Amnesty in Actie nr. 12 - december 2013 - januari 2014

Amnestyin Actie

#12/1VOOR DE ACTIEVE ACHTERBANJAARGANG 14 - DEC 2013/JAN 2014

SYRIË gevangen, maar niet vergeten

10 DECEMBER actie!

ITALIË bootvluchte-lingen Lampedusa

AMNE_AIA_NR12_04.indd 1 27-11-13 10:34

INHOUD

2 UITGELICHT 3 GOED NIEUWS 4 ACHTERGROND Groetenlijst 6 REORGANISATIE bij Amnesty 7 REPORTAGE Educatieproject 8 FOTOREPORTAGE Lampedusa 10 amnesty-vrijwilliger Vreemdelingendetentie 11 EGYPTE Vrouwenorganisatie 12 PORTRET Mansour al-Omari 14 ACTIE Syrische burgerjournalist 15 GROETENACTIE

Een toevallige voorbijganger die gemarteld werd in Turkije, een vreedzame demonstrant die onterecht vastzit in Rusland, tweeduizend families die gedwongen hun huizen uitgezet werden in Nigeria. Het is slechts een greep uit de mensen voor wie Amnesty actievoert op 10 december, de Dag van de Rechten van de Mens. Amnesty organiseert die dag een schrijfmarathon om slachtoffers van mensenrechten-schendingen een hart onder de riem te steken én om de autoriteiten van hun land aan te zetten tot actie om te zorgen voor eerlijke processen en gerechtigheid. Het doel: 24 uur lang de pen in beweging houden.

De pen: een machtig wapenDe schrijfmarathon vindt plaats op het Amnesty-kantoor in Amsterdam. Amnesty zorgt voor een boeiend programma met lekker eten en drinken, massages, live muziek en andere optredens. Daarnaast is er een videoverbinding met schrijvers en activisten. Bekende Nederlanders onder wie Paulien Cornelissen, Connie Palmen, Aaf Brandt Corstius en Bryan Roy schrijven mee.

Word ook marathonschrijver!Wanneer: 10 december 10.00 uur tot 11 december 10.00 uur. Waar: Amnesty-huis, Keizersgracht 177 Amsterdam. U kunt altijd binnenlopen en meeschrijven zolang u wilt. Het is ook mogelijk om zelf een evenement te organiseren. Kijk voor meer informatie en materialen op www.amnesty.nl/schrijfmarathon.

Lezing over de Universele VerklaringOp 11 december kunt u tijdens de Globaliseringslezing ook nog brieven schrijven. De lezing staat in het teken van het 65-jarig bestaan van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Met strafplei-ter Geert-Jan Knoops, Marie-Bénédicte Dembour hoog-leraar mensenrechten aan de universiteit van Brighton en Amnesty-directeur Eduard Nazarski. Wanneer: woensdag 11 december vanaf 19.00 uur. Waar: Felix Meritis, Amsterdam. Kaarten met Amnesty-korting kunt u voor € 10,- bestellen via www.felixmeritis.nl (kortingscode: 111213).

10 december: 24 uur schrijven

2 | AMNESTY IN ACTIE december 2013 / januari 2014

Zes mensen krijgen extra aandacht op 10 december.

AMNE_AIA_NR12_04.indd 2 27-11-13 10:34

MEER GOED NIEUWS OP WWW.AMNESTY.NL/GOEDNIEUWS

AMNESTY IN ACTIE december 2013 / januari 2014 | 3

GOED NIEUWSAlles is aan verandering onderhevig; niets blijf onveranderd. Dit kan niet alleen weten-schappelijk worden aangetoond, alles is immers uit atomen opgebouwd die con-stant in beweging zijn, maar het is ook een gegeven dat mensen hoop geeft. ‘Ik wist dat ik op een dag weer vrij zou zijn’, ver-telde een voormalige gewetensgevangene me, ‘dat gaf me de kracht mijn tijd in de gevangenis te doorstaan.’

Verandering leidt ook tot zorgen. De mens is een gewoontedier dat het best gedijt wanneer alles gaat zoals het altijd gaat. Als dingen anders worden, brengt dit hem uit zijn doen. In dit nummer aandacht voor de veranderingen waar Amnesty Nederland mee geconfronteerd wordt. Tijden verande-ren, en ook wij staan voor moeilijke keuzes de komende tijd. Gelukkig is de mens ook flexibel: we hebben ons aangepast aan uiteenlopende klimaten en leefomstandig-heden. De wereld is groot, maar ook kleiner geworden: door internet en reizen staan we dichter bij elkaar en kunnen we makkelijker en sneller contact leggen met mensen ver weg.

Wie had honderd jaar geleden kunnen denken dat een getekend kaartje van een Nederlands kind een gewetensgevangene in een Hondurese cel hoop kon geven? U kunt ook uw hand uitsteken naar iemand ver weg: stuur een kaartje, breng uw mede-leven over naar een ander mens. Op 10

december gaan we terug naar onze roots en schrijven we brie-ven voor mensen die het nodig hebben. Omdat we altijd iets kunnen doen.

Elke KuijperHoofdredacteur

VERANDERING

COVER Ilhom Ismonov uit Tadzjikistan samen met zijn

kinderen. Ismonov is slachtoffer van mensenrechten-

schendingen en staat daarom in de groetenlijst 2014.

© Jorn van Eck / AI

China: Ni Yulan vrijgelatenNi Yulan werd op 5 oktober vrijgelaten, nadat ze twee jaar en zes maanden gevangenzat in de Tiantanghe-gevangenis in Beijing. Ze zette zich als advo-cate in tegen gedwongen huisuitzettingen. Ni Yulan is herenigd met haar familie en haar man Dong Jigin, die ook lange tijd gevangenzat. Amnesty voerde meerdere bliksemacties voor Ni Yulans vrijlating. Vanwege haar mensenrechtenwerk werden zij en haar man in april 2011 gearresteerd. Na een oneerlijk proces werden ze veroordeeld voor onder meer ‘ruzie zoeken en problemen veroorzaken’. Ni Yulan kreeg een gevangenisstraf opgelegd van twee jaar en acht maanden. Haar man kreeg twee jaar.Ni Yulan werd de afgelopen tien jaar regelmatig opgesloten. In 2002 belandde ze in een rolstoel nadat politieagenten haar in elkaar hadden geslagen. Het echtpaar blijft vechten voor com-pensatie voor hun huis en bezit-tingen; deze werden in 2008 in aanloop naar de Olympische Spelen in Beijing vernield.

Wit-Rusland: Igor Postnov vrijgelatenEind september werd Igor Postnov vrijgelaten. De psychiater werd op 16 augustus opgepakt nadat hij filmpjes op YouTube had geplaatst, waarin hij kritiek uitte op het lokale gezondheidszorgbeleid. Een rechter besloot toen dat hij behandeld moest worden voor een ‘psychopathische persoonlijkheids-stoornis met een ziekelijke neiging tot het vervolgen van de autoriteiten’. De gedwongen behandeling vond plaats in het psychiatrisch ziekenhuis waar Postnov werkte. De Wit-Rus is inmiddels vrijgelaten, maar de diagnose is nog steeds van toepassing. Dit betekent dat hem nog meer gedwongen behande-ling boven het hoofd hangt als hij doorgaat met het leveren van kritiek op de autoriteiten. Igor Postnov bedankte Amnesty voor alle inzet: ‘Ik ben er zeker van dat de brieven die jullie stuurden een rol hebben gespeeld bij mijn vrij-lating.’ Amnesty blijft zich inzetten voor Postnov en zal hulp bieden bij het regelen van een onafhankelijk medisch onderzoek voor hem.

Cambodja: Born Samnang en Sok Sam Oeun vrijgesprokenBorn Samnang en Sok Sam Oeun werden eind september vrijgesproken wegens gebrek aan bewijsmateriaal en vrijgelaten. Ze werden eind 2005 beschuldigd van de moord op een Cambodjaanse vakbondsleider en ver-oordeeld tot twintig jaar cel.Bij het onderzoek naar de moord werden fouten gemaakt en de Cambodjanen kregen geen eerlijk proces. De politie mishandelde Born Samnang en dwong hem een bekentenis af te leggen, die hij later introk. De getuigen werden bedreigd door agenten. Eind 2008 werden Born Samnang en Sok Sam Oeun op borgtocht vrijgelaten toen hun zaak heropend werd. Maar vier jaar later werden ze opnieuw opgesloten. Het Hof bleef bij de eerdere veroordeling. In sep-tember werden ze definitief vrijgelaten. Amnesty wil de deel-nemers aan de bliksemacties en Write for Rights-acties bedanken voor hun steun!

© L

icad

ho©

Pri

vé f

oto

© A

I / K

aren

Vel

dkam

p

Op 17 december wordt het PraktijkonderzoekMensenrechten van de Eerlijke Verzekeringswijzer en de Eerlijke Bankwijzer gepresen-teerd. Benieuwd hoe uw bank of verzekeraar het doet? Kijk op www.eerlijkeverzekeringswijzer.nl of www.eerlijkebankwijzer.nl

AMNE_AIA_NR12_04.indd 3 27-11-13 10:34


Groeten van moeder tot moeder: ‘verlies nooit hoop’. Groeten van drie huisgenoten uit Amsterdam: ‘blijf sterk’. Groeten van een gepensioneerde: ‘geef niet op’. Honderden Nederlanders maken jaarlijks gebruik van Amnesty’s groetenlijst om mensen een hart onder de riem te steken.

Sinds 1996 wordt iedere herfst een nieuwe groetenlijst gepresenteerd. Landenmede-werkers spitten Amnesty’s internationale database door op zoek naar gevangenen, slachtoffers van mensenrechtenschen-dingen, terdoodveroordeelden en mensen-rechtenorganisaties die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Elk jaar staan zo’n honderd mensen en organisaties in de groetenlijst. Anita Witlox is een van de Amnesty-medewerkers die betrokken is bij het maken van de lijst. ‘Het doel van de groetenlijst is mensen rechtstreeks te laten weten dat je aan ze denkt. Door de kaarten ontvangen ze morele steun. We kunnen nooit met zekerheid zeggen of vrijlating, verkorte detentie of verbetering in de situatie van een mensenrechten-organisatie door Amnesty komt. Maar door de groetenactie voelen mensen zich gesteund om door te gaan. In sommige gevallen krijgen familieleden van een gevangene die steun ook.’

Stapels post Reza Khandan, de man van de Iraanse mensenrechtenadvocaat Nasrin Sotoudeh, liet Amnesty dit jaar weten dat hij bergen kaarten ontving toen zijn vrouw, die onlangs werd vrijgelaten, gevangenzat. Dit was enorm belangrijk voor hem. De meeste

kaarten kwamen uit Nederland. Trots ver-telde hij dat hij een foto had willen sturen van alle kaarten op tafel, zoals hij eerder ook al eens had gedaan. Maar de berg post was nu te groot om alles te kunnen fotogra-feren. Anita: ‘Families voelen zich gesteund vanuit het buitenland. Het is een teken dat hun familielid niet vergeten wordt.’

Het is fijn om stapels post te ontvangen, denkt Anita. Maar volgens haar is de bood-schap die gestuurd wordt minstens zo be-langrijk. ‘Gevangenen laten soms weten dat zij het leuk vinden als mensen iets schrijven over hun kinderen of de stad waarin ze wonen. Het doet er niet zoveel toe wat iemand schrijft: als het maar persoonlijk is’, zegt Anita. De Egyptische blogger Maikel Nabil Sanad gaf dit ook aan. Hij zat tien maanden gevangen omdat hij kritiek uitte op het leger. De meest memorabele post die hij in die tijd ontving? ‘Ik kreeg een kaart van een gepensioneerde man. Hij vertelde me over zijn kleinkinderen en de boerderij waar hij woonde. Wat voor dieren hij had en wat zijn kippen nu weer gedaan hadden.’ De Egyptenaar vertelde dat hij lange tijd niet alles ontving, omdat bewakers zijn post controleerden. Maar de steunbetuigingen die hem wel bereikten, gaven veel hoop.

GROETENTOOLSinds kort is er naast de groeten - lijst ook de groetentool, die op de Amnesty-website staat. Hiermee kunt u snel en makkelijk iemand online een groetenkaart sturen.

U kiest iemand uit die u een hart onder de riem wilt steken, selecteert vervolgens een kaart en schrijft dan uw persoonlijke boodschap op deze kaart. Al deze groeten worden ver-zameld en door Amnesty op kaarten geprint en naar de persoon in kwes-tie opgestuurd. Vanuit het Amnesty-kantoor worden zo honderden kaarten naar één gevangene verzonden.

Stuur iemand vandaag nog een kaart via www.amnesty.nl/groetenkaartje

GROETEN UIT NEDERLAND

AMNE_AIA_NR12_04.indd 4 27-11-13 10:34


De Mexicaanse gewetensgevangene Raúl Hernández ontving in de gevangenis drie zakken post van Amnesty-vrijwilligers van over de hele wereld.

dus dan zet Amnesty de acties op pauze. Het idee daarachter is dat we beter even passief kunnen toekijken welke kant het op gaat.’

Online groetenWe weten niet precies hoeveel er van de groetenlijst gebruikgemaakt wordt. Anita probeert hier een beeld van te vormen op basis van reacties die ze krijgt van schrijvers of mensen en organisaties aan wie wordt geschreven. De groetenlijst werd het afge-lopen jaar ruim tweeduizend keer gedown-load. Sommige organisaties die gebruik maken van Amnesty’s groetenlijst verzenden honderden kaarten per keer, dit zijn vooral kerkelijke groepen.

Tegenwoordig gaan groeten ook regelmatig via e-mail, Facebook en Twitter. Een Egyptische mensenrechtenorganisatie bedankte Amnesty in januari 2013 voor de vele steun die zij per mail binnenkreeg. Vrienden of familieleden beheren vaak de Facebook- en Twitteraccounts van de gevangenen en geven de berichten aan hen door. Daarnaast worden via Amnesty’s groetentool op de website nog eens dui-zenden kaartjes verstuurd.

‘Jij moet belangrijk zijn’Zakken vol post gaan jaarlijks door de handen van gevangenispersoneel. Anita legt uit welk effect dat heeft. ‘De gevangenis-bewakers zien al die brieven en overhan-digen ze –meestal– aan de gevangenen. We horen regelmatig van gevangenen dat de bewakers zeggen: Goh,jijmoetbelang-rijkzijnwantmensenvanoverdehelewereldschrijvennaarje.’ En dat helpt de situatie soms, vertelt Anita. ‘Gevangenen vertellen dat ze beter behandeld worden wanneer er veel aan hen wordt geschreven. Dat is denk ik het grootste belang. Autori-teiten, bewakers of gevangenisdirecteuren zien dat deze gevangene belangrijk is en ze weten dan dat ze in de gaten worden gehouden.’

Negatieve gevolgen van groetenacties zijn bij Anita niet bekend. ‘Wanneer er een risico is, wordt er geen solidariteitsactie gestart. Ik heb nooit gehoord van gevange-nen die problemen kregen als gevolg van de groetenacties. Soms wordt er wel ge-vraagd om minder aandacht voor bepaalde mensen of organisaties, als er een positieve ontwikkeling is. Aandacht kan dan agressief overkomen en dat moeten we vermijden,

Retour afzenderSoms sturen gevangenisautoriteiten kaarten en brieven terug. ‘En dat is ontmoedigend,’ zegt Anita, ‘want een Amnesty-brievenschrij-ver wil natuurlijk dat zijn brief aankomt en het liefst een reactie terug of contact met een familielid. Maar ik denk dat je je niet moet laten ontmoedigen als je brief wordt teruggestuurd. Zelfs dan is er toch gesig-naleerd dat mensen schrijven en dat er aandacht voor een zaak is.’ De Birmese komiek Zarganar beaamt de noodzaak van het schrijven. Hij zat meerdere keren gevan-gen, onder andere omdat hij corruptie van de regering aan de kaak stelde. Zarganar kwam in 2011 onder presidentieel pardon vrij. Daarna vertelde hij aan AmnestyinActie dat de schrijfacties hem persoonlijk hadden geraakt. ‘Ik kreeg veel post toen ik in de gevangenis zat. Sommige kaarten waren van kinderen. Deze post gaf me veel energie om door te gaan. Ze steunden me. Ik voelde dat ik niet alleen was.’

Pimm Westra

schrijven heeft zin! bekijk de groetenlijst via www.amnesty.nl/groetenlijst

© R

icar

do R

amir

ez A

rrio

la

AMNE_AIA_NR12_04.indd 5 27-11-13 10:34


Amnesty-directeur Eduard Nazarski: ‘Bezuinigen is noodzakelijk zodat wij ons belangrijke mensenrechtenwerk kunnen voortzetten.’

Amnesty is een beweging van mensen van over de hele wereld die zich verenigen tegen onrecht. Mensen zoals u, die meedoen aan onze acties of ons financieel steunen. Het komende jaar staat Amnesty Nederland voor een flinke uitdaging. Om de inkomsten en uitgaven in balans te houden zal de organisatie moeten bezui - nigen. De uitdaging: met een kleinere organisatie even krachtigoptreden als we altijd deden.

Amnesty Nederland zal het komende jaar moeten inkrimpen. We hebben, zoals zoveel organisaties in Nederland, te maken met teruglopende inkomsten. Door de financiële crisis bekijken veel mensen hun lidmaatschappen en donaties steeds kritischer, wat van invloed is op de inkomsten van onze organisatie. Om haar onafhankelijkheid te bewaren accepteert Amnesty voor haar onder-zoek, lobby en acties geen overheidssteun. Toch hebben we dank-zij extra steun van onze trouwe leden onze inkomsten lange tijd op peil weten te houden. Nu de inkomsten stagneren, is het nodig om te bezuinigen om ons belangrijke werk voort te kunnen zetten.

Ons werk: een kostbare zaakU zult begrijpen dat met ons werk veel geld is gemoeid. Onderzoek naar mensenrechtenschendingen, het opstellen van rapporten om die schendingen aan de kaak te stellen, ons lobbywerk om machthebbers van de naleving van mensenrechten te overtuigen, de ontwikkeling van educatieve programma’s voor jongeren én voor bijvoorbeeld politieagenten, de bescherming van mensenrechten-activisten, de ontwikkeling van effectieve acties. Het is een greep uit de vele activiteiten die Amnesty onderneemt. Amnesty Nederland draagt bij in de kosten die ons internationale hoofdkantoor maakt voor de talloze onderzoeken en rapporten waarop we ons werk baseren, en voor de mensenrechtenactivisten die we steunen.

Onze inkomsten en uitgaven moeten ook in de toekomst in even-wicht blijven. Daarom kiezen we ervoor om flink op de eigen orga-nisatie te bezuinigen. Een forse operatie, waarbij we afscheid zullen moeten nemen van een deel van onze medewerkers, maar noodzakelijk om ook in de toekomst vrijheid, gelijkheid en recht-vaardigheid van mensen waar ook ter wereld te kunnen waarborgen.

Onze inzet blijft grootWe blijven ons vol overgave inzetten voor mensen die onrecht is aangedaan. Bijvoorbeeld rond 10 december, de Internationale Dag van de Rechten van de Mens. Dan wordt wereldwijd actie-gevoerd voor Artyom Savyolov uit Rusland die vreedzaam demonstreerde en toch werd opgepakt op beschuldiging van geweldspleging. Voor Hakan Yaman uit Turkije, die grotendeels blind werd nadat de politie hem mishandelde. Voor Miriam López uit Mexico, die werd verkracht en gemarteld door Mexicaanse militairen, en voor vele anderen.

Eduard NazarskiDirecteur Amnesty Nederland

KLEINER MAAR EVEN KRACHTIG

© A

I / K

aren

Vel

dkam

p

WILT U ONS HELPEN met een extra bijdrage? Dat zouden we enorm waarderen. U kunt uw gift overmaken op giro 122 466 845 (IBAN: NL85 RABO 0122 4668 45) ten name van Amnesty International.

Alvast heel hartelijk dank!

AMNE_AIA_NR12_04.indd 6 27-11-13 10:34


‘Hello,goodmorning!Smilekids,smile. Ik zie meer mensen lachen in sloppenwijken in Kenia, dan in Nederland.’ In het handen-arbeidlokaal van het Waterland College in Leiden luisteren achttien leerlingen aan-dachtig naar Boniface Mwangi, een Keni-aanse fotograaf en mensenrechtenactivist. Veertien klassen van deze middelbare school deden dit jaar mee aan het educatie-project van Amnesty. Ze kregen les over de Keniaanse familie Muthuku, die leeft in een sloppenwijk in Nairobi. Met de lessen van Amnesty werden in heel Nederland bijna 8.500 leerlingen uit het basis- en middelbaar onderwijs bereikt. De scholieren voerden actie en verzamelden handteke-ningen om de Keniaanse regering aan te zetten kinderrechten, zoals het recht op onderwijs en huisvesting, te waarborgen. Boniface is op 10 oktober in Leiden om de handtekeningen op te halen en mee terug te nemen naar Kenia. Daar zal Amnesty Kenia ze aan de autoriteiten aanbieden.

Sloppenwijken bouwenBoniface vertelt de tweedejaars vmbo-leerlingen dat Kenia een mooi land is, met de beste koffie en thee. Maar dat veel mensen in sloppen wonen omdat ze geen beter huis kunnen betalen. ‘Dit komt door een gebrek aan geld, maar je kunt ook de regering de schuld geven. Daarom moeten we actievoeren.’ De kinderen stellen vragen over het leven van Boniface, die vlakbij een sloppenwijk opgroeide, en over de situatie in sloppen-wijken. Boniface knikt glimlachend naar een jongen die voorzichtig zijn vinger opsteekt. ‘Is het in de winter dan niet koud in een sloppenwijk?’ Boniface begint te lachen en de kinderen vallen hem bij. ‘Er is geen winter in Kenia. Op een koude dag is het zo warm als vandaag in Nederland’, antwoordt hij dan. Vervolgens legt hij uit dat voedsel wel snel bederft zonder elektriciteit voor een koelkast. De leerlingen knikken begrijpend. Ze mogen zich klaarmaken om zelf een sloppenwijk te bouwen.

Terwijl de meesten door het lokaal rennen, op zoek naar een geschikte plek om het bouwproject te beginnen, stapt een meisje met lang blond haar op Boniface af. Het is Cheyenne (14). Ze kijkt verlegen naar de vloer. ‘Ik wil je echt helpen. Ik vind het bijzonder dat mensen zo leven, en ook zie-lig. Wij hebben alles en zij, in de sloppen-wijken, hebben niets.’ Boniface bedankt haar voor haar steun, en Cheyenne bedankt Boniface omdat hij helemaal is afgereisd naar haar school in Leiden. ‘Ik wil meer doen voor kinderen in sloppenwijken omdat ik hoop dat mensen hetzelfde voor mij zou-den doen als ik in die situatie zou zitten’, verklaart Cheyenne. Ze vertelt dat ze het project leuk vindt omdat ze leert over situaties waar ze eerder niets van afwist. En dat is precies de reden waarom Ellen Vermeulen, maatschappelijk stagebegeleider op het Waterland College, de school mee liet doen aan Amnesty’s educatieproject.

Horizon verbreden‘Het is belangrijk dat onze leerlingen meer weten over de rest van de wereld. Wat speelt zich af buiten hun veilige

omgeving en buiten Nederland? We willen dat ze hun horizon verbreden. Daarom deed onze hele school mee aan dit project’, vertelt Vermeulen. Op een actiemarkt die de school in maart dit jaar organiseerde, haalden de scholieren zevenhonderd euro op. Het ingezamelde geld werd gedoneerd aan Amnesty. ‘Verder schreven de kinderen groetenkaarten aan mensen in Kenia, waaronder de familie Muthuku die ze tijdens de lessen leerden kennen. De leer-lingen zijn erg enthousiast over het pro-ject.’ Deze uitspraak wordt bevestigd door de kinderen die inmiddels samen met Boniface druk in de weer zijn met karton-nen dozen, tape, plastic, stof en papier. ‘Het dak is niet mooi’, zegt een jongen tegen het groepje waarmee hij hun ‘huis’ bouwt. Zijn klasgenoot reageert: ‘Maar in sloppenwijken hebben ze ook geen mooie daken.’

Pimm Westra

MEER WETEN OVER EDUCATIEPROJECTEN VANAMNESTY? kijk op opschool.amnesty.nl

De Keniaanse activist Boniface Mwangi helpt Cheyenne (links) en haar klasgenoten met het bouwen van een ‘sloppenwijk’.

Hoe is het om te leven in een sloppenwijk, en wat betekent recht op huisvesting? Het educatieteam van Amnesty maakte een lespakket over kinderrechten in een sloppenwijk in Kenia. Hierdoor kwamen leerlingen in heel Nederland in actie. Ze haalden bijna 25.000 handtekeningen op voor kinderrechten in Kenia.

LEREN OVER DE FAMILIE MUTHUKU

© A

I / J

orn

van

Eck

AMNE_AIA_NR12_04.indd 7 27-11-13 10:34

EUROPA’S NACHTMERRIEDe zee rondom het Italiaanse eiland Lampedusa veranderde op 3 oktober in een begraafplaats voor migranten. Een schip uit Libië vatte vlam en zonk vlak voor de kust. Aan boord waren meer dan vijf-honderd migranten, voornamelijk uit Eritrea en Somalië. Slechts honderdvijftig van hen overleefden de ramp. Dit was niet het eerste ongeluk: 2011 was een van de dodelijkste jaren voor bootvluchtelingen. Zeker 1.500 mensen stierven toen ze de gevaarlijke tocht over de Middellandse Zee aflegden, op zoek naar bescherming of een beter leven in Europa. Degenen die de reis overleven komen er al snel achter dat ze op Lampedusa niet meer kunnen doen dan ondraaglijk lang wachten. Het eiland is zo groot als Schiermonnikoog en telt zo’n zesduizend bewoners. Het opvangkamp is gebouwd voor tweehonderdvijftig vluchtelingen, terwijl er op dit moment meer dan duizend verblijven. Veel vluchtelingen slapen daarom buiten. De Europese Unie wil toekomstige rampen voorkomen met nieuwe maatregelen voor grens-bewaking. In december worden hiervoor plannen ge-presenteerd. Amnesty is bezorgd dat niet het redden van mensenlevens, maar afsluiting van Europese buitengrenzen centraal zal staan in deze maatregelen.

Foto’s: © Olivier Jobard / MYOP

AMNE_AIA_NR12_04.indd 8 27-11-13 10:34

AMNE_AIA_NR12_04.indd 9 27-11-13 10:34

‘GEBEURT DIT IN NEDERLAND?’ Susan Schutjes(38) zet zich in voor een beter vreemdelingendetentiebeleid. Overdag werkt ze als bedrijfspsychologe, in de avonduren is ze Amnesty-vrijwilliger. ‘Bij Amnesty kan ik doen waar ik goed in ben: schrijven en vertellen.’

Waarom werd je actief bij Amnesty? ‘De leidinggevende van mijn vorige baan zei: “Je woont al anderhalf jaar in Utrecht, zou je niet eens actief worden in je vrije tijd?” Onrecht is voor mij altijd een belang-rijke trigger geweest, daar wilde ik iets tegen doen. Dus meldde ik me in 2007 aan als vrijwilliger bij Amnesty. Ik was Amnesty tegengekomen op een bevrijdings-festival en op een vrijwilligerswebsite.’

En toen kwam vreemdelingendetentie op jepad? ‘Ik schreef eerst voor het regionale bulletin, bijvoorbeeld over de activiteiten van regiogroepen in Noord-Holland, Utrecht en Flevopolder. In 2010 ging ik naar een Amnesty-avond over vreemdelingendetentie. Daar ben ik enorm boos geworden over wat er in Nederland gebeurt. Ik was ook ver- ontwaardigd omdat ik er niets vanaf wist, terwijl ik al een aantal jaren Amnesty- vrijwilliger was. Vroeger dacht ik makkelijk over vreemdelingen en vluchtelingen: “gelukszoekers”. Totdat ik de verhalen hoorde en de beelden zag.’

Wat veranderde er op dat moment voorjou? ‘Ik begon te vertellen over vreemde-lingendetentie, en dat doe ik nog steeds. Regionale Amnesty-groepen organiseren informatie- en filmavonden over dit thema

waarbij ik soms een inleiding verzorg. Kerk- en studentengroepen nodigen me ook wel eens uit. Bij een demonstratie in Zaandam moest ik een keer door een megafoon spreken. Dat voelde heel stoer. Vreemdelingendetentie is een gevoelig onderwerp. Tijdens mijn lezingen gaat het om de mensen. Ik vertel het verhaal vanuit Amnesty. Maar de passie, verontwaardiging en boosheid, die zijn van mij. Evenals de vreugde als er een happyend is.’

Een happy end ? ‘Toen ik in 2010 over vreemdelingendetentie begon te vertellen, nam ik telkens het verhaal van Jean-Marie mee. Zijn verhaal, dat ik ken van een video- opname van Amnesty, inspireert nog steeds. Het heeft een happyend. Hij vluchtte uit Burundi en zat lange tijd in vreemdelingendetentie. Uiteindelijk kreeg hij een perma-nente verblijfsvergunning. Hij heeft nu een goede baan en is getrouwd. Zijn verhaal heb ik in mijn hoofd als ik een lezing geef.’

Dat klinkt allemaal erg positief. ‘Ik worstel-de er eerst mee dat bijna niemand wist dat vreemdelingendetentie hier plaatsvindt. Dat ontmoedigde me. Ik bracht tijdens lezingen eigenlijk alleen maar slecht nieuws over Nederland. Toen kwam het idee om groeten-kaarten te schrijven aan mensen in vreemde-

Susan Schutjes: ‘Bij vreemdelingendetentie gaat het niet om het beleid of de cijfers. Het gaat om de mensen.’

lingendetentie. Dat zorgde voor een positief einde van iedere bijeenkomst. Ik kon men-sen iets laten doen. Ergens is het enorm beschamend dat je voor iemand in Neder-land schrijft. Het voelt alsof je kaarten schrijft aan iemand die in een ver, vreemd land gewetensgevangene is. Maar ook dicht-bij bestaan misstanden.’

Komt het onderwerp soms te dichtbij? ‘Vreemdelingendetentie spreekt me juist aan omdat het zo dichtbij is. Dat merk ik ook bij lezingen: als er een detentiecentrum in de buurt is, dan is er meer interesse. Maar de reacties zijn altijd wisselend. Twee reacties zijn typerend. De mensen die, net als ik, geschokt zijn: “Gebeurtdit in Nederland?” En de andere reactie: “Het zijn gelukszoekers, het is goed dat ze vastzitten”.’

De campagne ‘Ik schaam me diep’ is af-gerond. Wat vind je van de manier waaropAmnesty actievoerde? ‘Veel mensen kon-den zich in de campagne vinden, merkte ik. Mijn doel was, en is, om mensen te informeren over vreemdelingendetentie. We maakten 90.000 mensen bewust, die tekenden allemaal de petitie. Dat is heel erg mooi, maar we missen er nog een paar miljoen.’

Staatssecretaris Teeven (Veiligheid en Justitie) presenteerde in september dit jaarzijn plannen voor vreemdelingendetentie.Wat vind je van deze plannen? ‘Wil je een politiek correct antwoord of een eerlijk antwoord? Eerlijk: Teevens visie is een doekje voor het bloeden. Hij zet een aan-tal kleine stapjes, maar de grote proble-men en principes achter vreemdelingen-detentie blijven onveranderd. Daarom blijf ik actievoeren.’

Pimm Westra

© A

I / J

orn

van

Eck


AMNE_AIA_NR12_04.indd 10 27-11-13 10:34


‘Het maakt me woedend om te zien dat vrouwen niet dezelfde rech-ten genieten als mannen, er zou geen verschil moeten zijn’, zegt Ahmed Ezz. Daarom werd hij meteen vrijwilliger van OpAntiSH, Operatie tegen Seksueel Geweld, toen de organisatie werd opgericht. ‘Het doel van OpAntiSH is het bestrijden van seksuele aanvallen op vrouwen en meisjes tijdens protesten rondom het Tahrirplein in Caïro.’ Dit doet de organisatie door in te grijpen wanneer vrouwen worden aangevallen door groepen mannen, iets wat regelmatig gebeurt. ‘Seksueel geweld schrikt vrouwen af om deel te nemen aan protesten. Ze kunnen verkracht of zelfs vermoord worden als ze naar een demonstratie gaan, en de maatschappij doet niets aan dit onrecht. Het wordt doodgezwegen, daders blijven onbestraft.’

Eigen schuld‘Mijn eerste dag als vrijwilliger was op 25 januari 2013. We grepen die dag in bij negentien gevallen van seksueel geweld tijdens protes-ten tegen de overheid.’ Die dag werd ook een activist van OpAntiSH belaagd. Ahmed: ‘Nadat we een andere vrouw in veiligheid hadden gebracht, werd onze activist door een groep mannen aangevallen. Het lukte ons haar in een ambulance te krijgen. Ik vond deze erva-ring traumatisch. Maar toen zag ik haar glimlachen, ondanks alles wat haar was overkomen. En ik voelde de kracht om door te gaan.’

OpAntiSH wil haar werk nu uitbreiden in gebieden buiten het Tahrir-plein. In metro’s en tijdens concerten bijvoorbeeld, omdat vrouwen daar ook veel risico lopen op aanvallen van groepen.

SamenwerkingOpAntiSH werkt samen met andere groepen om vrouwen medisch, psychologisch en juridisch te ondersteunen. Ahmed: ‘We brengen ze in contact met andere ngo’s zoals het Nadeem Centre. Daar worden

ze geholpen het geweld te verwerken, terwijl hun privacy wordt gewaarborgd. We zorgen ook dat ze toegang krijgen tot advocaten. Helaas is de Egyptische wetgeving problematisch. Als vrouwen ge-penetreerd zijn met een voorwerp, valt dit bijvoorbeeld niet onder de definitie van verkrachting.’

VeranderingDe schuld van seksuele aanvallen of intimidaties wordt volgens Ahmed altijd bij de vrouwen gelegd. ‘Als mensen erachter komen dat een vrouw slachtoffer is van seksueel geweld, dan is de eerste reactie vaak: wathadzeaan?’ Hij denkt dat dit vooral komt door de houding van de staat: ‘De aanpak van de Egyptische overheid heeft invloed op de wijze waarop de maatschappij omgaat met seksueel geweld tegen vrouwen. Alleen een fundamentele verandering kan verbetering brengen.’ Op korte termijn kunnen simpele aanpassingen helpen, zoals het aanbrengen van straatverlichting. OpAntiSH zorgde al voor verlichting in de straat die naar het Tahrirplein leidt. ‘Wij hebben deze taak op ons genomen omdat de overheid faalt in haar plicht om vrouwen te beschermen’, zegt Ahmed. ‘Op de lange ter-mijn moeten er structurele veranderingen plaatsvinden. De wetgeving moet worden aangepast en daders moeten worden berecht.’

Ook internationale druk op de overheid kan helpen. ‘Er moeten sancties komen als onze overheid doorgaat met het schenden van vrouwenrechten.’ Ahmed gelooft dat dit alleen werkt als veel landen hieraan meewerken. Amnesty voerde dit jaar actie voor vrouwenrech-ten in Egypte met een schrijfactie en een petitie die de Egyptische regering oproept groepsverkrachtingen en geweld tegen vrouwen aan te pakken. De petitie leverde 19.000 handtekeningen op. Amnesty dringt er bij de Nederlandse overheid op aan om vrouwenrechten te bespreken met Egyptische collega’s.

Het komt vaak voor: seksueel geweld tijdens protesten in Egypte. Ahmed Ezz (27) uit Caïro kwam hiertegen in actie en werd vrijwilliger voor OpAntiSH. Hij zet zich in voor het recht om te protesteren voor iedereen: dus ook voor vrouwen.

HET RECHT OP VEILIG PROTESTEREN

© G

uy M

arti

n / P

anos

Pic

ture

s / H

olla

ndse

Hoo

gte

Vrouwen protesteerden mee op 25 januari 2011, de eerste dag van een reeks protesten die leidden tot het aftreden van president Hosni Mubarak.

AMNE_AIA_NR12_04.indd 11 27-11-13 10:34


‘Donderdag 16 februari 2012. Het is half één ’s middags en het lijkt een rustige werk-dag te worden. Ik zit op het kantoor van het Syrische Centrum voor Media en Vrijheid van Meningsuiting (SCM), dat onder andere verslag doet van misdrijven tegen journalis-ten. SCM werd in 2004 opgericht en ik begon er drie jaar later te werken als web-redacteur. SCM is een non-gouvernementele organisatie en die worden niet toegestaan in Syrië. Toch zit ik op kantoor, verdiept in mijn werk. Onafhankelijke media zijn belangrijk omdat de meeste mediakanalen in Syrië van de overheid zijn. Op de achter-grond het geroezemoes van mijn vrienden en collega’s. Er wordt aangebeld.’

De inval‘Ik kijk hoe een medewerkster de deur opent. Ze springt meteen opzij en begint hysterisch te huilen terwijl soldaten met kalasjnikovs het kantoor binnendringen. “Geen beweging”, schreeuwen ze. Achter hen lopen twee agenten en een groep in het zwart geklede mannen. “Wie zijn jullie? Hebben jullie een huiszoekingsbevel?” vraagt een collega. De mannen schreeuwen en dreigen mijn collega te slaan. De drei-gementen leggen hem het zwijgen op.’

‘Iedereen wordt in een bus afgevoerd. Zes-tien mensen in totaal, onder wie twee be-zoekers. Voor Mazen Darwish, het hoofd van SCM, is het bijna routine: hij zat al drie keer eerder vast voor het runnen van deze ngo.

Het terrein van de Inlichtingendienst van de Syrische Luchtmacht komt in zicht. We krijgen handboeien om en worden geblind-doekt. De mannen leiden ons een gebouw in. Een stem zegt dat we ons moeten uit-kleden. We gehoorzamen en worden daarna met zijn allen een kleine cel ingeduwd. Naakt. Drie dagen gebeurt er niets. We wor-den in die tijd maar twee keer verhoord. De zeven vrouwen worden vrijgelaten. En dan beginnen de overplaatsingen.’

Het begin van de hel ‘Met zijn allen naar een nog kleinere cel, waar het onmogelijk is om te liggen, om te slapen. Verder gebeurt er niets. Geen verho-ren, geen duidelijkheid. “Waarom zitten we hier? We eten niet meer tot iemand ons dui-delijkheid geeft”, zeg ik tegen de bewaker. Na zes dagen worden twee collega’s en ik overgeplaatst. Van een politiecel naar een militaire cel. Al snel kom ik erachter dat dit het begin van de hel is. We worden door een lange hal geleid. Soldaten staan op een rij en slaan mij en mijn collega’s bij elke stap die we zetten. Met elektrische kabels, stok-ken, schoenen en vuisten. Mijn handen zijn vastgebonden; ik ben weerloos. Aan het eind van de gang word ik van een trap afge-duwd. Een pijnscheut in mijn knie. Bloed. De cel waar we ingeduwd worden, ligt onder de grond. Het stinkt en er zijn mannen met lange baarden. Die zitten hier al tijden, denk ik. Op dat moment vrees ik voor mijn leven: dit wordt een executie.’

Mansour al-Omari (34) is geboren en getogen in de Syrische hoofdstad Damascus. In 2012 werd hij gevangengezet omdat hij bij een verboden organisatie werkte die zich inzette voor persvrijheid en vrijheid van meningsuiting. Na een jaar kwam hij vrij en zag de ravage in zijn stad. Dit is Mansours verhaal.

‘DIT IS HET, DENK IK DAN. NU GA IK DOOD’

AMNE_AIA_NR12_04.indd 12 27-11-13 10:34


‘Een week lang noemen de bewakers ons “de nieuwelingen, de hoogopgeleiden”. We krijgen twee keer per dag eten. Bij elke maaltijd komen tien tot vijftien soldaten de cel binnen. Ze slaan met alles wat ze kun-nen vinden en geven ons elektrische schok-ken. Ze lijken er plezier in te hebben.

Ze lachen, soms zijn ze dronken. Ik mag niemand zien: geen familie, geen advocaat. Ik maak me zorgen dat niemand weet waar we zijn, dat we hier zitten om vergeten te worden. Boven de grond, buiten de gevange-nispoorten, is nog steeds een revolutie aan de gang. Elke dag worden mensen ontvoerd, gemarteld en vermoord. Waarom zou iemand zich dan bekommeren om mij, denk ik.’

‘Langzaam raak ik eraan gewend om onder de grond te zitten. Buiten horen we bombar-dementen. De cel schudt en stof stuift van het plafond. Ik heb weinig tijdsbesef. Weet mijn familie dat ik nog leef? Op een dag worden mijn vrienden en ik eruit gehaald. Dit is het, denk ik dan. Nu ga ik dood.’

De rechtszaak‘Maar in plaats van een executie, volgt nog een overplaatsing. We gaan naar een overheidsgevangenis. Hier zie ik voor het eerst mijn moeder en mijn vrienden weer. Ik wacht op mijn rechtszaak. Mijn collega’s en ik worden beschuldigd van “het propa-

geren van terroristische daden”. Dit houdt volgens de aanklacht in dat we rapporten publiceerden over de mensenrechten-situatie en over de media en dat we namen van gevangenen, vermisten en doden van het Syrische conflict verzamelden. Hiermee wakkerden we volgens de onderzoeksrechter het conflict in Syrië aan. Een celstraf van vijftien jaar hangt mij boven het hoofd. Ik moet verschijnen voor de antiterrorisme-rechtbank, waar ik weinig kans maak op een eerlijk proces. Op 7 februari 2013, bijna een jaar na de inval, besluit de rechter dat ik op borgtocht word vrijge-laten. Als ik niet kom opdagen voor de volgende hoorzitting, dan weten ze me te vinden, zeggen ze.’

‘Voor het eerst sinds een jaar zie ik het centrum van Damascus weer. Verbijsterd sta ik middenin de puinhoop van mijn eens zo mooie stad. De straten en gebouwen zijn geruïneerd. Ik bezoek mijn zus en haar man. “Dit moet je zien”, zegt haar man en hij opent de website van Amnesty. Dan zie ik mijn foto, en die van mijn collega’s. Vol ongeloof zie ik dat ik nooit ben vergeten. Ik was zichtbaar en dat is iets waardevols. Het noemen van mijn naam, en de namen van mijn collega’s kan mijn leven hebben gered. Misschien maakte het de regering bang.’

De vlucht‘Ik besluit niet te wachten op een oneerlijk proces en vlucht naar Turkije. Ik wil terug naar Syrië. Maar omdat mijn rechtszaak nog steeds loopt, is het daar niet veilig. Vluchte-ling zijn, dat wil ik niet. Ik wil een burger zijn, met rechten en plichten. Drie mede-werkers van SCM zitten nog altijd gevangen. Ik vrees dat de autoriteiten wraak op hen nemen als we nu verdergaan met SCM. Ik probeer zichtbaar te zijn voor de media zodat me niets kan overkomen. Ik wil verder-gaan met mijn werk, me inzetten voor pers-vrijheid en vrijheid van meningsuiting. Het regime wil me stoppen, maar dat kunnen ze niet. Uiteindelijk zal SCM weer doorgaan.’

Pimm Westra

De activist Mansour al-Omari vreesde in de Syrische gevangenis voor zijn leven.

© P

rivé

fot

o

‘het noemen van mijn naam, en de namen van mijn collega’s kan mijn leven heb -BEN GERED’

‘het noemen van mijn naam, en de namen van mijn collega’s

kan mijn leven hebben gered’

AMNE_AIA_NR12_04.indd 13 27-11-13 10:34


Miriam Isaura López Vargas uit Mexico is slachtoffer van marteling. Amnesty besteedt extra aandacht aan haar zaak op 10 december, de Internationale Dag van de Rechten van de Mens. Op een ochtend in februari 2011 bracht López haar kinderen naar school. Kort daarna werd ze door twee mannen met bivak mutsen vastgebonden, geblinddoekt en meegenomen naar een militaire kazerne in de stad Tijuana. Dit gebeurde zonder enige reden of verdenking van een misdrijf.

In de daaropvolgende week werd ze her-haaldelijk verkracht door soldaten. Zij pasten ook andere vormen van marteling toe, net zolang totdat López een verklaring onder-tekende waarin stond dat ze betrokken was bij drugsdelicten. Ze belandde in de gevan-genis. Zeven maanden later werd de aan-klacht tegen haar ingetrokken en werd ze, zonder compensatie, vrijgelaten. Maar ook na haar vrijlating gingen de bedreigingen en intimidaties door. López vreesde voor haar veiligheid en besloot een officiële klacht in te dienen. Ze vecht nu voor gerechtigheid. Hoewel ze enkele daders heeft geïdentificeerd, is nog nie-mand berecht.

Duizenden slachtoffersMiriam López is niet de enige die dit over-kwam. Duizenden Mexicanen meldden de afgelopen jaren te zijn gemarteld door overheidsdienaren van met name het leger en de politie. Daders worden zelden veroor-deeld voor martelingen, en al helemaal niet als het militairen zijn.

Wat kunt u doen? Stuur vóór 1 februari 2014 een brief aan de federale procureur-generaal. U kunt daarvoor bijgaande Spaanse voorbeeldbrief gebruiken, waarin u hem vraagt een volledig, grondig en on-partijdig onderzoek in te stellen, de daders te berechten en een einde te maken aan de straffeloosheid.

voor een overzicht van alle 10-december-schrijfacties kijkt u op www.amnesty.nl/schrijfmarathon.

De zaak van Miriam López staat niet op zichzelf.

(Plaats, datum)

Senior Presidente,

He conocido la historia de Miriam Isaura López Vargas, una ama de casa de 30 años y madre de 4 niños de Ensenada, Baja California quien fue arbitrariamente arrestada y torturada por militares en febrero del 2011.

Le solicito que se asegure que la Procuraduría General de la República llevará a cabo una investigación completa e imparcial de su caso, y que se le respeten sus derechos humanos, incluidos los derechos a la justicia y a la reparación. También le pido que se adopte un plan efectivo para implementar las recomendaciones hechas por el Comité contra la Tortura de las Naciones Unidas en noviembre de 2012, incluyendo la correcta tipificación del delito de tortura, poner fin a la impunidad, eliminar el arraigo y luchar contra las desapariciones forzadas.

Atentamente,

(naam, adres)

STUUR VÓÓR 1 FEBRUARI 2014 EEN BRIEF NAAR:Jesús Murillo Karam, Procuraduría General de la RepúblicaPaseo de la Reforma 211-213Col. Cuauhtémoc, C.P. 06500Ciudad de México, Mexico

VOOR MEER INFORMATIE, ADRESSEN EN VOORBEELDBRIEVEN: WWW.AMNESTY.NL/ACTIES

© A

genc

ia R

efor

ma

MARTELAARS NOOIT VEROORDEELD Stuur de Mexicaanse autoriteiten een brief en vraag om gerechtigheid.

AMNE_AIA_NR12_04.indd 14 27-11-13 10:34


Hakan Yaman wandelde op 3 juni 2013 in Istanbul van zij n werk naar huis. Hij passeerde een demonstratie toen hij plotseling werd aangevallen door agenten. Zij sloegen hem en met een scherp voor-werp kerfde één van hen zij n oog uit. Ze gooiden Yaman in een vuur en lieten hem voor dood achter.

Yaman verloor grotendeels zij n zicht. Hij had een gebroken schedel en liep tweedegraads brandwonden op. Hij dien de een klacht in, maar er is nog geen actie tegen de daders ondernomen. Stuur Hakan Yaman daarom als steun betuiging een kaart.

Kij k op www.amnesty.nl/schrij fmarathon voor alle 10-decemberschrij facties.

GROETENACTIE De Turkse Hakan Yaman werd mishandeld door agenten. Hij is een van de personen voor wie Amnesty actievoert op 10 december, de Internationale Dag van de Rechten van de Mens.

HAKAN YAMAN C/O RUHAT SENA DANIŞMAN

ULUSLARARASI AF ÖRGÜTÜ TÜRKIYE ŞUBESI

HAMALBAŞI CD. NO: 22 DÜKKAN 2. DAİRE 2-3-4

BEYOĞLU / İSTANBUL

TURKĲ E

VOORBEELDGROET

Yaşadığınız hak ihlallerine karşı sizinleyiz. Acilen sağlığına kavuşmanız dileğiyle, aklımdasınız.

We stand with you against the human rights abuses you have suffered. Hoping you recover as quickly as possible, thinking of you.

WEBSHOP.AMNESTY.NL

(We steunen je in je strij d tegen de mensenrechten-

schendingen die je onderging. We hopen dat je zo

snel mogelij k herstelt, we denken aan je.)

Het werk van Amnesty International wordt mede mogelij k gemaakt door:

PEFC/30-31-151

PEFC gecertificeerd

Dit hout komt uit duurzaam beheerd bos en gecontroleerde bronnen

www.pefcnederland.nl

Amnesty in Actie is een interne uitgave van de Nederlandse afdeling van Amnesty International en geeft achtergrond-informatie aan actieve leden | Hoofdredactie Elke Kuij per | Eindredactie Pimm Westra | Redactie Floor Beuming, Bernadette Booij en Moniek van Zij l | Verder werkte mee Ellen Nieuwenhuis en Daan Bronkhorst | Fotoredactie Jorn van Eck en Karen Veldkamp | Uitgever Ellen Nieuwenhuis | Lay-out Heij dens Karwei, Amsterdam | Druk Senefelder Misset, Doetinchem | Redactie- & Amnesty-secretariaat Keizersgracht 177 (bezoek adres) Postbus 1968, 1000 BZ Amsterdam, T 020 626 44 36, E [email protected] | Servicecenter T 020 535 21 11, E [email protected] | Bankrekening giften 454 000 (IBAN NL42 INGB 0000 454000) t.n.v. Amnesty International, Amsterdam | verschĳ ningsdata 2014 31/01, 28/02, 28/03, 29/05, 04/07, 29/08, 26/09, 24/10 | ISSN 1570-6193 Oplage 15.000 | Amnesty in Actie wordt verpakt in recyclebaar kunstfolie waaruit bij verbranding geen giftige stoffen ontstaan.

meer weten over actief zij n bij u in de buurt: www.amnesty.nl/regiozie voor de cursuskalender: www.amnesty.nl/infopunt

meer groeten op www.amnesty.nl/groetenlij st

KerstcadeauDe bundel HetmuseumvandeMoed! Honderdhedendaagsedichteressen telt honderd gedichten van honderd dichteressen. Poëzie over vriendschap en verlies, onrecht en opstand, liefde en troost, uit meer dan zestig landen. Daan Bronkhorst stelde voor de tiende keer een Amnesty-dichtbundel samen (€9,95). Dit gedicht is van een Afrikaanse vluchtelinge van wie we alleen weten dat ze Charlotte heette en op 14-jarige leeftij d overleed in een vluchtelingenkamp:

mĳ n voeten zĳ n nooit bang ze rennen alleen maar met mĳ n angst meeik kĳ k naar mĳ n voeten ze zĳ n al bĳ na zo sterk als mĳ n moeder

De bundel is een fraai kerstcadeau, net zoals de Amnesty-kalender en -agenda 2014 en de HumanRightsConcerts dvd, te bestellen via onze webshop!

© A

I / K

aren

Vel

dkam

p

AMNE_AIA_NR12_04.indd 15 27-11-13 10:34

© A

I / Jorn van Eck

VAN 2 T/M 8 FEBRUARI 2014 GAAT AMNESTY WEER COLLECTEREN.

LOOP OOK MEE! GEEF U OP VIA WW

W.AMNESTY.NL/COLLECTE

AMNE_AIA_NR12_04.indd 16 27-11-13 12:08

Amnesty in Actie nr. 12 - december 2013 - januari 2014

Documents

Transcript of Amnesty in Actie nr. 12 - december 2013 - januari 2014