100 jaar levensgeschiedenis van Yvonne Goor 23/03/1920 – 23/03/2020

Yvonne werd geboren in Ekeren, als eerste kind in het gezin Goor-Mertens. Al vlug verhuis-de ze naar Stabroek – de roots van haar moe-der en waar ook haar grootouders woonden. Stabroek, een groot dorp, door Wim Sonneveld zo plastisch beschreven als

“hoe het was, met boerenkinderen in de klas

een kar die ratelt over de keien” Ge ziet het plaatje zó voor u op een warme zomerdag, “ Ik was een kind, hoe kon ik weten

dat dit voor goed voorbij zou gaan !”

Samen met haar broertje kon zij er ongestoord spe-len, op straat, of in het ei-gen voorbehouden plekje in de grote tuin van grootmoe-der Tot het 3de leerjaar ging ze er naar de dorpsschool. Toen kreeg haar vader, die beroepsofficier was in het Belgisch leger een opdracht in Beveren en verhuisde het gezin naar Oost-

Vlaanderen. Daar bracht Yvonne haar verdere kind- en tienerjaren door. Haar broer Leon had er vlug heel veel vrienden om samen te ravot-ten, en Yvonne,… zij maakte kleedjes voor veel kleine poppetjes, gaf ze allemaal een naam, zette die in een zelfge-maakte klas… en speelde schooljuffrouw. Was dat al een eerste aan-zet voor wat haar hele leven zou bepalen, namelijk de zorg voor kin-deren? Ze liep school in St-Niklaas, en verwierf er het diploma van re-gentes. Ze mocht er onmiddellijk les geven in de Berkenboom.

16

Op 10 mei 1940 brak de tweede wereldoorlog uit. De schoolkin-deren werden een voor een door ongeruste ouders opge-haald en zo kwam er abrupt een einde aan deze opdracht.

Ondertussen was vader Goor met pensioen – wat blijkbaar toen nog kon op jongere leeftijd – en de familie verhuisde alweer, dit maal naar Herentals, midden in de kempen, de thuishaven van de clan Goor.

Yvonne kreeg een opdracht als leer-kracht in een school te Aarschot. Zij was blij met deze kans, al waren de randgegevens in oorlogstijd niet zo bijster gunstig. Er was maar één treintje ’s morgens om 5 uur tussen Herentals en Aarschot, en als ze in haar klas kwam moest ze zelf de kachel aanste-ken om het enigszins warm te krijgen tegen dat de kinderen kwamen. Als vurige gids heeft ze in die oorlogs-jaren talrijke kampen geleid en ze was de graag geziene cheftaine.

Haar levensdroom was om naar Pakistan te trekken en zich daar het lot van de arme bevolking en kinderen aan te trekken. Daarvoor volg-de zij in Brussel een opleiding. Hoe groot was de ontgoocheling als ze nadien door de medische staf werd “afgekeurd” omwille van gezondheidsre-denen. Haar hart zou niet sterk genoeg zijn voor zo’n zwaar leven in primitieve omstandigheden. Haar werd een rustig en regelmatig leven aanbevolen ! Wat nu ?

Als gelovige vrouw vertrouwde Yvonne op de Voorzienigheid en ja… als bij won-

17

der kwam er al vlug een aanbod om in Frankrijk – Lourdes, mee te wer-ken aan de uitbouw van een begin-nend Internationaal Vormingscen-trum voor leken, vrouwen, die we-reldwijd in hun plaatselijk bisdom, met hun Bisschop willen meewerken aan hun herderlijke opdracht. Gedu-rende 7 jaar heeft Yvonne daar ge-holpen en er het beste van zichzelf gegeven

In 1955 was er in Schoten een vacature van directrice van het kinder-tehuis “Horst” – waar een 50-tal jonge kinderen omwille van familiale, sociale of persoonlijke problematiek verblijven.

Mede ook, omdat haar bejaarde moeder haar dochter meer in haar nabijheid wens-te, heeft Yvonne deze uitdaging aanvaard en gedurende 30 jaar is zij de begeesteren-de leidinggevende geweest in deze instel-ling. Het waren gouden jaren. Zij was er he-lemaal niet de ongenaakbare directrice in een ivoren toren maar de spil en het hart van heel het team van medewerkers. Dat kinderen van “toen” – waarvan er nu al meerdere met pensioen zijn, en perso-neelsleden – sommige ook al op rust, dit jaar nog kaartjes schrijven bij verjaar- en feestdagen is het sprekend bewijs van de goeie relaties uit het verleden

Toen Yvonne in 1955 naar de “Horst” kwam werd ik (mevrouw Maria Goossens, nvdr), - als kaderlid van de vzw waartoe deze instelling be-hoort – geacht om haar “in te werken” in deze toch belangrijke job. Van meet af aan “klikte” het tussen ons, we werden vrienden en deze vriendschap duurt nog tot op vandaag – dat is meer dan 60 jaar.

In 1995 ging Yvonne op pensioen. Ze betrok een gezellig apparte-ment in de Otto Veniusstraat, in Antwerpen. Nog jaren bleef zij een

18

helpende hand voor de vzw.

Toen de eigenaar van haar apparte-ment deze ruimte voor andere doelein-den wilde gebruiken en aan Yvonne vroeg om te verhuizen lag de oplos-sing voor de hand. Ikzelf – ondertus-sen ook op pensioen – woonde in een groot appartement in het stadscen-trum. Plaats genoeg voor 2 met voldoende privacy voor ieder. Ja, nog vele jaren hebben we samen doorgebracht in de Frankrijklei.

Als parochiaan van St-Joris en trouwe kerkganger was Yvonne al spoedig in-gewijd in het parochieleven. En als de pastoor Scheelen op zoek was naar leken die zouden kunnen voorgaan in de kerkdiensten als er gebrek kwam aan priesters , was zij direct bereid om samen met twee andere dames uit de omgeving

een driejarige weekendopleiding te volgen in Vorse-laar om daarna tot “gebedsleidster” te worden aan-gesteld. Ze was toen al wel rond de 80 !! In tal van gebedsdiensten, zowel in de week als op zondag is Yvonne voorgegaan, altijd met zelfgemaakte tek-sten , toepasselijk op het feest van de dag. Haar klare, duidelijke in zinvolle inhoud heeft de kerkgan-gers gewonnen voor deze soort van viering.

Na bijna 10 jaar praktijk kwam er een abrupt einde aan deze zending door een ongelukkige val met een heupbreuk als gevolg. Het staan en stappen werden moeilijk. En zoals in ieder mensenleven komt er een laat-

ste fase… hier in het Woonzorgcentrum “OLVrouw van Antwerpen” waar ze een tevreden en rustig bestaan kent en dankbaar geniet van “alles”.

Geschreven door mevr . Goossens

19