EXPEDITIE BOEKENKAST — 08 MET JE HOOFD OP OMA’S BREDE...
2
MONIR GORAN, MARIAN KLEVERKAMP, LARA & SOLIEN IN HOOGRAVEN Monir Goran (1975) is componist en klassiek gitarist. Hij woont met zijn vrouw Marian Kleverkamp (1968) en zijn twee dochters Lara (2003) en Solien (2006) in Hoograven. Monir vluchtte eind 1999 van Kirkuk (Irak) naar Nederland. Hij volgde een opleiding tot klassiek gitarist aan het conservatorium in Arnhem. Marian heeft Nederlands gestudeerd en werkt al twintig jaar als lerares aan Kindergemeenschap de Werkplaats in Bilthoven waar zij lesgeeft aan de middelbare schoolleerlingen van vwo 5 en 6. Marian en Monir verontschuldigen zich. ‘Onze boekenkast staat boven. Sinds we kinderen hebben, is het een grote chaos: Nederlandse en Arabische literatuur, poëzie, kinderboeken...’ ‘In mijn cultuur bestaan geen kinderboeken. Mijn oma vertelde verhalen: mythes en dierenfabels van Aesopus en La Fontaine. Mijn grootouders komen uit Koerdistan, Iran, net als die fabels. Mijn oma hoorde deze verhalen van mijn opa. We hebben opa nooit gezien, die was voor mijn ouders trouwden al gestorven. Vanwege de hitte sliepen we boven op het platte dak van het huis, met negen kinderen en twee oma’s. Mijn oma ging dan zitten met een hele brede schoot, en dan mochten al die kinderen, net als bij dieren, met hun hoofd op haar schoot liggen. In de oosterse cultuur gaan veel verhalen over de liefde tussen de zon en de maan, en die zag je terwijl ze erover vertelde.’ ‘En jouw opa,’ vult Marian aan, ‘was een beroemde verhalenverteller.’ ‘Ja,’ knikt Monir, ‘oma trouwde met hem toen ze twaalf was. De eerste jaren van hun huwelijk mocht zij buitenspelen met zijn dochters. Mijn opa, een bekende figuur, vertelde de dorpelingen tot diep in de nacht verhalen.’ ‘Weet je wat ik jammer vind? In Nederland heerst de visie dat het Midden-Oosten alleen maar “Moskee” is. Maar er zijn vele liberale mensen die mooie literatuur voortbrachten. Ik lees deze graag, al hou ik meer van studieboeken: filosofie, psychologie en muziek. Ik hou van boeken die mij direct iets geven. Kijk, dit is mijn bijbel: Waar je naar moet luisteren in muziek. Ik lees het in het Arabisch. Muziek maken is een verhaal vertellen, volgens auteur Aaron Copland. Ik lees niet zoveel, hoor.’ Marian is het daar niet mee eens: ‘Jij leest elke dag.’ Monir lacht: ‘Maar niet zoals jij.’ Marian: ‘Ja, als ik lees, zit jij erbij muziek te maken. Nou ja, meestal zit ik proefwerken na te kijken.’ ‘Ik heb mijn dochters in het Nederlands voorgelezen, toen ze klein waren.’ Marian grinnikt: ‘Als je nu voorleest gaan Lara en Solien lachen.’ Monir, lachend: ‘Vanwege mijn accent natuurlijk’. ‘Ik lees ze wel voor’, zegt Marian. ‘De boeken van Annie M.G. Schmidt zijn ongelooflijk woordrijk. Dat mis ik aan veel huidige jeugdboeken. Lara vindt De regels van Floor van Marjon Hoffman heel leuk. Dat gaat over wat kinderen willen bereiken. Dat is tekenend voor onze tijdsgeest. Ik lees nu Borderline Times van Dirk De Wachter. Hij heeft het idee dat mensen die vroeger in de marge leefden, nu mainstream zijn. Iedereen heeft iets, slikt medicijnen. De oorzaak is dat je in onze samenleving constant moet presteren. Veel mensen kunnen dat helemaal niet. Die vallen buiten de boot. Op school zie ik zoveel kinderen die op hun tenen lopen.’ ‘Kinderen zijn hier een project,’ vindt ook Monir. ‘Het leven van Oosterse mensen bestaat uit improvisatie. Je maakt nooit plannen. Dat heeft voordelen en nadelen. Hier in Nederland is het te rationeel.’ AFLEVERING 08: MET JE HOOFD OP OMA’S BREDE SCHOOT EXPEDITIE BOEKENKAST — 08
Transcript of EXPEDITIE BOEKENKAST — 08 MET JE HOOFD OP OMA’S BREDE...
MONIR GORAN, MARIAN KLEVERKAMP,
LARA & SOLIEN IN HOOGRAVEN
Monir Goran (1975) is componist en klassiek gitarist. Hij woont met zijn vrouw Marian Kleverkamp (1968) en zijn twee dochters Lara (2003) en Solien (2006) in Hoograven. Monir vluchtte eind 1999 van Kirkuk (Irak) naar Nederland. Hij volgde een opleiding tot klassiek gitarist aan het conservatorium in Arnhem. Marian heeft Nederlands gestudeerd en werkt al twintig jaar als lerares aan Kindergemeenschap de Werkplaats in Bilthoven waar zij lesgeeft aan de middelbare schoolleerlingen van vwo 5 en 6.
Marian en Monir verontschuldigen zich. ‘Onze boekenkast staat boven. Sinds we kinderen hebben, is het een grote chaos: Nederlandse en Arabische literatuur, poëzie, kinderboeken...’‘In mijn cultuur bestaan geen kinderboeken. Mijn oma vertelde verhalen: mythes en dierenfabels van Aesopus en La Fontaine. Mijn grootouders komen uit Koerdistan, Iran, net als die fabels. Mijn oma hoorde deze verhalen van mijn opa. We hebben opa nooit gezien, die was voor mijn ouders trouwden al gestorven. Vanwege de hitte sliepen we boven op het platte dak van het huis, met negen kinderen en twee oma’s. Mijn oma ging dan zitten met een hele brede schoot, en dan mochten al die kinderen, net als bij dieren, met hun hoofd op haar schoot liggen. In de oosterse cultuur gaan veel verhalen over de liefde tussen de zon en de maan, en die zag je terwijl ze erover vertelde.’‘En jouw opa,’ vult Marian aan, ‘was een beroemde verhalenverteller.’ ‘Ja,’ knikt Monir, ‘oma trouwde met hem toen ze twaalf was. De eerste jaren van hun huwelijk mocht zij buitenspelen met zijn dochters. Mijn opa, een bekende fi guur, vertelde de dorpelingen tot diep in de nacht verhalen.’
‘Weet je wat ik jammer vind? In Nederland heerst de visie dat het Midden-Oosten alleen maar “Moskee” is. Maar er zijn vele liberale mensen die mooie literatuur voortbrachten. Ik lees deze graag, al hou ik meer van studieboeken: fi losofi e, psychologie en muziek. Ik hou van boeken die mij direct iets geven. Kijk, dit is mijn bijbel: Waar je naar moet luisteren in muziek. Ik lees het in het Arabisch. Muziek maken is een verhaal vertellen, volgens auteur Aaron Copland. Ik lees niet zoveel, hoor.’ Marian is het daar niet mee eens: ‘Jij leest elke dag.’ Monir lacht: ‘Maar niet zoals jij.’ Marian: ‘Ja, als ik lees, zit jij erbij muziek te maken. Nou ja, meestal zit ik proefwerken na te kijken.’
‘Ik heb mijn dochters in het Nederlands voorgelezen, toen ze klein waren.’ Marian grinnikt: ‘Als je nu voorleest gaan Lara en Solien lachen.’ Monir, lachend: ‘Vanwege mijn accent natuurlijk’. ‘Ik lees ze wel voor’, zegt Marian. ‘De boeken van Annie M.G. Schmidt zijn ongeloofl ijk woordrijk. Dat mis ik aan veel huidige jeugdboeken. Lara vindt De regels van Floor van Marjon Ho� man heel leuk. Dat gaat over wat kinderen willen bereiken. Dat is tekenend voor onze tijdsgeest. Ik lees nu Borderline Times van Dirk De Wachter. Hij heeft het idee dat mensen die vroeger in de marge leefden, nu mainstream zijn. Iedereen heeft iets, slikt medicijnen. De oorzaak is dat je in onze samenleving constant moet presteren. Veel mensen kunnen dat helemaal niet. Die vallen buiten de boot. Op school zie ik zoveel kinderen die op hun tenen lopen.’ ‘Kinderen zijn hier een project,’ vindt ook Monir. ‘Het leven van Oosterse mensen bestaat uit improvisatie. Je maakt nooit plannen. Dat heeft voordelen en nadelen. Hier in Nederland is het te rationeel.’
AFLEVERING 08:MET JE HOOFD OP OMA’S BREDE SCHOOT
EXPE
DITIE
BOEK
ENKA
ST
— 08
