AMAI ziet het Licht!

AWEL is AMAI creation.

AMAI = AWEL :

Bašić Sabina, Bašić Silvija, De Wilde Kelly, Dosogne Tobias, Hoeck Jeroen, Sitarica Miloš, Van Roy Tine, Verstraete Tom

deze/this AWEL =

Bašić SabinaClaes SaraClaessens OlmoDe Wilde KellyDevooght StefaanHoeck JeroenMeersman DianeOzocak TugceRickelman JeanneSitarica MilošStančić SrdjanSudhues MaxVan Roy TineVerstraete TomYushko Oleg

steun/support =

Rare3, antwerpen_photology, antwerpen

1

AWEL

1

kunst en kerst/art and christmas/art et noël

<> photo: Stančić Srdjan

How nice is Christmas? Trees are cut down and put indoors, we maltreat reindeers, slaughter turkeys and finally sing songs about joy and peace. Cut down trees and put indoor? Who, for heaven’s sake does something like that? The next short analysis puts Christmas in another light.

People and parties go well together. Nothing wrong, but in December there are a lot of parties. How does this come? A very long time ago they had in this region around 21/12 something like a joelfeest (Yule party) where they exiled the Darkness and welcomed the Light. Around the Mediterranean they had parties for the sun god (Ra, Helios, Sol Invictus). The Inca’s celebrated Inti Raymi, The Celts Alban Arthuan, the Jews Hanukah, the Iranians Shab-e Yaldaa, etc..... Remarkably Islam does not know such sunparties. Their attention goes to the moon. Anyway, most of the earth stood in flames and fire around Christmas. The solstice is an obvious answer. Longer days are well for the economy. Nothing more.

It was common in ancient Rome from 17 up to 23 December to celebrate the end of the agriculture year and to praise their god Saturnus, who learned them to write, read and farm. After the usual sacrifice ceremonies there was an official banquet outside the temple and the role of slave and master was reversed. At farewell the slogan `Io Saturnalia’ resounded - “yo Saturn!” and most of the people went homeward to continue the festivities in exorbitant alcohol abuse. They did not only eat and drink at these parties. Saturnalia means also orgy in Latin. Later the rather ‘Victorian’ Roman emperor Konstantin decided that Jesus (Yeshua) was born around these holidays, because He was called the light of

Hoe mooi is kerstmis? Bomen worden omgehakt en binnenshuis gezet, we mishandelen rendieren en slachten kalkoenen om tenslotte liedjes te zingen over pees en vree. Coniferen omhakken en binnen zetten? Wie doet in hemelsnaam zoiets? De volgende korte analyse zet kerstmis in een ander licht.

Feestvieren doen mensen al millennia lang en meestal in groep. Daar is niets mis mee, maar in december wordt er toch verdacht veel gefeest. Hoe komt dit? Heel lang geleden vierden ze in deze streken rond 21 december het joelfeest (ook Yule) waarbij het boze werd verjaagd en het licht begroet en rond de Middellandse Zee werd de zonnegod (Ra, Helios, Sol Invictus) vereerd. De Inca’s vierden Inti Raymi, Kelten Alban Arthuan, Joden Hanukah, Iraniërs Shab-e Yaldaa, enz…. Heel de aarde leek in vuur en vlam te staan rond deze tijd. De zonnewende is een voor de hand liggend antwoord. Langere dagen in het vooruitzicht zijn goed voor de economie. Nothing more.

Het was in het oude Rome gangbaar om van 17 tot 23 december het einde van het landbouwjaar te vieren en hun god Saturnus (die hen het boeren, schrijven en lezen leerde) in de bloemetjes te zetten. Na de gebruikelijke offerplechtigheden was er buiten de tempel een officieel banket en de rol van slaaf en heer werd omgekeerd. Bij afscheid weerklonk de spreuk ‘Io Saturnalia’ – “wow Saturnus!” en trokken de meeste mensen huiswaarts om het feest in buitensporig drankgebruik verder te zetten. Er werd niet alleen gegeten en gedronken tijdens deze feestjes. Saturnalia betekent in het Latijn ook ‘orgie’. Later besloot de nogal preutse Romeinse keizer Constantijn dat Jesus (Yeshua) rond deze feestdagen geboren moest zijn, omdat hij het

Kort betoog voor een antieke kerstmisShort pleading for an ancient Christmas

<> photo: De

Wilde

Kelly #

text: Hoeck Jeroen

the world. In the early iconography Christ is represented with a shining aureole of the sun and stands on Helios chariot. As from 7 March 321 Konstantin put by decree the day of the sun (dies Solis) or Sunday as official rest day and so we have each week our sun party. Nevertheless celebrating has lost some of its Saturnal glories since the 4th century.1

Finally, Christmas can’t go well without presents and gifts. What we must give each other is a chronic problem in these prosperous countries. In ol’ Rome candles and masks were given. An oracle had, as it happens, deceived them that they had to sacrifice men for Saturn annually. Hercules who lived also at the foot of the Capitoline, suggested to replace these men with masks and their sacrifices with candles. Analysis this!

We take the following order of facts the Old Ones did during December:

1. Shouting in group against the night

2. Exaggerated drinking and eating

3. Brief anarchy

4. Sex with (almost) everyone

5. Instead of manslaughter, candles and masks as gifts

1 In fact we must fuck like animals during the Christmas holidays and the celebration of Jesus birth is

therefore very well Freudian placed.

Licht van de Wereld werd genoemd. In de prille christelijke iconografie wordt Christus met een stralenkrans of zonnekroon afgebeeld of staat hij mee op Helios’ zonnewagen. Vanaf 7 maart 321 stelt Constantijn per decreet zelfs de dag van de zon (dies Solis), of de zondag als officiële rustdag en is er bij ons elke week een zonfeest. Niettemin heeft het feesten rond de winterwende sinds de +4de eeuw iets van zijn saturnale glorie verloren. 1

Tijdens kerstmis zijn er natuurlijk ook cadeautjes. Wat we elkaar moeten geven is een chronisch probleem in deze welvarende landen. Vroeger werd er met kerstmis in Rome kaarsen en aarden maskers of poppen gegeven. Een orakel had de oude Romeinen namelijk wijsgemaakt dat je jaarlijks mannen en mensenhoofden voor Saturnus moest offeren. Hercules die ook aan de voet van de Capitolinus woonde, stelde voor om de mensenhoofden te vervangen door aarden poppen en de mensenoffers door kaarsen. Analyse this! We hernemen de volgende zaken die de Ouden deden tijdens de kerstdagen:1. in groep roepen tegen de nacht

2. overdreven drinken en eten

3. kortstondige anarchie

4. sex met (bijna) iedereen

1 In feite moet er dus geneukt worden als de beesten tijdens de kerstva-kantie en de viering van Jesus’ geboorte kan hier dus wel Freudiaans te plaatsen

zijn.

<> photo: Stančić Srdjan

#

text: Hoeck Jeroen

Of these five points only (2) stays intact in most of our families. Like in the old world this ‘grande bouffe’ continues at least for two days. (5) Is already a compromise from antiquity, because celebrating the light and mass assassinations are not going well together. (1) and (4) happen especially with solitary party animals and clearly lost their social aspects of former days. This social alienation brings us at (3), the core of Christmas.

It is remarkable that this brief anarchy did not only happen during the carnival festivals. My thesis goes as follows: although old social partitioning was much stricter then today, the gap between poor and rich still becomes deeper. But since we all live in an equal world, the social inversion master/slave is no longer clear during festivities. The government tries to be neutral. Therefore an official party that confirms social inequality is not done. The modern people find that everyone has equal rights. Modern alienation gains strength because these role patterns are no longer fully played, but subcutaneous still exist. It appears to be wrong that old social processes can change essentially in a couple of generations.2 The opportunity that a slave could adopt the role of master during the holidays, gave someone the possibility of imagining oneself in the other one. This applies likewise to the master. Lacking this brief anarchy stimulates the alienation of the modern human. Today we are all individuals, irrespective of line, belief, conviction, knowledge, length, power, money, morality, beauty, etc..... Perhaps that we must use our differences more to get closer to each other.

2 Mauritania is the last country that abolished slavery in 1980. This happened at most places in the

world a century earlier. France theoretically in 1794, but Napoleon thought it was practically no good idea.

5. i.p.v. mensenhoofden, kaarsen en poppen cadeau doen

Van deze vijf kerstpunten blijft in de meeste gezinnen van onze samenleving enkel (2) overeind. Zoals bij de Ouden neemt deze ‘grande bouffe’ minstens twee dagen in beslag. (5) Is reeds een compromis uit de oudheid, omdat tegelijk massamoorden en feesten moeilijk haalbaar is. (1) en (4) gebeuren vandaag vooral bij solitaire feestgangers en hebben duidelijk het sociale aspect van vroeger verloren. Deze sociale vervreemding brengt ons bij (3), de kern van kerstmis. Het is opmerkelijk dat deze anarchie niet enkel tijdens de carnavalsfeesten gebeurde.

Mijn redenering gaat als volgt: hoewel de oude maatschappelijke verdeling veel strikter was dan nu, blijft de kloof tussen arm en rijk steeds dieper worden. Omdat we zogenaamd in een gelijke wereld leven, is de sociale omkering meester/slaaf niet meer van toepassing tijdens festiviteiten. De overheid probeert neutraal te zijn, dus een officieel feestje dat sociale ongelijkheid bevestigt is not done. Kortom: de ‘moderne’ mens vindt dat iedereen gelijkwaardig is. Hierdoor wint de moderne vervreemding aan kracht, net omdat de eeuwenoude rollenpatronen niet meer ten volle worden gespeeld, maar wel onderhuids voortbestaan. Het blijkt onterecht te stellen dat oude sociale processen op een paar generaties essentieel kunnen veranderen.2 De kans dat de slaaf de rol van meester mocht aannemen tijdens de feestdagen, gaf hem of haar de mogelijkheid zich in te leven in

2 Mauritanië is het laatste land dat in 1980 de slavernij afschafte, op de meeste plaatsen in de wereld

gebeurde dat een dikke eeuw eerder. Frankrijk theoretisch in 1794, maar Napoleon vond dat praktisch geen goed

idee.

<> photo: De

Wilde

Kelly #

text: Hoeck Jeroen

Maybe getting out of the mass people ideology will bring us back together.

Christmas today is but a drizzly vestige of an old psychological game of social catharsis and light. In former days a true njet! to all calamity, today an empty feature of our flabby entertainment industry. Put the world back on its head! Albeit for some days per year. But don’t forget, after Christmas the winter begins. Io Saturnalia!

de ander. Dit geldt evenzeer voor de meester. Het ontbreken van de anarchie tijdens o.a. kerstmis stimuleert de onthechting van het moderne individu. Vandaag zijn we allemaal burgers, ongeacht geslacht, geloof, overtuiging kennis, lengte, macht, geld, moraliteit, schoonheid, enzoverder. Misschien dat we die verschillen terug wat meer in de verf moeten zetten om echt gelijkwaardig met elkaar om te kunnen gaan. Misschien dat net ieders onderscheiding van de rest of van de massamens die we zogenaamd zijn, ons dichter bij elkaar brengt.

Kerstmis is vandaag een miezerig overblijfsel van een eeuwenoud psychologisch spel van sociale catharsis en van licht. Vroeger een eerlijk ‘Nee!’ op alle kommer en kwel, vandaag een leeg spektakel van onze vadsige entertainmentindustrie. Zet de wereld terug op zijn kop! Al is het maar voor enkele dagen per jaar. Maar vergeet niet, na kerstmis moet de winter beginnen. Io Saturnalia!

<> photo: De

Wilde

Kelly #

text: Hoeck Jeroen

<> video: Claessens Olmo

#

text: Claessens Olmo

t h e Wo r l d I s n ’ t Wa t c h i n g Yo u

christmas on mars

<> photo: Sudhues Max # text: Sudhues Max

<> photo: Sitarica Miloš # text: Oud-Nederlands lied

<> photos: Yushko Oleg

#

serie: “zwarte piet in venice”

Het hedendaagse kerstgebeuren heeft veel van zijn vroegere meerwaarde ingeboet door de verregaande commercialisering van deze ooit zo serene hoogdag. Nou en. Kerstmis heeft voor mij nooit veel meer betekend dan een feest met cadeaus. Ik heb er dierbare herinneringen aan. Als kind was ik niet geïnteresseerd in bezinning of idealen zoals vrede op aarde, hoe bevlogen ook die telkens weer aan de man worden gebracht rond deze magische tijd van het jaar. Ik dacht niet aan hongerige negertjes in Afrika. Ik vroeg mij af of we taart zouden krijgen. Dankbaarheid zat er ook niet in. Ik had heel wat klachten. Het kindje Jezus vond ik niks. Ik had het niet voor baby’s. Als ze dat ventje nu een jaar of 8 hadden gemaakt, dan was ik er misschien beter kunnen inkomen, maar voor zover bekend zijn er geen afbeeldingen van De Heer met een snottebel en een geschaafde knie. Dan was Sinterklaas wel wat straffer. Die bestond echt. Ik heb hem nog een hand gegeven. Kerstmis op zijn best was een kinderorgie, een uitspatting. Maar een verjaardag was nog beter: alle aandacht gericht op nr. 1 en dat zonder stichtend geblaat. Pakjes en snoep, daar ging het om. Hoewel, nu ben ik niet helemaal eerlijk. De boom en alles wat er bij hoorde vond ik ook geweldig! Zeker het kerststalletje. Bij ons thuis stond er altijd veel volk in de stal. Leeuwen, smurfen, dinosaurussen en playmobylsoldaatjes schaarden

Christmas celebrations of recent years have lost a lot of their earlier sanctity because of the extensive commercial exploitation of what once was the most serene of holy days.So what.Christmas was never anything more to me than a party with presents.It holds dear memories.As a child I wasn’t interested in contemplation or ideals such as peace on earth, however inspired the message was conveyed at this most magical time of the year.I didn’t think about little hungry children in Africa. I wondered if there’d be cake.No chance of any gratitude either. I had quite a few complaints.The baby Jesus didn’t appeal to me. I didn’t like him that small. Now had they made him, say, 8 years old, then I might have been more interested, but to my knowledge there are no images of The Lord with a busted knee and a bogey hanging out of his nose.Saint Nicholas, that was the man! A least he was real. I even sat on his lap a few times.Christmas at its best was a children’s orgy, an indulgence. But let’s face it, birthdays were even better: All the attention got focused on nr 1, without any sanctimonious lecturing.Presents and candy, that’s what it was all about.Although, that’s not totally true. The tree and everything that went with it, was also a source of joy and fascination. I was especially fond of the stall. At our house the little house was always crowded. Lions, Smurfs, dinosaurs and toy soldiers gathered peacefully around the new born king when they weren’t fighting heavy battles. The lights in our tree stayed on at night,

k e r s t m i sChristmas

<> design: Ozocak Tugce

#

text: Meersman Diane []

photo: Jen

Mollenvanger

zich vreedzaam rond de nieuw geboren koning tussen wrede veldslagen in. ‘s Nachts bleven de lampjes van onze boom branden, en die schenen het mooiste licht dat er bestond op de intrigerende pakjes eronder. Ik herinner mij prachtige kerstmissen, avonden vol harmonie en familiaal geluk. Waren we zonder er erg in te hebben dan toch op een meerwaarde gestuit onder invloed van die dekselse kerstsfeer? Yep. Zouden we die gelukzaligheid ook bereikt hebben zonder overdadig te schransen en met een paar appelsienen onder de kerstboom? Ik in ieder geval niet. Maar dat was toen. Sinds ik de kinderleeftijd ontgroeid ben, en dus zelf word verondersteld de hand in de portemonnee te steken, doe ik er dan ook niet meer aan mee.

and they spread the most beautiful light I’d ever seen upon the mysteriously shaped parcels at the bottom. I remember beautiful Christmases, evenings full of harmony and family bliss.So had we then, without realising it, been touched by the sanctity of this day of peace?Yep.Would we have reached this level of serenity without the overeating and with a couple of oranges under the tree?Not me.But that was then. Since I grew out of my childhood, and am therefore obliged to reach into my own wallet at Christmas time, I lost interest.

<> image: Rickelman Jeanne #

text: Meersman Diane

Wonderdoener, die vaker door middeleeuwse kunstenaars wordt afgebeeld dan om het even welke heilige, behalve Maria. Commercieel het meest uitgebuit in de moderne samenleving. Tijdens 3de eeuw, voor het Christelijk schisma, was hij een Griekse bisschop van Myra (huidig Turkije); rechtvaardig en vrijgevig. Hij werd de patroonheilige van kinderen gebaseerd op diverse legenden die ondermeer verwijzen naar het opwekken van kinderen uit de dood, het beschermen van de zwakken tegen de machtigen, en van de armen tegen de rijken. Zijn verhaal is aangegroeid en verspreid van mond tot mond, over de werelddelen, beïnvloedt door lokale mythen en politieke omstandigheden. Als voornaamste voortzetting van de hagiografische traditie in het Protestantisme, werd Sint Nicolaas, de Oudnederlandse Sinterklaas, de Kerstman. Dit voltrok zich binnen een specifieke maatschappij opgericht door Nederlandse kolonisten in Amerika. Het aspect van het delen werd verder gemaximaliseerd binnen het moderne consumentisme.

Wonder-worker, more frequently represented by medieval artists than any saint but Mary. Commercially most exploited in modern society. During 3rd century, before Christian schism, he was a Greek bishop of Myra (present-day Turkey); righteous and generous. He became the patron saint of children based on various legends that include resurrecting children from death, protecting the weak from the strong and the poor from the rich. His story has grown and spread from mouth to mouth, over the continents, influenced by local myths and political circumstances. As most prominent continuation of the hagiographic tradition in Protestantism Saint Nicholas, Old Dutch Sinter Klaas, became Santa Claus. This occurred within a specific society established by Dutch settlers in America. The aspect of sharing was further maximized in modern consumerism.

Cdtnb Ybrjkf = Sint Niklaas = Santa Claus

<> photo: Sitarica Miloš #

text: Sitarica Miloš & Verstraete Tom

<> photo: Devooght Stefaan

Voor Erik was kerstmis een feest en ritueel waar hij niet goed wist wat ermee aan. In dit deel van het universum waar hij tegen wil en dank ter wereld kwam zetten de mensen allerhande naaldbomen in en om hun huizen en tempels, ze vraten en zopen zich lam en bestookten elkaar met redelijk nutteloze cadeaus waarop de schenker achteraf met venijnig gefezel becommentarieerd, afgerekend en gekenschetst kon worden.

Oh ja, het had ook iets van doen met de verjaardag van een Palestijnse bastaard die ongeveer 2008 jaar eerder het levenslicht zag. Tenminste, daar had een Romeins keizertje ooit een keer toe besloten. Toen hij ouder werd vormde deze knaap, samen met een stel kameraden - voornamelijk Hells Angels en stoere jongens uit het schippersmilieu - een ontregelde bende die de kroegen en cabardoesjen van de Levant afschuimde op zoek naar vertier met een meerwaarde. Klinkt geweldig, niet? En toch had Erik weinig sympathie voor die cultus van zwakkelingen en kannibalen, want rond zijn dertigste bleek de goeroe een poseur die terug bij zijn onbiologische papa ging wonen en daar viel nu eenmaal weinig begrip voor op te brengen.

Erik besloot deze keer kerst werkelijk te vieren. Hij zou een feest organiseren voor de mensen die hem echt nauw aan het hart lagen: de vriendin die hij verwaarloosde, de vriend die hij al te lang kende en zijn vader - de klootzak. Daartoe diende hij in ieder geval gepast voedsel te bereiden. Het idee iets te organiseren wond hem op, en hij ging aan de slag met een gedrevenheid die vreemd was voor zijn normale doen. Groot was dan ook de verbazing toen de genodigden een geïnspireerde Erik aan de lijn kregen. Nog groter hun ongeloof toen hij hen met stellige aandrang uitnodigde bij hem thuis voor een kerstdiner.

Nog diezelfde dag begaf Erik zich met krachtige tred naar de supermarkten in de buurt, hij beende voorbij koeltogen en door gangen. Kuierde langs fonduesets en gourmetschotels, wildstoofpot en kerststronken, maar niets kon hem bekoren, niets voldeed en een bijzonder zwarte tristesse kreeg hem langzaam maar zeker in haar bittere greep. Die nacht speelde Erik met het idee zich te verhangen, zwervend door de straten en lanen, langs kroegen en de meisjes van smart en plezier die zich hadden behangen met kerstballen en zich tooiden met dito mutsen. Ook dat buffet kon hem niet plezieren. Tegen de ochtend gebeurde er echter iets wonderlijks. Voor hem klonk een bevreemdend geluid alsof duizenden stemmen een onaards lied zongen, een ode aan het leven zelf. Erik kreeg het benauwd en zette het op een lopen, passeerde slapende huizen en wanordelijke kasseien die waren losgewerkt om een dienaar van de wet op zijn of haar donder te geven. Zwetend en puffend bereikte hij zijn doel, zijn adem stokte hem puntig in de keel. Hij zag een plein waar hemelse geuren van afstroomden en zijn reukorgaan bestormden. Tot hoever deze vreugde reikte kon hij moeilijk bevatten, temeer daar ze aan het zicht ontrokken werd door een hemelse nevel die haar als een deken bedekte en een diffuus licht over het hele schouwspel smeerde. De gloed die ervan afstraalde warmde zijn verkleumde ledematen en zijn oren deden zich te goed aan het onbekende gesnater dat zijn trommelvliezen streelde en Erik deinde mee op dit overweldigend zintuiglijk genot.

Op de vroege vogelmarkt ging alles anders verder gewoon zijn gangetje. Verkopers, boeren en sjoemelaars, al dan niet in het bezit van een beroepskaart, boden er hun waar aan in hokken en kooien, aan de poten opgehangen of gekortwiekt. Er waren bosduiven, stads- en industrieduiven, kwartels,

kalkoenen, ganzen met vier levers, wilde en tamme eenden, roodborstjes, tjiftjaffen en een zeldzame koekoek. Vlaamse gaaien, Waalse kraaien, eencellige eksters en grijze raven. Emoes en hun continentale varianten, hormonaal behandelde spechten, opgefokte dwergfazanten uit Paramaribo en Argentijnse, Filippijnse en Baskissche kipvarianten. Speciaal opgekweekt voor dit vreugdevol en wederkerend samenzijn. Anderen waren afdankertjes, sommigen hadden zelfs een aanzienlijk deel van hun leven als kunstwerk gesleten en mijmerden luidop over deze hoogdagen van artistiek Zijn. Allen bekten ze een zelfde klaagzang en scheten gelaten in het rond.

De vreugde die Erik bij dit aanschijn overviel was in het eerste opzicht misplaats en zelfs onbegrijpelijk. De vreugde die Erik door de aderen liep was niet het gevolg van een besef dat zijn zoektocht naar de gepaste kerstmaaltijd ten einde was, maar deel uitmaakte van een grootser opzet: zijn nakende ontmoeting met de verlosser, vleesgeworden tot heil van allen. Van dit plan had Erik echter nog geen vermoeden.

Gedurende een onbestemd ogenblik liet Erik zich meedrijven op geuren, klanken en kleuren die hem in vervoering brachten. Vaag meende hij in deze plek het theaterplein van zijn stad te herkennen, maar de hoedanigheid waarin het zich aan hem voordeed was zo onwerkelijk en van een zulke zaligheid dat hij dat niet met zekerheid had durven beweren. Deze plek bruiste van het leven, een boodschap van hoop en hernieuwd geloof. Maar toen Erik de kleine helling die hem van deze zaligheid scheidde met toenemend enthousiasme afstoof, werd hij in beslag genomen door overwegingen van een minder metafysisch karakter. ‘Ik heb een leven nodig‘ schoot hem door het hoofd, ‘een leven om te doden, een daad ter bekrachtiging van een verkleuterd kerstritueel. Bloed aan de handen, en dat het mag smaken.’ Deze gedachtegang werd ruw onderbroken door een stel handen die hem van de linkerzijde vastgrepen .

‘Pardon meneer,... pluimveepolitie, kan u even uw zakken leegmaken?’ Erik stond perplex, zakken leegmaken? De woorden schraapten de glimlach van zijn gelaat ‘Waarom...?’ ‘Oh gewoon, routinezaak. Even kijken of u geen vreemde vogels vervoert.’ ‘Vreemde vogels?’ ‘Jaja, zonder ziekteverzekering, er is constant besmettingsgevaar, u weet wel: kippenkanker, struisvogelpolitiek, zwanenzang, mussen met herpes.’ ‘Juist ja’, knikte Erik.

Hij las weleens een propagandablad en van de zaken die deze diender in functie hem vertelde, meende hij wel eens wat gehoord te hebben. Hij draaide zonder dralen zijn zakken binnenstebuiten, zonder dat dit kwalijk gevolg had. Dit onrecht dat Erik aan de rand van de vogelmarkt aan den lijve ondervond was het eerste vage teken aan de wand. Een nieuwe geest had zich van hem meester gemaakt een vonk in het diepste van zijn endeldarm, een sluimerend vuur. Maar toen de eerste verkopers hem toeschreeuwden, was een licht gevoel van constipatie het enige wat hem daarvan nog restte en met hernieuwde moed ging hij op zoek naar de ideale kerstmaaltijd. Na zich enige tijd een representatief beeld van de fladderende koopwaar te hebben gevormd, behield hij twee opties: kalkoen, maar deze vogel deed hem te transatlantisch aan, en kip, in menig opzicht een beest te banaal om als feestmaaltijd te serveren. ‘Eigen vogel eerst’, dacht Erik uiteindelijk. Hij ging voor de kip. ‘En naar welke sekse gaat u voorkeur?’ ‘Ik ben biseksueel’ zij Erik, ‘maar doe me toch maar een vent, die hebben tenminste constant last van hun hormonen, dat maakt de zaak stukken eenvoudiger dan met

En dan toch; kerst, vogels en profeten

<> image: De

Wilde

Kelly #

text: Verstraete Tom

die wispelturige kutten meestal het geval is.’ ‘Ach’ - zei de verkoper, ‘een cloaca is een cloaca, hoewel de één de ander niet is’.

Erik had niet direct een gepast antwoord en twijfelde tussen dom en wijs als mogelijke adjectieven waarmee hij deze uitspraak kon categoriseren. Kerst was nog niet daar en de dagen die hem nog restte besloot Erik het beest in leven te houden in zijn smoezelige stulp zodat het vlees nog vers zou zijn op de dag van het feest. Met ongekende ijver besteedde hij een aantal uur aan de constructie van een hok om het beest in op te bergen. Hij moest echter nog de deur uit, op zoek naar een geschikt gaas, en zolang zou hij het beest de vrije loop laten in zijn tweekamerappartement. Het was toen dat het wonder zich voltrok.

Over de exacte gebeurtenissen tast ook ik in het duister en dat hoort zo, want ze zijn niet in woorden te vatten. Ons rest enkel het verlangen naar de dood na een deugdzaam leven; Ei en Hij geven het ons. Feit blijft dat, wat dan ook de bek, slok- en endeldarm van de fladderaar passeerde, Eriks appartement en al zijn bezittingen binnen afzienbare tijd bedekt werden met de kak der kennis, het manna ons geschonken.

Dagenlang bleef Erik onbereikbaar voor vriend en vijand en bracht hij door met de fladderaar. Men zegt dat hij zich laafde aan het manna, terwijl hij zich onderwierp aan een woordloze kennisoverdracht tussen de zoon van de almachtige Ei en zichzelf. En toen kwam het ogenblik dat Erik werd uitgezonden om de boodschap van vreugde te delen, in de eerste plaats met hen die hij lief had, ten onrechte zo bleek, want ze konden hem niet begrijpen, ook ik niet.

De eerste die Hij deel wilde maken van de zaligmakende kennis was de onfortuinlijke Wendy. Die toen nog als zijn lief door het leven ging ook al waren ze op elkaar uitgekeken en hadden ze in feite een grondige hekel aan elkaar. Erik, in al zijn mannelijke grootmoedigheid, was bereid om al wat geweest was te vergeten en haar op te nemen in de jonge gemeenschap van gelovigen die toen niet verder reikte dan de gevleugelde en hijzelf. Maar zoals gezegd begreep de onfortuinlijke Wendy, Ei hebbe haar ziel, geen snater van de het hele gebeuren, en toen Erik de deur voor haar opende en vervolgens achter haar weer sloot verzonk de arme ziel in de ongelovige verontwaardiging die later ook mij te beurt viel.

‘Mijn hemel! – of de jouwe – ‘wat is hier gebeurd’, riep ze uit, ‘wat een ravage.’ ‘Je begrijpt het niet’, zei Erik rustig, ‘wat jij ziet als een puinhoop is een heiligdom in de maak. Gewijd aan diegene die ons allen stuurt.’ ‘Maar het stinkt hier, alles zit onder de kippendrek, wil je hier een feestje geven? Shit Erik, hoe kun je...’ ‘Hoe kan ik wat? Je begrijpt ook werkelijk niets!

Helemaal niets! Ik geef je een geschenk, voor het eerst in mijn leven heb ik iets dat ik onvoorwaardelijk wil delen. Je hoort blij te zijn, maar nee, je ziet enkel wat je is voorgekauwd. Je bent bekrompen Wendy, meer dan ik ooit had durven denken, als je niet openstaat voor de waarheid kun je ze onmogelijk zien. Kijk hem in de ogen kind, kijk goed en open je hart en je zal weten!’ Wendy keek en de zoon van Ei kromde zijn hals en wierp haar een schuine blik toe. Wendy kon het niet begrijpen. Ze was de onfortuinlijke Wendy en Hij - de zoon van Ei - wist dat. Ook zij maakte deel uit van het plan wat zou leiden tot hun beider martelaarschap.

Ze behoort tot een lagere soort: zij die de ratio plachten aan te hangen. Zij zouden zich nadien, in de eerste jaren na

de openbaring, te buiten gaan aan een weerzinwekkende polemiek om het wonder en Erik zijn profeetschap te ontkrachten. Daarbij vergrepen ze zich aan laffe redeneringen als zou de massale ontlasting van het alomtegenwoordige beest, geest en lichaam van de gezant hebben beneveld met een zuurtegraad die maakte dat longblaasjes en hersencellen zichzelf en masse de das omdeden om erger te voorkomen. En dat in een tempo waar zelfs de stoutmoedigste kampbeulen niet van hadden durven dromen. Erik daarentegen voelde dat iets in hem bewoog, en het was niet zijn maag, noch zijn - in tussentijd al enige etmalen ongewassen - vleesroede.

Ontdaan vluchtte Wendy van het heiligdom in de Reynderstraat 32 en alarmeerde zijn vader en uw nederige verslaggever, de vriend die hij al te lang kende.

We besloten de hele situatie, die ons als volstrekt onzinnig en volslagen idioot voorkwam, in de kiem te smoren. Ei helpe ons, we wisten niet beter. En toen Erik met de heilige kakelaar fladderend en predikend door de straten trok waar hij werd beschimpt en bespot, hebben we hem en de gevleugelde van straat geplukt. Hem sloegen we knock-out, de fladderaar, Ei helpe ons, draaiden we de nek om. Het is moeilijk om de verschrikking die Erik, martelaar van het ware geloof, toen te beurt viel woordelijk te vatten, al zal ik dat helse beeld, de pijn, en mijn eigen aandeel daarin, nooit kunnen vergeten. Maar ik vlucht niet langer voor de verschrikkelijk misdaad die ik heb begaan, ik heb het gevleugelde geloof omarmd en hoop er vergeving te vinden.

Wat Erik zag toen hij bij bewustzijn kwam vervulde hem dermate met afschuw dat hij groen en rood uitsloeg, braakte, brulde en als een bezetene en tot bloedens toe aan zijn boeien sleurde. Tevergeefs, want zijn beulen, voorzien van ongekende sadistische kwaliteiten - een god waardig, hadden dit voorzien en zijn stoel uit voorzorg aan het parket genageld met en stuk of wat tienduimers. De heftigheid waarmee hij reageerde op de situatie maakte wel degelijk indruk en Wendy – Ei schenke haar vergeving - en ik weken achteruit alsof het blasfemische van de praktijk waar we ons aan schuldig maakten eindelijk tot ons doordrong. Enkel Eriks vader – overtuigd van zijn gelijk - hield, weliswaar hevig transpirerend, voet bij stuk en plaatse het gemarineerde lichaam Peter Greenaway-gewijs voor Erik op de feestelijke pijnbank. Erik gilde en een zekere waanzin maakte zich van hem meester toen zijn vader het mes ter hand nam en de fladderaar met vaste hand een van de billen afsneed. Daarna ruilde hij dit folterobject in voor een kleiner model van hetzelfde type, nam nog een tweede marteltuig ter hand waarmee hij een andere ledemaat, vermoedelijk de linkervleugel -als we de lijkwade mogen geloven - op een kleinere schaal plaatste.

Dat we ons de verschrikking die volgt steeds mogen herinneren, zodat toekomstige generaties niet vergeten hoe zij geleden hebben voor ons aller heil. Eriks vader sneed en hakte de ledematen in kleinere stukjes, één ervan prikte hij op één van zijn folterinstrumenten, hij scharrelde zijn zoon vast, duwde zijn hoofd naar achter en kneep hem de neus dicht. Erik hield zijn adem in, sputterde en zwelgde, en liever was hij terplekke doodgevallen dan het onvermogen van zijn lijf te ondergaan. Hierop had de vader echter gerekend, de lichamelijke en onontkoombare reflex van wezens in ademnood. Erik opende zijn mond, kotsend en gorgelend en huilde als het bangste kind. ‘Eet!’ gromde de vader toen hij het vlees van de verlosser in de mondholte van diens dienaar propte.

<> image: De

Wilde

Kelly #

text: Verstraete Tom

<> illustrations: Bašić Sabina

Amai ke�kaarten :Knip uit en zend

A�eelding: Bašić Sabina

Voor

eers

te ed

itie A

wel

doo

r Am

ai

A�eelding: De Wilde Kelly

Voor

eers

te ed

itie A

wel

doo

r Am

ai

A�eelding: Bašić Sabina

Voor

eers

te ed

itie A

wel

doo

r Am

ai

A�eelding: Bašić Sabina

Voor

eers

te ed

itie A

wel

doo

r Am

ai

Amai ke�kaarten :Knip uit en zend

A�eelding: Van Roy Tine

Voor

eers

te ed

itie A

wel

doo

r Am

ai

A�eelding: Van Roy Tine

Voor

eers

te ed

itie A

wel

doo

r Am

ai

Amai ke�kaarten :Knip uit en zend

A�eelding: Van Roy Tine

Voor

eers

te ed

itie A

wel

doo

r Am

ai

A�eelding: Van Roy Tine

Voor

eers

te ed

itie A

wel

doo

r Am

ai

Amai ke�kaarten :Knip uit en zend

A�eelding: Bašić Sabina

Voor

eers

te ed

itie A

wel

doo

r Am

ai

A�eelding: Van Roy Tine

Voor

eers

te ed

itie A

wel

doo

r Am

ai

Als ik met kerst in de stad rond dwaal, dan vraag ik: ‘Jezus, waarom is alles zo fake?’, en dan antwoordt hij: ‘nou, de echte dingen zijn of heel duur of heel dood’.

<> image: Claes Sara

#

text: Claes Sara

Alle rechten voorbehouden. De werken opgenomen in deze publicatie, waaronder begrepen foto’s, illustraties, grafisch materiaal en teksten worden beschermd door auteursrecht en mogen onder geen enkele andere manier dan in de vorm van deze publicatie worden geprint, vermenigvuldigd, of verspreid, met uitzondering van die werken die duidelijk zijn bedoeld als kerstkaarten die eventueel verzonden kunnen worden.

publication as photographs, illustrations, graphic material and texts are copyright protected and can not be reproduced without written permission in any other form other than this publication, with exception of the work which has been created for Christmas cards (cut out and send).

All works have been reproduced with the knowledge and prior consent of the artist concerned and no responsibility is accepted by producer, publisher, or printer for any infringement of copyright or otherwise, arising from the contents of this publication. Every e�ort has been made to ensure that credits accurately comply with information supplied.

Copyright © AWEL