Bracke, Dirk Het engelenhuis

DE RODE FASE

Op de afrit van de £40 helde de politiecombi stevig over. Bo moest zich aan de rand van de bank vasthouden om niet tegen de wand van de auto te schuiven.'Pas op! Dit is een venijnige bocht!' waarschuwde de agent zijn collega die naast hem aan het stuur zat.Die ging meteen op de rem staan en de combi kwam terug overeind.'Is het de eerste keer datje naar Beernem rijdt?' vroeg de agent.De jonge chauffeur knikte. 'De ingenieur die deze afrit getekend heeft, zal vast geen standbeeld krijgen', mopperde hij.Aan haar rechterkant zag Bo een vijver liggen en er was iets doods in haar ogen. Het zou minstens drie maanden duren vooraleer ze die vijver terug zou zien.'Aan het einde van de afrit naar links. Dan rijd je over een viaduct. Een beetje verder rechtsaf en dan zijn we er', gidste de oudere agent.Het heldere licht van de voorjaarszon deed de rit naar Beernem onecht lijken.Drie maanden, had de jeugdrechter vanochtend gezegd. Om je uit het milieu te halen en om je tegen jezelf te beschermen. Om me tegen mezelf te beschermen! Bo werd boos toen ze aan die woorden dacht. Ze hoefde helemaal niet beschermd te worden.Toch had ze wel onder het bureau van de jeugdrechter kunnen kruipen, want pa en ma zaten achter haar. Voor hen was ze beschaamd, niet voor die jeugdrechter, niet voor die advocaat. Onrustig ritselden haar vingers over haar lange splitrok. De andere meisjes in Beernem zouden haar vast pesten omdat ze zulke dure kleren droeg. O, had ze nog maar even naar huis gekund om een jeans en een gewone trui aan te trekken.'We zijn er bijna', zei de agent terwijl hij zijn gezicht naar Bo keerde.

De combi draaide de Sint-Andreaslaan in. Het lijkt op een oud schoolgebouw, dacht Bo. Ze had zich de gesloten instelling helemaal anders voorgesteld. Als een vesting met hoge muren die afgezoomd waren met prikkeldraad en met gewapende politiemensen voor de deur, zoals in de films.De oudere agent stapte uit en trok de schuifdeur aan Bo's kant open. Met een hand hield ze haar lange rok vast. Ze stapte uit en keek om zich heen. Aan de overkant van de straat was een supermarkt met een parking ervoor. Een blozende vrouw kwam naar buiten en duwde een volgeladen winkelkarretje naar haar auto. Boven op het karretje lagen bundels prei en selderij. In de lentezon leek het allemaal zo alledaags dat Bo bijna kon janken van ellende.'Ga mee', zei de agent en hij liep het trapje op om aan te bellen.Een Van Gogh, dacht Bo toen ze in de hal een ingelijste replica van een blauw bloemenschilderij zag. Haar aandacht werd afgeleid door een dertiger die toevallig voorbijliep. Zijn hoofd was bijna kaalgeschoren en over zijn witte hemd liepen bretellen naar zijn broek. Toen hij hen zag, bleef hij staan.'Jij bent Bo de Graaf?' vroeg hij.'Ja.'Hij keek naar haar kleren en haar gezicht en hij knikte.'Je wordt verwacht', zei hij niet onvriendelijk. Daarna keerde hij zich naar de agent. 'Mag ik de beschikking van de jeugdrechter zien?'De agent gaf hem een papier.'Ik zal iemand van de onthaalgroep verwittigen.'Hij tikte een nummer op zijn gsm.'Ze komt zo dadelijk', zei hij en hij liep naar het bureau om de beschikking af te geven. ,-(Er hing nog een replica van Van Gogh, merkte Bo terwijl ze nerveus wachtend de gang rondkeek. Een vrouw van een jaar of veertig met kortgeknipt, bruin haar liep naar haar toe.'Dag', zei ze en ze knikte Bo en de agenten toe.'Iemand heeft de beschikking al naar het bureau gebracht', zeide oudere agent voor ze iets kon vragen. 'Mooi.' Ze tikte Bo op de arm. 'Gaan jullie mee?' Zonder op een antwoord te wachten liep ze door de gang naareen trap in kunstmarmer.

Bovenaan werden ze door een tweede begeleidster opgewacht. Ze droeg een plastic wasmand waarin wat kleren en een paar slippers lagen.Bo bekeek de brede, bruine deuren aan beide kanten van de gang. Het herinnerde haar aan de gelige, naargeestige ziekenhuisgang waar ze ooit met ma tante Anna had bezocht.In de deuren zaten vensters, maar die waren aan de buitenkant door donkere doeken afgeschermd. Ze gaven Bo een eng gevoel.'Hier is het', zei de begeleidster terwijl ze achter in de gang met een sleutel een deur opende.'Is dit mijn cel?' vroeg Bo benepen terwijl ze als versteend in het sombere kamertje bleef staan.De muren waren vuil en met allerlei tekstjes volgekrabbeld. Tegen de muur stond een ijzeren spijlenbed met een volgeschreven houten plaat op de plaats waar normaal de matras moest liggen.'Nee, gelukkig maar', zei de begeleidster. 'Jouw kamer is een stuk gezelliger. Wil je je handtas op de plank leegmaken?'Automatisch kieperde Bo de inhoud van haar tas uit. Meteen kwam de andere begeleidster in actie. Alles werd genoteerd en in de wasmand gelegd.'Zo'n pak geld', zei ze toen de rol bankbiljetten aan de beurt was.'Het is mijn geld!' zei Bo heftig.'Natuurlijk. Als je wilt, mag je het bij je houden. Het klinkt misschien een vreemd: je portefeuille moet je afgeven, maar het geld mag je bij je houden. Ik zou je echter aanraden het aan ons te geven. We bewaren het dan

veilig in een brandkast. Misschien wordt het anders gepikt. Je krijgt toch voldoende zakgeld om sigaretten en snoep te kopen.'

'Oké', zei Bo mat. 'Maar mijn gsm zou ik toch bij me willen houden. Ik wil mijn vriend bellen.''Sorry. Alle persoonlijke bezittingen moet je afgeven. Alleen geld en sigaretten mag je houden.''2365 euro', telde de begeleidster. Het bedrag werd op de lijst genoteerd.Ook haar halskettinkje, haar oorbellen en een ring verdwenen in een plastic zakje.'Je mag je kleren uittrekken.''Mijn kleren uittrekken?' vroeg Bo geschrokken. 'Waarom?'Het bloed steeg naar haar hoofd.'Hier begint iedereen op dezelfde manier. Als je je goed gedraagt, mag je na een dag of tien, twaalf in een leefgroep je eigen kleren weer aantrekken.' Een blik op Bo's chique kleren deed haar het hoofd schudden. 'Als ik in jouw plaats was, liet ik me andere kleren bezorgen. De andere meisjes hebben geen medelijden met een duur topmodel zoals jij. Maar kom, trek nu je kleren maar uit.'Langzaam knoopte Bo haar vestje los.'Vooruit! We hebben niet de hele dag de tijd!'De stem was opeens niet meer zo geduldig. Snel trok Bo haar truitje met het hartvormige décolleté en de diepe ruguitsnijding uit.'Geen navelpiercing?' vroeg de vrouw terwijl ze naar Bo's rug keek. 'Anders moet die ook in het zakje.''Nee', zei Bo giftig.Daarna stapte Bo uit haar kuitlange splitrok. In ruil kreeg ze een wijd, allesverhullend nachthemd toegestopt.'Broekje en beha!''Moet dat... Nee, dat wil ik niet!' protesteerde Bo.Ze drukte het nachthemd tegen zich aan alsof ze zo kon beletten dat ze haar ondergoed moest uittrekken.'Stel je niet aan!' zei de vrouw die Bo's kleren vluchtig opvouwde. 'Iedereen moet zich uitkleden. Je bent echt geen uitzondering.'Met een nijdig gezicht morrelde Bo onder haar nachthemd haar string uit en maakte haar beha los. Zonder woorden toonde de begeleidster met de wasmand de lingerie aan haar collega. Een minachtend trekje verscheen op hun gezicht.'Moet ik dat aantrekken?' vroeg Bo ongelovig toen haar een grote oma-onderbroek werd aangereikt.'Wat mij betreft loop je in je blote kont. Of had je misschien de laatste creaties van Dior verwacht?' zei de vrouw droog.Met een zucht trok Bo de onderbroek aan.'Goed', zei de opvoedster. 'Dan kunnen we nu naar het cachot.'Samen met de politieagenten bracht ze Bo een paar deuren verder. Het cachot zag er even kaal en vuil uit als de cel waarin ze zich moest omkleden. Alleen stond er in de hoek een wc-pot zonder bril. Op tafel lagen enkele vellen papier en een potlood.'Daar moet je je persoonlijke gegevens op invullen', zei de begeleidster. 'Naam, adres, godsdienst... dat soort dingen.'De andere vrouw bracht twee plastic potjes en zette ze naast het papier op tafel.'Wat moet ik daarmee?' vroeg Bo argwanend.'Daar moet je in plassen', zei de vrouw koud.'Waarom?''Om te controleren of je onder invloed van drugs bent.''Ik heb nog nooit iets gebruikt.''Toch moet je de potjes vullen. Tot straks.'Toen de vrouw naar de deur liep werd Bo bang.'Hoe lang moet ik hier blijven?'

'Dat hangt van jou af', zei ze en ze wees naar een camera boven de deur. 'Als we merken dat je rustig bent, dan mag je naar je kamer.'Maar ik ben rustig!'Bo schreeuwde het bijna uit. De vuile, volgekrabbelde muren, het ijzeren spijlenbed met de houten plank... nu leek het geen oud ziekenhuis meer, maar een echte gevangenis.'We zien wel. O ja, je mag niet op het bed liggen', zei de vrouw voor ze de deur sloot.

Wie wil er nu op zo'n vieze houten plaat liggen, wilde Bo zeggen, maar ze slikte haar woorden in.Met haar neus op de muur las Bo een tijdlang de tekstjes, i want my freedom, ík wil hier weg. Jenny is een hoer. Beernem, I hate you! Pas op voor mevrouw Verstappen! las ze tussen de tekeningen van hartjes met initialen en spuiten.Opeens kreeg ze de potjes in het oog. Ze nam een potje en schoof haar nachthemd omhoog.De camera, dacht ze in paniek en ze liet meteen haar nachthemd los. Nergens in de kamer was ze veilig voor dat oog, zelfs niet op de wc-pot zonder bril.Vernederd tot in het putje van haar ziel boog ze voorover en probeerde ze onder het nachthemd in het potje te plassen. Opeens voelde ze dat haar hand warm en nat werd.'Shit!''Ik wil mijn handen wassen!' riep ze naar de camera en ze toonde haar natte hand. 'En die tent of hoe noemen jullie zo'n broek is ook nat!'De deur bleef dicht.'Zijn jullie doof! Ik heb me bezeikt!'Ze draaide zich met haar rug naar de deur en schopte met de zolen van haar slippers tegen het hout. Niemand kwam kijken.

De akelige stilte in de cel bezorgde Bo het gevoel dat ze voorgoed verdwenen was. Af en toe vingen haar oren het geluid op van een slaande deur of een stem, maar het leek alsof die geluiden vanuit een onbekende leegte kwamen. Omdat het zo nutteloos leek, had ze het huilen en het beuken op de deur opgegeven. Eerst had ze alle krabbels op de muren gelezen en daarna had ze de stenen geteld. Soms had ze met opzet verkeerd geteld zodat ze opnieuw moest beginnen. Ze dacht dat ze uren voor het venster had gestaan en toch niks had gezien. En ze huiverde in haar nachthemd, want het was koud in de cel, verdomd koud. Alleen als ze naar de camera boven de deur keek, had ze het gevoel dat ze niet alleen was. Via een tv-scherm keek iemand naar haar. Ze snakte naar een sigaret en fantaseerde hoe geweldig die zou smaken.Ze kon een gilletje niet bedwingen toen opeens de deur openging. Een man en een vrouw kwamen naar binnen.'Je mag naar je kamer', zei de vrouw die Vera bleek te heten. 'Dit mag je meenemen.'Ze duwde Bo een bekertje en een washandje in haar handen. In het bekertje zaten een tube tandpasta, een tandenborstel en een stukje zeep.'Kom maar mee', zei de man.Bo herinnerde zich de ziekenhuisgang. Aan haar rechterkant was een soort woonkamer waarin enkele meisjes in fauteuils zaten. Ze droegen allemaal een groenachtig joggingpak, witte sokken en strandslippers. Voor de derde deur bleven ze staan. Zonder een woord te zeggen opende de vrouw de deur.'Dit is voor een tijdje je thuis. Trek je T-shirt en je joggingpak maar aan. Als je je goed gedraagt, mag je na vier dagen naar de blauwe fase. Dan ben je niet meer zo eenzaam.'Tegen de muur stond een groot bureau en het bed had ditmaal een matras. Lakens en een deken lagen op het voeteinde in een pakje gevouwen. In de hoek stond een nachtemmer.'Over een halfuurtje kun je je eten ophalen', zei mevrouw Vera.

'Maar ze hebben mijn horloge afgenomen, Vera. Hoe kan ik dan...''Voor jou ben ik mevrouw Vera!' zei ze scherp. 'Ik roep je wel.'De deur werd gesloten. Bo bleef een tijdje staan. Luxe was het niet, maar vergeleken met de isoleercel was haar kamer zelfs mooi. Even later ging de deur weer open. De man van daarnet legde wat papieren op het bureau.'Dit zijn een onthaalbrochure en een drugsovereenkomst. Je moet die lezen en op deze bladen een aantal vragen erover oplossen.'

Bo bleef een tijdje naar de papieren kijken en ze knikte. Door de opdracht zou de eindeloze dag vast wat sneller voorbijgaan. De man greep naar de deurklink.'Neem gerust de tijd. Ik kom de papieren later wel ophalen.''Goed, meneer...''Meneer Paul', zei hij met een glimlach terwijl hij naar buiten liep.Bo ging aan het bureau zitten en las de drugsovereenkomst. Zag ze er dan uit als een junk? Zonder verder na te denken plaatste ze haar handtekening onder aan het blad. Ze schoof het vel papier lusteloos naar de linkerhoek van het bureau en dan weer terug. En nu? dacht Bo. Wat nu?

Verlegen staarde ze van de gezichten weg. Zestien, twintig ogen volgden Bo toen ze de woonkamer binnenkwam. In een zithoek stond een grote, ronde tafel met daarop enkele asbakken. Errond waren enkele fauteuils van namaakleer geschikt. Tegen de muur stond een tv-toestel.Op een grote tafel stonden potten en pannen.'Kijk, daar neem je een dienblad en dan schep je je middagmaal maar op.'Met al de ogen op zich gericht nam Bo zich voor om vlug haar dienblad te vullen en zich daarna naar de veiligheid van haar kamer te haasten. Ze vulde een plastic beker met water en zette hem op haar dienblad.'Je eerste dag in Beernem?' vroeg een meisje dat meteen na Bo aanschoof.Het klonk niet eens als een vraag.Het meisje was een jaar of zestien, zeventien met donkerblond haar dat tot op haar schouders hing. Ze was een half hoofd groter dan Bo en had de mouwen van haar groene sweater rond haar middel geknoopt. Ze praatte met een zangerig Limburgs accent.'Ja', zei Bo zacht terwijl ze zich afvroeg of ze mocht praten.'Rode fase', zei het meisje. 'Dat is shit. Dan mag je maar drie sigaretten roken. Ik ben Yasmien. Hoe heet jij?''Bo.''Gewoon Bo?' vroeg het meisje verbaasd.'Ja. Twee letters.'Bo prikte met een vork in de kotelet en legde die op haar bord. Daarna nam ze een lepel om aardappelen te nemen.'Waarom ben je hier? Kwam je van een feestje? Je was nogal bijzonder gekleed. Ik vond je echt heel sexy.'Bo keek haar vragend aan.'Ik was net het toilet aan het dweilen toen je voorbijliep', verklaarde Yasmien haar geheimpje.'Ik vertel je nog wel een keer waarom ik hier ben', zei Bo ongemakkelijk. 'Ben jij hier al lang?''Ik zit in de blauwe fase. Het is al de derde keer dat ik in Beernem ben', zei Yasmien een beetje fier.'Waarom?''Omdat we thuis altijd heibel hadden, stopte mijn vader me in een centrum, maar daar zat ik op een keer de dokter met een schaar achter zijn vodden. Die vent bleef maar zeuren over de relatie met mijn vader tot ik het kotsbeu was.'Bo knikte alsof het haar logisch leek. 'Ik moet weer naar mijn kamer', zei ze toen ze soep in een kommetje had geschept.'We zien elkaar nog wel', zei Yasmien. 'Als er wat is, dan kom je maar naar mij.'

Bo bedankte haar met een glimlach en voelde zich enorm opgelucht omdat er iemand was bij wie ze terechtkon.Een meisje verscheen als een schim in de woonkamer.'Zij is hier ook sinds vanochtend', zei Yasmien met een knikje naar de deur.'Waarom is ze hier?' vroeg Bo alsof Yasmien alles wist.'Ik weet het niet. Met zulke oogwallen gok ik op drugs. Misschien dealt ze.'Nadenkend keek Bo naar het meisje dat zich schuw door mevrouw Vera de weg liet wijzen. Het meisje liep met gebogen schouders langs de tafel met de potten. Ze durfde niemand aan te kijken en verdween zo snel als ze kon.'Ik vind jou veel knapper', zei Yasmien met een knipoogje. 'Tot later.'

Er lagen nog wat restjes bloemkool en een beentje van de kotelet op haar bord toen Bo haar dienblad weer naar het keukentje achter de woonkamer bracht. Ze schraapte haar bord leeg in de vuilnisemmer.'Mag ik nu roken?' vroeg Bo.Een sigaret was een moord waard.'Sorry, de eerste dag wordt er niet gerookt', zei mevrouw Vera en ze verdween in de woonkamer.Bo viel in een diep gat. Ze snakte gewoon naar een sigaret.Op dat ogenblik kwam ook het meisje met de wallen onder haar ogen de keuken in. Ze had haar eten bijna niet aangeraakt.'Hoi, ik ben Bo.''IkbenSteffie.'Haar ogen stonden onrustig. Ze keek steeds over de schouders van Bo. Ze rilde alsof ze koorts had.'Ik hou dit geen vier dagen vol', zei ze. 'Gelukkig mag ik nu een sigaret roken.'Ze hoestte.'Je mag nu niet roken', zei Bo. 'De eerste dag niet.''Jullie mogen niet zo lang met elkaar praten', zei mevrouw Vera, die naar de keuken was teruggekeerd.'Mevrouw, mag ik echt geen sigaret roken? Eentje maar?'Steffie keek de opvoedster zijdelings van onder haar wenkbrauwen aan.'Nee. Niet op de eerste dag.''Ik word hier gek!' schreeuwde Steffie plotseling.Ze schuurde verward met haar handen over haar dijen en haar buik, alsof het hevig jeukte. Haar gezicht glom van het zweet, alsof ze koorts had.16

'Rustig maar', zei mevrouw Vera. 'Je kunt in het bureau Tranxe ne' vragen. Dat helpt om het afkicken onder controle te krijgen.'Mevrouw Vera draaide zich om en liep door de woonkamer naar het bureau, dat slechts door glas en een glazen deur van het leeflokaal was gescheiden.'Eric, kun je Steffie een pil geven?'Toen Eric knikte, draaide ze zich weer naar het meisje.'Ga maar wat Tranxene halen, Steffie, en dan naar je kamer. Als je je daarna nog niet beter voelt, kunnen we een dokter laten komen.'

Nee, ik ga eerst wat op bed liggen, dacht Bo, terwijl ze de blauwe onthaalbrochure weer weglegde.Ze sloot haar ogen en voelde zich meteen langzaam wegsoezen. Heel ver weg leek het alsof ze een deur hoorde en ze schrok hevig toen er aan haar schouders geschud werd.'Wie heeft je gezegd dat je op het bed mocht liggen?'Mevrouw Vera stond boven Bo gebogen.'Niemand', zei Bo benauwd terwijl ze haastig overeind kwam en haar slippers aanschoot.Mevrouw Vera nam de onthaalbrochure en zwaaide ermee voor Bo's neus.'Heb je de brochure nog niet gelezen?'

'Nee', zei Bo. 'Ik dacht dat het geen haast had, mevrouw.'Mevrouw Vera sloeg de map open en wees met haar vinger onder aan bladzijde vijf.'Gedurende de dag slaap je niet en lig je niet op je bed', las ze hardop voor. 'Variaties zoals deken op de grond en slapen op of onder je bureau worden ook niet toegelaten.'Ze klapte de map weer dicht.'Wil je misschien een nachtje in de isoleercel doorbrengen?' vroeg ze venijnig.

'Nee nee', zei Bo vlug en ze nam de brochure aan. 'Ik ga die meteen lezen.'De gruwelkamer met de camera was de laatste plaats waar ze wilde slapen.'Vergeet de vragenlijst over de brochure niet in te vullen', gromde mevrouw Vera.Meteen schoof Bo aan het bureau en alsof het een eindexamen betrof, boog ze zich over de brochure en het vragenblad.

Het was niet echt koud op haar kamer, toch had Bo zich helemaal opgerold onder de deken. Haar knieën waren tegen haar buik getrokken en haar armen had ze om zich heen geslagen, alsof ze zichzelf op die manier kon troosten.Vanmiddag had ze rechtopstaand kunnen slapen, maar nu in het duister waren haar ogen wijdopen. Een ketting van beelden flitste voorbij. Bo zag het weer voor zich: de deur van de hotellift die openging en Vincent die op het nippertje kon wegvluchten.Hoe zou het met Pierre zijn? vroeg ze zich opeens af, maar toen verscheen de slapeloze nacht in de politiecel weer op haar netvlies. Ze voelde opnieuw schaamte toen ze aan de blikken van pa en ma bij de jeugdrechter dacht. De bange uren in de isoleercel en haar dringende plasje in de wc-pot, met de camera op zich gericht. Bo huiverde. Nog nooit had ze zich zo vernederd gevoeld.'Moet je nu weer?' had mevrouw Vera geroepen toen ze Bo die middag voor de derde maal naar het toilet begeleidde. 'Denk je dat je met mijn voeten kunt spelen? Laat het vlug gaan!'Daarna had ze haar blaas bedwongen tot ze haar avondeten mocht ophalen. Toen had ze aan meneer Paul gevraagd om met haar mee naar het toilet te gaan.Wat moesten pa en ma aan de familie en aan de buren vertellen? Dat hun dochter in de gevangenis zat omdat ze een hoer was? Als ze ooit uit Beernem geraakte, kon ze niet meer naar huis. Ze zou zich doodschamen.Op school zouden ze het ook wel al weten. Zulke geruchten de18

den snel de ronde. Ze zouden meteen weten hoe ze aan haar dure kleren geraakte en de meisjes uit haar klas zouden zich vast zoveel beter voelen dan Bo.Haar ogen prikten en ze voelde de tranen langs haar neus lopen. Ze veegde met een tip van het laken haar wangen droog.Tony zou haar vast niet laten wegrotten in Beernem. Zelfs in het duister van haar kamer was er opeens een lichtpuntje.

Een korte metalige tik hakte de stilte in de kamer kapot.Er is iets mis met de radiator, dacht Bo.Bij een tweede en een derde tik richtte ze haar hoofd op. Nee, de verwarming was niet defect. Iemand tikte met iets tegen de buizen.Zou Yasmien me met seintjes willen opmonteren? vroeg Bo zich af. Ze weet vast hoe eenzaam ik me voel. Bo mocht het meisje wel.Het rommelige lawaai ging over in een ritmisch tikken, alsof iemand de maat van een liedje speelde. Bo probeerde het liedje te herkennen, maar het lukte niet. Vliegensvlug kwam ze uit het bed, zocht in het duister naar haar drinkbeker en sloop naar de radiator. Toen het tikken een seconde ophield, sloeg ze met haar beker tegen de radiator. Meteen werd er ergens

wild tegen de buizen geklopt. Nog twee keer seinde Bo terug en daarna verdween ze terug onder de dekens.Geen seconde te vroeg! Het doek voor het venster werd opgetild en de lichtbundel van een zaklantaarn zocht door de kamer. De lichtbundel bleef even op haar gesloten ogen gericht. Daarna werd het weer donker. Na een tijdje werd het stil.Yasmien heeft zich ook in haar bed verstopt, dacht Bo en ze wachtte tot haar vriendin weer zou seinen.Net op het moment dat Bo wegdoezelde, klonk het metalige lawaai weer door de kamer. Snel en hard.Die Yasmien toch, dacht Bo vertederd.Een lichtschijnsel zocht weer in de kamer. Opeens werd het stil. Benieuwd bleef Bo wachten.

Yasmien was de lichtbundel voor, dacht Bo. Iemand als Yas mien laat zich niet betrappen. Ze kent Beernem door en door. Bo voelde bewondering voor het meisje.

Het geluid van een sleutel die in het sleutelgat draaide maakte Bo wakker. Ze knipperde wat met haar ogen en realiseerde zich dat ze niet in haar vertrouwde bed lag.'Zeven uur! Opstaan!'Mevrouw Vera bleef in de deuropening staan en wachtte tot Bo haar deken wegduwde, haar nachthemd over haar benen trok en rechtstond.'Neem je nachtemmer en maak die leeg in het toilet!' zei mevrouw Vera op een toontje waaruit bleek dat ze deze zinnen blijkbaar al duizenden keren opgedreund had. 'Als je terugkomt breng je een borstel, stoffer en blik mee om je kamer te vegen. Daarna vouw je de lakens en dekens op en leg je die op het uiteinde van het bed.''Moet ik schoonmaken? Zijn hier dan geen poetsvrouwen?' vroeg Bo ongelovig.Mevrouw Vera schaterde het uit.'Wat dacht je? Dat je in het Sheraton-hotel bent beland?' Meteen werd ze weer ernstig en ze knipte ongeduldig met haar vingers. 'Schiet een beetje op. Er zijn nog anderen. Ik kom straks kijken of alles in orde is.'

Het leek alsof Yasmien op haar gewacht had, want toen ze Bo zag, kwam ze meteen uit de fauteuil.'Goedemorgen, Bo', zei ze. 'Hoe was je eerste nacht in Beernem?''Ik heb goed geslapen', zei Bo. 'Toch nadat het getik ophield.'Yasmien snoof schamper.'Laure heeft vannacht in de isoleercel geslapen. De gekkin! Maar ja, van iemand die afkickt, kun je alles verwachten.'Dan waren het geen seintjes van jou, besefte Bo en het stelde haar teleur.Nieuwtjes gingen hier blijkbaar vlug rond.'Goedemorgen, meneer', zei Bo toen meneer Paul haar opzocht.'Goedemorgen, Bo', zei hij vriendelijk. 'Goed geslapen? Ik hoorde dat er gisteravond problemen waren met Laure.''Zo lang duurde het lawaai nu ook weer niet en meteen daarna ben ik in slaap gevallen.'Steffie sleepte zich op haar slippers de woonkamer in. Ze greep meteen naar een dienblad.'Je moet de begeleiding een goedemorgen wensen', probeerde Bo het ijs te breken met het meisje dat ook gisteren was aangekomen.'O ja?' vroeg Steffie. Ze haastte zich naar meneer Paul en murmelde bedeesd een goeiemorgen.'Dat zijn zigeuners', zei Yasmien toen drie meisjes voor hen aanschoven aan de tafel met boterhammen, kaas, potjes choco en jam. 'Ze zijn al in de witte fase, maar toch houden ze zich altijd afzijdig.'

De meisjes hadden een getaande huid en hun lange, zwarte haar leek blauwig te glimmen.'Ze zijn altijd samen en trekken zich van ons niks aan. Volgens mij zijn ze hier omdat ze stelen en bedelen', gokte Yasmien.Bo blikte snel naar de meisjes en knipperde waarschuwend met haar ogen.'O, maak je maar geen zorgen', zei Yasmien. 'Ze snappen toch geen bal van wat we zeggen.' Yasmien legde een plakje kaas op haar bord en prikte een tweede plakje op haar vork. 'Wil je er ook een?'Bo schudde haar hoofd.'Wil jij kaas?' vroeg ze aan Steffie, die achter Bo aanschoof.Ze knikte en Yasmien legde het plakje kaas op haar dienblad.'Ben jij een posser?' vroeg ze aan Steffie.'Een wat?''Een posser. P.O.S. Problematische opvoedingssituatie. Iemand met problemen thuis. Een moeder die aan de drugs is, misschien een vader die zijn poten niet kan thuishouden of zoiets.'Het leek alsof Steffie plots wat kleiner werd. Ze schudde onmerkbaar haar hoofd.'Dan ben je een moffer. Als misdrijf omschreven feiten. Wat heb je uitgevreten? Diefstal? Dealen? Inbraak?'Het hoofd van Steffie zakte nog dieper.'Maakt niet uit, meisje', zei ze vergoelijkend. 'Iedereen heeft wel een reden om naar Beernem te komen.'Op dat moment kwam er een zwart meisje binnen.'Ik wil NozinanM' schreeuwde ze.Ze zag er verwilderd uit.'Daar heb je Laure', zei een opvoeder terwijl hij haar hoofdschuddend tegemoet liep. 'Je hebt vanochtend al vijf druppels gehad. Wacht nog even tot na het eten. Dan krijg je weer Nozinan.''Ik wil het nu!' huilde Laure.'Straks', zei de opvoeder rustig. 'Je moet de druppels stilaan afbouwen, dat weet je. Als je niet clean bent, kun je niet op weekend gaan.'Laure liep langs hem naar de tafel, duwde brutaal een van de zigeunermeisjes opzij en griste een snee brood weg. Meteen haastte ze zich naar haar kamer. Het zigeunermeisje gaf geen kik.

Eindelijk een sigaret, dacht Bo toen ze haar dienblad in de keuken had leeggemaakt. Ze had haar boterham naar binnen geschrokt om te kunnen roken.'Mag ik nu een sigaret roken, mevrouw Vera?' bedelde ze.'Ik zal kijken of de rookkamer vrij is.'Meteen daarna kwam Steffie binnen.'Ik ga roken!' zei ze zonder aarzelen.Als de weerlicht liet ze de kaasrandjes en een broodkorstje in de vuilnisemmer glijden. Het bordje en het kopje zette ze op het aanrecht.'Bo, de rookkamer is vrij', zei mevrouw Vera.

'Mag ik niet voor jou gaan?' bedelde Steffie gretig. 'Ik ben echt aan een sigaret toe.'Bo keek mevrouw Vera vragend aan.'Straks is zij aan de beurt', zei mevrouw Vera onverbiddelijk. 'Ga nog even op de bank zitten, Steffie.'Terwijl ze aan haar neus krabde schoof Steffie gelaten in de kussens.Bo pikte een sigaret uit het pakje dat meneer Paul haar voorhield en liep naar de aansteker die aan een touwtje tegen de glazen wand van het bureau hing. Bij de eerste trek haalde ze de rook diep in en blies hem langzaam uit. Het was killig in de rookkamer en het stonk er naar verschaalde sigarettenrook. Na de eerste forse trek dwong Bo zich om met kleine teugjes verder te roken. De volgende sigaret kwam pas na het middageten. Er ontsnapten kleine rookwolkjes uit haar mond.

Door het raam zag Bo meisjes over het basketbalveld lopen. Het herinnerde haar eraan dat ze dringend andere kleren nodig had. Nog zes dagen moest ze in dat witte T-shirt en het joggingpak rondlopen, maar daarna wilde ze onder geen beding haar dure splitrok en het gedecolleteerde truitje dragen. Dan liep ze nog liever naakt rond.Ik schaam me dood, dacht ze. Misschien kan ik ma laten weten dat ze me andere kleren moet bezorgen. Er ging een schokje door haar heen. Hoe moest het met ma? Gisteren waren haar ouders ook bij de jeugdrechter geweest. Bo voelde zich zo ongelukkig toen ze de tranen van ma weer voor zich zag. Ze moest straks maar eens in die onthaalbrochure opzoeken wanneer ma op bezoek kon komen. Maar zou ze dat ook willen?'Hé, ben je hier ook? Dat is toevallig', zei Yasmien toen ze het rooklokaaltje binnenliep en aan haar sigaret trok.'Hoi, Yasmien.'Op de een of andere manier had Bo het idee dat het niet echt toeval was. Yasmien leek helemaal niet verrast.

23

'Mijn sigaret is nog niet opgerookt', zei Bo terwijl er wat rook uit haar mond ontsnapte en ze toonde de Camel die nog maar voor driekwart opgebrand was. 'Ik mag hier met niemand samen zijn.''Ach wat, het maakt toch niks uit', deed Yasmien luchtig. 'Ze stoppen ons heus niet in het cachot omdat we toevallig met zijn tweeën in het rokerslokaal zitten. En een plateauke kunnen ze ons ook niet laten maken.''Een plateauke?''Ken je dat niet? Het is een straf in de leefgroepen. Je moet dan op je kamer eten. Het ergste is dat je daar moet blijven zodat je 's avonds niet kunt roken.'Er was plaats zat, maar Yasmien nam een stoel en ging naast Bo zitten.'Ik wil je gewoon wat gezelschap houden', zei Yasmien. 'Je moet nog twee dagen alleen op je kamer zitten. Let maar op mijn woorden. Je wordt bijna gek als je niet af en toe met iemand kunt praten.''Ik vind het erg lief van je', zei Bo gemeend.Yasmien sloeg haar arm rond de schouder van Bo en drukte het meisje bemoedigend tegen zich aan.Na een laatste trek liet Bo het stompje sigaret in de asbak vallen.'Spijtig, maar ik moet naar mijn kamer', zei Bo terwijl ze opstond.'Heb je geen zin in een tweede sigaret?'Yasmien hield uitnodigend haar pakje Marlboro voor Bo's neus.'En vuur?' zei Bo verbaasd.Met gestrekte arm hield Yasmien Bo haar brandende sigaret voor.'Hiermee kun je ze toch aansteken? Doe niet zo flauw, je moet nog zo lang alleen op je kamer zitten.'3 Plateau: dienblad. De meisjes moeten dan zoals in de rode fase hun eten mee naar hun kamer nemen. Dan kunnen ze 's avonds niet roken of tv kijken. Nog erger is het als een opvoeder het plateauke klaarmaakt. Dan kunnen ze zelfs het beleg op hun boterhammen niet kiezen.

Bo blikte naar de gang. Er was niemand.'Goed.'Ze liet zich naast Yasmien neerzakken en stak een sigaret tussen haar lippen.'Het lukt beter als ik aan de sigaret trek', zei Yasmien. 'Dan gloeit de punt meer.'Hun neuzen waren bij elkaar toen ze de sigaret aanstaken. Omdat Bo een beetje beefde hield Yasmien haar hand vast.'Heb je de strips en de boeken al teruggebracht?' vroeg Yasmien. 'Je moet die voor het ontbijt afgeven.''Ik lees geen boeken', zei Bo schouderophalend.'Nou, dat denk je maar. Als je een tijd alleen op je kamer zit, zul je maar wat graag boeken lezen. Er ligt een lijst op je kamer om boeken en strips te kiezen. Die kun je dan aan een opvoeder vragen.''Ik moet nog taken maken', zei Bo.'Och, iemand zoals jij heeft dat in een halfuurtje gefikst.''En ik moet douchen.''Dat duurt ook maar even', ging Yasmien verder. 'Zeker als mevrouw Vera toezicht heeft. Die draait de deur van de douche achter je vast en na vijf minuten klopt ze weer op de deur.''Duurt het nog lang!' bootste Yasmien de stem van mevrouw Vera na.Bo moest lachen.'Nee, bekijk straks het lijstje maar', zei Yasmien. 'Kruistocht ¡n spijkerbroek van Thea Beekman. Dat is een goed boek.'Speels liet ze haar vingertoppen op de dij van Bo rondtrippelen. Het kietelde een beetje.Het doet goed om hier een vriendin te hebben, dacht Bo.

Bo zag in de etalage een slank meisje met halflang, donkerbruin haar dat de vorige dag door de kapper onder handen was genomen. Die had deze keer de

haarscheiding in het midden gelegd. Ze had zelf een haarstreng felgroen gespoten. Bo hegreep niet waarom ze vroeger nooit op dat idee was gekomen. Het stond haar stukken beter. Trouwens, haar lichaam mocht best gezien worden, vond ze. Iemand die haar niet kende zou haar eerder zeventien, achttien jaar schatten dan de amper vijftien die op haar identiteitskaart stond.Ijdel draaide ze zich in profiel naar het glas zodat ze haar rug in het spiegelbeeld zag. Met haar vingertoppen streek ze het rokje glad en ze bekeek zichzelf nog eens in de etalage.Zie je wel dat ik goed gekozen heb, dacht ze tevreden. Het rokje paste precies bij het ultrakorte, gele topje met de spaghettibandjes dat ze daarnet in de Wibra had gekocht. Het was gewaagd kort en bloot. Maar als Britney Spears zoiets mocht dragen, waarom zij dan niet? Alleen zou Britney wellicht niet shoppen in de Wibra.Dat stak Bo een beetje. Jongensogen vertelden haar vaak dat ze er goed uitzag, maar dikwijls verbeeldde ze zich dat die ogen ook merkten hoe goedkoop de spullen waren die ze droeg. En dan schaamde ze zich zo dat ze de jongens straal voorbijliep.Opeens merkte Bo dat een verkoopster in de winkel haar po seergedoe geamuseerd volgde en met een rood hoofd liep ze in de richting van de Veldstraat. Ze frommelde de plastic zak waarin haar oude T-shirt stak, in elkaar en klemde die onder haar oksel. Zo viel het niet op dat ze iets in de Wibra had gekocht.Misschien kon ze een tijdje in de Free Record Shop rondhangen? Of wat in de Fnac neuzen? Wat viel er thuis tenslotte te beleven?26Omdat het mooi zomerweer was, waren de bakken met cd's in de portiek van de winkel gezet. Terwijl het zonnetje op haar blote schouders scheen, bladerde Bo door de cd-doosjes. Robbie Williams, Backstreet Boys, Destiny's Child... eigenlijk zou ze de cd's allemaal willen kopen.'Bo!'Ze schrok op. Een meisje steunde met een voet op het trottoir. Met haar dij hield ze de zwarte Peugeot Speedfight overeind. Ze draaide even aan het handvat om de motor te laten loeien. Daarna liet ze hem weer rustig ronken.Meteen liet Bo de cd-bak achter zich.'Ik zag je toevallig tussen de cd's scharrelen. Zal ik je een lift geven?' vroeg Jennefer terwijl ze het riempje van haar valhelm losmaakte.Jennefer woonde maar een paar huizen verder dan Bo en in een ver verleden hadden ze samen met nog wat buurkinderen op het trottoir gespeeld. Nu zag ze Jennefer vooral op school. Ze was een stuk ouder, had een jaar gedubbeld en zat nu in het laatste jaar.Stiekem drukte Bo het roodgele plastic zakje met haar elleboog tegen haar heup opdat Jennefer het niet zou opmerken. Zelfs het zakje vond ze afgrijselijk.'Een lift?' vroeg Bo terwijl ze vlug nadacht.'Ik moet nog...' zei Jennefer toen ze onderbroken werd door het biepen van haar gsm.Ze legde de helm vooraan op het zadel en schudde vlug haar lange, geblondeerde haar los. Ze nam het rugzakje van haar schouder, haalde het toestel eruit en keek vlug naar het nummer op het display.Een Motorola, zag Bo. Het was vast een duur ding. Ze dacht aan de goedkope Siemens die bij het T-shirt in het plastic zakje stak.Terwijl de gsm biepte, fronste Jennefer haar voorhoofd, loerde ze stiekem naar Bo en wuifde met haar hand Bo een paar meter achteruit.

De sociaal bewogen baas van de textielfabriek had in de jaren vijftig rijhuizen voor zijn arbeiders gebouwd. Tijdens haar speelse kinderjaren had

Bo nooit gezien hoe grauw en sjofel de huizen waren, maar toen ze ouder werd, waren haar ogen opengegaan. De rode bakstenen waren bruin geworden door de uitlaatgassen van de auto's. Ze bleef staan voor een huis midden in de rij. Met zijn kleine ramen en de houten deur die in twintig jaar de meeste verf verloren had, oogde het huis armtierig. Bovenaan hing de dakgoot los, zodat het water op het trottoir pletste als het regende.Als ze wat geërfd hadden, zouden ze toch die dakgoot laten herstellen, dacht Bo.Hoofdschuddend liep ze vijf huizen verder en terwijl ze aanbelde bekeek ze snel de gevel. Hij leek precies op die van Jennefers huis, alleen waren de ramen wit geschilderd in plaats van groen en had de houten deur een raam van matglas.'O, jij bent het', zei Wesly toen hij de deur opende.Haar broer verdween weer in de woonkamer. Bo volgde hem op de voet. Natuurlijk stond de tv weer aan en natuurlijk zat pa weer in de fauteuil en natuurlijk was er een voetbalwedstrijd bezig. De asbestose was een goede reden om hele dagen in de zetel te liggen en naar elke bal waartegen ergens in de wereld getrapt werd te kijken. Door die asbestose zou hij later kanker krijgen, had de dokter gezegd. Nu, ze had nog niets van die kanker gemerkt.'Hallo, pa', zei ze en zonder te luisteren of hij antwoordde liep ze verder.'Dag, ma', probeerde ze boven het lawaai van de stofzuiger te geraken.Haar moeder knikte, deed nog een kwart van de mat en duwde met haar voet de stofzuiger uit.'Was het duur?' vroeg ze terwijl ze naar het topje keek.'Niet eens drie euro', zei Bo.Ma knikte gerustgesteld.

Haar vriendje, dacht Bo.Toch kwam er geen glimlach op Jennefers lippen. Ze luisterde aandachtig, antwoordde een paar maal 'ja' en eindigde met een droog 'oké'. De gsm verdween weer in haar rugzakje.Nee, geen vriendje, begreep Bo toen ze een teken kreeg dat ze mocht terugkomen.'Je kunt gerust meerijden', nam Jennefer de draad weer op. 'Ik moet enkel nog even in de Benetton-winkel zijn. Een broek halen. Het duurt niet lang. Ik weet precies welke broek ik wil hebben. Gewoon even passen. Je kunt meegaan als je wilt.''Nee', zei Bo. 'Ik wil nog wat in de Veldstraat rondlopen. Ik ben op zoek naar een jasje om op een jeansbroek te dragen. Misschien dat ik bij Mexx wat vind.'Meteen besefte ze haar stommiteit. Je kocht niet zowel in de Wibra als bij Mexx.De ogen van Jennefer bleven even op het Wibra-zakje rusten.'Zoals je wilt', zei ze. 'Tot nog eens.'Jennefer gaf voluit gas, haalde haar voet van het trottoir en reed in een rotvaart honderd meter verder.Ze doet haar scooter niet eens op slot, dacht Bo nijdig. Ze voelde zich stikjaloers. Hoewel Jennefer amper vijf huizen verder woonde, leek ze een heel ander leven te leiden. Bo moest met drie euro een topje uit de grabbelbak kopen en Jennefer had er misschien eentje van dertig euro. Zij nam de tram, Jennefer haar Speedfight. Jennefer moest vast een berg zakgeld krijgen. Het was niet eerlijk. Bo rekende verder. Ze probeerde zich te herinneren wat Jennefer zoal aan nieuwe spullen had gekocht. Die tas van Ralph Lauren. En was die crèmekleurige jekker ook niet nieuw? Zoveel geld.

Hadden haar ouders misschien wat geërfd? Maar gaven die het dan allemaal aan Jennefer? Het meisje had ook nog twee zussen en een broer. Kregen die dan ook zoveel geld? Het viel Bo op dat Jennefer niet de kleren droeg die de andere meisjes wel kochten. Het oogde allemaal wel jong, maar het was veel chiquer.

2829

Zo bloot', zei Wesly. 'De jongens zullen geilen.'Bo deed alsof ze hem niet hoorde en draaide hem haar rug toe.'Neem jij het brood?' vroeg haar moeder. 'Dan kunnen we eten. Er ligt nog ham in de ijskast. Er zijn ook nog eieren. Misschien kun je voor pa een paar spiegeleieren bakken. Dan ga ik intussen wat anders aantrekken.'Bo knikte. Pa zat de hele dag in de fauteuil en als ma of Bo hem vroegen om te helpen, antwoordde hij steevast dat het zijn schuld niet was dat hij asbestose had. En Wesly was natuurlijk al naar zijn kamer gelopen. Limp Bizkit vocht met de voetbalreporter.Bo wierp vlug een blik op de klok. Nog een halfuurtje en dan moest ma vertrekken. Om de armzalige invaliditeitsuitkering van pa wat op te trekken werkte ma vier uur bij een schoonmaakbedrijf dat 's avonds bureaus schoonmaakte.Bo trok de deur van de ijskast open en nam een vlootje margarine en een brik melk. Daarna deed ze een filter in het koffiezetapparaat en goot er acht lepeltjes koffie in.

De zon verblindde Bo. Ze stond op van tafel en trok het gordijntje dicht. Pa, ma en Wesly zaten op een kluitje aan het keukentafeltje dat volgens Bo al honderd jaar oud was. Zwart gelakte metalen poten en een wit formica tafelblad. Ook de keuken leek al honderd jaar oud. Het was enkel een verzameling oude kasten en planken. Bij om het even welke vriendin was het veel mooier. Daarom durfde Bo ook nooit iemand uit te nodigen. Achteraf zouden ze er toch maar over roddelen.Vanuit de woonkamer bleef de voetbalreporter commentaar geven. Toen hij schreeuwde en er gejuich klonk, stopte pa met kauwen en verdween in de woonkamer.'Twee-twee', zei hij toen hij een minuut later terug was. 'Ik vond al dat Milan te aanvallend speelde. Dan loop je zo op een counter.'Niemand luisterde. Pa vond het blijkbaar ontzettend belangrijk want hij bleef maar met zijn hoofd schudden.

''Wesly, leg die gameboy nu eens weg en eet. Ik moet dadelijk vertrekken.'Ma keek bezorgd naar de keukenklok boven de deur en schrokte nog sneller de boterham weg.'Wesly!'Met een verongelijkt gezicht legde hij de gameboy naast zijn bord en bleef met zijn vingers op de toetsen drukken terwijl hij in zijn boterham beet. Om zijn score te zien loerde Bo even naar de gameboy.'Hé! Dat is een nieuw spelletje!' riep Bo kwaad terwijl ze het toestelletje weggriste. 'Waarom heeft Wesly dat gekregen?'Ma zuchtte. 'Het was al zolang geleden. En hij heeft vijf euro van zijn spaarcenten betaald.'Bo hield de gameboy beschuldigend voor de neus van haar moeder.'Mooi is dat! Ik krijg vijf euro om een topje te kopen en Wesly mag spelletjes kopen van twintig euro. Hij krijgt altijd veel meer dan ik.''Het is hier altijd wat!' gromde pa terwijl hij opstond.Om het geruzie te ontlopen verdween hij met een schijfje salami tussen zijn tanden naar de woonkamer.'Ik krijg nooit iets degelijks. Ik zou best een nieuwe broek kunnen gebruiken. Mijn broeken zijn al eeuwenoud.''Je overdrijft', zei ma verzoenend terwijl ze opstond en haar bord op het aanrecht zette. 'Twee maanden geleden heb je die paarse fluwelen broek gekocht.''In de Wibra', zei Bo met een sneer. 'Negentien euro en negenennegentig cent.'Alsof ze het niet meer hoorde, liep ma naar de hal en trok vlug haar jas aan.'Ik moet weg', zei ze door de open deur. 'Jij moet vast nog wat leren, Bo.'Wesly rukte de gameboy uit Bo's handen en startte een nieuw spelletje.

303i

'En jij ook', zei ma hoewel ze wist dat hij te geconcentreerdaan het spelen was om haar te horen.'Ruim jij de tafel nog af, Bo. Ik zal vannacht wel afwassen.' Terwijl Wesly over zijn spelletje gebogen bleef, stapelde Bo dekopjes op elkaar.

'Ha, daar ligt de schaar', mompelde ze terwijl ze in de lade van de kast rommelde.Haar meetkundeboek lag gesloten op de keukentafel die nu als bureau diende. Ze trok haar topje over haar hoofd en bleef in haar beha op de stoel zitten. Het etiket van het topje zag er heel gewoon uit, enkel wat technische gegevens. Maar morgen gingen ze met de klas zwemmen en dan kleedden de meisjes zich in een gemeenschappelijke kleedkamer om. Bo was als de dood dat iemand zou merken dat het topje in de Wibra gekocht was.Ze streek over de stof. Die was dun, ja. Maar ook duurdere topjes waren dun. Nee, daaraan zouden ze het vast niet merken.Jennefer verscheen voor haar ogen. Je zag zo dat die dure spullen droeg. Alles aan haar leek duur. Haar tas, haar kleren, haar ringen, haar armband, haar halsketting, haar Speedfight, zelfs haar valhelm. Haar ondergoed kocht ze ook vast in een dure lingeriewinkel.Bo zuchtte. Ze trok het topje weer over haar hoofd en liet het etiket in de keukenemmer verdwijnen.De laatste week van juni huurden haar ouders een caravan op een camping in Blankenberge. De laatste schooldagen moest ze dan maar spijbelen. Je leert dan toch niks meer, had ma gezegd, en het scheelt een boel aan huur. Dat was dan hun vakantie. Terwijl de anderen babbelden over Frankrijk, Italië en Spanje, of zelfs de VS en Australië, zweeg ze.Wie pronkt er nu met een week stacaravan aan zee?Ze had geen zin in het kwadraat van een schuine zijde.32

De Chileense verkoper lachte zijn tanden bloot toen hij de twee meisjes een halssnoer met felgekleurde kralen toonde. Naast hem stond een tafeltje met nepjuwelen onder een gele Ice Tea parasol.'Mooi. Juffrouw zeer mooi met ketting', kreeg hij koddig over zijn lippen.Bo giechelde en porde Caroline in haar heup.'Ik vind het echt mooi', zei ze.De Chileen maakte een draaibeweging met zijn vinger en gehoorzaam ging Caroline met haar rug naar hem staan. Hij haakte het halssnoer vast, greep een handspiegeltje en liet haar kijken.'Juffrouw zeer mooi.''Wat vind jij, Bo?' vroeg Caroline terwijl ze met haar vingertoppen over de gladde, blauwe kralen streek.'Prachtig', zei Bo.'Maar zes euro en vijftig cent', reageerde de verkoper vlug toen hij Bo zag knikken. 'Heel goedkoop... omdat het voor mooie juffrouw is.'Caroline haalde haar portemonnee te voorschijn en telde de muntstukken in zijn hand. Zodra hij het geld in zijn zak had laten verdwijnen, greep hij blindelings een ander halssnoer van het tafeltje dat bedolven lag onder de kettinkjes, armbanden en oorringen. Hij glimlachte naar Bo en maakte met zijn wijsvinger een draaibeweging.In gedachten telde Bo haar centen en ze schudde haar hoofd. Straks zouden Caroline en zij vast nog een terrasje opzoeken. Voor de Genste Feesten had ze haar spaarcenten mooi in tien gelijke delen verdeeld zodat ze elke dag toch negen euro kon uitgeven. De dag was nog lang en bij ma hoefde ze niet om wat extra te vragen. En pa... ja, pa die zou enkel zeuren dat hij ziek was en dat het geld niet op zijn rug groeide en dan zou hij nog een blikje pils openen.'Voor de juffrouw. Ze is zeer mooi met de ketting', herhaalde de Chileen zijn verkoopsslogan.

33

'Nee', zei Bo kort. 'Ik hoef geen halssnoer.'Terwijl de glimlach op zijn lippen vastgekleefd lag, schudde de Chileen zijn hoofd, alsof hij niet kon begrijpen waarom ze zo'n buitenkansje liet liggen.'Echt niet, Bo?' vroeg Caroline. 'Vooruit, je kunt het kettinkje toch omhangen. Gewoon eens kijken hoe het je staat.'Maar Bo bleef haar hoofd schudden. De verkoper zou het om haar hals hangen en dan zou ze bijna verplicht zijn om het te kopen.'We lopen verder', zei Bo beslist.Meteen toonde de verkoper het halssnoer aan een meisje dat hand in hand met een jongen voorbijflaneerde. Weer dezelfde glimlach, weer hetzelfde halssnoer, weer dezelfde draaibeweging met zijn wijsvinger. De jongen tastte naar zijn achterzak.'Het is toch mooi, niet?' vroeg Caroline terwijl ze het kettinkje strak trok om het nog eens te bekijken.'Ja', zei Bo terwijl ze naar de kraampjes in de Belfortstraat keek.Vakantie is zalig, dacht ze. Zeker tijdens de Feesten. Dan is er elke dag wat te beleven.'s Middags was het lekker slenteren. Het was niet druk en ook de zon was de Feesten goedgezind. Vanavond konden ze nog wat gratis concerten meepikken.'Ik neem het kettinkje mee naar Griekenland', zei Caroline. 'Vlak naast het hotel is er een discotheek en ik mag er elke avond naar toe. Dan kunnen mijn ouders doen wat ze willen. Wanneer ga jij op vakantie?''We zijn meteen na de examens vertrokken. Drie weken kriskras door Italië', loog Bo.'Viel het mee?''Te gek. En 's avonds mocht ik steeds op mijn eentje uitgaan.'Bo had haar gezicht naar de kraampjes gekeerd zodat Caroline de leugens en de schaamte niet kon zien.'Wanneer vertrek je?' vroeg Bo.34'Morgen. Na het optreden van Clouseau ga ik meteen naar huis want de wekker loopt om zes uur af.''Morgen al?' herhaalde Bo teleurgesteld. 'Dan moet ik de rest van de Gentse Feesten alleen doorbrengen?''Tja', zei Caroline berustend. 'Ik kan er ook niets aan doen dat mijn ouders die vakantie zo gepland hebben.'Ze wandelden in de richting van de Sint-Baafskerk. Opeens stootte Caroline Bo aan.'Moet je eens kijken. Jennefer!'Bo volgde de ogen van Caroline en zocht in de mensenmassa.'Waar is ze? Ik zie haar niet.''Daar! Bij de deur van dat restaurant!' De vinger van Caroline wees naar de deur van een oude, gerestaureerde gevel.Jennefer stond in de deuropening en keek ongeduldig naar binnen, alsof ze op iemand wachtte. Even later kwam een man naar buiten. Hij leidde Jennefer bij de arm in de richting van het Belfortplein. Omdat ze toch dezelfde richting uitgingen, liepen Bo en Caroline achter hen aan, enkel gescheiden door een man en een vrouw die samen een kinderwagen duwden.Toen ze het restaurant voorbijliepen, kon Bo het niet laten om snel naar binnen te kijken. Een kelner in een deftige outfit boog zich over een tafeltje en legde borden op zijn arm. Op het witlinnen tafellaken stonden halfvolle wijnglazen. Drie mannen in maatpak babbelden gemoedelijk met elkaar. Een van hen lachte en nipte aan een glas cognac. Tussen hen brandden drie kaarsen op een kandelaar. Cour Saint-Georges las Bo op het middeleeuwse uithangbord dat aan de gevel hing.'Zo'n chic restaurant', zei Caroline. 'En Jennefer eet daar...'Ze legde nadenkend haar wijsvinger op haar lippen,'Misschien was ze jarig en heeft haar vader haar voor een etentje meegenomen?'

'Hij is haar vader niet', zei Bo. 'Trouwens, vaders doen zoiets niet. Zou jouw vader je op je eentje meenemen naar zo'n restaurant?'

35

'Nee. Misschien is het dan haar peetoom?''Misschien...'Even dreigden ze het tweetal in de drukte op de Korenmarkt uit het oog te verliezen.'Daar!' wees Caroline.De man had zijn arm om Jennefers schouder gelegd en loodste haar zo naar een terrasje.Nee, zo deed een peetoom niet.Bo en Caroline bleven staan en hielden het terras in het oog. Jennefer babbelde wat met de man, lachte en bedelde om een kusje. Een kelner kwam naar het tafeltje en noteerde de bestelling.'Ik begrijp er niks van', zei Caroline hoofdschuddend. 'Hij lijkt haar lief wel. Maar die vent is minstens veertig jaar oud.'Bo kende hem niet, maar dat hij geen peetoom was, was wel duidelijk toen de man zijn hand op Jennefers arm legde. Jennefer haalde uit haar tasje een pakje l&m, pikte er een sigaret uit en stak ze in haar mond. Meteen nam de kerel de sigaret weg, stak ze met Jennefers aansteker aan en stopte ze weer tussen haar lippen.'Sommige meisjes vallen op oudere mannen', dacht Bo hardop.'Maar zoveel jaar verschil en dan nog met iemand die half kaal is en zijn piemel niet ziet hangen omdat zijn buik in de weg zit!'Nee, Bo kon het ook niet geloven.

Het was een schitterende julidag, maar toch schoven er soms wolkjes voorbij de toren van het Belfort.Als alle wolken voorbijgeschoven zijn, zou er dan een einde aan de hemel komen? vroeg Bo zich af.Haar hals deed pijn van het turen naar de hemel. Achter haar rug klotste het water in de fontein. Ze zat op de tegels van het Belfortplein. Duizenden benen trokken voorbij. De laatste zondag van de Gentse Feesten was het altijd druk.Bo was al twee dagen blut. Sinds Caroline er niet meer was,36had ze haar geld wat te uitbundig uitgegeven. Zonder een euro in haar portemonnee was een bezoek aan de Feesten een stuk minder leuk. Maar wat moest ze een godganse dag thuis uitvreten? Met pa naar een voetbalwedstrijd kijken? Of wat ruziën met haar broer?Elke dag had ze hetzelfde groene rokje en het Wibratopje aangetrokken. Er kwamen toch elke dag andere bezoekers naar de Feesten, 's Avonds haalde ze die kleren vlug door een sopje en 's morgens waren ze weer droog.'Al moe?'Verrast keek Bo op.'Jennefer!''In je eentje op stap?' vroeg Jennefer.'Ja.''Ik ook.'Jennefer keek om zich heen alsof ze iets zocht.'Zullen we naar de McDonald's gaan?' stelde ze voor. 'Het is bijna zeven uur en ik heb wel zin in een hamburger.''Nee, liever niet', zei Bo toen ze aan haar portemonnee dacht.'Toe nou. Ik vind het maar niks om alleen te eten', probeerde Jennefer haar te overhalen. 'Waarom kom je niet mee? Ik trakteer en ik wil geen "nee" horen.'Ze greep Bo onder de oksels en trok haar overeind.'Waar staat jouw scooter eigenlijk?' vroeg Bo toen Jennefer al in de richting van de Korenmarkt liep. 'Het is toch gevaarlijk om die ergens achter te laten.''Mijn scooter heb ik thuis gelaten. Met die drukte heb ik meer last dan lol van dat ding. Ik ben met de taxi gekomen.''Ach ja, natuurlijk', mompelde Bo alsof ze het niet meer dan logisch vond dat Jennefer een taxi nam.

Hoewel Jennefer helemaal niet pocherig deed, voelde Bo zich afgunstig. Misschien was ze wel jaloers omdat geld hebben voor Jennefer de gewoonste zaak van de wereld leek.

37

Al de tafeltjes in McDonald's waren bezet. Er stonden wat mensen recht met een doosje in de hand.'Die hebben bijna gedaan met eten', zei Jennefer terwijl ze naar drie jongens wees die aan een tafeltje bij het raam zaten. 'Als jij daar in de buurt blijft, dan haal ik wat te eten. Wat wil je?''Gewoon een hamburger', zei Bo, die niet kieskeurig wilde zijn.'Alleen maar een hamburger?' klonk het verwonderd.'Och, breng maar iets mee. Het is me om het even.'Enkele minuten later droeg Jennefer een dienblad naar het tafeltje waar Bo plaats vrijhield.'Ik heb zomaar wat meegebracht', zei Jennefer met een knikje naar de vijf doosjes op het dienblad. 'Kies maar.'Verlegen deed Bo een paar doosjes open.'Mag ik die chickenburger?''Doe maar.'Terwijl Bo in de burger beet, loerde ze stiekem naar Jennefer.'Je hebt een leuk truitje aan', zei Bo. 'Het staat je goed.''Vind je?' vroeg Jennefer koket. 'Het is van O'Neill. Ik heb het gisteren gekocht.''Je bent altijd zo leuk gekleed', zei Bo. 'Krijg je veel zakgeld?'Jennefer keek Bo onderzoekend aan, alsof ze zich afvroeg of Bo een geheim kon bewaren.'Ik heb een bijverdienste', zei Jennefer voorzichtig.'Help je in de weekends bij een bakker of zo?''Nee, dat niet', zei Jennefer en ze lachte. 'Kun je zwijgen?'Bo knikte meteen.'Ik houd mannen gezelschap. Maar geen gewone mannen. Rijke mannen, zakenmensen, diplomaten...'Meteen flitste de Cour Saint-Georges door Bo's hoofd.'Je gaat met hen eten?''Dat gebeurt, ja. Soms hou ik hen gezelschap op een feestje of een uitstap. Het kan van alles zijn. Soms zijn het vreemdelingen die maar even in België blijven en die niet graag alleen blijven. Het betaalt goed. Heel goed zelfs.''En je hoeft alleen maar met hen mee te gaan?' vroeg Bo.In haar opwinding vergat ze haar chickenburger verder op te eten zodat de saus in haar doosje druppelde.'Kijk', zei Jennefer met een berispend lachje. 'Dat zou je niet mogen overkomen als je met zo iemand op stap gaat. Die mensen verwachten dat je behoorlijk kunt eten. Tenslotte kom je met hen op plaatsen waar ook andere zakenmensen zijn. Je hoort je wereld te kennen. Ze willen fier op jou zijn. Ze willen dat de anderen jaloers zijn omdat zij zo'n jonge, mooie, keurige vriendin hebben.'Beschaamd veegde Bo met haar papieren servet de saus weg en zoog aan het rietje dat in de colabeker stond.'Verdien je daar veel mee?' vroeg ze ademloos.'Ik krijg tweehonderd euro om mee naar een feestje te gaan. En dan is er nog het feestje zelf natuurlijk. Soms is het met kreeft en champagne en die dingen. Hoewel, je mag niet vergeten dat je er enkel bent om die man gezelschap te houden. Je moet aanvoelen wanneer je moet praten en vooral wanneer je moet zwijgen.' Jennefer boog wat voorover en voelde even aan de stof van Bo's topje. 'En je moet er prima uitzien.'Bo schoof van opwinding heen en weer op haar stoel. Haar chickenburger lag vergeten op het dienblad. Zoveel geld, zo gemakkelijk verdiend. Het leek een wonder.De man met het buikje verscheen op haar netvlies en hij kuste Jennefer op de wang. Bo vond het maar niks, maar tweehonderd euro...'Denk je dat ze nog iemand kunnen gebruiken?'Jennefer keek dromerig weg en vouwde haar servet in zestien deeltjes.'Zou je dat graag doen?' vroeg ze afwezig.'Ik denk het wel.'

Opeens leek Jennefer wakker te schrikken. Ze wreef met haar handen over haar wangen.'Ik weet niet of ze nog iemand kunnen gebruiken. Misschien wel. Heb je een gsm?'

3839

Jennefer tikte het nummer van Bo in het geheugen van haar toestel.'Misschien wordt het niks', waarschuwde ze toen ze Bo's flikkerende ogen zag. 'Maar ik geef in ieder geval je nummer door.'Voor de vorm beet Bo nog een paar keer van haar chickenbur ger, maar ze proefde de smaak niet meer.

2.

Engels zal morgen wel lukken, dacht Bo toen ze haar handboek dichtklapte. Ze boog zich naar haar rugzak die naast de keukenstoel lag.'Ben je klaar?' vroeg haar moeder, die de keuken binnenkwam.'Mmm...' mompelde Bo en ze nam haar agenda uit haar rugzak om te checken of ze niks vergeten was.'O ja, volgende week gaan we met de klas naar het Kröller-Mül ler Museum.'Ma nam een potje mayonaise uit de ijskast, sloeg de deur dicht en bleef afwachtend met haar rug tegen de deur leunen.'Nu al?' vroeg ze. 'Het schooljaar is pas begonnen. Hoeveel kost die uitstap?''Zevenendertig euro. Ik moet het geld morgen meenemen.''Zoveel?' schrok ma. 'Om een museum te bezoeken?''Het museum is ergens in Nederland. De bus moet ook betaald worden. Daarna gaan we fietsen in een natuurpark.''Ja ja, dat zal wel', knorde ma terwijl ze de dop van het potje mayonaise opendraaide. 'Die leerkrachten organiseren maar en ze vergeten dat het ook allemaal betaald moet worden.'Bo luisterde niet meer en wilde haar rugzak naar de hal dragen.'Moet je echt meegaan?''Iedereen uit de klas gaat mee!' zei Bo fel. 'Het is niet omdat pa te lui is om te werken dat ik..."'Bo!'40

'Ja, zeg, sorry...'Ma nam haar portemonnee uit haar tas en legde het geld op tafel.'We eten 's middags in de cafetaria', zei Bo.'Je kunt toch boterhammen meenemen?''Iedereen...''Het is al duur genoeg, Bo. Je neemt boterhammen mee of je blijft thuis.'Zonder nog een woord te zeggen nam Bo het geld van tafel en stopte het in een zijvakje van haar rugzak.

Bo liet haar hoofd wat opzij hellen en keek naar de schuine strepen op het schilderij.'Zoiets kan ik ook schilderen', zei Caroline hoofdschuddend. 'Gewoon wat streepjes en wat gekleurde vakjes. Zelfs mijn zusje kan dat en die is nog maar acht jaar.''Er zijn mensen die miljoenen voor zo'n schilderij betalen', zei Sarah. 'Knettergek zijn ze.''Miljoenen?' vroeg Bo ongelovig. 'Als ik zo'n schilderij had, dan kocht ik...'Kleren zou ze natuurlijk kopen en een Speedfight en cd's, maar wat dan nog? Het leek opeens niet zo eenvoudig om miljoenen uit te geven.Mondriaan, vulde Bo op het blad in. Om hen niet doelloos door het museum te laten dwalen had mevrouw De Bos hen in groepjes verdeeld en elk groepje een vragenlijst meegegeven. Ze liepen zaal in, zaal uit om de antwoorden te vinden.

De meeste groepen waren al in de cafetaria van het museum toen Bo, Caroline en Sarah arriveerden. Caroline duwde Bo in de richting van de broodjesbar.'Wat neem jij?' vroeg ze, alsof ze zelf geen keuze kon maken.

'Een broodje tonijn', zei Bo terwijl ze het gamma broodjes bekeek. 'En een cola.''Ik ook', zei Caroline meteen.

4i

Terwijl Bo aan het broodje knabbelde, liep ze naar de tafel waar een paar jongens lol maakten.'Freek heeft op zijn donder gekregen van een zaalwachter. De sufferd wilde zijn handtekening naast die van Picasso zetten. Hij had niet eens gezien dat er glas voor het doek zat. Maar toen de punt van de stift het glas raakte, klonk het alarm. In een wip waren er drie bewakers in de zaal. Freek kon zijn viltstift nog net in zijn jaszak stoppen, zodat de zaalwachters niet zagen wat hij van plan was. Anders hadden ze hem vast buiten geknikkerd.'Kenny klopte Freek plagerig op de schouder. Freek keek schichtig rond. Hij wist niet of hij nu fier of ongelukkig moest zijn.'Gelukkig was De Bos niet in de buurt', ging Kenny verder. 'Anders had zijn stunt op school nog een staartje gekregen.''Zo'n saaie voormiddag', zei Sarah terwijl ze een pakje in alu miniumfolie uit haar heuptas nam.'Een rotte voormiddag', gaf Kenny haar gelijk. 'Hebben jullie alle antwoorden kunnen invullen?'Hij wees naar de vragenlijst die naast een blikje Ice Tea lag. Een plasje drank lag gevaarlijk dicht in de buurt van het papier.'Wij wel', zei Sarah.'Mogen we een paar antwoorden overschrijven? We hebben niet alles gevonden.''Nee, jij moest moest zo nodig zo'n Nederlands meisje stalken', plaagde Valerie hem. Ze draaide zich naar Bo. 'Kun je je voorstellen hoe tof het in ons groepje was? Kenny die uren achter zo'n Hollandse griet aanzit en daarna dat gedonder met Freek. Gelukkig kunnen we vanmiddag fietsen. Dan hoef ik niet meer met die twee samen te werken.''Fiets je met ons mee?' vroeg Sarah terwijl ze de folie open vouwde.'Heb je boterhammen meegebracht?' vroeg Caroline overbodig.'Mijn moeder vindt dat in zo'n museum alles veel te duur betaald wordt. Trouwens, wat is er verkeerd aan boterhammen meebrengen?'42

Bo zweeg. Eigenlijk vond ze het wel dapper dat Sarah tegen de stroom in durfde te roeien. Gisteren had ze stiekem een briefje van vijf euro uit de portemonnee van ma genomen en vanochtend had ze op weg naar school haar boterhammen in een vuilnisbak gekeild. Ze propte het laatste stuk van haar broodje in haar mond en veegde met het papieren servet de kruimels van haar lippen.'Kijk, mevrouw De Bos is er.'In het spoor van de lerares volgden Jessica, Margaux en David.'Die hebben vast alle hoeken van het museum gezien', zei Freek, die plotseling zijn spraakvermogen teruggevonden had.'De strevers', snoof Caroline minachtend.'De sukkels', verbeterde Bo haar. 'Ze móésten met De Bos mee.'Toen de lerares Freek opmerkte spuwden haar ogen vuur.'Shit! Iemand heeft geklikt!' sakkerde Freek stilletjes toen mevrouw De Bos haar hoofd oprichtte en naar de broodjesbar liep.

De wielen van de witte fietsen bolden over de paadjes. Bo genoot van de wind die door haar haar waaide en probeerde zo mogelijk nog harder te trappen. Caroline, Freek, Sarah en Valerie fietsten achter haar aan. Na een tijdje liet ze haar fiets uithollen zodat de anderen haar konden inhalen.'Wat zei De Bos?' vroeg ze toen Freek haar op het smalle pad passeerde.'Ik moet morgen bij de directeur komen', gromde hij.Bo klakte met haar tong.'Dat belooft niks goeds.''Nee', zei Freek. 'Ik hoop maar dat hij mijn ouders erbuiten laat. Anders is het weer heibel.''Och, misschien valt het nog mee', probeerde ze hem op te beuren. 'Tenslotte weet De Bos niks van die viltstift.'

'Dat denk je maar', ging Freek somber verder. 'Iemand moet me verklikt hebben. Maar wie? Er liepen zoveel eikels van onze klas in die zaal rond.'Opeens kneep Sarah haar remmen dicht zodat Caroline tegen

43

haar achterwiel botste. Vlug plaatste ze een voet op het fietspad.'Fuck! Sarah! Waarom...'Sarah wees met haar vinger naar twee meisjes die een eind van het pad afgedwaald waren. Ze liepen voorovergebogen, alsof ze bloemen of planten zochten. Hun fietsen stonden keurig tegen elkaar leunend naast het pad.'Annouchka en Jolien', mompelde Sarah. 'Ze zoeken vast wat voor De Bos om een puntje meer te krijgen.'Er speelde een glimlach op Carolines lippen.'Het is vast een heel eind naar de uitgang van het park. Als we hun fietsen nu eens meenamen? Dan moeten ze dat hele eind te voet...'Ze keek de anderen aan. Iedereen grijnsde.'Wil je mijn fiets even vasthouden, Bo?' vroeg ze samenzweerderig.Zonder het antwoord af te wachten, stapte ze af en duwde het stuur in Bo's handen.'Neem jij ook een fiets, Freek?'Gebukt slopen ze verder, namen de fietsen en haastten zich terug naar het groepje.'En die nerds hebben nog steeds niks gemerkt', lachte Sarah. 'Die hangen met hun neus boven de heide.'Valerie nam de fiets van Bo over en reed weg terwijl ze de geleende fiets met haar rechterhand met zich mee liet bollen. Freek volgde haar meteen.'Onze fietsen! Rotzakken! Laat onze fietsen staan!'Annouchka en Jolien holden halsoverkop naar het fietspad. Bo duwde zich met haar voeten op het beton af om haar fiets snelheid te geven toen ze plotseling het geluid van haar gsm hoorde. Verbaasd bleef ze staan en haalde haar Siemens uit haar tas. Wie kon haar in godsnaam in Nederland opbellen? Het nummer dat op het display stond, was haar onbekend.'Hallo?''Ben jij Bode Graaf?'44Het hart van Bo leek tegen haar ribben te botsen toen de deuren van de tram dichtsloegen. Een ogenblik bleef ze verweesd de Korenmarkt rondkijken alsof ze niet wist in welke richting ze moest lopen. Toen zag ze de gevel. Brasserie de la Poste, las ze en terwijl ze de aankomende auto's in de gaten hield, stak ze de straat over.De felle oktoberzon herinnerde aan de zomer. De terrasjes waren goed gevuld. Bo liep tussen de tafeltjes over het terras en in de open deur van het café bleef ze staan en zocht de tafeltjes af.Ze slaakte een gilletje toen ze opeens een hand op haar schouder voelde. Ze draaide zich met een ruk om.'Ben jij Bo?'Het was dezelfde stem die ze in de gsm had gehoord. Een kerel van vooraan in de twintig toonde met een brede glimlach zijn mooie, witte tanden. Alsof het nog volop zomer was, stonden drie knoopjes van zijn witte hemd open. Op zijn zonnebankbruine borst was een zware, gouden halsketting zichtbaar. Zijn donkere haar was met gel naar achter gestreken en hij droeg een nonchalante stoppelbaard.Hij lijkt wat op Brad Pitt, dacht Bo en omdat hij bleef glimlachen vond ze hem meteen aardig.'We zitten daar', zei hij met een hoofdknikje naar een tafeltje aan de rand van het trottoir.Alsof hij zeker was dat ze hem zou volgen, liep hij haar voor.'Dit is Zharin', stelde hij iemand voor die al in een rieten zeteltje zat.Zharin was een getaande vijftiger. Hij droeg een keurig, lichtbruin pak en een stropdas. Bo trok de zoom van haar groene rokje wat naar beneden toen ze merkte dat hij naar haar dijen keek. Hij glimlachte en ze liet zich in een zeteltje naast hem zakken.'Wat drink je?' vroeg Zharin terwijl hij aan zijn koffie nipte.Zijn stem had een accent dat Bo niet herkende. Hij komt vast uit Oost-Europa, dacht ze. Roemenië? Albanië? Polen?'Cola.'

45

'Tony, zorg jij ervoor dat ze een cola krijgt?' vroeg Zharin.Meteen veerde Tony overeind en hij zocht een kelner op. Het ' bleef stil aan het tafeltje tot Tony de cola afgerekend had.'Jennefer heeft ons jouw nummer bezorgd en ze vertelde ons ook dat je eergisteren met jouw klas in Nederland zat.''Ik schrok nogal toen ik in Nederland plotseling mijn gsm hoorde.'Tony streek met een hand over zijn haar.'Je wilt geld verdienen? Heeft Jennefer je ook verteld wat je daarvoor moet doen?''Mannen vergezellen naar feestjes en zo', zei Bo.Zharin duwde zijn handpalmen tegen elkaar en bracht de toppen van zijn middelvingers naar zijn lippen. Een ring met een grote, blauwe steen flitste soms in het zonlicht.'Ja', zei hij bedachtzaam. 'We betalen goed. Voor een schoolmeisje vind ik zonder problemen klanten. Je ziet er goed uit en ik heb de indruk dat je je keurig kunt gedragen. Hoe oud ben je eigenlijk? Zeventien? Achttien?''Vijftien.'Om zijn verrassing te camoufleren boog Zharin zich naar het kopje koffie en schoof het wat beter op het bordje.'Sommige van onze klanten houden van jonge meisjes. Ze zijn bereid om er veel voor te betalen.'Hij hief zijn hoofd terug op en vleide zich tegen de leuning van het rieten zeteltje.'Wij betalen goed, maar we verwachten ook dat je discreet blijft en dat je tegen niemand... 'Hij nam zijn zonnebril af en Bo huiverde toen zijn zwarte ogen haar dreigend aankeken.'... tegen niemand', herhaalde hij met nadruk, 'ook maar een naam noemt of ook maar iets zegt.'Bo knikte beduusd. Ergens voelde ze dat ze in een wereld terecht was gekomen waarvan ze de grenzen niet kende, maar dat ze nu niet meer terug kon.46

Hij dronk weer van zijn koffie.'Je bent een knap meisje. Alleen...' Hij woog zijn woorden. 'Ik denk dat je iets aan je kledij moet veranderen. Het oogt allemaal nogal goedkoop. Je mag niet uit de toon vallen in de kringen waarin je terecht zult komen. Onze klanten moeten met jou kunnen pronken.'Bo fronste haar wenkbrauwen. Andere kleren? Hoe moest ze die betalen? Zou ze een voorschot durven te vragen?Het leek alsof Zharin het probleem van haar gezicht kon lezen.'Tony, ga jij straks eens met haar winkelen? Help haar een beetje met het kiezen van de kleren. Het moet niet té pikant zijn. Dat verwacht men niet van een schoolmeisje. Zeker geen hoge hakken of jarretelles of dat soort dingen.'Zijn vingers streken zijn das plat en hij kwam overeind.'Nu, dan laat ik je bij Tony. Ik kan op jou rekenen als ik je nodig heb?'Bo knikte haar hoofd bijna van haar schouders.'Mooi. Je hoort nog van ons.'Toen hij al op het trottoir stond, dacht hij aan iets en liep even terug.'By the way, hoe is het met talen? Spreek je Engels? Frans?'Verrast bleef Bo staan.'Engels lukt wel', zei ze. 'En Frans ook', kwam er na een aarzeling uit.Ze vroeg zich af of die schoolkennis voldoende was. Zharin knikte.

Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, had Tony tijdens het eindje wandelen van het café naar de Veldstraat zijn hand op Bo's rug gelegd. Heel even had ze het vreemd gevonden, maar hij was een knappe kerel en door losjes te babbelen over de mensen die ze op het kruispunt ontmoetten,

stelde hij haar helemaal op haar gemak. Ze liepen langs de Benettonwinkel. 'Zullen we hier eens kijken?' stelde hij voor.

47

Woordeloos keek Bo van de ene trui naar de andere. Hier staat vast geen grabbelbak met spullen van drie euro, dacht ze.'Als je genoeg geld had, wat zou je dan kiezen?' vroeg Tony.Meteen wees Bo een knalrode trui aan die ze al vanaf de eerste seconde had gezien.'Mmm, nogal opvallend', zei Tony. 'Je kunt beter die daar nemen. Turkoois is een modekleur en het is niet zo fel. Je mag er niet schreeuwerig uitzien. Als je echt dol bent op die rode trui dan kun je hem later van jouw geld kopen en hem dragen als je naar school gaat.'Bo knikte beteuterd.'En onder die turkooizen trui kun je die rok dragen', stelde hij voor.Hij wees naar een etalagepop met een smalle, donkergrijze splitrok die tot aan haar enkels kwam.'Zo'n split is sexy', zei Tony. 'Meer dan dat korte rokje dat je nu draagt.'

Tony droeg het winkeltasje terwijl ze verder liepen.'Hoe moet ik dat thuis uitleggen?' vroeg Bo zich af. 'Ze denken vast dat ik alles gepikt heb.''Zeg dat het tweedehandskleren zijn die je van een vriendin hebt gekregen', zei Tony, alsof hij dat smoesje al op voorhand bedacht had. 'Van Jennefer bijvoorbeeld.'Dat kan lukken, dacht Bo. Ma weet dat ik soms bij Jennefer ben en ze heeft ook al gezien dat Jennefer dure kleren heeft.'Je kunt je moeder misschien vertellen dat je een bijverdienste gevonden hebt', stelde Tony voor.'Een bijverdienste?''Je zult geld verdienen en dan ga je nog dingen kopen. Dan kun je altijd naar die bijverdienste verwijzen.''Wat voor een bijverdienste? Hulpje bij een bakker? Of in een winkel?'Met zijn duim streelde hij haar rug.

pounds

*¡'Dat lijkt me niet zo'n goed idee. Stel je voor dat ze die winkel binnenloopt! Zeg liever dat je in de keuken van een restaurant werkt of hotelkamers poetst.'Ze wandelden verder terwijl Tony geïnteresseerd naar de winkelramen keek.'Hier kopen we lingerie.'Bo duwde zijn hand weg en voelde dat ze bloosde.'Moet ik bij die afspraakjes dan uit de kleren?'Tony deed of hij haar niet gehoord had.Zulke dingen doe ik niet, dacht Bo fel. In geen duizend jaar.'Waarom moet ik nieuw ondergoed hebben, Tony?' drong ze aan.'Goh, waarom niet? Nieuwe kleren, nieuwe schoenen, een nieuwe tas... Het hoort er gewoon allemaaibij.'Zijn stem klonk zo gewoon dat Bo weer rustig werd. Ze liet toe dat hij zijn hand weer op haar rug legde en meteen streelde zijn duim haar weer. Het was leuk om zijn hand te voelen.'Denk niet dat je iets tegen je zin moet doen', zei Tony zalvend. 'Onze klanten kunnen zich geen toestanden met de flikken veroorloven. Tenslotte ben je nog minderjarig. De straffen voor seks met minderjarigen vallen niet mee en als zoiets bekend raakt, is dat ook niet goed voor hun carrière.'Opgelucht duwde Bo de deur van de lingeriewinkel open.'Ga je mee?' vroeg ze verbaasd toen Tony meeliep.'Natuurlijk.'Hij haalde zijn schouders op alsof hij niet begreep dat ze zoiets vreemd vond.'Trouwens, ik heb het geld.'

Hij sloeg even met zijn vlakke hand op de portefeuille die in de achterzak van zijn broek stak.'Welke maat heb je?' vroeg hij terwijl hij met haar langs de rekken met beha's en slipjes liep.Bo kreeg weer een kleur.'Tachtig, C-cup', fluisterde Bo.

4849

il

Hij hield een donkerblauwe, kanten beha voor zich uit en schudde zijn hoofd.'Nee, die past niet bij jou. Dat is voor vrouwen, niet voor meisjes. Nee, dan is deze beter.'Hij hield haar een zwarte, glimmende beha voor.'Deze is mooi, niet?'Vanuit een ooghoek loerde Bo naar de verkoopster achter de toonbank, maar die deed alsof ze hen niet zag.'Pas hem eens', stelde Tony voor.Hij duwde de beha en het broekje in haar handen en leidde haar bij de arm naar een pashokje. Bo trok het gordijntje opzij. Ze zag haar spiegelbeeld. Net toen ze haar topje wilde uittrekken zag ze in de spiegel dat het gordijntje wat werd weggeduwd en het gezicht van Tony verscheen.'Jij komt toch niet kijken?''Waarom niet?' zei Tony. 'Ik heb al meer borsten gezien.'Beschaamd draaide ze hem haar rug toe en trok snel het topje over haar hoofd. Ze wist dat hij haar borsten in de spiegel kon zien. Snel haakte ze de beha van de kapstok en trok hem aan.'Heel mooi', zei Tony tegen haar spiegelbeeld. 'Trek nu dat broekje eens aan.'

De auto's schoven langzaam over het kruispunt. Bo droeg in elke hand een barstensvolle winkeltas. De prijskaartjes had ze van de kleren genomen. Dan zou ma misschien wel geloven dat Jenne fer haar overbodige spullen in de twee zakken had gestopt.Een lange claxonstoot deed haar in de richting van het gerechtsgebouw kijken. De zwarte bmw cabriolet reed langzaam met de stroom mee.Bo wrong zich tussen de auto's naar de overkant van de straat, gooide de twee zakken in de koffer en trok het portier open.'Mooie auto', zei ze bewonderend.Hoewel, ze maar langzaam vooruitkwamen, voelde ze haar haar in haar hals kriebelen.50

Nog nooit had ze zo comfortabel in een auto gezeten. Ze genoot van de mensen die bewonderend naar hen keken. Even voelde ze zich een supermodel. Iemand die je enkel op reclameposters ziet. Een knappe kerel, een geweldige auto en zij. Haar Wibrakleren zaten veilig weggemoffeld onderaan in de winkeltas. Een keer kon ze het niet laten om te wuiven toen iemand zijn duim opstak.Pas toen ze de rotonde aan de Dampoort gepasseerd waren, kon Tony de bmw echt laten rijden.

'Op de hoek van de straat mag je stoppen', zei Bo en ze wees hem het volgende kruispunt aan.De buren konden haar maar beter niet in deze auto zien. De roddels zouden niet te tellen zijn.Tony parkeerde de auto langs het trottoir. Bo stapte uit.'Wanneer krijg ik mijn eerste opdracht?' vroeg Bo.Met de top van zijn wijsvinger trok Tony de zonnebril tot op de punt van zijn neus.'Ik weet het niet', zei hij. 'Maar het zal niet zolang meer duren. Zorg ervoor dat je altijd op je gsm bereikbaar bent. O ja, kom niet met de tram. Neem een taxi.''Een taxi?'Bo knikte beduusd. Tony duwde de versnellingspook in tweede en de bmw schoot met gierende banden vooruit. Bo bleef hem nastaren alsof ze niet kon geloven wat ze die middag had meegemaakt.

'Wat heb jij aan?!' vroeg ma toen ze de woonkamer inliep.Pa had wat gehoord, hij keek even opzij en volgde dan weer de voetbalwedstrijd.'Waar heb je die kleren vandaan?' klonk het wantrouwig.Bo draaide met gespreide armen rond haar as.'Mooi, niet? Ik heb ze van Jennefer gekregen. Ze droeg dit niet meer.''Maar je bent toch naar de stad geweest?''Daar liep ik Jennefer tegen het lijf', loog Bo rustig. 'Ze had net

5i

nog wat gekocht en daarna heeft ze me mee naar huis gevraagd. Daar mocht ik in haar kleerkast neuzen.'Ma snuffelde argwanend in de plastic zakken.'Zijn dat allemaal oude spullen?''Nu ja, oud? Je hebt onlangs zelf nog gezegd dat Jennefer steeds maar nieuwe kleren koopt. Deze draagt ze bijna niet.''Ik vraag me af waar ze dat geld haalt?' mompelde haar moeder in zichzelf terwijl ze een paar schoenen voor zich uit hield.'Heeft ze je die schoenen ook gegeven? Die zijn nog nieuw. Kijk zelf maar.'Ze stak de glimmende, gladde zolen uit naar Bo.'Dat heb ik haar ook gezegd', zei Bo met haar blik op de zolen gericht. 'Maar ze zei dat de schoenen zo knelden dat ze niet te dragen waren. Jennefer had het in de winkel al gemerkt, maar ze vond ze zo mooi... Ze dacht dat het leer nog wel wat zou uitrekken, maar ze bleven pijn doen. En omdat het toevallig mijn maat was, mocht ik ze hebben.''En het ondergoed? Doe je dan ook nog de slipjes van je vriendin aan?''Ik kan die slipjes toch wassen. Ik zie niet in waarom ik ze dan niet kan dragen.'Hoofdschuddend vouwde ma alles terug op en alsof het breekbaar was legde ze alles voorzichtig in de zakken.'O', zei Bo en ze sloeg met haar vlakke hand tegen haar voorhoofd, alsof ze er nu pas aan dacht. 'Ik heb in de stad een bijverdienste gevonden.'Zelfs pa keek vreemd op.'Een bijverdienste? Kan dat zomaar?''Ja, toen ik langs de Hoogpoort liep, zag ik achter het raam van een hotel een zoekertje waarin stond dat ze iemand zochten om tijdens de weekends kamers schoon te maken. Ik mag elke maand enkele uren werken. Het is allemaal keurig in orde. Tof, vind je niet? Zo kan ik af en toe eens wat voor mezelf kopen.''En de school dan?''Ach ma, het is toch maar af en toe. Ik heb nog tijd zat om te leren.'tt* 'Hier', zuchtte ma terwijl ze de zakken aan Bo gaf. 'Je kunt er maar beter pret aan beleven.'

De gsm biepte net toen Bo haar nachtpon van de stoel wilde nemen. Vlug haalde ze het toestel uit haar tas.'Hallo?'Met Bo de Graaf?'Het was de stem van Tony.'Ja, Tony?''Dag Bo, hoe gaat het met je?''Goed.''Vrijdagavond hebben we een opdracht voor jou. Je gaat met iemand naar een vernissage. Oké?''Oké', zei Bo automatisch.'Je neemt gewoon een taxi en je zorgt dat je om zeven uur in de Brasserie de la Poste bent en daar pik ik je op. Je kunt er honderd euro mee verdienen.''Oké', zei Bo nog eens.De gsm klikte en Bo schakelde hem uit. Ze voelde zich opgewonden. Meer dan een week had ze op een seintje gewacht en nu ze het bijna niet meer verwachtte...'Vernissage', mompelde Bo toen ze zich het woord herinnerde. 'Shit! Wat is een vernissage?'Ze greep naar het woordenboek dat op haar boekenplankje stond.Bezoek van genodigden aan een tentoonstelling van schilderijen op de dag voor de opening, las ze.'Iets zoals het Kröller-Müller Museum', murmelde Bo opgelucht.

Ze zette het woordenboek weer op de plank en opende haar kast. Ze nam de turkooizen trui die een schouder bloot liet en de lange splitrok en gooide de kleren op haar bed. Even twijfelde ze,

53

maar toen trok ze de lade van haar nachtkastje open en haalde de lingerie te voorschijn. Ze kleedde zich snel uit en trok de nieuwe spullen aan. Koket draaide ze zich voor de spiegel. Charmant glimlachte ze naar haar spiegelbeeld. Zo moest ze ook naar de klant lachen.In een klap honderd euro! Het was bijna niet te geloven.'Tot vrijdag', lachte ze toen ze haar kleren weer in de kast hing.Ze gooide haar nachtpon over haar hoofd en lag net in bed toen ze de klink van de voordeur hoorde.Ma is terug, dacht ze. Haar shift zit erop.Ze wroette zich onder de donsdeken vandaan en haastte zich op blote voeten naar beneden. Ma hing juist haar jas aan de kapstok.'Wat kom jij nog doen?' vroeg ze terwijl ze haar schoenen uittrapte en in haar pantoffels stapte.'Iemand van het hotel heeft me gebeld. Vrijdagavond moet ik wat kamers poetsen omdat er zaterdagochtend gasten komen.''O, ja? Dat is goed nieuws. Dan zul je eindelijk eens leren wat werken is.'

Onrustig schoof Bo met het colaglas over het tafelblad toen de bmw voor de Brasserie de la Poste stopte. Het dak was neergelaten. Tony sprong uit zijn auto en terwijl hij naar de deur van het café liep, vergrendelde hij met de afstandsbediening de portieren.Met zijn leren jasje en zijn spannende jeansbroek zag hij er goddelijk uit, vond Bo.'Nerveus?' vroeg Tony terwijl hij haar een wangkus gaf en recht tegenover haar aan het tafeltje kwam zitten.'Het gaat wel', zei Bo terwijl ze zowat doodging van de zenuwen.54Over de tafel heen greep hij haar hand en drukte ze in de zijne.'Je hoeft geen schrik te hebben. Blijf rustig en wees gewoon jezelf. Je zal het prima doen.' Hij keek op zijn horloge. 'We hebben geen tijd meer om nog wat te drinken. Heb je de cola al betaald?''Nee.'Tony stond op, haalde een briefje van vijf euro uit zijn portefeuille en liet het naast het glas cola op tafel dwarrelen.'Weet je dat je er fantastisch uitziet?' charmeerde hij haar.De stress om wat ging komen verdween toen Tony gemoedelijk zijn hand op haar rug legde en haar naar de bmw loodste. Ze voelde zich zweven. Goh, ze zou veel liever bij Tony blijven dan naar die vernissage te gaan.

De lobby van het hotel overdonderde Bo. Het leek alsof de hele zaal uit spiegels en marmer bestond. Onwennig zat ze op de rand van een fauteuil en ze keek haar ogen uit. Tony vroeg wat aan de hotelbediende achter de balie en wachtte met zijn gezicht naar de lift gekeerd.Het waren voorname mensen die in en uit de lobby liepen, zag Bo, en ze was er bijna van overtuigd dat ze een mal figuur zou slaan.De liftdeur ging open en met een soepele tred liep een man meteen naar Tony. Ze schudden elkaar de hand alsof ze twee vrienden waren die elkaar in jaren niet meer gezien hadden. Hij zag er sportief uit en hoewel zijn haar overwegend grijs was, verraadden vooral de groeven in zijn gezicht dat hij al een eindje in de vijftig moest zijn. Hij had een grijs maatpak en een donkere das met een klein kasteelmotief uitgekozen om naar de vernissage te gaan.Hij valt wel mee, dacht Bo. Hij heeft tenminste geen hangbuik.Een knikje van Tony deed hem naar het meisje kijken en toen ze oogcontact hadden boog hij nauwelijks merkbaar zijn hoofd.'Bo, dit is Pierre', stelde Tony hem voor.'Dag, Pierre. Blij je te ontmoeten', zei Bo terwijl ze hem een hand gaf.

55

'Pierre kneep bemoedigend in haar knie.'Ik ben zelf ook niet gek op vernissages, maar het is een must. De meeste mensen die daar rondhangen nemen zichzelf veel te serieus. Maar de dochter van een van mijn belangrijkste klanten exposeert en ik kan het niet maken om afwezig te zijn. Ik weet zelfs al dat ik een schilderij zal kopen en dat ik het in mijn bureau laat ophangen, zelfs al vind ik het een afgrijselijk ding. Maar als meneer Woltens voor een zakengesprek komt, moet hij dat schilderij boven mijn hoofd zien hangen.''Waarom?''Omdat haar vader zo'n belangrijke klant is, natuurlijk. Hij koopt niet bij mij omdat ik mooie ogen heb. Maar zo'n attentie kan helpen om voor mij te kiezen als ik met andere leveranciers in de running ben. Meneer Woltens is tenslotte ook maar eenJe ziet er verrukkelijk uit', gaf Pierre haar een complimentje.Achter de rug van Pierre knipoogde Tony naar Bo. Iemand van het hotel kwam discreet naar hen toe.'De auto is voorgereden, meneer', zei de man tegen Pierre. 'Uw sleutels.'Pierre nam de sleutels aan en reikte Bo een hand om haar uit de fauteuil te helpen.'Ik denk dat het tijd is om te vertrekken', zei hij.Opeens besefte Bo dat Tony haar nu alleen zou laten en dat ze geen idee had waar ze naar toe gingen. Ze boog zich naar hem.'Hoe geraak ik terug thuis?''Pierre brengt je naar het hotel en als ik vrij ben, kom ik je ophalen. Je belt me maar.''Als je vrij bent?' vroeg Bo verbaasd.Tony trok een rimpel in zijn voorhoofd.'Het is vrijdagavond. Je bent niet het enige meisje dat ergens aan het werk is. Als het niet anders kan, neem je maar een taxi. Ik bezorg je het geld later wel.'Een pruillipje verscheen op haar gezicht. Tot nu toe had ze het gevoel dat Tony enkel met haar begaan was, maar natuurlijk...'Kijk een beetje vrolijker', zei Tony. 'Pierre betaalt niet voor een pruillipje.'Bo draaide zich naar Pierre en ze toverde een glimlach op haar gezicht.'Gaan we dan maar?' vroeg Pierre terwijl hij haar bij de elleboog nam en haar naar de glazen draaideur leidde.Galant opende hij het portier, wachtte tot ze in de auto zat en klapte toen het portier dicht. Het leek alsof de autozetel haar omsloot. Pierre draaide het contactsleuteltje om en de motor ronkte bijna onhoorbaar toen ze de parking van het hotel afreden.'Ben je al eens naar een vernissage geweest?' vroeg Pierre terwijl hij de wagen over onbekende wegen stuurde.'Nee', zei Bo eerlijk. 'Het is trouwens de eerste keer dat ik voor Tony met iemand meega.'

mens.Wat klassieke muziek vulde de auto. Bo probeerde te begrijpen wat Pierre verteld had. Hij ging dus niet naar de tentoonstelling omdat hij graag schilderijen zag, maar om wat te verkopen.'Je naam is Bo, niet?' vroeg hij na een tijdje. 'Die naam heb ik nog nooit gehoord. Van welke naam is die afgeleid? Van Deborah?''Ik weet het niet. Ma noemde me naar een liedje van Rob de Nijs.'Ze merkte dat hij het liedje niet kende.'Bo, ze zeggen dat je eenzaam bent... ' zong ze.'Ja...toch... ik denk dat ik dat liedje al gehoord heb', zei hij terwijl hij het vals probeerde mee te neuriën.Bo lachte. Pierre reed een afgelegen kasseiweg in. Bo zag nergens huizen of licht en maakte zich ongerust. Ze boog zich naar voor en probeerde in de lichtbundels van de auto een wegwijzer te ontdekken.

'Je hoeft niet bang te zijn', zei Pierre, die haar onrust zag. 'De vernissage is in een oude windmolen. Het is wat afgelegen, maar als ik de landkaart goed in mijn geheugen geprent heb, moeten we er bijna zijn. Kijk! Daar is het!'

5657

Hij wees naar een punt aan de linkerkant van de auto en in het duister ontdekte Bo de verlichte contouren van molenwieken. Even later bolde de Lexus over een grasveld waar enkel luxeauto's geparkeerd stonden.

'Juffrouw, mag ik uw jas aannemen?' vroeg iemand in smoking bij de ingang van de molen.De gerestaureerde molen was veel ruimer dan ze verwacht had. De muren waren witgekalkt en in de nok zaten zware, houten balken. In het midden van de molen lagen twee reusachtige ronde stenen.'Tussen die stenen werd vroeger het graan gemalen', fluisterde Pierre in haar oor. 'De wind deed de wieken draaien die op hun beurt een grote balk lieten draaien en die balk liet dan weer de stenen over elkaar wrijven.'Hoewel ze het maar voor de helft begreep, knikte Bo. Pierre duwde haar zacht verder. Aan de muren waren schilderijen opgehangen. Hier en daar stonden schildersezels die een schilderij droegen. Overal stonden groepjes mensen te babbelen met een glas in de hand.Ik moet doen alsof ik elke dag naar zo'n vernissage ga, dacht Bo, hoewel haar zenuwen gespannen waren als pianosnaren. Ze probeerde losjes om zich heen te kijken. Een kelner kwam met een dienblad naar hen toe.'Wil je ook een glas champagne?' vroeg Pierre terwijl hij een glas van het dienblad nam.Voorzichtig nipte Bo aan het glas. Het sprankelde zoals limonade. De eerste slok was niet echt lekker, maar de tweede smaakte al beter. Ze loerde naar Pierre. Die had zijn glas al halfleeg. Dapper nam ze een grotere slok. Ze begon het zelfs lekker te vinden.'Het is de eerste keer dat ik champagne drink', zei ze met een giecheltje.'Werkelijk?' vroeg Pierre en zijn stem klonk verbaasd. 'Heb je al eens kaviaar geproefd? Of oesters?'58'Nee', zei Bo oprecht.Meteen wenkte Pierre een kelner.'Hier', zei hij terwijl hij een toastje nam waarop een dikke laag zwarte bolletjes gesmeerd was.'Is dat nu kaviaar?' vroeg Bo.Het smaakte zout. Ze wist niet of ze het lekker moest vinden, maar ze kon dan toch op school pronken dat ze champagne en kaviaar geproefd had. Met een tweede glas champagne in de hand liet ze zich door Pierre langs de schilderijen leiden.'Ze zijn bijna allemaal in het blauw geschilderd', merkte Bo op.'Tja, ik denk dat iedereen een eigen stijl zoekt', meende Pierre. 'Hoewel, om eerlijk te zijn, ik vind het helemaal niet mooi.''In het Kröller-Müller Museum hingen ook veel schilderijen die op niks leken', zei Bo.'Kröller-Müller?' klonk het verbaasd. 'Ben jij daar al geweest?'Met onze klas, wilde ze zeggen, maar ze bedwong zich. Misschien was het beter om dat niet te zeggen.'Mondriaan vond ik ook maar niks. Niks dan streepjes en kruisjes.''Zo', zei Pierre. 'Je kent wat van schilderkunst.'Ze merkte dat hij dat niet verwacht had en besloot wijselijk om niet te verraden dat ze er eigenlijk maar een fractie van afwist.'Ha, meneer De Prest!'Een kaalgeschoren dikkerd kwam met uitgestoken armen op hen af.'Ik ben blij dat u gekomen bent.'Hij schudde Pierre de hand, liet hem weer los en greep Bo's hand.'Dag, juffrouw.'Hij draaide zich naar Pierre.'Zo'n mooi meisje.'Hij liet Bo los.'Het is de eerste tentoonstelling van mijn dochter. Wat vindt u van haar werk, meneer De Prest?'

59

!VPierre liet zijn ogen over de schilderijen dwalen.'Heel knap', zei hij.'Ja, mijn jongste dochter heeft talent', ging meneer Woltens enthousiast verder. 'Haar leraar zei het ook al.''Ook Picasso heeft een blauwe periode gehad', floepte Bo er zonder nadenken uit.Ze herinnerde zich een antwoord op het vragenblad. Meneer Woltens keek haar stomverbaasd aan.'Echt? Dat wist ik niet', klonk hij eerlijk verbaasd. 'Kijk, daar staat mijn dochter.'Zijn worstenvinger wees naar een jonge vrouw in een kleurige zigeunerjurk die er lustig op los taterde.'Ik ben trouwens van plan om een schilderij te kopen om in mijn bureau te hangen', zei Pierre.'U meent het niet!' riep meneer Woltens opgetogen uit. 'O, dat moet ik straks aan mijn meisje vertellen. Ze zal zo blij zijn.'Hij nam Pierre bij de arm en nam hem even apart.'Dat zal ik niet vergeten, meneer De Prest', hoorde Bo hem nog zeggen.Een beetje verweesd stond Bo wat rond te kijken. Ze nam een nieuw glas champagne, ging voor een schilderij met lijnen en cirkels staan en vroeg zich af wat de betekenis van die lijnen kon zijn. Maar het lukte haar niet meer om nog fris na te denken. Er hing een lekker zweverig gevoel in haar hoofd.Een vrouw kwam naast haar staan.'Ben jij de dochter van meneer De Prest?' vroeg ze.Goh, wat moet ik nu zeggen, schoot het paniekerig door Bo's hoofd. Ze voelde dat haar gezicht rood aanliep.'Nee. Ik ben zijn vriendin.''O', zei de vrouw en ze liep verder.Terwijl Bo zich afvroeg of ze een verkeerd antwoord had gegeven, zag ze dat de vrouw naar een paar andere vrouwen liep en dat hun blikken op haar gericht waren. Om zich een houding te geven, nipte ze telkens weer van de champagne en keek naar het

60

l

lschilderij zonder het te zien. Gelukkig bleef Pierre niet lang weg.'Zullen we een schilderij uitzoeken?' stelde Pierre voor. 'Jij mag kiezen.''Ik?''Waarom niet? Schilderijen interesseren me niet. Het is enkel om haar vader te overhalen dat ik er een aanschaf.'Hij loodste Bo langs de schilderijen en het viel haar op dat hij vooral naar de prijskaartjes keek die onderaan in de lijst aangebracht waren.'Dit misschien', stelde Bo voor toen ze voor een klein schilderij stonden. Het doek toonde een blauwe trap die naar blauwe wolken liep.'Tweehonderdveertig euro', las Pierre op het kaartje. 'Het mag iets duurder zijn. Anders lijkt het alsof ik het goedkoopste schilderij uitgezocht heb.'Meteen liet Bo de kleinere werken links liggen.'Dit is toch mooi', zei ze aarzelend.In een kleurenpalet van licht- en donkerblauw waren enkele onduidelijke vrouwenfiguren door elkaar geschilderd.

'Vierhonderdzestig euro', las Pierre meteen.Samen met Bo liep hij naar de vrouw met de zigeunerjurk.'U heeft wonderlijk mooie dingen geschilderd', gaf hij haar een pluimpje.'Vindt u dat echt?' vroeg ze en ze bloosde van trots.'Ja, de blauwe kleur die overweegt... het doet me zelfs aan Pi casso denken.''Dat heeft u goed opgemerkt', kirde ze. 'Picasso is geweldig. Hij is mijn inspiratie.'Pierre knikte alsof dat wel heel duidelijk te merken was.'Ik zou graag een schilderij van u kopen.''Echt?''We hadden aan dat schilderij gedacht', zei Pierre en hij wees het doek met de vrouwenfiguren aan. 'Het is toch nog niet verkocht, hoop ik.'

61

'Nee nee', zei ze vlug.'Mooi. Laat het dan maar op mijn bureau bezorgen en dan schrijf ik het geld over op uw rekening.''En waar is...''Jouw vader kent me. Mag ik je nog veel succes wensen met de tentoonstelling?' vroeg hij attent.Hij nam Bo bij de arm.'Kom', zei hij. 'We nemen nog een kijkje en dan laten we de vernissage achter ons.'Toen ze langs de molenstenen liepen, zag Bo hoe de dochter van meneer Woltens naar haar verkochte schilderij liep en het prijskaartje weghaalde. Meteen daarna liep ze naar haar vader. Ze gebaarde enthousiast met haar armen terwijl ze telkens weer naar Pierre en Bo keek.'Het is tijd om terug naar het hotel te rijden', zei Pierre. 'Maar eerst nemen we nog afscheid.''Ik hoorde van mijn dochter dat u net een doek heeft gekocht', zei meneer Woltens terwijl hij tevreden knikte.'Ik vond het een mooi schilderij', zei Pierre eenvoudig. 'Ik heb een plaatsje voorzien boven mijn bureau. U moet maar eens komen kijken.''Dat zal ik zeker doen, meneer De Prest.''Maar nu moeten we heus weg', zei Pierre terwijl hij zijn hand uitstak.'Dag, meneer', zei Bo en ze boog een beetje met haar hoofd.'Dag, juffrouw', zei de kale man.'Kom', zei Pierre en hoffelijk bood hij haar zijn arm aan.

'Viel het mee?' vroeg Pierre toen ze terug in de auto zaten.Bo rekte zich eens uit en grinnikte beschaamd toen de split van haar rok openviel.'Je hebt het heel keurig gedaan', prees Pierre haar. 'Je gedroeg je alsof je al jaren in dat wereldje thuishoort. En jouw opmerking over de blauwe periode van Picasso... die kwam heel goed62

lover. Als ik een volgende keer in de buurt ben, vraag ik weer naar jou om me gezelschap te houden.'Hij aaide over haar hals. Bo bedwong een reflex om haar hoofd weg te trekken.'De champagne vond ik lekker', zei ze toen de auto de snelweg opdraaide. 'En de oesters ook.''Ja?' vroeg Pierre. 'Als je wilt, zal ik je een kistje oesters laten bezorgen.'Bo dacht aan het gezicht van haar moeder als die het kistje in ontvangst zou nemen. Nee, dat kon niet. Om hotelkamers schoon te maken kreeg je vast geen oesters thuisbezorgd.'Dank je, maar het hoeft echt niet.''Ook goed', zei Pierre.Toen ze bijna aan het hotel waren, parkeerde Pierre de auto langs de kant van de weg. Zonder het contact uit te schakelen, maakte hij zijn gordel los.'Wat is er? Autopech?' vroeg Bo verbaasd.Pierre antwoordde niet. Hij legde zijn handen rond het hoofd van Bo en kuste haar op de mond. Bo verstrakte.'Ik vind je heel lief', zei hij enkel en hij liet haar weer los om verder te rijden.Bo beet op haar onderlip. Ze had niet verwacht dat hij haar zou kussen. Ze wist niet wat ze moest denken. Maar ze had champagne, kaviaar en oesters gekregen en straks nog eens honderd euro. Dan betekende zo'n kus toch niks. Er waren vast weinig jobs die zo prettig waren en zoveel geld opbrachten.'Het is niet erg, hoor...' zei ze rustig. 'Dat je me kuste, bedoel ik.'

Misschien dacht hij wel dat ze boos was omdat ze zweeg. Hij glimlachte toen hij voor de deur van het hotel stopte.'Zal ik een taxi voor je bellen?' vroeg Pierre toen ze in de lobby zaten.Ik heb geen geld om die te betalen, dacht Bo toen Pierre geen aanstalten maakte om haar een bankbiljet toe te stoppen.

63

'Misschien kan ik Tony bellen', zei ze terwijl ze haar gsm nam.'Mooi, dan bestel ik wat koffie. Of heb je liever nog champagne?''Nee, koffie is goed.'Terwijl hij naar de balie liep om koffie te laten komen, belde ze Tony op.'Over een halfuurtje is hij er', zei ze toen Pierre terug was.Ze babbelden nog wat over school en over de vriendjes die ze niet had tot Tony voor hen stond.'Ze heeft het keurig gedaan', zei Pierre.'Ik had niet anders verwacht', zei Tony eenvoudig.Bo keek op haar horloge. Het was halfeen.

Zoals de vorige keer stopte de bmw aan de straathoek. Tony legde de motor stil en leunde wat voorover om zijn portefeuille uit zijn achterzak te nemen.'Honderdvijftig!' zei Bo verbaasd. 'Ik zou toch maar honderd krijgen?''Omdat Pierre zo tevreden was', zei Tony en hij boog zich over haar om het portier te openen.'Wanneer krijg ik nog eens zo'n opdracht?''We zien wel. Ik heb jouw gsm-nummer.'Voor ze het portier dichtklapte wierp hij haar nog vlug een kushandje toe. Vrolijk huppelde ze naar huis. Zo'n avond! Dat moest ze maandag op school vertellen. En dan zoveel geld... Opeens besefte ze dat ze misschien beter kon zwijgen. De anderen zouden stikjaloers zijn of misschien ook naar zo'n bijverdienste hengelen. Het was beter dat ze zweeg.Ze zocht de sleutel in haar tas en drukte de deur open.'Zijn jullie nog op?' vroeg ze toen ze merkte dat pa en ma in het bankstel zaten.'Is het meegevallen?'Bo knikte alsof haar hoofd eraf zou vallen.'Het was heel tof. Ik kreeg veertig euro.''Reed er op dit uur nog een tram?' vroeg pa.64Bo keek hem heel even aan.'Iemand van het hotel bracht me thuis. Ze moest hier toch langs om naar huis te rijden', loog ze terwijl ze vlug naar de tv keek.'Mooi dat je thuis bent', zei ma. 'Dan kan ik tenminste rustig gaan slapen.'

De taxi stopte aan de Vrijdagmarkt.'Hoeveel moet ik betalen?' vroeg Bo.'Dertien euro en zeventig cent', zei de chauffeur.Bo zocht drie briefjes van vijf euro in haar portemonnee en legde ze in de uitgestoken hand.'Hou de rest maar.'Ze sloeg het portier achter zich dicht en rilde even in de frisse novemberlucht.Ik kan best een nieuwe winterjas gebruiken, dacht ze.Ze stak haar hand in haar tas en op de bodem voelde ze een rolletje bankbiljetten van honderd en vijftig euro. Het gaf haar een geweldig gevoel. Tony betaalde haar altijd cash.Een bruine suède jas voor een uitstalraam trok haar aandacht. Bijna vierhonderd euro, ze kon hem zo kopen als ze wilde, maar misschien kon ze beter nog wat wachten. Misschien vond ze nog een mooiere jas. Bo dacht zonder weemoed terug aan haar Wibratijd.Had ze nog wat tijd om te winkelen? Ze wierp een blik op haar horloge. Het was nog een uurtje voor haar afspraak met Tony. Die moest haar nog driehonderd euro voor haar afspraken met die rare Amerikaan en de oude burgemeester. Nu ja, ze wist niet of hij burgemeester was, maar hij was heel voornaam gekleed met een zwart kostuum en een ondervest waarin een ouderwets zakhorloge stak. Zelfs de Mercedes waarmee hij reed, leek

eeuwenoud. Hij was met haar naar Brussel gereden. Daar hadden ze in de Been65

houwersstraat gegeten en had hij zijn hart uitgestort over zijn vrouw die twee jaar geleden gestorven was en zijn jongste zoon die hem niet meer opzocht. Daarna had hij haar weer naar huis gevoerd. Nog nooit had ze zo gemakkelijk haar geld verdiend.Nee, dan had ze het met die Amerikaan een stuk moeilijker gehad. Hij maakte grapjes over haar schoolengels en probeerde haar ervan te overtuigen dat hij Shakira persoonlijk kende toen Underneath your clothes in de taverne te horen was. Maar ze geloofde er niks van, want hij kende enkel dat ene nummer. In zijn hotelkamer dwarrelden zijn handen over haar lichaam en hij zou een ontmoeting met de zangeres regelen als ze met hem naar bed ging. Ze raakte slechts met moeite uit zijn kamer.Toen ze in een winkel het muziekje van het radionieuws hoorde, haastte ze zich naar de Brasserie de la Poste.

Omdat Tony er nog niet was, zocht Bo een minder in het oog springend tafeltje tegen de muur op. Ze bestelde een wodka-cola. Dat drankje had ze leren smaken tijdens een feestje waarop ze Martin, een Engelse computeringenieur, gezelschap had gehouden.Net toen de kelner het glas bracht, zag ze dat Tony zijn bmw voor de stoep parkeerde. Verrast zag ze dat er nog een man uit de auto stapte.'We zijn een beetje laat', zei Tony achteloos terwijl hij zijn jas over de stoelleuning legde. 'Ik heb Vincent meegebracht.''Hallo', zei Vincent.Hij ritste zijn pilotenjack open zodat een rode sweater zichtbaar werd en schoof zijn stoel naast Tony.'Vincent brengt je morgen naar Pierre.''Morgen? Hoe laat?'Tony krabde verveeld aan zijn kin.'Om drie uur komt hij je hier ophalen.''Maar ik moet morgen naar school!''Pierre wil je terugzien', ging Tony verder, alsof hij haar niet gehoord had.

66

'Waarom breng jij me niet?''Ik heb morgen andere dingen te doen.''Oké', zei Bo berustend.Ze kende tenslotte enkel Tony, Jennefer en Zharin, maar wellicht waren er nog een massa vrouwen, meisjes en mannen bij het escortbureau betrokken. De barman kwam naar het tafeltje.'Koffie', zei Vincent. 'Wat drink jij, Tony?''Ook koffie.'Toen de barman wegliep, schoof Tony een omslag naar Bo.'Dit was ik je nog schuldig.'Zonder de omslag te openen stopte Bo hem in haar tas. Ze tastte nog even naar het rolletje. Zoveel geld hadden haar ouders niet eens.'Twee kof fies', zei de barman terwijl hij de kopjes voor Tony en Vincent neerzette.Nonchalant wierp Tony een briefje van vijf euro op de tafel.'Hou de rest maar.'Ze zwegen tot de barman uit de buurt was. Daarna duwde Tony een kaartje in de richting van Bo. Ze nam het op en las een telefoonnummer.'Van wie is dat nummer?''Het is het telefoonnummer van een advocaat', zei Tony ernstig. 'Wellicht is het overbodig, maar je weet maar nooit. Als je ooit problemen zou hebben, bel je hem maar. Hij kent ons. Hij zal je helpen.'

Bo stopte het kaartje in haar tas. Aan dat soort problemen had ze nog geen seconde gedacht.'We moeten weg', zei Tony alsof hij vervelende vragen vreesde.Hij dronk zijn koffie in één teug leeg.'Tot morgen dan?' vroeg Vincent terwijl hij zijn jack dichtritste.Bo knikte.

'Moet je die nu al aantrekken? Wacht je niet beter tot in het weekend?' vroeg ma terwijl ze in de hal stond en Bo de nieuwe

67

jas aanreikte. 'Waarom kocht je die ook? Je had toch geen nieuwe jas nodig?'Bo stak haar armen in de jas en knoopte hem dicht.'Vroeger was je tevreden met een anorak', ging ma verder terwijl ze nog vlug een stofje van Bo's schouder veegde.'Ik doe toch met mijn geld wat ik wil!' snauwde Bo.Ma schudde ongelovig haar hoofd.'Ik zie je bijna niet meer', klonk het klagerig. 'Soms werk je van vrijdagavond tot zondagavond in dat hotel. En hoe moet het met je schoolwerk? Dat komt nooit goed, Bo. Je...'Ma zweeg abrupt toen Bo de deur met een smak dichtgooide.'Dat gezeur altijd', gromde Bo terwijl ze door de straat liep.Zelfs als ze geen afspraken had, liep ze elk weekend wat in de stad rond of ging ze in haar eentje een cola of een Breezer drinken. Zo kon ze de argwaan om zoveel geld verdoezelen. Als ze daarna thuiskwam kon ze pa en ma wijsmaken dat ze gewerkt had.Bo haastte zich naar de tramhalte.Zoals altijd was de tram van twintig voor acht afgeladen vol. Bo pufte gelaten toen ze zich met een tiental andere passagiers mee naar binnen wurmde.Waarom neem ik ook geen taxi om naar school te gaan? schoot het door haar hoofd terwijl ze heel goed wist waarom ze het niet deed. Hoe kon ze dat thuis en aan haar klasgenoten uitleggen? Zoveel geld kon het schoonmaken van hotelkamers niet opbrengen.Misschien kan ik sparen voor een Speedfight zoals Jennefer? dacht ze. Hoeveel zou zo'n scooter kosten? Tweeduizend, drieduizend euro? Haar vingers tastten naar het rolletje bankbiljetten. Zo'n zevenhonderd euro, schatte ze. Er verscheen een fijn glimlachje op haar lippen. Vroeger, toen ze bijna niks had, wist ze tot op de cent hoeveel er in haar portemonnee zat en nu kon het best vijftig euro meer of minder zijn.Een jongen schuurde met zijn boekentas tegen haar rug en Bo drukte zich ongerust tegen de bankleuning. Misschien liet die tas wel vegen achter op haar nieuwe jas.68'Bo!'Ze richtte haar hoofd op en zocht de banken af. Achteraan wuifde Imane. Moeizaam wrong Bo zich tussen de lichamen en de tassen door naar het meisje uit haar klas.'Ben je niet met de fiets?' vroeg Bo terwijl ze zich aan een lus vasthield.'Ik kreeg een lekke band toen ik gisteren naar huis fietste', zei Imane. 'Pa had geen tijd om hem te herstellen.''Leuk. Dan kunnen we samen naar school lopen', zei Bo terwijl ze zich in een bocht met beide handen aan de lus vastklampte.'Je hebt een nieuwe jas', merkte Imane op.'Ik werk veel', zei Bo. 'Elk weekend maak ik hotelkamer s schoon.'Het meisje beet nadenkend op haar onderlip, alsof ze wat wilde vragen, maar het niet durfde. 'In de klas vinden ze dat je veranderd bent, Bo', zei ze geheimzinnig.'Wie?' vroeg Bo meteen.'Sommigen', zei Imane om duidelijk te maken dat ze niet wilde klikken.'Hoe veranderd?' probeerde Bo luchtig te doen. 'Ben ik dan grijs geworden of twintig kilo aangekomen? Of heb ik drie armen gekregen?''Nee nee, dat niet', schuddebolde Imane. 'Hoe moet ik het uitleggen? Het lijkt alsof je geen gewoon meisje meer bent. Met de kleren die je tegenwoordig draagt, lijk je meer op een duur fotomodel. Je bent precies niet meer zoals wij, je bent anders geworden.''Ik werk in een chique hotel. Natuurlijk krijg ik een zwarte jurk en een witte schort om te werken. Maar de baas wil dat ik er piekfijn uitzie als ik binnenkom of weer wegga. Kwestie van de reputatie van dat hotel...''Moet je dan de dienstingang niet nemen?'

Omdat ze niet meteen een antwoord wist, boog Bo haar hoofd wat naar het raam en deed alsof ze iets bijzonders zag. Imane keek onmiddellijk mee.

69

I'Wat zie je?' vroeg ze.'Een fietser werd door een auto aangetikt', zei Bo. 'Maar we zijn er al voorbijgereden.''Soms moet ik de dienstingang nemen, soms niet', zei Bo terwijl ze door het venster bleef gluren om Imane niet aan te kijken. 'Het hangt ervan af hoe laat het is. 's Avonds sluiten ze de dienstingang af omdat anders iedereen naar binnen kan. De hoofdingang is altijd open.'Bo nam zich voor om Imane van zich af te schudden als ze de tram verliet. Ze had genoeg verteld en ze wist dat Imane het in de klas wel zou doorvertellen.

De klas zat gebogen over een tangens- en sinustoets. Terwijl meneer Vanduffel tussen de tafeltjes kuierde en hier en daar op een blad keek, loerde Bo op haar horloge. Tien over twee.Ze stootte met haar elleboog tegen Elke aan.'Ik moet om drie uur in het hotel zijn', fluisterde ze. 'Kamers poetsen.''Ga je het weer proberen?' vroeg Elke. 'Op een keer hang je.''Ik heb met opzet gewacht tot we les kregen van Vanduffel. Bij Leysen heb ik het trucje al eens gebruikt. Een tweede keer zou ze me misschien niet meer geloven.''Meneer!'Haar stem klonk klagerig. Meneer Vanduffel haastte zich naar haar toe en keek naar haar lege blad.'Wat is er, Bo? Begrijp je het niet?''Ik voel me niet al te best', kreunde ze zacht terwijl ze ineengekrompen met beide onderarmen op haar buik drukte.Meneer Vanduffel keek naar haar gezicht en Bo perste haar lippen hard op elkaar, zodat het leek alsof ze ontzettend veel pijn had.'Is het zo erg?' vroeg hij bezorgd.'Ik word gek van de pijn. Mag ik alstublieft naar huis?'Onzeker streek meneer Vanduffel met zijn handen over zijn

70

lbroek. Hij leek het zaakje niet helemaal te vertrouwen.'Weet je zeker dat het niet meer lukt?'Amper merkbaar knikte ze met haar hoofd terwijl ze nog wat dieper in elkaar kromp.'Tja, ik ben geen dokter', gaf hij het op. 'Ga dan maar naar huis.'Niet uit mijn rol vallen, dacht Bo terwijl ze een zucht van opluchting bedwong.Bijna dubbel geplooid kwam ze overeind.'Wil je mijn boeken in mijn rugzak stoppen, Elke?' vroeg ze dunnetjes.Elke raapte haar boeltje samen en duwde het in haar rugzak.'Dank je', fluisterde Bo.Met gebogen hoofd sleepte ze haar rugzak over de grond naar de deur.'Tot morgen', zei ze amper hoorbaar zonder iemand aan te kijken.Zelfs toen ze niemand in de schoolgangen ontmoette, speelde ze haar rol verder. Er mocht toevallig eens iemand naar buiten komen. Maar toen ze de hoek van de straat bereikt had, was ze weer de oude Bo.

Spijbelen was gevaarlijk, wist ze. Dan moest ze thuis een kaartje om uitleg van de school onderscheppen, en de postbode kwam pas als ze al naar school was. Nee, dan was dit trucje een stuk veiliger. Geen doktersbriefje nodig, geen notitie in haar agenda. Er was niemand die iets in de gaten had. Tenzij een paar knullen uit de klas die dachten dat ze een afspraak met een jongen had.

Rustig liet Vincent een auto voorbijrijden en draaide toen de oprit van het hotel op.'Zal ik mee naar binnen gaan?' vroeg Vincent terwijl hij voor de glazen deur van het hotel remde.'Nee', zei Bo. 'Ik ben hier nog geweest en ik weet hoe Pierre eruitziet.' Ze stapte uit en hield het autoportier open. 'Kom je me ophalen of moet ik een taxi bellen?'

71

'Bel me maar.''Oké.'Het portier klapte dicht en Vincent reed weer de straat op.Ik rijd toch liever met Tony mee, dacht Bo. Zo'n blitse bmw is toch wat anders. De mensen kijken niet eens naar een Golf.En ook... Vincent was wel vriendelijk, maar Tony... Ze wist dat ze maar een vingerknip nodig had om alles te doen wat hij wilde.De warmte van de lobby waaide haar tegemoet toen ze de glazen deur openduwde. Meteen zag ze dat Pierre uit een fauteuil overeind kwam. Deze keer droeg hij een lichtblauw pak met een kraakwit hemd en een donkere das.'Je bent er', zei Pierre en hij drukte vluchtig een kus op haar wang.Nu had ze niet meer de neiging om haar hoofd weg te trekken.'Zullen we nog eerst wat drinken?'Pierre wees naar de bar en liet haar voorgaan.'Een nieuwe jas?' vroeg Pierre terwijl hij geduldig wachtte om haar jas aan te nemen.'Vind je hem niet mooi?' vroeg Bo koket terwijl ze de rode, leren jas in een langzame pirouette showde.De knielange jas in soepel leer was haar meteen in het oog gesprongen toen ze langs een etalage in de Voldersstraat liep. Er gleed even een schaduw over haar gezicht toen ze de jas losknoopte. De dure jas had voor een boel gezeik met haar moeder gezorgd.Als ze zo over mijn kleren blijft kankeren, dan bol ik het op een keer af, schoot het door haar hoofd.'Is er iets?' vroeg Pierre.'Nee, hoor', deed ze luchtig en ze schudde haar moeder uit haar hoofd.Als een exhibitioniste sloeg ze haar jas open zodat Pierre haar zwarte trui met de diep uitgesneden V-hals kon bewonderen. De zoom van de trui raakte net de rand van haar grijze tweed broek.'Je bent prachtig', zei Pierre bewonderend.

72

lBo giechelde tevreden toen ze merkte dat hij het meende. Zijn ogen dwaalden naar de aanzet van haar borsten die in de punt van de V-kraag te zien waren. Voorzichtig legde hij haar jas over een stoelleuning.'Ik heb die bestelling gekregen', zei hij triomfantelijk terwijl hij in de canapé tegen haar aanschurkte. 'Binnenkort praten we over een verdere samenwerking.''Welke bestelling?' vroeg ze terwijl ze van haar kopje koffie dronk.Ze durfde nog geen alcohol te gebruiken. Straks zouden er wellicht aperitief en wijn volgen.'Herinner je je meneer Woltens niet meer? Het schilderij van zijn dochter hangt boven mijn bureau.'Meteen wist Bo weer wie meneer Woltens was.'Je beseft het wellicht niet, maar toen heb je me geweldig geholpen. Ik denk dat jouw opmerking over Picasso het duwtje was dat me aan de bestelling hielp.''Och', deed Bo luchtig.'Nee nee, dat soort attenties speelt mee', zei hij bezwerend.Hij legde zijn hand even op haar arm. Het leek gewoon een joviaal gebaar, maar voordat hij zijn hand wegnam, streelde zijn wijsvinger even over haar pols. Een rilling liep over haar rug.'Vanochtend moest ik in Aalst zijn en vanavond heb ik een vergadering in Brugge. Het was niet de moeite om terug naar mijn bureau te rijden en daarom heb ik een hotelkamer gehuurd. Maar ik wil eerst nog wat eten en ik dacht dat het wel prettig zou zijn als ik dat samen met jou kon doen.'Bo knikte. Tenslotte werd ze betaald om hem gezelschap te houden en ze mocht Pierre wel.'Ik weet een goed restaurant in de buurt van Deinze', stelde hij

voor.Opeens verscheen Jennefer die de Cour Saint-Georges verliet op haar netvlies. En ze herinnerde zich hoe jaloers ze was omdat Jennefer in zo'n chique restaurant mocht eten.

LkL.l73

'Als het voor jou geen probleem is, zou ik graag naar Gent rijden. Naar de Cour Saint-Georges', floepte ze er in een opwelling uit.Verbaasd trok Pierre een paar diepe rimpels in zijn voorhoofd.'Het hoeft niet, hoor', zei Bo vlug.Pierre grijnsde zijn tanden bloot.'Als jij graag naar de Cour Saint-Georges gaat, dan gaan we naar de Cour Saint-Georges', zei hij charmant en hij nam haar hand weer vast. 'Ik bel meteen om plaats te reserveren.'

Een geur van onbekend lekkers drong in haar neus. Ze trok haar jas uit en gaf hem aan een kelner die klaarstond om hem weg te hangen. Bo voelde zich vreemd opgewonden toen ze haar haar losschudde en het restaurant binnenliep. Het restaurant in de Beenhouwersstraat was ook chic, maar hier trad ze in de voetsporen van Jennefer, naar wie ze altijd had opgekeken. Een maître d'hôtel maakte een buiginkje en begeleidde hen naar een tafel tegen de muur. Hij boog nog eens toen hij hen de menumappen aanreikte. Bo gloeide van tevredenheid toen ze het dure interieur en de deftige mensen die aan het eten waren in zich opnam. Hier was ze écht iemand. Het leek alsof ze jarenlang onder een steen had geleefd.'Wil je een aperitief?' vroeg Pierre terwijl hij de map opensloeg en tegen de tafelrand liet leunen.'Champagne.'Pierre knipperde met zijn ogen.'Is dat een verkeerde keuze?'Ze was bang dat ze iets besteld had dat helemaal niet hoorde zodat de andere gasten konden merken dat ze de wereld van de Cour Saint-Georges niet kende.'Als je graag champagne hebt... 'Zijn wijsvinger streelde weer de rug van haar hand. Tevreden merkte hij dat ze haar hand niet wegtrok. Haar ogen gleden over het menu.74'Zou ik kreeft mogen nemen?''Kreeft?' vroeg Pierre. 'Eet je dat graag?'Bo glimlachte verontschuldigend.'Ik heb het nog nooit gegeten', zei ze. 'Maar ik heb gehoord dat het echt lekker is.'Pierre legde zijn menumap op tafel en hield haar hand tussen zijn beide handen.'Dan nemen we kreeft', zei hij beslist. 'En daar hoort witte wij n bij.'

Met een grappige révérence dankte Bo omdat Pierre de deur van het hotel voor haar openhield. De wijn had voor een zorgeloos ijl gevoel in haar hoofd gezorgd.'Ik moet Vincent opbellen', zei ze terwijl ze in haar tas naar haar gsm rommelde.'Ben je gehaast?' vroeg Pierre.'Niet echt', zei Bo terwijl ze ophield met zoeken. 'Maar jij had toch een vergadering?'Hij wierp een blik op zijn horloge.'Ik heb nog wel even tijd. Heb je zin om een cognacje of zo in mijn kamer te drinken? Een afsluitertje.''Och, waarom niet.'Ze werd tenslotte betaald om hem aangename uurtjes te bezorgen. En ze had de rekening in het restaurant gezien.

De cognac brandde in haar mond en Bo trok een vies gezicht. Het leek alsof ze het geutje door haar slokdarm kon volgen en ze rilde.'Is het niet lekker?' vroeg Pierre plagerig.'Ik weet het nog niet.'Ze proefde nog eens en ze rilde al minder. Het ging een stuk vlotter naar binnen.

'Wil je nog een beetje?'Pierre hield de fles boven haar halflege glas.'Nee, liever niet.'

75

Ze voelde dat ze dronken werd en ze wilde niet alle controle verliezen. Maar met een extra slok drank zou ze zich nog vrolijker voelen. Haar glas was weer vol toen Pierre zich naast haar in de fauteuil liet zakken. Zijn vingers kamden speels door haar lokken.'Ik vond het heel gezellig', zei hij. 'Jij ook?'Bo knikte wazig. Zijn wijs- en middelvinger verlieten haar haar en dwaalden over haar wang naar haar hals. Langzaam zochten ze een weg naar de halsuitsnijding van haar trui.'Ik heb je graag', fluisterde hij terwijl hij zijn hoofd op haar schouder legde.Zijn ogen volgden zijn vingers die in de V-kraag naar haar borsten zochten. Bo verstrakte toen zijn wijsvinger haar tepel streelde.Eigenlijk moet ik zijn hand wegnemen, dacht ze, maar ze voelde zich zo loom.Het leek alsof het niet met haar gebeurde. Alsof ze er gewoon bij zat en de vingers met de borsten van iemand anders speelden.'Ik heb liever...''Ik heb je zo graag', herhaalde Pierre. 'Je bent zo mooi.'Hij is zo lief, dacht Bo en hij doet zoveel voor mij. Zo erg is het ook niet.'Weet je', zei Pierre toen al de vingers van zijn linkerhand in haar V-kraag verstopt waren. 'Ik zou graag met jou vrijen.'Er klonk een alarmbelletje in Bo's hoofd. Het waarschuwde voor schaamte, schrik, onzekerheid en toch... misschien was ze ook nieuwsgierig?'Liever niet, Pierre', zei ze zacht.Toch boog ze zich gewillig voorover en ze stak haar armen omhoog zodat hij gemakkelijk de trui over haar hoofd kon trekken. Ze voelde zich opgelucht omdat ze haar zwarte beha had aangetrokken. Alsof ze in haar achterhoofd hiermee rekening had gehouden.'Ik zou zo graag met je vrijen', fluisterde Pierre terwijl hij aan haar oorlel knabbelde. 'Je mag me vragen wat je wilt als je met me naar bed gaat.'76lZe verzette zich zelfs niet toen hij haar beha loshaakte.'Driehonderd euro', zei ze en ze kon niet geloven dat ze het over haar lippen kreeg.Pierre gromde instemmend en het leek alsof ze zijn laatste remming had weggenomen.Ik had meer moeten vragen, ging het door haar hoofd toen hij haar broek naar beneden ritste.Ze liet zich rechtop trekken. Hij glimlachte toen ze in een reflex haar armen voor haar borsten sloot. Toen haar kleren verspreid op de grond lagen, droeg hij haar naar het bed.

Pierre kreunde en bleef een tijdlang uitgeteld op haar liggen. Daarna duwde hij zich met een hand af en rolde naast haar zodat ze beiden naar het plafond keken.'Deed het pijn?' vroeg hij zonder zijn ogen van het plafond te halen.'Nee', zei ze rustig.Het had echt geen pijn gedaan. Enkel toen hij in haar kwam, had ze even met haar vingernagels in de matras geklauwd, maar Pierre was teder geweest.'Ik moet zo meteen weg', zei Pierre terwijl hij opstond.Bo bleef liggen. Ze begreep zelfs niet waarom ze zich niet beschaamd voelde toen hij een tijdje naar haar lichaam keek.'Je bent zo mooi', zei Pierre. 'Zo jong en al zo vrouwelijk. Ik wilOpeens duwde hij zacht haar benen opzij.'Wat is er?' vroeg Bo terwijl ze rechtop ging zitten en zijn ogen volgde.Een paar bleke bloedvlekjes waren op het laken achtergebleven. Hij glimlachte toen ze hem blo aankeek.'De eerste keer?'vroeg hij.

'Ja', klonk het verlegen.Hij nam haar vertederd in zijn armen.'Dan is het normaal dat je een beetje bloedt', zei hij rustig. 'Je

.

77*fc

l

hoeft echt niet bang te zijn. Volgende keer merk je er niks meervan.Hij liet haar los en liep naar de badkamer. Terwijl hij een douche nam, gleed Bo uit bed. Snel trok ze haar kleren weer aan. Pierre kwam uit de badkamer. Uit een kast nam hij verse kleren.'Ik bel Vincent', zei Bo terwijl Pierre zich aankleedde. 'Hij komt me ophalen.'Pierre keek nog eens naar zijn horloge.'Ik moet nu echt gaan', zei hij. 'Vind je het erg om in de lobby op Vincent te wachten?''Nee.'Hij bukte zich, raapte de broek op die nog op de grond lag en viste zijn portefeuille uit zijn achterzak. Zonder een woord te zeggen stak hij een bankbiljet in Bo's handen.'Vijfhonderd euro?' zei Bo. 'Ik denk wel dat ik wisselgeld heb.'Het viel haar op dat hij haar een bankbiljet gaf. Net zoals Tony. Die betaalde ook altijd cash. Dat liet geen sporen na. Cheques konden altijd opgespoord worden.Ze wilde haar tas openen, maar Pierre legde zijn hand op haar hand.'Je hoeft me niks terug te geven.''Maar we hadden toch driehonderd afgesproken?''Omdat het voor ons allebei bijzonder was', zei hij terwijl hij zijn das strikte.

De lichtbundels van de auto zwaaiden in de bocht toen Vincent de afrit van de £17 nam.'Is er iets bijzonders gebeurd?' vroeg hij.Bo draaide haar hoofd naar hem.'Nee. Waarom denk je dat?''Je hebt nog geen woord gezegd', zei hij terwijl hij zijn ogen op de weg hield.'We zijn gewoon ergens gaan eten en toen hebben we een cognac gedronken in zijn hotelkamer', zei ze. 'Dat was alles.'

?»f l

Vincent fronste zijn wenkbrauwen.Misschien willen ze meer geld als ik met iemand naar bed geweest ben, dacht ze.'Ik ben gewoon heel moe en ik heb niet kunnen leren. Morgen heb ik een toets van chemie.'Ze keek weer naar de lichten van de auto. Vijfhonderd euro, dacht ze. En zo erg was het nu ook niet geweest. Ik vraag me af hoeveel weken ma moet schoonmaken om zoveel geld bij elkaar te krijgen.

Een dolle wind liet het lege blikje over het voetpad tollen. Voetgangers bogen zich op het natte voetpad voorover in de stormwind. Bo stond in het bushokje te wachten en keek geboeid hoe een vrouw met haar paraplu tegen de wind en de regen vocht.Haar ogen gingen naar haar horloge en dan weer in de richting van de apotheek. Een halfuurtje te laat op school komen kon ze probleemloos verkopen. Tenslotte was ze gisteren ziek weggegaan. Vanochtend voelde ze zich echt beroerd. Ze was met een zwaar hoofd uit haar bed gekomen. Te veel gedronken, besefte ze. De kok in het hotel was veertig geworden en had iedereen in de keuken getrakteerd, had ze vanochtend aan ma haar belabberde gezicht en haar wijnadem uitgelegd.Het eerste lesuur had ze meneer Vanduffel. Het kostte haar vandaag totaal geen moeite om er zielig uit te zien. Meneer Vanduffel zou het vast moedig van haar vinden dat ze toch nog gekomen was.Fuck! Wanneer zal de apotheek eindelijk eens verlaten zijn? vroeg ze zich af.Het komen en gaan van klanten leek eindeloos.'Nu!' mompelde ze toen een man in een blauwe duffelcoat de deur achter zich dichttrok. Na hem was er niemand meer naar

79

binnen gegaan. Terwijl ze voorbij de etalage liep, wierp ze vlug een blik naar binnen. Niemand.Een man in een lange, witte apothekersjas keek haar afwachtend aan toen de deurbel rinkelde.'Hebt u de morning-afterpil?' vroeg Bo bedeesd nog voor ze de deur gesloten had.Het kon niet vlug genoeg gaan. Straks kwam er misschien iemand de apotheek binnen. De apotheker bleef enkele seconden onbeweeglijk staan alsof hij haar niet gehoord had.'Kan ik de morning-afterpil krijgen?' Ze kon wel door de grond zinken van schaamte. 'Of heb ik misschien een doktersvoorschrift nodig?''Nee, dat niet', zei de apotheker. 'Is het voor jou?'Bo aarzelde even.'Ja.'De man trok een lade uit een muurkast open en haalde een doosje te voorschijn.'Je moet zo vlug mogelijk een pil nemen en twaalf uur later de tweede pil.'Hij noteerde het op het doosje.Omdat ze er geen flauw benul van had hoeveel het kostte, haalde ze een rolletje bankbiljetten boven.De apotheker staarde haar een ogenblik verbaasd aan en knikte.'Ik zou je toch aanraden om een dokter te raadplegen', gaf hij haar nog mee toen ze haar wisselgeld wegstopte.'Zeker', zei Bo.Hij merkte dat ze het helemaal niet van plan was.Toen ze terug op straat stond, maakte Bo het doosje open en slikte de pil door. Wellicht hoefde ze zich geen zorgen te maken, maar die pil gaf haar zekerheid.

Ze zwegen even toen de dienster hun bestelling bracht, de rekening op tafel legde en zich met een menukaart naar een koppel haastte dat net aan een tafel was aangeschoven.

l'Ik had de lasagne besteld, jij de spaghetti', zei Jennefer terwijl ze de borden omwisselde die de dienster verkeerd had geplaatst.Intussen schonk Bo rode wijn in. Het gebeurde steeds vaker dat Jennefer haar tijdens de pauze opzocht en ze 's middags ergens gingen eten. De boterhammen verdwenen telkens in de vuilnisbak.'Morgen kan ik niet naar school', zei Jennefer terwijl ze met haar vork wat in de lasagne pookte. 'Ik heb een afspraak voor een hele dag. Naar een uitstap van een of ander bedrijf. Vincent brengt me erheen.''Tony weet dat ik tijdens de schooluren het liefst met rust word gelaten. Het is zo al moeilijk genoeg om het voor mijn moeder te verbergen. Als ik gedonder krijg met de school, dan komt ze het vast te weten.''Ik woon niet meer thuis. Tony heeft voor een kamer gezorgd. Het is ook gemakkelijker om iemand mee te nemen. Misschien kun je ook beter alleen gaan wonen? Tony kan je helpen.''Ik ben nog te jong en mijn vader slaat me verrot.''Toen ik wegging schold mijn moeder me uit voor hoer en nog van dat liefs. Prettig was anders. Maar ja, het was de korte pijn.''Op een of andere dag komen ze het thuis aan de weet', mompelde Bo nadenkend. 'Het is nu al zo moeilijk om mijn afspraken te camoufleren. Ik kan maar een fractie kopen van wat ik zou willen. Mijn geld stop ik nu tussen mijn schoolboeken. Ik denk dat mijn moeder soms in mijn handtas neust.'Hoofdschuddend stak Jennefer wat lasagne in haar mond. Opeens moest ze lachen.'Waarom lach je?' vroeg Bo.'Vorige week had ik iemand die te bezopen was om een stijve te krijgen. Hij lag op het bed en ik kleedde me voor hem uit en toen ik naakt voor het bed

stond, was hij al in slaap gevallen. Ik heb dan maar gewacht tot hij terug wakker werd en toen had hij zo'n kater dat hij helemaal geen zin meer had. Gelukkig heb ik toch mijn tweehonderd euro gekregen.'Bo verslikte zich bijna in haar spaghetti.

8081

'Dat is gemakkelijk verdiend', zei ze terwijl ze vlug een slok wijn nam.'Ben jij al met iemand naar bed geweest?' vroeg Jennefer benieuwd.'Een keer.'Ze voelde zich zowel trots als beschaamd. Trots omdat ze nu voor Jennefer geen groentje meer was, maar ook schaamte omdat ze haar lichaam had verkocht. Vroeger zou ze op zo iemand gespuwd hebben.'Hoeveel vroeg je?''Driehonderd, maar hij gaf vijfhonderd.''Vijfhonderd!'Jennefers vork bleef tussen haar bord en haar mond hangen.'Omdat ik nog maagd was.''De eerste keer kreeg ik niks', pikte Jennefer erop in. Ze dwaalde dromerig met haar ogen naar de lasagne. 'Het was met Cedric, mijn vriendje, en een week later was het uit.'Ze pookte weer wat met haar vork.'Heb je intussen...''Nee', zei Bo. 'Hoewel, ik wil ook een Speedfight, net zoals jij. Ik heb niet eens zoveel geld meer nodig.''Je bent nog te jong', zei Jennefer. 'Je mag er niet mee rijden.''Pff...' wuifde Bo haar opmerking weg. 'Wie houdt me tegen? Iedereen zegt dat ik er zeker zeventien of achttien uitzie. En als ik een garage huur om de scooter te stallen, dan hoeven ze het thuis niet te weten. Maar eerst nog wat geld verdienen. Misschien moet ik maar een doosje condooms kopen?''De meeste mannen gebruiken niet graag een condoom', zei Jennefer op een kennerstoon. 'Je bent dan wel zekerder, natuurlijk. Hoewel, niet iedereen heeft aids, hoor. Maar je kunt best de pil nemen. Je weet maar nooit of...'Het gezicht van Bo betrok.'Je hoeft niet met iemand te vrijen. Als je zegt dat je minderjarig bent, houden ze zich wel gedeisd. De straffen zijn niet mals.'82

'Dat is het niet. Maar ik vind het vervelend als zo'n apotheker me aankijkt met ogen van wat kom jij me vragen?''Och', zei Jennefer. 'Als het dat maar is. Tony helpt je wel.'Bo draaide een rolletje spaghetti in haar lepel toen haar gsm biepte.'Als je van de duivel spreekt', fluisterde ze terwijl ze haar hand op de gsm hield. 'Het is Tony.''Mmm', murmelde Bo een paar keer en toen duwde ze haar gsm weer uit.'Ik heb vrijdagavond een afspraak.'

Door de felle wind schoven de wolken snel voorbij de volle maan. Bo rilde even en haakte toen haar arm vlug in de arm van Don. Hij was lang en mager en zag er een stuk jonger uit dan de veertig die hij nonchalant had opgegeven toen ze hem tijdens het dansen losweg naar zijn leeftijd gevraagd had. Ze hadden een groot stuk van de nacht in de Cherry Moon doorgebracht en Bo had zich rot geamuseerd.Dansen, drinken en dan nog eens honderd vijftig euro vangen... het leek wel een sprookje.Dicht tegen elkaar aan gedrukt liepen ze naar de huurauto die op de parking van de discotheek stond. Ze wist dat hij uit Detroit kwam, Motortown, zei hij steeds, en dat hij iets in plastics deed. Hij was vijf dagen in Gent en een man alleen...'It was fun', zei Don terwijl hij de auto startte. 'You're nice to hang out with.'Hij moet vast al dikwijls in Gent geweest zijn, dacht Bo toen hij zonder aarzelen de Oude Baan naar Gent opreed.'You're a great dancer', maakte Don haar een complimentje.'Thank you', zei Bo en ze lachte haar tanden bloot.Spontaan legde ze haar hand op zijn dij. Hij was tof gezelschap. Plotseling reed hij de auto de parkeerstrook op.'What's wrong?' vroeg Bo verbaasd.

Hij antwoordde niet, maar legde zijn hand op haar borst en

83

boog zich voorover om haar te kussen. Bo draaide geschrokken haar hoofd weg.'Why not?' vroeg hij teleurgesteld. 'We had a great time together. Maybe I'm wrong, but I thought that you ¡iked me too.'Haar hand nam zijn hand van haar borst en bleef ze in haar schoot vastklemmen.'In Belgium they'll hang you for having sex with a ji/teen-year-old girl. 'Het leek alsof hij in elkaar kromp.'Sorry', zei hij toonloos terwijl hij door de voorruit naar de lichten van de voorbijrijdende auto's staarde.'But, for five hundred euro, I'll do something special for you.'Hij zocht in haar ogen of ze een grapje maakte.'Are you joking?' vroeg hij voorzichtig.Ze legde zijn hand terug op haar borst en kuste hem op de mond.'Bring me to your hotel room.'Ze voelde zich helemaal niet bang. Na die eerste keer was haar drempel om met iemand naar bed te gaan een heel stuk lager geworden.

'Tony heeft het druk. Hij moet voor allerlei dingen zorgen. Afspraken regelen, voor het geld zorgen, nieuwe meisjes op hun gemak stellen... je bent niet het enige meisje dat voor ons werkt.'Bo knabbelde verveeld op haar onderlip. Ze voelde zich door Tony in de steek gelaten. Het was leuk paraderen in de cabriolet en hoewel ze het gevoel uit haar hart en haar hoofd wilde bannen, was ze verliefd op hem.'Rijd je niet graag met mij mee?' vroeg Vincent.Bo schudde heftig haar hoofd.'Nee, dat is het niet. Maar Tony...'Ze wist niet hoe ze het duidelijk moest maken.'Och, het geeft niet, hoor', zei Vincent vergoelijkend en hij kneep even in haar knie. Zijn ogen waren wat dichtgeknepen omdat een lage februarizon het rijden moeilijk maakte. 'Nog een84

uurtje en het is donker', zei hij om iets te zeggen. 'Je valt behoorlijk in de smaak bij Pierre.''Ik weet het', zei Bo een tikkeltje fier. 'Weet jij waar we vanavond heengaan?'Vincent haalde zijn schouders op.'Pierre heeft niks gezegd. Ook niet dat je chique moest gekleed zijn om naar een feestje of naar een opera of zo te gaan. Enkel dat je om halfzes verwacht werd.'Bo tuitte nadenkend haar lippen.'Misschien blijven we gewoon in zijn hotelkamer', mompelde ze en meteen kon ze zich voor het hoofd slaan omdat ze dat eruit geflapt had.Als ze meer verdiende moest ze wellicht een deel van het geld aan het escortbureau afgeven. Vincent verroerde zich niet.'Wellicht naar een film kijken en een glaasje drinken', ging Bo vlug verder. 'Dat is nog gebeurd.'Intussen lag de afrit Deinze al een eind achter hen en ze herkende de straat die naar het hotel leidde waar Pierre altijd verbleef als hij in de buurt was.'Zo, we zijn er', zei Vincent toen hij met ronkende motor voor de glazen ingangsdeur bleef staan. 'Blijf je lang weg? Ik zou nog een stapje in de wereld willen zetten. Het is tenslotte zaterdagavond voor iedereen.''Business be/ore pleasure', grapte Bo terwijl ze uitstapte.'Right you are', ging Vincent er grinnikend op in.'Ik bel je wel als het achter de rug is', zei Bo toen ze het portier al dichtklapte.Ze wist niet of hij haar nog gehoord had, maar het maakte niets uit. Desnoods kon ze nog altijd een taxi bellen. Ze wuifde toen hij zonder omkijken zijn hand opstak terwijl hij de parking afreed.

De donsdeken was van het bed gegleden en lag als een vormeloos heuveltje op de grond. Met haar armen wijdopen lag Bo op het

i

85

bed. De suite die Pierre had gehuurd leek haar onwezenlijk duur. Pierre lag naast haar met zijn hoofd op haar arm en hij draaide met de top van zijn wijsvinger extra krulletjes in haar schaamhaar. Zijn adem blies rustig in haar hals. Bo had het gevoel dat ze alle kanten van het bed had gezien. Ze begreep het zelf niet, maar ze voelde geen spatje schaamte meer. Pierre was de eerste in bed geweest, intussen waren er anderen gekomen en telkens had het geld de schaamte keurig opgevangen. En bij Pierre voelde ze zich goed.'Vond je het prettig?' vroeg Pierre.'Ja', zei Bo en ze meende het.Er verscheen een tevreden glimlach op Pierres gezicht.'Jij maakt me weer jong. Ik zou graag hebben dat je vannacht bij mij bleef.''De hele nacht?' vroeg Bo geschrokken.'Ik wil je er gerust voor betalen', zei Pierre vlug. 'Vijfhonderd euro?'Ik kan naar huis bellen dat ik laat moet werken en morgenochtend vroeg moet beginnen, zodat het beter is dat ik in het hotel blijf slapen, overwoog ze. Trouwens, mama zeurt toch bijna niet meer over mijn overuren en mijn nieuwe kleren. Ze zal het opgegeven hebben.'Zeshonderd euro', stelde Pierre voor omdat hij dacht dat hij te weinig geboden had.Ze kuste hem op de mond.Opgetogen veerde Pierre overeind.'Weet je wat? We nemen eerst een douche, intussen bestel ik wat te eten en dan... wat daarna komt zien we wel', zei hij met een knipoogje.'Oké', zei Bo.Ze raapte haar kleren samen en verdween naar de badkamer. Terwijl het warme water over haar huid stroomde, hoorde ze dat Pierre wat in de telefoon zei. Even later schoof hij het doorzichtige douchedeurtje open.86

'Zal ik je eens lekker inzepen?' vroeg hij.Zonder op haar antwoord te wachten kneep hij wat douchegel in zijn handpalm.

Een bescheiden roffeltje klonk op de deur.'Een ogenblikje!' riep Pierre terwijl hij de ceintuur om zijn kamerjas knoopte.Bo maakte van de gelegenheid gebruik om vlug de donsdeken op het bed te trekken. Iedereen kon zien dat de deken er haastig opgeworpen was, maar voor Bo maakte het een wereld van verschil. Misschien trok het bed dan minder de aandacht.Omdat ze naakt was onder de badjas met het hotelembleem, hield ze de kraag tegen zich aangedrukt.Net zoals in de film, dacht ze, toen de kelner een roltafeltje naar binnenreed.De schotels waren verborgen onder een paar blinkende stolpen. Uit twee ijsemmers staken een fles champagne en een fles Chablis.'Waar wenst u het tafeltje, meneer?' vroeg de kelner.'Daar bij de grote tafel', wees Pierre aan.Terwijl hij het roltafeltje verder duwde, blikte de kelner terloops naar Bo en naar het bed.Misschien was het verbeelding, maar ze dacht dat zijn lippen een seconde minachtend opkrulden.De kelner spreidde een hagelwit tafelkleed over de tafel uit. Een kandelaar met drie blauwe kaarsen werd in het midden van de tafel gezet. Twee onderzetborden kwamen keurig tegenover elkaar te liggen.'Laat maar', zei Pierre. 'We dekken de tafel zelf wel verder.''Goed, meneer.'Terwijl de kelner nog vlug een plooi in het tafelkleed rechttrok, stopte Pierre een samengevouwen bankbiljet in zijn hand.'Dank u, meneer', zei de kelner.

'Mevrouw', groette hij met een hoofdknikje terwijl hij haar voorbijliep en weer klonk het Bo spottend in de oren.

87

'Wenst u nog iets, meneer?' vroeg de kelner terwijl hij de deurknop in zijn hand had.Maar Pierre wuifde hem weg.'Help je een handje?' vroeg Pierre terwijl hij de glazen op tafel zette.'Zulke mooie borden heb ik nog nooit gezien', zei Bo.Op de randen van de witte borden stonden drie dunne gouden lijntjes die slechts onderbroken werden door een bescheiden hotelembleem.'Klaar', lachte Bo toen ze de tafel volgens de regels van de kunst hadden gedekt.'Wacht even', zei Pierre.Hij liep naar de lichtschakelaar aan de deur en knipte het licht uit. Enkel een spot die op het bed gericht was bleef gedempt branden. De kaarsen zorgden voor een stemmige lichtkring op de gedekte tafel.'Nog niet gaan zitten', zei Pierre terwijl hij achter Bo schoof.Hij trok de kraag van haar badjas een beetje naar achter en kuste haar schouder.'Ik zou het licht van de kaarsen graag op jouw huid zien glanzen', fluisterde Pierre terwijl hij de ceintuur van Bo's badjas losmaakte.De badjas gleed van haar schouders op de grond. Pierre trok haar stoel achteruit en wachtte tot ze neerzat om zijn kamerjas uit te trekken.'Eerst champagne.'Zonder op haar antwoord te wachten, trok hij de fles uit de emmer, wreef ze met een doek droog en plaatste ze op tafel. Hij draaide het metalen netje los en liet met beide duimen de kurk tegen het plafond knallen.'Pas op, Pierre!' lachte Bo toen de champagne op de tafel schuimde.Hij schonk haar glas vol. Daarna ging hij tegenover haar zitten en schonk voor zichzelf in.88'Eens kijken wat de pot schaft', zei hij terwijl hij een stolp oplichtte. 'Oesters.'Hij lichtte een tweede stolp op.'Tiens, kreeft?' acteerde hij verbaasd.'Wat zou er onder deze stolp liggen?' vroeg hij aan Bo alsof het een raadseltje was.Zijn hand bleef onder de stolp liggen.'Gerookte zalm?' probeerde Bo.'Mis.'Ze pijnigde haar hersenen.'Is het vlees of vis?''Als je me een kusje geeft, krijg je een tip', plaagde hij.Ze schoof haar stoel achteruit en liep om het roltafeltje naar hem toe. Net toen ze zich bukte om hem te kussen werd er op de deur geklopt.'Wat is dat nu?' sakkerde Pierre.Zijn vuist viel hard op het tafelblad.'Politie!' klonk het bevelend door de deur.Dat kan niet! schoot het door Bo's hoofd.De deurknop bewoog heftig heen en weer. Als versteend hoorde Bo gemompel achter de deur en even later werd de deur breed open geduwd. Twee mannen en twee vrouwen drongen de kamer binnen. Een van hen zocht meteen naar de schakelaar om licht te maken. Pierre sprong op.'Wat willen jullie?''Rustig, meneer', zei een van hen en hij toonde een etui met een identificatiebewijs. 'Ik vrees dat u met ons mee moet komen.'Een van de vrouwen raapte de badjas op en wierp hem over Bo's schouder.'Waar zijn je kleren?'De stem klonk zacht, maar toch streng. Bo knikte naar de badkamer.'Gaje aankleden.'

89

De andere vrouw schoof met Bo de badkamer in en bleef toekijken hoe Bo nerveus haar kleren aantrok.Nu gaan ze thuis alles weten! dacht ze in paniek. En op school! Ik durf niet meer naar school!'Mag ik jouw identiteitskaart zien?' vroeg de agente.'Die zit in mijn tas.''Neem je tas dan maar.'Het leek Bo alsof ze in een macaber toneel terecht was gekomen. Een van de mannen duwde Pierre de badkamer in. Verdwaasd zag Bo dat de andere agente de donsdeken optilde en aan de matras voelde. Daarna zocht ze op het laken naar vlekken.'Jouw identiteitskaart', zei de agente nog eens.De handtas glipte uit haar handen en viel op de grond.'Sorry', fluisterde Bo zenuwachtig. 'Mijn handen trillen.'Ze voelde zich ellendig. Ze zou willen huilen, maar haar ogen bleven droog. Haar vingers zochten ordeloos in haar tas en toen ze haar identiteitskaart niet vlug genoeg vond, kieperde ze de inhoud op het salontafeltje.'Hier is ze', zei Bo en ze toonde de kaart tussen haar trillende vingers.'Bo de Graaf?' vroeg de agente terwijl ze de kaart bekeek. 'Vijftien jaar?'Met haar hoofd tegen haar borst gedrukt knikte Bo onmerkbaar. De agente wierp een blik op het stripje pillen dat naast een rol bankbiljetten op het salontafeltje lag.'Ze is vijftien', herhaalde ze toen Pierre uit de badkamer kwam.'Vijftien? Dat wist ik niet', deed Pierre verwonderd. 'Ik heb nooit haar identiteitskaart gevraagd. Geef toe, ze ziet er zeker achttien uit.''Jullie mogen mee naar het bureau komen', zei een van de agenten.Bo voelde zich heel kleintjes toen ze tussen de twee vrouwen in de lift stond. Waarom was ze ooit met dat escortbureau begonnen?90Nu zal ik nooit meer veel geld hebben, dacht ze opeens en ze schrok van zichzelf.Gedaan met het mooie leventje! Ze kon het zich bijna niet inbeelden. Pa en vooral ma zouden haar voortaan met argusogen volgen. Nee, hotelkamers schoonmaken kon ze vergeten.De deur van de lift schoof open. Gelukkig zaten er niet veel mensen in de lobby. Beschaamd keek Bo weg toen ze de ogen van een oudere vrouw op zich voelde. Opeens vernauwden haar ogen zich tot spleetjes. In een hoekje van de lobby zat Vincent te wachten. Hij had maar een fractie van een seconde nodig om te zien dat er iets verkeerd liep. Terwijl Bo met de vrouwelijke agente wachtte tot de lift ook voor Pierre openging, stond Vincent rustig op en wandelde weg.Had hij dan toch niet gehoord dat ik hem zou bellen? vroeg Bo zich af. Of misschien verwachtte hij gewoon dat ik rond dit uur klaar was.Ergens voelde ze zich opgelucht. Vincent zou vast Tony en Zharin verwittigen. Die zouden haar niet in de steek laten.

9i

LDE BLAUWE FASE

Nog voor de deur openging werd Bo wakker en ze rekte haar benen uit. Een wonderlijk opgetogen gevoel bruiste in haar hoofd. Eindelijk was ze in de blauwe fase beland. Gedaan met de vier eindeloze dagen eenzaamheid. Gedaan met telkens een uur of wat voor het venster te staan om in de verte een paar meisjes voorbij te zien lopen, enkel om een beetje beweging te zien.

Straks moest ze nog wel in haar eentje ontbijten, maar daarna mocht ze met de andere meisjes meedoen.Zelfs de scherpe 'goedemorgen' waarmee mevrouw Vera de deur openduwde leek haar minder te ergeren. Neuriënd wierp ze de deken van zich af, wreef met een nat washandje over haar gezicht en trok haar joggingpak aan. Een liedje van Eminem doolde nog door haar hoofd toen ze haar nachtemmer nam en ermee naar het toilet liep. Als ze straks haar ontbijt ging ophalen zou ze haar naam voor het eerst op het takenblad vinden. En... vandaag mocht ze vijf sigaretten roken.

Met een stevige wrong kneep Bo de dweil in de emmer uit. Daarna liet ze zich op haar knieën zakken en streek met de dweil rond de wc-pot. Met een dweilpunt dipte ze in de hoeken van het toilet.'Zo erg hoef je je ook niet uit te sloven.'Bo herkende de stem van Yasmien. Ze draaide haar hoofd om en zag dat haar vriendin met een brede glimlach in de deuropening stond.'Nee?''Ik toon het je', zei Yasmien.Ze boog zich over Bo en terwijl ze op Bo's rug leunde, nam ze de dweil vast en zwiepte hem een paar maal heen en weer.'Dat is voldoende', zei ze terwijl ze op de rug van Bo bleef liggen. 'Als je er maar voor zorgt dat het overal een beetje nat lijkt.'Bo voelde het warme lichaam van Yasmien op haar rug en haar

92schouders drukken. Toen Yasmiens haar in haar hals kietelde boog ze haar hoofd wat opzij. Snel drukte Yasmien een kus op haar wang en kwam overeind.'Hé! Wat doe je?' vroeg Bo verbouwereerd.Ze loste de dweil en keek Yasmien vragend aan.'Vond je het erg?' vroeg Yasmien terwijl ze Bo nauwlettend aankeek.'Nee, niet echt.'Bo sloeg haar ogen neer. Ze wist niet wat ze ervan moest denken. Kuste Yasmien haar om wat te dollen of stak er meer achter?'Als jij nu de tampons keurig schikt dan maak ik de emmer met de gebruikte maandverbanden leeg', stelde Yasmien voor. Zonder op een antwoord te wachten was ze met de emmer weg.

Omdat ze zo'n zin had in een sigaret, draaide Bo onrustig heen en weer in het bankstel. Soms keek ze door de deur van de woonkamer naar het gangetje dat naar het rokerslokaaltje leidde. Ze vroeg zich af of ze niet stiekem naar het overdekte balkonnetje zou verdwijnen. Maar mevrouw Vera en meneer Paul zaten in het bureau van de opvoeders. Ze babbelden wat met elkaar, maar ze zouden het vast merken als ze vlug met de aansteker vuur in haar sigaret trok en naar het rokerslokaaltje verdween.'Ga je niet mee?' vroeg Yasmien met een hoofdknik naar het balkon.'Nee, als ze me zien dan moet ik misschien terug naar de rode fase en dan begint het helemaal opnieuw.''Jammer', zei Yasmien. 'Maar tegen twaalf uur mag je ook roken.'Ze greep de aansteker die aan het touwtje hing en hield het vuurtje tegen haar l&m.'Tot straks', zei ze knipogend.Bo schoof languit in het bankstel. Een meisje kwam sloffend naar binnen en liet zich aan de andere kant van de bank in de kussens zakken.

93

\ABo keek op.'Hoi', zei ze toen ze het meisje herkende. 'Ben je ook in de blauwe fase?'

'Gelukkig', zei Steffie. 'Niet meer alleen in dat hok en twee sigaretten extra.''Moest jij ook schoonmaken?' vroeg Bo opgelucht omdat ze met iemand kon babbelen.'Ik moest strijken in de wasplaats', zei Steffie.'Kun jij dan strijken?' klonk het verbaasd.'Een beetje toch. T-shirts en zakdoeken lukken me wel. Ik nam het dikwijls van ma over.'Alsof ze Bo niet in de ogen durfde te kijken keek Steffie naar Bo's schouder.Toen twee meisjes tegenover hen in het bankstel ploften bleef het even stil.'Waarom ben jij hier?' vroeg Steffie.'Och, een niemendalletje', deed Bo luchtig. 'Ik mocht blijkbaar niet met een man in bed liggen.'De twee meisjes aan de overkant keken elkaar aan. Ze gniffelden.'Dus je bent een hoer?' vroeg het zwaarlijvige meisje met kort, donker haar.Bo schrok. Het liefst had ze haar vingernagels in de wang van het meisje gekerfd, maar ze bedwong zich. Ze had geen zin om in de isoleercel te belanden.'Geen hoer!' zei ze venijnig. 'Ik deed het niet met iedereen.''Kreeg je geld?''Ja.''Dan ben je een hoer. Trouwens, iedereen in de onthaalgroep weet met welke kleren je in Beernem aankwam. Misschien een dure hoer, maar toch een hoer.''En waarom zit jij hier?' vroeg Bo bits.Op de een of ander manier wilde ze de sneer terugbetalen. Het meisje deed haar best om zo ongeïnteresseerd mogelijk te kijken.

94'Ik ben een posser. Thuis was het elk uur geruzie en geschreeuw. Mijn stiefvader pestte me het bloed onder mijn nagels vandaan en op een keer ben ik met het broodmes langs zijn auto gelopen. Ik ben toen thuis weggevlucht, maar ze vonden me en toen barstte de ellende pas helemaal los. Daarna therapie, halfopen instelling... nu ja, zowat het hele rijtje. Intussen had ik een vriend leren kennen en ik wilde bij hem blijven wonen. Maar die klootzak van een stiefvader lichtte de flikken in en toen kwamen die me halen. Nu moet ik vier weken in Beernem blijven, maar gelukkig komt Tharif me soms bezoeken.'Toen Yasmien binnenkwam stond het meisje op en liep naar de aansteker. Alsof er te weinig plaats was, ging Yasmien vlak naast Bo zitten.'Ik vraag me af wat we straks moeten doen', zei Yasmien toen het stil bleef. 'Misschien mogen we een videofilm bekijken.''Ha, je bent er ook', zei Yasmien toen ze Steffie opmerkte. 'Ook in de blauwe fase?''Eindelijk', zei Steffie. 'Ik werd zowat gek op mijn kamer.''Mag ik je armen eens zien?' vroeg Yasmien.Alsof ze het opeens heel koud had, trok Steffie de mouwen van haar groene sweater tot over haar handen.'Heroïne? Spuitjes?' vroeg Yasmien droog alsof het haar niet echt interesseerde. 'Dealen?'Het zwijgen gaf haar gelijk.In het bureau van de begeleiders ging de telefoon. Meneer Paul nam de hoorn op. Nadat hij het telefoongesprek beëindigd had, overlegde hij even met mevrouw Vera. Meteen daarna kwam hij in de deuropening staan.'De kok heef zich zich ziek gemeld', zei hij. 'Elke leefgroep moet zelf voor eten zorgen.'Hij keerde zich meteen naar Yasmien.'Jij zat toch op de huishoudschool, Yasmien?' vroeg hij alsof hij dat niet in haar papieren had gelezen.

'Mmm.'L95

'Mooi, dan kunnen jullie straks soep maken en er zijn nog var kensrollad.es. Als jullie wat aardappelen schillen en een paar dozen boontjes openmaken, hebben we meteen te eten.' Hij keek naar de meisjes in het bankstel. 'Steffie, Bo en Fatima kunnen helpen. Waar is Melissa trouwens? Die zat toch bij jullie?''Ze is gaan roken', zei Fatima.'Nou, dan kan ze straks ook helpen.'

Een deur achter in de woonkamer leidde naar een keukentje. Meneer Paul trok de ijskast open, nam twee rollades en zette ze op het aanrecht.'Fatima en Melissa komen met mij mee. We gaan groenten halen.'Hij verdween met de meisjes.'Nu moeten we zelf ons eten klaarmaken', zei Bo hoofdschuddend. 'En als we nu eens weigeren?''Dan worden het deze middag boterhammen met nog wat', glimlachte Yasmien. Ze nam Bo bij de schouders vast en drukte haar secondenlang bemoederend tegen zich aan. 'Zo erg is het nu ook weer niet. Ik doe het zelfs graag en de tijd gaat een stuk vlugger voorbij. Kijk jij eens in de hangkasten of je soms bouillon kunt vinden. Dan zoek ik geschikte potten en pannen.''En ik?' vroeg Steffie.'Wacht nog even, dan kun jij straks aardappelen schillen of groenten snijden.'Met vereende krachten droegen Fatima en Melissa een kartonnen doos het keukentje in. Prei en selderij puilden boven de rand uit. Meneer Paul toonde vijf messen.'Kijk eens. Jullie kunnen twee grote en drie kleine messen gebruiken. Ze mogen niet naar de kamer meegenomen worden, ze mogen niet eens deze keuken verlaten. Yasmien, jij bent verantwoordelijk voor deze messen en nadat de groenten schoongemaakt zijn, zorg jij dat ik de messen terugkrijg. Begrepen?'Yasmien knikte.96'Moeten de zigeuners niet helpen?' vroeg Fatima. 'Och', schokschouderde meneer Paul. 'Zij maken de gang schoon. Tenslotte begrijpen jullie elkaar niet eens. En de drie andere meisjes zitten nog in de rode fase.' 'Het lukt ons wel', zei Bo dapper.'Mooi', zei meneer Paul. 'Dan laat ik jullie maar betijen. Ik kom af en toe weieens kijken.' In een lade vond Fatima snijplankjes.'Ik vraag me af wat mijn vriend nu doet', zei Melissa terwijl ze dromerig een prei in gelijke partjes sneed.'Mijn vriend is nu naar school', zei Fatima. 'Maar hij heeft me beloofd dat hij me deze week komt bezoeken.' 'Denk je echt dat hij komt?' vroeg Yasmien. 'Natuurlijk', zei Fatima. 'Hij houdt van me.' Toch lag er twijfel op haar gezicht.'Ik houd het bijna niet uit zonder hem', ging Melissa verder terwijl ze de stukjes prei in een emmer water kieperde.'Het is misschien een goede test voor jullie', zei Steffie. 'Als hij je al die weken trouw blijft, dan weet je dat hij echt van je houdt.' Fatima knikte.'Hij zal op bezoek komen', zei ze om zichzelf te overtuigen. 'Ja', zei Bo. 'Zaterdag zit je met hem in de cafetaria.' 'Heb jij geen vriend die op je wacht?' vroeg Yasmien. Bo aarzelde even. Ze had al opgemerkt dat bijna elk meisje over een vriend sprak.'Ja', zei ze en ze dacht aan Tony. 'Hij is heel knap en hij heeft een bmw cabriolet.''Is hij jouw pooier?' vroeg Melissa terwijl ze Bo vanonder haar wenbrauwen schuin aankeek. 'Nee!' zei Bo nijdig. 'Hij is mijn vriend.'Melissa monkelde en stootte Fatima aan. Gekwetst boog Bo zich over de selderij en sneed verwoed grote schijven. Vaag klonk The one I love van rem vanuit de woonkamer tot in de keuken. 'Dat liedje hoor ik graag', zei Yasmien.

97

iZe liep naar het bureau van de toezichters.'Meneer, dat is een mooi liedje. Mag ik de radio een beetje luider zetten?'De muziek vulde het keukentje. Yasmien ging terug aan tafel zitten en morrelde wat in de kartonnen doos.'Wie doet de uien?'Niemand verroerde zich.'Nu, er moet toch iemand de uien snijden? Melissa?''Vraag het aan Bo. Of mogen de ogen van jouw vriendinnetje niet prikken?'Met een nijdig gebaar haalde Yasmien twee uien uit de doos.'Doe jij het?' vroeg ze op een toon die geen verzet verdroeg.Met een knikje nam Bo de uien over. Ze pelde de bruine schillen weg en legde de uien op de snijplank. De tranen drongen in haar ogen toen ze de uien in kleine stukjes sneed. Toen ze klaar was, greep ze opgelucht het plankje en boog zich naar het emmertje om de stukjes ui in het water te laten glijden. Net op dat ogenblik draaide Melissa zich naar het emmertje en hun hoofden botsten tegen elkaar.'Au! Kun je niet uitkijken?'Melissa en Bo wreven met een pijnlijke snoet over hun hoofd.'Slet!'Melissa snauwde het woord in haar gezicht.Uiterlijk rustig legde Yasmien haar mes neer.'Ik weet wel waarom je een hekel aan Bo hebt. Als je vriendje op bezoek komt, ben je bang dat hij meer naar Bo zal kijken dan naar jou. Ze is veel knapper dan jij.'Met flitsende ogen keek Melissa Bo aan.'Phoe! Tharif houdt van mij. Hij ziet haar niet eens staan.''Ik ken jouw Tharif. Hij neukt zowat alles wat borsten heeft. Hoewel...'Ze liet haar ogen enkele ogenblikken op de zware borsten van Melissa rusten en trok haar neus op.'Als hij jou neukt, dan moet hij toch wel ladderzat zijn.'

98De vingers van Melissa omklemden het mes zo heftig dat haar knokkels wit werden.'Jij neukt toch ook alles wat borsten heeft?''Ik heb een vriend', zei Yasmien alsof ze de giftige opmerking niet begreep. 'En hij is best tevreden met mij. Maar zodra ik in weekend ga, zal ik Tharif eens een bezoekje brengen.''Lesbisch varken!' siste Melissa.Over de tafel heen richtte ze dreigend de mespunt op Yasmiens keel.'Ik maak je kapot!'Meteen grepen Bo en Fatima haar arm. Melissa probeerde zich los te schudden, maar de twee meisjes bleven haar vastklampen.'Niet doen, Melissa', zei Fatima terwijl ze paniekerig in de richting van de woonkamer keek. 'Ze stoppen je in de isoleercel.'Melissa's vingers losten het mes niet.'Je zult nog maanden in Beernem moeten blijven', probeerde Fatima het meisje te kalmeren. 'Dan zie je Tharif helemaal nietmeer.Het lichaam van Melissa ontspande zich en ze rustte weer met haar rug tegen de stoelleuning. Ze liet het mes op de tafel vallen. Opeens boog ze zich voorover en ze spuwde Yasmien in het gezicht. Het spuug gleed over de wang van het meisje. Het werd akelig stil. Enkel de muziek vulde het keukentje.

Maar Yasmien veegde over haar wang en glimlachte naar Melissa. Een glimlach die nog gevaarlijker leek dan het gekartelde lemmet van het mes dat ze in haar hand hield.

99

II

lSTEFFIE

i.

Omdat Steffie gehoord had dat Rinus de voordeur had dichtgeklapt was ze van haar kamer gekomen. Zoals gewoonlijk was het een rommeltje op en rond het bankstel. Naast een volgestouwde asbak lagen losse bladzijden uit een krant, een leeg pakje shag, een paar reclamefolders, vier lege flesjes Duvel, een telefoonboek dat op de rubriek van de pizzeria's openlag, chips die rondgestrooid leken en een lege fles rode Aldiwijn tussen een paar plakjes kaas. Onder de salontafel lag naast wat broodkorsten zelfs een minuscuul plastic kerstboompje.Hoewel de lucht in de woonkamer altijd bedorven was door sigarettenrook nam ze een sigaret uit een pakje Belga van haar moeder.Op woensdagmiddag verveelde ze zich dood. In het hele flatgebouw was dan ook geen donder te beleven. Het verbaasde haar niet dat haar zus er niet was. Sinds Wendy een vriend had, kwam ze nog zelden naar huis.Waarom zou ze ook, dacht Steffie een tikkeltje jaloers. Als Wendy niet thuis was dan had ze ook geen last van Rinus zijn tengels. Enkel om te slapen kwam Wendy nog opduiken en dan nog... Een nachtje bij Joris was meer regel dan uitzondering. Enkel haar kleren en de spullen in haar kamer bewezen dat ze nog thuis woonde.Ma was naar de wasserette en daarna zou ze wellicht via een café naar huis komen. Ze kwam altijd via een café naar huis. En Rinus... onbewust haalde Steffie haar schouders op. Ze hoefde niet te weten waar hij was. Alleen hoopte ze dat haar moeder thuiskwam voordat Rinus er was. Hij woonde nu vier maanden bij ma en Steffie vroeg zich af of haar ma nu echt niemand anders kon vinden. Nu ja, als je je vriendjes in cafés moet opscharreien...100II

De fauteuil kraakte toen ze zich neerkwakte en ze zapte langs de tv-kanalen.Het was weer ongezellig warm. Omdat Rinus meestal in een boxershort in de flat rondhing, draaide hij altijd de verwarming op vijfentwintig graden.Steffie stroopte de pijpen van haar trainingsbroek tot haar knieën op en trok haar T-shirt uit. Het was geen gezicht, besefte ze, maar wat maakte het uit... ze was toch alleen.Ze haalde de Harry Potter-cassette uit het doosje en duwde hem in de videorecorder. Ze pikte weer een sigaret.Onder een douche lebberden twee vrouwen elkaar af terwijl de ene met beide handen de borsten van haar partner kneedde. Se condenlang bleef Steffie verbijsterd naar het scherm staren.'Jakkes!'Ongelovig graaide ze naar het doosje op de salontafel. Het was wel degelijk Harry Potter die haar door zijn brilletje aankeek.'De viespeuk was vast te bezopen om zijn film in het juiste doosje te stoppen', gromde ze kwaad.Ze knielde voor de kartonnen doos die op de grond bij de tv stond en die volgestouwd was met cassettes. Uiteindelijk vond ze Harry Potter in een doosje waarop een vrouw stond die een penis vasthield.

Zou ma ook naar die films kijken? vroeg Steffie zich beschaamd af. Ze hoopte van niet.

Harry Potter dook met zijn bezem naar Zweinstein toen ze hoorde dat de buitendeur openging. Meteen daarna was er gerommel in het halletje.Ma? hoopte ze, maar ze zocht toch haar T-shirt dat ze achteloos bij de rommel op de salontafel had gelegd.'Zit je hier in je eentje tv te kijken?' vroeg Rinus terwijl hij naar binnen liep.Steffie merkte dat hij gedronken had en ze antwoordde niet. Ze trok meteen het T-shirt over haar hoofd.

101

'Je hoeft je toch niet meteen aan te kleden', zei Rinus. 'Je hebt zulke mooie tieten. Ik wed dat er weinig meisjes in jouw klas zo'n gevulde beha hebben.''Waar ben je naar aan het kijken?' vroeg hij zonder zijn ogen van Steffie af te houden.Hij wurmde zich naast haar in de fauteuil.'Hé, dit is een eenzit!' snauwde Steffie. 'Ga ergens anders zitten.''Met een beetje goede wil kunnen we best samen zitten. Je mag ook op mijn schoot zitten, als je dat liever hebt.'Hij klemde Steffie tegen de leuning en legde zijn hand op haar rug.'Ha, het is die film over dat tovenaarsknulletje waar ze zo'n drukte over maakten.' Hij boog zich voorover om de afstandsbediening te nemen en knipte de tv uit. 'Ik weet wel wat leukers te verzinnen dan naar zo'n kinderfilmpje te kijken.'Ze draaide haar hoofd weg toen hij haar probeerde te kussen.'Ga weg! Jouw rotadem stinkt naar bier!' snauwde ze.Maar Rinus was een stuk sterker.

De drukte, de kerstliedjes, de geur van worsten en glühwein deed Steffie opleven. Het Apostelplein leek bezaaid met kerstbomen die gevuld waren met lichtjes. Slingers met stervormige lichtjes waren over het plein gespannen en deden Steffie weer in gezellige uren geloven.Een uurtje geleden had ze de deur boos achter zich dichtgeslagen. Nu lag ze met haar maag tegen de afsluiting van de schaats piste gedrukt en ze keek naar de mensen die rondjes reden op de kleine ijscirkel. Haar adem blies wolkjes in de kerstlucht.'Ga jij ook schaatsen?'Verrast keek ze opzij. Naast haar stond een jongen met een fijn baardstreepje van zijn bovenlip naar zijn kin. Hij keek ook naar de schaatsers. Net als zij had hij een wollen muts over zijn oren getrokken.'Ik kan niet schaatsen', bekende ze.'Ik ook niet, maar ik kijk er graag naar. Voor even toch. Na een tijdje krijg ik koude voeten. Net zoals nu', voegde hij eraan toe en hij lachte.'Ik heb ook koude voeten.'Ze vond het leuk dat hij wat met haar babbelde. Meestal had ze de indruk dat ze voor niemand iets bijzonders betekende. Zelfs op school had ze geen echte vrienden.'Zullen we iets drinken in de Cipierskelder?' stelde hij voor. 'Dan kunnen we meteen onze voeten opwarmen.''Waarom niet?'Hij wrong zich tussen de mensen en ze volgde in het spoor dat hij maakte.

Zelfs helemaal achteraan was er geen plaats in het café.'Zullen we hier blijven staan?' stelde hij voor. 'Dan haal ik wat aan de tapkast. Wat wil je drinken?''Een cola', zei Steffie.Hij drong zich naar voor en Steffie keek hem na. Wat later kwam hij terug met een flesje bier en een blik cola in zijn handen terwijl hij zijn portefeuille tussen zijn tanden klemde. Met een beweging van zijn hoofd maakte hij haar duidelijk dat ze dringend de portefeuille uit zijn mond moest nemen. Ze stak haar hand uit, maar omdat hij zijn mond iets te vroeg opende, viel de portefeuille op de grond.'Sorry', zei Steffie en ze bukte zich om de opengevallen portefeuille op te rapen. Zijn identiteitskaart stak achter een plastic raampje en benieuwd bleef ze lezen. 'Je verjaart ook op vijf mei, Wouter', zei ze. 'Dat is toeval. Maar je bent wel al twintig, zie ik.''Hoe oud ben jij dan?''Vijf jaar jonger.''Vind je het erg dat ik ouder ben?'

'Helemaal niet. De persoon is belangrijk, niet zijn leeftijd.' Ze grinnikte. 'Hoewel, als je nu al zeventig was, zou ik toch even moeten nadenken.'

l

102103

Hij bootste even een gebogen oud mannetje met een stok na en ze moesten allebei lachen.'Je woont in de Walburgstraat', zei ze. 'Dat is vlakbij.''Ik heb daar een kamer. Vorig jaar ben ik thuis weggegaan.''Waar verdien je dan je kostje mee?''Met niks bijzonders. Ik krijg wat geld van het ocmw. Veel is het niet, maar ik red me wel.'Zijn vingers plukten een pakje shag en een vloeitje uit de zak van zijn parka.'Wil je er ook eentje?''Als jij ze rolt', zei Steffie. 'Dat lukt me nog steeds niet. Meestal is het l&m.''Dat is me te duur', zei Wouter terwijl hij haar het bierñesje liet vasthouden.Nadat hij twee sigaretten had gerold, gaf hij vuur. Alsof ze het afgesproken hadden bliezen ze tegelijkertijd de rook in eikaars gezicht en weer moesten ze lachen.'Je moet me een keertje opzoeken', zei hij.

De houten trap kraakte onder haar plateauzolen. Zesenvijftig trappen om bij Wouter te geraken. Soms had Steffie het bangelij ke gevoel dat de trap op een keer zou instorten net als zij naar zijn dakkamertje trok.De trappenhal had iets naargeestigs. Op elke verdieping brandde een gelig peerlampje zodat de trap met vlekken verlicht was. Het schrale licht camoufleerde grotendeels het ouderwetse streepjesbehang dat op veel plaatsen loshing.De huisjesmelker had het verwaarloosde burgerhuis tot vier woonplaatsen laten verbouwen. Toch leek het gebouw bijna onbewoond. Een enkele keer had Steffie in de trappenhal een jonge zwarte vrouw met een kleuter aan de hand ontmoet. Ze had met haar hoofd geknikt en de vrouw en het kind laten voorgaan.Elke deur die Steffie passeerde, straalde geldgebrek uit. Toch klom ze telkens blij de trap op. Bij Wouter had ze altijd het ge104voel dat ze welkom was. Een gevoel dat ze thuis niet had, tenzij haar moeder er niet was en Rinus haar met een grijns opwachtte. Zelfs als haar moeder er was zag Steffie ertegenop om met haar stiefvader in dezelfde kamer te zijn. Ofwel kon ze niks goeds uitrichten ofwel deed hij overdreven slijmerig. Als haar moeder in bed haar roes uitsliep, maakte hij soms opmerkingen over haar borsten. 'Ze zijn al groot' of 'mag ik ze eens aanraken' en dan kwam hij naast haar op de rand van de fauteuil zitten. Ze durfde het niet aan haar moeder te vertellen. Soms maakte hij een venijnige opmerking als Steffie in haar beha vanuit de badkamer door de woonkamer liep of als ze met een kort slaaphemd je languit in het bankstel lag. Maar in een snikhete kamer in beha of short lopen betekende toch niet dat hij smerige dingen over haar mocht vertellen?Nee, dan was Wouter heel anders. Bij hem voelde ze zich tot rust komen. Samen een pilsje drinken, wat praten of in een plastic emmer de vaat doen. Soms had hij ook hasj en dan rolde hij een joint voor hen beiden. Dan lagen ze in eikaars armen en luisterden naar de muziek die uit zijn draagbare radio kwam. Zalige, kostbare momenten waren het.

Haar hand duwde de deurklink naar beneden en zoals gewoonlijk wilde ze meteen naar binnen gaan, maar de deur was gesloten.Dat is vreemd, dacht Steffie. Ze bleef roerloos met de klink in haar hand staan. Misschien is hij zich aan het wassen, dacht ze vertederd. Of hij is gewoon niet thuis.Hoewel, hij wist toch dat ze meestal rond zeven uur kwam.'Wouter!' riep ze gedempt tegen de deur.'Momentje, ik kom.'

Er klonk gerommel en even later hoorde ze een sleutel in het slot omdraaien. Hij opende de deur net voldoende opdat ze naar binnen kon glippen. Meteen draaide hij de deur weer op slot.'Is er iets?' vroeg Steffie bezorgd.'Nee, helemaal niet', deed Wouter luchtig en hij sloeg zijn armen

105

om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan.'Hei! Je verstikt me zowat!' lachte ze.Hij liet haar los.'Maar ik heb graag dat je me stevig vastneemt.'Meteen gooide ze haar muts op een paar kussens die een stuk gescheurde vloerbedekking camoufleerden. Ze ritste haar jas los toen ze een gevouwen zilverpapiertje op tafel zag liggen.'Wat is dat, Wouter?'Ze liep meteen naar het houten keukentafeltje. Ze wilde het zilverpapier vastnemen, maar Wouter greep haar pols vast.'Pas op! Er zit heroïne in. Als je het zilverpapier openmaakt, mors je vast wat. Dat spul is duur, hoor.''Heroïne? Bedoel je dat je heroïne spuit? Of snuift? Of hoe doe je dat?''Spuiten', zei Wouter.Ze nam zijn armen vast.'Doe je dat al lang?''Een poosje. Het geeft me een goed gevoel. Ben je nu boos?'Ze schudde haar hoofd.'Nee, ik vraag me alleen af waarom je het doet. Ben je dan niet gelukkig met mij?'Zijn hand streek over haar schouder.'Ik ben gelukkig als je hier bent', zei hij. 'Heel gelukkig. Maar een shot geeft me een extra kick. Dat kan perfect samengaan.'Steffie duwde haar slaap tegen zijn wang. Ze wist niet wat ze ervan moest denken.'Heroïne is de max', zei hij. 'Eerst wham! En daarna ben je in de hemel. Je zou het vast geweldig vinden.''Misschien...' zei Steffie aarzelend. 'Hoe ziet heroïne eruit?' vroeg ze.Wouter nam een stoel en klopte uitnodigend met zijn hand op zijn dij. Ze ging op zijn schoot zitten en hij vouwde langzaam het zilverpapier open.'Nu niet niezen', zei hij half ernstig, half grappend.106In het papier lag een laagje lichtgrijs poeder.'Een halve gram', zei hij. 'Twee porties. Als je wilt, krijg je er ook een.'Een tijdlang staarde Steffie naar het poeder. Ze had het opeens heel erg warm gekregen. Eigenlijk was ze bang, maar ook razend benieuwd. Er werd zoveel verteld over heroïne. Ze was nieuwsgierig om te weten wat voor een gevoel een shot zou geven. Morgen zou Kimberly vast aan haar lippen hangen als ze op de speelplaats vertelde over haar eerste shot. En er was Wouter. Hij zou vast denken dat ze een trutje was als ze niet durfde.'Wil jij me dan inspuiten?'Misschien stak ze wel naast een ader?'Je hoeft niet bang te zijn. Ik zal je het spuitje wel geven. Maar als je liever snuift? Of chineest?''Chineest?''Dan leg ik wat heroïne op het zilverpapier en dan houd ik het zilverpapier boven de vlam van een kaars. Met een opgerold papiertje kun je de damp gewoon opsnuiven.''Nee, liever een shot', zei ze beslist.Wouter gaf een tikje op haar bil. Ze schoof van zijn schoot en ging in het bankstel zitten dat ook als bed diende.

Een kaars, een koffielepeltje en een halve citroen lagen op de keukentafel. Gefascineerd keek Steffie toe hoe hij zorgvuldig wat heroïne in het lepeltje deed, er wat citroensap en water bijvoegde en daarna de lepel boven de kaars opwarmde.'Ben je klaar?' vroeg hij toen hij de punt van de naald door een watje duwde en zo het mengsel in de spuit trok.'Ja.'Het kwam hees uit haar keel.

Hij nam een stuk gordijnlint uit de tafella en bond haar arm af. Daarna klopte hij met zijn vlakke hand op de binnenkant van haar arm om haar aders te laten zwellen. Haar tanden klemden op elkaar toen de naald in een ader drong.

107

'Voel je al iets?' vroeg Wouter benieuwd.'Nee.'Ze bleef languit in het bankstel liggen en wachtte.Misschien duurt het een tijdje vooraleer ik wat merk, dacht ze, terwijl ze toekeek hoe Wouter een tweede spuit klaarmaakte.De verwachte flash bleef weg en ze voelde zich helemaal niet lekker. Het duizelde in haar hoofd.'Maak eens plaats', zei Wouter en hij sleepte haar benen van het bankstel. Ook hij bond zijn arm af en met zijn tanden hield hij het gordijnlint strak gespannen.Steffie kwam overeind. Nu begon haar maag echt in elkaar te wringen. Ze boerde en proefde de smaak van de zigeunersla die ze tussen haar avondboterhammen had gesmeerd.'Ik voel me misselijk, Wouter', kreunde ze terwijl ze met beide handen over haar maag wreef.'Mmm...' knorde Wouter enkel en hij maakte het gordijnlint los.Even verkrampte hij, maar meteen daarna hing hij slap in het bankstel met zijn benen languit over de vloer. Hij ademde heel langzaam en toen hij zijn ogen even opende zag Steffie dat zijn pupillen nauwelijks een speldenkop groot waren. Intussen roerde haar maag zich steeds meer.'Kotsen. Ik moet kotsen, Wouter!' mompelde ze, maar hij verroerde zich niet.Ze haastte zich naar de gootsteen en braakte de inhoud van haar maag uit in de vaatemmer. Een tijdlang bleef ze met gebogen hoofd boven de emmer hangen en ze spuwde het laatste braaksel weg dat nog in haar mond hing. Toen ze zich oprichtte zag ze tot haar afgrijzen dat er zelfs wat kots aan de uiteinden van haar haar kleefde.Het duizelde nog in haar hoofd, maar toch voelde ze zich al wat beter. Beschaamd en vies van zichzelf zocht ze een vaatdoek. De zurige stank van het braaksel hing in het dakkamertje toen ze zich uitgeput naast Wouter liet zakken. Ze voelde zich rot terwijl hij naast haar in een zalige roes lag.Heel even opende Wouter zijn ogen om ze meteen weer te sluiten.'Ben je wakker?' vroeg Steffie.Opgelucht omdat het lange, eenzame wachten eindelijk voorbij was, drukte ze zich tegen hem aan. Wouter knorde even, wreef met een hand over zijn neus en opende dan zijn ogen terwijl hij onderuitgezakt in het bankstel bleef liggen. Bijna automatisch sloeg hij zijn arm rond haar schouder. Ze schikte zijn arm wat gemakkelijker rond zich en bleef in elkaar gerold tegen hem liggen. Ze had behoefte aan zijn warmte.'Vond je het niet fantastisch?' vroeg hij.'Nee', zei ze. 'Ik moest kotsen.''Kotsen?'Hij maakte zijn arm los en ging overeind zitten.'Nu je het zegt, er hangt een verschrikkelijke stank binnen.' Hij liep naar het dakvenster en trok het open. Toen zag hij de vaatdoek waarin nog wat braaksel hing. 'Waarom ben je niet naar het toilet op de gang geweest?''Het ging te vlug', zei ze bitter.Hij haalde zijn schouders op.'Nou ja, ik gooi die vaatdoek wel in de vuilniszak.'

Hij liep naar haar toe en legde zijn handen op haar schouders.'Ik heb nog gehoord dat het soms de eerste keer niet lukt. Maar je zal zien, de tweede keer ben je écht weg.'

2.

Het leek een eeuwigheid te duren vooraleer de grote wijzer naar het volgende streepje sprong. Met open ogen volgde Steffie de sprongetjes. Ze lag op haar bed en wachtte tot ze eindelijk naar het zolderkamertje van Wouter kon. Na school was ze al eens langsgelopen, maar hij was er niet. Ze draaide haar hoofd weg en bestudeerde weer de gezichten op de grote Westlifeposter die met

It

108109

.4kleefband tegen de muur hing. Misschien waren de wijzers al een heleboel streepjes versprongen als ze weer naar het wekkertje keek.Ze rilde.'Het is hier koud', sakkerde ze en ze kroop onder haar donsdeken.De wijzer was vier streepjes verder geraakt. Nog een halfuurtje liggen, wat plakjes ham in haar mond proppen en daarna kon ze naar Wouter.'Steffie!'Wat nu weer, dacht ze nijdig.'Ja!''Heb je een rapport gekregen?'Soms was het beter dat haar moeder dronken was.'Nee!''Volgende week heb je geen les. Dan heb je nu toch je cijfers mee?''Deze keer niet.'Steffie wist dat haar moeder haar niet zou geloven en dat ze in haar rugzak zou rommelen, maar ze bleef liggen wachten op de voetstappen. De deur vloog open.'Lig jij zomaar in je bed?' vroeg haar moeder met een cijferboekje in haar hand. 'Heb je niks beters te doen?''In een café zitten, misschien? Zoals jij? Niemand heeft er last van als ik in mijn bed lig.'Haar moeder deed alsof ze niks gehoord had en zwaaide met het boekj e.'Je zou misschien wat kunnen studeren? Vorige maand had je vier onvoldoendes, nu zeven. Zelfs geschiedenis en T.O. staan in het rood genoteerd. Daar had je vroeger nooit problemen mee.'De stem leek van heel ver te komen. Steffie hoorde en zag haar wel, maar het leek alsof haar moeder mijlenver van haar stond. Ze had geen zin om ruzie te maken.'Ik ga wandelen', zei ze enkel.

110Ze sloeg haar donsdeken weg en liep langs haar moeder naar de hal.

'Waar ben je 's avonds altijd?' vroeg haar moeder, die haar achtervolgde. 'Ik heb eens naar jouw bankafschriften gekeken. Je hebt niks meer. Al je spaarcenten... Weg! Foetsie!'Toen Steffie haar jas en haar muts van de kapstok nam, greep haar moeder haar arm beet.'Laat me los!' snauwde Steffie terwijl ze zich losrukte.'Wat doe je met dat geld? Vergooien in een discotheek? Drugs? Wat is er met jou aan de hand, Steffie?'Het meisje verstijfde.'Rinus kan met zijn poten niet van mijn lijf blijven!' snauwde ze. 'Dat is er aan de hand. Ik moet steeds voor hem op de vlucht.'Haar moeder keek haar verslagen aan, liet haar hoofd op haar borst zakken en zweeg.Ze weet het, dacht Steffie ontzet. Ze weet het en toch heeft ze steeds gedaan alsof er niks aan de hand was. Tenzij zuipen.'Moet je daarom drugs gebruiken?'De stem van haar moeder haperde van woede. Ze keken elkaar strak in de ogen, maar het was ma die het eerst wegkeek.'Hoe weet je het?''Die wallen onder je ogen en je bent vel over been. Er moest iets zijn. Misschien kunnen we...'Met een harde klap trok Steffie de deur achter zich dicht.'Waarom loop je nu weg?' hoorde ze nog door het hout heen.Nu klonk mama heel onzeker.Shit! vloekte Steffie in gedachten terwijl ze zich weghaastte. Dat geruzie altijd. En waarom moest ze me naar de hal achtervolgen? Nu had ik geen kans om wat euro's uit haar portemonnee te halen. Misschien zal Wouter me wat krediet geven? Nee, hij móét me krediet geven.

Zijn mondhoeken trokken verveeld naar boven toen Steffie haar portemonnee boven de keukentafel omdraaide en die leegschudde.

111

'Is dat alles? Vijftien euro voor een shot hadden we afgesproken en dan verdien ik er zelf nog niks aan', zei Wouter genadeloos.'Ik móét een shot hebben, Wouter! Ik heb het nodig. Nu!''Sorry. Ik kan je niet steeds gratis laten spuiten. Ik heb zelf ook geen geld meer.'Haar ogen gleden over het tafelblad en het aanrecht. Hij had het spul vast ergens verborgen. Voor de flikken, voor een onverwachte bezoeker, voor haar.'Hoeveel heb je nog?''Een halve gram. Dat is alles.''Dat zijn toch twee shots?'Zijn ogen keken haar staalhard aan.'Dan heb ik vanavond zelf niks meer. Sorry.'Haar handen wrongen zich wanhopig in elkaar. Ze kon niet weggaan zonder een spuitje. Ze zou gek worden.'Scheer je nu maar weg', zei Wouter.Zijn hand wuifde haar slap 'tot ziens'. Zonder nog aandacht aan haar te besteden liep hij naar een kastje, trok het deurtje open en liet zich door zijn knieën zakken.'Zal ik je buitengooien?' vroeg hij zonder omkijken toen hij de deur niet hoorde.Hij moet me wat geven! spookte het door haar hoofd. Hij móét! Misschien...Haastig trok Steffie haar trui over haar hoofd. Ze trapte haar Fila's uit en ritste haar broek open.'Wat doe jij?' vroeg Wouter verbaasd toen hij zich terug oprichtte met het gordijnlint in zijn hand.Haar vingers gingen naar haar rug en haakten de beha los. Ze duwde haar slipje samen met haar broek over haar enkels. Haar armen hingen slap naast haar lichaam toen ze naakt voor hem stond. De schaamte lag ver achter haar. Enkel het spuitje telde nog.'Voor een shot. Dan mag je met mij doen wat je wilt.'Ze voelde zijn ogen op haar borsten en op haar buik.'We zullen een portie delen', zei hij na een aarzeling.112'Een halve portie maar?''Ik moet vanavond ook nog spuiten.''Goed', zei ze opgelucht.

Een zwart hoertje met een felrood, leren rokje dat net over haar billen spande, leunde nonchalant met haar rug tegen een huisgevel. Zwarte nylons verdwenen in een paar witte knielaarzen. Hoewel het nog frisjes was, stond haar jackje opengeritst en had ze de knoopjes van haar kunstzijden blauwe blouse tot aan haar borsten losgemaakt. Ze keek wat voor zich uit, maar toen ze voetstappen hoorde, zocht ze oogcontact met een man die passeerde. Ze glimlachte en trok haar blouse wat naar beneden zodat de welving van haar borsten duidelijk zichtbaar werd. Zijn ogen dwaalden gulzig over haar decolleté terwijl hij met een strak gezicht verder liep. Ze liet haar blouse los en staarde naar de gevels aan de overkant van de straat tot ze weer voetstappen hoorde.Een beetje schuw liep Steffie langs de rand van het trottoir, alsof het hoertje besmettelijk was. Ze voelde zich niet op haar gemak. Het leek of de buurt krioelde van de hoertjes en louche kerels, die blijkbaar maar wat rondhingen.Ga naar Rotterdam, had Wouter gezegd. In de buurt van het Centraal Station kun je heel gemakkelijk aan smack geraken.Wat nu? vroeg Steffie zich af. Ik kan toch niet zomaar aan iemand vragen waar er heroïne te koop is?Ze leunde wat tegen een huisgevel tot ze eraan dacht dat iemand haar misschien voor een hoertje zou aanzien. Ze liep naar een zitbank die op de hoek van de straat stond. Ze ging zitten en zocht haar sigaretten. Net toen ze de eerste rookpluim wegblies, dook uit het niets een Marokkaan voor haar

neus op. Hij was ongeveer twintig en droeg een wit Kappavestje waarvan de mouwen tot halfweg zijn armen opgestroopt waren. Een rood base113

ballpetje verborg een deel van zijn sluike, zwarte haar. Geschrokken keek ze op.'Hoi', zei hij nonchalant.Zijn ogen zochten haar af en peilden haar pupillen.'Zoek je iets?' vroeg hij toen ze hardnekkig een geparkeerde Toyota in het oog bleef houden.'Ja', zei ze en ze dwong zichzelf om hem aan te kijken.Een ogenblik bleef het stil, alsof ze elkaar wantrouwden.'Misschien heb ik wat je zoekt', zei hij.'Heroïne?' fluisterde ze.Ze kreeg het woord bijna niet over haar lippen.'Kom maar mee. Mijn auto staat wat verderop.'Haastig raapte ze haar tas op en liep hem achterna.

Nummer achttien was een rijhuis net zoals de andere huizen in de straat. Voor het raam hing een gordijn op halve hoogte, zodat een toevallige voorbijganger niet naar binnen kon gluren.De Marokkaan stak de sleutel in het slot, duwde met zijn knie de deur open en ging haar voor.'Ik woon hier niet', zei hij bijna verontschuldigend toen Stef fie de kale hal opnam.In de woonkamer gaven enkel een paar oude posters de muren wat leven. Een tafel, een oude kast en een versleten bankstel waren het enige meubilair in de kamer.'We huren dit huis enkel om zaakjes te doen', zei hij.'We?' vroeg Steffie.'Een paar vrienden', zei hij, om aan te geven dat ze niet verder moest vragen.Uit de zak van zijn jasje verscheen een pakje Marlboro.'Wil je er ook een?'Ze stak haar hand al uit.'Bankje... heu...''Noem me maar Huub', zei hij schouderophalend en ze hoorde dat het niet zijn echte naam was.114

Hij tikte wat as in een leeg colablikje en zette het blikje op het tafeltje van het bankstel.'Hoeveel gram had je gewild?' veranderde hij meteen van onderwerp.'Twintig gram. Heb je zoveel?''Mag ik eerst geld zien?'Terwijl Steffie in haar rugzak naar het geld zocht, trok hij zwaar aan zijn sigaret.'Eventueel kunnen we het ook zonder geld ritselen', zei hij terwijl de rook uit zijn mond en zijn neusgaten kringelde.'Wat bedoel je?' vroeg ze argwanend terwijl haar handen onbeweeglijk in de rugzak hingen.'Er is boven een bed', zei hij. 'Met schone lakens. Een jong, fris kind als jij heeft vast geen probleem om op straat iemand op te pikken. Zestig procent voor mij, de rest voor jou. Wat denk je ervan?'Steffie was te verbouwereerd om te antwoorden.'Nou ja,' ging hij verder, 'zestig procent lijkt me toch fair. Ik zorg voor bescherming, de peeskamer, het bed en de stuff.'Het beeld van het zwarte hoertje verscheen op haar netvlies. Nee, dan moest ze echt wel aan de grond zitten.'No way', wimpelde ze zijn voorstel af.Er vertrok geen spier op zijn gezicht.'Jammer. Vijftien euro voor een gram. Tweehonderd tachtig voor twintig gram.''Ik heb het geld', zei ze.

Die ochtend had ze de spaarcenten van Wendy uit het plastic kluisje op haar kamer gepikt. Al sinds ze kleuters waren wisten ze alles van elkaar, ook de combinatie van het cijferslot. Ze moest het geld zeker terugleggen voor haar zus het zou merken.'Mooi.'Hij haalde een sleutel uit zijn broekzak en opende de kast. Een metalen geldkoffertje verscheen op tafel. Naast het koffertje plaatste hij een digitaal weegschaaltje. Hij trok zijn halsketting

"S

uit zijn trui en een ander sleuteltje werd zichtbaar. Een grote plastic zak met wit poeder kwam uit het koffertje.'Shit! Zoveel!' schrok Steffie.Hij lachte even.'Vierhonderd zestig gram. Dit is een groothandel, weet je. Wil je soms eerst eens proberen? Dan weet je meteen dat het prima spul is.''Kan dat?''Tuurlijk. Ik zal een spuitje nemen.'Meteen schoot het door haar hoofd dat er misschien anderen de naald gebruikt hadden. Anderen die ze helemaal niet kende.'Ik zou liever chinezen.''Oké. Waarom niet.'Uit de kast kwamen een kaars en een zilverpapiertje te voorschijn. Met zijn aansteker stak hij de kaars aan en met een lepeltje schepte hij wat van het poeder op het zilverpapier.'Hier, neem maar', zei hij terwijl hij haar voorzichtig het zilverpapiertje aanreikte.Ze verhitte het zilverpapier boven de kaarsvlam en snoof de dampen op die vrijkwamen. Prettige tintelingen trokken door haar lichaam. Ze ademde een paar maal diep in en liet zich in het bankstel zakken. Na de tintelingen deed een lekker, zweverig gevoel haar wegsoezen. De kamer en Huub verdwenen in een waas. In een schitterend wit licht zag ze zich naar een sprookjespaleis zweven zoals ze in haar kinderjaren in een tekenfilm van Assepoester had gezien. Een rozig kasteel met veel torentjes, veel glas en spiegelende kristallen luchters. Ze droeg een lange, lichtblauwe jurk en zweefde door het kasteel. Iedereen lachte naar haar en ze voelde zich gelukkig. Onder aan een brede, marmeren trap wachtte een sprookjesprins haar op. Hij had het gezicht van Kobe die in de klas schuin tegenover haar zat en die veel te knap was voor haar. Hij spreidde zijn armen open. De panden van haar jurk wapperden achter haar aan toen ze naar hem toe zweefde en zich door zijn armen liet opvangen. Hij nam haar op116

en samen gleden ze door de lucht naar een groot hemelbed. Roodborstjes vlogen door de kamer terwijl ze vrijden. Kobe was zo lief. Steffie had het heerlijk warm en het was zo zalig in Kobes armen. Ze wenste dat ze zo eeuwig kon blijven liggen.

'Ben je terug?' vroeg Huub toen de roes voorbij was.Steffie knikte slaperig. Ze vond het zo erg dat de droom met Kobe voorbij was. Kon ze maar terug. Het kasteel leek zo echt. Ze zag het, ze rook het en het leek alsof ze het lichaam van Kobe echt gevoeld had.'Ik zou meteen weer willen trippen', zei ze en ze kromp behaaglijk in elkaar.'Nee, nu zaken', zei Huub. 'Ik heb intussen twintig gram afgewogen. Je kunt het checken.'Hij legde het plastic zakje op de weegschaal. De digitale cijfers duidden tweeëntwintig gram aan.'Twee gram extra voor het zakje', verduidelijkte Huub ongevraagd.Nog een beetje duizelig zocht Steffie het geld in haar tas. Ze was opgelucht dat het niet verdwenen was. Huub had het best kunnen pikken. Hij raadde haar gedachten.'Ik ben geen dief', zei hij. 'Trouwens, zulke berichtjes gaan vlug rond. Het zou niet goed zijn voor mijn handel.''Hier', zei hij terwijl hij het plastic zakje oprolde.Ze gaf hem drie bankbiljetten van honderd en was blij dat ze het vierde terug in haar portemonnee kon stoppen.

Meteen als ik bij Wouter ben, zet ik een shot, dacht Steffie terwijl weiden, sloten, akkers en huizen voorbij het treinraampje gleden.Haar hoofd werd een rekenmachientje.

Per gram kan ik vier pakketjes maken. Twee ervan verkoop ik voor vijftien euro en twee houd ik voor mezelf. Dan kan ik volgende week weer naar Rotterdam rijden en het geld van mijn zus terugleggen.

117

Het water van de Maas glinsterde onder haar voeten. In haar hoofd liep ze mogelijke klanten af. De gezichten uit haar klas verschenen voor haar ogen. Jonas durfde al eens een joint te roken. Hem kon ze vast overtuigen om eens van het echte werk te proeven. En als Jonas het deed, zou Stijn het ook vast proberen. En van Cindy wist ze zeker dat ze al xtc geslikt had. Cindy zou ook weieens willen spuiten. En dan deed Isabel ook mee. Wouter kende ook vast klanten.Opeens ging de deur van de wagon open. Twee mannen en een vrouw in blauwe uniformen kwamen naar binnen. Steffie had een vervelend voorgevoel. Het drietal naderde langzaam. Hier en daar vroegen ze aan reizigers om hun tas open te maken. Het liefst was Steffie opgestaan en had ze zich in het toilet verstopt, maar ze besefte dat zo'n blunder haar pas echt verdacht zou maken. Met haar gezicht naar het raam gekeerd hoopte ze dat het drietal haar voorbij zou lopen.'Goedendag. Spoorwegpolitie. Ben je naar Rotterdam geweest?' vroeg een agent rustig.Steffie draaide haar hoofd om. Alsof ze een prooi roken bleven zijn collega's bij hem staan.'Ja.'Hoewel de zenuwen door haar lijf trilden, probeerde ze kalm te klinken. Haar vingers ritselden door elkaar.'Nerveus?' vroeg de andere agent.'Wie niet als je met de politie te maken krijgt?''Mogen we weten waarom je in Rotterdam was? Misschien familie bezocht? Een vriend?''Nee', zei Steffie vlug.Misschien vroegen ze haar wel een naam of een adres.'Shoppen.''Wil je je tas leegmaken?'De agent wees naar het tafeltje. Steffie goot de inhoud op het tafeltje. Sigaretten, een pakje Kleenex, haar portemonnee, een aansteker, drie sleutels aan een sleutelring...118'Je hebt niet veel gekocht', merkte de agent op terwijl hij haar spullen doorzocht.'Niks gevonden. Vooral rondgekeken', zei Steffie en ze hoopte dat de agenten verder zouden lopen.'Wil je je zakken leegmaken?'Een reserveaansteker belandde op het tafeltje. Uitdagend trok Steffie de voering van haar zakken naar buiten. Alsof het een onverwachte tegenvaller was, keken de drie elkaar aan.'Wil je misschien even meegaan?' vroeg de vrouwelijke agent.Samen liepen ze naar een berghokje in de volgende wagon. De agent had een sleutel om de deur te openen.'Het duurt maar even', zei ze geruststellend.Ze deed het deurtje achter zich dicht.'Als je jouw jas even wilt openen en je armen optillen?'Meteen voelde Steffie vingers onder haar oksels, over haar beha, haar buik, haar broekje en haar benen tasten. Het kietelde een beetje.'Wil je nog even je schoenen uittrekken?'Gehoorzaam maakte Steffie de veters van haar Fila's los.'Oké', zei de vrouw toen ze in de schoenen had gekeken.Haar stem klonk duidelijk teleurgesteld.'Nee, niks', zei de agente tegen haar collega's toen ze terug waren.'Sorry voor de last', zei een agent en ze liepen verder.Steffie liet zich in de treinfauteuil ploffen. Alle spanning en angst vloeiden zo uit haar weg. Terwijl haar handen begonnen te trillen vroeg ze zich af hoe ze daarnet zo rustig had kunnen blijven.

Steffie glunderde toen ze de deur van Wouters kamer openduwde.'Is het gelukt?' vroeg hij overbodig.

Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan.'Geen problemen gehad?' vroeg hij. 'Er is regelmatig controle op de trein.'

119

i'Er was controle', zei Steffie. 'Maar Huub heeft me een heel goede tip gegeven.'Zijn gezicht vroeg om uitleg. Ze trok haar jas uit en duwde haar broek en haar slip op haar knieën. Met gespreide benen duwde ze met twee vingers haar schaamlippen open. Ze voelde een tipje van het opgerolde plastic zakje en voorzichtig trok ze het zakje naar buiten.'Beeld je maar in dat het tampax is, heeft Huub gezegd. Tussen je benen zullen ze niet zo vlug zoeken.''Nee, dat denk ik ook niet', grijnsde Wouter.Steffie trok haar broek weer op en kwam naast hem op een stoel zitten. Intussen had Wouter een digitaal weegschaaltje en een stapeltje papier uit de kast genomen. Hij plooide het papier dubbel en vouwde een hoek van een tiental centimeter om. Daarna scheurde hij de hoek af en vouwde het papier tot hij een mini-envelopje had.'Zou het je lukken?' vroeg hij en hij schoof het stapeltje papier naar Steffie. 'Intussen weeg ik dosissen van tweehonderd vijftig milligram af.'Toen er vier mini-enveloppen gevuld waren, wees hij twee pakketjes aan.'Die twee verkopen we', zei hij. 'Ik ken een paar jongens die altijd geïnteresseerd zijn. Dan blijft er telkens een pakketje voor jou en eentje voor mij over.''Telkens eentje voor jou?' vroeg Steffie verontwaardigd. 'Ik heb de smack betaald en gehaald, weet je?'Wouter legde zijn hand op een pakketje.'Je vergeet dat je al zo dikwijls bij mij gespoten hebt. Beschouw het als huurgeld om mijn kamer te gebruiken. Wilde je soms thuis spuiten? Of op school?'Hij had haar klem. Thuis kon ze het onmogelijk verborgen houden.'Vooruit dan maar', zei ze met tegenzin.DE WITTE FASE

Onwennig liep ma naar een vrij tafeltje. Ze ging vlug zitten, alsof op die manier niemand haar zou opmerken. Iedereen kon zien dat ze zich doodschaamde tussen de meisjes, de opvoeders en de mensen die op bezoek kwamen. De sporttas die ze bij zich had, legde ze vlug tegen de stoelpoot.Voor anderhalf uur was de recreatiezaal met wat stoelen en tafels omgevormd tot een cafetaria. Een kleine toonbank, wat metalen rekken met snoep, frisdrank en sigaretten vormden een primitief winkeltje. Meneer Johan van leefgroep vier zat bij een tafeltje waarop een geldkoffertje stond. In de cafetaria zaten meisjes met hun vaders, hun moeders, vrienden of vriendinnen aan de tafeltjes.Jaloers keek Bo naar de meisjes uit de leefgroepen. Zij hoefden niet meer in dat vervloekte groene joggingpak te kijk te staan.'Hoe gaat het met je?' vroeg ma.'Het gaat', zei Bo en ze probeerde zich sterk te houden. 'Het liefst zou ik straks met jou naar huis rijden, maar...'Ze zuchtte en keek voor zich uit.'Pa en ik hebben besloten om een streep te trekken onder alles wat er gebeurd is', zei ma. 'Als je terug bent, beginnen we helemaal opnieuw. Het schooljaar zul je natuurlijk wel moeten overdoen.''Ik wil naar een andere school. Aan de andere kant van de stad waar niemand me kent', zei Bo snel.

'Natuurlijk', zei ma terwijl ze sussend haar hand op de arm van Bo legde. 'Daar hebben we ook al aan gedacht.''En de buren? Wat zeggen de buren?'Nu zweeg ma.Ze zullen me nakijken, nawijzen en roddelen, dacht Bo en opeens zag ze er ontzettend tegenop om weer naar huis te gaan. Ze zou zich doodschamen. Net zoals pa zou ze zich in huis opsluiten. Een vrijwillig Beernem. Steeds met pa in hetzelfde huis.

120121

'Ik heb kleren meegebracht', zei ma naar de sporttas wijzend. 'Ondergoed. Je groene en je blauwe broek. De rode trui die je altijd zo graag droeg en een paar topjes en T-shirts. Precies wat je in je brief vroeg.'Ma keek wat rond. Aarzelend, twijfelend. Alsof er honderden vragen in haar hoofd cirkelden, maar geen enkele over haar lippen kwam.'Haal je iets om te drinken?' vroeg ze. 'Voor mij graag limonade.' In haar handtas zocht ze haar portemonnee. 'Hier', zei ze en ze gaf Bo een briefje van vijf euro. 'Nu ik eraan denk, je hebt toch nog genoeg geld?'Bo dacht aan het rolletje bankbiljetten in de kluis en glimlachte meewarig omdat ma zo naïef was. Die had er echt geen idee van hoeveel geld ze verdiende met 'hotelkamers schoon te maken'.'Ik kreeg gisteren zakgeld. Zeven en een halve euro omdat ik vandaag bezoek kreeg.''Omdat je bezoek krijgt?''Meisjes die geen bezoek ontvangen krijgen vijf euro meer. Omdat zij alles zelf moeten betalen.''O ja? Wil je soms snoep of sigaretten?' vroeg ma, die de hint begrepen had.Ze opende haar portemonnee en liet twijfelend een briefje van twintig euro tussen haar vingers knisperen.'Och, tien is voldoende. Volgende week krijg ik weer zakgeld.'Met het bankbiljet in haar vuist liep Bo naar het winkeltje.'Mag ik twee pakjes Marlboro?' vroeg ze meneer Johan.Ze rookte liever Camel, maar die verkochten ze niet in het gele genheidswinkeltje.Terwijl hij de pakjes nam, ging de deur open. Automatisch keek Bo om.'Melissa', mompelde ze.Het meisje kwam hand in hand met een slanke Marokkaanse jongen naar binnen. Als een latin lover streek hij met twee vingertoppen over zijn sluike, glimmend zwarte haar. Een strakke122jeans accentueerde zijn billen. Daarboven droeg hij een wit T-shirt dat fel contrasteerde met zijn zwarte vestje. In haar joggingpak stak Melissa schril af tegen haar slanke vriend.Assepoester, dacht Bo.Alsof ze iedereen duidelijk wilde maken dat de jongen bij haar hoorde, liet Melissa zijn hand los, legde haar arm rond zijn middel en kuste hem. Ze bleven wat in de deuropening staan alsof ze Tharif aan iedereen wilde tonen. Daarna troonde ze hem mee naar een leeg tafeltje.'Shit!' vloekte Bo zacht toen ze merkte dat het vlak naast hun tafeltje was.'Inderdaad', zei meneer Johan.Een ogenblik keek Bo hem stomverbaasd aan en glimlachte toen verontschuldigend.'Het was niet voor jou bestemd.''O, dan is het goed', glimlachte hij terug.Het wisselgeld werd omgezet in een blikje cola en enkele repen Twix. Met de handen vol liep ze terug naar haar tafeltje. Haar ogen kruisten de blik van Melissa en even lag er een triomfantelijke flikkering in Melissa's ogen. Bo produceerde een glimlach, knipoogde naar Tharif en voelde dat zijn ogen haar volgden. Het deed haar deugd.Ik hoop dat Tony me vlug komt bezoeken, dacht ze. Ik wil dat Melissa's ogen uit haar kassen rollen van jaloezie.'Kun je hier een beetje wennen?' vroeg ma.'Stilaan lukt het wel', zei Bo. 'Ik ben nu in de witte fase.'De deur ging weer open. Yasmien kwam naar binnen. Ze had haar joggingpak aan.'Dat is Yasmien', zei Bo en ze wenkte.'Een vriendin?' vroeg ma.'Ja, maar straks gaat ze naar leefgroep drie.'

Yasmien wilde naar hen toelopen toen ze Melissa zag. Ze stopte en keek nadenkend naar Tharif. Meteen draaide ze zich om en verdween uit de cafetaria.

123

'Hei, waarom gaat ze weg?' vroeg Bo teleurgesteld.'Misschien heeft ze niet graag dat ik er ook ben', meende ma. 'Maar je zei iets over een witte fase. Wat betekent dat?''Nu mag ik altijd met de groep meedoen, 's Avonds mag ik met de anderen tv kijken. En drie kwartier vrij roken. Ik moet dan pas om halftien naar mijn kamer. Het is gewoon wachten tot er plaats vrij is in een leefgroep.'Ze babbelden nog wat heen en weer. Thuis leek iets uit een ver verleden. Opeens stootte ma haar aan.'Ik geloof dat je vriendin terug is', zei ze met een blik naar de deur. 'Maar ze ziet er helemaal anders uit.'Zelfs Bo hapte ongelovig naar adem toen ze Yasmien zag. Haar vriendin had een rokje aan en een heel diep uitgesneden topje dat met moeite tot onder haar borsten reikte.Waw! Die durft, dacht Bo. En hoe is Yasmien aan die kleren geraakt? Misschien van iemand uit een leefgroep geleend?Yasmien knipoogde naar Bo. Ze wandelde uitdagend naar het winkeltje en Bo kon een grijns niet bedwingen toen ze merkte dat Tharif haar met zijn ogen verslond. Met een cola in haar hand slenterde Yasmien in de richting van Bo's tafeltje, maar, alsof ze toen pas Melissa opmerkte, draaide ze zich schijnbaar verrast naar het meisje.'Hei! Hallo, Melissa.'Met een gezicht als een donderwolk knikte Melissa en het was duidelijk dat ze Yasmien het liefst zag ophoepelen.'Jij bent Tharif, niet?' vroeg Yasmien.Tharif knikte en ging wat rechter zitten.'Je bent nog knapper dan ik dacht', slijmde Yasmien.'Jij mag er ook best zijn', antwoordde hij met een complimentje.Bo merkte dat Melissa kookte van woede. Ze wilde Tharifs gezicht naar haar toedraaien, maar Tharif duwde haar hand weg.'Maar Melissa, je bent toch niet jaloers', pestte Yasmien. 'Ik mag toch wel even met jouw vriend babbelen?'124'Natuurlijk. Waarom niet.'Zelfs Tharif merkte dat ze er geen woord van meende.'Melissa heeft al veel over jou verteld', zei Yasmien terwijl ze zich bukte om even aan de rand van haar laars te trekken. De halsuitsnijding van haar topje viel naar voor en Bo merkte dat Tharif zijn ogen niet afwendde.Ik wed dat ze geen beha draagt, dacht Bo geamuseerd.De ogen van Yasmien straalden toen ze bij Bo aanschoof.'Heb je op het gezicht van Melissa gelet?' vroeg Yasmien zacht. 'Ik denk dat ze heel graag mijn ogen uit zou krabben. Maar hier durft ze geen herrie te schoppen. Dan zwieren ze haar meteen in het cachot.'Er zaten geen schouderbandjes onder Yasmiens topje, zag Bo.

125

YASMIEN

De sigarettenrook hing als een nevel boven de tapkast. De drum 'n' bass maakte het bijna onmogelijk om met elkaar te praten. Landerig hing Yasmien met een elleboog op de tapkast. Dennis porde in haar heupen. Ze deed even alsof ze het grappig vond, maar drukte zich dan tegen de tapkast om aan zijn handen te ontsnappen.'Hou op, Dennis. Ik hou niet van kietelen. Maar wees eens lief en trakteer me op een citroentje.''Nog een?''Zeg, je lijkt mijn vader wel!'Ze spuwde het woord 'vader' bijna uit. Misschien kwam het door die kwal dat ze steeds met oudere jongeren op stap ging? Dennis en Sarah waren tweeëntwintig en Michael zelfs zesentwintig. En zij pas zestien. Maar in de wereld van cafés en discotheken voelde ze zich gelukkig. Daar had ze geen last van de losse handjes van haar vader. En Sarah kon zo goed luisteren als ze weer klappen had gekregen.De muziek klonk opwindend en ze trapte met haar voet het ritme mee.'Zullen we nog wat dansen?' stelde Yasmien voor.Haar ogen keken naar Sarah, die naast haar op een barkrukje zat. Michael had zijn armen rond Sarahs middel geslagen en kuste haar vluchtig in de nek.Ze keek naar het plekje waar Michael Sarah had gekust. De huid was glad en glansde een beetje in het licht van de spots. Millimeter lange donshaartjes stonden rechtop. Met moeite kon Yasmien zich bedwingen om de haartjes te strelen. Meteen sloeg ze haar ogen neer. Ze kon niet verdragen dat Michael haar vriendin bepotelde. Met een wip was ze van de barkruk en ze greep Sarahs arm beet.'Kom, we gaan dansen', zei ze bijna bevelend. 'De jongens dansen toch niet graag.'Dennis tikte op zijn horloge.126'Het is bijna twee uur. Moet je morgen niet naar school?'Yasmien lachte schamper. Ze had helemaal geen zin om naar huis te gaan. Hier had ze het gevoel dat ze pas écht leefde.'Ik kan ook 's middags naar school gaan. Of helemaal niet. De lessen zullen heus niet geschrapt worden als ik er niet ben.'Ze sleepte Sarah mee in een hitsige dans.

Verdwaasd bleef Yasmien naar het glaasje citroenjenever kijken. Het leek alsof de drank een beetje boven de glasrand uitstak.'Hoe kan dat nu?' vroeg ze aan Sarah, maar die haalde haar schouders op.Zonder het glas vast te nemen drukte ze haar lippen tegen de rand en slurpte wat jenever op.'Lekker', zei ze en ze slurpte nog eens.'Het is al drie uur geweest', zei Dennis. 'Ik zal je naar huis brengen.'Ze leunde achterover en vleide haar hoofd tegen zijn schouder.'God, kunnen we niet nog een beetje blijven, Dennis? Het is veel te gezellig.''Nee.'' Doe niet zo nauw', lalde ze. 'Ik heb helemaal geen zin om..."'Drink je glas leeg. Of nee, blijf er liever af. Ik denk dat je al meer dan genoeg gedronken hebt. Ik zal je jas halen.'Yasmien zag hem tussen de discotheekbezoekers verdwijnen en vlug sloeg ze het glaasje jenever achterover.'Mag ik vannacht bij jou blijven slapen, Sarah?' bedelde ze.'Sorry, maar Sarah slaapt vannacht bij mij', zei Michael nog voor Sarah kon antwoorden.Sarah giechelde en drukte Michael tegen zich aan.Jezus, ik zou haar zo van Michael willen wegrukken, dacht Yasmien en weer was ze verwonderd dat ze zich zo ongelooflijk jaloers voelde. Dennis was

toch haar vriend? Maar met Dennis kon ze niet praten zoals met Sarah. Sarah gaf haar altijd een geborgen gevoel. Teleurgesteld hobbelde ze Dennis achterna. Hij

127

had net haar jas uit de vestiaire gehaald. Ze wilde de jas opvangen die hij haar toewierp, maar ze graaide er hopeloos naast.'Mag ik bij jou blijven slapen, Dennis?' vroeg ze toen Dennis haar jas opraapte.Hij bleef verrast met de jas in zijn handen staan.'Zou je dat echt willen?'Ze knikte. Alles was beter dan naar huis gaan.'Goed. Wacht aan de deur. Ik haal de auto.'Yasmien liep mee naar buiten. Ze vleide haar rug tegen de muur. De nachtkilte deed haar deugd.Misschien kan ik pa vertellen dat ik bij Sarah bleef slapen, dacht ze. Misschien gelooft hij het wel.De motor van de oude Datsun loeide toen Dennis over de parking reed. Een jongen en een meisje sprongen verschrikt opzij toen de auto een scherpe bocht maakte en naar de ingang van de discotheek scheurde. De jongen tikte zijn wijsvinger tegen zijn voorhoofd, maar Dennis stak zijn middelvinger op. De Datsun stopte voor de voeten van Yasmien.

Met een droge klik sprong het slot van de deur open. Er klonk gerommel in de hal en Yasmien wachtte met kloppend hart tot de deur van de woonkamer openging. Ze was aan de andere kant van de tafel gaan zitten, maar ze wist dat de handen van pa haar overal vonden. Waarom was ze ook niet naar Dennis gegaan vooraleer pa thuiskwam?'Ha, daar ben je', zei pa terwijl hij een stoel wegschoof zodat hij naast haar stond. 'Je bent weer niet naar school geweest, zeker?'Hij zei het zonder een antwoord te verwachten.'Moet ik je weer in een instelling laten opsluiten?'De ader in zijn hals klopte en Yasmien wist dat het een slecht voorteken was. Zwijgen was het beste wat ze kon doen.'Waar was je vannacht, slet?''Bij Sarah.'Zijn vlakke hand trof haar hard tegen de slaap.

]Ze wenste dat het waar was. Dennis deed zijn best om het haar naar haar zin te maken, maar ze kon het niet verhelpen dat ze aan Sarah dacht toen zijn handen haar betastten.'Waar was je?''Bij Sarah!'Hij sleurde Yasmien bij het haar van de stoel en hield het strak omhoog zodat ze op haar tippen stond om de pijn te verzachten.'Waar?''Bij Dennis!''Slet!'Als een bal kaatste haar hoofd tussen zijn handen.'Hij is mijn vriend! Dan ben ik toch geen slet als ik bij hem blijf slapen', huilde ze en ze probeerde tevergeefs de slagen af te weren.'Hou op!'Beschermend legde ze haar armen om haar hoofd. Pas toen ze op de vloertegels zakte, hield hij op. Hij gromde nog wat en liep toen naar de ijskast in de keuken. Ze hoorde hoe hij een flesje pils opende.Yasmien nam zich voor om niet overeind te komen voordat hij in de fauteuil zat om tv te kijken.'Lig je daar nu nog altijd?' vroeg hij.Alsof hij verbaasd was nam hij het flesje bier van zijn lippen.'Je bent een slet, net als je moeder. De rechter heeft me met jou opgescheept en..."Hij zuchtte vol zelfmedelijden. Terwijl hij de afstandsbediening zocht, liet hij zich in de fauteuil vallen.Ik moet naar buiten, dacht Yasmien. Ik mag er niet aan denken dat ik de avond met hem in dezelfde flat moet doorbrengen.

Ze kwam overeind en liep naar de hal. Ze deed de deur achter zich dicht zodat hij niet kon zien dat ze haar jas nam.

Een flinterdun laagje ijs bedekte het water. De vijver in het stadspark weerspiegelde vaag de naakte bomen die in de buurt stonden. Op een eenzame wandelaar met een labrador na, waren

128129

Sarah en Yasmien alleen in het park. Sarah was op een bank gaan zitten en hield haar handen in de zakken van haar gewat teerde sportjas. Haar adem blies wolkjes in de avondlucht. Kou welijk in elkaar gedoken lag Yasmien met haar hoofd tegen de schouder van haar vriendin.'Slaat hij je echt zo dikwijls?' voeg Sarah terwijl ze naar het ijs bleef kijken.'Ja. Het lijkt alsof het geweld aan hem kleeft. Hij heeft me altijd geslagen, maar sinds mama drie jaar geleden wegging, lijkt het alsof ik er de klappen die hij vroeger aan haar gaf nog moet bijnemen.'Huiverig schurkte ze nog wat dichter tegen Sarah aan.'Waarom ben je niet met je moeder meegegaan?'Een tijdje hoorden ze enkel het geruis van de auto's die een eind achter de bomen door een straat reden.'Misschien omdat ik niet van school wilde veranderen. Misschien omdat ik bang was om naar Roeselare te verhuizen. Misschien omdat ik niet met de vriend van mama in één huis wilde leven... ik weet het niet.'Yasmien liet zich naar onderen schuiven zodat haar hoofd op Sarahs schoot gleed. Sarah trok een hand uit haar jaszak en legde die bemoedigend op Yasmiens wang.'Ik vind het zo erg voor jou', zei ze. 'Gelukkig heb je Dennis. Hij houdt van jou.''Ja', zei Yasmien gelaten.Ze begreep het zelf niet. Dennis deed zo zijn best en toch had ze het gevoel dat ze hem enkel duldde omdat ze niemand anders had. Meer dan dat was het niet. Zijn kussen en zijn aanrakingen moest ze er maar bij nemen omdat dat zo hoorde.Yasmien voelde zich zo kouwelijk en triest dat ze kon wenen. De tranen werden enkel bedwongen door Sarahs strelende vingers op haar wang.'Mijn handen bevriezen zowat', zei Sarah. 'Zullen we naar huis gaan?'130Ondanks de koude wilde Yasmien liever blijven liggen. De strelende vingers had ze meer nodig dan een fauteuil en een tv.'Een halfjaar geleden heb ik een maand in een instelling doorgebracht', zei ze om het gesprek weer op gang te krijgen.'O ja?' vroeg Sarah. 'Waarom? Wat had je uitgevreten?''Niks', zei Yasmien. 'Ik had het aan de jeugdrechter gevraagd. Maar later beloofde mijn vader dat hij me niet meer zou slaan... en ik met mijn suffe kop... ik geloofde hem nog ook.'De vingers bleven op haar wang rusten.'Zullen we maar weggaan?' stelde Sarah voor. 'Het is me echt te koud.'Ze haalde haar hand weg en duwde Yasmiens hoofd omhoog. Meteen kwam Yasmien overeind.'Ik wil nog niet weggaan. Laat me gewoon bij jou blijven. Als jij bij me bent voel ik me rustig.'Ze ging op haar knieën op de bank zitten en klampte haar armen rond Sarahs hals.'Het is goed', suste Sarah. 'Ik zal je helpen.'Sarah streelde over de rug van Yasmien. Opeens keek Yasmien Sarah in de ogen en kuste het meisje stevig op de mond. Overdonderd bleven Sarahs handen op Yasmiens rug liggen. Dan duwde ze het meisje bruusk van zich af. Teleurgesteld bleef Yasmien haar aankijken.'God, Yasmien. Ik wil helemaal niet dat je me kust.''Je ziet me ook niet graag', zei Yasmien zwakjes.'Ik heb je graag, maar niet op die manier.'Sarah was helemaal in de war. Om Yasmien te ontwijken stond ze vlug op.'Het is me te koud. Ik ga naar huis.'Zonder op Yasmien te wachten liep ze verder.

Net toen ze de sleutel in het slot wilde steken, piepte haar gsm. 'Kom je naar mijn kamer? Dennis xxx.' Het smsje liet haar twijfelen. Wat was het alternatief? Een

131

avond voor de tv? Maar Dennis wilde vast met haar vrijen en daar had ze geen zin in. Zeker niet nu Sarah haar zo had afgewezen.'Shit, waarom kon ik me ook niet bedwingen?' mompelde Yas mien terwijl ze naar het bericht bleef staren.Toen ze naar de bushalte liepen had Sarah ervoor gezorgd dat ze elkaar zelfs niet ongewild konden aanraken. Alsof Yasmien plotseling melaats was geworden.Ze klikte het smsje weg en draaide de sleutel om.'Daar ben je eindelijk', gromde haar vader en hij kwam een beetje overeind in de fauteuil.Aan de rode vouwen in zijn wang zag Yasmien dat hij geslapen had. Hij geeuwde zijn mond wijdopen en zakte terug achterover.'Weet je wel hoe laat het is? Bijna middernacht. Heb je weer met die knul gescharreld? Andere meisjes leren 's avonds hun lessen en ze liggen op dit uur in bed.'Yasmien had geen zin om te reageren. Ze liep naar de keuken om wat melk te drinken. Ze trok de ijskast open en haalde een brik te voorschijn. Even rommelde ze wat in de kast om een proper glas te vinden, vond er geen en dronk aan de tuit.'Waar zat je vanavond?'Hij was haar naar de keuken gevolgd. Zijn adem rook naar alcohol. Bier, raadde ze.'Ik heb met Sarah in het stadspark gezeten.''Met dit weer? Lieg niet!'Hij sloeg het brik uit haar handen. Het karton viel tegen de ta felrand en kantelde op de vloer. De melk spatte alle kanten uit.'Kijk wat je doet!' schreeuwde ze woedend. 'Waarom moet je me ook altijd slaan?''Om de leugens uit je lijf te kloppen. Ik ben je vader, ik moet je wat fatsoen leren.'Nu Sarah niks meer met haar te maken wilde hebben, voelde ze zich eenzaam. Sarah was de enige die ze echt vertrouwde, die echt wilde luisteren en ze had het zelf verknald.'Waar wacht je op om de melk op te vegen?'132De ader klopte weer in zijn hals.'Moet ik dat opruimen?''Jij liet de brik vallen. Of niet soms?''Omdat jij me sloeg!''Opvegen!'Hij raakte haar weer. Ze griste snel de vaatdoek van het aanrecht en liet zich door haar knieën zakken om de melkplas weg te vegen.'Nogal logisch dat mama wegliep', gromde ze terwijl ze over de vloer wreef. 'Ze was de klappen kotsbeu.''Jouw moeder is een hoer! Ze ging er met iemand anders vandoor.''Tuurlijk', snauwde ze fel. 'Alles is beter dan met een hufter zoals jij te moeten leven.'Opeens voelde ze een trap en terwijl ze ineenkromp van de pijn legde ze haar hand op haar zij.'Klootzak! Hou op!'Een tweede schop deed haar languit op de grond tuimelen. Hij hield zijn voet boven haar maag en keek haar treiterend aan.'Zeg nog eens wat!' daagde hij haar uit terwijl hij zijn voet wat optrok om die in haar maag te beuken. Snel rolde ze weg, kwam meteen weer overeind en vluchtte de keuken uit.'Rotwijf!' schreeuwde hij haar na.Hij nam een biertje uit de ijskast, liet zich in de fauteuil zakken en zapte tot hij een film vond. Yasmien draalde wat rond op haar kamer en ze besefte dat hij weer een reden had om haar te slaan als ze de melk niet verder opruimde. Bijna op de tippen van haar tenen liep ze door de woonkamer naar de keuken. Hij knorde wat toen hij haar hoorde, maar bleef

toch in de fauteuil hangen. Met brede zwaaien dweilde ze de melk op. Ze wrong de vaatdoek een paar maal uit in de gootsteen en zette de halflege brik weer in de ijskast.Opgeruimd, dacht ze. Nu nog op mijn slaapkamer geraken zonder hem te storen.

133

'Slaapwel', zei ze zacht en ze sloop hem voorbij.Er volgde zelfs geen gegrom. Verbaasd keek ze opzij en ze merkte dat hij sliep. Zijn hoofd hing schuin tegen het kussen van de fauteuil. De knoop van zijn broek was losgemaakt zodat de boord niet meer in zijn buik drukte. Secondenlang bleef ze naar hem kijken terwijl zijn adem zachtjes ronkte. Als hij sliep leek hij zo ongevaarlijk. Ze dacht aan de trappen die hij haar gaf, aan Sarah die haar wegduwde en ze voelde zich rot. Niemand zag haar graag. Alleen Dennis misschien. Maar die raakte enkel haar huid, niet haar ziel. En die klootzak in de fauteuil leek overal schuld aan te hebben. Die had haar zo gemaakt, die had het laatste greintje trots uit haar geslagen. Ze nam het lege bierflesje van tafel en hief het op om het met een geweldige smak op zijn hoofd stuk te slaan. Ze aarzelde. Ze wilde hem dood, maar toch... hij was haar vader. Het maakte allemaal niks meer uit. De klootzak...Alsof hij voelde dat ze met het bierflesje naast hem stond, trok hij zijn ogen open.'Ben je gek!'Meteen voelde ze zijn hand om haar pols sluiten.134LEEFGROEP DRIE

Poetsen, poetsen en nog eens poetsen... Soms had Bo het gevoel dat het leven in Beernem enkel uit poetsen bestond. Met haar schouder tegen de deurstijl keek ze hoe Yasmien en Melissa de gang veegden. Elk rakelings tegen een muur. De vijandigheid van de meisjes was bijna tastbaar en Bo vroeg zich af of de opvoeders de twee met opzet dezelfde taak hadden gegeven. Voor een keertje hoefde Bo niet schoon te maken. Op het blad dat aan het prikbord hing stond 'reserve'.'Bo!'Meteen draaide Bo zich om en zag hoe mevrouw Vera haar met het hoofd wenkte.'Ja, mevrouw?' vroeg Bo afwachtend.'Shamira voelt zich niet goed en nu is er niemand om af te drogen. Ga Steffie maar helpen.'Fuck! dacht Bo, maar ze haastte zich naar de keuken.Op het aanrecht lagen borden en kopjes op de keukenhanddoek te wachten. Om de mouwen van haar sweater droog te houden had Steffie die opgestroopt. De binnenkant van haar linkerarm leek een stoppelveld van naaldenprikken. Haar haar hing als een sluier om haar hoofd.'Je hebt je haar niet samengebonden', merkte Bo op.Alsof ze harp speelde liet ze haar vingertoppen langs Steffies haar ritselen. 'Heeft mevrouw Vera nog geen opmerking gemaakt?''Ze zal er niet op gelet hebben', zei Steffie terwijl ze een keukenhanddoek zocht om haar handen af te drogen.'Wacht even', zei Bo.Ze scharrelde in wat laden en hield triomfantelijk een elastiekje tussen haar vingers. Bo greep Steffies haar samen en bond het elastiekje eromheen.'Zo, dat bespaart je misschien een plateauke.'

135

l!Steffie boog zich weer over de afwasbak om het bestek af te spoelen. Haar handen beefden een beetje.'Waarom ben jij naar Beernem gestuurd?' vroeg Steffie. 'Weet je, er doen nogal wat verhalen over jou de ronde.''Over mij? Waarom?'

Het maakte Bo nieuwsgierig en toch ook een beetje fier.'Omdat je met zulke chique kleren in de instelling aankwam. Ben je echt zo rijk?'Nadenkend liet Bo de lepels en de messen door de handdoek gaan.'Ik hou mensen gezelschap', zei ze zuinig. 'Vooral mensen met geld.'Steffie knikte dat ze het begreep.'En het betaalt goed?' vroeg ze, hoewel ze het antwoord kon raden.'Heel goed.''Ik kan best wat geld gebruiken', zei Steffie terwijl ze Bo zijdelings aankeek. 'Het spul kost een pak geld. Zodra ik buiten ben, ren ik meteen naar Wouter. Hij heeft altijd wat in huis.''Wouter? Is dat jouw vriend?'Ze haalde haar schouders op.'Ja en nee. Eigenlijk geven we niet zoveel om elkaar. De heroïne houdt ons samen. Daar gaat het ons om. Af en toe gebeurt er weieens wat tussen ons. Tussen twee shots door of als we zuinig met het spul moeten zijn. Nog drie weken...'Messen kletterden uit Bo's hand.'Ik dacht dat je van het spul af was. Je krijgt toch pillen?''Die pillen doen me niks. Ze zorgen enkel dat ik geen cold turkey krijg. Maar ik kan de kick van heroïne niet missen. Ik wil een shot hebben. En liever vandaag dan morgen.''Ben je dan niet blij dat je nu clean bent?''Waarom zou ik? Zo'n trip is het lekkerste dat er bestaat. De opvoeders vinden dat ik een probleem heb. Maar ik heb helemaal geen probleem. Ik hou gewoon van heroïne. Of desnoods van xtcof speed. Maar toch liefst heroïne.'Ze bleef nadenkend met haar handen in het afwaswater hangen.'Als ik buitenkom moet ik eerst geld hebben. Dan kan ik Wouter betalen en naar Rotterdam gaan om inkopen te doen.'Ze loerde onder haar wenkbrauwen naar Bo.'Kun jij me niet wat lenen? Het hoeft niet meteen, over drie weken.''Hoeveel?''Is tweehonderd euro te veel?' tastte ze Bo af. 'Als je met rijke mannen omgaat, is dat vast peanuts voor jou. Ik betaal het je wel terug.''Oké', zei Bo terwijl ze aan het rolletje bankbiljetten in de kluis dacht.'Als je me helpt om zo'n opdracht te krijgen, wordt het een stuk gemakkelijker om je terug te betalen. En dan kan Wouter meteen de boom in.'Steffie lachte bij het denkbeeld dat zij rijk zou zijn en Wouter nog steeds zou moeten scharrelen om aan een spuitje te geraken.'Misschien...' zei Bo aarzelend. 'Ik kan het aan mijn vriend vragen. Tony regelt alles.'Steffie zag er goed uit met die fijngesneden trekken en haar donkere, levendige haar. Met wat verbeelding kon ze Jennifer Lopez in haar gezicht herkennen. Alleen die wallen onder haar ogen en de nerveuze, hoekige gebaren waarmee ze bewoog... Maar misschien verdween dat als ze een tijdje in Beernem was.Bijna fluitend liet Steffie het water lopen om de afwasbak en het aanrecht proper te maken. Intussen stopte Bo haar handdoek in de wasmand en telde de vorken, lepels en messen in de bestekbak.'Twaalf', zei ze opgelucht. 'Dat klopt. Ik draag de bak naar het bureau en dan kunnen we misschien samen een sigaret roken?''Oké. Ik zie je zo meteen.'Bo liep naar het bureau, zette de bak op de tafel en wilde naar de aansteker lopen.

136

137

II'Wacht eens even', zei mevrouw Vera en ze grabbelde in de bak om de vorken en de messen te tellen.'Twaalf. Goed, ga maar roken.'Een sigaret na het eten smaakt altijd beter, dacht Bo terwijl ze de rook langzaam uit haar mond liet ontsnappen.Ze had een stoel uitgekozen waarop ze naar het sportplein kon kijken. In het gebouw waar de leefgroepen twee en drie verbleven zag ze het vertrouwde beeld van meisjes met emmers en bezems.'Zo, ik ben ook klaar', zei Steffie.Ze ging naast Bo zitten en keek door het raam.'In de leefgroepen moeten we ook nog schoonmaken', raadde ze de gedachten van Bo. 'Maar zij mogen tenminste hun eigen kleren dragen en niet de groene vodden die wij aanhebben.'Steffie tikte een askegel in de asbak. Plotseling hoorden ze kabaal in de gang. Ze spitsten hun oren, maar het getier was zo onduidelijk dat ze het niet konden verstaan.'Gaat het? Ja?'De stem van mevrouw Vera doofde meteen het lawaai.'Melissa en Yasmien hebben weer ruzie', zei Bo.'Die Melissa is zo'n vervelend wicht. Ik haat haar.''Ik ook', zei Steffie. 'Maar denk je dat het zal lukken?'Bo staarde haar vragend aan.'Wat lukken?''Nou ja, wat ik je vroeg. Zou je vriend me ook willen helpen?'Bo dacht aan de naaldsporen op Steffies armen.'Je ziet er goed uit', zei ze aarzelend. 'Maar dat je aan de heroïne zit... ik weet het niet.''Ik kan wel een paar uur zonder', zei Steffie vlug.'Maar je armen... Het is zo duidelijk dat je spuit.''Ik draag altijd lange mouwen. En als...'Ze trok zorgelijk aan haar sigaret, maar dan klaarde haar gezicht op.'Ik kan ook in mijn benen of onder mijn tong spuiten', zei ze vlug. 'Ik kan de prikken zo over mijn lijf verdelen dat het nietopvalt. En de putjes in mijn armen verdwijnen na een tijdje.''Ik zal het proberen', knikte Bo.'Verdien je dan veel?'Om tijd te winnen duwde Bo haar sigaret in de asbak.'Ongeveer?' drong Steffie aan.'Het hangt ervan af wat je moet doen en met wie', gaf Bo zich gewonnen. 'Soms tweehonderd euro, soms vierhonderd. Maar tweehonderd is het minimum.''Zoveel...' mijmerde Steffie ongelovig. 'Dan hoef ik zelfs niet meer te dealen. Dan koop ik gewoon zoveel ik maar wil.'Opeens hoorden ze gekrijs en gedonder in de gang.'Nu vechten ze!' riep Bo opgewonden.Steffie gooide haar sigaret in de asbak en samen haastten ze zich naar de gang. In een kluwen rolden Melissa en Yasmien over de vloertegels. De handen van Melissa klauwden in Yasmiens haar terwijl die met haar nagels in de wang van Melissa kneep. Met haar andere hand had Yasmien de pols van Melissa beet en ze probeerde die uit haar haar weg te trekken. Mevrouw Vera, meneer Paul en meneer Johan snelden toe.'Hou op! Stop met vechten!' riepen ze door elkaar.Intussen waren van overal meisjes opgedoken. Sommigen keken zwijgend toe, anderen moedigden de twee aan. Meneer Paul had Yasmien vastgegrepen, terwijl mevrouw Vera de handen van Melissa uit Yasmiens haar losmaakte. De opvoeders trokken de meisjes uit elkaar en de twee bleven elkaar hijgend en met vonkende ogen aankijken.'Zijn jullie gek geworden?' riep mevrouw Vera. 'Waarom?'

'Ze noemde mijn moeder een hoer en dat pik ik van niemand', snauwde Yasmien en ze spuwde naar Melissa.Hoewel haar moeder de laatste jaren amper naar haar had omgekeken werd ze ziedend als iemand iets verkeerds over haar vertelde.Melissa probeerde zich uit de omknelling van mevrouw Vera los te wringen, maar die loste haar niet. Toen Melissa naar Yas

138139

imien spuwde werden de meisjes verder uit elkaar gedreven.'Dat kreng schold me uit voor vette koe!' riep Melissa bijna huilend. 'Het is altijd wat met die pot!''Genoeg!' zei meneer Johan streng. 'Jullie kunnen maar beter een tijdje afkoelen.'Gedwee liepen de meisjes mee naar de isoleercellen.'Verdomme', gromde Steffie. 'Nu zal Yasmien nog langer in de onthaalgroep moeten blij ven.'

Zorgvuldig trok Bo met eyeliner een streepje boven haar wimpers. Ze boog zich wat dichter naar de spiegel om het resultaat te bekijken. Daarna nam ze het potje met oogschaduw en borstelde zuinigjes wat blauw op haar oogleden.'Niet te veel', mompelde ze. 'Anders ben ik net een hoer.'Toen ze naar leefgroep drie verhuisde had ze haar persoonlijke spullen teruggekregen en ze had ma gevraagd om haar make-up koffertje te bezorgen.De kamers van leefgroep drie waren een stuk moderner dan het oude hok waar ze de eerste tien dagen had doorgebracht. Ze had mama ook gevraagd om wat knuffels en een poster van thuis mee te brengen. Een paar knuffels maar, want als ze de kamer helemaal zou inrichten, zou het lijken alsof ze lang wilde blijven. Terwijl ze in haar toiletzak naar roze nagellak zocht, dacht ze na over welke kleren ze zou aantrekken.Misschien toch maar het uitgesneden truitje en de splitrok? Het was gewaagd, maar het was ook niet zomaar een poetsmid dag. In de recreatiezaal hadden de begeleiders hun eigen versie van 'Het Swingpaleis' in elkaar gestoken. Een muziekkwis waaraan alle leefgroepen meededen.

'Zelfs zonder jongens in de buurt hebben de meisjes zich opgetut', fluisterde Steffie.Voor ze aan de tafel van leefgroep drie gingen zitten, keken ze benieuwd rond om te zien wat de anderen droegen.

140Misschien had ik toch mijn jeansbroek en een korte trui moeten aantrekken, dacht Bo toen ze de hoofden in haar richting zag keren.'Bo! Ik heb geweldig nieuws!'Uit het niets dook Yasmien op. Ze had een roze kuitbroek aangetrokken en het hemd dat los over haar broek hing stond gewaagd ver open.'Ik mag ook naar leefgroep drie!''Yes!'Spontaan sloeg Bo haar armen rond Yasmiens hals en ze drukte het meisje enthousiast tegen zich aan.'Je ruikt lekker', fluisterde Yasmien in haar oor.Bo bedankte haar met een koddig buiginkje.'Goh, dat is tof', straalde Steffie. 'Dan zijn we terug met z'n drieën, net zoals in de onthaalgroep.'

Yasmien stak haar beide handpalmen naar Steffie uit en ze kletsten enkele keren hun handen tegen elkaar.'Gelukkig hebben ze me niet in leefgroep twee gestopt', zei Yasmien. 'Daar zit dat kreng ook.'Met een knikje wees ze naar Melissa die al aan een tafel zat.'Willen jullie bij jullie leefgroepen gaan zitten?' vroeg een opvoeder. 'Dan kunnen we beginnen.'

In een flits stond Melissa bij de discobar.'Torn...' riep ze in de microfoon die meneer Serge voor haar mond hield.'Van?'Stampvoetend zocht Melissa naar de naam die haar uitgerekend nu ontglipte. Meteen stond ook Bo naast meneer Serge. Ze greep de hand die de microfoon vasthield en rukte die naar haar mond.'Natalie Imbruglia!''Het punt gaat naar groep drie!' riep meneer Serge.Triomfantelijk stak Bo haar vuisten in de lucht en groep drie joelde het uit. Hoewel Yasmien nog bij de onthaalgroep hoorde,

141

liet ze haar ploeggenoten in de steek en greep Bo uitgelaten bij de schouders.'Fantastisch, Bo!' juichte ze en ze drukte een kus op Bo's wang. Terwijl ze terug naar haar plaats liep, wierp ze een vernietigende blik op Melissa, die vloekend terug naar haar plaats slofte.'En de winnaar is...' Meneer Serge hield even de adem in, liet zijn ogen langs de tafeltjes gaan en keek weer op zijn blad. 'Groep drie!''Yes!' schreeuwde Steffie en ze sloeg haar buurmeisje uitgelaten op de rug.Vuisten roffelden op het tafelblad en lieten volle asbakken dansen. Het deed deugd om te weten dat je ergens beter in was dan de anderen. Jaloerse tegenstanders probeerden joelend de vreugde te breken. Meneer Serge duwde een cd in de cd-speler en draaide de volumeknop wat verder open. Moby vulde de recreatiezaal.'Dansen!' juichte Bo en ze trok Steffie van haar stoel.Op de tijdelijke dansvloer gingen de meeste meisjes uit de bol. De nederlaag van de quiz was snel vergeten.'Ik ben blij dat jullie wonnen!' riep Yasmien boven het lawaai in het oor van Bo. 'Ik was bang dat leefgroep twee zou winnen. Iedereen mocht winnen, maar zij niet.''Als we ooit uit deze gevangenis geraken, moeten we eens samen op stap gaan!' riep Steffie uitgelaten.'Dat zal pas vuurwerk geven!' lachte Bo enthousiast. 'Wij met zijn drieën. Moeders, sluit jullie zonen op!''En jullie dochters!' deed Yasmien geil.Ze schaterden het alle drie uit.Uitgelaten zwaaide Yasmien haar armen boven haar hoofd en liet haar haar rondzwieren. Ze draaide op haar hiel en zorgde ervoor dat ze vlak voor Bo danste. Hun gezichten gloeiden. Yas miens ogen zochten die van Bo en toen ze knipoogde, sloeg Bo verlegen haar ogen neer, maar opende ze weer meteen. Weer lachten ze, maar nu leek het anders. Verward besefte Bo dat ze142niet meer lette op de toezichters en dat ze de andere meisjes niet meer zag. Ze dacht enkel nog aan Yasmien. Om samen met haar te dansen.Meneer Serge liet de opzwepende dansmuziek overgaan in een rustiger nummer. De meesten verlieten de dansvloer, anderen wiegden wat met de muziek mee.'Angels, dat hoor ik graag', zei Yasmien.In een opwelling legde ze haar armen rond de hals van Bo en deinde met haar mee. Hun voorhoofden schuurden zachtjes tegen elkaar. Yasmiens armen drukten het hoofd van Bo langzaam tegen haar schouder. Bo voelde zich zo geborgen tegen Yasmiens lichaam. Tony! schoot het door haar hoofd. Maar Tony was niet in Beernem en Yasmien was zo dichtbij. Ze had het nodig om te merken dat iemand haar graag had.

Het water spatte hoog op toen Bo met een vermoeide crawlslag de rand van het zwembad aantikte.'Twintig?' vroeg ze aan mevrouw Anita, die in een donker badpak op het startblok zat en met een potlood het aantal baantjes van de meisjes noteerde.'Ja', zei mevrouw Anita terwijl ze een streepje plaatste achter de naam van Bo.'Nog drie baantjes, Fatima!' riep ze toen Fatima overeind kwam en het startblok aantikte.Het meisje zuchtte gelaten, rustte nog even en gleed weer door het water.'Je mag nog een beetje vrij zwemmen, Bo. Tot alle meisjes twintig baantjes afgelegd hebben.'Om de anderen niet te hinderen schoof ze naar de zijkant van het zwembad. Ze moest eerst wat op adem komen. Twintig baantjes... het was niet niks.Opeens voelde Bo dat haar benen werden gespreid en even later stak Yasmien haar hoofd tussen haar dijen. Meteen kwam Yasmien overeind en ze droeg Bo op haar schouders door het water.

143

Ik IL

I

l

n'Yasmien!' gilde Bo boven het zwembadrumoer uit. 'Niet doen!'Terwijl Bo armwiekend haar evenwicht bewaarde greep Yasmien Bo bij de benen en kieperde het meisje achter zich in het water. Proestend kwam Bo overeind en ze zag dat Yasmien haar lachend aankeek.'Dat zet ik je betaald!'Ze klemde Yasmien beet, liet het meisje over haar been struikelen en duwde haar hoofd onder water. Meteen vluchtte ze half zwemmend, half lopend naar de rand van het zwembad. Ze trok het schouderbandje van haar bikini weer op zijn plaats en leunde rechtopstaand in het water tegen de witte tegels van het bad. Het water klotste tegen haar navel. Yasmiens hoofd kwam weer boven. Ze wreef het water uit haar ogen, zocht Bo en zwom haar achterna.'Ha, je wilde me verzuipen', dreigde Yasmien lacherig terwijl ze vlak voor Bo rechtstond en haar handen naast Bo's hoofd op de tegels legde zodat het meisje ingesloten zat.Bo grijnsde enkel en ze keek naar Yasmiens haar dat tegen haar wangen en haar hals kleefde. Ze liet toe dat Yasmien haar dijen tegen haar aandrukte en haar neus even tegen haar kin schuurde. Plagerig kietelde Yasmien met een hand in Bo's heup en onwillekeurig krulde Bo in elkaar zodat het schouderbandje van haar bikini over haar schouder schoof en de aanzet van haar borst zichtbaar werd.'Je bent mooi', fluisterde Yasmien en de top van haar wijsvinger streelde over de rand van Bo's bikinicup. De vingertop gleed in de bikini en Bo's lichaam sidderde onder Yasmiens aanrakingen. Ze sloot haar ogen en hoorde niks meer van het lawaai in het zwembad. Enkel het lichaam van Yasmien dat zich tegen haar aandrukte en haar vinger die haar borst betastte, bestonden nog.'Hei! Moetje die twee zien!'Scherp en luid rolde de stem van Melissa over het water. Meteen verdwenen de armen van Yasmien en ze duwde zich van de

144

Jbadrand weg. Boven haar hoofd stonden wat meisjes giechelend toe te kijken. Melissa hield haar wijsvinger naar Bo gericht. Meneer Johan en mevrouw Anita keken vanaf de overkant zwijgend toe.'Twee potten! Ik ga niet meer met hen in de kleedkamer!' joelde Melissa. 'Ik laat me niet door hen begluren!'Beschaamd trok Bo het schouderbandje weer op zijn plaats en ze zwom van de badrand en de meisjes weg. Voorzichtig, om niet uit te glijden, kwam Steffie toegelopen toen Bo zich aan het trapje omhoogtrok.'Wat een rotstreek', zei Steffie. 'Melissa en Fatima hebben iedereen verteld dat jullie in'het water aan het vrijen waren. Zelfs tegen mevrouw Anita en meneer Johan konden ze hun mond niet houden.''Ik krijg die vette bitch nog wel', siste Yasmien.Nat en kouwelijk bleef Bo bij de kleedkamer wachten tot het vrij was.

145

WEEKEND

Rustig zocht de bmw zich een weg doorheen het drukke verkeer in Knokke. Het dak van de auto stond open en een rauwe Red Hot Chilipepper klonk door de straat. De wind speelde met Bo's haar en de warme gloed van de zon deed haar deugd. Ze lag languit in de fauteuil en haar rechterarm rustte loom op de rand van het portier. Door de blauwe glazen van haar zonnebril zocht ze de jaloerse blikken waarmee sommige meisjes en vrouwen de bmw en Tony nakeken. Op weg naar de badplaats had ze in een knus restaurant nog eens écht kunnen eten en morgen zou ze in Beernem heerlijk pochen over haar uitstap met Tony. Geen enkel meisje had zo'n rijke vriend als zij, dat wist ze wel zeker.'Zullen we terug naar Gent rijden?' stelde Tony voor.Bo aarzelde. Ze wilde liever nog wat pronken met Tony, zijn arm om haar middel voelen.'Ik zou graag een beetje over de dijk wandelen.'Tony keek haar aan.'Ik zie een wit driehoekje tussen je benen', antwoordde hij ondeugend.Ze keek naar haar benen die onder de omhooggeschoven rok uitstaken.God, ze zijn nog veel te wit, dacht ze bezorgd. Natuurlijk, in die gevangenis zat ze meer binnen dan buiten en ze kon er niet eens onder de zonnebank. Als ik over drie weken vrij ben, wil ik meteen onder het zonnekanon, ging het door haar hoofd.Toch trok ze haar rok niet naar beneden. Ze vond het leuk om wat uit te dagen.'Maar goed, ik wil best wat wandelen. Het is jouw zondag', zei Tony. 'Spijtig dat je vanavond al terug moet.'Ze knikte. Een weekend was zo voorbij, vooral als ze bij Tony was. Gisteren was ze thuisgebleven en het was een regelrechte baaldag geweest. Toen ze zaterdagochtend thuiskwam, leek het146

alsof de hele buurt toevallig op straat stond en haar aangaapte. Ze was zelfs de hele dag de deur niet uit geweest. Haar moeder deed wel haar best om het zo gezellig mogelijk te maken. Maar een kop koffie en 'wat zou je graag doen vanavond' waren peanuts in vergelijking met het uitstapje met Tony. En toch... ze voelde dat er thuis iets gebroken was. Dat het nooit meer zoals vroeger zou worden. Ook veronderstelden ze blijkbaar dat ze haar vroegere leventje weer zou opnemen en daar had ze geen zin in. Terug naar de Wibra? No way.Pa kon het tv kijken niet laten. Dat was tenminste niet veranderd. Ma had haar uitgevraagd, te veel, vond Bo. Ze wilde niet op alles antwoorden. Sommige dingen waren te delicaat, te privé of te pijnlijk.Gelukkig was Tony vanochtend meteen na haar telefoontje gekomen. Toen de bmw voor de deur stopte, had ma haar in huis willen opsluiten, maar ze was door het raam naar buiten geklauterd. En ze had een neus gezet naar de mensen die haar aanstaarden toen ze naast Tony ging zitten.

Tony parkeerde de auto in een zijstraat van de Lippenslaan. Hij duwde de zonnebril wat steviger op zijn neus en wachtte tot ze bij hem was om zijn hand onder haar topje te leggen. Zijn hand voelde warm en wat bezweet aan op haar blote huid, maar toch wilde ze die voor geen geld missen. Ze wist niet welke aftershave hij gebruikte, maar ze hield van de geur. Tony was vast de enige man die zo lekker rook. Terwijl ze naar de etalages keken, slenterden ze in de richting van de trap die naar de bovenkant van de dijk leidde.'Hoe komen de mensen eigenlijk bij jullie terecht, Tony?' vroeg Bo opeens langs haar neus weg.Het was iets wat ze zich al een hele tijd afvroeg.'Jullie staan vast niet in het telefoonboek.'Tony schaterde.

'Nee, dat niet. Internet. Als iemand contact opneemt selecteert

147

de prijs de betere klanten. Die vertellen het dan weer verder en de mond-tot-mondreclame doet de rest.''Heb je nog wat van Pierre gehoord?'Tony hield zijn ogen op een auto in de verte gericht.'Nee. Waarom?''Zomaar. Uit nieuwsgierigheid.''We zijn makelaars', zei Tony luchtig. 'We luisteren naar de wensen van onze klanten en dan regelen we een afspraak. Maar we doen niet aan nazorg. Trouwens, je hoeft je niet te veel zorgen over Pierre te maken. Hij kan best een goede advocaat betalen.''Wat ga je doen als je straf voorbij is? Terug naar school?' veranderde Tony van onderwerp terwijl ze voor een juwelierszaak bleven staan en hij zijn blik op de ringen liet rusten.'Ik zal wel moeten', zei ze gelaten. 'Maar zeker niet naar mijn oude school. Daar bekijken ze me als een stuk vuil.'Alsof ze bescherming zocht drukte ze zich wat dichter tegen hem aan.'De sukkels', ging ze verder. 'Als er twee euro in hun zak zit om een Mars en een cola te kopen, denken ze dat ze rijk zijn.'Tony nam haar beschermend bij de schouders en draaide haar naar zich toe.Ja! Nu! Doe het als iedereen het ziet, dacht Bo toen zijn handen om haar hoofd sloten en hij haar gezicht naar zich toetrok. Ze verloor zich in de minutenlange kus en toen ze haar ogen opende, nam hij haar zonnebril weg. Zijn zonnebril had hij op zijn haar gezet.'Zie je me graag?' vroeg hij zonder haar ogen los te laten.'Dat weet je toch', zei ze en ze hoopte dat hij haar weer zou kussen.Maar hij legde zijn hand weer op haar heup en ze liepen de trap op.'Als ik nu eens een flat voor jou huurde?' stelde Tony voor terwijl hij haar schuin aankeek om te zien hoe ze zou reageren.148

'Een flat?'Haar stem trilde.'Waarom niet? Ik kan hem laten huren op naam van een vriend. Dan kunnen we samen zijn wanneer we maar willen.'Het zinderde in haar hoofd. Het voorstel kwam ook zo plotseling. Maar het leek heel wat. Zover had ze nog nooit nagedacht.'En mijn ouders? En de school? De flikken zullen me zoeken.'Hij bleef staan en staarde naar de zee.'Och, je zou ervan opkijken hoe gemakkelijk je verdwijnt in een grote stad. Misschien is het wel beter om naar Antwerpen of Brussel uit te wijken. Of waarom niet naar Nederland, even over de grens?'Ze knabbelde nadenkend op de nagel van haar duim. Een eigen flat, altijd samen met Tony, geen school... Maar ma en pa? Ach, wat had ze tenslotte aan pa? En ma zou het ook wel wennen. Later kon ze haar opzoeken en als ma merkte hoe gelukkig en rijk ze was, zou ze vast wel bijdraaien.Er was behoorlijk veel volk op de dijk. Ze namen de trap naar het strand en liepen naar het water.'Je hoeft niet in een varkenshok te wonen. Ik zoek iets moois voor jou.''Een penthouse?'Een eigen penthouse! Het woord alleen al!Het water kabbelde tegen zijn schoenen, maar hij leek het niet te merken.'Ja, waarom niet? En dan hoefje ook niet steeds naar een hotelkamer te gaan.'Er kwam een zure smaak in haar mond.'Het een kan nu eenmaal niet zonder het ander', zei hij met een zorgelijk gezicht. 'Het moet ook betaald worden.'Zonder zich iets van het water in zijn schoenen aan te trekken, trok hij haar tegen zich aan.'Maar ik ben niet ongerust. Ik vertrouw je. Ik weet heel goed dat je het enkel doet om het geld en dat je liefde voor mij is. Wat

149

er tussen ons bestaat, heeft niks te maken met de job. Maar je beseft toch ook dat er geld in het laatje moet komen?''Ja, natuurlijk', zei ze begrijpend.Trouwens, ze wilde geen armeluis meer zijn.'Shit!' vloekte hij gesmoord. 'Het water staat in mijn schoenen.'Hij schoof naar het droge en stak zijn hand uit om steun te zoeken op haar schouder. Hinkend trok hij een schoen uit en schudde een paar druppels zeewater in het zand.'Zullen we teruggaan?' stelde hij voor. 'Een paar nieuwe schoenen kopen, want ik wil de rest van de dag niet met natte voeten rondlopen.'

De natte schoenen zaten in een papieren tas die aan zijn pols bengelde. Toen ze de winkel uitliepen veerde Tony even op de tippen van zijn bruine leren schoenen.'Ze zijn mooi', zei hij. 'Je hebt een goede smaak.'Bo glimlachte omdat hij zo tevreden was. Hij had erop gestaan dat zij de nieuwe schoenen zou kiezen.'Gaan we terug naar het strand?' vroeg ze.'Nee, dank je. Eén keer zand en water in mijn schoenen is genoeg. Misschien kunnen we een terras opzoeken en daarna terug naar Gent rijden.'Ze blies teleurgesteld door haar getuite lippen. Straks was het avond en dan moest ze terug naar Beernem. Ze had helemaal geen zin om aan deze dag een einde te maken.'Daar gaan twee mensen weg! Haast je, dadelijk zijn de plaatsen bezet.'Met een hoofdknikje stuurde Tony haar een houten terras op waar een glazen scherm hen tegen de wind beschutte. Op het tafeltje stonden nog twee glazen schoteltjes waarin een laagje gesmolten vanille-ijs en wat chocoladesaus lag.'Wil je ijs?' vroeg Tony terwijl hij de kaart nam die tussen de schoteltjes lag. 'Dame Blanche? Coupe Brésilienne?...'Hij sprak de namen van de ijsjes zo lovend uit dat het wel reclame leek. Een meisje ruimde de tafel af en bleef afwachtend staan.'Koffie en...'Hij keek Bo afwachtend aan.'Banana Split.'Een tikkeltje jaloers merkte ze hoe hij naar het kontje en de blote benen van het meisje keek toen ze naar de tearoom liep om de bestelling te halen.'Kun je haar gebruiken?' vroeg ze effen.Tony lachte toen hij de afgunst op haar gezicht zag. Hij boog zich wat dichter naar haar toe terwijl hij haar hand nam en er een kus op drukte.'Je moet niet jaloers zijn', probeerde hij haar te sussen. 'Noem het beroepsmisvorming. Voor mij is er niemand die ook maar aan jou kan tippen.'Ze wist dat hij loog, maar toch voelde ze zich opgelucht.'Kun je nog meisjes gebruiken?' vroeg ze.Hij keek haar onderzoekend aan.'Waarom vraag je dat?'Ze zweeg toen het meisje het ijs en de koffie op tafel zette en wachtte tot Tony betaald had. Het deed haar deugd dat hij deze keer het meisje niet nakeek.'In Beernem is er een meisje waar ik heel goed mee opschiet. Steffie heet ze en ze vroeg me of ze ook voor jou kon werken.''Waarom?''Ze heeft geld nodig om heroïne te kopen', zei Bo voorzichtig.Tony floot even tussen zijn tanden en streek bedachtzaam met beide handen door zijn haar.'Een junkie? Nee, daar heb ik slechte ervaringen mee. Onze klanten willen goed betalen, maar niet voor om het even wie.''Ze zal heus niet spuiten als ze met iemand op stap gaat.'Het klonk harder dan ze bedoelde.'Ssst!'

U150151

HlTony keek om zich heen. Alsof hij betrapt was, keek een man met lang, grijs haar vlug naar zijn Duvel.'Een beetje stiller, wil je. We zijn niet alleen.'Bo spiedde rond en boog zich wat dichter naar hem.'Steffie valt wel mee.''Kun je zien dat ze spuit of snuift of slikt of wat weet ik al?''Nee', zei Bo en ze hoopte dat de putjes in Steffies armen over enkele weken onzichtbaar zouden zijn. 'Ze lijkt trouwens een beetje op de dienster', overdreef ze.Tony grinnikte.'Goed, ik zal het aan Zharin vragen. Op mijn eentje kan ik dat niet beslissen.'Opgelucht stak Bo het lepeltje in de banaan en schepte zorgvuldig wat ijs mee in het lepeltje. Nog even en dan was het schoteltje leeg. Dan zouden ze misschien nog wat kunnen rondrijden, maar daarna moest ze weer naar Beernem. Ze zag er ontzettend tegenop.'Mag ik vannacht bij jou blijven slapen?' floepte ze er opeens uit.Tony roerde zwijgend wat met het lepeltje in het kopje.'Dat lijkt me geen goed idee', zei hij langzaam. 'Zolang je in Beernem bent, doen we het beter maar wat rustig aan.'Nadenkend likte hij het lepeltje af waaraan nog een druppeltje koffie kleefde.Met een ruk hief hij zijn hoofd op.'Heeft de politie jou nooit naar mij of naar Zharin of naar Vincent gevraagd?'Bo voelde dat haar gezicht kleurde.'Een keer, maar ik vertelde hen dat er niemand me hielp. Dat ik op eigen houtje de afspraken maakte. Trouwens, elk smsje of bericht op mijn voice-mail heb ik meteen uit mijn gsm gewist.'Ze zag dat hij nog steeds argwanend met zijn hoofd schudde.'Echt! Geloof je me niet?''Ik vind het vreemd. Vreemd dat ze niet meer aandrongen', zeihij terwijl hij zijn lepeltje neerlegde. Meteen leek hij wakker te worden.'Kom', zei hij terwijl hij zijn stoel naar achteren schoof. 'Het wordt tijd om terug naar Gent te rijden.'Toen ze voorbij de juwelierswinkel liepen trok Tony haar naar binnen.

152153

IÍII

FOTO

Voor de les Nederlands begon leunde Bo rechtopstaand met haar billen tegen haar tafeltje en ze wenkte Steffie met haar hoofd. Fier stak ze haar hand uit.'Waw! Is dat een echte diamant?' vroeg Steffie vol ontzag.'Wat dacht je? Glas?' deed Bo geraakt. 'Dit is een echte diamant in een zuiver gouden ring. Ik was erbij toen de juwelier het vertelde. We hebben hem gekocht in Knokke', voegde ze er nog aan toe, alsof dat het beste garantiebewijs was.Meteen drumden de andere meisjes om Bo heen. Bo merkte afgunstige en bewonderende gezichten. Een voor een namen ze haar hand vast en Sabrina betastte zelfs even de diamant alsof ze wilde weten hoe zo'n ding aanvoelt.'Van Tony gekregen?' vroeg Yasmien.'Ja', zei Bo terwijl ze deed alsof ze de jaloerse grimas op het gezicht van haar vriendin niet opmerkte.Ook mevrouw Martine nam haar hand vast.'Heel mooi, Bo', zei ze. 'Je vriend moet je vast heel graag zien als hij zo'n dure ring voor je koopt. Wees er maar voorzichtig mee.''Met mijn vriend of mijn ring?' vroeg Bo ondeugend.'Met allebei', zei mevrouw Martine half gemeend, half gekscherend.Melissa had zich een tijdje op de achtergrond gehouden, maar dan drong ze door het kringetje.'Zo'n klein diamantje', zei ze nadat ze een snelle blik op de ring had geworpen. 'Ik heb al veel grotere gezien.'Ze draaide haar gezicht naar Yasmien.'Heeft ze die van jou gekregen?' zei ze luid alsof ze nog niet op de hoogte was.De meisjes giechelden en Bo merkte dat Sabrina iets in Fati ma's oor fluisterde.154

Yasmien verstrakte en stak haar middelvinger naar Melissa op.'Rustig, rustig', bluste mevrouw Martine het oplaaiende brandje. 'Ga maar op jullie plaatsen zitten, dan kunnen we met de les beginnen.'

De zon die door de wolken brak deed Bo naar het raam kijken. Op de vensterbank lagen en stonden alle mogelijke knuffels. Langzaam draaide Bo haar hand een beetje en ze probeerde de diamant in het zonlicht te laten vonken. Alsof Melissa gemerkt had waar ze mee bezig was, leunde ze wat achterover zodat haar schaduw op Bo's tafeltje viel.Bitch! dacht Bo.Haar ogen stenigden Melissa, maar die glimlachte enkel terug. Dan nam Bo een wit blad papier en ze greep een viltstift uit het doorzichtige, plastic bakje dat op haar tafeltje stond.

Hopeloos nadenkend draaide Melissa haar hoofd naar het plafond alsof daar het antwoord gedrukt stond.Stom rund, dacht Bo. Dat je dat nog niet eens weet.'Nee?' vroeg mevrouw Martine. 'Er voer een schip voorbij, las ze nog eens voor uit de tekst die op het tafeltje voor hun neus lag. 'Wat zou dat kunnen betekenen?''Weet jij het, Bo?' vroeg ze toen Melissa hulpeloos haar hoofd schudde.'Het is de verleden tijd van varen', zei Bo op een toon alsof iedereen dat hoorde te weten. 'Vandaag vaart het schip, gisteren voer het schip.''Goed, Bo', zei mevrouw Martine en ze boog zich over het blad. 'Wie weet...'Ongemerkt draaide Melissa haar hoofd en wierp Bo een nijdige blik toe. Meteen stak Bo haar tong uit en knipoogde naar Yasmien, die niet toevallig naast haar zat.'Hij keek alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Wat zou dit gezegde betekenen?'

155

Bo voelde dat mevrouw Martine de klas rondkeek en trok vlug haar tekstblad over haar tekening.'Kwaad kijken?' probeerde Amanda.Deze keer dacht Bo niet: stom rund. Met Amanda had ze medelijden. Het meisje had een knap snoetje, maar toch had haar vriend haar in de steek gelaten toen ze in verwachting was. Amper zestien en een kind dat door haar grootouders werd opgevoed. Nogal wiedes dat je dan naar de drugs greep om de ellende te vergeten. En dat je dan gsm's of handtassen pikte om dat te kunnen betalen, leek haar ook logisch.'Dat is het niet. Wie weet het wel? Nee, Bo, jij niet.'Mevrouw Martine keek het klasje rond.'Somber kijken?''Nee.''Verbaasd kijken?''Prima, Steffie. In de tekst staat ook het woord jaargetijden. Wie weet wat jaargetijden zijn?''De zomer is een jaargetijde, mevrouw', zei Fatima.'Heel goed, Fatima', zei mevrouw Martine terwijl ze naar het bord liep. 'Wie kent er nog jaargetijden?'Ze stond met haar rug naar de klas om de antwoorden op te schrijven en Bo trok haar tekening onder het tekstblad uit. Op het blad was een walgelijk dik meisje getekend. De figuur zat op de rug van een ander meisje dat geplet werd onder haar gewicht. Het hoofd van het dikke meisje leek heel erg op het hoofd van Melissa. Het meisje dat met gespreide armen en benen onder de billen van Melissa uitstak, was duidelijk Fatima. Met een rode stift tekende Bo nog vlug een paar Draculatanden tussen de lippen van het dikke meisje en ze liet een paar bloeddruppels aan de tanden kleven.Toen mevrouw Martine ¡ente: 21 maart-21 juni opschreef, toonde Bo vlug haar tekening aan Yasmien. Die proestte het uit en meteen schoof Bo de tekening weer onder het tekstblad.'Wat is er, Yasmien? Heb ik iets gemist? Wat is er zo grappig?'156'Sorry, mevrouw', zei Yasmien terwijl ze haar gezicht weer in de plooi probeerde te krijgen. 'Ik dacht gewoon aan een grapje dat ik eens gehoord heb.'Mevrouw Martine haalde haar schouders op en draaide zich weer naar het bord.Snel toverde Bo een rolletje kleefband uit haar zak en ze kleefde een stukje tape aan het papier. Yasmien wees naar de tekening, blikte samenzweerderig naar Melissa die voor haar zat en vroeg met haar vinger het blad.'Bij de zomer denken we aan...'Mevrouw Martine keek de meisjes vragend aan.'Zon', probeerde Fatima.'Goed, Fatima.'De leerkracht schreef zon onder het woord zomer.'Wat nog?''Naakstranden!' riep Sabrina lacherig.De meisjes gierden het uit.'Blote pikken!''Exhibitionisten!'Ze probeerden elkaar in schunnigheid te overtreffen.'Ja ja, al goed', probeerde mevrouw Martine zieh boven het kabaal uit verstaanbaar te maken. 'Rustig maar.'Toen de stroom schuttingtaai opgedroogd was, werd het weer rustig.'Neuken in de duinen!' probeerde Melissa de keet weer aan te zwengelen.'Nu is het welletjes geweest', zei mevrouw Martine kordaat. 'Kom maar naar het bord, Melissa, en schrijf drie dingen op die bij de herfst horen.'Melissa stond op en liep naar voor. Opeens schaterde iedereen het uit. Zelfs Fatima moest op haar tanden bijten. Verwonderd keken mevrouw Martine en Melissa elkaar aan.

'Draai je eens om', zei mevrouw Martine toen ze merkte dat Melissa's rug het mikpunt van de spot was.

157

Toen ze de tekening zag, werd Melissa's gezicht wit van woede. Ze rukte het blad uit de handen van de leerkracht, verscheurde het en stormde meteen naar Yasmien.'Slet! Snol! Hoerenjong!'Haar handen graaiden naar Yasmiens gezicht. Die weerde haar af, maar kon niet vermijden dat haar stoel kantelde en dat ze op de vloer viel. Met een opgestoken middelvinger keek Melissa op haar neer.'Sta op als je durft!' snauwde Melissa.'Melissa! Hou op!!' schreeuwde mevrouw Martine terwijl ze op een knopje van haar gsm drukte.Bijna meteen stormden twee opvoeders de klas binnen en ze haalden de meisjes uit elkaar.'Nee, dit kan echt niet meer', zei mevrouw Martine. 'Vanavond kunnen jullie een matras en dekens ophalen om in het cachot te slapen. Misschien zijn jullie morgen dan wat kalmer.'

Grijs stof dwarrelde op toen een stuk van de muur op de grond plofte. Vanaf een afstand bleven Bo, Yasmien en Steffie toekijken hoe de twee werkmannen hun beitels weer in de voegen tussen de stenen staken. Ze sloegen met hun hamers op de beitels om een volgende rij stenen los te wrikken. Het oude raam aan de binnenplaats moest vervangen worden door een nieuw, groter raam. Hoewel de ene werkman al een stuk in de veertig moest zijn en zijn jongere maat allesbehalve knap was, bleven nogal wat meisjes in de buurt rondhangen.'Het lijkt wel alsof de topjes en T-shirts met de minuut korter worden', zei Yasmien en ze snoof minachtend door haar neus. 'Moet je eens naar Sabrina kijken. Die paradeert al de hele tijd rond die werklui. Alsof ze voor het eerst een vent /iet.'De jongere arbeider legde even zijn beitel neer.'Het is warm, niet?' riep hij naar Sabrina. 'Een pilsje zou er best ingaan.''We hebben geen bier', zei Sabrina. 'Maar als je wilt, kan ik een158beker water halen.''Water? Nu ja, als je niks beters hebt.'Hij tikte vriendelijk tegen haar wang en dolblij rende Sabrina weg.'Hij heeft me een glas water gevraagd', zei ze fier toen ze langs de drie meisjes liep.'Wat een gedoe om een man naar haar te laten kijken. En wat voor exemplaren dan nog. Een gepensioneerde en de zoon van Dracula.' Yasmien schudde haar hoofd.'Och, die meisjes vragen gewoon wat aandacht', suste Bo. 'Ze willen gewoon dat iemand wat belangstelling voor hen heeft. Meer moet je daar niet achter zoeken.''Het zal mij een zorg zijn', zei Yasmien en alsof ze zich wilde bewijzen trok ze de zoom van haar T-shirt wat naar beneden. 'Als ik het wilde, dan keken ze alleen naar mij.'Ja, dacht Bo. Je bent knap. Tony zou het vast niet aan Zharin moeten vragen om je in het geheugen van zijn gsm te tikken.Alsof ze zich van zijn trouw wilde overtuigen draaide ze de ring rond haar vinger.'Vanavond moet ik kleren pakken', zei Yasmien. 'Ik mag morgen op weekend vertrekken. Eindelijk. Het is niks te vroeg. Beer nem zit me tot hier.'Haar vlakke hand torende hoog boven haar hoofd uit.'Jullie niet, hoor', zei ze vlug. 'Maar de rest. En al die regels hier... Het lijkt soms een kleuterschool.''Ben je niet bang om terug naar je vader te moeten?' vroeg Steffie.'Ik moet naar een gastgezin. Nou, die mensen vallen wel mee. Ik ben er nog geweest. Ze laten me tamelijk vrij. Alleen willen ze dat ik 's nachts om een uur thuiskom en dat botst weieens.''Bofkont', zei Bo. 'Ik wenste dat ik weer op weekend mocht. Met Tony.'

Het gezicht van Yasmien betrok weer, maar ze schudde haar hoofd alsof het allemaal niks uitmaakte.

159

'Het zal een heel bijzonder weekend worden', voorspelde ze.'Waarom?''Dat merk je maandag wel. Maar je zult opkijken, dat beloof ik je.''Ik vraag me af wanneer ik eens in weekend mag', kloeg Steffie.'Dan moet je wel clean zijn', zei Yasmien. 'Ze testen je eerst. Niet clean, geen weekend. Ik heb vanochtend mijn potje afgegeven. Zo'n gedoe. Ze weten toch ook dat ik niet gebruik.''Ik hoop maar dat ik snel clean ben', zei Steffie. 'Ik weet niet hoe lang de heroïne in mijn lijf blijft hangen.''Ben je het reglement al vergeten, Steffie?' vroeg Yasmien. 'Ze mogen ook geen sporen van medicijnen vinden.''God, nee', kreunde Steffie. 'Ik gebruik nog steeds Tranxene om afte kicken.'Yasmien trok een paar rimpels in haar voorhoofd.'Ik denk niet dat je vlug in weekend mag. Als je drugs gebruikt hebt, houden ze je lang binnen omdat ze ook weten dat de meeste junkies meteen weer op zoek gaan zodra ze een voet buiten zetten.''Moet je zien', zei Bo lacherig. 'Sabrina heeft wat anders aangetrokken.''Straks vallen haar tieten eruit', zie Yasmien schamper.Met een diep uitgesneden topje liep Sabrina met het bekertje water naar de jonge werkman. Hij legde zijn beitel en hamer op de grond en wreef met de rug van zijn hand het zweet van zijn voorhoofd. Onder zijn oksels kleurde zijn blauwzwarte Club Brugge-shirt donker. Met een glimlach bedankte hij haar en zijn ogen gingen steeds weer naar de uitsnijding van het topje.'Ha, zo smaakt water dus', grapte hij.Sabrina lachte mee en ze keek om zich heen of ook de andere meisjes opgemerkt hadden dat de kerel grapjes met haar maakte.'Hoe heet je?' vroeg hij met een knipoogje naar zijn makker.'Sabrina.''Dat is een mooie naam. En je ziet eruit om in te bijten', zei de kerel terwijl hij nog eens dronk.Sabrina kirde.160'Waarom ben je hier?' vroeg de oudere man opeens.'Och, niks bijzonders', zei ze. 'Mijn ouders vonden altijd dat ik veel te laat thuiskwam als ik uitging.''Is dat de reden waarom je hier bent?' vroeg de oudere man ongelovig.'Ik ben ook een paar keer niet naar huis geweest. Je kent dat wel. Zo erg is dat toch niet.'De man schudde verbaasd zijn hoofd.'Hei, Sabrina!'Verveeld keek het meisje om.'Het is vrijdag. Grote schoonmaak, weet je wel. We moeten de kastjes leegmaken en schoonmaken. Denk je echt dat ik het allemaal alleen doe?''Fuck off, Amanda. Is dat nu zo dringend?'Met tegenzin liet Sabrina de werklui in de steek en even later tikten de hamers weer op de beitels.'Zullen we ook maar?' stelde Steffie voor. 'We moeten de wasplaats dweilen.'Met een zucht liepen Bo en Yasmien achter haar aan.

Met een triomfantelijke grijns belde Yasmien aan in Beernem, een hand losjes in de zak van een wijde safaribroek.'Ha, Yasmien', begroette meneer Koen haar in de hal. 'Je ziet er zo opgewekt uit. Zo zien we de meisjes niet dikwijls binnenkomen. Mag ik in je reistas kijken?'Zijn handen doorzochten routineus haar bagage. Hij ritste de tas terug dicht en gaf ze terug.'Iets bijzonders gebeurd in het weekend?''Zo mag je het wel noemen', zei Yasmien en ze verdween neuri ënd in de gang.

Bo had net de tafel afgeruimd en rookte een sigaret in een fauteuil van de woonkamer toen Yasmien binnenkwam.'Hoi, Yasmien!' riep Bo en ze veerde recht om haar vriendin te omhelzen.

161

I

.iiiel drukte Yasmien een gestolen kus op haar lippen.'Ik ben blij dat je er weer bent. Het weekend was rotvervelend zonder jou. Er was weer geen sodemieter te beleven. Gelukkig was Steffie er nog om Wat te babbelen. Zaterdag is ma op bezoek geweest, maar...' Ze zwaaide een paar maal losjes heen en weer met haar hand. 'Het was niet wat je gezellig noemt. Vroeger zei ma dat we niet meer zouden praten over wat er gebeurd is en toch begint ze er telkens weer opnieuw over. En ze wil ook dat ik Tony niet meer ontmoet. Wat denkt ze wel!'Zelfs de opmerking over Tony kon blijkbaar het humeur van Yasmien niet bederven.'Maar wat is er met jou aan de hand?''Deze keer ben ik blij om weer in Beernem te zijn, mijn liefje.' Yasmien roffelde met een paar vingers op haar onderbuik. 'In mijn broekje zit een tijdbom', lachte ze geheimzinnig. 'Wat staat er morgen op het programma?''Er komt iemand ir de recreatiezaal over aids praten. Behalve de onthaalgroep moeten alle leefgroepen t; zijn.''Mooi', zei Yasmien. 'Heel mooi zelfs '

'De directeur heeft me gevraagd om even te pauzeren', zei de man terwijl hij de papieren die op de tafel lagen bij elkaar scharrelde. 'Dan kunnen jullie een sigaret roken.'Meteen nam Bo een sigaret uit het pakje en wachtte haar beurt af om vuur te vragen aan meneer Wim.'Melissa is naar buiten gegaan', zei Yasmien.'En dan?' vroeg Bo. 'Het is mooi weer. Ik g t. ook buiten roken.''Vraag jij aan de meisjes van onze leefgroep om mee te komen?' vroeg Yasmien. 'Jij ook, Steffie, vraag al de meisjes naar buiten.'Melissa wandelde met een paar meisjes van leefgroep twee rond het basketbalveld en keek argwanend op toen er een zwerm meisjes onder de basketring bleef staan. Ze stond stil omdat ze de grijns op Yasmiens gezicht niet vertrouwde. De meisjes drumden in een kringetje rond Yasmien.162

'Hei, Melissa!' riep Yasmien bedrieglijk vriendelijk. 'Hoe gaat het met jou?''Goed', snauwde Melissa kort. 'Waarom?''Och, zo maar', zei Yasmien.Terwijl Melissa haar wantrouwig in het oog hield, haalde Yasmien een envelop uit haar zak.'Kijk eens', zei ze tegen het kringetje. 'Ik heb wat foto's meegebracht. Mooie foto's...'Ze opende de envelop.'Hier, Bo.'Yasmien drukte Bo een foto in de hand.'Laat de kiekjes maar rondgaan.'Bijna dartel deelde ze de foto's uit.'Een foto voor Steffie. Eentje voor Sabrina en eentje voor jou... voor jou...'

Het leek alsof de foto's hen de adem benamen. Verbijsterd staarde Bo naar Yasmien die naakt op haar knieën zat. Tharif zat achter haar en zijn iianden lagen op haar borsten. Yasmien lachte spottend in de lens. Het was niet de grijns van iemand die de aanrakingen van Tharif prettig vond, het was de grijns van iemand die het gezicht van Melissa op haar netvlies zag. Vlug loerde Bo naar de foto die Stefue vasthield. Tharif en Yasmien lagen naast elkaar op een bed, allebei naakt.'Dat wordt oorlog', \ oorspelde Bo fluisterend in Steffies oor.De griezelige stilte en de ongelovige blikken die naar Melissa gingen, maakten het meisje wantrouwig.'Is er iets?' riep ze luid over het basketbalveld. 'Heb i., soms iets van jullie aan?'Bo kon de argwaan van Melissa bijna voelen. Het meisje hield het niet meer uit en met een verbeten trek op haar lippen beende ze naar het groepje.'Geef hier!' snauwde ze kort en ze rukte de foto uit Bo's handen. Secondenlang bleef ze sprakeloos naar de foto staren, alsof het niet tot haar doordrong wat ze zag. Haar gezicht trok krijtwit weg.

163

'Heb je deze al gezien?' vroeg Sabrina langs haar neus weg en ze toonde Melissa een andere foto.Gewillig staken ook de andere meisjes de foto's naar Melissa uit.'Hoe...' vroeg Melissa toonloos.'Ik heb gewoon zijn adres gevraagd toen hij hier op bezoek was en hij naar het toilet ging', was Yasmien haar voor. 'Eergisteren heb ik hem opgezocht. Vijf minuten had ik nodig om in zijn bed te geraken. Niet langer.'De foto's beefden in Melissa's handen. Haar gezicht veranderde van verbijstering in ongeloof.'Maar jij bent toch een pot?' kwam er wanhopig en gekwetst uit haar keel. 'Hoe kun je dan met Tharif neuken?''Om dit te mogen meemaken, wilde ik mijn afkeer voor hem een halfuurtje aan de kant zetten', zei Yasmien vals.Ze grijnsde uitdagend terwijl ze zonder knipperen Melissa's ogen vasthield.'Ach, wees maar niet ongerust. Hij merkte er niks van dat ik het liever met meisjes doe. Jij moet echt wel armzalig neuken.''Bitch! Hoer!'Woest probeerde Melissa het bundeltje foto's met haar handen te verscheuren. Maar omdat er te veel foto's waren, lukte het haar niet meteen en ze keilde machteloos de foto's op de grond. Plotseling haalde ze uit. Als een jongen mikte ze met haar vuist naar de neus van Yasmien. In een reflex week die achteruit, maar ze kon niet verhinderen dat de vuist haar nog raakte. Melissa hield niet op mît slaan en Yasmien probeerde met gestrekte arn de slagen af te weren. Niemand uit het kringetje kwam mssenbeide. Ze bleven geboeid naar de vechtpartij kijken.'Stop!' riep meneer Wim terwijl hij zijn arm rond Melissa's midüei sloeg en haar probeerde weg te trekken. lAet veel moeite kregen de opvoeders de twee meisjes uiteindelijk uit elkaar.'Zijn julLe gek geworden!' foeterùe meneer Johan.Hoewel het bloed uit haar neus liep glimlachte Yasmien triomfantelijk naar Melissa. Die spartelde vruchteloos >m uit de omknellingvan meneer Wim te geraken. Tranen van woede er /er driet maakten haar gezicht nat.'Die heks heeft mijn vriend gepikt!' gilde ze. 'De bitch!''Tharif hoeft geen vette koe zoals jij!' beet Yasmien terug. 'Hij wilde ook weieens een echte vrouw.''Een echte slet, bedoel je!''Genoeg. Reken maar dat dit alles een staartje krijgt', zei meneer Wim.Terwijl de twee meisjes naar het cachot gebracht werden, verzamelde Bo de foto's die op de stenen lagen.'Geef maar hier', zei meneer Johan.Hij bekeek de foto's en schudde zijn hoofd.

Bo had geen kalender nodig om te weten wanneer ze uit Beer nem mocht vertrekken. Elke dag had ze afgeteld. Ze rekte zich uit, trapte vriendschappelijk tegen de kuit van Steffie die in een fauteuil zat en danste op haar eentje door de woonkamer. Het was lente in haar hoofd.'Wat heb jij?' vroeg Steffie verbaasd terwijl ze een sigaret nam uit het pakje dat op het salontafeltje lag. Het pakje was van Bo, maar die had er geen problemen mee dat Steffie meerookte. Bo had geld zat.De andere meisjes waren onder de douche of ruimden hun kamer op. Meneer Koen en mevrouw Els waren buiten met Elke aan het praten. Het meisje liep al een tijdje ongelukkig rond omdat haar moeder geen contact meer met haar wilde.'Nog drie dagen en dan wuif ik iedereen bye-bye.'Ze toonde haar hand aan Steffie en vouwde enkele keren haar vingers op en neer alsof ze afscheid nam. Ze danste weer naar de bank, liet zich naast Steffie vallen en tastte naar het pakje sigaretten.'Nog maar eentje? Is dat pakje nu al leeg?'Ze keek verwijtend naar haar vriendin, maar die staarde door het raam naar de opvoeders. Maar meteen werd Bo terug vrolijk.

l164165

l!

'Jezus, wat kunnen mij die sigaretten schelen? Straks hoef ik niet meer om zeven uur uit mijn nest, niet meer schoonmaken, geen "ja, mevrouw, nee, meneer"... gewoon doen waar ik zin in heb.''Terug naar school?' vroeg Steffie droog.Met een bons belandde Bo terug met beide voeten op de grond.'Ik denk het wel', zei ze onzeker. 'Wat kan ik anders?'Terug naar huis, terug naar school, terug naar de Wibra... het leek allemaal weinig rooskleurig. En dan nog de wijzende vingertjes in haar rug.'Of terug naar Tony?' was Steffie haar voor.Bo wierp haar hoofd achterover en wreef met beide handen over haar lokken.'Wat zou jij kiezen?''Tony natuurlijk', zei Steffie. 'Niet meer naar school en samen met Tony poen scheppen. Ik zou het wel weten.' Ze pookte Bo plagerig in de zij zodat het meisje kirrend haar handen afweerde. 'En als je het niet alleen aankunt, wil ik je altijd helpen. Ik kan het geld ook gebruiken.''Ja ja, ik weet het wel.'Bo doofde haar sigaret en verfrommelde het lege pakje tussen haar vinger s.'Ik wil nog een sigaret', zei Bo. 'Ik haal vlug een pakje in mijn kamer.'Ze liep langs het bureau van de opvoeders. Automatisch wierp ze een blik naar binnen en opeens bleef ze staan. Er lag een gsm op het bureau.'Het is een privé-gsm', dacht Bo hardop. 'Geen gsm van de instelling. Meneer Koen of mevrouw Els zijn hem vast vergeten toen Elke huilend naar buiten liep.'Ze wilde verder lopen, maar plotseling drong het tot haar door dat ze nu de kans had om Tony te bellen. Ze loerde de gang in en liep daarna naar de trap. Niemand.Bo tastte naar de deurklink De deur was open. Haastig liep ze166il,

naar binnen, griste de gsm weg en verdween meteen naar haar kamer.'Eerst het geluidssignaal uitschakelen', mompelde ze ter :' ^. in het programma zocht. 'Dan kan het toestel me niet ve' als ze dit nummer bellen.'

'Geef me de boter eens aan', zei mevrouw Els bits tegen SabrmLHet meisje schrok en ze haastte zich om het doosje aan ie reiken. Bo wist waarom mevrouw Els met een verbeten gezicht tussen hen aan tafel zat. Haar gsm was verdwenen. Natuurlijk had ze die nooit in het bureau mogen achterlaten, maar vViliclit wil de ze dat ook niet bij de directeur opbiechten. Het vras onrustig aan tafel. Hoewel ze probeerde he?l ontspannen te acteren, vermeed Bo zoveel mogelijk om de opvoedster aar te kijken.Nadat ze haar boterham met ham had belegd, legde mevrouw Els haar mes neer. Ze schoof haar stoei achteruit en ging tussen de tafels staan.'Luister eens! Iemand heeft deze i^iddag mijn gsm meegenomen. Ik verwacht niet dat de dader braafjes zijn vinger opsteekt, maar ik wil die gsm terug.'

Iedereen wist dat de gsm weg was, zo'n nieuwtje ging meteen rond, maar er was niemand die mevrouw Els durfde aan te kijken.'Ik wil die gsm .' ze keek even op haar horloge, '...voor negen uur in het toilet terugvinden. Na het eten gaan jullie in de woonkamer zitten en een voor een gaan jullie naar je kamer. Daarna kom je met je toiletzak naar het toilet. Als iedereen dat gedaan heeft, ga ik naar het toilet om daar mijn gsm te vinden. Zo hebben jullie de kans om de gsm terug te geven zonder dat iemand het merkt.' Mevrouw Els pauzeerde even en keek langs de tafeltjes waar de meisjes vergaten te eten. 'Als die gsm niet om negen uur in het toilet ligt, volgt er kamercontrole. En als ik hem dan nog niet gevonden heb, hoeft er niemand op weekend te vertrekken.'

167

I

Meteen loerden de meisjes elkaar onrustig aan. Kamercontrole betekende altijd rotzooi. In sommige kamers was wel een gsm, een aansteker of een xic-pilletje te vinden.Zonder dat iets in haar gezicht wat kon verraden, keek Steffie naar Bo. Die knipperde snel met haar ogen. De gsm lag onder haar matras, maar ze zou hem ongemerkt terugbezorgen. Ze had Tony al kunnen bereiken. Natuurlijk had ze meteen daarna zijn nummer uit het geheugen gewist.LEUVEN

Het is bijna niet te geloven, dacht Bo toen ze haar reistas en haar koffer naar de gang zeulde. Eindelijk vrij!'Ik zal je missen', zei Steffie. 'Maar ik heb je gsm-nummer. Ik bel je meteen als ik vrij ben. Nog veertien dagen', liet ze er met een zucht op volgen.Bo ging in de fauteuil zitten en wachtte tot meneer Eddy haar zou waarschuwen dat ze mocht gaan. Enkele meisjes stonden voor een deur verzameld om naar de les te gaan. Yasmien vroeg iets aan mevrouw Martine en rende daarna naar Bo.'Ik mocht van mevrouw Martine snel afscheid nemen voor de les begint', zei Yasmien gejaagd. 'Ga je me bellen als ik vrij ben? Dan kunnen we afspreken om samen eens uit te gaan. Dat zal vast leuk zijn. Samen lekker naar de discotheek of naar een pub.'Bo lachte en vroeg zich af of ze dat wel zou doen. In Beernem was ze graag bij Yasmien, maar buiten de muren was er Tony.'Je hoort nog van me', zei Bo, maar de aarzelende toon in haar stem deed Yasmien de wenkbrauwen fronsen.'Echt?' vroeg ze wantrouwig.'Ja, echt', zei Bo toonloos.Yasmien greep Bo stevig vast en drukte haar hoofd in de hals van haar vriendin.'Vergeet me niet. Nu moet ik terug, want ik heb mevrouw Martine beloofd dat ik maar een minuutje wegbleef.''Doe de groeten aan Melissa!' riep Bo haar nog na.'Zal ik zeker doen', zei Yasmien voor ze de deur achter zich sloot.'Wat ga je allemaal uitrichten?' vroeg Sabrina.'Och', deed Bo luchtig. 'Ik heb nog zoveel in te halen.'Ze verdween naar het bureau om aan meneer Eddy vuur te vragen. De laatste sigaret in Beernem smaakte geweldig. Ze keek nog wat rond.

168

169

l

Ik ben gek, dacht ze toen ze zich plots een tikkeltje weemoedig voelde.Ze keek op haar horloge en meteen duwde ze de sigaret in de asbak. Ze liep weer naar het bureau.'Ik ben klaar.''Je bent nog een kwartiertje te vroeg', zei meneer Eddy terwijl hij een dossier doorlas.'Maar wat loop ik hier nog te doen? Toe, meneer Eddy...' bedelde ze.'Je hebt gelijk. Dat kwartiertje maakt niet zoveel meer uit.'

Ze graaide haar bagage bij elkaar en wachtte ongeduldig op de opvoeder die rustig uit zijn bureau kwam.'Zodra ik vrij ben, kom ik je opzoeken', zei Steffie nog vlug.'Dat moet je zeker doen, Steffie. Ik reken erop.'Ze wenkte nog eens naar de andere meisjes en volgde meneer Eddy die de deur openhield.'In de kluis ligt nog geld van me', zei Bo terwijl ze hem naar de uitgang volgde.'Dat weet ik.'De reproductie van Van Gogh deed Bo aan haar eerste dag in Beernem denken. Terwijl ze ongeduldig op meneer Eddy wachtte, draalde ze rond in de gang. Er hingen nog meer kunstreproducties.Een deur ging open. Bo keek op. Het rolletje bankbiljetten dat meneer Eddy in zijn hand hield, was precies zoals ze het had afgegeven.'Je mag het natellen', zei hij, maar ze schudde haar hoofd.'Wil je hier dan tekenen?'Hij hield haar een kwitantie en een pen voor en ze krabbelde snel haar naam op het papier.'Pas een beetje op jezelf, Bo', zei hij terwijl hij de voordeur opende. 'Ik hoop je hier nooit meer te zien', liet hij er met een glimlach op volgen. 'Ga je met de trein?''Ja.'

lHij sloot de deur achter haar.Vrij! dacht Bo.Het getoeter van een auto deed haar naar de parking aan de overkant van de straat kijken. Achter de voorruit van de zwarte bwm zag ze Tony wenken. Ze zwaaide terug en meteen kwam de auto aangereden. Hij stopte aan de voordeur.'Gelukkig ben je er al', zei Bo terwijl ze haastig Tony's lippen kuste. 'Vlug wegwezen.'Meteen stoof de bmw de straat uit. Terwijl ze aan het kruispunt wachtten, zag Bo een rode Fiat naderen. Als de weerlicht liet ze zich in de zetel zakken.'Ken je die auto?' vroeg Tony.'Oom Karel heeft er zo een. Wellicht zitten pa en ma ook in de auto.'Ze prees zich gelukkig dat ze Tony gevraagd had om wat vroeger te komen. Zonder zich iets van de snelheidsbeperking aan te trekken, schoot de bmw in de richting van de £40.

Het bed is veel te groot zonder Tony, mijmerde Bo met gesloten ogen.Ze lag op haar rug nog wat wakker te worden. Het leven was een zaligheid sinds Tony haar naar het Leuvense penthouse gevoerd had.Leuven is ideaal, had hij gezegd. De stad is vergeven van de studenten. Je valt er niet op en er is niemand die je kent.De eerste dagen waren fantastisch geweest. Tony was van 's morgens tot 's avonds bij haar gebleven en ze hadden de tijd ofwel in bed ofwel in een restaurant doorgebracht. Uren kon ze naast hem liggen en als hij sliep kon ze gewoon naar zijn ademhaling luisteren of soms de zilveren haartjes op zijn rug strelen. Een week later waren de eenzame nachten gekomen.Werken, zei hij telkens en ze wilde niet weten waar hij dan sliep. Maar als hij ook maar een uurtje vrij had, wilde hij bij haar zijn en ze geloofde hem graag.

170

l171

ii

Hun knusse holletje, zo noemde hij het penthouse soms.Bo rekte zich uit en opende haar ogen. De wand van de kast was één grote spiegel en ze glimlachte omdat ze wist dat Tony soms in de spiegel loerde als ze vrijden. Ze wilde net opstaan toen ze een sleutel in het slot hoorde.Tony, dacht ze vertederd en lc liet zich terug achterovervallen.'Lig je nog in bed?' vroeg Tony overbodig top™ hij de slaapkamer inkwam.'Mmm...' deed ze slaperig.'Het is bijna middag.'Zonder haar ogen te openen merkte ze dat hij naast haar op het bed ging zitten. Langzaam maakte hij de knoopjes van haar pyjama los en hij legde haar jasje open.'Wakker worden', zei hij tegen een borst en hij kuste haar tepel. 'En jij ook', en hij kuste haar andere tepel.'Nog', zei Bo met gesloten ogen, maar ze voelde dat hij weer rechtop ging zitten.'Ik heb wat meegebracht.'Bo opende benieuwd haar ogen.Op het voeteinde van het bed lagen een paar rolletjes glimmend papier.'Posters?' vroeg ze en ze kroop benieuwd over het bed.'De slaapkamer en de woonkamer zijn nog wat kaal', zei Tony en hij rolde een poster open. 'Mooi, niet?'Ze zou alles mooi vinden wat hij haar gaf, maar het bizarre spel van licht en donker bij het huis aan de rivier deed haar dichter naar de poster schuiven.'Waw! Dat is maf! Van wie is dat?''Magritte. Dan heb ik nog een soepblik van Andy Warhol en iets van Van Gogh.'Haar lijf ver strakte en ze trok pruilend haar pyjamajasje dicht.'Geen Van Gogh. Die doet me aan Beernem denken.''Sorry, dat wist ik niet.'Nonchalant gooide hij de poster over zijn schouder.

172

ILiZe wilde niks meer met Beernem te maken hebben. Eergisteren had ze de kleren die ze daar had gedragen in de vuilniszak gestopt. Behalve de kleren die ze van T^- Laa gekregen, natuurlijk.'De posters van de schilderijen kunnen we in de slaapkamer aan de muur prikken en voor de woonkamer heb ik afdrukken van oude filmaffiches meegebracht.''Heb je geen Winnie The Pooh of Britney Spears of zo meegebracht?'Hij trok afkeurend zijn neus op.'Liever geen pubertoestanden. Ons holletje mag wat stijl hebben.'Hij legde zijn wijsvinger onder haar kin en duwde haar beteuterde gezicht omhoog.'Als je graag zoiets hebt, kun je het in de keuken hangen. Straks gaan we samen op pad om er een te kopen. Is dat goed?'Ze lachte weer en liet zich ruggelings op het bed vallen.

Er waren niet veel mensen in het eethuis toen ze rond twee uur de deur openden.

'Nee, liever niet bij het venster', zei Tony. 'Je weet maar nooit of er iemand voorbijloopt die je herkent. In Leuven is het weinig . „^hijnlijk, maar waarom het risico lopen?'Ergens achteraan legde Bo de poster van Robbie Williams naast de stoelpoot en ze nam de kaart.'Ik ga voor lasagne', meldde Tony. 'En jij?'Met haar vinger op de kaart liep Bo de gerechten af.'Ik heb nog niet ontbeten. Een spiegelei lijkt me wel wat.'Terwijl Bo een broodkorstje in het eigeel dopte, voelde ze dat Tony haar bleef aankijken.'Wat is er?' vroeg ze plagerig.'Ik zie je graag', zei hij en hij knipoogde.Zijn woorden en zijn knipoogje maakten haar warm vanbinnen. Onder de tafel voelde ze zijn knie tegen haar been.

173

'Zullen we straks naar het penthouse gaan of lopen we nog even door de straten?' vroeg Tony toen ze de deur van het eethuis achter zich sloten.'Het is stralend weer... terrasjesweer', zei Bo met een blik op de strakblauwe lucht. 'Misschien kunnen we nog eens langs de Bondgenotenlaan en de Markt lopen.'Ze kietelde zijn hals.'We hebben nog een zee van tijd. Onderweg koop ik steak, diepvriesfrieten en sla en dan kook ik vanavond voor ons tweetjes. En intussen kunnen weZe maakte haar zin niet af, maar door met haar vingertop over zijn kruis te wrijven maakte ze het hem duidelijk. Tony lachte hardop.'De weken dat je in Beernem zat, waren een hel voor mij', zei Tony. 'Ik heb je zo gemist.''Ik ook', zei Bo. 'Ik wil er nooit meer komen. Elke dag miste ik jou. Ik had er wel een paar goede vriendinnen. Steffie en Yas mien. Over Steffie heb ik je vroeger al verteld, weet je nog?'Zijn voorhoofd fronste nadenkend.'Dat meisje dat wat wilde bijverdienen?' herinnerde hij zich. 'Die op de dienster leek? Dan moet ze mooi zijn.''Foei! Ik zal je in de gaten moeten houden', protesteerde ze gemaakt boos.Hij kneep in haar zij.'Je moet niet jaloers zijn. Je weet toch dat je voor mij de enige bent.'Ze geloofde zijn leugen maar al te graag.'En dan was er ook Yasmien. Die is pas bloedmooi.''Echt?''Echt.'Ze proestte het uit.'Maar ze past niet in jouw winkeltje. Ze is lesbisch.'Hij bleef abrupt staan.'Lesbisch? En heb jij... '174Ze schraapte verlegen met de punt van haar schoen over de stoeptegels.'Nee... toch niet echt. Maar ze was altijd zo lief en attent voor mij. Ik liet me weieens door haar aanraken en op een keer heeft ze me tussen de vuilniscontainers gekust en gestreeld, maar ik ben nooit verliefd op haar geweest. Het was gewoon prettig om door iemand aangehaald te worden. En met een meisje bedrieg ik je ook niet... vind ik toch?' liet ze er vragend op volgen terwijl ze zijn ogen peilde.'Nee, niet echt', zei hij langzaam. 'Wie ben ik om je dat te verwijten?'Hij bracht zijn lippen naar haar mond toen hij zijn ogen wijdopen sperde en haar bruusk om haar as liet draaien.'Fuck!' gromde hij.'Tony, wat is er?' riep Bo.Aan een winkeldeur hing een affiche.'Dat ben ik', zei ze ademloos. 'Ze hebben me als vermist geseind.'Snel loerde ze om zich heen, alsof ze bang was dat de mensen haar meteen zouden herkennen.'Gelukkig is het geen recente foto', zei Tony zonder zijn ogen van de affiche te halen. 'Je haar komt nog tot op je rug. Maar we gaan meteen naar jouw appartement.'Hij maakte zich duidelijk zorgen.'Maar je kunt je daar niet eeuwig opsluiten.'Bo nam meteen de zonnebril uit haar tas.'Maar je kunt die bril niet gebruiken als het weer wat minder is', zei Tony. 'Slecht weer en een zonnebril, dan val je pas echt op. Misschien kunnen we iets aan je haar veranderen.'Meteen greep hij haar hand en ze liepen een zijstraat in.'Een kapper', zei hij vastbesloten. 'Maar geen kapper die in het centrum woont. En ook geen dorpskapper, want zo iemand kent elke klant. Gewoon een kapper uit de rand van Leuven.'

175

H!Aarzelend gingen haar vingers over het carrékapsel dat een vlasblond tintje had gekregen.'Vind je me nog mooi?' bedelde ze.Hij hield haar met gestrekte armen bij de schouders vast.'Het is anders', zei hij. 'Maar je bent nog steeds mooi. Aan je gezicht en aan je lichaam is niks veranderd. Ik wil nog steeds in je bijten.'Enigszins gerustgesteld liep ze met hem naar de auto.'Ik moet morgen zeker onder de zonnebank', zei ze stellig. 'In mijn hals steekt het vel wit af.''Mmm...' twijfelde hij. 'Met je nieuwe look val je minder op. Maar ik zou toch niet te vaak in het stadscentrum rondhangen. Daar hangen te veel affiches.'Zoals altijd liet Tony haar uitstappen aan het appartement en parkeerde hij de auto enkele honderden meters uit de buurt. Bo haastte zich naar de deur. Ze voelde zich opgelucht toen ze eenmaal in de trappenhal stond.'Dag, Bo.'Geschrokken keek Bo om.'Steffie!'Het meisje zat op de onderste trede van de trap.'Ik heb je smsje met je nieuwe adres gekregen', zei Steffie. 'Dus kwam ik je maar eens opzoeken. Iemand liet me binnen en toen ik merkte dat je er niet was, bleef ik hier maar wachten.'Haar ogen gingen naar Bo's nieuwe kapsel.'Ik had je eerst niet herkend, je ziet er helemaal anders uit.''Er hangen affiches met mijn kop erop in de straten', zei Bo.Op dat ogenblik ging de deur weer open.'Dat is Tony', stelde Bo hem trots voor.'Dag, Tony', ging Steffie meteen op hem af. 'Bo heeft veel over jou verteld.''Toch alleen goede dingen, hoop ik', grapte hij terwijl hij op de liftknop drukte. 'Misschien lijk je toch op de dienster', zei Tony met een knipoogje naar Bo.Met vragende ogen keek Steffie hem aan.'Ach, in Knokke hadden we het over jou en de dienster die het ijs bracht, leek wat op jou.'De lift opende weer zijn deuren.'Jezus, woon jij hier?' riep Steffie verbaasd toen ze de woonkamer in kwam. 'Super!'Ze liep keurend langs de muren, voelde eens aan de kussens in het bankstel en liet haar vinger over een gipsen saxofonist gaan die in de hoek van de kamer stond.'Zo'n appartement moet toch een bom geld kosten?''Och', deed Bo alsof het allemaal geen belang had.'Zeg eens, Tony. Heb je er al over nagedacht?' vroeg Steffie plotseling.'Over wat?' viel Tony uit de lucht.'Heeft Bo dan niet gevraagd of ik ook voor jou kon werken?' giechelde ze nerveus.Met zijn snijtanden tegen zijn onderlip gedrukt keek Tony haar keurend aan.'Die paai ^ ^t-oek kan niet', zei hij. 'En dat versleten jeansvest je natuurlijk ook niet. Je zou andere kleren moeten hebben, maar daar kan voor gezorgd worden.'Hij draaide om haar heen.'Doe de mouwen van je jas eens omhoog.'Het klonk niet eens vragend. Langzaam trok Steffie haar jasje uit. Op haar armen stonden de sporen van nieuwe naaldenprikken.

'Dat kan niet!' zei Tony hard. 'Onze klanten eisen waar voor hun geld. Een meisje of een vrouw, maar geen junkie.''Maar ik kan ervoor zorgen dat ze het niet merken', pleitte Steffie nerveus. 'Toe, laat het me proberen. Ik heb het geld nodig.'Alsof hij zich plotseling een afspraak herinnerde, keek Tony vlug naar zijn horloge.'Is het al zo laat? Ik moet echt dringend weg. Sorry, meisje', zei hij tegen Bo en hij drukte vlug een kusje op haar wang. 'Ik laat jullie maar alleen. Jullie hebben vast heel wat bij te praten.'

176177

I

lMeteen was hij verdwenen.'Hei, fuck!' zuchtte Bo verveeld. 'Het beloofde zo'n gezellige avond te worden.''M:jn schuld?'vroeg Steffie. 'Had ik dat geweten, dan...'Bo haalde berustend haar schouders op.'Wil je wat drinken?' vroeg ze terwijl ze al naar de ijskast in de keuken liep. 'Cola? Water? Bier?''Cola is prima!' riep Steffie naar de open deur.Met twee blikjes cola in haar handen liep Bo naar het bankstel. Ze wierp Steffie een blikje toe en liet zich daarna naast haar op de bpnk vallen.'Sinds wanneer ben je uit Beernem weg?' vroeg Bo terwijl ze met een kissend geluid het lipje van het blik trok.'Drie dagen geleden', zei Steffie. 'Geen dag te vroeg. Als ik ooit nog eens in Beernem kom, gooi ik een molotovcocktail in de kast.''Ja', gaf Bo haar gelijk. 'Ik begrijp nog steeds niet hoe ik het daar volhield. Nu pas besef ik wat voor een fantastisch leven ik al die maanden gemist heb. Hoe is het met Yasmien?''Yasmien zit er nog een tijdje. De jeugdrechter heeft haar straf met een maand verlengd. Ze heeft trouwens al een nieuw vriendinnetje', liet Steffie er met een grijns op volgen. 'Samanta, een posser. Een rare kwiet, hoor. Die Samanta wil per se een kind. Ze heeft dit jaar al drie miskramen gehad, maar ze moet en zal een kind hebben, al was het van de pastoor. De jeugdrechter heeft haar in Beernem geplaatst om haar tegen zichzelf te beschermen. En nu Yasmien. Die zal haar geen dikke buik kunnen geven, maar Samanta zoekt wel troost in haar armen.''En hoe gaat het met jou?' vroeg Bo. 'Ben je terug naar huis gegaan?''Ik moest wel', zei Steffie nadat ze een flinke slok cola had genomen. 'Waar kon ik anders heen?''Wouter misschien?' dacht Bo.'Doe het goed', had meneer Paul gezegd toen hij haar het treinticket gaf dat hij aan het loket had gekocht. 'Je weet het. Eerst de trein naar Brugge en daar stapje over op de trein naar Antwerpen. Die stopt in Sint-Niklaas.'Meneer Paul bleef op het perron staan tot de trein in beweging kwam. Steffie zag het beeid weer voor haar ogen verschijnen terwijl ze langs de Prins Albertstraat naar huis ¡iep. Het doosje Tranxene stak in haar reistas, maar ze was niet van plan om ook maar e'e'n pil te slikken. Nee, straks moest Wouter haar helpen.

Het leek eeuwen te duren vooraleer Rinus de deur opende.'Ben je daar al? ' klonk het verbaasd.Hij ¡iep weer rond in een boxershort en een onderhemdje.

'Ookgoeiemorgen', zei Steffie en ze liep naar binnen.'Dag, ma', zei Steffie toen ze haar moeder in de fauteuil zag liggen.Steffie merkte meteen dat ze weer gedronken had.Haar moeder kwam moeizaam recht en hieïa zich aan de tafel vast toen ze in Steffies richting kwam.'Stond er in die brief dat je vandaag naar huis kwam?' vroeg ze moeizaam. 'ík moet het vast uit het oog verloren hebben. Ik heb ook zoveel dingen aan mijn hoofd. Waar is die brief ergens?'Onvast liep ze naar de rommel op het salonta/eltje en scharrelde onhandig in wat reclamedrukwerk.'Hij moet hier ergens liggen. Heb jij soms die brief gezien, Rinus?''Nee, ik hou me niet met jouw rotzooi bezig', zei Rinus onverschiüig. 'Als jewat minder zoop, dan zou je weten waar je die brief gelaten had.'Welkom thuis, schoot het door Steffies hoofd en ze wilde meteen weg. Wat kon ze hier uitrichten?'ík ga een eindje wandelen', zei Steffie.'Waar heb ik verdomme die brief gelaten', zei haar moeder, die met haar rug naar Steffie gekeerd hopeloos in de rommel bleef zoeken.

Het was vreemd om weer door de straten te lopen. Sinds håa- kinderjaren kende ze de huisgevels en toch leken het verre herinneringen. Nieuwsgierig

178179

naar elke wijziging in het straatbeeld nam ze alles in zich op. Vroeger had ze zelfs niet durven denken dat ze de stad ooit zou missen.Ik hoop maar dat hij thuis is, dacht Steffie terwijl ze de krakerige trap opliep.De deur ging een paar centimeter open en Wouter loerde wantrouwig door de spleet.'O, jij bent het', klonk het vlak en meteen ging de deur helemaal open.Het rook naar /rieten in de kamer en ze merkte een kartonnen bakje op dat in het midden van de tafel stond.'Ben je niet blij om me terug te zien?' vroeg Ste//ie terwijl ze voelde dat het ook voor haar niks uitmaakte. Ze besefte goed genoeg dat enkel het spul hen samenhield.'Ja, natuurlijk', zei Wouter en hij draaide rusteloos zijn handen in elkaar.Zijn kamer was nog steeds het vuile hok dat ze altijd had gekend. Alleen deed ze soms de vaat en ze betwij/elde of het bord en de kop die hij gebruikte nog water gezien hadden sinds ze naar Beernem vertrokken was.Hij ziet er niet goed uit, dacht Steffie.Zijn gezicht was mager en zijn haar hing in vettigt klissen mnd zijn hoofd. Het leek in geen tijden gewassen of geknipt. Wouter liep met zijn hoofd naar beneden alsof hij schrik had dat ze hem zou aankijic¿-.. Toen viel het Steffie op dat ze ook dikwijls met haar hoofd naar de grond rondliep omdat ze bang was dat iemand haar'zou aanspreken of aan haar gezicht zou merken dat ze drugs gebruikte.'Ga zitten', zei hij terwijl hij een stoel aanwees. 'Hoe was het ginder?''Klote', zei Steffie. 'Het is een gevangenis. Er was geen donder te beleven. Als ik ooit te weten kom wie me verklikt heeft... ''Dat zul je nooit weten', zei Wouter onverschillig. 'Het kan iedereen geweest zijn. iemand die wat van je had gekocht en thuis betrapt werd of pakweg iemand uitje klas die ervan wist en die dat op haar beurt gaat rondvertellen tot misschien een vader het hoort en ermee naar de/likken loopt. Nee, vergeet het maar. Die lul vind je nooit.''Waarom heb je me ginder nooit opgezocht?' vroeg ze voor de vorm.'Gewoon niet aan gedacht', zei hij en ze wist dat hij niet loog.Hij kwam tegenover haar aan tafel zitten en keek afwachtend naar hethal/volle bakje /rieten. Ze stak ongeduldig een sigaret op, inhaleerde een paar keer heel diep en duwde de sigaret toen in het bakje.'ík wil een shot', zei ze. 'Of nee, ik moet een shot hebben.'Hulpeloos stak hij een hand in de lucht.'Ik heb niet veel meer', zei hij klagerig.'Heb je geld nodig?'Voor het eerst keek hij haar in de ogen, also/ hij wilde controleren of het waar was.'Hoeveel geld heb je?''Voor ze vertrok heeft Bo me tweehonderd euro geleend.'Om het te bewijzen nam ze de bankbiljetten uit haar zak en ze waaierde ermee voor zijn neus.

Gewillig liet Bo zich op haar mond kussen terwijl ze haar kamer ias zedig met haar hand gesloten hield.'Tot nog eens, Bernard', zei ze en met haar andere hand hield 7.1 de deur open.'Het was echt etn belevenis', zei Bernard.Schichtig loerde hij naar de trappenhal en merkte opgelucht dat er niemand was.'Ik ga dan maar.'In drie stappen was hij bij de liftdeur en hij wuifde bijna onmeikbaá ¿iiet een paar vingers voor hij in ae lift verdween.Het was twintig voor vier. Bo voelde zich moe. Ze had zin om meteen naar bed te gaan.'Nee, eerst douchen', verplichtte ze zichzelf.

Terwijl ze het water liet stromen telde ze vlug het geld nog eens na dat ze schijnbaar achteloos op het nachtkastje had gelegd. Vier brieijes van honderd euro. Bernard was een prima klant. Na het etentje waren ze naar de bios gegaan om naar Star Wars te kijken en na een koffie op de Oude Markt had hij voorgesteld om naar haar appartement te rijden.Tony moet hem vast verteld hebben dat ik een penthouse heb, dacht ze.

.11180181

Een beetje bitter besefte ze dat het een extra stimulans was voor neuklustige klanten. Ze hoefden niet eens een hotelkamer te reserveren. Niet omdat zoiets te veel geld kostte, maar het beperkte de kans om herkend te worden.Wellicht rekent Tony hen die bijkomende service nog eens extra aan, dacht Bo wrang en ze vroeg zich af wanneer ze nog eens met Tony samen kon zijn. Het was drie dagen geleden dat hij nog eens bij haar geslapen had en morgen kwam hij niet en de dag daarna ook niet. Op die dagen had hij afspraken geregeld voor haar. Waar Tony intussen wel sliep... ze wilde er niet aan denken.Meer dan vijf weken woonde ze nu al in Leuven en ze dacht aan de woorden van Tony dat het in Vlaanderen niet zo moeilijk was om in het niets te verdwijnen.Ongehoord lang liet Bo het warme water over zich stromen, alsof ze zo de onzichtbare afdrukken van Bernards vingers van zich af kon spoelen. Samen met het water verdwenen zijn aanrakingen in het afvoerputje. In geen tijd was haar haar geföhnd en ze liep naar de slaapkamer om het laken van het bed te halen.'Mevrouw Vera zou razend zijn', mompelde ze monkelend toen ze het gebruikte laken voorlopig in een hoek van de kamer gooide en een vers laken op het bed liet waaieren. Ze trok haar pyjama aan en stopte de donsdeken tot onder haar oksels.Zo'n vierduizend euro moet er al in mijn tas zitten, dacht ze. Misschien moet ik eens een bankrekening openen? Maar dan moet ik vast mijn naam en adres opgeven. Het leek haar beter om het niet te doen. Ze draaide zich op haar zij en viel in slaap.

Hoe zou het met Yasmien zijn? vroeg Bo zich af.Niet dat ze het meisje miste, maar ze was gewoon nieuwsgierig. Ze tikte Yasmiens gsm-nummer in, maar hoorde dat het toestel uitgeschakeld was.Ze is vast nog in Beernem, dacht Bo en ze nam zich voor om het volgende week nog eens te proberen.

182

Naar Steffie belde ze niet meer. Het leek alsof die enkel geld van haar wilde lenen en Bo had geen zin om haar euro's in een bodemloos vat te gooien.Het was kwart over vijf. Bijna etenstijd. Ze nam weer haar gsm om een pizza te bestellen. Het onverwachte geluid van de zoemer deed de gsm bijna uit haar handen vallen en ze staarde verschrikt naar de deur.Tony heeft een sleutel, hij belt niet aan, flitste het door haar heen. Steffie? Zou die weer geld nodig hebben?Argwanend nam ze de binnenhuistelefoon.'Hallo?''Hoi, Bo. Vincent. Mag ik binnenkomen?'Ze drukte op de knop om de buitendeur van het flatgebouw te openen. Even later hoorde ze de lift stoppen en ze opende de deur. Breed glimlachend kwam Vincent op haar toegelopen.'Dat is een tijdje geleden, Bo', zei hij en hij kuste haar op haar wang.Zonder op haar uitnodiging te wachten liep hij naar de woonkamer.'Hier woon je dus?' vroeg hij zonder een antwoord te verwachten en hij keek rond. 'Mooi. Heel mooi.''Kom je zomaar op bezoek?' vroeg Bo, die hem naar binnen gevolgd was.'Ik kom je ophalen. Heeft Tony je niet gezegd dat je een afspraak hebt?''Om negen uur. Tony zou me ophalen. Ik wilde trouwens net een pizza bestellen.''Om negen uur in Roeselare', verbeterde Vincent haar. 'Tony kan je niet brengen. Hij had nog een andere afspraak. Ik denk dat het vannacht voor jou weer een hotelkamer wordt. Morgen kun je me dan opbellen om je terug naar Leuven te brengen of je kunt een taxi nemen.'

Bezorgd blikte Bo op de wandklok.'Heb ik nog een beetje tijd? Ik moet me nog omkleden.'

183

'I'Lukt het in een halfuurtje? Of duurt het langer?' vroeg Vincent plagend. 'Ik doe mijn best', lachte Bo en ze verdween in de badkamer.

'Valt het mee?' hengelde Bo naar een complimentje.Ze droeg een donkergrijze stretchbroek die strak aansloot en waarvan de pijpen breed uitwaaierden. Ook had ze een lichtblauwe, doorschijnende blouse met korte mouwen gekozen waaronder duidelijk een wit, kanten onderhemdje stak.'Sexy', zei Vincent en hij klakte met zijn tong. 'Je bent om te stelen.'Als dank voor het complimentje wreef ze even met haar neus tegen zijn wang.'Intussen heb ik wat rondgekeken', zei Vincent. 'De huur, de meubels, de inrichting... het moet toch duur zijn?''Ik verdien ook goed', zei Bo een tikkeltje fier.'Heb jij eigenlijk dit appartement gehuurd?''Ben je gek', zei Bo alsof ze niet begreep hoe Vincent zo naïef kon zijn. 'Dan weten ze meteen waar ik ben. Een kennis van Tony heeft het gemeubelde appartement gehuurd. Ik weet niet eens wie het is. Ik betaal de huur aan Tony en die schuift het door naar die kennis.''Ach zo', zei Vincent alsof het hem nu pas duidelijk werd.184STAPPEN

Vanuit het niets gutsten dikke regendruppels op de voorruit van de taxi. De chauffeur liet meteen zijn wissers gaan. De lichtbundels van de auto werden nutteloos door een sluier van regen.'Het was te verwachten', sakkerde de chauffeur terwijl hij de auto een stuk langzamer liet rijden. 'In België is het altijd wat. Als het een paar dagen warm is, kun je er donder op zeggen dat het zal onweren.'Meteen daarna rolde een donderslag over de taxi, ogenblikkelijk gevolgd door een bliksemflits die de straat en de huizen griezelig verlichtte.'Kun je daar stoppen?' vroeg Yasmien, die achteraan met haar neus tegen het raampje zat. 'Bij het flatgebouw waar die rode Volvo geparkeerd staat.'De taxi stopte. Yasmien stootte het portier open en vluchtte voor de gutsende regen naar de deur van een flatgebouw. Een ogenblik bleef ze met gebogen hoofd in de regen staan tot de deur openging. Samen met een meisje haastte ze zich terug naar de taxi.Vliegensvlug ging het portier weer open en Yasmien duwde het meisje tegen Steffie aan.'Zo. En nu naar de Versuz!' riep Bo uitgelaten.Yasmien draaide zich om en wees met haar wijsvinger het meisje aan.'Dat is nu Meghane. Meghane, naast je zit Steffie en naast haar heb je Bo. Je weet wie dat zijn, niet? Ik heb je genoeg over hen verteld.'Bo nam het meisje scherp op. Waarom wist ze niet, maar ze voelde zich een beetje jaloers op Yasmiens vriendin. Toch luchtte het haar ook op. Nu hoefde ze zich geen zorgen meer te maken. Yasmien zou haar met rust laten. Het deed haar deugd dat Meghane minder knap was dan zij. Zelfs gezinsflacons lotion konden dat ponykapsel niet goed krijgen.

185

l

li!

I!Het beloofde een fantastische avond te worden. Een smsje van Yasmien had Bo naar Hasselt gelokt. Een avondje stappen met Yasmien en Steffie. Ze hadden het in Beernem zo dikwijls aan elkaar beloofd. Meteen had ze Tony gebeld om die avond geen afspraken voor haar te regelen. Ze woonde nu al bijna twee maanden in het appartement en soms kon ze amper geloven dat er zo'n zesduizend euro onder haar matras lag.'We zijn er', zei de chauffeur terwijl hij de auto langs de straat parkeerde.'Achtendertig euro en vierenveertig cent', zei hij na een blik op de teller. 'Wie betaalt er, of delen jullie de rekening?''Bo zal wel betalen', zei Yasmien alsof dat niet meer dan normaal was.Zonder tegenpruttelen haalde Bo haar portemonnee boven. De meisjes wisten dat ze goed verdiende en ze was er ook wel trots op dat ze het zonder problemen kon betalen.'Laat maar zitten', zei ze terwijl ze de chauffeur een briefje van vijftig in de handen stopte. 'Werk je deze nacht ook?''Tot morgenochtend', zei hij weinig enthousiast. 'Zal ik jullie terug oppikken?''Graag,' zei Bo, 'maar ik weet niet wanneer.'Hij diepte een kaartje uit de borstzak van zijn hemd.'Mijngsm-nummer. Geef me maar een seintje.''Gelukkig regent het niet meer', zei Steffie toen Bo haar op de parking inhaalde.Meghane en Yasmien waren al naar de ingang gelopen, hun vingers in elkaar gevlochten.

Moe van het dansen verdween Bo van de dansvloer om met haar rug tegen de muur wat te rusten. Onder het felle licht blonk het zweet op haar huid. Haar doorweekte topje en haar broek kleefden aan haar lijf. Met de rug van haar hand veegde ze over haar voorhoofd, erop lettend dat ze haar oogschaduw en mascara niet wegwreef. Omdat ze dorst had, maakte ze zich los van de muur186en ze liep naar een kelner om een Red Buil te vragen.Met het koele blikje tegen haar voorhoofd gedrukt zocht ze de chill-outroom op om wat op adem te komen. Er klonk iets van Saint-Germain uit de onzichtbare boxen toen ze zich in een zeteltje liet vallen. Ze strekte haar benen en met het blikje aan haar lippen keek ze rond. De meeste zeteltjes waren bezet door jongeren die een sigaret rookten of gewoon languit wat uitpuften. Opeens vernauwden haar ogen zich tot spleetjes. Hoewel het meisje met haar rug naar haar toe zat herkende ze meteen het felgroene topje en de flashy rode rok van Yasmien. Ze zat in ruiterhouding op de dijen van Meghane en ze kusten elkaar terwijl haar vingers voortdurend door Meghanes haar woelden. Gegeneerd draaide Bo haar hoofd weg en dronk nog eens van haar blikje.Misschien kan ik maar beter weer naar de dansvloer gaan, dacht ze. Maar het comfortabele zeteltje had haar lui gemaakt. Nog een sigaret, nam ze zich voor en dan ga ik weer dansen. Haar lippen vormden een cirkeltje toen ze de rook zonder blazen uit haar mond liet ontsnappen en ze keek hoe de rook in het gedempte licht verdween.'Ben je alleen? Is Steffie niet bij jou?' vroeg Yasmien, die opeens voor haar opdook.Ze had Meghane bij de hand.'Nee', zei Bo. 'Ik heb haar al een tijdje niet meer gezien. Maar het is ook zo druk op de dansvloer. Je verliest elkaar gemakkelijk uit het oog.'

'Wees eens lief, Meghane', zei Yasmien terwijl ze zich in een zeteltje naast Bo nestelde. 'Haal eens een Bacardi voor me. Je weet wel, orange.'Nadat ze Yasmien nog een kusje had gegeven, verdween Meghane meteen uit de chilloutroom.'Ze luistert goed', zei Bo.'Het is een schatje. Ben je jaloers?''Ik?' vroeg Bo verbaasd. 'Helemaal niet. Ik heb Tony.'Ze vroeg zich af of ze het wel meende. Tony had haar, besefte

187

ze plots. Hij ging en kwam wanneer hij wilde. En ze was er zeker van dat hij niet ^nkel bij haar sliep. Hij fluisterde vast elke nacht in een paar andere oren lieve woorden.'Gelukkig', zei Ypsmien. 'In de taxi dacht ik even dat je ogen flitsten toen Meghane instapte. Ik hield van je, Bo, maar ik besefte ook dat Tony mijn plaats zou innemen zodra je de deur van Beernem achter je sloot. Dat het niet kon blijven duren. Maar we kunnen toch nog vriendinnen blijven?''Natuurlijk. Ik zou het niet anders willen.''Mooi', zei Yasmien opgelucht en ze kneep even in Bo's arm.'Heb je nog iets van Melissa gehoord?' veranderde Bo van onderwerp.Yasmien deed alsof ze in haar hand spuwde en de denkbeeldige fluim over haar schouder gooide.'Nee, ze is een week voor mij uit Beernem vertrokken. Ik hoef ook niet te weten hoe het met haar is.' Haar lippen plooiden zich in een grijns. 'Ik denk niet dat Tharif haar vriendje nog is.' Yasmien keek op haar horloge. 'Kwart over twee', zei ze. 'Ik kan niet lang meer blijven. Mijn pleegouders zijn prima mensen, maar ik moet vannacht om drie uur thuis zijn. Omdat Steffie en jij kwamen, heb ik twee uur extra gekregen. Zelfs al sluip ik op mijn blote voeten naar binnen, dan horen ze me nog. En ik heb geen zin om terug naar Beernem te vliegen. Blijf jij nog lang?'Bo haalde haar schouders op.'Misschien kunnen we dezelfde taxi nemen?' stelde Yasmien voor. 'Jij kunt het nu eenmaal beter betalen.''Het is goed', grinnikte Bo.Net op dat ogenblik kwam Meghane eraan. Ze droeg in elke hand een Bacardi.'Wachten jullie hier?' vroeg Bo. 'Als ik Steffie gevonden heb, kunnen we gaan. Bel jij intussen die taxi, Yasmien?'Ze zocht het kaartje in haar tas.'Waar kan die ergens rondhangen?' vroeg Bo zich hardop af terwijl ze de dansvloer afdweilde op zoek naar een meisje methalflang, zwart haar en een nauwsluitend bruin T-shirt waarop een grote Stars and Stripes gedrukt was.Eindelijk, dacht Bo opgelucht toen ze het meisje ergens achteraan met haar ellebogen op een hoog, rond tafeltje geleund zag staan. Twee oudere jongens stonden naast haar en het drietal leek elkaar al goed te kennen. Opeens merkte Bo dat een van de jongens een samengevouwen bankbiljet in Steffies hand duwde. Meteen loerde Steffie even rond, boog zich nog wat meer naar de jongens toe, knipte haar handtas open en schoof, verborgen onder haar vingers, een piepklein envelopje naar de jongen. Die propte het meteen in zijn achterzak. Een seconde later verdwenen de twee jongens tussen de dansers in de richting van de uitgang.Een halve seconde had Bo nodig om het gedoe te begrijpen.'Fuck! Steffie!'Ze wilde meteen weg.Het lijkt wel of ze haar klanten ruikt, dacht Bo, terwijl ze zich tussen de discotheekbezoekers een weg naar Steffie baande. Misschien dat junks andere junks meteen herkenden?'Ben je gek?' fluisterde Bo woedend in Steffies oor. 'Zo meteen word je nog betrapt!''Doe niet zo opgefokt', siste Steffie nerveus terwijl ze haar tas becchermend onder haar elleboog duwde. 'Ik kijk echt wel uit. Maar als jij me geen geld geeft... ik moet toch ook aan mijn spul geraken. Begrijp je het dan niet, Bo? Ik kan niet zonder. Daarnet heb ik op de parking tussen een paar auto's wat gesnoven anders zou ik maf worden.''Je hebt wát?' snauwde Bo onderdrukt. Ze kon haar woede niet verbergen.'Gewoon een beetje om even verder te kunnen', verdedigde Steffie zich. 'Je moet niet bang zijn, niemand heeft iets gemerkt.''We gaan weg', zei Bo beslist. 'En loop een eindje voer me uit zodat het lijkt alsof we niet bij elkaar horen. Dan flik ie me er niet bij als er controle is aan de uitgang.'Gehoorzaam liep Steffie voorop.

188189

De taxi hau eerst Yasmien en Meghane in Hasselt afgezet en was daarna naar Leuven gereden.Met een gemeend 'dat moeten we nog eens doen' hadden ze afscheid genomen.Tijdens de rit naar Leuven verdreef enkel de nachtradio de stilte. Bo had spijt dat ze zich had laten gaan. Tenslotte wist ze ook dat Steffie verslaafd was en dat de heroïne niet gratis was.'Ik geloof dat jullie moe zijn', had de taxichauffeur onderweg eens gezegd om het ijs te breken.Ja', had Bo geantwoord en de man besefte dat hij beter zweeg.'Op dit uur rijden er geen treinen naar Sint-Niklaas', zei Bc toen de taxi de straat naar haar penthouse inreed.'Nee', zei Steffie en ze tuurde door het raam terwijl ze nerveus aan haar neus pulkte.'Als je wilt, kun je vannacht bij mij slapen en dan neem je morgen de trein', stelde Bo voor.'Je bent een engel', zei Steffie.'Je mag hier stoppen', wees Bo een onopvallende rijwoning aan.Ze betaalde de chauffeur en wachtte tot de taxi vertrok om tweehonderd meter verder naar haar appartement te lopen.'Waarom laa<~ je hem niet voor de deur stoppen?' vroeg Steffie.Terwijl ze naar de geparkeerde auto's keek, nam Bo haar sleutel.'Zomaar', zei Bo. 'Misschien word ik wel paranoïde, maar ik probeer te vermijden dat zo'n taxichauffeur weet waar ik woon. Zo iemand komt mtt iedereen in contact en als hij niks weet, Kan hij ook niks vertellen. Maar nu wil ik eerst een douche.' Gee iwend liep Bo naar de badkamer. 'En daarna kruip ik in mijn bed. Ik ben doodop.''Moet jij niet douchen?' riep Bo vanonder de waterstraal. 'Ik zal een handdoek klaarleggen.'Terwijl Bo haar haar droogde, kwam Steffie naar binnen en kleedde zich uit.Bo geeuwde w^er.'Ik ga meteen naar bed', herhaalde ze. 'Ik zal het licht latenbranden en dan kruip je er maar bij als je klaar bent. Er is plaat zat. Ik heb een kingsize.'Ze lachte dubbelzinnig.'Het hoeft niet', zei Steffie terwijl ze met haar hand de temperatuur van het water voelde. 'Ik slaap wel op de bank.''Het is echt geen probleem, hoor', wilde Bo haar uitval in de disco weer goedmaken. 'Je slaapt toch veel gemakkelijker in een bed.''Nee, bedankt. Ik slaap prima op de bank. Ik ben al tevreden dat ik hier mag overnachten.''Slaapwel dan', zei Bo.Ze sloot de deur van de slaapkamer achter zich, schoof onder de donsdeken en trok met een koordje het licht uit.

Een tijdlang bleef Steffie op de bank wachten tot ze zeker was dat Bo niet meer in de woonkamer zou komen. Dan haalde ze uit haar tas een aansteker, een samengevouwen zilverpapier en een piepklein envelopje. Ze stalde alles uit op tafel en nam een balpen. Ze schroefde de pen uit elkaar en legde een halve huls naast de aansteker. Zorgvuldig strooide ze de heroïne op het zilverpapier en dwaalde met de vlam van de aansteker onder het zilverpapier. Het laagje witte heroïne veranderde in een bruin papje en met

de huls van de pen in haar neusgat inhaleerde ze telkens weer de dampen die vrijkwamen. Soms drukte ze de huls in het papje en zoog het goedje op.

'Verdomme!' vloekte Bo toen ze rond halfacht wakker werd om te plassen en ze langs de woonkamer naar het toilet liep.Als een stille getuige van het chinezen lag de rommel op tafel. In de verfomfaaide kleren waarin ze naar de discotheek was gegaan, lag Steffie languit op de bank. Ze had enkel haar plateauschoenen uitgetrapt. Haar gezicht zag er vredig uit, enkel een draadje bruin speeksel hing aan haar onderlip. Meteen ruimde Bo de troep op en gooide alles in de vuilnisbak. Enkel de aansteker stopte ze terug in de tas.

190191

Nadat ze naar het toilet was geweest, ging Bo terug naar bed, maar hoewel ze doodop was, woelde ze rusteloos heen en weer.

Om halfnegen werd er hard op de deur gebonsd en Bo schrok wakker. Even had ze het idee dat het kloppen in een droom gebeurd was, tot...'Politie! Doe meteen de deur open!''Shit!' mompelde Bo ontzet.Ze sloeg de donsdeken van zich af en holde naar de woonkamer. Steffie was ook wakker geworden. In een reflex greep ze haar tas, trok het venster open en kieperde alles naar beneden. Meteen sloot ze het venster weer en zette haar tas op tafel.'Doe de deur open!'In haar pyjama haastte Bo zich naar de deur en draaide de sleutel om. Twee vrouwen en een man drongen meteen naar binnen en klapten voor de vorm het etui met hun legitimatiebewijs open.'Bo de Graaf?' vroeg de man.'Ja', zei Bo en ze sloeg beschaamd haar ogen neer.Pas toen Steffie naar haar schoenen greep, merkten de drie agenten het meisje op.'Wie ben jij?' vroeg een van de vrouwen verbaasd. 'Steffie Halewijck', zei ze somber. 'Wat doe...'

Meteen hief ze haar hoofd op en ze snoof een paar maal langzaam door haar neus.

'Wat een vreemde stank hangt hier. Ruik jij het ook, Renate?'De twee vrouwen liepen snuffelend de kamer rond.'Leg de inhoud van de tas op tafel', beval Renate.Zonder aarzelen greep Steffie haar tas en hield die ondersteboven boven de tafel.

'Niks?' vroeg Renate verbaasd. 'Dat is raar. Niet eens een aansteker? Niet eens een papieren zakdoekje? Waarom heb je dan een tas?'

'Ik heb niks', probeerde Steffie overtuigend te klinken.

'Laat me je armen zien!'Verslagen toonde Steffie de binnenkant van haar armen.'Maar dat is van vroeger', probeerde ze zich te redden. 'Ik ben al een tijdje clean. Is het niet, Bo?'Hoe smekend Steffie haar ook aankeek, Bo durfde niet te knikken. Meteen begon Renate de kasten te openen terwijl de man zonder aarzelen naar het keukentje liep en het vuilnisemmertje openklapte. Seconden later toonde hij het bruingebrande zilverpapier en het envelopje.'Denk je niet dat ze in het lab wat kunnen ontdekken?' vroeg hij treiterend aan Steffie.Die beet op haar tanden. Hij haalde een plastic zakje uit zijn jaszak en stopte het zilverpapier en het envelopje erin.'Het is voor eigen gebruik', zei Steffie snel.'Cocaïne of heroïne mag je nooit voor eigen gebruik hebben', antwoordde hij zonder verpinken. 'Ik denk trouwens dat jullie nog minderjarig zijn. Mag ik jullie identiteitskaarten zien?''Ik dacht het wel', zei hij nadat hij ze bestudeerd had.Wapperend met een stapeltje bankbiljetten kwam Renate de slaapkamer uit.'Dit lag onder de matras, Herman. Niet slecht voor een meisje van vijftien.''Voor de rest is er niks bijzonders te vinden', zei de tweede agente.'Toch vreemd, die lege tas...' mompelde Renate voor zich uit.Plots kregen haar ogen een gevaarlijke glans. Ze trok het raam open en helde met haar bovenlichaam uit het venster.'Herman! Lucy! Moeten jullie eens kijken!'

Onder het raam lagen op de betonnen golfplaten van een autobox een stuk of zeven envelopjes en wat losse pillen.'Brengen jullie de meisjes naar de auto?' vroeg Herman. 'Ik kruip nog even op de golfplaten.'

192

!93

Ii

II11BOEKENBEURS

Met twee wijsvingers in haar oren zat Bo in kleermakerszit op de vloer van de isoleercel. Boven haar hoofd keek de lens van de camera haar aan. Ze leunde met haar rug tegen de deur en probeerde niks van het gekrijs te horen. Enkel een muur scheidde haar van de cel waar Steffie als een waanzinnige met haar vuisten en haar voeten de deur bewerkte. 'Laat me eruit! Ik heb niks verkeerd gedaan!' Eindeloos dreunden de twee zinnetjes wanhopig en huilerig door de gang. Bo werd bijna gek van het lawaai. Net zoals vorige keer had ze zich moeten uitkleden en had ze ín de plastic potjes moeten plassen. Nu wachtte ze ongeduldig tot iemand vond dat ze rustig genoeg was om naar haar kamer te gaan. Drie maanden! Drie maanden!De onverbiddelijke stem van de jeugdrechter gonsde nog steeds door haar hoofd. Kon ze het zolang uithouden? Ze betwijfelde het. De verveling, het schoonmaken, het vroege opstaan, de getelde sigaretten...Braaf opzitten en een pootje geven als een opvoeder het zei. De eerste keer was ze nog onder de indruk geweest, maar nu wist ze wat haar te wachten stond. En met haar geld was de wereld buiten de muren zo schitterend.'Als ik met iemand wil vrijen, dan is dat toch mijn keuze', mompelde ze vol zelfmedelijden. 'Waar moeit zo'n gefrustreerde flik of een fossiel van een jeugdrechter zich mee? Ik doe toch niemand kwaad. Jatten en iemand aftuigen, ja, dat zijn redenen om iemand in het cachot te stoppen. Ze zijn vast jaloers omdat ik zoveel geld verdien.'

De volgekrabbelde muren van de cel leken nog deprimerender dan de vorige keer. Haar hoofd zakte op haar borst en ze duwde haar vingers nog wat verder in haar oren om de wanhoopskreten van Steffie te doven.

194

Arme Steffie, dacht ze. Nu moet ze weer eens afkicken. Waarom laten ze haar niet gewoon betijen? Er is tenslotte niemand verplicht om wat van haar te kopen.De flikken die de kamer binnenstormden verschenen weer in haar hoofd.Hoe hebben ze me gevonden? vroeg Bo zich af. Had een bekende haar gezien toen ze in Leuven rondhing en was die haar achterna gegaan? Of had iemand haar in de Versuz herkend en had die de politie getipt? Melissa? Nee, dat zou wel heel toevallig geweest zijn als die ook in de discotheek was.Langzaam kwam Bo overeind en ze keek door het raam. De gezichten die ze zag waren onbekend. Natuurlijk was het een komen en gaan in Beernem. Alleen

hoopte ze dat er nog een paar bekenden waren. Dat zou het leven wat draaglijker maken.Een sleutel werd in het slot gedraaid en Bo maakte zich los van het raam. Mevrouw Vera gooide de deur open en tot Bo's verbazing bespeurde ze wat begrip en medelijden in haar gezicht.'Ik had niet verwacht om je terug te zien, Bo', zei mevrouw Vera. 'Waarom ben je niet gewoon naar huis gegaan toen je uit Beernem weg mocht?' Ze schudde niet-begrijpend haar hoofd. 'Je mag naar je kamer', zei ze en ze deed een stap achteruit om Bo door te laten.Automatisch liep Bo naar haar kamer. Wellicht besefte Steffie dat haar kabaal nutteloos was, want haar gekrijs stierf uit. Ze sloeg ook niet meer tegen de deur.'Nee, niet kamer vier', zei mevrouw Vera terwijl ze voor de deur net voorbij de woonkamer bleef staan. 'Het is nu deze deur.'De teleurstelling was op het gezicht van Bo te lezen. Waarom wist ze niet, maar ze had gehoopt dat ze naar haar oude kamer kon.'Cynthia zit daar. Je zult haar niet kennen. Ze is hier voor de eerste keer.'Waarom? wilde Bo vragen, maar ze besefte meteen dat mevrouw Vera niks zou zeggen. Nu, het maakte ook niks uit. Ze zou

195

I

II

i

het vlug genoeg weten. Met een zucht bleef ze voor de open deur staan. De kale kamer, het bed, het bureau, de kast, de nachtemmer... In een flits zag ze haar fijne penthouse. Hemel en hel.

In de woonkamer speelde de tv enkel voor meneer Frank en mevrouw Ellen. Na het verplichte tv-nieuws zaten de meeste meisjes van leefgroep twee in het bankstel om te roken. Op dit uur was er toch niks boeiends op tv. Alleen een goede soap kon hen lokken.

Bo liet haar voeten op het salontafeltje rusten. Als ze haar arm strekte, kon ze net de as van haar sigaret in de asbak tikken zonder uit haar liggende houding te komen.Met een humeurig gezicht kwam Steffie de kamer binnen, gooide de benen van Bo van het tafeltje en ging tegenover haar zitten. Bo zag meteen dat haar vriendin het weer moeilijk had. Steffie grabbelde naar het pakje Camel dat naast Bo lag, nam zonder iets te vragen de sigaret uit Bo's mond en stak zo haar Camel aan.Ze trok de rook diep in haar longen toen iedereen opschrok door een harde bons tegen het venster. Meteen gingen alle blikken naar het raam.'Wat was dat?'Ze keken elkaar niet-begrijpend aan. Steffie leunde vanop haar stoel naar het raam. In het schijnsel van de lampen zag ze een vogel in het gras liggen.'Ik denk dat er een vogel tegen het raam vloog', zei ze. Meteen stond ze op. 'Mevrouw Ellen, mag ik even naar buiten gaan? Misschien is hij gekwetst.'

Mevrouw Ellen zuchtte eens en kwam overeind. De andere meisjes volgden hen op de voet.Een vogel met zwarte veren lag hulpeloos op de grond. Toen de meisjes rond hem verschenen fladderde hij nutteloos met zijn vleugels om te vluchten. Zijn oranjegele bekje ging open en dicht, alsof hij heel snel moest ademen.

'Het is een merel', zei Steffie.Ze ging op haar knieën zitten en tilde met haar beide handen voorzichtig de vogel uit het gras.'Ach. Moeten jullie eens kijken', zei ze tegen de meisjes terwijl ze de spartelende vogel toonde. 'Dit pootje lijkt wel geknakt. We moeten dat beestje toch kunnen helpen?'De meisjes staarden doelloos naar de vogel die enkel met het kopje boven Steffies handen uitstak.'Wat wil je dan doen?' vroeg Cynthia verbouwereerd.Bo mocht Cynthia wel. Telkens weer liep ze thuis weg omdat haar grootvader haar niet met rust liet. Een keer was ze zelfs meer dan een maand weggebleven en toen ze op haar eerste dag thuis hem weer van zich af moest houden, had ze zijn bril afgerukt en onder haar Reeboks vertrappeld. Die avond was ze weer weggelopen.'Zo'n vogel is het gewend om buiten te leven', meende mevrouw Ellen. 'Ik geloof nooit dat je hem hier gevangen kunt houden. En je ziet zo dat het beestje ontzettend veel pijn heeft. Misschien kunnen we hem beter uit zijn lijden verlossen.'Steffie keek de opvoedster vernietigend aan.'Ik weet dat het hard is, Steffie', probeerde mevrouw Ellen het meisje te overtuigen. 'Maar zo'n pootje geneest niet vanzelf. Het vogeltje zal toch sterven van dt honger. Het is beter voor het beestje.'

'Ik wil het niet', snauwde Steffie kort. 'Ik zal wel aan meneer Frank vragen of ik het ditr mag verzorgen.'Ze streelde met haar neus <~>ver het snaveltje.'Niet bang zijn', mompeld^ ze. 'Steffie zorgt ervoor dat je binnenkort weer naar je merelvrouwtje kunt vliegen. Of merelmannetje', liet ze er aarzelend op volgen.Met de rest in haar kielzog haastte ze zich naar binnen.'Kijk eens, meneer Frank, ;. ie vogeltje heeft een pootje gebroken. We kunnen het toch niet zomaar laten sterven. We moeten het helpen!'

196

197

l

'Waarom niet', zei hij. 'Maar waar gaan jullie die vogel houden?'Het bleef een paar seconden stil.'De vogel kan niet vliegen', zei Bo opeens enthousiast. 'Tot hij genezen is kan hij in een kartonnen doos wonen. Ik loop vlug naar de keuken.'Steffie was met de vogel in haar handen in een fauteuil gaan zitten.'Mag ik twee lucifertjes hebben, meneer? Dan kan ik zijn pootje spalken. Cynthia, haal jij het verbandkistje?'Meneer Frank streek twee lucifers af, blies ze uit en gaf ze aan Steffie. Met een monnikengeduld spalkten Steffie en Bo de lucifers rond het pootje en kleefden met verknipte pleisters het pootje stevig dicht.'Beter kunnen we het niet', meende Steffie terwijl ze het pootje inspecteerde.Ze legde de merel in de kartonnen doos. Bo vulde het plastic deksel van een koffiefilter met water en zette het voor het happende merelbekje. Daarna strooiden de meisjes stukjes brood in de doos.'Toe, drink nu', smeekte Steffie.Maar de vogel bleef bewegingloos op de bodem van de doos liggen. Enkel zijn snavel ging nog steeds op en neer.

Bedachtzaam vouwde meneer Frank zijn handen tegen elkaar en drukte zijn vingertoppen tegen zijn kin. Hij zat rechtop in de stoel van zijn bureau en keek naar Bo, die haar ogen op de nietjesmachine op het bureaublad gericht hield. Achter zijn rug deed een oktoberzon wanhopige pogingen om door de nevel te breken.'Tony is echt geen jongen voor jou, Bo. Hij gebruikt je gewoon. Je bent enkel zijn melkkoe.''Ja', zei Bo gedwee.Hoewel meneer Frank niet rookte lagen er in de asbak vijf siga rettenpeuken en toch stak Bo weer een Camel op.'Droom je er dan nooit van om weer gewoon naar school te kunnen gaan? Om een leuke vriend te ontmoeten? Iemand die echt van198

je houdt en die misschien de vader van je kinderen zal worden?''Ja.'Telkens weer beaamde Bo braafjes wat meneer Frank zei. Ze had al zo dikwijls met opvoeders en consulenten gepraat en elke keer stelden ze haar voor om Tony te vergeten en weer voor haar vroegere, saaie leven te kiezen en dat was nu net wat ze niet wilde. Geen Wibrazakjes meer, maar echt leven. Dat kon ze pas als ze maar eenmaal buiten de muren van de instelling geraakte. Zolang zou ze braaf ja zeggen zodat er zeker geen reden was om haar langer in Beernem te houden.'Ook zonder Tony kun je een leuke jeugd hebben. Lekker met vrienden en vriendinnen eens naar een discotheek trekken of een filmpje meepikken.''Ja, meneer.'Met vijf euro zakgeld zeker, dacht ze.Het etentje met Pierre in de hotelkamer en de avond in de discotheek met de Amerikaan spiegelden voor haar ogen. Toen had ze pas gemerkt hoe geweldig het is om om het even welke cocktail te kunnen bestellen zonder elke eurocent in je portemonnee te moeten tellen.'Denk eens aan je toekomst, Bo. Wat als Tony je dumpt? Waar sta je dan? Denk eens aan je ouders. Zij hebben zoveel voor je gedaan. Je doet hen echt verdriet als je verder gaat met Tony.'Opeens kon ze zich niet meer beheersen.'Hoeveel verdient u, meneer Frank?'Zijn handen grepen naar de leuning van zijn stoel.'Waarom wil je dat weten?' vroeg hij verbouwereerd.'Toe, vertel het me. Het hoeft echt niet op de cent nauwkeurig te zijn.'

'Zo'n duizend vijfhonderd euro', zei hij zacht alsof hij een staatsgeheim verklapte.Bo duwde de zesde sigaret in de asbak, blies de rook in zijn gezicht en stond op.'Zoveel kan ik op een dag verdienen, meneer Frank. En ik zal u

199

I!

I

IIInog meer vertellen, op mijn achttiende verjaardag parkeer ik mijn Porsche voor de deur van Beernem.'Zonder op zijn reactie te wachten verliet ze het bureau.Een beetje spijt knaagde aan Bo terwijl ze naar de woonkamer liep. Ze mocht meneer Frank wel, alleen kon ze het niet hebben dat hij haar terug naar dat zielige, armtierige leven van vroeger wilde duwen. De consulenten en de opvoeders vonden dat ze een probleem had, maar ze had geen probleem. Alleen de muren van Beernem waren een probleem.Haar beslommeringen gleden van haar af toen ze Steffie op de bank zag zitten. Mevrouw Ellen had haar arm rond Steffies schouder gelegd en hield het meisje tegen zich aangedrukt. Roerloos lag het vogeltje in Steffies handen.'Dood?' vroeg Bo overbodig.Ze schoof de kartonnen doos op het ¿alontafeltje opzij en ging tegenover Steffie zitten. Bo merkte hoe haar vriendin vocht tegen de tranen.'Misschien was niet enkel zijn poocj gebroken', probeerde Bo haar te troosten. 'Wellicht waren door de botsing zijn ribben gebroken of was zijn hartje geraakt.'Het hoofd van Steffie bewoog een beetje alsof ze Bo gelijk gaf.'Maar je hoeft je niks te verwijten', zei mevrouw Ellen. 'Je hebt alles gedaan om de vogel te redden.'Tranen gleden over Steffies wangen terwijl ze langzaam haar wijsvinger over het merelkopje liet glijden.'Leg de vogel straks maar in de vuilniscontainer', stelde mevrouw Ellen voor. 'Je kunt het beestje toch niet eeuwig op je schoot houden?''In de vuilniscontainer?' snauwde Steffie vernietigend. 'Tussen de conservenblikjes en de vuile maandverbanden? Heb je dan echt geen hart?'¿e. schoor een eindje van mevrouw Ellen weg zodat de begeleidster haar arm van Steffies schouder moest halen.'Steffie heeft gelijk, mevrouw', verdedigde Bo haar vriendin.'Zo'n beestje is toch ook een levend wezen. Het vloog, het trippelde rond, het zocht vliegjes om zijn kleine mereltjes eten te geven. Heeft u ooit een merel horen fluiten? En dan zou u zo'n diertje in de vuilniscontainer dumpen?''Goed, goed', zuchtte mevrouw Ellen verzoenend. 'Graaf een kuiltje in het grasveld, dan kun je de vogel daarin leggen.'Op dat ogenblik duwde mevrouw Martine de deur open.'Ik zoek Frank', zei ze. 'Weet jij waar hij is, Ellen?''In het bureau, mevrouw', was Bo de opvoedster voor.De blik van mevrouw Martine viel op de merel.'Is hij dood?' vroeg ze meelevend.'Ja', zei Steffie.De woede was verdwenen en haar stem klonk weer breekbaar.'Ga je hem begraven?''Ja', zei Bo. 'Naast het grasveld.''Dan moet je er maar meteen werk van maken', zei mevrouw Martine.Ze liep verder, maar leek zich toen iets te herinneren en ze draaide zich om.'Zeg, Bo. Overmorgen gaan we met een groep meisjes naar de Boekenbeurs in Antwerpen. Heb je zin om mee te gaan?''Ja', zei Bo meteen.Alles was goed om de verveling te verdrijven.'En ik?' vroeg Steffie. 'Mag ik niet meegaan?'Aarzelend streek mevrouw Martine over haar voorhoofd.

'Och ja, waarom niet? Het is gemakkelijk om jullie met een loden bol aan het been op te sluiten, maar ik wil dat jullie de kans krijgen om net zoals iedereen op de Boekenbeurs rond te lopen. Tenslotte willen we jullie voorbereiden om terug op een gewone manier in de maatschappij te leven.''Ik zal echt niet weglopen, mevrouw', pleitte Steffie.Met haar ogen vroeg ze nog een duwtje aan mevrouw Ellen.'Ik denk dat Steffie te vertrouwen is', steunde mevrouw Ellen haar omdat ze het relletje van daarnet wilde goedmaken. 'Ze

200201

woont niet in Antwerpen en de jeugdrechter heeft haar niet verboden om buiten te komen.''Oké. Dan mag je ook mee.'De dode merel leek even vergeten.

Grauwe wolken hingen boven de parking langs de Singel toen de twee busjes zich tussen de lijnen parkeerden. De portieren gingen open en de meisjes wipten druk taterend naar buiten. Uitgelaten, alsof ze voor het eerst op schoolreis mochten, keken de meisjes naar de aankomende auto's en naar het verkeer op de Singel. Ze wachtten ongeduldig tot iedereen uitgestapt was.'Luister eens', zei mevrouw Martine. 'We zijn met negen meisjes aangekomen en vanavond wil ik met negen meisjes terug naar Beernem rijden. Als er wat verkeerd loopt, zullen de anderen het slachtoffer zijn, want dan zal de directeur wel tweemaal nadenken voor hij weer toestemming geeft voor een uitstap. We vertrouwen jullie. Verknoei deze uitstap niet.'Hoewel ze zeker was dat er negen meisjes waren telde mevrouw Martine nog snel de hoofden vooraleer ze met mevrouw Nicole in de richting van het Bouwcentrum liep.Op de brug boven de Antwerpse ring bleef Bo staan. Ze keek naar het drukke verkeer dat onder haar voeten voorbijraasde. Een vrachtwagenchauffeur stak zijn hand op en Bo wuifde terug.'Heb je dat gezien?' vroeg ze aan Cynthia. 'Hij zwaaide naar mij.'Ook Cynthia kwam aan de balustrade staan en ook zij wuifde naar elke auto. In een wip vormden de meisjes een rij langs de afsluiting en ze zwaaiden vrolijk als kleuters. Ze gierden het uit als iemand terugwuifde.'Kom', zei mevrouw Martine na een paar minuten. 'De Boekenbeurs wacht op ons.'

'Jezus Christus, zoveel volk', zei Steffie.Ze drumde tussen de mensen in de inkomhal om de groep niet uit het oog te verliezen. Telkens draaide mevrouw Martine haar202

lhoofd om en ze probeerde in de massa haar meisjes te ontdekken. 'Stripverhalen!'Tamara rende naar een stand waar de stripverhalen zomaar voor het grijpen lagen. Kinderen zaten op de grond met een strip in hun hand en keken amper op toen de meisjes in de stapels een strip uitzochten en zich op de vloer lieten zakken. Mevrouw Martine en mevrouw Nicole slenterden wat verderop en neusden lukraak in wat boeken.'Het kan helemaal niet moeilijk zijn om stiekem te verdwijnen', zei Bo terwijl ze een bladzijde in het SuskeenWiske-album omdraaide.'Fluitje van een cent', gaf Steffie haar gelijk. 'Vreemd eigenlijk. In Beernem wordt elke deur afgesloten en hier... Maar ja, we hebben beloofd dat we niet op de loop zouden gaan.''Je hebt gelijk', zei Bo.Ze keek verder in de strip, maar ze zag de letters niet meer. Nog meer dan zes weken was ze begraven tussen de muren van Beernem. En de vrijheid lag zomaar voor het grijpen. Met Tony shoppen in Brussel of Maastricht, discotheek, uitstapjes, etentjes... Het was zo gemakkelijk om te verdwijnen. Tony zou haar vast helpen. En terwijl Suske iets aan Lambik vroeg, droomde ze dat ze brood roosterde voor Tony, die in zijn witte kamerjas aan de keukentafel zat en haar speels op zijn schoot wilde trekken.'We gaan verder', onderbrak mevrouw Nicole haar droom. 'We kunnen niet de hele dag stripverhalen lezen.'De meisjes kwamen overeind en legden de boekjes weer op de stapel.'Wacht nog even, mevrouw', bedelde Tamara. 'Ik moet nog maar twee bladzijden lezen.'

Twijfelend keek mevrouw Nicole naar de meisjes en mevrouw Martine die al naar een andere zaal liepen.'Weet je wat', zei ze na een paar seconden aarzelen. 'Kom ons maar achterna. Je kunt ons in Zaal één vinden. Maar meteen komen.'

203

Ze wierp nog een blik op het meisje en verdween.Meer dan van het snuffelen in de boeken genoot Bo van het gevoel van vrijheid. Niemand die haar afkeurend bekeek. Hier was ze gewoon iemand zoals de duizenden andere bezoekers. Wellicht dachten de mensen dat de groep een klas schoolmeisjes was. Nog maar enkele uurtjes en dan reden ze terug naar Beer nem, dan was het gedaan met de vrijheid.'Ik ga er straks vandoor', fluisterde Bo tegen Steffie.Het Britney Spearsboek bleef open in haar handen liggen.'We doen alsof we in deze boeken neuzen en blijven zo wat achterop tot ze uit het gezicht verdwenen zijn. Dan lopen we naar de uitgang. Tussen die massa zien ze ons toch niet.'Het leek alsof ze er geen seconde aan twijfelde dat haar vriendin meeging.'Ga je echt op de loop? Dat kunnen we toch niet maken?'Bo trok haar wangen strak.'Heb jij zin om nog weken opgesloten te zitten? Weer vrij, Steffie! Dan kun je die Tranxenecapsules in de vuilnisbak kegelen. Zo'n kans om weg te geraken komt er nooit meer.'De haartjes op Steffies armen kwamen overeind toen ze zich een heroïneroes herinnerde. Ze voelde hoe haar weerstand afbrokkelde.'Maar wat moeten we dan? Heb je geld?''Negen euro', bekende Bo. 'Het zou verdacht geweest zijn als ik mijn geld terug vroeg om de Boekenbeurs te bezoeken. Maar Tony zal ons helpen.'Ze bleven treuzelen tot mevrouw Martine en mevrouw Nicole in de menigte verdwenen waren.'Nu! Maar niet rennen. Dat valt op', zei Bo nauwelijks hoorbaar.Terwijl ze schichtig achteromloerden haastten Bo en Steffie zich naar de uitgang. Steeds weer vreesden ze dat plotseling mevrouw Martine of mevrouw Nicole voor hun neus zou opduiken. De handen van Bo waren klam van het zweet.

P'Nu nog voorbij de hal', lachte ze nerveus.Omdat haar mond droog was, klonk haar stem een beetje rasperig. Steff ie durfde amper te knikken. Met haar ogen star - vor zich uit ontweek ze de aankomende mensen. Bang om e bekend gezicht te zien durfd". ze niet eens opzij te kijken.Een stevige regenbui deed de bezoekers op straat gehaast naar de ingang lopen.'Goddank', zuchtte Bo binnensmonds toen ze merkte dat de mensen hun gezicht naar de grond gericht hielden om zich tegen de druppels en de wind te beschermen.'Wat nu?' vroeg Steffie.Als in een goedkope gangsterfilm hield ze de kraag van haar jas tegen zich aangedrukt.'We nemen de tram naar het Centraal Station', zei Bo. 'Maar we wachten niet aan deze halte. We volgen de tramsporen en nemen de tram een paar halten verderop.''Mevrouw Martine zal de nikken waarschuwen', voorspelde Steffie somber. 'Het station is de eerste plaats waar ze ons zullen zoeken.'Bo boog nadenkend haar hoofd. Steffie had gelijk.'We stappen een halte vroeger af', besloot ze.Haar plannetje om met de trein naar Brussel te rijden moest ze laten vallen. In Brussel kon ze best anoniem blijven. Maar als de politie het station en de trein zou doorzoeken, was er geen ontsnappen mogelijk.Evenwijdig met de tramsporen liepen ze over het voetpad in de richting van de binnenstad. Telkens weer keek Bo over haar schouder, alsof ze elk moment een opvoedster verwachtte. De regendruppels gleden tussen de kraag van haar jas. Het was ijskoud. Toch trok ze zich niks van het ongemak aan. Zo ver mogelijk uit de buurt van de Boekenbeurs geraken, dat was alles wat telde. Het geluid van een tram deed hen omkijken.'Daar is een halte!' riep Steffie. 'Als we rennen, halen we de tram nog.'

204205

Met een zucht van opluchting liet Bo zich achteraan op de bank zakken. Ze hijgde nog wat na van het sprintje. Ook Steffie was buiten adem.'Héhé. Dat is gelukt.'Een heel eind voor het Centraal Station stapten ze uit en ze liepen lukraak door de straten.'We moeten toch ergens kunnen bellen!' sakkerde Bo.Opeens merkte Bo een politiecombi op in de straat.'Flikken!' mompelde ze hardop. 'Kom op, Steffie! Rennen!'Ze wilde zich omdraaien, maar meteen greep Steffie haar arm.'Ben je gek!' snauwde Steffie. 'Als je wegrent, ben je meteen verdacht.'Zonder Bo los te laten liep ze rustig verder naar een winkel met elektrische apparaten. Pas toen ze in de winkelruit de combi voorbij zagen rijden, liet ze Bo los.'Zouden die ons zoeken?' vroeg Bo.'Ik denk het niet', zei Steffie terwijl ze de combi nakeek die rustig verder reed. 'We zijn nu ook weer niet zo belangrijk dat elke flik in Antwerpen naar ons op zoek is. Maar als je wegrent, komen ze meteen achter je aan en als we dan al geseind zijn...''Misschien moeten we ons haar verven?' stelde Bo voor.'In flashy groen?' vroeg Steffie.Bo keek haar verrast aan, maar toen ze Steffie zag grijnzen, schaterde ze het uit en ze gaf haar vriendin dollend een tik tegen haar achterhoofd.'Wat doen we nu?' vroeg Bo meteen weer ernstig.'In een café kunnen we naar Tony telefoneren', zei Steffie. 'Daar wachten we dan op hem. Hoeveel geld hebben we eigenlijk nog?''Ik heb zeven euro en nog wat wisselgeld.''Ik nog drie', zei Steffie.'Dan lukt het wel', meende Bo. 'Zodra we een café zien, lopen we naar binnen. Maar er moeten wel wat klanten zijn, dan vallen we niet op. Ik wil trouwens wel wat opwarmen. Ik ben doorweekt.'206De straat was bijna opgedroogd. Op nog wat plassen na was er niks meer van de voorbije plensbui te merken. Soms floepte het zonlicht zelfs door de wolken. Een zwarte bmw reed langzaam langs de Mechelsesteenweg tot hij voor een café bleef staan. 'Hij is daar!'Niet bij het raam, maar toch op een plaats waar ze de straat goed in het oog konden houden zaten de meisjes op rechte, rieten stoelen. Meteen nam Bo haar jas die ze over de stoelleuning gedrapeerd had en zonder op Steffie te wachten, haastte ze zich naar de deur. Het autoportier zwaaide open en Tony wachtte met een bezorgd gezicht tot ze ingestapt waren.'Het leek alsof je niet meer kwam', zei Bo opgelucht.Voor ze de veiligheidsgordel omdeed, kuste ze hem stevig op de lippen. Steffie schoof op de achterbank en sloeg het portier dicht. Meteen raasde de auto weg.'Er was een file. Een ongeluk in de Kennedytunnel', verklaarde Tony zijn vertraging.Aan het kruispunt floepte het verkeerslicht op oranje. In plaats van te remmen duwde Tony nog harder op het gaspedaal.'Wil je wat langzamer rijden?' vroeg Steffie terwijl ze onrustig door het achterraam keek. 'Ik mag er niet aan denken dat we door de politie aangehouden worden.'Tony gromde wat, maar vertraagde toch.'Rijden we naar Leuven?' vroeg Bo.Tony keek haar hoofdschuddend aan.'Dat lijkt me niet zo'n goed idee. Dat appartement is de eerste plaats waar ze je zoeken. Trouwens, er woont nu iemand anders.''O ja?' vroeg Bo.Een steek van jaloezie flitste door haar lichaam.Slaap je er soms? wilde ze vragen, maar ze bedwong zich. Steffie was er ook en ze was bang voor het antwoord.

'Kunnen we geld lenen?' wilde ze het pijnlijke onderwerp vergeten. 'We hebben bijna niks meer.'

207

'Ik kan je honderd euro voorschieten', zei Tony. 'En Steffie kan ook een voorschot krijgen als ze dat wil.''Echt?'Steffies vingers knepen enthousiast in Tony's schouder.'Morgenavond kan ik jullie gebruiken', zei Tony.'Mij ook?' vroeg Steffie verbaasd.'Jou ook.'Ongevraagd deed Steffie haar jas uit en ze stroopte de mouwen van haar trui op. De sporen van injectienaalden waren in Beer nem vervaagd.'Kijk eens. Je merkt bijna niks meer.'Tor.y wierp een snelle blik achter zich zonder echt naar haar arm te kijken.'Waar Beernem al niet goed voor is', grijnsde hij. Meteen werd hij weer ernstig. 'Ik wil jullie ook een voorschot geven om kleren te kopen. De spullen die jullie nu dragen zijn niet geschikt voor een feestje.''Een feestje?' vroeg Bo.'Iemand organiseert een fuif en hij wil die met wat meisjes opvrolijken', zei Tony terwijl hij de afrit naar de 313 pounds nam.'Het is geen begrafenis. Jullie mogen er best een beetje sexy uitzien. Hij betaalt trouwens goed. Duizend euro.''Duizend euro! Dat is vijfhonderd voor mij!' riep Steffie ongelovig uit.'Duizend euro voor jou, duizend voor Bo.'Steffie noot schel tussen haar tanden. Ze twijfelde of ze het aan Wouter zou vertellen. Als ze morgen flink haar best deed, dan zou Tony haar vast andere afspraken bezorgen. Dan zou ze zoveel verdienen dat ze gemakkelijk ergens zelf een kamer kon huren en dan hoefde ze niet meer met Wouter te delen. Nee, Wouter kon verrekken.Een verkeersbord gaf aan dat ze Hasselt naderden.'Wil je eindelijk eens vertellen waar je ons naar toe brengt?' vroeg Bo weer.'Naar een vriend in Maastricht die jullie een tijdje kan opvangen. Zijn appartement is wat minder comfortabel dan het jouwe in Leuven, maar het is enkel voor een poosje. Ik vind wel iets anders. En Maastricht is Nederland. Daar zijn jullie een tikje veiliger dan in België.''Maastricht', mompelde Steffie voor zich uit.Daar kon je gemakkelijk aan drugs geraken. Haar ogen schitterden.

Met haar lippen strak gespannen dipte Bo met de grijze lippenstift in een mondhoek. Ze bewoog haar lippen heen en weer voor de spiegel en ze knikte. Nauwkeurig controleerde ze haar gezicht. De bruine crème, de golden glitterfun, blauwe oogschaduw... ze had van alles een klein beetje gebruikt zoals Tony het haar altijd voorhield. De make-up moest haar verleidelijk maken, niet hoerig. Ze trok haar T-shirt met de diepe V-hals strak in haar smalle vuurrode, lederen rokje dat tot halverwege haar dijen kwam. Haar tepels en haar borsten tekenden zich af onder de dunne stof van het T-shirt. Het is niet voor een begrafenis, had Tony gezegd en ze wist wat dat betekende.Echt duur waren haar kleren niet, daarvoor was het voorschot te klein.Maar het is toch ook geen Wibra, dacht ze tevreden terwijl ze zich voor de spiegel in profiel bekeek.Na zes weken Beernem had ze zin in een feestje. Wat drinken, wat dansen, wat lief zijn... Aan wat daarna kwam, wilde ze nog niet denken. Duizend euro kreeg je niet zomaar cadeau. Een beetje verwonderd dacht ze aan Tony, die amper naar Steffies armen had gekeken. Terwijl hij die naaldsporen vroeger verfoeide.Tja, Steffie... dacht Bo hoofdschuddend. Meteen nadat Tony zijn hielen had gelicht, was Steffie weggegaan.Niet spuiten, had Bo haar nog nageroepen en Steffie had geglimlacht. Een stuk in de nacht hing ze aan de bel, haar ogen dof van de heroïneverdwazing.

l

208209

I

'Enkel gechineesd,' had ze gezegd, 'maar nu kan ik er weer even tegen.'Met het borsteltje van de eyeliner ritste Bo nog eens over haar wimpers.'Tata!'Met haar armen gespreid kwam Steffie op op de toppen van haar tenen als een prima ballerina de badkamer in getrippeld.'Wat vind je van de nieuwe Steffie?''Ga weg, jij bent Steffie niet', lachte Bo terwijl ze de eyeliner weer weglegde.Wat make-up en haarlotion hadden wonderen verricht. Ze leek helemaal niet meer op de ordinaire straatmus van vroeger. De witte, lange rok, het zalmkleurige topje en de Shocklaarsjes misten hun effect niet.'Ik mag wel uitkijken als Tony je ziet', acteerde Bo jaloers. 'Je lijkt net een fotomodel.''Waarom moest ik me vroeger optutten? Denk je echt dat Wouter het merkte dat ik mijn haar had gewassen of dat ik een string van Calvin Klein droeg? Als ik hem aan het spul hielp, dan vond hij me mooi. En om eerlijk te zijn, ik vond een envelopje heroïne ook duizendmaal belangrijker dan een nieuwe rok.'Uitgelaten duwde ze Bo van de spiegel weg en ze lachte tevreden tegen haar spiegelbeeld.

Een lange bakstenen muur zoomde de rechterkant van de rustige straat af. Aan de linkerkant lagen er enkel leeggeoogste maïsvel den. Zwijgend keek Bo naar de silhouetten van de hoge bomen die achter de muur tegen de donkere lucht afstaken. De smalle veld straat was doods. Zelfs op de straatverlichting leek men bespaard te hebben, want slechts om de paar honderd meter stond een lantaarnpaal met een lamp die enkel de kring rond de paal verlichtte.'Waar rijden we heen?' vroeg Bo nog eens.'Naar een feestje', herhaalde Tony. 'Die mensen houden het graag privé.'nZe merkte aan zijn stem dat ze niet verder moest aandringen en ze keek op haar horloge. Vijf voor elf.'Wanneer kom je ons ophalen? Ik heb geen gsm om je te waarschuwen.''Ik krijg een seintje als het feest voorbij is. Maar misschien blijven jullie nog wat langer...' liet hij er veelbetekenend op volgen. 'Dan vraag je maar of je mag bellen. Dat soort probleempjes zijn met een vriendelijke vraag zo opgelost. Kijk, we zijn er.'In de lichten van de auto zagen ze een hoog, donkergekleurd metalen hek. Meteen greep Tony zijn gsm. Het duurde even voordat werd opgenomen.'Tony. We staan voor de poort.'Langzaam zwaaiden de twee helften van de poort open en de bmw hobbelde over de harde aardeweg die bezaaid was met ondiepe putten.'De eigenaar heeft geld genoeg op de oprit te asfalteren of te laten kasseien, maar hij wil het oude karakter van het domein bewaren', verklaarde Tony de erbarmelijke dreef. 'Maar maak je geen zorgen, het kasteel is van alle moderne comfort voorzien.'Oude beuken vormden een erehaag naar een kasteel dat sprookjesachtig verlicht was.'Jezus Christus!' murmelde Steffie vol ontzag. 'Die vent moet stinkend rijk zijn.'Langs het kasteel stonden allerlei dure wagens geparkeerd.'Een Ferrari!' riep Bo uit terwijl ze met haar vinger naar de felrode auto wees.Ze draaide zich naar Steffie, die op de achterbank met grote ogen naar het kasteel keek.'Kun jij een wals of een tango dansen?' vroeg Bo plagerig.'Waarom?'

'Zie jij die deftige mensen al uit de bol gaan op de gitaren van Nickelback?''Nee,' lachte Steffie mee, 'dat denk ik niet.'De auto stopte voor een brede, arduinen trap die naar een dub210

211

bele ingangsdeur leidde. Een helft van de deur ging meteen open. Eigenlijk had Bo een oude butler in een zwarte pandjesjas verwacht, maar het was een dertiger met een lichte broek en een groen polotruitje die hen boven aan de trap opwachtte.'Dag dames', zei hij met een vaag buiginkje en hij wees met zijn hand naar de openstaande deur.Terwijl de meisjes naar binnen liepen, bleef hij nog even bij Tony staan en viste een bundeltje bankbiljetten uit zijn broekzak. Voor de neus van Tony telde hij het geld en gaf het hem. Die bedankte met twee vingers tegen zijn voorhoofd en even later verdween de bmw naar de poort. Enkel de rode achterlichten bleven een tijdlang zichtbaar.Onwennig staarde Bo naar de inkomhal. Aan de muren hingen oude schilderijen en wandtapijten. Bo voelde zich heel kleintjes in de immense hal.'Hier woont vast een graaf of een prins', fluisterde Steffie in het oor van Bo.'Of gewoon iemand die zo'n kasteel kan betalen', hielp Bo haar uit haar sprookjeswereld.'Hoor jij dat ook?' vroeg Steffie opeens terwijl ze haar oren spitste.Ergens klonk vreemde oosterse sitarmuziek.'Ik geloof niet dat het een wilde party is. Geen headbangen vandaag', probeerde Bo met een grapje haar zenuwen te kalmeren.Ze voelde zich helemaal niet rustig. Haar handen ritselden steeds weer langs haar hf upen en ¿e kon zich niet bedwingen om in de hal rondjes te lopen.'Komen jullie mee?' vioeg de man in het groene truitje.Hij sloot de deur achter zich en liep hen voor naar de volgende kamer. Ook hit/ ademde alles naar geld. De man opende een deur en plotseling klonk de vreemde muziek harder. Een wenteltrap leidde hen naar de ruime kelder die was overkoepeld door gemetselde bogen. Stevige pilaren ondersteunden het gewelf. Hier en daar waren op de stenen vloer stapeltjes gekleurde kussens gel

212

legd. Maar het v "s r. de oude kelder die Bo naar adem deed happen. Meisjes droegen glazen karaffen waarin rode wijn heen en weer klotste Aan de tafels zaten mannen en vrouwen. Sommigen onder hen waren naakt.Zo, kijk maar wat rond', zei de man met de groene pole. 'Als je wilt kun je wat drinken of 2.0... Gewoon genieten. Tenslotte weten jullie ook waarom jullie hier zijn.'Overdonderd bleven Bo en Steffie aan de voet van de trap staan. Een x^.ge tafel in de hoek trok hun aandacht. Zwijgend schoven ze aan en keken met ongelovige ogen rond.'Jennefer!' mompeld¿ Bo.^isof Jennefer haar naam gehoord had, keerde ze hac-r hoofd om en ze liep ze naar de tafel in de hoek. Een beetje gegeneerd ontweken Bo's ogen de naakte borsten van het meisje.'Je bent er ook', zei Jennefer overbodig. 'Maar ja, ik denk dat alle vrc wen die voor Tony werken er zijn. Zo'n avond is vast een govdrrijn voor hem. En voor ons', voegde ze er meteen aan toe.'Ik had niet verwacht dat het zo'n feestje was', zei Bo bezorgd.'Och', deed Jennefer luchtig. 'Vorige keer was ik hier ook. Het kan uit de hand lopen, maar je hoeft geen schrik te hebben. Geen SM-toescanden of zo.

Maa1* je gelooft je ogen niet als je ziet hoeveel geld die lui laten rollen.'Een kerel met een wit hemd dat halfopen hing, wenkte Jennefer en wees naar zijn bijnn lege glas. Meteen haastte Jennefer zich naar zijn tafel en boog zich wat voorover om het glas te vullen. Lacherig trok de kerel het meisje op zijn schoot en terwijl zijn handen haar borsten verborgen vulde Jennefer onver~toor baar de andere glazen op de tafel bij.Bo walgde van het gedoe. Dit soort feestjes wilde ze niet en ze dacht hoe ar.ders het was met Pierre. Hij gaf haar tenminste het gevoel dat ze l.alangrijk was, dat hij haar graag had. In de kelder waren de vrouwen en de meisjes en":el lijven om mee te spelen.Aan de tafel waar Tennefer zat pakte iemand een briefje van vijftig euro uit zijn i,ak. Hij nam een sigaret, hield het bankbiljet

213

II!in de kaarsvlam en stak toen snoeverig zijn sigaret aan.'Wat een kloterige vetzak', fluisterde Bo in Steffies oor. 'Hij zou beter wat aan zijn vetkwabben werken. Hij weegt minstens honderd dertig kilo. Bah!'Er werd lawaaierig gelachen en geroepen. Jennefer lachte gemaakt mee en liet zich verder bepotelen.'Moet je daar kijken', wees Steffie met haar kin.Een kale man had een grote spiegel op de tafel gelegd en goot wat wit poeder in het midden van de spiegel. Met een Visakaart verdeelde hij het poeder in een reeks evenwijdige lijnen. Hij rolde een biljet van twintig euro tot een smal kokertje en snoof met het huisje langzaam een lijntje poeder in zijn neus. Daarna leunde hij met zijn rug tegen de stenen muur en keek glimlachend toe hoe zijn buurvrouw het bankbiljet tussen zijn vingers weghaalde en ook een lijntje snoof.'Cocaïne!' prevelde Steffie gefascineerd. 'Echte cocaïne. Weet je wat dat kost, Bo? xtc en speed zijn voor het werkvolk, cocaïne voor het chique volk.'Haar ogen schitterden en ze draaide en keerde zich rusteloos op de houten bank.'Denk je dat ik ook wat krijg?'Zonder Bo's mening af te wachten stond ze op.'Niet doen, Steffie', mompelde Bo terwijl ze wist dat het nutteloos was. 'Laat me hier niet alleen.'Als gehypnotiseerd liep Steffie naar de spiegel. Bo merkte dat de man haar aankeek en meteen wat verschoof om voor haar plaats vrij te maken.Hij kon haargrootvader zijn, dacht Bo.De grootvader nam een bankbiljet uit zijn portefeuille en rolde het voor Steffie op. Terwijl Steffie het lijntje afliep, streelde hij haar rug en kuste haar hals. Gewillig liet ze hem begaan. Toen het poeder in haar neus was verdwenen, hief Steffie haar hoofd op en alsof ze vanuit de diepte boven water kwam hapte ze een paar maal diep naar adem. De man bleef haar rug strelen en zelachte hardop toen hij wat in haar oor zei. Opeens kuste hij haar heftig op haar mond en zijn hand verdween onder haar topje. Hij zei nog wat en ze liepen samen naar de kussens. Terwijl nieuwsgierige ogen hen volgden, maakte de grootvader haar rok los en liet hem op de kussens vallen. Hij haakte zijn vingers achter het elastiek van haar string en trok die over haar laarsjes. Gewillig stak Steffie haar armen in de lucht om het topje en

haar beha over haar hoofd te laten trekken. Pas toen ze enkel nog haar laarzen aan had, kleedde de grootvader zich uit.Bo rilde toen ze zag dat zijn rug, zijn borst en zijn schouders donker behaard waren. Hij lijkt wel een gorilla, flitste het door haar hoofd.Nee, dat kan toch niet. Ze zijn gek, dacht ze ongelovig.De kerel met de groene polo draaide met een videocamera om de kussens heen. Soms kroop hij op zijn knieën rond om het hele gedoe goed in beeld te krijgen. De videocamera draaide.Zo walgelijk. Steffie, hoe kun je? dacht Bo en ze keerde haar hoofd naar de muur. Opeens merkte ze dat iemand achter haar kwam staan en meteen voelde ze hoe twee handen onder haar T-shirt onbeschaamd naar haar borsten zochten.'Jou wil ik!'De zware stem klonk eisend, als van iemand die gewend was om altijd meteen gehoorzaamd te worden. Met een schouderbeweging probeerde Bo de handen weg te schudden, maar ze zonken nog dieper onder haar shirt.'Laat me los!'Ze draaide zich om en bevroor toen ze het kwabbelige naakte lijf voor zich zag. Een wijnadem waaide naar haar neus.De vetzak die het bankbiljet verbrand heeft, ging het vol afschuw door haar heen.'Haal je poten van mijn lijf! Denk je dat je voor geld alles kunt krijgen?'Zijn gezicht vertrok in een grimas en zijn ogen vonkten dreigend.

214

215

l'Wie denk je wel dat je bent!' snauwde hij hard. 'Je verdient toch goed geld, niet? Daar hoort wat voor!''Problemen, Henri?'Iemand kwam naast hem staan.'Dat snolletje wil niet. Ik heb toch genoeg betaald voor dit feestje, dacht ik.'Zonder er woorden aan te verspillen greep de kerel Bo's armen vast en drukte ze pijnlijk hard op haar rug.'Neem jij haar benen! We leggen haar op de tafel.'Wanhopig stribbelde Bo tegen, maar de twee mannen waren te sterk. Haar benen spartelden over de tafelrand terwijl de kerel haar schouders op het blad drukte.'Ik wil het niet!'Ze had een snik in haar stem.Vanuit een ooghoek merkte Bo hoe de man met de videocamera naast de vetzak stond.'Ik wil het niet! Laat me met rust!'Ze wist niet dat ze zich zo machteloos, vernederd en vuil kon voelen. De tranen brandden in haar ogen.De vetzak kwam hijgend overeind. De greep rond haar dijen verzwakte. Bo klemde haar tanden op elkaar. Ze móést weg! Onverwacht trok ze haar rechterbeen in en stampte haar schoen uit alle macht in de onderbuik van haar kwelgeest.'Au! Verdomme!'Met zijn handen tussen zijn benen klapte hij in elkaar.'Henri?'De kerel die haar vasthield, liep bezorgd rond de tafel.

'Probeer rechtop te staan en diep adem te halen', adviseerde hij terwijl hij zich meevoelend over Henri boog.Meteen draaide Bo zich van de tafel en terwijl ze haar T-shirt omlaag trok, holde ze als een bezetene naar de trap. Op de derde trede draaide ze haar hoofd nog even om te zien waar Steffie was. In de kelder lagen nog koppels in de kussens, maar niemand leek in haar geïnteresseerd te zijn.216Ze had een vieze smaak in haar mond. Bo rende door de hal en rukte aan de ingangsdeur. Op slot! Haar ogen vlogen langs de deur, langs de tafel, langs de vensterbank...Ze hebben de sleutel meegenomen, ging het door haar heen. Ze ademde gejaagd door haar mond. Omdat ze dacht dat het gehijg tot in de kelder te horen was, sloot ze haar mond en probeerde door haar neus te ademen. Het lukte maar even.'Snel! Ik moet snel weg!' mompelde ze.De vensters!Ze kon een opgelucht 'yes' niet bedwingen toen het raam zelfs zonder piepen openging. Een meter of twee onder de vensterbank stond de rij auto's geparkeerd. Zonder te aarzelen sprong ze op de motorkap van een grijze Jaguar. Meteen liet ze zich op de grond glijden. In de hal bleef het nog steeds stil.Niet overhaasten, hield Bo zich voor terwijl ze langs de oprit naar het hek liep. Nog wat kracht overhouden voor later.Het zweet blonk op haar gezicht toen ze voor het hek stond. Ze vloekte toen ze besefte dat de spijlen te ver uit elkaar stonden om erover te klauteren.'Ik moet weg van het hek', prevelde ze opeens bang. 'Hier komen ze me natuurlijk het eerst zoeken.'Met haar armen beschermend voor haar gezicht baande ze zich een weg door de struiken, op zoek naar een opening in de buitenmuur. Takken schramden haar benen en een enkele maal struikelde ze over een boomwortel. Toen ze terug rechtkrabbelde, keek ze naar de boom. Zware takken wezen alle kanten uit. Met haar ogen stippelde ze langs de stam een vluchtweg uit. Toen ze merkte dat een dikke tak over de muur hing, kreeg ze hoop dat het kon lukken.Ze schoof voorzichtig over de tak naar de straat. De straatberm lag een paar meter onder haar voeten. Ze draaide zich over de tak zodat die in haar maag drukte en liet zich langzaam zakken tot ze met gestrekte armen aan de tak hing.'Nu!' beval ze zichzelf.

217

Ze buitelde een eindje over de grasberm en voelde een korte pijn toen haar arm tegen een steen stootte. Ineengedoken bleef ze zitten en ze keek om zich heen.Haar hart sloeg een slag over toen ze vlak bij de poort drie auto's opmerkte.Ze wachten vast tot het hek opengaat, dacht Bo en ze maakte zich klaar om van de auto's weg te vluchten. Opeens ging het portier van de eerste auto open en iemand liep gehaast naar de volgende auto.'Vincent!' mompelde Bo onthutst, maar toen hij in de auto verdween, twijfelde ze.Was hij het wel? Misschien brengt hij nog meisjes of klanten naar het kasteel. Maar drie volle auto's?In de verte zag ze de lichten van naderende auto's.Ik moet hier meteen weg, dacht Bo en in de schaduw van de muur schuifelde ze weg.ledere vezel in haar lijf bleef alert om zich bij het minste geluid, bij het minste licht van autolampen op haar buik in de berm te gooien.Wat nu? dacht ze toen het kasteel een eind achter haar lag. Hoewel ze nog steeds op haar hoede was, voelde ze zich al een stuk rustiger. Als ze de landweg volgde moest ze toch ooit een huis of een dorp zien. Daar zou ze kunnen bellen. Naar huis? Naar de politie?Nee, Tony zeker niet. Haar hart kromp in elkaar toen ze aan hem dacht. Dat ze hem niet voor haar alleen had, daar kon ze nog mee leven, hoeveel pijn het ook deed. Maar dat hij haar verkwanselde aan zulke beesten... Haar hele leven zou ze het beeld van die vetzak zien toen hij haar nam terwijl zijn vriend haar schouders vasthield.Daarom was Tony ook niet geïnteresseerd in de naaldsporen op Steffies armen, besefte Bo plots. Hij wist wat voor een feestje het was.218VOLDERSSTRAAT

'Heb je nog nooit iemand een boterham met kaas zien eten?' bekte Bo haar af.Het meisje deinsde geschrokken achteruit. Meteen had Bo spijt van haar snauw. Het meisje had een onschuldig, kwetsbaar gezicht en het leek bijna onmogelijk dat ze in Beernem was beland. Het was nog een kind.Misschien een jaar of tien, dacht Bo. Nee, dat kan niet. Ze moet minstens twaalf zijn om opgesloten te worden.'Waarom bekeek je me zo?' vroeg Bo toegeeflijk.Het meisje schudde haar hoofd.'Ik wenste dat ik zo rustig was als jij', zei ze.'Het is de derde keer dat ik in Beernem terechtkom', zei Bo. 'Ik raak het stilaan gewend.''De derde keer!'Het klonk zowel ongelovig als bewonderend.'En moet je dan telkens door de Rode fase?'Bo knikte terwijl ze koffie inschonk.'Dat is erg', zei het meisje.'Hoe oud ben je?''Dertien.'Zo jong, dacht Bo en plotseling besefte ze dat ze amper drie jaar ouder was. Ze had al zoveel meegemaakt. De meisjes uit haar klas zouden in hun hele leven niet beleven wat zij in anderhalf jaar had meegemaakt. Ze leek jaren ouder.'Waarom ben je hier?'Het kind sloeg haar ogen neer.'Inbraak', zei ze zacht.Bo klakte met haar tong.'We hielden huizen in de gaten en als we zeker waren dat er niemand thuis was, gooide David een steen door het achterraam en zo geraakten we binnen.'

219

Het meisje vertelde het zo spontaan dat Bo geen ogenblik twijfelde.'Waarom?' vroeg Bo. 'Hield je zo van het geld?'Ze schudde haar hoofd.'Nee, ik deed het voor David', zei ze bijna vertederd. 'Hij kent iemand die de gepikte dingen van hem overneemt. En dan gaan we naar een lunapark, een pretpark of een kermis om ons te amuseren.''Ga je zo graag naar de kermis dat je daarvoor huizen binnendringt?'Het kind schudde heftig haar hoofd.'Nee, helemaal niet. Ik doe het voor David. Ik hou van hem.'Bo nam haar dienblad en ze wilde ermee naar haar kamer gaan. Plotseling liep ze weer naar het meisje.'Wil je een goede raad?'Ze knikte.'Laat David vallen. Hij is niet goed genoeg voor jou.'Op het ogenblik dat Bo wilde weggaan, rinkelde de gsm van mevrouw Vera.'Wacht eens even, Bo', zei mevrouw Vera.Mevrouw Vera antwoordde 'komt in orde' in haar gsm en ze keerde zich weer naar Bo.'Er is bezoek voor jou.''Op een dinsdag? Dat kan niet.''Zet je dienblad maar op de tafel en kom met me mee.'Gehaast schoof Bo het dienblad weg en ze liep de woonkamer uit.'Nee, naar rechts', zei mevrouw Vera.Bo bleef verrast staan.'Gaan we dan niet naar de recreatiezaal?''Nee.'Voor de deur van Bo's kamer bleef mevrouw Vera wachten.'Trek eerst je gewone kleren aan', zei ze.In geen tijd had Bo haar groene plunje uitgetrokken en een jeans, sweater en jas aangetrokken.'Goed', zei mevrouw Vera toen Bo weer uit haar kamer kwam.Meteen liep de begeleidster verder.Bo zette het op een lopen om de begeleidster in te halen. Namen cirkelden door haar hoofd. Pa? Ma? Yasmien? Die zouden enkel op de bezoekdagen mogen komen. Tony? Die lieten ze vast niet binnen. Zijn advocaat misschien? Ze herinnerde zich het kaartje dat Tony haar ooit had gegeven. Die kende vast wel een wettekst die de directeur verplichtte om hem met Bo te laten praten. Nu, dat zou dan prima uitkomen. Dan kon hij Tony meteen vertellen dat ze met hem niks meer wilde te maken hebben.'Wie wil me zien, mevrouw?' vroeg ze terwijl ze de trappen afliep.'Je moet naar de onderzoeksrechter in Gent. Die wil meer weten over wat er in dat kasteel gebeurd is.'In de hal wachtten twee agenten haar op. Terwijl een van hen een papier tekende, opende de andere de buitendeur. De witte combi voor de gevel herinnerde Bo aan haar eerste rit naar Beer nem.

De man die aan de andere kant van het bureau zat, keek Bo door zijn gouden uilenbrilletje vriendelijk aan. Hij luisterde aandachtig. Af en toe schreef hij met een vulpen wat op een blad papier dat voor hem lag.'Je was in het Albanese milieu terechtgekomen, meisje', zei hij terwijl hij het dopje op zijn vulpen schrcc " i en de pen naast het blad papier legde. 'Een gevaarlijk miliet..''Tony?'De vraag brandde al een tijdje op haar tong.'Zit hij in de cel?''Ja, maar Tony is een kleine vis. Hij iS knap er charmant. De la tin lover moest vrouwen versieren om voor het escortbureau te werken en zorgen dat ze verliefd op h^m werden, zodat ze geen gekke dingen zouden uithalen, zoals naar de politie gaan, bijvoorbeeld. Maar ik had belangrijker n^men nodig. En bewijzen.'

220221

'Zharin?' vroeg Bo ademloos.'Onder anderen. Maar er waren nog anderen. Trouwens, dat escortbureau was maar een onderdeel van hun bezigheden. Drugs, mensenhandel, racketeering...''Racketeering?''Afpersing. Ze persten zakenmensen geld af. Maandelijks moesten die betalen of hun zaak brandde uit. Ze persten ook sommige klanten van het escortbureau af. Meneer De Prest bijvoorbeeld.''Pierre', zuchtte Bo en ze kon het niet helpen dat ze medelijden met hem had.'Maar jij was een probleem voor ons, Bo.''Ik?''Je bent minderjarig. Even heb ik gedacht om het maar te laten betijen tot ik genoeg informatie had...' Hij keek Bo een tijdlang medelijdend aan. 'Maar toen ik hoorde dat je met sommige klanten naar bed ging, heb ik je uit het hotel laten weghalen.'Hij keek Bo aan alsof hij zich afvroeg hoeveel hij haar kon vertellen.'Ik had gehoopt dat je daarna het escortbureau voor bekeken hield, maar Tony betekende wel heel veel voor jou. Het duurde een tijdje voor ik wist dat je in Leuven verbleef. Maar toen ik hoorde dat jij en Steffie, die ook minderjarig is, naar dat seks feestje gingen, moest ik iets doen. Zeker omdat ik wist dat er ook harddrugs gebruikt werden. Gelukkig wist ik toen al voldoende om het hele zaakje op te doeken. Spijtig dat de echte kopstukken in Albanië zitten. Die krijgen we waarschijnlijk nooit te pakken.''Blijft Tony opgesloten?''Ik denk het wel... hoewel, ze hebben uitstekende advocaten. Je mag trouwens van geluk spreken dat we de bende uitgeschakeld hebben. Tony heeft soms zijn vuisten gebruikt als een meisje niet meer voor hem wilde werken. Dat was dan de andere Tony.'Bo bleef een tijd voor zich uit staren.222'Wat nu?''Ik heb met de jeugdrechter gesproken. Overmorgen mag je naar huis. We denken dat je met dat escortleventje wilt kappen. Klopt dat?'Langzaam liet Bo haar hoofd op en neer gaan. Opeens keek ze hem recht in de ogen.'Maar hoe wist je dat allemaal?'Hij antwoordde met een raadselachtig glimlachje. Terwijl hij op een groen knopje drukte dat naast de telefoon in het bureaumeubel verwerkt was, stond hij op. Enkele seconden later kwam een politieagent binnen.'Je mag Bo weer naar Beernem brengen', zei de onderzoeksrechter terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.Automatisch schudde Bo de hand.'Bedankt omdat je zo gewillig hebt meewerkt, Bo', zei hij en hij liet zich terug in zijn bureaustoel zakken.Bo haastte zich achter de agent aan door de gang. Plotseling ging aan haar rechterkant een deur open en een jonge vrouw met een dossier onder haar arm botste bijna tegen haar op.'O, sorry', zei de vrouw.Onwillekeurig keek Bo langs haar naar binnen en opeens sloeg ze verbouwereerd haar hand voor haar mond.'Vincent!' mompelde ze onhoorbaar.Hij zat rustig in een bureaustoel en praatte lacherig met iemand die Bo niet kon zien. Vincent had de mouwen van zijn hemd opgerold en zijn armen lagen gemakkelijk op de leuningen van zijn stoel. Daarop trok de vrouw de deur achter zich dicht en ze verdween in een ander bureau. Een eindje verder wachtte de agent haar op.'Scheelt er iets? Voel je je niet goed? Je bent zo bleek?' vroeg de agent terwijl ze met een afwezige blik naast hem liep. Hij moest zijn vraag nog

eens herhalen vooraleer ze hem hoorde. 'Wil je soms even op een stoel zitten?''Nee hoor, ik voel me prima', verzekerde ze hem vlug.

223r

lVoor haar ogen zag ze steeds weer Vincent en opeens doorzag ze het. Zijn ongedwongen houding aan het bureau, zijn opgerolde hemdsmouwen, zijn lach... hij hoorde daar thuis! Vincent was verdomme een flik!Ze \,'sten de flikken dus dat ze met Pierre in het hotel was. Hij had haar zelf met de auto gebracht. En Leuven... wellicht had hij gev ~cht tot Tony hem het adres van haar appartement gaf om haar op te halen. En telkens had hij de onderzoeksrechter ingelicht over haar doen en laten. Daarom had de politie bij haar vorige ondervragingen er nooit op aangedrongen om meer over Tony en Zharin te vertellen. Ze wisten het gewoon allemaal al. En die nacht bij de kasteelpoort... Vincent bracht geen meisjes. Nee, integendeel, hij leidde een razzia.Ze schuifelde zenuwachtig op de achterbank van de combi en merkte niet eens dat een fietster de combi bijna aanreed toen ze voor de verkeerslichten stopten.

In een flets winter zonnetje zochten mensen in dichte drommen naar kerst- en nieuwjaarscadeautjes.In haar linkerhand droeg Bo een plastic Wibrazakje met daarin een donkerbruine trui. Die had mama daarnet voor pa gekocht. Onder haar oksel klemde ma een rol met kleurig inpakpapier. Daar zou ze thuis de cadeautjes in verbergen. Alle cadeautjes onder de kerstboom in hetzelfde papier. Alleen de vorm en de «rootte van de pakjes zouden verschillend zijn.'Eigenlijk vielen je cijfers best mee', zei mama terwijl ze een blik in de etalage van Het Kruidvat wierp.'Ja', zei Bo. 'Ik had erger verwacht.'Het was wennen geweest in de nieuwe school. Om het even welke school in Gent had ze weggewuifd. Ze spoorde nu elke dag naar Brugge. Daar was niemand die iets van haar afwist. Ze had drie onvoldoendes, maar dat kwam omdat ze een stuk van het schooljaar gemist had. Tja, misschien vielen die nog te herstellen. Gelukkig had ze een goed studiehoofd.'Ik heb gisteren dát geld op een spaarrekening gestort', zei ma.Dát geld! Ze sprak de woorden uit alsof er bloed aan het geld kleefde.'Bij de bank zit het veilig tot je het écht nodig hebt.'Ze sloegen de Volderstraat in.'Volgende week ga ik naar Antwerpen. Ik ga met Steffie, Yasmien en Meghane stappen.'Er gleed een schaduw over het gezicht van haar moeder.'Ik heb niet graag dat je nog contact met hen hebt... zeker niet met Steffie. Daar komt enkel rotzooi van.''Het zijn mijn vriendinnen, ma', zei ze scherper dan ze bedoelde. 'En niet zomaar vriendinnen. Samen hebben we zoveel meegemaakt. Dat vergeet ik niet.'Ma gromde wat en keek vlug naar een etalage.Dromerig keek Bo mee. Ze had Steffie gebeld. Die woonde nu samen met Wouter op een kamer in Terneuzen en Bo wist wat dat betekende.Domme, arme Steffie, dacht ze. Dat komt nooit meer goed.

Gelukkig was het met Yasmien beter gesteld. Die ging gewoon naar school en woonde nog steeds bij haar pleegouders. Haar vader zag ze nog amper en het was nog steeds koek en ei met Meghane.Opeens stootte ma haar aan.'Dat groene jurkje met die rolkraag vind ik heel mooi', zei ze.Toen vielen haar ogen op het prijskaartje dat de etalagepop tussen de vingers hield.'Ik heb mijn bril niet bij me. Kun jij lezen wat er op dat kaartje staat, Bo?''Honderd dertig euro', zei Bo. 'Enfin, twee euro minder.'Ma leek even op het bedrag te kauwen.'Spijtig', zei ze met een wrange glimlach. 'Dat is toch een beetje te duur voor ons.'Terwijl ze verder liepen dacht Bo aan Pierre. Het kostte haar maar één telefoontje.

224225

\lli t

lWie is Dirk Bracke

n a a m : Dirk BrackeGeboren op: 4 Juni 1953 Woont in: Stekenee - m a i l : dirkbracke@hotmail.com We b s i t e : http://welcome.to/bracke

Meer lezen?

Bio

Dirk Bracke was enkele jaren geleden een postbediende met een behoorlijke kennis over de Neanderthalers. Nu is hij een bekend jeugdauteur met heel wat jeugdromans op zijn naam, waaronder eentje over de Neanderthalers.Naast stevige rockmuziek (samen met zijn zonen bezoekt hij trouw elk jaar het festival in Werchter) en sport is geschiedenis altijd een passie geweest voor Dirk Bracke. En in het clubblad van de plaatselijke volleybalclub kon hij zijn pen scherpen. Een volgende stap was het schrijven van Vlaamse Filmpjes. Bijna voor hij het wist, verscheen Steen, zijn debuut, in 1993. Ondertussen is hij ook heel wat bekroningen rijk en werden enkele van zijn boeken vertaald in het Deens, het Duits en het Spaans. Je herkent de boeken van Dirk Bracke aan hun realistische benadering van de thematiek, de inleving in het wereldje van jongeren en zijn vlotte, kernachtige stijl.

Bekroond met de Prijs van de Kinder- en Jeugdjury