Nieuwsbrief Juli 2010

Lieve vrienden van El Manguaré,

We zijn halverwege het jaar 2010 en volop aan de slag met onze Onderwijs-Kwaliteitsverbetering en Terug-Naar-School projecten.

We zien positieve resultaten, wat ons erg trots maakt op onze projecten, op de leraar-trainers en onderwijzers van El Manguaré, op de leerkrachten van de San Lucas School, en natuurlijk voornamelijk op alle kinderen die we dagelijks vooruit zien gaan. Sommige kinderen gaan met sprongen vooruit en anderen krabbelen daar moeizaam achteraan, maar ze doen allemaal hard hun best om zoveel mogelijk te profiteren van de extra educatieve aandacht en de lesmaterialen die zij aangeboden krijgen.

We zijn dus trots, maar niet blind voor de horden die zich nog op de weg naar goed toegepast onderwijs voor alle kinderen bevinden. Via doorlopend buurt- en niveauonderzoek blijven we zoeken naar de belangrijkste factoren die een nog positiever resultaat in de weg staan.

Het Onderwijs-Kwaliteitsverbetering (OKV) Project Binnen het OKV-programma is één van de grootste horden het (totale gebrek aan enig) leerniveau

van de kinderen op het moment dat zij zich voor groep 3 inschrijven. En dan hebben we het niet alleen over de 30% die niet naar de

kleuterschool ging. Hoewel deze groep een zeer hoog percentage onvoorbereide kinderen in zijn gelederen had, was dit percentage bij de kinderen, die wel naar een kleuterschool gingen, ook schrikbarend hoog (de helft). Uit

een onderzoek, dat we onder de kinderen bij de start van groep 3 hebben uitgevoerd, bleek dat een kwart niet eens

behoorlijk een potlood kon vasthouden.

Geen enkele leerkracht kan een klas met 40 kinderen, van wie zo`n groot percentage geen (of onvoldoende) voorschoolse opleiding heeft genoten, binnen een jaar op het niveau voor groep 4 voorbereiden. En helaas mogen de kinderen volgens de wet niet blijven zitten en stromen dus met leerproblemen en al lustig door naar groep 4, waar het gapende gat tussen lesprogramma en het niveau van het kind alleen maar groter en groter wordt.

Op het moment zijn we dan ook druk in overleg met de directie van de San Lucas School en de deelgemeente Belén om vanaf volgend jaar een klas ter voorbereiding van groep 3 aan de school toe te voegen. Bij de inschrijving van een kind voor groep 3 zal via een niveautest bepaald worden of dit kind direct naar groep 3 doorstroomt of eerst nog een jaar voorbereiding voor dit niveau nodig heeft. Via dit nieuwe programma hopen we in de toekomst ook de kinderen die nu moeizaam vooruit krabbelen met sprongen vooruit te zien gaan.

1

Nieuwsbrief Juli 2010

Een andere horde is het gebrek aan enige lees-cultuur in het algemeen en een goed leesprogramma op school. Verderop in deze nieuwsbrief beschrijft Marielle hoe El Manguaré de kinderen van de San Lucas School meehelpt deze lees-horde te nemen.

Het Terug-naar-School (TNS) project Het TNS-project is in volle gang met 4 groepen, in drie verschillende achterstandsbuurten.

Buurt: 15 de Marzo Buurt: Independencia

Wij mogen daar een leegstaand noodlokaal van Een familie uit de buurt staat kosteloos hun woon-de buurtschool gebruiken voor onze lessen. ..... kamer af en kookt het dagelijkse hapje .....

We schrikken van de grote aantallen kinderen per buurt die niet naar school gaan en zich komen aanmelden voor ons project. We hebben een maximum van 20 kinderen per TNS-groep gesteld om voldoende individuele aandacht aan elk kind te kunnen geven. Dit is nodig, want met sommige kinderen proberen we binnen 8 maanden 2 of 3 schooljaren in te halen, zodat zij volgend jaar zo dicht mogelijk op het bij hun leeftijd passende klasse-niveau kunnen instromen. Een belangrijke factor om latere uitval vanwege het grote leeftijdsverschil met hun klasgenoten te voorkomen.

2

Nieuwsbrief Juli 2010

Zoiets lijkt waarschijnlijk een onmogelijke taak, maar omdat het onderwijsniveau op de scholen van Iquitos gemiddeld erg laag is, denken wij dit doel met de juiste onderwijsmaterialen en een gerichte individuele aandacht voor het kind te kunnen bereiken.

Vanwege deze grens van 20 kinderen per groep hebben we in één buurt de TNS-groep in twee groepen moeten opsplitsen en in de andere twee buurten helaas kinderen, die zich achteraf kwamen aanmelden, moeten afwijzen. Ook hebben we een vierde wijk, waar een groep van 28 kinderen zich had aangemeld voor ons project, voor dit jaar moeten afwijzen, om de simpele reden dat we daar (nog) niet genoeg personeelscapaciteit voor hebben.

Voor ons is dit uitermate frustrerend en teleurstellend. Sterker nog, het moeten afwijzen van kinderen, die hulp nodig hebben en het leren leven met de harde realiteit dat de steun die wij kunnen geven nooit afdoende zal zijn voor de grote hulpvraag en ellende die wij dagelijks om ons heen zien, is de grootse horde die Marielle en ik binnen ons werk moeten nemen, elke dag weer!

Een warme junglegroet en dank voor al jullie steun,Marielle en Yolanthe

3

Nieuwsbrief Juli 2010

Lekker lezen!Eén van de dingen in het onderwijs, die me

blijven verbazen, is het leesniveau. Of beter gezegd het gebrek eraan. Dat een kind van groep 3 of groep 4 nog moeite heeft met lezen kan ik me

voorstellen. Maar hoe is het mogelijk dat er kinderen in groep 7 zitten, die nog steeds niet

kunnen lezen. En met niet bedoel ik niet dat ze alle letters kennen en woorden kunnen vormen op een laag niveau, maar daarmee bedoel ik gewoon helemaal niet. Als je geluk hebt kunnen deze kinderen de klinkers lezen en eenvoudige woordjes met de m. Het probleem is denk ik te gecompliceerd, om te roepen: ¨Daar ligt het aan!”. Het ligt aan zoveel factoren. Een van die factoren is het ontbreken van een leescultuur in Iquitos. Zowel op school als thuis, is het geen gewoonte om boeken in huis te hebben en te lezen. Dat is gewoon veel te duur en daarnaast voor veel ouders ook zinloos, omdat ze zelf niet kunnen lezen. En probeer daarnaast als juf zijnde maar eens lezen te leren aan 40 kinderen, zonder dat je een boek in je klas hebt. Dus concentreren de juffen zich vooral op het schrijven. Ze zijn tevreden als de kinderen rustig een tekst van het bord kunnen overschrijven. Dan hebben zij hun doel bereikt. Dat de kinderen geen idee hebben wat ze overschrijven, dat wil er niet in. Want volgens hen kunnen de kinderen echt wel lezen wat er staat.Eén van de speerpunten van El Manguaré op school is op dit moment dan ook het lezen. In groep 4 zijn we nu zo ver dat de kinderen en hun juffen elke dag leesonderwijs hebben. En steeds vaker ook op het niveau van het kind. Daar hebben we overigens wel voor moeten vechten. We hebben met heel wat testen moeten aantonen bij de docenten en de directie dat het leesniveau echt heel erg laag is. Maar langzaamaan, zie je dat de docenten van die klassen beginnen in te zien (of hun ogen er niet meer voor sluiten!) dat het niveau van hun kinderen laag is. Helemaal super is dat we in overleg met de directie van school, nu mentorlezen hebben. Een groep goede leerlingen van groep 8 komen drie keer per week een uur met de kinderen van groep 4 lezen. En dat blijkt een groot succes te zijn. De kinderen van groep 4 vinden het geweldig om te lezen met grotere kinderen en ook die groten voelen zich heel erg goed in hun rol. Ik vind het knap hoe serieus ze hun taak nemen. Echt iedereen is aan het werk. Deze manier van werken geeft de juf, de leraartrainer en de vrijwilligers veel meer tijd om met de kinderen met leesproblemen te werken, waardoor ook deze kinderen langzaam maar zeker vooruit gaan. We zijn er nog lang niet, maar we hebben in mijn ogen een grote stap vooruit gemaakt. De juffen en de directie zijn zich bewust van de problemen in hun klas en willen die nu aanpakken. Leuke bijkomstigheid is dat de juffen van groep 3 zich spontaan komen aanmelden om ook met het mentorlezen te beginnen, want ze zien in dat er meer nodig is dan af en toe op het bord samen met de kinderen lezen. En ook in de andere groepen van de school is men zich opeens bewust

4

Nieuwsbrief Juli 2010

geworden van het leesniveau van de kinderen, zodat ze daar nu veel meer mee bezig zijn en soms ook om onze hulp komen vragen.

Met hele kleine stapjes vooruit (en soms even achteruit!!) komen we steeds dichter bij wat wij willen. Dus ik ben tevreden.Liefs Marielle

Vrijwilligerswerk bij El ManguaréEr zijn binnen onze projecten zoveel kinderen die extra aandacht nodig hebben, dat we vele handen tekort komen in ons werk. Wij zijn dan ook erg blij met de komst van vrijwilligster Marita. Zij helpt in de ochtenden mee in het lees-programma en steunt de kinderen die moeite hebben met het volgen van het lesprogramma in de klas. In de middag krijgen de kinderen extra aandacht van Jop. Hieronder schrijft hij iets over zijn ervaringen als vrijwilliger in Iquitos.

Hallo, ik ben Jop, 18 jaar, en ben nu 10 maanden in Peru. In mijn eerste 9 maanden heb ik in een kinderhuis gewerkt en van daaruit ook op de

school, San Lucas, waar El Manguaré werkt. Bij het kinderhuis ben ik een maandje geleden vertrokken en ik werk nu voor El Manguaré.

Hoe ben ik in Iquitos terecht ben gekomen?In mijn laatste jaar van mijn havo kwam ik op het idee om in het buitenland te gaan werken als vrijwilliger. Dit met het idee dat het goed is om mensen te helpen die het wat harder nodig hebben. Daarnaast is het ook nog een geweldige ervaring. Ik hoefde nier ver te zoeken. Marielle is mijn zus, en ik was al snel enthousiast over het project. Verder leek Zuid-Amerika me een grote uitdaging. Ik was hier nog nooit geweest en ik kende er nog niet veel van.

Mijn eerste indruk van Iquitos.Het is werkelijk een andere wereld. Een stad in het midden van de jungle. Je komt aanvliegen en ziet alleen maar bomen onder je, de landingsbaan was wat hobbeliger dan de Nederlandse, dan de warmte, en ook nog zo’n gekke motortaxi met 3 wielen.Iquitos is om in één woord samen te vatten, behoorlijk chaotisch. Het verkeer, werk, en ook zeker op school.

Wat doe ik in Iquitos.In de ochtenden werk ik op de school San Lucas als gymdocent. De school had dit jaar geen docent voor gym, dus heb ik aangeboden om deze lessen te geven. In de middag werk ik mee met het

5

Nieuwsbrief Juli 2010

project El Manguaré. Vorig jaar heb ik een klein groepje van 3 kinderen bijles gegeven. Deze kinderen zaten in de 2e klas, en konden nog geen a,e,i,o,u lezen en de nummers van 1 t/m 10 kenden ze ook nog niet. Deze kinderen zijn dit jaar teruggeplaatst naar de 1e klas en ze horen nu bij de beste leerlingen. Ze lopen nu met zelfvertrouwen rond op school.

Op dit moment ben ik onder andere bezig met de leesles in de 2e klas. Ik heb daar een groepje kinderen waarmee ik lees, en zoveel mogelijk probeer te oefenen. Daarbij help ik ook nog 3 jongens uit de 5e klas, die nog niet kunnen lezen. Na 9 maanden hier kom ik nog steeds dingen tegen waar ik van schrik. Veel ‘gekke’ dingen zie je niet meer na een lange tijd hier, maar kinderen in de 5e klas die nog niet kunnen lezen, dat verbaasde me nog wel. Hoe komen deze kinderen in de 5e klas terecht? Ik ga deze kinderen de komende tijd helpen met het leren lezen. En hoop tegen het einde van het jaar een goede verandering te zien.

Het werk in Iquitos is erg leuk om te doen. Je ziet altijd dingen waar je wat aan wilt veranderen. Sommige dingen kan je wel veranderen, sommige niet, en voor sommige dingen heb je gewoon meer tijd nodig dan dat je als vrijwilliger hebt. Het werk wat El Manguaré doet heb ik een keer beschreven als voetballen met een vierkante bal. Als je tegen een ronde bal schopt, blijft hij goed rollen, bij een vierkante bal, zal je altijd moeten blijven schoppen, totdat de bal enigszins rond wordt. Dit kost tijd en energie, maar het is wel een hele leuke uitdaging.

Ik heb in ieder geval veel plezier in mijn werkt en dit blijf ik de komende 7 maanden voort zetten. Daarna zal ik terug gaan naar Nederland.

Een persoonlijke noot van de moeder van MarielleIn maart zijn Roel en Ik naar Iquitos gegaan en wel om

verschillende redenen. De belangrijkste is natuurlijk om de kinderen en kleinkind weer te zien.

Jop die blij was om ons te zien en om ons te laten zien waar hij mee bezig was. En Marielle, Ot en Amber die we wilden mee maken en weer eens zien.Ook kregen we nu dan de mogelijkheid om het project van Yol en Yelke van dichtbij me te maken.Marielle heeft ons veel verteld waar ze mee bezig zijn en hoe de taakverdeling is. Gelukkig zijn de dames zo verschillend, dat ieder haar eigen kwaliteiten heeft, waarmee ze aan de slag zijn gegaan. Zelf merkte ik wel tijdens onze uitgebreide gesprekken, hoe moeilijk het te vatten is wat ze allemaal doen en nog willen doen.

6

Nieuwsbrief Juli 2010

En dan gaan we zelf naar de school, San Lucas, om te kijken en te luisteren. Het is niet een school zoals we gewend zijn. De juffen liepen rond of een enkele stond aan de deur. Wat opviel was het groot aantal kinderen wat in een klaslokaal zat. Langs de kant stonden dozen met lesmateriaal en de boeken, die El Manguaré gesponsord heeft. De kinderen waren bezig iets in te vullen in hun boek en/of over te schrijven van het schoolbord. Bij sommige kinderen ging het erg moeizaam en later vertelde Mariëlle ook, dat een aantal kinderen nog niet konden lezen en zeker niet begrepen wat ze opschreven. Ik merkte hoe het me aangreep.

Ik kan het niet goed duidelijk maken, het had met het hele project te maken, het gigantische werk wat ze doen en hoe het met kleine stapjes vooruit gaat. Ik kreeg steeds meer bewondering voor die twee dames, die dit werk op zich nemen. En dan heeft het er niets mee te maken dat een van die twee, mijn dochter is.Groeten van Marlene

7