H a r p o e n

digitale editie

COLOFON

Rimke de Kroon(hoofdredacteur)

Michelle van der Kind(eindredacteur)

Ferk de Kroon(vormgeving)

Jonne Kramer

Pleun Brink(hoofdredacteur)

Tahrim Ramdjan

Roos Prins

Sebastian Weishaar(hoofdredacteur)

Fleur Lycklama

To Wiersma

1

INHOUD

2

p. 1 Colofonp. 2 Inhoudp. 3 Voorwoordp. 4 Flappybirdp. 5 De harpoen recenseert: Pure Heroinep. 6 Het nut van IJburgp. 9 Kiezen of Delen?p. 10 Het zwembadp. 11 Onze weg terug naar de dierentuinp. 12 Beestengeluiden en hondermuziekp. 14 De harpoen recenseert: American Hustlep. 19 Trapp. 20 MuzIGpollp. 26 Moderubriekp. 30 Memoires van mijn hologramp. 31 Ikeap. 32 Vetje

VOORWOORD

Lieverds,

Het is weer zo ver: een nieuwe Har-poen. Ik hoor jullie denken: “Jezus, nog zo’n schoolkrant? Hebben we er niet al genoeg gehad dit jaar?” Het ant-woord is: nee! Dit jaar zijn wij ijzersterk en gedreven. We hebben zoveel inspi-ratie, zoveel leuke ideeën en weetjes, die moeten we gewoon met de rest van de school delen! Jaja, rol maar met je ogen, roep maar stoer dat niemand de schoolkrant leest, maar je kunt ook een keer enthousiast zijn. Wees blij dat je op een school zit met een leuke en goedverzorgde schoolkrant. En lees hem eens een keer in plaats van dat je doorbladert naar de lerarenquotes en hem vervolgens op de trap tieft. Je zult verrast worden en erachter komen dat de schoolkrant niet zo suf is als ‘ie lijkt. En als je na het lezen er nog steeds van overtuigd bent dat de schoolkrant pa-pier- en tijdverspilling is, dan mag je hem verscheuren zo vaak als je wilt. Maar geef onze Harpoen op zijn minst een kans.

Kusjes,

Pleun Brink

Voor het eerst in de geschiedenis van de Harpoen zijn er twee voorwoorden. Een belangrijk moment dat symbool staat voor de situatie in de redactie. Na jaren te zijn gegroeid zullen we volgend jaar een paar hele belangrijke en leuke mensen in de redactie moe-ten missen. De vormgeving is deze Harpoen al onder de hoede genomen van Ferk de Kroon, die hiermee de eer-ste wisseling perfect maakte. Dit is ook de laatste Harpoen onder leiding van een afwisselende hoofdredacteur. Door het jaar hebben vier mensen de Harpoen geleid, waarvan Pleun en ik de laatste zijn. De reden voor de twee voorwoorden.

Deze Harpoen staat helemaal in het teken van bewegende, soms harige en soms rare wezens. Deze wezens beginnen na de winter weer overal uit te krioelen en verkondigen al over een paar weken de lente aan ons. Na maanden van nat en donkerheid zal de zon weer warm en vrolijk boven ons schijnen. We hebben het beste voor jullie eruit gehaald en geven deze Harpoen vol trots aan de school. Sla de bladzijde om en treed een wereld vol dieren binnen.

Sebastian Weißhaar

3

FLAPPYBIRDFleur Lycklama

Een nieuw fenomeen houdt ons Ignatianen sinds korte tijd bezig. Bijna iedereen is er inmiddels mee bekend en velen besteden een groot deel van hun vrije tijd aan dit nieuwe verschijnsel: Flappy Bird. Voor degenen die dit begrip niet kennen: Flappy Bird is een spelletje waarbij je een vogeltje tussen in de lucht stekende buizen moet laten vliegen. Het vogeltje vliegt omhoog als de speler op het touchscreen tikt en valt automatisch naar bene-den als de speler het scherm niet aanraakt. Het klinkt misschien simpel, maar het kan in de prak-tijk nog best wel lastig zijn.

Flappy Bird is op het eerste gezicht heel schat-tig en oppervlakkig. Het bevat geen ingewikkel-de toestanden zoals bonussen of muntjes die je kunt pakken en het heeft ook geen verschillende levels. Allerlei invliegende animaties en effecten zijn gelukkig ook achterwege gelaten. Verder heeft Flappy Bird ook wel wat weg van Mario, vanwege de groene buizen waar de speler het vogeltje tussendoor moet laten vliegen en de graphics waarvan de pixels maar al te duidelijk zichtbaar zijn. Over het algemeen is Flappy Bird een heel onschuldig spelletje.

Maar schijn bedriegt: op nu.nl verscheen een arti-kel waarin stond dat een man in Groningen zich-zelf heeft opgehangen omdat het hem niet lukte zijn Flappy Bird-highscore te verbreken. Ook zou iemand in Engeland zijn broer met een stoel heb-ben doodgeslagen wegens dit verslavende spel-letje. Flappy Bird bevat naast het vrolijke vogeltje blijkbaar ook nog iets extra’s: iets wat sommige mensen ertoe aanzet te moorden.

Je kunt je natuurlijk wel afvragen in hoeverre Flappy Bird de schuld is van de doden die geval-len zijn. Het mentale welzijn van de spelers zou ook in twijfel getrokken kunnen worden. In ieder geval bewijst het wel hoe kleine dingen als een onbeduidend spelletje uit de hand kunnen lopen.

Inmiddels is Flappy Bird uit de Appstore gehaald. Het vrolijke vogeltje is op mysterieuze wijze ver-dwenen en inmiddels ben je exclusief wanneer je het spelletje op je telefoon hebt. Zou deze ver-dwijning te maken hebben met de doden die zijn gevallen, of is er iets anders aan de hand?

In ieder geval vraag ik me af of de makers van Flappy Bird vooraf hadden voorspeld dat hun spel zo’n hit zou worden en dat er doden door zouden vallen. Ook ben ik benieuwd hoe lang deze hype nog zal duren nu het spel niet meer verkrijgbaar is. En of het werkwoord ‘flappybirden’ nog zal worden opgenomen in de volgende vanDale: wie zal het zeggen? Voor nu is het vooral van belang dat je van Flappy Bird geniet nu het nog kan.

“Wie dingen in de Har-poen zet zon-der dat ik het weet gaat dood.”

-BOZ

4

De Harpoen recenseert:

PURE HEROINE

Pleun Brink

Toen ik voor het eerst beeld kreeg bij de zangeres van de hit Royals, dacht ik dat de zogenoemde Lorde een vrouw van dertig was. Ik schrok me dan ook wezenloos toen ik erachter kwam dat ze zeventien jaar oud is. Want niet alleen ziet ze eruit als een volwassene, ook haar stem klinkt volgroeid.

Als je de titels van de nummers op Pure Heroine bekijkt, ziet het eruit als een ongeregeld zooitje woorden. Maar als je het album begint te luisteren, hoor je een strakke en muzikaal sterke combinaties van lied-jes die goed in elkaar overlopen.

Het begint al goed met Tennis Court. Lorde’s stem begint meteen en je hoort dat ze elk woord meent. Een kort rustmoment waarin de instru-menten enkele seconden stilvallen maakt het nummer helemaal af.

Hoewel Royals in zekere zin een raar vervolg is op 400 Lux, staat het nummer als een huis. Met bijna geen instrumentale begeleiding weet Lorde toch iets neer te zetten waar je met plezier naar luistert. Waar-schuwing: het gaat snel in je hoofd zitten en je krijgt het er eigenlijk niet meer uit.

Eigenlijk is bijna elk nummer hetzelfde opgebouwd. Het begint met een rustig couplet, waar je na een tijdje de nodige meerstemmigheid doorheen hoort. Dan volgt er een pre-chorus, vaak met weinig bege-leiding en veel stemmen. Uiteindelijk knalt de hele boel uit elkaar in een ijzersterk refrein. Maar ook al zit er geen verschil in de algemene opbouw, elk lied is toch compleet anders. Je wordt telkens weer ver-rast door hoeveel Lorde uit haar stem kan halen. Zo begint ze in Buzz-cut Season opeens een stuk hoger te zingen dan we van haar gewend zijn, maar ook dat kan ze zonder uit de bocht te vliegen.

In Still Sane lijkt ze zich toch een beetje in te houden, maar ook dit staat haar goed. Lorde is werkelijk van alle markten thuis. Het laatste nummer van het originele album, A World Alone, begint precies zoals het laatste nummer zou moeten beginnen. Het gepraat wat je tussendoor hoort heeft iets absurdistisch, maar eigenlijk heeft het hele album dat wel en wordt het op deze manier goed samenge-vat.

Ik kan er eigenlijk niet veel meer over zeggen, maar een ding is zeker: Lorde is een aanwinst voor de muziekwereld.

5

HET NUT VAN IJBURG

Tahrim Ramdjan

Als ik ‘s ochtends in de metro zit, zie ik haar. En als ik ‘s middags terugkom, is ze er nog steeds. Ze weet waar ze heen wil en laat dat duidelijk blijken. En twaalf keer per uur staat ze klaar voor haar fiere forenzen en de blijde bewoners van de wijk die ze aandoet - welgeteld twee.

Nee, dit gaat niet over een escortservice. Dit gaat over tram 26 naar IJburg.

Goed, die “welgeteld twee” was een beetje flauw. IJburg kent immers al meer dan 16.000 bewoners, wat best knap is voor een wijk die pas tien jaar bestaat. Per dag komen er gemid-deld zo’n 4 bewoners bij.

IJBURG VOELEN, IJBURG RUIKEN, IJBURG ADEMEN

Maar toch - als je aan Amsterdam denkt, denk je aan de oude nauwe grachtjes, de architec-tuur van Cuypers, de gezellige markten in Oost en wellicht ook nog wel aan de inmiddels op-gefriste Bijlmermeer. Maar IJburg... waar denk je nou aan bij IJburg? Die vraag stelde ik mezelf telkens als ik de naam voorbij zag komen. Nu heb ik ook wel kennissen en vrienden op IJburg wonen, maar zij weten nooit iets boeiends te vertellen over hun hood.

En zo dacht ik: “Ik ga het antwoord eens op-zoeken”. En dan niet op Wikipedia, nee, ik ga zelf eens IJburg voelen. IJburg ruiken. IJburg ademen. Nadenken over het nut van IJburg. En hoe? Inderdaad, met tram 26.

TRAMMETJE KOMT ZO

Deze tram vertrekt vanaf Centraal Station, en al meteen merk je dat ze bijzonder is. Want waar alle andere lijnen de kant van het Dam-plein opgaan, splitst deze lijn zich als enige,

heel rebels, af richting het Muziekgebouw en de Piet Heintunnel. Nog geen kwartier na je vertrek bevind je je al op het IJburgse territo-rium.

Mijn grootste vooroordeel, namelijk dat IJburg ver van alles ligt, gooi ik meteen overboord. Het is alleen wel zo dat tram 26, met een à twee buslijnen, de enige manier is om snel bij IJburg te komen. De fiets is door het gebrek aan fietspaden niet zo handig. Ikzelf als typische Surinamer (lees: gekleurde Nederlander die altijd het OV neemt) lig daar niet wakker van. En daarom herinner ik de IJburgenaren aan een pijnlijk moment: namelijk toen het in 2013 (ach, wat is dat toch lang geleden...) stormde en er geen trams meer reden. Tsja, hoe kom je dan nog op IJburg?

Die laatste zin brengt me overigens op een an-der dilemma: zeg je nou ‘in’ of ‘op’ IJburg? IJburg is namelijk de naam van een van de eilanden, maar ook van het stadsdeel waar meerdere ei-landen in zitten. Dit lijkt me weer een typisch dilemma waar een zekere, kalende docent Ne-derlands zich zo erg over zou inspannen dat

6

er spontaan een afrokapsel op zijn hoofd zou gaan groeien. Maar goed, nu dwaal ik af...

TO POLDER OR NOT TO POLDER

Tien jaar geleden, toen een stel PvdA’ers be-sloot IJburg te stichten, vroegen ze zich waar-schijnlijk af hoe het eruit moest komen te zien. Het idee van hele stukken land polderen kenden we wel, dus er moest iets creatiefs komen... EILANDEN! Maar dan ook weer iets schattigs... KLEINE EILANDEN!

Dat is tenminste het scenario in mijn hoofd van hoe ik denk dat het toen gegaan moet zijn. Je passeert namelijk drie IJburgse eilandjes voordat je de eindhalte nadert, gelegen op de poëtisch en origineel benoemde hoofdstraat, de ‘IJburglaan’. En het blijft niet bij die drie ei-landjes: in 2013 is men begonnen met de aan-leg van nog eens vier eilandjes.

EN NU?

Gelukkig was ik niet in mijn eentje op IJburg. Ik had wel een van mijn trouwe kornuiten mee-genomen, namelijk Ruben, die ook even niet meer wist wat hij met zichzelf aanmoest in de vakantie en dus besloot met mij mee te gaan op kruistocht in spijkerbroek. “Hoe meer zie-len, hoe meer vreugd” zeggen ze - maar toch werden we allebei een beetje overvallen door een “en nu?”-gevoel toen we uitstapten aan de IJburglaan.

IJburg is strak ingepland. Als het een mens ge-weest was, zou het vast zo’n strak afgetraind Abercrombiemodel zijn, waar tot mijn verba-zing ook op onze school klassen vol vochtige meisjes in de rij voor staan. Toch laakt IJburg een echte sfeer. Goed, het is modern, het is fris, en het ligt aan zee, wat op zich nooit kwaad kan. Maar heeft het zo’n knusse sfeer als in

de Jordaan of zo’n exotische als in de Bijlmer? Nope. Maar goed, dat ligt dan misschien ook nog aan de leeftijd van de wijk.

IJ IJ IJ(BURG), WE ZIJN ZO BLIJ(BURG)

Ondanks die enigszins monotone sfeer zijn er toch ook wel attracties. Zo is er het strand Blij-burg, gelegen aan het uiterste punt van IJburg’s grootste eiland. Toch werden we ook daar een beetje overvallen door het “en nu?”-idee toen we op de hoopjes zand een paar containers en enorme boeddhabeelden aantroffen, waarmee Ruben dan weer wel leuke selfies maakte. Als je een enkeling vraagt wat er op Blijburg te doen valt, zal die misschien met wilde verha-len komen, maar ik kon me er weinig bij voor-stellen. Oh, wel een pluspunt: een boengspang uitzicht over het IJ.

We waren nu al een paar uur aan het slenteren door IJburg. Alhoewel, op sommige momen-ten voelde het meer als babysitten op Ruben. Het mooie uitzicht langs IJburg en de schone straten zorgden wel voor filosofische gesprek-ken die uit zichzelf begonnen. Maar daar krijg je na een tijd ook honger van. Ik dacht bij me-zelf: “Oké, IJburg heeft zeven eilanden, dus

7

dat komt vast goed.” Zou je denken. Los van het feit dat er vier van die eilanden nog niet bestaan, hebben we het eiland waar we op wa-ren helemaal van zuid naar noord afgelopen, en toch hebben we geen enkele eet-gelegenheid gevonden. Nu zeg ik niet dat IJburgenaren honger lijden, maar wat we vooral konden vinden wa-ren restaurants en bistro’s. Iets waar hongerige, toentertijd veertienjarigen op een middag niet naar verlangen.

En toen was het wanneer we besloten: “Fok dit, we gaan naar de Maccie op de Dam”. Gelukkig hadden we door het lopen al wat tramhaltes gepasseerd en waren we des te sneller terug in het Cen-trum. Tot zover: IJburg.

HET ANTWOORD

Goed, voor een dagje shoppen of een nachtje uitgaan is IJburg nog niet the place to be. Maar dat komt nog wel. En lieve IJburgenaren op het Ignatius, sorry als ik iets te gemeen ben geweest voor jullie stulpje.

Woon vooral waar je wonen wilt - ik woon zelf ook in Nieuw-Para-maribo, waar mensen ‘s ochtends in hun nachtjapon buiten staan te luchten en de meest bezochte attractie de KFC is. Ieder z’n eigen ding.

Toch blijf ik me afvragen hoe men op het idee is gekomen om at random een wijk, bestaande uit een paar eilandjes te stichten. Oh, en nog voor ik het vergeet: nu moet ik nog de vraag over het prak-tisch nut van IJburg beantwoorden. Het antwoord is uiteraard: “plek bieden voor wonen en werken”. Dat konden we ook zelf bedenken. Al met al was dit hele avontuurtje eigenlijk niet eens nodig... oops.

Volgende keer ga ik met Ilse (jawel, mijn scheldende assistente tijdens de opening) op pad, maar waarheen? Naar het goede oude Osdorp, de multi-culti Bijlmermeer, het IJ over naar Amsterdam-Noord inclusief Landsmeer,

of 0294 de gekste? Adviseer!

“Een 9.5? Nou, kan beter.”

-HAM

8

KIEZEN

OF DE

LEN?

Na 10 jaar pas dood gevonden worden in je

appartement terwijl je opgegeten bent door je

eigen katten

Reïncarneren als een kat

Ten tijde van oorlog de boze en chagrijnige buur-

man opeten

Drie wormen eten

Nooit meer honger hebben

Je eigen huisdier vermoorden

In het Colosseum voor de leeuwen worden

gegooid

Een levende goudvis doorslikken

Slapen tussen de leeuwen

of zien hoe je babyzusje wordt doodgebeten

door een pitbull?

of reïncarneren als een hond?

je lieve konijn?

of naar school terwijl je alleen een paarse onesie

van kriebelwol draagt?

of juist altijd honger hebben?

of opeten?

of met iemand moeten vechten op leven en

dood?

of een slak met slakkenhuis en al opeten?

of slapen in een vogelspinnennest?

To Wie

rsma /

/ Roos

Prins

9

HET ZWEMBADRimke de Kroon

Goede voornemens: we hebben ze allemaal. De één misschien wat meer dan de ander. Over het algemeen loopt het met de meeste goede voor-nemens vaak niet al te goed af. Men neemt zich veelvuldig voor om per 1 januari allerlei slechte ge-woontes de kop in te drukken of goede gewoontes aan te nemen. Meer tijd maken voor familie, stop-pen met roken, vaker naar de sportschool, et cete-ra. Vorig jaar besloot ik net als half Nederland wat vaker te gaan sporten. Ik wilde mijn conditie op peil houden of, moet ik zeggen, op peil brengen. Nadat ik mijn twaalf jaar durende hockeycarrière, die ove-rigens niet veel voorstelde, achter me had gelaten, was naast mijn hockeystick ook mijn conditie er-gens diep opgeborgen in een donker gedeelte van mijn klerenkast. 1 januari leek me een uitermate geschikt moment om deze weer te voorschijn te halen. Mijn conditie dan. Die hockeystick mag lek-ker blijven wegrotten. Vervolgens had ik een hard-loopoutfitje aangeschaft. Die ligt nu naast mijn hockeystick.

Na veel wikken en wegen kwam ik tot een conclu-sie: zwemmen. Nee, geen waterpolo of wedstrijd zwemmen. Gewoon ouderwets baantjes trekken. Dus naast een nieuwe bikini, die natuurlijk hoogst noodzakelijk is, schafte ik ook een jaarkaart voor het Zuiderbad aan. De eerste zondagochtend ging prima. Om tien uur ’s ochtends lag ik in het zwembad naast de gebruikelijke single vaders met peuters en oude vrouwen met hangtieten. Ik heb minstens veertig baantjes getrokken en me zelfs nog een paar keer opgetrokken aan de duikplank. Chapeau. De tweede zondag lag ik er al wat later in. Rond een uur of elf. Ik zei dezelfde single vaders en vrouwen met hangtieten gedag terwijl ik mezelf in het water hees. Na tien baantjes kreeg ik er wel een beetje genoeg van, tot ik in mijn ooghoek een klein wondertje zag. Een bubbelbad. Een bubbel-bad met lavendelzeep nota bene, zoals trots werd verkondigd op een gerimpeld, geplastificeerd a4tje. De rest van mijn zondagen bracht ik, zoals je kunt verwachten, voornamelijk door in het bubbelbad.

Allemaal leuk en aardig, maar niet bepaald schok-kend. Slechts een gefaald goed voornemen. Rond maart besloot ik dat zondagochtend baantjes trek-ken niets voor mij was. Zondagmiddag werd het. Ik weet het nog goed. Mijn enige zondagmiddag in het Zuiderbad. Het was een mooie, lenteachtige namiddag toen ik mij naar mijn gebruikelijke pas-hokje bewoog. Ik legde mijn kleren in mijn kluisje, scande mijn jaarkaart en dook het water in. Een aantal baantjes zwom ik met ingehouden adem onderwater tot ik per ongeluk tegen een man van middelbare leeftijd aanbotste. Nu moet je begrij-pen dat contactlenzen en chloorwater niet zo goed samengaan. Mijn zicht was ietwat wazig. Het was een aardige, vrij gezette man met een zwembril-letje op, die zich verontschuldigde. Hij wilde zich langs mij opzij bewegen zodat hij zijn workout, die hij behoorlijk nodig had, kon vervolgen. We bevon-den ons in ondiep water. Te ondiep. Voor ik het wist stond ik oog in oog met zijn kleine heer. Letterlijk, kleine heer. Volledig in paniek probeerde ik me om te draaien, me af te keren van zijn lichaam, maar het ging van kwaad tot erger. Ik werd omringd door naaktheid. Van alle kanten. Geen leuke single vaders, maar slechts ontblote hangtieten en on-geschoren schaamhaar. Zondagmiddag. 16:30 tot 17:30. Zoals het Zuiderbad zich op de website pre-senteert: “Een speciaal uur voor mensen die zonder badkleding willen zwemmen.” Dat was het zeker.

Dat was mijn laatste zondag in het Zuiderbad. Ik ben weer terug bij af. Geen conditie. Een jaar la-ter ben ik klaar voor nog een poging. Vanaf 1 ja-nuari begin ik met bodycombat. Een krachtige car-dio-workout waarbij men zich helemaal kan laten gaan, is mij verteld. Nu maar hopen dat ze daar gewoon hun kleren aanhouden.

10

ONZE WEG TERUG NAAR

DE DIERENTUINSebastian Weisshaar

Ik loop verder. Links zie ik een groepje hun voedsel naar binnen werken, rechts bereidt zich een paar voor op de voortplanting. Als ik door de glasschijf naar binnen kijk zie ik opgewekte we-zens heen en weer rennen, wild maaiend met al hun lichaams-delen. Mijn blik richt zich weer naar voren waar een alfa dier het aan de stok heeft gekregen met een ander dier. Hun geschreeuw en wilde gedrag is tot in de verte te horen en te zien. Ik loop door op weg naar mijn slaapplek, grot nummer 37.

Vanaf het moment dat wij meer doen dan alleen “oegoeboegoe” zeggen en met geschreeuw achter ons eten aan rennen, zijn we bezig om ons zo menselijk mogelijk te gedragen. Dit resulteerde in een afschuw jegens alles wat maar op een dierlijk gedrag leek. Alleen seks was en is geaccepteerd. Dit zien wij al goed terug bij de Egyptenaren die zich zo lieten afbeelden dat iedereen wel moest denken dat zij niets meer met dieren te maken hadden. De samenleving heeft zichzelf altijd als doel gesteld zo mense-lijk mogelijk te zijn.

Dit doel dreef ons om door de eeuwen heen onze etiquette steeds strikter te maken, steeds verfijnder te gaan praten en ons dagelijks leven alsmaar netter te maken. De mensen uit de 18e eeuw met hun hoge hoeden, gewaden en verfijnde taal zijn hier een goed voorbeeld van. Maar deze ontwikkeling kwam ooit tot een einde. Dit einde luidde een tijd in waar dierlijk gedrag weer naar boven kwam en waar wij ons weer vrij in onze habitat kon-den bewegen .

Nu in 2014 zijn veel van de ooit zo strikte leefregels voor ons niet-dieren verdwenen. Maar alsnog zoeken wij ontsnapping naar een wereld zonder regels. Dit uit zich dan in de club waar de apen-dance move heerst.

Aangekomen in mijn grot 37 voel ik me helemaal thuis. Dui-zenden jaren regels veranderen dan wel onze buitenkant maar van binnen leeft ons beest. Soms komt dat beest naar buiten en toont het onze ware aard. Helemaal in thema van de Har-poen roep ik iedereen dan ook op om vaker op school het beest naar buiten te laten komen. Als je telefoon weer eens afgepakt wordt, je van de tafel gesnauwd wordt of je je moet melden: laat de schreeuw maar horen. Wij komen wel.

11

BEESTENGELUIDEN

EN HONDENMUZIEKPleun Brink

Je kunt er bijna niet omheen: nummers met dierennamen in de titel. Of het lied nou compleet gewijd is aan een diersoort of gewoon symbool staat voor bepaalde gedragssymptomen, je ziet ze overal. Daarom heb ik speciaal voor jullie een playlist gemaakt met dit soort muziek. Een tikkeltje random, maar dat ben ik ook. Veel luisterplezier!

1. The Fox – Ylvis 2. Who Let The Dogs Out? – Baha Men 3. She Wolf – Shakira 4. I Am The Walrus – The Beatles 5. Little Lion Man – Mumford & Sons 6. Eye Of The Tiger – Survivor 7. Lion In The Morning Sun – Will And The People 8. Fireflies – Owl City 9. Dog Days Are Over – Florence + The Ma- chine 10. Wild Horses – The Rolling Stones 11. Humming Bird – Alex Clare 12. Nightingale – Demi Lovato 13. Nice Fox – The Rosebuds 14. Free Bird – Lynyrd Skynyrd 15. Twentieth Century Fox – The Doors

16. White Horse – Taylor Swift 17. Alligator – Paul McCartney 18. Animals – Martin Garrix 19. And The Snakes Start To Sing – Bring Me The Horizon 20. Gorilla – Bruno Mars 21. Crocodile Rock – Elton John 22. Pigs On The Wing – Pink Floyd 23. Slow Cheetah – Red Hot Chili Peppers 24. The Wolves – Ben Howard 25. White Rabbit – Jefferson Airplane 26. Poor Cow – Donovan 27. Dark Horse – Katy Perry 28. Apeman – The Kinks 29. Neon Tiger – The Killers 30. Cat People (Putting Out Fire) – David Bo wie

12

Welk dierengeluid spreekt jou het meest aan en

waarom?

Mendel Fuchs (klas 1): “Kattengemiauw, want

het is een erg vertrouwd geluid voor mij, omdat

ik het de hele dag hoor.”Pim Oudejans (klas 3): “Duivengeroekoe, om-

dat ik dan weet dat ik moet oppassen. Als er een

komt komen er namelijk meer, tot je je handen

boven je hoofd moet houden in verband met vo-

gelschijt.”

Sibbeliene van den Bosch (klas 6): “Dit is best

een lastige vraag, want ik heb een grote fobie

voor de meeste dieren. Ik ontwijk ze het liefst of

blijf op een straal van pak ‘m beet acht meter.

Maar als ik dan toch een dierengeluid moet noe-

men, vind ik de leeuwenbrul wel echt een baas

geluid. Dat geluid straalt echte baasheid uit,

maar wel alleen in films natuurlijk. Als ik in de

bioscoop zit en de film begint met een brul, dan

kan mijn dag niet meer stuk.”

Jesse Leijdekker (klas 4): “Een tijgergeluid, want

daar word ik opgewonden van. Het is zo’n rauw

geluid, weet je wel? Maar dan moet het wel van

iemand komen van het andere geslacht.”

“Ik ga je gewoon zweepslagen geven hoor!” -LOE

13

De Harpoen recenseert:American HustleRoos Prins

Het is toch wel even schrikken als je acteur Christian Bale, vooral bekend als Batman, in de openingsscène van Ameri-can Hustle zorgvuldig zijn kaalheid ziet wegwerken met een toupetje. De acteur moest voor zijn rol als oplichter Irving Rosenfeld een deel van zijn hoofd kaalscheren en ongeveer vijfentwintig kilo aankomen. Ook al voelt het eerst wat on-wennig, na hooguit een paar minuten let je niet meer op de metamorfose en ga je volledig op in de film. Bale is niet de eni-ge die overtuigt, ook Amy Adams, Jennifer Lawrence en Brad-ley Cooper doen het goed in deze over de top komedie over een waargebeurd omkoopschandaal dat eind jaren zeventig plaatsvond.

Irving Rosenfeld en Sidney Prosser (Amy Adams) zijn partners in crime en runnen een lucratieve oplichtersbusiness, totdat ze tegen de lamp lopen bij FBI agent Richie DiMaso. Ze slui-ten een deal en beloven de jonge undercoveragent te helpen bij het oppakken van een aantal corrupte politici. Wat volgt is een duizelingwekkend plot van liegen en bedriegen, waarbij uiteindelijk alle personages bedrogen worden. De hysterische kostuums en het rappe tempo waarmee de verhaallijn wordt opgediend dragen verder bij aan het verwarrende gevoel dat je na de film mee naar huis neemt.

Ondanks het enigszins rommelige plot en de lengte van de film (2,5 uur) wankelt American Hustle geen moment. De cast is enorm goed op elkaar ingespeeld en het acteerwerk is een feest om naar te kijken. Vooral Jennifer Lawrence, die de wis-pelturige en licht ontvlambare vrouw van Rosenfeld speelt, lijkt bijna gemaakt voor de rol. Nadat je de bioscoopzaal uit bent gelopen duurt het even voordat je de waas van list en bedrog van je af hebt geschud, en dat is nou juist het leuke aan de film.

14

TRAPPleun Brink

Zonder achterom te kijken ren ik een leegstaand flatgebouw in. Ik beland in een kleine ruimte met niks anders dan een trap die naar boven gaat. Ik denk niet na en ren de trap op. Al snel hoor ik zijn voetstappen achter me. Ik probeer te ver-snellen zonder te struikelen. Een pijnlijke steek gaat als een mes door mijn zij. Ik hoor hem nu vlak achter me. Ik negeer de pijn en vlieg over de treden. Er lijkt geen einde aan te komen. Ik kijk omhoog en zie in de verte een kleine opening. Ik mag geen moment rust nemen tot ik daar ben. Mijn lichaam begint te protesteren, maar mijn geest wint het van mijn fysieke toestand. Ach-ter mij hoor ik dat hij begint te hijgen. Hij wordt moe. Dit is mijn kans om iets langzamer te gaan, hoewel ik hem voor moet blijven. Zijn stappen vertragen. De opening komt steeds dichterbij. Het maanlicht dat er doorheen komt schijnt in mijn gezicht. Nog even. Het gehijg achter me klinkt zwaarder. Terwijl ik mezelf omhoog trek aan de leuning haal ik een litteken open. Ik voel hoe mijn vel loslaat en het bloed uit mijn arm stroomt. Ik voel het, maar ik kijk er niet naar. Mijn ogen zijn gericht op de treden voor mij. Ik ben er bijna. De adrenaline stroomt door mijn lijf en tot mijn verbazing weet ik mijn tempo nog meer te verhogen. Plotseling sta ik op een klein platform. Voor mij staat een ladder die leidt naar de opening. Onder mij hoor ik zijn zware voet-stappen. Heel even kijk ik naar mijn arm, waar

het bloed vanaf druipt. Ik merk dat ik verslap. Snel focus ik me op de ladder. Hoewel mijn beeld langzaam waziger wordt, weet ik toch mezelf op de ladder te krijgen. Langzaam klim ik omhoog. Ik moet geconcentreerd blijven. Als me even zou ontspannen zou ik direct naar beneden vallen. Ik ruik de avondlucht en zie de sterrenhemel. Ik hijs mezelf op en kijk om me heen. Een gro-te zwarte vlakte strekt zich voor mij uit. Ik ben op het dak. Ik voel dat de ladder begint te be-wegen. Hij komt eraan. Ik spring het dak op en merk meteen dat ik dat beter niet had kunnen doen. De lichten van de flatgebouwen om me heen dansen als vuurvliegjes voor mijn ogen. Ik probeer grip te vinden maar besef dan dat er nergens een houvast is. Met mijn bebloede arm in mijn goede hand strompel ik naar de rand. Ik kijk naar beneden en zie hoe talloze zwarte stip-jes zich heen en weer bewegen over de weg. De zwarte stipjes verdubbelen zich. Opeens merk ik dat ik mijn arm niet meer kan bewegen. Ik laat hem los en voel hoe hij langs mijn lichaam valt. Voor mijn ogen verschijnen donkergekleurde vlekken. Ik hoor zijn langzame voetstappen en zijn zware gehijg. Hij komt dichterbij. Het gehijg wordt harder. Het dreunt door mijn hoofd. De vlekken worden groter, tot ze samen een grote vlek vormen. Mijn beeld is weg. Nog even voel ik zijn warme adem in mijn nek. Dan laat ik me voorover vallen.

19

MuzIGpollTahrim Ramdjan

Imagine eens een wereld zonder muziek, doordat alle instrumenten opeens Radioactive materiaal bevatten, of gesloopt zijn door The Monster op een enorme Wrecking Ball na een Tsunami. Misschien barst er Some Nights een vulkaan uit, wordt de Beautiful Day verpest, schreeuwt iedereen “I See Fire!” en wordt het een soort Pompeii. Geen gro-te tieneridolen waar Young Girls naar luisteren als Justin Bieber of Barbra Streisand, maar ook geen kleine folkbandjes meer. Slechts Sweet Nothing en een Stolen Dance. Dat is toch haast Impossible? Het is haast een Thriller. Do I Wanna Know hoe dat zou zijn? Zelfs The A Team zou ons niet kunnen redden. Heel Formidable lijkt me dat niet..

Muziek is voor sommigen toch echt de Holy Grail, ook al lezen anderen liever Boeke of spelen ze lie-ver Video Games. Er zijn wel verschillen: de ene artiest is Doin’ it Right, een andere Rockstar brult als een Gorilla waarvan je niet echt bepaald in het Paradise raakt. Zelfs The Fox maakt nog een beter geluid. En na sommige liedjes die alleen over ‘bit-ches’ en ‘hoes’ gaan, vraag je je ook af: Where is the Love? Immers, All You Need is Love en niemand Can’t Help Falling in Love. Gelukkig is het Yesterday niet gebeurd en Vandaag ook nog niet zo ver, maar mocht het zover komen dat de muziek op zelfs het Allermooiste Feestje stopt: dan roep ik jou, My Nigga, op: Don’t Stop Believin’, Save the World!

Zo. Het was knap lastig om een intro te schrijven bestaande uit 35 songtitels (heb je ze allemaal kunnen vinden?), ermee rekening houdend dat dit intro ook nog ergens op moet slaan, maar met be-hulp van mijn Spotifylijsten is het gelukt.

Nu zonder fatoes: welkom bij de grote muziekpoll van de Harpoen, genaamd de MuzIGpoll (…haha-ha!) Je kunt deze poll gerust een van onze grootste noemen, en de kans is groot dat we hierna de poll nog even een keertje overslaan. Maar goed, dat is toekomstmuziek (haha!... ha!).

We hebben zes groepen gemaakt, waarin we on-derscheid maken tussen de jongens en de meis-jes, en tussen de laagste twee, middelste twee en

hoogste twee jaarlagen. Eerst volgt een aantal vragen over de achterliggende psychologie van muziek en het luisteren ernaar, en daarna volgt een grote proef over hoe populair bepaalde soor-ten en hitlijsten zijn. In totaal heeft ongeveer een kwart van de school deze poll ingevuld.

En ik beloof je dat je hierna geen flauwe grapjes (of beter gezegd, Guilty Laughters) meer tegen zult komen.

De psyche van muziek

Wat is nou precies de werking van muziek en hoe essentieel is het in ons leven? Voor ons als tieners heel essentieel: ruim 77% van alle ondervraagden geeft aan meermaals per dag actief muziek te luisteren.

We hebben een verschil gemaakt tussen actief en passief muziek luisteren: actieve luisteraars zoe-ken muziek op in bepaalde apps of op YouTube, passieve luisteraars luisteren liever naar wat er op de radio komt. Passieve luisteraars kunnen lan-ger zonder muziek, maar zijn in deze poll amper vertegenwoordigd: slechts 14 van de 191 mensen kan meerdere dagen overleven zonder muziek en luisteren enkel via de radio. Van de actieve luiste-raars wordt het meest geluisterd via de eigen mu-ziek-app. Op de tweede en derde plaats komen de iPod en Spotify, en daarna komt nog YouTube. Verder heeft 61% van de ondervraagde vijfde- en zesdeklassers een iPod: sluikreclame voor Apple?

Voor velen spreekt het luisteren van muziek ook voor zichzelf. Een reactie die typeert wat we veelal binnenkregen, meestal van de jongens, was: “Mu-ziek luisteren is gewoon chill”, of “leuk”, of “relaxed”, etc. Ook veelgehoord is dat muziek tegen verve-ling en stress helpt. Zoals een meisje uit klas 1-2 zegt: “Soms luister ik het als ik chagrijnig ben of als ik me verveel en dan zorgt het ervoor dat ik me blijer voel.”

20

Een jongen uit klas 3-4 gaat op de vraag waarom hij muziek luistert wat minder diep in en pakt het bijdehanter aan:

“Ik hoor het gewoon, ik heb namelijk oren.”

Een meisje uit klas 3-4 voegt er meteen een biolo-gische lezing aan toe. Waarom? Oh ja, omdat we gymnasiasten zijn.

“Muziek maakt het in alle situaties gezel liger, zolang de muziek niet harder is dan de mensen met wie je praat. Er is bewezen dat motorische gebieden in de hersenen en de delen die muziek verwerken dicht bij elkaar liggen, en dat deze twee delen ook veel met elkaar samenwerken. Hierdoor voel je je losser en minder lichamelijk aw- kward als er muziek aanstaat. Muziek is dus eigenlijk een soort drug, grappig he?”

En een jongen uit klas 5-6 is fair enough:

“[Muziek] word ik vrolijk van. Ook houd ik thuis weleens een eenmansfeestje.”

Tevens werd de ondervraagden gevraagd om op een schaal van 1 tot 5 aan te geven in hoeverre muziek invloed heeft op het humeur. De num-mers 4 en 5 gaven hier een grote invloed weer. Maar liefst 68% koos voor deze optie!

Kwestie van smaak

Typerend aan muziek is dat ieder z’n eigen smaak heeft. Onze Pleun Brink staat erom bekend dat haar smaak heel erg neigt naar wat oudere mu-ziek – The Beatles, Bob Dylan - en folk - Mumford & Sons. Ikzelf heb net als Pleun een enorm brede smaak. En als je mijn Spotifylijsten eens doorkijkt

zie je dat je ook daadwerkelijk van alles daar te-genkomt. (Stiekem is dit een subtiele poging om mijn lijsten meer followers te laten krijgen, maar oké.)

Maar welke genres zijn bij ons het populairst? Er bestaan vele vooroordelen hierover. Jongens zouden meer neigen naar rock en hiphop; meis-jes meer naar standaard pop en ballads; de nerds meer naar klassiek... We gaan kijken welke drie genres per groep het hoogst hebben gescoord!

Oh well, de vooroordelen lijken nog enigszins te kloppen. De procentuele aantallen vallen relatief laag uit, omdat velen ook gulzig voor de optie “Ik heb geen vast genre” kozen, waarmee ze zich ei-genlijk tot mijn soulmates bombardeerden. Voor bepaalde genres, zoals Nederlandstalig en Klas-siek, is overigens nul keer gekozen.

Van de eerste- en tweedeklassers denkt in totaal dat 36% dat hun muzieksmaak nog gaat verande-ren, 15% denkt van niet. De rest heeft geen flauw idee, dus hebben we de bovenbouwers gevraagd of zij het idee hebben dat hun muzieksmaak sterk veranderd is in de loop der tijd. En ja hoor! De bo-venbouwers geven de ja-knikkers gelijk: 61% van de vijfde- en zesdeklassers is ervan overtuigd dat hun muzieksmaak in de loop der tijd is veranderd. Dan is er nog een vraag: waar let men op bij het luisteren van muziek? De beat of de lyrics? Het verschil is klein, maar het best te zien bij klas 3-4: de jongens letten toch iets vaker op hoe lekker een lied klinkt, dan hoe diep het gaat.

Onze eigen hitlijst

Verder hebben we de sleur van ordinaire enquê-tes doorbroken met een grote vraag waarin onze slachtoffers vijftien nummers werden voorge-schoteld. Ze moesten aangeven hoe goed deze liederen bij hen pasten en of ze deze wel/niet ken-

21

“Ik ga je mentaal mishandelen”

-BOX

den. Je kunt de resultaten hieronder vinden met enorme tabellen. Maar dan ook echt enorm. We hebben met deze liederen onderscheid ge-maakt in categorieën:

- Zes liederen die je typisch in de Nederlandse Top 40 tegen zou kunnen komen;- Drie liederen uit de Billboard Hot 100, de Ame-rikaanse hitlijst. Dit zijn veelal liederen die in Ne-derland pas later doorbreken of nog niet doorge-broken zijn;- Twee liederen uit “Pop Oud” van Queen en The Beatles, die inmiddels wel tot de basiskennis zou-den moeten behoren van menig wereldburger;- Een Alternatief lied: een lied van Asaf Avidan, een Israëlisch folk/indie-artiest en dus ook vrij onbekend. Hij is verzorgt de stem in Wankelmut’s One Day;- Een Dance-lied: Spaceman van Hardwell, type-rend voor de huidige techno-dance muziek;- Een lied uit “Rock Oud”: U2’s One wat alweer uit 1991 komt en dus een klassieker is, maar net een ander soort klassieker dan muziek van Queen en The Beatles;- Een Nederlandstalig lied, van Marco Borsato.

De percentages zijn weergegeven als een aantal procent van de groep. Zo bevalt van de jongens van klas 1 en 2 slechts 5% het lied van Marco Borsato over zijn dochters. De kleuren en pijltjes, waarover we op de redactievloer nog lang moes-ten nadenken welke geschikt waren, matchen de scores.

Het lied van Marco komt overigens ook uit de poll als grote verliezer: ongeveer niemand vond zijn liedje leuk. Dit zegt wel wat over de populariteit van Nederlandstalige muziek. Het blijkt ook dat echte popmuziek, waarbij het alleen maar gaat

om hoe het klinkt, minder populair wordt naar-mate je ouder wordt: Timber van Pitbull en Ke$ha – de laatste staat al bekend om haar reputatie, die ietwat aandoet aan die van een trottoirprostitu-ee met liederen als Take A Dirty Picture For Me” – scoort in klas 1-2 nog op tweederde steun van de meiden, in de vijfde en zesde is dit dramatisch gehalveerd. Om nog maar te zwijgen over de jon-gens.

Verder zien we dat een ander soort Top 40-hits, namelijk de muziek die wat meer funky uit de bus komt, het goed scoort in alle groepen: neem Get Lucky van de geliefde Daft Punk en Pharrell. Bij de meisjes, en vreemd genoeg ook jongens klas 3-4, is o.a. Mercy van de hiphopcollaboratie Kanye, Big Sean, Pusha T en 2Chainz een grote verliezer. Het lied wordt gekenmerkt door inspirerende teksten:

Lamborghini Mercy Your chick she so thirsty I’m in that two seat lambo with your girl She tryna jerk me

We zien ook, tot ieders enorm kleine verbazing, dat Adele het enorm goed blijft doen bij de naar-lief-de-hunkerende vrouwen. Wat wel verbaast is dat de oudere generatie vaker oude muziek als John Lennon en Queen waardeert. Zelfs U2 gaat eerst vier keer in het rood voordat ze voor een schamele twee keer zich nog in het groen kunnen dopen.

Je kan overigens deze tabel op twee manieren lezen: hoe goed scoort ieder lied, maar ook, hoe breed is de muzieksmaak van iedere groep. We kunnen zien dat onze gymnasiasten allemaal niet zo veel vmet de standaard Top 40-muziek hebben, en dat de mensen uit klas 5-6 misschien nog wel de breedste muzieksmaak hebben.

23

Oh, trouwens, we hebben nog een reactie van Mar-co Borsato kunnen krijgen.

Wat misschien wel belangrijker is voor een artiest, is om te weten hoe bekend zijn of haar lied is. Want ook negatieve publiciteit is publiciteit. Uit deze ta-bel kunnen we veel logica opmaken: zo scoort Miley Cyrus’ Wrecking Ball enorm hoog, uiteraard door de baanbrekende videoclip.

Waar ik mij echter oprecht zorgen om maak, is de bekrompen kennis van de meisjes klas 1 en 2 van de wat oudere muziek. Goed, ik snap het dat een groot deel van deze jongere meisjes liever naar Justin Bie-ber of zo luistert, maar als zo’n groot deel Queen’s Bohemian Rhapsody of de muziek van John Lennon niet eens kent, begin ik me echt af te vragen of er dan niet meer gedaan moet worden aan het in stand houden van deze oude legendes, uit de tijd van voor

GarageBand, autotune en The Voice. Niet dat ik van voor die tijd stam – misschien is het ook wel enigs-zins hypocriet om te zeggen, maar ik kan de klassie-kers wel opnoemen.

Verder is het redelijk opvallend te noemen dat de lie-deren die nu op nummer 1 en 2 staan in de Top 40 en ook in de top tien in de Billboard Hot 100 – Timber en All of Me – niet zo goed scoren op bekendheid als bijvoorbeeld Get Lucky.

Een grote, doch verwachte verliezer hier is het alter-natieve Your Anchor van Asaf Avidan met bizar lage aantallen van mensen die het kennen. Maar ja, daar is het dan ook weer alternatief voor…

It are only words

Tot slot werden de muziekfetisjisten onder ons gevraagd om in te sturen wat zij de mooiste lyrics vonden. En man, wat kregen we veel binnen! Enor-me epossen en hele songteksten vonden we soms wel liggen. Enorm variërend ook, zowel qua genre als stijl. Dit maakt het voor mij onmogelijk om over alles te vertellen. Echter kan ik wel zeggen dat ruim zeven keer het lied Same Love van Macklemore en Ryan Lewis is gekozen als lied met de mooiste ly-rics. Wat enigszins vreemd is, want toen het erop aankwam paste het liedje niet zo super goed bij het

24

Tabel : Hoe goed pasten deze liederen bij onze leerlingen?

merendeel van de mensen. Bij deze dan een stuk uit Same Love:

If I was gay, I think hip-hop would hate me Have you read the YouTube-comments lately? “Man, that’s gay” gets dropped on the daily We’ve become so numb to what we’re saying

Een vijfde- of zesdeklasser, die overigens een van de outcasts was qua het amper muziek luisteren, pakt het wat minder vredelievend aan:

“Volkslied der Sovjet-Unie (beide versies) en ook Rusland. Ik vind ze niet per se “mooi”, maar de communistische propaganda zet toch altijd weer een wrede glimlach op mijn gezicht.”

En met zijn woorden sluit ik de poll af, haast drie-duizend woorden later. Er valt immers veel te schrij-ven over muziek, maar ook na deze uitgebreide poll kan ik concluderen dat muziek een esthetische zaak blijft.

Wat er nou precies uit deze poll is gekomen? Nou ja, er zijn enkele vooroordelen omver getrapt. Ik hoop in ieder geval dat je je muzieksmaak nu wat meer kunt oriënteren. Oh, en ik hoop dat de meisjes uit de on-derbouw wat meer tijd investeren in hun klassiekers. En ik hoop dat je mijn intro leuk vond.

Zo niet, dan hoop ik dat er spoedig een piano uit de lucht op je hoofd komt vallen. >:)

“Ongemakkelijk hè, zo’n stilte?”

-KIN

25

DE MODERUBRIEKRoos Prins

Lisa, klas 6Schoenen Dr. Martens

Shirt en broek Zipper

Ketting Bijenkorf

Oorbellen Eenvoud

26

Lisa, klas 6Schoenen Dr. Martens

Shirt en broek Zipper

Ketting Bijenkorf

Oorbellen Eenvoud

Hedda, klas 5 Schoenen Vans Shirt H&M Vest Brandy Melville

Gilet, leren jas en broek Zara Armbandje Pandora

27

Charis, klas 5

Tas Bershka

Schoenen Dr. Martens

Jurk Forever 21

Trui Bershka

Panty Uniqlo

Ring Brandy Melville

DE MODERUBRIEKRoos Prins

28

Charis, klas 5

Tas Bershka

Schoenen Dr. Martens

Jurk Forever 21

Trui Bershka

Panty Uniqlo

Ring Brandy Melville

Djoeke, klas 5

Schoenen UGGs

Jeans Abercrombie & Fitch

Trui Brandy Melville

Ketting Tiffany & Co

Tas Star Mela

29

MEMOIRES VAN MIJN HOLOGRAM

Tahrim Ramdjan

Eh. Oké. Kijk. 18:34

Zo. Met dat enkele berichtje begint de finale van deze tragedie. Het is mijn laatste strijdbetoog, mijn laatste kans, nog niet wetend hoe die verwoord zal worden. Mijn intuïtieve barometer is van slag. Hoewel de avondspits begonnen is en na elke stop het volk steeds meer sa-mengeperst wordt, blijft het in de tram opvallend stil. Ik kijk ieders gezicht aan. Allen zijn te druk met staren: hetzij naar het raam, hetzij naar hetzelfde klein schermpje waar ik net ook naar staarde. Een enkeling kijkt naar mij terug, diep in de ogen. Helaas is ze niet moeders mooiste – mijn aandacht is reeds af-gedwaald. De stilte zorgt namelijk voor genoeg gelegenheid om na te denken, om te filosoferen. Om eerst te laten bezinken wat er in de afgelopen dagen is gebeurd. En misschien zelfs om te redeneren hoe alles zo ver heeft kunnen komen. Al mijn luchtige antwoorden dreven verder als guitige stapelwolkjes in een blauwe hemel.

Nevens de herinnering dat ik in deze tram ben gestapt, ontbreekt mij ook het gevoel dat ik op weg ben naar een bepaalde halte. Het voelt alsof ik ergens heen gedreven word. Alsof ik bestuurd word. Ik weet plots niet eens meer ze-ker waar deze tram heen gaat. Ik krijg een enigszins wantrouwend gevoel hier-van, edoch ontbreekt mij de moed me te verzetten. Maar wanneer eenieder langzaamaan de tram uitdruppelt, beginnen zich bij mij zorgen te ontwikke-len. Ik weet niet meer waar ik uit moet stappen. De tram rijdt een omslachtige route en de enige houvast die ik nog lijk te hebben is de zetel waarop ik me neer heb getakeld. Als een pinguïn, gestrand op een enkele ijsschots, die zijn medepinguïn kwijtgeraakt is.

Met mijn spontane paniek overweeg ik me tot een hogere macht te wenden, totdat de chauffeur hard remt. En zo wendt een kortstondige implosie de illu-sie van mijn hologram af, gelijkend op een zoete nachtmerrie. De deuren gaan open, ik realiseer me waar ik ben. Alles is mij opeens duidelijk. Ik ben hierheen geleid. De finale hoeft niet langer verwoord te worden.

Doe je deur eens open! 19:01

30

IKEATo Wiersma

Elke keer als de vakantiedagen zijn aangebroken, en alle Oud Zuid-moeders en -vaders met hun kroost zo snel mogelijk het huis verlaten om ze-ven dagen op twee latjes te staan, moeten mijn ouders, zeker geen skifans, toch maar weer eens wat verzinnen. Op de basisschool was het nog makkelijk: je nam de kinderen mee naar de gei-tenboerderij, liet ze elke geit van onder tot boven onderzoeken (om toch nog een beetje wat van de natuur mee te krijgen, naast die ene leuke speel-tuin om de hoek, met een volkstuin van precies een bij een) en gaf ze daarna een ijsje.

Nu de kinderen ouder worden, wordt het voor paps en mams steeds lastiger om de planne-tjes interessant te houden. Dit jaar was het plan ‘nieuwe bank’, wat mijn broertjes aandacht vooral erg heeft getrokken. En waar haal je een nieuwe bank? Ikea. Precies, het winterwonderland onder de ouders, het festival van duizenden soorten gor-dijnen, zeephouders en handige opbergtrommels. Mensen die naar de Ikea gaan rusten zich dan ook van top tot teen uit, met camera om hun zij, pot-loden gereed en papieren meetlinialen in de hand. Vol enthousiasme trekken hele groepen families erop uit voor een dag Ikea, compleet met tourgids.

Toen de vraag: “Wie gaat er mee naar Ikea?” dan ook werd gesteld, kon ik niet anders antwoorden dan: “Ik”. Na de hele fietsrit van een volle twintig minuten te hebben afgelegd, lag het voor mijn ogen: het beloofde land, Ikea. Hele troepen wit-te gezinnen vormden zich met ons, op onze weg naar de showruimtes. Kinderen werden netjes afgeleverd bij Smalland, een soort kinderopvang waar de kinderen met een gooi de ballenbak in worden gekuild.

Het is toch bijzonder, om zoveel soorten mensen in een winkel te zien. Ik heb het werkelijk allemaal gezien die middag: mannen met baarden, vrou-wen met baarden, een man die zijn kind in een soort tas om zijn arm droeg, kinderen met hele huisadressen op hun arm geschilderd, in geval van vermissing, noem zo maar op. En zo heb ik, zon-der op vakantie te gaan, toch nog heel wat mee-gemaakt dezer dagen. En we hebben een nieuwe bank, hij heet ‘Soderhamn’.

“Het niet maken van huiswerk is PLICHTSVERZAKING! Het erg-ste kwaad dat een leerling zijn leraar aan kan doen, da-mes en heren! Na plichtsver-zaking volgt … VERWIJDERING!”

-MAR

31

-BOZ

VETJEJonne Krame

r

Een vetje is een bekend, misschien te veel voorko-mend, ding in het dagelijks leven. Een vetje is het deel van je vlees dat je er liever meteen afhaalt, het stukje waar je je aan ergert als je een taaie en smaakloze hap in je mond hebt. Een vetje is iets waar je bij meisjes nooit aan mag zitten. Meisjes zullen überhaupt niet snel toegeven dat ze vetjes hebben, en des te harder komt de klap aan als blijkt dat je zo’n vetje gewoon kan vastpakken. Een vetje is niks meer dan een vetrol. Er is kort-om weinig positief aan een vetje, misschien alleen het feit dat een vetrol opeens iets schattigs krijgt wanneer je het een vetje noemt.

Stel je nu eens voor dat je een kind krijgt, een hele kleine baby met lieve grote ogen en een schat-tige glimlach. Zo’n baby waar zelfs mensen die niet van baby’s houden ontroerd door raken. Dan moet je een passende naam bedenken. Stel je dan nu eens voor dat je niet gaat voor Tim of Hannah voor de pasgeborene, maar dat je meer voelt voor een wat alternatievere naam. Iets spannends, iets origineels, iets waardoor ze haar hele leven lang op zal vallen. Iets als Vetje. Ja, lieve mensen, geloof het of niet: ik kwam door bezigheden van pure verveling tot de ontdekking dat er in Nederland maar liefst elf meisjes van hun voornaam Vetje heten. Vetje. Laat het even tot je doordringen.

“Aangenaam, ik ben Vetje.” Zo moet je je dan altijd voorstellen. Of je moet de telefoon opnemen met “Hallo, je spreekt met Vetje.” Dat zijn nogal nor-

male, dagelijkse bezigheden die dan opeens een grote hindernis worden in je leven. Wanneer een leraar de absenties checkt, op ouderwetse wijze, en telkens hardop Vetje moet voorlezen, kan hij zijn lachen dan wel inhouden? Kan iedereen in de klas dan wel zijn lachen inhouden?Misschien dat zo’n naam na een tijdje wel went. Als je bevriend bent met een Vetje, krijgt het woord dan op een gegeven moment ook een an-dere betekenis? Als je ‘vetje’ hoort, denk je dan eerder aan je vriendin dan aan een willekeurige vetrol? Misschien wel, maar misschien ook niet.

Ik heb me hier nu een aantal maanden mee bezig gehouden en nog steeds kan ik geen enkele logische verklaring bedenken voor dit fenomeen. Misschien is het iets Fries. Of misschien zijn er re-gio’s in Nederland waar niemand het ooit over een vetje heeft. Misschien kennen ze het woord wel niet en hadden deze mensen geen idee wat ze hun kind aandeden. Misschien waren de ouders groot fan van Peter Pan. Maar als dat het geval is snap ik niet helemaal waarom je je kind dan naar het domme hulpje van de slechterik vernoemt. Maar goed, misschien hadden deze mensen daar wel hun redenen voor.

Het is en blijft een bijzonder komisch raadsel. Als je ooit in je leven iemand tegenkomt die Vetje heet, vraag haar dan alsjeblieft of ze weet waar-om haar ouders haar zo genoemd hebben, en laat het me weten. Wens haar tevens namens mij heel veel sterkte toe in haar verdere bestaan als Vetje.

“De eerste de beste die denkt dat hij z’n bek moet open-trekken, maak ik af met heel veel huis- en strafwerk!”

32

Harpoen // voorjaar 2014