7/28/2019 Feiten van het Nederzettingsbeleid Hubert Luns

1/3

- 1 -

Historisch Onbesef ten grondslag aanTegenstand Bouw Nederzettingen

Maandag 10 December 2012, 9:44 CET

Door: HUBERT LUNS

Gepubliceerd op de website van Christenen voor Isral (http://christenenvoorisrael.nl )

Op 4 december werd het volgende gepubliceerd (DPA/AFP/BELGA): Isral heeft na

hevig internationaal protest op zijn nederzettingsbeleid in de Palestijnse gebieden bijko-

mende bouwplannen aangekondigd. Ook in Ramat Shlomo in het noordoosten van Jeruza-

lem zullen minstens 1.600 nieuwe wooneenheden gebouwd worden.

Het protest van de Europese

landen tegen de jarenlange Isra-

lische kolonisatie van gebieden

waar een Palestijnse staat zou

opgericht worden, zal woens-

dagavond wellicht centraal staan

in het Duits-Isralisch regerings-

overleg in Berlijn.

Ook de VS riepen Isral op

tot terughoudendheid in zijn

nederzettingsbeleid. We keuren

elke eenzijdige beslissing af, zei

de woordvoerder Jay Carney van

het Witte Huis in Washington.

Dat maakt inspanningen voor

een hervatting van rechtstreekse

onderhandelingen tussen Isral

en de Palestijnen alleen maar complexer.

De Palestijnen dreigen er inmiddels mee zich tot het Internationaal Strafhof in Den

Haag te wenden. Indien Isral deze oorlogsmisdaden onder de vorm van kolonisatie

voortzet, zien we ons genoodzaakt het Strafhof in te schakelen, citeert de gezagstrouwe

krant Israel Hajom de adviseur Nabil Shaath van de Palestijnse president Mahmoud

Abbas.

Als je de situatie kent, weet je dat de volgende zin van geen kant klopt: Het protest

van de Europese landen tegen de jarenlange Isralische kolonisatie van gebieden waar

een Palestijnse staat zou opgericht worden Kennelijk worden de politici en commen-

tatoren niet gehinderd door enig gebrek aan kennis voor wat de historische feiten betreft.

Daarom een kort overzicht:

Het dorp Talmon in Samaria | Foto: Theo Horneman

7/28/2019 Feiten van het Nederzettingsbeleid Hubert Luns

2/3

- 2 -

1 Historisch onverdedigbaar

Het VN partitieplan van november 1947, bekend als resolutie 181, week sterk af van wat

was afgesproken in het mandaat dat in 1922 officieel door de Volkerenbond werd erkend.

Toch gingen de Joodse leiders akkoord. De afschuwelijke tragiek is dat het partitieplan

door de Moslim-Palestijnen en omringende Arabieren werd afgewezen, waarmee het

voorstel definitief van de baan was. Het historisch gewicht van dat moment ontging hen.De gemengde Joods-Islamitische staat was voor hen onbespreekbaar. Hoe men ook moge

denken over de Joodse aanwezigheid in wat nu Isral heet en over de rechten van de ene

tegenover de andere bevolkingsgroep, het is op historische gronden onverdedigbaar dat de

Joden het land van de Palestijnen zouden hebben afgepakt.

De Westbank werd in de onafhankelijkheidsoorlog van 1948 door het Jordaanse leger

bezet (annexatie werd door de internationale gemeenschap gedwarsboomd alleen Enge-

land stond dat toe) en die bezetting bleef aanhouden tot aan 1967, toen ze als gevolg van

de Zesdaagse oorlog weer met de rest van Isral werden verenigd.

Nadat in 1979 de Sina aan Egypte werd overgedragen, had Isral bijna exact het gebied

onder controle dat was toegewezen in het mandaat voor Palestina voor wat beteft het deel

ten westen van de Jordaan (de Golanhoogte is formeel geen deel van Isral).

2 Nooit een zelfstandige natie ten westen van de Jordaan

Wat nu de Westbank heet, ligt ten westen van de Jordaanrivier en vormt het hartland van

Isral, omvattende Samaria en Judea. Men doet voorkomen alsof dit onvervreembaar

Palestijnse grond is, maar ook dit is historisch onjuist. Het was in de negentiende eeuw

voornamelijk braakliggend terrein.

In de 19e

eeuw en eerder was het land toebedeeld aan de vilayets (provincies) van Beiroet

en Damascus, en pas tijdens de Krimoorlog, in het midden van de 19e

eeuw, werd eenaparte eenheid gecreerd voor Jeruzalem dat tot dan toe tot de Damascus vilayet had

behoord.

Arabische woordvoerders hebben daarom tijdens de VN hoorzittingen van 1947 betoogd

dat het Palestina ten westen van de Jordaan, dat toen nog mandaatgebied was, er als zelf-

standige natie nooit is geweest en ook nooit mocht komen.

3 Instroom na de Jom Kippoeroorlog

Wat velen niet weten is dat de grote instroom van kolonisten pas tussen 1974 en 2000

plaatsvond, dus na de Jom Kippoer oorlog. In deze periode zijn naar schatting 400.000

Arabieren vanuit Syri en Jordani hier naartoe verhuisd, vaak op uitsluitend een

toeristenvisum. Als bleek dat de sociale omstandigheden en het arbeidsloon beter waren

dan in het thuisland, besloten ze te blijven.

De Joden keerden na 1967 terug, eerst naar Hebron, waar de Joodse gemeenschap in 1929

was afgeslacht, maar ook naar de nederzettingen van Gush Etzion, waarvan de inwoners in

1948 door het Arabische Legioen waren vermoord. Pas na 1973 zijn Joodse pioniers zich

in de verlaten streken van Samaria, Benjamin en de Jordaanvallei gaan vestigen, terwijl

de inkomende Arabieren naar elders gingen. De internationale verontwaardiging over de

Joodse nederzettingen is dus ongegrond, zelfs immoreel.

-

7/28/2019 Feiten van het Nederzettingsbeleid Hubert Luns

3/3

- 3 -