Dromen waarmaken in Stokhasselt

Gul Bagiran

Faduma Cabdulqadir

Frank van den Bosch

Latisha Noordijk

Miep Baarslag

Guillaume Brooks

Henk van den Dries

Frans van den Dries

Halima Elhajoui

Ihsan Ocaktar

Joke Roovers

Paula van Gestel

Peerke

Victoria Val Davies

Gulet Barre

Ronak Yousef

Ingrid van den Bosch en Sevin Colak

Yvonne Timmermans

Lex Teurlings

David Barnes

Irene Schmeltz

Toon en Rina van Gastel Colofon

Tekstschrijver: Ilse van DongenFotografie: Jack Tummers

Werving en selectie kandidaten: Hans van VugtIn opdracht van: Gemeente Tilburg, WonenBreburg

Stokhasselt speelt, werkt, leeftKijk op www.stokhasselt.nl

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

Dromen waarmaken!Stokhasselt is één van de Tilburgse impulswijken. We investeren hier extra in de drie impulsdoelen: alle jongeren een

diploma, ieder gezin een kostwinner en niemand onder de armoedegrens. Deze doelen zijn niet in de toren

van het gemeentehuis verzonnen. Ze zijn ontstaan na gesprekken met bewoners over hun dromen en zorgen.

Deze dromen en zorgen zijn daarom nu de drijvende kracht achter de impulsaanpak. Bewoners die kleine en grote dromen

najagen maken het verschil voor zichzelf en voor de wijk.

De verhalen in dit boekje geven een mooi beeld van de kracht van Stokhasselt. Het zijn portretten van verschillende

mensen met uiteenlopende dromen. Wat hen bindt is dat ze stuk voor stuk kansen zien; vol overgave stoppen ze energie

in het waarmaken van hun dromen. En of het nu Henk is die zijn schapen scheert, Gul die haar schoonmaaksalon promoot

of Guillaume die de bananendans doet; hun enthousiasme werkt aanstekelijk. Met de kracht van de bewoners en de

extra mogelijkheden van de Wijkimpuls maken we samen in Stokhasselt het verschil.

Het vinden van de verhalen was eenvoudig. Over Stokhasselt wordt veel geschreven. Maar in dit boek doen

bewoners hun eigen verhaal . Wij willen Frans, Gul, Victoria, Peerke, Halima, Paula, Ihsan, Joke, Latisha, Faduma, Frank,

Miep, Guillaume, Henk, Ronak, Sevin, Ingrid, Gulet, Yvonne, Lex, Toon, Rina, David en Irene bedanken voor hun inzet voor

Stokhasselt en het delen van hun verhaal. We hopen dat deze verhalen anderen inspireert om ook hun droom

waar te maken en er uit te halen wat er in zit.

Auke Blaauwbroek, wethouder Wijkimpuls gemeente Tilburg

Aline Zwierstra, vestigingsdirecteur Tilburg, WonenBreburg

1

Ik vertrouw op mijn eigen kracht

Op tweejarige leeftijd arriveerde de Turkse Gul Bagiran in

Tilburg. Als kind woonde zij in Tilburg-West. Sinds een jaar of

tien woont Gul met haar gezin in Stokhasselt. Gul is moslim,

maar niet streng gelovig. Zij draagt geen hoofddoek, maar

benadrukt dat iedereen daarin een eigen keuze heeft. “Ik

geniet van mijn drukke gezin met zes opgroeiende kinderen”,

zegt Gul. “Daarnaast ben ik mijn eigen zaak gestart. Ik wil

meedoen in de samenleving en mijn bijdrage leveren.

Juist ook als vrouw.”

Goede voorbeeldEen paar jaar geleden begon Gul als vrijwilligster bij inloophuis

De Bloesem aan de Mascagnistraat in Stokhasselt. In De

Bloesem komen vrouwen van allerlei nationaliteiten.

Zij stimuleren en helpen elkaar: iedereen kan meedoen, in

de wijk en in de samenleving. Gul is een van de drijvende krachten van De Bloesem. Gul: “We moedigen de vrouwen aan: kruip uit je schulp en gebruik je talenten! Zelf geef ik graag

het goede voorbeeld. Sinds kort heb ik mijn eigen praktijk op het gebied van wellness. Ik bied hotstone massages, workshops en

trainingen en ik huur daarvoor een ruimte bij De Bloesem. Dat is voor De Bloesem ook goed want we ontvangen geen subsidie

meer van de gemeente. Het maakt het er niet gemakkelijker op om het inloophuis draaiende te houden. Maar ik ga niet bij de

pakken neerzitten. Ik vertrouw op mijn eigen kracht en ik moedig andere vrouwen aan om datzelfde te doen.”

Persoonlijk heeft Gul een duidelijk doel. Een hartenwens. “Over een paar jaar wil ik mijn zelfstandige praktijk hebben. Ik wil

dat ook voor mijn kinderen. Die moeten zich goed ontwikkelen en studeren. Dat kost veel geld. Ik wil al mijn energie en

talenten inzetten om dit mogelijk te maken.”

2

De 29-jarige Faduma Cabdulqadir is

moeder van vier kinderen. “Ik geniet”, zegt Faduma, “ik kan af en toe kind zijn

met mijn kinderen!” Zelf komt Faduma uit

een warm nest van zes kinderen. In 1996

kwam de familie naar Nederland. Iedereen

kwam op een andere plek terecht. Nu

wonen Faduma, haar moeder, twee

zussen en een broer in Tilburg-Noord.

Dagelijks spreekt Faduma haar moeder. “Zij is motivator en inspirator”, zegt Faduma, “de stam van de boom van

onze familie.”

OuderkamerFaduma is heel actief in Stokhasselt, vooral op de school van de kinderen. De twee oudsten gaan naar Islamitische basisschool

Aboe el-Chayr aan de Dirigentenlaan. Faduma is vaak op school. Zij is gastouder van de ouderkamer De Dirigent en zij zit in de

medezeggenschapsraad. Ook fungeert zij regelmatig als tolk op school, want niet alle Somalische mensen spreken goed

Nederlands. Faduma is erg enthousiast over de ouderkamer. “Iedere dinsdagochtend zijn alle ouders welkom”, zegt Faduma.

“We geven informatie over de lesstof op school, maar ook over opvoeding en gezondheid. Regelmatig nodigen we een

deskundige uit. Na de zomervakantie komt er iemand uitleg geven over dyslexie. Het is belangrijk dat ouders betrokken

zijn en weten wat er op school gebeurt. Ben je goed geïnformeerd, dan kun je de kinderen steeds een stapje voor zijn. Maar

we doen ook gezellige dingen! Thee drinken en praten met elkaar. Mond-op-mond-reclame werkt het beste voor onze

ouderkamer. Ouders die al eens geweest zijn, brengen weer nieuwe ouders mee. Dat is goed! Onze school kan niet zonder de

ouders.”

Onze school kan niet zonder de ouders

3

Bij Sportinstituut Ooms aan de Puccinistraat komt

iedereen, van jong tot oud en van alle culturen,

rangen en standen. Wekelijks komen er zo’n 2000

kinderen sporten. Zeker de helft daarvan komt uit

Tilburg-Noord. Frank van den Bosch kent veel jeugd

bij Ooms. Als vrijwilliger begeleidt hij al jaren

de jeugdige wedstrijdselectie karate. “We leveren

kampioenen af”, zegt Frank. “Jonge mensen die

kunnen incasseren en doorzetten.”

DoorzettenOver doorzetten gesproken, Frank weet waar hij over praat. Na 30 jaar werken bij een bedrijf dreigde hij zijn baan te verliezen.

“Ik wilde per se met kinderen werken en heb simpelweg gekeken waar er veel vacatures zijn”, aldus Frank. Er bleek een tekort

aan leraren Duits. Dus ben ik op mijn 52e begonnen aan een Hbo-opleiding Duits. Met succes. Ik geef nu les op een middelbare

school en de job is me op het lijf geschreven.” Frank vertelt zijn verhaal met een brede lach. “Niks bijzonders”, vindt hij zelf.

Selectie jeugdBij sportinstituut Ooms denken ze daar anders over. Frank is een zeer betrokken leraar karate voor de jeugd. Wekelijks begeleidt

hij 20 tot 25 kinderen in de wedstrijdselectie. Frank vindt een schouderklopje niet nodig. Hij praat liever over zijn sport. “Klassiek

karate heeft niks te maken met een robbertje vechten”, aldus Frank. “Karate is fysiek, techniek én mentaliteit. Opstaan en doorgaan. Je hebt er wat aan voor de rest van je leven. Zo ervaar ik het zelf. Als leraar krijg ik er veel voor terug.

Prachtige sportprestaties. Van de kampioenen, maar ook van de jongeren die alles uit de kast halen om als 7e of 8e te eindigen.

Die krijgen van mij óók een reep chocola. Bij Ooms gebeurt dat allemaal in een goede sfeer. Op de sportschool zijn we allemaal een

beetje familie van elkaar. Voorlopig ga ik hier lekker mee door. Zelf trainen bij mijn karateleraar en die kennis weer doorgeven aan

de jeugd!”

Kampioenen in Stokhasselt

4

Doorzettenkun je leren

Waar een wil is, is een weg. De 20-jarige Latisha Noordijk is een

doorzetter. En zij is niet de enige in Stokhasselt. “Ik heb stage gelopen bij het

jongerenwerk hier in de wijk”, zegt Latisha, “en het is niet normaal hoe veel

talenten er zijn! Muziek, dans, theater… dat geeft me kracht en inspiratie.

Maar ik ontmoet ook leeftijdgenoten die het niet zien zitten. Jongeren die

teleurgesteld zijn. Tegen hen wil ik zeggen: geef het niet op. Nooit. Er zijn

altijd nieuwe kansen.”

Overvolle agenda Latisha woont sinds kort met haar driejarige dochter in een flat in Stokhasselt. “Momenteel ben ik een alleenstaande jonge

moeder”, zegt Latisha, “Niet gemakkelijk, maar in de toekomst zal het anders zijn. Ik bouw mijn leven op en laat me niet uit

het veld slaan door moeilijkheden of tegenslagen. Die zijn er namelijk altijd.”

Latisha heeft een overvolle agenda. Zij is actief als comédienne en verzorgt regelmatig optredens. Ook doet zij de PR voor DJ

Tish en voor andere Tilburgse artiesten. Onlangs heeft Latisha haar opleiding Facilitaire dienstverlening aan het ROC afgerond

en dit najaar start zij met een studie Marketing & communicatie. Daarnaast is er iedere dag de zorg voor haar kind. “Het lukt

toch allemaal niet… Dat hoor ik ook vaak van jongeren op school”, zegt Latisha. “Ik begrijp het wel, maar ik ben het er niet mee

eens. Doorzetten kun je leren. En lukt het niet op eigen kracht, zoek dan mensen die je helpen.”

Tilburgse HeldenLatisha heeft de afgelopen maanden meegewerkt aan de opzet en marketing van Tilburgse Helden, een project waarin

Tilburgse jongeren, succesvolle rolmodellen en organisaties met elkaar in contact worden gebracht. “Jongeren kunnen

coaching krijgen en zo hun doelen bereiken”, zegt Latisha. “Positief en krachtig. Kom op, wat wil je bereiken? Zet door!

Je bent er bijna! Dat werkt stukken beter dan het eeuwige ‘je bent niet gemotiveerd’.

5

Miep Baarslag is helemaal gesetteld in Stokhasselt. De geboren

Arnhemse woont er nu veertig jaar. “Ik heb een fijn huis

met een mooie tuin”, zegt Miep. “Natuurlijk heb ik de buurt

zien veranderen, maar ik heb nooit vervelende dingen

meegemaakt. In mijn straat wonen we met veel verschillende

nationaliteiten. We kennen elkaar. Er is gewoon een goed

burencontact.”

Zieke mensenAl heel wat jaren is Miep actief bij de Zonnebloem, afdeling

Stokhasselt. De afdeling bestaat momenteel uit zestien

betrokken vrijwilligers. Samen bezoeken zij zo’n 200

mensen in de wijk. Vaak zijn dit zieke mensen die aan huis

gekluisterd zijn. “Mensen die weinig hebben”, zoals Miep het

uitdrukt. De Zonnebloem organiseert ook ontspanningsmiddagen

in De IJpelaer en ook daar steekt Miep de handen uit de mouwen. Maar het bezoeken van zieke mensen geeft

haar het meest voldoening. Als vrijwilliger heeft Miep veel mensen leren kennen in de wijk. “Even snel boodschappen

doen, is er meestal niet bij”, zegt Miep. “Vanuit mijn werk bij de Zonnebloem heb ik ook veel contacten bij andere organisaties. Bijvoorbeeld bij Thebe, de GGZ of het ouderenwerk van de Twern. Verder zijn er contacten met

ouderenbond KBO en invalidenvereniging ’t Stokske. Samen kijken we zo goed mogelijk welke mensen een steun in de

rug nodig hebben. Liever niemand buiten de boot in onze wijk. De meeste mensen die we bezoeken zijn Nederlanders

van oorsprong. Ik hoop van harte dat mensen van andere culturen ook aansluiten. De Zonnebloem kost niks en is er voor

iedereen.”

VrijwilligersvirusMiep heeft het vrijwilligersvirus inmiddels overgedragen op een van haar kleinkinderen. De 25-jarige kleindochter

van Miep draait mee in de Zonnebloem als ziekenbezoeker. Miep is trots. “Ze doet het geweldig goed. Oudere mensen zijn

vaak heel blij met een bezoek van een jong iemand. Dat geeft weer andere praat, zoals ze hier in Brabant zeggen!”

Liever niemand buiten de boot

6

Touwtje springen met The Bananas

“Mijn droom? The Bananas als de nieuwe K3. Optreden in Nederland,

België en andere landen!” De 17-jarige Guillaume Brooks heeft er zin in.

The Bananas begon als grap, met een filmpje op Youtube van het liedje

Touwtje springen. Ondertussen is het filmpje 64.000 keer bekeken.

De jeugd valt als een blok voor zanger Guillaume, zijn vriend Rodrick,

tweelingzus Nathalie en nog twee jongens.

Geen dooie boel“Vanaf het begin wilden we zo veel mogelijk kinderen en jongeren

betrekken bij onze dans en muziek”, aldus Guillaume. “Dat is goed

gelukt. Maar we willen ook laten zien dat er in Stokhasselt en de andere

wijken van Tilburg-Noord veel leuke dingen gebeuren. Het is hier echt

geen dooie boel”, zegt Guillaume die geboren en getogen is in Noord.

Lekker gek doenJonge kinderen doen het Touwtje springen van The Bananas zo

mee. Het is grappig, vrolijk en helemaal niet moeilijk. Guillaume

heeft het entertainen al aardig in de vingers. Met zijn ouders deed hij mee aan de Tilburgse T-Parade. En via jongerenwerk

R-Newt leerde Guillaume organiseren en ondernemen. “Ik kom graag bij R-Newt”, aldus Guillaume. “Ik kijk de kunst

af bij de jongerenwerkers: hoe krijgen zij jongeren enthousiast om dingen te doen? Dat wil ik ook leren. In september begin

ik aan een opleiding Recreatie en Toerisme op de Rooi Pannen. Maar voorlopig staat de zomer in het teken van The Bananas.

Met R-Newt hebben we een deal gesloten: wij mogen een studioruimte gebruiken bij R-Newt. Dat is nu The Bananas studio. Als

tegenprestatie zijn The Bananas on tour in Tilburg-Noord. In juli en augustus organiseren we vier wijkfeesten. Dat doen

we helemaal zelf, samen met andere jongeren. De meeste jongeren vinden het leuk wat we doen. Sommigen vinden het voor schut.

Maar daar hebben wij helemaal geen last van. Ga touwtje springen, denk ik dan. Een keer lekker gek doen.. dat is toch gewoon leuk?”

7

De gekleurde lampjes hangen nog boven de tafels.

Onlangs vierde de kinderboerderij Stokhasselt haar

35-jarige bestaan. Dankzij de inzet van Henk van den

Dries en andere vrijwilligers heeft de kinderboerderij

een gouden toekomst. Op naar de 50.

Een paar jaar geleden zag het er veel minder

rooskleurig uit. De boerderij achter de Pucciniflat was

verwaarloosd en de gemeente wilde alles slopen.

“Toen zijn we erin gesprongen,” zegt Henk

van den Dries. “De kinderboerderij is belangrijk voor

de wijk. Met een groep vrijwilligers hebben we alles

schoongemaakt en opgeknapt. De gemeente lapte

wat geld bij en we konden nieuwe hekken laten

plaatsen. Ook kwam er een nieuwe stal voor de

schapen. Nu is er weer volop leven in de brouwerij. We gaan weer de goede kant op.”

Moeders met kroost“Op woensdagmiddag tref je hier groepen moeders met hun kroost”, zegt Henk van den Dries. “Wij schenken koffie of thee, de

moeders brengen lekkere hapjes mee en de sfeer is gemoedelijk! Ook op zaterdag en zondag krijgen we veel aanloop

van kinderen, met of zonder hun ouders. Schitterend om te zien hoe de kinderen reageren op onze dieren. We hebben ook

een uitleen van skelters, mountainbikes, skateboards en ander speelgoed. Als je er netjes mee omgaat, mag je terugkomen,

zeggen we dan. Dat gaat goed. Steeds meer kinderen weten ons te vinden en daar zijn we blij mee.”

Samen met de scholenIn samenwerking met de scholen in de wijk is een educatief programma opgestart. Van den Dries: “Klassen krijgen een

rondleiding en de kinderen kunnen samen met ons de dieren voeren. We hebben kippen, geiten, ganzen, cavia’s, schapen en

twee minivarkentjes. Welk kind vindt dat nu niet leuk? Met de gemeente zijn we in gesprek over een nieuw boerderijgebouw.

En dankzij Jantje Beton komt er een speeltuin hiernaast in het park. Let op mijn woorden: dit wordt the place to be in

Stokhasselt!”

Place to be in Stokhasselt

8

Frans van den Dries woont ruim 44 jaar in

Stokhasselt. Op 17-jarige leeftijd kwam hij met

zijn ouders naar de wijk. Hij is er nooit meer

weggegaan. Frans houdt van de wijk. “Ruim en

groen”, zegt hij. “met mensen uit alle windstreken.

Dat vind ik leuk. Leven in de brouwerij. Het geeft soms ook problemen. Die moeten we

met elkaar oplossen. Dat was vroeger trouwens

niet anders. Ook veertig jaar geleden kenden we

rotzooitrappers. Dat vergeten we wel eens. Vroeger

was alles beter, zeggen we dan. Zo denk ik niet.

Vroeger is voorbij. Het leven is nu. “Ik ben actief als vrijwilliger voor het Parkfestival en andere grote activiteiten in de wijk”, zegt Frans. “Denk aan buurtfeesten, het

Winterfestival en ook het Wijkgezondheidsfestival. Ik heb altijd veel vrijwilligerswerk gedaan; vooral activiteiten waar veel mensen

komen. Het zit in m’n genen om samen te werken met buurtgenoten. De laatste jaren had ik het op een laag pitje gezet,

maar voor die grote evenementen hebben ze mij weer ‘uit de mottenballen’ gehaald. En het Parkfestival is groot! In het weekend

van 1 en 2 september verwachten we meer dan 2000 mensen in het park bij De Ypelaer. De mensen komen graag. Het kost niks en

talenten op het gebied van zang en dans krijgen de kans om op te treden. Kom je naar het Parkfestival, dan zie je een afspiegeling

van onze wijk: van oud tot jong en van allerlei culturen. Een mooie mix.”

Frans is een realistisch mens. “Ik ken Stokhasselt heel goed en niet alles is rozengeur en maneschijn. Momenteel zijn er te

veel mensen werkloos. Dat lossen we niet op met een Parkfestival. Maar ik geloof in de veerkracht van de mensen van Stokhasselt.

Zo zit ik in elkaar. Ik kijk graag naar de goede dingen. Die zie ik hier genoeg!”

Samenwerkenzit in m’n genen

9

Samenwerkenzit in m’n genen

Praten over religie met Halima

In Stokhasselt wonen mensen uit alle

werelddelen en vele leefstijlen en religies

zijn vertegenwoordigd. Zo ook Halima Elhajoui. Zij is praktiserend moslima en draagt sinds haar 19e bewust een hoofddoek. “Het

geeft me meer innerlijke rust en geborgenheid”, zegt Halima die als 2-jarige peuter met haar broers en ouders vanuit

Marokko naar Stokhasselt kwam. Ze groeide zorgeloos op in de wijk en ging met veel plezier naar basisschool De Lochtenbergh.

Aansluitend behaalde ze haar MAVO diploma én haar MBO diploma Marketing en Communicatie bij De Rooi Pannen. In het

kader van deze opleiding liep Halima stage bij de Tilburgse Koerier, de Grote Clubactie en bij de organisatie van de 13e editie van

Festival Mundial. “Erg leerzame en prachtige ervaringen”, aldus Halima.

Zoek de overeenkomstenInmiddels is Halima 30 jaar, getrouwd en trotse moeder van een dochter. Dit voorjaar rondde zij met succes een HBO-studie

journalistiek af. Voor 12 uur in de week werkt zij als programmamedewerker bij het Ronde Tafelhuis, een interreligieus

centrum in Tilburg-Noord. Halima: “Het Ronde Tafelhuis brengt mensen van verschillende achtergronden bij elkaar. Islamitisch,

christelijk, joods, humanistisch… iedereen is welkom. In het huis praten we met elkaar, vooral over geloof, zingeving en

levensbeschouwing. Daarbij zoeken we niet de verschillen, maar de overeenkomsten.”

Te vaak een taboeVoor de actieve Halima is haar geloof een bron van kracht en inspiratie; het maakt haar tot een optimistisch persoon. “In het

dagelijks leven kom ik veel vragen tegen”, aldus Halima, “en die zijn niet allemaal eenvoudig te beantwoorden. Het geloof helpt

me daarbij. Ik vind het belangrijk om dit te vertellen. Religie is te vaak een taboe. Dat hoeft helemaal niet. Religie gaat niet

over je mening opleggen aan een ander. Het gaat over je eigen beleving en je persoonlijke houding. Er is zoveel moois wat

we met elkaar kunnen delen. Samen wonen, werken en leven kan niet zonder elkaar. Mensen benadrukken graag de verschillen,

maar in de spreekkamer van de huisarts zijn we allemaal gelijk. En we wensen allemaal het beste voor onze kinderen. Geloof en

religie kunnen helpen om verschillen te overbruggen en het positieve op te zoeken. Daar wil ik me voor inzetten!”

www.rondetafelhuistilburg.nl

10

Vanaf ongeveer 11.00 uur begint de telefoon te rinkelen in de

Snack Corner aan het Verdiplein. “Bestellingen voor de lunch”, zegt

Ihsan Ocaktar, “het begin van een nieuwe drukke dag. Iedereen

komt hier, van asielzoeker tot advocaat.“

EngeltjesIhsan werkt zo’n zeven jaar in de Snack Corner en hij is het gezicht

van de zaak. Hij kent Tilburg-Noord door en door. “Ik ben geboren

in Turkije, maar woon al 42 jaar in Stokhasselt”, aldus Ihsan. “Ik

heb een paar jaar in Turkije gewoond, maar ik werd ziek van

heimwee. Hier is mijn plek en die plek is multiculti. Ik vind

het heerlijk. Mijn klanten komen overal vandaan en ik kan met

iedereen overweg. Ook met de jeugd, de ‘hangjongeren’. Dat zijn

echt niet allemaal engeltjes. Ik weet dat er jongens tussen

lopen die niet deugen. Maar de meesten zijn best aanspreekbaar.

Soms staan ze hier pal voor de ingang van de zaak. Dan vraag ik ze

vriendelijk, maar wél duidelijk, of ze om de hoek gaan staan. En

dat doen ze dan ook.”

Net als overalIn de ruime zaak aan het Verdiplein heeft Ihsan een gouden regel: iedereen is van harte welkom. “Zolang ze

zich maar houden aan onze richtlijnen”, zegt hij. “Respect voor het personeel en voor andere klanten en géén rotzooi

trappen. Dat lukt. Ik vind het jammer dat het Verdiplein zo’n slechte naam heeft. Tuurlijk, er zijn problemen en niet alles

is rozengeur en maneschijn. Vind ik ook niet gek: in deze wijk moeten veel mensen rondkomen van het minimum of nog

minder. Dat valt niet mee. Maar dat wil niet zeggen dat het hopeloos is. Ik kom fluitend naar mijn werk en iedere dag

zie ik foute én goede dingen. Net als overal in de stad. Zet dat nou óók eens in de krant!”

De gouden regel van Ihsan

11

Wijkraad kijkt achter de voordeur

Stokhasselt is een mooie groene wijk, maar vergis je niet. Achter de voordeur

tref je niet altijd vrolijkheid. Er is ook ellende. Dat zegt Joke Roovers,

voorzitter van wijkraad Stokhasselt 88. Zo’n derde deel van de wijkbewoners

leeft op of onder de armoedegrens. Armoede treft jonge wijkbewoners die

zonder werk zijn. Maar armoede zie je ook bij ouderen die het moeten doen

met enkel AOW. Joke: “In de wijkraad staat armoede structureel op de agenda.

We praten daarover met de mensen van de gemeente. Maar we práten niet

alleen, we doen ook van alles. Zo starten we dit najaar met een ruilwinkel in

De Ypelaer. Daar kunnen mensen spullen en diensten uitwisselen, zonder dat

het geld kost. Via de ruilwinkel komen we hopelijk in contact met mensen

die we anders niet tegenkomen. Dan kunnen we misschien een handje helpen. Of verwijzen naar instanties die kunnen helpen.”

Gezond levenJoke woont al zeker dertig jaar in de wijk en na haar pensionering, zo’n tien jaar

geleden, is zij volop actief geworden in de wijk. Joke: “Wat kunnen we doen

om het dagelijks leven in Stokhasselt te verbeteren? Naast de ruilwinkel ondersteunen we de ouderkamers in de basisscholen

van Stokhasselt. Dat is investeren in de toekomst! Ook maken we ons sterk voor vestiging van een huisarts in Stokhasselt.

Gezond leven is een aandachtspunt en wijkbewoners hebben vragen. Dan zijn de huisartsen op het Wagnerplein best ver weg.”

MontfortparochieNaast de wijkraad is Joke ook actief in de Montfortparochie aan de Corellistraat. Ook vanuit de parochie is er aandacht voor

mensen die een steun in de rug kunnen gebruiken. “Het is allemaal vrijwilligerswerk en dat kost tijd en energie. Maar als

iets lukt, dan voelt dat goed. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen. Dat is positief. En ik ben nu eenmaal geen type voor achter

de geraniums”, zegt Joke met een lach.

www.stokhasselt88.nl

12

Kinderboerderij in de achtertuin

Ruim anderhalf jaar geleden verhuisde Paula van Gestel naar Stokhasselt, samen

met haar dochters Julia en Daphne. Moeder en dochters kwamen uit de Reeshof.

“Ik ging met een open houding”, zegt Paula, “en het eerste wat me opviel in onze

flat aan de Puccinistraat was het uitzicht. Veel groen in het park en verderop de

kinderboerderij Stokhasselt. Daar heb ik me aangemeld als vrijwilliger.”

150 Kinderen Nu is Paula iedere woensdag in ‘haar achtertuin’ te vinden op de kinderboerderij.

Paula: “Een tijdje terug werd er gezegd dat de gemeente de boerderij wilde sluiten. Vanwege te weinig vrijwilligers. Dat zou

doodzonde zijn. Afgelopen Pasen kwamen er op één middag meer dan 150 kinderen naar de boerderij. Geweldig! Ik hoop dat

we meer buurtbewoners enthousiast kunnen maken voor het vrijwilligerswerk. Je hoeft geen grote dingen te doen of te kunnen.

En je hoeft er ook niet iedere dag te zijn. Samen kunnen we veel.”

RijkdomPaula geeft ook Nederlandse taalles aan vrouwen in ontmoetingscentrum De Bloesem aan de Mascagnistraat. Opnieuw als

vrijwilliger. Vanwege haar gezondheidsklachten kan Paula geen betaald werk meer doen. “Soms zijn er tien vrouwen in de

taalles”, zegt Paula, “en soms maar één. Het maakt niet uit. De week erop komen die tien wel weer. Mensen zeggen dan: ‘ik snap

niet dat je het voor niks doet’. Maar je moest eens weten hoe rijk ik ervan word! Ik leer veel mensen kennen.”

Uit alle windstreken “Afgelopen jaar was ik aangewezen op een rolstoel”, zegt Paula. “Mensen in de buurt wisten dat. Zij kwamen eten brengen uit

alle windstreken! Couscous, Turkse pizza en andere lekkere dingen. Dat ontroerde me. Als je vriendelijk bent in deze wijk, krijg

je ook vriendelijkheid terug, van mensen van allerlei culturen. In Nederland zijn we nogal gemakkelijk in het plakken van

etiketten en die zijn meestal negatief. Misschien moeten we daar gewoon mee stoppen. Om te beginnen in Stokhasselt.”

13

Kinderboerderij in de achtertuin

“Ben je al bij ons magazijn geweest in Tilburg-Noord?” Peerke, in- en verkoper van gebruikte meubels, voelt zich soms ‘de

kleine ambassadeur’ voor Tilburg-Noord. “Ik verwijs mensen naar mijn zaak aan de Kapelmeesterlaan”, zegt hij. “Iedereen

komt bij mij over de vloer: jong, oud, rijk, arm, mensen van alle kleuren van de regenboog.”

Peerke zit met zijn magazijn in het uiterste hoekje van

Stokhasselt. De mensen weten hem te vinden en ook

organisaties bellen hem: kun je iets betekenen voor

een activiteit in de wijk? Peerke: “Als ondernemer ben ik

in contact met mijn omgeving. Mijn magazijn is open op

donderdag, vrijdag en zaterdag. Op zaterdag sta ik zelf

in de zaak en met regelmaat zie ik dezelfde gezichten.

Klanten die te voet naar het magazijn komen; even kijken

wat ik deze keer te koop heb. Stokhasselt is een wijk die

leeft. Er zijn altijd mensen op straat. Dat past

wel bij mij; ik houd van bedrijvigheid. Het is belangrijk

voor een buurt.”

Maatschappelijk verantwoord ondernemen is een kreet die je tegenwoordig wel hoort. Peerke moet er niet veel van hebben,

hij houdt niet van etiketten plakken. “Wil je me toch omschrijven, noem mij dan een maatschappelijk betrokken ondernemer”, zegt hij. “Veel gezelliger.” In Stokhasselt spreekt Peerke mensen die er met plezier wonen en werken.

Hij treft ook mensen die het zwaar hebben. Peerke: “De laatste tijd zie ik initiatieven in de wijk. Mensen die via kleine

samenwerkingsverbanden willen verbeteren. Daar geloof ik in. Zelf heb ik contacten met de Groeibriljant, een werkplaats voor

jongeren hier aan de Kapelmeesterlaan. Jongeren die het etiket ‘moeilijk’ hebben. Misschien is dat zo. Regelmatig hebben we

zo’n jongere op stage in het magazijn. We bieden een warm nest, stevig werken en samen lunchen. Dat pakt

wel. Ik was vroeger ook geen makkelijk manneke”, zegt Peerke.

Iedereen komt bij mij over de vloer

14

In 2001 huurde Victoria Val Davies een kamer in een flat in

Stokhasselt. Als vluchteling was zij uit Sierra Leone naar Nederland

gekomen. Victoria wilde in Tilburg een bestaan opbouwen. Dat is

goed gelukt. Victoria combineert haar baan in de thuiszorg met

de zorg voor haar dochter Blessing. De vrije uren gaan naar de

Vereniging Sierra Leone; Victoria is voorzitter van de vereniging.

Sinds 2001 is er veel veranderd in het leven van Victoria. Eén

ding is hetzelfde gebleven: zij woont nog steeds in Stokhasselt. Met veel plezier.

Victoria werkt als thuishulp bij Thebe in Tilburg

Oud-Noord. “Werk is fijn”, aldus Victoria, “iedere

dag de deur uit. Dat doet een mens goed. Maar

ik ben ook veel thuis. Stokhasselt heeft goede kanten.

Er is het winkelcentrum, mijn dochter gaat hier naar school en de bibliotheek is vlakbij. De markt op vrijdag is ook een

pluspunt. Je treft er veel verschillende mensen. Vanuit mijn cultuur ben ik gewend dat mensen elkaar helpen als

het nodig is. In onze vereniging ontmoeten we elkaar. Het liefste wil ik dat óók in onze flat en in mijn woonwijk: contacten

leggen en elkaar leren kennen. Niet iedereen denkt er zo over. Mensen hebben het druk. En er zijn mensen die geen

zin hebben in een praatje met anderen. Ik blijf het belangrijk vinden. Als we elkaar kennen, gaat het vaak beter.”

Deze winter ging Victoria een keer uit eten bij Resto VanHarte in de wijk. Er stond boerenkool op het menu. “Samen eten

is een goede manier om elkaar te leren kennen”, lacht Victoria. “Ik zou best recepten willen uitwisselen met

buurtgenoten. Mijn dochter en ik, wij worden langzamerhand Nederlanders. Maar wij eten geen Nederlandse kost. Ik weet

niet hoe ik dat moet klaarmaken. Ik wil het graag leren want die boerenkool was hartstikke lekker.”

Boerenkool in Stokhasselt

15

“Het eerste jaar in de jongerenadviesraad was ik

best zwijgzaam. Maar nu neem ik de groep mee

op sleeptouw”, zegt de 16-jarige Gulet Barre. “De

jongerenadviesraad van Stokhassselt is belangrijk.

Wij weten het beste wat jongeren willen.” Gulet

woont al zijn hele jeugd in Stokhasselt. Hij vindt het

er prima. Soms is het op straat een beetje saai. “Hier in de buurt zijn weinig speeltoestellen”, vindt

Gulet. “Dat kan beter. En er zijn wel meer dingen die

we anders willen. Zebrapaden moeten hier en daar

vernieuwd en ook de verlichting in achterpaden

en steegjes kan beter. In onze jongerenadviesraad

hebben we veel gepraat over veiligheid in de

buurt. Bijvoorbeeld met de brandweer. Ook hebben

we burgemeester Noordanus uitgenodigd voor een

presentatie. Ik hoop dat de burgemeester iets doet

met onze adviezen.”

Nooit blijven zittenVia de weekendschool is Gulet in de jongerenadviesraad gekomen. “De weekendschool is een school waar je nooit blijft zitten”,

lacht Gulet. “Drie jaar lang ga je iedere zondag naar de Tilburgse universiteit. Daar leer je van alles over beroepen en werken.

Ik weet nu dat ik iets in de zorg wil gaan doen, maar we hebben ook geleerd over andere dingen zoals recht of journalistiek. Op de

weekendschool leer je ook samenwerken en jezelf presenteren. Dat kan ik in de jongerenadviesraad goed gebruiken.”

Kansen grijpenVeel jongeren willen op zondagochtend lekker uitslapen. Gulet maakte de afgelopen drie jaar een andere keus. “Ik ben nooit met

tegenzin naar de weekendschool gegaan”, zegt hij. “Ik wilde deze kans grijpen. Als je niet ambitieus bent, dan kom je er niet in

het leven. Gelukkig krijg ik veel steun van mijn ouders. Steeds vragen ze me wat ik geleerd heb. In september begin ik aan mijn

vierde jaar op 2College Cobbenhage Mavo. Als ik iets verder ben op school, ga ik echte plannen maken voor mijn toekomst. Ik heb

er vertrouwen in.”

Weten wat je wilt

16

Hee juffrouw…

Ronak Yousef is opgegroeid in Irak en zij woont sinds 2004 in

Stokhasselt. Ronak is zeer actief in de wijk, op basisschool de

Lochtenbergh, maar ook in 4Women, een groep van vrouwen die

bijeenkomt in wijkcentrum De Ypelaer. “Sommige vrouwen in de wijk

blijven veel thuis”, zegt Ronak. “Maar dan kun je gaan piekeren. Over

je land van herkomst, over opvoedproblemen, geld of andere dingen.

Praten met andere vrouwen helpt. Ik werd bijna ziek van het

thuiszitten. Ik heb de deur opengemaakt en ben contacten gaan leggen.

Dat heeft me goed gedaan.”

CreatiefDrie keer in de week is Ronak op school als overblijfouder. De sfeer van een school kent zij goed. In Irak was Ronak leerkracht

op een basisschool. “Als overblijfouder kan ik me nuttig maken”, zegt Ronak. “Daarnaast ben ik vrijwilliger bij de naschoolse

activiteiten in de brede school. We doen dan allerlei creatieve dingen met de kinderen. Bijvoorbeeld kralen maken

van klei. Er zijn veel kinderen die thuis niks hebben. En elke donderdagochtend ben ik te vinden in de Ouderkamer van de

Lochtenbergh. Er komen wekelijks zo’n twintig of dertig ouders. Zij leren elkaar kennen en kunnen tips uitwisselen over de

opvoeding van de kinderen. Of mensen krijgen uitleg over de aanpak van de school.”

In beweging blijvenRonak kent veel kinderen in Stokhasselt. “Hee juffrouw…, hoor ik dan op straat”, zegt Ronak, “ik ben hier niet echt juffrouw,

maar het voelt toch goed. Ik ben een actief en positief mens. Dat zit in mijn karakter. Ik heb veel meegemaakt en ook

in Stokhasselt is het niet altijd gemakkelijk. Maar ik blijf in beweging. Ik wil mijn kinderen een goede toekomst geven en

daarvoor hebben zij diploma’s nodig. Vanuit de Ouderkamer lever ik daaraan mijn bijdrage, voor mijn eigen kinderen én voor

de kinderen van Stokhasselt.”

17

Hee juffrouw…

Hun kinderen zitten allang niet meer op basisschool

De Regenboog, maar moeders Ingrid van den Bosch

en Sevin Colak komen er nog wekelijks. “We zijn

blijven hangen als overblijfmoeder”, lacht Ingrid.

“ik ben tussen de middag bij de oudere kinderen en

Sevin staat bij de kleuters.” Sinds kort zijn Sevin en

Ingrid ook actief als gastouder in de Ouderkamer van

de school. “Daar wisselen ouders uit over van alles

en nog wat”, zegt Ingrid, “over opvoeden, maar

ook over leuke dingen zoals koken of knutselen.”

4WomenIn de loop der jaren zijn Sevin en Ingrid dikke

vriendinnen geworden. “Als alleenstaande moeders

begrijpen we elkaar”, zegt Sevin, “we hebben

vaak aan een half woord genoeg.” Samen gaan Ingrid en Sevin ook vaak naar vrouwensteunpunt 4Women in wijkcentrum

De Ypelaer. “Daar tref je vrouwen van alle culturen”, zegt Ingrid, “bij sommige bijeenkomsten zijn er wel 100 vrouwen. Vrijwilligers verzorgen praatles (Nederlandse taal), fietsles, Arabisch en andere activiteiten. Via mond tot mond reclame komen er

steeds nieuwe vrouwen bij en dat is hartstikke leuk. De taal is soms een barrière, maar hoe meer je met elkaar omgaat,

hoe meer je van elkaar begrijpt. Als er vertrouwen en respect zijn, kan er eigenlijk weinig mis gaan.”

Nuttig werkVorig jaar, bij het Parkfestival in Stokhasselt, stonden Sevin en Ingrid samen urenlang in De Ypelaer te koken. “Hete kip en

gehakt met groenten”, lacht Sevin. “Met een bon konden mensen een gratis maaltijd afhalen. Het liep storm. We hadden

100 procent eer van ons werk.” Ingrid en Sevin hebben veel aan elkaar en aan hun vrijwilligerswerk. “In Stokhasselt wonen veel

verschillende mensen,” zegt Ingrid. “Het mixt niet altijd even gemakkelijk en er zijn best veel mensen zonder betaald werk. Sevin

en ik ervaren dat je ook via vrijwilligerswerk hartstikke nuttig bezig kunt zijn. Je doet er een ander én jezelf een plezier mee.”

Aan een half woord genoeg

18

Een carrousel van levensverhalen

Yvonne Timmermans is een actief en vooral creatief mens.

Liefst wil zij dagelijks creatief en kunstzinnig bezig zijn.

“Natuur, mensen en kleuren... Daar put ik inspiratie uit”, aldus

Yvonne. “Het leven is niet altijd makkelijk. Niet voor

mij en ook niet voor mijn buurtgenoten in Stokhasselt. Het is

belangrijk om je creativiteit te ontwikkelen. Daarmee ontstaat

het besef dat er een oplossing is voor elk probleem!”

Met vallen en opstaanMet haar gezin woont Yvonne ongeveer 32 jaar in

Stokhasselt. Zij heeft de wijk grondig zien veranderen en

haar kinderen zijn multicultureel opgegroeid. Dat heeft hen

wijzer gemaakt. “In onze straat wonen vele nationaliteiten”,

zegt Yvonne. “Mensen zijn het lang niet altijd eens met elkaar

en integratie gaat met vallen en opstaan. Creativiteit is voor

mij een prachtig middel om in contact te komen met anderen. We zijn allemaal op de een of andere manier wel creatief. Ik schilder,

een ander kookt geweldig lekker, kan goed breien, schrijft gedichten of vertelt zijn verhaal. Als je er even bij stilstaat, kun je elkaar

veel bieden. Geen hoogdravende of grote dingen. Het contact zit ‘m in het alledaagse. Begin gewoon bij je buurvrouw: je

kookt zo lekker! Hoe doe je dat? Wil je mij dat leren? Iedereen in Stokhasselt kan daaraan een bijdrage leveren.”

Inspiratie Haar eigen levensverhaal is voor Yvonne een grote bron van inspiratie. Binnenkort heeft zij hierover een expositie: Een puzzel van

een mensenleven!! Yvonne: “Ik heb beelden en schilderijen gemaakt over belangrijke momenten in mijn leven. Ieder leven

loopt anders en elk mens is waardevol. Naar aanleiding van deze expositie denk ik na over nieuwe projecten. Misschien kan ik in

Stokhasselt een ‘carrousel van levensverhalen’ starten: wat is jouw verhaal en wat heb jij te vertellen aan je buren, de

mensen in je straat of in je wijk? Wat kunnen we van elkaar leren? Wie weet wat er dan kan ontstaan.”

19

Op donderdagochtend is Lex Teurlings te vinden in wijkcentrum

De Ypelaer. Lex is een van de aanspreekpunten voor Burenhulp,

een project van vrijwilligersorganisatie Contour waarbij

buurtbewoners met elkaar in contact gebracht worden.

Ook is Lex een van de drijvende krachten achter de

gloednieuwe website www.stokhasselt.nl.

Handje helpen “Bij Burenhulp werk ik als tussenschakel”, zegt Lex, “ik probeer

vraag en aanbod op elkaar af te stemmen. Denk aan

mensen die bij een ander kleine reparaties kunnen doen, of de

tuin, of andere dingen in en om huis. Ik breng deze ‘aanbieders’

in contact met de mensen die een helpende hand kunnen

gebruiken. Is het contact eenmaal gelegd, dan maken de mensen

zelf nadere afspraken. Voor Stokhasselt is dit een nieuw project,

maar in andere gemeenten zijn er al goede ervaringen mee opgedaan.”

Lex doet zijn werk als vrijwilliger en hij is er enthousiast over. “Ik vind het gewoon leuk om andere mensen te helpen”, zegt

hij. “En ik ben niet de enige. In Stokhasselt zijn veel vrijwilligers actief. Inderdaad, dit zijn vooral oudere mensen. Net

als ik. Maar dat geeft toch niks? Wij hebben nu eenmaal meer tijd. Ik ben helemaal niet somber gestemd. Niet over mijn

vrijwilligerswerk, maar ook niet over Stokhasselt. Er gebeurt hier van alles en mensen willen dingen ook samen doen.”

Voor en door buurtbewonersSinds 1 september is www.stokhasselt.nl online. Lex maakt deel uit van de redactieraad van de site en hij is heel benieuwd hoe

de site gebruikt gaat worden door de buurtbewoners. Lex: “Via de site kunnen mensen op de hoogte blijven van wat er speelt in

de wijk of aan welke activiteiten zij kunnen meedoen. Ook ons project Burenhulp komt op de site. Natuurlijk doen er allerlei

organisaties mee aan de site, maar zij zijn niet het belangrijkste. Voor en door buurtbewoners. Daar is het ons om te doen!”

Echt niet somber over Stokhasselt

20

David Barnes woont op een van de hoogste verdiepingen van de

Pucciniflat. Vanuit de flat heeft hij een prachtig uitzicht over de

stad. Hij woont met recht in het ‘hoge noorden’. “Dat past bij

ons”, zegt David. “Mijn familie… wij zijn noordelijke mensen. We

komen uit Yorkshire, bij Hull in Engeland.”

RespectZo’n vijftien jaar geleden kwam de familie Barnes naar Tilburg.

Naar Stokhasselt om precies te zijn. “Mijn vader, mijn zusje en ik”,

aldus David. “We kwamen om te werken. Dat ging met vallen en

opstaan. In 2007 ben ik teruggegaan naar Engeland. Maar daar

was het uiteindelijk nog slechter dan in Nederland. Ik zat

zonder baan en miste mijn familie. Ik kwam terug naar Stokhasselt

en kon via een uitzendbureau aan de slag in de industrie. Totdat

ook die job weer ophield. Eerlijk gezegd, zag ik het toen even

niet meer zitten. Mijn vader bracht me in contact met Peer van

de Voort, van de Stichting Experimenten Werkgelegenheid. Peer

heeft een kantoor hier in de flat. Peer kende weer andere mensen

en via-via kon ik op een tijdelijk contract aan het werk bij een groot logistiek bedrijf hier op Kraaiven. Sinds 1 september

heb ik een jaarcontract. Daar ben ik blij mee. Werk is belangrijk. Werk maakt dat je respect krijgt van andere mensen.“

Relaxen David ziet de toekomst positief. Ook al is zijn baan niet altijd gemakkelijk. “We werken met containers en dat is zwaar

werk”, zegt David. “Ook ploegendienst is niet altijd fijn. Als mijn vrienden ’s avonds een biertje pakken, moet ik aan de bak

bij de baas. Toch wil ik dit volhouden. Ik heb goeie collega’s en als ik niet hoef te werken ga ik gezellig met mijn familie naar

onze volkstuin hier in Noord. Relaxen in het zonnetje en niet al te veel stress. Dan ben ik een gelukkig mens.”

Werken in het hoge noorden

21

Werken in het hoge noorden

Mix van mooie mensen

Irene Schmeltz woont vlakbij de Sibeliusflat. Net buiten Stokhasselt dus. Toch

is Irene dagelijks in de wijk. Zij werkt als leerkracht en (sinds kort) als directie-

ondersteuner op basisschool De Regenboog. “Al dertig jaar lang zie ik de

kinderen van Stokhasselt opgroeien”, lacht Irene.

Schitteren “Op onze school hebben we leerlingen uit alle windstreken”, aldus Irene.

“Dat begon met de kinderen van Turkse en Marokkaanse mensen die hier

kwamen werken. Ik heb het altijd prachtig gevonden. Zelf ben ik getrouwd met

een man van Surinaamse afkomst en ik weet een klein beetje hoe het voelt

om ‘anders’ te zijn. Toen mijn man en ik in 1981 uit Amsterdam naar Brabant

kwamen, waren we nog min of meer een bezienswaardigheid. Maar juist de

mix van mensen maakt de wereld mooi. We zijn niet allemaal hetzelfde

en dat hoeft ook niet. Ik geniet van al die verschillende kinderen in Stokhasselt.

Samen met mijn collega’s wil ik eruit halen wat erin zit. En dat is veel hoor! Kom

maar eens kijken als de kinderen een dans- of muziekvoorstelling geven. Dat

sprankelt en schittert aan alle kanten! Apetrots ben ik dan.”

Gewoon goedIrene is een nuchter mens. “Natuurlijk, er zijn dingen die niet goed gaan in de wijk. Wat dat betreft, ben ik gepokt en gemazeld;

ik heb rottigheid genoeg gezien. En er blijven ook situaties waar je moedeloos van wordt. Maar ik zet de dagen met een gouden

randje voorop. Dat kost me niet zo heel veel moeite, want ik heb de mooiste baan ter wereld. De Regenboog is mijn plek.

Op deze school mag ik kinderen en ouders begeleiden, in plezier en verdriet. Vroeger wilde ik nog wel eens in de verdediging

schieten. Dan vertelde ik dat we een goeie school zijn, óók met allochtone kinderen. Daar ben ik mee gestopt. We zijn gewoon een

goede school. Punt uit.”

22

Lekkers bij lief en leedToon en Rina van Gastel zijn iedere dag vroeg uit de veren. Sinds 1971 hebben

zij een bakkerij op het Verdiplein. Vers brood en banket worden in de bakkerij

in Stokhasselt gemaakt. Al meer dan veertig jaar, met alle liefde en plezier.

“Parkeren tot aan de deur en versgebakken brood en gebak. Met als

smaakmakers onze bolussen, het progressgebak, ons suikerbrood en de

worstenbroodjes. Daarom staan goed we bekend in de wijk,” zegt Toon van

Gastel. Toon is samen met zijn vrouw Rina het gezicht van de bakkerij. “We

hebben klanten uit alle culturen,” zegt Rina. “Niet iedereen weet dat we

alles zelf bakken aan het Verdiplein, maar dat is écht zo. Toon is met zijn medewerkers iedere dag in de vroege uurtjes hier in de

bakkerij. Toon: “Van niks maak je iets moois, elke ochtend opnieuw. Als het brood en het banket weer keurig in de winkel ligt,

ben ik tevreden. De mensen van Stokhasselt hebben weer keus.”

Iedere dagSinds 1971 is het Verdiplein enkele malen opgeknapt. In 1996 ging het plein grondig op de schop. Ook Toon en Rina van Gastel

hebben toen hun zaak gemoderniseerd. “Renovatie van het plein was hard nodig”, zegt Rina. “In de jaren negentig had het

Verdiplein een niet al te beste naam. Er was overlast en winkels sloten hun deuren. Die negativiteit is lang blijven hangen. Dat

poets je niet zomaar weg bij de mensen en wij hebben het er moeilijk mee gehad. Onze zaak is een heel belangrijk deel van

ons leven. We zijn hier immers iedere dag.”

Het mooiste wat er isIn de winkel van Toon en Rina is het een komen en gaan van klanten. De een vraagt een halfje gesneden en een ander wil een

grote taart. Toon: “Natuurlijk, de bakker biedt dagelijks brood. Maar we bieden ook lekkers bij lief en leed. Taart om te vieren en

soms als troost. Voor ons is het bakkersvak het mooiste wat er is.”

Deze portretten worden mede mogelijk gemaakt door