Arbeidshof te Brussel Arrest - Legal News · Arbeidshof te Brussel – 2015/AB/150 – p. 2...

Arbeidshof te Brussel

derde kamer

Arrest

Repertoriumnummer

2015 /

Datum van uitspraak

06 november 2015

Rolnummer

2015/AB/150

Uitgifte Uitgereikt aan op € JGR

Arbeidshof te Brussel – 2015/AB/150 – p. 2

ARBEIDSRECHT - arbeidsovereenkomst bediende

tegensprekelijk arrest

definitief

BRUSSELS TRUCK CENTER, met maatschappelijke zetel te 1702 GROOT-BIJGAARDEN, Zone

Maalbeek - Rijshout Z/N,

Appellante op hoofdberoep,

Geïntimeerde op incidenteel beroep,

vertegenwoordigd door mr. THEUNS Karel, advocaat, loco mr. VAN EECKHOUTTE Willy,

advocaat te 9051 SINT-DENIJS-WESTREM, Drie Koningenstraat 3

tegen

V. R.,

Geïntimeerde op hoofdberoep,

Appellant op incidenteel beroep,

vertegenwoordigd door mr. MORTIER Karel, advocaat, loco mr. DELPORTE Christiaan,

advocaat te 1170 BRUXELLES, Chaussée de la Hulpe, 177/6

***

*

Na beraad, spreekt het arbeidshof te Brussel het hiernavolgend arrest uit:

Gelet op de stukken van rechtspleging, inzonderheid:

- het voor eensluidend verklaard afschrift van het bestreden vonnis, uitgesproken op 21-11-2014 door de arbeidsrechtbank te Brussel, 1e kamer (A.R. 13/2793/A),

- het verzoekschrift tot hoger beroep, ontvangen ter griffie van dit hof op 13 februari

2015,

- de conclusies voor de appellante,

- de conclusies voor de geïntimeerde,

- de voorgelegde stukken.


*** *

De partijen hebben hun middelen en conclusies uiteengezet tijdens de openbare

terechtzitting van 25 september 2015, waarna de debatten werden gesloten, de zaak in

beraad werd genomen en voor uitspraak werd gesteld op 23 oktober 2015 doch

uitgesproken op heden.

*** *

I. FEITEN

De heer V. trad op 15 november 2007 in dienst van Brussels Truck Center BVBA (hierna

genoemd de BVBA) als bediende – magazijnier, met schriftelijke arbeidsovereenkomst voor

onbepaalde tijd van dezelfde datum.

Met aangetekende brief van 18 januari 2013 beëindigde de BVBA de arbeidsovereenkomst

om dringende reden, waarvan met dezelfde brief als volgt kennis werd gegeven:

“Ingevolge de inventarisopname en controle van de inventaris is gebleken dat de

stockopname door u uitgevoerd van de stukken Mercedes (waaraan u gedurende twee

weken voorafgaand de inventarisopname van 24 november jl. werkte en slechts een deel had

geteld…) helemaal niet klopt.

Wij hebben u daarvan op de hoogte gebracht en gesteld dat deze stukken dan ook door jou

dienden herteld in de loop van de maand januari.

U hebt er klaarblijkelijk een andere oplossing voor gevonden; wij stelden gisteren vast dat u

de bewuste stukken Mercedes klaarblijkelijk ONTERECHT vermeldt op facturen aan onze

klanten, daar waar de goederen aan de klant niet werden geleverd. Dit is bedrog. Verder, u

hebt de stukken zelf in de vuilnisbak gedeponeerd. De stukken werden intussen door de

verantwoordelijke van het magazijn gerecupereerd en bewaard.

Een dergelijk gedrag is uiteraard niet aanvaardbaar: waar u uw taak niet naar behoren

vervult, waar wij u daarop attent maken, meent u dat door het bedrieglijk in rekening

brengen van de stukken (via foutieve facturatie) aan onze cliëntele en het doen verdwijnen

van de stukken zelve u de slechte uitvoering van uw taak als magazijnier oplost.”


Met aangetekende brief en telefax van 13 februari 2013 betwistte de raadsman van de heer

V. namens zijn cliënt de regelmatigheid en de rechtmatigheid van het ontslag om dringende

reden. Met betrekking tot de feiten zelf stelde hij:

“De heer V. heeft de inventaris correct opgenomen, conform de instructies die hij daartoe

had gekregen en op de wijze zoals dit jaarlijks gebeurt bij de BVBA BRUSSELS TRUCK CENTER.

De heer V. ontkent tevens ten stelligste bedrieglijk stukken te hebben gefactureerd aan

klanten van de BVBA BRUSSELS TRUCK CENTER. Zoals u zeer goed weet, stelde de heer V.

zelfs eenvoudigweg geen facturen op. Dit gebeurde door de chef-atelier na controle van de

informatie die hem door de mecaniciens en de magazijniers werd aangeleverd. De bewering

als zou de heer V. bedrieglijk facturen hebben opgesteld omdat hij de inventaris niet wou

maken, is dan ook volstrekt uit de lucht gegrepen en op niets gebaseerd.”

In dezelfde brief vorderde de raadsman van de heer V. betaling door de BVBA van een

opzeggingsvergoeding, een vergoeding wegens misbruik van ontslagrecht en een

outplacementaanbod, en tevens betaling van achterstallig (over)loon en het

overeenstemmende vakantiegeld einde dienst.

II. RECHTSPLEGING

a.-

Met tegensprekelijk verzoekschrift, neergelegd op de griffie van de arbeidsrechtbank te

Brussel op 26 februari 2013, vorderde de heer V. betaling door de BVBA van:

30.707,43 euro opzeggingsvergoeding, te vermeerderen met de wettelijke intrest vanaf 18

januari 2013 en de gerechtelijke intrest (in de conclusie neergelegd op de griffie van de

arbeidsrechtbank op 20 juni 2013 werd dit bedrag verlaagd tot 30.699,73 euro)

2.500,00 euro schadevergoeding wegens misbruik van ontslagrecht, te vermeerderen met

de wettelijke intrest vanaf 13 februari 2013 en de gerechtelijke intrest

2.500,00 euro schadevergoeding wegens niet toekennen van outplacement, te

vermeerderen met de wettelijke intrest vanaf 24 januari 2013 en de gerechtelijke intrest

17.162,86 euro provisioneel achterstallig loon en overloon, te vermeerderen met de

wettelijke intrest vanaf de respectievelijke vervaldata en de gerechtelijke intrest (in de

conclusie neergelegd op de griffie van de arbeidsrechtbank op 20 juni 2013 werd dit bedrag

verhoogd tot 25.744,29 euro)

2.632,78 euro provisioneel als vakantiegeld op achterstallig loon en overloon, te

vermeerderen met de wettelijke intrest vanaf 13 februari 2013 en de gerechtelijke intrest (in


de conclusie neergelegd op de griffie van de arbeidsrechtbank op 20 juni 2013 werd dit

bedrag verhoogd tot 3.949,17 euro)

Hij vorderde tevens de veroordeling van de BVBA tot afgifte van een verbeterde C4 en van

de loonafrekening van de bedragen waartoe de BVBA veroordeeld wordt, binnen de tien

dagen na de betekening van het tussen te komen vonnis, op straffe van een dwangsom van

50 euro per dag vertraging per ontbrekend document.

Tenslotte vorderde hij de veroordeling van de BVBA tot de kosten van het geding, met

inbegrip van de rechtsplegingsvergoeding, provisioneel begroot op 2.750,00 euro, en de

voorlopige uitvoerbaarheid van het tussen te komen vonnis zonder enig voorbehoud.

In de conclusie neergelegd op de griffie van de arbeidsrechtbank op 20 juni 2013 vorderde

hij tevens dat de BVBA zou veroordeeld worden onder verbeurte van een dwangsom van 25

euro per ontbrekend document en per dag vertraging, tot overlegging van volgende

documenten:

- de tijdregistraties van de BVBA die betrekking hebben op de periode 15 november

2007 tot 16 januari 2013;

- de planningen van de jaren 2007 – 2012;

- de verlofkaarten van de heer V. met betrekking tot de jaren 2007 – 2010 en 2012.

b.-

Met conclusie, neergelegd op de griffie van de arbeidsrechtbank op 13 (telefax) en 14 (brief)

mei 2013, stelde de BVBA een tegeneis en vorderde zij betaling door de heer V. van:

286,72 euro loon voor twee werkdagen

20,00 euro schadevergoeding

c.-

Met vonnis van 21 november 2014 verklaarde de arbeidsrechtbank de hoofvordering van de

heer V. ontvankelijk en gedeeltelijk gegrond. Zij veroordeelde de BVBA tot betaling aan de

heer V. van volgende bedragen:

21.860,10 euro opzeggingsvergoeding, te vermeerderen met moratoire intrest aan de

wettelijke rentevoet vanaf ontslag tot betaling

3.546,46 euro achterstallig loon voor 188 extra uren gepresteerd in 2011, te vermeerderen

met moratoire intrest aan de wettelijke rentevoet vanaf eisbaarheid tot betaling


75,44 euro achterstallig overloon voor 8 overuren gepresteerd in 2011, te vermeerderen

met moratoire intrest aan de wettelijke rentevoet vanaf eisbaarheid tot betaling

75,44 euro [lees: 555,59 euro] vakantiegeld op loon en overloon, te vermeerderen met

moratoire intrest aan de wettelijke rentevoet vanaf dagvaarding tot betaling.

De BVBA werd tevens veroordeeld tot afgifte van een verbeterd C4 document en de nodige

loonfiches met betrekking tot de toegekende vergoedingen.

De arbeidsrechtbank verklaarde de tegenvordering van de BVBA ontvankelijk doch

ongegrond.

De BVBA werd tenslotte veroordeeld tot de kosten van het geding, door de heer V. begroot

op een rechtsplegingsvergoeding van 2.750,00 euro.

d.-

Er wordt geen melding gemaakt van een betekening van dit vonnis.

e.-

Met verzoekschrift, neergelegd op de griffie van het arbeidshof te Brussel op 13 februari

2015, tekende de BVBA hoger beroep aan tegen het vonnis dat op 21 november 2014 werd

gewezen door de arbeidsrechtbank van Brussel. Zij vorderde dat het arbeidshof het

bestreden vonnis zou vernietigen en, opnieuw wijzende, de vorderingen van de heer V. zou

afwijzen als ongegrond, en de tegenvordering van de BVBA ontvankelijk en gegrond zou

verklaren.

Minstens alvorens verder recht te doen, de BVBA toe te laten te bewijzen met getuigen:

- dat de heer V. zijn taak bestaande in het opmaken van een inventaris niet correct

heeft vervuld;

- dat hij bij de hertelling onterecht wisselstukken op de factuur van klanten heeft laten

vermelden en deze in de vuilbak heeft gegooid om de inventaris toch te laten

kloppen;

- dat hij voorafgaand aan het ontslag gehoord is.

De BVBA vordert tenslotte dat de heer V. zou worden veroordeeld tot de kosten van beide

aanleggen.


f.-

Met conclusie, neergelegd op de griffie van het arbeidshof op 2 april 2015, tekende de heer

V. incidenteel beroep aan tegen het reeds bestreden vonnis. Hij vorderde dat het arbeidshof

zijn volledige oorspronkelijke vordering gegrond zou verklaren en bijgevolg de BVBA zou

veroordelen tot betaling van:

30.699,73 euro opzeggingsvergoeding, te vermeerderen met de wettelijke intrest vanaf 18

januari 2013 en de gerechtelijke intrest

2.500,00 euro schadevergoeding wegens misbruik van ontslagrecht, te vermeerderen met

de wettelijke intrest vanaf 13 februari 2013 en de gerechtelijke intrest

2.500,00 euro schadevergoeding wegens niet toekennen van outplacement, te

vermeerderen met de wettelijke intrest vanaf 24 januari 2013 en de gerechtelijke intrest

25.744,29 euro provisioneel achterstallig loon en overloon, te vermeerderen met de

wettelijke intrest vanaf de respectievelijke vervaldata en de gerechtelijke intrest

3.949,17 euro provisioneel als vakantiegeld op achterstallig loon en overloon, te

vermeerderen met de wettelijke intrest vanaf 13 februari 2013 en de gerechtelijke intrest.

Hij vorderde tevens dat de BVBA zou veroordeeld worden onder verbeurte van een

dwangsom van 25 euro per ontbrekend document en per dag vertraging, tot overlegging van

volgende documenten:

- de tijdregistraties van de BVBA die betrekking hebben op de periode 15 november

2007 tot 16 januari 2013;

- de planningen van de jaren 2007 – 2012;

- de verlofkaarten van de heer V. met betrekking tot de jaren 2007 – 2010 en 2012.

Hij vorderde verder de veroordeling van de BVBA tot afgifte van een verbeterde C4 en van

de loonafrekening van de bedragen waartoe de BVBA veroordeeld wordt, binnen de tien

dagen na de betekening van het tussen te komen vonnis [lees: arrest], op straffe van een

dwangsom van 50 euro per dag vertraging per ontbrekend document.

Tenslotte vorderde hij de veroordeling van de BVBA tot de kosten van het hoger beroep, met

inbegrip van de rechtsplegingsvergoeding, provisioneel begroot op 2.750,00 euro.


III. ONTVANKELIJKHEID VAN HET HOGER BEROEP

Het hoger beroep en het incidenteel beroep werden tijdig en met een naar de vorm

regelmatige akte ingesteld, zodat ze ontvankelijk zijn.

IV. BEOORDELING

A. De oorspronkelijke hoofdvordering

1. Het ontslag om dringende reden

Tijdigheid van het ontslag om dringende reden

a.-

Artikel 35 derde lid van de Arbeidsovereenkomstenwet bepaalt dat ontslag om een

dringende reden niet meer zonder opzegging of vóór het verstrijken van de termijn kan

worden gegeven, wanneer het feit ter rechtvaardiging ervan sedert ten minste drie

werkdagen bekend is aan de partij die zich hierop beroept.

De termijn van drie werkdagen begint slechts te lopen vanaf het ogenblik waarop de partij

die het ontslag betekent, voldoende kennis heeft van de feiten.

(vgl. Cass. 23 mei 1973, J.T.T. 1973, 212; Cass. 11 januari 1993, J.T.T. 1993, 58)

Het feit is aan de partij die ontslag betekent bekend, wanneer deze omtrent het bestaan van

het feit en de omstandigheden die daarvan een dringende reden zouden kunnen maken,

voldoende zekerheid heeft om met kennis van zaken een beslissing te nemen, met name

voor haar eigen overtuiging, t.a.v. de andere partij en t.a.v. van de rechtbank.

(vgl. Cass. 14 mei 1979, R.W. 1979-80, 1791; Cass. 14 oktober 1996, J.T.T. 1996, 500; Cass. 6

september 1999, J.T.T. 1999, 457; Cass. 8 november 1999, J.T.T. 2000, 211, concl. Adv.-Gen.

Leclercq)

Aan de werkgever kan niet worden verweten dat hij, alvorens hij overgaat tot ontslag om

dringende reden, een onderzoek voert of laat voeren om na te gaan of de feiten die hij aan

een werkgever verwijt, bewezen zijn en na te gaan of er omstandigheden zijn die aan deze

feiten het karakter van een dringende reden geven.

(vgl. Cass 16 juni 1971, J.T.T. 1972, 37)


Artikel 35 van de Arbeidsovereenkomstenwet houdt niet in dat het onderzoek dat de

werkgever beveelt om over het aangevoerde feit voldoende zekerheid voor zijn overtuiging

te krijgen, onverwijld moet worden aangevat en snel moet worden gevoerd.

(vgl. Cass. 17 januari 2005, Soc. Kron. 2005, 2007, noot H.F.)

b.-

Uit de feitelijke gegevens blijkt dat de heer G. , verantwoordelijke magazijn van de BVBA, op

16 januari 2013 een E-mail stuurde aan de heer G., waarvan niet betwist wordt dat hij de

voor het ontslag bevoegde persoon is, en waarin melding werd gemaakt van de feiten die de

BVBA thans als dringende reden weerhouden wenst te zien.

Ten onrechte argumenteert de heer V. dat de E-mail die de heer G. op 16 januari 2013 aan

de heer G. verzond, betrekking had op feiten die reeds langer bekend waren, en bijgevolg

niet meer was dan een artificiële poging om het ontslag om dringende reden tijdig te maken.

Wanneer de rechter aanneemt dat de tot ontslag bevoegde persoon op een bepaald

ogenblik kennis heeft gekregen van de dringende reden, kan hij wettig beslissen dat het aan

de werknemer, die voorhoudt dat de werkgever reeds vroeger op de hoogte was van de

feiten die hij als dringende reden weerhouden wenst te zien, is om het bewijs te leveren van

deze bewering.

(vgl. Cass. 4 december 1989, Arr. Cass. Arr. Cass. 1989-90, 470)

In voorliggende betwisting aanvaardt het arbeidshof dat de heer G. als tot ontslag bevoegde

persoon kennis heeft gekregen van de feiten die de BVBA als dringende reden weerhouden

wenst te zien door de E-mail van de heer G. van 16 januari 2013; de heer V. houdt voor dat

de heer G. reeds vroeger van deze feiten op de hoogte was, doch levert van deze bewering

geen bewijs.

Het ontslag om dringende reden werd gegeven op 18 januari 2013, dit is binnen de door

artikel 35 derde lid van de Arbeidsovereenkomstenwet gestelde termijn vanaf de E-mail van

16 januari 2013 en aldus tijdig.

c.-

Artikel 35 vierde lid van de Arbeidsovereenkomstenwet bepaalt dat alleen de dringende

reden waarvan kennis is gegeven binnen de drie werkdagen na het ontslag kan worden

aangevoerd ter rechtvaardiging van dit ontslag.


Het ontslag om dringende reden werd door de BVBA gegeven op 18 januari 2013; de

kennisgeving gebeurde met aangetekende brief van dezelfde dag, dit is bijgevolg tijdig.

De naleving van de vormvoorwaarden

Het staat tussen partijen niet ter discussie en het arbeidshof stelt vast dat de kennisgeving

van de dringende reden is gebeurd met naleving van de vormvoorwaarden voorzien in

artikel 35 vijfde en zesde lid van de Arbeidsovereenkomstenwet, meer bepaald met

aangetekende brief van 18 januari 2013.

Bewijs van de dringende reden

a.-

Artikel 35 laatste lid van de Arbeidsovereenkomstenwet bepaalt

“De partij die een dringende reden inroept, dient hiervan het bewijs te leveren; bovendien

moet zij bewijzen dat zij de termijnen voorzien in het derde en vierde lid geëerbiedigd heeft.”

De partij die een dringende reden inroept, draagt de volledige bewijslast.

(vgl. Arbh. Luik 3 maart 1994, J.L.M.B. 1994, 1405 (samenvatting)).

De ernst van het ontslag om dringende reden vereist inderdaad een vaststaand bewijs van

de feiten die de werknemer ten laste worden gelegd.

(vgl. Arbh. Bergen 16 mei 1991, Bull. VBO 1992/2, 78 (weergave)

De feitelijke beweringen van de ontslag gevende partij die door de andere partij worden

ontkend, zijn geen bewijs van de dringende reden.

(vgl. Cass. 14 november 1988, J.T.T. 1989, 80)

Het geleverde bewijs mag geen enkele twijfel laten bestaan over de feiten.

(vgl. Arbh. Brussel 14 augustus 2008, J.T.T. 2009, 125)

b.-

De BVBA verwijt aan de heer V. in essentie volgende feiten:

- dat hij fouten heeft gemaakt bij de stockopname van de Mercedes stukken

- dat hij niet geleverde stukken bedrieglijk in rekening heeft gebracht via foutieve

facturatie aan de klanten


- dat hij de stukken liet verdwijnen door ze in de vuilnisbak te deponeren.

Van de fouten die zouden gemaakt zijn bij het opnemen van de stock van de

Mercedesonderdelen wordt niet echt overtuigend bewijs geleverd: veel verder dan de

vaststelling van de heer G. in zijn E-mail van 16 januari 2013 dat hij ‘na controle had

vastgesteld dat een groot aantal onderdelen van Mercedes niet correct of zelfs niet geteld

zouden zijn door R.’ komt de BVBA niet.

Verwacht mag worden dat de BVBA op meer concrete wijze aantoont waar de heer V. dan

fout of niet geteld heeft.

Het verwijt dat de heer V. de niet geleverde stukken bedrieglijk in rekening heeft gebracht

via foutieve facturatie aan de klanten moet ernstig genuanceerd worden: aanvaard mag

worden dat de heer V. op de werkbonnen (OT) stukken heeft gezet die in werkelijkheid niet

werden gemonteerd.

Terecht merkt de heer V. op – en betwist de NV niet – dat hij het niet was die de facturen

aan de klant opstelde.

Dat de heer V. stukken in de vuilbak deponeerde is naar het oordeel van het arbeidshof ook

op afdoende wijze aangetoond.

De gegrondheid van het ontslag om dringende reden

a.-

Artikel 35 tweede lid van de Arbeidsovereenkomstenwet bepaalt dat onder dringende reden

wordt verstaan, de ernstige tekortkoming die elke professionele samenwerking tussen

werkgever en werknemer onmiddellijk en definitief onmogelijk maakt.

De ernstige tekortkoming noodzakelijk vereist dat het gaat om feiten die als fout kunnen

worden aangemerkt.

(vgl. Cass. 23 oktober 1989, J.T.T. 1989, 432)

Dergelijke fout kan bestaan in een tekortkoming aan een wettelijke, reglementaire of

contractuele verplichting, maar omvat ook iedere vergissing in het gedrag die een normaal

voorzichtig en gewaarschuwde werknemer of werkgever niet zou begaan.

(vgl. Cass. 26 juni 2006, J.T.T. 2006, 404)


Vereist is verder dat deze tekortkoming ernstig is, in die mate dat zij elke professionele

samenwerking tussen werkgever en werknemer onmiddellijk en definitief onmogelijk maakt.

Voor de afdanking om dringende reden is bijgevolg vereist dat de door de werknemer gestelde

handeling van die aard is dat elk vertrouwen en geloof in het verder zetten van de contractuele

verhouding onmogelijk wordt.

(vgl. Arbh. Luik 14 maart 1984, T.S.R. 1984, 483)

Door het sluiten van de arbeidsovereenkomst treden werkgever en werknemer immers in een

bijzondere relatie met mekaar, waardoor de arbeidsverhoudingen gebaseerd zijn op het

wederzijdse vertrouwen van partijen.

(vgl. Arbh. Brussel 8 april 1986, J.T.T. 1986, 462, noot)

De ernst van het ingeroepen motief moet beoordeeld worden in functie van de gevolgen van

de tekortkoming op het vertrouwen dat de werknemer moet kunnen hebben in de werknemer.

(vgl. Arbh. Antwerpen 8 april 1992, R.W. 1992-93,439); Arbh. Bergen 20 september 2005,

onuitg., AR 16149, www.juridat.be)

b.-

Naar het oordeel van het arbeidshof maken de feiten die bewezen zijn en die aan de heer V.

worden verweten, geen dringende reden uit in de zin van artikel 35 van de

Arbeidsovereenkomstenwet.

Er is vooreerst het feit van de onnauwkeurige stockopname – in de mate dat aanvaard zou

worden dat de BVBA hiervan het afdoende bewijs heeft geleverd.

Wanneer de werknemer bij de uitvoering van de arbeidsovereenkomst fouten maakt, die

blijk geven van onbekwaamheid of van nalatigheid, is dit in principe geen tekortkoming die

de professionele samenwerking tussen werkgever en werknemer onmiddellijk en definitief

onmogelijk maakt.

(vgl. bv. Arbh. Luik 15 mei 1996, J.T.T. 1997, 136)

Wanneer de onbekwaamheid het gevolg is van een opzettelijke nonchalance die op

insubordinatie neerkomt, kan zij wel een dringende reden uitmaken.

(vgl. Arbh. Brussel 26 februari 1985, J.T.T. 1985, 473)

Hetzelfde geldt wanneer de tekortkomingen van de werknemer getuigen van een bewuste

lichtzinnigheid of het oogmerk om de werknemer bewust te benadelen.

http://www.juridat.be/


(vgl. Arbh. Luik 15 mei 1996, J.T.T. 1997, 136)

Indien aanvaard zou worden dat de heer V. bij de uitvoering van de arbeidsovereenkomst

fouten heeft begaan of blijk heeft gegeven van nonchalance of verregaande slordigheid,

wordt niet naar behoren aangetoond dat deze fouten worden begaan met de uitdrukkelijke

bedoeling de werkgever schade te berokkenen, en evenmin wordt aangetoond dat hij door

deze fouten doelbewust insubordinatie pleegde.

In die omstandigheden maken de per hypothese bewezen fouten bij de stockopname van de

Mercedesonderdelen de professionele samenwerking tussen werkgever en werknemer

wellicht wel op termijn, maar alleszins niet onmiddellijk en definitief onmogelijk.

Vervolgens acht het arbeidshof bewezen dat de heer V. op de werkbonnen die gebruikt

worden om facturen op te stellen, onderdelen vermeldde die niet werden geleverd of

gemonteerd, en dat hij de niet geleverde onderdelen in de vuilnisbak deponeerde.

Naar het oordeel van het arbeidshof maken deze feiten in de gegevens eigen aan deze zaak

geen ernstige tekortkoming uit die de professionele samenwerking tussen de BVBA en de

heer V. onmiddellijk en definitief onmogelijk maakt.

Uit de door de heer V. bijgebrachte verklaringen in de vorm van artikel 961/1 en 2 Ger.W.

blijkt dat er binnen de BVBA een gewoonte bestond om stukken weg te gooien.

De heer S. bevestigt dat het bij de BVBA ‘de gewoonte was om kleine onderdelen die al

uitgeschreven zijn en moeilijk een referentie te geven, weg te gooien zodat deze niet

nodeloos plaats innemen’.

Gelijkluidend verklaart de heer N. dat ‘het een gewoonte was binnen de BVBA dat kleine

wisselstukken die op overschot waren na enige tijd in de vuilnisbak werden gegooid om te

vermijden dat deze nutteloos plaats innamen’.

Met betrekking tot het aanrekenen van niet geleverde of gemonteerde stukken aan de klant

bevestigt de heer F. het bestaan van deze praktijk.

Maar ook de verklaring van de heer B. die door de BVBA wordt bijgebracht wijst in deze

richting:


“Ik hoorde dat de Zaakvoerder hem daarover aansprak op vrijdag 18 januari 2013 ’s

ochtends toen R. aankwam en R. erkende dat hij de stukken weggesmeten had en op een OT

vermeldde, maar dat deze oude stukken waren. De zaakvoerder maakte zich daarop kwaad

en zei dat hij dit niet aanvaardde. R. zei dan dat hij dit moest doen van de vorige baas.”

Naast de aanduiding van het bestaan van een jarenlange praktijk binnen de BVBA om aan de

klant stukken aan te rekenen die niet werden geleverd of gemonteerd – of de nieuwe

zaakvoerder hiervan nu al dan niet op de hoogte was is niet relevant – dient tevens

vastgesteld te worden dat de heer V. er geen enkel aantoonbaar belang bij heeft om

dergelijke fouten te begaan.

Het arbeidshof sluit zich dan ook aan bij het oordeel van de arbeidsrechtbank dat de heer V.

ten onrechte om dringende reden werd ontslagen.

2. De opzeggingsvergoeding

a.-

Met toepassing van artikel 39 § 1 eerste lid van de Arbeidsovereenkomstenwet dient de

partij die de arbeidsovereenkomst beëindigt zonder dringende reden en zonder

inachtneming van een (voldoende) opzeggingstermijn, aan de andere partij een vergoeding

te betalen die gelijk is aan het loon dat overeenstemt met de (eventueel resterende) duur

van de opzeggingstermijn.

Voor de toepassing van deze regel dient bijgevolg onderzocht te worden welk loon de heer

V. verdiende en welke opzeggingstermijn nageleefd diende te worden.

b.-

Artikel 39 §1 tweede lid van de Arbeidsovereenkomstenwet bepaalt dat de

opzeggingsvergoeding niet enkel het lopend loon behelst maar ook de voordelen verworven

krachtens de arbeidsovereenkomst.

De arbeidsrechtbank begrootte het jaarloon van de heer V. waarmee rekening gehouden

dient te worden voor de bepaling van de hem toekomende opzeggingsvergoeding correct op

43.720,20 euro.

Enige discussiepunt in dit verband is de vraag of in het te hanteren jaarloon rekening moet

worden gehouden met overloon.


Overloon dat betaald wordt voor overuren die in een voldoende lange periode regelmatig

worden gepresteerd, maakt een vast onderdeel uit van het loon en komt in aanmerking voor

de berekening van het lopende loon op grond waarvan de opzeggingsvergoeding wordt

berekend.

(vgl. Arbh. Brussel 4 maart 1981, Med. VBO 1981, 4351; Arbh. Antwerpen 6 juni 1985, T.S.R.

1986, 205; Arbh. Luik 24 september 1992, J.T.T. 1993, 333)

Overloon kan niet in aanmerking worden genomen voor de berekening van de aan de

werknemer toekomende opzeggingsvergoeding, wanneer slechts occasioneel overuren

worden gepresteerd.

(vgl. Arbh. Antwerpen 14 februari 1992, R.W. 1992-93, 1304; Arbh. Luik 14 februari 1996,

J.T.T. 1996, 395)

De door de heer V. bijgebrachte documenten, in het bijzonder loonbrieven, leveren niet het

bewijs dat hij in een voldoende lange periode regelmatig overuren presteerde, zodat hij ten

onrechte vordert dat overloon zou worden opgenomen in de berekeningsbasis van de hem

toekomende opzeggingsvergoeding.

c.-

Bij ontstentenis van akkoord tussen partijen dient de opzeggingsvergoeding met toepassing

van artikel 82 § 3 en artikel 39 § 1 van de Arbeidsovereenkomstenwet bepaald te worden

door de rechter.

De opzeggingstermijn moet bepaald worden met inachtneming van de op het tijdstip van de

opzegging (in deze 18 januari 2013) voor de bediende bestaande kans om een gelijkwaardige

en passende betrekking te vinden, rekening houdend met de hiernavolgende criteria:

anciënniteit: 5 jaar en 2 maanden

leeftijd: 53 jaar

functie: bediende – magazijnier

loon: 43.720,20 euro

mede in acht genomen de gegevens eigen aan de zaak.

(vgl. Cass. 17 september 1975, T.S.R. 1976, 14; Cass. 3 februari 1986, J.T.T. 1987, 58; Cass. 4

februari 1991, R.W. 1990-91, 1409; Cass. 9 mei 1994, Arr. Cass. 1994, 461; Cass. 2 december

2002, Soc. Kron. 2003, 166; Cass. 3 februari 2003, J.T.T. 2003, 262; Cass. 5 januari 2009, nr.

S.08.0086.N)


Rekening houdend met deze criteria heeft de heer V. recht op een opzeggingstermijn van

zeven maanden.

d.-

Met als uitgangspunten een jaarloon van 43.720,20 euro en een na te leven

opzeggingstermijn van zeven maanden bedraagt de aan de heer V. verschuldigde

opzeggingsvergoeding 25.503,45 euro bruto.

3. Vergoeding wegens misbruik van ontslagrecht / rechtsmisbruik

a.-

In de algemene betekenis van de term is er sprake van misbruik van recht wanneer een recht

wordt uitgeoefend op een wijze die kennelijk de grenzen te buiten gaat van de normale

uitoefening van dat recht door een voorzichtig en bezorgd persoon.

(vgl. Cass. 10 september 1971, R.W. 1971-72, concl. Proc. Gen. W. Ganshof van der Meersch)

Deze fout moet bestaan in de kennelijk onredelijke houding van de werkgever: van misbruik

van (ontslag)recht kan sprake zijn wanneer dit recht wordt uitgeoefend op een wijze die de

grenzen overschrijdt van een normale uitoefening van het recht door een voorzichtige en

zorgvuldige werkgever.

(vgl. Cass. 12 december 2005, J.T.T. 2006, 155)

De bediende mag niet elke onredelijke of onbillijke uitoefening van de werkgever als

rechtsmisbruik bestempelen, maar enkel de onbetamelijke uitoefening ervan, d.i. de

uitoefening die zo verregaand onredelijk is dat een weldenkend mens in dezelfde situatie

daartoe niet zou willen komen.

(vgl. Arbh. Antwerpen 21 maart 1983, R.W. 1983-84, 299)

b.-

Wanneer de bediende een vordering stelt tot betaling van een vergoeding wegens misbruik

van recht, dient hij het bewijs te leveren van het feit dat de werkgever zich schuldig maakte

aan rechtsmisbruik.

(vgl. Arbh. Bergen 16 oktober 1997, J.T.T. 1998, 385; Arbh. Luik 20 december 1999, Soc.

Kron. 2001, 547)

Overeenkomstig de gewone aansprakelijkheidsregeling moet de bediende ook het bewijs

leveren van het bestaan en de omvang van de schade die hij beweert geleden te hebben en


die onderscheiden is van die welke wordt gedekt door de opzeggingsvergoeding, en van het

oorzakelijk verband tussen het rechtsmisbruik en die schade.

(vgl. Arbh. Brussel 29 juni 1982, T.S.R. 1982, 627)

c.-

De heer V. argumenteert dat de BVBA een kennelijke fout heeft begaan door lichtzinnig een

dringende reden in te roepen, en hij hierdoor een bijzondere morele schade heeft geleden.

In beginsel impliceert de onjuistheid van de door de werkgever ingeroepen dringende reden

niet dat het ontslag aangetast is door rechtsmisbruik.

(vgl. Arbh. Brussel 29 april 1992, T.S.R. 1992, 373; Arbh. Brussel 21 juni 1993, J.T.T. 1994, 82)

Enkel wanneer de werkgever overgaat tot ontslag om dringende reden, zonder in het bezit

te zijn van enig element dat kan wijzen op een fout van de werknemer, kan er sprake zijn van

rechtsmisbruik.

Van dergelijk lichtzinnig ontslag is in deze geen sprake.

Het was dan ook terecht dat de arbeidsrechtbank dit onderdeel van de vordering van de

heer V. ongegrond verklaarde.

4. Vergoeding outplacement

a.-

Met toepassing van artikel 3 van CAO nr. 82 heeft een werknemer recht op

outplacementbegeleiding wanneer hij aan volgende voorwaarden voldoet:

- niet ontslagen zijn om dringende reden

- op het ogenblik van het ontslag minstens 45 jaar zijn

- op het ogenblik van het ontslag ten minste één jaar ononderbroken

dienstanciënniteit hebben bij de werkgever.

Ten onrechte argumenteert de BVBA dat de heer V. geen recht heeft op

outplacementbegeleiding daar hij ontslagen werd om dringende reden. Zoals hiervoor

geoordeeld werd de heer V. ten onrechte om dringende reden ontslagen.

b.-


Het feit dat de BVBA tekort is geschoten in de op haar rustende verplichting

outplacementbegeleiding aan te bieden, vormt een contractuele tekortkoming, die voor de

heer V. het recht op schadevergoeding opent.

Dat de BVBA gehouden is bij niet aanbieden van outplacementbegeleiding een vergoeding te

betalen aan de RVA, belet niet dat de heer V. schade lijdt door het feit dat geen begeleiding

werd aangeboden.

Deze schade kan worden begroot op 2.500,00 euro.

5. Achterstallig loon en overeenstemmend vakantiegeld

a.-

Dit onderdeel van de oorspronkelijke vordering van de heer V. is gesteund op de

overweging dat hij gedurende de ganse tewerkstelling prestaties leverde op zaterdag,

waarvoor hij niet werd betaald en geen inhaalrust toegekend kreeg.

b.-

Bij ontstentenis van omkering van de bewijslast dient de werknemer die betaling vordert van

loon voor overuren en overloon, met toepassing van de algemene bewijsregeling, vervat in

de artikels 870 Ger.W. en 1315 BW, het bewijs te leveren van het feit dat hij op vraag van de

werkgever overuren heeft gepresteerd.

(vgl. Arbh. Luik 18 januari 1995, Soc. Kron. 1997, 132; Arbh. Bergen 10 april 2000, J.T.T. 2000,

375)

Dergelijk bewijs kan niet geleverd worden door eenzijdig door de werknemer opgestelde

gegevens van gepresteerde overuren, die door de werkgever worden betwist.

(vgl. Arbh. Luik 6 september 1999, J.T.T. 2000, 31)

Het vereiste bewijs dient geleverd te worden door tegensprekelijke staten, door de

erkenning van de werkgever, of door objectieve elementen die het mogelijk maken vast te

stellen dat overuren werden gepresteerd.

Buiten wat hierna verder zal worden gesteld, levert de heer V. niet het bewijs van het feit

dat hij voor deze zaterdagprestaties niet werd vergoed en geen inhaalrust kreeg toegekend

door een loutere theoretische berekening aan de hand van het aantal zaterdagen tijdens de

tewerkstelling.


Dit onderdeel van zijn vordering werd dan ook door de arbeidsrechtbank grotendeels

ongegrond verklaard.

c.-

Terecht aanvaardde de arbeidsrechtbank dat uit de verlofkaart van 2012, een uittreksel uit

de planning van 2011 en de loonfiches voor 2011 kan worden afgeleid dat de heer V. nog

recht heeft op betaling van het loon voor 188 uren die werden overgedragen van 2011 en

2012, en tevens voor 8 uur overloontoeslag in 2012.

Uit de bijgebrachte documenten kan niet worden afgeleid dat deze eenzijdig werden

opgesteld door de heer V. . Het feit dat dit argument pas in graad van beroep door de BVBA

wordt ontwikkeld, tast de geloofwaardigheid ervan aan.

Het arbeidshof sluit zich aan bij de overwegingen van de arbeidsrechtbank en stelt samen

met de arbeidsrechtbank vast dat uit de verlofkaart van 2012 blijkt dat 188 uren werden

overgedragen van 2011 naar 2012, en dat uit de loonfiches van 2012 niet blijkt dat deze uren

werden betaald of dat er inhaalrust voor werd toegekend.

Tevens blijkt dat uit het planningdocument 2011 de heer V. in 2011 twee maal 4 uur boven

de toegelaten wekelijkse arbeidsduur heeft gewerkt en aldus recht heeft op betaling van

overloon voor deze uren.

Wel dient een verschrijving te worden recht gezet in die zin dat het vakantiegeld op het

toegekende loon en overloon geen 75,44 euro doch wel 555,59 bedraagt.

B. De oorspronkelijke tegenvordering

De tegenvordering van de BVBA is gesteund op de feitelijke gegevens dat de heer V. op 1 en

22 oktober 2012 zich niet aanbood op een afspraak bij Mensura, haar externe dienst voor

preventie en bescherming op het werk, en zich evenmin aanbood op het werk.

Uit de door de BVBA bijgebrachte documenten blijkt dat de heer V. zich één keer (op 1

oktober 2012) niet heeft aangeboden bij Mensura. Voor de tweede niet doorgegane

afspraak op 22 oktober 2012 wordt geen gewag gemaakt van afwezigheid, enkel van een

laattijdige ‘annulatie’.


Indien de BVBA terugbetaling wenst van het loon voor de twee maal twee uur afwezigheid

van de heer V. op 1 en 22 oktober 2012, dient zij het bewijs te leveren van het feit dat de

heer V. op deze dagen inderdaad twee uur niet gewerkt heeft.

Indien zij betaling vordert van de twee maal 10 euro voor een niet doorgegane of een

geannuleerde afspraak bij Mensura, dient zij aan te tonen dat de afwezigheid van de heer V.

op de afspraak van 1 oktober 2012 en de annulatie van de afspraak op 22 oktober 2012 het

gevolg waren van een fout van de heer V. .

De BVBA levert van geen van deze elementen enig bewijs, zodat de tegenvordering van de

BVBA door de arbeidsrechtbank terecht als ongegrond werd afgewezen.

OM DEZE REDENEN

HET ARBEIDSHOF

Gelet op de Wet van 15 juni 1935 op het gebruik der talen in gerechtszaken, zoals tot op

heden gewijzigd, inzonderheid op artikel 24;

Rechtsprekend op tegenspraak en na erover beraadslaagd te hebben:

Verklaart het hoger beroep van de BVBA ontvankelijk doch ongegrond;

Verklaart het incidenteel beroep van de heer V. ontvankelijk en gedeeltelijk gegrond;

Hervormt het bestreden vonnis in de mate dat dit de vordering van de heer V. tot betaling

van een opzeggingsvergoeding slechts gegrond verklaarde voor een bedrag van 21.860,10

euro, te vermeerderen met moratoire intrest aan de wettelijke rentevoet vanaf ontslag tot

betaling, zijn vordering tot betaling van een schadevergoeding wegens niet toekennen van

outplacement, te vermeerderen met de wettelijke intrest vanaf 24 januari 2013 en de

gerechtelijke intrest ongegrond verklaarde, en het vakantiegeld op achterstallig loon en

overloon begrootte op 75,44 euro, te vermeerderen met de moratoire intrest aan de

wettelijke rentevoet vanaf dagvaarding tot betaling;


Opnieuw recht doende, verklaart deze onderdelen van de oorspronkelijke vordering van de

heer V. als volgt gegrond; veroordeelt de BVBA tot betaling aan de heer V. van:

25.503,45 euro opzeggingsvergoeding, te vermeerderen met de wettelijke intrest aan de

wettelijke rentevoet vanaf 18 januari 2013 en met de gerechtelijke intrest

2.500,00 euro schadevergoeding wegens niet toekennen van outplacementbegeleiding, te

vermeerderen met de moratoire intrest aan de wettelijke rentevoet vanaf 18 januari 2013

en met de gerechtelijke intrest

555,59 euro vakantiegeld op achterstallig loon en overloon, te vermeerderen met de

moratoire intrest aan de wettelijke rentevoet vanaf de datum van neerlegging van het

verzoekschrift en met de gerechtelijke intrest;

Bevestigt het bestreden vonnis in alle overige beschikkingen;

Verwijst de BVBA in de kosten van het hoger beroep, aan de zijde van beide partijen

vereffend op 2.750,00 euro rechtsplegingsvergoeding.


Aldus gewezen en ondertekend door de derde kamer van het Arbeidshof te Brussel, samengesteld uit: Daniel RYCKX, raadsheer, Simone ALAERTS raadsheer in sociale zaken, werkgever, Ferdy BUGGENHOUDT raadsheer in sociale zaken, werknemer-bediende, bijgestaan door : Dirk VAN DEN BROECKE, griffier. Daniel RYCKX Dirk VAN DEN BROECKE Simone ALAERTS Ferdy BUGGENHOUDT en uitgesproken op de openbare terechtzitting van vrijdag 6 november 2015 door: Daniel RYCKX, raadsheer, bijgestaan door Dirk VAN DEN BROECKE, griffier. Daniel RYCKX Dirk VAN DEN BROECKE

Arbeidshof te Brussel Arrest - Legal News · Arbeidshof te Brussel – 2015/AB/150 – p. 2...

Documents

Transcript of Arbeidshof te Brussel Arrest - Legal News · Arbeidshof te Brussel – 2015/AB/150 – p. 2...