Op Donderdag 18 augustus 2011 vindt het Maasland Movie filmfestival plaats als start

van het nieuwe schooljaar. Vier fantastische onderwijsfilms om uit te kiezen en te bekijken met als thema de relaties tussen, en de rollen van de docenten en de klas. Vier films waarin docenten dan ook een werkelijk heel speciale relatie met hun klas aangaan, bijvoorbeeld door het uitvoeren van een experiment tijdens een projectweek, of door het toepassen van onorthodoxe werkvormen. Docenten die betrokken zijn bij hun doelgroep, hun nek uitsteken en een verschil willen & proberen te maken in het leven van hun leerlingen. Met niet altijd een goede afloop en onontkoombaar momenten van herkenning, humor, ontroering en wellicht zelfs verbijstering.

Wat voor docent ben jij? De films zijn: Dead Poets Society, Entre les murs, Die Welle en The Freedom writers.

De films komen uit diverse landen : Duitsland, Frankrijk, Amerika, al speelt Dead Poets Society in een heel andere periode, nl. rond 1955. Drie van de vier films zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen. Bijgevoegd de beschrijvingen van de films met de links naar de trailers om te bekijken en van tevoren je filmkeuze al te bepalen. Het programma: 9 uur Inloop en koffie 9.30 uur Welkom en introductie filmfestival door teamleiders en Monique 10-12 uur Filmronde 1. Keuze tussen Die Welle en The Freedom Writers. 12 uur- 12.30 uur Discussie en nabeschouwing naar aanleiding van de bekeken film. 12.30 uur-13 uur Lunch 13 uur-15 uur Filmronde 2. Keuze tussen Dead Poets Society en Entre les murs 15 uur-15.30 uur Discussie en nabeschouwing naar aanleiding van de bekeken film. 15.30 uur Invullen enquête, afsluiting. Deze dag is een studiedag, wat betekent dat er een reflectieopdracht aan verbonden is en door de teamleiders een vervolg aan wordt gegeven. Ook wil ik heel graag weten wat je van deze dag vond en ik wil je vragen het enquêteformulier wat aan het eind van deze dag wordt uitgedeeld in te vullen en bij mij in te leveren. Ik wens iedereen veel kijkplezier en inspiratie!

Monique

Maasland Movie

Entre les murs RECENSIE

Regie: Laurent Cantet | Cast: François Begaudeau (François), Franck Keïta (Souleymane), Wei Huang (Wei), Esmeralda Ouertani (Esmeralda), Rachel Régulier (Khoumba) |Speelduur: 128 minuten | Jaar: 2008 In de met een Gouden Palm bekroonde film Entre les murs van Laurent Cantet volgen we een jaar het reilen en zeilen in het klaslokaal van een middelbare school, in wat sommigen een probleemwijk zouden noemen. Dat klinkt alsof het een documentaire is. Zo ziet het er ook uit, wanneer de kinderen in soms felle woordenwisselingen het gezag van hun leraar François op de proef stellen. Toch is het een speelfilm, maar wel met echte schoolkinderen en zo realistisch mogelijk gedraaid. Alles wat te veel op een mooi geconstrueerd verhaal ging lijken, werd door Cantet geschrapt, terwijl de workshops waar de jonge spelers ter voorbereiding aan meededen juist veel ideeën opleverden. De kinderen spelen niet zichzelf, maar kregen wel de kans hun eigen ervaringen in te brengen en tijdens de opnames te improviseren. Het startpunt was het gelijknamige boek dat François Bégaudeau over zijn jaren als leerkracht had geschreven. Wat we te zien krijgen is het resultaat van een door Cantet gestuurd groepsproces, waarin werkelijkheid en fictie naadloos op elkaar aansluiten. Leraar François, gespeeld door François Bégaudeau zelf, wordt vooral in het begin neergezet als de ideale leerkracht die zijn klas vol botsende culturen de ruimte durft te geven, maar toch de touwtjes in handen houdt. In vaak opvallend lange scènes zoomt Cantet in op die luidruchtige twistgesprekken, waarin soms een enkel verkeerd woord de gemoederen kan doen oplaaien. Moeilijke werkwoordsvormen leren? ''Waarom is dat nodig meester? Wie praat er zo?'' Vaak gaan de conflicten dieper en moet zelfs François ondervinden dat de verschillen onoverbrugbaar zijn. Bijvoorbeeld wanneer de harde en gesloten Souleymane beweert dat François altijd uit is op wraak. Entre les murs blijft consequent binnen de muren van de school geeft ons een fascinerende blik op deze snelkookpan, die je als een afspiegeling van de samenleving kan zien. We krijgen heel precies te zien hoe het allemaal werkt; niet alleen in de klas, maar ook in de lerarenkamer en tijdens rapportvergaderingen, en mogen zelf onze conclusies trekken.

Cantet idealiseert niet. Ook de welwillende en zo te zien uiterst bekwame François kan wel eens ontploffen of iets doen wat minder fraai is. Heeft hij echt geen leerlingen die hij een beetje voortrekt? Is hij wel helemaal eerlijk als hij een verslag inlevert van een conflict? Neemt hij ouders die het Frans nauwelijks machtig zijn, wel serieus genoeg? Pijnlijk is bijvoorbeeld de episode waarin de opstandige Souleymane voor de tuchtraad moet komen en na een nogal dubieuze beraadslaging van school wordt gestuurd. Nee, Entre les murs is beslist niet triomfantelijk. Wel helder en ter zake. En de kinderen zijn fantastisch. Het is moeilijk te beschrijven waarom de film zo fascinerend is, want op papier klinkt hij niet meer dan licht interessant. Misschien is het de haast terloopse manier waarop er toch drama wordt geïntroduceerd, misschien is het omdat dit een film is over een leraar die eens níet perfect is en die niet alleen maar fungeert als rolmodel om een tiener een belangrijke levensles te leren. Misschien is het omdat nooit naar de goedkope emotie wordt gehengeld, of omdat de gesprekken in de klas soms voelen als een spannende wedstrijd. Hoe het ook zij: het is prima te begrijpen waarom Entre Les Murs iedereen verraste door dit jaar de Gouden Palm te winnen. Het is een film waardoor iedereen zich zou moeten laten verrassen. Bekijk de trailer: http://www.youtube.com/watch?v=lq5qNzm3w-U&feature=related

The Freedom writers

Een idealistische blanke vrouw wordt lerares op een school met kansarme jongeren uit een gevaarlijke wijk in de binnenstad. In het begin wordt ze niet geaccepteerd door haar (veelal gekleurde) leerlingen, maar gaandeweg krijgt ze door hoe ze het respect van de scholieren kan winnen en slaagt ze erin hen te inspireren tot het maken van schoolwerk en het halen van goede cijfers. Een synopsis van Dangerous Minds uit 1995? Ja. Maar ook van Freedom Writers uit 2007. En de gelijkenis houdt daarmee niet op. Beide films zijn op een waargebeurd verhaal gebaseerd, en in beide gevallen speelde dat zich in de eerste helft van de jaren negentig af. In beide films wordt een aantal clichés opgediend, dat sinds Blackboard Jungle uit 1955 bijna altijd vaste prik is. Maar Freedom Writers is meer dan alleen maar een aaneenschakeling van platgetreden paden en dooddoeners. En tijdens de momenten waarop het boven het gemeengoed uitstijgt, is het zowaar een inspirerende, ontroerende en zelfs hoopgevende feelgood film. Kort na het ‘Rodney King-incident’ in 1992 en de daarop volgende dagenlange (rassen)rellen start Erin Gruwell als lerares op een door de staatsoverheid gedwongen multiculturele school in Los Angeles. Daar ontdekt ze milieus die door ras worden bepaald en waarin moord en bendeoorlogen aan de orde van de dag zijn. Haar klas neemt haar vrolijke houding en naïeve ideeën over onderwijs totaal niet serieus. Maar na een tijd krijgt ze door hoe ze de jongeren moet benaderen en slaagt ze erin hen dichter bij elkaar te brengen en een academische carrière te laten ambiëren. Met behulp van onder andere het dagboek van Anne Frank brengt ze de leerlingen iets bij over onder andere de holocaust en de gevolgen van racisme, en verschaft hen meer inzicht in hun eigen situatie. Maar het belangrijkste wat Erin doet, is dat ze iedereen een dagboek bij laat houden, waarin ze hun levenservaringen moeten beschrijven. Deze verhalen worden later gebundeld in een boek, in werkelijkheid één van de bronnen voor deze film. De kinderen die in het klaslokaal uitstijgen boven het racisme en de bendementaliteit, zijn de ‘Freedom Writers’, een woordspeling op ‘Freedom Riders’, een groep zwarten en blanken die in 1961 samen in één bus door de Verenigde Staten trokken om hun gelijkheid te demonstreren.

Deze persoonlijke verhalen over onder andere bendes, een raciaal gemotiveerde moord en een eenzaam leven in een leegstaande container geven de film zo nu en dan een eigen gezicht. Het begin wordt zelfs geheel vanuit een van de jonge personages verteld, inclusief een voice-over van deze Eva, de dochter van een bendehoofd dat meteen gearresteerd wordt. Haar verhaal, in geweld en bloed gedrenkt, is samen met dat van Marcus, die door zijn moeder op straat werd gezet toen zij erachter kwam dat hij in een bende zat, het emotioneel sterkste deel van de film. De privésores van de lerares, een wankelend huwelijk en een moeizame relatie met haar vader, vallen daarbij in het niet en zijn eigenlijk overbodig. De enige reden dat deze scènes niet alle tenen in de zaal zullen doen krommen is het (zoals bijna altijd) sterke spel van Hilary Swank. Ook de tieners, die door de producenten voor de film letterlijk van de straat werden geplukt, staan hun mannetje in wat voor velen een sterk debuut is. Als je je door de nodige clichés heen kunt werken, kun je genieten van een sympathieke, licht hoopgevende en inspirerende feelgood film. Bekijk de trailer: http://www.youtube.com/watch?v=MT0L1U-Rdj4

Dead Poets society

Regie: Peter Weir Scenario: Tom Schulman Met: Robin Williams, Ethan Hawke, Robert Sean Leonard, Josh Charles, Gale Hansen e.a. 128 min/ USA /1989 Carpe Diem. Pluk de dag. Een wijsheid zo oud als de wereld, maar onlosmakelijk verbonden aan ‘Dead Poets Society’. ‘Dead Poets Society’ is dan ook een unicum: de belichaming van een levenswijsheid én gewoonweg één van de meest ontroerende films aller tijden. Wat maakt een film over een bende puberende jongetjes die wat versjes aan elkaar voorlezen dan zo bijzonder? De film had heel gemakkelijk kunnen ontaarden in een zoveelste sentimenteel stukje Hollywood-bandwerk, maar pompt je in de eerste helft zo vol met schijnbaar oprecht gemeende wijsheden dat je haast geen tijd hebt om te slikken. Het minste dat je van ‘Dead Poets Society’ kunt zeggen, is dat hij een impact heeft en altijd zal hebben. En dat allemaal door de wijze woorden van één man: John Keating (Robin Williams). De studenten aan de Welton Academy prep school maken in hun laatste jaar kennis met deze kersverse leraar Engels. Al in één van de eerste lessen blijkt dat hij niet zomaar de eerste de beste leerkracht is: hij wil aangesproken worden met "O Captain! My Captain!" (een regel tekst van een gedicht van Walt Whitman) en spoort zijn leerlingen aan om op zijn bureau te gaan staan om de wereld vanuit een ander standpunt te bekijken. Het eerste hoofdstuk uit hun schoolboek, dat vertelt hoe je poëzie aan de hand van een wiskundige grafiek aan zijn waarde kan toetsen, beveelt hij eruit te scheuren. Poëzie kan je niet quoteren of meten met grafieken, zoveel is duidelijk. En leerlingen kan je niets over literatuur bijbrengen als je ze zelf niet aan het woord laat. Zijn aanpak botst radicaal met de vier pijlers die ze van hun school gewend zijn: Tradition, Honor, Discipline and Excellence. De leerlingen fronsen onwennig hun wenkbrauwen, want bij meneer Keating mogen ze gewoon zichzelf zijn, krijgen ze een stem én de stimulans om te doen wat ze zelf graag willen. De meeste studenten voelen zich al snel bevrijd en laten zijn levenslessen ook in hun privé-leventje doorsijpelen. Ieder gaat er naargelang zijn karakter op zijn eigen manier mee om: Charlie Dalton (Gale Hansen), de zelfzekerde bink van de bende wordt er wat overmoedig van en wil vanaf nu met ‘Nuwanda’ aangesproken worden. Neil Perry (Robert Sean Leonard), de ideale schoonzoon, beseft dat zijn grote passie acteren is en wil zijn droom waarmaken. En Todd Anderson (Ethan Hawke), een verlegen, onzekere kerel die moeite heeft met communiceren, bloeit langzaam open. Wanneer de jongens besluiten om de ‘Dead Poets Society’, die meneer Keating in zijn eigen studentenjaren oprichtte, nieuw leven in te blazen, loopt alles een beetje uit de hand.

Uiteraard is het vandaag redelijk ondenkbaar dat zo’n energieke leraar omwille van zijn eigenwijze lesmethode door de school schuin bekeken zou worden. Het wordt vandaag vaak aangemoedigd om van de traditionele manier van lesgeven af te stappen en meer feeling met de leerlingen te krijgen. De film moet dan ook in zijn tijdperk geplaatst worden: de jaren ’50, een tijd waarin ouders nog het hele leven van hun kinderen konden uitstippelen en een grote mond nog bestraft werd met billenkoek. Maar het wonderlijke is dat de film toch heel universeel en tijdloos is: het geeft een eerlijk beeld van (om het even welke) adolescentie, het 'niemandsland' tussen kind-zijn en de naderende volwassenheid. De jongeren in de film zijn enorm geprikkeld door Keatings opvattingen en vooral Neil krijgt een adrenalineshot om zijn wilde verlangen acteur te worden waar te maken. Op deze leeftijd van uitersten en zwart-wit-denken is het dan ook te begrijpen dat als er iets je dromen in de weg staat, dat voor sommigen onaanvaardbaar is. ‘Dead Poets Society’ is een ode aan de individualisme op de meest positieve manier (ik heb het recht op mijn eigen ideeën en gevoelens) en schetst een ongelooflijk mooie vriendschap tussen Neil en Todd. Het is vooral de memorabele eindscène, die elke keer weer voor kippenvel zorgt. Het is een film die velen nauw aan het hart ligt en die je nog lang zal bijblijven. No matter what anybody tells you, words and ideas can change the world! Bekijk de trailer: http://www.youtube.com/watch?v=wrBk780aOis

Die Welle

Gymnasiumleraar Rainer Wenger start tijdens een studieweek met als onderwerp 'Staatsvormen' een project in zijn klas met de bedoeling een dictatuur voelbaar te maken. Wat vrij onschuldig begint met begrippen als groepsdruk en discipline, ontwikkelt zich na enkele dagen in een serieuze beweging met als naam 'Die Welle'. Al op de derde dag beginnen de scholieren andersdenkenden uit te sluiten. Tegenstanders van 'Die Welle' worden vijanden en oude vriendschappen worden beëindigd. Kritiek op 'Die Welle' wordt beantwoord met agressie en intimidatie. De conflicten stapelen zich op tot de situatie onvermijdelijk escaleert.

‘Die Welle' is gebaseerd op een waar gebeurd experiment dat in 1967 door geschiedenisleraar Ron Jones in Palo Alto (Californië) in zijn klas gehouden werd. Dat was naar aanleiding van een vraag hoe het toch kon dat Hitler het voor elkaar had gekregen dat zoveel mensen hem blindelings volgden. Dat experiment had schokkende resultaten, waarover destijds de film 'The Wave' werd gemaakt. Van die film is nu de sublieme Duitse remake ‘Die Welle' gemaakt door regisseur Dennis Gansel. In het Duits gesproken zijn de associaties nog sterker met fascisme en de geschiedenis van het Derde Rijk. De film is een indringende waarschuwing over hoe fascisme nog altijd makkelijk een voedingsbodem vindt. De film opent met beelden van de charismatische leraar Rainer Wegner (sterke rol van Jürgen Vogel). Hij is jong, modern, luistert naar punk rock, is binnen het lerarenkorps een beetje een buitenbeentje en is populair onder zijn leerlingen. Hij wil een projectweek doen met als onderwerp Democratie. Dat wordt echter gegund aan een andere docent. In arren moede begint hij dan maar met een ander onderwerp: Autocratie. Dit onderwerp spreekt zijn leerlingen aanvankelijk nauwelijks aan. Om hen er meer bij te betrekken begint hij de projectweek met een experiment dat uiteindelijk volledig uit de hand gaat lopen. Rainer weet op geraffineerde wijze de werking van het autocratische systeem uit te leggen en - geleidelijk - in zijn klas in te voeren. Het ‘spel' is begonnen, de leider voert de troepen aan en de leerlingen raken er steeds dieper bij betrokken. Op subtiele wijze weet Rainer leerlingen te manipuleren en van de losse individuen een groep te maken die in het kader van zijn experiment

steeds verder afglijdt richting fascistische tendensen. De groep wordt steeds meer enthousiast en gaat steeds drastischer te werk. Er worden afspraken gemaakt over een nieuwe groet, een soort uniform en het elkaar steunen tegen de andersdenkenden. Leerlingen met een afwijkende mening worden buitengesloten of soms hardhandig gecorrigeerd. Het scenario heeft hier een verwijzing naar Sophie Scholl. De leerlingen/volgelingen van die Welle veranderen steeds meer en worden steeds agressiever in hun optreden naar buiten. Nieuwe leerlingen voelen zich aangetrokken en sluiten zich aan vanuit andere klassen. Aanvankelijk is dit amusant om gade te slaan, maar naarmate de studieweek vordert wordt het steeds angstaanjagender. Binnen het lerarenkorps klinken protesten en zijn echtgenote, die tevens docente is op dezelfde school, waarschuwt hem. Rainer is er echter van overtuigd de groepsdynamiek in de hand te hebben en de processen aan te kunnen sturen. De zaken worden steeds oncontroleerbaarder, de gebeurtenissen nemen hun loop.... 'Die Welle' is een uiterst krachtige film met een effectieve boodschap en is perfect inzetbaar voor educatieve projecten op scholen. Het scenario is uiterst geloofwaardig. De karakters zijn goed uitgediept, getoond wordt hoe geraffineerd mensen kunnen worden gemanipuleerd en hoe verzet kan worden gebroken. Over de gehele linie zijn de acteerprestaties bijzonder overtuigend met uitblinkende rollen voor Jürgen Vogel als Rainer en Frederick Lau als Tim. De spanning van het verhaal wordt tot het einde vastgehouden en de afloop is onverwacht en onvoorspelbaar. De slotscènes hebben grote beeldingskracht. Magistraal en een absolute must see!

Bekijk de trailer: http://www.youtube.com/watch?v=eMVMIHoyFXg