Karel Van Osch en het Oud Rooms Katholicisme

8/3/2019 Karel Van Osch en het Oud Rooms Katholicisme

http://slidepdf.com/reader/full/karel-van-osch-en-het-oud-rooms-katholicisme 1/54

1

Latijns Oud Rooms Katholieke Kerk van Vlaanderen© 2005-2012

Mgr. Philippe Laurent De Coster, Bisschop Emeritus, Parklaan 81, B9000 Gent, België

Tel. 09.222.28.58 Email : [email protected]

Gent, 21 februari 2012

Collega‟s bisschoppen, eerwaarden, best vrienden,

Wij vernemen het overlijden van onze broeder in het episcopaat, Zijne

Excellentie Monseigneur Karel van Osch, te Eindhoven, Nederland. Jarenlang

mocht hij genieten van een sterke gezondheid, maar de laatste jaren van zijn

leven waren niet zo goed. Hij was een man van werken: geen woorden maardaden. Hoewel, soms kwam er een kort woord dat onverwachte diepte had, maar

dat was omdat het werk van Heer hem diep op het hart lag. Monseigneur Karel

van Osch, mijn leeftijdsgenoot 73, was typisch iemand van de generatie die na

de laatste wereldoorlog de handen uit de mouwen stak, en niet enkel kerkelijk,

om een stukje van Nederland weer op te bouwen. Hij kreeg alles goed uit de

grond. Op het laatste namen zijn krachten duidelijk af, maar er bleef steeds

goede moed en vooral dankbaarheid over alles wat God hem gaf. De Heer nam

hem onverwachts weg, we weten niet wanneer, want hij was dood in zijn huis

gevonden, en dat was gisteren. Laten wij ons stil staan bij Psalm 121: De Heerzal uw uitgang en uw ingang bewaren.” Beste mensen, dat geldt als je met je

wagen de garage uitrijdt voor je dagelijks werk. Dat geldt ook als de grote reis

begint. God zorgt; en, aan die zorg dragen we ook onze broeder in het

episcopaat Karel van Osch, en de verdere familie op.

Karel is niet meer met ons, maar de Oud Rooms Katholieke Kerk die hij in onzetijd heeft met ons helpen opbouwen, oog in oog met de Bruidegom, wacht op

Hem. Op de grens van tijd en eeuwigheid, op het onzichtbaar raakpunt van

hemel en aarde, blijft onze Oud Rooms Katholieke Kerk, alleen, oog in oog met

de Bruidegom die nog altijd talmt in deze moeilijke tijden. Onze Kerk, de Kerk

mailto:[email protected]






2

van de apostelen, die gebukt gaat onder grote zorgen, waar zoveel zich afspeelt,

er op of onder, die Kerk blijft de Kerk van het gebed.

Onze innige deelneming in de rouw,

Philippe L. De Coster, B.Th., D.D.Bisschop Emeritus

voor

Zijne Excellentie Monseigneur Wim van Overbeke,

Aartsbisschop-Primaat van de Latijns Oud Rooms Katholieke Kerk

van Vlaanderen en België

Gand, le 21 février 2012

Messeigneurs, Révérends et Amis,

Nous avons le regret de devoir vous annoncer le décès d‟un de nos évêques

Vieux Catholique Indépendant, hors de la Communion d‟Utrecht. Son

Excellence Monseigneur Karel van Osch, sise Eindhoven, Pays-Bas fut trouvé

mort à son domicile ce lundi.

Il est un de nos évêques car ordonné « sub conditione » et consacré dans notrechapelle. Il fut évêque-assistant à la consécration épiscopale de Son Excellence

Monseigneur Wim van Overbeke, Archevêque et Primat de l‟Eglise Vieille

Catholique Romaine et Latine de la Flandres, et la Belgique toute entière.

Le Chemin épiscopal est un véritable itinéraire, réservé à quelque „uns

seulement, pour préserver la Foi Catholique de toujours, et « susciter des

vocations sacerdotales et de particulière consécration à Dieu dans les diversesformes de vie religieuse et apostolique et en vue d‟allumer dans le secret des

cœurs des vocations spécifiquement missionnaires même en Occident. Etreévêque n‟est pas honorifique comme plusieurs le pense, mais une vraie vocation

dans les pas du Christ et de l‟Eglise de toujours.

Sachez que le combat spirituel de la nouvelle vie du chrétien est inséparable ducombat de la prière qui porte l‟inimité avec Dieu.

Voici le curriculum vitae de toute une vie de Son Excellence Karel van Osch,

évêque par la grâce de Dieu.



3

Avec mes fraternelles salutations,

Philippe L. De Coster, B.Th., D.D.

Evêque Emérite

Pour

Son Excellence Monseigneur Wim Van Overbeke

Archevêque et Primat de notre Eglise Vieille Catholique

pour la Belgique,

et

Son Excellence Jean Frémont

Archevêque et Primat de notre Eglise Vieille Catholique

pour la France et les français dans le monde.



4

Curriculum vitae Karel van Osch



5



6



7



8



9



10



11



12



13



14



15



16



17



18

Zijne Excellentie Monseigneur Karel van Osch werd op zaterdag 25 februari

2012 begraven. Hierbij, drie foto‟s van de plechtigheid, aan Zijne Excellentie

Monseigneur Wim van Overbeke, Aartsbisschop en Primaat, die tevens

Monseigneur Philippe L. De Coster voor gezondheids redenenvertegenwoordigde,

Son Excellence Monseigneur Karel van Osch eut ses funérailles le samedi 25

février 2012, dont les trois photos qui suivent.



19



20

We regret to inform you about the sudden passing of His

Excellency Monsignor Karel van Osch, a bishop consecrated

by us within the Old Catholicism of Flanders and obviously

Belgium. He was bishop in Eindhoven, Holland. May his soulrest in peace.



21

LATIJNS OUD ROOMS KATHOLIEKE KERKVAN VLAANDEREN(buiten Vaticaan) © 1993-2007

MULTI

UNUM

CORPUS

SUMUS

IN

CHRISTO

HET WERELDWIJD OUD ROOMS KATHOLICISME

bewerkt door

Mgr. Philippe Laurent De Coster, D.D.

UitgaveEucharistie en Devotie Pers

© Alle rechten voorbehouden 1993-2007Onze Lieve Vrouw van Lourdes - 11 februari 2000



22

HET OUD ROOMS KATHOLICISME IN DE WERELDEN ONS WERK IN VLAANDEREN

Zijne Hoogwaardige Excellentie Monseigneur Roger Caro

Patriarch - Aartsbisschop

Oud Rooms Katholieke Bisschop



23

(alias Pierre Phoebus / Stephanos voor de Orthodoxen)

In de brief aan de Efesiërs, die op diep indringende wijze over de eenheid spreekt, noemt

Paulus Christus de hoeksteen, de sluitsteen "die het hele bouwwerk (der Kerk) in de voegen

houdt”. (Efes. 2, 21). Hij is de vredestichter, de bruggenbouwer, maar Hij wordt ook de steendes aanstoots, een teken van tegenspraak genoemd (vgl. Luk. 2, 34 enz.). In deze woorden

wordt al gewezen op de opgave die het in trouwe eenheid aanhangen van Christus stelt. Niet

alleen stelt het verschijnen van Christus en Zijn Kerk de mens voor de keuze, maar ook

binnen de ene gemeenschap van de Kerk blijft het bewaren van de trouw aan Christus en zijn

boodschap een opgave waarvoor het geloof de christen telkens weer stelt. Christus' komst

onder zijn volk werd aanleiding tot een - voorlopig (zie Rom. 11) - uiteengaan van Gods volk

in twee groepen. Hij bracht eenheid en werd aanleiding tot verdeeldheid. Aan het begin van

het christendom ligt reeds de tragiek van de scheuring in Gods volk. Wij weten, dat dit

conflict op een mysterieuze wijze is verbonden met de verkondiging van de blijde boodschap

aan de heidenen (Rom. 11, 28). Hier reeds ligt dan ook meteen een opdracht tot een echt

oecumenische houding voor allen die in Jezus van Nazareth wel de Messias mochtenerkennen.

Dat er in de vroegste periode van het christendom reeds allerlei spanningen voorkwamen,

weet ieder die het boek Handelingen der Apostelen heeft gelezen. In het vijfde hoofdstuk van

dit boek laat het verhaal van Ananias en Safira zien, dat de zonde tegen God en tegen de

kerkgemeenschap van toen zoals nu een rol speelde. In het volgende hoofdstuk blijkt er een

spanning te ontstaan tussen de christenen van verschillende Joodse afkomst. Veel groter nog

worden de moeilijkheden bij het echte doorbreken van het bewustzijn, dat de van het begin af

door God bedoelde heilsboodschap een universele strekking heeft. Het realiseren van dit

universalisme heeft de Kerk voor het eerst voor een grote probleem geplaatst. Het opnemen

van de heidenen in de gemeenschap der toen alleen nog maar Joodse christenen, dat onder

inwerking van de Heilige Geest zonder de besnijdenis plaatst vond, riep een ernstig conflict

op. Hoofdstuk tien en elf, en vijftien licht ons uitvoerig hierover in. Wij zullen dit nu niet

verder uitwerken, maar wij moeten wel bedenken dat dit conflict, dat door de apostelen onder

leiding van de Heilige Petrus in Jeruzalem werd opgelost, de Kerk in een zeer onzekere

situatie dreigde te brengen. De positieve zijde was, dat nu het wezenlijke aspect van het

universele karakter van de evangelische boodschap duidelijker naar voren was gekomen. Uit

de apostolische geschriften blijkt dat zich in de eerste eeuw nog verschillende andere

moeilijkheden voordeden, die een gevaar voor de eenheid betekenden. De grootste bedreiging

voor het christendom kwam in de eerste en vooral in de tweede eeuw van het zogezegde

gnosticisme. Toen steeds meer door het Grieks wetenschappelijk denken gevormde mensende kerk binnenkwamen, werden ook de eerste pogingen in het werk gesteld om het christelijk

geloof wetenschappelijk te doordenken en te verantwoorden. In de derde en vooral in de

vierde en vijfde eeuw ontstaan er grote conflicten in de Kerk en in de latere eeuwen zullen

daar scheuringen bijkomen die tot op de dag van vandaag zijn blijven voortbestaan.

Gemakshalve maken wij bij de bespreking van deze verdeeldheid in het christendom een

indeling in de Oosterse Kerk, de Reformatie, en de grote of kleinere scheuringen binnen het

Rooms Katholiek Geloof.

In de eerste eeuwen van het christendom bleek het reeds moeilijk om de gave volheid der

Openbaring te bewaren, wanneer men de mysteries van het geloof in duidelijke begrippen en

woorden wil uitdrukken. In het vasthouden aan de traditie, aan datgene wat de apostelen



24

hadden overgeleverd langs de weg van de apostolische successie, groeide onder invloed van

de conflicten in de Kerk een steeds scherper omschreven bewustzijn van de betekenis en de

inhoud van de openbaring.

Na de vijfde eeuw blijft de christenheid tot op de dag van vandaag verdeeld, ondanks de vele

herenigingspogingen. Men kan misschien zeggen dat de onenigheid meer door niet-religieuzedan door echt godsdienstige motieven in stand wordt gehouden. Vooral het dikwijls te nauw

verbonden zijn van het geloof met politieke overwegingen heeft de eenheid veel afbreuk

gedaan. Dit zal ook grote schade toebrengen aan de verhouding tussen Oost en West in de

eeuwen die nu gaan volgen. Het schisma van de Orthodoxe Kerken is tot op de huidige dag

blijven voortbestaan. De Orthodoxe Kerken hebben een steeds meer autonome, autocephale

kerkorganisatie gekregen, verbonden met de grote patriarchaten, vooral met het patriarcaat

van Constantinopel, maar in de verschillende landen kregen de kerken een grote

zelfstandigheid. De voornaamste is wel de Russisch Orthodoxe Kerk, sedert 1589 onder een

eigen patriarch. Het aantal gelovigen van de orthodoxe kerken is bijzonder moeilijk te

schatten, de opgegeven getallen verschillen zeer sterk. Zij zijn verspreid over veel landen,

door emigratie ook over het Amerikaans continent, en volgen in verschillende talen de liturgievan de oude patriarchaten.

Nu gaan wij over tot het Oud Rooms Katholicisme, waarvan wij de vertegenwoordigers zijn,

bij name van de Vlaamse Oud Rooms Katholieken, waarbij wij ons bezig houden met het

verspreiden van het Oud Rooms Katholicisme in Vlaanderen, is er op gericht om de

overlevering van de sakramenten zoals die vóór het tweede Concilie in praktijk liturgisch

werd gebracht te handhaven, omwille van haar diepe mystiek als een blijvende getuigenis van

de werkelijkheid van de sacramentele genade. Wij willen een levende Christelijke Kerk zijn.

Toch, ondanks ons grijpen naar de oude waarden van het Katholicisme, willen wij hedendaags

voorkomen, openhartig tegenover de Moederkerk en in volle respekt voor haar zending in

deze tijd. Wij handhaven het denkbeeld dat ondanks onze verschillen, wij gelijke gang moeten

houden in verband met de groei en de verlichting van de mensheid. Wij beschouwen ons

daarom historisch in deze zin, dat wij door de hoofdgedachte laten leiden, dat de Kerk een

allerkostbaarst erfdeel bezit, hetwelk zij van Jezus Christus zelf heeft ontvangen. Wij geloven

dat de christelijke eenheid onder ons een feit is. Wij zijn gebonden door een

gemeenschappelijk geloof, door trouw aan elkaar in Jezus Christus, door één doel voor allen.

We dienen dezelfde Meester. Hij is het hoofd, wij zijn de leden van één en hetzelfde lichaam.

De band moet voortdurend versterkt worden door onze liefde, door onze verdraagzaamheid

ten opzichte van elkaar en door onze verschillende gaven aan te wenden tot hetzelfde doel.

Samen moeten we groeien tot we zijn zoals Christus ons leert. Wij bidden elke dag, en steeds

maar vuriger, dat er liefde in ons midden mag zijn, om sterk te staan, omdat Christus in onsallen mag wonen, en dat God ons allen met zijn Geest wil vervullen. In die zin verschillen wij

met de fraterniteiten van Monseigneur Marcel Lefebvre, en de Sedes Vagantes, namelijk

begrip voor elkaar ondanks onze verschillen. Niettemin, de Ritus van de Heilige Pius V, ook

Tridentijnse Ritus genoemd, willen we absoluut handhaven, met tolerantie voor hen die de

nieuwe liturgie gebruiken toch strict volgens de rubrieken van het Romeins Missaal zonder er

iets af te doen of bij te voegen, en dan nog liefst gecelebreerd in de Latijnse taal. Op ethisch

gebied is Econe met de tijd blijven stilstaan, terwijl wij geloven dat er toch theologisch een

oplossing te vinden is om de noden van de hedendaagse mens tegemoet te komen die hem

gelukkig zal maken in de staat waarin hij zich bevindt, en zodoende zijn leven leefbaar

maken. De mens van vandaag moet kunnen zeggen: " God is liefde, en de Kerk doet er aan



25

mee", zonder ook iets van de Tridentijnse ritus af te doen. “Naastenliefde ja”, naast de liefde

“neen”.

Eén groot probleem beheerst geheel het menselijk leven, namelijk het probleem van ons

bestaan. Waar komen wij vandaan, wat betekent ons leven, en waartoe leidt het ons ? De

gelovige mens weet dat zijn leven van God komt. Maar God is zo oneindig volmaakt dat Hijniet de geringste behoefte kan hebben buiten Zichzelf. Wat kan Hem er dan toe bewogen

hebben om het heelal en in het bijzonder de mens te scheppen ? Jezus Christus bracht het

antwoord aan de wereld: "Omdat de Vader u liefheeft". Van de liefde van de Vader is Hij een

levend toonbeeld, men zou haast durven zeggen, de verpersoonlijking. En Hij heeft ons

meteen de echte dimensie van deze liefde geopenbaard: God heeft ons niet alleen geschapen,

maar Hij wil ons deelachtig maken aan zijn eigen goddelijk leven. Om ons te tonen hoezeer

God de wereld heeft liefgehad, heeft Christus voor ons de kruisdood aanvaard, om de oude

schuld die op het mensdom woog uit te wissen. In het Laatste Avondmaal had Hij zelf reeds

zijn kruisoffer voltrokken en aan zijn apostelen de opdracht gegeven het te hernieuwen tot

gedachtenis aan Hem. Deze opdracht is het, die de Kerk ten uitvoer brengt, telkens zij het

heilig Misoffer opdraagt. Onze positie tegenover de Eucharistieviering als Oud RoomsKatholieken staat onwankelbaar gecentraliseerd als zijnde een offer meer dan een viering.

Het Kruisoffer is ook het middelpunt en de ziel van het geestelijk leven van de Heilige kerk,

en bijgevolg van ons eigen geestelijk leven (Hebr. 10, 14). Dat Kruisoffer wordt voortdurend

hernieuwd in het Heilig Misoffer, waarbij wij geloven dat de liturgie van de Heilige Pius V

heel passend is om het Kruisoffer van Jezus Christus door het Misoffer (sacrificie en

kommunie) werkelijk te maken. Wij zeggen helemaal niet dat de liturgie van Paulus VI deze

opdracht niet kan volbrengen, enkel dat het in de vorige liturgie die ons Oud Rooms

Katholieken aangaat onverstoord en duidelijk tot uiting komt, waarbij de priester (de

andere Christus) de middelaar is tussen de Godheid en de Mensheid. Niemand is meer priester

en offer dan hij, die door wijding daartoe bestemd, gekenmerkt en gezalfd is. Het

priesterschap strekt zich door de aktuele genade van het Sakrament uit over al de plichten van

het priesterleven: niet enkel dus het heilig Misoffer, brevier, gebed, meditatie en formeel

geestelijke oefeningen maar ook over al de bezigheden en betrekkingen, die het ambt

meebrengt.



26

De afscheiding van de Oud-Katholieke Kerken heeft zich na die van het Oosten en van de

Reformatie voltrokken. Naar geaardheid ligt zij het dichtst bij de breuk met het Oosten,

omdat de verwantschap in leer, kerkorde en liturgie met de Rooms-Katholieke Kerk

bewaard is gebleven. Het allereerste begin van deze kerken ligt in Nederland, waar sinds de

doorbraak der Reformatie de Utrechtse kerkprovincie aan de zorg van de apostolische

vicarissen werd toevertrouwd. Daardoor kon de vraag rijzen omtrent het al of nietvoortbestaan der in 1559 opgerichte kapittels, hetgeen kerkrechtelijk bevestigend

beantwoord werd voor het bisdom Haarlem, doch aan de Rooms-Katholieke zijde in twijfel

werd getrokken ten aanzien van Utrecht. Toen er moeilijkheden rezen tegen de apostolische

vicaris Petrus Codde, die van Jansenistische tendensen werd verdacht, en dit uitliep op een

schorsing van Codde, rees er waarschijnlijk terecht verzet tegen deze beslissing en tegen de

benoeming van een opvolger. Onder inspiratie van de Leuvense jurist Van Espen meende

het in 1633 nieuw opgerichte kapittel van Utrecht over te mogen gaan tot de keuze van een

opvolger van Petrus Codde en koos in 1723 Cornelis van Steenhoven, die daarna geldig tot

bisschop werd gewijd. Hierbij ging het dus om de al of niet aanwezige bevoegdheid van dit

kapittel. En dit hing weer af van de vraag of dit kapittel wettelijk opvolger was van het

vroegere. Zo kwam het tot een breuk, die de " Rooms-Katholieke Kerk der Oud- Bisschoppelijke Cleresie" in het leven riep. Onder invloed van het Jansenisme verstijfde

zich het verzet tegen Rome en kreeg een bepaald accent in de richting der Jezuieten. In 1742

werd een bisschop benoemd in Haarlem, welke zetel sinds 1578 vacant was. En in 1758

volgde de benoeming van een bisschop van Deventer. De Oud-Katholieken rechtstreeks

verbonden aan de zetel van Utrecht aanvaarden niet de nieuwe dogmata der Rooms-

Katholieke Kerk betreffende Maria's Onbevlekte Ontvangenis, de pauselijke onfeilbaarheid

en Maria's opname ten hemel. Wij, Oud Rooms Katholieken (buiten de jurisdiktie van

Utrecht) aanvaarden volledig de huidige geloofsbelijdenis van de Rooms-Katholieke

Kerk.Behalve voor de latijnse liturgie van Pius V, verschillen we in niets met de

moederkerk.

Juist daarom, doordat in verband met het eerste Vaticaanse Concilie in verschillende landen,

maar vooral in Duitsland, moeilijkheden bestonden ten aanzien van de pauselijke

onfeilbaarheid, en verschillende afscheidingen daarvan het gevolg waren, onstonden er

nieuwe nationale afgescheiden groepen in Duitsland en Zwitserland, in 1889. Sommigen

onder hen verenigden zich in 1889 met de Nederlandse groep, en vormden de Unie van

Utrecht.Bij deze Unie sloten zich later ook aan soortelijke kerken van Oostenrijk,

Tsjechoslowakije, Polen, Kroatië en de Pools-Nationale-Katholieke Kerk van Noord

Amerika. Niet-aangesloten kerken en fraterniteiten treft men in andere landen zoals België,

Frankrijk, Engeland (Mathew Succession), Portugal, Noord-Amerika, enz. In de jaren

zeventig werd het totaal aantal Oud Katholieken (ook Oud Rooms Katholieken) op bijnavierhonderdduizend geschat. Monseigneur Philippe-Laurent De Coster bezit een

"oecumenische apostolische opvolging", tengevolge van de veelvuldige herwijdingen van

zijn voorgangers, zoals:Opvolgingen van Rome en Antiochië(Petrus); Jacobus(Jerusalem);

Marcus (Alexandrie); Andreas (Constantinople en Moscou.) Voor verder studie, lees zijn

boek:"Les Successions Apostoliques de Monseigneur Philippe-Laurent De Coster"(1992).

Er wordt veel aandacht besteed aan de Utrechtse Apostolische Opvolging, en deze van de

Rooms-Katholieke Kerk van Brazillië,1

langs de uitgetreden

Rooms Katholieke bisschop, Mgr. Dom Carlos DUARTE DA COSTA (1888-1961), die de 15

augustus 1945, Mgr. Dom Salomon Barbosa Ferraz (1880-1969) consacreerde. Deze bisschop

1

Lees ook:Independent Bishops: An International Directory, edited by Gary L. Ward; Bertil Persson; Alan Bain.Preface by J. Gordon Melton - Apogee Books, Penobscot Building, Detroit, Michigan 48226, U.S.A. 524 blz.



27

verzoende zich met de Moederkerk, en werd door Paus Johannes XXIII benoemd (zonder

herwijding) en was ook ambtsdrager geworden. Hij was bij de Concilie van Vatikaan II

betrokken. Voor zijn verzoening met de Moederkerk, had hij op 29 juni 1951, Dom Manoel

Ceia Laranjeira tot bisschop gewijd. Mgr. Philippe Laurent De Coster behoort tot deze

apostolische opvolging zoals eerder aangehaald, en verder zult zien bij een van de drie

Apostolische Opvolgingen die wij in deze studie als voorbeeld hebben opgenomen.

De kerk van Christus zal tot het einde van de tijden voortbestaan. Petrus en de apostelen

moesten opvolgers krijgen. Christus wil immers langs de bisschoppen de bron en de waarborg

blijven van de eenheid in zijn kerk. Petrus en de apostelen hebben in feite hun opvolgers in de

paus die wij, Oud Rooms-Katholieken als Vader aanvaarden, en de bisschoppen binnen de

Rooms Katholieke Kerk, en buitenuit langsom de Orthodoxen en de Oud Rooms Katholieke

Kerken binnen of buiten Utrecht. Een bisschop moet kunnen bewijzen dat zijn apostolische

opvolging, of opvolgingen van Petrus of een andere apostel, of apostelen, afstamt.

Tertulianus zei reeds dat een echte bisschop zijn apostolische opvolging moet kunnen

bewijzen. De volheid van het sakrament van de wijding ligt in het wereldepiscopaat. Langs

die episcopaat blijft Christus het hoofd van zijn onverdeeld lichaam de kerk. De heiligewijdingen van de verschillende patriarchaten zoals hierboven vermeld, zijn allemaal van Jezus

Christus afkomstig. Enkel de Bisschoppen, de opvolgers van de Apostelen, kunnen op een

geldige wijze de volheid van het Priesterschap doorgeven, en daardoor de opvolging

verzekeren. Wanneer bij een bisschop de intentie bestaat om bij een wijding te verrichten, wat

de Kerk altijd heeft gedaan in het doorgeven van het priesterschap in zijn volheid, zijn de

wijdingen onvermijdelijk en onaantastbaar geldig. Het is precies hetgeen Paus Leon XIII in

zijn Encycliek "Apostolicæ Curæ", de 13 de september 1896 heeft aangehaald. Zijn tekst gaat

er op neer als volgt: "Hij (de bisschop) die het sakrament op een ernstige manier toedient

volgens de ritus, de materie, en de gewenste vorm, tegelijk met de intentie te volbrengen dat

de Kerk altijd heeft gehad, een geldige wijding heeft volbracht, zelfs al is hij een ketter,tenminste indien deze volgens de Katholieke Ritus werd volbracht." De leer van de Rooms

Katholieke Kerk, in verband met de geldigheid van de sacramenten toegediend door een

bepaalde bedienaar van de katholieke eredienst, en precies in verband met de bisschoppelijke

wijdingen, zelfs toegediend door bisschoppen van Rome gescheiden is formeel. (Let.

Apostolicæ Curæ, 13 september 1896). Vandaag zegt het "Wetboek van Canoniek Recht":

Door het wijdingssacrament worden krachtens goddelijke instelling sommigen onder de

christengelovigen, door een onuitwisbaar merkteken waarmee ze getekend worden, aangesteld

als gewijde bedienaren; zij worden namelijk gewijd en bestemd om, ieder volgens zijn graad,

het Godsvolk te weiden door in de persoon van Christus het Hoofd, de taken te vervullen van

verkondiging, heiliging en bestuur. (Can. 1008) De wijdingen zijn het episcopaat, het

presbyteraat en het diaconaat. Zij worden toegediend door oplegging van de handen endoor het wijdingsgebed dat de liturgische boeken voor elk van de graden voorschrijven. (Canon 1009)

De bedienaar van de heilige wijding is de gewijde Bisschop. (Canon 1012). De Heilige

Augustinus, Leraar van de Kerk bij uitstek, en Bisschop in Hippone, schrijft: "Krachtens het

onuitwisbaar karakter van zijn wijding, een Bisschop geldig geconsacreerd, toch vervolgens

geëxcomunnieert, of eenvoudig van de Kerk gescheiden, behoud de macht om aan anderen

de geldige wijdingen toe te dienen, die op hun beurt ook dezen geldig zullen doorgeven, zelfs

al zijn ze afgescheurd." De Heilige Thomas van Aquino verklaart: "Zelfs ketters of

geëxcommunieerden, deze Bisschoppen wijden en consacreren geldig." (Theologische

Somma, vraag 38, art. 2.) Oud Rooms Katholieke en Orthodoxe bisschoppen zijn



28

onherroepelijk geldig, toch volgens het Vaticaan onwettig, aangezien door de Paus niet

aangesteld. Men moet goed onderscheid maken tussen “geldigheid” wat de Apostolische

Opvolging en de overdracht van deze volgens de opgelegde normen beschreven in de Codex

en Pontificaal of liturgische boeken aangaan, en anderzijds de wettige of onwettige bediening

van deze met de toestemming al of niet van de Paus van Rome, of beter gezegd de Vaticaanse

Curie.

De bisschoppelijke macht om bisschoppen te consacreren of wijdingen toe te dienen, zijn niet

afhankelijk van goede of slechte intenties, noch van de staat van genade of het geloof van de

bedienaar, maar door enkel de intentie te volbrengen wat de Kerk altijd heeft willen doen bij

het consacreren of het wijden, want de bedienaar handelt als Gods werktuig, en niet uit

zichzelf. Het is niet afhankelijk van de Kerk, want het houdt geen verband met de macht van

jurisdiktie, maar met de macht van de orde door de overdracht van het bezit van de

bedienaar.(Concilie van Trente sess. cap. 6.) De macht van de orde is aldus herkent:overdraagbaar en onafhankelijk van de controle van de Kerk ("Ordo est ambulatorius"werd door Gandulf gezegd) en die niet kan verloren gaan.

Al de wijdingen van Zijne Hoogwaardige Excellentie Monseigneur Philippe Laurent De

Coster, werden met de Romeinse Pontifikaal toegediend, die met de Romeinse Rituale

werden gebruikt om de sacramenten, de wijdingen en de bisschoppelijke wijdingen toe te

dienen, volgens de voorschriften van Paus Pius XII, neergeschreven in de Apostolische

constituties van 30 november 1947 "De sacris Ordinibus."

Het onuitwisbaar sakramenteel karakter van de wijdingen werd op de Concilie van Trente op

een plechtige wijze vastgesteld. Volgens de traditie zijn er drie bisschoppen nodig om de

bisschopswijding toe te dienen. Niettegenstaande de verschillende opinies, volgens het oude

wetboek, Canon 954, stipuleert deze dat de twee van de drie bisschoppen enkel funktioneren

als hulpbisschoppen, en dat enkel een bisschop de bisschopswijding geldig toedient. Een

bisschop door één bisschop gewijd, ontvangt eveneens een geldige wijding. Het hedendaagse

Wetboek zegt: Tenzij een dispensatie van de Apostolische Stoel gegeven is, dient de

Bisschop-hoofdconsecrator bij de bisschopswijding ten minste twee mede-consacrerende

Bisschoppen aan zich toe te voegen; het is echter zeer gewenst dat alle aanwezige

Bisschoppen samen met hen de gekozene wijden." (Canon 1015). In de wereldomvattende

Oud Rooms Katholieke Kerk worden de kleine wijdingen en de hogere wijdingen volgens de

Concilie van Trente toegediend, bedoeld vóór Vatikaan II. Deze zijn: De wijdingen van klerk,

deurwachter, lezer, exorcist, acoliet, subdiaken, diaken, priester, bisschop. Wij vinden dat

deze opgang nodig is, terwijl wij onze kandidaten geleidelijk theologisch formeren gedurende

een tijdsplanning van drie jaren minimum, tenzij een kandidaat voorgaande theologischestudies kan bewijzen, kan de wachttijd worden gekort. Het Heilig Sakrament van het

Priesterschap is dat, waardoor de geestelijken in hun onderscheidenen graden de macht en het

gezag ontvangen om hun geestelijke plichten te vervullen. De Heer schenkt ons Zijn gaven

door menselijke bemiddeling, en opdat zij, die gekozen worden voor de bediening van de

bisschop, priester of diaken, betere kanalen zouden zijn voor Zijn genade, verordineerde Hij,

dat zij door deze heilige ritus nauwer aan Hem verbonden zouden worden, waardoor zij de

macht ontvangen Zijn Sacramenten toe te dienen en als bemiddelaars op te treden voor het

uitdelen van Zijn liefdegaven, behoren nimmer te vergeten, dat zij deze uit de handen van

Christus Zelf ontvangen en dat de bedienaar daarbij slechts het werktuig is, waarvan Christus

zich bedient. De eerste editie van de "THE CATHOLIC ENCYCLOPAEDIC

DICTIONARY" (katholiek theologische woordenboek), bladzijde 373, lezen wij in verband



29

met de Oud Katholieke Apostolische Opvolging van Utrecht: "THEIR ORDERS AND

SACRAMENTS ARE VALID" (hun wijdingen en sacramenten zijn geldig".)

De Oud Rooms Katholieke Eredienst heeft als doel, binnen de leer en traditie van het

katholicisme, het Evangelie van Jezus Christus te verkondigen in sakrament, woorddienst en

gebed; het handhaven van het gebeds- en devotieleven als een individuele kristelijke belevinggevolgd door maatschappelijk werk. De Benediktijnse spiritualiteit wordt er eveneens in ere

gehouden." Zodus, in het kort onze motivatie. Ons streven, onze kruistocht doorheen

Vlaanderen, te beginnen in eigen stad is "Eucharistisch en Mariaal", volgens hetgeen de

Rooms-Katholieke Kerk altijd heeft gedaan. Deze standpunten moeten ons geloof heel wat

verlevendigen en ons tegelijkertijd in datzelfde geloof meer en zuiverder open maken voor de

totale boodschap van het Evangelie en daarmee voor de groei naar de door God gewilde

eenheid onder katholieken, zoals zo sterk sedert Vatikaan II naar voren is gekomen, en zoals

voorkomt in de volgende Canons van het Wetboek:

"Jegens de broeders die niet in volledige gemeenschap met de katholieke Kerk zijn, dient hij

zich met menselijkheid en liefde te gedragen en hij dient ook het oecumenisme, zoals de Kerk dit verstaat, te behartigen." (Canon 383 § 3.)

" Telkens als de nood het vereist of echt geestelijk nut het wenselijk maakt, en mits gevaar

voor dwaling of indifferentisme vermeden wordt, is het de christengelovigen voor wie het

fysiek of moreel onmogelijk is zich te wenden tot een katholieke bedienaar, geoorloofd de

sacramenten van boete, Eucharistie en ziekenzalving te ontvangen van niet-katholieke

bedienaren, in wier Kerk voornoemde sacramenten geldig bestaan.

Katholieke bedienaren dienen geoorloofd de sacramenten van boete, Eucharistie en

ziekenzalving toe aan leden van oosterse Kerken die niet in volledige gemeenschap leven met

de katholieke Kerk, als zij er uit eigen beweging om vragen en de juiste gesteltenis bezitten;

dit geldt eveneens voor leden van andere Kerken die, volgens het oordeel van deApostolische Stoel, wat de sacramenten betreft in dezelfde situatie verkeren alsvoornoemde oosterse Kerken.” (Canon 844 § 2, 3)

Doelstellingen in vertrouwen tot God nader bekeken van de Oud Rooms Katholieke

Eredienst:

Zoveel mogelijk mensen trachten te bereiken met een duidelijke geestelijke boodschap die

aanonze tijd, milieu en behoeften is aangepast, trouw aan de traditie van de Kerk van alle

eeuwen.

De groei van onze Oud Rooms Katholieke gemeenschap en de inschakeling van degelovigen in het Vlaamse land te bevorderen.

Het verzekeren van pastorale nazorg door onze bisschoppen, priesters, diakens, en

religieuzen.

Het is duidelijk dat een dergelijk project van ons veel concentratie en geestelijke kracht vergt. Goede wil en uw

hulp is onder elkaar nodig, hetgeen ook bestaat. Maar, interkerkelijk, laten wij de volgende mogelijkheden

samen overwegen:



30

1. Het gebed. Het gebed is de motor, want er is veel geestelijke kracht en vrijmoedigheid

nodig.

2. Deelname. Laten wij ons niet meer isoleren, maar waar maken hetgeen uit het kerkelijk

Wetboek

zojuist werd aangehaald in verband met samenwerking (Canon 844 § 2 en 3)3. Ons bekend maken.4. Maak uw deelname eveneens aan ons bekend.

"Heer, bevrijd uw Kerk van alle kwaad en vervolmaak haar in uw liefde. Verzamel uw

geheiligde Kerk van de vier windstreken tot de eenheid van uw Rijk, dat Gij voor haar hebt

bereidt. Aan U zij de macht en de heerlijkheid in eeuwigheid. Amen. " DIDACHE (begin 2e

eeuw)

De Oud Rooms Katholieke Eredienst in Vlaanderen werkt hand in hand met andere

gelijknamige kerk stichtingen in het land en buitenland. Niemand is op zichzelf genoegzaam,

daarom kan een doel van dergelijke omvang niet alleen bereikt worden. Een goedesamenwerking gebaseerd op wederzijdse aanvaarding en vertrouwen. Eénheid in ons Oud

Rooms Katholiek belijd en liefde moeten dus temidden van onze verscheidenheid aanwezig

zijn. De uitnodiging tot deelneming aan deze pastorale aktie is aan allen die het Oud Rooms

Katholicisme in zijn geheel behartigen in de geldige apostolische opvolging, de sacramentele

tegenwoordigheid van Jezus Christus, God en Mens in de Eucharistie, en devotie tot Onze

Lieve Vrouw.2

Wij zijn ons hierbij diep bewust van het feit, dat alle menselijk pogen zwak en gebrekkig is en

alleen in de krachtige stuwing van Gods genade vruchtbaar wordt. Het nederige, vurige en

voortdurende gebed in een gelovige, eerlijke en open geest is daarom het allermeest

noodzakelijk onder de Oud Rooms Katholieke Kerken en Fraterniteiten, waaronder de onze

en voor de vorming van een goede klerus, die streven werkelijk priesters van het hart te zijn.

Tegenover de Moederkerk, is het echte, onbaatzuchtige gebed die groeit naar het begrip voor

de ander tot gemeenschap met de ander. Bidden wij meer, bidden met groter vertrouwen,

bidden met nederigheid en met uiterste overgave.Het Eucharistisch Hart van Jezus zal in ieder

van ons grote dingen doen. Bidden wij iedere dag de Heilige Rozenkrans. Overwinning kan

enkel door het gebed gehaald worden. Het zal alleen God zijn die overwint. Laten wij samen

groeien op het pad van het Evangelie. De Kerk toch is Christus, die op mystieke wijze onder

ons leeft. Wij willen priesters van het hart, volgens het Eucharistisch Hart van Jezus. Wij

willen priesters volgens het Onbevlekt Hart van Maria, die in werkelijkheid niet tot stand kan

komen zonder de triomf van Haar Zoon Jezus Christus. Laat Hem weer heersen in de harten,in de zielen, in het leven van elke mens en van de volkeren. Jezus is, zoals Hij in de Hemel is,

ook wezenlijk tegenwoordig in de Heilige Eucharistie, met zijn Lichaam, zijn Bloed, zijn Ziel

en zijn Godheid. Jezus in de Heilige Eucharistie moet opnieuw het centrum van heel het

liturgisch gebeuren worden, dat zich zal ontwikkelen als een lofzang aan de Allerhoogste

Drievuldigheid door de immerdurende priesterfunctie van Christus, die in het Eucharistisch

Mysterie werkelijkheid wordt.

2Basislektuur: De Geloofsbelijdenis van de Kerk (Katholieke Katechismus voor volwassenen), bij Brepols.



31

De œcumenische apostolische opvolgingen van Zijn Hoogwaardige Monseigneur Philippe -

Laurent De Coster, en bijgevolg van de Oud Rooms Katholieke Gemeenschap, zijn als volgt

samengevat:

De Syrische lijn van Antiochië3

De lijn Syro-MalabarDe lijn Syro-Galicaan

De lijn Syro-Chaldeen

De lijn Syro-Chaldeen Uniate

De lijn Armeens-Uniate

De Rooms Katholieke lijn van Mexico

De Rooms Katholieke lijn van Brazilië

De Oud Rooms Katholieke lijn van Utrecht

De Britse Oud Rooms Katholieke lijn

De lijn van de Vrije Katholieke Kerk

De lijn van de Corporate Reunion

De Orthodoxe Coptische lijnDe Russische Orthodoxe lijn

De Russische-Griekse Orthodoxe lijn

Uit deze apostolische lijnen onthouden wij hierbij drie strekkingen, namelijk deze komende

van de Apostel Petrus in Antiochië; van de Oud Rooms Katholieke Kerk van Utrecht (de

Apostel Petrus in Rome) en de Apostolische Opvolging van de Rooms Katholieke Kerk van

Brazilië.

In de derde eeuw na Christus, schreef Tertulianus: "Indien u een apostolische opvolginghebt ? Rol uw lijst van bisschoppen uit!"

De Rooms Katholieke Apostolische Opvolging van Brazilië

Kardinaal Scipion Rebiba, kardinaal van de H. Roomse Kerk, consacreerde op 12 maart1566:Mgr. Santorio, die op 7 september 1586 consacreerde:Mgr. Bernerio, die op 4 april 1604 consacreerde:Mgr. Savitale, Aartsbisschop van Bari, Italië, die op 2 mei 1621 consacreerde:

Mgr. Ludovosi, die op 12 juni 1622 consacreerde:Mgr. Caetani, die op 7 october 1630 consacreerde:Mgr. Carpegna, die op 2 mei 1666 consacreerde:Mgr. Altieri, die op 3 februari 1675 consacreerde:Z.H. Benedictus XIII, toekomstige paus van 1724 tot 1730, die op 16 juli 1723consacreerde:Z.H. Benedictus XIV, toekomstige paus van 1740 tot 1758, die op 19 maart 1743consacreerde:

3Het Syrische Patriarchaat van Antiochië, ook Jacobieten genoemd, heeft steeds zijn eigen patriarchen gewijd, en

vervolgens ononderbroken de apostolische opvolging behouden. Deze patriarchaat missioneerde naar het

Westen. Het was de eerste Kerk door de Apostel Petrus gesticht, ongeveer in het jaar 36 na Jezus Christus.( InAntiochië werden de discipelen christenen genoemd.)



32

Z.H. Clement XIII, toekomstige paus van 1758 tot 1769, die op 15 april 1767consacreerde:Mgr. Giraud, die op 23 februari 1777 consacreerde:Mgr. Mattei, die op 12 september 1819 consacreerde:Mgr. Galeffi, die op 8 december 1822 consacreerde:

Mgr. Fransoni, die op 8 juni 1851 consacreerde:Mgr. Sacconi die op 30 juni 1872 consacreerde:Mgr. E. Howard, die op 8 december 1882 consacreerde, geassisteerd door Mgr. AlexSanminiatelli en Mgr. Guilio Lenti:Kardinaal Mariano Rampolla del Tindaro (1843-1913), kardinaal van de H. Roomsekerk, die op 26 okt. 1890 consacreerde:Kardinaal Joachim Arcoverde de Albuquerque Calvalcanti (1850-1930), kardinaal vande H. Roomse Kerk, die op 4 juni 1911 consacreerde:Kardinaal Dom Sebastio Leme Da Silveira Cintra (1882-1942), kardinaal van de H.Roomse Kerk, die op 8 december 1924 consacreerde:Mgr Dom Carlos Duarta Da Costa (1888-1961), Bisschop van Botacuta, Aartsbisschop

van Espirito Santo ( tegenwoordig Vitoria), hij gaf op 29 september 1937 zijn ontslagaan Z.H. Paus Pius XI, en werd daarna titulair bisschop van Maura, met degoedkeuring van Rome behield hij het recht de titel van Bisschop te voeren, en zijn ambtuit te oefenen. ( Circulair van 6 juni 1945)Volgend op het uitvoeren van onwettige wijdingen ( zonder toestemming van Rome)werd hij geëxcommuniceerd op 5 juli 1945.

( Can. 1382, episcopus qui sine pontifico mandato aliquem consecrat in episcopum,itemque ab eo consecrationem recipit, in excommunicationem latae sententiae sediApostolicae reservatam incurrunt.)

Op 15 augustus 1945 consacreerde hij:

Mgr. Dom Salamon Barbosa Ferraz (1880-1969), welke op 8 december 1959 zijn eed vantrouw gaf aan Z.H. Paus Johannes XXIII, en door deze werd ontvangen in audiëntie op25 maart 1960, op 10 mei 1963 ontving hij de titel van Bisschop van Eleuthera (Hij werdaangenomen in de RKK zonder herwijding).

Vooraleer hij overging naar de Moederkerk consacreerde hij op 29 juni 1951:

Mgr. Dom Manoel Ceia Laranjeira, die op 15 augustus 1965 consacreerde:

Mgr. Dom Benedito Pereira Lima, die op 1 augustus 1966 consacreerde:Mgr. Dom José Marcolino Machado, die op 2 december 1967 consacreerde:Mgr. Dom Oscar Osvaldo Cairoli Y Fernandez, die op 29 april 1973, geassisteerd doorMgr. Alessandro E. Geist, consacreerde:Mgr. Michel Staffiero, die op 29 juli 1975 consacreerde:Mgr. Roger Caro (alias Pïerre Phoebus en later Stephanos voor oecumenische redenenmet Orthodoxen), die op 30 juni 1979, geassisteerd door Mgr. Jean-Paul Charlet, Mgr.Maurice Auberger en andere bisschoppen op de Synode tegenwoordig, consacreerde(sub conditione, hetgeen betekent herwijding):

Mgr. Philippe Laurent De Coster, toen titulaire Bisschop van Bethlehem.



33

Nu, Oud Rooms Katholieke Bisschop Emeritus, titulaire Aartsbisschop van Thagaste, enSeculier Oblaat van de Heilige Benedictus, Sint Pietersabdij Steenbrugge/Brugge.

De Syrische-Jacobische Lijn van Antiochië



34

Namen van de Patriarchen datum

1 Pierre, l'apôtre 38 66 Jean V 9362 Evodius 44 67 Evanius II 9543 Ignatius I, martyr 68 68 Denys III 9584 Earon ou Aaron 107 69 Abraham 1er 962

5 Cornelius 137 70 Jean VI4

9656 Eados 142 71 Athanase IV 9877 Théophilus 157 72 Jean VII 10048 Maximin 171 73 Denys IV 10329 Séraphin 179 74 Théodore II 104210 Asclepiades, martyr 189 75 Athanase V 105811 Philippe 201 76 Jean VIII 106412 Zebinus 219 77 Basile II 107413 Babylas, martyr 237 78 Abdon 107614 Fabius 250 79 Denys V 107715 Demetrius 251 80 Evanius III 108016 Paul I 259 81 Denys VI 108817 Domnus I 270 82 Athanase VI 109118 Timothée 281 83 Jean IX 1131

19 Cirylus 291 84 Athanase VII 113920 Tyrantus 296 85 Michel 1er le Grand5 1166

21 Vitalius 301 86 Athanase VIII 120022 Philogonius 318 87 Michel II 120723 Euctachius 323 88 Jean VIII 120824 Paulin 338 89 Ignace III 122325 Bx. Mélèce 352 90 Denys VII 1253

26 Philabinus 383 91 Jean XI 125327 Evagrius 386 92 Ignace IV 126428 Phosphorius 416 93 Philanus 128329 Alexandre 418 94 Ignace - Baruhid

6 1293

30 Jean 1 er 428 95 Ignace-Ismaël 133331 Théodote 431 96 Ignace - Basile III 136632 Domnus II 442 97 Ignace Ŕ Abraham II 138233 Maxime 450 98 Ignace - Basile IV 141234 Accace 454 99 Ignace - Bahanam 1er 141535 Martyrius 457 100 Ignace-Kalejib 145536 Pierre II 464 101 Ignace - Jean XII 148337 Philade 500 102 Ignace-Noé 149238 Severius Le Grand

7 509 103 Ignace - Jésus 1 er 1509

39 Sergius le Jacobite8 544 104 Ignace - Jacques 1er 1510

40 Domnus III 547 105 Ignace - David 1 er 151941 Anastase 560 106 Ignace - Abdullah 1 er 152042 Grégoire 1er 564 107 Ignace - Na Anathalak 155743 Paul II 567 108 Ignace - David II 157644 Patra 571 109 Ignace - Philathus 159145 Domnus IV 586 110 Ignace - Abdullah II 1597

46 Julien 1er 591 111 Ignace-Cadhaï 159847 Athanase 1er

9 595 112 Ignace-Simeon 1640

48 Jean II 636 113 Ignace - Jésus II 165349 Théodore 1 er 649 114 Ignace - A Mesiah 1er 166150 Severus 668 115 Ignace - Gabeed 1686

4Hij werd bij de inneming van Antiochië in 969 te Constantinople door de Griekse keizer Nicéphore Phocas

gevangen genomen.5 In 1166 verplaatste hij het Jacobische Patriarchaat in de stad Mardin (Turkije).6

Vanaf deze Patriarchaat is de naam Ignatius eigen aan al de opvolgers.7 Hier begint de lijst van de Patriarchen van Antiochië, namelijk de Jacobische lijn.8 Terwijl Jacques Baradaï Zanzala de Jacibische hervorming had beëindigd, Sergius maakte zijn argumenten

bekend en werd Patriarch in deze Kerk.9 Ook genaamde Athanase de Kanselier, herstelde in 616 de eendracht tussen de Jacobieten en de Kopten.



35

51 Athanase II 684 116 Ignace - Gervais II 168752 Julien II 687 117 Ignace-Isaac 170853 Elie 1 er

10 709 118 Ignace - Siccarablak 1722

54 Athanase III11

724 119 Ignace - Gervais III 1746

55 Evanius Ier 740 120 Ignace - Gervais IV 176856 Servais I er 759 121 Ignace - Mathias 1781

57 Joseph 790 122 Ignace - Béhanam II 181058 Cyriaque 793 123 Ignace-Jonas 181759 Denys 1 er

12 818 124 Ignace - Gervais V 1818

60 Jean III 847 125 Ignace-Elie II 183961 Ignace II 877 126 Ignace - Jacques II 184762 Théodose 887 127 Ignace - Pierre III 187263 Denys II 89764 Jean IV 91065 Basile 1 er 922

Het zendingswerk naar het Westen van de Syrische-Jacobische Kerk van Antiochië.

127 Ignace Ŕ Pierre III in 1872, vóór zijn verkiezing als patriarch gekend als Mgr. Bedros, vatte het idee van eenoecumenische beweging, en consacreerde daarom de volgende bisschoppen:

1) Op 2 juni 1866, consacreerde hij Mar Julius Ferrette, ook gekend als Ignace Ŕ Jacques II.

2) In 1877, consacreerde hij Mar Paul Athanasius, bisschop van Kottayam.

De apostolische opvolging van Antiochië volgens Mar Julius Ferrette

Mar Julius Ferrette, bisschop van Iona kreeg als opdracht het patriarchaat te Europate herstellen, daartoe consacreerde hij op 6 maart 1874 te Marholm, Nortamtonshire:

Mar Pelagius I, ( Richard William Morgan) die op 6 maart 1879, geassisteerd door Mgr.Lee en Mgr. Seccombe consacreerde:

Mar Theophile II, ( Charles Isaac Stevens), Patriarch van Brittanië, die op 8 mei 1890consacreerde “sub conditione”:

10 Met de toestemming van de Kalief bouwde hij de eerste kerk in Antiochië.11 Hij contracteert in 726 de unie te Tofin tijdens een Synode met de Arameense Kerk.12

Denys I van Tel-Mahré schrijft over de Syriërs, en gebruikt zijn functie als patriarch om in strijd tegen zijnvijanden aan te gaan.



36

Mar Leon Chechemian (Armeens Unie bisschop gewijd door Mgr. Chorunian op 28april 1878), consacreert op 2 november 1897:

Mar Andries ( Charles Albert Maclaglen), de welke op 4 juni 1922 consacreerde:

Mar Jacques II, ( Herbert Jacques Monzani Heard) welke op 13 juni 1943 consacreerde:

Mar Bernard, ( Guillaume Bernard Crow) welke op 10 april 1944:

Mar Georgius, ( Hugues Georges de Wilmott-Newman), Apostolisch primaat vanEngeland, Patriarch van Glastonburry. Hij consacreerde op 27 mei 1950:

Mgr. Harold Percival Nicholson, ( Mar Johannes), welke op 14 april 1952 consacreerde:

Mgr. Philip Charles Stuart Singer, ( Mar Philippus), hij consacreerde als bisschop van

Yorkshire op 14 november 1954:

Mgr. Charles E. Brearley, ( Ignatius Carolus), welke op 14 mei 1968 consacreerde:

Mgr. Andre Barbeau, Aartsbisschop-partriarch van de Apostolische katholieke kerkvan Canada, welke op 31 juli 1973 consacreerde:

Mgr. Joseph Paul Ferdinand Dupuis, ( Victor Solis II), hij consacreerde "sub-conditione" op 6 november 1973 te St.-Cyr-sur-Mer, Frankrijk:

Mgr. Roger Caro, ( Pierre Phoebus, ook gekend als Stephanos), die geassisteerd doorzijn bisschoppen tijdens de Synode aanwezig op 7 Juni 1974 consacreerde:

Mgr. Philippe Laurent De Coster, ( Philippus-Laurentius).

De apostolische opvolging van Antiochië volgens Mar Paul Athanasius

Mar Paul Athanasius, geconsacreerd door Ignatius-Petrus III in 1877, consacreerde,geassisteerd door Mgr. Paul Evanus en Mgr. G. Gregorius op 29 januari 1889:

Mar Julius François Xavier Alvarez,, aartsbisschop van Ceylan, deze consacreerde op

29 mei 1892, geassisteerd door Mar Paul Athanasius en Mar Gregorius:

Mgr. Joseph René Vilatte, aartsbisschop van de Oud Katholieke Kerk van NoordAmerika, welke consacreerde op 6 mei 1900 te Plaisance, Italie:

Mgr. Paul Miraglio Gulotti, bisschop van de oud katholieke kerk van Italie, welke op 4december 1904 consacreerde:

Mgr. Jules Houssaye, ( Abbé Julio), patriarch van de Gallicaanse Katholieke Kerk,welke op 21 juni 1911 consacreerde:



37

Mgr. Louis François Giraud, Patriarch van de Franse Gallicaanse Katholieke Kerk,welke consacreerde op 21 juli 1913:

Mgr. Jean Bricaud, die op 5 mei 1918 consacreerde:

Mgr. Victor Blanchard, ( Targelius), welke consacreerde op 7 januari 1945:

Mgr. Robert Menard, ( Eon II), welke op 10 juni 1946 consacreerde:

Mgr. Robert Ambelain, ( Robert-Johannes III), welke consacreerde op 31 mei 1959:

Mgr. Roger Deschamps, (Jean Rudiger), welke op 1 juni 1963 consacreerde:

Mgr. Armand Toussaint, (Raymond Panagion), welke consacreerde op 10 juni 1972:

Mgr. Roger Caro, ( Pierre Phoebus, ook gekend als Stephanos), die geassisteerd door

Mgr. Jean-Paul Charlet ( Jethro), Mgr. Maurice Auberger ( Theophoreonai), Mgr.Etienne Negrel ( Nr' Palinga Dhara) en Mgr. Robert Raguin ( Erebus) consacreerde op7 juni 1974:

Mgr. Phillipe Laurent De Coster ( Philippus-Laurentius)

De Oud Rooms Katholieke Apostolische Opvolging van Utrecht.

De afscheiding van de Oud-katholieke Kerken heeft zich na die van het Oosten en van

de Reformatie voltrokken. Naar geaardheid ligt zij het dichtste bij de breuk met hetoosten, omdat de verwantschap in leer, kerkorde en liturgie met de Rooms KatholiekeKerk bewaard is gebleven. Het allereerste begin van deze gemeenschappen ligt inNederland, waar sinds de doorbraak van de Reformatie de Utrechtse kerkprovincie aande zorg van de Apostolische Vicarissen werd toevertrouwd. Daardoor kon de vraagrijzen, omtrent het al of niet voortbestaan van de in 1559 opgerichte kapittels, hetgeenkerkrechterlijk werd bevestigd door het bisdom Haarlem, doch aan de zijde van hetVaticaan in twijfel werd getrokken. Toen er moeilijkheden rezen tegen de ApostolischeVicaris Petrus Codde, die van Jansenistische tendensen werd verdacht, en dit uitliep opeen schorsing van Codde, rees er waarschijnlijk terecht verzet tegen deze beslissing entegen de benoeming van een opvolger. Onder inspiratie van de Leuvense Jurist VanEspen meende het in 1633 nieuw opgerichte kapittel van Utrecht over te mogen gaan, totde keuze van een opvolger van Petrus Codde en koos in 1723 Cornelis van Steenhoven,welke vervolgens geldig tot Bisschop werd gewijd. Hierbij ging het dus om de vraag, of het kapittel al of niet bevoegd was, en dit hing uiteindelijk af, van de vraag of dit kapittelde wettelijke opvolger van het vroegere was. Zo kwam het tot een breuk, die de " Rooms

Katholieke Kerk der Oud Bisschoppelijke Cleresie" in het leven riep. Onder invloed vanhet Jansenisme verstijfde het verzet tegen Rome, en de breuk zette zich zo voort totheden.

Toch heeft de Rooms Katholieke Kerk steeds de geldigheid van wijdingen en

sacramenten bevestigd, getuige daarvan volgende aanhalingen, enerzijds lezen we in de



38

eerste editie van " The Catholic Encyclopaedic Dictonary" ( Katholiek TheologischWoordenboek), pagina 373: " Their orders and sacraments are valid" ( Hun wijdingenen sacramenten zijn geldig.), waar het handelt over de Oud Katholieke apostolischeopvolging van Utrecht.

In het " Kerkelijk woordenboek" geschreven door M.C. Nieuwbarn O.P., S. Theol. Lectin 1910 uitgegeven te Tilburg, met toestemming van de moederkerk (Imprimatur: J.Pompen, Vic. Gen. Busc. 1 nov 1909) lezen we op pagina 159 bij geldige wijdingen:" Dewijdingen van alle, ook Schismatieke bisschoppen zijn geldig, wanneer zij door dedaartoe bevoegde personen en volgens de canonieke wijs zijn toegediend. Vandaar zijngeldig gewijd de priesters der Grieksche, Holl.- Jansenist. en Oud Katholieke Kerken. (Het H. Sakrament des Altaars is aldaar tegenwoordig.)

We vermelden hier onder een lijn van de apostolische opvolging langs Utrecht, voormeer informatie lees het werk: “Les successions Apostoliques de Mgr. Philippe-LaurentDe Coster.”

Zijne Eminentie Kardinaal Antonio Barberini, hij werd op 30 augustus 1627 benoemdtot: Groot Prior van de Ridders van Malta en Kardinaal van de H. Roomse Kerk. In1628 werd hij legaat te Avignon. In 1655 werd hij tot bisschop geconsacreerd door Mgr.Scannarolo, geassisteerd door Mgr. Bottini en Mgr. Laurenzio Gravotti de Vintimila.Op 22 december 1667 werd hij aartsbisschop van Reims. Op 12 november 1668consacreerde hij, met recht van opvolging: Mgr. Le Tellier.

Mgr Charles Maurice Le Tellier consacreerde in de kerk Des Cordieliers te Pontoise op21 september 1670:

Mgr. Jacques Benigne Bossuet, welke in 1693 te Parijs, Kerk van de Chartreuseconsacreerde:

Mgr. Jacques Goyon de Matignon, op Quinquagesima 12 februari 1719 consacreerde hijte Parijs:

Mgr. Dominique Marie Varlet, welke op 17 october 1739 consacreerde:

Mgr. Pierre jean Maindaarts, Aartsbisschop van de Oud Katholieken van Utrecht,welke op 11 juli 1745 consacreerde:

Mgr. Jean van Stiphout, welke op 7 februari 1768 consacreerde:

Mgr. Walter Michel van Nieuwenhuizen, welke op 21 juni 1778 consacreerde:

Mgr. Adrien Broeckman, welke op 5 juli 1797 consacreerde:

Mgr. Jean Jacques van Rhijn, welke conscreerde op 7 november 1805:

Mgr. Gilbert Cornelius De Jong, die op 24 april 1814 consacreerde:

Mgr. Willibrordus van Os, welke consacreerde op 12 april 1819:



39

Mgr. Jean Bon, welke consacreerde 13 november 1825:

Mgr. Jean van Santen, die op 17 juli 1853 consacreerde:

Mgr. Hermanus Heykamp, die consacreerde op 11 augustus 1873:

Mgr. Gaspard Jean Rinkel, die op 11 mei 1892 consacreerde:

Mgr. Gerard Gul, Aartsbisschop van Utrecht. Geassisteerd door Mgr. Van Thiel, MgrP. Spit en Mgr. J. Demmel consacreerde hij op 28 april 1908 te Utrecht, St. Gertrudekathedraal:

Mgr. Arnold- Harris Mathew, Aartsbisschop van de Oud Rooms Katholieke Kerk teEngeland, deze consacreerde op 29 juni 1913:

Mgr. Francis E. Landas Berghe de Rache, Prins van Oostenrijk, als aartsbisschop vande Oud katholieke kerk van de Verenigde Staten van Amerika, op 4 oktober 1916consacreerde deze:

Mgr. Henry-Carmel Carfora, die op 10 februari 1924 consacreerde:

Mgr. Edwin-Wallace Hunter, welke consacreerde op 24 maart 1929:

Mgr. Wallace Ortega-Maxey, deze consacreerde op 6 Juni 1946:

Mgr. Hugues-George de Wilmott-Newman, die op 27 mei 1950 consacreerde:

Mgr. Harold-Percival Nicholson, die op 14 april 1952 consacreerde

Mgr. Philip Charles Stuart Singer, die op 14 november 1954 consacreerde:

Mgr. Charles E. Brearley, die op 14 mei 1968 consacreerde:

Mgr. Andre Barbeau, die op 31 juli 1973 consacreerde:

Mgr. Joseph Paul Ferdinand Dupuis (Victor Solis II), welke op 6 november 1973 sub

conditione consacreerde:

Mgr. Roger Caro, (Pierre Phoebus, ook gekend als Stephanos), welke op 7 juni 1974,geassisteerd door zijn bisschoppen consacreerde:

Mgr. Philippe Laurent De Coster ( Philippus - Laurentius).

De vele bisschoppelijke herwijdingen waren enkel bedoeld om œcumenische betrekkingen tu ssenPatriarchaten en Kerkgemeenschappen, groot of klein, te bevorderen, en medewerking waar temaken. Wijlen Zijne Hoogwaardige Excellentie Monseigneur Roger CARO tekende niet minderdan 32 intercommunies om de samenwerking met zijn jurisdictie onderling te bevorderen.



40

Bewijzen van de Oud Rooms Katholieke geldigheid der wijdingen

Na deze apostolische opvolging te hebben bestudeerd, is het onbetwistbaar dat onzewijdingen van geldig zijn ten opzichte van het kerkelijk recht. We bevinden ons in

dezelfde juridische positie als de priesters en bisschoppen en clerus van de Priester-broederschap St. Pius X, gesticht door Z. E. Mgr. Marcel Lefebvre, bisschop-Aartsbisschop Emeritus van Tulle.

Bovendien zou het eenvoudig zijn, de gegrondheid van deze verklaringen te bewijzendoor terug te grijpen naar de geschriften van de kerkvaders of van de Heilige Vaders,door te citeren Tertulianus, de H. Vincentius van Lérins, de H. Isidoor, de H. Ireneusvan Lyon en dichter bij ons; de H. Thomas van Aquino en de Pausen Leo XIII, Pius X,Pius XII en Johannes XXIII, etc.

De Katholieke leer is duidelijk op dit gebied en kan als volgt worden samengevat:

Elke bisschop, weze hij ketter of schismatiek, die geldig de volheid van het priesterschapheeft ontvangen, draagt geldig de H. Wijdingen en sacramenten over, hoewel onwettigen niet canoniek.

De wettigheid en canoniciteit van een wijding heeft geen enkele invloed op de geldigheidvan de wijding; het beste voorbeeld is nog eens dit van Mgr. Lefebvre en die van deabdij van de H. Magdalena van Borroux, waar bepaalde monniken gewijd werden,zonder toelating van Rome, en nochtans gereïntegreerd werden te Rome bij de aan eenhechting van deze gemeenschap aan de Roomse Kerk.

Canon 1008 is trouwens zeer duidelijk:

Sacramento ordinis ex divina institutione inter Christifidelis quidam, chaactere indelebi-li quo signantur, constituuntur sacri ministri, qui nempe consecrantur et deputantur ut,pro suo quisque gradu, in persona Christi Capitis menera docendi, santificandi etregendi adimplentes, Dei Populum pascant.

Wat wij kunnen vertalen zonder de zin ervan te veranderen door:

Door het wijdingssacrament worden krachtens goddelijke instelling sommigen onder de

Christen gelovigen, door een onuitwisbaar merkteken, waarmee ze getekend worden,aangesteld als gewijde bedienaren. Zij worden namelijk gewijd en bestemd om, iedervolgens zijn graad, het Godsvolk te weiden door in de persoon van Christus het Hoofd,de taken te vervullen van verkondiging, heiliging en bestuur.

Zo ook herinnert Canon 1009 eraan dat:

1§ ordines sunt episcopus, presbyteratus en diaconatus. ( De wijdingen zijn hetepiscopaat, het presbyteraat en het diaconaat.)2§ Conferentur manuum impositione et precatione consecratoria, quam pro singulislibri liturgici praescribunt. ( Zij worden toegediend door oplegging van de handen en

door het wijdingsgebed dat de liturgische boeken voor elk van de graden voorschrijven.)



42

vertegenwoordigt. Het onderlijnt de belangrijkheid van de bisschop al of niet onderpauselijk gezag.

De Heilige Ignatius van Antiochië schreef:

“Let er op om aan één enkel eucharistie deel te nemen, want er is maar één lichaam vande Heer Jezus Christus, één enkel kelk om ons te verenigen met zijn bloed, één enkelaltaar, zoals één enkel bisschop met het presbyterium et de diakenen, mijn compagnonsin de dienst; zodoende, alles wat jullie zullen doen, wordt naar God verricht. “ (vrij

vertaald van Ph 4, Sources Chrétiennes 10, blz. 123.)

“Want er is maar één lichaam van Onze Heer Jezus Christus, één enkel kelk om ons met

zijn bloed te verenigen, één enkel altaar, één enkel bisschop met het presbyterium et dediakenen”, wille we nog eens herhalen want hetgeen volgt is voor ons Oud RoomsKatholieken zeer belangrijk.

Nog steeds Ignatius in zijn brief aan de Smyrioten:

“Dat niemand iets doet buiten de bisschop wat de Kerk aanbelangt. Dat enkel de

eucharistie als wettig beschouwd wordt die onder het voorzitterschap van de bisschopwordt verricht of van hem die er de verantwoordelijkheid voor draagt. Daar waar debisschop is, komt ook de gemeenschap, want daar waar Jezus Christus is, is ook deKatholieke Kerk. Het is niet toegelaten buiten de bisschop noch te dopen13 noch agape14 te verrichten, maar met hetgeen hij toestemt is God aangenaam.” (vrij vertaald van

Smyrn. 8, 1-2, Sources Chrétiennes 10, blz. 139, 141.)

We zijn even geldig, even belangrijk als gelijk welke gewijde dienaar in de Kerk van Rome,want “daar waar de bisschop is, weze ook de gemeenschap, want daar waar JezusChristus is, is ook de Katholieke Kerk”.

Dit geldt zowel voor de Rooms Katholieke Kerk onder het gezag van het Vaticaan, zowelals voor ons Oud Rooms Katholieken. Want in het Heilig Misoffer zullen we verder zienligt het hoogtepunt én van de handeling waardoor God in Christus de wereld heiligt énook van de eredienst die de clerus met de gelovigen aan de Vader brengen door Hem teaanbidden door Christus de Zoon van God. Alle andere gewijde handelingen en allewerken van het christelijk leven hangen daarmee samen, komen daaruit voort en zijndaarop gericht.

“Ecclessia”, Kerk, “Vaticaans” of Oud Rooms is echter meer dan hiërarchie of clerus:

zij is niet minder of niet meer door gewijde ambtsdragers geleide Godsvolk.

13Althans in de jonge kerkgemeenschap van de eerste eeuw.

14 Heilige Misviering o.a. zoals het toen bestond. Zie ook Handelingen 2:42. “Het breken des broods” kan op

twee manieren begrepen worden, de “agape” (gezamenlijk eten) of de Heilige Misviering hoe het toen ook was.

Agape wordt naast de christelijke deugd van liefde, ook de primitieve christelijke (liefde) maaltijd aangeduid, dieeen religieus karakter had en veelal verbonden was met de armenzorg.



44

Londense Apostolische Œcumenische Reünie

Wanneer wij over œcumenisme spreken, dan beperken we ons als Oud Rooms-katholieken bij de Apostolische Kerken, of beter gezegd bij de aftakkingen klein of groot

komende uit de Kerk van Rome en Orthodoxe Patriarchaten, maar ook zoeken weerkenning met de grote Patriarchaten waarbij het Vaticaan zolang we ons kunnenhouden aan de Tridentijnse Ritus berustend op de Concilie van Trente. Onssamenkomen op œcumenisch vlak, het afsluiten van een “intercommunie” of zelfs

“communie” die niet enkel bij de Woorddienst blijft haken, wederk erig afgesloten onderde Apostolische Kerken vanaf Petrus in Antiochië en Rome, en andere Apostelen zoalsAndreas die aan de bron staan van de Christelijke Apostolische Kerk, zijn tekenen vaneen bijdrage tot een nieuwe dynamiek die zich vooral in onze Westerse cultuur vooruitkomen, en dit mogen wij in geloof als tekenen van de werking van de Heilige Geestbeschouwen, die onder ons onweerstaanbaar stuwt naar de ware apostolische éénheiddie Jezus Christus in zijn volk en in de wereld wilt. Steeds meer bisschoppen stellen zichmet hart en geest open voor deze bevrijdende inwerking van éénheid vooral onder hetOud Rooms Katholiek streven.

Een heel bijzondere poging nam plaats op een Synode 7 juli 1877, toen de “Order of

Corporate Reunion” algemeen bekend werd gemaakt gesticht in 1874. Het doel van deze

stichting om de hindernissen te verwijderen onder de ApostolischeKerkgemeenschappen door het toedienen van de bisschopswijding “sub conditione”, en

toen vooral aanbevolen aan de Anglicaanse clerus, en aan hen die het wensten onder debisschoppen.

Het ging om het toedienen van een tripartiete Apostolische Opvolging die zou algemeenherkent worden zowel door de Westerse Katholieken en de Oosterse Orthodoxen.



45

Ondertussen, vond de “Orde” drie Apostolische Opvolgingen, komende uit Rooms

Katholiek, Anglicaanse, en Oosterse Orthodoxe bronnen. Eerwaarde Heer Lee,Eerwaarde Heer Thomas Mossman, en Eerwaarde Heer Jean Seccombe, verbleven inVenetië (Italië), werden opnieuw gedoopt, gevormd, gewijd en geconsacreerd door driebisschoppen, een Griek, een Syrische-Melkiete, en een Roomse bisschop.

Met bijna hetzelfde doel op œcumenisch vlak, een ontmoeting nam plaats te Londen(Engeland), toen verschillende bisschoppen van Oud Rooms Katholieke, ApostolischeAnglicaanse en Orthodoxe oorsprong bijéén kwamen om onder elkaar debisschopswijding “sub conditione” door te geven volgens de vereiste ritus en intentievoor een geldige wijding. En deze, om onder elkaar en in alle opzichten het œcumenisme

aan te moedigen en te behartigen overal in de wereld.

De plechtigheid nam plaats op 25 juni 1995 in een West Indische ApostolischeOrthodoxe Doopgezinde15 Kerk. De bisschoppen die aan de bisschopswijdingendeelnamen, waren: Mgr. Bertil Alexander Persson die er de leiding had, Mgr. PhilippeL. De Coster, Mgr. Walter M.C. Walgraeve16, Mgr. George W. Boyer, Mgr. PhilipLewis, Mgr. Neil Solomon, en Hans-Diether Sauerland (Rooms-katholieke theoloog) uitDuitsland die eigenlijk op deze dag als nieuwe bisschop werd gewijd.

15 Doop door onderdompeling.16

Na opnieuw het diaconaat en het priesterschap te hebben ontvangen, Mgr. Walter M.C. Walgraeve op 18 januari 1995 tot bisschop gewijd in bijzijn van getuigen door Mgr. Philippe L. De Coster om vervolgens

zelfstandig te gaan functioneren.



46

Onder de vele Apostolische Opvolgingen van de hierboven vermelde aanwezigebisschoppen, onthouden we zoals tevoren in dit werk de drie volgende lijnen:

De Apostolische Katholieke Kerk van Brazilië.De Orthodoxe Koptische Kerk van Ethiopië, vertegenwoordigd in Noord en Zuid

Amerika.De Orde van de Corporate Reunion.

Alhoewel we het hier niet uitvoerig zullen behandelen, Mgr. Bertil Alexander Persson werd op 28februari 1989 geconsacreerd door Mgr. Joseph John Skureth, Metropolitaans Aartsbisschop en Exarchvan de “Western Orthodox Catholic Church in America” (Mariavite Diocesan Province of Canada and

the USA), onder de Patriarchale jurisdictie van Moskou en Antiochie voor het Westerse Vicariaat enRite. Toen Mgr. Roger Caro nog leefde, wilde hij Mgr. Philippe L. De Coster dringend naar Zwedensturen om deze Russische Apostolische opvolging te bemachtigen, maar hij kon hen bewijzen dat we diereeds hadden langs Mgr. Robert Schuyler Zeiger om in de Apostolische lijn te komen van deMetropolitaan Evdokim, hoofd van de Russische Kerk in Noord Amerika, in de Apostolische Successievan de Synodale Orthodoxe Grieks-Russische lijn. En zo begon het:

De Metropolitaan Evdokim, geassisteerd door de bisschoppen Alexander Nemolovsky en Stephen Dzubai,consacreert op 11 mei 1917, Aftimios Oliesh, Syrische Orthodoxe Aartsbisschop.

Geassisteerd door Bisschop Emmanuel in 1931 in New York, Ofiesh consacreert Sophronios,Aartsbisschop van Brooklyn.

Mgr. Sophronios, geassisteerd door Aartsbisschop Theophan Stylian Noli, (ex-eerste minister vanAlbanië) consacreert 10 februari 1934, Mgr. Christopher Contogeorge.

Mgr. Christopher Contogeorge, geassisteerd door Mgr. Ambrosios van Atan, consacreert 3 november1935, Mgr. Nicholas Kedroffsky.

Mgr. Nicholas Kedroffsky, geassisteerd door de bischoppen Arsenios Saltas, Benjamin Fedchenkoff, en

Contogeorge, consacreert sub conditione in 1935, Mgr. Joseph Klimovicz.

Mgr. Joseph Klimovicz17 en co-consecratoren, consacreert op 15 oktober 1950, Mgr. Peter AndrewZurawetzky.

Mgr. Peter Andrew Zurawetsky, geassisteerd door de Aartsbisschoppen Hubert Augustus Rogers, JulianLester Smith en James Hubert Rogers (hulpbisschoppen) 1 juli 1961, Mgr. Robert Schuyler Zeiger. Hijconsacreert op 7 augustus 1976, Mgr. Gordon Albert Da Costa.

Mgr. Robert Schuyler Zeiger, geassisteerd door Mgr. Gordon Albert Da Costa, op 8 augustus 1976, Mgr.André Barbeau en Mgr. Rainer Laufers (Canada).

Mgr. André Barbeau consacreert sub conditione op 12 december 1976, Mgr. George Bellemare ( Mgr.Philippe L. De Coster heeft hem op een Synode te Saint-Cyr-Sur-Mer (Marseille/Frankrijk) ontmoet), enhij consacreert sub conditione Mgr. Roger Caro, 27 juni 1977 tijdens een Synodale jaarlijkse zitting.

17Synodale Russische Orthodoxe Opvolging

Aartsbisschop Constantin Kuryllo consacreert op 14 oktober 1930, Mgr. Joseph Klimovicz. Mgr. Klimovicz,geassisteerd door de Metropolitanen Konstantin Jaroshevich en Jozef Zielonka, Nicholas Bahatyretz, Peter

Williams, wijdt op 15 oktober 1950, Mgr. Peter Andrew Zurawetsky.

Mgr. Peter Andrew Zurawetsky, geassisteerd door de Aartsbisschoppen Hubert Augustus Rogers, Julian Lester

Smith en James Hubert Rogers (co-consecratoren), consacreert op 1 juli 1961, Mgr. Robert Schuyler Zeiger.

Mgr. Zeiger consacreert op 7 augustus 1976, Mgr. Gordon Albert De Costa.

Mgr. Robert Schuyler Zeiger, geassisteerd door Mgr. Godon Da Costa, consacreert, op 8 augustus 1976, de

bisschoppen André Barbeau en Rainer Laufers.



47

(Eventjes aangehaald dat, Mgr. Rainer Laufers, steeds weer om œcumenische redenen consacreert sub

conditione 14 mei 1978 in Canada in tegenwoordigheid van Mgr. Richard Taylor, Mgr. Roger Caro. Opdeze œcumenische aangelegenheid werden apostolische opvolgingen omgewisseld voor de omvang die

reeds uitvoerig werden besproken.)

Mgr. Roger Caro, geassisteerd door Mgr. Jean-Paul Charlet en Maurice Auberger, en andere co-

consecratoren, consacreert sub conditione op 30 juni 1979, Mgr. Philippe Laurent De Coster.

Ondertussen, liet Mgr. Bertil Alexander Persson door Mgr. Robert S. Zeiger sub conditione consacreren,op 14 juni 1994, Lakewood, Glendale, Colorado. Hij had dus de Russische Orthodoxe lijn langs tweerichtingen ontvangen, namelijk door Mgr. Skureth en Zeiger.

Te noteren dat de Orthodoxe Kerken in het algemeen, tezamen met de Oud Rooms Katholiekegemeenschappen heel trouw aan de Dogma van de Eucharistie zijn gebleven, het onvoorwaardelijk geloof in de transsubstantiatie, bij de consecratie woorden het brood en de wijn, waarlijk het Lichaam en Bloedvan Christus geworden. De Eucharistie is een heilige zaak, een middel om te loven en te heiligen, eenvoedsel tot eeuwig leven, meer dan een maaltijd waardoor de band gesmeed wordt voor de gemeenschap.Maar haar eerste en fundamentele betekenis is, de persoonlijke komst van de Verrezen en de GeofferdeChristus in Zijn heerlijkheid. Het Heilig Misoffer is een steun pillaar in de christelijke beleving.

Korte religieuze biografie van Mgr. Bertil Alexander Persson.

De bisschop Perry Nikolaus Cedarholm, wijder van Mgr. Bertil A. Persson ontving de kleine wijdingen op9 mei 1943; en, werd op 13 juni 1943 tot priester gewijd. De bisschopswijding ontving hij op 6 december1949 door Arthur Wolfort Brooks van de Apostolische Episcopale Kerk. Mgr. P.N. Cedarholm werdgeconsacreerd sub conditione in Zweden door Mgr. Herman Philippus Abbinga, op 31 mei 1953.

Mgr. Perry Nikolaus Cedarholm consacreerde Mgr. Bertil Persson op 12 december 1971. Mgr. Bertil A.Persson ontving verschillende bisschopswijdingen sub conditione teneinde de banden te verstevigen tussende Oud Rooms Katholieken, Orthodoxen, Anglicanen en Episcopalen. Zijn voorname bisschopswijdingenwaren aldus:

Op 7 november 1986, geconsacreerd door Aartsbisschop-Primaat Mgr. Wallace de Ortega Maxey,geassisteerd door de bisschoppen Daniel Nelson McCarty, Emile Rodriguez Fairfield, Robert Ramm,Arthur Garrow, Jürgen Bless, Paul-Christian G.W. Schultz.

Op 14 juni 1987, geconsacreerd door Mgr. Forest Ernest Barber, geassisteerd door de bisschoppenEmile Rodriguez Fairfield en Paul Schultz voor de Apostolische Katholieke Braziliaanse Kerk(Scandinavische zending).

Op 15 juni 1988 geconsacreerd door Aartsbisschop Francisco J. Pagtakhan, geassisteerd door debisschoppen Emile Rodriguez Fairfield en Paul-Christian G.W. Schultz voor de OnafhankelijkeKatholieke Kerk van de Filippijnen (Aartsdiocees) op advies van de Aartsbisschop Mgr.Dr. Macario V. Ga, DCM, STD.

Op 17 september 1988, geconsacreerd door Mgr. Amadou, teneinde de Apostolische Opvolging tebekomen van de Syrische Patriarchaat van Antiochië en geheel het Oosten.

Op 28 februari 1989 geconsacreerd door Aartsbisschop-Primaat Joseph John Skureth, geassisteerddoor de bisschoppen Francisco J. Pagtakhan en Larry Lee Shaver, voor de Scandinavische zendingvan de “Western Orthodox Catholic Church”.

Op 13 oktober 1990 geconsacreerd door Aartsbisschop Metropolitaan en Primaat Philip Lewis, vande Orthodoxe Koptische Kerk van Ethiopië, geassisteerd door de bisschoppen aldaar tegenwoordigvoor de plechtigheid.

Op 14 juni 1994 geconsacreerd door Aartsbisschop-Primaat Robert S. Zeiger om de ApostolischeOpvolging van de Orthodoxe Russische Kerk te regulariseren.

Hier volgt zijn drie belangrijkste apostolische opvolgingen, ook de onze:

De Roomse Apostolische Opvolging van Brazilië

Zie tevens blz. 8 voor de volledige lijst te vinden.



48

21. Mgr. Dom Carlos DUARTE DA COSTA (1888 Ŕ 1961) consacreerde op 3 mei 1948 Mgr. Dom LuisFernando Castillo-Méndez, bijzonder goed bekend in USA en Canada. Sedert 1967 benoemd alsWereld Patriarch van de Nationale Apostolisch Katholieke Kerken, en president van de ApostolischeKatholieke Kerk van Brazilië en Raad van Bisschoppen (ICAB).

22. Mgr. Dom Luis Fernando Castillo-Méndez consacreerde, geassisteerd door de bisschoppen

Melquiades Rosa Garcia en Bartolomeu Sabastio Vilela, in de Kathedraal van de MiraculeuzeMedaille in Brazilië, op 30 januari 1985, Mgr. Ernest Forest Barber, Bisschop van Santo Domingovan de Apostolische Katholieke Kerk van Brazilië.

23. Gemandateerd door Mgr. Dom Luis Fernando Castillo-Méndez, Mgr. Ernest Forest Barber,geassisteerd door de bisschoppen Emile Rodriguez Fairfield en Paul-Christan G.W. Schultz op 14 juni1987, Mgr. Bertil Alexander Persson, toen Primaat van de Universele Apostolische Episcopale Kerk(the Apostolic Episcopal Church Worldwide).

24. Mgr. Bertil Alexander Persson consacreerde, geassisteerd door de bisschoppen George W. Boyer enHans-Diether Sauerland (nieuwe bisschop geconsacreerd vroeger op dezelfde dag), met anderebisschoppen getuigen, Mgr. Philippe Laurent De Coster en Mgr. Walter M.C. Walgraeve.

De Orthodoxe Koptische Kerk van Ethiopië

De Koptische Kerk ging na het Concilie van Chalcedon (451),waar het Monofysitische18 Kerk werd veroordeeld, een eigenleven leiden, dat geheel onafhankelijk was van de ByzantijnseKerk. Na de verovering van Egypte door de Arabieren (639-642)en de vlucht van de laatste melkitische (keizerlijke) patriarchnaar Constantinopel kon de Koptische (monofysitische) patriarchBenjamin I (626-665) de patriarchzetel van Alexandrië bezetten.Onder patriarch Christodulos (1047-1077) werd deze zetel vanAlexandrië naar Caïro verlegd. Tijdens de vervolging onder deMamelukken werd het merendeel van de kerken en kloostersverwoest; het aantal bisdommen daalde tot twaalf. In de nieuweretijd deed patriarch Cyrillus IV (1854-1861) een poging tot

kerkelijke reformatie, welke echter mislukte. Ook de invoeringvan een lekenvertegenwoordiging onder Cyrillus V (1874-1927)bracht geen verandering binnen de kerk. Wel ontstond er eenbelangrijke theologische literatuur en de oprichting van hetKoptisch Instituut in 1954 werkte gunstig. In 1959 aanvaarddeCyrillus VI als 116de patriarch het bestuur van de kerk. DeKoptische Kerk telt waarschijnlijk circa vijf miljoen gelovigen (deofficiële cijfers worden om bepaalde redenen laag gehouden).Voorts telt zij 29 bisschoppen, en circa 1.000 priesters, 750kerken, acht mannen- en vijf vrouwenkloosters. In het Koptischekerkgebouw herinnert nog veel aan de Griekse invloed, zoalsbijvoorbeeld de iconenwand. Ook de liturgie vertoontovereenkomst. Een der oudste kerkgebouwen is de Aboe Sargah

in oud-Caïro, gesticht in de vierde eeuw en herbouwt in de tiende,die nog de vorm heeft van de oude basiliek met drie schepen,

verdeeld door twee zuilenrijen. In Egypte ook ontstonden de eerste christelijke kloosters (gesticht doorPachomius in de vierde eeuw). Sedert 1959 is de Ethiopische Kerk onder een eigen patriarchonafhankelijk van de moederkerk in Egypte, waarmee zij zich echter sterk verbonden voelt. Ze werd

18Monotheïsme is de vorm van godsdienst waarin slechts één God wordt erkend zoals in Islam, waarbij Jezus

Christus zoals Mohammed enkel als een Profeet wordt beschouwd. Er wordt wel eens gezegd dat de

ongeletterde toch bekwame Mohammed van andere godsdiensten had afgekeken, zoals voor de doctrine van de

Ene God, de vasten (Ramadan), onder meer. Monotheïsme is zeker eigen aan gans het Oosten, inbegrepen louter

heidense godsdiensten. In de Rooms Katholieke godsdienst, en evenwel bij de Protestanten is God drievuldig,

Vader, Zoon en Heilige Geest, Eén God in drie personen. Bij de Islam heeft God (Allah) 99 namen (en meer)

omdat de gelovigen Hem beter zouden kennen. Terwijl één van Zijn Namen de “Grote Vergever” is, wordt Hijook “Tiran” (als f acet van Zijn Wonderlijkheid) genoemd. Het Hindoeïsme telt vele goden, en worden

beschouwd als facetten van de Ene, Ware God.



49

normaal geheel afhankelijk van de patriarch van Alexandrie (sinds de 11de eeuw zetelend te Caïro). Nahet herstel van de oude dynastie rond 1270 begon een nieuwe periode van kerkelijke vitaliteit, diebekwaam geleid werd door de toenmalige, Takia Hâymanôt. Een sterk kerkelijk leider in de 14de eeuwwas aboena Salama II. Gedurende de 15de eeuw werd de Ethiopische vestiging van eenmonnikengemeenschap te Jeruzalem van grote betekenis, vooral door de van daaruit opgebouwdecontacten met de Westerse Kerken. Zo waren de Ethiopiërs aanwezig op het herinneringsconcilie van

Florence (1441-1442), maar de tegenstand van koning Zara Yakob belette iedere doorvoering van deConciliebesluiten. Toen in de 16de eeuw de Portugezen militaire hulp verleende aan de Ethiopiërsvanwege Islamitische invasies (1520-1551), zond Paus Julius III jezuïeten als missionarissen. Vooral paterPedro Paez (gestorven 1622) oogstte groot succes met zijn prediking. Met de hulp van koning Soesenyos(Soesneos) werd een monofysitische opstand onderdrukt; de koning werd hierna katholiek en voltooide deherinnering met Rome (1622). In 1625 werd een katholiek patriarch benoemd door de paus, namelijkAffonso Mendez, en een jaar later werd het katholieke geloof tot staatsgodsdienst verklaard. Dit duurdeslechts tot de troonafstand van koning Soesenyos, wiens zoon Basilides (Fasilades) de jezuïeten uit het landzette en het „geloof van Alexandrië” tot staatsgodsdienst verklaarde.

De taal van de Ethiopische christenen is het Ge‟ez, nu nog gebruikt in de liturgie , maar niet meer

verstaan door de gelovigen van heden. Een bijzondere aandacht voor de apocriefe literatuur is hun nietvreemd terwijl bij de belangstelling maar in opkomst is door de Christelijke Kerken in het geheel niet

aangemoedigd, en dat is spijtig. Vele vermeldingen van hunvaderland in de Bijbel zijn zeker medeoorzaakgeworden dat het christelijk geloofsleven een oudtestamentische gloed verspreidt en dat vele joodsegebruiken bijwijlen nog in ere worden gehouden, zoals de besnijdenis in feite eigen aan de Oosterselanden vooral wat betreft persoonlijke hygiëne langs de godsdienst. De Ethiopische Kerk kent talrijkevastendagen en een zeer sterke verering van Maria en de heiligen.

Zoals we reeds weten is de Ethiopische Kerk tot in 1959 afhankelijk geweest van het Koptischpatriarchaat van Alexandrië, en werd in het zelfde jaar onafhankelijk als een erkende autocefaalpatriarchaat. In 1971, na de dood van aboena Basilios, koos zij voor de eerste keer in de geschiedenis haareigen patriarch. De patriarch van de Ethiopische Kerk resideert in Addis Abeba; de hiërarchie bestaatuit 14 eparchieën (13 in Ethiopië, 1 in Eritea), verder 1 bisschop in Jeruzalem. De kerk telt 10 à 12 miljoengelovigen, en zowat 200.000 priesters en monniken, circa 17000 kloosters en 10 seminaries. De clerus isinvloedrijk en conservatief. Sinds 1965 is te Caïro een blijvend secretariaat gevestigd voor nauwere

samenwerking van alle monofysitische kerken en voor het onderhouden van contacten met anderekerkelijke groeperingen.

De Orthodoxe Koptische Apostolische Opvolging

1. Abba Yusak II ( 14.11.1956), Aartsbisschop van Girga, Patriarch van Alexandrië, consacreert op 13 januari 1951, als Patriarchale Vicaris (Itchege): Gebre Giyorgis (Anba Basilios), Aartsbisschop vande Orthodoxe Koptische Kerk, van het Aartsdiocees van Ethiopië in 1951. Hij werd de PatriarchKatholiekos van de Orthodoxe Koptische Kerk in 1959 ( 1970).

2. Abba Kirillus/Kirollos VI (Azer Joseph Atta) (3.10.1902 Ŕ 09.03.1971). Patriarch van Alexandrië vande Orthodoxe Koptische Kerk in 1959. Abba Kirollos VI consacreert en benoemde als eerstePatriarch - katholiekos van de Orthodoxe Koptische Kerk, op 28 juni 1959, Abba Basilios (AbunaBasilios) ( 12.10.1970)

3. Abuna Basilios is de consecrator van La Von Miguel Haithman (Abba Gabre Mikael Kristos) (+1985). Hij is priester gewijd in 1959 in de Ethiopische Orthodoxe Kerk. In de hoofdstad van AddisAbaba, Abuna Mikael ontving de bisschopswijding, door Zijn Heiligheid Abuna Basilios, AbunaMarkos Patriarch van Gojjam, en Zijn Heiligheid Petros, Metropolitaan van Gondar, op 12 juli, 1959.Aartsbisschop Metropolitaan Gabre Mikael Kristos, geassisteerd door de bisschoppen Gabre KristosJeremiah (David William Worley) en Marcos Kristos (lennard Lares), consacreerd op 16 februari,1982, Philip Lewis. Hij werd priester gewijd op 4 april 1972 in de Orthodoxe Episcopale Kerk. Hijwerd als Aartsbisschop Metropolitaan en Primaat van de Ethiopische Koptische Kerk benoemd vanNoord en Zuid Amerika, en Europa in 1990.

4. Mgr. Philip Lewis consacreert sub conditione op 13 oktober 1990, Mgr. Bertil Alexander Persson,Primaat van de Universele Apostolische Episcopale Kerk (the Apostolic Episcopal ChurchWorldwide).

5. Mgr. Bertil Alexander Persson, geassisteerd door de bishoppen George W. Boyer en Hans-DietherSauerland, op deze dag nieuw gewijde bisschop, consacreert sub conditione op 25 juni 1995,Mgr. Philippe-Laurent De Coster en Mgr. Walter M.C. Walgraeve.



50

Apostolische Lijn van de “Order of the Corporate Reunion”

Het doel van de “Orde” was het verwijderen van hinderpalen die het Œcumenisme zou dwarsbomen, als

een oplossing voor de Anglicaanse clerus19 die de geldigheid van hun eigen wijdingen al of niet wensten te

regulariseren, en zodoende zich laten herwijden sub conditione20 komende van een herkende ApostolischeOpvolging, geldig bevonden zowel in het Westerse Katholicisme als in het Oosten bij de Orthodoxen. De“Orde” werd in 1874 gesticht, waarbij naar een drievoudige Bisschoppelijke Opvo lging werd gezocht, dusvan drie verschillende bronnen: Rooms Katholiek, Anglicaans hetgeen ze al waren, en de OosterseOrthodoxen.

Eerwaarde Heer Lee ( Thomas), Eerwaarde Heer Thomas Mossman ( Jozef), Eerwaarde Heer JohnSeccombe ( Laurence), gingen ze met zijn drieën naar Venetië waar ze voorwaardelijk werden gedoopt,gevormd, en geconsacreerd door drie Bisschoppen, de ene een Rooms Katholiek, de andere een SyrischeMelkiet, en de laatste een Griek, zoals trouwens eerder aangehaald (blz. 18).

Aartsbisschop Luigi Nazari di Calabiana, doopt, vormt en geeft de wijdingen tot en met het priesterschapaan Fréderick George Lee, Thomas Wimberley Mossman en John Thomas Seccombe in juni 1877: Lee,

Mossman en Seccombe.

Op 24 juni 1877, op het feest van de geboorte van Johannes de Doper te Venetië, de Patriarch DominicusAgostino consacreert, geassisteerd door Aartsbisschop Luigi Nazari di Calabiana van Milaan,Aartsbisschop Vincentius Moretti, Ravenna, Algemene Abt van de Mekhitaristen te Venetië, enAartsbisschop Ignatius Ghiurekian van de Armeense Katholieke Kerk, en een bisschop van de KatholiekeMelkietische Kerk: Lee, Mossman, Seccombe.

Bisschop Richard Morgan, eerder geconsacreerd door Mgr. Seccombe, geassisteerd door de co-consecratoren Mgr. Lee en Mgr. Seccombe, wijd op 6 maart 1879:

Charles Stevens, die op 8 mei 1890, consacreert sub conditione:

André Maclagen, die op 4 juni 1922, consacreert:

Herbert-James-Monzani Heard, die op 13 juni 1943, consacreert:

Bernard-William Crow die, op 10 april 1944, consacreert:

Hugues-Georges de Willmot Newman, die op 6 juni 1946 consacreert in de Abbatiale Kerk van Christus-Koning te New Barnet, Engeland, geassisteerd door John Sebastian Marlow Ward, Richard KennethHurgon, John Syer, Charles Leslie Saul, en Frank Ernest Langhelt:

Wallace David Ortega Maxey, die wijd en consacreert21 op 7 november 1986:

Bertil Persson, Primaat van de Universele Apostolische Episcopale Kerk (the Apostolic Episcopal ChurchWorldwide). Hij consacreert op 25 juni 1995, geassisteerd door de bisschoppen George W. Boyer en Hans-Diether Sauerland, bisschop eerder geconsacreerd op dezelfde dag, steeds in bijzijn van bisschoppengetuigen waaronder Philip Lewis, Aartsbisschop-Metropolitaan en Primaat van de Orthodoxe KoptischeKerk van Ethiopië voor Noord en Zuid Amerika en Europa.

Bisschoppen Philippe Laurent De Coster, en Walter M.C. Walgraeve22.

19 De Anglicaanse Kerk bestaat uit drie vleugels, de lage kerk (meer Presbyteriaans om zo te spreken), het

midden kerk (nog laag of hoog), en de hoge kerk (traditioneel vooral wat de liturgie betreft), waarbij de ene een

geldige apostolische opvolging belangrijk vind en de andere weer niet. In een dergelijke omstandigheid nemen

de wijdingen plaats. Tot nu toe is het moeilijk te onderschatten welke bisschoppen in de Anglicaanse Kerk

geldige wijdingen hebben.20Bedoeld voorwaardelijk, in geval de eerste wijding ongeldig zou zijn geweest.

21 Wijden: Kleine Wijdingen en grote Wijdingen van diaken en priester. Consacreren: bisschopswijding.



51

Het is onder het pontificaat van Mar Pelagius dat menigte Anglicaanse bisschoppen, waaronderbisschoppen F.G. Lee en J.T. Seccombe, die geldige wijdingen hadden ontvangen langs hetgeen werdgenoemd de „Order of Corporate Reunion”, veranderde de Orde van naam op 14 april 1894 te

Antwerpen, België, tijdens een bijzondere vergadering en werd “The Council of Corporate Reunion”genoemd, om voortaan met hun gelovigen zich bij de Kerk aan te sluiten.

Reeds in 1866, de studies van de Vaders Jezuïeten bevestigden de geldigheid van de Anglicaansewijdingen, terwijl Eerwaarde Heer G. Nugee had eveneens langs zijn kant de resultaten van deopzoekingen naar Kardinaal Wisemen en Paus Pius IX gebracht om hen daarover te beraadslagen. In“Tablet” verscheen een hele artikel over het onderwerp, met de verzekering door één van de schrijvers,dat volgens Kardinaal Mai, had Paus Pius IX de bisschopswijdingen toegelaten van de eerste bisschoppendie de “Order of the Corporate Reunion” tot stand zouden brengen. De Anglicanen F.G. Lee, J.T.

Seccombe en T.W. Mossman vertrokken naar Venetië, daar ze op een boot moesten wordenvoorwaardelijk gedoopt, gevormd, gewijd en uiteindelijk geconsacreerd tot bisschoppen, door een Griekin communie met het Patriarchaat van Constantinopel, de andere Koptische bisschop, en de derde eenRooms-katholiek. Ze hadden een schip gekozen om de wijdingen te voltrekken, teneinde onder geen

enkele jurisdictie van een (diocesane) bisschop te moeten staan en verantwoording geven. De Rooms-katholieke bisschop die bij de bisschopswijding betrokken was, zou volgens de getuigenis vanJ.Elphinstone Robertson, de aartsbisschop van Milaan zijn geweest. Niettemin, het berust op weinigfeiten, maar het is onloochenbaar dat het Vaticaan die er meer van weet en te vinden in de geheimearchieven, heeft nooit de geldigheid van deze wijdingen betwist. En zoals we nog zullen zien, om deapostolische opvolging te vereeuwen, Mar Pelagius in 1879, geassisteerd door F.G. Lee en J.T. Seccombe,consacreert Eerwaarde Heer Charles-Isaac Stevens als coadjutor met recht op opvolging.

In 1885, arriveerde in Engeland Mgr. Léon Chechemian, titulaire bisschop van Malatië van de ArmeenseUniate Kerk. Hij was slachtoffer geweest van de Turkse vervolgingen, en kwam in Groot-Brittannië omzijn episcopale taak verder te zetten, onder de denominatie van de Katholieke Armeense Unie Kerk voorde Armeense kolonie aldaar, die op 15 augustus 1884 met Rome afbrak. Vanaf zijn aankomst had Mgr.Chechemian kennis gemaakt met Mar Pelagius, Mgr. Stevens en Mgr. Lee waarbij een intercommunie

werd afgesloten tussen de oude Keltische Kerk en de Katholieke Armeense Unie Kerk.

De geldigheid van deze en andere wijdingen, en bijgevolg van Mgr. Hugues-Georges de Willmott-Newman, ook zin canonische zendingswerk werden publiek bevestigd in een artikel genaamd “The East

West Bridge”, verschenen 19 augustus 1949 in het Rooms -katholiek blad, “The Universe”. Het meer

recente werk “Anglicanen en Katholieken” van Vader Jezuïet Jacques Bivort van de Saudée (Frankrijk)

en met de “imprimatur” van Parijs, schrijft in verband met de “Order of Corporate Reunion”

geïntroduceerd in de Keltische Katholieke Kerk door de stichters zelf aanvaard, op blz. 9 en verder,bevestigt de geldigheid van de wijdingen. Het artikel reeds aangehaald van het Anglicaans blad “The

Church Times” zegt dat “onze wijdingen zijn beschermt van de mogelijke tegenstrevende bezwarentegenover de Anglicaanse wijdingen veroorzaakt door Rooms Katholieke tegenstanders 23

.” Kortom, niet

lang geleden Kanunnik Van Landschoot, bibliothecaris van het Vaticaan, gaf een briljante getuigenis overde geldigheid van onze wijdingen op briefpapier met de hoofding van de Vaticaanse bibliotheek, en

tezelfdertijd Dom Paul Devin, van de Londense Benedictijns Olivetijnse Oblaten, in een brief waarbij devolgende waarnemingen worden verhaald: “Hun wijdingen en consacreren zijn volkomen geldig … Hun

geloofsbelijdenis, hun discipline, hun gebruiken, hun liturgie, hun sacramenten zijn geldig, compleet,Katholiek en Orthodox, hun Credo lijken op alle punten zoals in de Orthodoxe Kerk.”

Uit een brochure “Hol Levenez” (Onze Vreugde) Ŕ Nummer 5-6 (speciaal) Ŕ januari 1961. Zoals we hetreeds hebben gezien, zijn er ondertussen menige preciseringen gekomen omtrent de bisschopswijding vanLee, Mossman en Seccombe.

22

We hielden reeds de Apostolische Opvolging langs de Corporate Reunion door de onbetwistbare wijdingenvan Mgr. Roger Caro.23 Er zijn altijd mensen die begrijpen en begrip hebben, en anderen weer niet.



52

Het Concilie van Trente en het Missaal Pius V

Het Concilie van Trente, dat zich al in de jaren 1546 en 1547 met de kwestie van hetmissaal had beziggehouden in verband met de debatten over het gebruik en misbruikvan de Heilige Schrift, nam de zaak in 1562 weer ter hart, toen het sprak over de leer

aangaande het heilig Misoffer. Een speciale commissie moest de “abusus missæ”(misbruiken van de Mis) nagaan. Dat was toen geen moeilijke opdracht, want zowel deaanhangers van de nieuwe leer als het Concilie zelf, synoden, studies enhervormingsprogramma‟s hadden herhaaldelijk de zwakke plekken aangewezen:

sequenties en prefaties van heiligenfeesten met een legendarische inhoud, gebeden omvrede en uitkomst, zowel als verschillende gezangen na de consecratie, nieuwemisformulieren van twijfelachtige herkomst en vooral de misbruiken wat votiefmissenen misreeksen aanging, alsmede de overwoekering van de zondagen en het kerkelijk

jaar door formulieren, welke men zelf koos. Daarbij kwam nog het verschil in ritus, dat,volgens Kardinaal Hosius, zo ver ging, dat tot ergernis van het volk in dezelfde kerk nietalle priesters dezelfde ritus volgden, hetgeen precies vandaan wederom aan de hand is.

Niet lang geleden op een begrafenis vertelde de parochiepriester, “we trachten deEucharistieviering zo aantrekkelijk mogelijk maken, en doen ons best, en toch krijgenwe het volk niet.” Wellicht dacht hij niet op een balletdans tijdens de offerande, maar

het zal niet veel beter zijn geweest. Ook in die tijd, om terug te komen, namelijk inOostenrijk lieten sommige priesters zelf de canon (het eigenlijk deel) van de Mis weg, envandaag precies dezelfde misbruiken in de na-Conciliaire Kerk van Vaticaan II veelalmet of zonder de toestemming of de diocesane bisschop. Ondertussen was Pius IVspoedig aan de arbeid en stelde blijkbaar in 1564 nog een commissie, welke onder zijnopvolger Pius V werd uitgebreid. Het vraagstuk van de hervorming werd dus nietopgelost door een aantal voorschriften en bepalingen waardoor de misbruiken werdengebrandmerkt en richtlijnen voor het samenstellen van de toen nieuwe missaalgegevens.Evenmin liet men, zoals een richting op het Concilie gewenst had, de regionaleafwijkingen van de Romeinse Mis en het recht van de bisschoppen daarover te beslissenongemoeid. Neen, de eenheidsmissaal werd ingevoerd, en deze was een “Missale

Romanum”. Deze kwam, wat zijn kalendarium en misformulieren betrof, in collecte en

evangelie nauwkeurig overeen met het Breviarium Romanum, dat dezelfde commissietwee jaar tevoren in het licht had gegeven, iets wat in de boeken welke tot dan toegebruikt werden, praktisch niet het geval was.

Dat men de bevoegder plaatse de bedoeling had werkelijk een hervorming door tevoeren, dus de oorspronkelijke grondstructuur wilde ontdoen van de toevoegingen, die

deze hadden aangetast, blijft hieruit dat men reeds in 1563, toen met de verbetering vanhet missaal nog op het Concilie ter hand moest nemen, speciaal een Vaticaanshandschrift van het Gregoriaans Sacramentarium uit Rome naar Trente liet komen. Inde bul van 14 juli getuigt Pius V zelf nadrukkelijk, dat de geleerden van de commissie,na zorgvuldig elke goede en verbeterde handschriften van de Vaticaanse bibliotheken enandere van overal elders bijeengezocht, vergeleken te hebben en na eveneens degeschriften van oude en voortreffelijke auteurs te hebben geraadpleegd, het missaal tehebben teruggebracht tot de oude voorschriften en ritus van de Heilige Vaders.

Wat het nieuwe missaal van Pius V zo belangrijk maakte was de in de invoeringsbulopgenomen bepaling, dat dit missaal van nu af voor alle kerken normatief zou zijn en

dat er niets meer aan veranderd mocht worden. Alleen de kerken, die meer dan 200 jaareen eigen Mis ordo bezaten, mochten die behouden, bijvoorbeeld voor de oude orden die



53

sinds de 11de eeuw een eigen van de Romeins-Frankische Misliturgie geschapen hadden,welke nog lang tot Vaticaan II bewaard is gebleven, bijvoorbeeld de Cisterciënzers ordoen deze van de Kartuizers onder meer.

Het Romeins missaal is dus, dat in 1570 door de heilige Pius V volgens de besluiten van

het Concilie van Trente werd afgekondigd, door allen aanvaard als één van de talrijkeen bewonderenswaardige vruchten die door dit heilig Concilie aan de gehele kerk vanalle eeuwen zijn ten deel gevallen. Het missaal is niet enkel de norm voor de viering vanhet heilig Misoffer door de priesters van de Latijnse ritus, nu de Oud RoomsKatholieken, maar in diezelfde tijd is het ook door de verkondigers van het heiligevangelie over bijna heel de wereld verspreid. Talloze heiligen hebben voor hungeestelijk leven in het Heilig Misoffer ware voedsel gevonden, door de deelname enbeleving ervan, maar ook door de Schriftlezingen en gebeden die grotendeels geordendwaren door de heilige Gregorius de Grote.

Zoals nu, in de zeer moeilijke tijd waarin het Katholiek geloof inzake het offerkarakter

van de Heilige Mis, het ambtelijk priesterschap en de werkelijke en blijvendetegenwoordigheid van Jezus Christus onder de Eucharistische gedaanten bestredenwerd, was het de grootste zorg van de heilige Pius V om de gangbare traditie die zondervoldoende rede aangevallen was, te handhaven met de invoering van slechts zeer geringewijzigingen in het ritueel.

De normen van de heilige Vaders, welke men bij de verbetering van het missaal ten tijdevan de heilige Pius V op het oog had, veel omvangrijker gebleken ten gevolge vantalrijke de toen wetenschappelijke publicaties. Want nadat in 1571 het SacramentariumGregorianum als eerst uitgegeven was, zijn de oude Romeinse en Ambrosiaansesacramentarie herhaaldelijk in kritische uitgave verschenen, evenals de voormaligeliturgische boeken van de oud-Spaanse en oud-Gallische ritus. Daardoor hebbenverscheidene gebeden van niet geringe geestelijke betekenis, die tot dan toe onbekendwaren, aan het licht gebracht.

Eveneens kent men thans tradities van de eerste eeuwen, voordat de Oosterse enWesterse liturgie een vaste vorm kreeg, des te beter doordat zoveel liturgischedocumenten waren teruggevonden.

Bovendien heeft de voortgezette bestudering van de Heilige Vaders de theologie over hetmysterie van de heilige Eucharistie ten zeerste verhelderd door de leer van de grote

Vaders van de christelijke oudheid, zoals de heilige Ireneüs, Ambrosius, Cyrillus vanJeruzalem en Johannes Chrysostomus. Werkelijke ingrepen in de rubrieken en de tekstvan het missaal van Pius V zijn sedert de 16de eeuw in enkele gevallen op last van depaus gebeurd. Ze geschieden in de vorm van een nieuwe uitgave van het missaal onderClemens VIII (1604); o.a. werd toen de tekst van de bijbelse zangstukken, die in veeldrukken was vervangen door die van de nieuwe Vulgaat, hersteld en ook de slotzegenopnieuw geregeld. Bij de uitgave onder Urbanus VIII (1634) werd de redactie van derubrieken verbeterd en de herziening van de hymnen, die in het brevier was ingevoerd,ook uitgebreid tot de enkele hymnen van het missaal. Pas in 1920 is daarna weer eennieuwe uitgave verschenen op grond van de door Pius X ingezette hervorming.Overigens zijn tot de in 1951 begonnen grotere hervorming slechts weinig voorschriften

met betrekking tot de mis ordo uitgevaardigd, er zijn alleen nieuwe feesten bijgekomen.



Zo heeft Clemens XIII voor de zondagen de prefatie van de Allerheiligste Drie-eenheidvoorgeschreven en Leo XIII de gebeden na de gelezen mis.

Omgekeerd zijn sommige rubrieken niet meer van kracht wegens het feit, dat eralgemeen van werd afgeweken, b.v. die omtrent de Sanctuskaars en het voorschrift, dat

bij het uitreiken van de communie elke communicant de purificatio moet gegevenworden.

Al met al zijn de veranderingen, welke op deze wijze in de mis tot stand zijn gekomen, zeer onbeduidend.Het missaal van Pius X betekent na anderhalve eeuw ononderbroken ontwikkeling in de ritus van deRomeinse mis, na de golven en stromen van alle hoogten en uit alle dalen een geweldige stuwdam,waarvan de aangevoerde watermassa‟s hun weg slechts kunnen voortzetten door stevige beddingen en

goed aangelegde kanalen. Met één slag zijn alle eigenmachtige om- en zijwegen afgesneden, is elkeoverstroming en vervuiling verhindert en is een regelmatige en vruchtbare voortgang verzekerd. VaticaanII heeft het bloeiende rivier totaal leeggemaakt en haar weg in andere beekjes gevonden van zeerarmtierige rituelen en steeds maar nieuwe uitingsvormen vindt ter vervanging van de grote eneeuwigdurende erfenis van de Concilie van Trente.

De Heilige Paus Pius V sprak een eeuwigdurend indult uit, geldig voor alle tijden, die toestond detraditionele Mis te celebreren in volledige vrijheid, zonder gewetensbezwaarden, straf, veroordeling of censuur (Pauselijke bul “Quo Primum”). Het Concilie van Trente had reeds het grote catechetisch nut

erkend dat in het Heilig Misoffer ligt opgesloten. In feite werd door velen gevraagd dat men de volkstaalzou mogen gebruiken, toen al, bij het Heilig Misoffer. In antwoord op dit verzoek meende het Concilie,rekening houdend met de omstandigheden van die tijd, dat het zijn plicht was, opnieuw de overgeleverdeleer van de kerk te onderstrepen: namelijk dat het Heilig Misoffer in de eerste plaats een daad vanChristus zelf is, waarvan bijgevolg de eigen uitwerking niet afhankelijk is van de wijze waarop degedoopten hieraan deelnemen. Daarom is in de volgende besliste en tegelijk gematigde bewoordingenverklaard: “Hoewel de Mis een belangrijk onderricht voor de gelovigen bevat, waren toch de Vaders vanoordeel dat het niet goed is haar in de volkstaal te vieren”. Daarbij verklaarde het Concilie dat diegene te

veroordelen is, die houdt dat “de ritus van de kerk van Rome om een deel van de canon en deconsecratiewoorden niet luide uit te spreken te verwerpen is, of dat de Mis noodzakelijk in de volkstaalmoet gevierd worden.” Niettemin, ofschoon het Concilie van Trente enerzijds het gebruik van de volkstaalin de Mis verbood, beviel het anderzijds de zielzorgers een aangepaste catechese daarvoor in de plaats testellen om het mysterie van het hoogheilig offer enigszins te verklaren.

We mogen van het eerbiedwaardige erfgoed, dat zovele eeuwen sedert Pius V aan ons hebben

doorgegeven, absoluut niet lichtvaardig prijsgeven, noch de Ritus, noch het gebruik van het

Latijn in de Romeinse liturgie, daar de Concilie van Trente het gebruik van de volkstaal in de

rituelen verbood, en niet zonder rede hebben we zojuist gezien. Dit alles omdat Jezus Christus

de mens nabij wilt zijn, en omdat Hij persoonlijk betrekkingen met hem wilt aanknopen. Hij

is afwezig voor wie niet tot deze vriendschap wilt naderen, zoals voor en blinde het licht

afwezig is. Het gehele heilig Misoffer ligt in de liefde van God voor ons, en tevens wilt Hij

voedsel zijn voor d‟eeuwigheid, band voor een universele broederschap, omdat Jezus Christusmet wie we in liefdesgemeenschap treden, dat alles is.

© f b i/fé i 2012 M Phili L D C G B l i

Karel Van Osch en het Oud Rooms Katholicisme

Documents

Transcript of Karel Van Osch en het Oud Rooms Katholicisme