1

JEBRON INFO MAANDELIJKS DIGITAAL INFOBLAD

juni 2016

2

Inhoud

2 DE MESSIAS EN DE MACHT VAN ROME Bij het boek van Egbert Rooze en Paul De Witte 10 VANUIT DE VERTE (vervolg) 12 BIJEENGESPROKKELDE TEKSTEN BIJ DE ACTUALITEIT LANG LEVE DE DIALOOGSCHOOL ! 14 TWEE MOSLIMS MET ELKAAR STEVIG IN DE CLINCH! Montasser AlDe'emeh aan de hypocriete moslim: 'Het wordt tijd dat je wijst naar de imam die je taal niet spreekt' 15 'Hypocriete moslim’???? Montasser zou beter moeten weten' 17 DE STAAT ISRAËL BLIJVEND IN HET NIEUWS, EN VAAK NIET ERG MOOI. 'In Israël wordt de abnormaliteit genormaliseerd' 20 TWEE LEZENSWAARDIGE STUKKEN VANUIT DE WERKGROEP MENSENRECHTEN IN DE KERK. 22 REACTIE OP EEN OPINIESTUK VAN RIK TORFS over 'De schoonheid van de mensenrechten'. 24 AGENDA JUNI – JULI – AUGUSTUS 2016 25 VAKANTIEVIERINGEN 26 JUBILEUM 40 JAAR JEBRON 26 WATER EN WEGEN IN DE WOESTIJN

DE MESSIAS EN DE MACHT VAN ROME Bij het boek van Egbert Rooze en Paul De Witte

Na Aalst (20 februari 2016) werd ook in DE BRUG (basisgemeenschap

Lier) op zondag 12 maart het boek voorgesteld voor ongeveer 100

aanwezigen.

De voorstelling gebeurde in drie delen. Eerste een speelse sketch

waarin Egbert en Paul iets probeerden te laten aanvoelen van het

grote verschil tussen het Griekse en het Joodse denken.

Nadien reageerden Ina Koeman (stadspredikant voor de protestantse

kerk in Antwerpen) en de jezuïet Jacques Haers op het boek. Ook na

3

veelvuldig aandringen is de tekst van Jacques Haers nog steeds niet binnengekomen.

Veel leesgenot.

Sketch als introductie op het Johannesevangelie

(twee figuren komen het toneel op. De ene is de filosoof Sophocles, de andere is de rabbijn Jochanan

– ze hebben beide een boek in de hand: S. een filosofisch werk, of Grieks NT, J. de Hebreeuwse

vertaling van het NT)

S. – Ha, die Jochanan! Ik heb het gevonden zeg. Moet ge toch eens lezen hier bij uw naamgenoot,

Johannes. Het begin van zijn evangelie: En archèi èn ho Logos: in den beginne was de Logos, was

het Woord. Eindelijk een evangelist die ons, filosofen, verstaat … de Logos. In de eerste zin van zijn

evangelie horen we het al: het oerbegin van alles is de Logos, het onbegrijpelijke, bovennatuurlijke,

goddelijk verheven woord. Prachtig toch?!

J. – Ja, Sophocles, wacht even hé, want gij begint filosofisch weer te vliegen hé. Ik heb hier ook het

begin van mijn naamgenoot, de evangelist Jochanan, maar ik lees daar in ’t Hebreeuws: Beresjit

hajah hadabar, In het begin is de dabar, de dabar, het woord en de daad samen: woord-en-daad.

Dus niet Logos, niet het goddelijk, hoogverheven woord, maar Woord en daad samen, in één

woord. Dat is toch wat anders hé?

S. – Ho, ho, wacht even Jochanan, wie zegt dan mijn Logos, dat oerbegin, niet sterker is dan uw

Dabar? Dat oerbegin blijft het oerprincipe van de kosmos, het verklaart alles, we zullen het nooit

helemaal doorgronden! Misschien komen de filosofen er nog het dichtst bij!

J. – Ja, ja, die filosofen toch met hun wijsheid! Weet ge, die Logos van u, die Dabar hé, zegt

Jochanan, is mens geworden in ons bestaan, vlees zelfs; dwz het is kwetsbaar, het kan

weggeworpen worden, geminacht, bespuwd, ja zoals met zovele mensen gebeurt. Zo heeft het als

vlees-en-bloed onder ons geleefd...

S. – Zeg rabbi, dat gelooft ge toch zelf niet hé? Dat goddelijke, die Logos is mens, zelfs vlees

geworden? Gelooft U dat God mensenvlees werd? Als ik God was dan zou ik dat nooit toelaten. Een

mens is immers sterfelijk en kwetsbaar en u wilt toch niet beweren dat die goddelijke Logos ook

sterfelijk wilde worden?

J. – Jawel, dat is de pointe van deze God: hij voegt de Daad bij het Woord, door dat hogere,

ongenaakbare af te leggen en ons corrupte mensenbestaan te delen. Nog straffer, hij werd slaaf

met de slaven, hij deelde dat bestaan!

S. – Ho, ho, maak het nog straffer: de Logos werd slaaf?! Een slaaf verkoopt ge op de slavenmarkt

en dat is iemand die niet moet nadenken, een uitzondering daargelaten. Die moet luisteren en

doen wat de vrije baas zegt. Die heeft intellect, een slaaf niet. Bovendien, dat is de goddelijke orde:

4

ge hebt vrijen en slaven, en daar valt niet aan te tornen. De goddelijke Logos kan niet slaaf worden,

dat is de wereld op zijn kop! Logos, goddelijk en slaaf: dat zijn 2 begrippen die niet te verzoenen

zijn. Dat is een contradictio in terminis!

J. – Ach, meneer Sophocles kent naast Grieks ook nog Latijn … maar geen Hebreeuws hé?

Misschien moét de wereld wel op zijn kop. Dat kan toch niet dat er op deze wereld 85% slaven zijn,

en dat die eigenlijk als mens niet tellen. Wat is ons Pesachfeest anders, dat de slaven van Egypte

bevrijd worden en vrij mens mogen zijn? Dat vieren wij elk jaar.

S. – Ja, rabbi Jochanan, dat is mijn bezwaar ook tegen uw jodendom: dat is veel te maatschappelijk

doordrenkt: zomaar de gevestigde maatschappij van Egypte, de sterkste maatschappij toen,

omverwerpen en wanorde scheppen! En wie moest er dan piramiden gaan bouwen? Trouwens, uw

eigen evangelist Jochanan zegt toch ook tegen de Romein Pilatus: mijn Koninkrijk is niet van deze

wereld. Dat wil zeggen: het is niet van deze wereld. Zoek het hogere, juist niet op deze wereld,

want daar vindt ge alleen maar corruptie en getouwtrek in de politiek, maar toch niet het hogere?

De Logos?

J. – Wacht even, Sophocles, ge citeert nu mijn naamgenoot, Jochanan. Men vertaalt dat wel met

Mijn koninkrijk is niet van deze wereld maar men moet eigenlijk horen: mijn Koninkrijk is niet van

deze wereldorde. Dat zegt Jezus tegen Pilatus; dat klinkt heel anders hé, of zijn Koninkrijk niet van

deze wereld is, dan wel van deze wereldorde. Gij gaat alweer hoog vliegen, terwijl Jezus bedoelt dat

zijn Koninkrijk heel aards is, maar niets met deze wereldorde van Pilatus en de Romeinen van doen

wil hebben!

S. – Tja, daar hebt ge die rabbijnen weer hé. Die weten het weer beter: nee, er staat niet wat er

staat, er staat méér dan er staat. En maar een midrasjke vertellen en maar zeggen dat ge de

diepere zin van de tekst niet verstaat. Voor mij staat er: Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld.

Basta.

J. – In mijn moedertaal het Hebreeuws spreken ze van de olam ha zè, deze wereld, dit tijdperk, en

de olam ha ba, de wereld die komt, het tijdperk dat komt. Deze wereldorde is de olam ha zè; die

moet verdwijnen, maar dat gebeurt niet vanzelf, daar moeten wij aan meewerken om die te

veranderen naar het tijdperk dat komt. Wij geloven dat de Messias deze wereldorde heeft

overwonnen. Dat heeft hij getoond door zijn woorden en daden, door zijn dabar!

S. – Sorry, maar nu draaft gij door hé. De wereldorde overwinnen, dat kan niet. Die ligt zo vast, een

goddelijke orde. Daar kunt ge niet tegen strijden, daar kunt gij niet, en de Messias niet en de

messiaanse beweging niet, niets aan veranderen. Dat is de waarheid. Daarom, richt u op het

hogere, de Logos!

5

J. – Pas op, ik wil ook niet zeggen dat het vanzelf gaat en zo simpel is. Ik geloof wel, dat als we niet

geloven in de verandering van de wereldorde, we nergens staan. Dan kunnen we lekker filosoofje

spelen en die 85% slaven, of armen of minsten aan hun lot overlaten. Moet dat dan? Telt dat dan

niet meer, solidariteit onder mensen, voor elkaar opkomen, zoals dat in uw taal, het Grieks luidt:

agapè??

S. – Och, agapè heeft bij mij ook een veel hogere betekenis, dat is de zuivere liefde die alleen in

hogere sferen bestaat. Daar is dat te vinden. Maar, eerlijk gezegd, ik begin mij hoe langer hoe meer

onbehaaglijk te voelen bij u, meneer de messiaanse rabbijn: de Logos is niet meer het hogere bij u,

maar dat wordt woord-en-daad, u wil de wereldorde veranderen en voor de zogenaamde rechten

van slaven opkomen, zelfs agapè durft ge te vertalen met ‘solidariteit’. Ik vraag me af of jullie niet

staatsgevaarlijk zijn. Neen, ik moet hier niets van hebben, ik ben hier weg, daar doe ik niet aan mee.

J. – Tja, Sophocles, ge gaat ons toch niet aangeven bij de overheid hé? Staatsgevaarlijk? Wij willen

de wereld juist menselijker maken, meer messiaans! We hebben ook filosofen nodig, die ons willen

steunen en meedenken met ons! Allé …

S. – (wijst vriendschappelijk arm af en gaat verstoord en verontwaardigd weg)

Reactie van INA KOEMAN op het boek.

Lieve mensen,

Verder praktiseren….

Lezend prakkeseren…

Lezend prakkeseren

Mijn verhaal heeft twee titels. De ene is door jullie gekozen, Paul en Egbert, en heet: IK praktiseert

verder… De ander heb ik zelf bedacht en heet: Lezend prakkeseren… Want ik heb me wat

geprakkeseerd over dat verder praktiseren. Ik werd er niet goed van. Zo’n boek en dan ikke… Dat

past niet. Niet omdat ik zo verschrikkelijk nederig ben, hoor, maar jullie hebben zo’n prachtig,

ingewikkeld, inspirerend boek geschreven, dat wat ik ook zeg erbij in het niet valt. Ingewikkeld…

aansluitend bij Ton Veerkamp en Andreas Bedenbender in hun Texte und Kontexte… Je moet

inderdaad geconcentreerd lezen en goed nadenken (prakkeseren) om alles te kunnen blijven

volgen.

Inspirerend… prachtige, compacte Bijbelse theologie… Doorwrocht, doorleefd, doorspekt met

tonen van recht en vrede, van liefde/solidariteit ook vooral. Johannes uitgelegd, uitgerafeld,

uitgepakt.

Dit boek. Jullie prachtige schepping. Eindelijk opgeschreven, waarmee jullie al zolang – ieder op je

eigen wijze – bezig zijn. Lerend, theologiserend, orerend… Ik heb er echt op gelet, maar heb toch

6

niet echt kunnen ontdekken wie van jullie welke hoofdstukken schreef, op enkele kleine stukjes na.

En dat vond ik tof… Goed op elkaar ingespeeld maakten jullie een prachtig, leesbaar boek over de

liefde/ de solidariteit. Ik zou willen zeggen dat dit boek geschreven is door de een nieuwe, hopelijk

niet apocriefe evangelist: Johegbaul. Het evangelie naar Johegbaul, dat klinkt, hè… Bedankt

daarvoor.

Verder praktiseren

Goed, en nu?

In het begin van déze blijde boodschap worden alle “johanneswoorden” behandeld. Het deed me

deugd om die nog es zo op een rijtje te zien. Ook heel goed, want het bepaalt de blikrichting,

waarmee je de teksten tegemoet treedt. Betekent dat dan dat je deze teksten alleen maar op deze

manier kunt uitleggen? Dat denk ik niet, de Bijbel is zo rijk aan woord en beeld dat die op

verschillende manieren kunnen worden gebruikt om troostend én uitdagend de gelovige (of niet

gelovige) in deze tijd aan te spreken, te raken en op de poten te zetten. Maar jullie zetten een

kader neer, en dit kader is wel bepalend volgens mij, buiten dit kader iemand met Johannes om de

oren slaan heeft uiteindelijk weinig zin.

Verder praktiseren... En dat is een verraderlijke titel in dit geval. Want dat heb ik toch wel wat

gemist, dat het evangelie van Johegbaul zelf wat duidelijker praktiseert, en vérder praktiseren kan

alleen maar als er al een begin is gemaakt … Heel goed wordt de toenmalige samenleving door jullie

uitgeklaard, de machtsverhoudingen blootgelegd, zowel in de tijd waarin het evangelie uit de

Johanneïsche traditie werd geschreven, als in de tijd, waarover het werd geschreven. Maar wat

zou het tof zijn geweest als er af een toe een uitstapje zou zijn gemaakt naar onze tijd, de tijd

waarin wij leven. Wat hebben al die mooie woorden, die jullie zo heerlijk mooi uitleggen aan ons te

vertellen. Hier en nu!

Droom en daad

Deze week las ik naast het evangelie naar Johegbaul nog twee andere boekjes: “Droom en daad”

van Ahmed Aboutaleb, burgemeester van Rotterdam en “Liefde in tijden van angst” van Bleri Lleshi,

filosoof en jongerencoach uit Brussel.

Het eerste boekje gaat eigenlijk over wat er nodig is, om samen te leven in een snel veranderende

tijd en nog sneller veranderende wereld. Een wereld waarin mensen met hun eigen

geschiedenissen, overtuigingen, geloven naast elkaar en door elkaar bestaan, maar waaraan soms

een fundament lijkt te ontbreken. Om dat fundament te verstevigen (of misschien zelfs te leggen) is

een gezamenlijk verhaal nodig. Eén groot verhaal, of enkele grote verhalen, waarin alle kleine

verhalen een plekje kunnen vinden.

Aboutaleb gebruikt een prachtig verhaal uit de tweede wereldoorlog om uit te leggen wat hij

bedoelt. Hij vertelt het verhaal van de orgelzolder… In een kerk in Rotterdam zaten in een

piepkleine ruimte achter het orgel zeven onderduikers verstopt. Alleen het kosters- en

domineesechtpaar waren op de hoogte. 34 maanden leefden zij samen. Allemaal verschillend, maar

allemaal met hetzelfde doel: dat er leven zou zijn na deze verschrikking.

7

Om het uit te houden was liefde nodig. Onvoorwaardelijke solidariteit. Tegen de stroom in durven

gaan. En ook vertrouwen, moed, discipline, hoop, geduld, de wil om te delen, durven dromen

(blijven dromen).

Ik leg deze woorden van Aboutaleb naast de sleutelwoorden uit Johannes en herken ze:

vertrouwen = geloven als werkwoord, waarheid= betrouwbaar weten en dat is hoe het geheim van

de koster en de dominee werd bewaard, de olam haba die beleefd werd in die trouw, in dat

bewaren tegen de stroom van de olam-haze van die dagen in… De wereldorde, waarvan je geen

garen kon spinnen in die helse dagen, de bron van onderdrukking, onrecht en dood, die te lijf werd

gegaan met die onvoorwaardelijke solidariteit, die we terugvinden onder het woord agapè… Je zou

voor minder hoop putten uit zo’n klein boekje… Kennelijk staat het – waarschijnlijk zonder het te

weten - ook in de Johanneïsche traditie en het praktiseert verder: om in deze tijd en in deze

wereldorde samen te leven, zijn deze begrippen het fundament, het uitgangspunt, de principes…

Als een beresjietirig beginsel is er een groot verhaal nodig (of een paar grote verhalen…), waarin

onze kleine verhalen een plaats krijgen…En dat is toch wat Johannes ons geeft…

Liefde in tijden van angst

En dan dat boekje van Bleri Lleshi, heel anders van stijl, misschien wat pamfletachtig, maar zo

praktisch. Zowel in zijn snelle, korte analyses, als in de beschrijving van de angst én de liefde. Het is

toch waar dat onze kosmos, onze olam haze vandaag wordt overwoekerd door angst… Zeker in ons

verdonkerd Europa, waar de muren van het fort steeds hoger worden gebouwd en waar mensen

aan de andere kant van die muren in de shit kunnen creperen… Die zeker, maar wat denk je van

ons, die door die muren omsloten worden? Is dat zo prettig, dan? Je hebt toch het gevoel dat naar

buiten kijken – over die muren heen en verslaan wat daar gebeurt – mensen binnen zo bang maakt,

dat je van schrik maar je mond houdt… Dus… deze olam haze bestaat uit angst.

Angst in verschillende posities – zich spiegelend aan elkaar: angst voor de oorlog en angst voor de

vluchtelingen, angst voor de toekomst en angst voor het verlies van zgn verworven rechten, angst

voor het aangedane onrecht en angst voor het schreeuwen om recht, angst voor het sterven van

ellende en angst voor het delen… Het mededogen lijkt steeds verder weg te glijden uit deze

angstige en angstigmakende wereld, de solidariteit is ver te zoeken.

Liefde in tijden van angst. Een mooie schreeuw om mededogen, om solidariteit. Als de schrijver nog

iets meer begrepen had van wat liefde=agape in de Bijbel is, dan zou het boekje een nog sterker

pleidooi zijn voor de liefde.

In het evangelie naar Johegbaul horen we om wat voor liefde het gaat. Het gaat om de liefde van

God, en die in “vrijheid liefhebbende God” daagt ons uit om elkaar lief te hebben. Om elkaar niet

af te vallen, niet in de steek te laten, om elkaar solidariteit te bewijzen. Bij solidariteit gaat het er

niet in de eerste plaats om, dat je mekaar lief vindt, of sympathiek … dan is het nl niet eens zo

moeilijk om elkaar lief te hebben, dan houd je het wel uit met mekaar… hoe lastig het soms ook is.

Neen, in deze liefde gaat het juist ook om diegenen, die je niet direct sympathiek vindt, om hen die

niet lief voor jou zijn… hier gaat om een keuze om elkaar in verbondenheid vrij te laten – om elkaar

niet te onderdrukken, niet te verarmen, niet te kwetsen, hier gaat het erom elkaar recht te doen…

als mens… omdat mensen voor God – Israëls God – allen even “lievenswaard” zijn.

8

Er wordt echt niet van je gevraagd om met iedereen bevriend te zijn (filia), maar wel om solidariteit

te bewijzen aan elkaar (agape)… Je hoeft niet vriend te zijn met alle armen of met alle

vluchtelingen, maar je kunt je solidariteit met hen bewijzen door hen niet af te vallen. Door het

voor hen op te nemen en hun positie goed te analyseren. En hen die je in je eigen leven tegenkomt,

kun je van harte “vriendachtig nabij zijn” (om toch nog even een term uit de presentietheorie te

gebruiken).

Als déze liefde in tijden van angst, in de olam haze eindelijk echt beleefd zou worden, dan kan de

olam haba ook hier en nu al ervaren worden. Spelenderwijs de hemel op aarde… Solidariteit/ liefde

betekent: godsdienst zonder mensendienst heeft geen recht van bestaan.

Godsdienst is mensendienst

Bij Johannes wordt dat al vanaf het begin “beresjieterig” duidelijk in de twee contrastverhalen uit

hoofdstuk 2: de bruiloft in Kana en de razende Jezus op het tempelplein. Het is alsof Johannes al

vanaf het begin van zijn evangelie wil duidelijk maken: de godsdienst die niet tegelijkertijd

mensendienst is, wordt niet geduld door Jezus. Hij redt het feest van de armen in Galilea door van

water wijn te maken: laat hen genieten van de “tintelende wijn van koninkrijk”, maar hij vernietigt

het feestje van degenen die uit pelgrims een slag willen slaan. Johannes maakt van deze twee

verhalen één groot Paasverhaal: ze gebeuren rond Pesach en hebben bevrijding op het oog. Al

duidelijk vanaf het begin.

Brood en rozen

Elke maand kom ik samen met een groepje mensen, die in armoede leven om Bijbel te lezen. Onze

naam is Brood en Rozen: we hebben recht op eten, maar van brood alleen kun je niet leven… ook

op geluk! Brood en rozen.

Paul, één van de deelnemers zegt: we werden zeven jaar geleden uitgenodigd voor een Bijbelweek

van Motief en daar heb ik zeer veel aan gehad. Wij (mensen in armoede) mochten die verhalen zo

uitleggen als wij het verstonden: dat gaf ons een heel vrij gevoel. Opeens kregen die ouwe woorden

een nieuwe betekenis en spraken ze ons aan. In onze tijd, in onze situatie. We werden zelfs terug

op onze benen gezet. Die verhalen zijn voor ons een kracht om de strijd tegen armoede verder te

doen. En daarom kom ik hier al al die jaren, want het geeft mij en ons moed.

Zelf zou ik willen toevoegen: verhalen uit de Bijbel lezen, met mensen die naar de kant van de

samenleving zijn gedrongen, voelt aan als bevrijding. Weg van alle dogmatiek en alle theologische

correctheid krijgen de verhalen een nieuw elan, geven ze kracht om de bezwangering van heden

door de toekomst te zien. Als een soort profetisch, bevrijdend gebeuren.

Samen met hen lazen we onlangs uit Johannes 5: het verhaal van de genezing op Shabbath, die

geschiedt in Bethzata of misschien Bethesda… Dus in het “huis van de olijven” of in het “huis van de

chesed, de ontferming of de tedere toewending”. Prachtig woord, prachtige plaats – je mocht

hopen dat dat die plaats is (Beth chesed). Daar ligt een man al 38 jaar verlamd te wezen, tussen

allemaal andere mensen. Hij bereikt het magisch watergebeuren nooit. En dan komt Jezus…

9

In Brood en Rozen gaat om de beweging. En als we zoiets lezen dan gaat het al gauw vanuit de

Jezusbeweging naar de beweging die armoede bestrijdt. Wat kun je tegen armoede doen?

- oorzaken aanpakken

- of andere dingen

Ik wil even een klein stukje citeren uit het verslag (we maken van elke bijeenkomst een verslag):

Noëlla zegt: je kan bv voedselpakketten geven en/of kleren…maar… dat lost niet alles op…

Wat zou wel een oplossing kunnen zijn?

Paul: degelijk werk – duurzaam in de tijd – daar komt je huishouding uiteindelijk mee vooruit…

Paul: in de verenigingen waar armen het woord nemen worden mensen sterker gemaakt –

zelfredzaam – je kan mekaar dinges leren…

Paul: de vergaderingen en het beleid… We kunnen wel wat zeggen, maar moeten ook altijd

oppassen.

We zien de vaste lasten steeds hoger worden, maar het Europees minimum is nog steeds niet

bereikt voor de uitkeringsgerechtigden…

Het zijn schijnoplossingen: aan mensen wordt wijsgemaakt dat ze “ermee bezig zijn…”

In het verhaal zie je dat degenen, die een netwerk hebben maken een kans, maar de anderen…

’t is ook bijna magisch: er is een engel – het water beweegt – iemand heeft hen wijsgemaakt dat ze

beter worden… de oplossing komt als het ware uit de hemel vallen

Wat is daarvan het effect: mensen liggen ganse dagen te liggen - als verlamd te wachten op iets dat

nooit komt…

Noëlla: Jezus spoort de mens aan om iets te ondernemen: ontwaak! Wakker worden – inzicht en

handel… Doé iets! Strategisch…

Sabbath: je mag niet werken…

Wat betekent de Shabbath nu eigenlijk? “Staken om te waken bij het leven…”

We moeten op shabbath al iets beleven van de schepping waar we van dromen – genietdag,

wandeldag, bevrijde samenleving(sdag)…

Shabbath: vrijheid – niet werken

iemand bevrijden van zijn verlamming… is dat juist niet belangrijk op de shabbath?

Wat is bevrijding? Strategisch?

38 jaar – rondjes draaien in de woestijn uit pure verlamming (in dat land wonen enge reuzen…)

Johannes: man: Israël

38 jaar rondjes draaien: ze doen nl geen gerechtigheid meer…

Jezus(beweging) doorbreekt dit verhaal – kom op – mijn Vader nodigt je uit… roept je op…

Paul: vorming met Bindkracht – tegenwoordig spreken we daar over “gekleurde armoede” – maar

daar doe ik niet aan mee: armoede = armoede – niet verdeel en heers, maar solidair met mekaar…

10

Die lammen rond het bad worden tegen mekaar uitgespeeld…

Paul: Bindkracht, samen met Congo, Ghana, Marokko en Belg – ik heb ze allemaal op mijn hand

gekregen om te zeggen dat “gekleurde armoede” onzin is…

Tenslotte

In Brood en Rozen, maar ook in bv de Verenigingen Waar Armen het Woord Nemen worden

mensen sterk. Zij bouwen - samen met andere mensen - aan hun toekomst. Zij vechten voor hun

rechten.

Zij laten zich niet meer aan de kant duwen. Door niemand niet! Verrekken het langer om nog 38

jaar rondjes te draaien. Overwinnen de angst. Zijn samen niet meer bang van de grote reuzen….

Samen met alle mensen in de rafelrand van de samenleving bouwen zij aan onze toekomst - aan

een rechtvaardige samenleving, aan hoopvolle relaties, waarin tederheid en solidariteit

kernwoorden zijn.

Er is toekomst mogelijk - wereldwijd. En als armgemaakte mensen laten zij zich die hoop en dat

geloof niet afpakken.

Zo praktiseer en prakkeseer ik maar verder. Ik ben nog lang niet uitgedacht en gehandeld nav het

evangelie naar Johegbaul.

Bedankt dat ik de kans kreeg het te lezen en erover te prakkeseren. Samen met jullie, Paul en

Egbert, met jullie allemaal lieve mensen, praktiseer ik van harte graag verder.

VANUIT DE VERTE (vervolg)

Ook Frans De Maeseneer zat blijkbaar met een, boek in zijn hoofd:

Het zal je niet verwonderen, maar ik zit met een boek in mijn hoofd. Over “wat zeg ik als ik christen

zeg?”. Wat me de voorbije nachten in de droomfase van mijn slaap inspireerde is geboren uit een

woord van een paus uit 1920: onze familienaam is christen, katholiek is onze voornaam. Die man

had als pausnaam: Benedictus XV. A propos, dat boek van mij hoef je niet nu meteen al te bestellen

of te kopen. Het zal immers nooit verschijnen. Ik heb vandaag alleen maar de inspiratie

genoteerd...de schrijfkracht zal mij morgen ontbreken. Zo vrees ik terecht. Zodus

11

Intussen leert het “goed gezegde” pauswoord uit 1920 mij heel veel. Het leert me vooreerst dat wij

met zeer velen zijn over de hele wereld: allen die gedoopt zijn in Jezus’ naam zijn geënt en

ingeplant in het lange verhaal van Jezus en de profeten (vóór en na Jezus). Met de protestanten, de

anglicanen, de orthodoxen, de katholieken en de kopten en nog anderen dragen we dezelfde naam.

Wij zijn wereldwijde naamgenoten. Erfgenamen van eenzelfde “familiegoed”. We staan afgebeeld

in een dik album. Dat is punt één.

Punt twee is dat Israël hier niet werd vermeld. Dat is in onze lange kerkgeschiedenis zo geworden.

Of liever verworden. Wij hebben onze eerste bron overgeslagen en verwaarloosd. Ten onrechte.

Wij hebben eeuwenlang onze voornaam geschreven met Latijnse en Griekse pen. Ons eerste

erfgoed werd evenwel aan Abraham beloofd en toevertrouwd. Wij hebben met andere woorden

het christendom te eenzijdig op Jesulogie gebouwd. Zelfs met de gevaarlijke pretentie dat de

anderen, ál de anderen, zich tot deze enige hoeksteen moesten bekeren. Jezus was het énige

fundament van het grote wereldwijde gebouw. Waarom niet beginnen bij het eerste begin en ons,

met velen, kinderen van Abraham noemen? Jezus zal niet als verliezer uit deze “toekering tot

Abraham” komen. Integendeel. Hij zal meer “uit-stekend” worden als hij in het wereldwijde

landschap er boven uitsteekt!

Punt drie: het moet zelfs mogelijk (en nodig) zijn de Islam in deze toewending tot onze

gemeenschappelijke vader Abraham te betrekken. Hoe moeilijk en zelfs onmogelijk het vandaag

ook moge lijken. Zonder dat zullen we nog lang, zo vrees ik, spreken over zij-en-wij. En vijanden en

vluchtelingen en terroristen kweken. Door onze schuld: onze “voornaam” staat immers geïsoleerd

hoger in Gods boek! En olie en dollars staan hoger in ons Westers guinessboek...

Punt vier: wellicht hebben we te zeer en te eenzijdig onze “voornaam” gekoesterd. Wij bezaten - en

wij alleen! - met onze eigen dogma’s en rituelen de waarheid en de garantie van de enige

authentieke afstamming. Onze vele religieuze instituties hebben zichzelf tot “uniek” gekroond. Met

gewapende argumenten desnoods.

Ik pleit dus in dit eerste hoofdstuk van mijn zogezegd boek voor verdieping en uitdieping van onze

multinationale familienaam. Je zal intussen wel hebben begrepen dat ik met enkele woorden en

uitspraken van de religies die hun voornaam hebben gecanoniseerd meer dan énige moeite heb.

Vanaf nu zal ik mijn voornaam met kleinere letters schrijven en mijn familienaam mooier

kalligraferen.

Met pauselijke goedkeuring!

Frans De Maeseneer

12

BIJEENGESPROKKELDE TEKSTEN BIJ DE ACTUALITEIT

LANG LEVE DE DIALOOGSCHOOL !

Een opiniestuk, ingezonden door Toon Van den Bossche, Boeddhistische leerkracht in spe.

Dialoogschool is wat mij betreft nu al het Woord van het Jaar.

En wel hierom : echte dialoog gaat uit van gelijkwaardige gesprekspartners,

die nieuwsgierig zijn om elkaar beter te leren kennen.

En dat bij kinderen van 3 tot 12 jaar ; da’s een mooi recept om later te kunnen samenleven, dacht ik

zo.

En ik voelde me ook wel persoonlijk aangesproken in het ganse debat

(sprak Lieven Boeve niet van “andere levensovertuigingen” ?).

In 2012 voltooide ik een opleiding als boeddhistische leerkracht, in afwachting van een nakende

goedkeuring van het Boeddhisme als achtste religie/levensbeschouwing in België. Na een

regeringswissel geraakte dat plan in de koelkast, maar nu horen we dat de erkenning nakende is.

Know more, anyone ?

Elke school zou een dialoogschool moeten zijn, sommige zijn dat zeker al in deze of gene les, dankzij

de inzet van bepaalde leerkrachten, binnen en buiten de levensbeschouwelijke lessen, zowel in Vrij

als in Gemeenschapsonderwijs).

De aankondiging van Lieven Boeve heeft me aangenaam verrast,

ik denk inderdaad dat het tijd wordt dat we bij onze kinderen, ook in het zogenaamde vrije

onderwijs, de verschillende levensbeschouwingen op een evenwaardige manier aan bod laten

komen, zonder (voor)oordelen vanuit de inrichtende macht.

Kinderen zijn ongeveer het dierbaarste waar ouders voor leven,

en aan die voortzetting van hun genen geven ze ook graag

de waarden mee die hun het meest dierbaar zijn.

Die acculturatie neemt uiteraard een aanvang in het beschermde cocon van het gezin; daarna

wordt dat kind in de wereld geworpen,

Met de school, vanaf de kleuterklas, als eerste confrontatie.

Religie, spiritualiteit zo je wil in een gelaïciseerde context, aIs geestelijke intimiteit die papa en

mama vanuit hun diepste overtuigingen met hun kroost trachten te delen.

Is het dan teveel gevraagd om dat deel van hun identiteit te erkennen, ja zelfs te koesteren?

Zo niet krijg je kinderen die vanaf de kleuterleeftijd in twee werelden gaan leven,

De hunne en die van de buitenwereld, en we weten inmiddels allemaal tot welke excessen deze

spagaat kan leiden.

In een dialoogschool krijgt het kind idealiter het gevoel dat zijn achtergrond ernstig wordt

genomen, zelfs als is de overheersende ideologie niet de zijne.

Als dat dan ook nog zou kunnen gebeuren in een niet-oordelende sfeer, Ja dan denk ik dat iedereen

zich op zo’n warme school thuis kan voelen,

Ook de boeddhisten.

13

Boeddhisten? Met hoeveel zijn die dan wel in België?

In 2011 heeft de BBU-Belgisch Boeddhistische Unie een grootschalige studie laten uitvoeren;

daaruit bleek dat ongeveer 15% van de Belgen ideeën uit het Boeddhisme niet ongenegen was, of

om het met John Cleese te zeggen : there’s is nothing I heard so far from these people I couldn’t

agree with. En ik ben ervan overtuigd dat ook wij een positief steentje kunnen bijdragen in de mix

van overtuigingen die de Dialoogschool aan bod zal laten komen.

We kunnen proberen samen te leven met elkaar, in een nieuwe potpourri van waardevolle ideeën.

Het is niet jouw wereld, maar het wordt een andere wereld, zoals Ish Aït Hamou het goed

verwoordde in een afllevering van Terug naar Eigen Land.

Alles verandert, en het wordt een toekomst van iedereen. Niet zoals vroeger, en ook niet exact hoe

u het ziet vanuit uw individuele visie.

Maar iets nieuws, waarin we hopelijk de kracht van de nieuwe elementen tot hun recht kunnen

laten komen.

Dialoogschool is wat mij betreft nu al het Woord van het Jaar.

En wel hierom : echte dialoog gaat uit van gelijkwaardige gesprekspartners,

die nieuwsgierig zijn om elkaar beter te leren kennen.

En dat bij kinderen van 3 tot 12 jaar ; da’s een mooi recept om later te kunnen samenleven, dacht ik

zo.

En ik voelde me ook wel persoonlijk aangesproken in het ganse debat

(sprak Lieven Boeve niet van “andere levensovertuigingen” ?).

In 2012 voltooide ik een opleiding als boeddhistische leerkracht,

in afwachting van een nakende goedkeuring van het Boeddhisme als achtste religie/

levensbeschouwing in België. Na een regeringswissel geraakte dat plan in de koelkast, maar nu

horen we dat de erkenning nakende is. Know more, anyone ?

Elke school zou een dialoogschool moeten zijn, sommige zijn dat zeker al in deze of gene les, dankzij

de inzet van bepaalde leerkrachten, binnen en buiten de levensbeschouwelijke lessen, zowel in Vrij

als in Gemeenschapsonderwijs).

De aankondiging van Lieven Boeve heeft me aangenaam verrast,

ik denk inderdaad dat het tijd wordt dat we bij onze kinderen, ook in het zogenaamde vrije

onderwijs, de verschillende levensbeschouwingen op een evenwaardige manier aan bod laten

komen, zonder (voor)oordelen vanuit de inrichtende macht.

Kinderen zijn ongeveer het dierbaarste waar ouders voor leven,

en aan die voortzetting van hun genen geven ze ook graag

de waarden mee die hun het meest dierbaar zijn.

Die acculturatie neemt uiteraard een aanvang in het beschermde cocon van het gezin; daarna

wordt dat kind in de wereld geworpen,

Met de school, vanaf de kleuterklas, als eerste confrontatie.

Antoon Van den Bossche

Boeddhistische leerkracht in spe.

14

TWEE MOSLIMS MET ELKAAR STEVIG IN DE CLINCH!

Montasser AlDe'emeh aan de hypocriete moslim: 'Het wordt tijd dat je wijst naar

de imam die je taal niet spreekt'

(In Knack digitaal, 11 juni 2016)

Jij ijvert voor verdraagzaamheid, maar je bent zelf onverdraagzaam.

Je ijvert voor liefde tussen volkeren, tussen mensen, maar je haat andersdenkenden.

Je streeft naar diversiteit in onze samenleving, maar wanneer iemand met dezelfde achtergrond

toch nog anders is dan jij, dan ben je de eerste om hem af te breken.

Je beschuldigt anderen van racisme, terwijl je zelf dagelijks racistische opmerkingen maakt.

Je vraagt mensen om empathisch te zijn, maar je toont zelf geen empathie voor diegenen die het

slachtoffer werden van het wangedrag van mensen uit je gemeenschap.

Neen, je zoekt naar uitvluchten en excuses voor hen. Zelfs voor de IS-strijders.

Waarom zoek je dan geen excuses voor de hooligans die het wangedrag van mensen binnen jouw

gemeenschap niet meer kunnen verdragen, die hun afgrijzen uiten over de aanslagen in Brussel en

Zaventem? Neen, jij wijst naar Syrië en Irak als het over die aanslagen gaat. Dat is totaal misplaatst,

want aanslagen op onschuldige mensen kunnen op geen enkele manier gerelativeerd worden.

Jij noemt niet-moslims ongelovigen, verklaart andersdenkende moslims afvallig en excommuniceert

ze. Waarom heb ik dan bij jou geen protest gezien over de medemoslims die jullie geloof

besmeuren? Maar je bent wel kwaad wanneer iemand een onnozel tekeningetje maakt over de

profeet. Dan begin je vanuit je verontwaardiging zelf andere mensen te bespotten.

Als we vandaag vaststellen dat jongeren die naar onze scholen zijn geweest zich uiteindelijk tussen

hun medeburgers opblazen, dan kunnen we alleen maar concluderen dat de gemeenschap waartoe

die jongeren behoren - hun familie, de imams, de vertegenwoordigers - gefaald heeft. Niet de

overheid.

Niet de overheid, die ervoor gezorgd heeft dat je gratis kunt studeren, dat er duizenden mensen -

ook van jouw gemeenschap - in sociale woningen kunnen leven en uitkeringen krijgen. Van alle

rechten en vrijheden kunnen genieten. En in veiligheid kunnen leven.

'Het wordt tijd dat je jezelf een spiegel voorhoudt. Dat je je verantwoordelijkheid niet meer

ontloopt. Dat je geen excuses meer zoekt voor je persoonlijk falen.'

Het wordt tijd dat je jezelf een spiegel voorhoudt. Dat je je verantwoordelijkheid niet meer

ontloopt. Dat je geen excuses meer zoekt voor je persoonlijk falen. Het wordt tijd dat je naar je

eigen familie wijst, naar je eigen gemeenschap, naar de mensen die je vertegenwoordigen, naar de

imams die je taal niet spreken. Het wordt tijd dat je jezelf eens in vraag stelt.

België heeft mij alle kansen gegeven. Als je dat niet erkent, dan was je al lang vertrokken. Waarom

stel je jezelf de vraag niet waarom je België verkiest boven het land van je voorouders?

15

Ik weet waarom: omdat het hier verdomde goed is.

Kijk naar een land als Libanon, waar Palestijnen - ik ben zelf Palestijn - tientallen beroepen niet

mogen uitoefenen, de Libanese nationaliteit niet krijgen en geen huis mogen kopen.

Of kijk naar Syrië, waar het eigen volk wordt afgeslacht.

Of laat het ons volledig op de spits drijven: kijk naar de IS-strijders die andersdenkende moslims de

keel doorsnijden.

Is het dan zo slecht in België? Ik ben hier een vrij burger, blij dat ik hier mag leven. Toch ben ook ik

even uit Brussel weggeweest. Mijn vader zag in Brussel hasj rokende jongeren op straat

rondhangen. Hij zag jongemannen die in auto's inbraken, portefeuilles pikten, halskettingen van

vrouwen lostrokken, brommers stalen en zelfs gewapende overvallen pleegden.

'Ik heb geen religieuze gemeenschap nodig om me te vertegenwoordigen.'

Hij wilde niet dat zijn kinderen daarmee geconfronteerd werden. Ik ben mijn vader dankbaar dat ik

in een Vlaams dorpje kon opgroeien. Het is door zijn beslissing dat ik een universitaire studie kon

beginnen en succesvol heb afgerond. Hij zette tien kinderen op de wereld en nam zijn

verantwoordelijkheid als vader. Ik besloot later om terug te keren naar Brussel, als kind van deze

samenleving. Ik heb geen religieuze gemeenschap nodig om me te vertegenwoordigen. Het wordt

tijd dat je inziet dat ook jij die niet nodig hebt. Het wordt tijd dat jij als vrije burger een positieve

bijdrage levert aan deze samenleving. Sta dus op en bescherm die samenleving die ons allen zo

dierbaar is.

'Hypocriete moslim? Montasser zou beter moeten weten'

'Het verhaal dat de moslim hypocriet is, zoals jihadkenner Montasser AlDe'emeh schrijft, staat

haaks op de hoop die leeft bij de moslims en Marokkanen in Vlaanderen en Brussel,' reageert

Najim Einauan van het Platform Allochtone Jeugdwerkingen.

De ouders en grootouders van onze Marokkaanse jongeren waren gastarbeiders, door de Belgische

overheid naar hier gehaald om de gevaarlijke en arbeidsintensieve jobs te doen waartoe te weinig

Belgen bereid waren.

De overheid selecteerde vooral ongeletterde, ongeschoolde jongemannen uit de minst ontwikkelde

regio's. Een van die streken was het Rifgebergte in Marokko. De meeste gastarbeiders uit de Rif

spraken nauwelijks Arabisch en zelden een mondje Frans of Spaans.

Onthaalklassen, inburgeringstrajecten, etc. waren onbestaande. Het verblijf van de gastarbeiders

en hun gezinnen in België heette tijdelijk te zijn. Hun kinderen zouden sowieso assimileren

aangezien ze hier schoolliepen. Men ging uiteraard voorbij aan het feit dat men die kinderen

massaal doorverwees naar het beroepsonderwijs.

16

Een generatie lang verkeerde België in ontkenning. En beleid ter zake was er niet. Extreemrechts

kon ongebreideld floreren en de onverdraagzaamheid groeide.

De lage scholingsgraad van de eerste generatie gastarbeiders, de zwakke sociaaleconomische

positie, gebrekkige kennis van de taal, etc. beperkten hen in hun mogelijkheden om zich als

minderheid en gemeenschap te ontwikkelen en structuren uit te bouwen. Desondanks zijn zij er in

geslaagd om de eerste sociaal-culturele verenigingen en moskeeën op te richten.

De toenmalige gastarbeiders legden zich min of meer neer bij de status van tweederangsburgers,

maar werkten zich kapot in de hoop dat hun kinderen en kleinkinderen het later beter zouden

hebben

In 1991 werd België brutaal wakker geschud. Intussen sputterde de integratiesector en gaf later de

geest om dan later opgevolgd te worden door de inburgeringssector. Om maar eventjes te duiden

dat de gemeenschap die volgens sommigen gefaald heeft, een generatie lang niet eens de kans

heeft gekregen om Nederlands te leren, zich bij te scholen of in te burgeren. Die eerste generatie

verdient respect en lof, geen gratuite kritiek. De toenmalige gastarbeiders beschouwden dit land

niet altijd als het hunne en droomden van een terugkeer als gepensioneerde naar hun

geboorteland. Ze legden zich min of meer neer bij de status van tweederangsburgers, maar

werkten zich kapot in de hoop dat hun kinderen en kleinkinderen het later beter zouden hebben.

Die kinderen en kleinkinderen beschouwen zichzelf intussen als volwaardige burgers van dit land en

willen ook zo gezien worden. Zij zijn erin geslaagd structuren uit te bouwen en zichzelf te

organiseren. Er is een middenklasse ontstaan en een maatschappelijk middenveld.

Dagelijks engageren duizenden Marokkaanse Belgen zich om jongeren naschoolse begeleiding te

geven (MSC Ahlan), te ondersteunen in hun studies (LBA Antwerpen), hen een zinvol

vrijetijdsaanbod aan te bieden (Freehands, PAJ, Borgerjong), hen een basiseducatie te bieden op

het vlak van cultuur en geloof (De Parels, De Brug). Er zijn er die daklozen helpen (Amana),

voedselpakketten inzamelen (Al Ikram), et j'en oblie.

Op enkele uitzonderingen na zijn het Vlaamse moslims die zichzelf Marokkaan, hardwerkende

Vlaming, verenigingsmensen, en cultuurliefhebber beschouwen. Zij zijn afkerig van elke vorm van

onverdraagzaamheid en radicalisme, en nog nooit in aanraking gekomen met het gerecht.

Zij zijn geen hypocriete moslims en hoeven zichzelf of elkaar niet met de vinger te wijzen. Zij

hebben niet gefaald en worden al te vaak over het hoofd gezien. Ze horen en lezen voortdurend dat

ze zogenaamd gefaald hebben door geen Nederlands met hun kinderen te spreken, door hun

verantwoordelijkheid niet te nemen, door geen afstand te nemen van terrorisme en criminaliteit.

Ze horen ook vaak hoe racisme wordt herleid tot een marginaal fenomeen en hoe racial profiling

wordt ontkend.

17

Gezien zijn activiteiten en engagement zou Montasser beter moeten weten

Daarom is het intriest dat Montasser in één adem de staat uit de wind zet en de ouders, families en

imams met de vinger wijst. Gezien zijn activiteiten en engagement zou hij beter moeten weten. Hij

werkt met geradicaliseerde jongeren en klaagde onlangs nog over hoe de politie in Brussel optrad

tegen Marokkaanse jongeren en tegen hemzelf nota bene. Bovendien gaf hij zelf ook aan dat zijn

redding lag in het feit dat zijn vader er voor koos om zijn kinderen niet te laten opgroeien in Brussel,

maar in een Vlaams dorp.

Misschien moet er daar even bij stilgestaan worden. Bij de aparte structuur van Brussel. Er is niet

slechts één overheid in Brussel, maar een kluwen van overheden dat al heel lang bakkeleit over de

bestuurbaarheid van die stad. Een stad waarin armoede en samenlevingsproblemen hand over

hand toenemen en waar communautaire kwesties het voeren van een coherent beleid bijzonder

moeilijk maken.

Het verhaal dat de moslim hypocriet is, staat haaks op de hoop die leeft bij de moslims en

Marokkanen in Vlaanderen en Brussel. De hoop dat opiniemakers, beleidsmensen, politici beginnen

door te hebben dat er iets moet veranderen. Dat er werk moet gemaakt worden van inclusie en

gelijke kansen en dat iedereen mee in het bad moet getrokken worden. Het besef dat terrorisme en

radicalisering het probleem en de verantwoordelijkheid van onze algehele samenleving zijn. Wij

doen wat we kunnen. Wie doet er mee?

(Gelezen in Knack digitaal van 16 april 2016

DE STAAT ISRAËL BLIJVEND IN HET NIEUWS, EN VAAK NIET ERG MOOI.'In

Israël wordt de abnormaliteit genormaliseerd'

Interview met Amira Hass, Israëlische correspondente in de Bezette Gebieden.

Gie Goris in MO – lente 2016, p. 22-25.

Het conflict tussen Israël en de Palestijnen lijkt van de Europese radar verdwenen, nu er andere

conflicten in het Midden-Oosten zijn die massale vluchtelingenstromen en regelrechte horrorvideo's

produceren, en dus veel dringender onze aandacht vragen. Toch blijft ook in Israël en in de

Palestijnse Gebieden de spanning verder toenemen, net als de uitzichtloosheid van het conflict. MO*

sprak daarover in Londen met Amira Hass, die als Israëlische correspondente al 25 jaar verslag

uitbrengt vanuit Palestijns gebied, eerst vanuit Gaza, nu vanuit Ramallah. Hass wordt internationaal

beschouwd als een van de belangrijkste journalistieke stemmen uit de regio.

Schrijven over de realiteit van de bezetting raakt u persoonlijk.

18

Amira Hass: De eerste keer dat Palestijnen mij voor de voeten gooiden dat ik - alle intenties en

politieke keuzes ten spijt - net zo goed een kolonist was, deed dat pijn en maakte het mij kwaad.

Gaandeweg ging ik echter beseffen dat ze op een bepaalde manier wel gelijk hadden: mijn ouders

waren niet in Israël geboren en maakten deel uit van de migratiebeweging die de Palestijnen van

hun grond verdreven had, ook al waren zij nooit zionisten geweest. Als je het in historisch

perspectief bekijkt, zijn de meeste joodse inwoners van Israël inderdaad kolonisten en bezetters.

Maar zodra je die overstijgende analyse gaat personaliseren, ontstaan er toch problemen. Want

waarom zou je dan niet vertellen dat mijn moeder Bergen-Belsen overleefde en ze dus aan den lijve

ondervonden had dat er voor haar en haar volk geen plaats was in Europa? En waarom zouden we

er dan ook niet bij vertellen dat de familie van mijn moeder in Joegoslavië en die van mijn vader in

Roemenië terechtgekomen was in Ottomaanse tijden, omdat ze door de katholieke koningen uit

Spanje verdreven werden? Ik bedoel: als ik als individu geconfronteerd word met de historische

verantwoordelijkheid voor beslissingen die ik zelf niet genomen heb, dan wil ik daarnaast ook

historische motivaties kunnen plaatsen die de familiale en dus persoonlijke trajecten verklaren.

Het is onmogelijk om de geschiedenis ongedaan te maken. Wie dat idee toch voorstaat, staat de

strijd voor een rechtvaardige oplossing van het conflict in de weg. Want hij suggereert dat die

oplossing eenzijdig kan zijn, dat er geen gesprek nodig is tussen de twee partijen. Ik besef

anderzijds hoe bijna onmogelijk dat gesprek is zolang de Israëlische staat doorgaat met de

kolonisering van het Palestijnse grondgebied en zolang die zelfde staat vasthoudt aan de

apartheidspolitiek waarop zijn macht gebouwd is. Om het noodzakelijke gesprek mogelijk te

maken, moet er een einde komen aan het geweld, het onrecht en de discriminatie.

De New York Times schrijft op 30 januari dat de Israëlische overheid steeds minder ruimte laat

voor dissidenten of kritische stemmen, en zelfs culturele iconen zoals Amos Oz, A.B. Yehoshua en

David Grossman aanvalt.

Amira Hass: Er zijn niet veel onafhankelijke stemmen meer in Israël en in de journalistiek zijn ze

geconcentreerd in het dagblad Ha'aretz. De rechterzijde voert steeds heftiger campagne tegen

linkse stemmen en tegen ngo's, zeker als ze steun krijgen van West-Europese overheden.

Men wil met alle middelen de veroveringen van 1967 beschermen, en dus wordt iedereen die zich

tegen de kolonies en tegen de bezetting uitspreekt, beschouwd als een verrader van land en volk.

Het is dus niet louter nationalisme dat speelt, het is de verdediging van militaire veroveringen. En

die verdediging berust op racistische argumenten.

Maar ik geloof niet dat discriminatie ontstaat vanuit racisme, ik ben ervan overtuigd dat de

behoefte om privileges en superioriteit te verdedigen aanleiding geeft tot ideologieën die je in staat

stellen de andere te onderdrukken en te verdrijven. En als dat gekoppeld wordt aan religieus

obscurantisme, dan is het einde helemaal zoek. Als iemand gelooft dat God hem een land gegeven

heeft, dan houdt het gesprek op.

Door met een been in de joodse en een ander in de Palestijnse wereld te staan, door de

combinatie van leven met geërfde hotocaustherinneringen maar ook een niet aflatend verzet

tegen het zionistische kolonialisme, bent u een professionele buitenstaander geworden.

19

Amira Hass: Misschien wel, maar misschien ontstaat die perceptie omdat we intussen zo gewoon

zijn te leven in homogene samenlevingen dat we individuele stemmen meteen als vreemd ervaren.

Je kunt evengoed zeggen dat in Israël bijna iedereen een buitenstaander is, vanwege de

migratieachtergrond. En op een heel andere manier geldt dat ook voor de Palestijnen, van wie de

meesten vandaag niet wonen op de grond waarop hun grootouders woonden en werkten. Wie is in

zo'n land uiteindelijk buitenstaander? Ik pas niet in de bestaande schema's, maar maakt dat per se

een buitenstaander van mij? Misschien ben ik gewoon op de eerste plaats een journalist.

Een kritische journaliste die, ondanks de krimpende ruimte voor dissidentie en diversiteit, toch

kan werken. Wat zegt dat over Israël?

Amira Hass: Israël is, ondanks de toenemende aanvallen op de linkerzijde, nog steeds een

democratie voor joden. Maar ik heb mijn stem niet te danken aan de staat Israël, wel aan de krant

waarvoor ik werk. Op dit moment kunnen wij inderdaad nog steeds ons recht op vrije

meningsuiting en vrije pers uitoefenen, maar er bestaat natuurlijk niet zoiets als de plicht om onze

informatie te lezen. Mensen kunnen perfect beslissen dat ze niets willen weten over de realiteit van

de bezetting en van de nederzettingen. Onze vrijheid en onze democratie bestaan formeel, maar

zijn in ruime mate betekenisloos bij gebrek aan kennis.

De Europese regeringen blijven hameren op de tweestatenoplossing, terwijl er in Palestijnse

kringen steeds duidelijker gesteld wordt dat die kans verkeken is en dat er anno 2016 alleen nog

een eenstaatoplossing bestaat.

Amira Hass: In de praktijk hebben we vandaag zeven staatjes in plaats van één of twee, maar dat

kan natuurlijk niet gelden als een oplossing voor het conflict. Bovendien vind ik dit niet de juiste

vraag: ze verdeelt ons en ze creëert de volkomen valse illusie dat we meteen aan een oplossing

kunnen beginnen werken, als we uit het staatsrechtelijke winkelrek maar het juiste artikel pakken.

We leggen de focus van onze debatten en van onze acties beter op de fundamentele

uitgangspunten, waarvan dit de drie belangrijkste zijn. Fén: er bestaan twee volkeren op het

grondgebied dat betwist wordt en die hebben allebei bestaansrecht. Twee: elk volk heeft ook het

recht op zelfbeschikking. Drie: er moet fundamentele gelijkheid zijn tussen de volkeren en de

mensen, anders hebben de twee voorgaande stellingen geen zin.

Dat klinkt behoorlijk vanzelfsprekend.

Amira Hass: Maar dat is het niet voor de betrokken partijen. Voor Israëli's is de gelijkwaardige

behandeling van Palestijnen allesbehalve vanzelfsprekend, net zomin als hun recht op

zelfbeschikking. Voor Palestijnen is het niet vanzelfsprekend om de Israëlische joden als een volk te

erkennen. Bij Palestijnen en in radicale pro- Palestijnse kringen hoor je tegenwoordig steeds vaker

het argument dat de joden geer volk, maar enkel een religie zijn. Dat is een opzettelijk negeren van

het feit dat er vandaag wél een Israëlisch, joods volk bestaat. Net zo goed als er vandaag een

Amerikaans volk bestaat in de Verenigde Staten, een volk dat vierhonderd jaar geleden ook niet

bestond. Ik roep dan ook heel duidelijk op om de realiteit van Israël te aanvaarden - en dan bedoel

20

ik uiteraard niet dat iemand zich moet neerleggen bij de racistische apartheidsstaat die Israël

vandaag is.

En daar sta je dan. Hoe kan je het zelfs maar hebben over een eenstaatoplossing als de twee

volkeren elkaars bestaansrecht niet eens erkennen?

Het "vredesproces" dat in Oslo begonnen werd in 1993 resulteerde in de opdeling van Palestijns

gebied in A, B en C-gebieden. Dat werd voorgesteld als een overgangsmaatregel op weg naar

volledige autonomie en staatsvorming voor een Palestijnse staat, maar in werkelijkheid zorgde het

voor onderlinge verdeeldheid én voor een groeiend aantal nederzettingen. In 1993 waren er in

Palestijns gebied Israëlische enclaves, dat is vandaag helemaal omgekeerd: er zijn nog Palestijnse

enclaves in gebied dat in toenemende mate door Israël gecontroleerd en geannexeerd wordt. En

het ergste is dat een meerderheid van de joodse Israëli's blijkbaar tevreden is met die situatie. De

abnormaliteit wordt genormaliseerd, en men verwacht dat iedereen erin berust.

Een van de laatste middelen om het verzet tegen de verdrukking geweldloos te organiseren, is de

internationale BDS-campagne die oproept tot Boycot, Desinvestering en Sancties. Bent u daar

voorstander van?

Amira Hass: Er wordt naar mijn gevoel te veel belang gehecht aan een paar zangers of

muziekgroepen die in Israël komen optreden, en er wordt te weinig ingezet op de illegaliteit van de

bezetting en de nederzettingen. Je slaagt er dan wel in om concerten van Roger Waters of Lauryn

Hifi in Israël af te gelasten, maar dat raakt de Israëlische publieke opinie niet.

Ik zou veel liever zien dat Israëlische burgers een stevige visumplicht opgelegd krijgen voor landen

in de Europese Unie, als reactie op het feit dat de staat waarin ze wonen zoveel internationale

rechtsregels schendt. En heel veel burgers zijn daar op de een of andere manier bij betrokken. Met

zo'n maatregel zou de EU meteen duidelijk maken dat ze niet langer bereid is de Israëlische

misdaden door de vingers te zien. En het is echt nodig dat de internationale gemeenschap veel

duidelijkere taal gaat spreken, als we de voortdurende verschuiving naar rechts willen stoppen.

TWEE LEZENSWAARDIGE STUKKEN VANUIT DE WERKGROEP

MENSENRECHTEN IN DE KERK.

Niet Rome, maar de samenleving is veranderd

Esse est percipi - Zijn is waargenomen worden

Paaszaterdag 2012: installatie van een beeld met die naam in de Sint-Salvatorkathedraal te Brugge

Paaszaterdag 2013: idem in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal te Antwerpen

Paaszaterdag 2016

Niet enkel vandaag, maar zeker vandaag,

tussen de dood van Goede Vrijdag en de hoop op Pasen

waar morgen christenen Pasen 2016 vieren,

21

waken wij

ontsteken wij een waakvlam

bij de afgehandelde dossiers in Arbitrage

bij de afgehandelde dossiers in de Opvangpunten

bij de niet behandelde dossiers

bij de verzwegen dossiers

momenten van intens verdriet

momenten van erkenning, soms schoorvoetend,

bevend en met pijn

soms deugddoend en gemeend

het kruis waarop slachtoffers werden vastgespijkerd

is nog doordrenkt van de azijngeur, drank aangeboden

door advocaten die in pleidooien niets gaven om de gekruisigden.

Zicht op Pasen

aangereikt door lotgenoten

die met ons op weg gingen

soms gewoon een wandeling in het bos

een nachtelijke gesprek dat vertrouwen geneest

een vreemde, zomaar

een vader, moeder, soms een kind,

zelfs een bisschop of een therapeut

een advocaat die om ons wakker lag

een journalist die ons tot leven schrijft.

Pasen is geen zekerheid,

enkel maar geloof en genade

voorbehouden van diegenen

die slachtoffers recht helpen

de steen voor het graf van

jarenlang verzuim en toedekken wegrollen

zo doden weer tot leven wekken

Die mensen, bestaan zijn?

Als je dit bericht ontvangt

lees je ons geloof in jou

dat jij tot die schare hoort

Dankbaar zijn wij om jouw opstaan.

22

REACTIE OP EEN OPINIESTUK VAN RIK TORFS

over 'De schoonheid van de mensenrechten'.

Als Werkgroep Mensenrechten in de Kerk voelen wij ons aangesproken door de analyse van rector

Rik Torfs (DS 11/04/2016) over de 'De schoonheid van de mensenrechten'.

"Een kwart eeuw geleden was de samenleving verdraagzaam, en de paus streng. Vandaag is het

andersom", besluit hij.

Als ik mij niet vergis maakten wij precies een kwart eeuw geleden zwarte zondag mee

(24/11/1991). Het toenmalige Vlaams Blok behaalde 25 jaar geleden 12 zetels. In 2014 nog 3.

In diezelfde jaren '90 legde de toenmalige Poolse paus voor eeuwig en altijd vast dat vrouwen nooit

priester zouden kunnen worden. Uit de echt gescheiden personen en mensen die in andere

wettelijke samenlevingsverbanden leefden werden niet erkend en gediscrimineerd. Het recente

document van de Paus Amoris Laetitia waarin Zijne Heiligheid het heeft over het huwelijk en

aanverwante relaties is warm en liefdevol van toon. Geen bokshandschoenen. Integendeel, de taal

is Zuiders en warm. Maar de besluiten zijn dezelfde als die van de Poolse paus van 25 jaar geleden.

Zacht in de pastoraal, hard in de doctrine. Hard vooral ook in de toepassing ervan. Of is er toch één

lichtpuntje? Uit de echt gescheiden gelovigen zullen voortaan toch de communie kunnen

ontvangen. Maar daar moet eerst een plaatselijk bisschop zijn toelating voor geven. Lees: pas na

een schuldbekentenis kan vergiffenis volgen. Maar voor de rest blijft alles streng én onrechtvaardig

bij het oude. Vrouwen zijn nog steeds niet gelijkwaardig aan mannen, want ze kunnen nog steeds

geen sacramenten toedienen en niet alle bestuursfunctie in kerken en parochies krijgen. Het

huwelijk blijft ook exclusief voor mensen van een verschillend geslacht. Wie is hier uiteindelijk het

meest verdraagzaam? Wie is hier het meest geëvolueerd de laatste 25 jaar? De Roomse kerk of de

Vlaamse samenleving?

Of de regelgeving van Rome de westerse samenleving nog veel zal beïnvloeden?Ik geloof het niet.

Niemand moet zich verplicht voelen te behoren tot die kerk. In deze samenleving zijn er goddank

vele wegen die naar geluk kunnen leiden. Zelfs binnen de katholieke kerk, ondanks Rome.

Pijnlijker vind ik de uitspraak van Torfs waar hij tussen de regels door een verwijzing maakt naar het

dossier seksueel misbruik in de kerk. "Hoe straf je een dader zonder hem te ontmenselijken, zonder

hem te folteren of te doden?" Ik denk niet dat bij vele mensen, zelfs bij de slachtoffers van een

seksueel misdrijf, deze gedachte speelt. Slachtoffers wensen enkel dat er een degelijke

procesvoering wordt gehouden. Degelijkheid houdt ook in dat allen die de misdaad mogelijk

hebben gemaakt ter verantwoording mogen worden geroepen. Denk maar aan het dossier van het

schuldig verzuim in de katholieke kerk in het misbruikdossier. Waarom zou er op z'n minst geen

proces mogen worden gevoerd? Inroepen dat feiten verjaard zijn... laat dat aan de rechter over.

Bestook de makers van die wetten als deze wetten ouderwets en uitgehold zijn geraakt. Dat kan in

deze samenleving. Dat heet gewoon democratie. Dat kan nog steeds niet in de katholieke kerk van

paus Franciscus. Het spijt mij dit te moeten schrijven.

23

Ook het schuldig verzuim van bisschoppen en oversten moet voor de rechter gebracht kunnen

worden. Slachtoffers eisen geen gelijk, enkel een degelijk proces. Slachtoffers eisen niet dat daders

en zij die hen beschermen gefolterd of gedood zouden worden, zoals Torfs dramatiseert.

Slachtoffers eisen gewoon dat er op een eerlijke en degelijke juridische wijze gezocht wordt naar

hoe het delict in mekaar zit en hoe het zo ver is kunnen komen dat daders zijn kunnen blijven

doorgaan met zondigen, nadat hun oversten, precies omdat ze van het misdrijf op de hoogte

waren, hen hiervoor menigmaal hebben herbenoemd op nieuwe plaatsen.

Suggereren dat slachtoffers op wraak uit zijn, als argument gebruiken dat de samenleving meer

onverdraagzaam is geworden, is dat niet al te kort door de bocht om te beweren dat dé

mensenrechten in gevaar zijn? Waarom zouden de heilige mensenrechten in gevaar gebracht

worden als slachtoffers van historische misdrijven gewoon naar de rechter stappen? Zij willen geen

daders verkrachten of vermoorden. Zij willen erkenning van wat is gebeurd. Zij willen genezing voor

de gehele samenleving die al te lang gebukt ging onder het kerkelijk taboe van het doodzwijgen.

Zolang er geen rechtszekerheid gewaarborgd is voor allen, is de rechtstaat aan verbetering toe. Het

kerkelijk middeleeuws principe dat kinderen en vrouwen het bezit zijn van de man ligt nog steeds

aan de basis - ook in de westerse rechtspraak - dat de mensenrechten van kinderen en vrouwen

een strijdbaar item moet blijven. Ik ga er niet van uit dat kinderen en vrouwen, om die

gelijkberechtiging in kerk en samenleving te bekomen, er op uit zijn te folteren en te doden. Maar is

het effen toegelaten dat zij hun stem verheffen?

Mensen rechten gebeurt nooit door mensen te vernederen. Wie van criminele feiten beschuldigd

wordt of wie er van beschuldigd wordt criminelen een hand boven het hoofd te houden hebben

recht op een eerlijk proces. Slachtoffers er van verdenken dat zij er op uit zijn het 'oog om oog, tand

om tand' toe te passen, is dat niet hetzelfde als die diezelfde slachtoffers er van te beschuldigen dat

zij nog in de Oud Testamenttijd leven?

Komt de schoonheid van de mensenrechten niet pas écht tot haar recht als kinderen, vrouwen en

mannen, allen gelijkwaardige kansen krijgen op de verdediging van die rechten? Mocht die stap ook

in de katholieke kerk gezet kunnen worden, het zou een overwinning zijn voor die zo geliefde

mensenrechten wereldwijd en misschien zelfs van de katholieke kerk.

Rik Devillé

www.mensenrechtenindekerk.org

De stuurgroep Mensenrechten in de Kerk bestaat uit volgende mensen: Staf Van Pelt, Linda

Opdebeeck, Marc Dewit, Stephan Houtman, Norbert Bethune en Rik Devillé

AGENDA JUNI - JULI –AUGUSTUS 2016

24

Zaterdag 4 juni om18.30 uur: wekelijkse viering

Voorgestelde lezingen: 1 Kon.17,17-24 Ps. 30 Gal. 1,11-19 Luc. 7,11-17

Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door Stefaan.

Dinsdag 7 juni om 20 uur Dagelijks Bestuur.

Tijdens dit dagelijks bestuur wordt de slotviering van zondag 26 juni voorbereid.

Zaterdag 11 juni: wekelijkse viering

Voorgestelde lezingen: 2 Sam. 12,7-10.13 Ps. 32 Gal. 2,16.19-21 Luc. 7,36-8,3 of 7,36-50

Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door Groep 1.

Dinsdag 14 juni van 19.30 tot 22 uur: Bijbels leerhuis (we lezen verder in het evangelie naar

Matteüs.

Zaterdag 18 juni om 20 uur ASIELWAKE in de WERFKAPEL Geen gewone viering om18.30 uur

Voorbereid door Paul en Vluchtelingenplatform regio Dender.

Zondag 26 juni om 10.30 uur: SLOTVIERING

De viering gaat door in de polyvalente ruimte van Huis van Clara.

Tijdens de slotviering willen we binnen onze gemeenschap de namen gedenken van allen die in de

loop van het voorbije werkjaar een bijzonder gebeuren – zowel vreugdevol als pijnlijk -mochten

ervaren en meemaken. (geboorte, communie, huwelijk, overlijden, ...)

Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door het Dagelijks Bestuur van Jebron

Na de viering kan je genieten van lekkere kaas met een glaasje wijn

in het jebronhuis

Gelieve tijdig in te schrijven ( voor 20 juni)

kostprijs 7.5€ volwassenen en 3.5€ kinderen

wie kan er zorgen voor een dessert of toetje voor bij de koffie?

VANAF ZONDAG 3 juli, telkens om 10.30 uur, beginnen de vakantievieringen.

25

Vakantievieringen Jebron 2016 Data zondagen mogelijke lezingen Wie bereidt voor?

Telkens om 10.30 uur

3 juli 2016 Jes. 66,10-14c; Gal. 6,14-18 PAUL Lc. 10,1-12.17-20 of 10,1-9 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 10 juli Deut. 30,10-14 IGNACE Kol. 1,15-20 Luc. 10,25-37 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 17 juli Gen. 18,1-10a; Kol. 1,24-28 MIA NIJS,LIEVE ESSELEN

Lc. 10,38-42 en CO ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 24 juli Genesis 18,20-32; Kol 2,12-14 MONIQUE en GUIDO Lukas 11,1-13 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 31 juli Prediker 1,2 en 2,21-23 STEFAAN

Kol 3,1-11; Lukas 12,13-21 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 7 augustus Wijsheid 18,6-9; Hebr 11,1-2 en 8-19 HILDE VC Lukas 12, 32-48 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 14 augustus Jer. 38,4-6.8-10; Hebr. 12,1-4; Lc. 12,49-53 LUC VD Of Maria Tenhemelopneming: Apok. 11,19-12,10; 1 Kor. 15,20-26 Luc. 1,39-56 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 21 augustus Jesaja 66,18-21; Hebr 12,5-13 TONY VAN HAVER Lc. 13,22-30 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 28 augustus Sirach 3,17-18.20.28-29 LUC VAN LIERDE Hebr 12,18-24; Lukas 14,1.7-14 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 4 september Wijsheid 9,13-18b; Filem. 9b-10.12-17 GEEN VIERING – CASA Lc. 14,25-33 DEL MUNDO

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 11 september Ex.32,7-11.13-14 Ps. 51 1 Tim. 1,12-17 Luc. 15,1-32 of 15,1-10 (ziekenzondag) ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ZONDAG 18 SEPTEMBER: FEESTELIJKE STARTVIERING IN SINT PAULUS (41stewerkjaar) met als thema: JEBRON VIERT 40 JAAR SAMEN OP WEG!Jaarthema: OP ZOEK NAAR SPOREN VAN HET BELOOFDE LAND - De aangegeven lezingen zijn facultatief. - De vakantievieringen gaan door in het Jebronhuis of bij goed weer in de tuin. - Spreek tijdig af met het secretariaat of met iemand van de Raad van Bestuur voor de sleutel van het Jebronhuis.

26

Water en wegen in de woestijn Bijbelvierdaagse met het Johannesevangelie Fragmenten uit Johannes 7,1 – 10,21 ‘Woestijn’ is een Bijbelse metafoor. Deze beeldspraak zou ook op onze situatie betrekking kunnen hebben gezien de ecologische en neoliberale chaos waarin we verkeren. Die doet ons reikhalzen naar een andere maatschappij waarin iedereen aan zijn trekken komt. Hoe voeren we deze strijd? Hoe houden we stand in deze oncomfortabele en conflictueuze woestijntocht? Bij die vraag laten we ons inspireren door het Johannesevangelie. Dat doen we aan de hand van verhalen die Johannes tussen 2 joodse feesten situeert: het ‘Loofhuttenfeest’(Soekkot) en het ‘Vernieuwingsfeest’ (Chanoeka). Met het Loofhuttenfeest wordt de ‘overlevingstocht’ in de woestijn herdacht. Waar vond men beschutting en water? Hoe door de duisternis heen het licht blijven zien? Hoe de eendracht bewaren en niet ten onder gaan in de dodelijke conflicten die in zulke hachelijke omstandigheden gemakkelijk ontstaan?

27

Het waren de vragen die leefden binnen de messiaanse gemeenschap van Johannes. Hoe staande blijven in de woestijn van de omringende volken met hun goden? Wat met de drukkende overmacht van het Romeinse imperium? Hoe omgaan met onenigheid, confrontatie en conflict met andere Joden en met de hoofdstroom van de vroege christelijke traditie? Welke verhouding met het telkens weer opspelende zelotisme?... Dat is de problematiek die behandeld wordt in het verhaal van de ‘Blindgeborene’, van ‘de Goede Herder’ en van Jezus, het ‘levende water’. In grote mate heeft het ook te maken met onze situatie. Begeleiding: Bijbelcollectief van Christenen voor het Socialisme Data: maandag 8 tot donderdag 11 augustus 2016 Plaats: Oasecentrum (Don Bosco), H. Placestraat 44, in Groot-Bijgaarden Organisatie: Motief i.s.m. Christenen voor het Socialisme (CvS) Inschrijven: CvS, Belgradestraat 80, 2800 Mechelen. 015/41.64.84; christenen.v.h.socialisme@skynet.be

Deelnameprijs: Basisprijs: € 150. Wordt gemoduleerd volgens inkomen, lagere inkomens betalen minder, hogere meer.

Jebron-Info Wens je Jebron-Info te ontvangen, geef dan een seintje via mail. Jebron vzw ; Open Huis voor Vorming en Pastoraat Begijnhof 1 - 9300 Aalst Tel. 053/77.51.16 Open ma, di, do en vr van 08.00 tot 16.00 uur. Mailadres: jebron@telenet.be Website: www.jebron.be Stortingen en financiële steun zijn welkom op BE46 0680 6230 4036

Raad van Bestuur: Inge De Bruyn, Guido De Schrijver, Paul De Witte, Erik Van Assche, Fred Van den Branden Personeel: Vera Baeyens, Anne De Cremer, Hilde De Saedeleer, Linda Van Der Eecken Liturgieverantwoordelijke Paul De Witte