De leraar als lid van een schoolteam: Anti-Discriminatie-Loop in Suriname Op vrijdag 19 maart 2010 was er in Suriname, Paramaribo een wandeltocht tegen discriminatie. Een

organisatie waar ieder jaar vele scholen aan meedoen. Ook onze school, Christus Koningsschool,

deed mee.

Vrijdagvoormiddag was dus een drukke dag op school. Er was eerst examen en daarna mochten alle

leerlingen per klas die namiddag meededen hun T-shirt komen halen. De organisatie van de

wandeltocht bezorgt iedere school die meedoet T-shirten zodat iedereen als één groep aan deze

wandeltocht kan deelnemen. Maar ervoor zorgen dat iedere leerling er één kreeg of de juiste maat

had was bij ons wel een probleem. Heel wat leerlingen kwamen dan ook klagen dat de T-shirten op

niets trokken en dat ze hun geld terug wouden. De directrice maakte hen dan snel duidelijk dat de

het niet uitmaakte of ze nu mooi of lelijk gekleed waren, het idee achter de wandeltocht was

belangrijker.

De wandeltocht zou beginnen tegen 4 uur in de namiddag. De onderdirectrice had mij laten weten

dat onze school ging samenkomen om 3 uur aan het congresgebouw. Zoals het hoorde was ik om 3

uur daar, maar al snel werd het me duidelijk dat het dus 3 uur “Surinaamse” tijd was. Alleen ik en nog

enkele leerlingen waren mooi op tijd. Het duurde zeker een half uur, drie kwartier voordat iedereen,

inclusief leerkrachten, er was. Ondanks de activiteit buiten de schooluren plaatsvond waren er die

dag enorm veel scholen aanwezig. Op het einde van de avond waren er zeker meer dan duizend

jongeren aanwezig die samen feestte tegen discriminatie.

Rond vier uur waren we uiteindelijk compleet en mochten we ons ook laten horen toen de Christus

Koningsschool werd afgeroepen. De jongeren van onze school waren enthousiast. Naast hun

klasgenoten konden ze nu ook samen met andere vrienden uit andere scholen plezier maken en

dansen. Vooral dit laatste, dansen, hebben ze gedaan. Verbazend hoe weinig muziek deze jongeren

nodig hebben om er een feest van te maken. In België zouden de jongeren in groepjes staan en

praten terwijl hier vanaf de eerste minuut een feestje wordt gebouwd. Zelfs de onderdirectrice en

L.O. leerkracht deden gewillig mee. Tijdens het wachten op het startschot waren er ook allerlei

optredens. Zo heeft de First lady van Suriname, mevrouw Venetiaan, een toespraak gehouden en alle

ministers en mensen die iets met jeugd of discriminatie te maken hebben waren aanwezig. Er was

zelfs een thema lied die live werd gebracht door de zangers van het lied.

Daarnaast was het ook mooi om te zien hoe de jongeren meededen met het thema van de

wandeltocht. Het draaide bij hen niet alleen om het plezier, maar ook de betekenis achter de

wandeltocht werd gewaardeerd. Suriname is sowieso al een land waar verdraagzaamheid sterk

aanwezig is. Voor mij was het ook interessant want dit keer was ik de vreemde tussen al die

duizenden jongeren en ouderen. Ik denk dat ik samen met nog een 20-tal andere de enige blanke

was. Het voelt vreemd om er niet bij te horen, maar gelukkig maken de mensen hier in Suriname

daar geen probleem van. Tegen half vijf, toen iedereen opgewarmd was, vertrok de vijfkilometer

lange tocht doorheen de straten van Paramaribo. Het was de leerkracht van L.O. en ik die onze

jongeren wat moest begeleiden tijdens de tocht. Een opdracht die we samen goed volbracht hebben

aangezien onze leerlingen niet vies waren om een beetje sfeer te maken.

De sfeer maakte de tocht ook niet vermoeiend of langdradig. Elke school begon om de zoveel tijd wel

eens spontaan te zingen waarop andere scholen dan weer reageerden. Tijdens het wandelen had ik

ook de gelegenheid om eens met andere jongeren te praten en vrienden of vriendinnen te leren

De leraar als lid van een schoolteam: Anti-Discriminatie-Loop in Suriname kennen van leerlingen. Hoe langer de toch duurde hoe uitbundiger de sfeer werd. De laatste

kilometer was het ook niet meer vreemd dat je om de zoveel tijd water over je kreeg. De waterflesjes

die men had meegekregen werden dus niet altijd gebruikt zoals het hoorde. Ook ik heb af en toe

gezondigd, maar ik wou niet uit de toon vallen. De wandeltocht heeft uiteindelijk zo’n twee uur

geduurd en eens aangekomen op het onafhankelijksplein was er een “after”party. Er was een

Surinaams drumband en een dj die zorgde voor de nodige sfeer. Het duurde niet snel of onze

leerlingen stonden vooraan mee te doen met de rest. Toen onze leerlingen hun beste moves aan het

boven halen waren ben ik nog samen met de onderdirectrice ijsjes gaan halen voor onze leerlingen.

Iedere school kreeg voor iedere leerling een ijsje, maar het heeft even geduurd voordat we onze

ijsjes kwijt waren. Onze leerlingen waren immers te druk bezig met dansen.

Uiteindelijk ben ik vroeger doorgegaan. Mijn huisgenoten hadden laten weten dat het eten klaar was

en na een hele dag wandelen had ik dan ook reuzehonger. Ik vond het spijtig dat ik vroeger door

moest want ik was er wel van overtuigd dat het feest hier nog wel enkele uren ging duren. Later heb

ik ’s avonds van bij ons huisje ook nog mee kunnen genieten van het vuurwerk dat als afsluiter van de

dag werd afgeschoten. Het was dus een actieve en vermoeiende dag, maar het was de inspanning

meer dan waard.

Enkele foto’s …

De leraar als lid van een schoolteam: Anti-Discriminatie-Loop in Suriname

(First Lady: Mevr. Venetiaan)

De leraar als lid van een schoolteam: Anti-Discriminatie-Loop in Suriname

( De zangers van het lied tegen discriminatie)

(vertegenwoordigers jeugd en discriminatiebeleid Suriname)

De leraar als lid van een schoolteam: Anti-Discriminatie-Loop in Suriname

(Surinaamse sfeerband onderweg)

De leraar als lid van een schoolteam: Anti-Discriminatie-Loop in Suriname

(wandelen is ook gezond)

De leraar als lid van een schoolteam: Anti-Discriminatie-Loop in Suriname

(volgelopen onafhankelijkheidsplein)

De leraar als lid van een schoolteam: Anti-Discriminatie-Loop in Suriname

(leerkracht L.O. en dochtertje onderdirectrice)