“Ludo en ik hebben in de jeugdreekesen altijd samen gespeeld,” opent Marc De Mulder. “Bij de miniemen, de kadetten en de scholieren waren wij nogal aan elkaar gewaagd. Dat maakte dat wij om beurten kapitein mochten zijn. De ene

week Ludo, de andere week ik. Dat verliep zon-der problemen, we hebben het altijd prima met elkaar kunnen vinden. Maar toch is er één nare herinnering die me jaren heeft achtervolgd. Mijn broer heeft me daar onlangs ook nog eens aan

Herinneringen aan Ludo

Mensen uit de naaste omgeving van Ludo Coeck halen 30 jaar na zijn overlijden nog enkele herinneringen aan hem op. Marc De Mulder, Eddy Crocaerts en Frank Vannuten groeiden samen met hem op aan het Rooi en in de Groenenhoek, Tony Goossens speelde met Ludo bij Berchem en

Anderlecht en John Vercammen maaktde zijn transfer van nabij mee.

Marc De Mulder: “Die vrijschoppen hebben me nog lang achtervolgd”

herinnerd. Viel er een vrijschop te geven, dan was het steevast Ludo die die mocht trappen. Terwijl ik ook steeds stond te springen om die zelf te geven. Meestal had ik als eerste de bal vast, zodra er gefloten was. En bij bijna elke vrijschop

stonden we met twee klaar om te trappen. Maar elke keer opnieuw riep de trainer dat Ludo hem moest nemen. Dat heeft jarenlang toch wel voor een beetje frustratie gezorgd. Maar wat wil je, Ludo’s vrije trappen gingen bijna allemaal binnen.”

Marc De Mulder (links)

Ook Eddy Crocaerts was één van de Gouden Miniemen die samen met Ludo Coeck en Marc De Mulder opzien baarden. Hij her-innert zich nog als de dag van gisteren het nieuws van Ludo’s ongeval.

“Op maandagavond 7 oktober 1985 hadden we met de spelers een etentje in het restaurant De Vogelzang’ in ’s Gravenwezel. Onderweg ernaartoe was er een verschrikkelijk zwaar onweer met veel regenval. De ochtend na die gezellige avond hoorden we op de radio het onheilspellende bericht dat Ludo Coeck,tijdens dat zelfde onweer in Rumst was verongelukt. Aquaplaning! Enkele dagen later -op de verjaardag van John Lennon- zou hij overlijden.”

“Jaren eerder speelden we samen bij de miniemen, kadetten,scholieren. In het Gou-den Miniemenploegje was hij de jongste,-maar zelfs tussen al die klassevoetballertjes was hij degene met het meeste talent. Toen al had hij fantastische afstandsschoten in de voeten. Jaren later waren we allen blij en fier

dat hij zo snel in het eerste elftal werd opge-nomen. Ook daar maakte hij het verschil met zijn prachtige doelpunten en werd Berchem Sport kampioen in tweede afdeling. Na een transfer naar Anderlecht werd hij eerst Bel-gisch,en daarna Europees topvoetballer.”

“Een tiental jaren later,na een transfer naar Inter Milaan, raakte hij gekwetst en kwam hij in België revalideren. Tijdens die periode kwam hij enkele keren met ons meetrainen. Dat waren memorabele momenten. Ludo was erg joviaal. Op een keer belde hij spontaan bij mijn ouders aan, gewoon om goeiedag te zeggen omdat hij in de buurt was. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: ‘De Ludo is met al zijn succes toch altijd een vriendelijke jongen gebleven’.”

“Zelf blijf ik vereerd dat ik tijdens mijn jeugd-jaren, in de zelfde ploeg,met Ludo heb kunnen voetballen. Dertig plus dertig: Hij zou nu zestig jaar jong zijn geweest. Tijdens onze jaarlijkse reünie hadden we hem graag en met veel plezier als oud-KBS-speler begroet!”

Eddy Crocaerts

“Altijd een vriendelijke jongen gebleven”

Frank Vannuten is één jaar en drie dagen jonger dan Ludo. In de jeugdreeksen hebben ze daar-door slechts één jaartje samengespeeld, maar als jongens uit de Groenenhoek, kenden ze elkaar door en door. Later liepen ze ook samen school.

“In de handelsschool op de Grote Steenweg. Bij Mijnheer Rodolf”, vult Frank aan. “Op die school zaten voornamelijk meisjes. De jongens die er studeerden, speelden bijna allemaal bij Ber-chem Sport. Daar zorgde Mijnheer Rodolf voor. De goeie spelers van Berchem Sport haalde hij naar zijn school voor zijn eigen schoolploegje en omgekeerd. Op zeker moment waren we met de schoolploeg tot in de halve finale van de Beker van België geraakt. Ludo had er net zijn debuut bij Anderlecht opzitten. Meteen een topper tegen Standard, waarin hij had uitgeblonken. De week nadien is een fotograaf van Le Soir foto’s komen nemen in onze school, waar ik nog samen met Ludo opsta.”

“Nu Ludo het tot de eerste ploeg van Anderlecht had geschopt, geloofde natuurlijk niemand dat hij nog met ons zou mogen voetballen. Maar dan kende men Roger Rodolf nog niet, die kreeg echt alles gedaan. Hij is toen persoonlijk naar Ander-lecht gereden om met Constant van den Stock te gaan praten. Ludo heeft de terugwedstrijd van de halve finales én de finale mogen meespelen. We hebben wel twee keer verloren.” (lacht)

De foto uit Le Soir met links vooraan Frank Vannuten en naast hem Ludo Coeck

Frank Vannuten: “Samen in de schoolplploeg

met een vedette van Anderlecht”

Kerstfeest voor de jeugd van Berchem Sport. Frank Vannuten, centraal in beeld met witte trui en das, wacht netje zijn beurt af.

John Vercammen was naast speler ook een tijd-lang jeugdtrainer op het Rooi. En een strenge, als we zijn pupillen mogen geloven. Ludo Coeck heeft hij zelf nooit onder zijn hoede gehad, maar hij was wel de eerste in Berchem die op de hoogte was van zijn transfer.

“Niemand die mij toen wilde geloven. Een scholier van 16 die door Anderlecht wordt weg-gekocht. Maar ik wist het nochtans uit zeer be-trouwbare bron. Martin Lippens, de gewezen Anderlecht-vedette, was een goede vriend van mij van bij het leger. We hadden samen nog in de nationale militaire ploeg gespeeld. In de weken daarop ben ik zelfs nog met vader Coeck naar Anderlecht gereden om mee te onderhandelen.”

“Supporter bij een oefenmatch in het Rivierenhof”

John Vercammen: “Als eerste op de hoogte van zijn transfer”

Tony Goossens was al enkele jaren doelman van het eerste elftal toen Ludo in februari 1972 debu-teerde. Vele jaren later zouden ze elkaar opnieuw ontmoeten bij Anderlecht, waar de rollen inmiddels omgedraaid waren. Ludo als vaste waarde en Tony als reserve-doelman. Maar zijn herinnering gaat niet over één van deze twee clubs, wel over een vriendenwedstrijdje in het Rivierenhof.

“Het moet ergens rond 1985 geweest zijn. Met de veteranen van Berchem Sport speelden we een vriendenwedstrijdje in het Rivierenhof. Onze ploeg bestond voornamelijk uit jongens van de Groenenhoek, de buurt waar ook Ludo opgroei-de. Robert Oris was erbij, Bob Van de Sompel, Etienne Wilssens, “de Witte” Matthyssens, Eddy Dierickx,… We speelden tegen een ploeg uit het Katholiek Sportverbond waarvan ik de naam vergeten ben. Langs de lijn stond de spreekwoor-delijke drie man en een paardenkop, maar één van hen was wel die bekende speler van inter Milaan. Ludo stond er waarschijnlijk te mijmeren over zijn jeugdjaren in Berchem en te genieten van de nostalgie. Want hij was een gevoelsmens hoor, hoewel hij dan goed kon wegsteken achter zijn lach. Niet lang daarna was hij dood.”