DONDERDAG 16 OKTOBER 2014 ‘ZOLANG DE MENS LEEFT, IS DE … · 2014-11-13 · droom te maken. Dat...
2
Emma Gelaude is samen met model Cesar Casier het gezicht van de gloednieuwe sportzaak Venice Beach in Gent. ‘Dat hier een architecturale visie achter zit, maakt het veel aangenamer om naar de fitness te gaan.’ © Kaat Pype EMMA GELAUDE THUIS IN DE FITNESSZAAL DE VIJF LEVENSLESSEN VAN FAUSTIN LINYEKULA 1. Neem je verantwoordelijkheid ‘Ik ben een verhalenverteller. Het mooie aan verhalen is dat ze je meenemen naar een andere wereld, maar meestal eindigen in het hier en nu, met een moraal die de lezer terug bij zijn eigen verant- woordelijkheid en ethiek brengt. Ik ben opgegroeid in een dictatuur waarin geen ruimte was voor persoonlijke keuzes, net daarom hecht ik er zoveel belang aan. De idee van een democratie schuilt voor mij niet in het gelijk van de meerderheid, wel in men- sen die verantwoordelijkheid opnemen voor de wereld waarin we samenleven. Ver- gelijk het met een duet dan- sen: je bent niet verantwoor- delijk voor de veiligheid van je partner, maar je mag hem nooit in een situatie brengt waarin hij zichzelf niet kan redden. Hoe los je je proble- men op zonder dat je er voor anderen creëert? Dat is de denkfout van het kapitalisme.’ 2. Droom een droom die groter is dan jezelf ‘Een tijd terug bezocht ik Gbadolite, de woonplaats van de ouders van Mobutu in het noorden van Congo. In dertig jaar tijd heeft Mobutu dat dorp omgetoverd in een luxu- euze stad met drie paleizen en een luchthaven voor de Concorde, terwijl de rest van het land wegzakte in armoe- de. Het was frappant om te zien hoe weinig er van zijn droom is overgebleven. De kinderen van Gbadolite heb- ben hun stad eigenhandig verwoest nadat Mobutu was afgezet. Waarom? Omdat hij er niet in geslaagd was van ‘zijn’ droom een ‘collectieve’ droom te maken. Dat heeft me bewust gemaakt van hoe je als mens altijd deel uit- maakt van een groter geheel. Hoe kan ik een project,bij- voorbeeld mijn kunstenwerk- plaats Studio Kabakos in Kis- angani, omzetten in een col- lectieve droom waar mensen samen kunnen falen, over- winnen en doorgaan? Dat is overigens altijd de kracht van kunst geweest. Hoe kunnen we een gemeenschap creëren zonder dat we onze persoon- lijke verlangens en vrijheid moeten ontkennen?’ 3. Wie je vandaag bent, is niet wie je morgen zal zijn ‘Mensen en maatschappijen zijn dynamisch, de realiteit waarin we leven complex. Ik ben geboren in Congo, maar voel me even Europees als jou. Ik droom in het Frans, maar mijn moedertaal is Swa- hili. Ik ben een jonge veerti- ger, maar voel me tegelijk eeuwenoud. Door mijn genen stromen generaties van dui- zend jaar geleden, mijn naam verbindt me met allerlei men- sen en plaatsen. Wie je bent, wordt bepaald door een con- text die je niet kiest, maar hoe je je daarbinnen beweegt, staat niet vast. Wie je van- daag bent, is niet wie je giste- ren was. Wie je gisteren was, is niet wie je morgen zal zijn.’ 4. Combineer het pessimisme van het intellect met het optimisme van de wil ‘Ik heb in mijn leven maar één zin van de Italiaanse schrijver en politicoloog An- tonio Gramsci gelezen, maar hij is me altijd bijgebleven, misschien omdat hij zo sterk de situatie in Congo reso- neert. Als je de politieke wan- toestanden in mijn land ob- jectief bekijkt, zijn er niet veel redenen om te hopen op een betere toekomst. Maar in het optimisme van de mense- lijke wil schuilt de motor voor verandering. Zolang er mensen zijn, zal de wereld blijven voortbewegen.’ 5. Lees het leven als een gedicht ‘De beste verbeelding zit in de schoonheid van het leven rondom je en in jezelf. Als je ervoor openstaat, heeft het leven zoveel te bieden dat je de moed geeft om vooruit te kijken. Dat kan in kleine din- gen zitten: in een glimlach of een zin uit een boek. De vraag is wat je ermee doet. In mijn werk probeer ik die din- gen te vangen en ze, hopelijk, in poëzie te veranderen. Ei- genlijk is dat mijn geheime droom: gewoon een dichter zijn die van het leven poëzie maakt. Hoe ouderwets.’ CHARLOTTE DE SOMVIELE ‘ZOLANG DE MENS LEEFT, IS ER HOOP OP VERANDERING’ Choreograaf Faustin Linyekula woont en werkt in Kisangani, Congo. Hij leidt er een werkplaats voor hedendaagse kunst, Studios Kabako. Vanavond gaat zijn nieuwe voorstelling ‘The dialogue series: IV Moya’ in première in de KVS. www.kvs.be © Antoine Tempe WE WORDEN MINDER HONKVAST A ls curator van een meubelbeurs op de proppen komen met de slagzin ‘The home does not exist’, je moet het maar durven. Toch is het precies wat de Britse architect en journalist Joseph Grima deze week in Kortrijk beweert. ‘Onze thuis zoals we die nu kennen, is met uitsterven bedreigd.’ Grima is de curator van de Bien- nale Interieur, het grootste de- signevenement van ons land dat morgen in Kortrijk begint. Een beurs waarop designers, produ- centen en marketeers hun nieuw- ste meubilair aan het grote pu- bliek tonen, met als belangrijkste doel: verkopen. ‘Het huis waar- voor die meubels gemaakt wor- den, bestaat nochtans niet meer’, beweert Grima. Als architect en voormalig hoofdredacteur van het interieurblad Domus onderzocht Grima met zijn bureau Space Ca- viar hoe onze ‘thuis’ de afgelopen jaren is veranderd. Zijn bevindingen, die hij in de vorm van een expo uiteenzet, zijn niet bepaald goed nieuws voor de traditionele standhouders daar in Kortrijk. ‘Die gigantische sofa’s, meterslange eettafels en riante dressings, is dat nog wel van deze tijd?’, vraagt Grima zich af. ‘We zien in alle grote steden de gemid- delde woonoppervlakte dalen, terwijl meubels almaar groter lij- ken te worden. Dat spreekt me- kaar flagrant tegen. Bovendien beginnen de appartementen in grote steden meer en meer op me- kaar te lijken, ik noem ze Ikea-ap- partementen. Ik zie ze in Peking, in België, en in New York. Dat is natuurlijk omdat Ikea inspeelt op die kleine ruimtes en dito budget- ten. Italiaanse toplabels blijven maar ellenlange sofa’s maken voor huizen die niet meer bestaan, of die toch niet meer zo talrijk zijn als twintig jaar geleden.’ De reden voor die steeds compac- tere manier van wonen hoeven we niet ver te zoeken, met vastgoed- prijzen die vooral in Londen, New York en Tokyo de pan uit rijzen. ‘De appartementen in Londen worden elk jaar kleiner en klei- Onze thuis zit niet meer geprangd tussen vier muren. Met dank aan de sociale media breken we gewillig uit onze aloude cocon om ons te nestelen in de koffiebar om de hoek, de auto, de lobby van een luchthaven. AN BOGAERTS THUIS BESTAAT NIET MEER D10 hart & hoofd DE STANDAARD DONDERDAG 16 OKTOBER 2014
Transcript of DONDERDAG 16 OKTOBER 2014 ‘ZOLANG DE MENS LEEFT, IS DE … · 2014-11-13 · droom te maken. Dat...
Emma Gelaude is samen met model Cesar Casier het gezichtvan de gloednieuwe sportzaak Venice Beach in Gent. ‘Dat hiereen architecturale visie achter zit, maakt het veel aangenamer
om naar de fitness te gaan.’ © Kaat Pype
EMMA GELAUDETHUIS IN DE FITNESSZAAL
DE VIJF LEVENSLESSEN VAN FAUSTIN LINYEKULA
1. Neem jeverantwoordelijkheid
‘Ik ben een verhalenverteller.Het mooie aan verhalen isdat ze je meenemen naar eenandere wereld, maar meestaleindigen in het hier en nu,met een moraal die de lezerterug bij zijn eigen verant-woordelijkheid en ethiekbrengt. Ik ben opgegroeid ineen dictatuur waarin geenruimte was voor persoonlijkekeuzes, net daarom hecht iker zoveel belang aan. De ideevan een democratie schuiltvoor mij niet in het gelijk vande meerderheid, wel in men-sen die verantwoordelijkheidopnemen voor de wereldwaarin we samenleven. Ver-gelijk het met een duet dan-sen: je bent niet verantwoor-delijk voor de veiligheid vanje partner, maar je mag hemnooit in een situatie brengtwaarin hij zichzelf niet kanredden. Hoe los je je proble-men op zonder dat je er vooranderen creëert? Dat is dedenkfout van het kapitalisme.’
2. Droom een droom diegroter is dan jezelf
‘Een tijd terug bezocht ikGbadolite, de woonplaats vande ouders van Mobutu in hetnoorden van Congo. In dertigjaar tijd heeft Mobutu datdorp omgetoverd in een luxu-euze stad met drie paleizenen een luchthaven voor deConcorde, terwijl de rest vanhet land wegzakte in armoe-de. Het was frappant om tezien hoe weinig er van zijndroom is overgebleven. Dekinderen van Gbadolite heb-ben hun stad eigenhandigverwoest nadat Mobutu wasafgezet. Waarom? Omdat hijer niet in geslaagd was van‘zijn’ droom een ‘collectieve’droom te maken. Dat heeftme bewust gemaakt van hoeje als mens altijd deel uit-maakt van een groter geheel.Hoe kan ik een project,bij-voorbeeld mijn kunstenwerk-plaats Studio Kabakos in Kis-angani, omzetten in een col-lectieve droom waar mensensamen kunnen falen, over-winnen en doorgaan? Dat isoverigens altijd de kracht vankunst geweest. Hoe kunnenwe een gemeenschap creërenzonder dat we onze persoon-
lijke verlangens en vrijheidmoeten ontkennen?’
3. Wie je vandaag bent, isniet wie je morgen zal zijn
‘Mensen en maatschappijenzijn dynamisch, de realiteitwaarin we leven complex. Ikben geboren in Congo, maarvoel me even Europees alsjou. Ik droom in het Frans,maar mijn moedertaal is Swa-hili. Ik ben een jonge veerti-ger, maar voel me tegelijkeeuwenoud. Door mijn genenstromen generaties van dui-zend jaar geleden, mijn naamverbindt me met allerlei men-sen en plaatsen. Wie je bent,wordt bepaald door een con-text die je niet kiest, maarhoe je je daarbinnen beweegt,staat niet vast. Wie je van-daag bent, is niet wie je giste-ren was. Wie je gisteren was,is niet wie je morgen zal zijn.’
4. Combineer hetpessimisme van hetintellect met het optimismevan de wil
‘Ik heb in mijn leven maaréén zin van de Italiaanseschrijver en politicoloog An-tonio Gramsci gelezen, maarhij is me altijd bijgebleven,misschien omdat hij zo sterkde situatie in Congo reso-neert. Als je de politieke wan-toestanden in mijn land ob-jectief bekijkt, zijn er nietveel redenen om te hopen opeen betere toekomst. Maar inhet optimisme van de mense-lijke wil schuilt de motorvoor verandering. Zolang ermensen zijn, zal de wereldblijven voortbewegen.’
5. Lees het leven als eengedicht
‘De beste verbeelding zit inde schoonheid van het levenrondom je en in jezelf. Als jeervoor openstaat, heeft hetleven zoveel te bieden dat jede moed geeft om vooruit tekijken. Dat kan in kleine din-gen zitten: in een glimlach ofeen zin uit een boek. Devraag is wat je ermee doet. Inmijn werk probeer ik die din-gen te vangen en ze, hopelijk,in poëzie te veranderen. Ei-genlijk is dat mijn geheimedroom: gewoon een dichterzijn die van het leven poëziemaakt. Hoe ouderwets.’
CHARLOTTE DE SOMVIELE
‘ZOLANG DE MENS LEEFT, ISER HOOP OP VERANDERING’
Choreograaf Faustin Linyekula woont en werkt in Kisangani, Congo. Hij leidt er eenwerkplaats voor hedendaagse kunst, Studios Kabako. Vanavond gaat zijn nieuwevoorstelling ‘The dialogue series: IV Moya’ in première in de KVS. www.kvs.be
© Antoine Tempe
WE WORDEN MINDER HONKVAST
Als curator van eenmeubelbeurs op deproppen komen metde slagzin ‘The homedoes not exist’, je
moet het maar durven. Toch is hetprecies wat de Britse architect enjournalist Joseph Grima dezeweek in Kortrijk beweert. ‘Onzethuis zoals we die nu kennen, ismet uitsterven bedreigd.’Grima is de curator van de Bien-nale Interieur, het grootste de-signevenement van ons land datmorgen in Kortrijk begint. Eenbeurs waarop designers, produ-centen en marketeers hun nieuw-ste meubilair aan het grote pu-bliek tonen, met als belangrijkstedoel: verkopen. ‘Het huis waar-voor die meubels gemaakt wor-den, bestaat nochtans niet meer’,beweert Grima. Als architect envoormalig hoofdredacteur van hetinterieurblad Domus onderzochtGrima met zijn bureau Space Ca-viar hoe onze ‘thuis’ de afgelopenjaren is veranderd.Zijn bevindingen, die hij in devorm van een expo uiteenzet, zijnniet bepaald goed nieuws voor detraditionele standhouders daar inKortrijk. ‘Die gigantische sofa’s,meterslange eettafels en riantedressings, is dat nog wel van dezetijd?’, vraagt Grima zich af. ‘Wezien in alle grote steden de gemid-delde woonoppervlakte dalen,terwijl meubels almaar groter lij-ken te worden. Dat spreekt me-kaar flagrant tegen. Bovendienbeginnen de appartementen ingrote steden meer en meer op me-kaar te lijken, ik noem ze Ikea-ap-partementen. Ik zie ze in Peking,in België, en in New York. Dat isnatuurlijk omdat Ikea inspeelt opdie kleine ruimtes en dito budget-ten. Italiaanse toplabels blijvenmaar ellenlange sofa’s makenvoor huizen die niet meer bestaan,of die toch niet meer zo talrijk zijnals twintig jaar geleden.’De reden voor die steeds compac-tere manier van wonen hoeven weniet ver te zoeken, met vastgoed-prijzen die vooral in Londen, NewYork en Tokyo de pan uit rijzen.‘De appartementen in Londenworden elk jaar kleiner en klei-
Onze thuis zit niet meer geprangdtussen vier muren. Met dank aan desociale media breken we gewillig uitonze aloude cocon om ons te nestelenin de koffiebar om de hoek, de auto, delobby van een luchthaven.AN BOGAERTS
THUISBESTAATNIET MEER
D10 hart&hoofd DE STANDAARDDONDERDAG 16 OKTOBER 2014
Charly Cnops neemt zijn zelfontworpen Macbooksleeve Peakgraag mee naar koffiebar Labath in Gent. ‘Ik merk dat ik vaak
intensiever werk buiten mijn reguliere kantoor.’© Kaat Pype
Ineke Daans reist wekelijks naar Londen. De business loungevan Eurostar is haar tweede thuis. ‘Hier kan ik werken en on-dertussen iets eten of drinken. Ik ken intussen ook al heel wat
personeelsleden.’ © Kaat Pype
ner’, stelt ook Ineke Daans vast. Zijis Live Strategy manager bij hetinternationale platenlabel Pias enkreeg al een paar keer de vraag omvoor haar job naar de Britsehoofdstad te verhuizen. ‘Voorlo-pig ligt de levensstandaard bij methuis in Hoboken veel hoger dandie in Londen, dus zie ik niet goedin waarom ik zou verhuizen. Losdaarvan geldt voor mij zeker hetgezegde “Home is where the heartis”. Waar mijn gezin is, kan ik ge-lukkig zijn. Of dat nu Londen, Ho-boken of nog ergens anders is.’
Airbnb
Daarmee raakt Ineke een emotio-nele snaar. Want onder de noemer‘thuis’ verstaan we veel meer dande ruimte tussen vier muren. Eenplaats waar we alleen of met ge-liefden eten en slapen, ruziema-ken en geluk ervaren. Het woord‘thuis’ impliceert geborgenheiden intimiteit, ver weg van alle mi-serie die er in de wereld heerst.Maar ook die functie wankelt vol-gens Grima. ‘Wat vroeger in huisgebeurde, kwam daar niet buiten.Nu delen we ons leven tussen viermuren naar hartenlust met derest van de wereld. De modernetechnologie heeft onze notie vanprivacy veranderd. Thuis is nietmeer de cocon die het vroegerwas’, stelt de architect. ‘En dusverplaatsen we ons meer en meerbuitenshuis. We moeten onszelfdurven afvragen wat ‘thuis’ nogvoor ons betekent. Ik breng zelfheel weinig tijd door in mijn huis.Je vindt me vooral op luchtha-vens, terwijl voor mensen in LosAngeles de wagen een plek is waarze veel tijd doorbrengen. Er ont-staat een interessante hybridetussen wat privaat en publiek is.De duidelijke afbakening tussenwerk en privé, tussen ontspan-ning en openbare plaatsen is erniet meer.’Moraal van zijn verhaal: mis-schien moet de interieursectorzich niet langer blindstaren opprivéwoningen en wat meer aan-dacht schenken aan publiekeruimtes waar we ons net zo goed‘thuis’ kunnen voelen. Een mooivoorbeeld van die evolutie is degloednieuwe sportzaak VeniceBeach in Gent. Blogger en mode-gezicht Emma Gelaude is er sa-men met haar verloofde Fredericvaste klant: ‘Het interieur werdontworpen door architect GlennSestig, dat op zich is al zeer onge-bruikelijk voor een fitness. Er isveel gewerkt met natuurlijke ma-terialen, wat een warme omge-ving creëert. Bovendien treffen weer allemaal gelijkgestemde zielenaan, mensen die graag ietsje meerbetalen om in een inspirerenderuimte te sporten. Dat draagt alle-maal bij tot het ‘thuisgevoel’ datwe daar hebben, iets wat in eendoorsnee fitness met schreeuwe-rig of nietszeggend interieur veelminder het geval is.’Hoewel in ons land de vastgoed-prijzen (nog) geen Londense pro-porties aannemen, zien we ook
hier het een en ander verschuivenin onze manier van wonen en le-ven. Denk maar aan het populairefenomeen van cohousing, waarwildvreemden een pand delen omzo kosten te besparen. In diezelfdelijn liggen ook de Airbnb’s waarbijmensen een slaapplaats aanbie-den aan reizigers: we verleggenmet plezier de grenzen van onzethuis om er een centje aan te ver-dienen.
Wifi
Technologisch zijn we bovendienveel minder gebonden aan onzebakstenen leefruimte. We hoeventhuis niet meer te wachten op eenfax of telefoon, en nemen onzecomputer heel eenvoudig mee
naar de dichtstbijgelegen hippekoffiebar met wifi. Dat beseft ookCharly Cnops, verlichtingsspecia-list bij Philips die na de uren voorproducent Aecraft een Macbook-sleeve ontwikkelde die oververhit-
ting tegengaat, het zicht op decomputer verbetert en een goedehouding stimuleert. Zodat je opzowat elke mogelijke plaats kanwerken, ook buiten. Zelf krijgtCnops van zijn werkgever de kansom geregeld van thuis te werken,al verhuist hij zijn laptop ook vaaknaar de Gentse koffiebar Labath.‘Ik vind het een meerwaarde omeens van decor te kunnen veran-deren. Ik ben ervan overtuigd datzo’n omgeving een positief effectheeft op mijn werk. Bovendienlijkt de week veel korter wanneerje eens van werkplek kan verande-ren. Een mooie inrichting werktdan stimulerend.’Toch is hij niet overtuigd van dehypothese van curator Joseph Gri-
CHARLES CNOPSTHUIS IN DE KOFFIEBAR
INEKE DAANSTHUIS IN DE BUSINESS LOUNGE
‘Wat vroeger inhuis gebeurde,kwam daar nietbuiten. Nu delenwe ons leventussen vier murennaar hartenlustmet de rest van dewereld’
ma dat onze thuis daarom minderbelangrijk zal worden. ‘Ik ben zelfaltijd blij om thuis te komen, en ikdenk dat de meeste mensen datgevoel kennen. Volgens mij zijnBelgen bijzonder honkvast wan-neer het op hun thuis aankomt. Ikheb een tijdje in China doorge-bracht en daar heb ik gemerkt datde Belg de slechtste expat ooit is.Nederlanders zijn bijvoorbeeldveel opener naar andere mensenen culturen toe. Wij gaan meteenop zoek naar onze eigen gewoon-tes van thuis. Dat zit in onze ge-aardheid, denk ik.’
Interieur Kortrijk, van 17 tot26 oktober, www.interieur.be
DE STANDAARDDONDERDAG 16 OKTOBER 2014 D11
