December 2016, jaargang 2, nummer 4

Herstel is… … de kracht van diversiteit ontdekken. Toch wordt diversiteit niet altijd ge-waardeerd. Waarom bestempelen wij mensen die buiten de maatschappelij-ke norm vallen als afwijkend? We zijn allemaal mensen en hebben evenveel recht om mens te zijn, want de aarde is van ons allemaal. De be-schaafdheid van een samenleving laat zich immers aflezen uit hoe we om-gaan met de meest kwetsbaren (men-sen én dieren én natuur). Onze hersenen zijn verschillend. Een ander brein maakt je vaardig in andere taken. De kunst is niet om je met veel moeite aan te passen aan je omge-ving, maar om die omgeving te cre-eren waarin je het beste tot je recht komt. Zo blijken mensen met autisme veelal heel goed in het opsporen van fouten in computerprogramma's of elektronica. Dus laten we ons ook richten op de sterke kanten van mensen met een kwetsbaarheid en de kracht van diver-siteit ontdekken en waarderen.

Helaas bieden thuis, school en werk niet altijd zo’n plek. Als de norm niet wordt gehaald voor met name rekenen en taal, worden andere vaardigheden en talenten niet altijd opgemerkt (zoals kunst, muziek, natuur, fysieke vaardig-heden, bijdehandheid). Kinderen die niet mee kunnen komen (bijv. met ADHD), krijgen medicatie om hen aangepast te maken aan een conventioneel milieu, maar er worden vaak geen strategieën geboden die hen helpen om een omgeving te ont-dekken die aansluit bij hun unieke brein. Ook in teams kunnen teamleden juist om de ver-schillen een goed team vormen. Organisaties die oog hebben voor talent, gaan op een waarderende manier om met diversiteit en sla-gen er in het beste uit hun mensen te halen.

Inhoud nieuwsbrief

Herstel is ............................................ 1

Interview met Ria Mulder ................... 2

Van stigmatisering naar verbinding ... 3

Stigmatisering en dakloosheid ........... 4

Boekbespreking ................................. 5

Stigma en diversiteit .......................... 5

Herstelactiviteiten .............................. 6

De Verslavingsgroep ......................... 6

Siegers Art ......................................... 7

Nieuws van het Herstelbureau ........... 8

- Het Herstelbureau ......................... 8

- (Zelf)stigma ................................... 8

- WRAP-certificaten uitgedeeld ........ 8

- Redactieleden gezocht .................. 8

Fijne feestdagen!

Wil je de nieuwsbrief per e-mail ontvangen? Stuur je verzoek naar herstelbureau@hvoquerido.nl.

En herstel? Is voor mij het ontdekken en ontwikkelen van mijn unieke talenten en een plekje in de maat-schappij vinden waar ik die gewaardeerd kan inzetten. Odette van der Heijden Trainer/coach Herstelbureau Bronnen: www.kessels-smit.com/en/844 www.theoptimist.nl/2010/03/

Diversiteit, (zelf)stigmatisering en eigen kracht

Voor u ligt De Vrijbrief van het Herstelbureau van HVO-Querido!

Deze Vrijbrief heeft als thema "Diversiteit, (zelf)stigmatisering en eigen kracht". Hoe gaan wij om met diversiteit? Mag je anders zijn dan anderen? En hoe kan je (zelf)stigmati-sering overwinnen? Een aantal mensen deelt hun ervaringen. En natuurlijk leest u het laatste nieuws van het Herstelbureau.

Pagina 2 - December 2016, jaargang 2, nummer 4

In elke uitgave van De Vrijbrief plaatsen wij een interview met ie-mand die betrokken is bij HVO-Querido. Ieder persoon stellen we vragen over zijn/haar ervaringen met herstel.

Waar kom je vandaan?

Ik kom uit een lieve familie met vader, moeder, broer en zus. We zijn gere-formeerd en streng gelovig opgevoed. Mijn ouders hadden veel stress vanuit de oorlog. Zij hebben bijv. grote ar-moede mee gemaakt. Ik kon goed leren. Men vond mij echter een uitslover en ik werd op school gepest en in elkaar getrapt. Ik was 8. De stress thuis was mede van invloed op mijn schoolprestaties. Toen mijn moeder later werd opgenomen heb ik van mijn 14de tot mijn 16de op een internaat doorgebracht. Hoe zou je jezelf omschrijven?

Ik zie mijzelf als iemand die heeft geleerd en vecht om te overleven. Daardoor ben ik creatief geworden. Daarnaast ben ik een denker. Ik denk graag over de dingen na. Welke waarden vind jij als mens belangrijk?

Respect naar anderen. Ook vind ik het hebben van normen en waarden be-langrijk. Daarnaast kom ik op voor de rechten van cliënten. Hoe draag je die waarden uit in je dagelijkse leven?

Ik maak geen ruzie, dat leidt maar tot negatieve energie. Als realist in de cliëntenraad ben ik een effectief cliën-tenbelangenbehartiger. In de onder-handeling ben ik altijd gefocust op oplossingen: "en wat ga je doen aan de problemen van die en die?".

Heb je een passie? Waarvoor spring jij met plezier je bed uit?

Ik ben geen debater, maar wel politiek geïnteresseerd. Ik oefen graag invloed uit op de politiek, zodat ik zie dat men-sen daadwerkelijk geholpen worden Ook spaar ik bus- en trammodellen maat 1:50 en 1:25 en maak ik graag pentekeningen. In maart worden mijn tekeningen bij Centrum Robert Koch ten toon gesteld.

Daarnaast houd ik van het bestuderen van geschiedenis. Mijn vader was een levendig verteller. Een grote hobby van mij is muziek. Ik speel altblokfluit en houd van piano en orgel. Ik ga veel naar musea en heb alle Nederlandse dramaseries van tv op dvd. Heb je in je persoonlijke leven zelf wel eens te maken gehad met her-stel?

Ik ben als vrouw in een mannen-lichaam geboren. Sinds 1994 ben ik officieel vrouw. Ik woonde vroeger in de Bijlmer. Om de operatie tot vrouw te mogen ondergaan, moest ik eerst 2 jaar in dameskleding lopen en openlijk voor mijn vrouw zijn uitkomen. Ik werd echter gediscrimineerd door met name Antillianen. Ik werd bedreigd, uitge-scholden voor "boole" (flikker) en in elkaar getrapt. Ze plakten teksten op mijn brievenbus en gooiden stenen door mijn ruit. Toen ik op de Lelylaan ook nog in elkaar werd geslagen door een groep Marokkaanse jongeren, heb ik uiteindelijk besloten om niet meer in vrouwenkleding opgemaakt over straat te lopen. Toen werd het uiteindelijk rustiger.

"Ik zie mijzelf als iemand die heeft geleerd en vecht om te overleven. Daardoor ben ik creatief geworden".

Daarnaast ben ik, nadat ik net wat geld had gepind, op een bushalte in de Bijlmer neergestoken en beroofd. Later werd ik nogmaals beroofd waarbij een pistool tegen mijn hoofd werd gehou-den. Uiteindelijk ben ik in de maat-schappelijk opvang terecht gekomen. Ik kon vroeger moeilijk omgaan met emoties (borderline) en beschadigde mijzelf, maar ik ben daar gelukkig overheen gegroeid. Hoe ben je overeind gebleven? Wie of wat zijn jouw bronnen van steun in moeilijke tijden?

Ik ben herstellende door succesvolle ervaringen in mijn werk voor de cliën-tenraad en het succesvol afronden van TOED en GEO (opleidingen in erva-ringsdeskundigheid). Daarnaast ben ik overeind gebleven door mijn geloof, omdat mijn gebeden uitkwamen. Ook mijn sociaal netwerk, mijn mensenkennis en kennis van zaken hebben mij daarbij geholpen. Mijn hondje Joyce is een grote bron van steun. Ik vond haar vastgebonden aan een lantaarnpaal. Zij troost mij als ik verdrietig ben en is blij als ik thuis-kom. En natuurlijk is mijn vriend een enorme bron van steun! Wat heb je nodig om je in je dage-lijks leven goed te voelen?

Werk, inzet voor naasten, contacten

met anderen. Ik heb een gigantisch netwerk Wat moeten anderen juist niet doen om je te helpen?

Ik kan niet tegen betutteling. Ik kan veel dingen zelf. Soms denk ik "ga iemand anders helpen!" en als ik dan werkelijk hulp nodig heb, dan geven ze niet thuis. Hoe kan je jezelf het beste helpen?

Door dingen die ik niet snap uit te zoeken. Ik ben er zelfstandig door geworden Kan je een valkuil van jezelf noe-men?

Ik praat (te) veel. Ik ben een open boek. Graag nodig ik anderen uit om ook open te zijn. Wat zie je graag veranderen in de zorg of begeleiding?

Dat je niet hoeft te doen wat leiding en begeleiding zegt, maar handvatten en ruimte krijgt om dingen zelf te onder-zoeken. Timmer de boel niet dicht met regels. Werken volgens de strength based methode (kracht gericht wer-ken) is slechts een middel en geen doel op zich. Ik zou graag zien dat er minder wordt gewerkt vanuit de ongelijkwaardige rol van hulpverlener en cliënt en meer vanuit een gelijkwaardige mens zijn in respect naar elkaar.

Heb je voor jezelf een droom voor de toekomst? Stiekem? Ooit…?

Op dit moment ben ik gelukkig met mijn vriend. We wonen samen. Ik hoop dat we gelukkig blijven. Daarnaast ben ik door heupproblemen in een rolstoel terecht gekomen. Door spierafname kreeg Ik lymfe-oedeem in beide benen. Ik hoop na een operatie op termijn weer te kunnen lopen. Wil je nog iets zeggen met betrek-king tot het thema "Diversiteit, (zelf)stigma en eigen kracht"?

Vroeger voelde ik mij minderwaardig. Er was met mij van alles mis omdat ik transseksueel ben. Mij werd verteld dat de duivel in mij zat. Door mijn eigen kwaliteiten te ontwikkelen en mijn zelfbeeld te verbeteren heb ik hier geen last meer van. Wat is je relatie met HVO-Querido?

Ik ben klant bij HVO-Querido en ont-vang dagbesteding. Ik zit in de centra-le cliëntenraad en in zorgraad 3 van HVO-Querido. Vanuit de cliëntenraad neem ik deel aan de werkgroep Aan-vullend Openbaar Vervoer, de com-missie Externe Zaken en Cliënten-belang, een samenwerkingsverband tussen HVO-Querido, Leger des Heils, Arkin, InGeest en de Volksbond.

Interview met Ria Mulder

Pagina 3 - December 2016, jaargang 2, nummer 4

In 2007 kwam ik bij HVO-Querido als stagiaire bij locatie de Rijswijk. Daarna heb ik heel kort bij BW Indische buurt gewerkt als persoonlijk begeleider. Sinds 2008 werk ik bij VIP (Vroege Interventie bij Psychose, huisvestings-project voor jongvolwassenen die een eerste psychose hebben doorge-maakt), eerst als persoonlijk begelei-der, daarna als zorgcoördinator. En sinds een jaar ben ik ook actief in het diversiteitsnetwerk van HVO-Querido: HVO-Querido Proud People.

Wat mijn ervaringen zijn binnen het thema diversiteit, stigmatisering en eigen kracht bij HVO-Querido... daar kan ik wel iets over vertellen. Ik weet nog dat ik in Bos en Lommer woonde (voordat ik bij HVO-Querido werkte) en daar regelmatig negatieve ervaringen had op straat, die te maken hadden met mijn geaardheid (ik ben homo). Dat waren meestal Marokkaanse jon-gens. In de anderhalf jaar dat ik daar woonde kreeg ik een steeds negatie-ver beeld van Marokkaanse jongens, merkte ik aan mezelf. Ook merkte ik dat ik het lastiger vond om toch positief te blijven. Het motto was: "het zijn er een paar die het voor de rest verpes-ten". Prima, dacht ik, maar waarom kom ik dan zo vaak die paar tegen en waar blijft de rest? Ik ontwikkelde een negatief stigma, ondanks dat ik dat eigenlijk wilde voorkomen en een open blik houden. Ik vond het erg vervelend, het was net in de tijd van Pim Fortuyn en ik had me zo voorgenomen om positief in het leven en in de samenle-ving te staan, ondanks de negatieve

beeldvorming in de media en de polari-

serende invloed die Fortuyn had op de maatschappij. Een paar jaar later (toen ik al een tijd niet meer in Bos en Lommer woonde), ging ik dus aan de slag bij het VIP en kreeg onder andere te maken met Marokkaanse cliënten, jongens die me deden denken aan de types waar ik mee in aanraking kwam toen ik in Bos en Lommer woonde. Die heb ik over het algemeen leren kennen als gevoe-lige en grappige jongens die ook iets van hun leven willen maken en vaak uit een lastige positie komen. Zo kreeg ik een ander inzicht in hun belevings-wereld en kon ik veel meer begrip opbrengen. En lukte het mijn stigma bij te stellen. Ik realiseerde me dat het negatieve dat ik had meegemaakt veelal voortkwam uit groepsgedrag, stoer doen. Maar ook met frustratie omtrent de eigen positie. Door meer begrip te krijgen, voelde ik me met terugwerkende kracht minder persoon-lijk aangevallen.

Het gaat erom verder te kijken dan je eigen belevingswereld en verbinding te maken met het menselijke.

Ook in mijn werk als zorgcoördinator ben ik wel eens uitgescholden of ge-discrimineerd met mijn geaardheid, bijvoorbeeld bij een sanctiegesprek of uitzetting. Dat is niet leuk, en kon mij als persoon wel even aan het wanke-len brengen omdat ik op zoiets per-soonlijks werd aangesproken tijdens mijn werk. Het hielp mij om me te realiseren dat het voortkwam uit ie-mand die gewoon boos was, en maar iets riep om die boosheid uit te druk-ken. Proberen het niet persoonlijk te nemen. Daarnaast is het cruciaal dat je gesteund wordt door je team en leidinggevende. Het blijft discriminatie, dus onacceptabel. Ook al is iemand boos. Het kan helpen om, als de situatie weer is gekalmeerd, diegene te vertel-len hoe het was om voor *&#homo

uitgescholden te worden. Diegene wordt dan geconfronteerd, en uitgeno-digd na te denken over wat er gezegd is. Waar ik ook aan moet denken is een cadeau'tje dat ik kreeg van een cliënte die doorstroomde. Ze had een houten buddha'tje voor me gekocht. Ze vertel-de dat het geluk bracht. "Niet dat jij dat nodig hebt", voegde ze eraan toe. Hieruit bleek het verschil dat ervaren wordt tussen cliënt en professional. Gevoelsmatig ligt dat soms ver uit elkaar, terwijl in realiteit de verschillen vaak kleiner zijn dan we beseffen. Deze ervaringen neem ik mee in mijn activiteiten voor HVO-Querido Proud People. Ik denk namelijk dat stigma's overal en altijd voorkomen, groot en klein, en in alle lagen van de bevol-king. Het gaat erom verder te kijken dan je eigen belevingswereld en ver-binding te maken met het menselijke. Eigenlijk een heel simpel principe, maar wel iets dat continu wordt uitge-daagd in deze wereld. Dit kwam mooi samen tijdens bijvoor-beeld de Gaypride waar we een super tijd hebben gehad met allerlei cliënten en collega's door elkaar. Fantastisch om een keer een pailetten jurkje en struisvogel veren waaier te dragen op m'n werk! Maar HVO-Querido Proud People is er niet alleen voor de LHBT+'ers (lesbi-sche vrouwen, homoseksuele man-nen, biseksuelen en transgenders) in de organisatie. We hebben ook focus-groepen die zich richten op de bi cultu-rele groep, minder mobiele mensen, proud people of colour. Dus zie jij ook kansen of mogelijkheden om bij te dragen aan meer verbondenheid, of signaleer je iets dat beter kan? Neem dan contact op en mail naar Proud.people@hvoquerido.nl. Bram Ploeger

Van stigmatisering naar verbinding

Pagina 4 - December 2016, jaargang 2, nummer 4

Ik zag hem altijd in het winkelcentrum waar ik boodschappen deed. Grote kar met plastic tassen, paar blikken goed-koop bier in de jaszakken, niet al te frisse kleding en een woeste haardos en baard die verraadden dat het laat-ste bezoek aan de kapper al geruime tijd geleden was. Meestal op een bankje, bij regen schuilend onder een afdakje en bij kou in een hoekje van het winkelcentrum. Een typische dakloze, dacht ik altijd. Eigenlijk gewoon een slappe zak, die niet de moeite nam zijn problemen aan te pakken. Zoals alle daklozen. Er is hulp genoeg, waarom accepteren ze die niet? Nee, dakloos zijn is echt een keuze. Daar zal ik nooit en te nimmer bij horen. Losers. In december vorig jaar werd ik mijn huis uitgezet en was ik zelf opeens dakloos. Enig zoekwerk op mijn tele-foon leerde mij dat ik mij moest mel-den bij de Jan van Galenstraat. Vanuit daar werd ik doorgestuurd naar de net geopende winteropvang. Daar trof ik een bont gezelschap aan van mannen en vrouwen uit alle windstreken, alle-maal op zoek naar een bed en een maaltijd. En nog steeds maakte ik mezelf wijs dat ik daar niet tussen hoorde. Ik was blij met een slaapplek, maar voelde me slecht. Voor mijn gevoel leek Guantanamo Bay opeens een pretpark, vergeleken met de win-teropvang. Toen ik na enige tijd over de ergste schok heen was, ben ik gaan zoeken

naar structuur en een manier om geld te verdienen - andere inkomsten had ik op dat moment nog niet. Ik vond een vorm van dagbesteding in een inloop voor dak- en thuislozen en ook hier voelde ik mij een vreemde eend in de bijt. Wat doe ik hier, tussen deze die-hard daklozen? Ik hoor hier niet!

"Het meest bijzondere is toch wel dat ik mij tussen deze mensen thuis ben gaan voelen".

Inmiddels ben ik bijna een jaar verder. In de inloop werk ik nog steeds, ik doe vrijwilligerswerk in het Respijthuis en ben voorzitter van Je Eigen Stek, waar ik na een paar maanden dakloosheid een plek heb gevonden. Daarnaast volg ik verschillende cursussen en als het goed is kan ik in de loop van vol-gend jaar weer een eigen huis betrek-ken. Goed nieuws, maar het allerbelangrijkste wat ik in de afgelo-pen periode heb geleerd, is dat het beeld dat ik van daklozen had wel heel erg bekrompen en stigmatiserend was. Die man met zijn winkelwagentje met tassen bleek niet exemplarisch te zijn. Ik weet inmiddels dat er in Amsterdam duizenden dak- en thuislozen zijn, maar de overgrote meerderheid is niet direct als zodanig herkenbaar. Ze slapen bij kennissen, vrienden en familie, soms in een hostel of een opvang, en hebben vaak een zinvolle invulling van hun dag.

Wat ze allemaal gemeen hebben, is dat ze stuk voor stuk een verhaal hebben - en helaas zelden een mooi verhaal. Beschuldigd worden van uitkeringsfraude, gelijk krijgen van de rechter maar in de tussentijd je huis verliezen. Terugkeren na een avontuur in Spanje en in een kelderbox moeten slapen omdat er geen regiobinding is. Afgewezen worden na een asielaan-vraag, maar niet terug kunnen keren omdat er inmiddels een burgeroorlog in je thuisland woedt. Het huis uit ge-gooid worden door je voormalige ge-liefde. Een hulpverlener treffen die er niet zit om te helpen, maar om de hypotheek af te kunnen lossen. En ga zo maar door. Het meest bijzondere is toch wel dat ik mij tussen deze mensen thuis ben gaan voelen. Twee jaar geleden had ik het voor onmogelijk gehouden, maar als ik in de buurt ben van de inloop loop ik even binnen voor een bakkie koffie. Sterker nog, tegenwoordig zet ik mij graag in om de situatie van daklo-zen en andere mensen in kwetsbare omstandigheden te verbeteren. Omdat zich onder deze mensen de meest interessante, bijzondere en kleurrijke personen bevinden die ik ooit heb ontmoet, die allemaal een nieuwe kans verdienen. En daar kun je geen stigma's bij gebrui-ken. Dus zullen we afspreken dat we daar gewoon mee stoppen? Jeroen Groen

Facebook Volg het Herstelbureau op facebook: www.facebook.com/herstelbureauhvoquerido (en vergeet niet ons te 'liken'…).

Stigmatisering en dakloosheid

Pagina 5 - December 2016, jaargang 2, nummer 4

Brené Brown is onderzoekster. Zij neemt inter-views af om het begrip kwets-baarheid te doorgronden. Verbondenheid blijkt een aan-geboren be-hoefte van ieder mens. Door open te zijn en

je ervaringen met worstelingen en overwinningen te delen met anderen (en daarin jezelf te laten zien) ontstaat vertrouwen, verbondenheid en betrok-kenheid. Ze ontdekt dat schaamte de bereid-heid je kwetsbaar op te stellen tegen

werkt. Hoe kunnen we bestand worden tegen schaamte om kwetsbaarheid te kunnen omarmen? Je kunt kwetsbaarheid niet omarmen zolang je schaamte over wat je hebt gedaan of gecreëerd koppelt aan je gevoel van eigenwaarde. Je maakt jezelf dan afhankelijk van wat anderen vinden. Vinden anderen het niet goed genoeg, dan heb je al snel de overtui-ging dat je zelf niet goed genoeg bent en daarom geen liefde verdient en er niet bij hoort. Schaamte wint aan kracht als we onze mond dicht houden. Door je schaamte-ervaring te delen met iemand die em-pathie en begrip toont, die laat weten dat je niet de enige bent en dat diege-ne ook zelf dat gevoel kent, daardoor kan de schaamte verdwijnen en je eigenwaarde herstellen.

Om je kwetsbaar op te stellen is moed nodig. Ook belangrijk is om compassie voor jezelf te hebben door je eigen imperfectie te omarmen d.w.z. dat je het niet perfect hoeft te doen. Ook dan ben je liefde en verbondenheid waard. Het boek is soms wat theoretisch en op andere momenten weer gemakke-lijker leesbaar door voorbeelden uit de praktijk, maar iedereen (her)kent het gevoel van schaamte, daarom is er voor iedereen in dit boek iets te leren. Een aanrader! Brené Brown, De kracht van kwets-baarheid, ISBN 9-789400-502482. Te bestellen bij www.levboeken.nl voor € 19,95. Youtube: The power of vulnerability – TED talk (met Nederlandse vertaling)

Tegenwoordig moet alles gestandaar-diseerd zijn. Heb je geen facebook, dan tel je al snel niet meer mee. Ieder-een moet het zelfde zijn en doen. Maar wel zo zuinig mogelijk, zegt men. Dat geldt ook voor voorzieningen voor de (aller) kwetsbaarsten in onze samen-leving. Dat zijn dan o.a. mensen met een psychiatrisch verleden en mensen zonder "vaste" woon- en verblijfplaats. En ook alleen nog maar zij die een diagnose hebben kunnen bemachti-gen. Daarmee krijgen ze toegang tot allerlei voordelen, met het nadeel waardoor ze ervoor in aanmerking gekomen zijn. Terwijl er misschien heel veel mensen niet in aanmerking komen voor die voorzieningen die er wel mee gered zouden zijn. Uiteraard levert dat bij die andere mensen frus-traties op. Mensen in mijn omgeving snappen niet waarom ik wel voor bepaalde voorzieningen, zoals de voedselbank, in aanmerking kan komen, terwijl zij dat volgens de regeltjes niet kunnen. En ze snappen al helemaal niet waar-om ik zelfs af en toe klaag over hoe deze voorzieningen werken. Het stigma dat je krijgt als je bijvoor-beeld van de voedselbank gebruik-maakt, of van schuldhulpverlening of andere opvangvoorzieningen, is dat je dan een loser bent, die niet mee kan komen in de maatschappij. Dat heb jij toch niet nodig, zeggen ze dan. Jij kan veel beter. En ik ben het in zekere zin daar ook wel mee eens, maar de re-den dat het toch anders is dan ik zelf

wel zou willen, komt omdat de wereld niet zo is, zoals het geschetst wordt in "Kleine Wereld" van Mixed Up.

"De wereld zou van ons allemaal moe-ten zijn".

Zoals het liedje zegt, we leven in een kleine wereld en nog leven we langs elkaar heen. De wereld zou eigenlijk van ons allemaal moeten zijn, zoals in "Hallo Wereld" van Kinderen voor kinderen. Maar ik was er best tevreden mee hoe de situatie was, als er maar werd gestreefd naar een betere we-reld. Zolang er echter nog zoveel ver-schil was, hoefde ik niet zo nodig mee in de rat race. Want als je dan niet mee kan komen, dan beland je uitein-delijk toch aan de onderkant. Maar sommige ontwikkelingen, zoals de uitslag van de Amerikaanse presi-

dentsverkiezingen, hebben me toch wel een beetje van mening doen ver-anderen. Het volstaat niet meer om achterover te leunen, blij met de be-schaving in dit deel van de wereld. Ik voel me een beetje zoals de hoofdper-soon in "The Hunger games". In boek en film wordt de hoofdpersoon gedwongen een strijd aan te gaan op leven en dood, terwijl ze eigenlijk voor de mensen wilde opkomen. De echte vijand is degene die de "spelen" heeft uitgeschreven. Die schijnt niet te ver-slaan. Uiteindelijk loopt het wel bijzon-der af. Een aanrader om te zien! Ook ik sta voor een uitdaging. Hoe behoud ik mijn menselijkheid? Dat wordt een uitdaging die ik maar met tegenzin aanga! Lucien

Boekbespreking

Stigma en diversiteit

Pagina 6 - December 2016, jaargang 2, nummer 4

Reacties deelnemers:

• Ik vind het vooral heel gezellig en leerzaam. Ook ben ik gelukkig met de vriendschap die ik krijgt vanuit de groep. Ik hoop dat ik veel men-sen enthousiast en nieuwsgierig weet te maken.

• Ik voel me fijn bij lotgenoten. Iets

delen geeft me ruimte in mijn hoofd. Ik vind het belangrijk om rust in mijn hoofd te hebben, want als ik zonder middel door het leven ga, kan mijn hoofd nog weleens de verkeerde kant op denken. Het maakt mijn hoofd rustig als ik deze gedachten kan uiten.

• Alles wat ik deel, zet ik in het licht

en alles wat in het licht staat ver-schrompeld. Hierdoor wordt het minder zwaar.

Herstelactiviteiten Herstelgroep

In de herstelgroep kom je (twee)-wekelijks bij elkaar om je gezamenlijk te verdiepen in diverse, ook zelf geko-zen, thema's. Daarbij deel je ervaring en kennis over je eigen herstelproces. Kennismaken met herstel

In 5 bijeenkomsten van 1½ tot 2 uur maak je kennis met het begrip herstel en verdiep je je kennis over waar je steun uit haalt, wat je valkuilen zijn en wat je belangrijk vindt in je contacten. Mijn verhaal! Jouw verhaal?

Het herstelverhaal van één van de medewerkers van het Herstelbureau is aanleiding om met elkaar in gesprek te gaan. Deze bijeenkomsten kunnen

door bewoners, bezoekers en begelei-ders tezamen worden bijgewoond. WRAP

In 9 bijeenkomsten van 2 tot 2½ uur ontdek je wat je zelf kan doen om je goed te voelen, daarbij gebruik ma-kend van de kennis en eigen oplossin-gen van de deelnemers. Herstel en werk

In 5 bijeenkomsten van 2 uur verdiep je je in wat (vrijwilligers)werk betekent voor jouw herstel en wissel je met de groep ervaringen uit over gevonden oplossingen voor waar je in je werk tegenaan loopt. Herstel op je werk. Wat vertel je wel? Wat vertel je niet?

In 3 bijeenkomsten van 1½ uur tot 2 uur gaan we in op wat je wel of niet wilt vertellen over je ervaringen in diverse situaties zoals een kennisma-king, een sollicitatieprocedure of bij oplopende stress of terugval tijdens je school, opleiding of werk. De Vrijplaats

Op donderdagen van 10:00-12:00 uur kan je bij het Herstelbureau binnenlo-pen voor een kopje koffie, om anderen

te ontmoeten, samen een film te kijken of te luisteren naar een herstelverhaal en ervaringen uit te wisselen. De Verslavingsgroep

Bijeenkomsten van De Verslavings-groep zijn op maandag van 11:00 tot 12:30 uur op de even weken bij het Herstelbureau. Je leert van elkaar door uitwisseling van ervaringskennis over hoe clean te blijven. Bovendien kan de herkenning en erkenning, die je in de groep vindt, je ondersteunen in jouw proces van herstel van een verslaving. Themabijeenkomsten en herstel-spellen

Het Herstelbureau organiseert op verzoek bijeenkomsten rond diverse herstelthema's. Ook hebben we een aantal herstelspellen om op speelse wijze met elkaar in gesprek te gaan over herstelervaringen. Alle herstelactiviteiten worden begeleid door medewerkers van het Herstelbu-reau. Heb je vragen of wil je je aanmelden voor één van deze cursussen? Stuur een e-mail naar herstelbureau@hvoquerido.nl.

De Verslavingsgroep is ontstaan om-dat Han, vrijwilliger bij het Herstelbu-reau met een verslavingsachtergrond, spontaan met het plan kwam een aparte groep op te richten die zich speciaal zou bezig houden met herstel van een verslaving. Omdat niet meer gebruiken veel emoties en gevoelens met zich mee brengt, leek het hem prettig om dat in een groep te kunnen delen met andere veelal ex-gebruikers. Een groep waarin je kan reageren op elkaar en dus ook echt met elkaar in gesprek kan gaan. Dit is tijdens de AA- of NA-meetings niet mogelijk.

We vinden het fijn om met gelijkge-stemden te praten over waar we tegen aanlopen bij ons herstel. Gelijkge-stemden die niet gelijk over je oorde-len en aan een half woord genoeg hebben om de ander te begrijpen. Vrijheid om over alles te kunnen pra-ten wat met verslaving te maken heeft of had, het geeft een vertrouwd en knus gevoel. De Verslavingsgroep is ook positief voor als je met je verhaal anderen wilt stimuleren (niet verplicht uiteraard). Bijv. door te vertellen hoe je het alle-maal voor elkaar hebt gekregen om te stoppen met gebruik en hoe je het vol houdt. Ook als je nog wel gebruikt, ben je welkom. Misschien steek je er iets van op. De enige voorwaarde is dat je op het moment dat je in de groep zit niet onder invloed bent. Ben je nieuwsgie-rig geworden of dit ook iets voor jou is? Kom dan vooral een keer langs. Je bent van harte welkom. Voor koffie, thee en iets lekkers wordt gezorgd. En in ieder geval EEN FIJNE JAAR WISSELING EN HAPPY 2017. Elmi, Deelneemster Verslavingsgroep

Tussen kerst en oud jaar is het Her-stelbureau gesloten!

De Verslavingsgroep

Pagina 7 - December 2016, jaargang 2, nummer 4

Menno Siegers vertelt… Ik schilder al mijn hele leven. Vanaf mijn 12de volgde ik mijn oudere broer in de illegale graffiti kunst. Ik heb mij er met veel plezier op gestort, wat natuur-lijk niet eeuwig kon doorgaan.

Via mijn graffiti-contacten kwam ik in aanraking met de drugswereld. Toen de drugs de overhand kregen, ben ik rond mijn 18de gestopt met de graffiti. In 1995 maakte ik, toen ik 20 jaar was, een reis naar Indonesië en werd ge-raakt door het Boeddhisme. Toen ik terug kwam vond ik tijdens een lezing mijn Boeddhistische meester. Ook kreeg ik mijn eerste relatie met een man. Het werd een ommekeer in mijn leven.

Tijdens mijn

jeugd was er thuis geen ruimte om te praten over mijn homo-seksualiteit. Door deze spanning en overmatig drugs-

gebruik ging het steeds slechter met mij. Rond mijn 21ste werd ik psycho-tisch en ben ik opgenomen geweest. Daarna ben ik bij HVO-Querido gaan wonen en ging mijn leven vanaf 2000 weer bergopwaarts. Mijn moeder moedigde mij aan om het schilderen weer op te pakken. Vanaf 2002 heb ik 2 jaar lang iedere dag geschilderd. Dat was een heel fijne tijd. Ik schilderde meestal op karton maat 50 x 65 cm. Ik begin altijd met het maken van een hoofdschets. De rest schilder ik er terplekke bij. Ik vind het belangrijk dat alles een betekenis heeft. Ik heb van 2002 tot 2004 75 werken gemaakt. Daarna kreeg ik een "paintersblock". Oude vrienden vroegen mij om (legaal) muren te beschilderen met de zelfde

thema's en kleurgebruik als in mijn graffiti periode. Daar heb ik kleuren-combinaties en composities geleerd die ik op mijn schilderijen toepas. Een steeds terugkerend thema in mijn werken is een mannetje. Het mannetje staat voor mijzelf. Ik vertel nooit veel over mijzelf, maar laat mijn werk spre-ken. Ik word geïnspireerd door de dingen die ik meemaak, de mensen die mij dierbaar zijn en het verlangen om gezien te worden. Mijn schilder-werk is een weerspiegeling van mijn hobbelige weg tussen prettige, geluk-kige, en treurige soms tragische erva-

ringen. Naast dra-ma vind je in mijn schilderijen ook symme-trie en ba-lans. Ik houd van een wow-factor en hoop dat mijn werk dat bij ande-

ren oproept Twee jaar geleden heb ik mij aange-sloten bij Kunstkop (zie www.roads.nl/clienten/inloop-en-dagbesteding/inloop-en-dagbesteding-amsterdam/kunstkop/), een gezellige inloop en creatief atelier in Amsterdam Oost. Een fijne plek met lieve mensen en goede gesprekken. Mijn wens is om in de toekomst een eigen atelier te vinden, waar ik al mijn spullen ordelijk kan plaatsen. In deze fase van mijn leven doe ik veel vrijwilligerswerk. Ik maak 3 avonden schoon bij Dynamo en ben coördinator van de bar bij Centrum Robert Koch van HVO-Querido. Ik kan mijn leven

omschrijven als simpel en betekenis-vol. Ik schilder nog wel graffiti op legale plekken. Ik kan mij geen boete meer veroorloven… In mijn vriendenkring word ik Pierewaaier genoemd. Daarom is mijn huidige graffiti-naam Piere. Mijn muurschilderkunst onderteken ik met siegersart.com.

Ik zou graag een boek maken van mijn schilderijen en muurschilderingen, waarin plezier, toegankelijkheid en de spirituele boodschap voorop staan. In dit boek komen ook de gebundelde reacties van wat mijn werken bij de kijker oproept. Daarnaast heb ik de wens dat er posters en zeefdrukken van mijn schilderijen worden gemaakt.

Wil je meer zien van mijn schilderijen en muurschilderingen? Kijk op siegersart.com. Ik zoek nog iemand die mij wil helpen om mijn website in een nieuw jasje te steken. Wie wil mij daarbij helpen? Voor meer informatie mail naar: menno_siegers@hotmail.com.

Pagina 8 - December 2016, jaargang 2, nummer 4

Het Herstelbureau Bij het Herstelbureau werken mensen met langdurende eigen ervaring met een psychische kwetsbaarheid, ver-slavingsgevoeligheid en/of dak- en thuisloosheid. Wij zetten onze ervaringen in bij voorlichtingen en cursussen van het Herstel-bureau om uit te dragen dat herstel altijd mogelijk is, ook na zoveel jaar en soms met kleine stapjes. Het Herstelbureau is onderdeel van HVO-Querido. E-mail: herstelbureau@hvoquerido.nl Site: www.hvoquerido.nl/locatie/ herstelbureau

Is vrijwilliger zijn bij het Herstelbureau iets voor jou? En heb je eigen ervaring met een psychische kwetsbaarheid, verslavingsgevoeligheid en/of dak- en thuisloosheid? Neem dan contact op met Karla Nijnens (karla.nijnens@hvoquerido.nl, tel. 06-53187002).

Redactieleden gezocht Vind je het leuk om stukjes te lezen en te schrijven over kwetsbaarheid en eigen kracht rond diverse thema's? Een interview houden of de nieuws-brief helpen opmaken? Word lid van de redactie van De Vrijbrief. Heb je Interesse? Mail naar herstelbureau@hvoquerido.nl.

(Zelf)stigma Al geruime tijd is er veel aandacht voor stigma, anti-stigma, zelf-stigma. Landelijk, vooral door de stichting Samen Sterk Tegen Stigma: www.samensterkzonderstigma.nl. Ook in Amsterdam en binnen HVO-Querido is toenemende aandacht voor deze onderwerpen. Zo is er stedelijk een beweging Samen Sterk Zonder Stigma Amsterdam ontstaan. Een breed gezelschap, bestaande uit ge-bruikers van zorg, medewerkers en bestuurders van diverse organisaties hebben zich verenigd. Omdat iedereen het zo belangrijk vindt en voorkomen dient te worden dat deze onderwerpen weer uit de aandacht verdwijnen, wordt er op dit moment een projectlei-

der geworven. Een vacature voor iemand die de komende jaren de ver-bindende schakel zal zijn. Binnen HVO-Querido zijn we ook op diverse gebieden bezig met het op de kaart zetten van anti-stigma. Eigenlijk vooral door zichtbaar te maken wat er eigenlijk allemaal al gebeurt binnen de organisatie. Denk bijvoorbeeld aan het project KWIK (kijk wat ik kan), waarin bewoners van het Judith van Swethuis en BW Zuid samen met vrienden en familie, buurtbewoners en medewer-kers uit alle lagen van de organisatie muziek maken. Daar vallen grenzen weg, staat wie je bent voorop. Dan gaat het niet meer over diagnoses en kwetsbaarheden maar over wat ieder kan. Muziek en samenwerken ver-bindt. Afgelopen september heeft een groep medewerkers en mensen die begelei-ding krijgen van HVO-Querido meege-daan aan de Social Run: in één weekend 555 kilometer hardlopen in estafette. Een top prestatie!!! Het was de eerste keer dat de organi-satie meedeed. Ik hoop dat er volgend jaar weer een team mee gaat doen met vertegenwoordigers van meer groepen binnen HVO-Querido. Verbin-ding en samen-doen, dat werkt! Ook binnen de groepen van het Her-stelbureau is stigma en zelf-stigma een terugkerend thema. Juist door met elkaar te delen hoe je in het leven staat wordt soms zo duidelijk hoe mensen zich zijn gaan gedragen naar de verwachtingen die anderen van hen hebben, vaak gebaseerd op diagno-ses. Je hebt een psychiatrische

kwetsbaarheid, DUS je kunt nooit meer werken. Of nooit meer een rela-tie aangaan, of ….. Maar we zijn zo-veel meer en door daar de nadruk op te leggen blijken er voor ieder zoveel mogelijk-heden te zijn! Jezelf en elkaar beter leren kennen: verbinding! Karla Nijnens Teammanager Herstelbureau en Respijthuis Amerbos

Colofon De Vrijbrief

De Vrijbrief is een uitgave van het Herstelbureau van HVO-Querido. Redactie

Elmi Minoek, Odette van der Heijden Redactieadres

Het Herstelbureau Sarphatistraat 41II 1018 EW Amsterdam Tel. 06-27852058 (Odette) Aanmelden of afmelden Vrijbrief

herstelbureau@hvoquerido.nl Volgende Vrijbrief

Verschijningsdatum: maart 2017 Aanleveren van nieuws of verhalen

Vóór 15 februari 2017

Nieuws van het Herstelbureau

Naast vele andere herstelcursussen is er ook weer een WRAP-cursus afgerond! Maar liefst 12 deelnemers hebben de cursus WRAP van september tot november gevolgd en hun certificaat uitgereikt gekregen. In de WRAP-cursus, die werd gege-ven door Saskia en Odette vanuit het Herstelbureau, hebben zij persoonlijke ge-reedschapskoffers ontwikkeld met wat hen goed doet en actieplannen gemaakt voor als het minder gaat. Erik, Rudy, Mark, Koemarie, Youri, Martijn, Peter, Tamara, Paul Edwin, Nick, Man-fred en Humaira, van harte gefeliciteerd!!