WK: Normal,

but so different

Hoofdstuk 38

• Beviel Valentina van haar tweede dochtertje: Carmen.

• Kwamen Katrien en Jasmin aan op de universiteit.

• Vertelde Maxwell Olivia dat hij een blind date had. Zijn date – Diana –

bleek echter een veel te groot ego te hebben, Olivia begreep meteen

dat deze vrouw helemaal geen partij was voor Maxwell. Maar ziet

Maxwell dat ook??

• Groeide Thibo op tot tiener.

• Beviel Shania van een tweeling: Basil en Franka. Ze voelde zich wat

onzeker tegenover de baby‟s, omdat Joris hun vader was.

Dat was het weer van vorige keer! Lezen jullie

weer mee?? – goh, dat klonk écht als zo‟n dom

kleuterprogramma :p

In de vorige update…

“Martijn, kom je even kijken?”

Enthousiast kijkt Kelsy over haar schouder naar haar

man, “Zou dit niks voor ons zijn?”

Kelsy,

Martijn,

Maïté &

Leander

Turend over haar hoofd leest Martijn mee op het

computerscherm: “Ontspannende vakantie op het

zonnige Twikkii, ideaal voor gezinnen met kinderen.”

“Dat zullen Maïté en Leander inderdaad wel leuk

vinden, we kunnen een reis boeken voor als ze

opgegroeid zijn. Ze worden al zo groot…”

Met een glimlach op zijn gezicht luistert hij naar de

brabbelgeluidjes die uit de kinderkamer komen.

“Zo, geboekt!”, lacht Kelsy, “Vannacht vertrekken we!”

Ze draait zich om naar Martijn: “ Zullen we de

verjaardag van de tweeling dan maar eens gaan

vieren?”

Even later staat Martijn bij de taart, met een

jengelende Maïté in zijn armen: “Taart, taart!

Papa, snel, ikke wil taart!!”

“Rustig maar, mevrouwtje Groot Lawaai!”, grinnikt

Kelsy op de achtergrond, “Of wil je misschien dat

papa je in de taart laat vallen!”

“Ja!”, antwoordt Maïté prompt.

“Dat gaan we dus níet doen, Maï!”, grinnikt

Martijn, “Blaas nu maar gewoon mee de kaarsjes uit

en spring in de lucht, goed?”

Enkele minuten later staat Maïté enthousiast te

springen: “En nu mag ik wel taart hé, mama?”

“Nog even wachten, meid! Je hebt ook nog een

tweelingbroertje, en die moet ook nog opgroeien!”

Maïté grommelt nog wat, maar kijkt dan toch naar

Leander die zich heel wat rustig op zijn moeders arm

nestelt.

“Kom maar Leander, blazen!”

De jongen doet zijn best, maar de kaarsjes gaan niet

uit.

“Oké, dan zal mama wel helpen!”

“Euhm… Maïté, wisselen van pyjama?”, vraagt

Leander verlegen, wanneer hij weer met beide voeten

op de grond staat, “Ik weet het niet, maar volgens mij

sta ik niet echt met roze…”

“Er liggen nieuwe kleren in jullie kasten, jongens!”,

onderbreekt Martijn, nog voordat zijn dochter iets kan

zeggen, “Ga maar allebei wat anders aantrekken, en

kom dan maar aan tafel zitten. We hebben nog een

verrassing voor jullie!”

Even later schuiven de kinderen aangekleed en wel

weer aan tafel.

“Wat is de verrassing dan, papa?”, vraagt Leander

nieuwsgierig.

“Wel jongens, we hebben daarstraks een vakantie

geboekt voor ons gezinnetje. Vanavond nog

vertrekken we voor drie dagen naar Twikkii, wat

denken jullie daarvan??”

“Dan hebben we geen tijd te verliezen! Ik moet mijn

koffer nog maken!”

Resoluut staat Maïté op om haar bord in de

vaatwasser te zetten, haar broertje volgt haar wat

rustiger.

Nauwelijks twee uur later staat het reisbusje luid te

toeteren voor de deur.

“Heeft iedereen alles? Dan vertrekken we!”

“Mag ik voorin?”

Leander heeft zich alvast een plekje uitgezocht, en

kijkt zijn ouders met smekende ogen aan.

“Hé, ik ben de oudste, dus ik mag voorin!”, roept Maïté

door het antwoord van Martijn heen.

“Jullie gaan allebei achterin, samen met mij!”, beslist

Kelsy, “En dan gaat papa wel voorin naast die

meneer!”

Maïté mompelt nog wat, maar schuift dan toch braaf

door naar de achterbank.

Na enkele uren vliegen, komt het gezin de volgende

ochtend aan op hun zonnige vakantiebestemming.

“Oef, blij dat ik er ben! Ik werd misselijk van die lange

autorit!”, roept Kelsy uit.

Meteen loopt ze naar de balie om in te checken.

“Novar? Die naam heb ik hier inderdaad staan. De

twee kamers aan het einde van de gang. Als u hier

even wilt tekenen?”

Na het register getekend te hebben, gaat Kelsy op

zoek naar Martijn: “Wat ben jíj nu aan het doen?”

“Ik voel me weer helemaal een kleine jongen, Kels! Ik

wil niet liever dan een zandkasteel maken!”

“Kelsy proest het uit: “Wel kleutertje, neem maar even

een voorbeeld aan je twee kinderen, die zijn al braaf

hun zwemkledij aan het aantrekken!”

Maïté en Leander zijn inderdaad op hun kamer, maar

of ze zich meteen omkleden…?

“Ik neem het bed bij het raam!”, schreeuwt Maïté, en

ze begint enthousiast op het bed te springen.

Leander haalt zijn schouders op.

“Zullen we in de zee gaan zwemmen?”, vraagt hij voorzichtig.

“Gelijk heb je!”, roept Maïté, en met een grote bons komt ze weer naast haar broertje op de grond terecht.

“Wie het laatst in de zee is, is een slome slak!”

En ze schiet voor haar broertje de trappen af.

“Wauw, lekker fris! Zo‟n zwembad wil ik ook wel

thuis!”, glimlacht Leander terwijl hij zich achterover

laat vallen in het water.

“Hé, het is al erg genoeg dat je een slome slak bent, maar je bent toch niet zó dom hé!”, spat Maïtéhaar broertje nat, “Dit is toch geen zwembad!”

“Dat wist ik ook wel hé, zeg!”

Beledigd zwemt Leander van haar weg en loopt het strand weer op.

“Hé broertje, ben je nog kwaad? Ik bedoelde het niet

zo, hoor! Wat doe je?”, ratelt Maïté in één adem af.

“Zandkasteel maken…”, mompelt Leander.

“Ik doe mee!” Vrolijk laat Maïté zich naast hem in het

zand zakken, “Ik zal een paar mooie schelpen zoeken

om je kasteel mee te versieren!”

Maar het zoeken begint haar al snel te vervelen, en

terwijl Leander verder bouwt, loop Maïté verder naar

haar ouders: “Mama, ik verveel me…”

“Dan heb ik een leuk idee,” lacht Kelsy, “Wat verderop

is er een leuk strandrestaurantje, met een winkeltje

eraan. Zin om daarheen te gaan!”

“Ja, leuk!”, roept Maïté uit, “Kom op Leander, we gaan

ons aankleden!”

Even later komen ze aan bij het restaurantje.

“Laten we hier eerst nog even rondkijken voordat we

gaan eten!”, stelt Martijn voor.

“Dat lijkt me een leuk idee!”, vindt Maïté, en ze loopt

meteen door naar een souvenirwinkeltje: “Mama, kijk

wat een mooie oorbellen! Krijg ik die?? En ook nog

een horloge… ik weet dat het hier namaakmerken

zijn, maar zo kan ik de kinderen op school laten

geloven dat ik een duur horloge heb… mag het

mama, please please please??”

Kelsy rolt even met haar ogen: “Ben je zeker dat het

dit is wat je als souvenir wil, Maï? Je hebt tien euro

gekregen om spulletjes mee te kopen, ik wil geen

gezeur als je geld op is!”

Wanneer Maïté hevig knikt, loopt ze op de verkoper af

om naar de prijs te vragen.

Ook Leander heeft intussen iets gevonden om zich

mee bezig te houden. Of eerder: iemand.

“Hallo, ik ben Leander. Ik ben hier op vakantie met

mama en papa en mijn zus. Ben jij hier ook op

vakantie?”

“Nee, ik woon hier!”, lacht het meisje, “Als je wil, kan

ik je de omgeving hier wel eens laten zien. Ik heet

trouwens Adèle.”

“Dat lijkt me leuk…”, antwoordt Leander, “Maar nu

moet ik wel gaan eten, mama roept me.”

“Zo, heb je al een vriendinnetje gevonden?”, vraagt

Kelsy nieuwsgierig wanneer Leander bij aan de bar

schuift.

“Ja, ze heet Adèle en ze woont hier,” vertelt Leander,

“En weet je wat grappig is, zus? Ze draagt dezelfde

kleren als jij!”

Maïté trekt een lelijk gezicht: “Dan doe ik morgen

meteen wat anders aan! Het laatste wat ik wil, is dat

iemand dezelfde kleren draagt als ik! Of…”, ze kijkt

haar moeder al met smekende oogjes aan, “Mama… ik

heb hier ergens een kledingwinkeltje gezien…”

“Niks van, Maïté! Je hebt nu net die juweeltjes mogen

kopen, zorg maar dat je nog wat geld over houdt voor

de volgende dagen! En eet nu je bord maar leeg.”

Mopperend buigt Maïté zich over haar bord en begint

te eten.

“Waar is papa eigenlijk?”, doet Leander een poging

om het gesprek een andere wending te geven.

“Ik heb geen idee, ik heb hem niet meer gezien sinds

we aankwamen…”, antwoordt Kelsy, “Als we klaar zijn

met eten, zullen we hem eens gaan zoeken!”

Op dat moment horen ze geroep van beneden.

Nieuwsgierig loopt Maïté naar de reling om te kijken

wat zich daar afspeelt, en dan barst ze in lachen uit:

“Mama, Leander, kom eens kijken!”

Beneden zien ze hun vader, stuntelend als een

mislukte majorette met een stok in zijn handen…

Snel lopen ze de trappen af, om net te zien dat de man

in het strooien rokje de stok aansteekt en hem aan

Martijn geeft.

“Opgepast, papa gaat dansen!”, roept Maïté, en

plagend zet ze een paar stappen achteruit.

Leander daarentegen, is zo geschrokken van de

plotselinge uitroep van zijn zus, dat hij pardoes

achterover valt, recht in de zee!

Maar allemaal zijn ze even verbaasd als Martijn dan toch

als een volleerd danser met de stok begint te draaien.

“Dat ga je op ons volgende verjaardagsfeestje toch ook

eens doen hé, papa?”

“Tadaa!” Draaiend als een fotomodel staat Maïté die

avond in de kamer, “Hoe vind je mij? Die kleren zal ik

dan morgen maar aandoen, zodat ik niet lijk op die…

hoe-heet-ze-ook-weer?”

“Adèle,” antwoordt Leander, “En ik wil niet dat je op

zo‟n manier over haar spreekt, want ik vind haar

aardig! Misschien wil ze morgen wel met ons mee op

uitstap, zij kent hier tenslotte alles en iedereen!”

“Oeh, mijn broertje vindt haar aardig… we zijn hier

één dag op vakantie, en je hebt zelfs al een liefje,”

spot Maïté, en ze begint plagerig te roepen, “Leander

is verlie-hiefd, Leander is verlie-hiefd!”

“Maar nee, zeg! Als ik iemand leuk vind, wil dat toch

niet meteen zeggen dat… ach ja, laat ook maar,”

mompelt Leander. Hij weet nu al dat Maïté hem hier

voor de rest van de vakantie zal mee blijven plagen.

“Welterusten, broertje! Droom maar zacht… van je

vriendinnetje!”

Ook Leander kruipt onder zijn lakens. En stiekem…

stiekem hoopt hij inderdaad dat hij van Adèle gaat

dromen…

“Je kamer is echt mooi geworden, Elfie,” mompelt

Victor, terwijl hij zich op haar bureaustoel laat zakken.

Helen knikt instemmend, en ze laat zich met een plof

op Victors schoot vallen.

Iris,

Lex,

Valentina,

Stefan,

Elfie &

Carmen

“Zeg eens,” roept Devon uit, “Kunnen jullie niet op

een andere plaats klef gaan doen? Serieus, ga ergens

anders zitten of zoek zelf een kamer!”

Helen trekt een plagerig gezicht en drukt zich nog wat

dichter tegen Victor aan: “Het is hier Elfie‟s

kamer, dus… Elfie, heb jij hier een probleem mee??”

“Wel euhm… ik heb er niks tegen dat jullie samen

zijn, maar elkaar hier op mijn kamer zitten aflebberen

gaat misschien wel wat te ver…”, mompelt Elfie.

“Oké, we hebben het begrepen!”

Zonder Helen los te laten, staat Victor op, “Kom schat.

Zoals je weet, heb ik ook een kamer. En daar kunnen

wij rustig doen wat we willen!”

Hij draait zich nog even om naar Elfie en Devon: “Tot

morgen op school!”

“Dat valt niet mee, hé Def?”, zegt Elfie wanneer de

twee tortelduifjes haar kamer verlaten hebben, “Je

beste vriend zien, met in zijn armen het meisje waarop

jij verliefd bent??”

“Nee,” zucht Devon, “Ik zou inderdaad liever met

Helen in mijn armen daar gezeten hebben. Maar hé, jij

moet ook niet veel zeggen hoor. Ik weet toch ook wel

dat je al sinds de lagere school een boontje hebt voor

Victor!”

“Touché!”, grijnst Elfie, en ze laat zich tegen de muur

onderuit zakken, “Maar wat een situatie: mijn beste

vriendin, op wie jij verliefd bent, is samen met jouw

beste vriend, waarop ik verliefd ben…”

“Het zou nogal gemeen zijn om te proberen hen uit

elkaar te krijgen, zeker?”, mompelt Devon.

“Nogàl, ja!”, grinnikt Elfie, “Het enige wat we kunnen

doen is afwachten tot het minder goed gaat tussen

hen, en dan een troostende schouder aanbieden… nja,

je snapt wel wat ik bedoel!”

Nu kan ook Devon zijn lach niet meer inhouden:

“Laten we dan maar onze vingers kruisen dat er heel

snel spanningen in hun relatie komen!”

Ze blijven nog even verder babbelen, tot Iris na een

korte klop op de deur de kamer binnen wandelt: “Zo

jongelui, het is bijna zes uur. Komen jullie naar

beneden voor Carmens verjaardag, of blijven jullie hier

zitten?”

Elfie kijkt haar oma vreemd aan: “Jongelui?! Wel

oudje, we komen er meteen aan!”

Beneden staat Valentina al bij de taart, met haar

jongste dochtertje in haar armen: “Moet je kijken

Elfie, het is alweer zo lang geleden dat ik hier met jou

stond…”

Elfie rolt met haar ogen: “Hoef ik niet te weten, mama!

Doe nu maar verder, ik ben razend benieuwd om mijn

zusje als peuter te zien!”

Snel buigt Valentina zich naar de taart toe om de

kaarsjes uit te blazen, en gooit Carmen in de lucht.

“Zo, grote meid van me! Je lijkt heel wat meer op je vader dan je zus!”, lacht ze even later tegen de peuterversie van Carmen.

“Mag ik haar andere kleertjes aandoen en haar kapsel veranderen, mama?”, vraagt Elfie enthousiast, en ze steekt haar armen al uit naar haar zusje.

Enkele minuten later zit Carmen omgekleed op de

grond, lachend om zicht heen te kijken: “Nu Car spele,

met Elfie??”

“Nee grote meid, Elfie moet nu gaan slapen, want

morgen is het school. Trouwens, voor jou is het ook

allang bedtijd geweest!”

Nadat het kleine meisje haar ouders nog een

nachtzoen heeft gegeven, laat ze zich gewillig door

Elfie naar haar bedje brengen.

Boven liggen Valentina en Stefan nog wat na te

genieten van de avond.

“Ze zijn geweldig hé, onze meisjes?”, glimlacht

Valentina.

Stefan knikt, trekt haar wat dichter tegen zich aan en

grijnst: “Wat denk je? Nog eentje??”

Olivia fronst even haar wenkbrauwen wanneer ze

Diana in haar weinig verhullende lingerie de keuken

ziet binnenkomen, maar herstelt zich snel:

“Goedemorgen, ook een pannenkoek?”

Olivia,

Maxwell,

Linus

& Selene

Diana antwoordt niet, maar laat zich met een

luidruchtige geeuw op een stoel vallen: “Goede

morgen?! Die twee mormels van jou hebben me om

zeven uur al wakker gebruld, om nog maar te zwijgen

over die hond. Toen we vannacht thuiskwamen, begon

hij te blaffen alsof we inbrekers waren!”

Olivia heeft moeite om beleefd te blijven, maar

uiteindelijk slaagt ze er toch in te antwoorden:

“Luister Diana: ik, mijn kinderen en de hond wonen

hier nu eenmaal. Dit is jouw huis niet, dus…”

“Net zomin mijn huis als dat van jou!”, onderbreekt

Diana haar met een gemene glimlach, “Trouwens,

binnenkort is het misschien ook wel míjn huis…”

“En dan sta ik niet in voor de gevolgen voor jou en je

hele gezelschap…”

Ze knikt Olivia nog eens gemaakt vriendelijk toe, en

laat haar dan verbouwereerd achter.

“Dit loopt écht niet goed…”

“Carlijn is daarstraks hier geweest…”, zucht

Jasmin, “Nu ze tiener is geworden, wil ze zo snel

mogelijk naar de universiteit. Maar…”

Jasmin &

Katrien

“Ze vertelde dat ik thuis gewoon doodgezwegen

wordt. De drieling is onlangs volwassen geworden,

maar niemand heeft me uitgenodigd op hun

verjaardag. En dan is er nog kleine Tijmen…”

“Hij is intussen een schattige peuter geworden, Carlijn

had zo‟n lieve foto‟s bij… af en toe vertel ik of één van

de drieling hem over jou, en dan zegt Staf…”

“Staf zegt eigenlijk helemaal niets, maar werpt ons

een kwade blik toe. Ik had niet eens iets anders van

hem verwacht. Maar mama… mama probeert dan

Tijmens aandacht af te leiden door zomaar uit het

niets met hem te beginnen spelen…”

Er staan tranen in haar ogen: “Staf heeft me nooit

gemogen, maar mama…” Ze maakt haar zin niet

volledig af, “Het is toch niet omdat ik een andere vader

heb, dat ik daarom niet meer bij het gezin mag horen!”

Medelijdend kijkt Katrien haar aan: “Meisje toch…

misschien moet je het gewoon maar opgeven.

Vergeten dat ze je familie zijn…”

“Misschien moet ik dat inderdaad maar doen,” zucht

Jasmin, “Ik geef toe dat mijn eigen vader nooit echt

„papa‟ voor me geweest is, maar dat mijn eigen

moeder zich ook al op die manier tegen me begint te

gedragen…”

Ze forceert haar gezicht in een glimlach: “Even geen

zin meer om daarover te praten, laten we het over iets

anders hebben: ga jij vanavond nog weg?”

Katrien rolt met haar ogen: “Ja, ik heb een afspraak

met Clarence.”

“En… dat klinkt niet echt alsof je daarnaar

uitkijkt?”, glimlacht Jasmin.

“Niet bepaald, nee. Maar hij loopt al twee jaar achter

me aan, zowat sinds we hier zijn. En ik had wel eens

zin in een avondje uit. Ter plekke zie ik wel wat er

gebeurt.”

“Maarre… ik zie je al kijken, en nee! Ik ben niet van

plan ooit iets met hem te beginnen, ik vind het alleen

zielig dat hij zoveel moeite doet voor mij.”

Jasmin kijkt haar vreemd aan: “Wat heeft die Clarence

dat Damian niet had? Of ben jij je stalker van op de

middelbare school al vergeten??”

“In ieder geval vond ik hem stukken knapper dan die

Clarence hoor!”

Katrien lacht: “Feit. Ik zou eigenlijk wel eens willen

weten wat er van Damian geworden is…”

“Shania? Naia, Franka en Basil hebben honger. Hoor

je hen niet huilen?”

Bezorgd kijkt Merle naar het uitdrukkingsloze gezicht

van haar vrouw, “Kom je niet, ze moeten eten

hebben.”

Shania,

Merle,

Annabel,

Thibo,

Mare,

Franka

& Basil

Zuchtend draait Shania haar hoofd in de andere

richting: “Geen zin. Kan Thibo of Annabel je niet

helpen?”

“Naia‟ke… ik weet dat je het moeilijk hebt, maar het

zijn je kinderen. Je zou van hen moeten houden, voor

hen moeten zorgen…”

“Ik weet het…”, mompelt Shania, “Maar het lukt me

gewoon niet. Volgende keer misschien…”

Merle besluit maar niets meer te zeggen, en verlaat de

kamer. Volgende keer, zei Shania. Net zoals ze al zegt

sinds de geboorte van de tweeling…

“Annabel, waarom ligt mama de hele tijd in bed?”,

vraagt Mare ongerust, “Vroeger was ze altijd heel lief

en vrolijk, maar sinds de tweeling er is, lacht ze nog

amper…”

Annabel slikt, hoe moet ze dit aan een kind van tien

uitleggen??

“Luister, Mare”, begint ze, “Om kindjes te maken, heb

je natuurlijk een mama en een papa nodig. En meestal

houden die mama en papa ook van elkaar…”

“Maar de meneer waar mama Franka en Basil mee

gekregen heeft, was helemaal niet lief voor haar.”

“Houdt mama dan ook niet van Franka en Basil?”,

vraagt Mare geschrokken?.

“Jawel hoor,” probeert Annabel haar zusje gerust te

stellen, “Ze houdt heel veel van hen, maar natuurlijk

vindt ze het helemaal niet leuk dat ze kinderen heeft

gekregen met een papa van wie ze helemaal niet

hield.”

“Ja maar…”, protesteert Mare, “Jij, Thibo en ik zijn

toch ook geen kinderen die zij zelf heeft gekregen.

Waarom vindt ze dat dan niet lastig?!”

Ze springt van het bed af en loopt de kamer uit: “Ik ga

het haar vragen!”

“Mama!” Mare gooit de deur open en loopt de

slaapkamer van haar ouders binnen, “Mama, waarom

ben je altijd zo verdrietig?”

Ze laat zich naast Shania op het bed zakken: “Annabel

zegt dat je het moeilijk vindt om voor Franka en Basil

te zorgen.”

“En wat heeft Annabel je nog meer verteld?”, vraagt

Shania.

“Dat je het zo moeilijk vind omdat ze een hele stoute

papa hebben!”, gaat Mare verder, “Maar ik snap iets

niet: waarom heb je dan geen moeite met

Annabel, Thibo en mij? Onze mama‟s en papa‟s ken je

toch ook niet?”

“Het is waar wat Annabel vertelde,” antwoordt Shania,

“Franka en Basil hebben inderdaad een hele stoute

papa. Iemand die dingen met mij heeft gedaan die ik

helemaal niet wilde… en daardoor is de tweeling dan

geboren.”

“Maar daar kunnen Franka en Basil toch niets aan

doen?”, vraagt Mare met een dun stemmetje, “Ze zijn

nog heel klein, maar ik weet zeker dat ze eens graag

een dikke knuffel of een flesje van hun mama zouden

willen krijgen.”

“Vanavond is het de verjaardag van de tweeling en…

volgens mij zouden ze het écht leuk vinden als je eens

uit je bed zou komen en er gewoon bij zou zijn.”

Hierna staat Mare op en wandelt zonder nog een

woord te zeggen naar buiten.

Geschokt kijkt Shania voor zich uit. Dat een meisje

van tien jaar zo‟n wijze woorden kan uitspreken…

Mare heeft overschot van gelijk, beseft ze.

Verlangend kijkt Mare die avond naar de

slaapkamerdeur, ze hoopt nog steeds dat haar

woorden effect hebben gehad op haar moeder.

Na tien minuten wachten, neemt Annabel de kleine

Franka uit haar wieg: “Shania heeft genoeg kansen

gehad. We hebben op haar gewacht, en ze is niet

gekomen. Wel, we gaan de tweeling in ieder geval hun

verjaardag niet ontnemen!”

Na die woorden blaast ze de kaarsjes uit voor

Franka, waarna ze haar zusje in de lucht gooit.

Merle werpt nog één blik op de slaapkamerdeur, maar

doet dan uiteindelijk toch hetzelfde voor Basil.

Wanneer de tweeling een make-over heeft gehad, gaan

ze bij Mare aan de tekentafel zitten. Afwezig luistert

het meisje naar hun gebrabbel. Ze had zo gehoopt dat

mama naar haar zou luisteren…

Mare kijkt op wanneer ze voetstappen op de trap

hoort.

“Het zijn… mengelingetjes van Joris en

mij…”, mompelt Shania nauwelijks hoorbaar, terwijl ze

naar de tweeling kijkt.

Franka is de eerste die opkijkt.

“Mama?”, vraagt ze voorzichtig, terwijl ze naar Shania

toe schuifelt.

Langzaam breekt er een glimlach door op Shania‟s

gezicht: “Ja meisje… mama is er voor je.”

Nadat ze met Franka heeft gespeeld en haar in haar

wiegje heeft gelegd, gaat haar aandacht naar Basil:

“En zullen wij ook eens gaan slapen, grote jongen van

me?”

Wanneer ze Basil nog een kushandje toe werpt, hoort

ze opeens een stemmetje achter zich: “Mama?”

Ze kijkt in het lachende gezichtje van Mare, die haar

een dikke knuffel geeft: “Goed gedaan, mama. Ik ben

trots op je…”

Tot de volgende

keer!!!