Artikel AD Groene Hart - Woonwagenkamp Linschoten
1
In Linschoten wordt al ruim tien jaar gediscussieerd over de toekomsti- ge nieuwbouwwijk Voorvliet. Hon- derd woningen zullen er in 'het laatste stukje groen' van de gemeen- te komen te staan, vlakbij het Wei- depad en de boomgaard. Kortom, de plek waar het woonwagenkamp nu ligt. Eduard Schokkenbroek: „Het zal nog lang duren voordat de bouw begint. Wij weten niet wat onze plek is in het plan. Ik ben best bereid om te verhuizen, maar dan moet de gemeente met een voor- stel komen. Ik wil er financieel niet op achteruit gaan en mijn locatie in de natuur behouden.” In Nederland wordt strenger gelet op woonwagenbewoners dan op huisbewoners I n de regio zijn ze bekend: de Schokkenbroeken van het woonwagenkamp in Linscho- ten. Helemaal aan de rand van het dorp, vlakbij het Weide- pad, staan zes woonwagens in het groen. Eduard Schokkenbroek (61) woont er al sinds 1986. „Ik ben gebo- ren en getogen als woonwagenbewo- ner. We hebben weleens in een huis in Bodegraven gewoond, maar dit bevalt beter. We zitten hier met 22 mensen en er heerst een enorme ge- meenschapszin,” vertelt Schokken- broek. Hij is arbeidsongeschikt ver- klaard. „Ik heb jaren in de uitvaart- verzekeringen gewerkt en ik vond het heel erg dat ik werd afgekeurd,” zegt hij. Overige kampbewoners werken in de beveiliging, de zorg en de ict. „Iedereen is bezig. Dat is wat anders dan ’s nachts met een mas- ker over straat lopen. Gek hè?” zegt Schokkenbroek gekscherend. Waarom het wonen in een kamp zo mooi is, maakt Schokkenbroek al snel duidelijk. Hij schuift de vitra- ges opzij en een groot grasveld vol koolzaad verschijnt. „Is dat niet prachtig? Ik ben een natuurliefheb- ber. Ik geniet van alles dat groeit en bloeit. Er lopen hier fazanten, dui- ven, spechten en hoppen. Ik heb een enorme tuin en hierachter ligt een boomgaard waarin we kunnen zit- ten.” Schokkenbroek is zich bewust van het feit dat woonwagenkampen een negatief imago hebben. „In Ne- derland wordt strenger gelet op woonwagenbewoners dan op huis- bewoners. Een inval hoort er nu een- maal bij.” Desondanks heeft de familie goed contact met de politie. „Op het par- keerterrein hiernaast lopen soms hangjongeren. Die hou ik in de ga- ten en daar bel ik wel eens over.” Als Schokkenbroek in de regio wordt aangehouden, mag hij meestal ge- woon doorrijden. „De politie kent me. Veertig kilometer verderop is dat niet zo. Ze zien aan je postcode dat je in een woonwagenkamp woont en dan moet je opeens de kof- ferbak openmaken. Maar wij heb- ben niks te verbergen en daar ko- men ze vanzelf achter,” stelt Schok- kenbroek. Over negatieve reacties maakt hij zich dan ook niet druk. „Als mensen niet vriendelijk over ons praten gaan ze hun gang maar. Ik werk niet meer en heb goede vrienden. Meer heb ik niet nodig. Begrijp me niet verkeerd, ik ben begaan met wat er in de wereld gebeurt, maar ik hoef er niet in te integreren.” Schokkenbroek geeft aan tot zijn sterfdag in Linschoten te blijven wo- nen. „Er is geen reden om weg te gaan. We wonen in de vrije natuur en we hebben geen verplichtingen aan de buren, want dat zijn ook woonwa- genbewoners,” zegt zijn vrouw glim- lachend. Voorvliet [email protected] Honderd woningen Wonen Dichtbij ‘Ik heb niks te verbergen’ Tekst: Marije van Wijngaarden Foto: Rianne den Balvert Eduard Schokkenbroek in zijn woonwagen aan de Jacob Barneveldstraat in Linschoten. NIEUWS & TIPS Fantasie in de kinderkamer Pagina 19 THUIS IN OUD ADE Hofstee toont ware gezicht Pagina 17 Woonwagenkampen zijn vaak negatief in het nieuws. De vraag is of dit wel terecht is. En wat voor mensen wonen er eigenlijk in zo'n kamp? ZATERDAG 24 MEI 2008 GH Dichtbij 15 AD www.AD.nl
-
Upload
marije-van-wijngaarden -
Category
Documents
-
view
236 -
download
2
description
Het AD Groene Hart verschijnt dagelijks in de regio Groene Hart en is onderverdeeld in drie lokale edities: Alphen aan den Rijn, Gouda en Woerden.
Transcript of Artikel AD Groene Hart - Woonwagenkamp Linschoten
In Linschoten wordt al ruim tien jaargediscussieerd over de toekomsti-ge nieuwbouwwijk Voorvliet. Hon-derd woningen zullen er in 'hetlaatste stukje groen' van de gemeen-te komen te staan, vlakbij het Wei-depad en de boomgaard. Kortom,de plek waar het woonwagenkampnu ligt. Eduard Schokkenbroek:„Het zal nog lang duren voordat debouw begint. Wij weten niet watonze plek is in het plan. Ik ben bestbereid om te verhuizen, maar danmoet de gemeente met een voor-stel komen. Ik wil er financieel nietop achteruit gaan en mijn locatie inde natuur behouden.”In Nederland wordt
strenger gelet opwoonwagenbewonersdan op huisbewoners
In de regio zijn ze bekend: deSchokkenbroeken van hetwoonwagenkamp in Linscho-ten. Helemaal aan de rand vanhet dorp, vlakbij het Weide-pad, staan zes woonwagens inhet groen.
Eduard Schokkenbroek (61)woont er al sinds 1986. „Ik ben gebo-renen getogenalswoonwagenbewo-ner. We hebben weleens in een huisin Bodegraven gewoond, maar ditbevalt beter. We zitten hier met 22mensen en er heerst een enorme ge-meenschapszin,” vertelt Schokken-
broek. Hij is arbeidsongeschikt ver-klaard. „Ik heb jaren in de uitvaart-verzekeringen gewerkt en ik vondhet heel erg dat ik werd afgekeurd,”zegt hij. Overige kampbewonerswerken in de beveiliging, de zorg en
de ict. „Iedereen is bezig. Dat is watanders dan ’s nachts met een mas-ker over straat lopen. Gek hè?” zegtSchokkenbroek gekscherend.
Waarom het wonen in een kampzo mooi is, maakt Schokkenbroek alsnel duidelijk. Hij schuift de vitra-ges opzij en een groot grasveld volkoolzaad verschijnt. „Is dat nietprachtig? Ik ben een natuurliefheb-ber. Ik geniet van alles dat groeit enbloeit. Er lopen hier fazanten, dui-ven, spechten en hoppen. Ik heb eenenorme tuin en hierachter ligt eenboomgaard waarin we kunnen zit-ten.”
Schokkenbroek is zich bewustvan het feit dat woonwagenkampeneen negatief imago hebben. „In Ne-derland wordt strenger gelet opwoonwagenbewoners dan op huis-bewoners.Een invalhoort er nu een-maal bij.”
Desondanks heeft de familie goedcontact met de politie. „Op het par-keerterrein hiernaast lopen somshangjongeren. Die hou ik in de ga-
ten en daar bel ik wel eens over.” AlsSchokkenbroek in de regio wordtaangehouden, mag hij meestal ge-woon doorrijden. „De politie kentme. Veertig kilometer verderop isdat niet zo. Ze zien aan je postcodedat je in een woonwagenkampwoont en dan moet je opeens de kof-ferbak openmaken. Maar wij heb-ben niks te verbergen en daar ko-men ze vanzelf achter,” stelt Schok-kenbroek.
Over negatieve reacties maakt hijzich dan ook niet druk. „Als mensenniet vriendelijk over ons pratengaan ze hun gang maar. Ik werk nietmeer en heb goede vrienden. Meerheb ik niet nodig. Begrijp me nietverkeerd, ik ben begaan met wat erin de wereld gebeurt, maar ik hoefer niet in te integreren.”
Schokkenbroek geeft aan tot zijnsterfdag in Linschoten te blijven wo-nen.
„Er is geen reden om weg te gaan.We wonen in de vrije natuur en wehebben geen verplichtingen aan de
buren, want dat zijn ook woonwa-genbewoners,” zegt zijn vrouw glim-lachend.
Voorvliet
Honderd woningen
WonenDichtbij
‘Ik heb niks te verbergen’
Tekst: Marije van Wijngaarden Foto: Rianne den Balvert
Eduard Schokkenbroek in zijn woonwagen aan de Jacob Barneveldstraat in Linschoten.
NIEUWS & TIPSFantasiein dekinderkamerPagina 19
THUIS IN OUD ADEHofsteetoont waregezichtPagina 17
Woonwagenkampen zijn vaak negatief in hetnieuws. De vraag is of dit wel terecht is. En watvoor mensen wonen er eigenlijk in zo'n kamp?
ZATERDAG 24 MEI 2008 GH Dichtbij 15AD www.AD.nl
