1

Jebron vzw waar zoekers thuis mogen komen

Begijnhof 1 , 9300 Aalst

Tel 053/77.51.16

E-mail : jebron@telenet.be

Web: www.jebron.be

JAARGANG 33 Nr. 5 JANUARI 2009 Afgiftekantoor 9300 Aalst 1 Herkenningsnummer 3770 Verschijnt maandelijks (behalve in juli en augustus) Verantwoordelijke uitgever : Ingrid Van de Voorde

2

3 -4. Editoriaal januari 2009 4-7 Lijden Vlaamse jongeren aan de wereld…

(dl 3) 7. Sneeuw (gedicht) 7-9 Vlaamsgezind en progressief: een contradictie? 10. Beste mensen (uitnodiging) 10-11 In de donkere dagen 11. Nieuw 12-13 Nieuwsjes van mensen Kalender Jebron en andere activiteiten

3

INFO JEBRON EDITORIAAL JANUARI 2009

2008

Flarden van herinneringen, rafels van woorden: hoofddoek, creationisme, verkiezingen, de kloof, leterminologie, splitsing, ... En de klassiekers al jaren: Irak, Iran, Congo, Zimbabwe, Israël, Bush, moslims, racisme, vreemdelingenhaat, nog steeds, armoede, nog steeds, dictatuur van het kapitaal, nog steeds, fundamentalisme, nog steeds, christelijk rechts, nog meer. Democratische verworvenheden en sociale zekerheid, aarde en lucht opgeofferd op het altaar van winst en wapens. Nationalisme creëert angst, angst kleurt bruin, racisme is zwart als de dood. Kerstmis is wit, sprookje van vrede, kaarsen in een kerk, geldwisselaars in de stal, leugens op de snelweg, bloed hangt in de bomen, opstanding vergeten. Menselijkheid gaat op kreupele benen door de wereld een ster in de nacht, een droom in het donker, een oud lied van vrede, de stem van een naamloze, god, klein, geboren Dromen in het donker. Waar gaan wij naartoe? Waar ligt vandaag Jeruzalem? Waar een stad van gerechtigheid en vrede? Waar ergens in een joodse sjoel met diep ontroerde stem het koninkrijk van God gezongen wordt, dààr ligt Jeruzalem. Waar ergens in een moskee moslims in eerbied buigen voor een barmhartige God, dààr ligt Jeruzalem. Waar ergens christenen in het spoor van Jezus zich niet vastklampen aan het monopolie van DE waarheid, dààr ligt Jeruzalem. Waar ergens atheïsten en agnosten weigeren te geloven in man en macht, in winst en wilde groei, dààr ligt Jeruzalem. Waar niet alleen de armoede, maar ook overmatige rijkdom uit de wereld is geholpen, dààr ligt Jeruzalem.

2009 Laten wij inzetten op goede machten en op zachte krachten, op alleen maar knielen voor weerloze en gekleineerde mensen, op messianisme zonder fanatisme, op machtsvrije dialogen tussen levensbeschouwingen, op democratische experimenten van socialisme, op nieuwe akkoorden voor de aarde en voor toekomstige generaties, op een anders-globaliseringsbeweging. Laten wij elkaars naam, elkaars kwetsbaarheid, elkaars hoopvolle verwachtingen, elkaars dromen

4

niet vergeten, maar meedragen in goede moed en vertrouwen dat het wonder kan gebeuren: mensen die iets nieuws helpen geboren worden waar niemand het nog verwacht. Juist jij, geraakt door verdriet, getroffen door moeite en pijn, juist jij oud geworden, achtergebleven, juist jij, die zo twijfelt, geen waarde vindt in jezelf, juist jij, die niet ophoudt te geloven in de kleine stap, het geringe gebaar, het penningske van de weduwe, juist jij, geboren vreemdelingen, verloren vluchteling, juist jij, hier opnieuw geboren: Sjaloom ! Salaam! (Eind 2007 ontvingen we van WTM een prachtige tekst naar aanleiding van Kerstmis en Nieuwjaar. We moesten enkel de jaartallen veranderen. We kunnen geen beter editoriaal bedenken voor dit eerste nummer van 2008. Dat wij deze woorden opnemen, drukt ook onze verbondenheid uit met onze bondgenoten van WTM, en vooral met Remi, die ten gevolge van zijn ziekte een moeilijk jaar tegemoet gaat. Dat wij deze woorden opnemen, mag een blijk van genegenheid en waardering zijn)

Ons toegestuurd door Paul De Witte

Lijden Vlaamse jongeren aan de wereld? Te gast in de bijbelse novelle, genaamd TOBIT (1)

(deel 3)

7. Het bijbelboek Tobit Nadat we in de artikels van oktober en november 2008 heb stilgestaan bij enkele vragen in verband met hedendaagse jongeren, wil ik nu een poging wagen om in twee bijdragen het bijbelboek Tobit in deze reflectie binnen te brengen. Niet omdat ik daar onmiddellijke antwoorden van verwacht, maar wel omdat ik denk dat dit verhaal ons misschien wel onvermoede en onverwachte mogelijkheden aanreikt tot herkenning en uitdaging. 7.1. Verhalen: herkenning en uitdaging In de bijdagen van de twee vorige maanden (oktober en november 2008) stond ik wat stil bij de vraag of de titel van het artikelen in De Standaard die stelde dat “Vlaamse jongeren lijden aan de wereld” wel klopt. Ik heb geen sluitend antwoord op die vraag gevonden. Wel drukte ik mijn vermoeden uit dat heel wat jongeren “onbewust” lijden aan de wereld-, maatschappij – en mensbeelden die in onze tijd overheersend zijn. Maar dat vermoeden alleen brengt ons niet veel vooruit. Daarom dacht ik: zou er geen bijbelverhaal te vinden zijn dat ons wat op weg kan helpen, niet om de opgeroepen vragen theoretisch te beantwoorden, maar wel om niet met een stom geslagen mond aan die vragen voorbij te leven. Goede verhalen moeten immers aan twee belangrijke voorwaarden voldoen. Op de eerste plaats moet de lezer iets herkennen van het eigen soms moeizaam bestaan en van de vragen die erdoor worden opgeroepen. Maar op de tweede plaats moet een verhaal de lezer ook uitnodigen en uitdagen om een stap verder te zetten. Verhalen bieden soms onverwachte perspectieven, waardoor vragen worden opengebroken en een nieuw licht kan schijnen op plekken, die het samenleven verduisteren. Ik denk dat het verhaal van Tobit en zijn zoon Tobias zo’n goed verhaal is, als we het maar goed leren lezen.

5

Hieronder volgt een schamele poging om bij een paar elementen uit het verhaal halt te houden, die aansluiten bij de vragen waar we mee bezig zijn. 7.2. Het verhaal van Tobit in kort bestek (naar Alex Noord, in ‘de open deur’) Eerst een korte samenvatting van het verhaal. Het best is natuurlijk dat je de bijbel neemt en de spannende tekst eens doorleest. De hoofdpersonen van het boek Tobit zijn de oude, vrome man Tobit, zijn vrouw Anna en hun zoon Tobias. De familie woont in Nineve in Assyrië.De stam waartoe Tobit behoort, die van Naftali, is daar in ballingschap naartoe gevoerd. Tobit is een door en door goed mens. Heel getrouw volgt hij de Joodse wetten. Hij verricht allerlei goede werken. Dan slaat het noodlot toe en wordt hij blind. Zijn vrouw Anna moet nu de kost verdienen met allerlei handenarbeid. Eens komt ze thuis met een jong geitje. Het is de beloning voor haar werk. Tobit denkt dat ze het gestolen heeft en beveelt haar het jonge dier terug te brengen naar de eigenaar. Hier wordt de vroomheid van Tobit stuitend en krampachtig. Ook zijn vrouw is helemaal niet blij met het gedrag van haar man. Zij valt tegen hem uit: 'Wat heeft jouw vroomheid dan allemaal opgeleverd, zie eens hoe arm we zijn!' Deze uitval gelijkt sterk op wat de vrouw van Job tegen haar man zegt, wanneer hij door al dat afschuwelijke leed getroffen wordt en blijkbaar toch even vroom blijft. Op dat moment herinnert Tobit zich hoe hij in de stad Rages in Medië bij een zekere Gabaël tien zilveren talenten in bewaring heeft gegeven. Die zouden nu goed van pas komen. Hij geeft zijn zoon Tobias de opdracht dat geld te gaan halen. Tobias zoekt iemand die met hem mee wil gaan op zijn gevaarlijke tocht. Het wordt een zekere Azarias. Een wel zeer bijzondere reisgenoot, omdat het hier - zonder dat Tobias het weet - om de engel Rafaël gaat. Samen met de hond van Tobias gaan ze op weg. Wat hier gebeurt heeft Robert Long heel fijnzinnig beschreven in zijn lied 'Achter de horizon': Toen ik een jaar of vijftien was, begon het leven. Er werd van alles in me wakker in die tijd. Het was een rusteloos verlangen naar een onbekend bestaan en naar de liefde, naar een groots meeslepend iets. En ookal wist ik nog van niets, ik ben ernaar op zoek gegaan. Op hun reis komt het gezelschap in de plaats Ekbatana en zijn ze te gast bij Raguël, een familielid van Tobit. In het huis van Raguël heeft zich een groot drama voltrokken. Dochter Sara is al zeven keer uitgehuwelijkt geweest, maar alle zeven mannen stierven in de eerste huwelijksnacht. Dat is het werk van een demon. Tobias hoort van deze gebeurtenissen en raakt in verwarring. Hij vreest zelfs voor zijn leven wanneer zijn reisgenoot Azarias hem voorstelt met Sara te trouwen. Toch weet Azarias hem gerust te stellen en te overtuigen. Onderweg hebben ze namelijk een vis gevangen. Ze hebben het hart, de lever en de gal van het dier bewaard. Dat blijkt nu goed van pas te komen. Tobias krijgt van Azarias de opdracht om in de huwelijksnacht de demon te verdrijven met het hart en de lever van de vis. Hij moet deze ingewanden op wierook leggen, een gebed doet de rest. Het lukt. Tobias overleeft de huwelijksnacht. Er is grote vreugde in het huis. De bruiloft duurt veertien dagen. Ondertussen maakt Azarias van de gelegenheid gebruik om de tien talenten op te halen in Rages. Daar was de reis in eerste instantie toch voor bedoeld. Samen met zijn vrouw Sara en met Azarias keert Tobias terug naar zijn ouders. Na zijn thuiskomst geneest hij de blindheid van zijn vader met de bewaarde gal van de vis. Dan maakt Azarias zijn ware identiteit bekend. Hij vertelt wie hij is: namelijk Rafaël, de engel. Na deze onthulling stijgt hij op naar de hemel.

En de familie? Hoe gaat het met hen? Natuurlijk leven ze nog lang en gelukkig. Zo gaat dat in sprookjes. Tobit en Anna bereiken een hoge leeftijd en worden door hun zoon begraven. Later gaan Tobias en Sara in Medië wonen, bij zijn schoonvader Raguël. Tobias sterft als een alom gerespecteerd man. Hij wordt honderd zeventien jaar oud. Zo is het verhaal van de reis van Tobias eigenlijk het verhaal van ieder mensenleven. Het gaat over groei, volwassen worden, je weg vinden als mens, alles wat·je in het leven tegenkomt. Mensen zijn altijd onderweg. Op welke momenten zien we dan iets van Gods verborgen omgang met ons leven? 7.3. Actualiserende vragen en suggesties

6

(1) Eerste herkenning en uitdaging: voor jong en oud. In vorige twee delen (Info Jebron oktober en november 2008) heb ik in verband met hedendaagse jongeren heel wat vragen gesteld en weinig antwoorden gegeven. Alleen al daarom is het bijbelboekje Tobit uiterst geschikt en actueel: het stelt vragen en geeft weinig antwoorden, het suggereert meer dan het van buiten af oplegt. Als goed verhaal laat het ons zelf heel wat ruimte om eigen wegen te zoeken met de vragen die op ons afkomen. Ook al heet dit boek “Tobit”, toch is de jonge Tobias de centrale figuur: hij verlaat het huis van zijn vader en moeder en gaat op weg met een duidelijk doel: geld gaan ophalen zodat de familie het bestaan in ballingschap kan overleven, zeker nu vader Tobit met blindheid is geslagen. Maar deze jonge Tobias is niet te beroerd om zijn reisbestemming bij te sturen en radicaal te wijzigen. Hij neemt het risico de onverwachte ander in zijn leven te laten binnenkomen waardoor hij zijn eigen project wijzigt. En uitgerekend deze keuze voor het ongewisse en het andere zal genezing brengen van vele pijnen, zowel bij de medejongere Sara als bij de oude vader Tobit. We worden als lezer hier geconfronteerd met “een vader en een zoon”, zodat zowel de vaders (en de moeders) als de zonen (en de dochters) zich in het verhaal kunnen herkennen en er zich door kunnen laten uitdagen. Maar zo gemakkelijk is het ook weer niet, want op de keper beschouwd betekenen beide namen Tobit en Tobias hetzelfde: God is goed (Tobit) en JHWH is goed (Tobijahoe zoals Tobias klinkt in het Hebreeuws). Het is dan ook een bijkomende uitdaging om op zoek te gaan naar een antwoord op de vraag waarom de auteur er wellicht bewust voor heeft gekozen om de twee namen die op het eerste gezicht gelijk zijn, toch een verschillende klank en dus betekenis te geven. Deze vraag kan een pietluttig detail lijken, maar is in het kader van de rest van TeNaCH (Oud Testament) zeker niet onbelangrijk, want JHWH (de ENE) is absoluut niet identiek met Elohim (God of god). (2) Tweede herkenning en uitdaging, vooral voor de oudere generatie. Het boek Tobit begint met een vers dat ons duidelijk maakt, dat het gesitueerd wordt buiten het Joodse land tijdens de Assyrische ballingschap. Het is dus evident dat een van de centrale vragen van deze sprookjesachtige novelle is: hoe behouden we onze Joodse identiteit te midden van de volkeren (de gojiem)? Vanuit deze vraag situeert Tobit zich in de lijn van andere bijbelse geschriften zoals Ester, Judith en Daniël. Hoever moeten we gaan in het behoud van onze identiteit en in het publiek beleven van die identiteit? Waar ligt de grens tussen trouw blijven aan onze identiteit en ontrouw. Ook dit zijn zeer actuele vragen voor ons, die hier in Europa niet meer leven in een monoreligieuze samenleving die vaak geen hoge pet op heeft voor alles wat met kerk en christendom te maken heeft. We zullen zien hoe vader Tobit met deze uitdaging omgaat. Tobit was dus een vroom mens. Ook al leefde hij in een vreemd land, ver verwijderd van Jeruzalem, toch bleef hij in alles trouw aan de Tora van zijn volk: hij droeg zorg voor de armen, hij bezocht de zieken en hij riskeerde soms zijn leven door de doden te begraven, ook al was dat door de koning van Ninive verboden. Kortom een voorbeeldig mens. Maar voorbeeldige mensen zijn niet altijd de gemakkelijkste. Ze begeven zich soms op de smalle grens tussen radicalisme en fanatisme. Zij willen soms zo goed hun best doen, soms zo perfect zijn, dat ze krampachtig worden en niet meer van het leven kunnen genieten. En dat eisen ze ook van de anderen. Luisteren we maar naar het verhaal van Tobit. Op een dag was er een groot feest van de joden. En Tobit zat reeds samen met familie en vrienden rond de goed gevulde tafel, toen hij vernam dat een van zijn volksgenoten op het stadsplein vermoord lag. Onmiddellijk stond Tobit op om te doen wat hij moest doen. Hij verborg de dode tot het donker was en begroef hem nadat de avond was gevallen. Omdat hij een lijk had aangeraakt was hij volgens de wetten van zijn volk onrein geworden zodat hij niet meer naar het feest terugkeerde, en zich te slapen legde in een stal, juist onder een zwaluwnest. Toen viel er drek van die vogels in zijn oog, waardoor hij blind werd. Daardoor kon hij niet meer zorgen voor zijn gezin en Anna was verplicht om de kost te verdienen. Tobit werd hierdoor zo verbitterd en bedroefd, dat hij tot zijn God bad om te mogen sterven. Op een dag kwam zijn vrouw thuis met een geitje, dat ze met haar werk had verdiend. Hij geloofde het niet en verdacht er haar van het geitje te hebben gestolen en hij gebood haar het terug te brengen. Hier slaat het radicalisme van Tobit om in een bitter fanatisme, waardoor hij niet meer in staat is het goede te zien in wat de ander doet. Hij is dan niet alleen letterlijk blind geworden, maar ook figuurlijk. Zijn trouw aan de Tora, die bedoeld is om mensen te bevrijden van alles wat hen van hun levensgeluk afhoudt, wordt tot een bron van onvrijheid. Als ik dit tekstgedeelte wil actualiseren, dan denk ik aan onze grootouders en ouders, die een beetje zoals de oude Tobit, alles hebben gedaan om een betere wereld te maken met meer materiële mogelijkheden. Ze hebben er vaak heel hard voor gewerkt, maar zelf hebben ze vaak niet leren genieten. En nu ineens zien zij

7

hun kinderen en zeker hun kleinkinderen andere wegen gaan. Bitterheid slaat toe bij het zien van een blind geworden maatschappij, die het niet meer ziet zitten. Velen zijn de richting kwijt. Heel wat oude sporen zijn uitgewist. En mensen zijn zo verblind door het andere en het nieuwe, dat zich aandient, dat ze niet in staat zijn te zien dat ook in dat andere nieuwe sporen naar de toekomst worden getrokken. Tobias moet het huis van zijn vader wel verlaten om onder de druk uit te komen en nieuwe wegen te gaan. De oude Tobit zendt hem wel weg om geld op te halen (ouders raden vandaag ook hun kinderen voortdurend aan dat ze een goed diploma moeten halen om carrière te kunnen maken en vooral veel geld te verdienen), maar dit motief verdwijnt bijna volledig op de achtergrond omdat veel belangrijker dingen op het spel staan, namelijk leven en liefhebben en elkaar van dienst zijn. (wordt vervolgd) Paul De Witte

SNEEUW

Als een blanke vogel komt gij neergestreken

in uw weidse vredestreken en elke voetstap

drukt een reine bede in mijn hart…

uw witte vrede.

Ik, die innig proefde aan de stilte van uw lied

aan de vroomheid die gij biedt

en het luisteren naar de stem….. van de bedroefden

Jozef Vandromme

VLAAMSGEZIND EN PROGRESSIEF: EEN CONTRADICTIE?

Tijdens het Openhaardgesprek van 6 december beluisterden we Rob Librecht, voorzitter van het Priester Daensfonds, over de blijvende actualiteit van Adolf Daens en over de werking van het

8

Priester Daensfonds. De kern van het betoog draaide rond het terugkrabbelen van de door onze syndicale voorvaderen duur bevochten rechten, waar we vandaag nog allemaal van genieten. Neen, niet allemaal. 15% die rond of onder de armoedegrens zitten al niet meer. De hamvraag luidde: moest Daens vandaag terugkeren, waar zou hij van schrikken en waar zou hij zich voor inzetten?

Tijdens het debat viel ook de vraag: het Priester Daensfonds draagt ook het Vlaamse karakter in zijn vaandel. Wat betekent dat? Antwoord: de strijd van Priester Daens ging ondermeer tegen de Franstalige bourgeoisie die de Vlaamse arbeiders uitbuitte. Ook die erfenis dragen we mee in onze identiteit. Ik vond het een boeiende avond met een begeesterende Rob Librecht.

Achteraf moest ik denken: vandaag zijn de kaarten wel grondig door elkaar geschud. Nu kunnen we niet meer spreken van de uitbuiting van Vlaamse arbeiders door de Franstalige bourgeoisie van België. Sommigen gaan echter in hun analyse wel heel kort door de bocht en hebben het over de Vlaamse suprematie of over de arrogante Vlamingen. Het gaat zelfs zover dat in bepaalde kringen Vlaamsgezind zijn vies is, verwerpelijk. Want nu de rechten van de Vlaamse werkmens niet meer direct in het gedrang komen is de spanning tussen het Franstalige en het Nederlandstalige geen echt communautair probleem of is dit althans niet relevant. Niet relevant? De Oude Romeinen wisten het al vele eeuwen voor de geboorte van Karl Marx: “Primo vivere, deinde filosofare.” Eerst leven, brood op de plank en daarna filosoferen. Maar de Man van Nazareth voegde daar wel een fundamentele connotatie aan toe: “De mens leeft niet van brood alleen.” Er is ook, om maar iets te zeggen, de eerbied voor een minder zwaarwegende taal, zoals het Nederlands, in een koninkrijk. Ik ben het eens met het feit dat de sociaaleconomische belangen van de mensen op de eerste plaats komen. Maar het is niet omdat Vlaanderen economisch welvarend geworden is dat het niet meer zou mogen staan op zijn culturele rechten en zijn taal. Helaas kan opkomen voor Vlaamse cultuur en taal blijkbaar alleen maar komen uit de hoek van rechtse rakkers. Progressief en Vlaamsgezind, dat is een contradictie. Ook in bepaalde kringen van onze vrienden, de Christenen voor het Socialisme. Trouwens nog zo een kanjer van een contradictie in de ogen van velen. Dat hebben we geweten. Een van de eerste promotieaffiches om de beweging kenbaar te maken in de jaren ’70 luidde: “Kristenen voor het Socialisme – Wablief? – Asjeblief.” Alhoewel. Tijdens het Sandinistische Nicaragua van de jaren ’80 was een van de galmende slogans: “Entre Cristianismo y Revolución no hay Contradicción!” Maar goed. Leve de contradicties! Het probleem is dat op die manier progressief Vlaanderen de Vlaamse zaak – het lot van de Nederlandse taal in België - volledig in handen van rechts en het extremisme laat terechtkomen en dat daardoor – mijns inziens – het gevaar voor de scheiding van België en daarmee gepaard gaand de solidariteit tussen de mensen, tussen werknemers van boven en beneden de taalgrens - bevorderd wordt.

Laten we wel wezen. Het gaat, volgens mij, definitief niet tussen Noord en Zuid, eens en voor altijd niet tussen Vlamingen en Walen. Voor mij gaat het wel om Brussel en omstreken. En dus om de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Omdat het FDF - de erfgenamen van de Belgische patriotten van 1830 met hun natte droom: “La Belgique será francophone ou ne será pas” - een partij die ontstaan is met als enig doel de verfransing van Brussel en van de uitgebreide rand rond de hoofdstad, nu nog altijd alles op alles kan zetten om in Vlaanderen een smak stemmen te halen en zo hun doelstellingen (de verfransing) verder uit te bouwen. In Brussel, zijn ze daar alleszins grandioos in geslaagd. Indertijd blonk onder meer burgemeester Nols van Schaarbeek uit om Vlamingen te pesten en het leven onmogelijk te maken. Heb ik meerdere krasse voorbeelden horen over vertellen. Vandaag heeft onder meer burgemeester Philippe Moureaux de fakkel overgenomen. Volgens eigen zeggen leest hij elke dag Nederlandstalige kranten. Ondertussen weigert hij pertinent Nederlands te spreken. Waarom zou hij, in de “tweetalige” hoofdstad? Tijdens die 25 jaar dat ik in Brussel woonde heb ik het ten treure toe meegemaakt, tot in het wereldje van de NGO’s, de comités en de solidariteit. Vergadering, die dag, dat uur, dat lokaal, tweetalig. Iedereen wist dat de afspraak bij tweetalige vergaderingen was: jij spreekt in het Frans en ik versta je, ik spreek in het Nederlands en jij verstaat mij. Prachtige theorie. In feite gebeurde het bijna altijd dat er één of meerdere Nederlandstalig onkundige hufters zich niet meenden te moeten houden aan de afspraak, kwamen toch op de proppen en de kortste keren gebeurde alles in het Frans en zaten wij, Fransverstaanders, maar niet vlot Franssprekenden, voor schut. Hallo, het gaat hier wel over respect voor anderen en voor hun taal en over afspraken. Maar als vandaag Franstaligen weigeren de taal van de plaats te spreken waar ze wonen en de Vlaamse overheid de wet toepast, draaien ze de rollen om en spreken

9

van “pesterijen.” En het rechtse Vlaanderen? Juist. Maar laat ons eens kijken wie een massa Vlaams kiesvolk zovele tientallen jaren op stang gejaagd heeft door de als maar verderschrijdende verfransing? Toch de radicaalnationalistische Franstalige bourgeoisie van onder andere het FDF, niet? Het sociaaleconomische komt in gevaar, zegt men. Vlaanderen wil zijn rijkdom niet meer delen. Echt waar? Laten we eens veronderstellen dat de bezorgdheid in de faciliteitengemeenten en in de rand rond Brussel zou draaien rond het gevaar financieel en economisch in de verdrukking te geraken door een verdoorgedreven staatshervorming. Meer nog. Laten we ons het ergste scenario voorstellen: de splitsing van het financieel-economisch of zelfs het territoriale België. Als het echt daarom gaat, waarom zouden de mannen van het FDF en MR en de Franstaligen in het algemeen in de faciliteitengemeenten en in de rand rond Brussel zich kopzorgen moeten maken? Als Vlaamse inwoners zouden ze hoe dan ook van het afgescheurde rijke Vlaanderen kunnen mee profiteren even veel of even weinig als een inwoner in de Westhoek of in Limburg. Het gaat dus wel degelijk om wat anders. Om de Franstalige suprematie, kort en goed.

Dat niet-Belgen er geen snars van verstaan, begrijp ik. Ze hebben zich om te beginnen het Frans, een andere taal dan de hunne, moeten eigen maken. Dat ik zelf per se ook Nederlands wilde spreken in Brussel daar waar het van pas kwam? Dat leek hen hoogst verdacht. De Latijns-Amerikaanse vrienden, die ik kende vanuit de pastoraal, namen me bezorgd terzijde en vroegen me met enige omzichtigheid of ik een vermomde Vlaams Blokker was.

Goedmenend Vlaanderen blijft maar rond de hete brij draaien. Douglas De Coninck schreef in De Morgen: “Brussel is een stad, en steden groeien (gelukkig maar), zoals ze dat overal ter wereld doen. Met een decreet dat de Noordzee eb en vloed verbiedt, heeft Marino Keulen (met zijn niet-benoeming van de drie burgemeesters, nota van mij) net zoveel kans op slagen als dat hij Brussel kan beletten te groeien.” Op het college kregen we de leer van de syllogismen ingepeperd. En na wat oefenen konden we met de ellebogen de valse van de echte onderscheiden. Een klassiek voorbeeld van een vals syllogisme was: Een. Ik pas in mijn broek. Twee. Mijn broek past in de schuif van de kleerkast. Drie. Dus ik pas in de schuif van de kleerkast. De Coninck past ook een syllogisme toe. Een. De steden groeien overal ter wereld. Twee. Brussel is een stad in de wereld. Drie. Dus Brussel groeit. Correct. Maar er zit wel een joekel van een adder in het gras. Bewust weggestopt om het probleem te omzeilen of heel toevallig vergeten? Want daar gaat het nu net om. Wat Douglas eigenlijk zegt - en niet zegt – is: Een. De steden groeien overal ter wereld. Twee. Brussel is een tweetalige, maar in feite, hoofdzakelijk Franstalige stad in de wereld. Drie. Dus de Franstalige stad Brussel groeit. Dat syllogisme klopt al niet meer. Ik ben het wel met hem eens mits een fundamentele bijsturing. Brussel breidt uit, tweetalig in Brussel zelf en Nederlandstalig in de Vlaamse rand. Geert Van Istendael zei daar omtrent in zijn artikel “Blijf met je fikken van de taalwet af:” “Laten we daarbij even niet vergeten dat álle taalwetten van dit land, van het eerste wetje op het taalgebruik in strafprocessen (1873) tot de vastlegging van de taalgrens (1962), dat al die taalwetten werden goedgekeurd door Nederlandstalige en Franstalige verkozenen des volks samen. Er is niet één uitzondering. De taalwet kon dus door de jaren heen steunen op een wel héél brede eensgezindheid van onze democratisch verkozenen, welke taal die ook spraken. En de taalwet zorgde voor taalvrede.” “Evenzeer besef ik dat de Brusselaars woonst zullen blijven zoeken in de ommelanden. Maar laat het duidelijk zijn dat die ommelanden, op zes dorpen na, eentalig zijn. Wie naar gemeentehuis, post of belastingdienst gaat, kortom, naar de overheid, spreekt Nederlands, punt, uit. Wat je thuis of met je buren spreekt, gaat niemand aan. Zo zit de Belgische taalwet in elkaar.”

Om te besluiten. Als wij, als Vlaamse progressieven, opkomen voor de rechten van de hele Belgische bevolking, daar waar die in het gedrang komen door Nederlandstalige of Franstalige elites, waarom zouden we dan tegelijk ook cultureel en taalkundig ineens niet meer op onze rechten mogen staan omdat we vandaag niet meer uitgebuit worden, zoals vroeger, door de Belgische Franstalige elites, zonder daarvoor in het verdomhoekje van de reactionairen en fascisten geduwd te worden. Indien ja, met dank daarvoor.

Guido De Schrijver

10

Beste Mensen, Langs deze weg willen we jullie van harte uitnodigen op het aperitiefconcert van het solidariteitskoor Dwarsbalk op zondag 8 februari 2009, 11 uur in de kerk van Haaltert.

Het solidariteitskoor Dwarsbalk ontstond in 1989 te Haaltert. Een aantal medewerkers en sympathisanten besloten toen om 'driekoningen' te gaan zingen. Uit dit gelegenheidsgroepje zangers en muzikanten ontstond het toenmalige strijdkoor 'Dwarsbalk'. Aanvankelijk werd er thuis bij de dirigent gerepeteerd. Later werd de ruimte boven de bibliotheek in Haaltert onze wekelijkse stek (repetities op donderdagavond, 20- 22 u: altijd welkom!).

Ondertussen stond Dwarsbalk al meerdere malen in voor het opluisteren van tal van activiteiten waar solidariteit met mensen in moeilijke (sociale) situaties centraal staat. Zo waren we te gast bij de Wereldwinkel, Amnesty International, Juna (huis voor niet begeleide asielzoekende jongeren), Casa Del Mundo, Welzijnszorg ...

Dit aperitiefconcert is meteen een 'lustrumviering', want Dwarsbalk bestaat ondertussen al 20 jaar en dat willen we vieren, samen met jullie. Op het programma staan liedjes uit verschillende landen, met veel enthousiasme gebracht door een dertigtal stemmen.

Zoals altijd gaat de opbrengst van het concert naar het goede doel. Deze keer zingen we ten voordele van BOKS: Belgische vereniging voor kinderen en volwassen met stofwisselingsziekte.

Kaarten kosten 8 euro in voorverkoop, 10 euro aan de kassa. Kinderen tussen 6 en 14 jaar betalen 2 euro, net zoals mensen met een kansenpas. Lukt het je niet om aanwezig te zijn, maar wil je BOKS toch steunen ? Steunkaarten zijn er ook en kosten je 2 euro.

Na het concert word je verwacht in het jeugdheem (vlakbij de kerk) voor een zelfgemaakt aperitief (in de prijs inbegrepen). Je honger kan je stillen met belegde broodjes, er zal zelfs iets lekkers bij de koffie voorzien zijn ...

We hopen je met velen te mogen ontmoeten op 8 februari 2009 !

Lieve Croux en Miek Braeckman en vele anderen

PS: Kaarten te verkrijgen bij: Miek Braekckman: 053/70 54 93 - miekbraeckman@telenet.be

en Lieve Croux: 053/70 57 71 - limpens.geert@belgacom.be

In de donkere dagen.

Het is van alle tijden gekend: drie weken vóór en drie weken na Kerstmis zijn we in de donkere weken. Grauwe lucht en miezerige regen werken dat verschijnsel nog in de hand alsof zij de zon helemaal geen kans geven om ons wat op te monteren. Op straat wordt die duisternis wel weggewerkt door honderden pinkende lichtjes aan gevels en in de bomen en struiken. Je zou tijdens een avondwandeling haast vergeten om daar boven de twinkelende sterren te bewonderen. Eenmaal binnen worden de gordijnen gesloten en kan er wat extra licht gebruikt worden, brandende kaarsen komen dan goed van pas om het huis met hun warme gloed gezellig te maken. Gelukkig zijn er nog heel wat figuurlijke lichtpuntjes binnen gebracht. Begin januari is het dan tijd om eens rustig alle wenskaarten te bekijken. Het is verrukkelijk hoe sommige mensen toch heel innige wensen kunnen uitdrukken! Zelfs de kaartjes worden met heel veel zorg gekozen. Heb je er al opgelet van waar ze allemaal komen? Ten voordele van Wereldsolidariteit lachen donkerkleurige kinderen hun hagelwitte tanden bloot. Voor een project in Burundi zie je jonge meisjes de rijstvelden bewerken. De stichting Vanakam liet foto’s maken om te tonen hoe hun weeshuis in Indië er uitziet

11

Amnesty Internationaal herdacht zijn 60 jarig bestaan met een uitgebreide nieuwsbrief. De Salesianen van Don Bosco steunen schoolkinderen in Palestia met kleurige kaarten en kalenders. Ik ontdek ook een mooie ruiker rozen: werk van de groep mond- en voetschilders. Over de noodkreet van Welzijnszorg kun je niet onberoerd heen stappen: armoede schaadt werkelijk de gezondheid. Vredeseilanden kondigde reeds zijn nakende actie aan met een kleurige krant. Misschien ben ik er nog vergeten, maar Bond Zonder Naam mag absoluut niet ontbreken. Van de vertrouwde kalender kan je een gans jaar genieten en de schitterende kaarsen maken je meer bewust hoe anderen je waarderen. Wat zeer opvallend is bij al die initiatieven: het gaat allemaal om het werk van vrijwilligers. Het mooiste dat al die medewerkers geven is een warm hart voor mensen die hen daarom zeer dankbaar zijn. Wat is er je ondertussen allemaal toegewenst? ‘t Is misschien nutteloos om er nog iets aan toe te voegen. Toch wil ik je graag zeggen: Geniet van het kostbaarste dat je gratis krijgt, je vindt het in de natuur, geniet van de zon en de wind en van alle bloemen die je dag willen kleuren. Renilde.

NIEUWNIEUWNIEUWNIEUW

Aanstoker van Chanoeka’s licht Bron van een solidair suikerfeest De vrede van het kind Als soldaat In de fabriek In armoede Is de Naam

Met een voet op het asfalt en de andere op het karrenspoor dat afbuigt naar de golfplaten van mijn huis wacht ik tot de bus mij ophaalt. De zon piept boven de sloppen , nog niet echt warm maar dat geeft niet, ik heb werkkledij aan van de fabriek geen woord. Hij staat voor een gesloten poort. De ene voet op de drempel, de andere in de goot. Binnen ligt zijn werkkledij. Jammer, er zijn geen kindermaten bij.

Trek dat kind zijn plunje uit! De zon zal zijn vel verwarmen en het zal groeien. Het zal leren mens te worden Zoals Ik zoals Ik. Zoals Ik zal hij scheppen. Tijd om te werken en te rusten. Tijd om te baren en te sterven. Ruimte om mens te worden naar mijn beeld.

Je luistert naar de meester. Werkt meer voor minder. Koopt een huis op krediet voor vrouw en kind. Wie betaalt je vertrouwen?

Trees Van Aerdenbrugge

12

Nieuwsjes van mensen 2008 is nu een gevlochten krans vol herinneringen Het was zoals het zijn moest 2009 is aan de gang En wij wensen iedereen een positieve, bemoedigende en warme ingesteldheid om op basis van gelijkwaardigheid verder samen te bouwen aan de nog ongebaande wegen. In vrede, vreugde, vriendschap, gezondheid en alle goeds.

Elke dag een beetje hoop

Elke dag een heel lief woord Elke dag een handdruk geven

Elke dag in vrede leven Dat is wat wij jullie wensen

Lieve kleine en grote mensen Laten wij voor elkander zijn

Een zegen Heel het jaar 2009

Ingrid en Fred We kregen heel veel hoopvolle en lieve wensen toegestuurd ook via E-mail. Dank aan iedereen en alle wensen zijn wederkerig.

Hieronder lezen jullie de kalender en activiteiten van Jebron en hier en daar zijn er wel een paar kleine wijzigingen in de activiteiten. Zo wordt de open haard avond op 17 januari geen nostalgie met oude foto’s uit de tijd van toen… maar een Oecumenisch moment van samenzijn: om 18.30 uur: onze wekelijkse viering. We willen van deze viering een ruim oecumenisch gebeuren maken. Daarom zal Ali Salehi (Iraans politiek vluchteling en moslim) ook tijdens de viering bij ons te gast zijn en mee de overdenking verzorgen: hoe kan een echte dialoog tussen christenen,

13

moslims en mensen met welke levensbeschouwing ook tot stand komen? Wat kunnen we van elkaar leren? Na de viering gaan we tot 21 uur is er gelegenheid om verder in gesprek te gaan met Ali in een open haardgesprek.

Op 14 februari vieren we “Valentijn” en in deze viering willen we “de liefde in al haar schakeringen” ter sprake brengen. Aan allen die bij deze viering aanwezig zullen zijn, wordt gevraagd iets mee te brengen dat voor hem of haar de liefde uitspreekt en symboliseert: een gedicht, een beeld of wat dan. En Na deze Valentijnviering rekenen we op een ontspannende open haardavond met

gezelschapsspelen bij een hapje en een drankje. Als dat geen liefde is !!!!! En natuurlijk vergeten we nu ook de jarigen niet. Wij wensen hen allen een goed en gezellig nieuw levensjaar toe 14/1 Deken De Baere 16/1 Frederik D’Hooghe 17/1 Gerda Limpens 19/1 Hannes Van Lierde 24/1 Luc Van Lierde en Bernard Lenaerts 30/1 Karlien Callebaut 31/1 Lotte Verleysen ½ Gert Coppens 5/2 M. Rose Netens

8/2 Catherine Dohogne 10/2 Lieve De Saedeleer 11/2 Bart Bogaert 12/2 Guy Dohogne 13/2 Lieve Maesschalck 22/2 Wout De Rijck 28/2 Judith Spitaels en Nancy Van Landuyt

14

Jebron vzw Open Huis voor Vorming en Pastoraat Begijnhof 1 - 9300 Aalst Open elke werkdag van 8u tot 16u45. Tel. 053/77.51.16 E-mailadres is jebron@telenet.be Website www.jebron.be Jebron is lid van de basisbeweging voor democratie in samenleving en kerk. Is een plek waar mensen samenkomen om op eigen ritme het leven in grote verscheidenheid te vieren, in momenten van liturgie, bezinning of zang Is een plek als Open huis dat openstaat voor mensen die vaak gedwongen zijn om in de marge van de georganiseerde samenleving te leven. Jebron biedt als “herberg” ruimte om inloophuis te zijn voor autochtone en allochtone kansarmen uit onze stad. … ALS HERBERG is Jebron een open huis om elkaar te ontmoeten en te bemoedigen. Een plek waar het bijbels geloofsverhaal wordt gelezen en hertaald. Een plek van stilte, waar respectvol gezocht wordt naar een levengevende spiritualiteit Een plek waar vooral ook zoekende jongeren, die vaak op hun honger blijven de ruimte vinden om hun ‘eigen’ weg te gaan. Een interculturele en interreligieuze oefenplaats. Een plek dus waar alle mensen van harte welkom zijn. Waar allen zonder angst hun inspiratie én hun vragen ter sprake mogen brengen Wij bieden Wekelijkse viering op zaterdagavond om 18u30 Interactieve vormingsmomenten zoals open haard gesprekken op zaterdagavond en jaarlijkse verdiepingsdag. Ontmoetingsmomenten; leefweekend, wandelingen Bijbels leerhuis één zaterdagnamiddag per maand Tijdschriftenbibliotheek met meer dan 80 verschillende tijdschriften. Alle artikels staan op trefwoord.

Info Jebron : het tijdschrift dat maandelijks verschijnt (behalve juli en augustus) Het abonnement kost 10€ voor een gedrukt exemplaar. Wens je hem via E-mail te ontvangen, dan vragen wij 6€. Financiële steun is welkom Giften vanaf 30€ zijn fiscaal aftrekbaar Ons rekeningnummer is 068-0623040-36 Wil je wekelijks op de hoogte gebracht worden van de liturgische momenten en andere activiteiten van Jebron, stuur een berichtje naar jebron@telenet.be.

Artikels, suggesties, tips zijn welkom

bij de

Redactieraad

jebron@telenet.be Joke Spijker

Hilde De Saedeleer Ingrid Van de Voorde

Raad van Bestuur

Monique Batavia Miek Braeckman

Bart Coppens Inge De Bruyn Paul De Witte Luc Rottiers

Judith Spitaels Erik Van Assche

Fred Van den Branden

Personeel

Vera Baeyens Anne De Cremer

Hilde De Saedeleer

Liturgieverantwoordelijke Paul De Witte

15

LITURGISCHE KALENDER en andere activiteiten JEBRON

JANUARI - FEBRUARI 2009

Januari 2009

Tot Pasen gaan de vieringen opnieuw door in het Jebronhuis

Zaterdag 10 januari 09: - Van 15 tot 17.45 uur: Bijbels leerhuis. Derde samenkomst rond het boek JOB, met als centrale vraag: hoe God ter sprake brengen in een context van lijden en dood. - Om 18.30 uur: wekelijkse viering Lezingen: Jes 42,1-7; Handelingen 10,34-38; Mk 1,7-11 Zaterdag 17 januari 09: Oecumenisch weekend. Om 18.30 uur: wekelijkse viering We willen van deze viering een ruim oecumenisch gebeuren maken. Daarom zal Ali Salehi (Iraans politiek vluchteling en moslim) ook tijdens de viering bij ons te gast zijn en mee de overdenking verzorgen: hoe kan een echte dialoog tussen christenen, moslims en mensen met welke levensbeschouwing ook tot stand komen? Wat kunnen we van elkaar leren? Na de viering gaan we tot 21 uur verder in gesprek met Ali in een open haardgesprek.

Dinsdag 20 januari om 20 uur Raad van Bestuur Zaterdag 24 januari 09 : Om 18.30 uur: wekelijkse viering met als voorgestelde lezingen: Jona, 3,1-5.10; 1 Kor 7,29-31; Mk 1,14-20 Zaterdag 31 januari 09 : Om 18.30 uur: wekelijkse viering met als voorgestelde lezingen: Deut 18,15-20; 1 Kor 7,32-35; Mk 1, 21-28

14 februari

16

Februari 2009

Zaterdag 7 februari: wekelijkse viering om 18.30 uur: met als voorgestelde lezingen: Job 7,1-4.6-7; 1 Kor. 9,16-19.22-23 en Mc. 1,29-39. Zaterdag 14 februari: - van 15 tot 17.45 uur: bijbels leerhuis: we lezen verder in het boek Job. Om 18.30 uur: wekelijkse viering. Voorgestelde lezingen: Lev. 13,1-2.45-46; 1 Kor. 10,31-11,1 en Mc. 1,40-45. Omdat het vandaag ook “Valentijn” is willen we in deze viering “de liefde in al haar schakeringen” ter sprake brengen. Aan allen die bij deze viering aanwezig zullen zijn, wordt gevraagd iets mee te brengen dat voor hem of haar de liefde uitspreekt en symboliseert: een gedicht, een beeld of wat dan.

Na de viering: ontspannende open haardavond met gezelschapsspelen bij een hapje en een drankje.

Dinsdag 17 februari om 20 uur: Raad van Bestuur

Zaterdag 21 februari: begin van Aalsters carnavalweekend - van 9.45 tot 12.30 uur: Breed Beraad van “Basisbeweging”. - om 18.30 uur: wekelijkse viering met als voorgestelde lezingen: Jes. 43,18-19.21-22.24b-25; 2 Kor. 1,18-22; Mc. 2,1-12 25 februari om 20u in het Jebronhuis viering van aswoensdag bij het begin van de veertigdagentijd.

REEDS NU TE NOTEREN:

Zaterdag 21 maart: van 14 tot 17.30 uur: zeer belangrijke Algemene Vergadering. Zaterdag 28 maart van 9.30 tot 16 uur in Jebron: BIJBELDAG rond Johannes 3: het gesprek in de nacht tussen Jezus en Nicodemus. Van vrijdag 3 tot zondag 5 april: jaarlijks leefweekend in Oostduinkerke (tijdig inschrijven graag)