Dodelijkebegeerte

Th riller

Bogaerts

HOUTEKIET

Inhoud

Plan van pension De Witte Lelie ......................................................................................Kamer vijf .................................................................................................................................Anna ............................................................................................................................................Gussy ..........................................................................................................................................Rechercheur Coetsier .......................................................................................................Heuvels ......................................................................................................................................Precisiewerk ............................................................................................................................Leopold en Johnny ............................................................................................................Beloftevolle dag ...................................................................................................................Rechercheur Coetsier .......................................................................................................Onverwachte wending ...................................................................................................Verrezen ....................................................................................................................................Lange tocht ............................................................................................................................Deugddoend gesprek......................................................................................................Moord ........................................................................................................................................Geloven .....................................................................................................................................Lange tocht ............................................................................................................................Denken ...................................................................................................................................Rechercheur Coetsier ....................................................................................................Nare droom ......................................................................................................................... Polak spreekt ....................................................................................................................... Discretie ................................................................................................................................. Lange tocht ......................................................................................................................... Pauline .................................................................................................................................... Lange tocht ......................................................................................................................... Nog meer discretie ......................................................................................................... Betrokken .............................................................................................................................. Vrienden ................................................................................................................................Chantage...............................................................................................................................

Nare droom ......................................................................................................................... Leopold .................................................................................................................................. Nathanaël.............................................................................................................................. Bottu en Polak ....................................................................................................................Vicky en Matthew ............................................................................................................Onopvallend ....................................................................................................................... Nare droom .........................................................................................................................Onverwachte dood ........................................................................................................ Onverwachte ontmoeting ......................................................................................... Onverwacht nieuws .......................................................................................................Dokter d’Alberg .................................................................................................................Intrigerende telefoon .................................................................................................... De boot .................................................................................................................................. Lucien Cazier ...................................................................................................................... Foto .......................................................................................................................................... Geliefd Antwerpen.......................................................................................................... Verdwenen korpschef ...................................................................................................Ontzetting ............................................................................................................................Ochtendlijke telefoon ....................................................................................................Hoop ........................................................................................................................................Gevonden .............................................................................................................................Verrassing ...............................................................................................................................Raadselachtige telefoon ..............................................................................................Gat in de muur .................................................................................................................. Cruciale ontmoeting ......................................................................................................Verrassing compleet....................................................................................................... Pure ellende ........................................................................................................................ De echte fi nale ..................................................................................................................

gelijkvloers

keuken rust portier

Gussy/JohnnyHenri d’Alberg

leeg

leeg

leeg

leeg

1

2

3

5

eerste verdieping

bad voorraad techniek

René

Leopold Pauline

6 7

8

9

tweede verdieping

Sarah

badNatasha

opslagruimte opslagruimte

bureau

d’Alberg

0 s d

f g

Plan van pension De Witte Lelie

Als de politie na een moord in een Leuvens pension arriveert, is het lijk verdwenen. Het raadsel wordt nog groter als die misdaad de aanzet blijkt tot een reeks vreselijke gebeurtenis-sen die op het eerste gezicht niets met elkaar gemeen hebben. De bewoners van het pension, waaronder een animeermeisje en een internationaal geseinde moordenaar, werken niet of nauwelijks aan het onderzoek mee omdat ieder wel wat te verbergen heeft. Langzaam verplaatst de actie zich naar het idyllische Kanne in Zuid-Limburg en wordt duidelijk dat alles draait om macht, geld en seks. Maar daar houdt het niet op. Als commissaris Bottu ook nog eens van het onderzoek wordt gehaald en de ambitieuze Vicky Coetsier het van hem over-neemt, is het hek van de dam. Bottu is helemaal van slag. Tot er opeens een mysterieuze jonge vrouw in zijn leven opduikt.

Kamer vijf

De fl es met het bijtende zuur uit het verleden was te vaak en te lang opgeschud. Het bruis moest er uit, voor het glas ongenadig zou versplinteren en de knal alle aandacht zou trekken.

Dat mocht niet gebeuren, vond Mad Max.Daarom had hij op een plannetje gebroed, waarvan hij wel op

voorhand wist dat het een enge bedoening zou worden. Misschien een zaak op leven en dood. Zelf zoveel mogelijk zien en zo weinig mogelijk gezien worden zou van cruciaal belang zijn. De kans dat alles goed zou afl open steeg als hij voor een dekmantel zorgde. Daar hoorde een passende schuilnaam bij, liefst eentje die makkelijk bekte en misschien een glimlach ontlokte. Dat zette mensen vaak op het verkeerde been. Na beraad had hij een keuze gemaakt. Van nu af zou hij dus Mad Max heten. Waarom ook niet? Als hij de naam binnensmonds uitsprak, begon hij zowaar te monkelen. Als geen ander besefte hij dat achter een glimlach zoveel kon zitten. Vreugde, pijn, binnenpretjes, plannetjes die als bezeten door het hoofd gingen. Misschien nog andere dingen, waar ze geen naam voor hadden en niet meteen raad mee wisten. Maar wat niet was, kon nog komen. Zei z’n vader ook altijd. Hij was toen nog een kind, maar het leek alsof het gisteren was. Gisteren, gisteren, gisteren, herhaalde hij. Het bijbehorende beeld van zijn vader werd in zijn geest almaar scherper, terwijl een stem in hem zei dat alles van nu af zou veranderen. Alles.

Van het eerste ogenblik dat hij van De Witte Lelie gehoord had, was dat pension dag en nacht in zijn hoofd gaan zitten. Het was gevestigd in een statig herenhuis in de Leuvense binnenstad en het had veertien kamers, verdeeld over een gelijkvloerse verdieping en twee etages. Op het eerste gezicht had het pension een onberis-pelijke reputatie. Hoewel. Kort geleden was er in kamer drie een moord gepleegd. Maar er waren geruchten dat er ook wat mis was

met kamer vijf. Vooral wat daar gebeurd was en wellicht nog elke dag gebeurde, wilde hij absoluut weten. Hij was er vrijwel zeker van dat het te maken had met die vergeelde foto, die lang in de kamer opgehangen had en onlangs opeens naar kamer drie verhuisd was.

Insluipen in kamer vijf was de eerste stap van zijn plan. Die avond zou hij het erop wagen.

Hij bleef een tijdje voor de deur van de kamer staan en voelde hoe de spanning van de dag zich in zijn lijf opgehoopt had. Dan probeerde hij de sleutel zonder geluid in het slot om te draaien. Het lukte. Hij duwde de deurkruk behoedzaam naar beneden en verwachtte dat de deurhengsels elk ogenblik zouden kraken. Dat deden ze gelukkig niet. Hij wist dat Henri d’Alberg, die de kamer betrok, er niet was. Je zag hem daar zelden, hadden ze hem verteld. Als hij toch opdook, gebeurde dat wel onverwacht, soms midden in de nacht. Na wat speurwerk had Mad Max de kronkelende paadjes ontdekt die de gast van kamer vijf bewandelde. Hij had hem daardoor in zekere zin in zijn macht. Al wist iedereen dat zich met Henri d’Alberg meten een roekeloze onderneming was, als je niet voortdurend achter je keek.

De bewoners lagen al in bed of zaten gekluisterd aan hun televisie waarvan de volumeknop meestal ver open stond. Bij het lopen door de gangen had Mad Max vastgesteld dat sommigen hun kamerdeur wagenwijd open lieten, zoals in een ziekenhuis. Dat was niet zonder gevaar, zeker als iemand als hij door het pension sloop. Hij bleef het eigenaardig vinden dat tussen kamer drie en vijf een nummer vier ontbrak. Iedereen kon dat nochtans merken aan de plaatjes die op de deuren geschroefd waren. Ook de afmetingen van die twee zogezegd aangrenzende kamers klopten op het eerste gezicht niet.

Hij had in behoorlijk wat kamers gewoond. Daarvoor had hij zelfs een eigen werkwoord uitgevonden: zwerfkameren. Zimmer. Room. Chambre. Kamer. Zimmer. Kleine. Grote. Hoge. Lage. Vol kakkerlak-ken en stinkend naar urine en uitwerpselen. Blinkend nette, Spic & Span. Maar die rusteloosheid betekende niet dat hij een doelloos leven geleid had. Hij was er altijd rotsvast van overtuigd gebleven dat er ooit een dag zou komen waarop het verleden eindelijk zijn geheimen zou prijsgeven. Daar had hij zijn leven op ingericht, zich

voorbereidend op de pijn die daar ongetwijfeld zou bijbehoren.Hij stak het licht niet aan, maar liet de straal van zijn zaklamp in

spastische bewegingen langs de wanden dansen. Een bewijs dat hij zijn zenuwen moeilijk onder controle kon houden? Een paar keer hield hij stil op de kale plek links van de deur, waar die vergeelde foto gehangen had. Hij kon elk detail ervan in zijn geest reconstrueren, zelfs ’s nachts als hij lag te woelen in zijn bed.

Niet langer geleden dan de vorige dag was hij nog in nummer drie geweest. Gelukkig had niemand daar wat van gemerkt. De kamer was wekenlang verzegeld geweest. Een normale procedure na de moord die daar onlangs gepleegd was. De eerste week waren de mannen in hun steriele witte pakken elke dag langsgekomen en hadden achter een gesloten deur als honden aan alles gesnuff eld. Getuigen hadden beweerd dat het lijk de avond van de moord uit de kamer was gesleept en in de koff erbak van een donkere auto was gedumpt, die met gierende banden en gedoofde lichten weggesto-ven was, richting autosnelweg. Sindsdien was het slachtoff er van de aardbol verdwenen. De politie had ook geen sporen aangetrof-fen, ze had het gehad over een spook dat door het pension waarde. Een lichtzinnige gedachte, vond Mad Max. Hij had het niet op de politie begrepen. Alles wees in de richting van een professional die uitermate koelbloedig te werk gegaan was. Of van iemand die zijn daad minutieus voorbereid had. Het enige aanknopingspunt was volgens de politie dat potje uit opaal glas, dat ze op het nachtkastje gevonden hadden en dat sindsdien een beschermd leven geleid had tussen de witte plastic handen in het lab. De tweede week waren de speurders alleen sporadisch opgedaagd en de laatste dagen waren ze nog amper te zien geweest. Die gedrongen Leuvense commissaris Claude Bottu met zijn kale knikker en zijn doorrookte kleren had alle bewoners ondervraagd in het kantoor van Alexander d’Alberg, de eigenaar van het pension en de zoon van Henri, de bewoner van kamer vijf. Eerst had de commissaris dat alleen gedaan, daarna had hij zich laten vergezellen door zijn vrouwelijke adjunct. Een zekere Vicky Coetsier, een keiharde schoonheid, bij wie elk gevoel van medeleven ontbrak. De bewoners hadden ieder hun eigen versie en theorie opgelepeld, de ene al gekker dan de andere. Ze hadden

verteld dat op de dag van de moord niet alleen het lijk uit kamer drie maar ook die vergeelde foto verdwenen was. Wat ze natuurlijk niet konden weten was dat uitgerekend het slachtoff er die foto met lijst en al exact een maand geleden in een doek had gewikkeld en aan Mad Max had getoond. Het ging om drie mannen die hij alleen uit verhalen kende en die opeens zijn wereld ondersteboven hadden gekeerd. Zijn vingers waren toen ontelbare keren over de woorden gegleden die in zwarte inkt op de achterkant geschreven stonden. Zachtjes, omdat hij dacht dat anders het verleden te bruusk wakker kon gemaakt worden. Het waren halve woorden, maar ze hadden meer dan genoeg gezegd. Daarna was de foto weer op zijn plaats ge-hangen, alsof er niks mee gebeurd was. Tot hij de dag van de moord dus defi nitief verdween. Niemand was op het idee gekomen dat die foto met de moord kon te maken hebben. Of toch?

Mad Max zette enkele stappen verder in kamer vijf die hij voor het eerst van binnen zag. Tot zijn verbazing was ze tamelijk primitief bemeubeld: in het midden een tafel met tien stoelen, in de hoek een hoge kast op wieltjes, tegen het raam een aftandse canapé, waarin de tijd enkele gaten gemaakt had. Af en toe bleef hij staan en luisterde of hij op de gang geen naderende voetstappen hoorde. Kamer drie ernaast was na de moord compleet leeggehaald, van die kant had hij niks te vrezen. De volgende dag zou daar een schoonmaakploeg komen en zouden nieuwe meubels geleverd worden, want er was een nieuwe huurder opgedoken. Geen evidentie voor een kamer waarin nog maar pas iemand akelig om het leven gekomen was. De nieuwe gast was een jongeman van midden de dertig die zich Johnny noemde en een afschuwelijke, rossige baard had die zijn gezicht half bedekte. Hij was op de hoogte gebracht van het drama dat zich in het pension afgespeeld had, maar dat scheen weinig indruk op hem te maken. Meer nog, de jongeman had aangedrongen om kamer drie te mogen hebben, alsof hij daarmee het lot wilde tarten. Die overmoed kon natuurlijk ook gespeeld zijn, want Johnny leek anders wel een gevoelige jongen.

Mad Max trok de deur achter zich dicht, draaide ze dan op slot en stak eindelijk het licht aan. Een armetierig peertje aan twee lange snoeren wierp door de luchtverplaatsing zijn licht afwisselend op

de muur achter en voor hem. Hij had in de kamer van iemand als Henri d’Alberg minstens een luchter verwacht. Hij spitste de oren, meende een verdacht geluid waar te nemen, bleef een paar tellen stokstijf staan en hoorde zijn eigen ademhaling. Er gebeurde niks. Dan stapte hij zoals hij van plan was met afgemeten stappen de kamer rond, nam een papiertje en noteerde de bijbehorende getallen. Hij had altijd al wat met stappen gehad. Als hij uit wandelen ging, telde hij instinctief zijn stappen en leidde daaruit de afgelegde meters af. Hij mat de breedte van de straat, de afstand tussen verlichtingspalen, postbussen, bushaltes. Het was op den duur maniakaal geworden. Hij ging naar de muur tussen kamer drie en vijf en begon er met geplooide wijsvinger op te kloppen, eerst zachtjes, dan harder. Op verschillende plaatsen: vlak boven de plint, in het midden, tegen het plafond. De afmetingen klopten inderdaad niet. Zijn adem ging daardoor veel te snel. Hij die gewoonlijk beschouwd werd als een toonbeeld van kalmte en rust. Dan liep hij vol onrust naar de kast, deed de twee deuren open. Onderaan stond een compleet bataljon fl essen sterke drank, op de legplank erboven alleen maar glazen. Helemaal bovenaan lag een stapel muziekpartituren. Hij probeerde het meubel van de muur weg te trekken en ondervond daarbij weinig weerstand, want de wieltjes waren zijn bondgenoten. Zoals hij ver-wacht had kwam er achter de kast een deur tevoorschijn die toegang gaf tot een ruimte tussen de twee kamers. Ze zat onwrikbaar vast. In tegenstelling tot de kamerdeur die je met een eenvoudige sleutel kon openen, zat er op de tussendeur een gecodeerd slot, zo te zien van vrij recente datum.

Een ding was zeker. Kamers drie en vijf maakten deel uit van een goed bewaard geheim, dat als je eraan raakte je dood kon betekenen. Maar de bewoners van pension De Witte Lelie hadden ongetwijfeld meer te verbergen. Mad Max had nog een boel werk voor de boeg. De komende dagen konden spannend worden. Gelukkig was hij een schim. Dat kon best zo blijven. Hij knipte het licht uit, ging op de tast in het duister in de canapé onder het raam zitten en sloot de ogen. Hij voelde zich als een vogel die zijn kop in zijn veren verborg, maar toch alert bleef. Dan slaakte hij een diepe zucht en dacht terug aan enkele dagen geleden. Waarom schoot Anna, de vorige meid van het

pension, hem op dat ogenblik door de geest? Een wildvreemde vrouw nog wel. Wellicht omdat hij bizarre dingen over haar gehoord had. Hij zuchtte opnieuw bij die gedachte en alles wat daarmee samenhing.

Het leven was een hoop doff e ellende. Nu toch nog.