Muffin kijkt nieuwsgierig uit het raam naar het park. Zijn ademhaling

laat een spoor achter op het raam.

Senna gooit de flensjes op een groot bord. “Ja Muffin, maak jij zo ook

even het raam schoon?” grinnikt ze. Connor en Senna zijn inmiddels

gewend geraakt aan de nieuwe gewoonte van Muffin, om in de

vensterbank naar buiten te staren. Helaas geeft het wel natte

afdrukken op het raam.

Senna schept een grote stapel pannenkoeken over op haar eigen

bord. Ze neemt een hap en kijkt al kauwend naar Muffin die erg

geïnteresseerd naar buiten staart. Muffin springt daarna naar beneden

om op zijn speelgoedbot te gaan kauwen.

In de gang komt hij Connor tegen. “He jongen.” grinnikt deze zachtjes.

Connor knielt bij hem neer en pakt zijn poot vast. “Kijk Muffin, als ik

zeg „poot‟ dan geef jij mij jouw poot. Oke?” Muffin kijkt hem even

interessant aan en trekt dan zijn poot terug. “Oke, daar gaat ie. Poot.”

Muffin staart even niet begrijpend naar Connor‟s gezicht. Connor pakt

zijn poot weer op, staart hem aan en zegt luid en duidelijk: “Poot.”

Senna komt de kamer binnen. “Lukt het?” lacht ze, als Muffin zijn poot

opnieuw terugtrekt. Connor knikt. “Volgens mij krijgt hij het door, kijk

maar.” hij richt zich tot Muffin. “Poot.” Muffin staart even naar de hand

in zijn richting, draait zich om en loopt de kamer uit. Senna grinnikt.

“Kom je mee? Goede simmen, slechte simmen begint zo.”

Zodra ze op de bank zitten, word er eigenlijk geen aandacht aan de tv

geschonken. Senna ligt namelijk al dagen te piekeren. “Connor?”

Connor kijkt op van Dinja Moore, die tegen haar vriendinnen staat te

liegen over haar geheime relatie. “Hoe denk je over kinderen?”

mompelt Senna stilletjes. “Maar Senna! Dat lijkt me geweldig!” roept

Connor onmiddellijk enthousiast uit. Als familiesim is er niets wat hij

liever wil. Senna lijkt niet te kalmeren, en staart twijfelend daar haar

handen in haar schoot. “Je begrijpt het niet, er is iets dat je niet over

me weet.”

“Toen ik een tiener was, had ik een rit nodig, vanaf een vriendin. Mijn

ouders waren gescheiden, en mijn moeder wou niets meer met me te

maken hebben, dus haalde mijn vader me op. Hij was dronken. Die

nacht hadden we een autoongeluk. Mijn vader heeft het zichzelf nooit

vergeven, maar ik kan het gewoon niet opbrengen hem de schuld te

geven.” Connor knikt, maar staart haar niet-begrijpend aan. “Ik ben

toen naar het ziekenhuis gebracht, en de dokter-” Senna slikt. “De

dokter vertelde me dat ik onvruchtbaar was geworden en nooit

kinderen zou kunnen krijgen.”

Connor staart naar de diepe wallen onder de ogen van zijn geliefde

vrouw. Hij slaat een arm om haar heen een drukt een kus op haar

haren. “Ik heb over dit soort dingen nagedacht.” vertelt hij. “Ik dacht na

over… adoptie. Adoptie, een nieuw huis, een nieuw leven. Als je dat

wilt, kunnen we dat stappenplan alsnog uitvoeren.” Senna draait zich

vlug naar hem toe, en drukt haar lippen op de zijne. Connor glimlacht

en kijkt naar haar stralende gezicht. Hoe hard ze ook had nagedacht,

dit was niet in haar opgekomen. Samen zouden ze een heel nieuw

leven opbouwen.

De adoptiedienst in Cattown bleek niet erg actief, en al na drie

maanden staan Connor en Senna klaar voor het laatste gesprek. Ze

hebben gekozen voor een meisje van 8 jaar, genaamd Renée.

Zenuwachtig staart Senna naar de deur. Nu is het erop of eronder. Ze

zijn geadviseerd om meteen naar de gesprekskamer te lopen en daar

te wachten op Renée en mvr. Tompson. Connor drukt de deurklink

naar beneden en trekt Senna mee de kamer binnen.

Het is een gezellige kamer, met twee banken tegenover elkaar, waar

ze in terecht komen. Connor gaat op een van de banken zitten en

begint in een tijdschrift te lezen. Senna wil een gepikeerde opmerking

maken over zijn kalmte, maar slikt haar woorden onmiddellijk in als ze

zijn handen ziet trillen.

Senna staart naar de wand tegenover haar, waar allerlei foto‟s van

bijeengebrachte gezinnen en gelukkige kinderen handen. Sommige

glimlachen zijn zo nep, dat ze de neiging moet onderdrukken de vaas

op tafel erheen te gooien. Om zichzelf af te leiden beweegt ze haar

ogen naar de bank. Binnen een paar minuten zal het meisje, dat

misschien wel haar dochtertje word, daar zitten. Ze hebben haar nog

maar 3 keer in het echt gezien, en voor de rest alleen op foto‟s. Een

rilling gaat door haar heen. Ze kan zich niet herinneren dat ze ooit zo

zenuwachtig is geweest.

Connor slaat een warme arm om haar trillende lichaam heen. “We

gaan hier samen doorheen.” fluistert hij. “Nog een paar vragen, en

dan weten we het.” Senna knikt. Connor staart diep in haar ogen en

knijpt in haar hand. “Het komt wel goed.”

Op dat moment komen een lange vrouw en een klein meisje met

ravenzwart haar de kamer binnen. Tompson en Renée gaan naast

elkaar op de bank tegenover Connor en Senna zitten.

Renée staart naar het koppel. Misschien worden dit haar ouders wel.

Het zijn niet de eersten, maar tot nu toe lijken ze wel erg aardig. Ze

trekt haar benen op en schommelt heen en weer. Mevrouw Tompson

werpt haar een geïrriteerde blik toe als haar schoenen de bank raken,

maar Renée doet alsof ze het niet gezien heeft.

Senna steunt met haar hoofd tegen dat van Connor aan. Mevrouw

Tompson knikt. “U heeft begrepen dat ik u nog wat vragen wil stellen.

Is dit uw eerste kind? Uw laatste?” Bijna tegelijk knikken ze, als

antwoord op beide vragen. “Wat zou u kunnen vertellen over de

thuissituatie?” vraagt ze verder, terwijl ze wat aantekeningen maakt op

een klembord.

“Thuis hebben we een hond, genaamd Muffin, hij woont al bij me

zolang ik leef. Je zult hem vast aardig vinden Renée, hij is altijd erg

vrolijk.” verteld Connor. Renée knikt. “We hebben nooit ruzie, dat zijn

we ook niet van plan.” Even twijfelt hij, dan richt hij zich tot Renée.

“Tja, wat wil jij nog weten meisje?”

Even staart Renée naar het stel voor haar, en dan vormt een

glimlach zich langzaam om haar lippen. “Hoe laat moet ik naar

bed?” Connor en Senna lachen, en zelfs mevrouw Tompson kan een

glimlach niet onderdrukken. “Doordeweeks een uur of 8 en in het

weekend 9 tot half tien. Kun je daar mee leven?” grinnikt Senna.

Renée knikt tevreden,

Vervolgens loopt het tweetal de kamer uit, en klinkt er gedempt een

lang overleg. Daarna komen ze terug. “Teruggekomen op de

aantekeningen, vragen, en een klein deel van de mening van Renée,

zijn we tot een besluit gekomen.” meld mvr. Tompson plechtig. Renée

wacht niet op de woorden en vliegt Senna om de hals. “Jullie worden

mijn ouders!” Vol geluk drukt Senna Renée tegen zich aan, tranen

stromen over haar gezicht. Haar eigen kindje, haar eigen dochter, wie

had dat ooit gedacht. Connor kijkt het tafereel aan en pinkt een traan

weg. Ze krijgen een dochter.

De tijden veranderen, en opnieuw een maand later staan Connor en

Senna op een nieuwe kavel. Over 6 dagen komt Renée, en het

nieuwe huis moet nog meubels hebben. De twee dagen van

behangen en vloerplanken leggen waren, hard werk, maar dat is niets

vergeleken bij het gesleep dat er nu moet komen.

Het is de laatste dag van de verhuizing. Op een stapel dozen zitten

Connor en Senna koffie te drinken. Senna rekt zich luid gapend uit.

Het is een vermoeiende week geweest, maar het was het resultaat

totaal waard.

Connor zet zijn mok neer en klimt naast zijn vrouw. Hij slaat een arm

om haar heen en drukt zijn lippen op de hare. “Dat hebben we toch

maar mooi gedaan.” glimlacht hij. “Een nieuw leven, een nieuw

huis…” “En morgen hebben we een prachtig dochtertje.” maakt Senna

zijn zin af. “Juist.” glimlacht Connor. “Het perfecte huisje boompje

beestje.”

Tot de volgende keer!