samen tegen onbetaalde schoolfacturen

“Je wilt als moeder niet de hele tijd nee zeggen tegen je kinderen, zeker niet als het over school gaat. Maar de kosten swingen de pan uit. Als je moet rondkomen met een laag inkomen bezorgen de schoolfacturen je telkens slapeloze nachten.” Dat zegt Nely, moeder van 1 dochter en 3 zonen. De dochter zit in het zesde leerjaar lager onderwijs en start vanaf september 2017 eerste middelbaar. De zonen zitten allemaal in het secundair onderwijs, waarvan twee zonen in praktijkgerichte afdelingen. Dat alles samen zorgt geregeld voor gepeperde rekeningen, zeker in september. “Ik zit nu al in juni aan zo’n € 400 voorschot voor volgend school-jaar, € 180 aan boeken en € 175 aan beroepskledij  maar daar gaan in september nog heel wat kosten bijkomen”, zegt Nely. “Ik zal nog moeten zien wie een nieuwe boekentas nodig heeft of nieuwe kleren. Ik moet al heel vaak nee zeggen tegen mijn kinderen. Zij tonen daar veel begrip voor, maar als moeder is dat allesbehalve gemakkelijk.” Boeken bestellen in september neemt altijd een grote hap uit het gezinsbudget. “In heel wat scholen starten kinderen desnoods zonder schoolboeken zolang ze niet betaald zijn. Vaak moet je die ook nog online bestellen, waarbij het soms heel onduidelijk wat nu wel of niet besteld moet worden. Het maakt je als ouder heel onzeker. Bestel ik nu niet teveel of te weinig en wat gaat mij dat kosten? September is op die manier een maand om te overleven.”

Nely is met haar vier kinderen al heel wat schoolpoorten binnen-gewandeld en ze merkt grote verschillen in hoe scholen omgaan met schoolrekeningen en vooral met kwetsbare gezinnen. “Ik heb het allemaal meegemaakt. Mijn kind dat de schoolfoto’s niet meekreeg omdat een rekening niet betaald was. Kinderen die openlijk aan-gesproken worden op onbetaalde facturen. Heel vernederend, voor mij, maar vooral voor mijn kinderen. Andere scholen pakken het heel anders aan. Daar kun je terecht als het moeilijk gaat. Je kunt er rekeningen gespreid betalen en men biedt het ook actief aan. Dat zijn allemaal geen vanzelfsprekende dingen om te gaan vragen.”

Bijlage 5: De getuigenis van Nely5

samen tegen onbetaalde schoolfacturen

 En kinderen kijken ook naar elkaar, welke boekentas of welke kleren ze dragen. “Mijn oudste zoons werken in de vakanties als job-student. Daar verdienen ze wat geld mee. Daarmee betalen ze dan soms zelf nieuwe kleren of een nieuwe schooltas mee. Ik betaal hen dat dan in kleine stukjes terug. Voor hen is het gevoel erbij te horen heel belangrijk en ik kan daar niet elke keer nee tegen zeggen.” Dat geldt ook voor schooluitstappen. “Heel pijnlijk, ik heb hen al heel vaak moeten uitleggen dat ze niet zullen mee kunnen.” Toch is er op dat vlak, alvast in Aalst, veel ten goede veranderd. Ruim vijf jaar geleden was de stad, samen met de omliggende gemeenten, de pionier van de Uitpas (gegroeid uit de kansenpas, die 20 jaar geleden – in 1995 – vanuit onze Vierdewereldgroep ontstaan is). Met die Uitpas kan elke inwoner van een stad deelnemen aan culturele evenementen en het lokale vrijetijdsaanbod. Voor mensen met een laag inkomen gelden specifieke kortingen die geïntegreerd zijn in de Uitpas. Je hoeft de korting dus niet apart aan te vragen, waardoor je geen stempel opgeplakt krijgt. Aalst (Regio Dender) is tot nu toe de enige plaats die schooluitstappen mee geïntegreerd heeft in de Uitpas. “Daardoor kan ik mijn kinderen nu wel meesturen op schoolreis. Mijn zoon is dit schooljaar zo nog naar Italië gereisd. Een hele opluchting, voor hem en voor mij.” Smartschool en digitalisering doen meer en meer hun intrede op school. “Ook een grote stressfactor,” zegt Nely. “Het is niet zo vanzelfsprekend om dat allemaal te gebruiken. Bovendien kosten een computer en internetverbinding behoorlijk wat geld. Maar een alternatief is er niet echt. Ik kan mijn kinderen toch niet telkens naar de bibliotheek sturen om huistaken te maken?” Nely komt vaak  in Vierdewereldgroep Mensen voor Mensen in Aalst. “Vroeger durfde ik niets vragen, ook niet op school. Hier heb ik gemerkt dat ik niet alleen ben, dat er veel mensen zijn in dezelfde situatie. Gaandeweg heb ik hier mijn zelfvertrouwen opgebouwd, mijn eigenwaarde teruggevonden en nu durf ik mijn mond wel open te trekken. Zonder de groep hier was ik nooit zo ver geraakt.”