VoorwoordEr zijn in Nederland ruim één miljoen mensen die een boek willen schrijven.Tenminste, dat is een hardnekkig gerucht dat rondzingt. Of het aantal vanéén miljoen klopt, valt te betwisten. Het magische getal was de uitkomst vaneen enquête van dagblad Trouw uit 2007 waarin gevraagd werd of mensenhobbymatig met schrijven bezig zijn (en dus niet of ze ook daadwerkelijk eenboek willen uitgeven). Maar goed, laat het een onsje minder zijn, feit blijftdat er kennelijk heel veel mensen zijn die een verhaal willen vertellen.

Het verbaast me steeds meer dat al die mensen dromen van boeken, terwijler toch een veel eenvoudigere manier is om je verhaal te vertellen. En dat isletterlijk, door je verhaal te vertellen. Kost niks, heb je geen uitgevers voornodig, je kunt het overal doen en hee, het is nog leuk ook! Toch zijn vertellersdun gezaaid, noem mij eens drie bekende vertellers… en het bleef stil.En dat is vreemd, gezien het feit dat we allemaal vol zitten met verhalen enhet vertellen de oudste vorm van communicatie is.

Zelf heb ik het vertellen ook pas twee jaar geleden ontdekt, maar inmiddelsis het een belangrijk onderdeel van mijn dagelijks leven. Zeker nu ik de JongeVerteller van het Jaar ben geworden. In dit nummer van het Ervaarmagazinevraag ik aan Raymond den Boestert en Arjen Barel waarom het vertellen zoonbekend is. Ervaringsdeskundige en meesterverteller Stan Fritschy verteltover een School vol van Verhalen en op pagina zeven vertel ik je mijn eigenverhaal. Heb jij een verhaal dat je wilt delen? Laat het me weten en mail naarinfo@ervaarmakelaar.nl Marieke van BolderenErvaarmakelaar

3

Ervaringsdeskundige Stan Fritschyweet alles van verhalen

4/5

Verteller des Vaderlands?De toekomst van verteltheater

6 Het ritme van de kunstenaarschilder Michel Lau

7

Waterval, festivalsen mijn eigen verhaal

8

Verhaal in beeld:De dag dat het Zwarte Water zwart kleurde

COLOFONErvaar is een uitgave van de Ervaarmakelaaren verschijnt vier keer per jaar. HOOFDREDACTIE:Marieke van Bolderen AAN DIT NUMMER WERKTEN MEE:Arjen BarelRaymond den BoestertBas van DishoeckStan FritschyMichel LauMirande Nijland DRUKKER:Editoo B.V. te Arnhem REDACTIEADRES:De ErvaarmakelaarKlooienberglaan 1068031GM Zwolle www.ervaarmakelaar.nlinfo@ervaarmakelaar.nl © De Ervaarmakelaar, mei 2013Niets uit deze uitgave mag worden gekopieerd,zonder toestemming van de Ervaarmakelaar.

2

Stan: “Vanaf groep zes kun je kinderen lerenom te vertellen, die vaardigheden hebben zedan in huis. Wij leren kinderen hoe je span-ning in het verhaal brengt. Natuurlijk is nietieder kind een jonge verhalenverteller in dedop. Het hangt natuurlijk wel van je karakteraf, je moet het leuk vinden om te vertellen,dat is bij volwassen vertellers niet anders.Maar ieder kind houdt van verhalen en daar-om stimuleren wij het verhalen vertellen inhet basisonderwijs.”

In het hele landHet landelijke initiatief Een School vol vanVerhalen is begonnen in Zwolle en heeftnavolging gevonden in heel Nederland. DeStichting deelt onder andere het keurmerk‘Een School vol van Verhalen’ uit aan scholenwaar veel verteld wordt. Maar Een School volvan Verhalen wordt je niet zomaar. Eenschool krijgt alleen het keurmerk als ze hetvertellen een structurele plaats geven in hetlesprogramma.Stan: “Het moet iets zijn waar het hele teamachter staat en enthousiast van wordt, deschool moet een waar vertelparadijs zijn voor

kinderen. Pas dan kun je Een School vol vanVerhalen worden. De stichting biedt scholenallerlei handvatten om dit keurmerk binnente halen. Zo zijn er trainingen voor leerkrach-ten en leerlingen, hebben we expertise ophet gebied van een voorstelling organiserenen kunnen we een school begeleiden om hetvertellen een structurele plaats te geven inhet bestaande lesprogramma.” Eén van de initiatieven die de stichting heeftopgezet is de wedstrijd om De Gouden Ver-telpas. Tijdens deze wedstrijd wordt hetbeste vertelkind van de school gekozen. Stan:“Volwassenen snappen niet altijd waarom jeer een wedstrijd van maakt. Maar kinderenhouden van de competitie, willen zich graagaan elkaar meten. En de winnaar wint nooitalleen, want alle vertelkinderen vormensamen een team.”

 Verteller pur sang Een School vol van Verhalen is één van deprojecten waar Stan mee bezig is, maar er ismeer. Stan is al bijna twintig jaar full timeverteller. Stan: “Vertellen is mijn leven. Ik sta

ermee op en ga er weer mee naar bed. Ikvertel overal; op festivals, in theaters, opstraat, maar ook bij bedrijven en instellingen.Verhalen vertellen kan heel goed werken alsje als bedrijf bijvoorbeeld in een verandertra-ject zit. Ik lever altijd maatwerk, ik zoek naarverhalen die bij de gelegenheid passen, of ikschrijf ze zelf.” Daarnaast geeft Stan vertel-cursussen en organiseert hij festivals en cul-turele evenementen.

 Geheim Er zijn maar weinig mensen in Nederland dienet als hij kunnen leven van het vertellen.Wat is zijn geheim? Stan: “Je moet naast ver-teller ook ondernemer zijn. Er helemaal voorgaan, zoeken naar mogelijkheden, het oppak-ken, gaan doen, in beweging komen en zelforganiseren. En daarnaast moet je ookgewoon goed zijn in wat je doet, want dekwaliteit is het allerbelangrijkste.”

Wil je meer weten? Kijk dan opeenschoolvolvanverhalen.nl endeverhalenman.nl. 

Kunnen jonge kinderen al verhalen vertellen? “Ja hoor, dat kan”, zegt meesterverteller Stan Fritschy. Hij isleider van het projectbureau Een School vol van Verhalen, een stichting die zich inzet om kinderen op debasisschool al te leren hoe ze zelf verhalen kunnen vertellen.

Meester in het vertellenErvaringsdeskundige Stan Fritschy

3

“Ik denk dat vertellen inderdaad onbekend isbij het grote publiek”, zegt Raymond denBoestert. Hij is verteller, docent en eigenaarvan de Vertelacademie, de grootste vertel-school van Nederland. Raymond: “Het is jam-mer omdat mensen bijna altijd enthousiastworden als ze ineens een goede verteller te-genkomen. Dus zij missen deze ervaring als

We groeien allemaal op met verhalen en vertellen. Iedereen herinnert zich nog wel die ene leraar op schooldie zó prachtig kon vertellen dat je de tijd vergat. En toch zie je zelden vertellers in de grote theaterzalenen zijn er amper bekende Nederlandse vertellers. Maakt onbekend onbemind, of is er meer aan de hand?

ze niet in aanraking komen met vertelkunst.Bovendien hoort vertellen bij mensen, devertelkunst is de moeder van alle kunsten.”

Storytelling CentreOok Arjen Barel constateert dat het vertelleneen onbekende vorm van podiumkunst is.Zeven jaar geleden werd hij gegrepen doorvertellen, toen hij gevraagd werd om demarketing te doen voor de internationaleverteltheaterdagen. Daarna besloot hij metMarlies ter Haar zelf een festival op te rich-ten, het Internationaal Storytelling FestivalAmsterdam, dat in 2013 haar zesde editiekent. Het festival is inmiddels uitgebreid meteen Storytelling Centre om ook cursussenaan te bieden, verwante onderwerpen tekunnen bestuderen en nieuwe evenementenop te kunnen zetten, zoals Zomer vol Verha-len, een laagdrempelig vertelfestival op vijfverschillende forten rondom Utrecht.Arjen: “Vertellen is een zeer onbekend enhelaas ook wat onbemind theatergenre. Dat

komt ook omdat de rest van de theaterwe-reld er zijn neus wat voor ophaalt, zonder ei-genlijk precies te weten wat vertellen is enwat de kracht ervan is.” Maar Arjen ziet ooklichtpuntjes. “De aandacht voor vertellen isgroeiend. Mensen die eenmaal kennis ge-maakt hebben met storytelling blijven vaakkomen, dus wie weet is er daardoor over eentijd wel een groot publiek voor vertellen.”

Meer kwaliteitVolgens Raymond en Arjen ligt de bal bij devertellers zelf om het tij te keren. Raymond:“Het vertellen leent zich voor grotere podia.Maar veel vertellers hebben niet het inzicht,de vaardigheden, of het talent, om het grotepubliek te bereiken. Vaak denken vertellersook te gemakkelijk over bijvoorbeeld hetoptreden in het theater. Als verteller in hettheater moet je je wel voor een groot deelaan de bestaande theaterconventies houden.Met andere woorden, een paar verhalenachter elkaar plakken en die vertellen is nog

Vrij baan voor vertellers

Raymond den Boestert"Waarom geen Verteller des Vaderlands?"

4

geen verteltheatervoorstelling.”Arjen: “Kwaliteit is belangrijker dan kwanti-teit. Het gaat er mij in eerste instantie nietom dat er miljoenen mensen naar vertelvoor-stellingen komen. Ik vind het belangrijker datde mensen geraakt worden en een authen-tieke, waarachtige beleving mee krijgen.Vertellen komt vaak beter tot zijn recht inwat kleinere omgevingen waar het contacttussen de verteller en zijn publiek makkelijkte leggen is. Dat wil niet zeggen dat vertellersniet in grote zalen kunnen staan en daar tochdezelfde intimiteit kunnen oproepen als inkleine zalen. Ik denk dan met name aanEngelse grootheden als Ben Haggarty, DanielMorden en Jan Blake. Dat is vakmanschapwaar je alleen maar van kunt genieten.”

Calimero-effectKom bij Arjen en Raymond ook niet aan meteen beschuldigende vinger richting theatersof festivalprogrammeurs. Want de vertellersmoeten het heft in eigen hand nemen. Arjen:“De ‘vertelwereld’ heeft de neiging om eenbeetje in zichzelf gekeerd te zijn en ik komook wel eens een Calimero houding tegen. Zijzijn groot en wij zijn klein. ‘Hou op zeg’, denkik dan. Vertellen heeft zoveel te bieden enlaten we vooral vanuit die kracht werken. Datdit niet vanzelf volle zalen oplevert moetenwe accepteren. Want als je in jezelf gelooftkom je uiteindelijk altijd waar je wezen wil,

met vallen en opstaan.” Raymond onder-schrijft dit: “De blik van veel vertellers is heelbeperkt. Dat is merkwaardig want de moge-lijke doelgroep is toch waar het uiteindelijkom draait bij podiumkunst. Bovendien zou jeverwachten dat de verteller de veranderendemaatschappij voortdurend spiegelt met zijnverhalen en activiteiten. Er op reageert.”

Verteller des VaderlandsMaar er is hoop, want zowel Raymond alsArjen hebben veel vertrouwen in de toe-komst. Arjen: “Er is absoluut toekomst, maarhoe die er precies uit gaat zien, weet ik niet.Ik vind het vooral belangrijk dat het eengezonde vorm van podiumkunst blijft. Dat wilzeggen dat er in ieder geval voldoende aan-dacht voor is, zodat een aantal vertellerservan kan leven. En met voldoende aanwasvan jonge vertellers, maar daar heb ik hetvolste vertrouwen in!”

Ook Raymond denkt dat er voldoende moge-lijkheden zijn voor vertellers. Raymond:“Waarom geen Verteller des vaderlands diebij grote gebeurtenissen, zoals de kroning,een verhaal vertelt? Of een verteller die bijDWDD de week afsluit met een parabel….. ofdie met steekwoorden van de gasten in tweeminuten een verhaal improviseert dat deweek of maand afsluit of….of…”Arjen: “Belangstelling voor vertellen kan ik

Arjen Barel"Volste vertrouwen in de toekomst!"

alleen maar toejuichen. Zolang dat de huidi-ge kracht van vertellen en het bestaande,kleine maar kwalitatief hoogstaande Neder-landse vertellers veld maar niet aantast.”

Komt dat zienNieuwsgierig geworden naar de vertelkunst?Er zijn in het hele land podia en festivals waarvertellers optreden. Zo kun je het eersteweekend van juni naar het Waterval Interna-tionaal Vertelfestival in Zwolle en het eersteweekend van november is het de beurt aanInternationaal Storytelling Festival Amster-dam. Zie voor meer informatie pagina 7.

5

Het ritme van de kunstenaarBeeldend kunstenaar Michel Lau was jarenlang een vertrouwd gezicht in Zwolle. Maar vier jaar geledenverdween hij plotseling van de Zwolse radar. Met het ritme mee, zijn levenslied achterna, naar het uiterstezuiden van Limburg. Maar Zwolle is nooit ver weg en betrokken blijft hij altijd bij de stad.

Michel Lau is telg uit een Chinese familie meteen rijke geschiedenis in Zwolle. Opa Laubegon ooit met het verkopen van pinda’s ophet Gasthuisplein en breidde zijn handel ge-staag uit in de regio. In de Walstraat begonhij zijn eerste restaurant met vijf tafels, lateropende hij het bekende Chinese restaurantop de ‘ronde hoek’ van de Zwolse Sassen-straat. In deze omgeving groeide Michel op.

Zoeken naar het ritmeMichel: “Ik zoek altijd naar het ritme, dat isme met de paplepel ingegeven. Mijn vaderzocht het ritme in de muziek, hij was eenzeer virtuoos gitarist en probeerde een muzi-kantenbestaan op te bouwen. Ik ben ook opzoek naar het ritme, niet in de muziek, maarin de kunst. En in mijn leven. Het is het ritmedat me naar Zuid Limburg bracht. Het Bour-gondische leven hier in het zuiden bevalt megoed, de inspiratie ligt hier op iedere hoekvan de straat, maar Zwolle is nooit ver weg.”Zijn hart ligt nog steeds in de Zwolse Sassen-straat, waar hij ooit kunstenaarscafé Art inMotion begon.

Mooiste ZwolleMichel: “Nog steeds als ik door de Sassen-straat loop, schiet ik vol inspiratie. Er zijnzoveel mogelijkheden in deze straat. Op geenenkele plek hou ik zoveel van Zwolle, als hier.De leegstand in de straat maakt me verdrie-tig, de straat schreeuwt om horeca en onder-nemingen met een hart voor kunst en cul-tuur. Het is zo jammer dat de laatste Chineesonlangs vertrokken is uit het pand aan deSassenstraat waar ooit mijn opa het restau-rant had. En wat jammer dat een schitterendgebouw als het Refter te koop staat. Gelukkigzijn er mooie initiatieven, die een rijke basisleggen voor de toekomst van de stad. Ik denkaan kunstthuis Arte Presente, de muurschil-dering van Henk Nyenhuis, prachtige winkelsals Villa Tovertoren, Stef Stuff, Op tafel, mu-ziekparadijs Reichenbach, ga zo maar door. Ikvolg het vanuit het zuiden op de voet.”

Abstract realismeAls schilder maakte Michel snel naam inZwolle. “Mijn leven is mijn eigen lied. Mijnervaringen vormen de inspiratie voor mijn

kunst en de inspiratie wordt steeds sterkeren stabieler. Ik leef gretig en grenzeloos,soms verdringt mijn creativiteit de realiteit,zonder kaders probeer ik mijn weg te vindenbinnen de bestaande structuren. Het contrast tussen realiteit en creativiteit isde rode draad is mijn leven. Daarom beschrijfik mijn kunst ook als Abstract Realisme, tweeuitersten die in mijn werk en leven tot uitingkomen. Inspiratie halen uit je eigen ritme,zoeken naar ongekende kunstvormen, broei-en en broeden op nieuwe, grotere plannen,en je eigen identiteit terugzien in je kunst.Dat is het mooiste wat er is.”

TerugMaar zien we Michel ooit terug in Zwolle?Michel: “Op dit moment leef ik als eenBlauwvinger in een inspirerende omgevingdie mij tot op heden goed past. Maar, wieweet! Ik sluit voor de toekomst niets uit…”.

6

Ik schrijf verhalen en gedichten.Waarom weet ik niet. Noem heteen uitlaatklep, een behoefte, eenverslaving, een gewoonte, eendrang. Soms wilde ik wel eens dat ik diezelfde drangzou voelen op het gebied van sport. Stel jevoor dat hardlopen mijn uitlaatklep was. Danzou ik waarschijnlijk tien kilo lichter zijn enging ik een heel stuk gezonder door hetleven. Maar helaas, het is het schrijven datmij in zijn greep houdt. Het sportieve genheb ik kennelijk ergens gemist.Het vervelende van schrijvers is dat het nooitalleen bij schrijven blijft. Op zeker momentkrijgen die schrijvers en dichters altijd debehoefte hun woord te verkondigen en hunverhalen en gedichten de wereld in te sturen.Ik ben daar geen uitzondering op. En vraagme wederom niet waarom, want ik weet hetniet. Het is een niet te onderdrukken neiging. Ik begon daar waar de meesten beginnen, inde heilloze wereld van manuscripten en uit-gevers. Van wachten bij de brievenbus op deafwijzing van een uitgever die welleswaar jetalent onderschreef, maar geen ruimte had inzijn portefeuille voor de zoveelste totaal on-bekende debutant. En geef ze eens ongelijk.En dan zit je daar, met al je ongepubliceerdeverhalen en gedichten. Jezelf heel erg zieligte vinden, omdat je verhalen maar niet ver-der komen dan je pc. Totaal afhankelijk vanuitgevers, die geen heil in je zien, waardoorje al je dromen in rook op ziet gaan. Eindeoefening. Twee jaar geleden heb ik de knop omgezet.Ik wilde niet afhankelijk zijn van uitgevers engedrukte verhalen op knisperend papier.Want gaat het nou werkelijk om dat boekjemet jouw naam op de kaft? Of gaat het omhet verhaal dat erin staat? Het gedicht dat jewilt laten horen? Er vielen kwartjes en vanafdat moment is mijn leven veranderd.Ik begon samen met een groep Overijsselsedichters de Gedichtenmakelaar, om poëzieop andere manieren (los van de traditionelebundel) onder de aandacht te brengen. En ikschreef me in bij de Vertelacademie. Om teleren hoe ik de verhalen kon vertellen zonderpapier, maar met slechts mijn mond, mijn lijf,met mezelf. Want als ik dat maar zou leren,konden mijn verhalen alsnog uitvliegen. Een goede zet, zo bleek vorige maand. Toenwerd ik verkozen tot de Jonge Verteller vanhet Jaar. Het komende jaar ga ik op tournee,langs de festivals en podia om overal mijnverhalen te vertellen. Het eerste optreden istijdens Waterval in Zwolle, het eerste week-end van juni. Zie ik je daar?

Marieke

Mijn verhaal

Zwolle Unlimited en Waterval Internationaal Vertelfestival

Begin juni gonzen de Zwolse straten van spannend straattheater, swingende en verstildeconcerten, wonderschone vertellingen, culinaire hotspots, sport, kinderactiviteiten engezelligheid. Zwolle Unlimited wordt gehouden als afsluiting van het theaterseizoen enmarkeert de overgang naar de zomer. Het festival bundelt de kleinschalige culturele enkunstzinnige pareltjes van de stad en daalt van 30 mei tot en met 2 juni als confetti over debinnenstad neer.Waterval Internationaal Vertelfestival is één van de zestien evenementen tijdens ZwolleUnlimited. Twee avonden en twee middagen vol verhalen en live muziek. Vertellers uitheel Europa reizen af naar Zwolle voor unieke vertellingen in intieme Mongoolse tenten ofop het buitenpodium. De Vertelacademie is uiteraard aanwezig op het festival met eentreinreis vol verhalen uit Nederland, Duitsland, Polen en Rusland, verteld door de studen-ten en docenten van de Vertelacademie.Ook de Jonge Vertellers van het Jaar uit Zweden, Engeland en Nederland zijn aanwezig enmaken gezamenlijk een Engelstalige voorstelling onder leiding van Wijnand Stomp.Een paar straten verderop, op het theaterplein in het Ter Pelkwijkpark staat meestervertel-ler Stan Fritschy in een heuse circustent. Hij vertelt tijdens Zwolle Unlimited doorlopendhet verhaal van Jan Olifant van Willem Wilmink. Je kunt er op elk moment binnenlopen enoneindig lang blijven zitten als je wilt. Zoals het verhaal oneindig is, zo zal ook de voorstel-ling uur na uur non-stop doorgaan.Andere aanraders tijdens Zwolle Unlimited zijn Kunsten op Straat, de Zwolse Boekenmarkt,Petit Montmatre, Nicole et Martin (foto) en de Nederlandse Jeugdmusical School.Het complete programma vind je uiteraard op www.zwolleunlimited.nl

Ik heb nooit een oorlog meegemaakt,behalve op het schoolplein.Waar niemand echt gelijk is aan elkaaren rangen in beton gegoten zijn. Daar speelden we dan oorlog-dat duurde wel een speelkwartier-Met je wijsvingers naar vorenen je duimen in de lucht,maakte je pistolenen sloeg je op de vlucht. Nog steeds maken kinderen de afspraakmet vijand, vriend en bondgenoot;“en toen was ik de baas en jij was slechten ik ving jou en jij was dood.”

Ik heb nooit een oorlog meegemaakt,ik weet niet wat vluchten is.Mijn land waar iedereen gelijk is aan elkaaren vrijheid in de grondwet verankerd is. Ik speel met de volwassenen mee-Elke vier jaar opnieuw-Ik klem mijn vingers om het potlood,weet precies hoe dit spel gaat.Ik kleur anoniem een rondje rooden geef vol vertrouwen mijn mandaat. Ik hecht waarde aan die afspraaken ik ken geen alternatief.Want ík beslis waar mijn stem heen gaat.Mijn vrijheid is democratie.

De Ervaarmakelaar schreef in opdracht van het BevrijdingsfestivalOverijssel dit jaar het vrijheidsgedicht.

Spel van de vrijheid

7

“Wij moeten het doen! Hasselt moet bevrijdworden van die heks, stel je voor wat er welniet kan gebeuren als dat wijf blijft. Hetschijnt dat ze zelfs haar man heeft vermoord,als we niets doen, gaan we er straks allemaalnog aan! Uitroken gaan we haar, zorgen datze zo schrikt dat ze voorgoed vlucht en nooitmeer terug durft te komen”.En zo werd een lelijk plan gesmeed, doortwee jongens in het schemerende avondlichtvan Hasselt.

In vuur en vlamDie nacht, die koude winternacht, toen hethele dorpje rustig op één oor lag, slopentwee jongens als dieven door de nacht. DikkeKarst en stoere Lubbert begaven zich in hetdonker richting het huisje van de nietsver-moedende Zwartkapje. Karst had lucifersgejat, Lubbert droeg droge takken. “Bang?”fluisterde Karst tegen Lubbert. “Ik, nee joh,we bewijzen de stad juist een dienst. Dievuile heks zet het zo op een lopen.”Aangekomen bij het huisje ging het snel,Karst ontstak zijn lucifers, Lubbert blies hetvuurtje aan, gooide zijn droge brandendetwijgjes door één van de kapotte ramen naarbinnen om de heks uit te roken. Maar het

liep anders... opeens zagen de jongens grotegele vlammen achter de ramen, dikke zwarterook en binnen enkele ogenblikken stond hethele haveloze hutje in lichterlaaie. Met openmond stonden de jongens als versteend naarhet brandende huisje te kijken. “Jeej, ik hadniet gedacht dat het zo snel zou gaan! Wateen fik” mompelde Karst.“Zeg Lubbert, die Zwartkapje, we weten tochwel zeker dat ze echt, ik bedoel, een soortvan heks is hè…” maar voordat Lubbert ant-woord kon geven klonk er uit het brandendehuisje een ijselijke gil. Het was Zwartkapje dieom hulp riep.

HollenDe jongens schrokken zo geweldig van hetroepen van het oude vrouwtje, dat ze zichgeen moment bedachten... ze zetten het opeen lopen. Weg moesten ze, weg van daar,weg van dat brandende huisje, weg van diegillende oude vrouw! Ze renden door hetdonker, door de nacht. Karst voelde zijn lon-gen branden, Lubbert had steken in zijn zij,maar als hij aan het gillen van Zwartkapjedacht, kreeg hij pijn in zijn keel en voelde hijzijn hart krimpen. Ze hadden toch wel hetgoede gedaan? Ze was toch wel echt eenheks? Hij wilde er niet aan denken.

StilSteeds harder holde hij, hij zag geen handvoor ogen, de nacht was zwart en bewolkt,waar was Karst? Hij wist niet waar hij heenrende. Richting het dorp? Of juist naar derivier? Plotseling voelde hij de grond onderzijn voeten aflopen en voordat hij kon stop-pen rende hij het ijs van de bevroren rivierop. De rivier, ijs, rennen, hollen, zo hard als jekunt. Lubbert deed nog een paar passen enopeens scheurde het ijs onder hem open,kraakte de bodem en voordat hij besefte water gebeurde, zakte hij door het ijs in hetsteenkoude water. Kopje onder ging hij,boven water moest hij komen, hij proestteen hoestte, het water was zo koud, alsoftwintigduizend speren in zijn lichaam prikte.“Help, help, Karst!” Hij wilde gillen maar hetkoude water smoorde zijn stem, weer ging hijkopje onder, het werd zwart voor zijn ogen,hij voelde dat hij zonk, het water greep hem,verzetten had geen zin meer, alles werd stil…

 Benieuwd hoe het afloopt?  Lees het hele verhaal op de sitewww.ervaarmakelaar.nl

Tekst: Marieke van BolderenGeïnspireerd op het volksverhaal Zwartkapje, de Heks van Hasselt opgetekend door M. J. Adelmund in het boek De wolven van Ommen.

De dag dat het Zwarte Water zwart kleurdeFRAGMENT