STICHTING DECREET/CONCREET PRESENTS: CINEMA DECREET

First it controls your mind...

decreet nr. 6

INTRODUCING DVD’’’’’’’'SRAMON & HANS

DVD_01

Els Dominicus “bar” www.elsdominicus.nl

Verwondering over de wereld rondom is de rode draad in mijn werk. Schijnbare tegenstellingen, het vreemde naast het bekende, vormen het uitgangspunt. Het ervaren van de dagelijkse realiteit die vaak allesbehalve begrijpelijk is.

Marinus van Dijke “Lawine gevaar” www.marinusvandijke.nl

De dreiging van de al maar dikker wordende sneeuwlaag en de anticlimax nadat de lawine geweest is wordt in dit korte filmpje weergeven met behulp van een draadje met op de achtergrond opnames van een flinke sneeuwbui.Al die jaren verdiep ik me in het veranderlijke landschap en mijn relatie daarmee. Steeds meer gebruik makend van de feitelijke gegevens over dat landschap en mijn concrete aanwezigheid daarin. In mijn werken stroomt het water, waait de wind, groeien de planten en bewegen mens en dier. Allen laten sporen achter, herinneringen die bewaard en verwerkt worden en zo teruggehaald in de verbeelding. Het is een ontdekken van grote lijnen en subtiele details, die blijvend het kwetsbare van het moment in zich dragen.

Gerard Vogelaar “zes 3Dmax_animaties” www.gerardvogelaar.nl www.gvogel.nl

De mens wil de wereld begrijpen en vormt zich gedachten en ver-onderstellingen over de werkelijkheid. Iedereen heeft een soort verklarend evenwichtsorgaan nodig om in een verwarrende wereld overeind te blijven. Beeldend Kunstenaar Gerard Vogelaar nodigt u uit in zijn universum van computeranimaties, objecten, tekeningen en schilderijen. Uw verbeeldingskracht wordt er uitgedaagd en u zult een nieuw evenwicht moeten zoeken. Het mooiste komt misschien vlak erna, als u zijn wereld weer verlaat. De nieuwe verbeelding ijlt nog na, u ziet de wereld met andere ogen, u bent even in een prettige onbalans.

Johannes Nimmerdor “het Abbiaat 2”

Leo Hannewijk (56) heeft vrijwel zijn hele arbeidzame leven aan de film gewijd. Via een klein zijsprongetje in de jeugd-hulpverlening wist hij in het toenmalige jeugd- en jongerencentrum Midgard begin jaren tachtig al snel de plek achter de filmprojector te veroveren. Toen de bioscoop City in de Lange Delft in Middelburg dicht ging besloot Leo ‘in een gekke bui’ 100 stoelen uit de inventaris te kopen. “Gelukkig was Kees Rijn van cafe seventy seven bereid die stoelen ergens op te slaan. Want zelf had ik die op-slagruimte natuurlijk helemaal niet, ik had ze anders gewoon buiten moeten neerzetten. Al snel kwamen ze van pas toen dancing Meccano in een zijstraatje bij de Dam wegens een procedure bij de Raad van State haar deuren niet mocht openen en de ruimte tijdelijk beschikbaar was om daar films te vertonen. Dat was in 1984. Eerder had Ad van het Veer met het filmhuis van Jeugd en Muziek in de Kuiperspoort bewezen dat er voor de meer artistieke film een publiek was op Wal-cheren”. Daar leerde ik film kijken: de films van Kurosawa, Fellini, Pasolini zag ik daar allemaal in de jaren zeventig.

Midden jaren tachtig verhuisde Leo van Meccano naar een heuse filmzaal in het Schuttershof van diezelfde man die eerder zijn stoelen uit de City had opgeslagen. “Een knusse zaal met het mooiste plafond van alle filmzalen in Nederland. De sfeer zat er daar meteen in. Als filmhuisdirecteur leerde ik Huub Bals kennen van het inmiddels behoorlijk op stoom komende internationale filmfestival in Rotterdam. Op een middag in de zomer trof ik Huub een keer in korte broek op de Markt in Middelburg, zongebruind nog wel; terwijl Huub zijn leven doorgaans in donkere filmzalen doorbracht. Maar in de zomer bleek ‘ie een vaste stek te hebben op een camping in Zoutelande. Leo,zei hij tegen me, zal ik bij jou eens een filmfestivalletje komen doen? Nou ja, zo’n aanbod sla je natuurlijk niet af. Het werd een festival met moeilijke Russische films waar geen hond op af kwam. Wa-arop Huub de historische woorden sprak: hier moet de wereld omgewoeld worden! Ik denk dat ik me maar eens in Zeeland ga vestigen. Het is er niet van gekomen doordat hij kort daarna overleed. Maar de kiem was gezaaid, Zeeland moest een filmfestival krijgen”.

Ik werd in dezelfde tijd ook gevraagd door het Rotterdamse theater Lantaren/Venster om daar directeur film te worden. Nou, daar had ik wel oren naar. Lantaren/Venster was immers hét filmcentrum in Nederland en Rotterdam de locatie van het International Filmfestival Rotterdam. Lantaren/Venster was bij mij terecht gekomen omdat mijn bezigheden in Zeeland landelijk waren opgevallen. Ik was er in onder meer in geslaagd om filmmakers als Guy Maddin, Claude Chabrol, Atom Egoyan en de Michael Nyman Band naar Zeeland te halen. En zo begon ik begin jaren negentig aan een dubbelbaan zowel

in Rotterdam als in Vlissingen. Aanvankelijk sloot dat goed op elkaar aan maar later liep het behoorlijk fout.

In 1989 was ik als directeur van het Middelburgse filmhuis begonnen met het opzetten van een Filmfestival Zeeland in Middelburg. Het liep niet echt storm; 500 bezoekers met een een budget van 50.000 gulden. Geen wonder dat er in het provinciehuis heel wat wenkbrauwen gefronst werden. In 1990 werd ik gevraagd door de Provincie om de Zeeland Cul-tuur maand te organiseren in september, een manifestatie waaruit later het Zeeland Nazomerfestival is voortgekomen. Ad Westrate was in die tijd net begonnen met een heuse megabioscoop in Vlissingen. Mineke van Gelder, voorzitter van Zeeland Nazomerfestivals kwam met het lumineuze idee om het kwakkelende filmfestival naar Cinecity over te planten. Ad vroeg mij de eerste zogenaamde nul editie te organiseren. Die was meteen succesvol met 10.000 bezoekers en met het strikken van de voormalige minister van WVC Hedy d’Ancona als voorzitter kreeg Film by the Sea een stevige basis en landelijk aanzien.

Film by the Sea is daarna uitgegroeid tot een volwaardig festival waar sterren als Nobelprijswinnaar Jose Saramago,Costa Gavras, Ettore Scola, Milos Forman en Jean Claude Carriere hun opwachting maakten. In de jury zaten elk jaar naast filmers en acteurs de bekendste schrijvers (zoals dit jaar b.v. Peter Buwalda van“Bonita Avenue”) steeds onder leiding van ‘good old’ Rinus Ferdinandusse. Het toeschouwersaantal liep op tot 47.000 toeschouwers; vrijwel elk jaar werd het record van de vorige keer nog gebroken, ook dit jaar weer. “In het begin is ook nog twee jaar geprobeerd om met Scheveningen een co-productie op gang te brengen. Er leefden toen wilde gedachten om langs de hele Nederlandse kust, Oostende en Zandvoort zijn ook nog genoemd, een filmfestival van de grond te tillen, maar die ideeën zijn gelukkig snel verlaten. Hoewel de gemeente Den Haag er veel geld voor over had liep het in Scheveningen snel spaak omdat daar een bioscoop werd gekozen waar Hagenaars die van goeie films houden helemaal nooit naar toe gaan. Tijdens het festival kwamen ze ook niet. Ik bewaar aan die korte tijd overigens toch wel goeie herinneringen. Theo van Gogh trad zowel op in Scheveningen als Vlissingen en liet zich op beide festivals noodgedwongen vergezellen door een peloton bodyguards. Hij werd toen al stevig bedreigd. Hij verscheen ook in Vlissin-gen waar hij zich aanvankelijk redelijk gedroeg in een talk show met Katja Schuurman maar het op het eind toch weer heerlijk uit de hand liet lopen. Enkele maanden later was hij dood”.

In Rotterdam, bij Lantaren Venster liep het inmiddels minder soepel. Leo volgde naast zijn baan een opleiding aan de ho-geschool voor kunsten in Utrecht en studeerde af op een studie naar de mogelijkheden tot uitbouw van het zalencomplex in Lantaren Venster tot een artfilmcomplex. De accent moest niet alleen komen liggen op het vertonen van klassiekers maar er moest ook ruim baan worden gemaakt voor maatschappelijke thema’s . De toenmalige directeur van Lantaren Venster, die van huis uit de nadruk veel meer legde op theater en dans, zag die ontwikkeling helemaal niet zitten, ook al had ik de staf aan mij zijde. Enfin, uiteindelijk draaide het uit op een arbeidsconflict waar de rechter aan te pas moest komen. Die procedure heb ik gewonnen. Die directeur moest enkele jaren na een conflict met het personeel zelf de laan uit en Lantaren Venster is sinds een jaar gevestigd in een nieuwe locatie op de Wilhelminapier in Rotterdam en uitgegroeid tot datgene wat mij indertijd voor ogen stond .”

Leo kon zich maar niet beperken tot Vlissingen en liet zich andermaal verleiden elders iets van de grond te trekken. Dit keer was het Breda, vanaf 2008 ging hij ook daar als directeur van een filmfestival aan de slag. “Dat kwam me eigenlijk uitstekend uit, temeer daar dát festival in maart viel, precies tussen de andere festivals in. Sinds mijn vertrek bij Lantaren Venster was ik naast directeur van Film by the Sea ook programma directeur van het Amnesty Film Festival geweest in Amsterdam. Elk jaar zat ik ik thuis vanaf oktober tot maart met stapels filmblikken op de bank films te kijken over de schending van mensenrechten. Nou, als je ergens depressief van wordt is het daarvan wel. Ik was blij dat ik er na zeven jaar een punt achter kon zetten, waarmee ik natuurlijk niks zeg over het ontzettend grote belang van Amnesty en het filmfestival. Ik trok het alleen niet meer. In Breda is het allemaal minder voorspoedig gelopen dan het zich aanvankelijk liet aanzien. Er was een heel enthousiaste wethouder, Wilbert Willems die écht met me meedacht, Breda ging met de grote Brabantse steden op voor Culturele Hoofdstad 2018 en er waren al twee letterlijk beeldbepalende initiatieven waarbij het festival uitstekend leek aan te sluiten: het Graphic Design Museum ….en het festival Brede Photo. Maar het heeft niet zo mogen zijn, juist deze week hebben we besloten de stekker er uit te trekken. Ik hoop dat film een ste-vige poot krijgt in een nieuw op te zetten manifestatie voor Visual Arts. We zijn het slachtoffer geworden van een gerichte campagne van dagblad BN De Stem die beweerde “dat Bredenaars niet op zo’n alternatief filmfestival zitten te wachten”. Na die campagne van BN de Stem bleek de binding met de stad weg. Breda is toch vooral een stad van het jazzfestival, het Chassétheater, carnaval en gezellig uitgaan. Dat is het dan zo ongeveer wel denken ze blijkbaar in Breda. Ik kan daarnaast ook niet helemaal ontkennen dat er langzamerhand een overaanbod van festivals aan het ontstaan is. De spoeling wordt

zo alsmaar dunner. Misschien moeten er geen festivals meer bij in Nederland of het moeten heel duidelijk thematische festivals zijn, zoals het IDFA dat zich concentreert op documentaires of Cinekid dat speciaal over kinderfilms gaat”.

Is Vlissingen wel zo uniek dan? “Het festival in Vlissingen is dat beslist. Ik kwam al snel tot de ontdekking ….dat er nog nergens ter wereld een festival bestond dat de toch voor de hand liggende combinatie tussen literatuur en film als kernthema had gekozen. Dat hebben wij toen gedaan. Het bleek een gouden greep; jaarlijks zijn er met gemak uitstekende films te vinden die gebaseerd zijn op een boek. Het idee dat je een boek moet hebben gelezen alvorens een film te gaan zien is overigens volkomen on-juist. Ik zou zeggen: leg het boek gewoon weg. Ook zonder is de film uitstekend te genieten. Sterker nog, voor een optimale filmbeleving heb je voorkennis van een boek helemaal niet nodig.. Die film staat op zich; een film iets op een andere manier weergeven dat een interpretatie geeft van het boek. Fons Rademakers heeft op ons festival ooit gezegd dat een film de er-varing van een boek kan verrijken. En regisseur Istvan Szabo (“Mephisto”; “Sunshine”) zei bij ons, “hoe liefde verandert in jaloezie kun je alleen op een scherm laten gebeuren”. Aan de andere kant zei Ronald Giphart in een debat hier: “In een film kun je boek nooit recht doen”. Ik ben het met al die opvattingen, hoe uiteenlopend ook, helemaal eens”.

Toch dringt zich de vraag op of er niet nog meer met het thema film en literatuur gedaan zou kunnen worden worden. Waar blijven b.v. de grote uitgeverijen op het festival? “Je hebt gelijk; we zijn bezig aan wat ik zou willen noemen een re-animatie van het vaste thema. Voor de uit-geverijen heeft lang gegolden dat ze Vlissingen toch wel erg ver weg vonden. Maar doordat we nu voor het eerst de CPNB (Commissie Propaganda Nederlandse Boek) bereid hebben gevonden de publieksprijs te ondersteunen, komen we toch een beetje in de goede richting. We zitten binnenkort opnieuw met de grote uitgeverijen om de tafel om te zien of deze op het festival voor professionele filmmakers een ‘pitch’ kunnen organiseren voor de filmwereld van boeken die zij graag ver-filmd zouden willen zien. Ik weet dat momenteel Gijs van de Westenlaken interesse heeft om “ Een dorsvloer vol confetti” van Franca Treur te verfilmen. Als de eerste contacten voor zo’n film in Vlissingen ontstaan is dat natuurlijk heel mooi . En als het zover komt moeten we dat ook nadrukkelijk uitdragen.”

Is eigenlijk bekend of het bekijken van een verfilmd boek tot het lezen van dat boek leidt? “Gek eigenlijk, ik zou het niet weten, misschien zouden we dat eens wetenschappelijk moeten laten onderzoek en de uitkomsten van zo;n onderzoek op het festival wereldkundig maken. Dat lijkt me – je brengt me op een idee- een mooie opdracht voor de afdeling art science van de Roosevelt Academy”.

Het leven van een directeur van een kunstinstelling gaat nooit over rozen; altijd is er die noodzakelijke jacht naar geld. “ Dat Delta heeft aangekondigd de sponsoring af te bouwen doet ons erg zeer. Daarmee is een kwart van ons totale budget gemoeid. Delta heeft ons overigens goed behandeld; ze draaien de kraan niet in één keer dicht maar bouwen hun bijdrage in enkele jaren af. Maar gelukkig kunnen we binnenkort toch nog een keer met ze rond de tafel, dus wie weet. Ondertussen hebben een aantal bedrijven onlangs een partner netwerk opgericht die een keer of vier per jaar bijeen gaan komen en ons willen gaan helpen.

Je bent nu ook een dependance begonnen in Terneuzen. “Het eerste, voorzichtige begin is dit jaar gemaakt. We hebben 2000 toeschouwers gehaald. Aan de overkant zitten enkele hele grote bedrijven die nooit de stap over de Westerschelde zullen maken maar mogelijk wel bereid zijn de portemonnee te trekken voor activiteiten in Zeeuws Vlaanderen. Bedrijven als Dow Chemical in Terneuzen en Yaara in Sluiskil willen voor hun personeel een prettig woonklimaat. Zo’n filmfestival hoort daar helemaal bij. De teloorgang van de festivals in Scheveningen en Breda toont overigens aan dat je een in de Zeeuwse klei goed gedijend plantje nog niet zomaar naar elders kunt overplanten. In Terneuzen ligt dat heel anders, dat is ook Zeeuws en daar gaat het dus ook lukken de komende jaren”.

Hoe zit het eigenlijk met het nieuwe filmhuis in Middelburg dat gevestigd gaat worden in de prachtige Kloveniersdoelen. Had dat niet de nieuwe thuisbasis voor Film by the Sea kunnen worden? Leo begint nu wat geheimzinnig te glimlachen. “Het is natuurlijk geweldig dat de nieuwe filmzaal in de Kloveniersdoelen komt, een gebouw met een kunst-verleden. Maar een tweede zaal, waar ik het zo juist over had ontbreekt ook op deze nieuwe locatie. Maar waarom zou niet opnieuw geprobeerd worden met de Zeeuwse bibliotheek af te spreken dat daar die tweede zaal komt? Dat biedt ontzettend veel meer mogelijkheden tot een boeiende programmering het hele jaar door. Vanzelfsprekend willen wij met zo’n constel-latie heel nauw gaan samenwerken. Maar ja, dan moet die nieuwe directeur, Simon Blaas, wel willen. Binnenkort verschi-

jnt er een boek over filmfestivals in Nederland. Daaruit blijkt dat Zeeland de enige provincie is zonder een filmhuis met twee zalen Ik vond het een beetje vreemd dat Simon niet wilde meewerken aan dat boek; geen idee waarom niet.”

Ondertussen zorgt Leo er voor dat in Vlissingen het hele jaar door in ieder geval op één avond interessante films draaien. “Op de dinsdagavond draaien we het hele jaar door avant-premières waarbij ik een korte inleiding hou. Daar ko-men gemiddeld elke week zo’n 260 bezoekers op af. We hebben hier echt een behoorlijke vast kern opgebouwd die qua omvang in een grote stad niet zou misstaan. Ik ga het nu uitbreiden met vertoningen van artfilms op de zondagmiddagen en ook in Terneuzen”.

Is Leo na al die Zeeuwse jaren hier niet weer een beetje uitgekeken. De Middelburger Rutger Wolfson werd een beetje onverwacht directeur van het Internationaal Film Festival in Rotterdam. Had hij daar geen belangstelling voor gehad? “Ik wist dat ze bij het IFFR op zoek waren naar een internationale hotshot, dus daar zag ik voor mezelf niet onmid-dellijk een positie weggelegd. Dat ze uiteindelijk bij Rutger uitkwamen toen internationale figuren niet wilden verbaasde me wel een beetje, eerlijk gezegd, temeer daar Rutger geen filmachtergrond heeft en dat ook nooit verbloemd heeft. Maar anderzijds past hij als persoon wel weer duidelijk bij het dartele elan van het festival dat voortdurend wil vernieuwen en de confrontatie met andere kunstdisciplines zoals de beeldende kunst niet uit de weg gaat.

Waarin lijken en waarin verschillen het Rotterdamse filmfestival en Film by the Sea van elkaar? “Er zijn wel wat raakvlakken tussen het IFFR en Film by the Sea, maar ook grote verschillen. Overeenkomst is de hang naar avontuur en films buiten het reguliere circuit. Ik importeer veel films die helemaal niet voor de Nederlandse markt bestemd zijn. Wij programmeren vooral Europese films, nauwelijks films uit Zuid Oost Azie, China, India, Afrika en zelfs Zuid Amerika niet. Dat laatste is misschien een beetje vreemd want ik heb in het verleden veel expertise opge-bouwd rond de Latijns/Amerikaanse cinema en coproduceerde ik halverwege de jaren negentig de succesvolle film over de cubaanse band: ‘La Vieja Troja Santiaguera’: LAGRIMAS NEGRAS. Die film heeft nationaal en internationaal veel aandacht gektrokken. Ik was vaste gast bij filmers in Havana en heb zelfs ooit een sigaar mogen roken met Fidel! Een hele belevenis was dat. Castro is een veel kleinere man dan je zou verwachten; hij wordt consequent altijd van onderaf gefotografeerd; in dat opzicht regisseerde hij klaarblijkelijk zijn publieke optreden terdege. Overigens was hij na een in-leiding van drie uur(!) een hele aimabele man en kwam hij belangstellend een praatje maken. De filmwereld daar liet zich overigens niet imponeren en was behoorlijk kritische over het regime.Produceren van films ligt mij ook wel. Na Lagrimas Negras co-produceerde ik in 2005 Gedichten uit Zee en verleden jaar produceerde ik met mijn eigen bedrijf Art & Film Support “Zeeuwse Ridders”. Nu ben ik betrokken `Een dorsvloer vol confetti´, dat hopelijk volgend jaar zomer en najaar in Zeeland wordt gedraaid.

Tot slot. Wat is eigenlijk de favoriete literaire verfilming van Leo zelf? “Uhhh, “Il Gattopardo”(de tijgerkat) van Visconti. Ik ben van zijn werk sowieso een groot liefhebber; hij heeft in deze film helemaal geen moeite gedaan de verhaallijn letterlijk te volgen maar heeft een geslaagde poging gedaan de sfeer van het boek in beelden te vangen. Prachtig!”

Dromerig staart Leo vanuit de kantine van Cinecity naar buiten.

decreet nr. 6

Leo Hannewijk Door: Tjeu Strousdirecteur ‘Film by the Sea’ over film en literatuur

Vergeet het boek gewoon als je naar de film gaat.

keep it short decreet 06 is een uitgave van stichting decreetISSN

Redactie en vormgeving: Machteld van der Wijst, Hans Bommeljé, Ramon de Nennie en Robbert Jan Swiers

Druk:

Oplage: 500

Niets uit deze uitgave mag zomaar worden overgenomen, in welke vorm dan ook zonder de nadrukkelijke toestemming van de uitgever of rechthebbende, behalve wanneer u daar in het tijdschrift nadrukkelijk voor wordt uitgenodigd.

Verschenen nummers kunt u bestellen via info@decreet.nlwww.decreet.nl

met dank aan:

Credits & NotenFoto voorkant: Hans Bommeljé

DVD_02

Ramon de Nennie “Ra-Bar-Ber”

Robbert-Jan Swiers “barstool crow” www.robbertjanswiers.nl

Emma Burns Huibert-Jan Vader “Muziekpoëzie” www.

Machteld van der Wijst “interview Giel Louws” www.machteldvanderwijst.nl

Jan J.B. Kuipers “Goggomobil”

Hein Verwer “K K K” www.heinverwer.nl

Nicolas Baeyens “2MinutenKI” www.nicolasbaeyens.be

Jaap Verseput “Herinterpretatie van Zbig VII”

Ryan O’Neil revisitedPeter van Druenen

Toen Leo Hannewijk, directeur van Film by the Sea, mij enige tijd geleden vroeg of ik de eerste gastprogrammeur van Film by the Sea op de zondagmiddag wilde zijn, aarzelde ik geen moment. “Natuurlijk. Leuk. En ik mag kiezen uit mijn persoonlijke film-top10?” “Da’s wel de bedoeling. Wat staat er zoal in?” “Nou, als eerste Barry Lyndon natuurlijk, Stanley Kubrick 1975.” Antwoordde ik impulsief. En ik dacht: Moeder aller kostuumdrama’s, duizelingwekkende aaneenschakeling van Tableaux vivant, gestileerd en geperfectioneerd met een even verrassende als briljante keus voor zwijmelacteur Ryan – Peyton Place - O’Neil als hoofdrolspeler. Een waanzinnige sound-track ook. De stampende sarabande van Händel blijft na de aftiteling nog uren, bij sommigen dagen en bij een enkele fan zelfs jaren, door het hoofd bonken.Ik noemde ook Fitzcarraldo uit 1982, het onwaarschijnlijke en bijna oudtestamentische epos in de Braziliaanse wildernis van Werner Herzog met adembenemende rollen van Claudia Cardinale en Herzogs alter ego Klaus Kinsky, die probeert om zijn enorme rivierboot over een berg te takelen. En zo had ik nog wel even door kunnen gaan met mijn rijtje dat ik altijd paraat heb, net als de rijtjes met beste popsongs aller tijden, mooiste doelpunten gescoord op WK’s, de meest gedenkwaardige gouden medailles bij de Olympische Spelen en nog veel meer. Ik zal u ze besparen, maar ik vind het wel nuttig om ze te hebben. Je zal maar in de Wereld Draait Door zitten om over een bepaald onderwerp te praten en door Matthijs van Nieuwkerk cold turkey gevraagd worden naar de beste tien films aller tijden. Dan heb ik toch mooi een antwoord klaar. Nu is de kans dat ik mag aanschuiven bij dit pro-gramma niet heel erg groot. Mijn prestaties zijn niet van het niveau van vaste gasten als, laten we zeggen, Arie Boomsma of Rob Oudkerk. Maar goed, je weet het nooit. “Heb je misschien ook iets meer recents?” verstoorde Leo mijn gedachten. “Het is namelijk nogal moeilijk en meestal onmogelijk om oude films, die op bioscoopformaat vertoond moeten worden, te pakken te krijgen.”Tja, daar sta je dan. Leo in de rol van Matthijs van Nieuwkerk. Hoe goed je je ook voorbereidt, er is altijd wel iets dat je niet weet of waarover je op zijn minst moet nadenken. Bij Matthijs zit je dan met je mond vol tanden, bij Leo kon ik ant-woorden dat ik er nog een nachtje over zou slapen. Dat nachtje had ik niet nodig. Al toen ik naar huis liep wist ik het: mijn favoriete film van de laatste editie van Film by the Sea: Shutter Island, van Martin Scorsese. Eenmalig vertoond, op de laatste vrijdag van het festival met een niet heel volle zaal. Hoewel Film by the Sea dit jaar weer van een hoog niveau was, had ik tot die vrijdag geen echte favorieten. Er waren zeker vijf films die ik vijf punten had gegeven, maar niet één sprong er uit als de `festivalfilm van het jaar`. Totdat ik die vrijdagmiddag de psychiatrische thriller Shutter Island zag. De voorstelling begon metaforisch toen de psychiater die de film zou inleiden, niet kwam opdagen. Na 30 minuten wachten besloot de organisatie de film toch te starten. Dan maar zonder de deskundige inleider. Later bleek dat hij zich in de aanvangstijd had vergist en dat was dan weer een domper want het was mooi geweest wanneer er een geestesziekelijk drama ter grondslag had gelegen aan zijn absentie. Shutter Island knalde er bij mij direct in. Puntje stoel, zweet tussen de billen en twijfelend over de ware toedracht van de gebeurtenissen tijdens de aftiteling en de uren daarna. Precies zoals een topfilm behoort te zijn. Shutter Island zorgde er tevens voor dat ik, net als bij Ryan O’Neil in 1975, al mijn vooroordelen over Leonardo di Caprio definitief aan de kant kon zetten. Wat een acteur! In niets deed hij mij nog denken aan het natte vloeitje dat hij in Titanic moest spelen, weliswaar aan de zijde van Kate Winslet, maar toch. Shutter Island staat nog niet in mijn top10 aller tijden, daarvoor moet hij eerst nog een paar jaar rijpen in de krochten van mijn cultureel bewustzijn, maar hij gaat zeker in de buurt komen. Matthijs van Nieuwkerk mag nog even wachten.

Vlissingen, 30 oktober 2011

Zaterdag 10 september organiseerde Stichting decreet|concreet in samenwerking met De Cultuurwerf / Beeldende Kunst en Film by the Sea het project ‘keep it short’ waarbij het publiek de mogelijkheid had een breed aanbod van kunstenaarsfilms te bekijken in de bios-cara-van van decreet. In de caravan ‘@de_picknick’ werden lekkere hapjes geserveerd. Locatie: Oude Markt Vlissingen (achterzijde HEMA) met dank aan: Stichting Moerman Promotie Vlissingen

Elianne van het Westeinde “interview Mrs. Henderson” www.mrshenderson.nl

Bas de Leijer “Oma en vlieg” www.basdeleijer.nl

Tamar “Tamar’s pannekoek”

Machteld van der Wijst “de steigerbouw

Tamara Dees “Over” www.tamaradees.nl

Tonnie Dieleman “Witte reiger-zilverspa”

cinema decreetDoor: Ben Vranken