Hoofdstuk 11Queen Bee: Melissa Miel

Uitgeput van zijn werk sloft Steven de keuken binnen, en begint meteen te eten van de kip die al op tafel staat.

Dat Melissa naast hem aan tafel met haar gezicht in haar bord in slaap is gevallen… daar schenkt hij amper aandacht aan.

En wanneer Melissa slaapdronken een ‘Slaapwel’ mompelt en naar hun bed wandelt, kan hij het niet eens opbrengen haar een goede nacht te wensen.

Melissa zelf is veel te moe om er iets van de zeggen, zij kruipt gewoon meteen haar bed in.

Om er amper twee uur alter weer uit te komen om de luiers van de jongste tweeling te verschonen.Want natuurlijk was Steven weer niet wakker te krijgen.

Trouwens, hij had zo lang zitten lezen dat hij gewoon in de zetel in slaap gevallen was.

De volgende ochtend staat Melissa weer in haar eentje met Lilian bij de taart. Doordat ze zo moe was, had ze gisteren de tijd niet meer gehad om de kleintjes te laten opgroeien.

“Wauw, Lilian!”,roept ze uit, wanneer ze een vrolijke peuter weer in haar armen houdt,“Je bent echt helemaal een kopie van Féline!”

Lilian geeuwt luid, zodat Melissa maar beslist om haar zonder make-over in haar oude bedje te leggen.

En in het naar beneden gaan, neemt ze dan maar meteen Quinten mee naar de taart.

“En jij bent dan weer een echte zoon van mij!”,lacht ze,“Alleen je kin zou je wel eens van je vader kunnen hebben.”

Over Steven gesproken: die is net de keuken komen binnenwandelen, en is zonder iets te zeggen van de taart beginnen eten.

Melissa haalt de kleine Lilian toch nog even uit haar bedje, om haar kapsel en kleren te veranderen.

En ook haar tweelingbroer krijgt zijn make-over.

Daarna legt Melissa beide kleintjes toch maar in de oude bedjes van Ruben en Féline, die vond ze achteraf gezien toch leuker dan de speelboxen.

Intussen is Steven alweer naar zijn werk vertrokken, zonder de kinderen ook nog maar één blik waardig te gunnen.

Terwijl Melissa zich weer eens in haar eentje over de tweeling moet ontfermen.

Logisch dan ook dat Steven, wanneer hij na enkele uren thuiskomt van zijn werk, er niet in slaagt om Lilian op het potje te laten zitten.

En dacht je nu echt dat hij zou komen kijken tijdens Melissa’s bevalling?

Nee, hij vond weer eens dat hij al genoeg gedaan had met de kinderen, en slaapt dwars door het gegil in de badkamer heen.

Ruben en Féline daarentegen horen hun moeder wel, en komen meteen de badkamer binnengestormd:“Mama? Wat gebeurt er?”

“Ik begrijp het al,”zegt Féline wijsneuzig,“Het kindje gaat komen hé, mama?”

“Ja!”,lacht Melissa, terwijl ze een klein jongetje in haar armen houdt,“Dit is jullie kleine broertje, Martijn.”

“Mama? Komt er nog een kindje?”,vraagt Ruben, terwijl hij toekijkt hoe zijn moeder opnieuw begint te puffen.

“Jullie zijn niet anders gewoon, hé? Ik denk dat jullie intussen al denken dat er altijd een jongetje en een meisje geboren worden!”,antwoordt Melissa, terwijl ze haar zesde kindje goed bekijkt.

“Ja kleine Sabine, een tweeling is hier allang geen uitzondering meer, hé?”,lacht ze, en trots toont ze de baby aan Ruben.

En net zoals na de geboorte van Lilian en Quinten, moet Melissa alweer in haar eentje voor de jongste tweeling zorgen.

“En dan mag jij nu in het vroegere bedje van Lilian, mijn kleine schat!”,probeert ze opgewekt te lachen, terwijl ze Sabine in de lucht houdt.

Ze is nog bezig de jongste twee in hun wiegje te leggen, als ze Lilian hoort schreeuwen.

Wanneer ze op weg naar de kinderkamer Steven rustig met een boek in de zetel ziet zitten, barst de bom helemaal.

“Ik weet niet of je het door hebt Steven, maar Lilian staat in de kamer hiernaast te huilen dat ze uit haar bedje wil! Ik ben net bevallen van een tweeling, dus gun me alsjeblieft toch ook een beetje rust!”

“Jij was toch al op weg naar de kinderkamer, wat maakt het dan uit?”,vraagt Steven,“En je had me best mogen wakker maken hoor, toen je moest bevallen.”

“Je snapt het echt niet, hé? Dat kinderen verzorgen niet gewoon even in bed duiken is? Jij bent ook verantwoordelijk voor deze zes kleintjes, hoor!”

Melissa is zo dolgedraaid van woede, dat ze nog maar één ding kan uitbrengen:“Eruit! Maak dat je uit mijn huis bent, je maakt mijn leven kapot!”

“Dus ik mag daaruit concluderen dat jij de zorg over de kinderen niet meer aankan?”,antwoordt Steven rustig,“Wel, je krijgt je zin: ik trek eruit, en ik neem de kinderen met me mee.”

Vanuit de deuropening klinkt een zachte snik. Féline is op het geruzie van haar ouders afgekomen, en heeft alles gehoord.

“Ik wil hier niet weg!”,roept ze gesmoord, terwijl ze naar haar kamer vlucht.

Melissa loopt haar snel achterna:“Liefje, ik weet dat het niet makkelijk is. Maar mama en papa hebben een beetje ruzie, en daarom is het beter dat papa en jullie een tijdje weggaan.”

Féline omhelst haar moeder:“Ik begrijp het, mama. Maar ik kom terug, want ik ga je zo missen.”

Even later klinkt de toeter van de taxi, en ziet Melissa voor de tweede keer een gezinnetje verdwijnen.

Wezenloos staart ze voor zich uit in de donkere nacht. Alweer een droom aan diggelen…

Auw… Steven buitengooien was best makkelijk, het hoofdstuk schrijven net iets (veel) pijnlijker. En nu maar op zoek naar een nieuwe man voor Melissa… See you later! xxx

TOT DE VOLGENDE KEER!!!