Vorige keer kreeg Loretta een soort van make-over door haar dochter. En die dochter bracht heel wat vriendinnetjes mee

uit school!

‘Dankjewel Amber. Eet je mee?’ Amber knikt van ja en Jessica bestelt een pizza. Als de pizzastukken op zijn gaat Amber

naar huis en duiken wij ons bed in.

De volgende dagen gaat het goed met Jessica: goede punten op school, ze gaat graag naar haar werk,... Ik niet, soms ga ik

niet naar mijn werk omdat ik te moe ben. Ik word ouder en zal niet lang meer leven. Jessica weet dat ook, maar ze blijft

van me houden.

Het is zelfs zo erg dat ik ontslagen ben. Mijn leven, het gaat niet meer. Jessica probeert er de moed in te houden met:

‘Kom op, ik verdien ook nog geld! Zoek anders een andere baan?’ Maar nee, dat wil ik niet. Daar word ik vast ook

ontslagen. Ik kan nog niet meer koken! Alles brandt aan.

Ik ga even naar buiten een om frisse neus de halen. Opeens hoor ik gefluister in mijn oor. Het is mijn tijd.

Ik voel me niet goed. Ik krijg het benauwd. Ik rol bezweet uit mijn bed en kijk voor me. Mama is er niet. Ze is vast naar de

televisie aan het kijken. Maar nee, dat doet ze ook niet.

Ik klop op de deur van de badkamer. Geen antwoord. ‘Mam?!’ roep ik. Ik kijk binnen in maar ze ligt niet in het bad. Als de

bliksem ren ik naar buiten. Er staat een grafsteen. ‘I-is mam d-dood?’ snik ik.

Ik kan het niet geloven, ik word er woedend van. ‘Dit is mijn schuld! Ik had beter moeten zorgen voor mijn moeder.’ Ik blijf nog lang bij Loretta staan. Ik weet niet hoe ik me voel. Ik ben boos op mezelf maar natuurlijk ben ik verdrietig. Dit is niet te

verwerken!

Slapen kan ik niet meer. Ik lees wat kookboeken van mijn mama, maar het lukt me niet. Mijn verdriet is te zwaar.

Duizenden tranen vloeien langs mijn gezicht. Elke traan is gevuld met liefde.

Met grote tegenzin vertrek ik naar school. Daar vragen ze zich af waarom ik niet meer de blije Jessica ben. En nee, daar ga ik het hen niet vertellen. Wanneer de school uit is moet ik mijn hart luchten en bel Gabriëlle op. ‘Gab? Kom je even naar mijn thuis? Ik moet je iets vertellen.’ Ze hoort aan mijn stem

dat het niet goed is. ‘Tuurlijk, ben er zo.’ Krijg ik als antwoord.

Ik leg de telefoon neer en wandel naar buiten. Naar mijn mama. Voordat ik het weet staat Gabriëlle achter me. ‘Oh!’ ik omhels haar stevig en bijt op mijn lippen om niet in tranen uit

te barsten.

Ik hoef niets te zeggen. Ze ziet de grafsteen van Loretta. Ik zie de tranen in haar ogen. ‘Jess, hoe?’ zegt ze. Maar daarna volgt er niets. Zelf kan ik ook niks bedenken om te zeggen. Ik wandel

naar binnen en ga zitten op de bank. Gabriëlle volgt me. ‘Jess?’ vraagt ze. ‘J-ja?’ snik ik. ‘Ik weet niet echt hoe je je voelt. Er is

nog nooit iemand gestorven in mijn familie. Ik wil je helpen, dat weet je. Wil je liever dat ik even wegga?’

‘Nee, blijf nog even! Anders voel ik me zo alleen. ‘Jessica, je voelt je rot, dat begrijp ik. Rust nog wat en adopteer

desnoods een hond of kat? Als je je zo alleen voelt.’ ‘Dat is het! Ik moest van mama adopteren, ik ben nog te jong voor een kind, maar een hond is al een begin! Bedankt!’ Met een grondige knuffel verlaat Gabriëlle het huis en ik vertrek naar

mijn werk.

Al vroeg in de morgen ben ik wakker en begin aan mijn huiswerk. Toch raar, geen moeder meer die je helpt. En nu is het nog stiller, ik heb genoeg geld om een radio te kopen. Ja, ik ga het doen. Zo kan ik nog nieuwe pasjes verzinnen voor

op mijn werk.

Ik ben er klaar voor, voor de hond. Eindelijk wat gezelschap, ik ga Gabriëlle opbellen. ‘Gab?’ ‘…’ ‘Ja, het gaat beter! Wil je komen?’ ‘…’ ‘Ja, de hond, weet je het niet meer?’ ‘…’ ‘Oké,

tot zo!’

Als ze er is bel ik de adoptiedienst voor dieren, en even later staat hij er dan. ‘Hoe heet hij?’ vraag ik aan de dame. ‘Bello!’ en daarna vertrekt ze alweer. ‘Nou Bello, welkom in je nieuwe

thuis!’ en ik aai hem. We lopen naar binnen en Bello loopt maar wat rond.

‘Oh Gab! Ik heb geen mandje of voedselbakje!’ roep ik. Terwijl Gabriëlle Bello zit te aaien verbouw ik het huis wat. ‘Is

dit beter?’ vraag ik aan de hond. ‘Jess! Kijk eens naar zijn ogen! Eentje rood en de andere is blauw!’ Ik bekijk zijn ogen

goed en inderdaad hebben ze andere kleuren.

Bello snuffelt wat door het huis en vindt daarna een plekje in zijn mand. ‘Raar he, dat Bello andere kleur ogen heeft?’

vraagt Gabriëlle.

Flashback (:

‘Jess?’ herhaalt ze. ‘Wow, ik was eventjes aan het dromen.’ ‘Ik moet gaan, mijn moeder wordt ongerust.’ Vertelt ze. ‘Wel,

oke, tot morgen misschien!’ en we nemen afscheid.

Al vroeg in de morgen word ik wakker en er zwermt een gek geurtje door het huis. Ik kijk eens goed rond. Dan zie ik Bello

in zijn eigen plas rond spetteren.

‘Jij rare hond, plas je eventjes op de vloer.’ Ik lach. ‘Je hebt je je zeker verveeld, he. Ach, als ik opgroei krijg jij er een nieuw

kameraadje bij.’

Ik laat Bello even buiten en pak een stok. Ik gooi hem zo ver ik kan maar hij haalt hem toch weet terug. Geweldige hond is

het toch.

Maar die geweldige hond is zo weer verdwenen. Bello springt in een modderplas en moet grondig gewassen worden.

Als Bello een flinke poetsbeurt heeft gehad rinkelt de telefoon. Het blijkt Gabrielle te zijn. ‘Hee Gab! Hoe gaat het?’ ‘…’ ‘Ja, met Bello gaat het prima, het lijkt net een klein kind!’

‘Oja, trouwens. Ik ben binnenkort jarig en ik wilde vragen of jij langs kon komen.’ ‘…’ Ik lach. ‘Ja, er is taart!’

Als ik in de avond een lekker maaltijd maak, brandt het aan. En nog niet zo’n beetje ook. De hele boel staat in brand!

Als de brand is geblust schrik ik me een hoedje. Mama’s geest uit het fornuis! Ik gil zo hard ik kan en sluit mijn ogen.

Als ik ze weer op doe, is ze verdwenen.

Ik heb toch nog wat kunnen slapen door dat gebeuren van gister. Ik kijk naar buiten maar er is niemand meer te zien.

Het zal wel een droom zijn geweest… Maar het leek zo echt.

Bello piept bij de deur. ‘Moet je er uit kereltje? Kom dan gaan we.’

Als we terug zijn loop ik naar de badkamer. Er ligt water in het bad en het loopt leeg. ‘Griezelig…’ mompel ik en ga

terug.

Als ik de tv wil aanzetten springt hij vanzelf aan. ‘MAMA, hou alsjeblieft op met spoken… Dit is niet leuk meer.’

Dan komt ze ineens te voorschijn. Hoe kan mama dit doen… Heb ik haar zo veel last bezorgd?

Al snel verdwijnt ze weer.

Ik ruim het kommetje havermout op. Ik heb geen trek meer door het gegriezel. En dat gaat de telefoon. Het is de

directrice. Ijsvrij!

Ik ga naar m’n werk en kom laat in de avond weer terug. Ik pak de telefoon. ‘Gab, kom je nog? Ik ben jarig!’

Even later komt ze binnen gelopen. ‘Kom!’

Gabriëlle pakt haar toeter en begint er luid op te blazen.

Ik blaas de kaarsjes uit. 18 kaarsjes om precies te zijn. Ik doe een wens en…

ik ben eindelijk volwassen! Vrolijke versierinkjes dansen om mijn heen.

En ook Gabriëlle is groot geworden. ‘Ik heb een idee, eerst nemen we een groot stuk taart en daarna gaan we maar eens

shoppen!’

We nemen een groot stuk taart en eten hem met grote happen op. Wat is het toch fijn om volwassen te zijn.

Zou het de volgende keer nog beter of net slechter gaan met onze Jessica?

Dat zal je dan wel lezen!

Generaties

1 Loretta

2 Jessica