoekers kraampjes die helpen omeen huwelijk ‘de mooiste dag van je leven’ te maken: een juwelier, een atelier voorbruidskleding en een ontharingsstudio. De meesten laten het marktje links liggen enspoeden zich direct naar de conferentiezaal . Als ze eenmaal zitten haal je dehuwelijkskandidaten er zo uit: de dames dragen een kleurige sari en zijn behangen metgoud. De heren zijn gestoken in een strak gestreken hemd, hebben keurig gepoetsteschoenen en een verwachtingsvolle blik in de ogen. Allen worden vergezeld door eencolonne vaders, moeders, ooms, tantes, broers en zussen.

‘Dit is een swayamvara’, legt Sanjeev Kumar uit. Deze vlotte Indiër met een fermehanddruk is de promotor van het evenement. ‘We hebben het afgekeken van de oudekoningen die een ceremonie organiseerden waarbij hun dochter een stoet aanbidders tezien kreeg. De dame koos een man door hem een bloemenkrans om de schouders teleggen.’ Op deze swayamvara, met evenveel mannen als vrouwen, zijn de verhoudingengunstiger. ‘Je moet wel de balans bewaken’, zegt Kumar.

De dag begint met een voorstelrondje . Iedere trouwkandidaat beklimt het podium envertelt over familie, werk, opleiding en interesses – in die volgorde . Sommigen zijn watverlegen, anderen spreken met bravoure. Bijna zonder uitzondering komen ze uit eenondernemersgezin. Het weerspiegelt de Indiase voorkeur voor een partner uit de eigenkaste. Vandaag zijn alleen families uit de vaishya-kaste aanwezig, die vooral ondernemersbevat. Op zondag staat een swayamvara voor de brahmanen, de hoogste kaste, gepland.Terwijl ze luisteren, strepen de toehoorders druk op de lijsten die ze hebben gekregen bijinschrijving. Daar staan alle gegevens van de huwelijkskandidaten nog eens op vermeld.Na de lunch kunnen ze een ‘matchmaker’ aanspreken die op zoek gaat naar de jonge manof vrouw van hun gading. De twee families trekken zich dan terug in een hotelkamer om tekijken of een overeenkomst mogelijk is.



De 24-jarige Vidhi Agarwal heeft goede hoop dat ze vandaag een man zal vinden. Althans,dat laat haar zus Neerup weten. ‘We hebben drie interessante matches aangestreept’, zegtze. ‘Wij gaan nu kijken of ze ook echt wat te bieden hebben.’ Vidhi, een struise damegekleed in een smaragdgroene sari en uitbundig opgemaakt, glimlacht instemmend.

DE BIJEENKOMST in het hotel is een vignet van de Indiase trouwcultuur: het zakelijkekarakter, de familie die de regie voert en de gedeelde opvatting dat liefde volgt uit eenverbintenis, in plaats van andersom. Toch is er één ding anders: alle aanwezigen hebbenvoorwerk gedaan op internet. Op simplymarry.com staat een uitgebreid profiel van iederekandidaat ten behoeve van een swayamvara die 24 uur per dag, zeven dagen per weekdoorgaat. Een bezoek aan het hotel is simpelweg een extra check, om te kijken of watonline wordt beloofd in vlees en bloed ook waar is.

Welkom in de wereld van het digitaal gearrangeerde huwelijk, waar slimme ondernemersmiljoenen verdienen aan de menselijke hunkering naar de ideale partner en ouders hunkroost in de digitale etalage zetten. Neem het verhaal van Laxmi. Toen de 28-jarigepersoneelsmanager bij een ngo tegen haar ouders zei dat ze op zoek wilde gaan naar eenman maakte haar vader een profiel aan op jeewansathi.com, een simpel ontworpendigitale database tjokvol huwbaren. Wanneer Laxmi thuiskwam van haar werk had haarvader de oogst van de dag aan een eerste keuring onderworpen. Alleen de besten werdenaan dochterlief voorgelegd .

Na een paar weken browsen brachten ze de selectie terug tot een viertal kandidaten.Nummer één wekte meteen interesse, een productmanager bij een groot IT-bedrijf diedezelfde opvatting had als Laxmi. Ook hij vond familie belangrijk, kleedde zich losjes enomschreef zichzelf als extravert. Een gesprek tussen beide ouderparen en een ontmoetingtussen Laxmi en haar aanstaande in een koffiebar, en de kogel was door de kerk. Inmiddelsis ze bijna een jaar getrouwd met Rishi Kumar. Zijn moeder had hem aangemeld opjeewansathi.com.

De digitale huwelijksmarkt is booming business. Jaarlijks wordt er zeventig miljoenuitgegeven aan online matrimony, en. Iedere maand worden er meer dan twee miljoennieuwe profielen aangemaakt. Marktonderzoekers geven hoog op over derecessiebestendigheid van deze sector. Een huwelijk en alle tierlantijnen daaromheen ishet laatste waar een gezin op bezuinigt. En terwijl veel dotcombedrijven in India na eenpaar jaar roemloos ten onder gaan, is de digitale huwelijksbemiddeling de enige tak vande online-economie waarbij de vraag verzekerd is.



Bovendien behoort de Indiase bevolking tot de jongste ter wereld. De verwachting is dathet cohort 15- tot 34-jarigen de komende tien jaar uitgroeit tot bijna een half miljard. Enbijna allemaal willen ze trouwen. Op dit moment is ruim negentig procent van alle Indiërsboven de 25 getrouwd, een cijfer dat al sinds de jaren zestig stabiel is en naar verwachtingniet ineens zal kelderen. Ook voor de toekomst zijn de marktvooruitzichten gunstig.

Het leeuwendeel van de buit wordt verdeeld tussen een paar grote websites die vechtenom de gunst van de Indiase huwbaren. Shaadi.com, de oudste, claimt al meer dan viermiljoen mensen te hebben gekoppeld . Bharatmatrimony.com, de grootste, beweert dattachtig procent van alle Indiërs bij hen inlogt in de zoektocht naar huwelijksgeluk.Simplymarry.com (ruim vijftigduizend nieuwe registraties per maand) is een snelgroeiende concurrent. Deze site organiseert als enige evenementen buiten het web om. ‘Jemoet iets bijzonders doen om de aandacht te trekken’, zegt Sanjeev Kumar vanSimplymarry. ‘De concurrentie is moordend.’

De opkomst van de digitale liefde in India houdt nauw verband met de veranderendesociale geografie van het land. Bijna een derde van de bevolking groeit ergens anders opdan op de geboorteplek . Daarbij verstedelijkt het land in rap tempo. Naar schatting wonener over vijftien jaar meer dan zeshonderd miljoen Indiërs in een stad. En ook hier geldt:urbanisatie en migratie scheuren het individu los uit traditionele verbanden. In een dorpis de keuze voor een huwelijkskandidaat overzichtelijk . De metropolis biedt een scala aanpotentials om de rest van je leven mee door te brengen. Internet – goedkoop en anoniem– is de ideale plek om de zoektocht te beginnen.

Maar wellicht de meest basale verklaring voor het succes van online matrimony is deverleiding van nog meer keuze. In plaats van bij bevriende families rond te vragen, zijnmet een paar muisklikken duizenden kandidaten beschikbaar die je kunt sorteren optientallen criteria, van salaris (doet niemand geheimzinnig over) tot teint van de huid(‘fair’, ‘wheatish’, ‘caramel’ of ‘dark’). Keerzijde is natuurlijk keuzestress. Dehuwelijkswebsites houden dan ook uitgebreide blogs bij met tips om ‘the perfect match’ opte diepen uit het overweldigende aanbod. Zo raadt shaadi.com klanten aan zo vroegmogelijk te praten over de post-huwelijksnacht. Starmatrimony.com heeft een uitgebreidegids met advies hoe een huwelijk over de kastegrens heen aan de buitenwereld uit teleggen.



DE ONLINEHUWELIJKSBEMIDDELING toont de glanzende kant van India’s relatie-economie. Dat het ook anders kan, leert het verhaal van Rahul Bhardwaj. Deze dertigjarigeCanadees van Indiase komaf bevond zich een aantal jaren geleden op een dood punt inzijn carrière. Na een paar jaar werken in Silicon Valley keerde hij terug naar het ouderlijknest in Toronto , waar hij niet veel meer deed dan wat rondhangen met vrienden.

‘Mijn vader had er snel genoeg van’, vertelt Bhardwaj, een vrolijke dertiger met een rondgezicht, gekleed in een driekwartsbroek en op sandalen. ‘Hij vond dat ik moest trouwen,het liefst met een Indiase. Ik vroeg me af waar ik die zou vinden. Zo groot is de Indiasegemeenschap in Toronto niet.’ Toen kwam de jonge IT’er voor een verrassing te staan.Hoewel hij degene was die net was teruggekeerd uit het kloppend hart van dedotcomindustrie was het zijn vader die zei: ‘Gewoon, online.’

Bhardwaj maakte mee wat voor leeftijdgenoten als Laxmi niet eens ter discussie staat:ouders die het huwelijk van kinderen online voorbereiden . Simplymarry schat dat in debeginjaren zeker tachtig procent van alle profielen door ouders werd aangemaakt.Inmiddels is dat cijfer teruggelopen tot de helft – een gevolg van een groeiende behoeftezelf de touwtjes in handen te nemen. Maar nog steeds geldt: pas op wanneer je eenflirterig berichtje naar de mysterieus glimlachende dame of heer op de foto stuurt. Grotekans dat het bij de ouders belandt.

Voor Rahul Bhardwaj was dit allemaal een stap te ver. Hij begreep dat zijn ouders graagwilden dat hij zou trouwen, maar hij wilde wel zelf de regie voeren. En dus begon hij date-rahul.com, een datingsite met één profiel: dat van hemzelf. Het leverde Bhardwaj eenaantal afspraakjes op en uiteindelijk ook zijn huidige vrouw. De bonus was een nieuwebaan; zijn vrienden – ook tweede-generatie-Indiërs in het buitenland, die de hete ademvan pap en mam in de nek voelden – vroegen of hij ook een site voor hen kon maken.‘Toen dacht ik: hier zit business in’, zegt Bhardwaj, terwijl hij grijnst.

Bhardwaj vertelt zijn verhaal in een café op de benedenverdieping van het kantoorpandwaar zijn bedrijfje is gevestigd . Sinds enkele jaren is hij de CEO van twomangoes.com, eendatingsite met ‘lots of Indian singles’. De website begon als platform voor Indiërs in de VSen Canada. Anderhalf jaar geleden besloten Bhardwaj en zijn collega ’s dat het tijd was omhun geluk op het Indiase subcontinent te proberen.

‘Met Twomangoes wilden we het eerlijk benoemen: sommige mensen willen gewoondaten. De huwelijkswebsites worden stiekem ook gebruikt voor dating, maar ze zijnallemaal doodsaai ’, zegt Bhardwaj. Een rondje surfen laat zien wat hij bedoelt. Deopeningpagina’s tonen steevast een foto van een koppel dat elkaar omarmt terwijl zegelukzalig in de camera staren. Op de wat traditionelere sites is het echtpaar gestoken in



uitbundige Indiase trouwkostuums. Op de wat modernere draagt hij een overhemd en zijeen vlot topje. Tekenend voor de aspiraties van de Indiase middenklasse omringen ze zichmet attributen die staan voor een moderne levensstijl – een kop cappuccino, bijvoorbeeld.

Waar de huwelijkssites appelleren aan huiselijk geluk gaat het op twomangoes.com om‘coole ’ mensen vinden. Het promofilmpje van de site toont een discussie tussen een vlottejongeman (strak pak, haar in de gel) en ‘uncle’ (een ratachtig mannetje met een te grootdouble breasted jasje en een snor). Uiteindelijk gaat de eerste naar huis met een rankmodel in een strapless jurkje. Uncle moet het stellen met een vrouw die haar gezichtverhult achter een sari. ‘We proberen een beetje de spot te drijven met die loodzwaretrouwcultuur’, aldus Bhardwaj.

In plaats van de gebruikelijke parameters gebiedt twomangoes.com gebruikers vragen tebeantwoorden als: ‘Wat zou je doen als je een miljard dollar erft?’ en ‘In welke stad zou jeeen jaar willen doorbrengen?’ Ieder profiel heeft ook een schuifbalk waarmee je kuntaangeven of je een ‘kokosnoot ’ bent of toch meer een ‘mango’, waarbij de twee vruchtensymbolen zijn voor stads- en plattelandstypes .

De 26-jarige grafisch ontwerper Nidhi uit New Delhi kon zich wel vinden in de humor vanTwomangoes. Sinds ze een paar maanden geleden een profiel aanmaakte, heeft ze eenhandvol afspraakjes gehad via de site. ‘In Delhi is het lastig om zomaar mensen teontmoeten. Niemand glimlacht naar elkaar, laat staan dat het normaal is om iemand aante spreken in een bar of koffietent.’ Nidhi houdt haar online-datingactiviteiten verborgenvoor haar ouders. ‘Het zit niet in onze cultuur om zomaar met vreemden te praten.’ Aantrouwen moet ze voorlopig nog niet denken, en als ze huwt, dan toch zeker met iemandmet wie ze eerst een tijd gedate heeft. Voor de vorm heeft ze een profiel op eenhuwelijkssite, al laat ze die niet door haar ouders beheren.

BHARDWAJ en de andere oprichters van Twomangoes hoopten veel mensen zoals Nidhite treffen: jonge Indiërs die bij het aanknopen van een relatie niet meteen debruidsklokken horen luiden. Achterliggende ambitie was snel rijk te worden met eensuccesvolle website. Die verwachting is inmiddels flink bijgesteld.

Zo gemakkelijk als de mensen zich online laten uithuwelijken, zo lastig bleek het om eendatingsite te runnen. Het begon ermee dat de Indiase Kamer van Koophandel geendatingsite wilde registreren. Onder verwijzingen naar een wet die online dating in



dezelfde hoek plaatst als pornografie bleef het loket voor twomangoes.com gesloten.Probleem 2 was het vinden van geldschieters. ‘Geen bank geeft je een lening als je overdating begint’, zegt Bhardwaj. ‘Er rust nog steeds een groot taboe op casual afspraakjes.’

Bhardwaj somt deze tegenslagen op in Delhi, maar Mumbai was de stad waar hijaanvankelijk neerstreek, gelokt door de progressieve reputatie van India’s grootstemetropool. Ook dit bleek een misrekening. In het kantoor dat ze deelden met anderestartup-bedrijfjes werd het team van Twomangoes met de nek aangekeken . ‘Er kwamenmensen naar ons toe met de vraag waar we in godsnaam mee bezig waren’, zegt Bhardwajscollega Jas Banwait. ‘Ze vonden dating absoluut niet cool.’

Ook de promotieactiviteiten waar ze in thuisland Canada mee scoorden, bleken in Indianiet te werken. De gratis T-shirts nam niemand aan en geen enkele bar wilde onderdakbieden aan de speeddating events die Twomangoes organiseert. Ontmoedigd verhuisdehet bedrijf naar Delhi. De inschrijving bevat inmiddels de sleutelwoorden ‘vriendschap’,‘huwelijken’ en ‘ontmoetingen’.

‘De site is nog steeds levend ’, vertelt Rahul Bhardwaj, ‘maar we houden ons enigszinsgedeisd.’ Twomangoes heeft inmiddels een half miljoen gebruikers in India, de meestengeworven via mond-tot-mond reclame. Met wat reclame-inkomsten en het verkopen vanextra functies zoals het kunnen sturen van digitale laddoo ’s (Indiase zoetigheid) bij wijzevan flirt, blijft de site draaiende . En de eerste geldschieter is gevonden. Wie dat is, kanniet worden onthuld. De gulle gever wil niet publiekelijk met online dating wordenverbonden.

Hun meest recente tegenslag bleek de brute verkrachtingszaak in Delhi, afgelopendecember. Een jong stel dat samen naar de bioscoop was geweest stapte bij het naar huisgaan in een bus. De jongen werd knock-out geslagen en het meisjes werd meermalenverkracht door een groep mannen die de bus had gehuurd voor een avond dronkemanslolin Delhi. Ze overleed later aan haar verwondingen. ‘Het is onterecht, maar veel mensenmaken een link tussen dit soort gebeurtenissen en de datingcultuur. Het idee is dat keuriggetrouwde meisjes zoiets niet overkomt’, zucht Bhardwaj.

BEHALVE EEN SPEL van bekijken, berichten en afwachten, is online dating het domeinvan de hogere wiskunde. De meest geavanceerde sites, zoals die van marktleidersmatch.com en eHarmony.com, gebruiken complexe algoritmen om potentiële geliefdenaan elkaar te verbinden. Het zijn de keukengeheimen van deze industrie. Hoe complexer



de algoritmen, hoe groter de kans dat de eenzame ziel geluk vindt, zo is de hoop, en hoehoger het slagingspercentage dat een site kan claimen. In datingland is dat de bestereclame die er is.

Vaak toont de computer zich daarbij slimmer dan de mens zelf. De meest ingewikkeldesites doen op basis van tientallen miljoenen berekeningen een voorspelling welkeprofielen het best bij elkaar passen. Match maakt gebruik van het verschil tussen dat waarmensen zéggen naar op zoek te zijn, en wat ze eigenlijk zoeken, kennis vergaard op basisvan honderdduizenden profielen die op de jouwe lijken. eHarmony probeert profielen aanelkaar te koppelen die zo veel mogelijk op elkaar lijken.

In vergelijking met dit soort hogere datingtechnologie staat de markt in India nog in dekinderschoenen, zo leerden mijn eigen ervaringen op de Indiase sites. Een poging om incontact te komen met singles op de site quackquack.in (‘for clean online matchmaking’)strandde omdat mijn profielfoto – een keurig vakantiekiekje – werd geweigerd. Navraagbij de sitemanager leerde dat het systeem blokkeerde omdat mijn foto ‘te westers’ was.

Op stepout.com, India’s meest populaire datingsite, was ik wel welkom. Na mijn profiel tehebben gemaakt werd mijn mailbox gevuld met e-mails die ‘the four hottest profiles of theweek’ aankondigden en knallende berichten dat Shivani/Pooja/Rajni mijn ‘latest match’was. De selectie leek behoorlijk willekeurig . De zogenaamd geïnteresseerden varieerden inleeftijd van onder de twintig tot voorbij de veertig. Hun postuur liep uiteen vanbroodmager tot ronduit mollig. Uit een rondgang langs verschillende oprichters vanIndiase datingsites bleek dat matchmaking vooral aan de bezoekers zelf werd overgelaten .

En waar westerse online dating steeds verder de niche in duikt (sites voor mensen op zoeknaar overspel , sites die mensen koppelt op basis van hun DNA, sites voor mensen metgeslachtsziekten) is digitaal daten op z’n Indiaas opvallend traditioneel . Mannen envrouwen zoeken elkaar uit op basis van een foto en wat simpele persoonsinformatie.‘Alleen al geïnteresseerd zijn in dating maakt ons een subgroep’, aldus grafisch ontwerperNidhi.

Dat online dating een bezigheid is waar je niet al te veel ruchtbaarheid aan geeft, werdook bevestigd tijdens mijn digitale avontuur. Verzoekjes om te praten over hoe het onlinedaten beviel, werden stelselmatig afgewimpeld, zowel door mannen als door vrouwen.Uitzondering was Nikilesh, een 25-jarige IT’er uit Delhi. Hij zat sinds een paar maanden opde site en was daar bijna dagelijks te vinden, de chatboxen afspeurend naar potentiëledates. ‘De site is waardeloos ’, vertelde hij. ‘Ik heb nog niet één meisje in het echtontmoet.’



Op het oog leek er weinig mis met Nikilesh. Hij zag er verzorgd uit (aangenomen dat zijnfoto klopte), was geen roker of drinker en hij was niet verlegen. Nu kan het zijn dat hij ietste direct was in het benaderen van potentiële dates (iets waar vrouwen op datingsites zichregelmatig over beklagen), maar waarschijnlijker is dat Nikilesh het slachtoffer is van deijzeren wet van vraag en aanbod. Zoals op nagenoeg ieder online platform zijn het vooralmannen die zich aanbieden.

Het mannenoverschot is de grootste kopzorg van veel uitbaters van datingsites. Zestigprocent mannen op veertig procent vrouwen geldt als een gunstige verhouding in deindustrie, een cijfer dat alleen gehaald wordt door actief te werven onder vrouwen of doorsimpelweg mannen te weren. India kampt daarbij met een extra probleem: de scheve man/vrouw-ratio in het land. Op dit moment telt India bijna veertig miljoen meer mannen danvrouwen, het gevolg van een breed gedeelde voorkeur voor kinderen van het mannelijkgeslacht. Sekse-selectie voor de geboorte door middel van abortus of na de geboorte doormiddel van infanticide komt voor in alle sociale klassen.

Of deze demografische ontsporing zich ook wreekt bij het online daten is niet metzekerheid vast te stellen. Misschien durven mannen zich simpelweg makkelijker op hetdigitale jachtveld te begeven. Maar wie op datingsites het aanbod in verschillende stedendoorzoekt , ziet de scheve geslachtsbalans al snel weerspiegeld . In de metropolen is hetaanbod nog enigszins in evenwicht, maar in de kleinere provinciesteden zijn deprofiellijsten een lange aaneenschakeling van ‘man zoekt vrouw’. Het is voldoende omiedereen van het vrouwelijk geslacht gillend te doen uitloggen.

Of de Indiase digitale-datingeconomie het succes van de online matrimony ooit kanevenaren, is deels afhankelijk van de vraag of dit probleem kan worden opgelost. ZoalsRahul Bhardwaj zijn catch-22 uitlegt: je hebt vrouwen nodig om mannen naar je site tehalen, maar wie te veel mannen in zijn database heeft, schrikt vrouwen af. Op dit momentis twomangoes.com heel blij met zijn 70/30-verhouding. De site behaalt dit resultaat doorieder profiel apart door te vlooien en creeps van de site te weren.

DE HUWELIJKSSITES, waar het aantal mannen en vrouwen meer in balans is, kampenondertussen met hun eigen zorgen. De Indiase kranten berichten regelmatig overoplichters die zich als ideale man voordoen om de gevleide vrouwen vervolgens geld (inde vorm van een bruidsschat) uit de zak te kloppen. Ook niet ongewoon: getrouwdemannen die willen ontsnappen aan hun huidige huwelijk (het zijn zelden vrouwen die ditdoen) of kandidaten die een echtscheiding achter de rug hebben (een stigma in India) endat verzwijgen. Het onderstreept een klassiek gevaar: nergens is het makkelijker om de



kluit te belazeren dan in cyberspace. Daarom manen sites een online ontmoeting altijd tecombineren met een paar echte en minstens zes tot negen maanden te wachten alvorensin het huwelijksbootje te stappen.

En er ontstaat steeds meer twijfel over de bestendigheid van het online opgezettehuwelijk. Uit een onderzoek onder echtscheidingsadvocaten bleek dat de helft van allegestrande huwelijken digitaal tot stand was gekomen. De belangrijkste klacht: partnersvielen tegen in vergelijking met hun online profiel. Het is de keerzijde van de keuze-overvloed die cyberspace biedt: het risico van knagende spijt (‘heb ik de goede gekozen?’)is groot, simpelweg omdat er zo veel alternatieven waren.

Maar zoals dat een slimme ondernemer betaamt, weten de handelaren in levensgeluk vande nood een deugd te maken. Naast een partner bieden huwelijkssites binnenkort ookonline relatietherapie aan.

Op hun verzoek zijn de namen van Laxmi en Nidhi gefingeerd

Liefde in tijden van verandering

Deze zomer buigen onze correspondenten zich over de liefde wereldwijd . De manierwaarop mensen verliefd worden, waarop relaties worden aangegaan, de liefde wordtbedreven – het heeft alles te maken met de maatschappelijke omstandigheden. Liefde alsspiegel van de toestand van een land, daar gaat het om. Van de seksuele revolutie die zichin Egypte aan het voltrekken is tot het rumoer rond het homohuwelijk in Frankrijk tot deliefdesmoraal in Oeganda.

Beeld: Hindoehuwelijk in Delhi. Martin Parr / Magnum / HH



Uit De Groene Amsterdammer van 24 juli 2013

Uit het dossier Liefde in tijden van verandering

Mango zoekt kokosnoot – De Groene Amsterdammer · voorwerk gedaan op internet.Op simplymarry.com...

Documents

Transcript of Mango zoekt kokosnoot – De Groene Amsterdammer · voorwerk gedaan op internet.Op simplymarry.com...