10e jaargang nr. 6 – juni 2009 1 ûnderweis

V an de redactie

Beste allemaal, Multatuli zei al ’Misschien is niets geheel waar, en zelfs dat niet’, maar de kalender liegt niet: aan het einde van de komende maand is de zomer al meer dan halverwege. Mijn voorkeur gaat uit naar de gêrsmoanne en de blommemoanne, alles is dan nog pril en de natuur komt onweerstaanbaar óp. De tempera-tuur is dragelijk en al de mensen en de zomer-drukte om je heen vallen nog mee. In de maand juni is de grootste kerkelijke drukte ook even aan het afnemen, op de intrede van onze nieuwe predikanten na weliswaar. Als de trend van de afgelopen hoogtijdagen zich voortzet dan kan het niet mis: wat hebben we een mooi seizoen achter ons: Pasen, Hemelvaart, Pinksteren, alle mooie en inspirerende diensten en enthousiaste meisjes en jongens, de (bege)leiding zeker inbegrepen! Nu nog de examens naar tevredenheid afsluiten en de vakantie(s) breken aan. Het is elk jaar dezelfde cyclus, wat te zien is op het voorblad van ‘ûnderweis’, met andere deelnemers weliswaar maar de basis blijft dezelfde: het mondt uit in Pasen en Pink-steren. In het verschiet ligt de startzondag en dan is het zo weer Kerstmis. Maar eerst beleven we gezang 464:

1 Alle volken, looft de Here, aarde, zing een vrolijk lied! Juicht nu allen, geeft Hem ere: Hij vergeet de zijnen niet! In het beurtgezang der sferen, in des afgronds bange kreet ruist de lof, de lof des Heren, die de zijnen niet vergeet. Bij het Vredestempeltje in het Rijsterbos

2 Uit Hem vloeien alle krachten,

tot Hem stijg' der aarde lied! Zalig, wie de Heer verwachten: Hij vergeet de zijnen niet! Smelt dan samen, Hem ter ere, diept' en hoogheid, lust en leed, in het loflied aan de Here, die de zijnen niet vergeet! Het Zwin

De dichter van dit mooie lied, Jan Pieter Heye, woonde niet tussen het Zwin en het Rijsterbos maar was een Amsterdamse arts die naast kerkliederen en koralen ook (kinder)liedjes maakte: “In het groene dal, in het stille dal”, “Zie de maan schijnt door de bomen”, “Een karretje op den zandweg reed” en de “Zilvervloot" (over Piet Hein). Hij trachtte met zijn liederen een brug te slaan tussen protestantse, Rooms-katholieke en joodse kerkmuziek.

In dit nummer van ‘ûnderweis’ vind u een evaluatie van de gehouden Wijkbijeenkomsten. Wij wensen u daarmee veel leesplezier. U allen een mooie junimaand toegewenst, na begin juni behoren de examens dit jaar ook tot het verleden naar we hopen, zodat iedereen gerust op vakantie zal kunnen gaan.

Pieter Zeldenrust Rina van der Werf

Yde Jan van de Lageweg

Inleveren kopij Kerkblad ‘ûnderweis’ voor het nr. juli/aug. 2009: � zondag 21 juni 2009 bij Rina van der Werf, De Timpe 14, 8561 EB Balk. underweis@protgemeentebalk.com

10e jaargang nr. 6 – juni 2009 2 ûnderweis

M EDITATIE

‘Ik ben blij m et jou!’

Filippenzen 1:3

‘Ik dank mijn God altijd wanneer ik aan u

denk.’ Woorden uit de aanhef van een brief van Paulus

aan de gemeente van Filippi.

Buiten de groet, het ‘genade zij u’, dat elke zondag

klinkt, gaan wij nogal eens aan de verdere aanhef

van de brieven van Paulus voorbij…

Een groet, een paar aardige algemeenheden en pas

daarna komt Paulus tot de inhoud van de zaak en

daar richten wij ons dan ook op. De Filippenzen

brief is warm van toon. Paulus heeft een goede

band met die gemeente, maar naar andere

gemeenten is de inhoud van de brief soms scherp en

kritisch van toon.

Dan is er in de aanhef bijna altijd nog een zin als: Ik

dank mijn God altijd wanneer ik aan u denk. Paulus

dankt voor de gemeente. Bij voorbaat. Dat stemt

tot nadenken. Paulus dankt voor gemeente, de

mensen die hem in Gods naam bemoedigen,

vermanen, een warm hart toedragen, hem als een

broeder in Christus behandelen. Hoe vaak danken

wij voor de gemeente van Christus? Hoe vaak

danken wij God voor onze geloofsgemeenschap in

Balk?

Zeker, wij danken God voor zijn genade, wij

danken voor persoonlijke dingen; wij danken voor

de wereldwijde kerk, maar hoe vaak zeggen wij als

broeders en zusters tegen elkaar: ‘Ik dank God dat

je er bent. Ik ben blij met jou.’

Wanneer wij elkaar zien denken wij nogal eens aan

andere dingen:

- De fouten die er in de kerkenraad, door voor-

gangers en door gemeenteleden worden gemaakt.

- Het in onze ogen verkeerde beleid, de missionaire

opdracht die niet goed uit de verf komt.

- De uitvoering van de diensten, die niet iedereen

aanstaat.

- Het zorgwekkende tekort aan ambtsdragers.

Paulus aanhef is veelzeggend: Wat er ook verder

nog gezegd moet worden, ik dank God dat de

gemeente er is. Een vreugde die boven alles uitgaat.

Danken wij daarvoor?

Om te danken hoef je het niet met elkaar eens te

zijn. Je hoeft elkaar niet eens te liggen.

Je hebt misschien een heel andere levensstijl.

Maar dit gevoel van dank gaat daar boven uit.

Net als bij Paulus die bij voorbaat blij is met de

gemeente.

Met een liefde in de geest van Christus.

Omdat wij bij Hem willen horen.

Het is immers een Godswonder dat mensen zich

blijven verzamelen rond het evangelie.

Een vreemd samenraapsel soms, maar toch.

Nog steeds bestaat de gemeente van Christus, ook

in Balk.

Niet alleen op zondag, maar ook door de week.

Op velerlei wijzen: of het nu de vergaderingen van

de kerkenraad zijn, de schoffelploeg, de diaconie,

de kaartenmakers of de boekhouders, etc. Als

betrokken gemeentelid, als denker, doener, bidder,

als jongere, als oudere.

Allemaal onderdeel van de gemeente.

Danken wij ervoor dat wij elkaar hebben, mogen

bemoedigen en bemoedigd worden, mogen helpen

en geholpen worden.

Dat wij blij mogen zijn met de blijden, verdrietig

met hen die verdriet hebben.

Dat wij voor anderen mogen bidden en dat er voor

ons gebeden wordt als ons de woorden ontbreken?

Het zijn soms maar kleine daden waarin onze

verbondenheid tot uiting komt, maar ze zijn

kostbaar. Als je hart naar de gemeente open staat,

staat ook de antenne van liefde en fijngevoeligheid

uit.

Wanneer je de ander tot zijn of haar recht laat

komen, word je er beiden beter van. Het is goed om

af ten toe bij die woorden van Paulus stil te staan.

“Ik dank mijn God altijd wanneer ik aan u denk.”

Wij mogen als gemeenteleden tegen elkaar zeggen:

“Goddank dat je er bent.

Ik ben blij met jou.”

Anneke Adema

10e jaargang nr. 6 – juni 2009 3 ûnderweis

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Uitnodiging voor de intrededienst van

ds. S.T. Bergsma en ds. P.R. van Commenee op 28 juni 2009

om 14.00 uur in De Paadwizer.

Onderstaande tekst is geplaatst op de uitnodigingskaart die door de kerkenraad is verzonden aan

familie, vrienden en kennissen van onze nieuwe predikanten en diverse kerkelijke relaties.

Uiteraard geldt deze uitnodiging ook voor alle gemeenteleden en voor allen die zich met onze

gemeente verbonden vinden.

De kerkenraad van de Protestantse Gemeente Balk nodigt u uit voor de dienst waarin

ds. Sietske Bergsma en ds. Peter van Commenee

als predikanten aan onze gemeente zullen worden verbonden en intrede zullen doen.

De bevestiging zal plaatsvinden door ds. Henco van Capelleveen, predikant te Heerhugowaard.

Deze dienst zal op zondag 28 juni 2009 om 14.00 uur plaatsvinden in de Paadwizer.

Namens de kerkenraad,

E. Kroes, preses

L. Kroes, scriba

10e jaargang nr. 6 – juni 2009 4 ûnderweis

K erkdiensten in de kerkgebouwen:

It Breahûs, Van Swinderenstraat 6, Balk

Paadwizer, Siemen de Jongstraat 2, Balk

zondag 7 juni Paadwizer 9.30 uur ds. J. Heegsma

er is kindernevendienst

collecte: 1. Missionair werk 2. kerk

10.30 uur Talma Hiem

mw. T. Bergsma

19.15 uur It Breahûs

ds. J. Kok, Stiensgea

zondag 14 juni Paadwizer 9.30 uur dhr. G. van Rijs

er is kindernevendienst en JOK

collecte: 1. werelddiaconaat 2. kerk

19.15 uur Tentdienst Harich RvK

ds. M. van der Wal

zondag 21 juni Paadwizer 9.30 uur ds. J.A. van der Veen-Bosgra, Aldeberkeap

er is kindernevendienst

collecte: 1. werelddiaconaat 2. kerk

19.15 uur It Breahûs special SJAMASJ

collecte: 1. werelddiaconaat 2. kerk

zondag 28 juni Paadwizer

14.00 uur Intrede en bevestiging ds. S.T. Bergsma en ds. P.R. van Commenee m.m.v. Cantorij en Samar

er is kindernevendienst

collecte: 1. diaconie 2. kerk

19.15 uur It Breahûs m.m.v. SAMAR

zondag 5 juli It Breahûs 9.30 uur ds. S.T. Bergsma

er is kindernevendienst

collecte: 1. JOP 2. kerk

10.30 uur Talma Hiem

mw T. Bergsma

10e jaargang nr. 6 – juni 2009 5 ûnderweis

IMPRESSIES VAN DE

WIJKBIJEENKOMSTEN

‘ Eenheid in verscheidenheid’

Dat was het thema van de wijkavonden dit jaar.

Vele gemeenteleden zijn bij elkaar geweest om

hierover van gedachten te wisselen.

Verschillen in denkrichting, in spirituele gevoe-

ligheid, in karakter, in de cultuur waar je van-

daan komt kunnen een prachtig palet aan

schakeringen opleveren, maar het kan ook

lastig zijn. Een bron van irritatie en onbegrip.

En toch horen we bij elkaar, bij die ene God,

als kinderen van één Vader.

E en is een en

tw ee is tw ee.

E en is een, m aar tw ee w ordt lastig,

w ant geen m ens d ie hetzelfde is.

E en is een, m aar tw ee w ordt problem atisch ,

als ieder zo een eigen m ening heeft, de een de ander geen ruim te geeft...

E en is een, m aar kun je m et z ’n tw eeën of nog m eer,

dus m et z ’n velen blijven bidden, blijven z ingen, blijven lezen uit de

Schrift, ook als je qua geloven niet op dezelfde

lijn m eer z it?

E en naam is onze hope, één grond heeft onze kerk: Jezus Christus, onze H eer

Eén van de manieren te praten over wat ons

scheidt en bindt, was aan de hand van liederen.

Want liederen laten sporen na.

Een lied is als een voetafdruk,

zo persoonlijk.

Door de avonden heen kwam

er een rijk geschakeerd beeld

naar voren.

Liederen kunnen een heel leven met je mee-

gaan. Liederen die je thuis al hoorde, met el-

kaar zong soms. Voor de wat oudere generatie

liggen liederen van Joh. de Heer na aan het

hart, bijvoorbeeld ‘Er ruist langs de wolken’,

‘Abba Vader’ en ‘Tel Uw zegeningen’, ‘Vaste

rots van mijn behoud’.

Dan is het niet alleen de inhoud van het lied,

maar ook de, soms wat weemoedige, gevoelens

van weleer.

Voetstappen uit

het verleden.

Liederen kunnen ook sterk verbonden zijn met

een bepaalde gebeurtenis. Een begrafenis, een

huwelijk, een doop, een ingrijpende

gebeurtenis.

Een lied als ‘Als het leven soms pijn doet’

kan troosten bij een ingrijpende gebeurtenis,

en in een juichend lied als: ‘Geest van

hierboven’ kunnen dankbare en blijde

gevoelens een uitweg vinden.

Voetstappen in de

weerbarstigheid van het leven.

De één vindt zijn gevoel terug in de poëtische

tekst van de liederen van Huub Oosterhuis, o.a.

‘Licht dat ons aanstoot’ of in de spirituele

Taizé liederen ‘Gloria’ en de ander legt zijn

ziel en zaligheid in stevige geloofsliederen als

‘Een vaste burcht is onze God’ of ‘ Nooit kan ’t

geloof te veel verwachten’.

Voetstappen van karakter

en beleving.

10e jaargang nr. 6 – juni 2009 6 ûnderweis

Zowel de actualiteit, gebeurtenissen en de

discussies die in de samenleving gaande zijn,

als het overkoepelende idee van een God die

altijd en overal de wereld vasthoudt en

bezongen wordt, had zijn weerslag op

de liedkeuze. Van ‘Gij die van alle sterren

houdt’, tot ‘De dag door Uwe gunst

ontvangen’.

Voetstappen in het

dagelijks leven.

Liederen uit het liedboek,

van ‘De Dobber’, uit

Joh. De Heer, van ‘Samar’

en uit ‘Stemmen des heils’

en van Peter en Engelbert

Braam, passeerden de revue. Een grote

verscheidenheid.

Eenheid werd gevonden in de kracht van het

lied, de aanvulling op woorden, de verdieping

van het geloof.

Er was één lied dat op vrijwel alle bijeenkom-

sten genoemd werd: ‘Wat de toekomst brenge

moge’. Op de één of andere manier appelleert

dit lied aan een gevoelige snaar van velen.

En ook het gedicht van de ‘voetstappen in het

zand’ kwam veelvuldig ter sprake.

Vertrouwen, berusting, hoop, uitzicht

zijn blijkbaar elementen van het geloof die

universeel zijn.

Voetstappen van hoop en

toekomst.

G ezang 293

W at de toekom st brenge m oge, m ij geleidt des H eren hand; m oedig sla ik dus de ogen naar het onbekende land.

L eer m ij volgen zonder vragen; V ader, w at G ij doet is goed!

L eer m ij slechts het heden dragen m et een rustig, kalm e m oed!

Op sommige bijeenkomsten werden ook

stellingen besproken die aan de orde stelden

hoe men onderlinge verschillen zou kunnen

oplossen en tevens de vraag of dat wenselijk

was. Kan er altijd een brug geslagen worden en

willen we dat?

Hoe komt de architect bij de timmerman en

andersom. Hoe kunnen verschillende stro-

mingen toch in een kerk samenkomen. Of moet

ieder zijn eigen

weg gaan? Met

gelijkgestemden

kun je dan echt

een eenheid zijn.

Die eenheid

werd niet gezocht bij de aanwezigen van de

bijeenkomsten. Veeleer zouden we moeten

proberen elkaar in onze verschillende

kwaliteiten te waarderen.

Het kwam eigenlijk op hetzelfde neer als bij de

liederen. De vraag of wij elkaars liederen mee

kunnen zingen. Ook al zijn we het niet altijd

helemaal met de inhoud eens, ook al vinden we

een melodie soms helemaal niet mooi; zijn we

dan toch bereid om af en toe even in te schik-

ken? Niet met tegenzin, maar van harte erken-

nen dat een medebroeder of zuster het geloof

net even op een andere manier beleeft en dat

die manier evengoed recht van bestaan heeft.

Het was een gevarieerd

gezelschap wat de

laatste maanden

bijelkaar gekomen is.

Er waren deelnemers

van in de twintig tot

ver in de negentig.

Mensen die veel

meegemaakt hadden,

mensen voor wie het

leven tot nu toe onbezorgd verlopen is. En alles

daar tussenin.

Mensen die het oude en vertrouwde dierbaar is

en mensen die zoeken naar nieuwe vormen van

kerk zijn.

10e jaargang nr. 6 – juni 2009 7 ûnderweis

H eer, h ier z ijn w ij, om sam en

over verschillen en verscheidenheid te praten.

G eef dat w ij elkaar vertrouw en, geef dat w ij naar elkaar w illen

lu isteren, geef dat w ij elkaar niet verketteren om de w ijze w aarop de ander leeft,

om hoe h ij of z ij is, bestaat of gelooft.

G od, w ij m ogen bestaan voor U , w ij m ogen er z ijn , U hebt een ieder van

ons gew ild , elk m et onze eigen eigenheid , een ieder m et z ijn eigen leven .

D at w ij daar respectvol m ee om gaan. In Christus’ naam .

A m en.

Het mooie was dat het gevoel van met elkaar

kerkzijn sterk aanwezig was.

Natuurlijk, de verschillen in geloof en de

opvattingen hoe het er aan toe zou moeten gaan

in de kerk zijn er.

En soms is dat heel lastig. Mensen maken zich

er zorgen om. Maken zich er soms zelfs boos

over.

Maar de verscheidenheid

maakt ook dat wij in gesprek

met elkaar blijven. We kun-

nen ergens op worden aan-

gesproken. We moeten soms

onze standpunten herover-

wegen. En dat houdt de ge-

meente levend.

De eenheid die gevoeld

wordt, vindt zijn basis in het geloof in een God

die met ons meetrekt

bij de trektocht door het leven.

In het gebed, dat ons verbindt.

Wij laten allemaal onze eigen sporen na.

Wij drukken allemaal onze eigen voetsporen in

het zand.

Soms lopen we alleen en soms

lopen we hele einden met

elkaar op.

Als pelgrims onderweg.

Maar uiteindelijk is het Eén

die ons draagt.

En dat is Dezelfde voor

iedereen.

Anneke Adema en Rina van der Werf

V oetstappen in het zand

Ik droom de eens en zie ik liep aan het strand bij lage tij.

Ik w as daar n iet alleen, w ant ook de H eer liep aan m ijn zij.

W e liepen sam en 't leven door

en m aakten een spoor in het zand, van stappen, tw ee aan tw ee; de H eer liep aan m ijn hand. Ik stopte en keek achter m ij

en zag m ijn levensloop, in tijden van geluk en vreugd,

van diepe sm art en hoop. M aar als ik goed het spoor bekeek,

zag ik langs heel de baan, daar w aar het ju ist het m oeilijkst w as

m aar één paar stappen staan.

Ik zei toen: "H eere, w aarom dan toch? Juist toen ik U nodig had,

ju ist toen ik zelf geen u itkom st zag op 't zw aarste deel van 't pad...”

D e H eer keek toen vol liefde m ij aan

en antw oordde op m ijn vragen: "M ijn lieve kind,

toen 't zo m oeilijk w as, toen heb Ik jou gedragen".

M ary Stevenson (1922-1966)