In Linschoten wordt al ruim tien jaargediscussieerd over de toekomsti-ge nieuwbouwwijk Voorvliet. Hon-derd woningen zullen er in 'hetlaatste stukje groen' van de gemeen-te komen te staan, vlakbij het Wei-depad en de boomgaard. Kortom,de plek waar het woonwagenkampnu ligt. Eduard Schokkenbroek:„Het zal nog lang duren voordat debouw begint. Wij weten niet watonze plek is in het plan. Ik ben bestbereid om te verhuizen, maar danmoet de gemeente met een voor-stel komen. Ik wil er financieel nietop achteruit gaan en mijn locatie inde natuur behouden.”In Nederland wordt

strenger gelet opwoonwagenbewonersdan op huisbewoners

In de regio zijn ze bekend: deSchokkenbroeken van hetwoonwagenkamp in Linscho-ten. Helemaal aan de rand vanhet dorp, vlakbij het Weide-pad, staan zes woonwagens inhet groen.

Eduard Schokkenbroek (61)woont er al sinds 1986. „Ik ben gebo-renen getogenalswoonwagenbewo-ner. We hebben weleens in een huisin Bodegraven gewoond, maar ditbevalt beter. We zitten hier met 22mensen en er heerst een enorme ge-meenschapszin,” vertelt Schokken-

broek. Hij is arbeidsongeschikt ver-klaard. „Ik heb jaren in de uitvaart-verzekeringen gewerkt en ik vondhet heel erg dat ik werd afgekeurd,”zegt hij. Overige kampbewonerswerken in de beveiliging, de zorg en

de ict. „Iedereen is bezig. Dat is watanders dan ’s nachts met een mas-ker over straat lopen. Gek hè?” zegtSchokkenbroek gekscherend.

Waarom het wonen in een kampzo mooi is, maakt Schokkenbroek alsnel duidelijk. Hij schuift de vitra-ges opzij en een groot grasveld volkoolzaad verschijnt. „Is dat nietprachtig? Ik ben een natuurliefheb-ber. Ik geniet van alles dat groeit enbloeit. Er lopen hier fazanten, dui-ven, spechten en hoppen. Ik heb eenenorme tuin en hierachter ligt eenboomgaard waarin we kunnen zit-ten.”

Schokkenbroek is zich bewustvan het feit dat woonwagenkampeneen negatief imago hebben. „In Ne-derland wordt strenger gelet opwoonwagenbewoners dan op huis-bewoners.Een invalhoort er nu een-maal bij.”

Desondanks heeft de familie goedcontact met de politie. „Op het par-keerterrein hiernaast lopen somshangjongeren. Die hou ik in de ga-

ten en daar bel ik wel eens over.” AlsSchokkenbroek in de regio wordtaangehouden, mag hij meestal ge-woon doorrijden. „De politie kentme. Veertig kilometer verderop isdat niet zo. Ze zien aan je postcodedat je in een woonwagenkampwoont en dan moet je opeens de kof-ferbak openmaken. Maar wij heb-ben niks te verbergen en daar ko-men ze vanzelf achter,” stelt Schok-kenbroek.

Over negatieve reacties maakt hijzich dan ook niet druk. „Als mensenniet vriendelijk over ons pratengaan ze hun gang maar. Ik werk nietmeer en heb goede vrienden. Meerheb ik niet nodig. Begrijp me nietverkeerd, ik ben begaan met wat erin de wereld gebeurt, maar ik hoefer niet in te integreren.”

Schokkenbroek geeft aan tot zijnsterfdag in Linschoten te blijven wo-nen.

„Er is geen reden om weg te gaan.We wonen in de vrije natuur en wehebben geen verplichtingen aan de

buren, want dat zijn ook woonwa-genbewoners,” zegt zijn vrouw glim-lachend.

Voorvliet

gh.wonen@ad.nl

Honderd woningen

WonenDichtbij

‘Ik heb niks te verbergen’

Tekst: Marije van Wijngaarden Foto: Rianne den Balvert

Eduard Schokkenbroek in zijn woonwagen aan de Jacob Barneveldstraat in Linschoten.

NIEUWS & TIPSFantasiein dekinderkamerPagina 19

THUIS IN OUD ADEHofsteetoont waregezichtPagina 17

Woonwagenkampen zijn vaak negatief in hetnieuws. De vraag is of dit wel terecht is. En watvoor mensen wonen er eigenlijk in zo'n kamp?

ZATERDAG 24 MEI 2008 GH Dichtbij 15AD www.AD.nl