Queen Bee: Melissa Miel Hoofdstuk 20

Zuchtend wrijft Melissa over haar buik. Ze heeft nu al heel wat zwangerschappen achter de rug, maar toch blijft het zwaar.

Wanneer ze de oven hoort piepen, komt ze weer in beweging. Ze weet niet wat ze precies heeft, maar deze zwangerschap zou ze kunnen blijven eten.

Met grote happen schrokt ze het stuk baklava naar binnen. Het is nog maar twee uur geleden dat ze heeft ontbeten, en toch heeft ze alweer honger als een paard…

… want ze heeft amper de rest van haar maaltijd in de koelkast gezet, of ze grijpt alweer naar de doos chocolaatjes, die ze tegenwoordig altijd naast zich heeft staan.

Uitgeput van al het eten, gaat ze op bed liggen. Ze hoopt maar dat Robbie niet te snel thuiskomt, dan kan ze tenminste nog even genieten van haar rust.

Jammer genoeg voor haar hoort ze een paar minuten later de claxon van Robbie’s carpool, en vlak daarna zijn snelle voetstappen op weg naar de slaapkamer.

“Zo, hoe is het met de vrouw van mijn leven?”Robbie begroet haar iedere dag alsof hij haar in jaren niet meer gezien heeft.

Met een zucht gaat Melissa op de rand van het bed zitten, en dat valt haar veel zwaarder dan ze verwacht had.

Robbie lijkt de vreemde trek om haar mond gezien te hebben.

“Maakt de kleine het je wat moeilijk, mijn prinses? Kom maar, ik zal alle pijn er eens uit masseren!”

Meestal is Melissa dol op massages. Maar aangezien dit een ritueel is dat Robbie sinds het begin van haar zwangerschap elke dag volhoudt, doet ze nu maar gewoon alsof ze ervan geniet.

Ze zucht bijna van opluchting wanneer zijn handen haar eindelijk loslaten.

“Ik ga wat lekkers voor ons klaarmaken!”, meldt Robbie, terwijl hij naar de keuken loopt.

“Een voorkeur?”, hoort ze hem vanuit de keuken roepen, met zijn neus in de koelkast.

“Eender wat, zolang het maar zoet is!”, roept ze terug.

Ongewild moet Melissa toch even glimlachen als ze de keuken binnenkomt.

“Je hebt er wel je best op gedaan!”, zegt ze bij het zien van de prachtig versierde taart.

“Als jij zin hebt in iets zoets… dan maak ik iets zoets,” zegt Robbie simpelweg, “Mijn vrouwtje en kindje mogen niks tekort komen!”

Hij neemt Melissa’s hand in de zijne, en streelt er zachtjes over.

Nog even kan Melissa het volhouden om daar zo te zitten, maar dan heef ze er genoeg van.

“Ik ga naar bed!”, zegt ze, “De kleine doet wat lastig.”

“Roep me als er iets is!”, hoort ze Robbie nog zeggen.

“Zodra de baby er is, stuur ik Robbie weg!”, zegt Melissa tegen zichzelf, “Hij lijkt echt niet te beseffen dat ik niet verliefd op hem ben!”

Maar tegen de ochtend, wanneer Robbie zich klaarmaakt om naar zijn werk te vertrekken, hoort hij opeens een gil vanuit de slaapkamer.

“Robbie!!! Kan je komen, het is begonnen!”, roept Melissa met gestokte stem, “De baby komt!”

In een oogwenk maakt Robbie dat hij bij haar staat.

“Heb je iets nodig? Kan ik iets doen?”, ratelt hij paniekerig.

Melissa besluit hem gewoon te negeren, ook wanneer hij de kamer weer uitloopt omdat hij het niet kan aanzien dat ze zo’n pijn heeft…

“Het is voorbij…”, fluistert Melissa, zowel tegen de baby als tegen zichzelf, “En ik heb er een prachtige dochter voor gekregen!”

Ze loopt naar de keuken, en alsof er niets gebeurd is, geeft ze de kleine meid aan Robbie: “Kijk Rob, dit is onze dochter Fem!”

Terwijl Robbie nog bewonderend naar Fem staat te kijken, grijpt Melissa opeens opnieuw naar haar buik: “Er komt er nog één!”

En dit keer kan Robbie de keuken niet uitlopen, want Melissa verspert de hele doorgang.Dus richt hij zijn aandacht maar op Fem, totdat…

… ze opnieuw een meisje in haar armen houdt!

“Ze is prachtig…”, zucht ze, “Welkom op de wereld, kleine Lis!”

Maar ze heeft Lis amper goed bewonderd, als ze opnieuw begint te kreunen: “O nee! Het is hier nog niet gedaan…”

En na een heleboel meisjes, houdt ze eindelijk weer eens een babyjongetje in haar armen.

“Hallo, kleine Mats! Ik hoop dat jij de laatste was…”

“Dat hoop ik ook!”, hoort ze Robbie zeggen, “Want ik moet naar mijn werk vertrekken, en wel nu meteen!”

En terwijl Melissa daar staat met een pasgeboren drieling, verdwijnt hij in zijn werkkledij naar buiten.

“Geweldig…”, kreunt ze, terwijl ze Mats knuffelt, “Hij loopt de hele dag te slijmen, maar op momenten dat ik hem echt nodig heb, laat hij me alleen!”

“Oké, ik zal zwijgen… het is per slot van rekening niet aan mij om jullie een mening te geven over jullie vader!”

Nadat ze de drie kleintjes in hun bedje heeft gelegd, laat ze zich op de grond zakken in het midden van hun kamertje.

“Wat moet ik nu…”, zucht ze zachtjes, “Ik kan hem nu toch niet aan de deur zetten… drie kinderen dat kan ik gewoon niet in mijn eentje aan!”

“Nog even!”, houdt ze voor zichzelf vol, “Als de kinderen al wat groter en zelfstandiger zijn, maak ik hem duidelijk waar zijn plaats is! Want een leven met hem… dat hou ik echt niet vol!”

En dit was het alweer. En ik ben happy, want het is eindelijk eens geen tweeling! En ik heb nog een heleboel foto’s staan voor een volgende up, maar je hebt hierboven vast wel gelezen dat het simmen en schrijven tegenwoordig wat moeilijker gaat… ik doe in ieder geval mijn best!xxx

TOT DE VOLGENDE KEER!!!