Guido Van MeirMAG HET PUBLIEK NU OOK EENS MEEGENIETEN?

‘Ik heb met veel plezier in één ruk Het Huisbezoek (bijwijlen luid lachend) uitgelezen. De grote kracht zit in de geweldig geestige – echt hilarische - dialogen en het loopt als een trein’. (een acteur)

‘Ondertussen heb ik Het Huisbezoek gelezen en ik heb er echt van genoten. Het is heel geestig geschreven en de manier waarop Leo zich uit zijn hachelijke situaties manoeuvreert is fantastisch. Het is een stuk dat het absoluut verdient om gespeeld te worden en ik hoop dat een compagnie of regisseur er voor gaat’. (een acteur-theatermaker)

‘Ik heb uw stuk gelezen en heb dat met graagte gedaan: het is snedig, er zit vaart in en het is, kort samengevat, geestig en goed geschreven. Hulde daarvoor. Alle succes gewenst met Het Huisbezoek en het vinden van een producent. Ik kom met plezier kijken, wanneer het zover is’. (een dramaturg)

Bovenstaande citaten zijn afkomstig van theatermensen aan wie ik mijn nieuwe toneelstuk Het Huisbezoek ter lezing heb opgestuurd. Ondanks die positieve reacties ligt het stuk ‘dat absoluut verdient om gespeeld te worden’ nog altijd in de lade. Lof is leuk, vooral als hij komt van mensen uit het vak, maar wordt het niet stilaan tijd dat het publiek ook eens mag meegenieten?

Vandaar de ongebruikelijke stap om alvast het eerste bedrijf van Het Huisbezoek via de site van Apache aan het publiek te presenteren, in afwachting dat het stuk in de best mogelijke omstandigheden tot ontplooiing moge komen op de scène.

Daarnaast wil ik met deze ongebruikelijke voorpublicatie ook een statement maken over de situatie van de autonome toneelschrijver in Vlaanderen, die in de voorbije decennia steeds meer naar de rand van het nest is geduwd. De cijfers spreken voor zich: 75% van het voorgestelde werk op Theater aan Zee 2015 was afkomstig van ‘hybride’ makers (regisseurs, acteurs, dansers, choreografen... ). Dat zijn nog sprekender cijfers dan in Nederland, waar vorig jaar een colloquium werd gehouden rond deze problematiek, door de Volkskrant besproken onder de veelzeggende titel ‘Toneelschrijven is een harde vechtmarkt’. Uit de cijfers bleek dat de helft van de Nederlandse stukken geschreven werd door theatermakers/regisseurs/acteurs. De andere helft kwam voor het leeuwendeel op rekening van ‘veelschrijvers’ zoals ze in de Volkskrant werden genoemd, een handvol toneelauteurs die voortdurend schrijfopdrachten krijgt van huizen waar ze min of meer een band mee

hebben. Niets op tegen uiteraard. Behalve dat dit systeem onze dramaturgie volledig is gaan bepalen.

Een dramaturg van een groot theater schreef me onlangs: ‘Bottomline lijkt inderdaad dat je als toneelschrijver maar beter zelf geen initiatief neemt, aangezien de kans dat het stuk opgevoerd geraakt vervolgens minimaal is. Reden te meer dat ik je bewonder om het feit dat je een nieuw stuk aanvat’.

Zonder dank, graag gedaan, maar mag het publiek daar nu eindelijk ook eens van meegenieten?

Guido Van Meir.